Μεγάλες στιγμές

 Μεγάλες στιγμές

Μεγάλη στιγμή, τώρα είναι η πιο μεγάλη στιγμή

Είμαστε επιτέλους μαζί, τώρα εγώ κι εσύ

Η πρώτη φορά, που σε αγγίζω πάλι, η πρώτη φορά...

Χτες το φοιτητικό κίνημα έζησε μεγάλες ενωτικές στιγμές (το νι με ρο, όπως λέμε ραρ). Και δεν το λέω εγώ, η μπέθυ αργυράκη τα λέει. Κθέρεις θφε αναγνώθτη τι είναι να βλέπειθ όθουθ χρηθιμοποιούθαν τόθο καιρό θυθτηματικά εναντίον μαθ τα τρία θίγμα από το λίβελο του ρούθη για το θταλινικό, θεχταριθτικό, θυθτημικό κουκουέ, ναρίτεθ, θεκίτεθ και θυθπειρωθάδεθ, να καλούν θυγκέντρωθη θτα προπύλαια, την ίδια ώρα με (το) μαθ, και να μη μένουμε θε μια απλή ειρηνική θυνύπαρκθη, αλλά να πορευόμαθτε ομαλά μαδί τουθ, και ενώ οι φοιτητέθ-θπουδαθτέθ έδωθαν βροντερό «παρών», δείχνονταθ επιτέλουθ θπουδαία αντανακλαθτικά; (Τέλοθ τθεβδίθματοθ).

Το τελευταίο 48ωρο επιβεβαίωσε μερικές σταθερές αξίες αλλά είχε κι αρκετές απρόσμενες ανατροπές. Ο πρύτανης του αίσχους (δε σταματάς), άφησε παράμερα το μειλίχιο τηλεοπτικό του ύφος και ξανάπιασε το μαστίγιο της καταστολής, κηρύσσοντας κατ’ ουσίαν από χτες λοκ-άουτ στις σχολές, με τη βοήθεια των ματ. Τα οποία όμως απουσίαζαν επιδεικτικά για άλλη μια φορά από τη βουλή (!) και τα περιβόητα λουλουδάδικα (χώρια που δεν είχε κλείσει κανένας σταθμός του μετρό), προκαλώντας σε κάποιους το είδος της στενάχωρης αμηχανίας του οβελίξ, επειδή οι ρωμαίοι δεν ασχολούνται τελευταία πολύ μαζί μας –και μήπως τους έχουμε προσβάλει και να τους στέλναμε ένα γράμμα, όπου να τους εξηγούσαμε...

Ευτυχώς πάντως για τους συγκεντρωμένους γαλάτες δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όπως στη λδ του βορρά, όπου μια ισχυρή μπόρα ματαίωσε την αντίστοιχη κινητοποίηση. Εδώ ο ουρανός κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν έπεσε στα κεφάλια μας παρά μόνο μια σφοδρή χαλαζόπτωση μετά τη μία τα μεσάνυχτα, που είχε κυρίως προειδοποιητικό χαρακτήρα εν όψει πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές πήγαν χτες το πρωί έξω από τη νομική, αλλά δέχτηκαν μάλλον απρόκλητα τις (μπαμ και μπουμ) κουμπουριές το απόγευμα που έστριψαν στη νομική και βάση σχεδίου πιθανότατα το άγριο ξύλο των ματ στο πολυτεχνείο αργότερα. Εμείς, που γινόμαστε σχεδόν «φοβικοί» -και καλά κάνουμε δηλ από μια άποψη- για λόγους περιφρούρησης, τέτοιες μέρες πριν το πολυτεχνείο, δείξαμε άριστα αντανακλαστικά και δε φοβηθήκαμε την (ειρηνική τελικά) συνύπαρξη ακόμα και με κάποιους μπάχαλους. Και με (ασπίδα μπροστά μας) τους απολυμένους εργαζόμενους της κόκα-κόλα, που πάνε με (και σε) όλα, με τα κόκκινα, ταξικά μπαλόνια τους και τα πολυγλωσσικά μπλουζάκια τους: hasta la fabrica funciona de nuevo –αν και νομίζω πως θέλει subjuntivo, αλλά δε βαριέσαι.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως το φοιτητικό κίνημα, που δυσκολευόταν γενικά να βρει βηματισμό και να συσπειρώσει κόσμο, έδειξε πως «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σα ροκ συγκρότημα» και ότι διατηρεί καλά αντανακλαστικά, για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πρόκληση. Σε κάποιες σχολές –όπως στους χημικούς μηχανικούς- έγιναν μαζικότατες συνελεύσεις, στα επίπεδα του μαϊούνη, χωρίς καμία ιδιαίτερη προεργασία. Ενώ το χτεσινό έκτακτο κάλεσμα βρήκε μαζική ανταπόκριση, καθώς κατέβηκε –χωρίς πολύ χρόνο για ζύμωση και προετοιμασίες- όσος κόσμος δεν είχε κατέβει ίσως όλη την χρονιά ή την περασμένη βδομάδα στο πανελλαδικό (και πανεκπαιδευτικό) συλλαλητήριο –που, με εξαίρεση τους μαθητές, δεν είχε ακριβώς ενθαρρυντική εικόνα, αν και είναι πάντα ζήτημα με τι ακριβώς συγκρίνεις: με τα προ δεκαετίας δεδομένα του μαϊούνη ή με τη νηνεμία των τελευταίων χρόνων.

Η στάση των σφων του μας ήταν μια ατσάλινη αλυσίδα από συνεχόμενες μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις για κρίκους. Παραχωρήσαμε ευγενικά την κορυφή της πορείας στα άλλα μπλοκ –που δεν είναι πάντα καλή επιλογή, εάν δε θέλεις να παίξεις με τους όρους τους και να λουστείς τις συνέπειές τους- κρατώντας την οπισθοφυλακή. Φωνάζαμε συνθήματα με έντονα αντικατασταλτικό και «αντιμπατσικό» χαρακτήρα (ούτε στην ασοεε, ούτε στη νομική, τα ματ να πάρουν πόδι από κάθε σχολή) με αμείωτο παλμό και ορισμένες προλεκάλτ στιγμές από το σφο ντουντουκέρη: συνάδελφοι από το φμς (φυσικομαθηματικό), θα περάσει η τρομοκρατία; Σφοι από το εμπ, μας φοβερίζει –sic- η καταστολή; {η σωστή απάντηση ήταν πως όχι}. Την περισσότερη «πλάκα» πάντως την είχαν πιο μπροστά οι.. συνάδελφοι του σεμφε, όπου αν κατάλαβα καλά πάρθηκε απόφαση στο δσ από κοινού κι οι σφοι έπρεπε να κρατάνε μισοί-μισοί με τους εαακίτες το πανό του συλλόγου, κρατώντας παράλληλα τα συμφωνηθέντα και τις ισορροπίες.

Τι άλλο μας επιφύλασσε λοιπόν η συνέχεια; Θα φωνάζαμε στους προπορευόμενους «δεν ακούγεστε»; Θα τους αιφνιδιάζαμε και θα πηγαίναμε εμείς μόνοι μας για «ντου» στη νομική; Θα συνεχίζαμε για κοινό συντονιστικό στου γκίνη; Θα περνούσαμε μια βόλτα από το άτικα, παρεμπιπτόντως, για να φοβερίσουμε μερικούς βραδινούς τσιμισκανθρώπους; Πού θα φτάσει τελικά αυτή η πολύμορφη ευελιξία;

Τελικά σταματήσαμε στα προπύλαια, όπου ολοκληρώθηκε ο κύκλος μετά το πέρασμα από τη βουλή, ενώ οι άλλοι συνέχισαν προς το πολυτεχνείο, με μια μικρή παράκαμψη από την αποκλεισμένη νομική, όπου βρήκαν κι εκεί κλειστές τις πύλες. Και μετά από σύντομη διαβούλευση και το σπάσιμο της πόρτας για να μπουν μες στο πολυτεχνείο, δέχτηκαν την επίθεση των ματ και μαζί το ξύλο της αρκούδας και του αρκουδέα.

Εμείς, ως παρέα, τους αφήσαμε διακριτικά στη στουρνάρη, πριν ξεφύγει η κατάσταση, και πήγαμε λίγο πιο πέρα για τον απολογισμό της ημέρας. Μυρίσαμε από απόσταση ασφαλείας τα δακρυγόνα και τους καμένους κάδους, διαβάζαμε στα ενημερωτικά δίκτυα για κυνηγητό στους δρόμους των εξαρχείων και γυρνούσαμε απορημένοι δεξιά-ζερβά τα κεφάλια, για να πετύχουμε κάτι από την έγκυρη περιγραφή τους (αλλά τζίφος).

