Οι προσπάθειες τρομοκράτησης και φίμωσης των εργαζομένων δε θα περάσουν

Οι προσπάθειες τρομοκράτησης και φίμωσης των εργαζομένων δε θα περάσουν

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Θα ήταν για γέλια ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύουν τα πράγματα κάποιοι από τη διοίκηση του

Σωματείου Καθαριστριών και Καθαριστών του ΓΝΚ σε συνεργασία με την πλειοψηφία της διοίκησης

του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, αν δεν είχε να κάνει με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων σε αυτόν

τον ευαίσθητη χώρο, με τις ίδιες τις ζωές εργαζόμενων μητέρων. Τα τσιράκια της εργοδοσίας, με

φασιστικό-πραξικοπηματικό τρόπο, παραβιάζοντας ακόμα και το ίδιο το καταστατικό του Σωματείου

Καθαριστριών και Καθαριστών του ΓΝΚ αλλά και τη βούληση των μελών του Σωματείου, προχωράνε

με το έτσι θέλω, χωρίς καμία αιτιολόγηση και με παράνομο τρόπο, σε καθαιρέσεις και διαγραφές

μελών του Σωματείου και του ΔΣ που τους χάλαγαν τη «σούπα». Παράλληλα, με τον ίδιο τρόπο

διορίζουν μέλη στο ΔΣ, ανάλογα με το τι βολεύει την εργοδοσία και τη διοίκηση του ΓΝΚ, ώστε να μην

ακούγονται διαφορετικές φωνές, να σταματήσουν οι διεκδικήσεις και να το έχουν συνολικά του

χεριού τους…

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εργαζόμενες, για τις οποίες μερίδα της διοίκησης του Σωματείου μεθοδεύει τις

παραπάνω διαγραφές, πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα για σταθερή και μόνιμη δουλειά με

δικαιώματα για όλους και για υπεράσπιση συνολικά των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων

απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολύσει εργοδοσία και διοίκηση του ΓΝΚ, αλλά και η κυβέρνηση

ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που παρά τις τροποποιήσεις στους νόμους που η ίδια ψηφίζει, ουσιαστικά αφήνει

εκτός δουλειάς την πλειοψηφία των εργαζομένων στην καθαριότητα του νοσοκομείου, ετοιμάζει νέα

μέτρα και «αντίμετρα» για να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι συγκεκριμένες εργαζόμενες μητέρες, όλο αυτό το διάστημα είναι στο

στόχαστρο της εργοδοσίας, της διοίκησης του ΓΝΚ και των ανθρώπων της. Η στοχοποίηση αυτή

μάλιστα έφτασε μέχρι του σημείου της αναγγελίας απόλυσης για μία από αυτές, που βέβαια κάτω

από την πίεση των κινητοποιήσεων των ίδιων των εργαζομένων, του Κερκυραϊκού Συνδέσμου

Ιδιωτικών Υπαλλήλων και των άλλων σωματείων που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ., η εργοδοσία

αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί. Και όλα αυτά ενώ η εργοδοσία και η διοίκηση του ΓΝΚ είναι

εκτεθειμένες απέναντι στις εργαζόμενες και σε ολόκληρο τον κερκυραϊκό λαό μετά και την

αποκάλυψη της κλοπής και της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι συναδέλφισσες στους – έτσι κι

αλλιώς – πενιχρούς μισθούς τους..

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί και η στάση περιφερειακού συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ, που σε συνεδρίαση

του Περιφερειακού Συμβουλίου το Σάββατο 18 Μάρτη, κατά τη διάρκεια συζήτησης ψηφίσματος που

έφερε η Λαϊκή Συσπείρωση και ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων, για την υπεράσπιση

των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην καθαριότητα του ΓΝΚ, για σταθερή και μόνιμη δουλειά, ο

συγκεκριμένος σύμβουλος αναμασούσε την προπαγάνδα της πλειοψηφίας του Σωματείου

Καθαριστριών και Καθαριστών του ΓΝΚ και της πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου

Κέρκυρας, στρεφόμενος επί της ουσίας εναντίον των αγωνιζόμενων εργαζομένων σε αυτόν το χώρο.

Τι και αν οι ανακοινώσεις της πλειοψηφίας του συγκεκριμένου επιχειρησιακού σωματείου που

επικαλέστηκε αποτελούν προϊόν του παραπάνω πραξικοπήματος, της παραπάνω λογικής, που είναι

εχθρική απέναντι σε κάθε προσπάθεια των εργαζομένων να υπερασπιστούν τη ζωή τους…! Για

αυτούς σημασία έχει η υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών σε όλα τα επίπεδα..!

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Τα εργατικά μας σωματεία, μπορούν και πρέπει να γίνουν η δύναμή μας σε κάθε χώρο και κλάδο

δουλειάς. Με γνώμονα τα συμφέροντα της τάξης μας, των οικογενειών μας, να αποτελέσουν

εργαλεία διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλλει λογικές υποταγής

αν εμείς, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, δεν τους το επιτρέψουμε.

Τα εργατικά μας σωματεία είμαστε ΕΜΕΙΣ! Γι΄αυτό και μπορούμε και οφείλουμε να ξεπερνάμε

ξεπουλημένες ηγεσίες, εργοδοτικές λογικές. Να απομονώνουμε φωνές που μας καλούν να

ταυτίσουμε τα συμφέροντά μας με αυτά της εργοδοσίας.

Τα εργατικά μας σωματεία συγκροτούνται για να ενώσουν τη διεκδίκηση της τάξης μας απέναντι στα

αφεντικά, την τάξη τους και το πολιτικό της προσωπικό. Για να συμβάλλουν στον κοινό αγώνα του

χώρου μας, του κλάδου μας, μαζί με τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα, όχι μόνο στην τήρηση των

αυτονόητων (π.χ. να πληρωνόμαστε το μισθό μας), αλλά στη διεκδίκηση της κάλυψης των σύγχρονων

αναγκών των οικογενειών μας, των παιδιών μας.

Τα εργατικά σωματεία δεν πρέπει να είναι μηχανισμοί παραγωγής αντιπροσώπων που θα συντηρούν

τις σάπιες λογικές και καρέκλες του εργοδοτικού συνδικαλισμού, ούτε και εργαλεία βολέματος των

όποιων «φίλων» της εργοδοσίας.

Γι΄αυτό και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι οφείλουμε να υπερασπιστούμε το όπλο αυτό που έχουμε στα

χέρια μας, από αυθαιρεσίες, εκβιασμούς, αυταρχισμό. Υπερασπιζόμαστε το σωματείο μας

διεκδικώντας τα δικαιώματά μας!

Καμία καθαίρεση και καμία διαγραφή εργαζόμενου που μπήκε μπροστά στον αγώνα της επιβίωσης,

της αξιοπρέπειας στη δουλειά και στη ζωή μας, δεν υφίσταται! Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει

αυτόν τον δρόμο, μπορεί να παραιτηθεί! Το σωματείο όμως, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΛΥΣΕΙ!

Όλοι εμείς, που συνεχίζουμε τον αγώνα, διεκδικούμε:

· Πρόσληψη από το ΓΝΚ και απορρόφηση όλων των εργαζόμενων με σταθερή σχέση εργασίας, με

πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα-Σταθερή και μόνιμη δουλειά με δικαιώματα για

όλους

· Να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας. Κανένας εργαζόμενος να μην χάσει την δουλειά του

· Να καταβάλλει η εταιρεία-εργολάβος το σύνολο των κλεμμένων δεδουλευμένα στους

εργαζόμενους

· Να φύγουν τα συνεργεία-εργολαβικές εταιρίες από κάθε δημόσιο κτίριο και υπηρεσία

· Ένταξη όλων των εργαζόμενων στην καθαριότητα στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα

· Να σταματήσει η τρομοκρατία της εργοδοσίας και των ανθρώπων της σε βάρος των εργαζομένων

· Να ληφθούν άμεσα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας για την προστασία των εργαζομένων

· Ανάκτηση όλων των απωλειών που είχαμε τα χρόνια της κρίσης

Σωματειακή Επιτροπή Καθαριστριών του ΓΝΚ

Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων 

    Το Βατοπέδι έληξε. Τα Βατοπέδια μένουν;

Αθώους κήρυξε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων όλους τους κατηγορούμενους για την υπόθεση με τις ανταλλαγές  του Δημοσίου και της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου.

