17 Ιουν 2017

Guy Pride


Τι είναι αυτό το Γκάι Πράιντ; με ρώτησε στο τηλέφωνο ο θηλυκός μου γονιός και με εξέπληξε. Όχι τόσο που διαβάζει το μπλοκ πότε-πότε, όσο γιατί πέτυχε την προφορά του Pride, που είναι ίσως πιο δύσκολη για όποιον δεν ξέρει αγγλικά, ενώ το άλλο... Θα μου πεις, γιατί; Σάμπως υπάρχουν κανόνες που τους μάθαμε εμείς ποτέ; Βασικά κανόνες υπάρχουν, άλλο αν εμείς δεν τους διδαχτήκαμε ποτέ κι απλώς τους υποψιαζόμαστε εμπειρικά. Λες ρε συ να είναι έτσι και στη ζωή με τα φύλα; Ω θεέ-ά-θε@ μου, που δεν υπάρχεις. Και οι άγγελοι τελικά τι φύλο είχαν;

-Ξέρεις μάνα, ο Κάρολος δια της γραφής ενός γνωστού του, μου είπε να μη μιλάω για πράγματα που δεν ξέρω. Αλλά εγώ θα μπορούσα να απαντήσω (στο γνωστό του) να μην κριτικάρει κείμενα που δεν έχει διαβάσει. Ή που αντί να τα κατανοήσει, τα φέρνει στα μέτρα του, για να απαντήσει σε κάτι άλλο που είχε κατά νου -κι ίσως αυτός να ήταν τελικά εξαρχής ο ανομολόγητος στόχος του.

Πρώτο κρατούμενο: εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός. Κι εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και το Gay Pride. Τι κατανόησε από αυτά ο Δέλτα Ρο, πριν πάρει από το συνταξιδιώτη του το όπλο της κριτικής κι αρχίσει να πυροβολά την κριτική μας ικανότητα; Μηδέν στα δύο...

Καταρχάς, το δεύτερο ήταν τίτλος στην ανάρτηση κι είχε εξώφυλλο τη φατσούλα του Τσακαλώτου, που επιχείρησε να πει κάτι αντίστοιχο στη Βουλή. Πρέπει να έχεις τουλάχιστον κακή προαίρεση, για να αποτύχεις να κάνεις τη σύνδεση και να πεις ότι αναφέρεται στους παρελαύνοντες, χαϊδεύοντας αυτιά νοικοκυραίων, ομοφοβικών, μη σου πω και κουκουλοφόρων. Κι όσο για το πρώτο ζευγάρι, η μοναξιά υπάρχει ακριβώς εξαιτίας του ιμπεριαλισμού, της αλλοτρίωσης και του γενικευμένοι ατομικισμού σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, κι όχι εκτός από αυτόν ή παρά κι ενάντια σε αυτόν, για να συγκρίνουμε πόσα είναι τα θύματα του ενός και πόσα του άλλου.
Χώρια ότι αγνοείται επιδεικτικά το λεγόμενο ροζ ξέπλυμα (pinkeashing) των μαύρων πολιτικών -και με "η" και με "οι"- (μα αφού με ωμέγα γράφεται), που ψάχνουν προοδευτικά άλλοθι, για να καλλωπίσουν το προφίλ τους.

Δεύτερο κρατούμενο: μια πολύ εύστοχη σημείωση του Σπασμένου Παράθυρου από το δικό του αντίστοιχο κείμενο: να ξεκαθαρίσουμε ότι το Athens Pride είναι δημιούργημα μιας Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας και των χορηγών της. Την ξεφτίλα που πέτυχε δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την επωμίζονται οι ομοφυλόφιλοι, αλλά αποκλειστικά οι δημιουργοί του.

Το ότι δεν ταυτίζονται όλοι οι ομοφυλόφιλοι και λοιπές κατηγορίες, με το Gay Pride, μπορεί να το καταλάβει κανείς κι από τη δήλωση του Σιμιρδάνη, που λέει σωστά πως δεν τίθεται κανένα θέμα ντροπής ή περηφάνιας, κοινότητας ή διάκρισης, με βάση το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Τι εξυπηρετεί λοιπόν να ταυτίζουμε κάθε κριτική στο Gay Pride με ομοφοβικές στάσεις, κτλ;

Η κριτική στις αντιφάσεις του GP, το σφιχτό εναγκαλισμό του από "ευγενείς χορηγούς" και το ροζ ξέπλυμα, δεν είναι πολεμική στους γκέι γενικά, ούτε καν προς αυτούς που συμμετείχαν, με το ίδιο σκεπτικό που η κριτική στις πλατείες και τα διάφορα συστημικά, τηλεοπτικά χαρακτηριστικά τους δεν κριτίκαρε τον κόσμο που άφησε τον καναπέ του και κατέβηκε στο δρόμο, αλλά τη λογική που τεχνηέντως καλλιεργούνταν.

