Το μικρό μπάλωμα που δεν πρέπει να προσπερνάμε επιφανειακά

 

«…Δέστε:

Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ

δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.

Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.»

Απόσπασμα από το «Επιλογικό» του Γ. Ρίτσου που επέλεξε ο Δ. Κουφοντίνας να μας αφήσει ως προαναγγελία θανάτου του.

Εμβάθυνση λοιπόν στα μικρά καθημερινά πράγματα του μικρού μας κόσμου… Το μικρό μπάλωμα που θα πρέπει να μην το προσπερνάμε επιφανειακά, να μην πέφτουμε στους εύκολους χαρακτηρισμούς, προκειμένου να αφήνουμε ατάραχο τον εφησυχασμό μας και να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια…

Προσωπικά είμαι κάθετα αρνητική στη δράση αυτού του ανθρώπου. Είμαι εντελώς αντίθετη με την μορφή ένοπλης πάλης, αντάρτικου πόλης στις δεδομένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που έδρασε η 17Ν.

Όμως αυτή τη στιγμή στο πρόσωπο του Κουφοντίνα αποκαλύπτεται η ανυπαρξία ενός κράτους δικαίου. Η ανυπαρξία του επιβεβαιώνεται και από την τρέχουσα καθημερινότητα με τον Κούγια να υπερασπίζεται τον Λιγνάδη, προσπαθώντας εντέχνως να δώσει πολιτική διάσταση στο θέμα, από την ανάποδη όμως δηλώνοντας, ότι ο Λιγνάδης είναι το μέσο που χρησιμοποιήθηκε από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με τα οποία ήρθε σε ρήξη η καλή μας υπουργός.

Η ανυπαρξία κράτους δικαίου επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά από τα βασανιστήρια που υπέστη ο φοιτητής που μαζί με άλλους φοιτητές ζητούσαν απλά να ανοίξουν οι σχολές τους… Η αναλγησία και η έλλειψη κράτους δικαίου επιβεβαιώνεται καθημερινά από την τεράστια ανεργία που πλήττει αυτόν τον τόπο και τον εγκλωβισμό μιας μεγάλης μερίδας νέων ανθρώπων που έχει πάψει να ελπίζει, που νιώθει μεγάλη απογοήτευση, που δεν μπορεί να αντικρίσει το μέλλον μέσα σε αυτό το πάγχρυσο φως του ηλιοβασιλέματος που αναφέρεται και στο ποίημα. Αυτό το φως που όφειλε η γενιά μας να τους παραδώσει και μέσα από αυτό να διατηρήσουν την αισιοδοξία τους περιμένοντας μια νέα ανατολή.

Θα συμπληρώσω λοιπόν στο «Επιλογικό» που μας αφήνει ο Δ. Κουφοντίνας ως αποχαιρετιστήριο μήνυμα, τα λόγια του ίδιου που βρίσκονται στο βιβλίο του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» . «Ο λαός θα πρέπει να λάβει ένα μήνυμα αντίστασης. Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που μια μικρή απόφαση, ένα μικρό βάρος μετρά με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά». Ο ίδιος απέτυχε με τις μεθόδους του να στείλει αυτό το μήνυμα και ανέλαβε το πολιτικό κόστος αυτής της αποτυχίας.

Ο καθένας μας όμως θα πρέπει να κατανοήσει ότι οι μικρές μας αποφάσεις, η μικρή μας ύπαρξη, όταν παίρνει θέση απέναντι στην καταστρατήγηση του δίκαιου, όταν παίρνει θέση και αναλαμβάνει ειρηνική δράση υπερασπιζόμενη τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε η ύπαρξη αυτή μένει χαραγμένη στις επόμενες γενιές γιατί ανοίγει δρόμους αγώνα, ελπίδας, αισιοδοξίας και τότε οι μικρές μας αποφάσεις αποκτούν το μέγεθος και την αξία που τις κάνει να μην είναι πλέον μικρές αλλά τεράστιες.