Στο τέλος της μέρας ωστόσο μας προβλημάτιζε περισσότερο ένα πιο σημαντικό ερώτημα: τι ακριβώς σηματοδοτούν όλα αυτά και ποιος είναι ο βαθύτερος κρατικός σχεδιασμός; Κάποιοι αρχικοί χειρισμοί της κυβέρνησης έδειχναν πως επιδιώκει μάλλον να μαζέψει το μέτωπο της παιδείας και να χαμηλώσει τους τόνους. Η τακτική των αποκλεισμένων σχολών και η χτεσινή άγρια καταστολή συνηγορεί προφανώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση μπορεί να εναλλάσσει ευέλικτα το καρότο με το μαστίγιο και να τραβάει κατά το δοκούν το σχοινί, όσο δε συναντά αντίδραση, αλλά με αυτήν την κίνηση φαίνεται να σκούντησε και να ανέστησε το «πτώμα» του φοιτητικού κινήματος, δίνοντας απρόσμενα ενδιαφέρον κι ιδιαίτερο χρώμα στον τριήμερο εορτασμό του πολυτεχνείου, που ξεκινάει αύριο. Εκτός και αν πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο και προσεκτικά υπολογισμένες κινήσεις, που ανάβουν τεχνητά τα πνεύματα και οξύνουν την ένταση, για να βρει πάτημα να καταστείλει άγρια τη φετινή πορεία και να «τελειώνει» με τον εορτασμό του πολυτεχνείου, που έχει μπει (μαζί με το άσυλο) στο στόχαστρό της.

Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο της.. «σπασμωδικής κίνησης της κυβέρνησης» που θα της γυρίσει όμως μπούμερανγκ (κατά το ρόλο του τυχαίου και του ηλίθιου στην ιστορία), προσωπικά με πείθει λιγότερο κι από τις πιο εξεζητημένες «θεωρίες συνωμοσίας». Συνεπώς τα μάτια μας δεκατέσσερα τις επόμενες μέρες, γιατί το πολυτεχνείο προμηνύεται θερμό από κάθε άποψη.

"ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!"

 "ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!"

Η τέχνη (;) της απαξίωσης

Για το βιβλίο του Σπύρου Τζόκα «Ο κύκλος των "ματαίων" πράξεων. Ιστορικό μυθιστόρημα με φόντο τη ζωή του Ναπολέοντα Σουκατζίδη»

Του Γιώργου Μαργαρίτη*

Ο Ναπολέοντας Σουκατζίδης γεννήθηκε το 1909 στη Μικρά Ασία, κοντά στις ακτές της Προποντίδας. Στα δεκατρία του χρόνια πήρε το δρόμο της προσφυγιάς μέσα στην καταστροφή που άφησε πίσω του ο μεγαλοϊδεατισμός και ο πόλεμος. Όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες ο Σουκατζίδης και η οικογένειά του χρειάστηκε να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή στις νέες πατρίδες όπου τους ξέβρασε η ιστορία. Η αφετηρία αυτή έγινε στο Αρκαλοχώρι, στην ενδοχώρα του Ηρακλείου, στο νησί της Κρήτης.

Καθώς από πολύ μικρός ο Ναπολέοντας απέκτησε μια βαριά γνώση και εμπειρία, αποφάσισε, όπως και πολλοί άλλοι τον ίδιο καιρό, να διαφεντέψει ο ίδιος την τύχη του και την τύχη του εργαζόμενου λαού του και να μην αφήσει τους γύρω του, τον κόσμο ολόκληρο, έρμαιο για μια ακόμα φορά των συγκρούσεων των ισχυρών, τις οποίες πάντοτε πληρώνουν οι ταπεινοί, οι εργαζόμενοι, με μόχθο και με αίμα. Πολύ μικρός οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ, κατόπιν στο ΚΚΕ, έγινε πρωτεργάτης στο κτίσιμο των Κομματικών Οργανώσεων στο Νομό Ηρακλείου και συνδικαλιστικό στέλεχος, από τους ιδρυτές του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου στα 1934. Ταυτόχρονα φρόντισε να μορφωθεί, να ξεπεράσει τη μιζέρια που επιφύλασσαν για την τάξη του οι άρχοντες του πλούτου. Έφτασε να μιλά επτά γλώσσες και απέκτησε εκείνη τη βαριά παιδεία που έχουν όσοι μελετούν τον κόσμο για τον αλλάξουν.

Για την άρχουσα τάξη, για τους αστούς και τους τότε νέους εντεταλμένους τους στην πολιτική εξουσία -τον βασιλιά, τον Μεταξά και τους φασίστες του- ο Ναπολέων Σουκατζίδης ήταν θανάσιμη απειλή. Για το λόγο αυτό τον έστειλαν σε εξορίες, τον έκλεισαν σε φυλακές και τελικά τον απομόνωσαν στο κάστρο της Ακροναυπλίας, μαζί με όσους κομμουνιστές έπεσαν στα χέρια τους. Τους κράτησαν εκεί δεσμώτες μέχρι που ήρθε ο πόλεμος και στο τέλος του οι Γερμανοί κατακτητές.

Οι αστοί δεν ξέχασαν ούτε στιγμή το ποιος είναι ο εχθρός τους. Έχασαν όλη τη χώρα, τους κομμουνιστές όμως δεν τους έχασαν. Με επιμέλεια, με αγωνία μην κάτι πάει στραβά, με σεβασμό στους νέους άρχοντες του τόπου, παρέδωσαν τους κομμουνιστές κρατούμενους στα χέρια των κατακτητών. Έτσι για να έχουν αυτοί να σκοτώνουν.

Έτσι ο Ναπολέων Σουκατζίδης βρέθηκε στα χέρια των φασιστών του Μουσολίνι και των ναζί του Χίτλερ.

Στα χέρια τους τον βρήκε ο τρομερός Απρίλιος του 1944. Ο Απρίλιος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης της ΠΕΕΑ και του Εθνικού Συμβουλίου, ο μήνας της εξέγερσης του ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής που αρνήθηκε το ρόλο του πραιτοριανού και την αποστολή να στραφεί ενάντια στο λαό της ίδιας του της πατρίδας, ο μήνας των Ταγμάτων, ο μήνας του λαϊκού πολέμου του ΕΛΑΣ. Κοντά στους Μολάους της Λακωνίας ο στρατηγός - διοικητής της 41ης Μεραρχίας Φρουρίου του Ράιχ, και η συνοδεία του, έπεσε σε ενέδρα του ΕΛΑΣ. Ο στρατηγός σκοτώθηκε. Οι Γερμανοί είχαν προειδοποιήσει. Θα σκότωναν κομμουνιστές σε αντίποινα. Τα Τάγματα Ασφαλείας ξεκίνησαν «αυτοβούλως» την εκδίκηση: Σκότωσαν εκατό κομμουνιστές της Λακωνίας. Οι Γερμανοί το συνέχισαν. Διακόσιοι κομμουνιστές από το στρατόπεδο στο Χαϊδάρι -διακόσιοι Ακροναυπλιώτες- θα πλήρωναν με τη ζωή τους την ατυχία του ναζί στρατηγού.

Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, οι Οργανώσεις του ΕΑΜ κινητοποιήθηκαν. Επιτροπές επισκέφθηκαν τους «αρμόδιους». Ο Ράλλης -πρωθυπουργός με πλήρεις εξουσίες στην Ελληνική Πολιτεία- δήλωσε αναρμόδιος, μόνοι αρμόδιοι οι Γερμανοί, ο Αρχιεπίσκοπος, ο περίφημος Δαμασκηνός, υποσχέθηκε μια θερμή προσευχή, οι αστοί δημοκράτες και οι σοσιαλιστές ήσαν απασχολημένοι: Παρακολουθούσαν τον Γεώργιο Παπανδρέου που ετοίμαζε τη Συνδιάσκεψη στο Λίβανο για να οργανώσει σε θεσμικές πλέον βάσεις την αντικομμουνιστική αντεπανάσταση. Σε τελευταία ανάλυση κομμουνιστές επρόκειτο να πεθάνουν, πολλοί από τους «άρχοντες» υπολόγισαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον θετικό. Ο λαός θα έμενε πάλι μόνος και ορφανός να θρηνήσει τους δικούς του ήρωες, τα δικά του παιδιά.

Την 1η Μαΐου 1944, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ο Ναπολέων Σουκατζίδης, 35 χρονών, εργατοϋπάλληλος από τη θετή πατρίδα του την Κρήτη και μαζί του 199 άλλοι κομμουνιστές εκτελέστηκαν. Ήταν μια από τις κορυφαίες θυσίες που το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πρόσφερε στο βωμό της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Ελλάδας και των εργαζόμενων που την έκτισαν και την κτίζουν με το μόχθο τους.

***

Αυτή είναι η ιστορία και νομίζουμε ότι κανείς ούτε ίσως και ο κύριος Σπύρος Τζόκας θα έχουν αντίρρηση σε αυτήν. Ο Σπύρος Τζόκας έχει μια διπλή έμμεση σχέση με τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Φιλοδοξεί να πλησιάσει τη ζωή και την προσωπικότητα του τελευταίου μέσα από δύο κανάλια. Εκείνο της τέχνης -ο κύριος Τζόκας είναι πεζογράφος- και εκείνο της πολιτικής -ο κύριος Τζόκας είναι αντιπεριφερειάρχης Αττικής εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της κυρίας Δούρου και σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Τα δύο κανάλια συναντώνται στη μυθιστορηματική βιογραφία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη που αναφέραμε στον τίτλο του παρόντος σημειώματος.

