Συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών και θρησκεία... (Β.Ι.Λένιν)...

 

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους 
πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής 
και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη 
πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευ-
θέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία 
και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. 
Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε 
βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την 
ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην 
πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη με-
τά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει 
την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή 
δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια 
ζωή, παρηγο-ρώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που 
ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέ-
ροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και που-
λώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. 
Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα 
στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις 
τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.

*Απόσπασμα από άρθρο του Β.Ι.Λένιν, με τίτλο ¨Σοσιαλισμός και θρησκεία", το οποίο
γράφτηκε στις 3 Δεκέμβρη 1905 (Άπαντα, τόμος 12, σελίδες 142-147)

Στην Καταλονία ανοίγουν κεφάλια!

       

Στην Καταλονία αστυνομία και στρατός επιτέθηκαν σε όσους προσήλθαν στα εκλογικά κέντρα να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα της ανεξαρτησίας και τους άνοιξαν τα κεφάλια! Στην Καταλονία υπάρχουν εκτεταμένα επεισόδια σύμφωνα με ανταποκρίσεις αλλά δυστυχώς εμείς τα βλέπουμε σε ζωντανή μετάδοση από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης κι ούτε ακούμε τα εγχώρια «παπαγαλάκια» να κραυγάζουν για δικτατορία στην Ισπανία και άλλα τέτοια ωραία!

Κρίμα που τα επεισόδια γίνονται στην Καταλονία και όχι στην Βενεζουέλα! Εάν γινόταν στην Βενεζουέλα τώρα όλα τα κανάλια θα είχαν ζωντανή εικόνα και θα μιλούσαν για βαρβαρότητες του στρατού και της αστυνομίας, ενώ θα ζητούσαν μέχρι και την επέμβαση του ΝΑΤΟ για να αλλάξει κυβέρνηση στη Βενεζουέλα κατά τα πρότυπα της αλλαγής κυβέρνησης στην Ουκρανία!

Κι αυτοί οι Καταλονοί δεν έχουν καθόλου εφευρετικότητα! Ίσως άμα κρατούσαν πανό που θα έγραφαν «κάτω η δικτατορία του Μαδούρο» να τύγχαναν μεγάλης προβολής! Αλλά δεν τους κόβει!!

Σ. Σηρούς

Δημοψήφισμα στην Καταλονία: Ο λαός κάτω από ξένες σημαίες

 

Δημοψήφισμα στην Καταλονία: Ο λαός κάτω από ξένες σημαίες

 

Από Ατέχνως

Η όλη εξέλιξη είναι μέρος της σφοδρής ενδοαστικής σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη για το ενδεχόμενο απόσχισης της Καταλονίας. Η διαδικασία στηρίζεται από ένα σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης της περιοχής, που αξιοποιεί τον πολυεθνοτικό χαρακτήρα του ισπανικού κράτους (με τις ιδιομορφίες στη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα) και καταφέρνει να συσπειρώνει μικροαστικά στρώματα αλλά και εργαζόμενους στη βάση του λεγόμενου «δικαιώματος στην αυτοδιάθεση» και της «δημοκρατίας», βάζοντάς τους «κάτω από ξένες σημαίες» και ταυτόχρονα κρύβοντας την ουσιαστική αντίθεση, ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους εργάτες.


Η αντιπαράθεση με το «κεντρικό αυταρχικό κράτος» ωθείται από καπιταλιστές που βλέπουν να προωθούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους στην Καταλονία με κάποια μορφή μεγαλύτερης ανεξαρτησίας. Αυτό δεν αφορά όμως τα συμφέροντα των εργαζομένων, που είτε στο πλαίσιο του ενιαίου καπιταλιστικού ισπανικού κράτους, είτε της ανεξάρτητης καπιταλιστικής Καταλονίας, θα υφίστανται την ίδια εκμετάλλευση και δεν θα μπορούν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Αυτή την ουσιαστική πλευρά αναδεικνύει το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, που με τον Γραμματέα της ΚΕ Αστορ Γκαρσία, τα μέλη και τα στελέχη του καλεί τις λαϊκές δυνάμεις να δυναμώσουν την οργάνωσή τους ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, την ίδια την αστική εξουσία, σημειώνοντας ότι μόνο με ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με σοσιαλιστική εξουσία, μπορούν οι λαοί της Ισπανίας να ασκήσουν ουσιαστικά και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

Η όξυνση των αντιθέσεων μέσα στην αστική τάξη του ισπανικού κράτους διαπερνά τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και όλα τα «στρατόπεδα».Δεν είναι τυχαίο ότι το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το κυβερνών στην Ισπανία Λαϊκό Κόμμα και το φιλελεύθερο συνονθύλευμα «Πολίτες» («Ciudadanos») έχουν τοποθετηθεί κατά της ανεξαρτησίας. Κριτικά εμφανίζονται  και το σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα «Podemos» ή η ρεφορμιστική «Ενωμένη Αριστερά», που ασκούν κριτική ωστόσο στη σκληρή κατασταλτική τακτική του Ραχόι και ζητούν «δημοκρατικό διάλογο» ή και γενικόλογα «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση».

Χαρακτηριστικά, ο γγ των Καταλανών «Podemos», Αλμπάνο Ντάντε Φατσίν, κάλεσε τα μέλη τους να προσέλθουν στην ψηφοφορία παρότι δεν θεωρεί πως η διαδικασία πληροί όλες τις συνταγματικές εγγυήσεις που θα ήθελε. Η δε «αριστερή» δήμαρχος της Βαρκελώνης, Αντα Κολάου, είπε πως δεν ταυτίζεται ούτε με το «ναι», ούτε με το «όχι» στο δημοψήφισμα και προσανατολίζεται να ψηφίσει άκυρο ή λευκό.

Deutsche Welle: Γιατί η Καταλονία επιδιώκει οπωσδήποτε την ανεξαρτησία; 

 

Aνοιχτή ρήξη Μαδρίτης και Βαρκελώνης την παραμονή του δημοψηφίσματος. Την ώρα που η κεντρική κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να παρεμποδίσει την ψηφοφορία, η Βαρκελώνη εμφανίζεται αποφασισμένη για όλα. Για πολλούς Καταλανούς αύριο (σ.σ. σήμερα) είναι μια μεγάλη μέρα. Στο δημοψήφισμα θα κληθούν να απαντήσουν στο ερώτημα αν επιθυμούν ή όχι μια ανεξάρτητη Καταλονία. Γιατί … Συνεχίστε να διαβάζετε το Deutsche Welle: Γιατί η Καταλονία επιδιώκει οπωσδήποτε την ανεξαρτησία;.

