Ξερονήσια για “μπαχαλάκηδες” ονειρεύεται η Ελληνική Λύση

Κατιούσα

Την ώρα που το πανελλήνιο παρακολουθεί το κρεσέντο της αστυνομικής βίας και καταστολής να πηγαίνει από κορυφή σε κορυφή, φτάνοντας πλέον μέχρι και στον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Αμαρουσίου, το μόρφωμα του Κυριάκου Βελόπουλου, όχι απλώς κόπτεται καθημερινά να υποκαταστήσει τη Χρυσή Αυγή, αλλά προχωρά και σε προτάσεις που ούτε και οι νεοναζί υπόδικοι δεν είχαν τολμήσει να εκφράσουν επισήμως και δη με τέτοια διατύπωση.
Η Ελληνική Λύση λοιπόν, εξέδωσε ανακοίνωση “με αφορμή τους νέους βανδαλισμούς των “γνωστών – αγνώστων μπαχαλάκηδων” σε καταστήματα στην περιοχή του Αμαρουσίου”, όπου εκτός από την πλήρη αποσιώπηση του πανικού που προκάλεσε η επέμβαση της αστυνομίας με ρίψη χημικών μέσα στο πλήθος, επιδίδεται σε εμφυλιοπολεμικά και πολεμοκάπηλα κηρύγματα, συνδέοντας τη δράση αναρχικών με την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μιλώντας για “πέμπτη φάλαγγα”, που πρέπει να συλληφθεί και να σταλεί σε “ακατοίκητο νησί”:

Φαίνεται ξεκάθαρα πως οι γνωστοί και όχι άγνωστοι “μπαχαλάκηδες” την ώρα που η χώρα μας κινδυνεύει να βρεθεί σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία, επιλέγουν να κάνουν εσωτερικό πόλεμο, λειτουργώντας ως πέμπτη Φάλαγγα!
Όλους αυτούς η Ελληνική Αστυνομία οφείλει να τους συλλάβει και να τους στείλει για “κατάληψη” σε ακατοίκητο νησί.

Αυτό που όντως φαίνεται ξεκάθαρα είναι ότι Ελ.Λυ. φιλοδοξεί να υπερκεράσει τους μαχαιροβγάλτες της ΧΑ ως μαντρόσκυλο του συστήματος, με τη μόνη διαφορά ότι προς το παρόν περιορίζεται στο να γαβγίζει ακόμα δυνατότερα και να μη δαγκώνει, προκειμένου να μην έχει τις δικαστικές επιπλοκές της δεύτερης (που θα δούμε τελικά που θα καταλήξουν, μετά και την πρόταση – ντάντεμα της εισαγγελέως). Αυτό βέβαια δεν την καθιστά λιγότερο επικίνδυνη, ίσα – ίσα, που η εξωτερική τήρηση των κανόνων του αστικού κοινοβουλευτισμού βοηθάει στην ευκολότερη διάδοση ενός λόγου βαθιά φασιστικού και αντιδραστικού. Το μόρφωμα αυτό δεν έχει – προς το παρόν τουλάχιστον – ανάγκη να δράση ως παρακράτος, αρκεί που επικροτεί και υπερθεματίζει στη “βρωμική δουλειά” του ίδιου του αστικού κράτους, προετοιμάζοντας το έδαφος για ακόμα εντονότερη καταστολή σε βάρος του “εχθρού λαού”, με διάφορα προσχήματα.

Η αποκέντρωση της αστυνομικής βίας είναι εδώ – Χημικά και κρότου-λάμψης από τα ΜΑΤ στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι!

Κατιούσα

Σήμερα το πρωί, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου διαδήλωσαν έξω από την έπαυλη Κουβέλου, στο Μαρούσι, ενάντια στις αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσης των καταλήψεων στέγης. Οι διαδηλωτές έκαναν συμβολική ανακατάληψη του χώρου, στον οποίο μέχρι πρότινος λειτουργούσε κατάληψη με πολιτική-κοινωνική δράση, αλλά εκκενώθηκε κατόπιν μήνυσης του ιδιοκτήτη -ένα ίδρυμα με στενές σχέσεις με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν με πορεία προς το σταθμό του ΗΣΑΠ, όπου ακολούθησε η επέμβαση ανδρών των ΜΑΤ και της ΟΠΚΕ, με χρήση γκλομπ, δακρυγόνων και χημικών, σε κεντρικό σημείο της τοπικής αγοράς. Σύντομα η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική κι η περιοχή θύμιζε εμπόλεμη ζώνη, ενώ οι ανυποψίαστοι κάτοικοι έτρεχαν πανικόβλητοι να γλιτώσουν.
Η συμπλοκή ξεκίνησε όταν οι διαδηλωτές κατέστρεψαν κάποια από τα ακυρωτικά μηχανήματα στην είσοδο του σταθμού. Τα περισσότερα ρεπορτάζ, ωστόσο, αναπαράγουν με φαιδρό τρόπο την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας: ότι οι αναρχικοί “τα έσπασαν”, γιατί δεν κατάφεραν να ανακαταλάβουν την έπαυλη και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές και εκτεταμένες φθορές σε καταστήματα -που προκάλεσαν με τη σειρά τους την επέμβαση των ΜΑΤ και της ΟΠΚΕ.

Αυτό “αποδεικνύεται” με μια σπασμένη τζαμαρία και ένα σύνθημα σε μια βιτρίνα. Ακόμα και αυτά τα αναξιόπιστα ρεπορτάζ, όμως, δείχνουν καθαρά ότι ο πανικός και η αναστάτωση των κατοίκων προκλήθηκε αποκλειστικά από την ένταση και τα μέσα της αστυνομικής επέμβασης, που έθεσαν σε κίνδυνο την ακεραιότητα κατοίκων, περαστικών και εργαζόμενων, σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή.

-Αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει, όπως θα έλεγε και ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. Τώρα που αποκεντρώνεται, ήρθε η ώρα να την μάθουν από πρώτο χέρι ακόμα και ανυποψίαστος κόσμος, που μέχρι τώρα την γνώριζε μόνο από τα δελτία ειδήσεων και τα “αντικειμενικά ρεπορτάζ” τους.
Φιλήσυχοι δεξιοί, κάτοικοι βορείων προαστίων και μέλη της μεσαίας τάξης (με κοστούμια ή χωρίς), κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής απέναντι στην επιχείρηση “νόμος και τάξη”.

Όχι στο ψευτοδίλημμα «συμβιβασμός, συνεκμετάλλευση ή πόλεμος» με την Τουρκία

Κατιούσα

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή αναπτύσσονται με ταχύτητα, ιμπεριαλιστικές συνεργασίες και ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και αγωγών προκαλούν σοβαρούς κινδύνους για τους λαούς.

Στην περιοχή διασταυρώνονται ισχυρά συμφέροντα. Οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, σε ένα ευρύ γεωγραφικό τόξο, που περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, παρεμβαίνουν στον πόλεμο στην Υεμένη. Αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια (π.χ. «ExxonMobil») δραστηριοποιούνται στην Κύπρο, στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, στα ελληνικά ενεργειακά οικόπεδα στην Κρήτη. Το ΝΑΤΟ διατηρεί ισχυρές δυνάμεις και η ΕΕ κινείται στοχευμένα, αξιοποιεί τους δικούς της πολιτικο-στρατιωτικούς μηχανισμούς.
Η Ρωσία έχει σταθεροποιήσει την παρουσία της, διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στη Συρία και πολεμικά πλοία περιπολούν στην περιοχή. Κινεζικά μονοπώλια προωθούν τα δικά τους συμφέροντα π.χ. στο λιμάνι του Πειραιά, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια κ.α.
Η Κίνα συγκεντρώνει την προσοχή της στον νέο Δρόμο του Μεταξιού. Η Βρετανία διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο και η «Shell» εκμεταλλεύεται μέρος της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Γαλλία αναβαθμίζει την παρουσία της, η «Total» εκμεταλλεύεται ενεργειακά οικόπεδα, όπως και η ιταλική «Eni». Ολοι μαζί παρεμβαίνουν στις εξελίξεις στη Λιβύη όπου μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των δυνάμεων του Σάρατζ και του στρατηγού Χάφταρ που ελέγχει ήδη το 95% του εδάφους της χώρας.
Στο «κουβάρι» αυτό εμπλέκονται η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα κ.ά. Η αστική ανάλυση προσπαθεί να προσπεράσει αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα, που σημαδεύει το καπιταλιστικό σύστημα και είναι κρίσιμο το μέτωπο της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης για την παρέμβαση των κομμουνιστών.

Ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων και η τουρκική επιθετικότητα

Οι αστικές τάξεις προωθούν τους δικούς τους στόχους και αυτό υπηρετούν οι πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντά τους και στηρίζουν τις λυκοσυμμαχίες, όπως έχει δείξει η πορεία της διακυβέρνησης της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορεί να φωτιστεί καλύτερα ο ανταγωνισμός της αστικής τάξης της Ελλάδας και της Τουρκίας, η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας και η εμπλοκή και των δύο κρατών – μελών του ΝΑΤΟ στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η τουρκική επιθετικότητα δεν εκδηλώθηκε τώρα, έχει μακρά ιστορία και είναι αβάσιμες οι προσεγγίσεις που τη δικαιολογούν και παρουσιάζουν την τουρκική πλουτοκρατία ως «αδικημένη». Η καταδίκη του ταξικού χαρακτήρα των αστικών τάξεων και των σχεδίων τους επιβάλλεται να συνοδεύεται από ακριβή εκτίμηση της κατάστασης για το ποιες κινήσεις και πρακτικές κάθε φορά μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση της κατάστασης, σε «θερμό επεισόδιο» ή ακόμα και σε πολεμική σύγκρουση, για να μπορεί το λαϊκό κίνημα να πάρει έγκαιρα τα μέτρα του, να είναι προετοιμασμένο.
Η εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974 και η διαιώνισή της για 45 χρόνια είναι καθοριστικό γεγονός και αποκαλύπτει το ρόλο του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και ισχυρών κρατών της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει για τις τρεις τουρκικές εισβολές στη Συρία την περίοδο 2016 – 2019 και την κατάκτηση του 15% του εδάφους της, με τη συναίνεση των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ως συνέχεια του πολέμου που εξαπέλυσε ο αμερικανοΝΑΤΟικός ιμπεριαλισμός. Είναι σημαντικό στοιχείο η τουρκική αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης που καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή, οι διαρκείς παραβιάσεις στο Αιγαίο, οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, η κρίση των Ιμίων το 1996, η στρατηγική των «Γκρίζων Ζωνών», το «Casus Beli» («αιτία πολέμου») σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ., δικαίωμα που δίνει το Δίκαιο της Θάλασσας, ανεξάρτητα από το χρόνο άσκησής του, ζήτημα που αντιμετωπίζει με ευθύνη το ΚΚΕ.
Μέσα σ’ αυτόν το δρόμο γεννήθηκε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που υπηρετεί το στόχο της παραπέρα γεωστρατηγικής αναβάθμισης των τουρκικών μονοπωλίων και του κράτους τους. Σ’ αυτό το περιβάλλον, εκδηλώθηκαν οι νέες, πρόσφατες τουρκικές κινήσεις για τον αυθαίρετο καθορισμό της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο με επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Τουρκίας στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ στις 13 Νοέμβρη και τη Συμφωνία ανάμεσα στην τουρκική κυβέρνηση και τη λεγόμενη κυβέρνηση Σάρατζ της Λιβύης για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
Η Συμφωνία αυτή παραβιάζει τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, φτάνει μέχρι το σημείο να «εξαφανίσει» από τον χάρτη την Κρήτη, την Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο, το Καστελόριζο και το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Το πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι μόνο ο υπολογισμός της «επήρειας» π.χ. του Καστελόριζου, αλλά η αφαίρεση της κυριαρχίας ή η «διαγραφή» νησιών που είναι συστατικά μέρη της ενιαίας ελληνικής επικράτειας και έχουν δικαιώματα όπως η ηπειρωτική χώρα. Ζητήματα που εγείρονται από τη θέση ελληνικών νησιών σε σχέση με τις τουρκικές ακτές μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον κανόνα της μέσης απόστασης.
Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων υποστηρίζει πως «η συμφωνία ως παράνομη δεν παράγει αποτελέσματα», αλλά το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Αυτό που μετράει στην πράξη είναι η πρακτική των τετελεσμένων, όπως έγινε στην κυπριακή ΑΟΖ. Αμφισβήτηση θαλάσσιων ζωνών, χρησιμοποίηση ερευνητικών σκαφών και στη συνέχεια αποστολή γεωτρύπανων. Αυτό ανέφερε πρόσφατα τόσο ο υπουργός Ενέργειας της γειτονικής χώρας, όπως και ο κ. Ερντογάν για την περιοχή του Καστελόριζου και νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει την πραγματική κατάσταση και ο εφησυχασμός που καλλιεργείται από την κυβέρνηση της ΝΔ, στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ξεφτίσει και βασίζεται στις ψεύτικες προσδοκίες περί φιλελληνικής παρέμβασης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, επιχειρώντας να παραγράψει πως κάθε παρέμβαση αυτών των δυνάμεων καθοδηγείται από τα δικά τους συμφέροντα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δώσει δίκαιη λύση. Οι ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές υπολογίζουν καλά την Τουρκία και παρεμβαίνουν για την άμβλυνση των αντιθέσεων που έχουν εκδηλωθεί π.χ. με το ρωσικό πυραυλικό σύστημα «S-400». Επιδιώκουν να μείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ για να αξιοποιούν τη στρατιωτική της ισχύ, τη θέλουν σύμμαχο στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και δίνουν ανταλλάγματα για να την κερδίσουν.
Αμερικανικά, γερμανικά, άλλα ευρωπαϊκά, ακόμα και ελληνικά μονοπώλια προσβλέπουν στην αγορά της γειτονικής χώρας για την αύξηση των κερδών τους. Η Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας για το Προσφυγικό, που επιδεινώνει την κατάσταση των κατατρεγμένων θυμάτων των πολέμων και της δυστυχίας, χρησιμοποιείται κι αυτή στα ιμπεριαλιστικά «παζάρια».
Το ΝΑΤΟ φαίνεται να «νίπτει τας χείρας του» σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, αλλά επί της ουσίας δικαιολογεί ή ακόμα και συνδράμει τις τουρκικές κινήσεις, τις θεωρεί αναγκαίες στο όνομα της προστασίας της εθνικής ασφάλειας. Οι δηλώσεις που κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ για την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου, είναι δηλώσεις ρουτίνας και όχι μόνο δεν αλλάζουν τη ροή των γεγονότων, αλλά αφομοιώνονται από τις εξελίξεις και οι κινήσεις τους συνιστούν παράγοντα τροφοδότησης της τουρκικής επιθετικότητας. Τις δηλώσεις αυτές χρησιμοποιούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ως άλλοθι, για να συνεχίζουν τον εφησυχασμό. Ομως, τα ουσιαστικά συμπεράσματα εξάγονται μόλις σβήσουν τα φώτα, όπως έσβησαν μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 12 – 13 Δεκέμβρη και πρόβαλε η ωμή πραγματικότητα.
Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Τσίπρας, στο πλαίσιο της στρατηγικής σύμπλευσης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχουν μαζί με τον Ερντογάν στα ΝΑΤΟικά όργανα και παίρνουν αποφάσεις κατά των λαών. Συναντιόνται μαζί του και ανακαλύπτουν, όπως λένε, νέες δυνατότητες, μιλούν για εκκίνηση των διμερών σχέσεων, καλλιεργούν ελπίδες για δρομολόγηση λύσεων, προσπαθώντας να κλείσουν τα μάτια των δύο λαών. Συναντούν τον Τραμπ ή Αμερικανούς επιτελείς και αναλαμβάνουν δεσμεύσεις. Δίνουν στις ΗΠΑ νέες στρατιωτικές βάσεις, μετατρέπουν την Ελλάδα σε ορμητήριο του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, ρίχνουν τη χώρα στα δόντια του καρχαρία της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, βάζουν τον λαό σε τεράστιους κινδύνους και μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οξύνονται σε ανώτερο επίπεδο.