Η μυθιστορηματική βιογραφία όπως και το ιστορικό μυθιστόρημα είναι προσφιλή εργαλεία εκείνων που θέλουν να προσαρμόσουν σημαντικά πρόσωπα ή καταστάσεις του παρελθόντος στα δικά τους μέτρα και σταθμά, στις δικές τους διαστάσεις. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά καθιστούν αυτά τα είδη λογοτεχνίας αγαπημένο πεδίο του αναθεωρητισμού και της συκοφάντησης - απαξίωσης του εργατικού κινήματος. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας αυτού του είδους της αφήγησης μπορεί να στερείται ταλέντου στη γραφή και σχετικής έστω γνώσης της ιστορίας. Φοβούμαστε ότι και τα δύο αυτά απουσιάζουν από το πόνημα του κυρίου Τζόκα.

Όσον αφορά την τέχνη της αφήγησης, αυτή πέφτει θύμα της αγχώδους αναζήτησης του «πολιτικά ορθού» από το συγγραφέα. Με τον όρο «πολιτικά ορθό» στην προκειμένη περίπτωση εννοούμε την ευθυγράμμιση των ιστορικών συμβάντων του χθες με την όποια ιδεολογία και «ερμηνεία της ιστορίας» διατρέχει σήμερα το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και ειδικά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να εξετάσουμε την ποιότητα των τελευταίων. Εκείνο όμως που εδώ μας ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να περάσει την «ορθή γραμμή» ο συγγραφέας στην ιστορική βιογραφία του.

Πραγματικά ο Τζόκας υιοθετεί στο πόνημά του μια τεχνική διαρκούς υπόμνησης - αναφοράς στα ιστορικά γεγονότα της κάθε εποχής. Την υπόμνηση αυτή την προβάλλει διαμέσου διαλόγων μέσα στο οικογενειακό ή στο κοντινό περιβάλλον του ήρωα του έργου. Το περιβάλλον είναι πάντοτε απλό, εργατικό, μικροαστικό, λαϊκό συνήθως, έτσι όπως ήταν ο οικογενειακός κύκλος του Σουκατζίδη. Η ανάλυση, με σχεδόν ακαδημαϊκή ορολογία, σε τέτοιο περιβάλλον των μεγάλων γεγονότων της εποχής μέσα από το στόμα των απλών ανθρώπων ξενίζει και ενίοτε γίνεται ενοχλητική -ειδικά όταν τα γεγονότα είναι προσαρμοσμένα σε προφανώς μεταγενέστερα στερεότυπα. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να γίνεται πλήρης ανάλυση των σχέσεων της Αυτοκρατορικής Γερμανίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πλήρη γεωπολιτική ανάπτυξη, στο καφενείο της Τρίγλιας της Μικρασίας.

Ενίοτε το μέτρο ξεπερνιέται και τότε ο αναγνώστης κυριολεκτικά σοκάρεται -ή ψυχαγωγείται ευχάριστα εάν έχει την ανάλογη εύθυμη διάθεση: Στη σ. 147, λόγου χάρη, όπου με την εφημερίδα της 25ης Οκτωβρίου 1929 στο χέρι σπεύδει ένας γείτονας στο φτωχικό της οικογένειας Σουκατζίδη στο Αρκαλοχώρι για να τους πληροφορήσει ότι οι αξίες κατέρρευσαν στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατά 40-60% (!!!). Προφανώς στο χωριό είχαν πλήρη ανάλυση για τις βραχυπρόθεσμες και μακροχρόνιες συνέπειες του χρηματιστηριακού κραχ είτε επειδή επένδυαν το υστέρημά τους στην Ουόλ Στριτ, είτε επειδή, όπως αφήνει να εννοηθεί ο συγγραφέας, συντηρούσαν κάποιο άτυπο ακαδημαϊκό κέντρο πολιτικών και οικονομικών επιστημών (!!!) -ας αφήσουμε κατά μέρος ότι η πληροφορία είναι απόλυτα λανθασμένη (τις ελληνικές εφημερίδες εκείνης της ημέρας τις απασχολούσε η δίκη των ληστών Κουμπαίων ενώ το «κραχ» πολύ απείχε από το 40%- ας άνοιγε μια εφημερίδα της εποχής ο μυθοπλάστης κος Τζόκας!).

Εντάξει, αυτό το χρηματιστηριακό να το παραβλέψουμε. Η κεραμίδα όμως (ας μην την πούμε τίποτε χειρότερο) έρχεται και από αλλού. Σε ένα σημείο, στα 1936, ο δέσμιος πλέον Ναπολέων Σουκατζίδης στη μεταγωγή του μεταξύ Άη Στράτη και Ακροναυπλίας φέρεται να αγνοεί ότι έγινε «πραξικόπημα» -ο συγγραφέας εννοεί μάλλον ότι ο Μεταξάς ανέλαβε την εξουσία (σ. 199-200 του έργου). Το μαθαίνει τυχαία από τον πατέρα του όταν τον συναντά σε σύντομη στάση στα κρατητήρια του Πειραιά!!! Ο αναγνώστης μπορεί εύλογα να συμπεράνει ότι ο Σουκατζίδης αγνοούσε επίσης το λόγο για τον οποίο βρισκόταν στις φυλακές. Το γνώριζε άραγε ότι ήταν κομμουνιστής και ότι αυτούς ο Μεταξάς και σύμπασα η αστική τάξη τους κυνηγούσε;… Παίζεται...

Μια που μιλάμε για κομμουνιστή και κομμουνιστές, ακόμα και αν καταλήξει ο αναγνώστης ότι ο Σουκατζίδης κάτι είχε περί κομμουνισμού υποψιαστεί, ο συγγραφέας της «ιστορικής βιογραφίας» προφανώς ελάχιστα πράγματα γνωρίζει σχετικά. Στις 300 σελίδες του έργου σπανίζουν -είναι τρεις ή τέσσερις- οι αναφορές στο κομμουνιστικό κίνημα και πολύ περισσότερο στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το τελευταίο, για την ακρίβεια, αναφέρεται δύο φορές. Την πρώτη (σ. 191) με αφορμή τις συλλήψεις του Ιουνίου 1936 κομμουνιστών και συνδικαλιστών στο Ηράκλειο τονίζεται ότι το «κόμμα» (δεν κατονομάζεται - υποθέτουμε εύλογα ότι πρόκειται για το ΚΚΕ) δεν πρόβλεψε τα όσα ο «Στέλιος» είχε προβλέψει -δηλαδή την καταστολή και τις συλλήψεις. Η δεύτερη αναφορά (σ. 245-246) το «κόμμα» (υποθέτουμε και πάλι εύλογα ότι πρόκειται για το «ακατανόμαστο» ΚΚΕ) λοιδορείται ότι κράτησε «υπεύθυνη στάση» και έτσι οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας παραδόθηκαν «αμαχητί» στους Γερμανούς το 1941. Αυτά και μόνο αυτά!

Μα και τα υπόλοιπα, κάτω από το άγχος της προσαρμογής των γεγονότων του άλλοτε στα μέτρα και τα σταθμά του κυρίου Τζόκα και του πολιτικού του χώρου, γίνονται αφύσικα, ακατανόητα και τελικά, όπως ο μέσος αναγνώστης υποπτεύεται, «φτιαχτά» «κατασκευασμένα». Στην Ακροναυπλία του μυθιστορήματος δεν φαίνεται να υπάρχει κανενός είδους κομματική ζωή, καμία οργάνωση, τίποτε. Οι συζητήσεις και τα καθημερινά παρουσιάζονται να λύνονται σε επίπεδο παρέας, συντροφιάς καφενείου.

Φυσικά, πρόκειται για ένα είδος πολιτικής που ο κύριος Τζόκας -αν και πετυχημένος πολιτευτής ο ίδιος- δεν μπορεί να γνωρίζει. Η προσαρμογή όμως αυτών που έγιναν χθες σε αυτό που εμείς θέλουμε να είναι το σήμερα, υπονομεύει καίρια την αξιοπιστία του έργου -αμάρτημα θανάσιμο για τη μυθιστορία και την αφήγηση ιστορικής βιογραφίας. Θα κέρδιζε το έργο εάν ο συγγραφέας του ξεχνούσε για λίγο την κομματική, ιδεολογική και τελικά ταξική του υπόσταση-τοποθέτηση. Εάν προσπαθούσε να δει -όπως λέει ο Πιραντέλο- λίγο μέσα από τα μάτια των πεθαμένων.

Ο Ναπολέων ο Σουκατζίδης, ο κομμουνιστής, ο σύντροφος, δεν θίγεται ούτε στο ελάχιστο από αυτά τα ολισθήματα του έργου. Οι κομμουνιστές τού σήμερα επίσης δεν θίγονται, καθημερινά πιστοποιούν την αγωνιστική τους ποιότητα. Η ιστορία επίσης δεν θίγεται -δοκίμασαν άλλοι και άλλοι με πολύ πιο επιτήδειους τρόπους. Το τι μένει για να θιχτεί ας το βρουν άλλοι.

