Ανακοίνωση του ΚΚΕ για το κρατικό Συριζόφωνο!

Σε σχόλιό του για τις εξελίξεις στην ΕΡΤ,  το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

«Η σημερινή κρατική ραδιοτηλεόραση είναι πιστό αντίγραφο της αντίστοιχης που υπήρχε επί ΝΔ – ΠΑΣΟΚ

και καμία σχέση δεν έχει μ’ αυτή για την οποία αγωνίστηκαν οι εργαζόμενοί της την εποχή του «μαύρου».

• Κυβερνητική προπαγάνδα,
• απουσία οποιασδήποτε αντικειμενικής ενημέρωσης,
• μη τήρηση ακόμη και του απαράδεκτου νόμου για την αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων,
• παραγκωνισμός των μόνιμων εργαζομένων
• και αξιοποίηση μεικτών και εξωτερικών παραγωγών

και πολλά άλλα είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που πιστοποιούν την παραπάνω πραγματικότητα.

Όσο υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ γι’ αυτή την κατάσταση, άλλο τόσο υποκριτική είναι η στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έκαναν ακριβώς τα ίδια».

Υπενθυμίζουμε τι έλεγε το ΚΚΕ την περίοδο του «μαύρου»

Από τότε τίποτα δεν άλλαξε για να μην πούμε πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει κιόλας.

Νίκος Χατζηνικολάου – Ο κυρίαρχος των οκτώ

Σφυροδρέπανος

Η τηλεόραση είναι μια βιτρίνα. Πολλές τηλεπερσόνες μας φαίνονται οικείες, γιατί είναι συνεχώς μες στο σπίτι μας, και πλασάρουν έντεχνα ένα τέτοιο προφίλ, κοντά στο λαό, σαν “ένας από εμάς”. Λίγοι μπορούν να ξέρουν ή να υποψιαστούν όμως τι κρύβεται πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα, στο “μαγικό κόσμο” της τηλεόρασης.
Ο Νίκος Χατζηνικολάου είναι από τα άτομα που προσαρμόστηκαν ίσως καλύτερα από κάθε άλλο σε αυτήν τη βιτρίνα και πούλησε αρκετά έξυπνα τον εαυτό του, σε ενα δύσκολο χώρο. Κανείς όμως δεν μπορεί να μένει στη βιτρίνα, την τηλεοπτική παρουσία και τα καρφιτσωμένα χαμόγελα, χωρίς να ψάχνει τι βρίσκεται πίσω από αυτά.
Γεννήθηκε σαν σήμερα στην Αλεξανδρούπολη το 1962 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, ώσπου πέρασε φοιτητής στην Πάντειο. Η οικογένειά του ήταν παραδοσιακά δεξιά και ο πατέρας του βουλευτής και υφυπουργός της ΝΔ στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο ίδιος ήταν ως μαθητής στέλεχος της ΜΑΚΙ και αργότερα στο Πανεπιστήμιο, επικεφαλής της ΔΑΠ στη σχολή του, δείχνοντας πως το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του, για να ακολουθήσει το δημοσιογραφικό κλάδο. Εκεί έμαθε να κρύβει τις απόψεις του ή να τις προσαρμόζει στο προσωπικό του συμφέρον, μετά από μια περίοδο έντονης πολιτικοποίησης, όπου ίσχυε ο ακριβώς αντίστροφος κανόνας.
Ξεκίνησε να εργάζεται στη Μεσημβρινή, στη συνέχεια συνεργάστηκε με άλλες εφημερίδες, ενώ επί δημαρχίας Έβερτ άρχισε να κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές στον “Αθήνα 9,84”. Το μέσο με το οποίο ταυτίστηκε όμως ήταν η τηλεόραση, καθώς συνδέθηκε με τα πρώτα βήματα της ιδιωτικής τηλεόρασης και του MEGA Channel. Ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής στο δελτίο ειδήσεων και τις εκλογικές βραδιές με το… κύρος του Μέγκα, ενώ παρουσίαζε και την εκπομπή “Ενώπιος-Ενωπίω” με διάφορους καλεσμένους. Έφυγε μετά από δεκαπέντε χρόνια σχεδόν, έχοντας διαφωνίες με τη διεύθυνση του σταθμού, και τις προάλλες που φάνηκε να οριστικοποιείται το τέλος του σταθμού -που έχει καταλήξει όμως ανέκδοτο, σαν το τέλος των Πυξ-Λαξ, την τελευταία συναυλία των Σκόρπιονς και την ιστορία του τσοπάνη με τα πρόβατα και το λύκο- έδωσε το δικό του μήνυμα από τον ΑΝΤ-1, όπου εργάζεται τώρα.
Όταν βγήκε στο γυαλί, οι περισσότεροι απόρησαν με τη νεαρή ηλικία του, καθώς η αργή, ιδιαίτερη φωνή του -που έγινε αντικείμενο σάτιρας από τους μίμους- και κάποιες χαρακτηριστικές φράσεις -όπως το “Ουώ-ώ-σιγκτον”, με τον ιδιαίτερο τονισμό- τον έκαναν να ακούγεται από το ραδιόφωνο ως δημοσιογράφος μιας άλλης γενιάς, που αποχωρούσε από το προσκήνιο. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, ήταν η εύκολη προσαρμογή του στα δεδομένα ενός σταθμού που σημάδεψε το δεύτερο μισό της Μεταπολίτευσης, μαζί με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και την Ελευθεροτυπία -που πέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα και αυτό δεν είναι τυχαίο- ακολουθώντας κατά κανόνα αντίστοιχη γραμμή.
Φεύγοντας από το ΜΕΓΚΑ, βρέθηκε στο πλευρό το Δημήτρη Κοντομηνά κι ανέλαβε επιτελικό ρόλο στον ALPHA, όχι απλά ως δημοσιογράφος ή επικεφαλής του ειδησεογραφικού τμήματος, αλλά κι ως μέλος του ΔΣ του Ομίλου. Συγκέντρωσε στο κανάλι τα μεγαλύτερα ονόματα της δημοσιογραφικής αφρόκρεμας, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν αντίστοιχα, κάτι που προκάλεσε γκρίνια και εσωτερικές φαγωμάρες. Ήταν τότε που ένα από τα “θύματά του”, η Άννα Παναγιωταρέα είχε γράψει το μυθιστόρημα “ο κυρίαρχος των Οκτώ”, που αναφερόταν στην κλασική ώρα έναρξης των δελτίων, και τον φωτογράφιζε, προβλέποντας ουσιαστικά το τέλος του. Αφού έφαγε αρκετά κεφάλια, το τελευταίο που έπεσε ήταν το δικό του. Η συνεργασία του με το σταθμό έληξε το 07′, παρόλα αυτά γλυκάθηκε από την επιχειρηματική δραστηριότητα και άνοιξε τον Real FM, που εξελίχθηκε στο δικό του δημοσιογραφικό όμιλο, με Κυριακάτικη εφημερίδα κι αργότερα και καθημερινό φύλλο.