Πώς αντιμετώπισαν οι Σοβιετικοί τον αυταρχισμό στις τέχνες; Κατάργησαν τους εργοδότες και τους επικεφαλής!

 

Πώς αντιμετώπισε το νεαρό Σοβιετικό κράτος τον αυταρχισμό στον καλλιτεχνικό χώρο (θιασάρχες, διευθυντές ορχήστρας, κ.ο.κ);

Απλά τους κατήργησε!

Διαβάζοντας κανείς την πρόσφατη ειδησιογραφία σχετικά με τα φαινόμενα αυταρχισμού που εμφανίζονται στον καλλιτεχνικό χώρο και στους χώρους εργασίας αναρωτιέται κανείς αν είναι δυνατό να υπάρξει ή υπήρξε ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα, μια άλλη κοινωνία, η οποία θα μπορούσε να τα σταματήσει.

Την απάντηση την βρίσκουμε στο παρακάτω μικρό απόσπασμα της σειράς – ντοκιμαντέρ του BBC “Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ 1900-1999”. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σε ένα πνεύμα ισότητας και με τις ευλογίες του νεαρού Σοβιετικού κράτους αποφάσισαν να καταργήσουν διευθυντές ορχήστρας, θιασάρχες κ.ο.κ.

Το πείραμα πέτυχε!

Δείτε το παρακάτω μικρό απόσπασμα του ντοκιμαντέρ όπου υπάρχει και ένας κρυφός αντικουμμουνισμός! Πέφτει σε αντίφαση όταν λέει ότι οι μουσικοί στις ορχήστρες αποφάσιζαν για την μουσική τους ενώ μετά από λίγο λέει ότι ο Λένιν ήταν παντού και αποφάσιζε για όλα!

Πηγή: BBC “Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ 1900-1999”.

Η επικράτηση του κομμουνισμού στις αρχές του 20ου αιώνα

Γερμανία: Εκμετάλλευση ... φιλική στο περιβάλλον

χαρακτήρα που προωθούν τα μονοπώλια, προσαρμόζεται και ο κλάδος του επισιτισμού παγκοσμίως. Κλάδος στον οποίο κυριαρχούν κολοσσοί με αμύθητα κέρδη στις πλάτες των εργαζομένων και μάλιστα με μοντέρνες... «φιλοπεριβαλλοντικές μεθόδους». Από τους εργάτες γης της γειτονικής Ρουμανίας και Πολωνίας, που έρχονται στη Γερμανία ως εποχιακοί εργάτες για ένα άθλιο μεροκάματο, από τους εργαζόμενους στις μεγάλες μονοπωλιακές μονάδες παραγωγής και συσκευασίας τροφίμων, που οι εργασιακές συνθήκες συνεχώς χειροτερεύουν και επικρατούν νέες μορφές εκμετάλλευσης, τις μεγάλες αλυσίδες τουρισμού και εστιατορίων, έως τους διανομείς των παραγγελιών.

Στο πλαίσιο αυτό, στον κλάδο ξεφύτρωσαν και νέες, «πρωτοποριακές» επιχειρήσεις - κάποιες από αυτές ως «start up» - που διευρύνονται μέρα με τη μέρα και απασχολούν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στις δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες (χαρακτηριστικά μόνο στο Βερολίνο στις επιχειρήσεις αυτές εργάζονται πάνω από 500 εργαζόμενοι), με κέρδη που μέσα στην πανδημία ξεπερνούν τα 2,4 δισ. ευρώ: Οι επιχειρήσεις των διανομέων των παραγγελιών με ποδήλατα...