Αυτό που για μας μένει είναι το χρέος. Το χρέος να τιμήσουμε τον κομμουνιστή Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τους 199 συντρόφους του της ματωμένης Πρωτομαγιάς, τους αμέτρητους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο άδικο, ενάντια στο ναζισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να τους τιμήσουμε με το μόνο τρόπο που αρμόζει σε πολιτικά ελεύθερους ανθρώπους. Συνεχίζοντας το έργο τους από εκεί όπου το άφησαν, παίρνοντας τη σκυτάλη που τους έπεσε, αψηφώντας την ομοβροντία που τους σκότωσε -και ναι, γιατί όχι, εκδικούμενοι εκείνους που τους σκότωσαν- σαν ενόχους, σαν σύστημα, σαν μηχανή εκμαυλισμού και εκμετάλλευσης των συνανθρώπων μας και εμάς των ίδιων. Στιγματίζοντας επίσης ανελέητα τους μικρούς και ανύπαρκτους συκοφάντες που προσπαθούν να χαμηλώσουν το εργατικό κίνημα στο δικό τους ανυπόληπτο ύψος.

*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Σημ.Ιστ:Θα θελαμε να γράψουμε πολλά  για αυτό το θέμα. Επείγουν όμως άλλα. Όλοι ενάντια στον αυταρχισμό. Όλοι στις πορείες, Όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου. Όλοι στην απεργία στις 27...και μετα ΚΟΚΚΙΝΗ ξανα η Καισαριανη !

Στόχος τους το ΚΚΕ και η υποταγή του κινήματος

Στόχος τους το ΚΚΕ και η υποταγή του κινήματος

Ιστοσελίδα αναδημοσίευσε κείμενο στελεχών του NAP για ζητήματα του περιεχομένου και των στόχων που πρέπει να υιοθετήσει το εργατικό κίνημα, καθώς και για ζητήματα της πολιτικής πάλης. Και δε θα υπήρχε άλλος λόγος να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο κείμενο εάν δεν ήταν τόσο αποκαλυπτικό για το πού τελικά «την πάνε τη δουλειά» τα διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα. Η ταχεία «ΠΑΣΟΚοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική να αναλάβει το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, αφήνει αντικειμενικά χώρο για τη διαμόρφωση ενός άλλου «οπορτουνιστικού πόλου» στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που θα αυτοπαρουσιάζεται ως δύναμη αντιρρόπησης της «δεξιάς στροφής» του ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη δηλαδή που θα τον φέρνει στα συγκαλά του!

Ο αντιμνημονιακός αγώνας...

Ποιος φταίει που την περίοδο της κρίσης τα μέτρα πέρασαν και άφησαν βαθιά το αποτύπωμά τους στη λαϊκή συνείδηση, φουντώνοντας τα περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και τις λογικές του «μικρότερου κακού»; Μα φυσικά το ΚΚΕ και το γεγονός ότι δεν έβαλε νερό στο κρασί του, γιατί «για όλα αυτά δεν ευθύνεται ο "αντικειμενικός συσχετισμός" αλλά τα όρια της πολιτικής της υπάρχουσας αριστεράς». Για να μην υπάρξει και καμία παρανόηση ότι αναφέρονται στο ΚΚΕ το ξεκαθαρίζουν, χρεώνοντας στο ΚΚΕ και θέσεις που δεν έχει, όπως: «Το ΚΚΕ αδυνατεί να κατανοήσει τις σύγχρονες εξελίξεις στον καπιταλισμό και την κρίση του (...) και γι' αυτό αντιμετωπίζει τους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που πηγάζουν από την άμεση αναγκαιότητα των εργατικών συμφερόντων ως "ανέφικτους λόγω αρνητικών συσχετισμών"».

Εκτός από τον οπορτουνισμό και την «τρικυμία εν κρανίω» για τους αντικαπιταλιστικούς στόχους που υλοποιούνται στον καπιταλισμό, βγάζει μάτι η προσπάθεια να χρεωθούν τα πάντα για την κατάσταση του κινήματος στο ΚΚΕ. Το ότι το κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τη θύελλα των μέτρων χρεώνεται στο ΚΚΕ και όχι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, στους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές που έχουν σμπαραλιάσει το κίνημα, το έμαθαν στην ταξική συνεργασία και στην αναμονή για «λύσεις από τα πάνω». Αυτούς με τους οποίους ξερογλείφονται χρόνια, που είναι μαζί σε ψηφοδέλτια σε δεκάδες χώρους δουλειάς, που γίνονται οι κλακαδόροι τους στις κοινές τους πορείες. Με βάση αυτά τα συμπεράσματα καταλήγουν στην «ανάγκη να φτιάξουν το κομμουνιστικό κόμμα της εποχής», αξιοποιώντας και τη δράση διαφόρων, τύπου «Εργατικού Αγώνα», «Νέας Σποράς» κλπ.
Το ΚΚΕ, εξοπλισμένο από τις Αποφάσεις του τελευταίου Συνεδρίου του, παλεύει για να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή συσπείρωση, να δυναμώσει η οργάνωση και η πάλη της εργατικής τάξης και όλου του λαού, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική και λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την EE και μονομερή διαγραφή του χρέους. Το ΚΚΕ παλεύει αταλάντευτα με αυτήν τη στρατηγική χωρίς να υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό. Δεν πανικοβάλλεται, δεν υποχωρεί, δεν τα διπλώνει.
Αυτή η στρατηγική είναι που δυναμώνει την πάλη μας καθημερινά, της δίνει περιεχόμενο και προοπτική, βάζει μπροστά το καθήκον της συγκέντρωσης δυνάμεων για ρήξη και αναμέτρηση με τα μονοπώλια, για την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η καθημερινή και επίμονη προσπάθεια των κομμουνιστών και των άλλων πρωτοπόρων εργατών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην πάλη για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από την πάλη για το Σοσιαλισμό κάτω από το βάρος του αρνητικού συσχετισμού, ούτε θα τραβήξει διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πάλης για τα «καθημερινά» προβλήματα και της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Οι δυνάμεις αυτές έχουν τη δική τους ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων σε μια θολή αντιμνημονιακή κατεύθυνση, στη λογική ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το μνημόνιο, λες και η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα δεν έχει προϊστορία (πριν από τη κρίση του 2009), λες και δε θα έχει συνέχεια και μετά από την ανάκαμψη και τη λεγόμενη έξοδο από το μνημόνιο. Θυμίζουμε ότι αυτή η θολή αντιμνημονιακή λογική χωράει τους πάντες...
Ομως προχωράνε ένα βήμα παραπέρα υποβιβάζοντας την αντικαπιταλιστική πάλη σε αντιμνημονιακή! Αντικαπιταλιστική πάλη ίσον αντιμνημονιακός αγώνας λοιπόν, γιατί «στη συνείδηση των ευρύτερων μαζών (...) οι σχέσεις εμφανίζονται με την εξωτερική "μνημονιακή" μορφή τους».
Το κείμενο των στελεχών του NAP προτείνει μια νέα πολιτική γραμμή στο εργατικό κίνημα, μιας «εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης για δουλειά - ψωμί - παιδεία - ελευθερία». Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες αυτής της προσπάθειας; Μια σειρά στόχοι και αιτήματα που αφορούν από το εισόδημα μέχρι την εξωτερική πολιτική της χώρας και που καταλήγουν στο στόχο ενός «μεταβατικού προγράμματος» που θα υλοποιηθεί ξέχωρα από την εργατική εξουσία. Αυτό το «μεταβατικό πρόγραμμα» είναι ένα μείγμα αιτημάτων και στόχων που ξεκινάνε από μέτρα και αποφάσεις που μπορεί να επιλέξει η ίδια η αστική πολιτική (π.χ., «εθνικοποιήσεις τραπεζών») μέχρι στόχους όπως «μια ανεξάρτητη, εθνική νομισματική δημοσιονομική και οικονομική πολιτική σε όφελος των εργαζομένων και του λαού της χώρας» ή «μια πολυδιάστατη και ειρηνική εξωτερική πολιτική, για διεθνή και οικονομική συνεργασία και αλληλεγγύη» χωρίς, όμως, ως προϋπόθεση την εργατική - λαϊκή εξουσία. Πρόκειται λοιπόν για μια ιδιόμορφη επαναφορά της λογικής των σταδίων, που οδηγεί αντικειμενικά στην ενσωμάτωση και όχι στη ριζοσπαστικοποίηση.

... και η αριστερή διαχείριση της βαρβαρότητας

Ποια εξουσία ή ποια κυβέρνηση θα υλοποιήσει αυτά που προτείνει το κείμενο των στελεχών του NAP; Δεν παίρνουν σαφή θέση, κάνουν ελιγμό, ψαρεύουν σε θολά νερά. Προτείνουν τη συγκρότηση μιας πολιτικής «Αριστερής Συμμαχίας» με σκοπό να «ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίτημα να φύγει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», στην οποία θα συμμετέχουν η «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα και οργανώσεις της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», φραξιονιστές που παλεύουν ενάντια στο ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνουν το ρόλο του αριστερού άλλοθι «σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», ώστε να της τραβούν το αριστερό μανίκι εάν ξωκείλει...
Αυτός είναι ο ρόλος που επιδιώκουν να έχει το εργατικό κίνημα, γεμάτο αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση και ας μην το ομολογούν. Ρίχνουν τις πινελιές τους για να μείνει και κάτι, για να εμπεδώνεται η δυνατότητα της αριστερής κυβέρνησης, αφού, όπως λένε, «μπροστά σε μια ανεξάρτητη άνοδο του λαϊκού κινήματος που θα αγωνιστεί για να επιβάλλει στην κυβέρνηση υπό το ΣΥΡΙΖΑ μέτρα τα οποία θίγουν το μνημονιακό κεκτημένο» η αστική τάξη θα αντιδράσει. 'Η ακόμα ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές «... ώστε να πολλαπλασιάσουν τις πολιτικές εξαρτήσεις μιας κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ». Μπορεί δηλαδή να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό αλλά είναι ασφυκτικό το πλαίσιο που άφησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ... Να και το απαραίτητο άλλοθι για την φιλομονοπωλιακή, κυβερνητική, πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι λέει και ο ίδιος ο Τσίπρας.