Συγκεκριμένα,έκρινε ότι η λίμνη Βιστωνίδα και οι παραλίμνιες εκτάσεις ανήκουν στο Δημόσιο και υιοθετώντας απαλλακτική εισαγγελική πρόταση ανακοίνωσε σήμερα την απόφαση. Διαβάστε την απόφαση, όπως παρουσιάζεται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, εδώ. Δήλωση για την απόφαση έκανε και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, υποστηρίζοντας ότι «η σημερινή απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης αποκαλύπτει το μέγεθος της αθλιότητας στην υπόθεση Βατοπεδίου». Ολόκληρη η δήλωση εδώ. 

Ας πάμε τώρα στην ουσία διότι τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά τα δεδομένα για την πηγή τέτοιου είδους γεγονότων παραμένουν αναλλοίωτα. Η ουσία είναι πέρα και τη συζήτηση με επιχειρήματα τα χρυσόβουλα, στον 21ο αιώνα, ακόμα και πέρα από εκείνο το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» της εποχής, το οποίο έγινε, στην πορεία, «νόμιμο», άρα και «ηθικό» για πολλές υποθέσεις που αφορούσαν τη χώρα. Μια φράση που βρήκε εφαρμογή σε πολλά επίσημα και ανεπίσημα σκάνδαλα στην εποχή των μνημονίων που ακολούθησε.

Ας προσέξουμε σημεία της απόφασης, όπως την παρουσίασε το ΑΠΕ – ΜΠΕ: «Η Δικαιοσύνη έκρινε ότι οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν δόλο για τις πράξεις τους και ότι είναι αθώοι για τον βαθμό εμπλοκής που τους καταλογίζεται είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί σε πράξεις απιστίας και ψευδών βεβαιώσεων. Αυτή ήταν και η πρόταση που υπέβαλε στο δικαστήριο, τον περασμένο Δεκέμβριο, η εισαγγελέας Έδρας Βασιλική Κρίνα, η οποία ζήτησε να κηρυχθούν όλοι οι κατηγορούμενοι αθώοι, κρίνοντας ότι δεν προκύπτει για κανέναν δόλος στις πράξεις του». Όπως σημειώνεται «η εισαγγελέας είχε τονίσει ότι οι δύο ιερωμένοι είχαν ακλόνητη πεποίθηση πως οι παραλίμνιες εκτάσεις ανήκουν στη Μονή και δεν επηρέασαν κανέναν, ενώ οι κρατικοί υπάλληλοι που ενεπλάκησαν στην υπόθεση ουσιαστικά εκτελούσαν κυβερνητικές επιλογές σχετικά με το θέμα».

Σημειώνεται «ότι η υπόθεση αφορά την παράδοση από τη Μονή στο Δημόσιο της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλιμνίων εκτάσεων της, συνολικού εμβαδού περίπου 27 χιλιάδων στρεμμάτων, με αντάλλαγμα ακίνητα του Δημοσίου.

Η εν λόγω ανταλλαγή που, κατά την δικογραφία, προκάλεσε ζημιά στο Δημόσιο, έγινε την περίοδο 2006- 2008 και στηρίχθηκε στην προηγούμενη παραδοχή εκ μέρους των αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών ότι η αγιορείτικη Μονή έχει στην ιδιοκτησία της τη Βιστωνίδα από το 1080, οπότε της έγινε σχετική δωρεά από τον τότε βυζαντινό Αυτοκράτορα με χρυσόβουλο και άλλα που ακολούθησαν». 

Κατά τη δικογραφία, «οι κατηγορούμενοι εν γνώσει τους «παρερμήνευσαν το περιεχόμενο των χρυσόβουλων που επικαλείται η Ιερά Μονή, ως τίτλους ιδιοκτησίας, υιοθετώντας τους ισχυρισμούς της με ατεκμηρίωτες και προσχηματικές αιτιολογίες» με αποτέλεσμα οι ενέργειές τους να «πλήξουν τα συμφέροντα του Δημοσίου». Στην υπόθεση αρχικά οι κατηγορούμενοι ήταν 32. Με βούλευμα ωστόσο του Συμβουλίου Εφετών 18 κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν, καθώς κατά την κρίση των Εφετών δεν προέκυπταν ικανά στοιχεία για την παραπομπή τους σε δίκη». Εκτός του ηγούμενου Εφραίμ και του δεύτερο τη τάξει στη Μονή, μοναχό Αρσένιο κατηγορούμενοι για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου ήταν άλλα 11 πρόσωπα, μεταξύ των οποίων η συμβολαιογράφος Κατερίνα Πελέκη, οι δικηγόροι Διονύσης και Δημήτρης Πελέκης, πατέρας και αδελφός της κατηγορουμένης, ο πρώην πρόεδρος και ο πρώην Διευθύνων Σύμβουλος της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου Πέτρος Παπαγεωργίου και Κωνσταντίνος Γκράτσιος, ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Γεωργίας Κωνσταντίνος Σκιαδάς, ο πρώην αντιπρόεδρος και μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κ.α.

Εκκλησιαστική(;) περιουσία

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, από εκείνη την εποχή, στον «Ριζοσπάστη» (7/10/ 2008) υπό τον τίτλο «Εκκλησιαστική(;) περιουσία», με τη σημείωση πως μέχρι σήμερα η σχέση Κράτους – Εκκλησίας παραμένει αλώβητη.

Τα «ιερά» κτήματα, περίπου όλη η Ελλάδα σύμφωνα με την επέκταση της …λογικής των χρυσόβουλων (την οποία αποδέχονται όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα, στην πράξη), πού ανήκουν; Καμία κυβέρνηση δεν στάθηκε στο «ηθικό δικαίωμα» της πολιτείας να αποδοθούν αυτά τα κτήματα στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, τελικά, το Βατοπέδι έληξε, αλλά τα Βατοπέδια μένουν.

Ακολουθεί το άρθρο: 

Υπάρχει πιθανότητα να ξημερώσει μια μέρα που η Εκκλησία ή τα μοναστήρια θα διεκδικήσουν σαν περιουσιακό τους στοιχείο τον …«Ευαγγελισμό» ή το νοσοκομείο Παίδων, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο ή το θέατρο του Λυκαβηττού; Λογικά όχι. Θεωρητικά, όμως, όπως αποδείχτηκε με τη λίμνη Βιστωνίδα, τίποτα δεν αποκλείεται! Και δεν είναι μόνο η σχετική υπόμνηση που έκανε πριν λίγες μέρες ο κ. Ιερώνυμος. Είναι το σύνολο της «επιχειρηματολογίας» που αναπτύσσεται από πλευράς Εκκλησίας, διαχρονικά, σύμφωνα με το οποίο ό,τι έχει χτιστεί σε αυτόν τον τόπο είναι χτισμένο πάνω σε …δικά της κτήματα, τα οποία είτε κάποια στιγμή απαλλοτριώθηκαν από το κράτος είτε εκείνη τα «προσέφερε μεγαθύμως» στο Εθνος…

***

Για να πάρουμε μια γεύση από το …«Αγιο Πνεύμα» που διαπνέει κάποιους από τους «Αγιους Πατέρες», είναι χρήσιμο να σταθούμε σε ορισμένα… προπαγανδιστικά κείμενα που βλέπουν εσχάτως το φως της δημοσιότητας από πλευράς ορισμένων συνηγόρων της Εκκλησίας (και όχι του Διαβόλου). Διαβάζουμε σχετικά στο Ιντερνετ:

