Οι επιχειρήσεις του ΔΣΕ στο Σινιάτσικο (1948) μέρος 4ο

Οι επιχειρήσεις του ΔΣΕ στο Σινιάτσικο (1948) μέρος 4ο

Μετά τη μάχη στο Σινιάτσικο στις 23/11/48 και τα μέτρα του Α' και Β' Σώματος Στρατού που ακολούθησαν, οι δυνάμεις της 18ης Ταξιαρχίας περνούν στην κοιλάδα της Γέρμας. Το συγκρότημα Σινιάτσικο θα παραμείνει στα Νάματα μέχρι τις 2/12/48 όπου θα λάβει διαταγή για σύμπτυξη με τις υπόλοιπες δυνάμεις της 18ης Ταξιαρχίας.

Τα τρόφιμα έχουν αρχίσει να εξαντλούνται και το κρύο να γίνεται όλο και εντονότερο.

Στις 4/12/48, το ΓΑ του ΔΣΕ εκδίδει διαταγή με την οποία διατάσσει την 18η Ταξιαρχία του ΔΣΕ να προβεί σε ελιγμό απομάκρυνσης από τον κλοιό που επιχειρείται. Για να γίνει αυτό η 18η Ταξιαρχία θα πρέπει να διασπάσει τον κλοιό των κυβερνητικών δυνάμεων και φυσικά να δώσει σφοδρή μάχη. Η 2η διμοιρία της 18ης Ταξιαρχίας διατάσσεται να ξεκινήσει πρώτη με σφοδρή επίθεση. Εφοδιάζονται με πάντζερφαουστ και χειροβομβίδες. Η διαταγή αναφέρει ξεκάθαρα: "Κεραυνοβόλα εξόρμηση, ούτε βήμα πίσω". Η 2η διμοιρία ξεκινά την πορεία της με ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας. Από πίσω της ακολουθούν όλες οι δυνάμεις της ταξιαρχίας με απόσταση αρκετών εκατοντάδων μέτρων και κάλυψη. Η ευθύνη της 2ης διμοιρίας είναι μεγάλη. Πλησιάζει και ακροβολίζεται στο δημόσιο δρόμο. Μια αυτοκινητοπομπή περνά προς Κοζάνη. Το σημείο είναι ιδανικό για ενέδρες αλλά την δεδομένη στιγμή ο στόχος είναι η διαφυγή. Η πομπή περνά με τον ίδιο τρόπο το χωριό Δρυόβουνο. Μερικοί χωρικοί προμηθεύουν ζεστό ψωμί τους αντάρτες της 2ης διμοιρίας. Στο χωριό περνά δεύτερη μικρότερη αυτοκινητοπομπή αλλά κι εδώ οι αντάρτες δεν επιτίθενται. Το χωριό είναι ζωσμένο φυλάκια και σκοπιές, η πομπή ακολουθεί το ρέμα και η δεύτερη διμοιρία επιστρατεύει δύο βοσκούς της περιοχής για να τους περάσουν με ασφάλεια πέρα από τα φυλάκια. Τα μέτρα και η επαγρύπνηση είναι τέτοια που ολόκληρη η πομπή θα περάσει χωρίς έναν ήχο. Τα πέταλα των μουλαριών είναι δεμένα με πανιά και τα στόματά τους σφιχτοδεμένα με σπάγκο. Η πομπή περνά στο χωριό Κίνδη και τώρα βρίσκεται απέναντι στο χωριό Ποντίνη.

Στο χωριό Ποντίνη δεν υπάρχουν φίλιες δυνάμεις και στρατοπεδεύει ένα ενισχυμένο τάγμα Εθνοφρουράς. Μόνος δρόμος είναι η σύγκρουση. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των ανταρτών είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις και ο αιφνιδιασμός. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, ο ΔΣΕ εκδηλώνει την πρώτη επίθεση στα  εξωτερικά φυλάκια της Ποντίνης. Η μάχη λήγει καθοριστικά με την κεραυνοβόλα επέλαση του θεσσαλικού ιππικού. Το τάγμα Εθνοφυλακής διαλύεται χωρίς απώλειες εκ μέρους των ανταρτών. Ο ΔΣΕ προελαύνει μέσα από το χωριό. Η επόμενη θα τους βρει στρατοπεδευμένους στις κοιλάδες των Γρεβενών. Η πορεία συνεχίζεται ως τις Κυδωνιές και από εκεί περνούν στην υψηλότερη κορφή του Σινιάτσικου, το όρος Άγιος Παντελεήμων. Στις 10/12/1948 η 18η Ταξιαρχία χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα θα περάσει με μια μεγάλη φάλαγγα ζώων, 1.200 μαχητές και ένα ορειβατικό πυροβόλο στην ασφάλεια του όρους Βίτσι.

Στην 18η Ταξιαρχία μετά την δίμηνη δράση της και τον περίφημο ελιγμό απονεμήθηκε το βραβείο Α' θέσης στην δίμηνη Άμιλλα του ΓΑ του ΔΣΕ και ο Παντελής Βαινάς, διοικητής της θα βραβευτεί με το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α' Τάξης και θα τοποθετηθεί στο επιτελείο της 11ης Μεραρχίας.

Ο κλοιός του Εθνικού Στρατού και η διαφυγή της 18ης Ταξιαρχίας

Kill the Mall

Kill the Mall 



 "Δεν εχω την παραμικρη αμφιβολια για τις σχεσεις των ακροαριστερων τρομοκρατων με την ακροδεξια". Μπετινο Κραξι 29 Ιανουαριου 1985 Πρωθυπουργος Ιταλιας.

 "Μετα την επιθεση μελων του ΕΚΚΕ και χιλιαδων λαου στην Αμερικανικη πρεσβεια στις 21 Απριλιου 1975 εγινε πολυς λογος στις εφημεριδες για σκοτεινους κυκλους και αλλα τετοια. Στις 22 Απριλιου το Βημα εγραφε μεταξυ αλλων: ενω γινοταν η πορεια προς την πρεσβεια στη σταδιου ενας νεαρος τρομοκρατης με περιστροφο εριξε εναν πυροβολισμο. Αμεσως τον καταδιωξαν 2 πολιτες ο Στ. Μακροπουλος θυρωρος και ο Εμ. Ταμπακοπουλος εξαγωγεας και τον συνελαβαν. Τι αποδειχθηκε μερικες μερες μετα; Ο τρομοκρατης ηταν Αστυνομικος"

 Τα παραπανω αποσπασματα ειναι απο το Βιβλιο του Γ.Καραμπελια το Ελληνικο Ανταρτικο Πολης 

 Το Σάββατο, 11 Μαρτίου 1978, μια ωρολογιακή βόμβα εκρήγνυται στην αίθουσα του κινηματογράφου Έλλη, στην οδό Ακαδημίας, στις 9.30 το βράδυ. Η έκρηξη γίνεται κατά τη διάρκεια προβολής της σοβιετικής ταινίας Ουράνιο τόξο. Η βόμβα έχει τοποθετηθεί κάτω από τα καθίσματα του κοινού κι η έκρηξη έχει ως αποτέλεσμα τον πολύ βαρύ τραυματισμό ενός άτυχου θεατή, με αποτέλεσμα να χάσει τα δύο του πόδια. Μαζί του τραυματίζονται και άλλοι 18 άνθρωποι. Η επίθεση επαναλαμβάνεται τρεις μήνες αργότερα, στις 20 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ στην αίθουσα του κινηματογράφου Ρεξ, στην οδό Πανεπιστημίου. Η έκρηξη σημειώνεται και πάλι κατά τη διάρκεια προβολής μιας σοβιετικής ταινίας με τίτλο Ο πόλεμος σε όλα τα μέτωπα. Η ωρολογιακή βόμβα είχε επίσης τοποθετηθεί στα μεσαία καθίσματα της αίθουσας προβολής και η έκρηξή της είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 15 ανθρώπων. Οι βομβιστικές επιθέσεις στους δύο κινηματογράφους δεν αποτελούσαν μεμονωμένα παραδείγματα. Ήταν μέρος μιας σειράς αντίστοιχων ακροδεξιών τρομοκρατικών ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί τη μεταπολιτευτική περίοδο στην Αθήνα, με στόχο χώρους με αριστερό πρόσημο. Από τα γραφεία του περιοδικού Αντί και γραφεία της ΚΝΕ μέχρι τον εμπρησμό των γραφείων της Αυγής και εκρήξεις στα γραφεία του ΕΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, οι «μετανάστες» για τους ακροδεξιούς της εποχής είχαν εμφανή ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Για τις δολοφονικές αυτές ενέργειες συλλαμβάνεται μια ομάδα 10 ακροδεξιών, ανάμεσά τους και ο σημερινός επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, έφεδρος αξιωματικός την περίοδο εκείνη. Ενώ οι αρχικές κατηγορίες με τις οποίες παραπέμπονται οι κατηγορούμενοι στον ανακριτή εντάσσονται στον νόμο «περί καταστολής της τρομοκρατίας» και είναι σε βαθμό κακουργήματος, ο Μιχαλολιάκος και άλλοι δύο από την ομάδα καταλήγουν να παραπεμφθούν στο πενταμελές εφετείο και να τιμωρηθούν για παράβαση του νόμου «περί όπλων και εκρηκτικών υλών», δηλαδή για μια κατηγορία πλημμεληματικού χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί ποινή 13 μηνών που στο Εφετείο έγινε 11 μήνες.