Σε τηλεοπτικό επίπεδο, επέστρεψε στην παρουσίαση δελτίων ειδήσεων στο Alter. Εκεί φάνηκε να πιάνει το “αντι-μνημονιακό πνεύμα” των καιρών, προσφέροντας ένα καλοστημένο δελτίο-σόου με τους καβγάδες της “πράσινης” Κ. Μακρή και τις φωνές του Τράγκα ως “αντίλογο”, ενώ αυξημένο ενδιαφέρον παρουσίαζαν και τα πολιτικά “τοκ-σόου”. Παρόλα αυτά, σκόνταψε στα οικονομικά προβλήματα του ιδιοκτήτη του ALTER, που οδηγήθηκε στο κλείσιμο, παρά τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενών του.
Έκανε ένα σχετικά σύντομο πέρασμα από το STAR, σε ρόλο σχολιαστή, που δε φάνηκε να του ταιριάζει ιδιαίτερα, και σχετικά πρόσφατα επέστρεψε στη γνώριμη θέση του, ως παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ-1, που κάποτε ήταν ο μεγάλος ανταγωνιστής του. Στο ενδιάμεσο είχε προλάβει να “λανσάρει” με τον “Ενικό” και ένα “διαφορετικό” μοντέλο πολιτικών συζητήσεων, με καλεσμένους που απαντούσαν ζωντανά στις αυθόρμητες ερωτήσεις του κοινού.
Στο ραδιόφωνο, ο Real FM κατέκτησε την κορυφή, με έξυπνες και στοχευμένες κινήσεις και ανοίγματα ακόμα και σε ένα αριστερό κοινό, εντός ή εκτός εισαγωγικών, -πχ το Στάθη για όσους αναζητούσαν εύκολες κυβερνητικές λύσεις ή από την άλλη, τη Λιάνα Κανέλλη, τον Μπογιόπουλο και την “Ελληνοφένεια”, για πιο υποψιασμένους ακροατές. Ο Χατζηνικολάου έπιανε ευέλικτα το πνεύμα της εποχής, ως “εξυπνος επιχειρηματίας”, σύντομα όμως άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, να έχει έλλειψη ρευστού και να πηγαίνει πίσω τις πληρωμές των εργαζόμενων, μολονότι ο σταθμός πήγαινε πολύ καλά. Αυτά δεν τον εμπόδισαν βέβαια να ανοίξει κι ένα καθημερινό φύλλο, με το ήδη υπάρχον προσωπικό, χωρίς να προσλάβει άλλους υπαλλήλους.
Ο επίλογος της προσωπικής του διαδρομής δεν έχει γραφτεί, αλλά τα συμπεράσματα δε χρειάζεται να περιμένουν το τέλος. Ο Χατζηνικολάου μπορεί να είναι ικανός κι ευέλικτος επιχειρηματίας, που έμαθε να κρύβει τις πολιτικές του ιδέες, προτάσσοντας το πολιτικό του συμφέρον, δεν παύει όμως να είναι επιχειρηματίας, που σημαίνει: α) πυλώνας του συστήματος και β) απέναντι από τους εργαζόμενους, με διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Κι αυτή είναι η ουσία που πρέπει να δει κανείς πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα.

Το σοβιετικό Σύνταγμα του 77′ και το “παλλαϊκό κράτος”

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Τις προάλλες συμπληρώθηκαν 41 χρόνια από την έγκριση του νέου σοβιετικού Συντάγματος, στην περίοδο της διακυβέρνησης του Μπρέζνιεφ. Το νέο Σύνταγμα περιείχε 28 άρθρα από το προηγούμενο που είχε ψηφιστεί το 1936, και διατηρούσε αρκετά προοδευτικά στοιχεία, επιβεβαιώνοντας μεταξύ άλλων τον πρωτοπόρο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος και το σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κράτους. Η βασική αλλαγή ωστόσο αφορούσε ακριβώς αυτό το στοιχείο, το χαρακτήρα του κράτους, που θεωρούνταν πλέον παλλαϊκό, κράτος όλου του λαού, και όχι κράτους της εργατικής τάξης, δηλαδή “δικτατορία του προλεταριάτου”.

Πιστοποιούσε έτσι και στο επίπεδο του εποικοδομήματος, σε ένα σημαντικό τομέα, τη στροφή που είχε σηματοδοτήσει είκοσι χρόνια πριν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, με τη διαδικασία της αποσταλινοποίησης. Ρίζες αυτής της αντίληψης, ωστόσο, μπορούμε να βρούμε και σε αρκετά προγενέστερες επεξεργασίες, που αντιμετώπιζαν πχ τη Λαϊκή Δημοκρατία ως εναλλακτικό δρόμο στο σοσιαλισμό, διαφορετικό από τη ΔτΠ (δικτατορία του προλεταριάτου) που ήταν ο σοβιετικός δρόμος που ακολούθησε η Οχτωβριανή Επανάσταση. Ουσιαστικά, στο επίκεντρο βρισκόταν αυτή ακριβώς η έννοια, στην οποία κατά καιρούς έχει ασκηθεί πολύπλευρη κριτική από διάφορες σκοπιές, με το Λένιν ωστόσο να γράφει πως μαρξιστές δεν ήταν όσοι παραδέχονταν γενικά την ταξική πάλη -κάτι που έκαναν ακόμα και αστοί αναλυτές- αλλά μονάχα όσοι δέχονταν πως οδηγεί υποχρεωτικά σε αυτό το αποτέλεσμα: την εργατική εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Κατά κανόνα, η κριτική αυτή είχε μικροαστική αφετηρία, που λυγίζει κι αναδιπλώνεται μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, απορρίπτει τη βία και τη “δικτατορία” -που όμως διαιωνίζει τη δικτατορία της αστικής τάξης, με όλους τους δημοκρατικούς μανδύες της- και αποκόβει τα δύο συνθετικά του όρου. Την απασχολεί δηλαδή πως η ΔτΠ θα πάψει να είναι “δικτατορία”, και όχι πώς θα συνεχίσει -ή αν θα πάψει- να είναι “εργατική”, του προλεταριάτου. Αυτή η σοσιαλδημοκρατική τάση φαινόταν να επηρεάζει το ΚΚΣΕ, κυριαρχώντας σταδιακά στις γραμμές του, κι αυτός ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους ήταν που αναιρούνταν από το θεωρητικό σχήμα του “παλλαϊκού κράτους”, παρά την ανελέητη κριτική που είχαν ασκήσει οι Κλασικοί σε αντίστοιχες έννοιες στην εποχή τους, όπως πχ ο Μαρξ στην μπροσούρα του για το Πρόγραμμα της Γκότα.

Παρόλα αυτά, και στο προηγούμενο Σύνταγμα υπήρχαν αδύνατα σημεία, καθώς ο διαχωρισμός των εκλογικών περιφερειών γινόταν σε εδαφική βάση, ανά περιοχές δηλαδή, κι όχι με βάση τις παραγωγικές μονάδες και τους χώρους δουλειάς. Προφανώς υπήρχε παράλληλα και κάποια σχετική διαπάλη, που συνεχιζόταν στο χρόνο, χωρίς να είναι τίποτα δεδομένο, ως οριστική κατάκτηση.

Πέρα από την κριτική ενός λάθους πάντως, ή μάλλον για να είναι ολοκληρωμένη αυτή η κριτική, είναι απαραίτητο να δούμε ποια σημεία μπορεί να ερμηνεύουν ένα ατόπημα, ποιοι παράγοντες το ευνόησαν και ποια υπαρκτά προβλήματα κλήθηκαν να λύσουν οι Σοβιετικοί, που προχώρησαν σε αυτές τις λανθασμένες επιλογές.

Είναι γνωστό πως μια τάξη που βρίσκεται στην πρωτοπορία, καταφέρνει να προβάλλει ως εκπρόσωπος όλου του έθνους, να συσπειρώσει γύρω της τις υπόλοιπες τάξεις, για να παίξει αυτόν τον ηγεμονικό ρόλο. Είναι επίσης γνωστό πως κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά των ναζί -που ονομάστηκε Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, και ας μην ήταν στενά τέτοιος- οι Σοβιετικοί επιδίωξαν με διάφορους τρόπους και ελιγμούς την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση όλων των λαών της Σοβιετικής Ένωσης -αφού εκκαθάρισαν πρώτα τις δικές τους γραμμές στο Κόμμα από ασταθή και ύποπτα στοιχεία- ιεραρχώντας ως απόλυτη προτεραιότητα την επιβίωση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Είναι επίσης εύλογο πως μια συνταγή που πετυχαίνει αποτελέσματα και νικάει, μπορεί να συνεχιστεί και να επεκταθεί σε ένα άλλο πλαίσιο, με διαφορετικές συνθήκες, που δε δικαιολογούν τη συνέχισή της.

Είναι σημαντικό όμως πως η μεγάλη πλειοψηφία των λαών της Σοβιετικής Ένωσης δεν πάλευαν γενικά και αόριστα ενάντια στον εισβολέα, αλλά για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής τους πατρίδας -ενώ όσοι έβλεπαν τα συμφέροντά τους να θίγονται από αυτήν, πέρασαν ανοιχτά με το πλευρό των Ναζί. Είναι επίσης σημαντικό πως η εργατική τάξη και η πολιτική της πρωτοπορία θα πετύχει αυτή την ευρεία συσπείρωση με την επιβεβαίωση του ρόλου της στην πράξη, σε μια σειρά καθήκοντα, και όχι κάνοντας από θέση αρχής υποχωρήσεις απέναντι σε άλλες, σύμμαχες τάξεις, στο όνομα μιας εθνικής ή παλλαϊκής ενότητας.