Ατέχνως

Left Pride και περήφανα μνημόνια

Σφυροδρέπανος

Στα χρόνια του Ανδρέα, το έλεγαν περήφανη εξωτερική πολιτική: κίνημα Αδεσμεύτων, το “φιλοσοβιετικό” χαρτί, αστερίσκοι σε κοινοτικές αποφάσεις, Μεσογειακά Προγράμματα Στήριξης. ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ναι, δε μας είπε ποτέ ότι δεν πρέπει να συνδικαλιστούμε κιόλας, απλή διαπίστωση έκανε…
Στα χρόνια του Αλέξη, υπογράφονται νέα μνημόνια για να βγούμε από τα παλιά -κρίμα αν δεν καταλαβαίνετε από διαλεκτική- και διαβάζουμε βαρυ(α)σήμαντα άρθρα για το αν ο Ανδρέας ήταν ψεύτης.
Βλέπουμε τη Φράπορτ να ζητάει κερατιάτικα για μερικές καμένες λάμπες, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ να πουλιέται μπιρ-παρά και να της χαρίζονται χρέη, τον ΟΑΣΘ να “κρατικοποιείται” για να παραδοθεί ξανά καθαρός στους… επενδυτές, τα καράβια να γεμίζουν μαύρες κηλίδες το πέλαγος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κηλιδώσει το έργο της κυβέρνησης, που έφερε το Μακρόν για να κλείσει -μεταξύ άλλων- το deal για το νερό. Δεν μπορεί να αποπροσανατολίσει κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, που περιστρέφουν την πολιτική αντιπαράθεση γύρω από το taxi-beat.
Ναι αλλά υπάρχουν και τα κοινωνικά δικαιώματα, σου λέει ο Ευκλείδης.
Η Ηριάννα στέλνει κραυγή αγωνίας από τη φυλακή της, αναρωτιέται αν ζει σε κράτος δικαίου και μένει πίσω από τα σίδερα, όπου μπήκε και ένας επικίνδυνος κακοποιός, γιατί αρνήθηκε να πληρώσει διόδια και έθιξε τους επενδυτές. Την ίδια ώρα ο Ρουπακιάς με τους συντρόφους του κυκλοφορούν ελεύθεροι, για να προστατεύουν τους εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο και μολύνουν το περιβάλλον.
Μετά την υποδοχή του Μακρόν, έρχεται άλλη μια διεθνής επιτυχία για τον Τσίπρα, που προγραμμάτισε επίσκεψη στο Λευκό Οίκο και τον Τραμπ, στα μέσα Οκτώβρη -για να γιορτάσουν μαζί την Οχτωβριανή επανάσταση, μάλλον. Μπορεί να είναι λίγο ρατσιστής και σκατόψυχος, σε αντίθεση με τον cool Ομπάμα που βομβάρδιζε χαμογελώντας τους λαούς και το ‘φχαριστιόντουσαν, αλλά το χρήμα δεν κάνει διακρίσεις, κάνεις μπίζνες. Απλώς χρειάζεται τους ρατσιστές και το δηλητήριό τους, για να αναπαράγεται πιο εύκολα και να ξεζουμίζει τους λαούς, στρέφοντας τους μεν κατά των δε και αντίστροφα.
Πριν δύομισι χρόνια κάποιοι έλεγαν πως μπορούν να κυκλοφορούν ξανά περήφανοι κι αισιόδοξοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους είχε δώσει πίσω την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, το χαμόγελο, ένα είδος Greek ή μάλλον Left Pride. Πώς φούσκωναν τα στήθη από περηφάνια εκείνη τη βραδιά, που κατέθεσε στεφάνη στο Σκοπευτήριο, τους 200 της Καισαριανής, τους αγωνιστές… Που αν δε γνωρίζεις πως ήταν κομμουνιστές, μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να στο πουν αυτοί, ούτε κι η ταινία του Βούλγαρη, που βγαίνει στις αίθουσες, με υψηλές χορηγίες. Ας τους πούμε γενικά “αγωνιστές”, δε θα τους βάλουμε τώρα “κομματικές ταμπέλες”…
Τέτοια συγκίνηση, τέτοια περηφάνια… Μπορεί να κάνουν τα ακριβώς ίδια με τους προηγούμενους, αλλά αυτό το συναίσθημα αξιοπρέπειας, τα περήφανα μνημόνια, το περήφανο “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους” δε συγκρίνεται, δεν το αλλάζω με τίποτα. Και δεν αλλάζει τίποτα…

Η υπεροχη του κεντρικου σχεδιασμου της εργατικης εξουσιας

Οσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον σημερινό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το σύνολο των αναγκών μας, η ζωή μας, το δικαίωμα στην υγεία μας, το περιβάλλον, θα θυσιάζονται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Μέσα στη ζούγκλα του ανταγωνισμού για τα μερίδια και τον έλεγχο των αγορών, για τη μέγιστη κερδοφορία, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένη πρόληψη, λειτουργία, έλεγχος των επιχειρήσεων που να διασφαλίζει την ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών. Αντίστοιχα ναρκοθετημένες θα είναι και η αντιμετώπιση ενός μεγάλου ατυχήματος και η προσπάθεια απορρύπανσης, όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα.

Ο στόχος της αστικής πολιτικής για την «διευκόλυνση της προσέλκυσης επενδύσεων» δεν μεταφράζεται μόνο σε επιβολή της φτηνής εργατικής δύναμης, αλλά οδηγεί σε όλες τις αρνητικές συνέπειες που προαναφέραμε.

Για να υπάρξουν σχεδιασμός, πρόληψη, έλεγχος, έγκαιρη και ουσιαστική αντιμετώπιση των ατυχημάτων και της ρύπανσης με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, πρέπει να ξεριζωθεί το καπιταλιστικό κέρδος ως κριτήριο λειτουργίας της οικονομίας. Πρέπει το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας να περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης.

Το ταξικό εργατικό κίνημα δεν συμβιβάζεται με τη σημερινή κατάσταση. Απαιτεί αγωνιστικά τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων που αφορούν στην πρόληψη, την ουσιαστική διερεύνηση και καταγραφή των ατυχημάτων, τον προσανατολισμό του κρατικού ελέγχου στην εργοδοτική ευθύνη για το σύνολο των κινδύνων που απειλούν τους εργαζόμενους, τους κατοίκους, το περιβάλλον, τον αποκλειστικά κρατικό έλεγχο με ουσιαστική ενίσχυση σε προσωπικό και υποδομές, τη διασφάλιση της δυνατότητας γρήγορης και ουσιαστικής επέμβασης σε ατυχήματα μεγάλης έκτασης. Η κοινή πάλη των μισθωτών εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων αγροτών, μπορεί να δυναμώσει σε αυτή την κατεύθυνση, το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών.

Ποιοι στηρίζουν την ανεξαρτησία της Καταλονίας;

Κατιούσα

Τα στοιχεία της έρευνας κυκλοφόρησαν μες στη βδομάδα και δημοσιεύτηκαν στην El Pais, τη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, που εδρεύει στη Μαδρίτη. Αλλά η έρευνα διενεργήθηκε τον Ιούνιο από ένα καταλανικό ινστιτούτο, συνεπώς δε συντρέχει κάποιος εμφανής λόγος μεροληψίας των ερευνητών. Σε κάθε περίπτωση, τα ευρήματα είναι αποκαλυπτικά.
Ο πρώτος πίνακας δείχνει ποιοι τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας, με βάση την καταγωγή τους. Οι κατηγορίες κατά σειρά είναι: όσοι γεννήθηκαν σε άλλη περιφέρεια του ισπανικού κράτους, όσοι γεννήθηκαν στο εξωτερικό, όσοι γεννήθηκαν στην Καταλονία αλλά οι γονείς του δεν ήταν Καταλανοί, όσοι γεννήθκαν στην Καταλονία με έναν γονιό Καταλανό, όσοι έχουν και τους δυο γονείς τους Καταλανούς όχι όμως και τους 4 παππούδες-γιαγιάδες τους, και όσοι έχουν και τους 4 παππούδες-γιαγιάδες τους Καταλανούς.

Δε χρειάζεται πολλύ φιλοσοφία, για να καταλάβει κανείς ότι από την πρώτη στην τελευταία κατηγορία, το ποσοστό ανεβαίνει σταθερά κι από μειοψηφικό, γίνεται πλειοψηφικό.
Πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο επόμενος πίνακας που δείχνει τις προτιμήσεις των ερωτηθέντων, με βάση το οικονομικό τους εισόδημα και την επαγγελματική τους κατάσταση.
Στο πρώτο ερώτημα, οι κατηγορίες χωρίζονται σε αυτούς που έχουν πολλές δυσκολίες, αυτούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αυτούς που τους φτάνουν τα χρήματα για να ζήσουν, κι αυτούς που ζουν με άνεση. Μόνο στην τελευταία κατηγορία το “ναι” στην ανεξαρτησία γίνεται οριακά πλειοψηφικό, ακολουθώντας σταθερά ανοδική πορεία από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Αντίστοιχη εικόνα έχουμε και με βάση την επαγγελματική κατάσταση των ερωτώμενων. Το “ναι” στην ανεξαρτησία της Καταλονίας συγκεντρώνει τα μικρότερα ποσοστά στους άνεργους και αυτούς που είναι εκτός εργασίας, παραμένει μειοψηφικό στους συνταξιούχους, ισορροπεί με το “όχι” σε όσους εργάζονται, και γίνεται πλειοψηφικό -έστω και οριακά- στο Δημόσιο Τομέα.
Η εισοδηματική εικόνα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά στον παρακάτω συνδυαστικό πίνακα, που εξετάζει το εισόδημα παράλληλα με την καταγωγή του δείγματος. Τα μεγαλύτερα ποσοστά υπέρ του “ναι” εμφανίζονται στις κατηγορίες με υψηλό εισόδημα, που πέφτει ελαφρώς -αλλά παραμένει πλειοψηφικό- στην ανώτερη κατηγορία, αποτυπώνοντας ίσως την τάση μιας μερίδας της καταλανικής αστικής τάξης που δεν επιθυμεί να αποσχιστεί από το ισπανικό κράτος.