 Η 17Ν -πρωτη γενια- ειχε ασκησει σκληρη κριτικη στην οργανωση φαντασμα «Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης 80» για τους εμπρησμους των πολυκαταστηματων ΜΙΝΙΟΝ και ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ τα οποια ηταν και κλειστα κατα την ωρα του εμπρησμου με σκεπτικο οτι εκτος των αλλων ηταν επιχειρησεις που επισκεπτονται λαϊκα στρωματα.

 Χθες το βραδυ ξεφυλλισαμε "το εγχειριδιο του ανταρτη των πολεων" του Καρλος Μαριγκελα και δεν βρηκαμε καμμια προτροπη σε τυφλες ενεργειες που μπορει να οδηγησουν σφαγη παιδιων, εργαζομενων και αλλων αθωων.

 Αντιθετα μας ηρθαν περισσοτερο μνημες απο τη σφαγη στην πλατεια φοντανα στο Μιλανο στις 12/12/1969 για την οποια πλεον υπαρχουν ομολογιες σε δικαστηρια οπως του στρατηγου Τζιαναντελιο Μαλετι ο οποιος τόνισε ότι από το 1969 έως το 1980 οι τρομοκρατικές ενέργειες, που είχαν ως δράστες άτομα ακροδεξιών οργανώσεων, αποτελούσαν μέρος της «στρατηγικής της έντασης» υπό την εποπτεία των ΗΠΑ.Στόχος τους, σύμφωνα με τον Τζ. Μαλέτι, ήταν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, ρίχνοντας τις ευθύνες για όλες αυτές τις τρομοκρατικές ενέργειες στην Αριστερά, ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες για μια αυταρχική λύση, όπως και στην Ελλάδα-πραξικοπημα 21/4/67.

 “Η λεγόμενη “άτακτη” (τυφλή) τρομοκρατία είναι μετά τακτική, επεξεργασμένη… Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους” (στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρμπόρο-εκπαιδευτής της CIA)

 Καποιοι περιεργοι παρωχημενοι, μονοχνωτοι, παλαιοκομμουνιστες, δογματικοι, σεχταριστες, σταλινικοι που εχουν κανει τροτσκιστικη στροφη στην αναλυση τους(!!!!) και οτι αλλο θες εσυ αγαπητε αναγνωστη τα εξηγουν ολα αυτα αλλα ειπαμε αυτοι ειναι ολα τα παραπανω και βαλε. . . 

 ΥΓ:την ωρα που γραφονταν αυτες οι γραμμες ο γνωστος Ψαριανος ελεγε μεταξυ αλλων στον Χηνικολαου οτι η χωρα ανεκαμψε χαρη και στο δογμα Τρουμαν . . .
 Αν θυμηθει καποιος τις δηλωσεις του Ψαριανου το δεκεμβρη του 2008 θα δικαιωσει για αλλη μια φορα το Χαριλαο που ελεγε οτι αριστερα της αριστερας ειναι η δεξια.

 Πηγή: Στο καλό και στο διάολο
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

Κυβερνητικός αξιωματούχος στους ΝΥΤ: "Μετά τη βίλα Αμαλίας, η σειρά των συνδικάτων" Ομολογείται πλέον ο πραγματικός στόχος

Κυβερνητικός αξιωματούχος στους ΝΥΤ: "Μετά τη βίλα Αμαλίας, η σειρά των συνδικάτων" 
Ομολογείται πλέον ο πραγματικός στόχος

 Aναφορά στις βομβιστικές επιθέσεις που έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες εβδομάδες στην Αθήνα, με αποκορύφωμα το πιο πρόσφατο χτύπημα στο The Mall, κάνουν οι Times της Νέας Υόρκης σε σημερινό τους δημοσίευμα, αποτυπώνοντας τις εικασίες και τις υποψίες, κυρίως από την πλευρά των αντιπάλων της κυβέρνησης Σαμαρά, για τον έμμεσο στόχο των επιθέσεων. Αυτό που πάντως προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η δήλωση αξιωματούχου της κυβέρνησης, που εμφανίζεται να παραδέχεται ότι η κυβέρνηση μετά τις επεμβάσεις στις καταλήψεις είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που ενδεχομένως θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Σχολιάζοντας το δημοσίευμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ.Κεδίκογλου χαρακτήρισε «αδιανόητο» να συνδέεται η εφαρμογή του νόμου με τρομοκρατικές επιθέσεις. 
«Θέλουμε να παρουσιάσουμε τη χώρα ως επιτυχημένη, να αποκαταστήσουμε την Ελλάδα στα μάτια της διεθνούς κοινότητας» σημειώνει ο κυβερνητικός αξιωματούχος, προσθέτοντας «πως μπορούμε να εφαρμόσουμε νέους νόμους και να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις όταν υπάρχει ανομία. Ήρθε η ώρα να βάλουμε το σπίτι μας σε τάξη». 
 Ο αξιωματούχος της κυβέρνησης, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, εμφανίζεται να παραδέχεται ότι οι επιδρομές στην Βίλα Αμαλία και Λέλας Καραγιάννη προκάλεσαν την βίαια αντίδραση ριζοσπαστικών ομάδων και ότι τα σχέδια για επεμβάσεις (και σε άλλες καταλήψεις) μπορεί να ρίξουν κι άλλο λάδι στη φωτιά. Αλλά, σημειώνει ότι
 «είναι απαραίτητες για να δείξουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες, μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας». 

Το ενδεχόμενο η σειρά από τρομoκρατικές επιθέσεις στην Αθήνα να αποτελεί ένα τρόπο διάσπασης και παροχέτευσης της προσοχής της κοινής γνώμης από το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το σκάνδαλο της «λίστας Λαγκάρντ» σημειώνεται μεταξύ άλλων στο δημοσίευμα της εφημερίδας αντικατοπτρίζοντας το σκεπτικό ενός μέρους του πολιτικού κόσμου, αλλά και του ελληνικού λαού.

«Η κυβέρνηση, η οποία μόλις διασφάλισε πακέτο βοήθειας ύψους 60 δισ. ευρώ, διατείνεται ότι είναι αποφασισμένη να πατάξει την ανομία και να προωθήσει μία σειρά από θέματα που σχετίζονται με την ασφάλεια, τα οποία ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει δεσμευτεί να υλοποιήσει», αναφέρει το δημοσίευμα, προσθέτοντας: «το πρόβλημα, υποστηρίζουν οι αντίπαλοι του συνίσταται στο ότι στην προσπάθειά της να αποκαταστήσει την τάξη, η κυβέρνηση προκαλεί τη βία που προσπαθεί να κατασιγάσει. Λένε πως ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι να αποσπάσει τη δημόσια προσοχή από το φορολογικό σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, το οποίο απειλεί τη σταθερότητα του κλονισμένου κυβερνητικού συνασπισμού».

 Ο κυριότερος παράγοντας, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο οποίος πυροδοτεί τέτοια σενάρια κυβερνητικής εμπλοκής στις βομβιστικές επιθέσεις και τα κίνητρά τους είναι η χρονική στιγμή κατά την οποία προέκυψαν οι επιθέσεις, ταυτόχρονα με το σχέδιο αποκατάστασης της τάξης και των διαδικασιών διαλεύκανσης του σκανδάλου «Λαγκάρντ».