Ένα δεύτερο θεωρητικό ζήτημα που έμπαινε γενικά, είναι το εξής: αν η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η μεταβατική μορφή μέχρι την εμφάνιση του κομμουνισμού και η ταξική πάλη οξύνεται στο σοσιαλισμό -όπως είχε γράψει ο Στάλιν- τότε πώς και πότε ακριβώς φτάνουμε στην απονέκρωση του κράτους, που θα μας οδηγήσει στο κομμουνιστικό στάδιο; Πώς δικαιολογείται ο ισχυρισμός της όξυνσης, εφόσον το κόμμα των μπολσεβίκων εκτιμούσε πχ τη δεκαετία του 30′ πως έχουν τεθεί οι βάσεις του σοσιαλισμού και έχουν εξαλειφθεί οι εναντίον του απειλές από τη σοβιετική κοινωνία;

Παράλληλα, υπήρχε μια αντίθεση μεταξύ του εσωτερικού μετώπου, όπου είχαν τεθεί οι βάσεις του σοσιαλισμού και οι βασικές κοινωνικές τάξεις (εργατική τάξη, αγροτιά, διανόηση) δεν είχαν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους, και του εξωτερικού τομέα, με τον Ψυχρό Πόλεμο και τα σφυριά του ιμπεριαλισμού να βαράνε συντονισμένα στην ίδια κατεύθυνση, βάζοντας στο στόχαστρο τη Σοβιετική Ένωση. Ασφαλώς αυτά τα δύο δε χωρίζονταν με στεγανά, δημιουργούνταν όμως μια ιδιαίτερη “παράδοξη” κατάσταση, που προκαλούσε και αντίστοιχες παραδοξολογίες σε θεωρητικό επίπεδο, όπως πχ το σχήμα του “κομμουνιστικού κράτους”, με τις κρατικές, πχ στρατιωτικές δομές, να διατηρούνται ενάντια στις εξωτερικές απειλές, τη στιγμή που στο εσωτερικό θα ξεκινούσε η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Κάποια πράγματα μπορεί να μοιάζουν προφανή, αλλά τα συμπεράσματα δεν είναι τόσο εύκολα. Η ταξική πάλη προφανώς δε σταματά ποτέ, ο κίνδυνος της παλινόρθωσης παραμονεύει και δίπλα μας θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσουμε τα ταξικά γυαλιά μας, για να παραφράσουμε ένα γνωστό στίχο του Φώντα Λάδη. Η οικοδόμηση δεν είναι ένα προτσές που προχωρά αυθόρμητα, από μόνο του, χωρίς συνειδητή δράση. Κι έιναι ζητούμενο πώς θα κερδίζεται συνεχώς το ενδιαφέρον και η συμμετοχή των μαζών σε αυτήν, παράλληλα με την απαιτούμενη εγρήγορση ενάντια στον ταξικό εχθρό, που δεν είναι άμεσα ορατός και κρύπτεσθαι φιλεί ή μπορεί να βρίσκεται μέσα μας, στη δύναμη της συνήθειας, του παλιού που αργοπεθαίνει, αλλά αντιστέκεται κι επιβιώνει με χίλιους τρόπους, από κάθε πιθανή χαραμάδα. Όσο για την απονέκρωση, είναι οπωσδήποτε κάτι που θα απασχολήσει τις επόμενες γενιές, ακόμα και αν υποθέσουμε πως εμείς θα “αξιωθούμε” να προλάβουμε μια επανάσταση στα κοντά.

Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να κρατήσουμε ως γενική αρχή πως παρά τα όσα λέγονταν -και είχαν μια κάποια βάση- για το γιγαντισμό και την υπέρμετρη διόγκωση του δημόσιου τομέα στη Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, στην πράξη είχαμε εφαρμογή αυτού που σημείωνε ο Ένγκελς για το “μισο-κράτος”, που παύει να είναι ουσιαστικά τέτοιο από τη στιγμή που παίρνει στην κατοχή του τα μέσα παραγωγής στο όνομα ολόκληρης της κοινωνίας και σταδιακά -σε βάθος χρόνου- παύει να είναι ένας καταπιεστικός μηχανισμός, εφόσον εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία και τα συμφέροντά της ενάντια σε μια χούφτα εκμεταλλευτών που υπερασπίζονται το παλιό.

Συνεχείς βομβαρδισμοί κατοικημένων περιοχών στην Ανατολική Ουκρανία

       

Έχουν πυκνώσει τις τελευταίες μέρες οι παραβιάσεις, από την πλευρά του ουκρανικού στρατού και των εθνικιστικών ταγμάτων που τον συνδράμουν, της κατάπαυσης πυρός και της εκεχειρίας στην Ανατολική Ουκρανία και τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ (πρόκειται για καθεστώτα όπου κυριαρχούν αστικές δυνάμεις που θέλουν σύνδεση με τη Ρωσία). Όλο και περισσότερο η κυβέρνηση του Κιέβου συγκεντρώνει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και βαρύ οπλισμό, κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης, πράγμα που τυπικά απαγορεύεται από τη συμφωνία του Μινσκ του Φλεβάρη 2015, η οποία ουσιαστικά έχει μείνει στα χαρτιά.

Υπολογίζεται ότι από τις αρχές Οκτώβρη έχουν γίνει πάνω από 164 βομβαρδισμοί στο Ντονέτσκ, με καταστροφή τριών κατοικιών και 1 τραυματία, ενώ χτες έγιναν επιθέσεις από ουκρανικές δυνάμεις στο Λουγκάνσκ στους οικισμούς Ντοβέσκι, Καλίνοβο, Καλινόφκα, Ζελομπόκ και Πρίσπιμπ, από τις οποίες υπήρξαν υλικές ζημιές σε κτίρια χωρίς να αναφερθούν ανθρώπινες απώλειες. Οι αρχές της περιοχής αναφέρουν ότι οι ουκρανικές αρχές έχουν συσσωρεύσει ήδη 130.000 βόμβες κάθε διαμετρήματος για πυροβολικό και άρματα μάχης.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι αρχές της λεγόμενης ΛΔ του Ντονέτσκ έχουν προκηρύξει για τις 11 Νοέμβρη πρόωρες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο στις 31 Αυγούστου (για τον οποίο χτες έγιναν το 40ήμερο μνημόσυνό του και εκδηλώσεις τιμής). Βεβαίως από την ουκρανική κυβέρνηση οι εκλογές αυτές έχουν κηρυχτεί παράνομες.

Σε μια άλλη εξέλιξη, χτες το πρωί, το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας γνωστοποίησε έκρηξη σε αποθήκη πυρομαχικών στην περιοχή Τσέρνιγκοφ, 176 χιλιόμετρα ανατολικά του Κιέβου. Από την κατάσταση που προκλήθηκε απομακρύνθηκαν 10.000 κάτοικοι, ενώ έκλεισε και ο εναέριος χώρος σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων πάνω από την αποθήκη στρατιωτικού υλικού. Στην έρευνα για τα αίτια του περιστατικού εξετάζεται και αυτό της δολιοφθοράς.

Ο Τζέφρυ Πάϊατ σε ρόλο γυριστρούλας!

 

Ο Τζέφρυ Πάϊατ σε ρόλο γυριστρούλας!

                                   Ο Τζέφρεϋ Πάϊατ ή Πύατ (Geoffrey R. Pyatt)

 

– προσωπικώς εχέσθην για το πώς προφέρεται – είναι ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα.

Ο Τζέφρυ μας – ένεκα οικειότητας, Τον εισαγάγαμε από το Κίεβο.

Με την παρουσία του εκεί η Ουκρανία εκφασίστηκε αρκούντως, ο λαός της το ‘ριξε στην πείνα και στην ανέχεια και έχασε το 1/6 της επικράτειάς της.

Ο Τζέφρυ τους, παρενέβαινε καθημερινά στην εσωτερική πολιτική της Ουκρανίας σα να ήταν το σπίτι του. 

Ήταν και λίγο μπαγαποντάκος.

Αποκαλύφθηκε ν’ αναρτά ψεύτικες φωτογραφίες στο Twitter και τουλάχιστον μια φορά πιάστηκε κορόϊδο, όταν υποκλάπηκε συνομιλία του με την προϊσταμένη του Βικτώρια Νούλαντ.