Ναι αλλά αντί να περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία ενός αμιγώς κομμουνιστκού gay pride, δε θα έπρεπε να κάνουμε παρέμβαση σε αυτόν τον κόσμο, να τον επηρεάσουμε, να αξιοποιήσουμε κάποιες αντιφάσεις, κοκ; Να παρέμβουμε στον κόσμο πιθανότατα ναι, στο GP πιθανότατα όχι -όπως δεν το κάναμε ούτε στις πλατείες.

Αλλά ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι κάνουμε το πρώτο (παρέμβαση, κτλ) πώς ακριβώς γίνεται εφόσον αποκλείουμε την κριτική κάποιων κακώς κειμένων -για να μη χαϊδέψουμε ομοφοβικά αυτιά; Κι γιατί απαγορεύεται να τεθείς ως προβληματισμός πχ το ροζ ξέπλυμα σε όσους συμμετέχουν, για να κάνουν κάτι σχετικά; Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι προτείνει σχετικά με αυτό ο DR.

Τρίτο κρατούμενο: Η βασική κριτική του ΔΡ δεν είναι τελικά απέναντι σε αυτά που διάβασε. Αυτή ήτα απλώς η αφορμή να πει κάποια πράγματα που ήθελε από πριν απέναντι σε υπαρκτές λογικές και συμπεριφορές που έχει συναντήσει και σε συντρόφους, που εκθέτουν το κόμμα χωρίς φυσικά να το εκπροσωπούν, απέναντι σε εμένα που τους χαϊδεύει τα αυτιά -όπως λέει- και το κόμμα που δεν έχει κάνει μια πιο σύγχρονη, ολοκληρωμένη επεξεργασία, προχωρημένη κι επικαιροποιημένη, με βάση τα νέα επιστημονικά δεδομένα.

Σε αυτό το τελευταίο δε θα διαφωνήσω. Το κόμμα πρέπει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη πρόταση, όχι απαραίτητα για να αλλάξει θέσεις, αλλά για να τις τεκμηριώσει, να έχει ολοκληρωμένη θέση κι ανάλυση για το ζήτημα των έμφυλων σχέσεων, της οικογένειας, της ταυτότητας, κτλ.

Συνεπώς, σε αντίθεση με την αυστηρή συμβουλή του ΔΡ "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" για πράγματα που δεν ξέρεις, προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση -παρά τη σχετική μας άγνοια- με σοβαρούς όρους, μακριά από εύκολα στερεότυπα και έτοιμα συμπεράσματα του στιλ "πίσω από τον ήλιο", κτλ.

Και νομίζω πως στα σχόλια του κειμένου του, στην Κατιούσα, μπορείτε να δείτε μερικές πολύ σοβαρές τοποθετήσεις και προβληματισμούς σφων αναγνωστών.