* * *

Τέτοιες επιχειρήσεις έχουν αναλάβει το κομμάτι από την παραγγελία μέχρι και την παράδοση του φαγητού από εστιατόριο της αρεσκείας του πελάτη. Ο πελάτης πρέπει μόνο να παραγγείλει μέσα από μια συγκεκριμένη ιντερνετική πλατφόρμα από όποιο εστιατόριο θέλει και η εταιρεία αναλαμβάνει να το παραλάβει και να το φέρει ζεστό στο σπίτι του. Ετσι απαλλάσσεται και το εστιατόριο από τα «επιπλέον» έξοδα της διατήρησης προσωπικού για την υπηρεσία διανομής, που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι ασύμφορη (π.χ. ώρες μη αιχμής παραγγελιών). Οι διανομείς δεν πληρώνονται άμεσα από τα εστιατόρια (π.χ. τα «McDonalds», «Pizza Hut» κ.λπ.) τα οποία συνεργάζονται με αυτές τις εταιρείες παράδοσης. Αντ' αυτού, ένα ποσοστό του κόστους της παραγγελίας κρατείται και κατατίθεται στην εταιρεία παράδοσης και από εκεί κάποια ψίχουλα δίνονται για τον διανομέα, ο οποίος δεν έχει σχέση μισθωτής εργασίας με την επιχείρηση, αλλά δουλεύει ως «αυτοαπασχολούμενος».

Μάλιστα, στην αρχή της εμφάνισης αυτών των επιχειρήσεων, ο τρόπος με το οποίο θα έφτανε η παραγγελία στον πελάτη - αν δηλαδή θα είναι με πατίνι, με αμάξι ή με μηχανάκι - ήταν παντελώς αδιάφορο. Το κύριο είναι να είναι ευχαριστημένος ο πελάτης και να πληρώσει... Πολύ γρήγορα το «εισόδημα» που έμενε τελικά στον διανομέα, δεν επέτρεπε και κάτι άλλο από ένα ποδήλατο, αυτό το οποίο εδραιώθηκε τελικά ως το κύριο μέσο μεταφοράς της παραγγελίας, γεγονός το οποίο τώρα οι εταιρείες πουλάνε ως φιλοπεριβαλλοντική μόδα.

* * *

Οι εργασιακές συνθήκες των διανομέων σε αυτές τις επιχειρήσεις αγγίζουν αυτές της εξαθλίωσης. Μέρα νύχτα με ένα ποδήλατο, χωρίς παροχή κράνους ή κατάλληλου ρουχισμού, που θα εξασφάλιζε επιπλέον προστασία, οι εργαζόμενοι διανομείς καλούνται να παραδώσουν αδιάκοπα παραγγελίες, κυριολεκτικά βρέξει χιονίσει. Με δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι αυτοί αντιμετωπίζονται de facto ως ελεύθεροι επαγγελματίες, που πληρώνονται με το κομμάτι, η αμοιβή τους κυμαίνεται ανάλογα με τις παραγγελίες που θα παραδώσουν. Αρα, πολλαπλό το κέρδος της επιχείρησης και ταυτόχρονα απαλλαγή από εισφορές υγειονομικής περίθαλψης και ασφάλισης.

Αξιοποιώντας ταυτόχρονα τα συμβόλαια «μίνι τζομπ» και «δουλειάς με το κομμάτι», το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» περιορίζεται σε έναν υποκατώτατο μισθό περίπου 400 ευρώ (για τη Γερμανία λιγότερο κι από ψίχουλα!), καμία εμπλοκή της εργοδοσίας σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος ή αβαρίας του ποδηλάτου, κανένα κόστος για συντήρηση του μεταφορικού μέσου. Αν λοιπόν έχει την τύχη ο διανομέας και παραδώσει πολλές παραγγελίες σε μια μέρα, μπορεί το μεροκάματο να φτάσει και τα 9 ευρώ την ώρα, ποσό το οποίο μπορεί να αυξηθεί ανάλογα και με την κίνηση των πουρμπουάρ.

Σε αντίθετη φυσικά περίπτωση, ο διανομέας μπορεί να μην βγάλει ούτε τα ίδια του τα έξοδα, τα οποία μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζονται με τα βασικά έξοδα σίτισής του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι στον κλάδο δουλεύουν κατά 99% μετανάστες που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα και που δεν έχουν καμία ελπίδα να βρούνε δουλειά με καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Οποιος έχει δει την ταινία «Δυστυχώς απουσιάζατε», του Κ. Λόουτς, που παρουσιάζει το ανάλογο παράδειγμα με ταχυμεταφορείς στη Μ. Βρετανία, αντιλαμβάνεται πλήρως το καθεστώς εργασίας...