«Το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, η Ακαδημία Αθηνών, η Ριζάρειος Σχολή, το Παλαιό Πτωχοκομείο, η Μαράσλειος Ακαδημία, το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή, η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή, το Αρεταίειο Νοσοκομείο, το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, η Γερμάνειος Εκκλησιαστική Σχολή (το κτίριο και η έκταση της σημερινής Σχολής Χωροφυλακής), το Νοσοκομείο Παίδων, το Σκοπευτήριο, η Ρωσική Αρχαιολογική Σχολή, τα Ιατρικά Εργαστήρια Πανεπιστημίου, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, το Νοσοκομείο Συγγρού, το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης, η Πυριτιδαποθήκη, τα Παραπήγματα και οι Λουτρώνες Στρατού (η σημερινή έκταση του αγάλματος Βενιζέλου, το οικόπεδο του σημερινού Μεγάρου Μουσικής, η σημερινή αμερικανική πρεσβεία), ολόκληρο το μεγάλο κτήμα της Μονής Πετράκη στο Γουδί για την ίδρυση στρατιωτικής πόλεως, το Νοσοκομείο Αγίας Ελένης, οι Παιδικές Εξοχές στη Βούλα, το Γυμναστήριο Αμαρουσίου, το Νοσοκομείο Σωτηρία, το Σανατόριο Πάρνηθας, το Ασκληπιείο Βούλας και τόσα άλλα κτίστηκαν σε οικόπεδα της Εκκλησίας που δωρήθηκαν από αυτήν ή αρπάχτηκαν βιαίως ή ληστρικώ τω τρόπω».

Και παρακάτω:

«Ο Λυκαβηττός, το Κεφαλάρι Κηφισιάς, το άλσος Συγγρού, το άλσος Παγκρατίου, η πλατεία προ του Ευαγγελισμού, η πλατεία Μαβίλη, οι πλατείες του Αγίου Θωμά, του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων, του Αγίου Ανδρέα Ιπποκρατείου, η πλατεία προ του Νοσοκομείου Παίδων και δεκάδες άλλες περιπτώσεις που εξυπηρέτησαν άλλες ανθρώπινες και εθνικές ανάγκες είναι εκκλησιαστική περιουσία»…

Στα προηγούμενα προσθέστε και τις «συμπαγείς εκτάσεις είτε στην Αττική, όπως είναι ο Γέρακας, η Βραώνα, ο Βουρβάς, τα Λεγραινά, το Πάτημα, ο Σκαραμαγκάς, είτε σε άλλα μέρη της πατρίδας μας», οι οποίες θεωρούνται «εκτάσεις μεγάλων μοναστηριών (που) διανεμήθηκαν» σε βάρος της Εκκλησίας…

***

Σημειωτέον ότι τα παραπάνω περί «βίαιης» ή «ληστρικής αρπαγής» δε διακονούνται μόνο από κάποιους που κινούνται στο περιθώριο της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Είναι ενδιαφέρον ότι δε λείπουν και περιπτώσεις που οι εν λόγω αναφορές γίνονται από παράγοντες της Εκκλησίας χωρίς περιττές περιστροφές και μάλιστα επισήμως:

«Ολόκληρη η Βουλιαγμένη ανήκε κάποτε στην Εκκλησία. Ο,τι έχει πολεοδομηθεί έγινε με παραχώρηση δικών μας εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων. Δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές και δεν είναι μόνο αυτά. Το Πανεπιστήμιο, η Ακαδημία, η Βιβλιοθήκη, το Οφθαλμιατρείο, ο Ευαγγελισμός, το Νίμιτς είναι μερικά από τα δημόσια κτίρια που παραχωρήθηκαν από την Εκκλησία. Ολόκληρες περιοχές, όπως το Γουδί, το Πέραμα, η Καισαριανή, ήταν της Εκκλησίας, το μισό Κολωνάκι που καταπατήθηκε, ο Καρέας που είναι δάσος και δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα παγκάκι»,

υποστήριζε ο μέχρι πριν λίγο διάστημα υπεύθυνος περί τα οικονομικά της Εκκλησίας κ. Πυλαρινός (20/2/2005, «Βήμα»).

***

Κοντά σε αυτά, πρέπει να συνυπολογιστούν εκκλησιαστικές αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες, η Εκκλησία από συστάσεως ελληνικού κράτους έχει «απολέσει» – λέει – το 96% της περιουσίας «της». Επισήμως, δε, της έχει απομείνει το 4%.

Το στοιχείο είναι ενδιαφέρον: Σύμφωνα με μελέτη που εκδόθηκε επισήμως από την Αγροτική Τράπεζα πριν μερικά χρόνια, από το σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδας, στην Εκκλησία ανήκουν 1.282.300 στρέμματα εκ των οποίων τα 367.000 είναι δασικές εκτάσεις, τα 745.400 βοσκότοποι και τα 169.900 γεωργική καλλιεργήσιμη γη.

Αν, λοιπόν, αυτά αποτελούν το 4% της εμφανιζόμενης ως περιουσίας της Εκκλησίας, και εφόσον προστεθεί και το υπόλοιπο 96% που υποτίθεται ότι της «κλάπηκε», τότε το συμπέρασμα που προκύπτει για τους «Αγιους Πατέρες» είναι ότι εν δυνάμει τους ανήκει …όλη η Ελλάδα!

***

Επειδή, λοιπόν, το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο από τα πεπραγμένα του Εφραίμ και μιας και η υπόθεση Βατοπέδι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, χρειάζεται να απαντηθεί ιστορικά τι είναι αυτό που τελικά η Εκκλησία και τα μοναστήρια εμφανίζουν ή διεκδικούν σαν περιουσία «τους».

Επαρκέστατη ως προς τα παραπάνω είναι η απάντηση που νομικά έχει δοθεί ήδη από το 1981 από τον καθηγητή Γιώργο Κουμάντο:

«Ενα μεγάλο μέρος αυτής της περιουσίας, ίσως το μέγιστο – σημείωνε σε άρθρο του στο «Βήμα» στις 4/5/1981 – προέρχεται από δωρεές που έγιναν προς την Εκκλησία κατά την Τουρκοκρατία, για να μην πάρουν τα κτήματα οι κατακτητές. Οι Τούρκοι δε σέβονταν την περιουσία των Ελλήνων αλλά σέβονταν την περιουσία της Εκκλησίας. Ετσι η Εκκλησία εμφανίζεται ως θεματοφύλακας περιουσιών που της δόθηκαν από κατατρεγμένους Ελληνες για να τις φυλάξει και να τις διασώσει. Ετσι όμως, η ιδιοκτησία που υπάρχει κατά τους νομικούς κανόνες, βρίσκεται ηθικά υπονομευμένη: τα κτήματα αυτά ανήκουν ουσιαστικά στο εθνικό σύνολο. Θεμελιώνεται, λοιπόν, ηθικά το δικαίωμα της Πολιτείας να αξιώσει την απόδοση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που τυπικά είναι «γραμμένα» στο όνομα της Εκκλησίας και των άλλων εκκλησιαστικών νομικών προσώπων. Είναι συνεπώς απαράδεχτο αυτά τα ακίνητα να τα διαχειρίζονται, σχεδόν σαν ατομική τους περιουσία, όσοι καταφέρνουν να ανεβούν σε κάποιο υψηλό αξίωμα, εκκλησιαστικό ή μοναστηριακό. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις φτάνει να αναρωτιέται κανείς μήπως υπάρχουν ασεβείς, που παρακινούνται στην επιλογή της εκκλησιαστικής σταδιοδρομίας από την ελπίδα να φτάσουν κάποτε σε βαθμίδες αρκετά υψηλές, ώστε να δίνουν τη δυνατότητα διαχείρισης μεγάλων περιουσιών με ελάχιστο έλεγχο. Ετσι όμως διαφθείρεται η ιεροσύνη που, αντί να είναι αποτέλεσμα προσωπικής κλίσης ή κλήσης από το Θεό, είναι πειρασμός του Μαμμωνά».

***

Το «ηθικό δικαίωμα», εντούτοις, της πολιτείας να αποδοθούν αυτά τα κτήματα στο κοινωνικό σύνολο, ουδέποτε μετουσιώθηκε σε πολιτική πράξη.