«Παραμύθι χωρίς όνομα»: Το «ψαλίδι» της Φρειδερίκης, ο Μάνος και ο Μίκης

«Αυτοί είναι οι στίχοι που έκαναν την Αυλή να ανάψει το γαλάζιο αίμα της και να βάλει μπρος τους τόσο οικείους της νόμους της χιτλερίας, στην οποία ευδοκίμως υπηρέτησε στη νεότητά της η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη. Το γιατί χολώθηκε το Παλάτι είναι περιττό να το αναλύσουμε…»
«Παραμύθι χωρίς όνομα»: Το «ψαλίδι» της Φρειδερίκης, ο Μάνος και ο Μίκης
Έχουν κλείσει δυο δεκαετίες από το ξετίναγμα του χιτλερικού ζυγού και στη μεταπολεμική καραμανλική Ελλάδα, εκτός από τον αυταρχισμό, τη -συχνά δολοφονική- βία και καταστολή στις εργατικές-λαϊκές διεκδικήσεις,  «ζουν και βασιλεύουν» νόμοι των χιτλερικών αρχών Κατοχής. Βασιλεύουν επίσης (κυριολεκτικά εδώ), αφού ο λαός πληρώνει με πολλούς τρόπους για να φουσκώνουν απ’ το αίμα του, και τα εν Τατόι βασιλικά παράσιτα.
Έχει προηγηθεί η απαγόρευση της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη από το κρατικό ραδιόφωνο (τότε ΕΙΡ), όταν με βάση το νόμο 1108/1941 των χιτλερικών αρχών της κατοχής η λογοκρισία απαγορεύει τους στίχους από το «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλη.
Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» είναι κύκλος τραγουδιών σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Μάνου Χατζιδάκι, που κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1965 με τη φωνή του Λάκη Παππά (ο δίσκος περιέχει επίσης τη μουσική και τραγούδια για το θεατρικό έργο «Ματωμένος γάμος», του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα,  που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το 1948 σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου). Τα τραγούδια γράφτηκαν για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ι. Καμπανέλλη, το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβρη του 1959 από το Νέο Θέατρο σε σκηνοθεσία Βασίλη Διαμαντόπουλου.
Η Φρειδερίκη μπορεί εκείνη την εποχή να μην βρίσκεται στο θρόνο της βασίλισσας, όμως και ως «βασιλομήτωρ» (μαμά του «Κοκού» – Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ) δεν παύει να ασκεί σημαντική επιρροή στα πράγματα.
Όμως ας διαβάσουμε τι λέει το ποίημα:
«Κι ήταν, που λέτε, μια φορά
όπου είχαμε ένα βασιλιά
καλό ανθρωπάκι.
Βαριά του ερχόταν η δουλειά
κι ήταν τα ζώα μου αργά
καλό ανθρωπάκι.
Απ’ το να τρέχει δω κι εκεί
Κάλλιο είχε μάσα και πιοτί
κι ένα υπνάκι.
Έτσι μας άφησε η χαρά
κι έτσι μας ήρθε η συμφορά
και το φαρμάκι.
Ρημάζουνε τα μαγαζιά
κλέφτει τους νιους η ξενιτιά
καλό ανθρωπάκι.
Μας εβαρέθη κι ο θεός
στάλα δε ρίχνει ο ουρανός
πάει το ψωμάκι.
Κι όλο πληθαίνουν οι φτωχοί
κι η πείνα μας κανοναρχεί
ψωμί – ψωμάκι.
Αυτή, που λέτε, τη φορά
όπου είχαμε ένα βασιλιά
καλό ανθρωπάκι.»
«Αυτοί είναι οι στίχοι που έκαναν την Αυλή να ανάψει το γαλάζιο αίμα της και να βάλει μπρος τους τόσο οικείους της νόμους της χιτλερίας, στην οποία ευδοκίμως υπηρέτησε στη νεότητά της η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη. Το γιατί χολώθηκε το Παλάτι είναι περιττό να το αναλύσουμε. Γιατί μέσα στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» βρίσκει πολλά επώνυμα χαρακτηριστικά του βίου και της πολιτείας του: τον παρασιτισμό του και την καταλήστεψη του μόχθου του λαού, την αντιδραστικότητα και τον οπισθοδρομισμό του σαν θεσμού. Με την ενέργειά του να κινήσει τον χιτλερικό νόμο και τα χατζάρια της λογοκρισίας δείχνει ακόμη πιο καθαρά και το τρίτο στοιχείο του: τον φασιστικό σατραπισμό του», θα ακουστεί να λέει ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού «Η φωνή της αλήθειας», του σταθμού του ΚΚΕ που είχε έδρα στο Βουκουρέστι και εξέπεμπε φυσικά και στην Ελλάδα.
Η λογοκρισία,  οι συνεχείς απαγορεύσεις και οι πολιτικές διακρίσεις θα προκαλέσουν την αντίδραση του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου, και του λαού. Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος και Χρήστος Λεοντής θα μπουν μπροστά σε αγώνα διαμαρτυρίας που θα πάρει διαστάσεις και θα εξαπλωθεί. Και ο Μάριος Πλωρίτης θα γράψει χαρακτηριστικά στην επιφυλλίδα του στο «Βήμα»:
«Η απεργία που κήρυξαν ο Χατζηδάκης, ο Θεοδωράκης και ο Ξαρχάκος έφερε στο φως (για όσους δεν το γνώριζαν) την αναιδή και φαιδρή λογοκρισία που ασκείται στα ελαφρά τραγούδια. Αξίζει για τούτο κάθε έπαινο η απόφαση των τριών συνθετών και κάθε έξαρση η στάση του Χατζηδάκη και του Ξαρχάκου (και του Χρήστου Λεοντή, λίγες μέρες νωρίτερα) που τάχθηκαν αλληλέγγυοι με το Θεοδωράκη, την ώρα που το ΕΙΡ τον απέβαλε γλοιωδέστατα απ’ την εκπομπή του. Η θαρραλέα διαμαρτυρία όλων τους είναι πράξη αληθινών καλλιτεχνών και παράδειγμα σωστής στάσης πνευματικών ανθρώπων σε μέτρα αισχρά, ηλίθια και ανελεύθερα».
Η λογοκρισία και οι πολιτικές διακρίσεις δεν θα σταματήσουν. Αντίθετα, θα εντείνονται και ένα χρόνο αργότερα θα κορυφωθούν με την εγκαθίδρυση της φασιστικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου, που εκείνη την εποχή κρίθηκε ως η πιο συμφέρουσα για την κυρίαρχη τάξη λύση, μπροστά στα τότε «αδιέξοδα» της –αστικής- δημοκρατίας…
Σημείωση: Η φωτογραφία προέρχεται από την ιστοσελίδα της Lifo. Η εκπομπή, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου του ρ/σ Η φωνή της Αλήθειας βρίσκεται στα ΑΣΚΙ.

Ο Ιούνιος που θέρισαν οι αυταπάτες

Δε βάραιναν τόσο οι επιθέσεις περί ιστορικού λάθους, χαμένης ευκαιρίας, πλάτης στο σύστημα ή η ανιστόρητη μπαρούφα πως το ΚΚΕ τελείωσε και δε θα μπει στη Βουλή. Όσο να βλέπεις τις αυταπάτες να φουντώνουν και την ανάθεση να κυριαρχεί.




Μάης 2012. Εθνικές εκλογές σε εκλογικό κέντρο της επαρχίας, ο υποφαινόμενος, εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ. Καταφθάνει οπαδός του κόμματος (για τις ανάγκες του κειμένου θα αναφέρεται ως Γιάννης) και κάνει αμέσως αισθητή την παρουσία του. Αρχίζει να φωνάζει και να κατακεραυνώνει “τα αστικά κόμματα” στα πηγαδάκια έξωθεν των εκλογικών τμημάτων, πλησιάζει, αγοράζει Ριζοσπάστη και μετά από εγκάρδιο εναγκαλισμό κατευθύνεται προς την κάλπη. Δίνει ταυτότητα, παίρνει φάκελο. Το μέλος της εφορευτικής του δίνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια το οποίο αγνοεί επιδεικτικά κι αφού μονολογεί “θα μας πείτε και τι θα ψηφίσουμε ρε;” αρπάζει από τον πάγκο ένα ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και πάει να το βάλει στο φάκελο. Τσακώνεται με την δικαστική αντιπρόσωπο που του επισημαίνει ότι οφείλει να ψηφίσει μέσα στο παραβάν και να παραλάβει όλα τα ψηφοδέλτια. Με τα πολλά και για την αποφυγή μεγαλύτερου επεισοδίου, κι αφού μαζεύεται κόσμος από τα διπλανά τμήματα να πάρει μάτι την φασαρία, συνιστώ υποχώρηση και έντιμο συμβιβασμό. Η συμφωνία οπαδού με την τρόικα (δικαστικός, εφορευτική, εκλογικοί αντιπρόσωποι) επετεύχθη με αμοιβαίες υποχωρήσεις και έτσι χωρίς να πάρει τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια αλλά με υποχρέωση να μπει στο παραβάν, τελειώνει το συμβάν. Με την ευχή για “καλά μυαλά” κάνει ηρωική έξοδο.


Τα αποτελέσματα των εκλογών γνωστά. Ανατροπή σκηνικού, νέα εποχή και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι πομπώδεις τίτλοι. Διερευνητικές εντολές, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, νέες εκλογές με καινούργιο δίπολο.

Ιούνης 2012. Εθνικές εκλογές στο ίδιο εκλογικό κέντρο της επαρχίας, ο υποφαινόμενος, εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ. Ο Γιάννης, ειρηνικός και φιλήσυχος αυτή τη φορά, φτάνει στο εκλογικό κέντρο και με χαιρετάει με ένα νεύμα από μακριά. Περιμένει στην ουρά, παίρνει το πακέτο με τα ψηφοδέλτια, μπαίνει στο παραβάν και αφού ρίξει τον φάκελο στην κάλπη και χωρίς να δώσει κάποια ευχή αυτή τη φορά αποχωρεί ξανά με ένα νεύμα αποχαιρετισμού. Γεια σου Γιάννη, εσένα σε χάσαμε νωρίς.

Tα αποτελέσματα επίσης γνωστά. Νίκη με βραχεία κεφαλή της ΝΔ, νέος δικομματισμός, επτακομματική βουλή, τρικομματική σύνθεση κυβέρνησης με την ιστορική μορφή της Αριστεράς, Φώτη Καρικατούρα Κουβέλη, στην σύνθεση της.
Το ΚΚΕ έχασε 258 χιλιάδες ψηφοφόρους σε σχέση με τις εκλογές του Μάη. Η παρακάτω φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα από το εκλογικό τμήμα του Γιάννη. Ενθύμιο και αποτύπωμα μιας δύσκολης στιγμής για το Κόμμα αλλά μια ακόμη δυσκολότερης (σχεδόν μαύρης) για το κίνημα που επισημοποιήθηκε εκείνη τη βραδιά και εν πολλοίς συνεχίζει ως σήμερα.

Ο Ιούνιος που θέρισαν οι αυταπάτες
Ο Ιούνιος που θέρισαν οι αυταπάτες
Αλλά αυτό εδώ όμως δεν έχει την πρόθεση να γίνει ένα κείμενο μνημόσυνο, ειδικά από τη στιγμή που γράφτηκε μάλλον τυχαία, αφού από διαβολική σύμπτωση έπεσα πάνω στο παραπάνω χαρτί τη στιγμή της επετείου των πέντε χρόνων από τότε. Έχει περισσότερο το χαρακτήρα διδάγματος αλλά και θύμησης, με αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία είναι αλήθεια, για το πώς διαχειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση ειδικότερα για τους νεότερους σε ηλικία, με μικρή εμπειρία από το κίνημα, αλλά και για κόσμο που δεν έχει ζήσει άλλες παρόμοιες ή πολύ περισσότερο δυσκολότερες στιγμές για το Κόμμα.

Με σιγουριά μπορώ να πω ότι η περίοδος ανάμεσα στις δύο αναμετρήσεις αλλά και οι μήνες που ακολούθησαν ήταν οι δυσκολότεροι που βίωσα ως φίλος του ΚΚΕ, κυρίως γιατί την περίοδο εκείνη αυτή η ιδιότητα αποτελούσε κόκκινο πανί για όλο το “αντιμνημόνιο”, ξεκινώντας από το αριστερό και φτάνοντας μέχρι το ακροδεξιό φάσμα του. Ήταν η περίοδος που μέλη και φίλοι του Κόμματος έφτασαν στο σημείο να προπηλακίζονται για την αυτονόητη (;) επιλογή του ΚΚΕ να μην γίνει τσόντα στην αστική διαχείριση.

Και δεν ήταν οι επιθέσεις που δεχόταν το κόμμα περί ιστορικού λάθος, περί χαμένης ευκαιρίας, περί πλάτης στο σύστημα, ούτε βέβαια η ανιστόρητη μπαρούφα ότι το ΚΚΕ τελείωσε και οι κομμουνιστές δεν θα μπουν καν στην Βουλή στις επόμενες εκλογές (και πόσα άλλα ακούστηκαν) που βάραιναν τις πλάτες μου. Ήταν κυρίως το να βλέπω τις αυταπάτες να φουντώνουν, την ανάθεση να κυριαρχεί, την ανοργανωσιά να απλώνεται παντού και την ταυτόχρονη ανημπόρια σου να ανατρέψεις ή να φρενάρεις την κατάσταση και την καταστροφή που έρχεται.

Εκεί ήταν η στιγμή, τότε που η απογοήτευση, το σιχτίρισμα και η στεναχώρια άρχισαν να κατακλύζουν το μυαλό μου, που χρειάστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά το μπιζάρισμα από τα μέλη του κόμματος ότι μεγάλε δεν τελειώνει τίποτα σε μία εκλογική αναμέτρηση, το Κόμμα έχει περάσει καταστάσεις ασυγκρίτως χειρότερες στην πορεία του και παρά τα ζιγκ ζαγκ εντέλει η ιστορία θα πάει μπρος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν φυσικά δεν ήταν πολύ καλύτερα. Ειδικά μέσα στους τόπους δουλειάς η όποια προσπάθεια οργάνωσης και αντίστασης σκόνταφτε πολλές φορές στις εκλογικές αυταπάτες. Συνεπώς η ίδια η κατάσταση μέσα στο κίνημα σε οδηγούσε να γίνεις χοντρόπετσος, να μην απογοητεύεσαι με τις ήττες, να πεισμώνεις και να ατσαλώνεσαι στην υπόθεση της εργατικής τάξης παρά τους αρνητικότατους συσχετισμούς, να αντιμετωπίζεις με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψυχραιμία και να μένεις σταθερός στις επαναστατικές σου αρχές παρά τα go back κυρία Μέρκελ, τα νταούλια με τις αγορές, την Ευρώπη που αλλάζει, τους ύμνους του ΕΑΜ, τα ήρθε η ώρα της Αριστεράς, ακόμα και τους τραμπουκισμούς στο δημοψήφισμα ή μέχρι να φας το ανάποδο χαστούκι με την υποχώρηση και το μνημόνιο.

Πέντε χρόνια από την αρχή του κακού και ορισμένες φορές γυρνάω το μυαλό στον Γιάννη και στους χιλιάδες άλλους Γιάννηδες που μέσα σε αυτή την πορεία υποχώρησαν, λύγισαν, πίστεψαν ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, μπορούν να αλλάξουν με μία ψήφο και μία αλλαγή στην κυβέρνηση. Σκέφτομαι πόσοι από αυτούς τους Γιάννηδες γίνανε κοψοχέρηδες και τελικά γύρισαν πίσω μετανιωμένοι (ελπίζω και μαθημένοι). Ορισμένοι, ζουν ακόμα την αυταπάτη αρνούμενοι να δεχτούν την ολοκληρωτική τους ήττα και η μετάβαση στην πλευρά της αντίδρασης δεν θα αργήσει να έρθει. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι πήγαν σπίτι τους, απογοητευμένοι, ίσως αισθανόμενοι προδομένοι, με την αίσθηση της ήττας να τους βαραίνει και τον ατομικό δρόμο να τους περιμένει.

.katiousa.gr

Λευκες ξεθωριασμενες νυχτες στο Μενιδι


Το ότι η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα αναπτύχθηκαν και οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια σε λαϊκές περιοχές, δεν αποτελεί ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο γεγονός. Οι ένοχοι της δολοφονίας του μαθητή επιβάλλεται να βρεθούν και να τιμωρηθούν χωρίς καμιά κανιβαλιστική διάθεση απέναντι στην κοινωνική ομάδα των Ρομά, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι ο όποιος δράστης ανήκει σε αυτή. Όμως, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών…
Η αλυσίδα αντιδράσεων μετά τον τραγικό θάνατο του μικρού μαθητή στο Μενίδι ήρθε να επιβεβαιώσει τη στερεοτυπική αντίληψη για τις κοινότητες των Ρομά, σε μια κοινωνία που επέλεξε σκοπίμως να τους αφήσει στο περιθώριο, ευνοώντας διακρίσεις σε βάρος τους. Η υποτίμηση της ανθρώπινης άξιας και η δαιμονοποίηση των Ρομά αποτελούν τη φυσική προέκταση του αποκλεισμού τους, της μη ενσωμάτωσης που έχει επιβληθεί με την (εύκολη) δικαιολογία πως οι ίδιοι επιθυμούν να παραμείνουν κοινωνικά ανένταχτοι, εξαιτίας μιας «κοινωνικής παθολογίας». Η απομόνωσή τους -στο πλαίσιο της κοινωνικής απομόνωσης κάθε φτωχού στα χρόνια της μνημονιακής κρίσης- και η αντιμετώπισή τους ως κοινωνικών αποβλήτων απλώς εντείνει την παραβίαση των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, ενισχύοντας τα ταξικά χαρακτηριστικά στην ήδη… διακριτική μεταχείρισή τους.
Τα συστημικά ΜΜΕ βρήκαν πάλι την ευκαιρία να στρώσουν το χαλί της ακροδεξιάς ρητορείας, ξερνώντας ρατσισμό και μισαλλοδοξία, προετοιμάζοντας την περιοχή του τραγικού θανάτου του μαθητή για ένα διαρκές πογκρόμ εναντίον των Ρομά, με χρυσαυγίτικες μεθόδους, που θυμίζουν όσα ζήσαμε μερικά χρόνια πριν στον Άγιο Παντελεήμονα. Το «μέτωπο της λογικής» δηλητηριάζει αυτή τη φορά το Μενίδι με την απλούστευση «για όλα φταίνε οι γύφτοι», επηρεάζοντας και μερίδα κάτοικων που συμμετείχαν στην «εξέγερση» με το σύνθημα: «Να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας».
Το προφανές, ότι εγκληματικότητα και παραβατικότητα δεν είναι φυσικά φαινόμενα αλλά αποτέλεσμα μιας βαθιάς κρίσης, αποτελεί αδιάφορο παράγοντα για όσους βρήκαν ευκαιρία να ενοχοποιήσουν μια κοινωνική ομάδα από την πλευρά του «διαφορετικού». Το «διαφορετικό», όπως παραμένει έκθετο σε συνθήκες κοινωνικού, εργασιακού και εκπαιδευτικού αποκλεισμού, στοχοποιημένο, σε μια διαρκή διαδικασία φτωχοποίησης, κοινωνικού μηδενισμού, αποστερημένο βασικών αγαθών.
Το ότι η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα αναπτύχθηκαν και οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια σε λαϊκές περιοχές, δεν αποτελεί ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο γεγονός. Οι ένοχοι της δολοφονίας του μαθητή επιβάλλεται να βρεθούν και να τιμωρηθούν χωρίς καμιά κανιβαλιστική διάθεση απέναντι στην κοινωνική ομάδα των Ρομά, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι ο όποιος δράστης ανήκει σε αυτή. Όμως, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών.
Οι μορφές ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης οδηγούν τμήματα των λαϊκών στρωμάτων στο περιθώριο, γιατί είναι επιλογή της άρχουσας τάξης να δημιουργήσει μελλοντικές ζώνες γκετοποίησης ή να διευρύνει τις υπάρχουσες, μακριά από τον αστικό ιστό του κέντρου ή των προαστίων του, σε περιοχές που είναι ήδη χαρακτηρισμένες ως υποβαθμισμένα λαϊκά προάστια, όπως το Μενίδι, το Ζεφύρι, ο Ασπρόπυργος, η Φυλή και αλλού. Ο κρατικός μηχανισμός, συνδυαστικά με κάθε μορφής κατασταλτικό μέσο, σε άμεση διασύνδεση –οργανικά πλέον– με χρυσαυγίτικους θύλακες, πιστοποιεί στο Μενίδι ότι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» με «ασπίδα προστασίας» φασιστικά τάγματα, μπορούν να στήσουν με χαρακτηριστική ευκολία «νύχτες κρυστάλλων», ορίζοντας το στόχο κατά το δοκούν ή κατ’ επιλογήν.
Το πρόβλημα της ανομίας κλειδώνει πάνω σε αυτό της κρίσης και των μνημονίων, κεφαλαιοποιώντας κάθε μορφή ανασφάλειας -εργασιακή, οικονομική, κοινωνική- και το αστικό πολιτικό σύστημα τα προβάλει όλα αυτά ως τις νέες εκδοχές κανονικότητας. Αρνούμενο να δώσει ευκαιρίες κοινωνικής κινητικότητας, αρνούμενο να δεχθεί ομάδες με διαφορετικά συλλογικά χαρακτηριστικά, όμηρος και το ίδιο στο καθεστώς επιτροπείας, ανίκανο να επιλύσει προβλήματα παραβατικότητας, προσφεύγοντας με ευκολία στο νεοφιλελεύθερο δόγμα «νόμος και τάξη» ή στο ακόμα χειρότερο «ένα δύο τρία, παντού αστυνομία». Στο τέλος, χρησιμοποιώντας καταχρηστικά τους νόμους αυτορρύθμισης του αγοραίου εκμαυλισμού και ενός κατασκευασμένου φόβου, στήνει τις δυνάμεις καταστολής ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, δήθεν για να αποτρέψει το εμφυλιακό κλίμα, έχοντας επιβάλει την κυρίαρχη ιδεολογία αποκλεισμού των ευάλωτων ή αδύναμων κοινωνικών κρίκων.
Τα γεγονότα στο Μενίδι ήρθαν σε μια στιγμή όπου η κοινωνία ψάχνει αφορμή να εκτονωθεί σύμφωνα με τα πρότυπα νίκης ενός «κοινωνικού survivor», στη λογική ενός αγώνα ανάμεσα σε «διάσημους» και «μαχητές» με έπαθλο τον φασίζοντα ακροδεξιό κανιβαλισμό του πιο αδύναμου. Η «δίκαιη οργή» ή η προσχεδιασμένη «εκτροπή» των ειρηνικών διαμαρτυριών από τους κατοίκους(;) αποτελεί τη νέα θεωρία κάθε συστημικού μέσου ενημέρωσης για να δικαιολογηθούν φαινόμενα όπως το κάψιμο σπιτιών και η πιθανή ύπαρξη αθώων θυμάτων· να χυθεί δηλαδή αίμα, με αποτέλεσμα μια γενικευμένη σύρραξη. Μια καλοστημένη προβοκάτσια επιζητούν, που θα δώσει αφορμή επέμβασης, εκκαθαρίσεων και επίδειξη δύναμης από μια βαριά οπλισμένη κρατική μηχανή καταστολής, συνεπικουρούμενη από χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου αποκατάστασης της «τάξης».
Όσο το κράτος της κεντρικής διοίκησης, των δημοτικών και περιφερειακών αρχών, αγνοεί επιδεικτικά δημοκρατικές διαδικασίες, επιβάλλει λογικές αποκλεισμού, εργαλειοποιεί την κρίση, χρησιμοποιώντας δικαστικές αρχές και κατασταλτικούς μηχανισμούς, με αρωγό το μακρύ χέρι εκκαθαρίσεων του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, τόσο οι Ρομά, οι πρόσφυγες πολέμου, οι μετανάστες και κάθε διαφορετική φυλετική, εθνοτική, θρησκευτική, πολιτισμική ομάδα θα ενοχοποιούνται ανάλογα με την περίσταση, στο όνομα «αποκατάστασης» της οικιακής ειρήνης ή της εθνικής καθαρότητας. Ταυτόχρονα θα ενισχύονται οι μηχανισμοί καταστολής ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Η καταχρηστική άσκηση εξουσίας απέναντι σε κάθε κατοχυρωμένο δικαίωμα θα αλλοιώνει συνειδήσεις, ενώ με βία θα επιβάλετε το απύθμενο νταηλίκι της παραεξουσιαστικής μανίας ως «ντίλερ» ή «βαποράκι» κατακερματισμού κάθε ταξικής διεκδίκησης.
Ενίοτε από μια «στραβή βολή» θα πεθαίνει ένας Μάριος, από μια ευθεία ένας Γρηγορόπουλος κι από μια τεθλασμένη ένα τσιγγανόπουλο δίχως όνομα, ενόσο θα παραμένουμε εμείς ξεθωριασμένοι «μπαλαμοί» και οι άλλοι σκουρόχρωμοι «βρωμόγυφτοι».
Γιώργος Μουργής