 Όπως επισημαίνουν οι Times, μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει τραυματιστεί σοβαρά σε καμία από τις επιθέσεις, που φαίνεται ότι στόχευαν περισσότερο σε εφέ παρά στο να προκαλέσουν τραυματισμούς.
 [...]

 Ενώ τα κίνητρα για τη βία εξακολουθούν να αποτελούν θέμα συζήτησης, οι επιθέσεις σημαίνουν συναγερμό στην Ελλάδα όπου για μια δεκαετία δρούσε η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέβρη, η οποία έχει πραγματοποιήσει θανατηφόρες επιθέσεις εναντίον πολιτικών και επιχειρηματιών. «Είναι σαφές ότι είμαστε αντιμέτωποι με τη δραστηριοποίηση μιας νέας γενιάς» τονίζει στέλεχος της αντιτρομοκρατικής στην εφημερίδα.
 [...] 
Πηγή: TVXS 
Δικό μας σχόλιο:
 Τα κομματάκια του παζλ που λέγαμε τις προάλλες, αρχίζουν να συμπληρώνονται ...
 Αναρτήθηκε από TRASH

Ο στόχος της “χύτρας” και της “βολίδας”

Ο στόχος της “χύτρας” και της “βολίδας” 
 “Για όποιον έχει στοιχειώδη κατανόηση της λειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου η ιδέα πως λειτουργεί κάποιος βαθύς μηχανισμός που στήνει τέτοιες προβοκάτσιες και μάλιστα κατ’ εντολήν της πολιτικής ηγεσίας μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται”.

 Το παραπάνω πόνημα ανήκει στον κ. Παντελή Καψή και δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο Έθνος.

 Αν δεν ήταν το θέμα τόσο σοβαρό, μόνο σαν αστεία θα μπορούσε να ηχεί η προσπάθεια του κ. Καψή για ταύτιση της λειτουργίας των κέντρων του καθαυτό αστικού κράτους, του κράτους δηλαδή ως μηχανισμού διασφάλισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, με την “λειτουργία του ελληνικού Δημοσίου”.

 “Το κράτος ως μηχανισμός διασφάλισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου” μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Καψή, για την ακρίβεια μάλιστα μπορεί ο κ. Καψής να επιλέγει την κατάταξη μιας τέτοιας φράσης στα ψιλά γι’ αυτόν γράμματα, και παραπέρα να επιχειρεί την επιβολή της αποσιώπησής της γενικά: Ψιλά γράμματα για όλους.

 Ας αποσιωπηθεί επίσης, θα έλεγε ο κ. Καψής, ότι το “ελληνκό Δημόσιο” αποτελεί μια μόνο πλευρά της συνολικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους, ας αποσιωπηθεί και το ότι το ελληνικό κράτος, ιδιαίτερα οι πιο “ευαίσθητοι” μηχανισμοί του, είναι οργανικά και ιεραρχικά ενταγμένοι στις “περίπλοκες” δομές των ΝΑΤΟικών (και των αντίστοιχων αναπτυσσόμενων ευρωενωσιακών) μηχανισμών, που κανείς υποθέτω δεν αρνείται ότι είναι μηχανισμοί “κρατικοί”, και οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνουν “Χριστό” από “Δημόσιο” και άλλα τέτοια επιτηδευμένα “αφελή”.

 Με το ζήτημα της αποσιώπησης, που αποτελεί ουσιαστικά το κεντρικό και τελικό περιεχόμενο της “ανάλυσης” του κ. Καψή, θα ασχοληθούμε στη συνέχεια. Για την ώρα ας παραμείνουμε λίγο ακόμα στην “αφέλεια”.


 “Ούτε η CIA δεν το έχει καταφέρει να κρατηθεί κάτι τέτοιο μυστικό” αποφαίνεται ο κ. Καψής. Και θεωρεί προφανώς ότι είναι πολύ ικανότερος από τη CIA, στο “να κρατά μυστικά”, ο “αντιεξουσιαστικός χώρος” και η “αριστερά”, στην οποία φυσικά και “ανήκει” η τρομοκρατία που δηλώνει “αριστερή”, μια που όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.

 Και προκειμένου να πείσει για αυτό που “πρέπει” όλοι να πειστούν (άλλωστε διαφορετικά, χωρίς τη συμβολή της απαραίτητης “πειθούς” κάθε προβοκάτσια θα έπεφτε στο απόλυτο κενό), δεν διστάζει ο κ. Καψής να κατεβάσει το επίπεδο του λόγου του ως το επίπεδο της “ευφυούς” ανοησίας: “Στην Ελλάδα”, λέει, “δεν έχουμε κράτος. Θα είχαμε παρακράτος;” Έλα μου ντε!

 Ποιοί ΝΑΤΟϊκοί μηχανισμοί; Ποιές “κόκκινες προβιές”; Ποιές “καρφίτσες”; Ποιοί μηχανισμοί “συνέχειας” του αστικού κράτους μετά το χουντικό “στιγμιαίο”; Ποιά διεθνής εμπειρία για τις σχέσεις κρατικών μυστικών υπηρεσιών και οργανωμένου εγκλήματος; Ποιός Κένεντι και ποιό Ράιχσταγκ, Ποιός Χούβερ και ποιός Μανιαδάκης; Ποιά γκλάντιο; Ποιά Πι-2; Ποιά διεθνή δίκτυα της δεκαετίας του ’80; Ποιός έλεγχος, ποιοί “κόμβοι” και ποιοί σύνδεσμοι; Μηχανισμοί χειραγώγησης και παγίδεσης; Τι είναι αυτό;

 Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το μόνο που πρέπει να “ξέρουν” και να λένε τα καλά παιδιά είναι: “Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος. Θα υπήρχε παρακράτος;” Και στο κάτω-κάτω, όπως συνεχίζει αμίμητα ο κ. Καψής, “ποιοί πολιτικοί θα έπαιζαν την καριέρα τους και την ελευθερία τους κορώνα – γράμματα” και “θα έδιναν τέτοιες εντολές;”

 Αστείο, ιδιαίτερα ενόψει της τρέχουσας επικαιρότητας, το να αναζητεί κανείς πολιτικούς που “θα έπαιζαν κορώνα – γράμματα την ελευθερία τους και την καριέρα τους” προκειμένου να εξασφαλίσουν αξιόλογες απολαβές… Θα μπορούσα αμέσως-αμέσως να αναφέρω μερικούς που ήδη παίξαν κορώνα “την καριέρα τους και την ελευθερία τους” αλλά -φευ- τους έκατσε “γράμματα”, όμως μην ανησυχεί ο κ. Καψής: Ακόμα κι αν επί του ιδιαίτερου ζητήματος της συζήτησης ο σχετικός κύκλος πολιτικών είναι σίγουρα πολύ πιο περιορισμένος (σε σύγκριση με ό,τι αφορά μίζες και ηλεκτρονικά στικ), ο αντίστοιχος καταμερισμός εργασίας ανάμεσα στο “φυσικό” και στο “πολιτικό” κράτος είναι τόσο εκλεπτυσμένος, ώστε κάτω από συνηθισμένες συνθήκες το να παιχτεί “κορώνα – γράμματα” μια “καριέρα” για τέτοιες δουλειές είναι στατιστικά πιο απίθανο από ό,τι λ.χ. η πρόσκρουση του Τιτανικού σε παγόβουνο.

 Και, στο κάτω-κάτω, ποιός του είπε του κ. Καψή ότι “στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος”; Τότε ποιος επιβάλλει, και πώς, τους φόρους και τα χαράτσια;

 *

 Προς τι όμως η τόση προσπάθεια του κ. Καψή να “πειστεί” η “αριστερά” ότι λίγο πολύ της “ανήκουν” οι δολοφόνοι της μάρφιν, οι εμπρηστές της Αθήνας, οι βολίδες της Συγγρού και η χύτρα του μωλ;

 Πρώτα-πρώτα, διότι διαφορετικά, αυτές οι δραστηριότητες θα αποτελούσαν χειροπιαστό δείγμα για την έλλειψη δισταγμών της εξουσίας των μονοπωλίων όταν πρόκειται για τη διασφάλιση της ύπαρξής της απέναντι στην έντονη λαϊκή αμφισβήτηση. Και από αυτό θα απέρρεε για τη λαϊκή αμφισβήτηση ολόκληρο σύστημα αναγκών σχετικά με την οργάνωσή της.