Αντίθετα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (σημείωση: και του ΣΥΡΙΖΑ πλέον), διατηρούν αλώβητη την αιμομεικτική σχέση Κράτους – Εκκλησίας, επενδύοντας στο γεγονός ότι η ιεραρχία έχει διδαχτεί για αιώνες να λειτουργεί σαν «η Δεξιά του Κυρίου», δηλαδή της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Το ζήτημα, συνεπώς, δεν είναι ούτε τα χρυσόβουλα των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ούτε τα χοτζέτια των πασάδων, τα οποία επικαλούνται κατά καιρούς οι ιεράρχες και οι ηγούμενοι των μοναστηριών. Το θέμα είναι πότε ακριβώς σε αυτή τη χώρα θα εφαρμοστεί η ρήση του Καποδίστρια, ότι δηλαδή αυτό το κράτος, το ελληνικό κράτος, δημιουργήθηκε «επαναστατικώς και δημευτικώς» και ως εκ τούτου ο λαός του δε χρωστάει τίποτα σε «κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες».

Η ακροδεξιά πανηγυρίζει

 Η ακροδεξιά πανηγυρίζει

Η ακροδεξιά πανηγυρίζει μέσα από τα στόματα των αστών δημοκρατών!

Πανηγυρίζουν οι αναλυτές στην ΕΡΤ από τη «νίκη της δημοκρατίας» στην Ολλανδία και υμνούν την έξυπνη τακτική να γίνεσαι ακροδεξιός στη θέση του ακροδεξιού για να… μη βγει ο ακροδεξιός!!!

Κάποια κυρία μάλιστα ανακάλυψε την πλουραλιστική και πολυπολιτισμική Ολλανδία, την κοινωνία της απλής αναλογικής και της άμεσης δημοκρατίας, τα κόμματα των πολιτισμένων(!) και άλλα τέτοια ηλίθια, κάνοντας πως δεν είδαν το ένα ακόμη βήμα της εξουσίας του κεφαλαίου στην προώθηση της ακροδεξιάς και του φασισμού.

Αυτή η λογική του εκλογικού «μικρότερου κακού» που στο τέλος θα φέρει το δίλημμα «καλός Χιτλερ ή κακός Χίτλερ;», οδηγεί τους λαούς στο σφαγείο με τη «θέλησή τους»!

Στέργιος Βασιλείου

Η στρατηγική του ΚΚΕ και η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες

 Η στρατηγική του ΚΚΕ και η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες

Ελλείψει χρόνου, η κε του μπλοκ αντιγράφει ένα υποκεφάλαιο -με τον τίτλο της ανάρτησης- από το άρθρο του Β. Όψιμου "Η θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό και οι διαστρεβλώσεις της", ως μια βάση για να ανοίξει η συζήτηση. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στην ΚομΕπ, που κυκλοφορεί και φιλοξενεί στις σελίδες της προσυνεδριακό διάλογο, με περισσότερες από τριάντα παρεμβάσεις.

* * *

Το ΚΚΕ, βγάζοντας συμπεράσματα από την πείρα του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, προχώρησε προς τα μπρος την επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής του με το 19ο Συνέδριο. Δεν ήταν μια εύκολη κι ευθύγραμμη πορεία μετά τη διάσπαση του Κόμματος και τις αντεπαναστατικές ανατροπές. Κουβαλούσαμε και κάμποση "αρχαία σκουριά" από στρατηγικές επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών. Με τις επεξεργασίες του τεκμηριώνει ότι:

Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ [...] Μετά την εκδήλωση της κρίσης, επιδεινώθηκε η θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, της ΕΕ και γενικότερα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, γεγονός που δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάας στην ΕΟΚ-ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου μονοπωλιακού κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, περιορίζουν τα περιθώρια αυτοτελών ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, καθώς όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρού, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης...

Στη σημερινή Ελλάδα η εργατική τάξη, η πρωτοπορία και η βασική κινητήρια δύναμη της σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι πολύ πιο πολυάριθμη, καθώς ο καπιταλισμός έχει αγκαλιάσει πολύ περισσότερους κλάδους της παραγωγής και η απασχόληση στην αγροτική οικονομία έχει συρρικνωθεί δραστικά. Ταυτόχρονα, εξακολουθούν να υπάρχουν πολυάριθμα στρώματα αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στην ύπαιθρο -το υπόβαθρο για την αναγκαιότητα της κοινωνικής συμμαχίας που πρέπει να οικοδομήσει η εργατική τάξη γύρω της.

Η Λαϊκή Συμμαχία, όπως την επεξεργάστηκε το 19ο Συνέδριο, είναι ακριβώς η αναγκαία συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων για το σήμερα. Η ενότητα της εργατικής τάξης σε επαναστατική κατεύθυνση και το μάζεμα γύρω της των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. "Εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών που δεν μπορούν να κάνουν συσσώρευση, των νέων και των γυναικών από τα εργατικά λαϊκά στρώματα στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις".

Ο αντικαπιταλιστικός αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της κοινωνικής συμμαχίας εκφράζει με επάρκεια τα αντικειμενικά υλικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων: Η εργατική τάξη έχει αντικειμενικό υλικό συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού, τα μικροαστικά στρώματα έχουν αντικειμενικό υλικό συμφέρον από τη συντριβή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, ανεξάρτητα από τις αυταπάτες τους για τη δυνατότητα μακροημέρευσης μιας οικονομίας στο έδαφος της ατομικής μικρο-ιδιοκτησίας. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί "δημοκρατικό" και "αντιιμπεριαλιστικό" (με την έννοια της πάλης ενάντια σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμούς) που χρησιμοποιούνταν στις παλιότερες κομματικές επεξεργασίες για να προσδιορίσουν το χαρακτήρα της πολιτικής συμμαχιών δεν ανταποκρίνονταν σε κάποιες υπαρκτές αναγκαιότητες της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελούσαν περισσότερο λεκτικά υπολείμματα και συγχύσεις καλύτερων επεξεργασιών του Κόμματος. Δεν υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα υπαρκτές κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις που να έχουν ως συνολικό προσανατολισμό (ο οποίος ανταποκρίνεται στα ιδιαίτερα, δικά τους συμφέροντα) μια "δημοκρατική" ή μια "αντιιμπεριαλιστική" στρατηγική. Η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς, για την αποδέσμευση από την ΕΕ ή η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες εντάσσονται στα επιμέρους μέτωπα πάλης της κοινωνικής συμμαχίας, αλλά δεν καθορίζουν το χαρακτήρα της και τον κεντρικό της προσανατολισμό. Αυτός μπορεί και πρέπει να καθορίζεται αποκλειστικά από το ποια στρατηγική κατεύθυνση εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κοινωνικών δυνάμεων που απαρτίζουν την κοινωνική τους συμμαχία.

Οι αντιλήψεις μιας σειράς οπορτουνιστικών δυνάμεων ότι η πάλη για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει ως ο βασικός και ώριμος κρίκος που θα συσπειρώσει σήμερα τις λαϊκές μάζες σε ριζοσπαστική κατεύθυνση υπονομεύουν την πάλη του λαϊκού κινήματος. Συσκοτίζουν καταρχάς τον πραγματικό αντίπαλο, αποσπώντας την πολιτική των ιμπεριαλιστικών επιτελείων (Κομισιόν, ΔΝΤ κτλ) από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων, μαζί και της αστικής τάξης στην Ελλάδα που συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και συνδιαμορφώνει την πολιτική τους. Ανεξάρτητα από φραστικές διακηρύξεις, δυσκολεύουν στην πραγματικότητα την ανάπτυξη της ριζοσπαστικότητας των λαϊκών μαζών, καλλιεργώντας σε αυτές την αυταπάτη ότι η πάλη τους μπορεί (ή και πρέπει) να σταματήσει τα "προσωρινά" σε ένα ενδιάμεσο σκαλοπατάκι μιας (καπιταλιστικής) Ελλάδας έξω από το ευρώ ή και την ΕΕ, που θα παίξει έναν "αντικειμενικά προοδευτικό ρόλο", με μια εξουσία "η οποία δε θα είναι αστική, δε θα είναι άμεσα η δικτατορία του προλεταριάτου, θα είναι όμως μια πολιτική εξουσία που το κράτος της θα είναι τύπου Κομμούνας..."