«Δούρειος Ίππος» η συνεκμετάλλευση

Ο αμερικανοΝΑΤΟικός παράγοντας προωθεί τη συνταγή της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου και σ’ αυτήν τη γραμμή έχουν προσχωρήσει στελέχη αστικών κομμάτων. Η επιδίωξη αυτή στηρίζεται σε συνδυασμένους στόχους. Στη διαφύλαξη της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, με στηρίγματα την Ελλάδα και την Τουρκία, σε συνεργασία με το Ισραήλ. Στην απρόσκοπτη εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και τη χρησιμοποίηση αγωγών, για να κερδοφορούν τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια και να ενισχυθεί η διαδικασία μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο κ.ά.
Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου προϋποθέτει οδυνηρό, απαράδεκτο συμβιβασμό κάθε κυβέρνησης που θα αναλάβει την ευθύνη, εκχώρηση δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες, στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, στις οποίες ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί με το «καζάν – καζάν» (αμοιβαίο όφελος), που προβάλλει η τουρκική ηγεσία. Επί της ουσίας, η προσέγγιση αυτή αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός ενιαίου χώρου ανάπτυξης των δραστηριοτήτων των ενεργειακών εταιρειών για έρευνες και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και σε αυτό το έδαφος θα επιδιωχθούν νέες μοιρασιές, θα οξυνθούν αντιθέσεις και η κατάσταση θα περιπλακεί παραπέρα. Το δίλημμα «συμβιβασμός, συνεκμετάλλευση ή πόλεμος» δεν έχει βάση, είναι ψεύτικο.
Οι θέσεις που εκφράζει ο κ. Σημίτης είναι ταυτισμένες με απαράδεκτους συμβιβασμούς. Η Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, μεταξύ Σημίτη – Ντεμιρέλ αναφέρεται σε αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, με ΝΑΤΟική παρέμβαση. Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι το 1999 συνεχίζουν στο ίδιο πνεύμα. Μιλούν για «συνοριακές διαφορές» (πέραν αυτής της υφαλοκρηπίδας), ως συμβιβασμός που υπηρετούσε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004 και την επιτάχυνση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Οι θέσεις αυτές, που υπηρέτησαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πως δήθεν τα προβλήματα με την Τουρκία θα επιλυθούν μέσα από την ενταξιακή διαδικασία, ενίσχυσαν τις τουρκικές διεκδικήσεις. Η πρακτική που ακολουθήθηκε με την κρίση των Ιμίων δείχνει το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ένα θερμό επεισόδιο, για να επιταχυνθεί η ιμπεριαλιστική διαμεσολάβηση.
Με βάση τη συνεκμετάλλευση ξεδιπλώνονται και άλλοι «προβληματισμοί». Οι προτάσεις για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβάλλονται σαν «πανάκεια» και αποσιωπούνται πραγματικά στοιχεία. Η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης και η αναφορά στο «συνυποσχετικό» ως βάση για την εξεύρεση λύσης γεννά πολλά ερωτήματα. Τι θα περιέχει το «συνυποσχετικό», δηλαδή η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών; Τώρα δεν είναι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, είναι η ΑΟΖ, η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι οι τουρκικές θέσεις για τις «Γκρίζες Ζώνες» και τη διεκδίκηση νησιών και όλα αυτά μπορούν να μπουν στο τραπέζι.
Η πείρα των διαπραγματεύσεων Καραμανλή – Ντεμιρέλ τον Μάη του 1975 για την προσφυγή στη Χάγη είναι χρήσιμη. Ετοιμάστηκε «συνυποσχετικό», αλλά η ηγεσία της γειτονικής χώρας υπαναχώρησε και έθεσε από τότε το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Η μονομερής προσφυγή της Ελλάδας στο Δικαστήριο της Χάγης μετά την κρίση που προκάλεσε η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ Ι» στο Αιγαίο το 1976 δεν είχε αποτέλεσμα. Το Δικαστήριο δεν αποδέχτηκε το αίτημα των προσωρινών μέτρων για την αναστολή των ερευνών του «Σισμίκ Ι» και η τελική απόφαση του 1978 απέρριψε το αίτημα της Ελλάδας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, με το αιτιολογικό της αναρμοδιότητας. Ακολούθησαν νέες διαπραγματεύσεις με χειρότερους όρους, οι οποίες οδήγησαν στο «Πρακτικό της Βέρνης», που χαρακτηρίζεται από νέες υποχωρήσεις και αμφισβήτηση περιοχών που αφορούν μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το Δικαστήριο της Χάγης εκπληρώνει τον δικό του ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αντικειμενικά δεν μπορεί να απαλλαγεί από γεωστρατηγικά παιχνίδια. Αλλωστε, αυτό νομιμοποίησε τα αποτελέσματα του αμερικανοΝΑΤΟικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και αναγνώρισε την ανεξαρτησία του προτεκτοράτου του Κοσόβου. Ενώ, σε περιπτώσεις καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών και επίλυσης διαφορών δεν τηρήθηκε ο κανόνας της «μέσης γραμμής», που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά επικράτησε η μέθοδος της λεγόμενης «ορθής κρίσης» και άλλα κριτήρια που χωρούν πολλές ερμηνείες, αναπαράγοντας τα προβλήματα.
Μπορούμε να πούμε πως σήμερα, λόγω της σύγκρουσης μεγάλων συμφερόντων στην περιοχή, ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες εξετάζουν συνολικότερη λύση που ξεπερνάει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κι αυτή αφορά σε συνεκμετάλλευση, διχοτομική λύση στο Κυπριακό, επιβολή λύσης σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την αμερικανική «Συμφωνία του αιώνα» που διαιωνίζει την ισραηλινή κατοχή, σε συμβιβασμούς σκοπιμότητας στη Συρία και τη Λιβύη, διευθέτηση διαφορών με τη σφραγίδα των ευρωατλαντικών στοχεύσεων.

Το πραγματικό δίλημμα

Τα γεγονότα απαιτούν παρακολούθηση, ενημέρωση του λαού, για να κατανοείται πως η κατάσταση είναι σύνθετη και αυτά που διαδραματίζονται αποδεικνύουν τον παρασιτισμό και την αντιδραστικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος. Στα σπλάχνα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών κυοφορούνται επώδυνες λύσεις, ακόμα και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.
Το ΚΚΕ συγκρούεται με την αντιλαϊκή πολιτική και διαχείριση και την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αποκαλύπτει πως η λεγόμενη «εθνική ομοψυχία » στοχεύει στην υποταγή του λαού στους στόχους των εκμεταλλευτών του και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Το ΚΚΕ δίνει πολύχρονη μάχη κατά των τυχοδιωκτισμών και του εθνικισμού. Υποστηρίζει τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων, διαπραγματεύσεις με σεβασμό της κυριαρχίας και τήρηση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία και όλες τις χώρες. Ενίσχυση του αγώνα κατά της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις Βάσεις, για το ξήλωμά τους και την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δουλεύει για την ενιαία πάλη των λαών της περιοχής για διεθνείς σχέσεις βασισμένες στο αμοιβαίο όφελος και είναι πολύ σημαντική η κοινή προσπάθεια που καταβάλλουν το ΚΚΕ, το ΚΚ Τουρκίας και άλλα ΚΚ της περιοχής σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Διατήρηση της σημερινής επικίνδυνης κατάστασης, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εξουσίας των λίγων, των εκμεταλλευτών ή άλλος δρόμος, εργατική εξουσία, σοσιαλισμός, για να ζήσει ο λαός μας καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό ζήτημα γίνεται η αναμέτρηση.

Το φάντασμα του αστυνομικού

Ανάμεσα στα πολλά ιδεολογικά φαντάσματα που ενοικούν και κυκλοφορούν στο κόσμο του Δικαίου της αστικής τάξης, όπως αυτά της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, και που δεν έχουν καμιά σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα, είναι κι αυτό του αστυνομικού και του ρόλου του. 

Ο «αστυνομικός», όπως οι αστοί πολιτικοί και νομοθέτες τον περιγράφουν στους διάφορους νόμους τους, είναι απλώς ένα fictio iuris («πλάσμα δικαίου» το λένε οι νομικοί)· κάτι σαν νομικό φάντασμα, δηλαδή, που ενδημεί και

χρησιμοποιείται στις διάφορες νομοθετικές διατάξεις, προκειμένου να μας πείσει η αστική εξουσία ότι ο πραγματικός αστυνομικός, αυτός που δρα και διαπράττει όσα τραυματικά διαπράττει κάθε τόσο στις επιθέσεις του κατά των λαϊκών συγκεντρώσεων και της σωματικής μας ακεραιότητας είναι ανύπαρκτος, κάτι σαν πλάσμα της δικής μας αριστερής φαντασίας· κι ας ξέρουν (όπως το ήξεραν καλά οι νομοθέτες κι οι δικαστές από τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) ότι «όπου βρίσκεται η αλήθεια, το πλάσμα δικαίου δεν υπάρχει» (fictio juris non est, ubi veritas), κάτι που μετέφρασαν οι αγγλοσάξονες ως «Where truth is, fiction of law does not exist». Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά σ’ αυτό το δικαιϊκό πλάσμα, τον «αστυνομικό», ώστε να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα.