 Ακόμα είμαστε όμως στην αντίστροφη πλευρά. Όχι την κύρια, όχι στην κεντρική σκοπιμότητα αυτών των δραστηριοτήτων, η οποία μπορεί να υπηρετηθεί μόνο εφόσον η “τρομοκρατία” εμπεδωθεί στις συνειδήσεις σαν αυτό που προβάλλεται, σαν “αριστερή”.

 Και ποια είναι αυτη η σκοπιμότητα λοιπόν; Μα αυτή, την οποία χωρίς περιστροφές δηλώνει στην “ανάλυσή” του ο κ. Καψής:

 “…Αν η Αριστερά αποδεχτεί την άποψη της αριστερής τρομοκρατίας, τότε πέρα από την κρίση θα πρέπει να αναλογιστεί και δικές της ενδεχόμενες ευθύνες που προκύπτουν για παράδειγμα από τη βιαιότητα του πολιτικού της λόγου”. 

 Υπάρχει καλύτερη διατύπωση από αυτή για το πού στοχεύουν στην πραγματικότητα οι βολίδες κι οι χύτρες;

 Ούτε σε παράθυρα ούτε σε βιτρίνες. Αλλά στην “βιαιότητα” του πολιτικού λόγου της “αριστεράς”. Στον πολιτικό λόγο που υπερασπίζεται και ενισχύει το λαϊκό αγωνιστικό φρόνημα, που αποκαλύπτει την ταξικότητα της “κρίσης”, που ως μέρος της πράξης κινητοποιεί, που θέτει στο στόχαστρό του την ταξική εξουσία του κεφαλαίου, που αναδεικνύει την αναγκαιότητα, τις δυνατότητα και τους όρους της ανατροπής της, που απειλεί να μετατραπεί σε υλική δύναμη γι’ αυτήν.

 Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Προφανώς, και για τον κ. Καψή, ό,τι “τσακίζει κόκαλα” είναι “τρομοκρατικό”. Μόνο που αν δεν “τσακίζει κόκαλα”, παύει να είναι και γλώσσα. Δεν απομένει τότε παρά ένας σιελογόνος αδένας.

 Πηγή: Διέξοδος
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

και τωρα;;

Έφτασε τελικά ο καιρός όπου η μικροαστική τάξη μορφοποιήθηκε πλήρως. Οι κάθε λογής εξουσίες ευθυγράμμισαν τη ρητορεία τους με το μικροσυμφέρον του μικροαστού. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε μεταπολεμικά σʼ ένα μεγάλο κομμάτι της αγροτικής-κατά κύριο λόγο-αλλά και της εργατικής τάξης λειτούργησε ψυχολογικά ώστε να μορφοποιηθεί πλήρως και να αποκτήσει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά η μικροαστική τάξη που, στην υπόλοιπη Ευρώπη είχε προκύψει από τη βιομηχανική επανάσταση και είχε προλάβει να παίξει το ρόλο της στις συνθήκες δημιουργίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Ο Έλληνας μικροαστός είναι αστός σε σμίκρυνση. Έπαιρνε μάτι πάντα τις συνήθειες του αστού αντιγράφοντας με αρχοντοχωριάτη γελοιότητα τον πολιτισμό που ο αστός κληρονόμησε από το φεουδάρχη. Ο μικροαστός δε δημιούργησε ποτέ κανενός είδους πολιτισμό. Τρέφεται παρασιτικά με τα πολιτιστικά αποφάγια του αστού. Ζούσε και ζει πάντα στο πολιτιστικό περιθώριο, μηρυκάζει χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει τις ιδέες του αστού. Χορεύει αρκουδίσια τους χορούς του αστού και τραγουδάει φάλτσα τα τραγούδια του. Δέχεται κάθε φωτισμένη δεσποτεία που κολακεύει το εγώ του και λαϊκίζει υπέρ των συμφερόντων του. Προορισμός του μικροαστού είναι να εκχυδαΐσει και να καταστρέψει ότι δημιούργησε το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα.

Η Ελλάδα όμως δεν είχε ποτέ-κυρίως ειπείν-αστική τάξη αλλά μια δράκα κομπραδόρων μεσοαστών που λεηλατούν τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη, προσπαθώντας βάρβαρα να περάσουν στην αστική τάξη μέσα από την πιο χυδαία και ευτελή απάτη, νοθεύοντας τα πάντα, από τρόφιμα μέχρι ιδέες. Καίγοντας, καταστρέφοντας, μολύνοντας, κρατώντας στο λεξιλόγιό τους μονάχα το κέρδος, τις αγορές και την απόδοση.

Ο μικροαστός έχει μικρό πορτοφόλι, μικρά συναισθήματα, μικρά όνειρα, μικρές προσδοκίες. Έχει ένα μικρό λογαριασμό στη μικρή τράπεζα της γειτονιάς όπου καταθέτει το μικρό του περίσσευμα απʼ το μικρό του μισθό ελπίζοντας να χτίσει κάποτε το μικρό του σπίτι-καταφύγιο. Ο μικροαστός γνωρίζει πως η μικρο-οικονομική του κατάσταση δε θα του επιτρέψει ποτέ το πέρασμα στη μεσοαστική τάξη της οποίας είναι φτωχός συγγενής και κρέμεται σαν ξέφτι απʼ τα φουστάνια της.

Ωστόσο μικροελπίζει χάρη στην εβδομαδιαία ανανέωση των ονείρων του δια του τζόγου, διαφθείροντάς τον μέχρι το μεδούλι. Ταιριάζοντας στη ρήση ʽσφαίρα είναι και γυρίζειʼ, ρήση που πιστεύει με πάθος αφού το μόνο είδος αγώνα που σέβεται είναι ο ποδοσφαιρικός. Οι άλλοι αγώνες τον τρομοκρατούν μονίμως αφού τρέμει μήπως χάσει κάτι απʼ τα δουλικά του προνόμια. Ο μικροαστός έχει την τάση να πιστεύει πως η μικρότητά του είναι αποτέλεσμα μιας φυσικής τάξης πραγμάτων, αίσθηση που του δημιουργεί εκείνο το ιδιαίτερο είδος μικροαστικής μακαριότητας που προέρχεται απʼ την υποταγή στη μοίρα.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που ασχολείται με την πολιτική προτιμάει τη ραμμένη στα μέτρα του μικροπολιτική. Γιʼ αυτόν η πολιτική είναι αφηρημένη έννοια που τον ξεπερνάει. Το βόλεμά του είναι το ουσιώδες. Ακολουθεί σαν πρόβατο τους ηγέτες και όχι τις ιδέες. Ανεμίζει το κομματικό σημαιάκι που του δίνει υπόσταση μέσα στην πολιτική αρένα. Βιώνει λάθρα και, καθετί που ξεφεύγει από το μέσο όρο τον πανικοβάλει. Δεν μπορεί να ανεχτεί τίποτε που τον ξεπερνάει. Από δω και το γλοιώδες της μικροαστικής του κακότητας. Ο μικροαστός δε μπορεί να προκαλέσει το κακό σε μεγάλες δόσεις. Δεν αγαπάει πολύ, δεν μισεί πολύ, δεν οργίζεται πολύ, δεν ενθουσιάζεται πολύ. Η μεζούρα είναι το λάβαρό του.

Ο μικροαστός είναι ο απεργοσπάστης που προδίδει την τάξη του, γίνεται ρουφιάνος, μισάνθρωπος και κουκουλοφόρος. Είναι ο ραγιάς απεργοσπάστης που θέλει να δίνει την εντύπωση ότι όλοι είναι σαν κι αυτόν, πελάτες, τσατσόνια, γλείφτες. Είναι ο μισάνθρωπος απεργοσπάστης έτοιμος να βγάλει το μάτι του πλησίον του. Είναι το ταξικό κατακάθι, το ιερόν πτολίεθρον πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι ο χρυσούς κανών της λειτουργίας του καπιταλισμού. Είναι ο ραγιάς που πιστεύει ότι πάντα υπάρχει ένας κατώτερος απʼ αυτόν να τη πληρώσει, ο μετανάστης, ο παρίας, ο φτωχός, ο εξαθλιωμένος. Είναι το καθίκι που θέλει να εξισώνονται οι πάντες προς τα κάτω, είναι ο θησαυρός και το στήριγμα του δυνατού. Είναι το κλειδί που εξηγεί τη λειτουργία του καπιταλισμού αλλά και της εξουσίας που ασκεί πάνω μας.