 

Σ’ αυτή τη συνομιλία ακούγεται η τσαμπουκού Βικτώρια να λέει για την ΕΕ:

«Fuck the EU»

κι ο Τζεφράκος, που το βρήκε αστείο να ξεσπάει σε χάχανα.

Αφού τα έκανε λαμπόγυαλο στην Ουκρανία, ήρθε να συνεχίσει το έργο του στη χώρα μας.

Βλέπετε είναι απ’ τις λίγες χώρες της περιοχής, που έχουν μείνει αλώβητες (ακόμη) από τις βόμβες των εγκληματικών κυβερνήσεών του.

 

Εδώ ο Τζέφρυ μας, έχε καταντήσει… γυριστρούλα. Βρίσκεται παντού.

Σε λιμάνια, σε βάσεις σε εκδηλώσεις, κάνει ποδηλατοδρομίες, επισκέπτεται συλλόγους, σωματεία, αρχαιολογικούς χώρους και κάνει σμπαράλια τα υπολείμματα αξιοπρέπειάς μας.

Τρέχει σε Σπαρτακιάδες και φωτογραφίζεται κάτω απ’ τον Λεωνίδα (και τι δεν έχει δει αυτό το άγαλμα κάτω απ’ τους όρχεις του!)

 Μόνο σε… μπουρδέλο δεν έχει θεαθεί ακόμη.                                        

.

Όπως το πάει θ’ αρχίσει και τις επισκέψεις στα σπίτια μας, για να διαπιστώσει αν το… μπριάμ που, αναισθήτως ως προς τα τεκταινόμενα, αναρτάνε διάφοροι στο fb, το έχουν πράγματι μαγειρέψει αυτοί και δεν πρόκειται για κλεψίτυπη φωτογραφία, κατά το συνήθειό του.

Κι αν κάτι δεν του αρέσει προβαίνει ευθαρσώς και αυστηρώς σε παρατηρήσεις και επιπλήξεις.

Όπως έκανε με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Έβρου διότι το 2016 είχε υπογράψει συμφωνία με το Επιμελητήριο της Συμφερούπολης της Κριμαίας

Άστραψε και βρόντηξε ο Yankee Geoffrey στον κακομοίρη και χέστη πρόεδρο:

«Θέλω να θέσω ένα θέμα που θα πρέπει να λυθεί. Είναι απαράδεκτο το Επιμελητήριο Έβρου να παραμένει αδελφοποιημένο ακόμα με αυτό της Συμφερούπολης, μιας περιοχής όπου υπήρξε εισβολή ξένης χώρας και κατάκτησή της. Κάτι πρέπει να γίνει για το συγκεκριμένο θέμα».

Και το αναξιοπρεπές δουλικό ψιθύρισε:

«Ήταν σοβαρό λάθος αυτό και θα κοιτάξουμε να το λύσουμε, για να πάψει να υπάρχει αυτή η συμφωνία σε ισχύ».

Δυστυχώς, εκεί στην Αλεξανδρούπολη τουλάχιστον, δεν βρέθηκε κάποιος να τραβήξει μια «κλωτσιά» στα πισινά του Τζέφρυ κι ένα φτύσιμο στον αναξιοπρεπή – τουλάχιστον πρόεδρο.

 

Στάθηκε τυχερός, προς ώρας, ο πρέσβης της χώρας παγκόσμιου τρομοκράτη και δολοφόνου των λαών.

Αλλά δεν μπορεί, στις γύρες του όπου ξηλώνει με τα αμερικανάκια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι απέμεινε από την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία αυτής της χώρας, όλο και κάποιο:

«Άι… σιχτίρ Τζέφρυ»,

θα άκουσε, όλο και θα πήρε το μάτι του κανένα:

«American Killer GO HOME».

 

Στέλιος Κανάκης

__________________________

Ο Στέλιος Κανάκης διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.

Πηγή: Ατέχνως

Από :  rovespieros.gr

ΕΚΤΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ;

Κι αν αυτό  που έχει γίνει φανερώνει το πραγματικό του μέγεθος, τη σημασία του και μπορεί να κατανοηθεί αν το δούμε μέσα σ’ ένα σύνολο καταστάσεων, στο οποίο παίρνει κάποια θέση ή χάνεται, αν και όχι  ποτέ εντελώς, τότε αυτή η συγκίνηση από τις αναμνήσεις συγκεκριμένων γεγονότων, μετά από 65 τόσα χρόνια, ποια σημασία  άραγε μπορεί να έχει; Η ανάμνηση ατομικών περιστατικών συγκροτούν μιαν εικόνα του πολιτικού κλίματος μιας εποχής ή μόνο κάποια  άποψη για τις προσδοκίες και τις ανησυχίες που καθόριζαν τις πράξεις;

Μετά από 65 τόσα χρόνια, μια  τουριστικής μορφής επίσκεψη σε μέρη τιμωρίας και βασανισμού, που η αλλαγή χρήσης τους δεν εξαφάνισε το παρελθόν τους, ανέσυρε αναμνήσεις της εφιαλτικής εποχής μετά την ήττα της επανάστασης στην Ελλάδα.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί και τυπική, για εκείνη την εποχή, η περίπτωση του πατέρα πολυμελούς οικογένειας που καταδικάζεται σε θάνατο από στρατοδικείο του ελληνικού βασιλείου την εποχή του εμφυλίου, αφού υποστήριζε τους κομμουνιστές. Και ούτε το γεγονός πως βρέθηκαν ψευδομάρτυρες να υποστηρίξουν ψευδείς κατηγορίες αποτελούσε εξαίρεση εκείνα τα χρόνια των  λυσσαλέων συγκρούσεων, που οξύνθηκαν οι  αντιθέσεις,  όπου τα γεγονότα επέβαλλαν με άτεγκτη σκληρότητα σε όλους να πάρουν θέση  και δοκιμάστηκαν πεποιθήσεις και αξίες, με την ανθρώπινη ζωή να μην αποτιμάται πάντα ως ανώτερη αξία.  Είναι μια τυπική ιστορία που απεικονίζει ένα σύνολο αξιών και συμπεριφορών ως σταθερά στη δεδομένη χρονική στιγμή. Από τη μια  γενναιότητα, αγωνιστικότητα, ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια κλπ. από την άλλη δειλία, ιδιοτέλεια, χαφιεδισμός, απληστία κλπ.

Οι κακόμοιροι, σε απόλυτη φτώχεια εξαθλιωμένοι χωριάτες, αγράμματοι εύκολα παρασύρονται, ακόμα και χωρίς ίχνος  προσωπικών αντιδικιών, για να μαρτυρήσουν ό,τι τους υπαγορεύουν οι αρχές, και αυτής της έσχατης τάξης του ελληνικού βασιλείου, στέλνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα συγχωριανούς τους. Οι άνθρωποι της στέρησης και της δυστυχίας, που τους περισσεύει ο πόνος και είναι απόκληροι της ζωής, με τη φτώχεια να τους απονεκρώνει την ψυχή,  χωρίς πίστη και όραμα φτάνουν στη τελειωτική εξαθλίωση σπιουνεύοντας και προδίδοντας.

Αδύναμες γυναίκες έμειναν πίσω, αγράμματες, που ήταν του πατρός τους και με το γάμο τους έγιναν του ανδρός τους, στις περισσότερες από τις οποίες η απόδειξη της ισότητάς τους  με τους άντρες στηρίχτηκε στον τιτάνιο αγώνα που έδωσαν να ορθοποδήσει η οικογένεια «χωρίς πατέρα στο σπίτι». Κι έμεινε για τα παιδιά που δεν είχαν πατέρα - χωρίς να έχει πεθάνει, χωρίς να τους έχει εγκαταλείψει- ο απέραντος θαυμασμός πέρα από την αγάπη για τη σιωπηλή κι ανέκφραστη μάνα, που σήκωνε στους ώμους της όλο το σπίτι των παρόντων κι απόντων.

Κι αν οι αναμνήσεις ως ιστορική πηγή σίγουρα δεν είναι οι πιο αξιόπιστες, αφού η διαπλοκή του γνωσιολογικού με το ψυχολογικό πεδίο, που επικρατεί, συνδέει το παρελθόν με το παρόν σε μια σχέση φορτισμένη  συναισθηματικά, όμως διαμορφώνοντας τις ατομικές ζωές στις πιο εσώτερες πτυχές τους  δημιουργούν τη συλλογική μνήμη. 