Υπάρχει ένα βασικό νομοθέτημα, το Προεδρικό Διάταγμα 254/2004 («Κώδικας δεοντολογίας του αστυνομικού»), που μπορείτε να το βρείτε πολύ εύκολα στο διαδίκτυο. Από αυτό σταχυολογώ ως παραδείγματα μερικά δικαιϊκά ιδεολογήματα για το τι κάνει και τι υποχρεούται να κάνει το αστικό φάντασμα που ονομάζεται «αστυνομικός»:

«Άρθρο 1. Γενικές υποχρεώσεις.

Ο αστυνομικός : α) Υπηρετεί τον Ελληνικό Λαό και εκτελεί τα καθήκοντά του, όπως ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι. β) Υποχρεούται να σέβεται την αξία του ανθρώπου και να μεριμνά για την προστασία των δικαιωμάτων του ως ατόμουκαι ως μέλους του κοινωνικού συνόλου. […] δ) Ενεργεί κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων του, με βάση τις αρχές της νομιμότητας, της αναλογικότητας, της επιείκειας, της χρηστής διοίκησης, της ίσης μεταχείρισης και του σεβασμού της διαφορετικότητας των ατόμων.

Άρθρο 2. Συμπεριφορά κατά την αστυνομική δράση.

Ο αστυνομικός : […] β) Εφαρμόζει το νόμο με κοινωνική ευαισθησία και ουδέποτε υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα όρια της διακριτικής ευχέρειας που του παρέχεται. Όταν επεμβαίνει υποχρεούται να δηλώνει την ιδιότητα, την ταυτότητα και την Υπηρεσία του. γ) Εκτελεί τα καθήκοντά του με αμεροληψία, αντικειμενικότητα, διαφάνεια, σύνεση, αυτοκυριαρχία, σταθερότητα, αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια, προστατεύοντας, χωρίς διάκριση, όλους τους πολίτες από παράνομες σε βάρος τους πράξεις. δ)Σέβεται το δικαίωμα στη ζωή και την προσωπική ασφάλεια κάθε ατόμου. Δεν επιφέρει, δεν προκαλεί και δεν ανέχεται πράξεις βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας και αναφέρει αρμοδίως κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. ε) Για την τήρηση και εφαρμογή του νόμου χρησιμοποιεί κατ’ αρχήν μη βίαια μέσα. Η προσφυγή στη βία επιτρέπεται μόνον όταν είναι απολύτως αναγκαία και στο μέτρο που προβλέπεται και απαιτείται για την εφαρμογή του νόμου. Τηρεί πάντοτε με απόλυτο σεβασμό τις αρχές της αναγκαιότητας, της προσφορότητας (καταλληλότητας) και της αναλογικότητας. Χρησιμοποιεί τα κατά το δυνατόν, ηπιότερα μέσα, αποφεύγοντας κάθε περιττή ενόχληση, σκληρότητα ή αδικαιολόγητη φθορά ιδιοκτησίας. Δεν προβαίνει σε καταχρηστική χρήση των χημικών και των άλλων διαθέσιμων μέσων και ιδιαίτερα εκείνων που ενδέχεται να προκαλέσουν βλάβη στην υγεία των πολιτών. Χρησιμοποιεί τα πυροβόλα όπλα μόνο στις περιπτώσεις που προβλέπονται από το νόμο και αναφέρει αμέσως το συμβάν. […]

Άρθρο 3. Συμπεριφορά κατά τη σύλληψη και κράτηση πολιτών.

Ο αστυνομικός : α) Ενεργεί σύλληψη ατόμου όταν αυτό προβλέπεται από τις διατάξεις του Συντάγματος και του νόμου. Κατά τη σύλληψη ενεργεί με σύνεση και σταθερότητα, τηρεί άψογη συμπεριφορά και αποφεύγει κάθε πράξη που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλει την αξιοπρέπειά του. Χρησιμοποιεί την απολύτως αναγκαία βία και δεσμεύει τον συλληφθέντα μόνον όταν αντιδρά βίαια ή είναι ύποπτος φυγής. β) Ενημερώνει αμέσως τον κρατούμενο για το λόγο της σύλληψης και κράτησής του, για τις εναντίον του κατηγορίες, τα δικαιώματά του και για τη διαδικασία που εφαρμόζεται στην περίπτωσή του. Κρατούμενος που δεν κατανοεί την ομιλούμενη γλώσσα, ενημερώνεται σε γλώσσα που γνωρίζει με διερμηνέα ή με τον προσφορότερο τρόπο. […] στ) Επιτρέπει την επικοινωνία του κρατουμένου, εφόσον ο ίδιος συγκατατίθεται, με επίσημους συλλογικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στην παροχή υποστήριξης στους κρατούμενους και γενικότερα στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. […] η)Μεριμνά για την προστασία της υγείας του κρατουμένου, εξασφαλίζοντας άμεση ιατρική περίθαλψη σε περίπτωση ανάγκης και παρέχοντας τη δυνατότητα εξέτασης και από γιατρό της επιλογής του. θ)Αποτρέπει και καταγγέλλει άμεσα, κάθε πράξη που συνιστά βασανιστήριο ή άλλη μορφή απάνθρωπης, σκληρής ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, οποιαδήποτε μορφή βίας ή απειλή βίας, καθώς και κάθε δυσμενή ή διακριτική μεταχείριση σε βάρος κρατουμένου. […]

Άρθρο 4. Συμπεριφορά κατά την προανάκριση.

Ο αστυνομικός : […] β) Σέβεται απόλυτα το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου και υποχρεούται να διασφαλίζει όλα τα δικαιώματά του. Πληροφορεί έγκαιρα τον κατηγορούμενο για τις εναντίον του κατηγορίες και του παρέχει τη δυνατότητα να προετοιμάσει την υπεράσπισή του ιδίως με την παρουσία του συνηγόρου του. Εφόσον ο κατηγορούμενος δεν κατανοεί την ομιλούμενη γλώσσα, ενημερώνεται σε γλώσσα που γνωρίζει με διερμηνέα ή με τον προσφορότερο τρόπο. γ) Μεταχειρίζεται με άψογο τρόπο τους κατηγορουμένους, τους υπόπτους, τους μάρτυρες και τους παθόντες και δεν ασκεί οποιαδήποτε μορφή βίας ή πίεσης στην προσπάθεια άντλησης πληροφοριών. […] ε) Κατά την αυτοψία και κάθε είδους έρευνα ενεργεί πάντοτε σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, επιδεικνύοντας ιδιαίτερη επιμέλεια, ευπρέπεια και κοσμιότητα και αποφεύγοντας κάθε περιττή δημοσιότητα. Ιδιαίτερα, κατά τις σωματικές έρευνες και τις έρευνες κατοικιών μεριμνά ώστε να διασφαλίζεται ο σεβασμός της προσωπικότητας και της ιδιωτικής ζωής των εμπλεκομένων και να αποφεύγεται κάθε μη αναγκαία ενόχλησή τους.

Άρθρο 5. Εξυπηρέτηση των πολιτών.

1) […] 2) […] 3) Η αποφυγή προκαταλήψεων που έχουν ως αιτία το χρώμα, το φύλο, την εθνική καταγωγή, την ιδεολογία και τη θρησκεία, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ηλικία, την αναπηρία, την οικογενειακή κατάσταση, την οικονομική και κοινωνική θέση ή άλλο διακριτικό στοιχείο του ατόμου, αποτελεί βασική παράμετρο της συμπεριφοράς του αστυνομικού. 4) Ο αστυνομικός επιδεικνύει ιδιαίτερη φροντίδα για την προστασία ιδίως των παιδιών, των γυναικών, των υπερηλίκων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, των αναπήρων, των προσφύγων, των μελών μειονοτικών και γενικά ευπαθών κοινωνικών ομάδων και μεριμνά για την παροχή βοήθειας στις γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης και λοχείας, στους άρρωστους και γενικά στα πρόσωπα που έχουν ανάγκη. Ειδικότερα, συμπεριφέρεται στους ανηλίκους με κατανόηση και ανθρωπιά, φροντίζοντας για την προστασία τους από φθοροποιές επιδράσεις και κινδύνους στους οποίους είναι δυνατόν να εκτεθούν. Με ιδιαίτερη ευαισθησία οφείλει να μεταχειρίζεται τους ανηλίκους που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, καθώς και τους ανηλίκους και τις γυναίκες που είναι πρόσφυγες ή θύματα σωματικής, ψυχολογικής ή σεξουαλικής βίας ή εκμετάλλευσης.»