Αυτόν τον απεργοσπάστη κολακεύουν τα δυο μεγάλα κόμματα, αυτόν εκμαυλίζουν, αυτόν διορίζουν, αυτόν ευνοούν κι αυτός με τη σειρά του διαφθείρει γύρω του όσους και ότι μπορεί.

Αυτός, ο απεργοσπάστης καθηγητής είναι το εμπόδιο στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, αφού με μαεστρία το σύστημα τον έχει μετατρέψει σε κουράδα που δεν σκέφτεται δεν αυτομορφώνεται και δεν αντιδρά. Αυτός, ο απεργοσπάστης καθηγητής, ψηφίζει μια φορά το χρόνο τα κυβερνητικά κομματόσκυλα των ΕΛΜΕ που νοιάζονται μόνο να εισπράξουν τη συνδρομή για τις χουντικής αισθητικής συνεστιάσεις και τις εκπτώσεις στα μαγαζιά πολιτισμού. Αυτός ο απεργοσπάστης καθηγητής θα ξεστομίσει με στόμφο την μπούρδα ότι, δεν απεργεί για να μην τους τα χαρίσει. Λες και το κεφάλαιο περιμένει τις απεργίες για να πλουτίσει!

Η ανήθικη στάση του απεργοσπάστη μικροαστού καθηγητή διαχέεται στα τέκνα του και τους μαθητές του που, ακούγοντας τη βουή στους δρόμους έξω απʼ το παράθυρο της τάξης όπου δήθεν αυτός διδάσκει, λοιδορεί τους τεμπέληδες απεργούς που δε συμμορφώνονται με τη δική του αντίληψη ότι, τίποτε δεν πρόκειται νʼ αλλάξει!! Και αφού η μοναδική ιδεολογία που κουμπώνει την ύπαρξή του με τη ζωή είναι η ιδεολογία της τσέπης του, σπεύδω να διακηρύξω πως, η βλακεία του απεργοσπάστη είναι εφάμιλλη της ιδεολογίας του. 

Αναρτήθηκε από Fillipas

Ποιοι καλλιεργούν τη δολοφονική ρατσιστική βία;

Ποιοι καλλιεργούν τη δολοφονική ρατσιστική βία;

Με αφορμή τη δολοφονία του 27χρονου νέου εργάτη από το Πακιστάν που ξεφόρτωνε πορτοκάλια για να ζήσει αυτός και τα αδέρφια του, από φασιστοειδή, ακούστηκαν και πάλι ψεύτικες και υποκριτικές κορόνες από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια. Εφτασαν στο σημείο λίγες ώρες μετά τα έγκλημα, να θεωρούν μεγάλη τους επιτυχία το ότι συνελήφθησαν οι δράστες...

Κι όμως. Η συγκυβέρνηση φέρει βαριές πολιτικές ευθύνες για την εγκληματική δράση των χρυσαυγιτών και πάσης φύσεως φασιστοειδών που έχουν εξαπολύσει ένα βίαιο κυνηγητό σε βάρος μεταναστών. Για την ακρίβεια βαδίζουν χέρι - χέρι. Η συγκυβέρνηση έδωσε το σύνθημα της «ανακατάληψης της πόλης από τους μετανάστες» και αυτό της «μηδενικής ανοχής απέναντι στους μετανάστες». Ξεκίνησε την απάνθρωπη επιχείριση «Ξένιος Ζευς» και συνεχίζει έτσι να στρώνει το έδαφος, να πυροδοτεί τη ρατσιστική βία και τα δολοφονικά χτυπήματα. Η συγκυβέρνηση ενοχοποίησε τους μετανάστες για την ανεργία, τις άθλιες συνθήκες ζωής σε πολλές περιοχές του κέντρου της Αθήνας, την εγκληματικότητα, τη διακίνηση ναρκωτικών. Ούτε κουβέντα για τα κυκλώματα που θησαυρίζουν. Την ώρα που αστυνομικοί έψαχναν παντού για μετανάστες, προκειμένου να τους προσαγάγουν και να τους συλλάβουν με πρόσχημα την «καταπολέμηση της εγκληματικότητας», φασιστοειδή περιπολούσαν σε γειτονιές, μπούκαραν σε σπίτια μεταναστών, τους ξυλοκοπούσαν και τους έστελναν στα νοσοκομεία.

Ο 27χρονος Πακιστανός εργάτης Σαχτζάτ Λουκμάν βρήκε τραγικό θάνατο από «επαγγελματικές» μαχαιριές στα Πετράλωνα. Σύμφωνα με πληροφορίες από την αστυνομία, στο σπίτι του ενός από τους δύο δολοφόνους, βρέθηκαν προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής. Πληροφορίες αναφέρουν ότι είχαν κρύψει τις πινακίδες της μοτοσικλέτας, όταν έκαναν το χτύπημα για να μπορέσουν να διαφύγουν.

Τέτοια κρούσματα άγριας βίας, άσχετα εάν δεν έφτασαν στο να χαθεί μια ζωή, έχουν σημειωθεί πολλά στο παρελθόν. Θυμίζουμε όσα έγιναν έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κόρινθο, όπου οι δυνάμεις καταστολής φυλάκισαν μετανάστες και τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής τούς κυνηγούσαν ενώ ήταν σιδηροδέσμιοι. Θυμίζουμε την επίθεση εναντίον δικηγόρου - συνηγόρου υπεράσπισης μεταναστών, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγ. Παντελεήμονα. Τον έλεγχο «αστυνομικού τύπου» μεταναστών στο πανηγύρι της Ραφήνας αλλά και την καταστροφή πάγκων από μέλη και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Θυμίζουμε ότι αστυνομικοί προσαγάγουν μετανάστες, ενώ έχουν δεχτεί επίθεση από ακροδεξιούς (σ.σ. Αγ. Ανάργυροι). Και υπάρχουν δεκάδες άλλα περιστατικά που δείχνουν ότι η συγκυβέρνηση όχι μόνο ανέχεται αλλά ανάβει και το φιτίλι για τέτοιες συμπεριφορές.

Η αλήθεια είναι ότι τα αστικά πολιτικά κόμματα έστησαν μαζί με τη Χρυσή Αυγή ένα βρώμικο παιχνίδι σε βάρος του λαού. Η συγκυβέρνηση πυροδοτεί τη ρατσιστική της δράση με την πολιτική καταστολής σε βάρος των μεταναστών, τους στοχοποιεί, τους κυνηγά, δίνει το πάτημα για τραμπούκικες ενέργειες βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής. Ταυτόχρονα, τα αστικά ΜΜΕ, που κάνουν πως καταγγέλλουν τη Χρυσή Αυγή, επίσης στοχοποιούν τους μετανάστες ως εγκληματίες, καλλιεργούν κι αυτά με τη σειρά τους συνείδηση στο λαό, ώστε να αποδέχεται και να επιδοκιμάζει τη δολοφονική της δράση. Είναι η άλλη όψη του ίδιου σάπιου συστήματος.

Οργανωμένη απάντηση στα φασιστοειδή

Μία μέρα μετά τη δολοφονία του 27χρονου μετανάστη, στα Πετράλωνα, έγινε μαζική συγκέντρωση και πορεία που διοργάνωσε ο Κεντρικός Τομέας της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ και της Οργάνωσης Αττικής της ΚΝΕ για να καταδικάσει την άγρια και στυγνή δολοφονία του Πακιστανού εργάτη. Ανθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια τους και χειροκροτούσαν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Πράγματι, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες έχουν τη δύναμη να απομονώνουν τα φασιστοειδή όπου τα βρίσκουν.

Οι εργαζόμενοι, τα ταξικά συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα θα συνεχίσουν να περιφρουρούν τα δικαιώματα Ελλήνων και μεταναστών εργατών. Θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τους αντίπαλους της εργατικής τάξης με ταξικά κριτήρια και όχι με βάση το χρώμα και τη χώρα καταγωγής. Γιατί οι φασιστικές επιθέσεις δεν έχουν στόχο μόνο τους μετανάστες. Σήμερα δολοφονούν μετανάστες, αύριο θα στραφούν ενάντια στο λαϊκό κίνημα, στους φοιτητές και τους εργάτες που αγωνίζονται... Αυτός είναι ο στόχος τους.