Λύση με ισχυρό ΚΚΕ και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος

«Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι προσπάθειες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, καθιστούν απαραίτητο να προχωρήσει το ΚΚΕ γρήγορα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στην ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας».
(από την Πολιτική Απόφαση 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ)
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η Λαϊκή Συμμαχία δεν είναι μια αφηρημένη πρόταση, αφορά το σήμερα, το αύριο. Κρίνεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι εργάτες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να γίνει πράξη αυτή υπόθεση.
Ξεκινάμε από τα απλά αλλά τα απαραίτητα. Οργανώνουμε την πάλη για μισθούς και συντάξεις, για δουλειά με δικαιώματα. Για να μην καταργηθούν οι ΣΣΕ. Για να μην υπάρχουν απολύσεις και απλήρωτοι εργάτες, για να μην προχωρήσουν παραπέρα οι ιδιωτικοποιήσεις. Για να έχουν οι οικογένειές μας φαγητό, μόρφωση, Υγεία, Πρόνοια. Για να εξασφαλίσουμε φτηνή συγκοινωνία στο λαό, δωρεάν μετακίνηση σε ανέργους, μαθητές, φοιτητές. Παλεύουμε για άμεσα μέτρα προστασίας των άνεργων, παλεύουμε ενάντια στη φοροληστεία και στα χαράτσια. Γι' αυτά και για άλλα πολλά.
Αναδεικνύουμε την καρδιά του προβλήματος και τον προσανατολισμό που πρέπει να αποκτήσει το εργατικό κίνημα ενάντια στα μονοπώλια και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια τέτοια πορεία μπορεί να εμποδίσει μέτρα, να καθυστερήσει εξελίξεις, να αποσπάσουμε μικρές νίκες που στην πορεία θα γίνονται μεγαλύτερες για να περάσουμε στην αντεπίθεση. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, την 1η Νοέμβρη, αποτέλεσε σταθμό που αναδεικνύει τη δυναμική αυτής της πορείας.
Αυτή είναι η άμεση λύση που αναζητά η πλειοψηφία του λαού μας. Γι' αυτό έχει τεράστια σημασία αυτή η πορεία να δυναμώνει, να συγκεντρώνει νέες δυνάμεις, να ανέβει κατακόρυφα ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωματεία, να αλλάξει αποφασιστικά ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα, υπέρ του ΠΑΜΕ.
Ορος για το δυνάμωμα αυτή της πορείας είναι η ήττα του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, η ήττα των αντιλήψεων της ταξικής συνεργασίας και συνδιαλλαγής, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας που κρατούν καθηλωμένη την εργατική τάξη και την ποτίζουν το δηλητήριο ότι αρκεί μια κυβερνητική εναλλαγή για να υπάρξουν φιλολαϊκές εξελίξεις.
Εχουμε συνείδηση των δυσκολιών, ότι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και η δράση των άλλων δυνάμεων έκαναν πιο σύνθετη την κατάσταση. Μεγάλωσαν οι δυσκολίες, οι πιέσεις για συμβιβασμό και συνθηκολόγηση. Εχουμε κατακτήσει σημαντική πείρα, αναμετριόμαστε με τα κενά και τις αδυναμίες μας. Ομως δεν υποχωρούμε. Το να μην είναι το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις «φτερό στον άνεμο», ουρά της σοσιαλδημοκρατίας είναι σημαντική κατάκτηση. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι εγγύηση ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα βαδίσουν το δρόμο της αντεπίθεσης.

Του Νίκου ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ *
* Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής 

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Η αντιπαράθεση διευρύνεται με συνέχεια μαχών

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Η αντιπαράθεση διευρύνεται με συνέχεια μαχών

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.--
Από αντεγκλήσεις και αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της και τη Ρωσία για την κλιμακούμενη πολεμική προετοιμασία στην Ανατολική Ουκρανία και τις μάχες που πυκνώνουν ανάμεσα στο ουκρανικό στρατό και τους πολιτοφύλακες χαρακτηρίστηκε η έκτακτη συνεδρίαση, το βράδυ της Τετάρτης, του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ηταν η 26η φορά που συζητιόταν το θέμα της Ουκρανίας στο συγκεκριμένο όργανο και άλλη μια φορά που κατέληξε σε ένα γενικόλογο ευχολόγιο για τήρηση της συμφωνίας εκεχειρίας που είχε υπογραφεί στις 5 Σεπτέμβρη στο Μίνσκ ανάμεσα στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου και τους πολιτοφύλακες σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ.
Οι ΗΠΑ, που προκάλεσαν τη σύγκλιση του Συμβουλίου, με την πρεσβευτή τους Σαμάνθα Πάουερ, κατηγόρησαν τη Ρωσία ότι συνεχίζει να «τροφοδοτεί τον πόλεμο», με τον αναπληρωτή πρέσβη της Ρωσίας, Αλεξάντερ Πάνκιν, να απαντά σκωπτικά ότι «οι συνεδριάσεις του Συμβουλίου δε θα πρέπει να μετατρέπονται σε φάρσα και να μην παρουσιάζονται στοιχεία σχετικά με τις καταγγελίες». Ετσι σημείωσε ότι «είμαστε μπροστά σε μια νέα επιχείρηση προπαγάνδας».
Τις αμερικανικές καταγγελίες για παρουσία ρώσικων στρατευμάτων στην Ουκρανία, που στηρίζει σε αναφορές του ΝΑΤΟ, αξιοποίησε στην παρέμβασή του και ο πρέσβης της Ουκρανίας, Γιούρι Σεργκιέφ, που ισχυρίστηκε ότι «αν δε γίνεται ακόμα γενικευμένος πόλεμος αυτό οφείλεται στη δική μας κυβέρνηση». Βεβαίως, τα στοιχεία με τους βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές δείχνουν ότι οι ουκρανικές δυνάμεις είναι αυτές που συνεχίζουν τον πόλεμο, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες εκλογές στις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Ταυτόχρονα, Αντρίι Λισένκο, εκπρόσωπος Τύπου του ουκρανικού Συμβουλίου Ασφάλειας, είπε ότι ο στρατός «δεν έχει καμιά πρόθεση να πάψει να τηρεί τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός», ενώ άλλος εκπρόσωπος, ο Βλάντισλαβ Σελεζνιόφ, δήλωσε ότι τέσσερις στρατιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι 18 τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία, κατά κύριο λόγο στην περιοχή γύρω από το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ και στο Ντεμπάλτσεβε.
Πάντως, ο αναπληρωτής του γγ του ΟΗΕ για τις πολιτικές υποθέσεις, Τζενς Τόυμπεργκ Φράντζεν, αρκέστηκε να δηλώσει «βαθιά ανησυχία για το ενδεχόμενο μιας επιστροφής στην πλήρη κλιμάκωση των μαχών» και κάλεσε σε αμοιβαία βήματα και από τις δύο πλευρές.
Επίσης, χτες το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας σημείωσε ότι η χώρα κάνει «ό,τι είναι δυνατόν» για να αποτρέψει την επανάληψη των εχθροπραξιών ανάμεσα στις ουκρανικές δυνάμεις και τους φιλορώσους αποσχιστές στην Ανατολική Ουκρανία.
Ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου, Αλεξάντερ Λουκασέβιτς, κατηγόρησε την ουκρανική κυβέρνηση ότι δεν τηρεί τις υποχρεώσεις από τη συμφωνία του Μίνσκ και διέψευσε ότι η Μόσχα έχει στείλει στρατεύματα στις περιοχές τις οποίες ελέγχουν οι πολιτοφύλακες. Ο Ρώσος αξιωματούχος ανακοίνωσε ότι ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, θα συναντηθεί την ερχόμενη Τρίτη, 18 Νοεμβρίου, με το Γερμανό ομόλογό του, Φρανκ - Βάλτερ Σταϊνμάιερ, στη Μόσχα.
Την Τρίτη η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δε σχεδιάζει να επιβάλει περαιτέρω κυρώσεις σε βάρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αν και άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο επέκτασης του καταλόγου των κυρώσεων σε νέα πρόσωπα από τους πολιτοφύλακες. Χτες, επίσης, ανακοινώθηκε από την ΕΕ ότι στις 17 Νοέμβρη, στην συνεδρίαση των ΥΠΕΞ των 28 χωρών, θα αποφασιστεί αν θα υπάρξουν και νέες κυρώσεις.