Σε κάθε περίπτωση, είναι καθαρό και μάλλον πέραν αμφισβήτησης πως η ανεξαρτησία είναι ένα αίτημα που δε φαίνεται να καίει τις λαϊκές μάζες, που έχουν πιο σοβαρά προβλήματα (επιβίωσης) να αντιμετωπίσουν και νιώθουν καταπιεσμένοι σε ταξική παρά σε εθνική βάση. Η ανεξαρτησία φαίνεται να συγκινεί -σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, αλλά όχι μόνο- τη μεσαία και την ανώτερη τάξη. Η τελευταία ειδικά δεν τρέφει αισθήματα καταπιεσμένης εθνικής περηφάνιας, αλλά αντιμετωπίζει το ζήτημα ακριβώς από τη σκοπιά των ταξικών και οικονομικών της συμφερόντων, θεωρώντας πως μπορούν να υπηρετηθούν καλύτερα από μια ανεξάρτητη Καταλονία, που δε θα πληρώνει φόρους για το φτωχό ισπανικό νότο (Ανδαλουσία).

Ως υστερόγραφο, η φωτογραφία των βουλευτών της ακροδεξιάς Ιταλικής Λίγκας του Βορρά, που φοράν μπλουζάκια της Καταλονίας, και υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της και την απόσχισή της από το ισπανικό κράτος, έχοντας από την πλευρά τους αντίστοιχες βλέψεις για τον ιταλικό βορρά.

Ελληνικό: Επένδυση- καζίνο, κυβέρνηση –γκρουπιέρης και η γκανιότα…

Ελληνικό: Επένδυση- καζίνο, κυβέρνηση –γκρουπιέρης και η γκανιότα… του Δ. Μηλάκα

• 
  

Αν αφήσουμε κατά μέρος τις …λεπτομέρειες (δηλαδή την καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος) που συνθέτουν τις δυσκολίες οι οποίες υποτίθεται ότι εμποδίζουν την υλοποίηση της μεγάλης επένδυσης στο Ελληνικό μπορούμε να δούμε καθαρά αυτό που έχει σχεδιαστεί και πρόκειται κάποια στιγμή να υλοποιηθεί: Η έκταση του ελληνικού είναι προορισμένη να φιλοξενήσει ένα μεγάλο καζίνο. Από εκεί και έπειτα, η υπόλοιπη… ανάπτυξη θα προκύψει κατά το γνωστό παραδοσιακό τρόπο: οικόπεδα και δόμηση. Κάπου ανάμεσα στο μπετόν και μερικές πινελιές πρασίνου έτσι για να προκύψει το απαραίτητο φύλο συκής που θα καλύψει την πολιτική ξετσιπωσιά…
Για όσους παρακολουθούν από κοντά  αυτήν την ιστορία δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του επενδυτή Λάτση. Όπως μας έλεγε κυβερνητικό (ΣΥΡΙΖΑ) στέλεχος «είναι ξεκάθαρο ότι ο Λάτσης ουδέποτε ήθελε κάτι άλλο πέρα από το καζίνο και το κόψιμο της έκτασης σε  οικόπεδα. Αυτό προσπαθεί και τώρα».
Τη δουλειά (του Λάτση) έχει αναλάβει να ολοκληρώσει ο «αρμόδιος» υπουργός Αλέκος Φλαμπουράρης και ο ορκισμένος υπέρμαχος  της ανάπτυξης μέσω του ξεπουλήματος των πάντων Στέργιος Πιρτισιόλας.
Οι εν λόγω αποτελούν την αιχμή  του δόρατος  που οι Λάτσηδες χρησιμοποιούν για να κάνουν την δουλειά τους. Στο πλάι αυτών των δύο σκαπανέων του σοσιαλισμού «παίζουν» πολλές και διάφορες μαριονέτες: η υπουργός πολιτισμού Κονιόρδου, εταιρείες (δημοσιογράφων και άλλων ωραίων τύπων) δημοσίων σχέσεων που κάνουν λόμπινγκ υπέρ της ευγενούς αυτής υπόθεσης καθώς και μια στρατιά δημοσιογράφων οι οποίοι είτε από μαλακία, είτε από άγνοια, είτε με το αζημίωτο νυχθημερόν βάλουν κατά όσων εκφράζουν αντιρρήσεις – όχι για την υλοποίηση της επένδυσης- για την μέθοδο και διαδικασία που ακολουθείται προκειμένου να χτιστεί ένα καζίνο και να γεμίσει με προνομιούχα οικόπεδα και μπετόν η περιοχή. Σ αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και τους ανησυχούντες από τη Νέα Δημοκρατία οι οποίοι βλέπουν την πιθανότητα να ολοκληρώσει η σημερινή κυβέρνηση την δουλειά και να μην προλάβουν μερίδιο από την γκανιότα…
Η προθυμία των ανθρώπων του Λάτση (μέσα στην κυβέρνηση) να κάνουν την δουλειά που θέλει το αφεντικό τους είναι τέτοια που έχει τρομάξει πολλούς μέσα στην κυβέρνηση οι οποίοι κατά την πρόσφατη σύσκεψη του Πολιτικού Συμβουλίου ζήτησαν προσεκτικές και νομικά- συνταγματικά τεκμηριωμένες κινήσεις έστω κι αν αυτό συνεπάγεται λίγο ακόμα χρόνο για τον …επενδυτή.
Κατά πληροφορίες, ακόμα και ο Δραγασάκης (που χαρακτηρίζεται ως ο πλέον ρεαλιστικά συνδεδεμένος με το όραμα των απανταχού …οραματιστών – επενδυτών, αλλά και η περιφερειάρχης Δούρου που έχει μάθει να ντιλάρει ζητούν από τον κυρ Αλέκο να κόψει ταχύτητα. Οι …ανησυχούντες προφανώς σκέπτονται είτε μελλοντικά δικαστήρια είτε διερευνούν το μέγεθος της γκανιότας που οι Λάτσηδες είναι πρόθυμοι να μοιράσουν σ’ όσους βοηθούν να γίνει η δουλειά τους…

Το πλιάτσικο

Η υπόθεση του ελληνικού- όπως άλλωστε και αυτή των σιδηροδρόμων, των αεροδρομίων, των λιμανιών- είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίων νοούνται και γίνονται οι «επενδύσεις» σε μια χώρα- προτεκτοράτο με οικονομία και κυβέρνηση υπό αυστηρή εποπτεία. Η χρεωκοπημένη χώρα βρίσκεται στο έλεος των κορακιών και των πρόθυμων να τα εξυπηρετήσουν αρμόδιων κυβερνητικών και άλλων παραγόντων. Τα λίγα και μικρά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν τα κοράκια είναι το ύψος της δαπάνης που πρέπει να συνυπολογίσουν για να γίνει η δουλειά τους «νόμιμα» και σύμφωνα με το σύνταγμα που τυπικά τουλάχιστον είναι σε ισχύ.
Θέλει, λοιπόν λίγο χρόνο- και χρήμα- για να προκύψει το καζίνο και τα οικόπεδα στο ελληνικό. Και όπως είναι γνωστό λεφτά υπάρχουν. Όσο για τον χρόνο; Οι … επενδυτές ξέρουν ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν χρόνο…
ΥΓ : τι κάνει ο Τσίπρας μέσα σ αυτόν τον χαμό; Απλώς προεδρεύει;…

Οξύνεται η αναμέτρηση με αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και η κόντρα εντός ΕΕ

Με ομιλία του, ο Γάλλος πρωθυπουργός Εμ. Μακρόν δίνει συνέχεια στη συζήτηση που έχει ανοίξει για τη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου

Ο Γάλλος Πρόεδρος με τα «οράματα» που τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα

Με φόντο τη ραγδαία κλιμάκωση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα όλου του πλανήτη, σε όλα σχεδόν τα φλέγοντα μέτωπα (από την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» μέχρι τους όρους επενδυτικών συνεργασιών), ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, παρουσίασε την περασμένη Τρίτη από τη Σορβόνη τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία για την ΕΕ».
Ετσι ονομάστηκε μια πλατφόρμα προτάσεων για την «επανίδρυση της Ευρώπης», με στόχο μια «Ευρώπη κυρίαρχη, ενωμένη, δημοκρατική». Ο Μακρόν υποστήριξε ότι «η Ευρώπη που γνωρίζουμε είναι πολύ αδύναμη, πολύ αργή, πολύ αναποτελεσματική» και υπογράμμισε την ανάγκη οικοδόμησης μιας Ευρώπης που θα διασφαλίσει την «αληθινή μας κυριαρχία, δηλαδή την ικανότητα ύπαρξής μας στο σύγχρονο κόσμο για να υπερασπιστούμε τις αξίες και τα συμφέροντά μας».
Είναι σαφές, δηλαδή, ότι η «αγωνία» περί «επανίδρυσης» της ΕΕ απηχεί προβληματισμούς αστικών επιτελείων στα κράτη μέλη για το πώς θα διασφαλιστούν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων στην αναμέτρηση με τους ανταγωνιστές από Δύση και Ανατολή. Οι διεργασίες αυτές δεν αναιρούν, αντίθετα επιβεβαιώνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, στη βάση και της ανισομετρίας που μεγάλωσε την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.
Απ' αυτή τη σκοπιά, οι προτάσεις Μακρόν αφορούν τις προτεραιότητες του γαλλικού κεφαλαίου, ιδωμένες μέσα από τη θέση της ΕΕ στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης και αναμένονταν εδώ και καιρό, στο πλαίσιο της συζήτησης για την πορεία της ΕΕ, που σε ένα βαθμό απασχόλησε και την τελευταία άτυπη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Ταλίν της Εσθονίας.

«Αυτόνομη δράση στην ασφάλεια»

Καθόλου τυχαία, στην «Πρωτοβουλία» δίνεται προτεραιότητα στην ικανότητα της ΕΕ να διαδραματίζει αυτοτελή ρόλο στον τομέα της παγκόσμιας ασφάλειας. Μνημονεύοντας το 1947, την εποχή που - όπως είπε - «η ασφάλεια της Ευρώπης δεν ήταν δική της υπόθεση» αλλά «την εγγυόταν η Αμερική» και που «η οικονομία της γνώριζε έναν δρόμο μόνο: αυτόν που πήγαινε πίσω από την Αμερική», ο Μακρόν ξεχώρισε ως πρώτο «ζήτημα - κλειδί» για μια Ευρώπη κυρίαρχη «την ικανότητα αυτόνομης δράσης της Ευρώπης και συμπληρωματικά του ΝΑΤΟ». Σε αυτήν τη βάση, σύμφωνα με την «Πρωτοβουλία», πρέπει να δημιουργηθεί μεταξύ άλλων: «Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας» ώστε να χρηματοδοτεί τις ικανότητές μας (στρατιωτικής παρέμβασης) και την έρευνα (σε αντίστοιχους τομείς). «Κοινή (στρατιωτική) δύναμη επέμβασης». «Κοινός αμυντικός προϋπολογισμός», όπως και «Κοινό (αμυντικό) Δόγμα για δράση». Τέτοιες προτάσεις πρέπει να αξιολογούνται στο πλαίσιο και της ευρύτερης συζήτησης για την πορεία π.χ. και του ΝΑΤΟ, διεργασίες για πιθανές αναμορφώσεις σε διάφορες αμυντικές συνεργασίες, που αντανακλούν συνολικότερες αντιθέσεις ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ έχουν εκφράσει ρητή αντίθεση με τη δημιουργία π.χ. «Ευρωπαϊκού Αμυντικού Ταμείου» (προφανώς γιατί κάτι τέτοιο θα αφαιρούσε «κύρος» από το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο), με τον Πρόεδρο Ντ. Τραμπ να προειδοποιεί με δραστική μείωση της «εισφοράς» τους στο ΝΑΤΟ.
Γύρω από το ζήτημα της ασφάλειας, η ομιλία Μακρόν ξεδίπλωσε και άλλες προτεραιότητες, περιγράφοντας την «εξωτερική πολιτική» ως επίσης «κρίσιμο ζήτημα - κλειδί» για την «κυριαρχία μας», αναφερόμενος ρητά στο προβάδισμα που πρέπει να διασφαλιστεί ειδικά σε Αφρική, Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, εξηγώντας ότι «η μοίρα μας συνδέεται με τις περιοχές που βρίσκονται σε Εγγύς και Μέση Ανατολή όπως και εκείνες στην Αφρική».

«Η φιλοδοξία για την Ευρωζώνη»

Ειδικό βάρος δίνεται στην ανάγκη «η Ευρωζώνη να γίνει μια οικονομική δύναμη ανταγωνιστική στην Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες (σ.σ. τις οποίες ο Μακρόν κατονομάζει επανειλημμένα, όπως είχε κάνει και στο λόφο στην Πνύκα)». Αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων και αντιθέσεις που βαθαίνουν εντός της ΕΕ, ο Γάλλος ηγέτης μίλησε για τη σημασία «διασφάλισης ενότητας χωρίς να ψάχνουμε την ομοιομορφία» (εντός ΕΕ) και συνέχισε: «Κανένα κράτος δεν πρέπει να αποκλείεται από αυτήν τη δυναμική (σ.σ. της ευρωπαϊκής αντιμετώπισης διαφόρων προκλήσεων) αλλά και κανένα κράτος δεν πρέπει να εμποδίζει εκείνους που θέλουν να προχωρήσουν πιο γρήγορα ή πιο μακριά... Η Ευρώπη θα προοδεύσει καταρχήν εξαιτίας της αφοσίωσης ορισμένων...».
Στο πλαίσιο ενίσχυσης του ρόλου της Ευρωζώνης, η «Πρωτοβουλία» προτείνει την άμεση σύσταση «Ομίλου ευρωπαϊκής επανίδρυσης», που μέχρι το καλοκαίρι θα διαμορφώσει και θα εξετάσει προτάσεις για τα απαραίτητα εργαλεία (π.χ. με ιδέες όπως ο καθορισμός υπουργού Οικονομικών Ευρωζώνης, κοινού προϋπολογισμού, κοινοβουλίου) και σχετικά με τις περιπτώσεις στις οποίες θα εξετάζεται, ακόμα και κατά περίπτωση, μια «ενισχυμένη συνεργασία», μια «νέα νομοθεσία», μια «αλλαγή (μιας ευρωπαϊκής) συνθήκης». Επίσης, δίνεται το σύνθημα και για τη δραστική ενίσχυση των διαδικασιών ενσωμάτωσης των λαών, με «ανοιχτές συζητήσεις» για το μέλλον της ΕΕ, με ενιαίες διακρατικές λίστες υποψήφιων ευρωβουλευτών κ.τ.λ.
Οσον αφορά τους τομείς που προκρίνονται για να απορροφηθούν εκεί «αναπτυξιακά πακέτα» και κονδύλια που εξασφαλίζονται από το ξεζούμισμα των Ευρωπαίων εργατών, η «Πρωτοβουλία» ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλα τη σημασία: Να διασφαλιστεί προβάδισμα στην «οικολογική μετάβαση» και την «ψηφιακή μεταρρύθμιση», εννοώντας νέους τομείς με υψηλά περιθώρια αύξησης του ποσοστού κέρδους, συνολικά το ραγδαίο εκσυγχρονισμό της παραγωγής σε όλο και περισσότερους κλάδους, με ευρεία χρήση νέων τεχνολογιών και καινοτόμων πρακτικών, που σημαίνει καταρχήν «πεδίο δόξης λαμπρόν» για τους μεγαλοβιομήχανους αμέτρητων τομέων, που δραστηριοποιούνται στο σχεδιασμό και την ολοκλήρωση υπερσύγχρονων μέσων παραγωγής. Την ολοκλήρωση της «ενιαίας αγοράς Ενέργειας», με πριμοδότηση «δικτύων διασύνδεσης» ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Τη «διατροφική ασφάλεια και κυριαρχία», για απόκρουση της ορμητικής διείσδυσης κεφαλαίων από άλλες περιοχές που αυξάνουν την πίεση στα ντόπια μονοπώλια (αναζωπυρώνοντας βεβαίως ακόμα πιο ορμητικές συγχωνεύσεις και εξαγορές στις σημερινές διαστάσεις που αποκτά η διεθνοποιημένη παραγωγή).
Δίπλα σε όλα τα παραπάνω, ο Μακρόν δεν ξέχασε να αναφερθεί στη «γαλλο-γερμανική εταιρική σχέση», που πρέπει να διαδραματίσει ρόλο «δύναμης ώθησης» στη γενική «επανίδρυση της ΕΕ», χωρίς βέβαια να μπορούν να κρυφτούν αντιθέσεις που όχι μόνο παραμένουν, αλλά και διευρύνονται μεταξύ των δύο ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ. Μάλιστα, ο Γάλλος ηγέτης ανέφερε συγκεκριμένα ότι μπορεί να τεθεί ο στόχος, «μέχρι το 2024 να ενιαιοποιήσουμε εντελώς τις αγορές μας εφαρμόζοντας τους ίδιους κανόνες για τις εταιρείες μας, στο επιχειρησιακό δίκαιο ή το δίκαιο που αφορά τις πτωχεύσεις εταιρειών».