Αντικειμενικά, μια τέτοια γραμμή πάλης σπρώχνει τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στην αγκαλιά των μερίδων εκείνων του μονοπωλιακού κεφαλαίου που, μπροστά στην όξυνση των αντιφάσεων της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καλοβλέπουν σήμερα φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ και μια αναδιάταξη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αντιλήψεις αυτές προβάλλονται σε μια χρονική στιγμή που εγχώριες και ξένες αστικές δυνάμεις ήδη αμφισβητούν τη συνοχή της Ευρωζώνης, αλλά και της ίδιας της ΕΕ, και τείνουν να εγκαταλείψουν την επιχειρηματολογία για νομοτελειακή σύγκλιση των οικονομιών της ΕΕ. Είναι διαφορετικό ζήτημα να αξιοποιεί ένα γερά εξοπλισμένο επαναστατικό κίνημα τις αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για να προωθήσει τους στόχος του και άλλο, θεωρώντας ότι στα λαϊκά στρώματα η αναγκαιότητα σύγκρουσης με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, να σέρνεται πίσω από αστικούς σχεδιασμούς.

Στον ίδιο ολισθηρό δρόμο οδηγούν και οι αντιλήψεις ότι το σύνολο των αντιδραστικών μέτρων που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με όχημα τα "μνημόνια" συνιστούν την υλοποίηση ενός οργανωμένου σχεδίου των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τη διοχέτευση αξίας από την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας προς αυτά. Προκύπτει επομένως, σύμφωνα με αυτήν τη λογική, ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν απαντούν σε αναγκαιότητες της ελληνικής αστικής τάξης, ιδιαίτερα σε καιρούς οικονομικής κρίσης, αλλά συνιστούν ένα εκ των έξωθεν εκπορευόμενων σχέδιο των διεθνών κέντρων που λειτουργούν ως "επικυρίαρχοι". Το ελληνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο βγαίνει έξω από το κάδρο των ευθυνών. Το ίδιο αθέατη γίνεται και η καπιταλιστική κρίση της ελληνικής οικονομίας -απλά ο ελληνικός καπιταλισμός επηρεάζεται από την παγκόσμια κρίση.

Στη σημερινή Ελλάδα του μονοπωλιακού καπιταλισμού η αντικειμενική υπαρκτή αντίθεση των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δεν μπορεί να λυθεί ξέχωρα από την αντίθεσή τους με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η απαλλαγή από την εξουσία του κεφαλαίου είναι ο αναγκαίος όρος για να λειτουργήσει η αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς υπέρ του λαού. Η τοποθέτηση στην προμετωπίδα του λαϊκού κινήματος των στόχων πάλης ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, συχνά με την αταξική επίκληση για "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας", δε συνιστά κάποια δήθεν από αποτελεσματική αξιοποίηση της επαναστατικής τακτικής.

Αποτελεί, όπως έδειξε και η προηγούμενη διάλυση, μια μηχανιστική, αντιδιαλεκτική μεταφορά στο σήμερα μιας τακτικής που χρησιμοποίησε το επαναστατικό κίνημα στο πρώτο μισό του περασμένο αιώνα, τακτική που είχε πολύ πιο συγκεκριμένους αποδέκτες (χώρες με χαμηλό την εποχή εκείνο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. ή και με μη διαμορφωμένη την αστική κρατική οντότητά τους) και πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις προώθησης της επαναστατικής πάλης. Σήμερα όχι μόνο πρέπει το επαναστατικό κίνημα να υπολογίσει με αυστηρά επιστημονικό επίπεδο την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού που έχει μεσολαβήσει από τότε, αλλά, όντας και σοφότερο από την ενσωμάτωση της ιστορικής πείρας, να διορθώσει και τα στραβοπατήματα των παλιότερων επεξεργασιών του.

Η αναγκαία επαναστατική τακτική χτίζεται στο έδαφος της καθημερινής ταξικής πάλης, των άμεσων διεκδικήσεων, της αντίστασης στα αντιλαϊκά μέτρα. Για την αλληλεγγύη, την επιβίωση, την υπεράσπιση του εργατικού εισοδήματος, για την ανάκτηση των απωλειών στην κατεύθυνση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η οργανωμένη ταξική πάλη, σε σύγκρουση με τη συνολική πολιτική της αστικής τάξης και του κράτους της, με μοχλό την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την ενίσχυση του ΠΑΜΕ, είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να συγκεντρωθεί ο στρατός της επανάστασης, οι κινητήριες δυνάμεις της, για να  διαμορφωθεί η αναγκαία κοινωνική συμμαχία, να προετοιμαστεί ο υποκειμενικός παράγοντας για την προοπτική της επανάστασης.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ-Από το θεατρικο ΜΩΡΑΊ΄ΤΙΚΩΝ, μονοπρακτο σατυρικο

ΕΞΩΡΑ΄Ι΄ΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΠΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ                   
                                        ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ   

                               
            Σαββατο 1η Απριλη  7μμ στη πλατεια
            Από το θεατρικο ΜΩΡΑΊ΄ΤΙΚΩΝ
                           
                             BELCANTO
         
             μονοπρακτο σατυρικο
                               

ΛΑ.ΣΥ. Ο ετήσιος απολογισμός δράσης της Περιφέρειας Ι.Ν

Ο ετήσιος απολογισμός δράσης της Περιφέρειας Ι.Ν. που παρουσίασε ο Περιφερειάρχης ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ τις

19/3/17 αποδεικνύει ότι η πλειοψηφία του Π.Σ. κινήθηκε και το 2016 στη γραμμή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ:

Προσπάθησε να ενισχύσει την καπιταλιστική ανάπτυξη, την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και

περιφρόνησε τις λαϊκές ανάγκες.

Υπερηφανεύεται ο Περιφερειάρχης γιατί επιδότησε με χρήματα της Περιφέρειας την ανακαίνιση

ξενοδοχείων ενώ δεν βρήκε να πει μια κουβέντα για την εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί στα ξενοδοχεία για τους

ξενοδοχοϋπάλληλους που βιώνουν έναν εργασιακό μεσαίωνα με μισθούς και μεροκάματα πείνας,

υπερεντατικοποίηση της δουλειάς, με παρακράτηση δεδουλευμένων αποδοχών.

Προβάλει τη δημιουργία μιας ιδιωτικού χαρακτήρα αγροδιατροφικής εταιρείας όταν πεισματικά αρνείται

να χρηματοδοτήσει έργα στήριξης της αγροτοκτηνοτροφικής και αλιευτικής παραγωγής (όπως αγροτική οδοποιία –

έργα άρδευσης – λιμενικά καταφύγια κλπ). Πρόσφατα μάλιστα η περιφερειακή πλειοψηφία απέρριψε εισήγηση

της ΛΑ.ΣΥ που περιείχε τέτοιες προτάσεις με το επιχείρημα ότι δεν το επιτρέπει η Κ.Α.Π. της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Ε.Ε.).

Τα έργα αποκατάστασης των μεγάλων ζημιών από τους σεισμούς του 2014 στην Κεφαλονιά έχουν

σταματήσει, πολλά παιδιά συνεχίζουν να κάνουν μαθήματα στα κοντέινερ στο Ληξούρι και ο Περιφερειάρχης δε

βρήκε να πει μια κουβέντα για τις κυβερνητικές ευθύνες.

Θεωρεί επιτυχία την ένταξη της Περιφέρειας σε διασυνοριακά προγράμματα της Ε.Ε. τα οποία δεν

αποφέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους κατοίκους της Περιφέρειας ενώ θησαυρίζουν οι επιτήδειοι

(εταιρείες και μερικοί ιδιώτες) που τάχα κάνουν μελέτες. Από την άλλη αρνείται πεισματικά τη διεκδίκηση τέτοιων

κονδυλίων από τα διασυνοριακά προγράμματα που θα δημιουργήσουν κάποιες υποδομές για τη βελτίωση της

ζωής των κατοίκων πχ κατασκευή ή επέκταση λιμανιών, δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, κατασκευή βιολογικών

καθαρισμών, προστασία φυσικών υφάλων για φυσική αναπαραγωγή αλιευμάτων, αντικατάσταση παλιών

υδρευτικών αγωγών κ.α.

Ο Περιφερειάρχης υπερηφανεύεται για τον Περιφερειακό Σχεδιασμό για τη διαχείριση των σκουπιδιών την

ώρα που η Ζάκυνθος βουλιάζει στο σκουπίδι, στην Κέρκυρα δεν υλοποιείται τίποτα από τη λεγόμενη ενδιάμεση

λύση και η χωματερή του Τεμπλονίου συνεχίζει να εμπλουτίζεται με σκουπίδια προς δόξαν της περιβαλλοντικής

ευαισθησίας των ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ

Η πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ – ΛΑΕ στο ΠΣ ψήφισαν ξανά έναν προϋπολογισμό φτώχειας συμμορφούμενη πλήρως

με τα μνημόνια και τον κυβερνητικό προϋπολογισμό και κατά τα άλλα πανηγυρίζουν για την απορρόφηση

κονδυλίων του ΕΣΠΑ 2007 – 2014 και την ένταξη έργων στο νέο ΕΣΠΑ (ΣΕΣ) 2014-2020.

Συνειδητά αποσιωπούν ότι το νέο ΕΣΠΑ είναι κατά 60 εκ. ευρώ μικρότερο από τον προηγούμενο και κατά κύριο

λόγο κατευθύνεται στη χρηματοδότηση επιχειρηματικών ομίλων.

Γράφουν για δράσεις κοινωνικής πολιτικής ύψους 7,7 εκ. ευρώ που «θα» γίνουν. Όμως αξίζει να σημειωθεί

ότι συνεχίζεται η αδιαφορία της Περιφερειακής Αρχής για τη λειτουργία του Πρεβαντόρειου στο Γαστούρι

Κέρκυρας που μπορεί να εξυπηρετήσει όλα τα άτομα ΑΜΕΑ της Κέρκυρας.

Συνολικά ο ετήσιος απολογισμός της Περιφερειακής Αρχής ΣΥΡΙΖΑ – ΛΑΕ είναι αρνητικός για τα εργατικά

και λαϊκά συμφέροντα.

Η ΛΑ.ΣΥ. Ι.Ν. καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της Περιφέρειας Ι.Ν. να οργανώσουν τη

διεκδίκηση για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους από την Περιφέρεια τους Δήμους και την κυβέρνηση, να

βγάλουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα για το που οδηγεί η στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, να

συμπορευτούν με το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ.

20/3/17 

Εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ

 Εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ

Με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως της εργασίας, της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης και Παιδείας, της παροχής φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, της κατοικίας, της πρόσβασης στις πνευματικές και πολιτιστικές αξίες, έγιναν κτήμα των προλεταρίων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη Σοβιετική Ενωση. Και όλα αυτά χάρις στις ενδογενείς δυνατότητες ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, επειδή ή παραμένουν άλυτα ή αφαιρούνται από τους κεφαλαιοκράτες, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό, αφού αποτελούσε πρώτιστο ζήτημα, θεμελιώδη νόμο της συγκεκριμένης κοινωνίας, που ήταν η κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων. Μια ιστορική αναδρομή στις κατακτήσεις των ανθρώπων του μόχθου στην ΕΣΣΔ, αποκαλύπτει τα πλεονεκτήματα και την ανωτερότητα, για τους άμεσους παραγωγούς του πλούτου, του σοσιαλισμού.

Ο χρόνος εργασίας

Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός. Οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν ότι η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου των εργατοϋπαλλήλων στις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα και οργανώσεις, δεν μπορεί να ξεπερνά τις 41 ώρες τη βδομάδα. Για τους εργατοϋπαλλήλους ηλικίας 16-18 χρόνων είχε καθιερωθεί μειωμένη εργάσιμη βδομάδα 36 ωρών, για τους εργατοϋπαλλήλους 15-16 χρόνων εργάσιμη βδομάδα 24 ωρών και για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες εργάσιμη βδομάδα μέχρι 36 ώρες. Μειωμένη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου είχε καθιερωθεί επίσης για τους δασκάλους, τους γιατρούς και μερικές άλλες ειδικότητες. Για τη νυχτερινή εργασία (από τις 10 το βράδυ έως τις 6 το πρωί) η διάρκεια της δουλιάς ήταν μειωμένη κατά μία ώρα. Η καθιερωμένη μέση διάρκεια της εργάσιμης βδομάδας των ενήλικων εργατών στη βιομηχανία έφτασε τις 40,7 ώρες το 1976, από 47,8 ώρες το 1955 (58,5 ώρες το 1913) (στοιχεία έως το 1976).

Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Η εργάσιμη βδομάδα στη Σοβιετική Ενωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο. Αλλαξε και το περιεχόμενο του ελεύθερου χρόνου. Για την αξιοποίησή του, η λαϊκή εξουσία είχε δημιουργήσει και τις ανάλογες προϋποθέσεις, όπως αναπαυτήρια, δίκτυο πολιτιστικών, ενημερωτικών και υγειονομικών ιδρυμάτων.

Καθολική δημόσια υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση

Η Κοινωνική Ασφάλιση, προεπαναστατικά στη Ρωσία κάλυπτε μόνο 2 από τα 11 εκατομμύρια των ατόμων της μισθωτής εργασίας. Οι βασικές συνδρομές, μάλιστα, στο Ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων γίνονταν από τους ίδιους τους εργάτες (κατά τα 3/5).

Στην ΕΣΣΔ, πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού, η Κοινωνική Ασφάλιση (που κάλυπτε όλους τους εργαζόμενους και τα μέλη των οικογενειών τους) ήταν καθολική, χωρίς εισφορές από το μισθό των εργαζομένων. Οι εισφορές προέρχονταν από τα κονδύλια των επιχειρήσεων, ιδρυμάτων και κολχόζ και τον κρατικό προϋπολογισμό.

Υπήρχαν οι συντάξεις για γηρατειά, για αναπηρία, και λόγω απώλειας του προστάτη της οικογένειας. Το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, λόγω γηρατειών, για τους άνδρες ήταν τα 60 χρόνια, για τις γυναίκες τα 55 χρόνια. Οι εργάτες και υπάλληλοι που απασχολούνταν σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, έπαιρναν σύνταξη στα 50 χρόνια ηλικίας οι άνδρες και στα 45 οι γυναίκες. Συμπληρωματικά ευεργετήματα, τόσο ως προς την ηλικία όσο και ως προς τα χρόνια υπηρεσίας, παρέχονταν κατά τη συνταξιοδότηση των γυναικών που γέννησαν από 5 παιδιά και πάνω και τα μεγάλωσαν ως τα 8 τους χρόνια.

Υγιεινή και Ασφάλεια

Η προστασία της δουλιάς, όπως και η προστασία του περιβάλλοντος, συγκαταλέγονταν στα προβλήματα, όπου τα οικονομικά ζητήματα διαπλέκονται στενά με τα ζητήματα της κοινωνικής πολιτικής. Μόνο το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, μειώθηκαν κατά 20% τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες. Αν οι συνδικαλιστικές επιτροπές των επιχειρήσεων είχαν δικαίωμα να προβάλλουν «βέτο» στις αποφάσεις της διεύθυνσης για απολύσεις, η επιθεώρηση κάθε κλαδικού συνδικάτου δικαιούνταν να αναστείλει τη λειτουργία τμήματος ή ακόμα και εργοστασίου, όπου δεν τηρούνταν οι κανονισμοί της ασφάλειας και προστασίας της δουλιάς. (Στοιχεία από την μπροσούρα για τα 70χρονα της σοβιετικής εξουσίας).