Η Ιστορία έχει διδάξει ότι απέναντι στην περαιτέρω αντιδραστικοποίηση, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να επαγρυπνούν. Μόνο ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει και να βάλει στο περιθώριο τέτοιες επικίνδυνες φασιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις που φορούν φιλολαϊκή προβιά.

Ανάκαμψη κερδοφορίας - εφιάλτης για το λαό

Ανάκαμψη κερδοφορίας - εφιάλτης για το λαό

Γρηγοριάδης Κώστας

«Αποστολή εξετελέσθη»... Η φράση αυτή έρχεται αβίαστα στο μυαλό βλέποντας τα στοιχεία για την κερδοφορία των χρηματοπιστωτικών κολοσσών και των επιχειρηματικών ομίλων στις ΗΠΑ, η οποία έχει εκτοξευθεί στο υψηλότερο επίπεδο από το 1947(!) ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας. Επί διακυβέρνησης Μπ. Ομπάμα, όπως αναφέρει το αμερικανικό πρακτορείο «Μπλούμπεργκ», τα κέρδη μετά φόρους έχουν αυξηθεί κατά 171%(!). Τρανή απόδειξη τα αποτελέσματα που ανακοίνωσαν μέσα στη βδομάδα οι ισχυρότερες τράπεζες των ΗΠΑ για το τέταρτο τρίμηνο του 2012. Τα καθαρά κέρδη της Citigroup, για παράδειγμα, το δ' τρίμηνο του 2012 ήταν κατά 25% υψηλότερα από πέρσι, στα 1,2 δισ. δολάρια. Η BlackRock ανακοίνωσε αύξηση καθαρών κερδών κατά 24%, στα 690 εκατ. το ίδιο διάστημα. Τα καθαρά κέρδη της Goldman Sachs τριπλασιάστηκαν σε σχέση με ένα χρόνο πριν, φτάνοντας τα 2,9 δισ. δολάρια, η JP Morgan κατέγραψε κέρδη 5,7 δισ. δολ., ενώ η Bank of America δημοσιοποίησε κέρδη 732 εκατ. δολάρια για το γ' τρίμηνο του 2012. Το συμπέρασμα είναι ολοφάνερο. Οι τραπεζικοί κολοσσοί, που διασώθηκαν μέσω της «κοινωνικοποίησης» των χρεών τους, βγαίνουν αλώβητοι και πιο ενισχυμένοι από την καπιταλιστική κρίση, ενώ την ίδια στιγμή ο λαός βουλιάζει πιο βαθιά στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, πληρώνοντας τα σπασμένα της κρίσης που είχαν προκαλέσει τα μονοπώλια. Η ανάκαμψη της κερδοφορίας και μάλιστα σε πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρόνια επίπεδα δεν πρόκειται βέβαια να σημάνει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, αντίθετα θα χειροτερεύει διαρκώς για να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις της αειφόρου κερδοφορίας. Από την κόλαση αυτή δεν πρόκειται να ξεφύγει αν δεν πάρει την απόφαση για οργάνωση της πάλης προσανατολισμένης κατευθείαν στην καρδιά του αντίπαλου, δηλαδή την οικονομική και πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, με ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Αυτή είναι η αποστολή που πρέπει να εκτελέσει η λαϊκή συμμαχία.

Μέτωπο στον οπορτουνισμό

Μέτωπο στον οπορτουνισμό

Μπροστά στο 19ο Συνέδριο του κόμματος και τη δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει μετά τη δημοσίευση των θέσεων της ΚΕ, ενδιαφέρον συγκεντρώνει η θέση για τη σχέση του κόμματος με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού.

Οπορτουνισμός είναι η διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα. Δεν αποτελεί απλά μια λάθος επιλογή, ούτε καν μια παρέκκλιση σε κάποιο ζήτημα αρχής. Εμφανίζεται στο ΚΚ όταν όλα αυτά μαζί δεν εντοπίζονται, δεν διορθώνονται έγκαιρα και εξελίσσονται σε γραμμή συμβιβασμού με την αστική τάξη, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν αντιλήψεις που αλλοιώνουν το χαρακτήρα του κόμματος, μετατρέπουν τη στρατηγική του σε ευχολόγιο, θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξής του. Ιστορικά γνώριμη είναι είτε η μετεξέλιξη ΚΚ σε οπορτουνιστικές δυνάμεις είτε η απόσπαση από τα ΚΚ δυνάμεων που συγκροτούν φορείς απέναντι στο ΚΚ (στην Ελλάδα, ΚΚΕ εσωτερικού/ΕΑΡ/ΝΑΡ/ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ).

Τέτοιες δυνάμεις αποσπώνται όχι στη βάση διαφωνίας με την τακτική αλλά (παρά τις διακηρύξεις) με τη στρατηγική του ΚΚ, έτσι συγκροτούν άλλο φορέα, με άλλη πρόταση εξουσίας και πρόγραμμα. Φύσει και θέσει αποτελούν δυνάμεις εχθρικές μέσα στο εργατικό κίνημα και δεν μπορεί να θεωρούνται συγγενικές στο όνομα των κομμουνιστικών τους καταβολών, διότι προωθούν αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις και πρακτικές που αναιρούν τον επαναστατικό εργατικό χαρακτήρα του ΚΚ. Στο ιστορικό δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση τοποθετούνται με την μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος, δηλ. Θεωρούν ότι έχοντας τη διακυβέρνηση μπορεί να μπει φρένο στις αντιφάσεις και στις αντιλαϊκές επιπτώσεις του καπιταλισμού. Ετσι εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Η ιστορία δείχνει ότι ο οπορτουνισμός ως καιροσκοπισμός ελίσσεται. Στη φάση που ο καπιταλισμός είναι σε άνοδο, εκφράζεται με άτακτη υποχώρηση και απροκάλυπτο συμβιβασμό με την αστική τάξη (υπερψήφιση συνθήκης Μάαστριχτ). Στη φάση καπιταλιστικής κρίσης, εκτοξεύει αντισυστημικές «κορόνες», προσεγγίζει φραστικά θέσεις επαναστατικές, ενώ κλίνοντας το μάτι στο κεφάλαιο, υιοθετεί συνθήματα που εγκλωβίζουν τη λαϊκή αγανάκτηση σε ακίνδυνους για την εξουσία του κεφαλαίου δρόμους (πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για διαχείριση της κρίσης). Σε κάθε περίπτωση, μεταθέτει την πάλη ανατροπής του συστήματος στη «δευτέρα παρουσία».

Μέτωπο στον οπορτουνισμό δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια παρέμβασης σε αγωνιστές (χωρίς να χαϊδεύουμε αυτιά) που σε κάποια φάση επηρεάστηκαν από δυσκολίες, πιέστηκαν και υποχώρησαν, αλλά και νέες δυνάμεις που κυριαρχούνται από αυταπάτες και μικροαστική ανυπομονησία.

Υπάρχουν δυνάμεις που ενώ κατά καιρούς έχουν προσεγγίσει την πολιτική του ΚΚΕ, προτείνουν «άλλη» αντιμετώπιση του οπορτουνισμού. Ανάλογες απόψεις εκφράζονται διαχρονικά από τις ίδιες τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Παράδειγμα: α) Η συνεργασία είναι δρόμος προσέγγισης λαϊκών δυνάμεων για να τις αποσπάσουμε από την επιρροή του οπορτουνισμού αναδεικνύοντας την ανωτερότητα των θέσεών μας. β) Η λαθεμένη αντίληψη ότι η συμμαχία με φορείς του οπορτουνισμού αποτελεί πολιτική έκφραση της κοινωνικής συμμαχίας ώστε μεσαία τέτοια στρώματα να τραβηχτούν από την επιρροή της αστικής τάξης. Μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι με κοινή δράση, αμοιβαίους συμβιβασμούς, ανάδειξη επιμέρους στόχων, ή από κοινού συμμετοχή ή στήριξη σε αριστερή κυβέρνηση, ή 1)θα αναγκαστούν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, να υποχωρήσουν και να εκτεθούν, μπροστά σε ένα δικό μας πλαίσιο, με αποτέλεσμα να χάσουν την επιρροή τους στα λαϊκά στρώματα ή 2)θα συρθούν σε πρωτοβουλίες που οδηγούν σε ρήξη με την αστική τάξη, δημιουργώντας ρήγματα και αστάθεια στην εξουσία, κρίκο για συγκέντρωση δυνάμεων και την επιτάχυνση στην εμφάνιση «επαναστατικής κατάστασης».