Κι επειδή  η δυνατότητα της μνήμης να συλλάβει σημασιολογικά το παρελθόν και να το συνδέσει με το παρόν αναδιοργανώνει και τις ατομικές ζωές, η επέμβαση της κυρίαρχης εξουσίας στη συλλογική μνήμη δεν είναι τυχαία. Προσαρμόζει τις κληρονομημένες παραδόσεις στις εκάστοτε συνθήκες του παρόντος, λειαίνοντας και οξύνοντας, προσθέτοντας και αφαιρώντας, καλλιεργεί  την ψευδαίσθηση πως το παρελθόν δικαιώνεται στο παρόν, προβάλλοντας την ανακατασκευασμένη εικόνα του σ’ ένα αμετάβλητο παρόν.

Κι επειδή για δεκαετίες μετά τον εμφύλιο έπρεπε ν’ αντιμετωπιστούν κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούσαν στη χώρα η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η οικονομική καθυστέρηση, οι καπιταλιστικές σχέσεις, πρωταγωνιστές και μάρτυρες της εφιαλτικής εποχής σκόνταψαν  σε ό,τι η πάροδος του χρόνου, με την οικονομική  ανάπτυξη  που εδραίωσε το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ζήτησε να αναλώσει, να εξαγοράσει, να ανακατασκευάσει. Και επιπλέον, με την υπεσχημένη ευημερία η προσπάθεια να διαλυθούν πίκρες που συσσωρεύτηκαν, ρωγμές αμφισβήτησης που ανοίχτηκαν, γινόταν αποτελεσματική.

Κι έτσι το φράγμα της μεταπολίτευσης έκοψε στα δυο τη ροή του ιστορικού χρόνου που σύνδεσε τον μετεμφυλιακό εφιάλτη με το πολιτικό καθεστώς της εποχής πριν από τη μεταπολίτευση, για να παρουσιαστεί μεταπολιτευτικά η αστική μας δημοκρατία αμόλυντη κι επιθυμητή. Και ποιος μπορεί να γίνει τιμητής όλων αυτών,  που, αν και πέρασαν από το σίδερο και τη φωτιά, ξαπόστασαν στον κίβδηλο κόσμο που το ΠΑΣΟΚ πρότεινε, τόσο να μοιάζει όμως με τα οράματα και τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς της επαναστατικής δεκαετίας; Τελικά βέβαια το τίμημα της ευημερίας και των αθετημένων, εκ των υστέρων, υποσχέσεων,  ήταν ακριβό̇ ̇ η εμπέδωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και των αστικών κοινωνικών σχέσεων.

Και κάπως έτσι, εβδομήντα τόσα χρόνια μετά, η ατροφική πίστη στην κομμουνιστική προοπτική γιγαντώνει την κυριαρχία του καπιταλισμού.

Ακροδεξιά γκολ- Ο Ροναλντίνιο, ο Μπολσονάρο και η συνεχιζόμενη συντηρητικοποίηση του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου

Δύσκολες Νύχτες

Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, μετά την επικράτηση του ακροδεξιού Ζαΐρ Μπολσονάρο στον α’ γύρο την Κυριακή, βέβαιο είναι πως η απήχηση των ιδεών του αγκαλιάζει ευρύτατα τμήματα της βραζιλιάνικης κοινωνίας, που μαστίζεται από φτώχεια, εγκληματικότητα και διαφθορά εδώ και δεκαετίες, με την κατάσταση να επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο.
Ένα από τα στοιχεία της προεκλογικής εκστρατείας που συγκέντρωσε ιδιαίτερα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν η υποστήριξη που έλαβε ο Μπολσονάρο από μεγάλα αστέρια του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, με πρώτο και καλύτερο το Ροναλντίνιο, που ήδη από τις αρχές του χρόνου είχε εκφράσει τη στήριξή του στον ακροδεξιό υποψήφιο, αλλά και τους Ριβάλντο, Εντμούντο, Φελίπε Μέλο, Καφού και άλλους. Ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως οι περισσότεροι εξ αυτών είναι έγχρωμοι, τη στιγμή που ο Μπολσονάρο έχει μέσα στα χρόνια της πολιτικής του δραστηριότητας συνεχόμενες φορές αναφερθεί ρατσιστικά και απαξιωτικά στους μαύρους της χώρας, που μαζί με τους μιγάδες αποτελούν πάνω από το μισό του βραζιλιάνικου πληθυσμού.
Ειδικότερα για το Ροναλντίνιο, πέρα από την καταγωγή του από φαβέλα του Πόρτο Αλέγκρε, ισχύει ότι και ο ίδιος προσωπικά έχει πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης, όταν τοπικός πολιτικός τον είχε χαρακτηρίσει “μαϊμού”, μετά την υπογραφή συμβολαίου με την μεξικανική ομάδα Κερέταρο. Επίσης, δεν είχε διστάσει να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον τότε συμπαίκτη του από το Καμερούν Σάμουελ Έτο στη Μπαρτσελόνα, όταν ο τελευταίος έγινε στόχος ρατσιστικών συνθημάτων από οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, απειλώντας να αποχωρήσει από το γήπεδο αν δε σταματούσαν.
Είναι επίσης γεγονός πως το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο είχε μέχρι σχετικά πρόσφατα μια “προοδευτική” ιστορία. Δύο από τις σημαντικότερες ομάδες της χώρας, η Παλμέιρας και η Κορίνθιανς, προερχόμενες από εργατογειτονιές και γεμάτες μετανάστες στην ίδρυσή τους, άφησαν ιστορία όταν το 1945 διοργάνωσαντο λεγόμενο “κόκκινο ματς” για την οικονομική ενίσχυση του ΚΚ Βραζιλίας, σε ένα στάδιο όπου κυριαρχούσε το σφυροδρέπανο.
Η Κορίνθιανς εξάλλου συνδέθηκαν αργότερα, τη δεκαετία του ’80, με τη λεγόμενη “Κορινθιανή δημοκρατία” του θρυλικού μέσου Σόκρατες. Στο αμεσοδημοκρατικό αυτό πείραμα, το σύνολο των αποφάσεων λαμβάνονταν με καθολική ψηφοφορία και συμμετοχή όλης της ομάδας, ενώ η ομάδα εκείνη δε δίστασε να τα βάλει και με τη δικτατορία της περιόδου, φορώντας μπλουζάκια με αναποδογυρισμένα νούμερα ή συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και των ελεύθερων εκλογών.
Ακόμα νωρίτερα, σε μια εποχή που η στρατιωτική χούντα βρισκόταν στα “μολυβένια χρόνια” της (1968-1974) ο παίκτης της Μποταφόγκο Αφοζίνιο άφησε εποχή με το θαρραλέο του αγώνα για τα δικαιώματα των συμπαικτών του κατά του αυταρχικού διοικητικού καθεστώτος, το οποίο αντιμετώπιζε τους παίκτες ως ιδιοκτησία του συλλόγου μέσω “αδειών παίκτη”. Το 1970, όταν ο Αφοζίνιο ζήτησε τα δεδουλευμένα του για λογαριασμό και των συμπαικτών του, “εξορίστηκε” ως δανεικός στο μικρό κλαμ της Ολάρια, διάστημα κατά το οποίο ολοκλήρωσε τις ιατρικές του σπουδές.
Επέστρεψε στην Μποταφόγκο με μακριά μαλλιά και μούσια κάτι που σήμανε τον αποκλεισμό του από το ρόστερ της ομάδας, λόγω της “κομμουνιστικής” του εμφάνισης. Εκείνος όμως δεν το έβαλε κάτω, πήγε στα δικαστήρια και κέρδισε τον έλεγχο πάνω στο συμβόλαιό του. Έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, φλέρταρε με την ιδέα να μπει στο ένοπλο αντάρτικο μετά τη δολοφονία του 18χρονου φοιτητή Έντσον Λουίς Σόουτου από τη στρατιωτική αστυνομία του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1968.
Πολύ γνωστή είναι και η περίπτωση του Ζουάου Σαλντάνια προπονητή της Εθνικής Βραζιλίας που κατέκτησε το μουντιάλ του 1970, με ονόματα θρύλους όπως ο Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Πελέ (που εκείνα τα χρόνια ερευνούνταν από τις υπηρεσίες για τυχόν φιλοαριστερές συμπάθειες, αν και μετέπειτα έγινε γνωστός κυρίως για τις συντηρητικές απόψεις του) και Ριβελίνο. Ο Σαλντάνια, μέλος του ΚΚ της χώρας, ανέλαβε την ομάδα μετά την αποτυχία πρόκρισής της πέραν των ομίλων του μουντιάλ το 1966, οδηγώντας σε πρόκριση – όνειρο στην επόμενη διοργάνωση, σημειώνοντας 23 γκολ και με μόνο 2 τέρματα παθητικό. Ως προπονητής της Σελεσάο, ο Σαλντάνια προσπάθησε να περιορίσει τον έλεγχο της δικτατορίας στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας, κάτι που τελικά είχε ως αποτέλεσμα να εκδιωχθεί τις παραμονές του Μουντιάλ του 1970, για την επιτυχημένη έκβαση του οποίου είχε θέσει τα θεμέλια.
Πέρα από την περίπτωση Πελέ, ενδεικτική της σταδιακής στροφής σημαντικών εκπροσώπων του ποδοσφαίρου στη Βραζιλία σε συντηρητικότερες θέσεις, είναι εκείνη του επιθετικού Ρομάριο, που πολιτεύεται εδώ και χρόνια ως γερουσιαστής με δυνάμεις της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας αρχικά και του κέντρου στη συνέχεια. Στις προεδρικές εκλογές του 2014, σούπερσταρ του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου όπως ο Νεϋμάρ και ο Ρονάλντο στήριξαν τον “κεντρώο” Αέσιο Νέβες, που στήριζε ένα σκληρό νεοφιλεύθερο οικονομικό πρόγραμμα.
Όπως φαίνεται, η πλάστιγγα γέρνει ολοένα και πιο δεξιά, κι αυτό δεν μπορεί να είναι άσχετο με τη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων, με ολοένα και πιο δυσθεώρητες αμοιβές για τα μεγάλα αστέρια της. Προφανώς αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές είναι συντηρητικοί ή και φασίστες. Χαρακτηριστική είναι η φωνή διαμαρτυρίας που ύψωσε ο λευκός πρώην παίκτης της Λυών Ζουνίνιο Περναμπουκάνο έναντι των συμπαικτών του: “Στενοχωριέμαι όταν βλέπω έναν δεξιό παίκτη ή πρώην παίκτη. Προερχόμαστε απ’τα χαμηλά, είμαστε λαός. Πώς τασσόμαστε με εκείνη την πλευρά; Πώς γίνεται να στηρίζεις Μπολσονάρο αδελφέ;” Ο Ζουνίνιο εδώ και καιρό εκφράζει την ανησυχία του για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Βραζιλία, και δε δίστασε να έρθει σε δημόσια αντιπαράθεση με έναν από τους γιους του Μπολσονάρο, κατηγορώντας τον για προκατάληψη και έλλειψη σεβασμού στην ισότητα.
Αν μη τι άλλο όμως, αποδεικνύεται πως ο φασισμός δε σταματά μπρος σε χρώματα ή εθνοτική καταγωγή. Επιπλέον, σε μια χώρα της οποίας η κοινωνία προσιδιάζει πολύ πιστά στην εικόνα που οι απέξω γνωρίζουμε μέσα από ταινίες όπως “Η πόλη του Θεού”, τα κηρύγματα περί πάταξης της διαφθοράς και της εγκληματικότητας βρίσκουν ευήκοα ώτα σε ανθρώπους που έζησαν εξ απαλών ονύχων στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της κατάστασης. Πολλώ δε μάλλον τώρα που, έχοντας πια αλλάξει κοινωνική τάξη, μπορεί να αισθάνονται και πάλι υποψήφια θύματα βίας, για διαφορετικό λόγο απ’ό,τι στα παιδικά τους χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγουν να ταυτιστούν με την κυρίαρχη πολιτική επιλογή των ανθρώπων της τάξης τους, επιβεβαιώνοντας μονότονα το θείο Μαρξ και την χιλιοειπωμένη, μα πάντα επίκαιρη ρήση του πως το “κοινωνικό είναι καθορίζει τη συνείδηση”.