Όλες οι υπογραμμίσεις στα παραπάνω αποσπάσματα είναι δικές μου κι εσείς μπορείτε να συγκρίνετε αυτά τα νομοθετικά ιδεολογήματα με τις προσωπικές σας εμπειρίες και με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί και δημοσιεύονται συνέχεια (αυθαιρεσίες, τραυματισμοί, επιθέσεις με χημικά όπλα, βασανιστήρια κλπ.), ώστε να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα. 

Αν τυχόν έχετε υποστεί εσείς ή κάποιοι άλλοι διαφορετική μεταχείριση απ’ αυτήν που περιγράφουν τα παραπάνω αποσπάσματα, προφανώς θα πρόκειται για την πραγματική συμπεριφορά των πραγματικών αστυνομικών κι όχι του φαντάσματος του «αστυνομικού» που περιγράφει ο νόμος. 

Υπάρχει, όμως, και το ενδεχόμενο (όπως υποστηρίζει η αστική Εξουσία κι ο εκάστοτε υπουργός Δημόσιας Καταστολής) να έχετε αρρωστήσει σοβαρά από τα διάφορα λογοτεχνικά αφηγήματα τρόμου κι από τις ταινίες με ζόμπι, βαμπίρ και άλλα τέτοιου είδους τερατώδη πλάσματα, και να προβάλλετε αδίκως τους φόβους και το μίσος σας σ’ αυτούς τους αγαθοεργούς «δημόσιους λειτουργούς» που αγωνίζονται για τη ζωή και την ασφάλειά σας. Στην περίπτωση αυτή, είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντική για την ασθένειά σας η οποιαδήποτε επαναστατική ιδεολογία, γι’ αυτό προσαρμόστε τα οποιαδήποτε αριστερά σας ιδεολογήματα και συναισθήματα στα υπεύθυνα αστικά πολιτικά μορφώματα, τύπου Ν.Δ. και λοιπών αστικών δημοκρατικών δυνάμεων.

Δημήτρης Καντ.

Οχι στο ψευτοδίλημμα «συμβιβασμός, συνεκμετάλλευση ή πόλεμος» με την Τουρκία

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή αναπτύσσονται με ταχύτητα, ιμπεριαλιστικές συνεργασίες και ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και αγωγών προκαλούν σοβαρούς κινδύνους για τους λαούς.

Στην περιοχή διασταυρώνονται ισχυρά συμφέροντα. Οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, σε ένα ευρύ γεωγραφικό τόξο, που περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, παρεμβαίνουν στον πόλεμο στην Υεμένη. Αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια (π.χ. «ExxonMobil») δραστηριοποιούνται στην Κύπρο, στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, στα ελληνικά ενεργειακά οικόπεδα στην Κρήτη. Το ΝΑΤΟ διατηρεί ισχυρές δυνάμεις και η ΕΕ κινείται στοχευμένα, αξιοποιεί τους δικούς της πολιτικο-στρατιωτικούς μηχανισμούς.
Η Ρωσία έχει σταθεροποιήσει την παρουσία της, διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στη Συρία και πολεμικά πλοία περιπολούν στην περιοχή. Κινεζικά μονοπώλια προωθούν τα δικά τους συμφέροντα π.χ. στο λιμάνι του Πειραιά, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια κ.α.
Η Κίνα συγκεντρώνει την προσοχή της στον νέο Δρόμο του Μεταξιού. Η Βρετανία διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο και η «Shell» εκμεταλλεύεται μέρος της κυπριακής ΑΟΖ.
Η Γαλλία αναβαθμίζει την παρουσία της, η «Total» εκμεταλλεύεται ενεργειακά οικόπεδα, όπως και η ιταλική «Eni». Ολοι μαζί παρεμβαίνουν στις εξελίξεις στη Λιβύη όπου μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των δυνάμεων του Σάρατζ και του στρατηγού Χάφταρ που ελέγχει ήδη το 95% του εδάφους της χώρας.
Στο «κουβάρι» αυτό εμπλέκονται η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα κ.ά. Η αστική ανάλυση προσπαθεί να προσπεράσει αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα, που σημαδεύει το καπιταλιστικό σύστημα και είναι κρίσιμο το μέτωπο της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης για την παρέμβαση των κομμουνιστών.

Ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων και η τουρκική επιθετικότητα

MotionTeam

Οι αστικές τάξεις προωθούν τους δικούς τους στόχους και αυτό υπηρετούν οι πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντά τους και στηρίζουν τις λυκοσυμμαχίες, όπως έχει δείξει η πορεία της διακυβέρνησης της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μπορεί να φωτιστεί καλύτερα ο ανταγωνισμός της αστικής τάξης της Ελλάδας και της Τουρκίας, η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας και η εμπλοκή και των δύο κρατών - μελών του ΝΑΤΟ στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η τουρκική επιθετικότητα δεν εκδηλώθηκε τώρα, έχει μακρά ιστορία και είναι αβάσιμες οι προσεγγίσεις που τη δικαιολογούν και παρουσιάζουν την τουρκική πλουτοκρατία ως «αδικημένη». Η καταδίκη του ταξικού χαρακτήρα των αστικών τάξεων και των σχεδίων τους επιβάλλεται να συνοδεύεται από ακριβή εκτίμηση της κατάστασης για το ποιες κινήσεις και πρακτικές κάθε φορά μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση της κατάστασης, σε «θερμό επεισόδιο» ή ακόμα και σε πολεμική σύγκρουση, για να μπορεί το λαϊκό κίνημα να πάρει έγκαιρα τα μέτρα του, να είναι προετοιμασμένο.
Η εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974 και η διαιώνισή της για 45 χρόνια είναι καθοριστικό γεγονός και αποκαλύπτει το ρόλο του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και ισχυρών κρατών της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει για τις τρεις τουρκικές εισβολές στη Συρία την περίοδο 2016 - 2019 και την κατάκτηση του 15% του εδάφους της, με τη συναίνεση των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ως συνέχεια του πολέμου που εξαπέλυσε ο αμερικανοΝΑΤΟικός ιμπεριαλισμός. Είναι σημαντικό στοιχείο η τουρκική αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης που καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή, οι διαρκείς παραβιάσεις στο Αιγαίο, οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, η κρίση των Ιμίων το 1996, η στρατηγική των «Γκρίζων Ζωνών», το «Casus Beli» («αιτία πολέμου») σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ., δικαίωμα που δίνει το Δίκαιο της Θάλασσας, ανεξάρτητα από το χρόνο άσκησής του, ζήτημα που αντιμετωπίζει με ευθύνη το ΚΚΕ.