***

Τις περασμένες βδομάδες, που το θερμόμετρο κυμαινόταν σταθερά από -5 έως -15 βαθμούς Κελσίου, οι εργαζόμενοι αυτών των επιχειρήσεων αγανακτισμένοι βγήκαν σε κεντρική πλατεία του Βερολίνου καταγγέλλοντας τις εργασιακές συνθήκες και τα άθλια μεροκάματα, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, έκτακτο επίδομα για τους μήνες του χειμώνα και λόγω της αυξημένης επικινδυνότητας ατυχήματος. Μάλιστα, οι εργαζόμενοι φοβούμενοι ότι μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους, όπως συνέβη σε παλιότερη διαμαρτυρία συναδέλφων τους, αναγκάστηκαν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας να κρύψουν τα πρόσωπά τους!

Δυστυχώς όμως και αυτήν τη φορά γίνεται φανερή, και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο, η έλλειψη ταξικής γραμμής και προσανατολισμού στο κίνημα. Μία έλλειψη που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αυταπατών! Ο υπεύθυνος Τύπου του συνδικάτου, στο οποίο οι διανομείς είναι οργανωμένοι, δήλωσε δύο μέρες μετά την κινητοποίηση: «Είναι μια ωραία δουλειά... στην οποία μπορείς να διαλέξεις αν θα πας την παραγγελία ή όχι, μπορείς να διαλέξεις τις ώρες που θα δουλεύεις...», θέλοντας να πείσει ότι είναι επιλογή των διανομέων να δουλεύουν εκεί...

Και το θράσος δεν έχει σταματημό: «Σε αυτήν τη δουλειά φέρνεις καλό φαγητό στον κόσμο, ενώ ουσιαστικά κάθεσαι σε μια σέλα ποδηλάτου και αθλείσαι». Και συνέχισε προκαλώντας ότι «η μεταφορά και η συσκευασία των παραγγελιών είναι φιλικές προς το περιβάλλον»... Με βάση τα παραπάνω, δεν μας ξαφνιάζει και το αίτημα που υιοθετήθηκε από τους διαδηλωτές, το οποίο καλούσε τον κόσμο να σταματήσει να παραγγέλνει έτσι ώστε να ζημιωθεί η εταιρεία και να καλυτερέψουν οι εργασιακές συνθήκες των εργαζομένων...

Με τέτοιους συνδικαλιστές τύφλα να έχουν οι εργοδότες...

Αννα ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ

Τραγική επιβεβαίωση

Ο θάνατος από κορονοϊό ενός εργαζόμενου σε μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ αποτελεί μια τραγική επιβεβαίωση της κατάστασης που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας. Μιας κατάστασης που αντί να βελτιώνεται, παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα, αφού είναι γνωστοί οι κίνδυνοι στους χώρους δουλειάς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Επιδεινώνεται ολοένα και περισσότερο, κοστίζοντας πλέον και σε νεκρούς.

Ο εργαζόμενος δεν έφυγε από τη ζωή ούτε λόγω προσωπικής του ανευθυνότητας, ούτε απλά λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών, όσο κι αν υπάρχουν τέτοιες στην πανδημία. Η μόλυνσή του από τον ιό και ο θάνατός του είναι αποτέλεσμα των ελλείψεων σε μέτρα προστασίας, που ασταμάτητα αναδεικνύονται με καταγγελίες σωματείων και εργαζομένων για την κατάσταση που επικρατεί σε μεγάλους χώρους δουλειάς.

Καταγγελίες που όλες μαζί επιβεβαιώνουν ότι τα περιβόητα «υγειονομικά πρωτόκολλα» στους χώρους δουλειάς, τα μέτρα υγείας και ασφάλειας για τον κορονοϊό, είναι «λάστιχο» και τεντώνονται κάθε φορά «τόσο όσο» να μην μπαίνουν εμπόδιο στην κερδοφορία και στην ένταση της εκμετάλλευσης.