Όλοι μαζί... «μπορούμε»! ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ-Τζήμερος-Μαντούβαλος απέκλεισαν το ΚΚΕ από το ΔΣ του ΕΔΣΝΑ!

 Όλοι μαζί... «μπορούμε»! ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ-Τζήμερος-Μαντούβαλος απέκλεισαν το ΚΚΕ από το ΔΣ του ΕΔΣΝΑ!

"― Ποτέ το ΚΚΕ!!"

«Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε», χτες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (που διοικεί πλέον την Περιφέρεια) και οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των ΑΝΕΛ, του Θ. Τζήμερου, και του Π. Μαντούβαλου.
Σε πλήρη συμφωνία, παρά τις όποιες διαφορές στη μοιρασιά, κατέληξαν στην εκλογή των 24 συμβούλων που θα συμμετέχουν στο 60μελές ΔΣ του ΕΔΣΝΑ (του συνδέσμου που διαχειρίζεται τα σκουπίδια). Μετά από ένα εξάωρο «κομπρεμί» μεταξύ τους, απέκλεισαν τους συμβούλους του ΚΚΕ (!). Τελικά, στη διοίκηση του ΕΔΣΝΑ, από την πλευρά της Περιφέρειας θα εκπροσωπούνται οι 16 του ΣΥΡΙΖΑ, και οι 8 από τις άλλες, πλην ΚΚΕ, δυνάμεις. 

Από τον σημερινό Ριζοσπάστη

(Τίτλος και επιλογή φωτογραφίας από τον Οικοδόμο)

Κόκκινη θάλασσα στο Στρατώνι, 13/11/2014. Μια προσφορά της Ελληνικός Χρυσός

  Κόκκινη θάλασσα στο Στρατώνι, 13/11/2014. Μια προσφορά της Ελληνικός Χρυσός

antigold

Αυτή είναι η εικόνα της θάλασσας του Στρατωνίου σήμερα, 13 Νοεμβρίου. Για όσους δεν ξέρουν, το κόκκινο χρώμα είναι από τα όξινα νερά του μεταλλείου που θεωρούνται υγρά βιομηχανικά απόβλητα. Υποτίθεται ότι αυτά τα νερά η καλή εταιρεία τα περνάει από χημική επεξεργασία πριν την απόρριψή τους στη θάλασσα, αλλά κάθε τρεις και λίγο κάτι πάει στραβά…

Σήμερα πάλι τι έφταιξε; Έγινε καμιά θεομηνία και δεν το αντιληφθήκαμε; Η το καταπληκτικό σύστημα διαχείρισης των νερών του μεταλλείου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη συνηθισμένη βροχή της περασμένης εβδομάδας;

Μήπως είμαστε πάλι εμείς οι κακοί που «δυσφημούμε το Στρατώνι»; Είμαστε εμείς που του χαλάμε την ωραία εικόνα της «γαλάζιας σημαίας» που παίρνει κάθε χρόνο; Θλιβερή η εικόνα, αλλά ακόμα πιο θλιβερή είναι η στάση των κατοίκων αυτού του χωριού που τα δέχονται όλα και δε μιλούν.

Κατά σύμπτωση, σήμερα το απόγευμα στο Δημοτικό Συμβούλιο Αριστοτέλη γινόταν συζήτηση για τα οικονομικά του Δήμου. Εκεί ο πρώην Δήμαρχος Χρήστος Πάχτας (ναι, ο γνωστός διαπλεκόμενος) είπε ότι ο Δήμος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα λεφτά της εταιρείας.

Θαυμάστε στις φωτογραφίες μία από τις προσφορές της εταιρείας στο Δήμο.

Linkwithin

Το τείχος και τα φαντάσματα

Το τείχος και τα φαντάσματα

Αδραξε την ευκαιρία, με αφορμή τα 25 χρόνια από την αντεπανάσταση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και ο Τ. Θεοδωρόπουλος στην «Καθημερινή», 11/11/2014, για να ρίξει το δικό του αντισοσιαλιστικό - αντικομμουνιστικό δηλητήριο, γράφοντας: «Σοφόν το σαφές: όντως, αν δεν υπήρχε ο ιμπεριαλισμός για να εκμαυλίζει με τις ανέσεις του τους υπηκόους της ΣΤΑΖΙ και του συντρόφου Ούλπριχτ, τότε δεν θα υπήρχε και το Τείχος». Οι «ανέσεις του ιμπεριαλισμού» ήταν μια βιτρίνα που γρήγορα έγινε θρύψαλα αμέσως μετά τις αντεπαναστάσεις τόσο για τους λαούς που ακολούθησαν το δρόμο του καπιταλισμού, για τις γενιές που πρώτη φορά έμαθαν τι σημαίνει ανεργία, ανασφάλεια, να πληρώνεις για να έχεις Υγεία ή Παιδεία όσο και για τους λαούς της καπιταλιστικής Δύσης που μέσα σε μια δεκαετία έχασαν όσα είχαν κατακτήσει και γιατί δίπλα τους υπήρχαν η ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρώπης.
Δεν είναι τυχαίο ότι δημοσκόπηση για λογαριασμό της γερμανικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης MDR, πριν από λίγους μήνες, έδειξε ότι το 78% των Ανατολικογερμανών θεωρεί το εκπαιδευτικό σύστημα της ΓΛΔ σαφώς καλύτερο, ποσοστό που μάλιστα έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Σε ερωτήσεις σύγκρισης άλλων κοινωνικών κατακτήσεων μεταξύ ΓΛΔ και σημερινής Γερμανίας, οι Ανατολικογερμανοί στη συντριπτική πλειοψηφία τάσσονται υπέρ αυτών στη ΓΛΔ: Κοινωνική σιγουριά (88%), η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών (79%), σύστημα Υγείας (66%). Να προσθέσουμε δε ότι όλοι είχαν δουλειά στη ΓΛΔ με μισθούς που ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους, ενώ τώρα έχουν μεγάλη ανεργία και φτώχεια.
Για το σε ποιες συνθήκες διεξαγόταν η πάλη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό να του θυμίσουμε ότι πρόσφατα βγήκαν στη δημοσιότητα έγγραφα του FBI, σύμφωνα με τα οποία ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τις ΗΠΑ το 1947 να κάνουν πυρηνική επίθεση στην ΕΣΣΔ, για να μην εξαπλωθεί ο κομμουνισμός στην Ευρώπη. Μ' αυτούς είναι...
Γράφει, επίσης: «Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει, όμως το πιο φιλοσοβιετικό κόμμα του πολιτισμένου κόσμου, πλην του κυπριακού, παραμένει φιλοσοβιετικό μιας και η Ιστορία δεν χαμπαριάζει από οικοδομικά έργα και κατεδαφίσεις. Ο διαλεκτικός υλισμός έχει περιγράψει με σαφήνεια την πορεία της προς την κομμουνιστική κοινωνία, αναπόφευκτη όπως και η ημέρα της κρίσεως για τους χριστιανούς, ως εκ τούτου λίγη υπομονή, θα βγούμε από την παρακαμπτήριο και τα πράγματα θα ξαναπάρουν τον δρόμο τους. Κοινώς, και η πτώση του Τείχους είναι θέμα άποψης: έριξαν τα ντουβάρια, όμως η ιδέα έμεινε σώα και αβλαβής».
Φαίνεται πως το φάντασμα του κομμουνισμού στοιχειώνει όλο και πιο πολύ στα κεφάλια των αστών. Διαφορετικά, δεν εξηγείται η αγωνία τους ότι «η ιδέα έμεινε σώα και αβλαβής». Το γράφει επειδή στην Ελλάδα το ΚΚΕ δεν απεμπόλησε την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία του, για να υποκλιθεί στην κοσμογονία της «δημοκρατίας των αστών», του «τέλους του ψυχρού πολέμου» που έγινε θερμός, δεν υποκλίθηκε στη γοητεία των «ανέσεων του ιμπεριαλισμού», δεν προωθεί διέξοδο από την κρίση σε όφελος του καπιταλισμού. Φαίνεται, όμως, πως δεν αισθάνονται πολύ καλά. Θες η κρίση που είναι αγιάτρευτη, θες οι ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας που μυρίζουν πόλεμο, μάλλον τους έχει βάλει να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα...