Μέσα σ' αυτόν το δρόμο γεννήθηκε το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που υπηρετεί το στόχο της παραπέρα γεωστρατηγικής αναβάθμισης των τουρκικών μονοπωλίων και του κράτους τους. Σ' αυτό το περιβάλλον, εκδηλώθηκαν οι νέες, πρόσφατες τουρκικές κινήσεις για τον αυθαίρετο καθορισμό της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο με επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Τουρκίας στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ στις 13 Νοέμβρη και τη Συμφωνία ανάμεσα στην τουρκική κυβέρνηση και τη λεγόμενη κυβέρνηση Σάρατζ της Λιβύης για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
Η Συμφωνία αυτή παραβιάζει τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, φτάνει μέχρι το σημείο να «εξαφανίσει» από τον χάρτη την Κρήτη, την Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο, το Καστελόριζο και το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Το πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι μόνο ο υπολογισμός της «επήρειας» π.χ. του Καστελόριζου, αλλά η αφαίρεση της κυριαρχίας ή η «διαγραφή» νησιών που είναι συστατικά μέρη της ενιαίας ελληνικής επικράτειας και έχουν δικαιώματα όπως η ηπειρωτική χώρα. Ζητήματα που εγείρονται από τη θέση ελληνικών νησιών σε σχέση με τις τουρκικές ακτές μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον κανόνα της μέσης απόστασης.
Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων υποστηρίζει πως «η συμφωνία ως παράνομη δεν παράγει αποτελέσματα», αλλά το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Αυτό που μετράει στην πράξη είναι η πρακτική των τετελεσμένων, όπως έγινε στην κυπριακή ΑΟΖ. Αμφισβήτηση θαλάσσιων ζωνών, χρησιμοποίηση ερευνητικών σκαφών και στη συνέχεια αποστολή γεωτρύπανων. Αυτό ανέφερε πρόσφατα τόσο ο υπουργός Ενέργειας της γειτονικής χώρας, όπως και ο κ. Ερντογάν για την περιοχή του Καστελόριζου και νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει την πραγματική κατάσταση και ο εφησυχασμός που καλλιεργείται από την κυβέρνηση της ΝΔ, στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ξεφτίσει και βασίζεται στις ψεύτικες προσδοκίες περί φιλελληνικής παρέμβασης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, επιχειρώντας να παραγράψει πως κάθε παρέμβαση αυτών των δυνάμεων καθοδηγείται από τα δικά τους συμφέροντα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δώσει δίκαιη λύση. Οι ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές υπολογίζουν καλά την Τουρκία και παρεμβαίνουν για την άμβλυνση των αντιθέσεων που έχουν εκδηλωθεί π.χ. με το ρωσικό πυραυλικό σύστημα «S-400». Επιδιώκουν να μείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ για να αξιοποιούν τη στρατιωτική της ισχύ, τη θέλουν σύμμαχο στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και δίνουν ανταλλάγματα για να την κερδίσουν.
Αμερικανικά, γερμανικά, άλλα ευρωπαϊκά, ακόμα και ελληνικά μονοπώλια προσβλέπουν στην αγορά της γειτονικής χώρας για την αύξηση των κερδών τους. Η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό, που επιδεινώνει την κατάσταση των κατατρεγμένων θυμάτων των πολέμων και της δυστυχίας, χρησιμοποιείται κι αυτή στα ιμπεριαλιστικά «παζάρια».
Το ΝΑΤΟ φαίνεται να «νίπτει τας χείρας του» σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, αλλά επί της ουσίας δικαιολογεί ή ακόμα και συνδράμει τις τουρκικές κινήσεις, τις θεωρεί αναγκαίες στο όνομα της προστασίας της εθνικής ασφάλειας. Οι δηλώσεις που κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ για την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου, είναι δηλώσεις ρουτίνας και όχι μόνο δεν αλλάζουν τη ροή των γεγονότων, αλλά αφομοιώνονται από τις εξελίξεις και οι κινήσεις τους συνιστούν παράγοντα τροφοδότησης της τουρκικής επιθετικότητας. Τις δηλώσεις αυτές χρησιμοποιούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ως άλλοθι, για να συνεχίζουν τον εφησυχασμό. Ομως, τα ουσιαστικά συμπεράσματα εξάγονται μόλις σβήσουν τα φώτα, όπως έσβησαν μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 12 - 13 Δεκέμβρη και πρόβαλε η ωμή πραγματικότητα.
Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Τσίπρας, στο πλαίσιο της στρατηγικής σύμπλευσης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχουν μαζί με τον Ερντογάν στα ΝΑΤΟικά όργανα και παίρνουν αποφάσεις κατά των λαών. Συναντιόνται μαζί του και ανακαλύπτουν, όπως λένε, νέες δυνατότητες, μιλούν για εκκίνηση των διμερών σχέσεων, καλλιεργούν ελπίδες για δρομολόγηση λύσεων, προσπαθώντας να κλείσουν τα μάτια των δύο λαών. Συναντούν τον Τραμπ ή Αμερικανούς επιτελείς και αναλαμβάνουν δεσμεύσεις. Δίνουν στις ΗΠΑ νέες στρατιωτικές βάσεις, μετατρέπουν την Ελλάδα σε ορμητήριο του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, ρίχνουν τη χώρα στα δόντια του καρχαρία της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, βάζουν τον λαό σε τεράστιους κινδύνους και μέσα σ' αυτήν τη διαδικασία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οξύνονται σε ανώτερο επίπεδο.

«Δούρειος Ιππος» η συνεκμετάλλευση

Ο αμερικανοΝΑΤΟικός παράγοντας προωθεί τη συνταγή της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου και σ' αυτήν τη γραμμή έχουν προσχωρήσει στελέχη αστικών κομμάτων. Η επιδίωξη αυτή στηρίζεται σε συνδυασμένους στόχους. Στη διαφύλαξη της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, με στηρίγματα την Ελλάδα και την Τουρκία, σε συνεργασία με το Ισραήλ. Στην απρόσκοπτη εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και τη χρησιμοποίηση αγωγών, για να κερδοφορούν τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια και να ενισχυθεί η διαδικασία μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο κ.ά.
Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου προϋποθέτει οδυνηρό, απαράδεκτο συμβιβασμό κάθε κυβέρνησης που θα αναλάβει την ευθύνη, εκχώρηση δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες, στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, στις οποίες ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί με το «καζάν - καζάν» (αμοιβαίο όφελος), που προβάλλει η τουρκική ηγεσία. Επί της ουσίας, η προσέγγιση αυτή αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός ενιαίου χώρου ανάπτυξης των δραστηριοτήτων των ενεργειακών εταιρειών για έρευνες και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και σε αυτό το έδαφος θα επιδιωχθούν νέες μοιρασιές, θα οξυνθούν αντιθέσεις και η κατάσταση θα περιπλακεί παραπέρα. Το δίλημμα «συμβιβασμός, συνεκμετάλλευση ή πόλεμος» δεν έχει βάση, είναι ψεύτικο.
Οι θέσεις που εκφράζει ο κ. Σημίτης είναι ταυτισμένες με απαράδεκτους συμβιβασμούς. Η Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, μεταξύ Σημίτη - Ντεμιρέλ αναφέρεται σε αναγνώριση «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, με ΝΑΤΟική παρέμβαση. Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι το 1999 συνεχίζουν στο ίδιο πνεύμα. Μιλούν για «συνοριακές διαφορές» (πέραν αυτής της υφαλοκρηπίδας), ως συμβιβασμός που υπηρετούσε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004 και την επιτάχυνση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Οι θέσεις αυτές, που υπηρέτησαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πως δήθεν τα προβλήματα με την Τουρκία θα επιλυθούν μέσα από την ενταξιακή διαδικασία, ενίσχυσαν τις τουρκικές διεκδικήσεις. Η πρακτική που ακολουθήθηκε με την κρίση των Ιμίων δείχνει το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ένα θερμό επεισόδιο, για να επιταχυνθεί η ιμπεριαλιστική διαμεσολάβηση.
Με βάση τη συνεκμετάλλευση ξεδιπλώνονται και άλλοι «προβληματισμοί». Οι προτάσεις για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβάλλονται σαν «πανάκεια» και αποσιωπούνται πραγματικά στοιχεία. Η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης και η αναφορά στο «συνυποσχετικό» ως βάση για την εξεύρεση λύσης γεννά πολλά ερωτήματα. Τι θα περιέχει το «συνυποσχετικό», δηλαδή η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών; Τώρα δεν είναι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, είναι η ΑΟΖ, η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι οι τουρκικές θέσεις για τις «Γκρίζες Ζώνες» και τη διεκδίκηση νησιών και όλα αυτά μπορούν να μπουν στο τραπέζι.
Η πείρα των διαπραγματεύσεων Καραμανλή - Ντεμιρέλ τον Μάη του 1975 για την προσφυγή στη Χάγη είναι χρήσιμη. Ετοιμάστηκε «συνυποσχετικό», αλλά η ηγεσία της γειτονικής χώρας υπαναχώρησε και έθεσε από τότε το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Η μονομερής προσφυγή της Ελλάδας στο Δικαστήριο της Χάγης μετά την κρίση που προκάλεσε η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ Ι» στο Αιγαίο το 1976 δεν είχε αποτέλεσμα. Το Δικαστήριο δεν αποδέχτηκε το αίτημα των προσωρινών μέτρων για την αναστολή των ερευνών του «Σισμίκ Ι» και η τελική απόφαση του 1978 απέρριψε το αίτημα της Ελλάδας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, με το αιτιολογικό της αναρμοδιότητας. Ακολούθησαν νέες διαπραγματεύσεις με χειρότερους όρους, οι οποίες οδήγησαν στο «Πρακτικό της Βέρνης», που χαρακτηρίζεται από νέες υποχωρήσεις και αμφισβήτηση περιοχών που αφορούν μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το Δικαστήριο της Χάγης εκπληρώνει τον δικό του ρόλο στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αντικειμενικά δεν μπορεί να απαλλαγεί από γεωστρατηγικά παιχνίδια. Αλλωστε, αυτό νομιμοποίησε τα αποτελέσματα του αμερικανοΝΑΤΟικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και αναγνώρισε την ανεξαρτησία του προτεκτοράτου του Κοσόβου. Ενώ, σε περιπτώσεις καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών και επίλυσης διαφορών δεν τηρήθηκε ο κανόνας της «μέσης γραμμής», που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά επικράτησε η μέθοδος της λεγόμενης «ορθής κρίσης» και άλλα κριτήρια που χωρούν πολλές ερμηνείες, αναπαράγοντας τα προβλήματα.
Μπορούμε να πούμε πως σήμερα, λόγω της σύγκρουσης μεγάλων συμφερόντων στην περιοχή, ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες εξετάζουν συνολικότερη λύση που ξεπερνάει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κι αυτή αφορά σε συνεκμετάλλευση, διχοτομική λύση στο Κυπριακό, επιβολή λύσης σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την αμερικανική «Συμφωνία του αιώνα» που διαιωνίζει την ισραηλινή κατοχή, σε συμβιβασμούς σκοπιμότητας στη Συρία και τη Λιβύη, διευθέτηση διαφορών με τη σφραγίδα των ευρωατλαντικών στοχεύσεων.