Πρώτες αντιδράσεις

Εκ μέρους της Γερμανίας, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, λίγο μετά την κατ' ιδίαν συνάντηση που είχε με τον Μακρόν στο Ταλίν την Πέμπτη το βράδυ, χαρακτήρισε την ομιλία του «μια πάρα πολύ καλή βάση για να συνεργαστούν οι δύο χώρες εντατικά στο μέλλον», υποστηρίζοντας ότι «υπάρχει ευρεία συναίνεση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, θα πρέπει φυσικά να συνεχίσουμε τις συνομιλίες για τις λεπτομέρειες, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να μείνει ακίνητη, θα πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται... Οι δύο χώρες επιθυμούν να συνεργαστούν στενά για την εναρμόνιση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, κάτι πολύ θετικό». Στη Βιέννη, ο Αυστριακός ομοσπονδιακός καγκελάριος, Κρ. Κερν, είπε ότι «και εγώ είμαι πεπεισμένος ότι χρειάζεται μία αλλαγή κατεύθυνσης στον τομέα της οικονομικής, της εμπορικής και της κοινωνικής πολιτικής», ενώ ο ΥΠΕΞ και υποψήφιος καγκελάριος με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, Σεμπάστιαν Κουρτς, εμφανίστηκε σύμφωνος με ορισμένες προτάσεις της «Πρωτοβουλίας», όπως η αυστηροποίηση των διαδικασιών υποδοχής και επαναπροώθησης μεταναστών.
Στις Βρυξέλλες, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Μαργαρίτης Σχοινάς, δήλωσε ότι «αυτό που θέλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο πρόεδρος Γιούνκερ είναι να ξεκινήσει ένας βαθύς προβληματισμός για το μέλλον της Ευρώπης» και η Κομισιόν χαίρεται κάθε συμβολή στη συζήτηση αυτή, ελπίζοντας ότι «αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει σε ένα πρώτο αποτέλεσμα πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές το 2019».

Οι ηφαιστειακές θερμές πηγές ως λίκνο της ζωής στη Γη

Werner Van Steen

Η Μεγάλη Πρισματική Πηγή στο εθνικό πάρκο Γέλοουστοουν των ΗΠΑ. Σύμφωνα με μια θεωρία, σε πηγές σαν αυτή εμφανίστηκαν οι πρώτοι ζωντανοί οργανισμοί

Η περιοχή Πιλμπάρα στην Αυστραλία είναι σήμερα μια ξηρή, βραχώδης, ερημική περιοχή. Δεν ήταν πάντα έτσι. Οπως αποδεικνύει ο σχηματισμός Ντρέσερ, ηλικίας 3,48 δισεκατομμυρίων ετών, υπήρχαν εκεί ηφαιστειακά γκέιζερ. Απ' αυτά δημιουργήθηκαν οι γκεϊζερίτες, γεμάτα πτυχώσεις πετρώματα. Εκεί βρέθηκαν φυσαλίδες αερίου, εγκλωβισμένες αρχικά σε ένα κολλώδες φιλμ, δημιούργημα κάποιου είδους πρωτόγονων βακτηρίων. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις στο σχηματισμό Ντρέσερ το 2014, έδωσαν νέα ώθηση στη θεωρία των ηφαιστειακών θερμών πηγών και λιμνών, ως λίκνο εμφάνισης της ζωής στη Γη.

Η άλλη εκδοχή

Η θεωρία αυτή δημιουργεί μια εικόνα πολύ διαφορετική για την προέλευση της ζωής από εκείνη που κυριαρχεί από το 1977 και μετά, όταν ανακαλύφθηκαν υδροθερμικές πηγές στον Ειρηνικό Ωκεανό, από τις οποίες εκλύεται θερμό νερό με διαλυμένα ορυκτά του σιδήρου και του θείου, μεθάνιο, υδρόθειο κ.ά. Γύρω τους διαπιστώθηκε ότι υπάρχει πλούσιο οικοσύστημα από πρωτόγονα βακτήρια και μεγάλα σκουλήκια. Οι πηγές αυτές θεωρήθηκαν ικανές να προσφέρουν την ενέργεια, τα θρεπτικά συστατικά και την προστασία που θα χρειάζονταν οι πρώτες μορφές ζωής σε μια άστατη και επικίνδυνη νεαρή Γη. Πολλοί επιστήμονες επισήμαναν την αδυναμία αυτού του σεναρίου: η τεράστια ποσότητα νερού των ωκεανών θα αραίωνε πολύ γρήγορα τυχόν συγκεντρώσεις οργανικών ουσιών, πριν προλάβουν να σχηματίσουν κάποιο είδος κυτταρικής μεμβράνης και να εμφανίσουν μεταβολισμό. Μια σύγχρονη εκδοχή της θεωρίας των ωκεάνιων υδροθερμικών πηγών ως λίκνο της ζωής προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αδυναμία αυτή, χωρίς όμως κι αυτή να πείθει όλους τους επιστήμονες.

Καμτσάτκα

Απ' τη μεριά τους οι ερευνητές που υποστηρίζουν τη θεωρία των ηφαιστειακών θερμών πηγών για την προέλευση της ζωής, εκτιμούν ότι είναι πιο στέρεη από εκείνη των ωκεάνιων υδροθερμικών πηγών. Πριν τις ανακαλύψεις στο σχηματισμό Ντρέσερ, άλλοι επιστήμονες είχαν επισκεφθεί τις πηγές στο ηφαίστειο Ματνόφσκι, στη χερσόνησο της Καμτσάτκα στη Ρωσία, ως περιοχή με συνθήκες που μοιάζουν αρκετά με εκείνες της Γης πριν την εμφάνιση της ζωής. Οι εναλλαγές ξηρασίας και υγρασίας στις λιμνούλες του ηφαιστείου θεωρούνταν ότι θα συνέβαλαν στη συνένωση οργανικών ενώσεων για το σχηματισμό πολυμερών, όπως τα νουκλεϊνικά οξέα, αλλά και λιπιδίων που μπορούν να σχηματίσουν μικροσκοπικές φούσκες, ως ένα είδος κυτταρικής μεμβράνης. Σε μια λιμνούλα έριξαν μείγμα από τα τέσσερα βασικά αμινοξέα της ζωής, τις τέσσερις χημικές βάσεις που υπάρχουν στα νουκλεϊνικά οξέα, φωσφορικά άλατα, γλυκερίνη και ένα λιπίδιο, όλα ουσίες που συντίθενται αυθόρμητα στη φύση. Μέσα σε λίγα λεπτά σχηματίστηκε αφρός, αποτελούμενος από αμέτρητες μικροσκοπικές φυσαλίδες, που περιείχαν μέρος των ουσιών. Το πείραμα συνεχίστηκε στο εργαστήριο υποβάλλοντας τον αφρό σε διαδοχική ξήρανση και ύγρανση πάλι και πάλι, σε συνθήκες ανάλογες με της Καμτσάτκα. Το αποτέλεσμα ήταν πολυμερή αποτελούμενα από 10 έως 100 νουκλεοτίδια, που έμοιαζαν πολύ με ένα από τα νουκλεϊνικά οξέα, το RNA. Τα πολυμερή αυτά περικλείονταν μέσα σε μικροσκοπικά διαμερίσματα, σαν πρωτοκύτταρα. Αν και δεν ήταν ζωντανά έδειχναν μια εξελικτική πορεία μέσα από ελάχιστους κύκλους επανάληψης.