Τέτοιες απόψεις είναι επικίνδυνες ανεξάρτητα από προθέσεις. Δεν επιβεβαιώνονται από την ιστορία του ΔΚΚ (Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος). Αντίθετα, σε όλη τη διαδρομή του αποδείχθηκε ότι το αδυνατισμένο μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό αποτέλεσε παράγοντα απαράδεκτων συμβιβασμών που οδήγησαν σε υποχώρηση, ήττα και αλλοίωση των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών (Γερμανία, Γαλλία, Χιλή, Ιταλία, Ελλάδα κλπ. αλλά και στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης). Οι αντιλήψεις για συνεργασία και κοινό μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία, ο διαχωρισμός της σε «αριστερή» και «δεξιά», ακόμη και όταν έγιναν δεκτές στη βάση της απόσπασης εργατικών μαζών από την επιρροή της, με σκοπό δηλαδή την ήττα της, οδήγησαν σε αντίθετα αποτελέσματα και κόστισαν «ακριβά».

Η αντιμετώπιση του οπορτουνισμού ως εν δυνάμει σύμμαχου, αναιρεί στην πράξη την ανάγκη μετώπου απέναντι στις αντιλήψεις του. Η νίκη των επαναστατικών δυνάμεων είναι νίκη απέναντι στην κυριαρχία της αστικής τάξης όταν αυτή αδυνατεί να χειραγωγεί τις εργατικές λαϊκές μάζες. Ακριβώς για το λόγο αυτό η νίκη αυτή περνάει μέσα από τη συνεχή πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Δεν κατανοείται ότι η ήττα του οπορτουνισμού του πιο κοντινού μας εχθρού όπως έλεγε ο Λένιν είναι προϋπόθεση για την χειραφέτηση εργατικών λαϊκών μαζών. Ο οπορτουνισμός δεν «πιάνεται φίλος» γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με την αστική τάξη.

Για τους κομμουνιστές η διαδικασία συγκέντρωσης δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι μονόπρακτο έργο ούτε υπόθεση συνεννόησης «κορυφών». Απαιτεί μακρόχρονη δράση με τις μάζες, προκειμένου να πεισθούν από τη πείρα τους. Στο δρόμο αυτό υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Η αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό πέρα από το στρατηγικό της χαρακτήρα αποκτά ιδιαίτερη σημασία και στην καθημερινή πάλη. Σήμερα, σε συνθήκες ρεφορμιστικής πίεσης και κυριαρχίας των αυταπατών, πιάνει συχνά τόπο η λογική μετώπων ενάντια στην «κατοχή», το φασισμό, την κακοδιαχείριση, την τοκογλυφία, τη φοροκλοπή (λίστα Λαγκάρντ) κλπ. «Εύπεπτες» αιτίες προβάλλονται για την κρίση, που ουσιαστικά αντιστρέφουν τη σχέση αιτίας - αποτελέσματος, αποκρύπτουν τη σχέση οικονομίας - πολιτικής, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της αστικής τάξης για διάσωση της εξουσίας της όταν φθείρεται η αποδοχή της από τις μάζες με μια συγκεκριμένη κομματική και γενικότερα πολιτική έκφραση όπως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Στα μέτωπα που επικαλούνται εμφανώς χωράνε τμήματα της αστικής τάξης που επιδιώκουν μια άλλη διαχείριση. Ακόμη και η έξοδος από την ΕΕ υιοθετείται χωρίς να εντάσσεται στα πλαίσια ενός άλλου τρόπου οργάνωσης της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό.

Ορισμένοι ερμηνεύουν τη στάση μας απέναντι στις δυνάμεις του οπορτουνισμού σαν πολιτική ατολμία, άρνηση να πάρουμε «ρίσκο». Το πολιτικό θάρρος όμως δε βρίσκεται σε δοκιμασμένες συνταγές διαχείρισης του καπιταλισμού. Βρίσκεται στην αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης. Γραμμή με την οποία ο οπορτουνισμός είναι αντίπαλος αφού ούτε διακυρήσσει ούτε δρα σε γραμμή σύγκρουσης στους μονοπωλιακούς ομίλους.

Η επιδίωξη να ενσωματωθεί το ΚΚΕ είναι διαχρονική. Οσο δε συμβιβάζεται του χρεώνουν σεχταρισμό, περιχαράκωση κλπ. Με το 19ο Συνέδριό εμπλουτίζοντας τις επεξεργασίες μας και επιβεβαιώνοντας την επαναστατική μας στρατηγική, οφείλουμε να δυναμώσουμε ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά. Να επιδείξουμε αντοχή στις πιέσεις που θα δεχθούμε. Οι δυνάμεις μας στην πρώτη γραμμή του αγώνα να αφουγκράζονται τις δυσκολίες και τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων, με ικανότητα να δουλεύουν ανάμεσά τους, να ερμηνεύουν την όποια ανώριμη και αυθόρμητη στάση. Με τη δράση και τη διαφωτιστική μας δουλειά να αφυπνίζουμε, να οργανώνουμε την πάλη για την επιβίωση δημιουργώντας αγωνιστικές παρακαταθήκες. Δεν επιτρέπεται να ταυτίζουμε τα κόμματα της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού με τους εργαζόμενους που τα ακολουθούν ή επηρεάζονται από τις αυταπάτες που καλλιεργούν. Κανένας ελιτισμός και καμία υποτίμηση. Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.

«ΕΚΘΕΣΗ ΣΕΡΚΑΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

«ΕΚΘΕΣΗ ΣΕΡΚΑΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Σφίγγουν το χαλκά για να σωθούν τα μονοπώλια από την κρίση

Το σύνθημα για νέα γενικευμένη έφοδο, με στόχο την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, με ολοκληρωτική ανατροπή συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων, δίνει η έκθεση που συζητήθηκε και εγκρίθηκε τη βδομάδα που μας πέρασε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Την έκθεση ψήφισαν σύσσωμα τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι - Πράσινοι και ΛΑΟΣ, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία, ενώ στηρίζουν με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ανεργίας και των μαζικών απολύσεων, γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προτείνει«δράσεις» μέσω της εφαρμογής «διαρθρωτικών αλλαγών», που ουσιαστικά έρχονται να ισοπεδώσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα.

Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη Δευτέρα 14 Γενάρη έκθεση της «Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων» της ΕΕ («Εκθεση Σέρκας»), με την οποία καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις στη βάση των όσων προβλέπουν οι γενικές κατευθύνσεις της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», στο όνομα της κρίσης και των συνεπειών που έχει στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.

Η ΕΕ του κεφαλαίου «τρώει» τη ζωή του λαού. Η πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας είναι όρος επιβίωσης για τα λαϊκά στρώματα

Το κείμενο της έκθεσης, αν και έρχεται να στηρίξει τις πολιτικές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων μέσω της παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, επιδιώκει παράλληλα με κάθε μέσο να καταστήσει τους εργαζόμενους «συμμέτοχους» στη σφαγή των δικαιωμάτων τους, κάτω από τη «δαμόκλειο σπάθη» της ανεργίας που γεννά ο ίδιος ο καπιταλισμός, σε κρίση και ανάπτυξη.

Στη βάση των παραπάνω, στο κείμενο της έκθεσης αναφέρεται: «Οι αναδιαρθρώσεις δεν αποτελούν νέο φαινόμενο, αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά, λόγω των οικονομικών προκλήσεων (...) Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008, επιβάλλει στις εταιρείες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές, προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας».

Σφάξε με αγά μου...

Με την έκθεση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιδιώκει να καλλιεργήσει την ταξική συνεργασία και συναίνεση ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τους εργαζόμενους, με δύναμη κρούσης τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, προκειμένου να φορτώσει στους εργαζόμενους και το λαό τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.