Το πραγματικό δίλημμα

Τα γεγονότα απαιτούν παρακολούθηση, ενημέρωση του λαού, για να κατανοείται πως η κατάσταση είναι σύνθετη και αυτά που διαδραματίζονται αποδεικνύουν τον παρασιτισμό και την αντιδραστικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος. Στα σπλάχνα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών κυοφορούνται επώδυνες λύσεις, ακόμα και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.
Το ΚΚΕ συγκρούεται με την αντιλαϊκή πολιτική και διαχείριση και την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αποκαλύπτει πως η λεγόμενη «εθνική ομοψυχία » στοχεύει στην υποταγή του λαού στους στόχους των εκμεταλλευτών του και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Το ΚΚΕ δίνει πολύχρονη μάχη κατά των τυχοδιωκτισμών και του εθνικισμού. Υποστηρίζει τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων, διαπραγματεύσεις με σεβασμό της κυριαρχίας και τήρηση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία και όλες τις χώρες. Ενίσχυση του αγώνα κατά της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις Βάσεις, για το ξήλωμά τους και την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δουλεύει για την ενιαία πάλη των λαών της περιοχής για διεθνείς σχέσεις βασισμένες στο αμοιβαίο όφελος και είναι πολύ σημαντική η κοινή προσπάθεια που καταβάλλουν το ΚΚΕ, το ΚΚ Τουρκίας και άλλα ΚΚ της περιοχής σ' αυτήν την κατεύθυνση.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Διατήρηση της σημερινής επικίνδυνης κατάστασης, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της εξουσίας των λίγων, των εκμεταλλευτών ή άλλος δρόμος, εργατική εξουσία, σοσιαλισμός, για να ζήσει ο λαός μας καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό ζήτημα γίνεται η αναμέτρηση.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
*Ο Γ. Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Να βάλουμε στο στόχαστρο την αιτία της έντασης της καταστολής

Απειλές στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, συκοφάντηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, δηλητήριο σε κάθε απεργία. Μια προπαγανδιστική ομοβροντία από υπουργούς και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, από κονδυλοφόρους τους στα ΜΜΕ που τους λιβανίζουν νυχθημερόν. Από κοντά και αναλύσεις για την «ανάγκη προστασίας του "δημόσιου" χώρου από τις μειοψηφίες» και, στο όνομα αυτής της «προστασίας», καλέσματα στην κυβέρνηση να γίνει ακόμα πιο αποφασιστική, να «ξεμπερδεύει» με τις απεργίες και με τις διαδηλώσεις, να αξιοποιήσει τις προϋποθέσεις «κοινωνικού αυτοματισμού» που της στήνουν τα αστικά ΜΜΕ για να επιτεθεί στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ολα στο πλαίσιο της κατοχύρωσης του «φιλικού επενδυτικού κλίματος», της προετοιμασίας του εδάφους για να περάσουν οι επόμενες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, όπως η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση κ.ά.

Μια διαρκής επίθεση, στο πλαίσιο της έντασης της καταστολής που πρέπει να σημάνει «καμπανάκι» σε όλο το λαό. Γιατί η χυδαία επίθεση στη συνδικαλιστική δράση δεν έχει στο στόχαστρο μόνο όσους αγωνίζονται και διεκδικούν, όσους μάχονται ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη, το λαό και τα δικαιώματά τους. Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να τρομοκρατήσει απλά όσους πρωτοστατούν στην πάλη, αλλά να στείλει το μήνυμα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ότι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάει χέρι χέρι με την εμπέδωση ότι σ' αυτήν δεν χωρούν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Οτι όταν «όλοι συμφωνούμε σε εθνικούς στόχους», δεν χωρούν αμφισβητίες...
Το παραπάνω σκηνικό συμπληρώνεται από το κρεσέντο της αστυνομικής βίας και καταστολής, από σκηνές όπως αυτές στο Κουκάκι αυτήν τη βδομάδα. Πάνοπλοι αστυνομικοί μπουκάρουν σε σπίτια και δένουν πισθάγκωνα όσους κατά σύμπτωση βρίσκονται στο διάβα τους, χρησιμοποιώντας ακόμα και σφαίρες καουτσούκ. Αστυνομικοί των ΜΑΤ ξεγυμνώνουν και παρενοχλούν, τρομοκρατούν ακόμα και περαστικούς, επιτίθενται και συλλαμβάνουν «στο σωρό». Τέτοιες επιχειρήσεις αξιοποιούνται, εκτός όλων των άλλων, για να σταλούν «προειδοποιητικά μηνύματα», επιδεικνύοντας τους μηχανισμούς που έχει αναπτύξει το κράτος, για να εμπεδώνεται το δόγμα «νόμος και τάξη». Αποτελούν εργαστήρια δοκιμής και νομιμοποίησης όλου του κατασταλτικού πλαισίου που εμπλούτισαν κατά σειρά οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.

Χέρι χέρι με το «φιλικό επενδυτικό κλίμα»

Πρέπει να είναι καθαρό: Το «μονοπώλιο της βίας» από το αστικό κράτος πάει χέρι χέρι με το χτύπημα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, κι αυτό πλέον δεν κρύβεται: Κεφάλια ανοίγουν έξω από τράπεζες και συμβολαιογραφεία, προκειμένου να «ενισχυθεί το τραπεζικό σύστημα» με τη γενίκευση των πλειστηριασμών. Η νέα επίθεση στη συνδικαλιστική οργάνωση, μέσα από την «ηλεκτρονική ψηφοφορία» στα σωματεία, θεσπίστηκε με τον «αναπτυξιακό» νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ, δίπλα σε διατάξεις που δίνουν «ζεστό» χρήμα στους βιομηχάνους. Κι αν για τους τελευταίους εξασφαλίζεται η «ασυλία» να αναπτύσσουν όπου και όπως νομίζουν τις μπίζνες τους, για τα εργατικά σωματεία σφίγγει ο κλοιός του αστικού κράτους. Από την άλλη, η καταπάτηση του ακαδημαϊκού ασύλου γίνεται παράλληλα με την πιο επιθετική προσαρμογή των ΑΕΙ στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, για τη μετατροπή των φοιτητών σήμερα σε «πελάτες» και αύριο σε ακόμα πιο φθηνούς εργαζόμενους.
Αυτή είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, που, εκτός από το καρότο της ενσωμάτωσης, εκτός από τα «ψίχουλα» των «μερισμάτων», απαιτεί και την ένταση της κρατικής καταστολής. Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές: Οσοι δεν πείθονται με τα ψίχουλα και τις υποσχέσεις ότι όντως υπάρχει «ανάπτυξη για όλους» ή «δίκαιη ανάπτυξη», τους περιμένουν τα χημικά, οι χειροβομβίδες κρότου - λάμψης, τα στημένα κατηγορητήρια για τη συνδικαλιστική δράση.