ΜΑΤατζήδες μπουκάρουν σε καφετέρια στην Λευκίμμη και φωνάζουν «γ@μήστε τους»

Κύκλοι της περιοχής μας είπαν ότι δεν είναι τυχαία η στάση της αστυνομίας. Εκτιμούν πως οι αρχές οξύνουν την καταστολή γιατί προσπαθούν να μετατοπίσουν την συζήτηση για το ΧΥΤΑ από το πολιτικό ζήτημα στην αντιπαράθεση στρατιωτικού τύπου.
Αυτό με βάση τις πηγές μας συμβαίνει για να απομακρυνθεί η μεγαλη πλειοψηφια του χωριού και να πάρουν το πάνω χέρι στοιχεία που πρόσκεινται στην Χρυσή Αυγή προσανατολίζουν μονάχα προς την στρατιωτική αντιπαράθεση και διώχνουν την πλειοψηφία του κόσμου από το κίνημα και από τις μαχητικές πρακτικές.

Αυτός ο μικροαστός…

Σε είχα γνωρίσει εδώ και χρόνια, όταν στα χρόνια της πλασματικής ευμάρειας, με χλεύαζες, όταν διαδήλωνα και κατέβαινα σε πορείες.

Σε θυμάμαι που αγόραζες τα καλά “χαρτιά” του χρηματιστηρίου και μου έλεγες, παίξε και εσύ και άσε τις αγωνίες σου για τον κόσμο, αυτά ανήκουν σε άλλη εποχή και ότι είμαι ξεπερασμένος.

Φώναζες όταν οι αγρότες έστηναν μπλόκα στους δρόμους και έλεγες όλοι ζουν τεμπέλικα με τις επιδοτήσει ς, έχουν 2 με 3 αυτοκίνητα, τζιπ και ζούνε παρασιτικά με κονδύλια της Ε.Ε.  Άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν φίλοι σου.

Ενίοτε τους θαύμαζες κιόλας για τον γρήγορο και “έξυπνο” πλουτισμό κάποιων, πίνατε και κάνα 2 φιάλες ουίσκι σε κάποιο μπουζουξίδικο  και έπαιρνες την γραμμή ποιον γαλαζοπράσινο βουλευτή να ψηφίσεις.

Και ας είναι η πλειοψηφία των αγροτών – κτηνοτροφών παραγωγών, καλλιεργητών, με 20 και 30, 40, 50 στρέμματα, 100, 200, 300 ζώα, στοχοποιημένοι από την Ε.Ε για το ξεκλήρισμα και τον αφανισμό τους. Εσύ έλεγες όλοι το ίδιο είναι.

Είσαι αυτός που στην οικονομική κρίση λες ότι φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι.  Γιατί είναι τεμπέληδες μπήκαν με ρουσφέτι στο δημόσιο και ότι άδικα τους πληρώνεις εσύ.

Βέβαια άχνα δεν βγάζεις ότι το νομιμοποίησες εσύ με την ψήφο σου. Στηρίζοντας τα δικομματικά παιχνίδια εξουσίας και ότι εσύ ψήφιζες κάποιον βουλευτή και κόμμα για ικανοποιηθεί κάποιο δικό σου ρουσφέτι.

Βολικό για εσένα τώρα να χρεώνεις συλλήβδην όλους τους δημοσίους υπάλληλους για τα κακά του τόπου, αθωώνοντας τα πραγματικά τρωκτικά, που ροκάνιζαν και ροκανίζουν το δημόσιο πλούτο, το δημόσιο χρήμα.

Εδώ τυγχάνει κάποιοι να είναι φίλοι σου, να τους γνωρίζεις και να δείχνεις και τον δέοντα σεβασμό.  Λέγοντας ότι είναι και “μάγκες” που τα βρήκανε  και τα κάνανε. Αλλά “είπαμε”, φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Έλεγες ότι οι απεργίες των εργαζομένων κλείνουν τις επιχειρήσεις και όχι ο ανταγωνισμός και το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, που είναι η πραγματική αιτία που κλείνουν  οι επιχειρήσεις και τις ξαναστήνουν εκεί που υπάρχει πιο φθηνό εργατικό δυναμικό.