Ταυτόχρονα, καλεί τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών να προωθήσουν νόμους και πολιτικές ανακύκλωσης της ανεργίας προς όφελος των επιχειρήσεων, σαν δικλείδα που εξασφαλίζει από τη μια φτηνά εργατικά χέρια υπό την απειλή της μακροχρόνιας ανεργίας και από την άλλη, μέσα από μηχανισμούς εξαγοράς, να μπλοκάρει όποιες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης καταγράφονται στις εργατικές συνειδήσεις.

«Η διοίκηση (σ.σ. των επιχειρήσεων) και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, είναι οι βασικοί παράγοντες που πρέπει να συμφωνήσουν σχετικά με τις στρατηγικές αναδιάρθρωσης σε επίπεδο εταιρείας. Την αναδιάρθρωση αυτή πρέπει να συνοδεύουν παρεμβάσεις πολιτικής για την αποφυγή κοινωνικών συγκρούσεων», σημειώνεται με αποκαλυπτικό τρόπο στο κείμενο της έκθεσης.

Με το σύνολο των καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να βυθίζονται στην κρίση και με την ανεργία να συνεχίζει την ανοδική της πορεία, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων:

• Απαιτούν από τους εργαζόμενους όχι μόνο να πληρώνουν το μάρμαρο της κρίσης, αλλά και να θυσιάσουν εθελοντικά τα όποια δικαιώματά τους έχουν απομείνει, για την ταχύτερη επάνοδο των επιχειρήσεων σε τροχιά ανάπτυξης.
• Ενισχύουν με νέες φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις το καθεστώς που θα επιτρέπει στους επιχειρηματίες - εργοδότες να εκμεταλλευτούν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, αφ' ενός, για να μονιμοποιήσουν τα δήθεν έκτακτα μέτρα που προώθησαν και θα προωθήσουν στην περίοδο της κρίσης και, αφ' ετέρου, να προχωρήσουν σε γενικευμένη εφαρμογή της «απασχολησιμότητας», της «ευελφάλειας», της «κινητικότητας της εργασίας», της κατάργησης του 8ώρου και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Στη βάση αυτών των δυο κεντρικών κατευθύνσεων και καλώντας την ΕΕ να «υιοθετήσει μια πληρέστερη θεώρηση για την ενιαία αγορά», το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προχωρά σε μια σειρά από «συστάσεις» που θα «οδηγήσουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Οπως κυνικά σημειώνει η έκθεση, «οι εταιρείες που αδυνατούν να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες δε θα μπορέσουν μακροπρόθεσμα να συμβαδίσουν με τους ανταγωνιστές».

Οι βασικοί άξονες

Με στρατηγική επιδίωξη την «ενίσχυση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας και της ανταγωνιστικότητας των εταιρειών» και τονίζοντας ότι μέτρα και αναδιαρθρώσεις πρέπει να «αφορούν τις ιδιωτικές και δημόσιες εταιρείες», μεταξύ άλλων, η έκθεση προτείνει:

1. Προσωρινή ή μακροπρόθεσμη μείωση του χρόνου εργασίας, ή αναδιοργάνωσή του. Στόχος, η αναδιοργάνωση του χρόνου εργασίας έτσι ώστε οι κεφαλαιοκράτες να ορίζουν όπως βολεύει την κερδοφορία τους τις ώρες απασχόλησης και ανάπαυσης του εργαζόμενου. Επιδιώκει τη διαμόρφωση ωραρίων εργασίας που θα αυξομειώνονται ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής επιχείρησης και μπορεί να ξεκινούν από μερικές ώρες τη μέρα (δυο ή τρεις) και να ξεπερνούν ακόμα και τις 71 ώρες τη βδομάδα. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αφού αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος εργασίας και εισάγονται έννοιες όπως ο «ενεργός» και «ανενεργός» χρόνος εργασίας, όπως προβλέπει έκθεση για το χρόνο εργασίας, την οποία επίσης συνέταξε ο Α. Σέρκας και φέρει το όνομά του.

2. Επαναδιαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Στόχος είναι η καθολική επέκταση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων με μισθούς πείνας για τους εργαζόμενους και παράλληλο στόχο την υπονόμευση ή ακόμα και κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων.

3. Εσωτερική ή εξωτερική ανακατανομή των εργαζομένων εντός του ομίλου εταιρειών ή ακόμα και σε άλλες εταιρείες που δεν ανήκουν στον ίδιο όμιλο, για να ενισχυθεί η εσωτερική και εξωτερική κινητικότητά τους. Με τον όρο «κινητικότητα της εργασίας», οι καπιταλιστές εννοούν τη δυνατότητα των πολυεθνικών να μεταθέτουν τους εργαζόμενους από χώρα σε χώρα, από πόλη σε πόλη, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από πόστο σε πόστο, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής, δηλαδή τη διάσωση και αύξηση των κερδών τους. Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές εφαρμογές της «κινητικότητας της εργασίας», στη γαλλική «Φρανς Τέλεκομ», είχαμε αυτοκτονίες εργαζομένων εξαιτίας της βίαιης αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και της «υποχρεωτικής κινητικότητας» τους.

4. Αποχωρήσεις από την εργασία έπειτα από διαπραγμάτευση. Πρόκειται για τα περιβόητα προγράμματα «εθελούσιας εξόδου» (συγκαλυμμένες απολύσεις), που εφαρμόζονται κυρίως σε κρατικές επιχειρήσεις ή μεγάλες πολυεθνικές, με στόχο την απόλυση και απομάκρυνση εργαζομένων με υψηλούς μισθούς και κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και την αντικατάστασή τους με φτηνά εργατικά χέρια.

Στο παιχνίδι και η τοπική διοίκηση

Για την προώθηση των παραπάνω αναδιαρθρώσεων, το Ευρωκοινοβούλιο καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ να προωθήσουν (όπου δεν έχουν ήδη εφαρμοστεί) τους αναγκαίους αντεργατικούς νόμους, όπως προβλέπονται από τη«Στρατηγική της Λισσαβόνας».

Συγχρόνως, στην έκθεσή του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συστήνει τις αστικές κυβερνήσεις αλλά και σε όλες τις «δημόσιες αρχές» (τοπικοί διοίκηση) την παροχή επιπρόσθετων προνομίων στους επιχειρηματικούς ομίλους για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητάς» τους, πάντα στο όνομα της «διασφάλισης των θέσεων εργασίας». Μεταξύ άλλων προτείνει:

α)«Προώθηση τοπικών συμφωνιών για την απασχόληση με στόχο να ευνοηθεί δημιουργία και προσαρμογή της απασχόλησης (...) ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις με κάθε μέσο». Πρόκειται για τη δημιουργία των γνωστών «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης», αλλά και της σύγχρονης εκδοχής τους, των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ). Δηλαδή, τη διαμόρφωση σύγχρονων κατέργων μέσα στην επικράτεια των κρατών - μελών, στα οποία οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν σε επιχειρήσεις, που θα έχουν το δικαίωμα από το νόμο να μην τηρούν τις συλλογικές συμβάσεις, τα ωράρια εργασίας, τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Στη Ελλάδα, το εξαιρετικό αυτό προνόμιο απολαμβάνει η κινεζική πολυεθνική «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά, που για τον πρωθυπουργό αποτελεί «πρότυπο ανάπτυξης»!

β) «Προώθηση ή δημιουργία μηχανισμών για τη διευκόλυνση των μετακινήσεων στην αγορά εργασίας, μεταξύ άλλων μέσω της δικτύωσης των εταιρειών». Να δημιουργήσει δηλαδή το αστικό κράτος μηχανισμούς και υπηρεσίες που θα λειτουργούν ως δουλεμπορικά και θα «διευκολύνουν» τη μετακίνηση των εργαζομένων σύμφωνα με τις ανάγκες των εταιρειών.

γ) «Οικονομική στήριξη μέσω κρατικών και κοινοτικών πόρων προς τις επιχειρήσεις ώστε να αξιοποιούν προγράμματα κατάρτισης - επανακατάρτισης και διά βίου μάθησης». Πρόκειται για τα περιβόητα επιδοτούμενα προγράμματα για την ανακύκλωση της ανεργίας, που στην ουσία λειτουργούν σαν μέσα για την ανακύκλωση των ανέργων και την εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