Ούτε ενσωμάτωση ούτε καταστολή!

Σε αυτήν τη στρατηγική είναι που συμφωνούν η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και η πολιτική που ακολουθούν και οι δύο είναι ένα «μείγμα» καταστολής και ενσωμάτωσης. Η «τήρηση της τάξης» εναλλάσσεται με τη «διατήρηση της κοινωνικής συνοχής», το γκλομπ των ΜΑΤ με την απονεύρωση της λαϊκής αντίδρασης. Αυτή είναι η ανάγκη που υπηρετεί το αστικό πολιτικό σύστημα, εκεί βρίσκεται η πηγή της καταστολής, η ένταση ή ο περιορισμός της. Δεν φταίει λοιπόν η «ιδεοληψία της δεξιάς», ή η «ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να θολώσει ότι η καταστολή κάποια πολιτική υπηρετεί και αυτή δεν είναι άλλη από τη στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία όμως υπηρέτησε ο ίδιος ως κυβέρνηση αλλά την υπηρετεί και ως αντιπολίτευση. Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση όχι μόνο δεν ξήλωσε έστω και ένα άρθρο από το αυταρχικό νομικό οπλοστάσιο, αντίθετα θωράκισε ακόμα περισσότερο το αστικό κράτος, έδωσε περισσότερα εργαλεία στην καταστολή. Τέτοιες ρυθμίσεις ήταν η μετατροπή της κινητοποίησης ενάντια στους πλειστηριασμούς σε ιδιώνυμο αδίκημα, όπως και η περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Τέτοιες ρυθμίσεις ήταν ο νέος Ποινικός Κώδικας, σε εφαρμογή των «τρομονόμων». Τέτοιου χαρακτήρα ήταν η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τον «τρομονόμο», κι ας βούιζε ο τόπος με την άδικη πολύμηνη φυλάκιση της φοιτήτριας που σήκωσε κύμα αντιδράσεων το 2018. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν φοιτητές για τα μάτια του πρέσβη των ΗΠΑ και του μακελάρη Τρούμαν, βγήκαν δεκάδες απεργίες παράνομες.
Από αυτήν την άποψη οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν δίχως δεύτερη σκέψη τις αντικατασταλτικές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ, τις επικλήσεις του στη «δημοκρατία» και την «ελευθερία», που τάχα πλήττονται μόνο τους τελευταίους μήνες. Η πείρα πια είναι πολύ πλούσια, δεν είμαστε ούτε στο 2012 ούτε στο 2015. Οι εργαζόμενοι άλλωστε το έχουν ξαναδεί το «παραμύθι»: Από το 2011 μέχρι το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ «κεντούσε» στην καλλιέργεια αυταπατών: Από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» μέχρι τις κάλπες της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, ζύμωνε τα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας», σήκωνε «ανένδοτο» ενάντια στα «κάγκελα της πλατείας Συντάγματος», ενάντια στην «Αθήνα - φρούριο». Καλούσε το λαό «να ξεμπερδέψει με το παλιό πολιτικό σύστημα», τους «διεφθαρμένους», τους «κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες». Και τελικά, αφού ενσωμάτωσε στις γραμμές του σημαντικό τμήμα του «παλιού» πολιτικού συστήματος, αφού «ξέπλυνε» με τον καλύτερο τρόπο το υπόλοιπο, αφού έριξε στα τάρταρα τις λαϊκές απαιτήσεις, κατάφερε να δικαιώσει όλη την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και σήμερα επιχειρεί να ξαναζεστάνει αυτήν τη σούπα, αν και στην ξινισμένη της εκδοχή: Μιλάει για τη «δημοκρατία που απειλείται από τη δεξιά», για τους «αναξιόπιστους υπουργούς», για τα «ευνοημένα τζάκια» κ.ο.κ. Μόνο που πλέον έχει εντάξει στις γραμμές του ακόμα περισσότερα στελέχη από το «παλιό πολιτικό σύστημα», ξεσκολισμένους σοσιαλδημοκράτες - υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ανθρώπους που συνεργάστηκαν με τη ΝΔ, που ψήφισαν όλοι μαζί μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι η σύμπλευση με τη ΝΔ στη στρατηγική του κεφαλαίου εκδηλώνεται και από τη στάση του ως «αντιπολίτευσης», ο καβγάς του με την κυβέρνηση αφορά την υλοποίηση της στρατηγικής, το πώς δηλαδή καλύτερα θα στηριχθούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, πώς θα στηριχθεί η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ. Γι' αυτό και οι ανταλλαγές φιλοφρονήσεων στη Βουλή, οι «εποικοδομητικές κριτικές», τα περί συνέχειας του κράτους και βέβαια τα εύγε και τα μπράβο που του έχουν δώσει εκπρόσωποι του κεφαλαίου, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η προσπάθεια να σηκώσει «αντιδεξιά μέτωπα» χωλαίνει πολύ.

Η «χρήσιμη» αντιδεξιά ρητορεία

Σε αυτήν την προσπάθεια όμως του ΣΥΡΙΖΑ προστρέχουν να καταθέσουν τη συνδρομή τους και οι κάθε λογής οπορτουνιστικές δυνάμεις, που με αφορμή την ένταση της καταστολής αναπαράγουν αυτούσια τη ρητορική του. Ο λόγος για τις ομάδες εκείνες που καλούν σε «μέτωπα» για τα «δημοκρατικά δικαιώματα», που «ερμηνεύουν» την καταστολή ακριβώς όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, χρεώνοντάς την στην «ακροδεξιά ατζέντα της ΝΔ» και όχι στο ίδιο το σύστημα, που από κοινού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν.
Η αποσύνδεση της κρατικής καταστολής από το στόχο που αυτή υπηρετεί, από το γεγονός ότι αποτελεί επιλογή του συστήματος και όχι ενός υπουργού ή μιας κυβέρνησης, είναι μια θλιβερή επανάληψη του ρόλου που έπαιξαν τέτοιες ομάδες και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προαλειφόταν για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Για ακόμα μια φορά, καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις σε έναν πόλεμο «φθοράς» στενά της κυβέρνησης ή συγκεκριμένων στελεχών της, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη στρατηγική που αυτή υπηρετεί. Γι' αυτό και δεν έχει κανέναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τα ΜΜΕ που ελέγχει, να μην προμοτάρει τέτοιες κινήσεις και διεργασίες, αφού αποτελούν μέσο διάδοσης της παραλυτικής λογικής του στο κίνημα. Μια προσπάθεια που αντικειμενικά δεν μπορεί να έχει άλλον κερδισμένο παρά τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν - για να βγάλουν την υποχρέωση - λένε και καμιά κουβέντα για την «προηγούμενη κυβέρνηση που έστρωσε το δρόμο»...

Η απάντηση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων

Στο ερώτημα «πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο εντεινόμενος αυταρχισμός;», η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά με την «από τα κάτω» οργάνωση και πάλη αυτών που είναι θύματά του. Δηλαδή, με την πάλη του οργανωμένου λαϊκού κινήματος. Με την ορμητική είσοδο νέων δυνάμεων στα σωματεία και στα συνδικάτα, με τη δημιουργία νέων σωματείων, με τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα για τη διεκδίκηση σε σύγκρουση με την εργοδοσία παντού. Με την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Με την αντιμετώπιση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει τη στήριξη κι άλλων δυνάμεων, να εγκλωβίσει τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις για άλλη μια φορά στο δρόμο της επόμενης «προοδευτικής διακυβέρνησης», της κυβερνητικής δηλαδή εναλλαγής. Με την ενίσχυση του προσανατολισμού που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Μόνο έτσι μπορεί να κοπεί ο αέρας σε όποιον τολμάει να σηκώσει το χέρι σε εργάτη, σε άνεργο, σε φτωχό αγρότη, έτσι θα κοπεί η φόρα της κυβέρνησης, η προσπάθειά της να βάλει τους αγώνες στο γύψο.
Τώρα πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται και κινητοποιούνται. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με την ενδυνάμωση της Κοινωνικής Συμμαχίας, με την αντιμετώπιση κάθε προσπάθειας υπονόμευσης των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων.
Αφού η καταστολή πάει χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, έτσι και η εργατική - λαϊκή απάντηση στον αυταρχισμό δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι χέρι με τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας, κόντρα σε κυβερνήσεις - κεφάλαιο - ΕΕ που τις καταπατούν.