Άγριες νύχτες...

 Άγριες νύχτες...

Άγιες νύχτες*

«Μια οποιαδήποτε νύχτα του έτους,  περίπου  400.000  άνθρωποι στην Ευρώπη και 600.000 στις ΗΠΑ τη βγάζουν όπως όπως στον δρόμο, καθώς είναι άστεγοι και πολλοί από αυτούς άρρωστοι. 

Συνολικά, μέσα στο έτος έως 4 εκατομμύρια Ευρωπαίοι και 3,5 εκατομμύρια Αμερικανοί βιώνουν την οδυνηρή εμπειρία του να είναι κανείς άστεγος και ο αριθμός τους κάθε χρόνο αυξάνεται. Μάλιστα, όλο και περισσότερα παιδιά και ολόκληρες οικογένειες μένουν άστεγες».

Ωμό και πανομοιότυπο το σχετικό ρεπορτάζ διαπέρασε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, σαν μια ακόμα καταγραφή της δυστυχίας του άλλου, για την οποία «κάτι πρέπει να κάνουμε». 

Πηγή της είδησης ένα ιατρικό περιοδικό που επικαλείται και ορισμένα λαμπερά ονόματα της ιατρικής επιστήμης για την εγκυρότητα των στοιχείων, που έτσι κι αλλιώς δεν αμφισβητούνται καθώς η πραγματικότητα γύρω μας μάλλον είναι πιο σκληρή.

Το πρόβλημα βρίσκεται στην πρόταση.  

Αναφέρει το ρεπορτάζ του περιοδικού: «Οι επιστήμονες καλούν τις κυβερνήσεις και τις αρμόδιες αρχές να αντιμετωπίσουν πιο σοβαρά και αποτελεσματικά το πρόβλημα και να φροντίσουν για την καλύτερη υγειονομική περίθαλψη των αστέγων, δίνοντας έμφαση στον εντοπισμό των περιστατικών λοιμωδών νόσων, ψυχιατρικών παθήσεων και νόσων της γεροντικής ηλικίας (π.χ. Αλτσχάιμερ)».

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, πρόκειται για πλασάρισμα κάποιων προγραμμάτων συγκάλυψης των ευθυνών ενός συστήματος που η σαπίλα του έχει γίνει επικίνδυνη γι' αυτήν την ίδια τη ζωή. 

Και σε κάθε περίπτωση ανακαλεί την παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι», όταν η ίδια η πραγματικότητα διατάσσει την ανατροπή της.

*Από τη στήλη  "Από...μέρα   σε...μέρα"  του Ριζοσπάστη.

Το Ιντερνετ ως μέσο ενημέρωσης και ως εργαλείο χειραγώγησης της νεολαίας

 Το Ιντερνετ ως μέσο ενημέρωσης και ως εργαλείο χειραγώγησης της νεολαίας

Συζήτηση και προβληματισμός σε εκδήλωση που διοργάνωσαν πρόσφατα οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στους εργαζόμενους των ΜΜΕ και στα πανεπιστημιακά Τμήματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου

Το Ιντερνετ χρησιμοποιείται καθημερινά από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας, στη δουλειά, στη διασκέδαση, για την αναζήτηση πληροφοριών, την ενημέρωση. Δημιουργεί στο χρήστη του την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Οτι μπορεί εύκολα να συνδεθεί ελεύθερα με οποιονδήποτε σε όλο τον πλανήτη, να επικοινωνήσει με τους φίλους του. Εμφανίζεται σα μια μεγάλη άναρχη θάλασσα από δεδομένα, όπου ο καθένας μπορεί να «σερφάρει» και να βάλει την τάξη που ο ίδιος επιθυμεί.

Είναι όμως έτσι; Μήπως στην πραγματικότητα, τάξη στα δεδομένα βάζουν εκείνοι που έχουν τα οικονομικά μέσα για να επεξεργαστούν αυτόν τον τεράστιο όγκο πληροφοριών και οι υπόλοιποι εν αγνοία τους κινούνται στους δρόμους που χάραξαν οι κάτοχοι των αναγκαίων κεφαλαίων; Εχουν τη δυνατότητα όλες οι φωνές να ακουστούν το ίδιο «δυνατά»; Ποιος ελέγχει σήμερα το διαδίκτυο; Ο νέος που αγωνίζεται πρέπει να κατευθύνει την ενεργητικότητά του στο διαδίκτυο ή στην άμεση παρέμβαση στο σχολείο, στον τόπο δουλειάς και κατοικίας;

Ερωτήματα σαν αυτά, αλλά και ζητήματα, όπως ο πολύτιμος ρόλος που θα μπορούσε να παίξει το διαδίκτυο στη σχεδιασμένη οικονομία της σοσιαλιστικής κοινωνίας, συζητήθηκαν σε εκδήλωση, που διοργάνωσαν πριν από λίγες μέρες οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στους εργαζόμενους των ΜΜΕ και στα πανεπιστημιακά Τμήματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου. Στην εκδήλωση μίλησε ο Σταύρος Ξενικουδάκης, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Ριζοσπάστη».

Στην εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων

Το διαδίκτυο είναι ένα μεγαλειώδες επίτευγμα της κοινωνικοποιημένης εργασίας, αλλά και ένας χώρος όπου η παραγωγή, η φύλαξη, η μεταφορά πληροφορίας κάθε είδους, οτιδήποτε και αν αυτή η πληροφορία συμβολίζει, ελέγχονται από το κεφάλαιο, τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, τα κράτη, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η αναζήτηση πληροφοριών γίνεται από δυο - τρεις μηχανές αναζήτησης που συγκεντρώνουν πάνω από 95% των σχετικών υπηρεσιών. Το οπτικοακουστικό υλικό βρίσκεται κι αυτό με τη σειρά του αποθηκευμένο σε δυο - τρία μεγάλα site. Πρακτικά ο ίδιος συσχετισμός ισχύει για όλες τις διαδικτυακές υπηρεσίες

Στον καπιταλισμό, το διαδίκτυο εξελίσσεται με άξονα τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, τον ασφυκτικό του έλεγχο από τα μονοπώλια και τα κρατικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα, την αξιοποίησή του ως εργαλείο συλλογής πληροφοριών από κάθε είδους μυστικές υπηρεσίες. Οι εφαρμογές του στην οικονομία, ενώ εμφανίζουν τα φύτρα μιας ανώτερης οργάνωσής της, πνίγονται από το μοναδικό κίνητρο που μπορεί να γνωρίσει η καπιταλιστική παραγωγή, το κίνητρο του κέρδους.

Η σημερινή πραγματικότητα του διαδικτύου, αλλά και το μέλλον του είναι αντανάκλαση της ταξικής πάλης. Το ίδιο και η ενημέρωση που προσφέρει. Μπορεί και πρέπει το διαδίκτυο να χρησιμοποιηθεί και από το εργατικό κίνημα, όμως η αλλαγή στην κοινωνία δεν θα έρθει μέσω του διαδικτύου, παρότι και το διαδίκτυο είναι ένα επιμέρους πεδίο σύγκρουσης. Το αντίθετο θα συμβεί. Η καπιταλιστική κοινωνία είναι ταξική κοινωνία, στην οποία το κεφάλαιο κυριαρχεί πάνω στην κοινωνική εργασία, καθορίζει την πορεία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, των μέσων πληροφόρησης, μέσα σε αυτά και του διαδικτύου, προκειμένου να διασφαλίσει την κερδοφορία του. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν στη ρίζα τους, παρά μόνο με σύγκρουση με το κεφάλαιο, γιατί κεφάλαιο κι εργασία χωρίζονται με αγεφύρωτες αντιθέσεις.

Οι παραδοσιακές υπηρεσίες του δικτύου, όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αλλά και πιο πρόσφατα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιτρέπουν να διαδίδονται εύκολα φήμες, κουτσομπολιά μέχρι και κατασκευασμένες πληροφορίες ως «κοινωνικά πειράματα» για να μελετηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, δηλαδή, αν, πώς και σε ποιους θα διαδοθούν. Η απόκρυψη της ταυτότητας από τους απλούς χρήστες (όχι από τις κρατικές υπηρεσίες) επιτρέπει τη διάδοση ακόμα και των μεγαλύτερων ψευδών, καθώς εκείνος που τα πλασάρει δεν χρεώνεται με αυτά, αν τυχόν αποκαλυφθούν. Ολο και περισσότερο τα μονοπώλια φιλτράρουν τις πληροφορίες στο διαδίκτυο, ώστε να δημιουργούν μια εικόνα που βοηθάει την αύξηση της κερδοφορίας τους και τη χειραγώγηση των συνειδήσεων.

Πηγή:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κώστας Βάρναλης: "Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη"

 Κώστας Βάρναλης: "Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη"

            Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους…

Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την "Ακρόπολιν" και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!

Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.

Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλει:

            – Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).

            Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύσει και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύει δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθεί ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.

Έκαμε τον σταυρόν του κι εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα – πλην του αριστερού.

            Και τότε ευρέθη εις την προσφιλήν του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν' ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.

Και ήλθεν ο Χριστός με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των· και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, "άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν", η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσα εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των – ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα....

Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέσει και το αριστερόν του υπόδημα δια ν’ ασπασθεί ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.

            Αλλ' η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κι εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποία ετέλει ο παπά-Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην.

Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κι η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.

            Όλοι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ' αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα – όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτυμόνας.

– Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ' η αφεντιά σου, του είπεν η θεια η Αμέρσα.

Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωίδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θεια-Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ' ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον – όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας -δεν είχε πως να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν (συχωρεμένος ας είναι!).

Ιδού κι ο Μπάρμπ' Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήσει εις τον άλλον κόσμον· είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.

– Να φροντίσεις, του είπεν ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!

Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:

– Όρσε, κουβέρνο!

Εκεί ήτον κι ο Μπάρμπα-Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθει – ω πενιχρά, αλλ' υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!

 Αλλ' ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Σταθ'ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον βραχωθή εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.

– Την Ψαρή την έχω τάξει ασημένια στην Παναγιά. Τη Στέρφα (την άλλην αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.

Και η Ασημίνα του μαστρο-Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τη Ροδαυγή, την Ελένη, τη Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησεν τον θάνατον του υιού της του Θανάση.

            Τέλος, ω! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!

Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος!) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!...

Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερομένη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και ... εξύπνησεν.

Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησε τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του! – ζωήν να έχει!

[Ένα από τα διηγήματα που έχει γράψει ο Κώστας Βάρναλης σε "παπαδιαμάντειο ύφος", το μόνο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος. Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο ο Βάρναλης εντάσσει στον λόγο του όχι μόνον απλές λέξεις αλλά ολόκληρες φράσεις από κείμενα του Παπαδιαμάντη. Ο συνδυασμός Βάρναλη-Παπαδιαμάντη είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να στείλει το ιστολόγιο τις ευχές του στους αναγνώστες του.]

Αυτές τις άγιες μέρες

 Αυτές τις άγιες μέρες

Δε θυμάμαι που το είχα διαβάσει (κι αν το αναπαράγω σωστά), αλλά το χειρότερο με αυτές τις γιορτάρες μέρες, που θεωρητικά επιδρούν ευεργετικά στην ψυχολογία μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε και να γινόμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι κάποιες φορές τον χρόνο, είναι πως τελικά μοιάζουν αφόρητα με όλες τις υπόλοιπες. Κι επιτείνουν την κυρίαρχη κατάθλιψη, αναδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο, όχι βέβαια την αγάπη ή τη φιλανθρωπία, αλλά την αστική υποκρισία.

Γιατί να στολίζουμε στις γιορτές τα σπίτια μας, για να καλύψουμε τη μιζέρια όλης της χρονιάς, αλλά και τους εαυτούς μας, σα να ψάχνουμε άλλοθι για όσα κάνουμε τις καθημερινές σε καθημερινή βάση; Γιατί να δίνουμε ανέξοδες συντροφικές ευχές για αγώνες κι επαναστάσεις, εφόσον δεν κάνουμε όσα περνάνε από το χέρι μας, για να πιάσουν στην πράξη; Και γιατί να φτιάχνουμε μελομακάρονα μόνο αυτές τις (φ)άγιες μέρες, αφού αντικειμενικά είναι φοβερά κι αφήνουν τους κουραμπιέδες να τρώνε τη σκόνη τους;

Υπόψη, παρενθετικά, πως ο ουμανισμός κι η πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο διαφέρουν σε κάτι βασικό από την αστική φιλανθρωπία, που έχει φαινομενικά παραπλήσια σημασία και κίνητρα. Ο φιλάνθρωπος είναι σα να εξαιρεί τον εαυτό του από τους κοινούς θνητούς και το ανθρώπινο είδος που περιβάλλει με στοργή, σα να είναι κάτι έξω απ’ αυτό, ποιοτικά διάφορο και βασικά ανώτερο, που θα μπορούσε με την ίδια ευκολία να διοχετεύσει κάπου αλλού τη φιλευσπλαχνία και τις ευαισθησίες του και να είναι πχ φιλόζωος. Σαν τις δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που –όπως έλεγε στο λόγο του στη λαμία ο άρης βελουχιώτης- δε βλέπουνε γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά που βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι.

Κάθε χρόνο στις γιορτές λοιπόν, το σύστημα φοράει τα καλά του και πλασάρει το παραμύθι της πανανθρώπινης αγάπης, σε μια κοινωνία βαθιά αλλοτριωμένη που μένει γυμνή από συναισθήματα μες στην καπιταλιστική βαρυχειμωνιά και την χαρακτηρίζουν αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις. Αλλά το κάνει με το αζημίωτο, μετατρέποντας τα χριστούγεννα στην πιο κερδοφόρα μπίζνα του χρόνου, με την αντίστροφη μέτρηση (των τζάμπο) να ξεκινάει τέλη οκτώβρη, που πολύς κόσμος πηγαίνει ακόμα για μπάνια στη θάλασσα. Γι’ αυτό κηρύσσονται ιερά, σαν τον απόλυτο θεό του καπιταλιστικού κέρδους και μπαίνουν υπό την υψηλή προστασία της πολιτείας και των κρατικών μηχανισμών, που δε θα αφήσουν ποτέ κανένα δεκέμβρη να αναβάλει τις εκδηλώσεις τους.

Κι αυτός είναι ίσως ο λόγος που την έχει γλιτώσει (προσωρινά) το δώρο των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα, για να πέφτει στην αγορά και να ξεγελάει την ύφεσή της. Αν και οσονούπω θα επιστρέψουμε στις ωραίες, ρομαντικές εποχές, που –όπως λέει και ο μπαμπάς σπουργίτης στις χαμηλές πτήσεις του αρκά- έσπαγαν τα παιδιά τον κουμπαρά τους, για να αγοράσουν δώρα κι έδιναν από ένα κομμάτι του στους δικούς τους. Ή θα εφαρμόζουμε εναλλακτικά την τακτική του μπαμπά του μικρού νικόλα (από τους σανπέ-γκοσινί), με την επιστολή του άγιου βασίλη στο μικρό, όπου του εξηγούσε για ποιο λόγο δε θα πάρει αυτήν την χρονιά το δώρο που ζήτησε, καθώς είχε ένα ατύχημα με το έλκηθρο και ήταν πολλά τα έξοδα για τις επιδιορθώσεις, αλλά δεν ήταν δικό του το λάθος, γιατί ο απέναντι οδηγός…

Το σύστημα χρειάζεται όμως χαρούμενους καταναλωτές –κι ας μην έχει μείνει ούτε μπαλωμένη κάλτσα να βάλουν δίπλα στο αριστοκρατικό τους τζάκι, όπου ψήνουν τα κάστανα και το παντεσπάνι. Χαρούμενους, για να δέσουν με το δικό του «ανθρώπινο» και χαρούμενο πρόσωπο. Κι οι χαρούμενοι καταναλωτές έχουν ανάγκη με τη σειρά τους να παλιμπαιδίσουν και να ξεχάσουν τις έγνοιες τους, να πιστέψουν σε κάποιο παραμύθι και το θαύμα των χριστουγέννων. Τα μικρά παιδιά περιμένουν τα δώρα του άι-βασίλη, ενώ τα μεγαλύτερα προσμένουν από τον άγιο με τα δώρα μια άνωθεν (όχι εξ ουρανού με τη θεολογική έννοια, αλλά από τα πάνω, πολιτικά μιλώντας) κυβερνητική λύση, χωρίς να καταλαβαίνουν πως εμείς προοριζόμαστε για να σέρνουμε το έλκηθρο. Και πως τα κερατάκια στην κεφαλή μας δεν είναι τάρανδου, αλλά το αντίτιμο για τις φρούδες ελπίδες και τους σωτήρες που μας (εξ)απάτησαν.

Για ποια μαγεία μιλάμε εξάλλου, όταν ακόμα και τα παραδοσιακά έθιμα καταντάνε μια τυπική συναλλαγή; Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κάλαντα, όπου συχνά οι γονείς συνοδεύουν τα παιδάκια, είτε για να μην τους επιτεθεί κάποιος και τα ληστέψει, είτε για να διευθύνουν οι ίδιοι από κοντά τις επισκέψεις και να καρπωθούν τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν. Και η ανταπόκριση του κόσμου βαίνει διαρκώς μειούμενη, χρόνο με τον χρόνο, είτε γιατί καταλαβαίνουν την κοροϊδία, είτε γιατί δεν έχουν να δώσουν τίποτα.

Σε λίγα χρόνια η μόνη αυθεντική παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη νότα, θα είναι τα κνίτικα κάλαντα, που μπορεί να έχουν μια δόση προλεκάλτ στοιχείων αλλά αποτελούν την κορύφωση της οικονομικής εξόρμησης και της αδήριτης ανάγκης να καλυφτεί το πλάνο. Και ο μη αστικός μύθος κάνει λόγο για σφους που έχουν κάνει αλλαγή χρόνου στα γραφεία της οργάνωσης, περιμένοντας να μετρήσουν και να κλείσουν τα χρήματα που μάζεψαν.

Έτσι η υποκρισία κι η ποζεριά (δηθενιά) της αστικής κοινωνίας περνάει και στις εορταστικές εκδηλώσεις. Στο διαγωνισμό κακογουστιάς με τα χριστουγεννιάτικα φώτα στα μπαλκόνια, γιατί τα στολίδια δεν έχουν πάντα-απαραίτητα τον καλλωπισμό ως αποτέλεσμα- και το περιβόητο santa run, με τους φευγάτους και τρεχάτους αγιοβασίληδες, που δεν πιάνει μία ωστόσο μπροστά στο ανυπέρβλητο run trotsky run, του σχιζοφρενή δολοφόνου με το καδρόνι. Η αλλαγή χρόνου γίνεται διαγωνισμός συμβατικότητας για τα περισσότερα κλισέ (υγεία πάνω απ’ όλα) και το ρεβεγιόν χρυσή ευκαιρία για επίδειξη (πλούτου, ρούχων, σερβίτσιων, κοκ).

Κι ο λαός, εν μέσω πλήρους απραξίας κι απάθειας (ακόμα και στην αθλητική κίνηση των ημερών), και καταθλιπτικής κοινοβουλευτικής κινητικότητας, προσμένει ίσως κάποιο θάμα, χριστουγεννιάτικο, όπως έλεγε ο βάρναλης για τους «μοιραίους» του. Που κανείς δε θα του το προσφέρει όμως, μασημένη τροφή στο πιάτο, αν δεν το κυνηγήσει μόνος του.

Υστερόγραφο

Κι αφού αναφέραμε το ανυπέρβλητο run trotsky run, να σημειώσουμε πως το μόνο πολιτικό θαύμα των ημερών αφορά την κινητικότητα του εξωκοινοβουλίου και δη των τροτσκιστικών οργανώσεων, με το σεκ να αποτελεί φωτεινό φάρο κοινής λογικής και το εεκ του σάββα, που δεν παρέδωσε ποτέ σε σεκ, αραν, αρας, να είναι, κατά τα φαινόμενα, έτοιμο να παραδώσει τώρα στον αλαβάνο και την ανταρσυα. Και να σκεφτεί κανείς πως ουσιαστικά γιορτάζουμε τα σταλινούγεννα, όπως εξηγεί κι αυτή εδώ η παλιότερη ανάρτηση, που απαλλοτριώθηκε πρόσφατα από το infowar του άρη χατζηστεφάνου για να κατέβει λίγες ώρες αργότερα, μπλέκοντας στα δίχτυα της λογοκρισίας.

Αλλά για αυτά περισσότερα στο αυριανό σημείωμα, καλώς εχόντων των πραγμάτων.

Η βουλευτής που παίρνει το λεωφορείο.

 Η βουλευτής που παίρνει το λεωφορείο.

Αθήνα

Πολλοί βουλευτές κυκλοφορούν με συνοδεία, οι περισσότεροι με ΙΧ και ενίοτε με οδηγό. Όχι όμως η Ελένη Γερασιμίδου...

Στη φωτογραφία, που δημοσιεύεται στη στήλη του Αντώνη Γκιόκα στα instaNEA, μπορείτε να διακρίνετε τη γνωστή ηθοποιό και βουλευτή του ΚΚΕ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κατευθύνθηκε στη στάση ακριβώς έξω από τη Βουλή και περίμενε το λεωφορείο για να πάει στον προορισμό της.

Είναι γνωστό πως οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν χρησιμοποιούν τα βουλευτικά προνόμια. Αλλο όμως να στο λένε, άλλο να το βλέπεις...

Πηγή: in.gr

«Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ». Τώρα ξέρεις...

«Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ». Τώρα ξέρεις...

Πέρασαν 23 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και 33 από την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 3/1/1981

Στις 10 Δεκέμβρη, συμπληρώθηκαν 23 χρόνια από όταν το Συμβούλιο Κορυφής στο Μάαστριχτ υιοθέτησε το 1991 το κείμενο για την ένωση της Ευρώπης (Συνθήκη του Μάαστριχτ). Τον Ιούλη του 1992, στη Βουλή, τη Συνθήκη υπερψήφισαν 286 βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του τότε «Συνασπισμού». Κατά ψήφισαν οι 7 βουλευτές του ΚΚΕ και η μία βουλευτής των τότε «Οικολόγων - Εναλλακτικών», με διαφορετικό σκεπτικό.
Στη συζήτηση που προηγήθηκε, ο εισηγητής του ΣΥΝ υπερασπίστηκε τη Συνθήκη, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Επιλέγουμε την πορεία προς την ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη». Στην ίδια συζήτηση, ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε το ΚΚΕ για τη στάση του απέναντι στη Συνθήκη «παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος»!
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που τάχθηκε κατά της Συνθήκης και προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποκαλύψει την ουσία της στο λαό. Πρότεινε, μάλιστα, να γίνει δημοψήφισμα, όπως έγινε σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, για την αποδοχή ή την απόρριψη της Συνθήκης. Η πρόταση απορρίφθηκε από τα υπόλοιπα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ). Ακόμα και μετά την επικύρωση της Συνθήκης, το ΚΚΕ επανέφερε την πρόταση για δημοψήφισμα.
Το ΚΚΕ με σταθερότητα πολέμησε την ΕΕ σαν διακρατική Ενωση των μονοπωλίων, από την οποία ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα καλό. Οπως αποδείχτηκε, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι μετέπειτα Συνθήκες, θωράκισαν παραπέρα την εξουσία των μονοπωλίων, όξυναν την ανισομετρία στο εσωτερικό της ΕΕ και τις αντιθέσεις, συνέβαλαν καθοριστικά στη διάλυση των κατακτήσεων που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, κάτω από την επίδραση και του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και σε άλλες χώρες.
Σε εποχές δύσκολες, που η κυρίαρχη προπαγάνδα παρουσίαζε την ΕΕ σαν το «κοινό μας σπίτι», που οργίαζαν οι υποσχέσεις προς το λαό ότι «θα φάει με χρυσά κουτάλια», που κάθε αντι-ΕΕ φωνή ταυτιζόταν με τον «δογματισμό», τον «απομονωτισμό» και τον «αναχρονισμό», το ΚΚΕ αποκάλυψε το ρόλο και το χαρακτήρα της Ευρωένωσης, πάλεψε για να κοντράρει οργανωμένα ο λαός τις συνέπειες της πολιτικής της στην Ελλάδα, να δυναμώσει η κοινή πάλη και η αλληλεγγύη με τους λαούς στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Για την «πλύση εγκεφάλου» του λαού, ότι τάχα τον συμφέρει η ένταξη στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ), η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν λυπήθηκαν κόπο και χρήμα. Οπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης», η τότε κυβέρνηση της ΝΔ δαπάνησε περίπου 50 εκ. δραχμές τον Γενάρη του 1981 και πολλαπλάσια τους επόμενους μήνες, σε διαφημίσεις για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, που έγινε την 1η Γενάρη 1981. Το «κλασικό» σλόγκαν «Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ» υπολογίζεται ότι κόστιζε 200.000 δραχμές κάθε φορά που προβαλλόταν.
Εκείνη την περίοδο, το ΠΑΣΟΚ δήλωνε αντίθετο με την ένταξη στην ΕΟΚ, μιλούσε για «ειδική σχέση» και αργότερα, σαν κυβέρνηση, προσαρμόστηκε πλήρως στα δεδομένα της ένταξης. Το τότε «ΚΚΕ Εσωτερικού» τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της ένταξης. Εγραφε η «Αυγή» στις 31 Δεκεμβρίου 1980: «Πατώντας στέρεα στο έδαφος της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων που υπάρχουν ταχθήκαμε υπέρ της ένταξης μας στην ΕΟΚ. Ρίξαμε το βάρος μας για μια επιλογή που ανοίγει τις καλύτερες δυνατότητες για την πετυχημένη διεξαγωγή του αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό στην Ελλάδα».
Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλής, ήταν πιο ειλικρινής, μιλώντας απευθείας τη γλώσσα της τάξης που υπηρέτησε διαχρονικά ο ίδιος και το κόμμα του. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα (1 Γενάρη 1981), «στάθηκε στην "ατυχή συζήτηση" η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ να γίνει σε μια στιγμή που "ιδιαίτερα η Ευρώπη διέρχεται βαθιά και πολύμορφη κρίση (...) θα χρειαστεί να υποβληθούμε σε ορισμένες θυσίες (...) Να δουλέψουμε περισσότερο και να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα κερδίζουμε"»...

Θα δεχτούμε να ζούμε με ψίχουλα;

Θα δεχτούμε να ζούμε με ψίχουλα;

Την περασμένη βδομάδα, ο υφυπουργός Εργασίας περιφερόταν ανά την Ελλάδα και (ξανα)παρουσίαζε το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Επισιτιστική και βασική υλική συνδρομή προς απόρους». Σύμφωνα με όσα είπε σε ημερίδα στη Λάρισα, στόχος του προγράμματος είναι να συμβάλει «στη μείωση της φτώχειας, και εν τέλει στην εξάλειψη των χειρότερων μορφών φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Για την Ελλάδα, προβλέπεται η διάθεση εθνικών και κοινοτικών πόρων ύψους 330 εκατ. ευρώ για την εξαετία 2015 - 2020. Δηλαδή, 55 εκατ. ευρώ το χρόνο για 165.000 οικογένειες, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου. Αυτό σημαίνει 0,91 ευρώ τη μέρα σε καθεμία από αυτές τις οικογένειες, για την παροχή βασικών αγαθών, όπως τρόφιμα, ρούχα κ.ά.
Μετά απ' όλα αυτά, ο υφυπουργός Εργασίας δήλωσε στην ημερίδα: «Προχωρούμε με θεσμικές και επιχειρησιακές πρωτοβουλίες για την ενδυνάμωση των πολιτικών κοινωνικής προστασίας, πρόνοιας και κοινωνικής ενσωμάτωσης, τόσο των ευπαθών ομάδων και του πληθυσμού που βιώνει την ακραία φτώχεια, όσο και των νοικοκυριών που βρίσκονται στο φάσμα της σχετικής φτώχειας». Λέει, δηλαδή, ότι οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης επικεντρώνουν στο να γίνουν απλώς φτωχοί αυτοί που σήμερα είναι πάμπτωχοι. Κι αυτό το ονομάζει «πολιτική κοινωνικής προστασίας».
Πριν από λίγες μέρες, η περιφερειάρχης Αττικής ανακοίνωσε την έναρξη του προγράμματος «Ηλεκτρικό ρεύμα για όλους». Με αυτό, η Περιφέρεια αναλαμβάνει τη δαπάνη επανασύνδεσης της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά όπου έχει γίνει διακοπή, λόγω αδυναμίας πληρωμής του λογαριασμού, μέχρι το ποσό των 360 ευρώ το χρόνο. «Λιανά», αυτό σημαίνει 0,98 ευρώ τη μέρα στα λαϊκά νοικοκυριά που τους έχει κοπεί το ρεύμα και τα οποία, ούτως ή άλλως, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν στο ακέραιο την οφειλή τους στη ΔΕΗ, αφού για την παροχή του βοηθήματος από την Περιφέρεια πρέπει να έχει προηγηθεί διακανονισμός με την επιχείρηση.

Στις σημερινές συνθήκες, που χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά ζούνε στην κόψη του ξυραφιού, η οποιαδήποτε βοήθεια είναι θεμιτή και αναγκαία. Αυτό το στόχο υπηρετεί άλλωστε και η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος προς τους εργάτες, τους ανέργους και τις οικογένειές τους που δοκιμάζονται περισσότερο από την κρίση και την αντιλαϊκή διαχείριση. Η δράση τους βοηθάει τον άνεργο να σταθεί όρθιος και διδάσκει πως μόνο η οργανωμένη πάλη και ο ταξικός αγώνας μπορούν να οδηγήσουν σε έξοδο από το τούνελ προς όφελος του λαού.
Στον αντίποδα, αυτό που εξοργίζει είναι η προσπάθεια τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν το λαό ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη φτώχεια του, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι πρέπει να τους φιλάει και το χέρι για τα ψίχουλα που του δίνουν. Είναι όμως έτσι;

Πού θα γείρει η τραμπάλα;

Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος, την περασμένη βδομάδα, επισκέφτηκε την Περιφέρεια Αττικής, για να εκθειάσει την πρωτοβουλία της Ρένας Δούρου. Οπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «η δική μας έγνοια είναι ο πολίτης ο ανήμπορος, αυτός που έχει πληγωθεί τέσσερα χρόνια τώρα και έχει γονατίσει. Αυτών τα συμφέροντα θα έρθουμε να εξυπηρετήσουμε κι όχι τα συμφέροντα της διαπλοκής, των μεγάλων οικονομικών παραγόντων που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση και συνεχίζουν και σήμερα να τη λεηλατούν».
Καλά όλα αυτά. Αλλά πώς θα εξασφαλιστούν τα συμφέροντα «του πολίτη που έχει γονατίσει», αν δεν θιγούν τα συμφέροντα «των οικονομικών παραγόντων που οδήγησαν στην κρίση και συνεχίζουν να λεηλατούν»;
Στο ερώτημα αυτό δεν απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή στρατηγική του είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας και όχι βέβαια η δημιουργία των προϋποθέσεων για την εξάλειψή της. Το δεύτερο απαιτεί σύγκρουση και όχι χαϊδολογήματα με τους «οικονομικούς παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση». Μάλιστα, οι «παράγοντες» αυτοί έχουν όνομα και λέγονται μονοπώλια. Στη μια άκρη της τραμπάλας βρίσκονται τα δικά τους κέρδη και στην άλλη η φτώχεια του λαού. Με τη διαφορά ότι όσο βαραίνουν τα κέρδη τους, τόσο η τραμπάλα γέρνει προς το μέρος τους και άρα τόσο ψηλότερα πηγαίνει η φτώχεια.
Τέτοιο μονοπώλιο είναι η ΔΕΗ, που λειτουργεί σε συνθήκες απελευθέρωσης της Ενέργειας, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Θυμίζουμε ότι για το 2014, η ΔΕΗ είχε αποφασίσει εκπτώσεις στα τιμολόγια των ενεργοβόρων επιχειρήσεων, τις οποίες σκοπεύει να διατηρήσει και το 2015, παράλληλα με τη «διακοψιμότητα». Αντίστροφα, αύξησε κατά 60% το κόστος του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά, μόνο την τελευταία εξαετία, ενώ από τους μεγαλύτερους οφειλέτες της είναι οι επιχειρήσεις που απολαμβάνουν τις εκπτώσεις στο ρεύμα!
Να, λοιπόν, οι δύο μεριές της τραμπάλας: Τα ενεργοβόρα μονοπώλια από τη μια, μαζί με τη ΔΕΗ και τους μετόχους της, με την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους, που προϋποθέτουν να αυξηθεί η φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί φτωχός δεν είναι μόνο αυτός που ανάβει το κερί στο σπίτι για να έχει φως. Είναι και εκείνος που το 2014, σε εποχή ταχύτατης ανάπτυξης της τεχνικής, της επιστήμης, των παραγωγικών δυνάμεων, πασχίζει να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ και κάνει εκπτώσεις από τις πραγματικές ανάγκες της οικογένειάς του σε ρεύμα.
Αλλωστε, το ίδιο το μονοπώλιο ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα από τους πολιτικούς διαμεσολαβητές του τη φτώχεια που προκαλούν τα κέρδη του. Η διαφήμιση της ΔΕΗ είναι χαρακτηριστική: «Περισσότεροι από 600.000 καταναλωτές έχουν ενταχθεί μέχρι στιγμής στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο της ΔΕΗ, το οποίο εξασφαλίζει έως και 54% χαμηλότερες χρεώσεις για ευπαθείς ομάδες καταναλωτών (...) Στο κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο μπορούν να ενταχθούν άτομα χαμηλού εισοδήματος, μακροχρόνια άνεργοι, γονείς με τρία προστατευόμενα τέκνα, άτομα με ειδικές ανάγκες και με ανάγκη μηχανικής υποστήριξης».
Η επιχείρηση θυσιάζει ένα αμελητέο κομμάτι της κερδοφορίας της για να συνεισφέρει στη διαχείριση της φτώχειας, κατά τον ίδιο τρόπο που το κράτος και η Περιφέρεια στερούν λίγα ευρώ από τους καπιταλιστές για τον ίδιο λόγο. Ολοι μαζί λένε στο λαό ότι αυτή είναι η μοίρα του, εκεί πρέπει να προσαρμοστεί και ότι η κερδοφορία των μονοπωλίων είναι απαραβίαστη, όσο κι αν τρέφεται με τη δική του σχετική και απόλυτη φτώχεια.

Κάτι παραπάνω ξέρουν αυτοί...

Κάτι παραπάνω ξέρει ο Αλ. Τσίπρας για όλα αυτά. Γι' αυτό μετά τη συνάντηση με την Ρένα Δούρου συνέχισε στη δήλωσή του: «Θα περάσουμε βεβαίως δύσκολες στιγμές, διότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια υπαρκτή και μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά με το κεφάλι ψηλά και με το μυαλό μας στην αξιοπρέπεια του πολίτη, του αδύναμου, που χειμάζεται, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε». Τι ακριβώς «θα καταφέρουμε» και γιατί «θα περάσουμε δύσκολες στιγμές»; Μήπως επειδή τα μονοπώλια θα κλωτσήσουν στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την οικονομία από την κρίση προς όφελος του λαού; Αστείο και μόνο να το σκεφτεί κανείς, αφού οι διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο μέσα κι έξω από την Ελλάδα πέφτουν βροχή.
Αρα, θα περάσουμε δύσκολα επειδή θα συνεχίζεται η ίδια πολιτική, με επιμέρους τροποποιήσεις στο μείγμα της διαχείρισης, αυτή τη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Με τη διαφορά ότι τώρα ο λαός θα φτωχαίνει με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι! Το παραδέχτηκε και η Νάντια Βαλαβάνη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή στο «Μega»: «Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα μέσα στην επόμενη τετραετία σαν κυβέρνηση να προχωρήσει σε πλήρη αποκατάσταση των απωλειών που είχε ο λαός (...) Αν το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα να μας πει πώς μπορούν να βρουν δουλειά οι άνεργοι, να μας το πει και εμείς να πάμε μαζί».
Την απάντηση την πήρε απ' τον βουλευτή του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλο, που ήταν στην ίδια εκπομπή: «Με την έξοδο απ' την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Εμείς το λέμε πολύ καθαρά. Μ' αυτό τον τρόπο θα αξιοποιηθεί το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων και θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας. Και μη αναγνώριση του χρέους. Και στα τρία αυτά ζητήματα, εσείς λέτε "ναι" και στην ΕΕ, και στα μονοπώλια, και στο χρέος, άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος και το παραδεχτήκατε και εσείς ότι στη δευτέρα παρουσία θα αντιμετωπιστούν οι απώλειες»...