Από το Ντρέσερ στον Εγκέλαδο

Τα ευρήματα στο Ντρέσερ δείχνουν να είναι αποτέλεσμα τέτοιων κύκλων ξηρασίας - υγρασίας, στους οποίους παρεμβάλλεται και μια περίοδος που το υλικό έχει τη μορφή ρευστής γέλης (τζελ). Αυτή αυξάνει τη δυνατότητα ανταλλαγής ουσιών μεταξύ των πρωτοκυτταρικών μορφών, διευκολύνοντας τα πιο ανθεκτικά να επιβιώσουν στην περίοδο της ξηρασίας που ακολουθεί. Τα πετρώματα του Ντρέσερ είναι πλούσια σε βόριο, κρίσιμο για τη σύνθεση της ριβόζης των νουκλεϊνικών οξέων, φωσφορικές ενώσεις απαραίτητες για το σχηματισμό νουκλεϊνικών οξέων και ATP (τριφωσφορική αδενοσίνη), ψευδάργυρο και μαγγάνιο, συστατικά πολλών ενζύμων στο κυτταρόπλασμα όλων των σημερινών ειδών ζωής. Πριν δισεκατομμύρια χρόνια, στο Ντρέσερ υπήρχαν εκατοντάδες θερμές λιμνούλες ή καθεμιά με λίγο διαφορετική θερμοκρασία και σύνθεση του μίγματος που περιείχε. Με έναν απλό υπολογισμό προκύπτει ότι σε ένα γεωθερμικό πεδίο επιφανείας με 100 πηγές μπορούν να υπάρξουν 1.000.000 συνδυασμοί συνθηκών κάθε έτος. Κάθε λιμνούλα γίνεται δοκιμαστικός σωλήνας, όπου συνδυασμοί μορίων έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ένα αυτοσυντηρούμενο χημικό σύστημα. Το ίδιο συνέβαινε σε πολλές περιοχές της πρώιμης Γης. Κατά μια εκτίμηση θα αρκούσαν 10 εκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό στερεού φλοιού και την εμφάνιση υγρού νερού στην επιφάνεια (σ.σ. δηλαδή την εποχή πριν 4 δισ. χρόνια), ώστε οι συνδυασμοί να οδηγήσουν σε κάποιες πρωταρχικές μορφές ζωής.
Η θεωρία των ηφαιστειακών θερμών πηγών ως λίκνο της ζωής στη Γη χρειάζεται περισσότερα στοιχεία από πιο εκλεπτυσμένα πειράματα προβιοτικής χημείας μέσα σε μεγάλο αριθμό από μικρές θερμές λιμνούλες, ώστε να μελετηθεί πώς σχηματίζονται τα σύνθετα χημικά μόρια και πώς αλληλεπιδρούν και συνδυάζονται όταν περικλείονται μέσα σε μεμβράνες. Πριν φανεί πιο καθαρά η εικόνα για το λίκνο της ζωής, πολλά ακόμα κομμάτια του παζλ πρέπει να μπουν στη θέση τους. Ομως, σύμφωνα με τους επιστήμονες που υποστηρίζουν τη θεωρία, το σημαντικό είναι ότι έχει αρχίσει να διαφαίνεται το μονοπάτι που θα οδηγήσει στη λύση του θεμελιώδους ερωτήματος.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ Εθεσε το έργο του στην υπηρεσία του λαού που έχτιζε τη σοσιαλιστική κοινωνία

Μια μικρή αναφορά στον συνθέτη και στα κομμάτια που θα παρουσιαστούν στη συναυλία την οποία διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεών της για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης

This content is subject to cop

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεών της για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, διοργανώνει την Τετάρτη 18 Οκτώβρη, στις 8.30 μ.μ., στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, συναυλία με τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ με έργα Σοβιετικών συνθετών.

Θα διευθύνει ο διεθνούς φήμης διευθυντής ορχήστρας Αλέξανδρος Μυράτ.
Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει έργα τριών κορυφαίων Σοβιετικών συνθετών: Του Αράμ Χατσατουριάν, του Σεργκέι Προκόφιεφ και του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Αναλυτικά, το πρόγραμμα έχει ως εξής:
A' Μέρος:
Αράμ Χατσατουριάν - Βαλς από το έργο «Μεταμφίεση» (Masquerade Valse)
Σεργκέι Προκόφιεφ - Επιλογή μερών από το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»: 1. Μονταίγοι και Καπουλέτοι, 2. Μάσκες και 3. Ο Ρωμαίος στον τάφο της Ιουλιέτας.
Αράμ Χατσατουριάν - «Χορός των σπαθιών»
Β' Μέρος:
Ντμίτρι Σοστακόβιτς - Συμφωνία Νο 12, «Το Ετος 1917»
Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις που θα διατίθενται από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ καθώς και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό.

Οι Σοβιετικοί συνθέτες έχουν όλες τις ευκαιρίες να δώσουν μεγάλα έργα

«Οι Σοβιετικοί συνθέτες έχουν όλες τις ευκαιρίες να δώσουν μεγάλα έργα. Ουδέποτε υπήρξε άλλη εποχή ή άλλος τόπος, όπου ένας συνθέτης να μπορεί ήσυχος να γράψει μια σονάτα ή ένα κουαρτέτο, ξέροντας ότι είναι οικονομικά εξασφαλισμένος. Αυτό είναι αποτέλεσμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα μας, αποτέλεσμα της πολιτικής του Κόμματός μας».

Τα προηγούμενα λόγια, δημοσιευμένα το 1935, ανήκουν στον Σοβιετικό συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς, που αισθητοποίησε αυτό που συντελούταν στην ΕΣΣΔ, «ο Σοβιετικός συνθέτης έχει στη διάθεσή του κυριολεκτικά αναρίθμητα προγράμματα. Υπάρχει η οικοδόμηση του κομμουνισμού, ο αγώνας για την ειρήνη, η ζωή του σοβιετικού λαού, ο ηρωισμός της δουλειάς του κ.λπ.».
Εθεσε το έργο του στην υπηρεσία του λαού που έχτιζε τη σοσιαλιστική κοινωνία, στη διαπαιδαγώγηση - και μέσω της Τέχνης - του νέου τύπου ανθρώπου. «Εχουμε την εξαιρετική τύχη να ζούμε, να δουλεύουμε και να δημιουργούμε σε μια εποχή που τη φωτίζουν οι ιδέες του Κόμματος του Λένιν και τη δοξάζουν τα κατορθώματα του σοβιετικού λαού, των οικοδόμων της νέας ζωής».