Ιδιαίτερη φροντίδα

για την εργαζόμενη γυναίκα

και το παιδί

Η σοσιαλιστική εξουσία έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας. Το σοβιετικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών, που θα της επιτρέπουν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της. Η εργατική νομοθεσία προέβλεπε την εξασφάλιση της εργασίας των γυναικών, ιδιαίτερα στην περίοδο της εγκυμοσύνης. Οι έγκυες απαλλάσσονταν από τις υπερωρίες και τη νυχτερινή εργασία και μετατίθονταν σε πιο ελαφριές δουλιές. Στη γυναίκα χορηγούνταν πληρωμένη άδεια εγκυμοσύνης και τοκετού για 112 ημέρες (56 ημέρες πριν και 56 μετά τον τοκετό). Σε περίπτωση που κάποια γεννούσε δύο ή και περισσότερα παιδιά, ή σε περίπτωση επιπλοκών στον τοκετό, η άδεια μετά τον τοκετό αυξανόταν έως 70 μέρες. Ο κρατικός προϋπολογισμός προέβλεπε κονδύλια, που το ύψος τους συνεχώς αυξανόταν, για την καταβολή επιδόματος στις μητέρες για τη θεραπεία των παιδιών. Το 1975, σε σύγκριση με το 1940, είχαν αυξηθεί κατά 14 φορές, ενώ τα έξοδα για τη φροντίδα των παιδιών στα βρεφοκομεία, στους παιδικούς σταθμούς, στις κατασκηνώσεις και σε άλλα ιδρύματα εξωσχολικής απασχόλησης είχαν αυξηθεί περισσότερο από 13 φορές.

Στην προεπαναστατική Ρωσία υπήρχαν 7.500 κλίνες για τις έγκυες και τις λεχώνες, ενώ το 1913 μόνο το 5% των παιδιών γεννιόνταν σε νοσοκομείο. Η βοήθεια στις επιτόκους παρεχόταν κυρίως από τις πρακτικές μαμές. Στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, οργανώθηκε δίκτυο ιατρείων για την παρακολούθηση των γυναικών στα μαιευτήρια και τα γυναικολογικά τμήματα των νοσοκομείων. Παρόμοιο δίκτυο λειτουργούσε στα χωριά και στα κολχόζ. Το πρόβλημα της εξασφάλισης νοσοκομειακής περίθαλψης κατά τον τοκετό για όλες τις γυναίκες είχε λυθεί ολοκληρωτικά.

Σχετικά με τη βοήθεια για την ανατροφή των παιδιών: Στην προεπαναστατική Ρωσία, ουσιαστικά, δεν υπήρχε τέτοια βοήθεια. Μόνο το 20% των εργαζόμενων γυναικών μπορούσαν να υπολογίζουν, για παράδειγμα, σε κάποιο επίδομα εγκυμοσύνης. Οσο για την έννοια «παιδικά προσχολικά ιδρύματα», ήταν σχεδόν άγνωστη. Το 1914, σε ολόκληρη την τεράστια ρωσική αυτοκρατορία υπήρχαν μόνον 150 παιδικοί σταθμοί.

Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια Σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140 χιλιάδες παιδικούς σταθμούς. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους: Το ποσόν που πλήρωναν οι γονείς δεν κάλυπτε ούτε καν το κόστος διατροφής των παιδιών, ενώ ορισμένες οικογένειες - οι πολύτεκνες ή με χαμηλά εισοδήματα - απαλλάσσονταν από κάθε πληρωμή. Τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 3 χρόνων δικαιούνταν δωρεάν φάρμακα.

Στην προεπαναστατική Ρωσία, υπήρχαν 9 γυναικεία και παιδικά ιατρεία. Από τα 100 νεογέννητα παιδιά, τα 27 πέθαιναν προτού κλείσουν ένα χρόνο, ενώ τα μισά δεν έφθαναν ούτε τα 5 τους χρόνια. Το 1987, στην ΕΣΣΔ λειτουργούσε το κρατικό σύστημα προστασίας της μητέρας και του παιδιού, στο οποίο εντάσσονταν, ανάμεσα στ' άλλα, πάνω από 28 χιλιάδες γυναικεία ιατρεία και παιδικές πολυκλινικές.

Η οργάνωση της φροντίδας για τις έγκυες, περιλάμβανε στενή παρακολούθησή τους με εξετάσεις και ιατρικές συμβουλές και εξασφάλιση ειδικής ιατρικής βοήθειας κατά και μετά τον τοκετό, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η θνησιμότητα των μητέρων και των βρεφών. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της φροντίδας ήταν η αύξηση του αριθμού των μαιευτήρων και των γυναικολόγων, των παιδικών πολυκλινικών, του αριθμού των κλινών για τις έγκυες, τις λεχώνες και για εκείνες που πάσχουν από γυναικολογικές παθήσεις, καθώς και των ιατρείων που παρακολουθούν τις γυναίκες.

Το Σοβιετικό Κράτος έδειχνε ιδιαίτερη φροντίδα για την υγεία και την ανατροφή των παιδιών. Την προστασία της υγείας των παιδιών αναλάμβαναν τα ιδρύματα για τη θεραπεία και την πρόληψη παιδικών ασθενειών, τα νοσοκομεία παίδων, πολυκλινικές, παιδικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων, σανατόρια, βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τμήματα σχολικής υγιεινής, υγειονομικοί σταθμοί κ.ά. Ο αριθμός των παιδιών σε μόνιμα παιδικά ιδρύματα αυξήθηκε, από 5.400 προεπαναστατικά, σε 11.523.000 το 1975, δηλαδή πάνω από 2.000 φορές. Βασικό ρόλο στην ιατρική περίθαλψη των παιδιών έπαιζαν οι παιδικές πολυκλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Για πρώτη φορά στον κόσμο, καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδιάτρους και μόνιμες νοσοκόμες.

Κρατικό υγειονομικό σύστημα

Το δωρεάν για όλους σύστημα υγείας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Γίνεται ακόμα πιο σημαντικό, αν πάρουμε υπόψη την κατάσταση που επικρατούσε στον τομέα προστασίας της υγείας στην προεπαναστατική Ρωσία. Τότε σε ολόκληρη τη χώρα υπήρχαν μόνον 20 χιλ. γιατροί. Στη Σοβιετική Ενωση, το 1987 υπήρχαν πάνω από 1,1 εκατομμύριο (ή το ένα τέταρτο όλων των γιατρών του κόσμου).

Στο 2ο πρόγραμμα του ΡΚΚ (μπολσεβίκοι), που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο το 1919, θέτει ως πρωταρχικά καθήκοντα την εξυγίανση των κατοικημένων χώρων, την προστασία του εδάφους, του νερού και του αέρα, την υγειονομική προστασία των εστιατορίων, τη δημιουργία υγειονομικής νομοθεσίας κτλ.

Η μέση διάρκεια ζωής στην τσαρική Ρωσία ήταν 32 χρόνια. Μετά την επανάσταση, στα μέσα της δεκαετίας του '20, ανέβηκε μέχρι τα 44 χρόνια, και το 1987 έφτασε τα 69 χρόνια, δηλαδή στο επίπεδο των άλλων αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Ασφαλώς, και σ' αυτές τις χώρες, μεγάλωσε η διάρκεια ζωής τις δεκαετίες που πέρασαν, ήταν όμως διαφορετικός ο «δρόμος» που διανύθηκε από αυτές: Οι θάνατοι στην τσαρική Ρωσία ήταν διπλάσιοι από το τότε επίπεδο της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Και αν από τότε (σημείο υπολογισμού το 1913, που προηγήθηκε της έναρξης του Α` Παγκόσμιου Πολέμου) το επίπεδο των θανάτων στις ΗΠΑ μειώθηκε κατά 1,5 φορά και στην Αγγλία 1,2 φορά, στην ΕΣΣΔ μειώθηκε 3 φορές. Αναφορικά με τους θανάτους στο χώρο των παιδιών, στην ΕΣΣΔ μειώθηκαν 10 φορές.

Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν αρχικά η λύση του προβλήματος της υγείας στις πρώην περιφέρειες της τσαρικής Ρωσίας, όπου προεπαναστατικά δεν υπήρχε ουσιαστικά ιατρική περίθαλψη. Για παράδειγμα, ότι στο έδαφος του σημερινού Τατζικιστάν με ένα εκατομμύριο περίπου πληθυσμό, υπήρχαν 13 γιατροί (το 1987, 11,1 χιλιάδες) και στην Κιργιζία 15 (το 1987, 12,3 χιλιάδες). Από το 1965 έως το 1985, τα έξοδα του κράτους για την προστασία της υγείας και τη φυσική αγωγή είχαν αυξηθεί στην ΕΣΣΔ κατά 2,5 φορές κατά άτομο. Στα σοβιετικά νοσοκομεία, τα φάρμακα δίνονταν δωρεάν, όπως και στα παιδιά που θηλάζουν και σε περιπτώσεις ορισμένων παθήσεων (όπως είναι ο διαβήτης, π.χ.).

Σοσιαλισμός και μόρφωση

«Τόσο άγρια χώρα, όπου να λεηλατούνται η εκπαίδευση, η μόρφωση και οι γνώσεις από τις λαϊκές μάζες, δεν έμεινε πια καμία στην Ευρώπη, εκτός από τη Ρωσία». Ετσι περιγράφει ο Λένιν το 1913 την κατάσταση της Παιδείας στην προεπαναστατική Ρωσία. Περιγραφή, που θα ταίριαζε δυστυχώς και σήμερα και για τη σημερινή Ρωσία, όπως και για όλη την Ευρώπη πλέον, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες.

Ο μαζικός αναλφαβητισμός ήταν η «κληρονομιά» που άφησε η προεπαναστατική Ρωσία στη Σοβιετική Ενωση. Τρεις στους τέσσερις δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση. Πολλές εθνότητες δεν είχαν δική τους γραφή, ενώ περίπου τα 4/5 των παιδιών και των εφήβων δεν μπορούσαν να φοιτήσουν ούτε στα δημοτικά σχολεία. Ολες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης και ειδικά οι ανώτερες και οι ανώτατες ήταν σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Χαρακτηριστικά είναι τα ποσοστά των εγγράμματων στους Κιργίζιους (0,6%), στους Τουρκμένιους (0,7%), στους Ουζμπέκους (1,6%) και τους Καζάχους (2%).

Μετά την επανάσταση εφαρμόστηκε πολιτική γενικής, δωρεάν, υποχρεωτικής Παιδείας και για όλους. Στο 8ο Συνέδριο του ΡΚΚ (μπολσεβίκοι) το 1919, τέθηκε η πολιτική βάση της πανεξόρμησης για τη λαϊκή Παιδεία: Δημιουργία νέας σοσιαλιστικής λαϊκής Παιδείας και μετατροπή του σχολείου, από όπλο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, σε όπλο για τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στα τέλη του 1917 με αρχές του 1918, αυξήθηκε απότομα ο μηνιαίος μισθός των δασκάλων. Η σημασία που έδιναν οι κομμουνιστές, και ιδιαίτερα ο Λένιν, για την Παιδεία του λαού αναδεικνύεται και από την επιστολή του Λένιν προς τον Στάλιν για τη μείωση του εξοπλιστικού προγράμματος του στόλου, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου Παιδείας. Ολα αυτά, ενώ μαινόταν η ιμπεριαλιστική επίθεση κατά του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους. Ανοίγουν παντού σχολεία για ενήλικες και κέντρα εξάλειψη της αγραμματοσύνης. Εκδίδονται σε μεγάλα τιράζ και στις μητρικές γλώσσες αλφαβητάρια και εκπαιδευτικά βιβλία. Στον αγώνα με την αγραμματοσύνη συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, δάσκαλοι, φοιτητές, υπάλληλοι, μορφωμένοι εργάτες και αγρότες. Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες κάθονταν στα θρανία τα βράδια μετά τη δουλιά. Ηδη, το 1928, είχαν μάθει γράμματα 7 εκατομμύρια περίπου ενήλικες. Από το 1920 έως το 1940, έμαθαν γράμματα 60 εκατομμύρια ενήλικες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1939, οι εγγράμματοι ηλικίας 9-49 ετών αποτελούσαν το 87,4%. Το 1959, η αγραμματοσύνη είχε νικηθεί ολοκληρωτικά.

Ολα τα σχολεία γενικής μόρφωσης άνοιξαν για όλο το λαό. Καθιερώθηκε η δωρεάν Παιδεία και η κοινή φοίτηση των δύο φύλων στα σχολεία, χωρίστηκε το σχολείο από την εκκλησία και η εκκλησία με τη σειρά της από το κράτος, απαγορεύτηκαν οι θρησκευτικές τελετές και η διδασκαλία οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος στα σχολεία και καταργήθηκαν οι σωματικές τιμωρίες.

Επίσης, κατακτήθηκε το δικαίωμα των εθνοτήτων να σπουδάζουν στη μητρική τους γλώσσα, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία του σοβιετικού συστήματος κοινωνικής προσχολικής διαπαιδαγώγησης, εκπονήθηκαν και εφαρμόστηκαν νέες αρχές εισαγωγής στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που πλέον άνοιξαν τις πόρτες τους στην εργατική τάξη και τους αγρότες. Μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία. Στο σχολικό έτος '40 - '41, ο αριθμός των μαθητών στην Τουρκμενία αυξήθηκε κατά 37 φορές σε σχέση με το σχολικό έτος 1914 - '15, στην Κιργιζία κατά 47 φορές, στο Ουζμπεκιστάν κατά 75 φορές και στο Τατζικιστάν κατά 854 φορές! Το '40 - '41 φοιτούσαν συνολικά 35,6 εκατομμύρια μαθητές, αντί των 9,7 εκατομμυρίων το 1915.

Το 1984, στη Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρωσίας (ΣΟΣΔΡ), δηλαδή στη Σοβιετική Ρωσία, υπήρχαν 81,8 χιλιάδες δημόσια ιδρύματα προσχολικής αγωγής, στα οποία πήγαιναν 9,2 εκατομμύρια παιδιά. Υπήρχαν 67,6 χιλιάδες δημόσια σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσής της, στα οποία πήγαιναν 20.328.000 εκατομμύρια παιδιά. Υπήρχε κάλυψη 100% των παιδιών, σε 100% δημόσια σχολεία. Υπήρχαν επίσης 514 ΑΕΙ, στα οποία φοιτούσαν 2.824.500 φοιτητές. Υπήρχε κάλυψη των φοιτητών σε 100% δημόσια ΑΕΙ.

Το 1987, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πάνω από 1,5 εκατ. επιστήμονες, ή το ένα τέταρτο του παγκόσμιου συνόλου τους. Σε μια σειρά σημαντικούς τομείς και κατευθύνσεις, η Σοβιετική Ενωση βρισκόταν στις πρώτες γραμμές: Η πυραυλική και πυρηνική τεχνική, οι τροχιακοί διαστημικοί σταθμοί, η κατευθυνόμενη θερμοπυρηνική σύνθεση, ο απευθείας μετασχηματισμός της ενέργειας (μαγνητο-υδροδυναμικές γεννήτριες), κρυογενής τεχνική, καταλύτες τεχνολογικών διαδικασιών, κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, φραγμάτων, κλπ.

Η ΕΣΣΔ είχε τα πρωτεία σε ό,τι αφορά στον αριθμό των εφευρέσεων: Σ' αυτήν αναλογούσαν τα 20-25% των νέων τεχνικών λύσεων και επεξεργασιών που καταχωρούνται κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πηγές:

1. Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια

2. Μπροσούρα για τα 70χρονα της Σοβιετικής Εξουσίας.

απο τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