Έτσι απενεχοποιούσες τις πολιτικές διαχείρισης του συστήματος για να αναπαραχθεί το ίδιο και αιτιολογούσες τις πολιτικές φτωχοποίησης του λαού όντας και ο ίδιος θύμα αυτής.

Μεγαλοεργολάβοι  δημοσίων έργων, τραπεζίτες που μοίραζαν αφειδώς δάνεια – χρήμα χωρίς εγγυήσεις σε βιομηχάνους, οικονομικά ισχυρούς φίλους και ημέτερους ύστερα  από πολιτικές υποδείξεις.

Μίζες να αποτελούν επίσημη πολιτική για την “εύρυθμη” λειτουργία  του συστήματος, αφού η  “αγιοποίηση” του ανταγωνισμού είναι το απαύγασμα αυτής της οικονομίας.

Για αυτούς όλους δεν σε βλέπω να λες κάτι.

Τώρα φωνάζεις για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για τους φτωχοδιαβόλους του κόσμου που έφυγαν κυνηγημένοι από τους πολέμους και τις δυστυχίες  και άλλοι από την εξαθλίωση  και την φτώχεια από τις πατρογονικές εστίες τους.

Ντύνεσαι στα γαλανόλευκα και νοιώθεις απειλεί από αυτούς, όταν άλλοι αδειάζουν καθημερινά το “τσουκάλι” σου, σου αφαιρούν το δικαίωμα στα όνειρα, φτιάχνοντας ένα μαύρο και αβέβαιο αύριο.

Δε σε είδα πάλι όταν τη χώρα σου την είχαν – έχουν μετατρέψει σε ένα απέραντο στρατόπεδο, Αμερικανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, κ.ά., να ξεσηκωθείς, να πεις κάτι, να φωνάξεις.

Δε σε είδα όταν προετοιμάζονται και κάνουν πρόβες πολέμου στην πατρίδα σου, στις θάλασσές σου, στον αέρα σου, να διαμαρτύρεσαι, να αντιστέκεσαι, σε αυτούς που τσαλαπατούν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία σου σαν λαός. Πού είναι εδώ πατριωτισμός σου;

Γιατί πατριωτισμός δεν είναι οι άναρθρες κραυγές ή η μετατροπή της σημαίας σε μπέρτα και να φωνάζεις σε συναθροίσεις πόσο μεγάλος Σκοπιανοφάγος, Τουρκοφάγος, Αλβανοφάγος είσαι.

Να αντιπαλεύεις τον ιμπεριαλισμό και τα όργανά του, τις αστικές κυβερνήσεις που σπέρνουν την διχόνοια και το μίσος μεταξύ των λαών, τους εθνοκάπηλους βρικόλακες που υπάρχουν σε κάθε χώρα και αξιοποιούνται για τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση. Αυτός ο αγώνας είναι πατριωτικός σήμερα.

Τώρα περιμένεις την “ανάκαμψη” και πάλι είσαι σε αναμονή. Ακούς για  επενδυτές που πρέπει να υμνήσουμε, βάζοντας υποθήκη τα ήδη ξεθεμελιωμένα δικαιώματα σου για να δημιουργηθεί  λένε “φιλικό” επενδυτικό περιβάλλον. Δηλαδή να βγάλουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί  όμιλοι γρήγορο και εύκολο κέρδος από τη φθηνή εργασία.

Πάλι δεν αντιδράς γιατί άφησες να σε διαπαιδαγωγήσουν με τη λογική του “μικρότερου κακού”, των χαμηλών απαιτήσεων, που υποτιμούν συνεχώς τη ζωή και τις ανάγκες σου, για να διαιωνίζονται τα κέρδη των λίγων.

Σταμάτα να είσαι ο μικροαστός που θέλουν σε κάθε εποχή. Σταμάτα να είσαι η βουβή συναίνεση να παίζεις το ρόλο του αυτόχειρα που σιγά-σιγά τραβά τη θηλιά του.

Σταμάτα να φοβάσαι και να μην αντιδράς, σταμάτα τουλάχιστον να χλευάζεις αυτούς που αντιδρούν.

Ο κόσμος των αναγκών μας για την ζωή, την πραγματική ευημερία και ευτυχία, δε θα έρθει με την ησυχία και τη “φρονιμάδα” σου.

Με αγώνα ταξικό, κοινωνική συμμαχία, λαϊκό ξεσηκωμό, μπορείς να ελπίζεις στον κόσμο αυτό.

Εκκρεμές

Παράλληλα με τις «κορόνες» και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, με τις οποίες επιχειρείται να πατήσει ακόμα πιο γερά στα πόδια του ο διπολισμός ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, πολλαπλασιάζονται και οι τροχιοδεικτικές βολές περί «κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού» και «εγγυήσεων για πολιτική συναίνεση» σε «μεγάλα ζητήματα». Χαρακτηριστικό είναι για παράδειγμα το πώς η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής ζητάει τις τελευταίες μέρες ανοιχτά μια επόμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με συνδετικό κρίκο το ίδιο, όσο και οι προχτεσινές δηλώσεις του Στ. Θεοδωράκη, που ζήτησε να δεσμευτούν Τσίπρας και Μητσοτάκης ότι το 2020, με αφορμή την προεδρική εκλογή, δεν θα έχουμε ξανά εκλογές. Την ίδια ώρα, βέβαια, αν δει κανείς πιο προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, εύκολα διακρίνει την αλληλοκατηγορία για το ποιος με τη στάση του υπονομεύει περισσότερο την «αναγκαία συναίνεση». Τα δύο αυτά κάθε άλλο παρά αντιφατικά είναι μεταξύ τους: Το «εκκρεμές» του αστικού πολιτικού συστήματος έχει για κέντρο βάρους τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τον εγκλωβισμό του λαού σε αυτά. Γύρω απ' αυτό το κέντρο βάρους κινείται μόνιμα προς τη μια και την άλλη κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, τη διαφορά δεν πρόκειται να τη δει ο λαός από τις «ταλαντώσεις» στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά μόνο με την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, τη συμπόρευση μαζί του στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες του.

«Σκάνδαλο» η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης για το Προσφυγικό

Διαφορετικές υποθέσεις που χαρακτηρίζονται «σκάνδαλα» έρχονται τις τελευταίες μέρες στο φως της δημοσιότητας και αφορούν το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Ευρωπαϊκά κονδύλια για σίτιση, στέγαση και άλλες υπηρεσίες, που έχουν «εξαϋλωθεί» από κάποιες «αόρατες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Προσλήψεις «με ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω του ΚΕΕΛΠΝΟ με ανακύκλωση προσώπων και αδιαφανείς διαδικασίες». Θέματα που φιγουράρουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και έχουν προκαλέσει εισαγγελική παρέμβαση και έρευνες περί «κακοδιαχείρισης». Και σαφώς, αυτές οι έρευνες θα πρέπει να προχωρήσουν και να βγουν όλα τα στοιχεία στο φως, εάν υπάρχουν.

* * *

Ομως, αυτές οι υποθέσεις, όσο σοβαρές και αν είναι, δεν είναι παρά η επιφάνεια του ζητήματος. Δεν πρέπει, λοιπόν, να αξιοποιηθούν για να συσκοτιστεί η βαθύτερη ουσία. Και αυτή είναι ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στο θέμα του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και συμφωνεί η ΝΔ. Είναι η απαράδεκτη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας που μετατρέπει τα νησιά σε χώρους διπλού εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών. Δική τους πολιτική είναι ο Κανονισμός του Δουβλίνου, που ζει και βασιλεύει, στέλνοντας πρόσφυγες στις «πύλες εισόδου» της ΕΕ όπως είναι η Ελλάδα. Εργο δικό τους είναι η αυξανόμενη δύναμη της ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής, η καταστολή, οι «φαστ τρακ» απελάσεις. Δική τους αθλιότητα είναι τα «hot spots» τύπου Μόριας, τόσο ως σχεδιασμός όσο και ως υλοποίηση. Και βέβαια, αυτοί ετοιμάζονται να φτιάξουν και νέα κλειστά κέντρα και τρίτες χώρες - «αποθήκες ψυχών». Δική τους πολιτική είναι η παράδοση των «κέντρων υποδοχής» σε μια σειρά ΜΚΟ, πολλές από τις οποίες έχουν και ύποπτο ρόλο, είναι διασυνδεδεμένες με ιμπεριαλιστικά κέντρα, με κράτη της Μ. Ανατολής και επιχειρηματικά συμφέροντα.

* * *

Τα ευρωπαϊκά κονδύλια, για τα οποία γίνονται έρευνες για το πού πηγαίνουν, πάνε μέσα από την Τοπική Διοίκηση για να στηρίξουν αυτές ακριβώς τις αντιδραστικές συμφωνίες και τους ευρωκανονισμούς. Αυτά τα κονδύλια ταΐζουν ΜΚΟ και κυκλώματα για να εξυπηρετήσουν άλλες σκοπιμότητες. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ούτε ανακούφιση στους πρόσφυγες ούτε ανάσα στους νησιώτες μπορούν να δώσουν. Αντίθετα, όλοι τους βιώνουν τις συνέπειες μιας άθλιας και επικίνδυνης κατάστασης, με το χειμώνα να είναι μπροστά. Τα κονδύλια αποτελούν κυριολεκτικά μία εξαγορά, προκειμένου χιλιάδες άνθρωποι να παραμένουν στη χώρα μας και να ζουν μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μόρια ζουν 9.000 άνθρωποι σε χώρο που αντέχει μόλις 3.000.

* * *

Ανεξάρτητα από την πορεία των ερευνών για την κακοδιαχείριση των κονδυλίων για το Προσφυγικό, πρέπει άμεσα να παρθούν μέτρα για να υπάρξει μία ανακούφιση σε αυτήν την εκρηκτική κατάσταση. Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να κλείσει τη Μόρια και όλα τα ΚΥΤ («hot spots») των νησιών και οι αιτούντες άσυλο να μεταφερθούν άμεσα στην ηπειρωτική Ελλάδα, σε αξιοπρεπείς δομές φιλοξενίας, με προτεραιότητα στους ανήλικους, στις έγκυες γυναίκες, στα ΑμεΑ, γενικά τις λεγόμενες «ευάλωτες» ομάδες, με προοπτική τη γρήγορη μεταφορά τους στις χώρες προορισμού τους. Ολες οι διαδικασίες κατάθεσης των αιτημάτων τους να γίνονται στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ακόμα, ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα είναι να επιταχυνθούν οι οικογενειακές επανενώσεις, χωρίς τα απάνθρωπα και απαράδεκτα μηνιαία όρια και πλαφόν και να μην εφαρμοστεί η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τη Γερμανία για επαναπροωθήσεις αιτούντων άσυλο από τη Γερμανία στην Ελλάδα.

* * *

Για όλα αυτά πρέπει να παλέψουν από κοινού οι πρόσφυγες και οι μετανάστες με τους Ελληνες εργαζόμενους, μέσα από τα εργατικά συνδικάτα και τις μαζικές οργανώσεις. Σε έναν αγώνα που - πέρα από τα ιδιαίτερα προβλήματα των προσφύγων και των μεταναστών - θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό ένοχο. Εναν αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις, ενάντια στα σχέδια για διαμελισμό κρατών και αλλαγές συνόρων.

Ο Γιάννης, το θεριό και η απάτη

Πολλή συζήτηση γίνεται - και δικαίως - γύρω από τις εξελίξεις στην Ιταλία και τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιταλική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με επίκεντρο - σε αυτήν τη φάση - την κατάθεση του προσχεδίου του ιταλικού προϋπολογισμού.
Οι «ανησυχίες» στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και η «νευρικότητα» στις αγορές, κάθε άλλο παρά χωρίς βάση είναι δεδομένου ότι μιλάμε για την τρίτη σε μέγεθος καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, χώρα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης και μέλος των «G20».
Τα ζόρια της ιταλικής καπιταλιστικής οικονομίας, που αντανακλώνται μεταξύ άλλων στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η «καρδιά» του τραπεζικού τομέα, το χαμένο έδαφος και το άνοιγμα της «ψαλίδας» με τα υπόλοιπα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη - κατά βάση τη Γερμανία - στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, η θωράκιση των συμφερόντων των ιταλικών επιχειρηματικών ομίλων ενόψει και των επικείμενων νέων «αναταράξεων», αποτελούν το πραγματικό υπόβαθρο της σύγκρουσης.
Αποτελούν άλλωστε και το υπόβαθρο για την ανάδειξη της συγκεκριμένης κυβέρνησης στην Ιταλία, με τα εθνικιστικά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα που πήραν το «χρίσμα» από την αστική τάξη για να εκφράσουν τα συμφέροντά της.
Να θέσουν δηλαδή μέσα στην ΕΕ πιο ευδιάκριτα τις «κόκκινες γραμμές» του ιταλικού κεφαλαίου. Μεταξύ άλλων και με την αμφισβήτηση προηγούμενων συμφωνιών, π.χ. για το ύψος των πλεονασμάτων, συμφωνίες που τώρα θεωρούνται «βραχνάς» για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, με μια πιο επιθετική «επεκτατική» πολιτική από το αστικό κράτος και με μέτρα «προστατευτισμού» και σχετικής ανάσχεσης της έκθεσης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ιταλίας στη «δράση» άλλων καπιταλιστικών κρατών και επιχειρηματικών ομίλων.
Από αυτή την άποψη, άλλωστε, οι εξελίξεις στην Ιταλία, όπως και συνολικά η ενίσχυση αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων σε όλη την ΕΕ και παγκόσμια (π.χ. ΗΠΑ, Βραζιλία), αποτελούν έναν ακόμα «δείκτη» της όξυνσης των ανταγωνισμών τόσο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης όσο και συνολικά στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, με φόντο την «αναιμική» ανάκαμψή της, το τεράστιο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, τις δυσκολίες να βρεθεί ιμπεριαλιστικό κέντρο που να παίξει το ρόλο «ατμομηχανής», στοιχεία που συνθέτουν τον κίνδυνο εκδήλωσης ακόμα και μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, όπως ανοιχτά παραδέχονται τα αστικά επιτελεία.
Επιβεβαιώνουν μεταξύ άλλων ότι καμία ιμπεριαλιστική ένωση, όπως είναι η ΕΕ, δεν είναι «αιώνια», ακριβώς επειδή οι όποιοι συμβιβασμοί «για το κοινό συμφέρον» τους είναι πρόσκαιροι, ενώ οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τους επιχειρηματικούς ομίλους μόνιμες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να παρουσιάσει τις αντιθέσεις αυτές ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τμήματα του κεφαλαίου ως «σύγκρουση προοδευτικών και ακροδεξιών δυνάμεων», μεταξύ άλλων για να τονώσει τα κάλπικα δίπολα και τις διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, να ασκήσει πιέσεις στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, θα ήταν αστεία αν δεν ήταν επικίνδυνη.
Αν δεν επιχειρούσε δηλαδή να εγκλωβίσει το λαό με τη σημαία της «προοδευτικότητας» και του «μη χείρον βέλτιστον» σε σχήματα διαχείρισης - στήριξης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που «σάρκα από τη σάρκα» του είναι και οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, να ξεπλύνει την ΕΕ, που ως ένωση του κεφαλαίου μόνο προς το αντιδραστικότερο μπορεί να πορεύεται, όπως δείχνει και όλη η έως τώρα πείρα.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν να δώσουν τις δικές τους μάχες, όχι με τις ξένες σημαίες του κεφαλαίου, αλλά με αυτή των δικών τους σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και όλες τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν.

Τ.Ε. ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ Την ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Τ.Ε. ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018, πραγματοποιούμε εκδήλωση τιμής και μνήμης στους εκτελεσμένους, από το αστικό κράτος, κομμουνιστές, στο νησάκι ΛΑΖΑΡΕΤΟ. Η εκατοντάχρονη ιστορία του Κόμματός μας, δεν μας γεμίζει μόνο με περηφάνια για τους ήρωες που γέννησε το ΚΚΕ μέσα σε φωτιά και σίδερο, αλλά μας εξοπλίζει με χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον. Γι’ αυτό, όλοι εκείνοι που προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, σημαδεύουν το παρελθόν, στοχεύοντας στο μέλλον!

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΟΥΣ!

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ: 10.00 πμ από το ΛΙΜΑΝΙ