Οσο κι αν οι επιχειρηματικοί όμιλοι διαφημίζουν τις διάφορες «πιστοποιήσεις ασφαλείας» που παίρνουν από κρατικούς και ιδιωτικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, η πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι ξεσκεπάζει τις εργοδοτικές - κυβερνητικές ευθύνες για τη μετατροπή των χώρων δουλειάς σε εστίες υπερμετάδοσης.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι στις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως αυτές στον κλάδο των τροφίμων, το μόνο «πρωτόκολλο» σε ισχύ είναι η απρόσκοπτη λειτουργία τους ακόμα κι όταν διαπιστωθεί συγκέντρωση κρουσμάτων, η ανύπαρκτη ιχνηλάτηση, όταν μάλιστα η κινητικότητα των εργαζομένων είναι δεδομένη, αυξάνοντας τις πιθανότητες διάδοσης μεταξύ του προσωπικού.

Εγκαιρα οι εργαζόμενοι και τα σωματεία σε τέτοιους χώρους δουλειάς, από όπου περνούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, έθεσαν το ζήτημα της αυστηρής προστασίας, της τακτικής απολύμανσης, των μαζικών και επαναλαμβανόμενων τεστ, με ευθύνη της εργοδοσίας, της ενημέρωσης του προσωπικού, ώστε αν υπάρχει κρούσμα να προληφθεί η μετάδοση σε άλλα τμήματα, στις οικογένειές τους κ.ο.κ.

Αντί όλων αυτών, η εργοδοσία, πλήρως καλυμμένη πίσω από την πολιτική της κυβέρνησης και τη διαχείριση της πανδημίας με κριτήριο την προστασία των κερδών της, οχυρωμένη πίσω και από το γεγονός ότι οι έλεγχοι σε χώρους δουλειάς είναι ανύπαρκτοι, με ευθύνη του κράτους, διαμορφώνει άκρως επικίνδυνες συνθήκες για χιλιάδες εργαζόμενους.

Μπορεί λοιπόν εδώ κι έναν χρόνο τα lockdown να πηγαινοέρχονται, η αγορά να ανοιγοκλείνει σαν «ακορντεόν», οι εργαζόμενοι να μπαινοβγαίνουν σε καθεστώς αναστολής συμβάσεων, όμως το μόνο που δεν αλλάζει είναι η ασυλία που απολαμβάνει η εργοδοσία για να εφαρμόζει τα πρωτόκολλα της διασποράς στους χώρους δουλειάς.

Σε αυτά προστίθεται η εντατικοποίηση που έχει χτυπήσει «κόκκινο», ειδικά στον κλάδο του Εμπορίου, με την εξουθένωση των εργαζομένων να δημιουργεί ακόμα πιο ευνοϊκό έδαφος για τη διασπορά του ιού. Οι εργαζόμενοι πηγαίνουν στη δουλειά «σέρνοντας τα πόδια τους», όπως κατήγγειλε πρόσφατα με ανοιχτή επιστολή της - γροθιά στο στομάχι υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ.

Φρόντισε γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση, σε συνέχεια των προηγούμενων, μετατρέποντας την πανδημία σε ευκαιρία για τα μονοπώλια του κλάδου, με την επί της ουσίας κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, την παραπέρα διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η οποία θα γίνει ακόμα χειρότερη αν περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο που έχει η κυβέρνηση στα σκαριά.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που ο αγώνας των εργαζομένων για μέτρα προστασίας της υγείας τους αποκτά ζωτικά χαρακτηριστικά, η σημερινή απεργία των υγειονομικών και η στήριξή της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων είναι μια αποφασιστική αγωνιστική - διεκδικητική απάντηση.

Η πάλη για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή την πανδημία, είναι υπόθεση όλων και πρέπει να κλιμακωθεί, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο.