Α. Σολζενίτσιν: Στο «αρχιπέλαγος» του ψεύδους και του φασισμού

Α. Σολζενίτσιν: Στο «αρχιπέλαγος» του ψεύδους και του φασισμού

Ομιλία του Σολτσενίτσιν στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, 1978.

Του Νικόλαου Μόττα.

Αύγουστος 2013.

Στις 3 Αυγούστου συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια απ' το θάνατο του περίφημου ρώσου αντικομμουνιστή διανοούμενου και συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Τα γραπτά του Σολτσενίτσιν αποτέλεσαν πηγή αντισοβιετικής υστερίας, απίστευτων συκοφαντιών και ψεμάτων ενάντια στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος. Ακόμη και σήμερα το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» θεωρείται περίπου ως η αντικομμουνιστική βίβλος των απανταχού απολογητών του Καπιταλισμού και της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Οι δήθεν ειλικρινείς μαρτυρίες που αποτύπωσε στα γραπτά του ο Σολζενίτσιν, τις οποίες ασφαλώς ουδέποτε τεκμηρίωσε με στοιχεία, χρησίμευσαν στο χτίσιμο της αντισταλινικής ιδεοληψίας που τόσο είχε ανάγκη ο δυτικός καπιταλισμός στη μεταπολεμική περίοδο. Ποιός ήταν όμως στην πραγματικότητα αυτός ο νομπελίστας ρώσος και πόση αξιοπιστία εμπεριέχουν τα μυθεύματα που πούλησε στη Δύση;

Η καρδιά του έργου που άφησε πίσω του ο Σολζενίτσιν είναι το μίσος ενάντια στον κομμουνισμό. Ο ίδιος επιχείρησε να ηρωοποιήσει τον εαυτό του, παρουσιάζομενος ως διωκόμενος αντιφρονούντας της σταλινικής περιόδου. Όσοι τον εκθειάζουν ξεχνούν ότι η καταδίκη του σε οκταετή φυλάκιση το 1946 έγινε εξαιτίας της αντεπαναστατικής, φιλοναζιστικής προπαγάνδας στην οποία είχε επιδοθεί. Δεν έκρυψε ουδέποτε την συμπάθεια του στο ναζιστικό καθεστώς, κατηγορώντας μάλιστα τον Στάλιν ότι οδήγησε την ΕΣΣΔ σε πόλεμο (!) αντί να συνάψει συμφωνία με το Τρίτο Ράιχ. Για τον Σολζενίτσιν, ήταν ο Στάλιν που έφταιγε για τα εκατομμύρια θυμάτων που έδωσε η Σοβιετική Ένωση ενάντια στο φασισμό και όχι η ιμπεριαλιστική, επεκτατική πολιτική της ναζιστικής Γερμανίας και του Άξονα. Σε μια εκτίμηση του, χρόνια αργότερα, για το Β'Παγκόσμιο Πόλεμο ο ίδιος δεν έκανε προσπάθεια να κρύψει τις φασιστικές του απόψεις: «Ο γερμανικός στρατός θα μπορούσε να είχε ελευθερώσει την Σοβιετική Ένωση από τον Κομμουνισμό αλλά ο Χίτλερ ήταν ηλίθιος και δεν χρησιμοποίησε αυτό το όπλο». Το – κατά τον Σολζενίτσιν - «όπλο» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τις προσπάθειες αντισταλινικών για εκ των έσω διάλυση της ΕΣΣΔ και παράδοση του σοβιετικού λαού στις ναζιστικές δυνάμεις. Τόσο πατριώτης ήταν ο αγαπημένος αντικομμουνιστής της Δύσης.


Μετά την αποφυλάκιση του, ο Σολζενίτσιν άρχισε να δημοσιεύει βιβλία στην Σοβιετική Ένωση, έχοντας την υποστήριξη του τότε Γ.Γ. του ΚΚΣΕ Νικίτα Χρουστσώφ. Ουσιαστικά ο Χρουστσώφ χρησιμοποίησε τον Σολτσενίτσιν ώστε να προωθήσει το ρεβιζιονιστικό πρόγραμμα της λεγόμενης «αποσταλινοποίησης» που επιχειρούσε στην Σοβιετική Ένωση. Αλλά εάν ο σκοπός του Χρουστσώφ ήταν να χτυπήσει την κληρονομιά του Στάλιν, ο στόχος του Σολζενίτσιν ήταν ο ίδιος ο Σοσιαλισμός και η Σοβιετική Ένωση. Η δημοσίευση του βιβλίου «Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich» τον έκανε ευρύτερα γνωστό και το 1970 του απονεμήθηκε – προφανώς ως μια πρώτη αναγνώριση της αντεπαναστατικής του δράσης – το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με την ανάδειξη του συγγραφικού αστεριού του Σολζενίτσιν, η Δύση – και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ – βρήκε τον προπαγανδιστή του αντικομμουνισμού, ιδιαίτερα σε μια ευαίσθητη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1974 αποκύρηξε την σοβιετική του υπηκοότητα μεταναστεύοντας στην Ελβετία και στη συνέχεια στην καρδιά του διεθνούς Ιμπεριαλισμού, τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Να θυμίσουμε ότι τις δεκαετίες του 1970 και 1980 ο νομπελίστας Σολζενίτσιν ταυτίστηκε με ότι αντιδραστικότερο υπήρξε στο στρατόπεδο του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Γράφει σχετικά ο Μάριο Σούσα, μέλος του ΚΚ της Σουηδίας:

«Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό [...] Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του συνδικάτου AFL-CIO το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον: μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Σολζενίτσιν διαφωνούσε με την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας».

Το όνομα του Σολζενίτσιν συνδέθηκε με την υποστήριξη στο απάνθρωπο φασιστικό καθεστώς τηςδικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία. Όχι άδικα βέβαια. Ο ίδιος δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει ρεσιτάλ αντικομμουνισμού και αντιδραστικότητας σε συνέντευξη που είχε δώσει στις 20 Μάρτη 1976 στην ισπανική τηλεόραση. Αντιδρώντας στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε – ως αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης - μετά το θάνατο του Φράνκο ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος, ο Σολτσενίτσιν έχυνε φασιστικό δηλητήριο προειδοποιώντας τους Ισπανούς για πιθανή επικράτηση των «προοδευτικών»(όσων δηλαδή δεν ήταν με τη δικτατορία του Φράνκο). Ο πολυδιαφημισμένος «μαχητής της ελευθερίας» Σολζενίτσιν διάλεγε γι' ακόμη μια φορά στρατόπεδο – δεν ήταν με τους ισπανούς αντιφασίστες, αλλά με το αιμοσταγές καθεστώς του Φράνκο. Όπως δεν ήταν με τους λαούς της Χιλής και της Ινδονησίας αλλά με τους δικτάτορες Πινοσέτ και Σουχάρτο. Παρεπιπτόντως, όπως σημείωνε ο νοτιοαφρικανός μαρξιστής συγγραφέας Άλεξ Λα Γκούμα το 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν ο μοναδικός σοβιετικός συγγραφέας που είχε «περάσει» τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος τουΆπαρτχαϊντ. Ο Λα Γκούμα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο αντικομμουνισμός του Σολζενίτσιν ταυτίζονταν με τις ιδεολογικές βάσεις του ρατσιστικού καθεστώτος της άρχουσας τάξης στη Νότιο Αφρική. Άλλωστε, ο ρώσος νομπελίστας, προνομιακός συνομιλητής της Θάτσερ στη Ντάουνινγκ Στριτ, δεν είχε βρει μισή κουβέντα να πει για τις φυλετικές διακρίσεις.

Για τον Σολζενίτσιν υπήρχαν μόνο οι νεκροί που είχε στη φαντασία του – τα 110 εκατομμύρια (!!!), όπως σημείωνε, «θύματα του Στάλιν». Οι πραγματικοί νεκροί, τα θύματα του Ιμπεριαλισμού, στη νοτιοανατολική Ασία, στη Λατινική Αμερική και την Αφρική δεν είχαν καμία σημασία για τον ίδιο. Έζησε στις ΗΠΑ για 18 χρόνια, επιστρέφοντας το 1994 στη Ρωσία. Παρεπιπτόντως, ο ρώσος νομπελίστας δεν είχε βρει λέξη να πει για τα γεγονότα του 1993, όταν οι διεφθαρμένοι αντεπαναστάτες του αλλήστου μνήμης Μπόρις Γιέλτσιν κατέβαζαν τα τανκς στους δρόμους της Μόσχας και βομβάρδιζαν το Ανώτατο Σοβιέτ. Και πως να το κάνει άλλωστε ένας άνθρωπος που ζούσε με το όραμα μιας Ρωσίας που θα ήταν ξανά στα χέρια θρησκόληπτων «Τσάρων», όμηρος των ακροδεξιών, σκοταδιστικών ιδεοληψιών ενός αφηρημένου πανσλαβισμού.

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έσβησε μέσα στο παραμύθι που ο ίδιος έπλασε για τον εαυτό του. Η Δύση – ή καλύτερα, ο δυτικός Ιμπεριαλισμός – τον χρησιμοποίησε όσο χρειάστηκε για να πλάσει και να διαδώσει τον μύθο του «Σοβιετικού τέρατος», στις κρίσιμες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Με την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Σολζενίτσιν ουσιαστικά έπαψε να χρησιμεύει ως μαριονέτα της αντικομμουνιστικής διανόησης. Οι ξεκάθαρα ακροδεξιές, αντιδραστικές κραυγές του έπαψαν αυτόματα να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ιμπεριαλιστών που επιθυμούσαν πλέον μια τεχνοκρατική, νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της νέας καπιταλιστικής Ρωσίας. Όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Μ.Σούσα «για τους καπιταλιστές ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές μπιζνες με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός (σ.σ: των ιδεοληψιών του Σολζενίτσιν) ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για μπιζνες».

Για τον πνευματικό πατέρα του αντικομμουνισμού και των αντισοβιετικών μύθων αξίζει μια θέση στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας του 20ου αιώνα. Όταν το 2008, λίγους μήνες μετά το θάνατο του, η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να μετονομάσει ένα δρόμο της Μόσχας (δίνοντας την το όνομα του) συνάντησε τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής. Ο Σολζενίτσιν μπορεί να πέθανε βιολογικά το 2008, όμως στις καρδιές των περισσότερων συμπατριωτών του είχε πεθάνει πολύ νωρίτερα – όταν αποφάσισε συνειδητά να συνταχθεί με την αντίδραση, τον Ιμπεριαλισμό, τον σκοταδισμό και τον εθνικισμό. 

Η «κληρονομιά» του Α.Σολζενίτσιν – αυτήν που υμνούν και επικαλούνται οι κάθε λογής πραιτωριανοί του Καπιταλισμού – θα πλέει για πάντα σε ένα αρχιπέλαγος ψεμάτων και φασισμού. 

πηγη

Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ

Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ

Εδώ και μερικά χρόνια η νέα τάξη πραγμάτων επιχειρεί να μετατρέψει τη σημερινή επέτειο σε ένα είδος παγκόσμιας μέρας αντικομμουνισμού, με αφορμή την υπογραφή του συμφώνου μη επίθεσης μολότοφ-ρίμπεντροπ, το λανσάρισμα της δημοφιλούς θεωρίας περί άκρων και την έμμεση αθώωση του ενός, που είναι δικό της τέκνο, προκειμένου να στοχοποιήσει το άλλο στη συνείδηση του κόσμου και να μηδενίσει την ιστορική του προσφορά. Στο κλίμα της ημέρας λοιπόν, η κε του μπλοκ σήμερα καταπιάνεται με κάτι παρεμφερές κι άκρως αντικομμουνιστικό, το βιβλίο αρχιπέλαγος γκούλαγκ του αλεξάντερ σολζενίτσιν, παραθέτοντας κάποιες δικές της πρόχειρες σημειώσεις για το έργο κι ορισμένες προεκτάσεις του.

Το βιβλίο του σολζενίτσιν αποτελεί μία από τις βίβλους του αντικομμουνισμού και ως ένα βαθμό θυμίζει την άλλη γνωστή βίβλο των κουρτουά και σία, με την έννοια πως σε αρκετά σημεία καταλήγει να είναι μια ατελείωτη καταδικολογία-sic- (κατά το αντίστοιχο ‘πτωματολογία’), μια ανιαρή παράθεση ονομάτων και περιπτώσεων, χωρίς να εξετάζονται σε βάθος, χωρίς να παρουσιάζεται ο αντίλογος και φυσικά χωρίς καμία απολύτως αναφορά στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο που καθόρισε τα γεγονότα.

Η βασική διαφορά του ωστόσο από τη μαύρη βίβλο αποτελεί παράλληλα και το βασικό συγκριτικό του πλεονέκτημα, που είναι η απουσία οποιασδήποτε επιστημονικής αξίωσης, από ένα έργο που εξάλλου δεν είναι ιστορική μελέτη. Ο σολζενίτσιν διαθέτει αξιόλογη λογοτεχνική πένα, αλλά δίνει ελάχιστα στοιχεία, πηγές, ντοκουμέντα για όσα διηγείται κι έχει εξασφαλισμένο ένα πολύ καλό άλλοθι γι’ αυτό. Πώς θα μπορούσε να τα μαζέψει άλλωστε, αφού βρισκόταν έγκλειστος σε φυλακές και γκουλάγκ; Ακόμα και αν τα συγκέντρωνε ή τα κατέγραφε κάπου, το πιθανότερο θα ήταν να του τα είχαν κατασχέσει και να χάνονταν. Συνεπώς μας τα διηγείται σχεδόν όλα από μνήμης κι εμείς καλούμαστε να τα διαβάσουμε με καλή πίστη στο μνημονικό και την εντιμότητά του. Γιατί να τον αμφισβητήσουμε άλλωστε; Είναι ένας απλός άνθρωπος, που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική –όπως τονίζει επανειλημμένα στο έργο του-, γνωρίζει κάποια πράγματα εκ των έσω, ως πρώην μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και μας διηγείται τα γεγονότα, χωρίς εμπάθεια.

Για ποιο λόγο να θεωρήσουμε πως είναι αντικομμουνιστής; Θα ρωτήσει ο ανυποψίαστος αναγνώστης που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του, χωρίς να γνωρίζει τίποτα σχετικά με το πρόσωπό του.

Ο σολζενίτσιν βέβαια είναι μάστορας στον αντικομμουνισμό. Κι όποιος ενδιαφέρεται για αποδείξεις, μπορεί να ψάξει να βρει κατοπινά γραπτά του ή και τις (πληρωμένες) διαλέξεις που έδινε εξόριστος στην αμερική, ενάντια στις… ενδοτικές συμφωνίες των δυτικών χωρών με την εσσδ –πχ στο ελσίνκι- και τη σύναψη εμπορικών σχέσεων μαζί της. Αυτές οι... νηφάλιες, φιλειρηνικές απόψεις κυκλοφόρησαν και στην ελλάδα σε ξεχωριστή μπροσούρα με τίτλο «δύση και ανατολή», αν θυμάμαι καλά.

Στο αρχιπέλαγος γκούλαγκ όμως η προπαγάνδα του είναι ακόμα πιο εκλεπτυσμένη. Έτσι λοιπόν τα σημεία που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αυτά όπου ξεσκεπάζεται η ραφιναρισμένη δουλειά του και ξεφεύγουν κάποιες αναθυμιάσεις αντικομουνιστικής μπόχας κι εμπάθειας.

Στην αρχή για παράδειγμα μας λέει πως το κύμα των εκκαθαρίσεων στο σοβιετικό στράτευμα και τον κρατικό μηχανισμό, που κορυφώθηκε με τις δίκες της μόσχας, προκαλώντας τόση αίσθηση, δεν ανήκει καν στους τρεις μεγαλύτερους χείμαρρους καταδικών στη σοβιετία, που οδηγούσαν στο αρχιπέλαγος γκούλαγκ. Και ενώ αρχικά αναγνωρίζει τουλάχιστον την ιδιαιτερότητα και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του εμφυλίου, δίνοντας ίσως την εντύπωση πως θα το εξαιρέσει από την κριτική του, αρχίζει στο καπάκι την εξιστόρηση από το 18’ και περιγράφει μια ατελείωτη αλυσίδα με τη ‘μαύρη βίβλο’ των «εγκλημάτων» των μπολσεβίκων.

Άδικες συλλήψεις, εξοντωτικές ποινές, φυλακίσεις, ταπεινώσεις, φρικτά βασανιστήρια, καταπάτηση δικαιωμάτων και της ανθρώπινης προσωπικότητας. Χωρίς όμως να προκύπτει από τη μαρτυρία του πως τα υπέστη και ο ίδιος και μας τα μεταφέρει από πρώτο χέρι. Εξάλλου δε διαμαρτύρεται καν για τη δική του σύλληψη, παρά μόνο οικτίρει εαυτόν για την αφέλειά του να πέσει μόνος του στο στόμα του μπολσεβίκου λύκου, καθώς καταφερόταν ανοιχτά εναντίον της σοβιετικής ηγεσίας στην αλληλογραφία του από το μέτωπο, όπου ήταν λοχαγός του κόκκινου στρατού –κι ήταν λογικό οι αρχές να τον θεωρήσουν επικίνδυνο και να μην τον αφήσουν σε τέτοιο νευραλγικό πόστο, εν μέσω πολέμου.

Τι γινόταν όμως εκείνα τα χρόνια στη σοβιετική ρωσία, που δέχτηκε την ιμπεριαλιστική επίθεση 14 δυτικών χωρών –ανάμεσά τους η ελλάδα του βενιζέλου- πριν καλά-καλά τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος; Τι μορφές και περιεχόμενο έπαιρνε η ταξική πάλη στην ύπαιθρο ενάντια στους κουλάκους εκμεταλλευτές; Σε τι συνθήκες προετοιμάζονταν οι σοβιετικοί για την πολεμική σύγκρουση που θα ακολουθούσε; Είχαν βάσιμους λόγους που δικαιολογούσαν την καχυποψία τους απέναντι σε κάποιους διασωθέντες από την αιχμαλωσία στα ναζιστικά στρατόπεδα; Γιατί συνέβαιναν τέλος πάντων όλα αυτά σε αυτόν τον πολύπαθο τόπο; Δυστυχώς αυτά τα ερωτήματα δε θα απασχολήσουν τον αναγνώστη του βιβλίου, εφόσον δεν κρίθηκαν σημαντικά από το συγγραφέα τους.

Αυτό που τον ενδιέφερε αντιθέτως ήταν να αποδείξει πως η… εγκληματική μανία των μπολσεβίκων δεν περιορίζεται στο μοχθηρό στάλιν, αλλά έχει βαθύτερες ρίζες κι εξαπλώνεται σε όλη την ιστορική διαδρομή της εσσδ, ενώ εδράζεται και σε κάποιες γραπτές οδηγίες του λένιν προς τους δικαστικούς και την τσεκά –όπως 'τεκμαίρεται' με κάποια φαιδρά τσιταρίσματα από το έργο του βλαδίμηρου από το σολζενίτσιν, που μόνο για το νικήτα έχει κάποια καλύτερη άποψη κι αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο.

Τα καλύτερα όμως έρχονται στη συνέχεια, που ο σόλτζε (οφ φόρτσουν) προβαίνει σε συγκρίσεις και κάποιες περίεργες… ανισωτικές εξισώσεις. Λέει για παράδειγμα πως οι πρακτικές της τσεκά και των συνεργατών της, την εξομοιώνουν με την τσαρική οχράνα. Αν και επί τσάρου τουλάχιστον κανείς δεν πήγαινε στη φυλακή ή στην εξορία χωρίς δίκη, οπότε ήταν μάλλον καλύτερα τα πράγματα –αυτό το τελευταίο δε μας το λέει ευθέως, αλλά μας αφήνει να το συμπεράνουμε συνεκδοχικά

Οι σοβιετικές πρακτικές κατατάσσουν επίσης τις αρχές της χώρας στο ίδιο επίπεδο με τους ναζί –αν και ο χίτλερ σεβόταν τη διεθνή σύμβαση για τους αιχμαλώτους. Και οι γερμανοί πέρασαν από δίκες 80 χιλιάδες πρωταίτιους της ναζιστικής θηριωδίας, ενώ αυτοί της αντίστοιχης σταλινικής μένουν ατιμώρητοι σαν το μολότοφ, ή και σε υπεύθυνα πόστα του σοβιετικού κράτους. Ο άθλιος σολζενίτσιν καμώνεται πως αγνοεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ναζί, πλην κάποιων αποδιοπομπαίων τράγων- επάνδρωσε και μεταπολεμικά τον κρατικό μηχανισμό της οδγ –σε πλήρη αντίθεση με την τύχη που είχαν στη λδγ- και μας το παρουσιάζει σαν πρότυπο για την αντιμετώπιση που θα έπρεπε να είχε η σοβιετική ηγεσία εκείνων των χρόνων!!

Η σοβιετική ρωσία της εποχής παρέμενε ένα ασιατικό κράτος του μεσαίωνα με πρακτικές της ιεράς εξέτασης. Μόνο που στο μεσαίωνα… και πάει λέγοντας.

Ο σολζενίτσιν λέει πως η εσσδ ήταν η μόνη χώρα που αρνήθηκε να υπογράψει τη διεθνή σύμβαση για τους αιχμαλώτους, γι’ αυτό κι άφηνε στη μοίρα τους τα παιδιά της μητέρας ρωσίας, με μοναδική επιλογή να πεθάνουν ή να συμβιβαστούν με τον εχθρό και να περάσουν στην υπηρεσία του. Και έτσι τους οδηγούσε στην αγκαλιά των ναζί, τη στιγμή που οι αιχμάλωτοι των άλλων εθνικοτήτων περίπου καλοπερνούσαν με βάση τις περιγραφές του –που δεν είναι από πρώτο χέρι. Η ρίζα του κακού δηλ δεν ήταν ο ολοκληρωτικός πόλεμος μέχρις εσχάτων που είχαν εξαπολύσει οι ναζί κατά της σοβιετίας με στόχο τον αφανισμό της –σε αντίθεση με τις χαμηλής έντασης επιχειρήσεις στο δυτικό μέτωπο. Αλλά η ξεροκεφαλιά της σοβιετικής ηγεσίας που κατ’ ουσίαν παρέδιδε τα παιδιά της στον εχθρό. Με βάση τα παραπάνω ο σολζενίτσιν καταφέρνει να δικαιολογήσει ως και τους βλασοφικούς δοσίλογους, που πολέμησαν με τη στολή των ναζί.

Αυτό που δεν καταφέρνει να εξηγήσει πολύ πειστικά ωστόσο είναι πώς μπόρεσε ένας τέτοιος λαός, τυραννισμένος και τρομοκρατημένος, με τόσο χαμηλό ηθικό κι αποκεφαλισμένη στρατιωτική ηγεσία (μετά τις εκκαθαρίσεις), να συντρίψει τη ναζιστική πολεμική μηχανή και να θριαμβεύσει. Και γιατί δεν αξιοποίησε την καινούρια κατάσταση που διαμορφωνόταν για να αποτινάξει τα δεσμά της τυραννίας. Η μόνη εξήγηση που διαθέτει γι’ αυτά είναι η αγάπη των πατριωτών για τη μητέρα ρωσία, που έκανε ως και τους εμιγκρέδες που ήταν πολέμιοι της σοβιετικής εξουσίας, να θέλουν επιστρέψουν στην πατρίδα για να την υπερασπίσουν.

Δε νομίζω πως ωφελεί να συνεχίσουμε με εξαντλητικές αναφορές στο αντικομμουνιστικό ρεπερτόριο του σολζενίτσιν. Όπως λέει κι ο ίδιος εξάλλου η ανθρώπινη συνείδηση έχει την τάση να κρατάει μόνο όσα συμφωνούν με αυτά που ήδη πιστεύει και να αγνοεί επιδεικτικά τα υπόλοιπα. Και μας το δείχνει αυτό με τη μονομέρεια και το βιβλίο του. Αυτό που απομένει να κάνουμε είναι η αυτοκριτική μας ως κομμουνιστικό κίνημα (όχι μόνο γιατί επιτρέψαμε την κυκλοφορία του βιβλίου στη σοβιετική ένωση –προφανώς στα πλαίσια του ‘αγώνα κατά της προσωπολατρίας’ και της… εκκαθάρισης της ιστορικής μνήμης- αλλά συνολικά).

Κάθε σύντροφος που διαβάζει τέτοια βιβλία επιδιώκει κατά βάθος δυο πράγματα. Είτε να περάσει ευχαρίστα η ώρα με μια εκδοχή πρωτόγονου αντικομμουνισμού, που θα του προκαλέσει γέλια μέχρι δακρύων. Είτε μια ψυχική αναμέτρηση με μια προσεγμένη εκδοχή εκλεπτυσμένου αντικομμουνισμού και με τον τυχόν κλονισμό που θα του επιφέρει. Αν συμπεριλάβουμε το αρχιπέλαγος γκούλαγκ στη δεύτερη κατηγορία, υπάρχουν σίγουρα ορισμένα σημεία (όπως οι πιθανές αποσπάσεις ομολογιών με βασανιστήρια, και η κριτική εξέταση του σοβιετικού ποινικού κώδικα και του νομικού πλαισίου της εσσδ) που προσφέρονται για προβληματισμό και γόνιμη αυτοκριτική –συνυπολογίζοντας πάντα το δοσμένο ιστορικό πλαίσιο-, ανεξάρτητα από το ποιος επισημαίνει αυτά τα σημεία, ή ακόμα και αν είναι από τους χειρότερους δηλωμένους αντικομμουνιστές.

Εν παρόδω να σημειώσουμε πως ο τίτλος του βιβλίου που εξετάζουμε είναι μάλλον παραπλανητικός, αφού οι σελίδες του δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου στα γκουλάγκ και τον τρόπο λειτουργίας τους. Αυτά περιγράφονται στο άλλο γνωστό –και πολυβραβευμένο στη δύση- έργο του σολζενίτσιν, το ‘μια μέρα στη ζωή του ιβάν ντενίσοβιτς’. Όπου ο βασικός ήρωας, μεταξύ άλλων, μασάει αργά την τροφή του από τη μίζερη μερίδα που δικαιούται, για να κρατήσει περισσότερο και να ξεγελάσει την πείνα του. Αυτή είναι μια πολύτιμη συμβουλή για τους σημερινούς ελεύθερους έλληνες πολίτες, που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχιας κι αδυνατούν να θρέψουν τις οικογένειές τους.

Κλείνουμε την παρένθεση και κρατάμε τις προεκτάσεις της. Η πιο γόνιμη κριτική προσέγγιση που θα μπορούσε να γίνει ίσως είναι σχετικά με το θεσμό των γκούλαγκ και το σωφρονιστικό σύστημα στη μεταβατική, κατώτερη φάση της κοινωνίας του μέλλοντος. Ο απελευθερωτικός χαρακτήρας της εργασίας –παρά το καθαρά ειρωνικό σύνθημα ‘arbeitmacht frei’ στην είσοδο του νταχάου κι άλλων ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης- σε αντίθεση με τον αποβλακωτικό χαρακτήρα της μονότονα επαναλαμβανόμενης, βαριάς χειρωνακτικής εργασίας. Και άλλα συναφή θέματα, που προσπάθησα να τα χωρέσω σε μια παράγραφο, με μια απλή αναφορά, γιατί το κείμενο αρχίζει να ξεφεύγει σε έκταση και δε μας παίρνει να αναλύσουμε εδώ το θέμα –επιφυλάσσομαι για τα σχόλια.

Για τον επίλογο κρατάμε την ευχή του σολζενίτσιν να μπορέσει να ζήσει σε μια ελεύθερη ρωσία –όπως εννοεί αυτός βέβαια την ελευθερία- που αξιώθηκε να τη δει στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το πρόβλημα είναι πω μαζί με αυτόν ‘αξιώθηκαν’ να τη ζήσουν και οι λαοί της σοβιετίας, που είδαν τη γλύκα από πρώτο χέρι. Κι αφού βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και χωνέψουν τα διδάγματα της ιστορίας, καλούνται να ξαναλλάξουν τα κόζια, χωρίς να περιμένουν από δεύτερο χέρι σωτήρες.

Κοινή έμπνευση ή κάτι άλλο;;

Κοινή έμπνευση ή κάτι άλλο;;

Μέχρι τώρα, είχαμε συνηθίσει η Χρυσή Αυγή να αναπαράγει τα κακόγουστα και κακοφτιαγμένα αντικομμουνιστικά φωτομοντάζ του "Εργατικού" Αγώνα. Αυτή τη φορά, η σειρά άλλαξε και οι του "Εργατικού" Αγώνα απ' ότι φαίνεται στις φωτογραφίες εμπνεύστηκαν από τους φασίστες...

Δείτε τις δυο φωτογραφίες και βγάλτε τα συμπερασμάτα σας. 

Το ' χω ξαναπεί: Ο αντικομμουνισμός είναι σαν τον ΟΤΕ... ενώνει...

 

To έγκλημα με θύμα το Νίκο Μακρή στη Φτέρη

To έγκλημα με θύμα το Νίκο Μακρή στη Φτέρη

Σε παλαιότερο άρθρο μας αναφερθήκαμε στα εγκλήματα της συμμορίας Τσαμαδιά σε διάφορες περιοχές κοντά στην Σπερχειάδα. Ανάμεσα σε αυτά, ένα αφορούσε τη δολοφονία του Νίκου Μακρή στο χωριό Φτέρη.

Παραθέτουμε εδώ τις λεπτομέρειες του περιστατικού όπως μας τις αναφέρει αναγνώστης μας που κατάγεται από το χωριό αυτό και ο οποίος έχει καλύτερη και προσωπικότερη γνώση του περιστατικού

Το περιστατικο στη Φτερη με τον Νικο Μακρη το 1947 εχει ως εξης.

Ο Κωστα Μακρης γυιος του Νικου Μακρη,αγωνιστης του ΕΛΑΣ ,και του Δημοκρατικου Στρατου αργοτερα εχει βγει ηδη στο βουνο απο το 1946 .Ο πατερας του με τη μανα του εχουν μεινει πισω στο χωριο και προσπαθουν να επιβιωσουν οπως μπορουνε.

Εκεινη τη μερα λοιπον που εγινε το περιστατικο,περναγε απο τη πλατεια του χωριου ο Νικος Μακρης και πηγαινε στο χωραφι.
Στη πλατεια ηταν απ'το πρωι ο Φτεριωτης  Γ.Ν και ο Γιωργος Σιουτας με τη συμμορια του, απο ενα χωριο λιγο πιο περα.
Τον ακινητοποιησαν με την απειλη των οπλων και αρχισαν να τον βασανιζουν αγρια,μονο και μονο επειδη ο γυιος του ηταν στο βουνο.

Αφου κουραστηκαν να τον χτυπανε με ξυλο και με βουρδουλα,του βαλαν ενα μηλο στο στομα,και τον οδηγησαν πισω απ'την εκκλησια ,τον εκτελεσαν εν ψυχρω,και πεταξαν το πτωμα του στο ρεμα.
Μετα απο λιγες μερες σειρα ειχε  η μανα του Κωστα Μακρη.Την δειραν τοσο ασχημα που για να την γλυτωσουν οι δικοι της σφαξαν ενα μοσχαρακι,το γδαραν ,και στο τομαρι του την βαλαν μεσα για να τη γλυτωσουν απ το θανατο,πραγμα που καταφεραν τελικα,και η Μακρηνα εζησε μεχρι το 1996.

Τάφος του Νίκου Μακρή στη Φτέρη

Ποιος χρωσαει και σε ποιον;

Οσο υπαρχει η εξουσια του κεφαλαιου,ολοι οι εργαζομενοι του κοσμου θα χρωστανε στο κεφαλαιο.Μονο η εργατικη εξουσια θα δωσει λυση.Και τωρα ενα παραμυθι των αστων.
ΦΑ

BLOOMBERG BUSINESSWEEK “Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα από τη χρεοκοπία της Αργεντινής”. Ούτε σεντ δεν εχουν βγάλει απ τα δικαστήρια τα funds

Στο ενδιαφέρον άρθρο του Businessweek διαβάζουμε πως οι διαχειριστές κερδοσκοπικών , οι κύριοι Dart και Singer δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν ούτε ένα σεντ από τα ταμεία της Αργεντινής, μετά την αθέτηση χρέους το 2005.

Σε αντίθεση με εμάς που χρυσοπληρώσαμε στον Dart το ομόλογό του στο ακέραιο. Ας είναι καλά οι  Βενιζέλος, Παπαδήμος , Σαμαράς, και Πικραμένος.

Η guardian τις ίδιες ημέρες έγραφε ότι οι Έλληνες καταστρέφονται για να πληρώνουν κερδοσκόπους-όρνεα, που δεν γνωρίζουν.

Η Αργεντινή δεν το έκανε.

Και όπως έγραψε σε άρθρο του στο FORBES ο James K. Glassman, πρώην Υφυπουργός του Μπούς.Τζούνιορ, ο μεγάλος φόβος Ευρωπαίων είναι οτι οι  Έλληνες θα μιμηθούν τους Αργεντινούς, που δεν πλήρωσαν & ανταμείβονται για αυτό.

To Businessweek ζητάει την γνώμη μιας καθηγήτριας Νομικής, σχετικά με την επιτυχία ή όχι μιας παρόμοιας κίνησης στην Ελλάδα, απο νομική σκοπιά.

"Εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι ο τελευταίος των πιστωτών της Ελλάδας", μας λέει η Anna Gelpern, καθηγήτρια νομικής στο American University της Ουάσιγκτον. 

"Η Ελλάδα έχει απειλήσει να μην εξοφλήσει όσους κρατούν παλιά ομόλογα, αλλά νομίζω ότι αυτοί θα είναι λίγοι σε σύγκριση με ό, τι ήταν στην Αργεντινή, και ότι είναι απίθανο να βγάλουν το ίδιο επίπεδο νομικής έντασης". Στην Ελληνική προσφορά ανταλλαγής, το 95,7% των ομόλογων δημοπρατήθηκαν.

Όσο για το συμπερασμα του άρθρου;

«Η αθέτηση χρέους των 95 δισ. δολαρίων σε ομόλογα, έκανε κακό στην πιστοληπτική ικανότητατης Αργεντινής, αλλά όχι στην οικονομία της, η οποία αυξάνετα περίπου 7% ετησίως από το 2005».

What Greece Can Learn From Argentina's Default

By Drew Benson

March 15, 2012

“Argentina is going to make this month’s bond payment without any obstacle,” Economy Minister Hernán Lorenzino assured reporters on his 40th birthday—on March 5—in Buenos Aires. He was shrugging off a ruling by U.S. District Judge Thomas Griesa in favor of creditors who have been challenging Argentina’s debt restructuring in New York.

Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα από τη χρεοκοπία της Αργεντινής



«Η Αργεντινή πρόκειται να προβεί στην πληρωμή του ομολόγου αυτού του μήνα, χωρίς κανένα εμπόδιο», διαβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομίας Hernán Lorenzino τους δημοσιογράφους στα 40ογενέθλιά του, στις 5 Μαρτίου στο Μπουένος Άιρες. Είχε αψηφίσει μια απόφαση του Περιφερειακού Δικαστή των ΗΠΑ, Thomas Griesa, στην Νέα Υόρκη, υπέρ των πιστωτών οι οποίοι έχουναμφισβητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής.

Ο Lorenzino ήταν ακόμα στα 20 του, όταν η χώρα αθέτησε το χρέος της, στο τότε ποσό-ρεκόρ των 95 δισ. δολαρίων, τον Δεκέμβριο του 2001, ένα γεγονός που κατά κάποιο τρόπο είναι παράλληλο με το πρόσφατο Ελληνικό μελόδραμα. 

Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής δεν έχει πουλήσει ομόλογα στο εξωτερικόαπό τότε. Έχει, όμως, κρατήσει απασχολημένη την δικηγορική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen &Hamilton , αποκρούοντας όλες τις προσπάθειες των  funds που διαχειρίζονται οι δισεκατομμυριούχοι επενδυτές Kenneth Dart και Paul Singer, για αποζημίωση. Και ο Griesa, 81ετών, έχει βγάλει τόσες πολλές αποφάσεις σχετικά με αυτή την διαφορά, που έχει γίνει μια μικρή διασημότητα για τις εφημερίδες του Μπουένος Άιρες.

Η αθέτηση χρέους της Αργεντινής το 2011, έγινε καθώς το δημοσιονομικό της έλλειμμα διευρύνθηκεκαι η οικονομία της χώρας συρρικνώθηκε για τρίτο συνεχόμενο έτος, υποδαυλίζοντας έτσι αναταραχές που άφησαν πάνω από 24 νεκρούς. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο τότε πρόεδροςΝέστορ Κίρσνερ προσφέρθηκε να ανταλλάξει τα ανεξόφλητα ομόλογα, με νέα αξίας 70% λιγότερο, ναι παρόμοια πρόταση με της Ελλάδας. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των ομολογιούχων αποδέχθηκαν την συμφωνία. Άλλοι πήγαν στο δικαστήριο για να προσπαθήσουν να εισπράξουν.

Το 2010, η Πρόεδρος Cristina Fernandez de Kirchner, η οποίοα ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία της το Δεκέμβριο, τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία του πρώην συζύγου της, ανανέωσε τηνπροσφορά ανταλλαγής ομολόγων του 2005 , λέγοντας ότι ήταν η τελευταία ευκαιρία για τους πιστωτές που κρατούσαν τα παλιά, να πάρουν νέα ομόλογα. Αυτή την στιγμή, λέει η Αργεντινή, οι πιστωτές που έχουν προσφύγει στην δικαιοσύνη εξακολουθούν να κατέχουν περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάριατου αθετημένου χρέους. Μαζί με τα hedge funds που την μηνύουν στη Νέα Υόρκη, είναι και μίαομάδα ιταλών ομολογιούχων που επιδιώκει μια διαιτητική απόφαση στο Διεθνές Κέντρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Επίλυση Επενδυτικών Διαφορών.

Θα μπορούσε η παρατεταμένη νομική κληρονομιά της αναδιάρθρωσης της Αργεντινής να είναι μια προειδοποιητική ιστορία για την Ελλάδα, η οποία αυτό το μήνα προσφέρθηκε να ανταλλάξειπερισσότερα από $ 200 δισ. του χρέους της; 

"Εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είναι ο τελευταίος των πιστωτών της Ελλάδας", μας λέει η Anna Gelpern, καθηγήτρια νομικής στο American University της Ουάσιγκτον. "Η Ελλάδα έχει απειλήσει να μην εξοφλήσει όσους κρατούν παλιά ομόλογα, αλλά νομίζω ότι αυτοί θα είναι λίγοι σε σύγκριση με ό, τι ήταν στην Αργεντινή, και ότι είναι απίθανο να βγάλουν το ίδιο επίπεδο νομικήςέντασης". Στην Ελληνική προσφορά ανταλλαγής, το 95,7% των ομόλογων δημοπρατήθηκαν.

Μετά την χρεοκοπία η Αργεντινή εγκατέλειψε την πρόσδεσή της με το δολάριο σε βάση ένα-προς-ένα και άφησε το νόμισμά της να κινηθεί. Το ΑΕΠ της είχε μειωθεί 10,8% το 2002. Μέχρι τοεπόμενο έτος, η οικονομία άρχισε να ανεβαίνει στηριζόμενο στις υψηλότερες τιμές της σόγιας και των σιτηρών και την Βραζιλιάνικη ζήτηση για τα βιομηχανικά προϊόντα της χώρας.

 Το ΑΕΠ αυξάνεται περίπου 7% το χρόνο κατά μέσο όρο από την ανταλλαγή ομολόγων του 2005.Οι εξαγωγικοί δασμοί, επίσης, βοήθησαν να δωθεί ώθηση στα διεθνή αποθεματικά, φτάνοντας στα επίπεδα ρεκόρ των 52.6 δις δολαρίων πέρυσι. Η Fernández έχει αξιοποιήσει τα αποθεματικά κατά τα τελευταία τρία χρόνια για να κάνει πληρωμές του χρέους.

Η ανάπτυξη της Αργεντινής ήρθε με έναν ετήσιο πληθωρισμό, που οι οικονομολόγοισυμπεριλαμβανομένων των πρώην κεντρικών τραπεζιτών Alfonso Prat-Gay και Martin Redrado, λένε ότι είναι πάνω από 20% σήμερα, περισσότερο από το διπλάσιο του 9,7% που δίνει η κυβέρνηση. Ο δείκτης MHP της Standard & Poors αξιολογεί την χώρα με Β, την  χαμηλότερη μεταξύ της Ομάδας των 20 μεγαλύτερων βιομηχανικών και αναδυόμενων οικονομιών.

Οι Dart και Singer λένε οτι Αργεντινή τους οφείλει τουλάχιστον $ 2 δισ. ευρώ απο τα επενδυτικά κεφάλαια που διαχειρίζονται. Το 2000, το fund του Singer, Elliott Management πληρώθηκεπερίπου 58 εκ. δολάρια από το Περού για διακανονισμό σε μια δίκη σχετικά με αθέτησηεξόφλησης, αφότου ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο εξέδωσε διαταγή που προέτρεπε την χώρα νασταματήσει μια πληρωμή ομολόγου.

Η τελευταία απόφαση του Griesa έλεγε ότι η Αργεντινή χρειάζεται να καταβάλει τόκους υπερημερίας στους κατόχους παλιών ομολόγων όπως ο Dart και ο Singer αν ήθελε να συνεχίσει την πληρωμή τόκων στους επενδυτές οι οποίοι έχουν αποδεχθεί τα νέα ομόλογα. Η Αργεντινή γρήγοραάσκησε έφεση, το οποίο σημαίνει ότι οι πληρωμές των νέων ομολογιούχων θα προχωρήσουν όπως έχει προγραμματιστεί αυτό το μήνα, δήλωσε ο Lorenzino.

Ότι ο Singer και ο Dart δεν έχουν καταφέρει να εισπράξουν τίποτα από την Αργεντινή, ακόμη κι ανέχουν κερδίσει δικαστικές αποφάσεις μπορεί να ήταν ένας λόγος που οι περισσότεροιομολογιούχοι δέχθηκαν την προσφορά της αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον πρώηνΓραμματέα Οικονομικών της Αργεντινής Guillermo Nielsen.

  «Η Ελλάδα ωφελείτε από το γεγονός ότι κανένα από τα ληστρικά funds δεν κατάφερε να αρπάξειτίποτα, τόσα χρόνια αφότου έκλεισαν οι ανταλλαγές ομολόγων",  λέει ο Nielsen. "Κανείς δεν θέλεινα παίξει το παιχνίδι της δεκαετούς επίλυσης διαφορών."



Το Συμπέρασμα: Η αθέτηση χρέους των 95 δισ. δολαρίων σε ομόλογα, έκανε κακό στηνπιστοληπτική ικανότητα της Αργεντινής, αλλά όχι στην οικονομία της, η οποία αυξάνετα περίπου 7% ετησίως από το 2005.

Μετάφραση: LEFTeria-news

ΔΙΑΒΑΣΤΕ - ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ

Εξαιρετικά σημαντικό άρθρο απο το Ιντιπέντεντ. Σε ποιόν πληρώσαμε το περιβόητο ομόλογο.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/05/blog-post_5802.html

Guardian Η Ελλάδα καταστρέφεται για να πληρώνει κερδοσκόπους-όρνεα, που δεν γνωρίζει.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/06/guardian.html

Παπαδημος-Βενιζελος μας φεσωσαν με εκατομμυρια.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/05/blog-post_2550.html

VIDEO.WSJ.Είναι αλήθεια,τα Funds αγοράζουν Ελλάδα,περιμένοντας νεο PSI

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/10/videowsj-funds-psi.html

ΑΡΧΕΙΟ.FORBES Πρ.Υφυπουργός Μπούς."Ο μεγάλος φόβος Ευρωπαίων.Oι Έλληνες θα μιμηθούν τους Αργεντινούς, που δεν πλήρωσαν & ανταμείβονται για αυτό"

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/07/forbes-o.html

Πίνακας Bloomberg.Η Ελλάδα πουλάει φθηνά & αγοράζει ακριβά.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/bloomberg.html

CBS. Η ABN Amro αρνείται το PSI και σκέφτεται να μας παραπέμψει στα βρετανικά δικαστήρια.Δεν ακούγεται τίποτα στην Αθήνα

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/05/cbs-abn-amro-psi.html

http://www.businessweek.com/articles/2012-03-15/what-greece-can-learn-from-argentinas-default

Lorenzino was still in his 20s when the country defaulted on a then-record $95 billion in debt in December 2001, an event that in some ways parallels the recent Greek melodrama. South America’s second-biggest economy hasn’t sold bonds overseas since. It has, however, kept law firm Cleary Gottlieb Steen & Hamilton busy fending off attempts by funds run by billionaire investors Kenneth Dart and Paul Singer to seek compensation. And Griesa, 81, has made so many rulings on the dispute that he’s become a minor celebrity in Buenos Aires newspapers.

Argentina’s 2001 default came as its budget deficit widened and the country’s economy was shrinking for a third-straight year, fueling unrest that left more than two dozen people dead. Four years later, then-President Néstor Kirchner offered to swap the defaulted bonds for new ones worth 70 percent less, similar to Greece’s proposal. Nearly three-quarters of the bondholders accepted the deal. Others went to court to try to collect.

In 2010, President Cristina Fernández de Kirchner, who began her second term in December, four years after succeeding her late husband, renewed the 2005 exchange offer, saying it was the final chance for holdout creditors to get new bonds. At this point, Argentina says litigating creditors still hold about $4 billion of defaulted debt. Along with the hedge funds suing in New York, a group of Italian bondholders is seeking an arbitration award at the World Bank’s International Centre for Settlement of Investment Disputes.

Could the drawn-out legal legacy of Argentina’s restructuring be a cautionary tale for Greece, which this month offered to exchange more than $200 billion of debt? “It very much depends on who is the last of the Greek creditors,” says Anna Gelpern, a law professor at American University in Washington. “Greece has threatened not to pay off holdouts, but I think the population of holdouts will be tiny compared with what it was in Argentina, and that’s unlikely to generate the same level of legal heat.” In the Greek exchange offer, 95.7 percent of bonds were tendered.

After defaulting, Argentina abandoned a one-to-one peg to the dollar and let its currency float. Gross domestic product fell 10.8 percent in 2002. By the next year the economy began to soar on the back of higher soybean and grain prices and Brazilian demand for the country’s manufactured goods. GDP has risen about 7 percent a year on average since the 2005 swap. Export taxes also helped push international reserves to a record $52.6 billion last year. Fernández has tapped the reserves during the past three years to make debt payments.

Argentina’s growth has come with annual inflation that economists including ex-central bankers Alfonso Prat-Gay and Martin Redrado say is above 20 percent today, more than double the 9.7 percent reported by the government. Standard & Poor’s (MHP) rates the country B, five levels below investment grade, the lowest among the Group of 20 biggest industrialized and emerging economies.

Dart and Singer say Argentina owes at least $2 billion to investment funds they manage. In 2000, Singer’s Elliott Management was paid about $58 million by Peru to settle a lawsuit over defaulted bonds after a European court issued an order that prompted the country to halt a bond payment.

The latest ruling by Griesa said Argentina needed to pay overdue interest to holdout creditors such as Dart and Singer if it wanted to keep paying interest to investors who had accepted the new bonds. Argentina quickly appealed, which means the payments to new bondholders will proceed as planned this month, says Lorenzino.

That Singer and Dart have been unable to collect anything from Argentina even though they’ve won court rulings may be one reason most bondholders took Greece’s restructuring offer, according to former Argentine Finance Secretary Guillermo Nielsen. “Greece has benefited from the fact that none of the vulture funds have been able to grab anything so many years after the exchanges have closed,” Nielsen says. “Nobody wants to play the game of a decade of litigation.”

The bottom line: Defaulting on $95 billion in bonds hurt Argentina’s credit rating but not its economy, which has grown about 7 percent a year since 2005.