***

Το λέει, άλλωστε, ο κύριος Θεοδωρόπουλος γράφοντας: «Και η ιδέα αυτή ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της επιρροής, εκλογικής ή πολιτικής, του ΚΚΕ. Πόσοι από αυτούς που ψηφίζουν "συστημικά" κόμματα δεν πιστεύουν πως ο κόσμος ήταν πιο ασφαλής όσο υπήρχε ισορροπία υπερδυνάμεων;». Μήπως, όμως, είναι ψέματα; Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1990, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με πόλεμο των ευρωατλαντικών, οι πόλεμοι που έσπειραν στη Μέση Ανατολή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, τζιχαντιστές), στη Βόρεια και Δυτική Αφρική (Λιβύη, Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία κ.λπ.), ε, όλοι φούντωσαν αμέσως μετά την αντεπανάσταση και τις ανατροπές.
Δε μένει, όμως, μόνο σ' αυτά αλλά συνεχίζει: «Δε χρειάζεται να θυμηθούμε το αρνητικό πρόσημο που ακόμη συνοδεύει τη λέξη αντικομμουνισμός στα Ελληνικά, λέξη που στις υπόλοιπες γλώσσες σημαίνει απλώς εναντίωση στο ολοκληρωτικό καθεστώς». Εδώ ερχόμαστε στο κουκούτσι της ιστορίας. Στόχος όλης αυτής της αρθρογραφίας και προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων ο αντικομμουνισμός. Να απαλλαγεί από το ιστορικό βάρος που έχει ιδιαίτερα στη χώρα μας αυτή η έννοια, να καταχωρηθεί ως μια δημοκρατική ιδεολογική στάση απέναντι σε μια μορφή ολοκληρωτισμού. Να συσκοτιστεί, δηλαδή, ότι ο αντικομμουνισμός, που βεβαίως είναι στοιχείο της αστικής ιδεολογίας, όταν κυριαρχεί γενικευμένα ανοίγει το δρόμο στο φασισμό και στην ένταση της καταστολής συνολικά απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

***

Τέλος, ο κύριος Θεοδωρόπουλος γράφει ότι «όταν στο Ευρωκοινοβούλιο ετέθη θέμα καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, οι εκπρόσωποι του ελληνικού έθνους, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, διεφώνησαν. Και να σκεφτεί κανείς πως η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που κινδύνευσε από τη δικτατορία του προλεταριάτου και πλήρωσε βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές για να σώσει αυτήν την έστω ανάπηρη τότε Δημοκρατία». Ο αρθρογράφος βλέπει ταξικά. Την εξουσία του κεφαλαίου υπερασπίζεται γι' αυτό μιλά για εγκλήματα του κομμουνισμού. Τα εγκλήματα του καπιταλισμού είναι «δημοκρατικά». Και, βεβαίως, αναφέρεται με μίσος στην κορυφαία στιγμή του αγώνα του λαού μας, στον αγώνα του ΔΣΕ, ενώ την ίδια στιγμή δε λέει κουβέντα για τις σφαγές, τις εκτελέσεις και τις διώξεις από το αστικό κράτος σε συμμαχία με τους Αγγλοαμερικανούς απέναντι στις λαϊκές δυνάμεις που απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τους Γερμανούς καταχτητές.
Νάτο το φάντασμα που τους στοιχειώνει. Το λέει άλλωστε: «Στη μικρή, αδύναμη, πτωχή και πτωχευμένη Ελλάδα τα τείχη υψώνονται με τη δύναμη της φαντασίας». Μόνο που την Ελλάδα, πιο σωστά το λαό της, τον πτώχευσαν οι καπιταλιστές. Αυτοί συνεχίζουν να πλουτίζουν και με την κρίση. Τα τείχη που τα υψώνουν οι αστοί είναι η «νόμιμη» κλοπή του πλούτου από τους παραγωγούς του που τους καταδικάζουν στην εξαθλίωση. Και αυτά τα τείχη θα πέσουν, όταν οι παραγωγοί του πλούτου γίνουν και ιδιοκτήτες του.

Η εργοδοσία στήνει κάλπες σε σούπερ μάρκετ της Αττικής

Η εργοδοσία στήνει κάλπες σε σούπερ μάρκετ της Αττικής

Καταγγελία της Πανελλαδικής Γραμματείας Εμπορίου - Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ. Εργα και μέρες του εργοδοτικού συνδικαλισμού και στην Ηλεία

Οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ έχουν συμφέρον να διαχωρίσουν τη θέση τους από την εργοδοσία και τους συνδικαλιστές που την υπηρετούν.

Αποκαλυπτικές είναι οι καταγγελίες που κάνει η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου - Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ για τις εκλογές της Ενωσης Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αττικής, «ενός από τα μεγαλύτερα εργοδοτικά σωματεία του κλάδου», όπως σημειώνει. Οι εκλογές, που ξεκινάνε άμεσα, έγινε προσπάθεια να κρατηθούν μυστικές και, σύμφωνα με την καταγγελία του ΠΑΜΕ:

• Οι διευθυντές των καταστημάτων διακινούσαν αιτήσεις του συγκεκριμένου σωματείου, έγραψαν εργαζομένους μόνο από συγκεκριμένα καταστήματα του Σκλαβενίτη.
• Οι εκλογές γίνονται κάτω από τον έλεγχο και την ευθύνη της εργοδοσίας. Αλλωστε και η πλειοψηφία των στελεχών της διοίκησης του σωματείου είναι διευθυντικά στελέχη των σούπερ μάρκετ. Χρησιμοποιούν όλο το μηχανισμό της εργοδοσίας, από τους περιφερειάρχες μέχρι τους διευθυντές των καταστημάτων εκφοβίζουν και τρομοκρατούν τους εργαζομένους, με μοναδικό στόχο και σκοπό να πάνε να ψηφίσουν σε αυτό το σωματείο.
• Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν 4.552 «εργαζόμενοι» και εξέλεξαν το 2013 για τα συνέδρια της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) 46 αντιπροσώπους και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας 61 αντιπροσώπους.
• Η διοίκηση του συγκεκριμένου σωματείου και η εργοδοσία είναι ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Στηρίζουν τη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου για να συνεχίσει ανεμπόδιστα την επίθεση που έχει ξεκινήσει και συνεχίζεται με μειώσεις μισθών που ξεπερνούν το 40%, με ατομικές συμβάσεις για το συνολικό ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων να έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, την κατάργηση της Κυριακής αργίας, την αύξηση ακόμα περισσότερο της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου.
• Εργοδοσία, παλιός και νέος κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός επιχειρούν ενόψει του συνεδρίου της ΟΙΥΕ το 2016 να διαμορφώσουν πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς, για να συνεχίσουν το πετσόκομμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο Εμπόριο, εξυπηρετώντας από καλύτερες θέσεις τους σχεδιασμούς των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στον κλάδο.

Το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Καλούμε κάθε εργαζόμενο να σκεφτεί και να βγάλει συμπεράσματα για το ρόλο που παίζει για χρόνια ολόκληρα το συγκεκριμένο σωματείο, στηρίζει τις επιλογές κυβέρνησης και εργοδοσίας, εκλέγοντας διευθυντικά στελέχη των εργοδοτών στη διοίκηση της ΟΙΥΕ, της ΓΣΕΕ.
Μαζί με τα κλαδικά σωματεία που δεν μπορεί να βάλει η εργοδοσία στο χέρι, να αγωνιστούμε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σήμερα και όχι στη "Δευτέρα Παρουσία", για να δουλεύουμε 8 ώρες τη μέρα, 5 μέρες τη βδομάδα, 40ωρο με σταθερή και μόνιμη δουλειά, να καταργηθούν όλες οι ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή η μερική απασχόληση, το ωρομίσθιο, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, και να μετατραπούν σε συμβάσεις αορίστου χρόνου και 8 ώρες, να αμείβονται όλοι οι εργαζόμενοι στο εμπόριο με βασικό μισθό 920 ευρώ».

Πιάστηκαν στα πράσα στην Ηλεία

Σε μια άλλη περίπτωση σωματείου - «μαϊμού», αναφέρεται η Πανελλαδική Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων του ΠΑΜΕ. Η καταγγελία αφορά τις εκλογές του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ηλείας. Πρόκειται για «εκλογές που "στήθηκαν" χωρίς να έχει ποτέ ανακοινωθεί Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση και άρα εκλογή εφορευτικής επιτροπής, εκλογές που γίνονται για πολλά χρόνια με τέτοιες διαδικασίες, για να διατηρεί η παράταξη της ΠΑΣΚΕ την πλειοψηφία στην Ομοσπονδία και τη ΓΣΕΕ», όπως καταγγέλλει το ΠΑΜΕ.
Σε αυτές κάλεσαν να ψηφίσουν εργαζόμενους που είναι μέλη άλλου σωματείου, και συγκεκριμένα του Σωματείου Κάστρου - Κυλλήνης. Μάλιστα, όπως αναφέρει το ΠΑΜΕ, έστησαν κάλπη στο ξενοδοχείο που δουλεύει η πρόεδρος του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κάστρου - Κυλλήνης, ενώ προσπάθησαν να αποσπάσουν υπογραφές εργαζομένων σε έντυπα διαγραφής τους από το Σωματείο Κάστρου - Κυλλήνης, προκαλώντας την άμεση αντίδρασή της.
Τελικά, «όταν είδαν ότι η προσπάθεια νόθευσης των εκλογών έπεσε στο κενό αφού η ίδια η δικαστικός δε δέχτηκε να παίξει το βρόμικο παιχνίδι τους, τότε μάζεψαν την κάλπη κι εξαφανίστηκαν», σημειώνει και προσθέτει πως «μετά από καταγγελία της προέδρου του Σωματείου Κάστρου - Κυλλήνης και εκπροσώπων του ΠΑΜΕ στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου στο Πρωτοδικείο, οι εκλογές διακόπηκαν, με ευθύνη του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Ηλείας».
Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους εκπροσώπους του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού να ζητάνε και «τα ρέστα», αφού το Εργατικό Κέντρο Ηλείας έκανε λόγο για «βίαιη διακοπή της εκλογικής διαδικασίας από μια ομάδα τραμπούκων του ΠΑΜΕ». Αλλά και η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας έστειλε επιστολή στην πρόεδρο του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κάστρου - Κυλλήνης «με την οποία την καλεί σε..."απολογία" εντός δέκα ημερών για "αντικαταστατική δράση", ενώ "επιφυλάσσεται", λέει, "για την τελική της απόφαση"».
«Σηκώθηκαν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι!», σχολιάζει το ΠΑΜΕ και καλεί τους εργαζόμενους «να μην αφήσουν σε "χλωρό κλαρί" όλους όσοι ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, υπογράφοντας μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων. Να μην τους φοβηθούν και να αποκαλύπτουν τις βρομιές τους. Με την ψήφο και τη δράση τους να τους πετάξουν έξω από κάθε σωματείο, επιλέγοντας αυτούς που είναι σταθερά δίπλα τους και υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα, αντί αυτά της εργοδοσίας».