Γνήσιο τέκνο της Οκτωβριανής Επανάστασης και της ΕΣΣΔ

Ο Σοστακόβιτς γεννήθηκε το 1906 στην Πετρούπολη. Εζησε και μεγαλούργησε ως μουσικοσυνθέτης στην ΕΣΣΔ. Εχει γράψει 15 συμφωνίες, όπερες, μουσική για μπαλέτο, κινηματογράφο, θέατρο. Για το σπουδαίο έργο του τιμήθηκε με πλήθος βραβείων στην ΕΣΣΔ (Βραβείο Λένιν, 3 φορές Βραβείο Στάλιν, Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας), ενώ ήταν ο πρώτος μουσικός που ανακηρύχτηκε Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας.
Αρχισε να σπουδάζει μουσική σε ηλικία εννέα ετών. Το 1923 αποφοίτησε από το Τμήμα Πιάνου του Ωδείου και το 1925 πήρε πτυχίο Σύνθεσης. Η Πρώτη του Συμφωνία ανέβηκε στη Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ το 1926.
Γοητευμένος από τη δύναμη του κινηματογράφου, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας θέτει την τέχνη του στην υπηρεσία του σοβιετικού κινηματογράφου. Πάνω από 30 ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως των Κοζίντσεφ, Ντοβζένκο, Γιούτκεβιτς και άλλων κινηματογραφιστών, είχαν την τύχη να συνοδευτούν από τη μουσική του.
Το 1949 εκλέγεται στη Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης και συμμετέχει σε συνέδρια. Το 1960, η Κομματική Οργάνωση του Συνδικάτου Συνθετών κάνει δεκτό τον Σοστακόβιτς ως δόκιμο μέλος του ΚΚΣΕ, στο οποίο γίνεται μέλος το 1961, χρονιά που ολοκλήρωσε και την αφιερωμένη στον Λένιν 12η Συμφωνία του. Το 1962 ανακηρύσσεται, για πρώτη φορά, υποψήφιος για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Το 1966, τη χρονιά που τα εξηντάχρονά του γιορτάζονταν με εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και παρουσιάζεται η 13η Συμφωνία του, ο συνθέτης παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή. Το 1967, παρά την κακή υγεία του, γράφει μεταξύ άλλων το Δεύτερο Κοντσέρτο για βιολί, το συμφωνικό ποίημα «Οχτώβρης», το πρελούδιο «Στη μνήμη των ηρώων του Στάλινγκραντ». Δύο χρόνια μετά, παρουσιάζει τη 14η Συμφωνία και το 1972 την τελευταία, 15η Συμφωνία. Ο συνθέτης «έφυγε» από τη ζωή στις 9 Αυγούστου 1975.

Συμφωνία αρ. 12: Μια συμφωνία για την Οκτωβριανή Επανάσταση!

Η 12η Συμφωνία του Σοστακόβιτς γράφτηκε το 1961. Σαν θέμα της είχε την Οκτωβριανή Επανάσταση και ήταν αφιερωμένη στον Β. Ι. Λένιν. Αναφέρει ο ίδιος ο συνθέτης για τη Συμφωνία του:
«Να γράψει κανείς μια συμφωνία για την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι, φυσικά, μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαστεί να επιστρατεύσω όλη μου τη δύναμη και όλες μου τις δυνατότητες αν θέλω ν' ανταποκριθώ έστω και λίγο στο μέγεθος και τη σημασία του θέματος. Φυσικά όταν γράφεις μια Συμφωνία για την Οκτωβριανή Επανάσταση, η εικόνα που ξεχωρίζει είναι αυτή του μεγάλου ηγέτη της εργατικής τάξης, του Βλαντιμίρ Λένιν. Επομένως, η συμφωνία θα είναι αφιερωμένη στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και στη μνήμη του Λένιν».
Στο πρώτο μέρος, που έχει τίτλο «Επαναστατημένη Πετρούπολη», ο Σοστακόβιτς αποτυπώνει το κλίμα που επικρατούσε στην Πετρούπολη, τις μέρες του Απρίλη όταν έφτασε ο Λένιν. Είναι ένα μέρος μαχητικό, ορμητικό, με ενθουσιώδεις ρυθμούς, που βασίζεται σε μελωδίες και θέματα από επαναστατικά τραγούδια της Ρωσίας. Εγραφε ο Σοστακόβιτς: «Παραβρέθηκα στα γεγονότα της επανάστασης, ήμουν ανάμεσα στο πλήθος που άκουσε τον Λένιν να μιλάει μπροστά στο σταθμό της Φινλανδίας τη μέρα που έφτασε στην Πετρούπολη. Και παρ' όλο που τότε ήμουν πολύ νέος, αυτό χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου».
Το δεύτερο μέρος έχει ως τίτλο την περιοχή έξω από την Πετρούπολη «Ραζλί», όπου είχε καταφύγει ο Λένιν το καλοκαίρι του 1917, όταν το Κόμμα των Μπολσεβίκων είχε βρεθεί στην παρανομία, συνεχίζοντας ωστόσο την επαναστατική δουλειά, ενώ για τον Λένιν είχε συγκροτηθεί και στρατιωτικό απόσπασμα για την εκτέλεσή του.
Στο τρίτο μέρος, με τίτλο «Αβρόρα», μια μυστικιστική αίσθηση των εγχόρδων κορυφώνεται για να δώσει γιγαντωμένο το μουσικό θέμα της επανάστασης (που είχε παρουσιαστεί στο πρώτο μέρος) και να το ακολουθήσουν επιβλητικά και εκρηκτικά τα τύμπανα που προσομοιάζουν τα κανόνια του θωρηκτού «Αβρόρα», δίνοντας το σύνθημα για την εξέγερση του Οκτώβρη.
Το τέταρτο και τελευταίο μέρος, «Η Αυγή της Ανθρωπότητας» είναι ένα αισιόδοξο μέρος, που δείχνει την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σε αυτό το μέρος ο Σοστακόβιτς, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, ήθελε να απεικονίσει τη ζωή που συνεχίζει με τις ιδέες του Λένιν ακόμη και όταν εκείνος «έλειψε».

O χορός των δισ., η όξυνση του ανταγωνισμού και η υποκρισία της UEFA

Μάντσεστερ Σίτι και Παρί Σεν Ζερμέν έχουν βρεθεί στο στόχαστρο του ανταγωνισμού, εξαιτίας της σύνδεσής τους με Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Κατάρ αντίστοιχα

Ο απόηχος της ηχηρότερης μεταγραφής όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, του Νεϊμάρ από την Μπαρτσελόνα στην Παρί Σεν Ζερμέν, δεν φαίνεται να έχει σβήσει, αντίθετα, ίσως και να έχει ακόμα πολλά επεισόδια όσον αφορά τα μεθεόρτια. Ως γνωστόν, η γαλλική ομάδα τάραξε τα νερά το φετινό καλοκαίρι, πληρώνοντας τη ρήτρα των 222 εκατ. ευρώ στους «μπλαουγκράνα» προκειμένου να εντάξει στο δυναμικό της τον Βραζιλιάνο παίκτη. Μάλιστα, οι διοικούντες την Παρί δεν έμειναν εκεί, καθώς λίγες μέρες μετά ακολούθησε και η μεταγραφή του Κιλιάν Εμπαπέ από τη Μονακό με τη μορφή δανεισμού για ένα χρόνο και οψιόν αγοράς ύψους 145.000.000 ευρώ (+35.000.000 με τη μορφή bonus) για το ερχόμενο καλοκαίρι.

Ανταγωνισμοί για τις διαδρομές των χρημάτων

Και οι δύο περιπτώσεις φανερώνουν ξεκάθαρα πλέον πού έχουν φτάσει τα πράγματα στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου (πρόσφατο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη»). Από την άλλη, τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι αλλά και αυτά που συμβαίνουν μέχρι σήμερα, ειδικά στην περίπτωση του Νεϊμάρ, αποδεικνύουν την ανελέητη μάχη συμφερόντων πίσω από την αγωνιστική «βιτρίνα» του αθλήματος, με τον άκρατο ανταγωνισμό είτε για την κυριαρχία στο ίδιο το άθλημα, είτε ακόμα και για συμφέροντα που δεν σχετίζονται καν με αυτό.

Eurokinissi

Παρά το ενδιαφέρον της για να τηρούνται οι κανονισμοί στον οικονομικό τομέα, η UEFA είναι αυτή που «ευλογεί» τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

Για παράδειγμα, από την αρχή της μεταγραφής του Νεϊμάρ η φημολογία ήθελε το όλο σκηνικό να μην σχετίζεται μόνο με την ανάγκη για ενίσχυση της Παρί προκειμένου να φτάσει αγωνιστικά στην κορυφή, στις εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις. Αντίθετα, η σχέση των ιδιοκτητών της ομάδας με την κυβέρνηση του Κατάρ έδωσε τροφή στις φήμες που έκαναν λόγο για επίδειξη δύναμης των Καταριανών επενδυτών (και) στον αθλητισμό, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ανταγωνισμού. Οπως και να έχει, τα όσα έπραξε η Παρί το καλοκαίρι που πέρασε ξεχωρίζουν και για έναν άλλο ειδικό λόγο. Ηταν η πρώτη ομάδα, τουλάχιστον την τελευταία 15ετία, η οποία ξόδεψε πακτωλούς εκατομμυρίων που δεν προέρχονταν από κινέζικα κεφάλαια, τα οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια κατέκλυσαν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κυρίως με την αγορά ομάδων, αλλά και με μεταγραφές παικτών. Την ίδια στιγμή, στην πλέον πρόσφατη εξέλιξη, η ισπανική ποδοσφαιρική Λίγκα κάλεσε την UEFA να διεξαγάγει έρευνα τόσο για την Παρί όσο και για τη Μάντσεστερ Σίτι και τις οικονομικές συμφωνίες που έχουν με τους ιδιοκτήτες τους, από το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αντίστοιχα.

Ισπανική αντεπίθεση για «προστασία της αγοράς»

Εχοντας ξοδέψει περίπου 400 εκατ. ευρώ για την πραγματοποίηση μόνο δύο μεταγραφών, η Παρί βρέθηκε εξαρχής στο επίκεντρο της μάχης αντίπαλων συμφερόντων και του ανταγωνισμού (παντός είδους) που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Το «τρικ» των ιδιοκτητών από το Κατάρ για να ξεπεράσουν τους σκοπέλους και τους κανονισμούς (π.χ. οικονομικό fair play) όσον αφορά την καταβολή των χρημάτων, με τον Νεϊμάρ να πληρώνει μόνος του τη ρήτρα των 220 εκατ. ευρώ, μπορεί να έπιασε πρακτικά, αυτό όμως δεν σήμαινε και το τέλος της ιστορίας. Η πρώτη ...θιγμένη, η Μπαρτσελόνα, ήταν αυτή που αντέδρασε, εστιάζοντας στη διαδρομή των χρημάτων και θίγοντας το ότι δεν δόθηκαν από τον προϋπολογισμό της ίδιας της ομάδας, αλλά αποτέλεσαν «καταριανή βοήθεια». Το θέμα δεν έμεινε στις έριδες δύο ισχυρών συλλόγων, αφού η κόντρα άρχισε να «ανοίγει». Πολύ περισσότερο όταν στο παιχνίδι μπήκε η ίδια η ισπανική Λίγκα, που μέσω του προέδρου της Χαβιέ Τέμπας ζήτησε επίσημα από την UEFA όχι μόνο να επιληφθεί της υπόθεσης, αλλά και να τιμωρήσει την Παρί. Οπως τόνισε χαρακτηριστικά ο ίδιος:

Eurokinissi

Με ξεκάθαρο στόχο να προστατεύσει τη δική της αγορά, η ισπανική Λίγκα πέρασε στην αντεπίθεση για τις ενέργειες ανταγωνιστών της

«Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία της Παρί, και αν τυχόν η UEFA κρίνει ότι πληροί τους όρους και τις προϋποθέσεις του "financial fair play" εμείς θα συνεχίσουμε στα αρμόδια δικαστήρια». Μάλιστα, ο πρόεδρος της ισπανικής Λίγκας δεν δίστασε να προβεί και σε αποκαλύψεις που παραπέμπουν στη λεγόμενη «βιομηχανική κατασκοπεία», αναφέροντας πως έχει κάνει μια πολύ μεγάλη έρευνα για τα έσοδα που είχε η Παρί την τελευταία πενταετία από τηλεοπτικά, χορηγίες, εισιτήρια και το νέο της γήπεδο, προκειμένου να έχει ξεκάθαρη εικόνα. Βάσει αυτής της έρευνας, μάλιστα, ήταν κατηγορηματικός ότι η χορηγική συμφωνία με το Κατάρ είναι 2 - 3 φορές μεγαλύτερη από όσο πραγματικά αξίζει. «Εμείς απαιτούμε από την Παρί να σεβαστεί τους κανόνες, όπως τους σέβονται όλοι οι υπόλοιποι. Δυστυχώς όμως, για να δείξει ότι είναι τυπικά εντάξει παρουσιάζει ψεύτικα στοιχεία στα εμπορικά της έσοδα, και αυτό δεν είναι fair play», είπε ο Τέμπας.
Γιατί όμως γίνονται όλα αυτά; Τα λόγια του προέδρου της ισπανικής Λίγκας αποδεικνύουν τις προφανείς αιτίες. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι έχει στόχο να προστατέψει τις ισπανικές ομάδες από το να χάνουν παίκτες (περίπτωση Μπαρτσελόνα - Νεϊμάρ) και να μην μπορούν να πάρουν αντίστοιχους (περίπτωση του ενδιαφέροντος της Ρεάλ για τον Εμπαπέ). «Θέλουμε μια ανταγωνιστική αγορά, η οποία όμως θα λειτουργεί με τους κανόνες της οικονομίας. Αν συνεχίσουμε έτσι, σε 3 - 4 χρόνια η βιομηχανία του ποδοσφαίρου θα σβήσει σε πολλές χώρες», είναι αυτό που καίει τον Τέμπας, σύμφωνα με τα λεγόμενά του.

Ο υποκριτικός ρόλος της UEFA

Η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ ομάδων - και βασικά των πολυεθνικών που τις στηρίζουν - και τα όσα συνέβησαν φέτος το καλοκαίρι δεν άφησαν έξω από το «χορό» ούτε την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Η πίεση από τους Ισπανούς αλλά και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συλλόγων (όπου κουμάντο κάνουν κυρίως οι ισχυροί ευρωπαϊκοί σύλλογοι) οδήγησε την UEFA στο να εξετάσει την υπόθεση «Παρί Σεν Ζερμέν», διατάσσοντας έρευνα για την οικονομική συμφωνία και κατά πόσο τηρήθηκαν οι κανόνες του «οικονομικού fair play». Ειδικά για το τελευταίο, πρέπει να σημειωθεί ότι από την περίοδο της καθιέρωσης του περίφημου οικονομικού ελέγχου (πριν από μια εφταετία περίπου) και τις μεγαλοστομίες των τότε διοικούντων την UEFA (επί προεδρίας Πλατινί) για μέτρο που θα έκλεινε την «ψαλίδα» ανάμεσα σε ισχυρούς και ανίσχυρους, μόνο έτσι δεν λειτούργησε. Μέχρι σήμερα, αρκετές φορές οι κανονισμοί έχουν καταστρατηγηθεί, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, με διάφορους τρόπους (π.χ. χορηγίες). Ενώ και οι τιμωρίες που έχουν επιβληθεί σε συλλόγους για παραβίαση του κανονισμού περί ισοσκελισμού εσόδων και εξόδων των ομάδων συνήθως είναι είτε δυσανάλογες των παραβιάσεων (κοινώς, «για τα μάτια του κόσμου») είτε ετεροχρονισμένες (οπότε ...δεν τρέχει και τίποτα).
Από την άλλη, η όποια έρευνα ή η τιμωρία ως αποτέλεσμα αυτής μοιάζει τουλάχιστον υποκριτική από πλευράς UEFA, όταν η ίδια είναι αυτή που επιτρέπει την εμπορευματοποίηση του αθλήματος και στρώνει το έδαφος στις πολυεθνικές για να κάνουν τα δικά τους παιχνίδια κέρδους και ανταγωνισμού. Και αυτή η μάχη συμφερόντων, που διεξάγεται υπό τις ευλογίες της ίδιας της UEFA, είναι αδυσώπητη. Ετσι, το όποιο ενδιαφέρον της UEFA μόνο με την προστασία του «προϊόντος» έχει να κάνει, προκειμένου να μην οδηγηθεί ο ανταγωνισμός σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, και σίγουρα όχι με την αιτία του φαινομένου.
Και φυσικά, στο οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου και των πρακτικών που επικρατούν, τα αποτελέσματα τέτοιου είδους ερευνών ή οποιεσδήποτε κυρώσεις σε πιθανούς ενόχους θα έχουν να κάνουν κυρίως με τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων στην αγορά και τους νικητές ή τους χαμένους αυτού.