Να καταδικαστούν απερίφραστα οι τουρκικές προκλήσεις ενάντια στην Κύπρο

Να καταδικαστούν απερίφραστα οι τουρκικές προκλήσεις ενάντια στην Κύπρο

Παρέμβαση του ευρωβουλευτή του Κόμματος Κ. Παπαδάκη, στη χτεσινή Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου

Τροπολογίες που προτάσσουν τη μοιρασιά των υδρογονανθράκων και ουσιαστικά νομιμοποιούν τις απαράδεκτες τουρκικές διεκδικήσεις κατέθεσαν ΕΛΚ, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι.

Την αλληλεγγύη του ΚΚΕ στον αγώνα του κυπριακού λαού για δίκαιη επίλυση του Κυπριακού τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Κώστας Παπαδάκης, στην τοποθέτησή του χτες στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, στη συζήτηση σχετικά με τις τουρκικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ. Υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ απαιτεί την απερίφραστη καταδίκη των τουρκικών προκλήσεων και είναι αντίθετο στις προσπάθειες να υπονομευτεί με διατυπώσεις που προτάσσουν το μοίρασμα των υδρογονανθράκων και ανοίγουν δρόμο για διχοτομικές λύσεις και νομιμοποίηση των απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων, αναφέροντας τα εξής:
«Το ΚKE στέκεται στο πλευρό του κυπριακού λαού και στηρίζει τον αγώνα για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μοναδική κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.
Η ΕΕ δεν έχει καταδικάσει ούτε την τουρκική κατοχή στην Κύπρο, ούτε τις παραβιάσεις της Τουρκίας, ενώ το ΝΑΤΟ προκλητικά συστήνει αυτοσυγκράτηση σ' όλες τις πλευρές.
Tο KKE απαιτεί την απερίφραστη καταδίκη των τουρκικών προκλήσεων και είναι αντίθετο με τις προσπάθειες αυτή να υπονομευτεί με τροπολογίες στο ψήφισμα, οι οποίες προτάσσουν το μοίρασμα των υδρογονανθράκων, μεθοδεύοντας μια διχοτομική λύση, νομιμοποιώντας τις απαράδεκτες τουρκικές διεκδικήσεις και την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων Κύπρου και Ελλάδας.
Το ΚΚΕ τονίζει ότι στη μέγγενη των ανταγωνισμών των μονοπωλίων για τις πηγές Ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της η δίκαιη επίλυση του Κυπριακού συνθλίβεται. Αυτή μπορεί να υπηρετηθεί μόνο σε σύγκρουση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό πρωταγωνιστή για τα δικά του συμφέροντα».

Επικίνδυνες τροπολογίες με το βλέμμα στους υδρογονάνθρακες

Ενδεικτική των μονοπωλιακών ανταγωνισμών που ξετυλίγονται σε βάρος του λαού της Κύπρου, και συνολικά των λαών της περιοχής, είναι η σειρά επικίνδυνων τροπολογιών που κατέθεσαν οι ευρωομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, στο σχέδιο ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου για τις προκλητικές τουρκικές ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ, που συζητήθηκε χτες και ψηφίζεται σήμερα στις Βρυξέλλες.
Κινούμενες με άξονα την εκμετάλλευση από τα μονοπώλια των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που εντοπίζονται στην Κυπριακή ΑΟΖ και την πιο άμεση εμπλοκή του θέματος στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, οι εν λόγω τροπολογίες ουσιαστικά επιβεβαιώνουν ότι όλο αυτό το διάστημα η ΕΕ νομιμοποιεί τις απαράδεκτες τουρκικές διεκδικήσεις.
Πιο απροκάλυπτη ήταν η τροπολογία των Πρασίνων, η οποία ζητούσε να προστεθεί στο σχέδιο ψηφίσματος η αναφορά πως το Ευρωκοινοβούλιο «φρονεί ότι το θέμα της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για περαιτέρω προσέγγιση των δύο πλευρών και ενδεχομένως να ενταχτεί στις διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο μιας ευρείας δέσμης μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, με στόχο τη δίκαιη, διατηρήσιμη και ισότιμη κατανομή των πόρων».
Αυτό καθαυτό το σχέδιο ψηφίσματος ζητά τον τερματισμό των τουρκικών απειλών και μονομερών ενεργειών, και σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών της ΕΕ, άρα και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το σχέδιο καλεί καταρχήν την Τουρκία να επιδείξει «αυτοσυγκράτηση» και να ενεργεί σύμφωνα με το «διεθνές δίκαιο». Εκφράζει τη δυσαρέσκεια της Ευρωβουλής για την κλιμάκωση των απειλών και για τις μονομερείς ενέργειες της Τουρκίας κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας σε σχέση με την ΑΟΖ, ενώ υπενθυμίζει τη νομιμότητα της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επίσης, καλεί την Τουρκία να σεβαστεί και να συμμορφωθεί πλήρως προς τη δήλωση που εξέδωσαν η ΕΕ και τα κράτη - μέλη της στις 21/9/2005, συμπεριλαμβανομένου του όρου ότι η αναγνώριση όλων των κρατών - μελών αποτελεί απαραίτητο συστατικό στοιχείο της διαδικασίας προσχώρησης στην ΕΕ.
Επιπλέον, το σχέδιο ψηφίσματος τονίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει πλήρες και κυριαρχικό δικαίωμα να αναζητά φυσικούς πόρους μέσα στην ΑΟΖ της και ότι οι θαλάσσιες έρευνες της Τουρκίας πρέπει να θεωρηθούν παράνομες και προκλητικές. Ζητά να αποσυρθούν αμέσως τα τουρκικά σκάφη που επιχειρούν στα ύδατα εντός της Κυπριακής ΑΟΖ και γύρω από αυτήν.
Τέλος, στο σχέδιο ψηφίσματος η Ευρωβουλή εμφανίζεται να συμμερίζεται την άποψη του ΟΗΕ ότι η ενδεχόμενη ανακάλυψη αποθεμάτων φυσικού αερίου θα είναι προς όφελος και των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, αν καταστεί δυνατό να εξευρεθεί μια βιώσιμη, πολιτική λύση για τον τερματισμό της «σύγκρουσης», και πιστεύει ότι, με την «κατάλληλη διαχείριση», η ανακάλυψη σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή θα μπορούσε να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο.

Τουρκικές αντιδράσεις

Την ένταση εξάλλου των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων αποτύπωσε και η προχτεσινή συζήτηση στη Μεικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή ΕΕ - Τουρκίας (ΜΚΕ), όπου ο αρμόδιος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις Τούρκος υπουργός Β. Μποζκίρ χαρακτήρισε το σχέδιο ψηφίσματος της Ευρωβουλής «μονομερές», σημειώνοντας ότι, αν εγκριθεί, η Αγκυρα θα εκφράσει «άμεση αντίδραση». Πρόσθεσε ακόμα ότι πρέπει να προχωρήσει το άνοιγμα νέων κεφαλαίων στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις χωρίς καθυστερήσεις για «πολιτικούς» λόγους. Στις Βρυξέλλες βρέθηκε και ο λεγόμενος «ΥΠΕΞ» του ψευδοκράτους Οζντίλ Ναμί.
Ο νέος Επίτροπος για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, Αυστριακός Γιοχάνες Χαν, κάλεσε την Τουρκία «να επιδείξει αυτοσυγκράτηση» και είπε ότι χωρίς οριστική διευθέτηση του Κυπριακού δεν μπορεί να υπάρξει ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Στο μεταξύ, η οργάνωση Σύνδεσμος Τουρκοκυπρίων που μένουν στο εξωτερικό (ATCA) έστειλε επιστολή στο ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, ζητώντας να εφαρμόσει «σχέδιο Β'» στο Κυπριακό, στη βάση «δύο κρατών». Αναφέρεται ότι είναι απαράδεκτη η στάση της ελληνοκυπριακής πλευράς για αναστολή των συνομιλιών στο Κυπριακό και σημειώνουν: «Ακόμη και εάν οι συνομιλίες επαναρχίσουν, οι υπερβολικές απαιτήσεις της ε/κ πλευράς μάς ανησυχούν και θεωρούμε ότι η διαδικασία δε θα στεφτεί με επιτυχία»...