«Η λύση για το χρέος είναι για το…πέος»

Οι κυβερνώντες περιμένουν ένα τυράκι για το χρέος για να το πουλήσουν ως επιτυχία στους ιθαγενείς. Ο Τσίπρας υπόσχεται πως θα φορέσει γραβάτα, όταν πετύχει τη διευθέτησή του. Κι ο γιος του Καμμένου ανεβάζει στο προφίλ του γραβάτες με ανδρικά μόρια, που μας λεν συμβολικά πως «η λύση για το χρέος είναι για το…πέος».
Πάγωμα συντάξεων ως το 2022, προαπαιτούμενα για το 2019, πλεονάσματα ως το 2060! Αν μη τι άλλο η δημοκρατία μας είναι μακράς πνοής κι εγγυάται μνημόνια και απολαύσεις διαρκείας.
Οι κυβερνώντες περιμένουν ένα τυράκι για το χρέος για να το πουλήσουν ως επιτυχία στους ιθαγενείς. Ο Τσίπρας υπόσχεται πως θα φορέσει γραβάτα, όταν πετύχει τη διευθέτησή του. Κι ο γιος του Καμμένου ανεβάζει στο προφίλ του γραβάτες με ανδρικά μόρια, που μας λεν συμβολικά πως «η λύση για το χρέος είναι για το…πέος». Σαν κι αυτό του επιδειξία με τα ράσα, που παρενοχλούσε σεξουαλικά ανυποψίαστες κοπέλες στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ.
«Η λύση για το χρέος είναι για το…πέος»
«Η λύση για το χρέος είναι για το…πέος»
Αλλά κάποιοι αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα. Πιστεύουν πως η κοπέλα που κατήγγειλε το ρασοφόρο επιδειξία, θέλει να πολεμήσει την ορθοδοξία. Ότι η λύση του χρέους έρχεται, όπως η ελπίδα πριν δυο χρόνια. Ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί, αλλά δεν τον αφήνουν οι δανειστές που είναι φίλοι μας. Ή ότι τους πολεμά η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που «αντιστάθηκε» στους Γερμανούς στο Δίστομο. Αν και δυο χρόνια πριν, που είχε βρεθεί στην ίδια εκδήλωση ως Πρόεδρος της Βουλής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με την κατάθεση στεφάνου απ’ το Γερμανό πρέσβη.
Το γλυκό δένει με λίγη θεωρία των δύο άκρων, με αριστερό πασπάλισμα απ’ την Εφημερίδα της Κυβέρνησης, που τσουβαλιάζει τους κομμουνιστές με τους φασίστες ως αντι Σημίτες κι αντιεβραίους που αρνούνται τα ολοκαύτωμα (!) κι αυτό γιατί προσβάλλουν τα εβραϊκά μνημεία, στηρίζοντας την παλαιστινιακή αντίσταση και στηλιτεύοντας τον Σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό του κράτους του Ισραήλ. Κι όλα αυτά, όλως τυχαίως, λίγες μέρες πριν τη προχθεσινή επίσκεψη Νετανιάχου στη Θεσσαλονίκη και τις μαζικές αντι-ιμπεριαλιστικές (ή αντισημιτικές στα μάτια του…προοδευτικού συντάκτη που κάνει τη βρώμικη δουλειά) διαδηλώσεις.
Κερασάκι στην τούρτα, η δικαστική δίωξη ενός μέλους  της ΚΝΕ για διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, επειδή καλούσε τους μαθητές μα οργανώσουν συλλογικά τον αγώνα τους. Η νεαρή Κνίτισσα κατηγορείται με βάση την καταγγελία του διευθυντή του σχολείου κι ένα απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο της μετεμφυλιακής περιόδου.
Μπορεί η κυβέρνηση να κλείνει μνημονιακές συμφωνίες για λιτότητα ως το 2060, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το αστικό κράτος και την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να γυρίζει στην εποχή του 1960 με φόντο και προοπτική τον εργασιακό μεσαίωνα. Όπως είπε κι ο Τσακαλώτος στη Βουλή, άλλωστε, εκτός από τα μνημόνια που εφαρμόζει η κυβέρνηση, υπάρχει και το έργο της στα κοινωνικά δικαιώματα…

Δεν είναι συμπτώσεις...


Τι πιο φυσιολογικό από την ανάγκη να είναι ασφαλής η εργατική - λαϊκή οικογένεια μέσα στο ίδιο της το σπίτι; Από το να μην κινδυνεύει ο εργαζόμενος στη δουλειά του από κάθε είδους «αναποδιά» που μπορεί να αποβεί μοιραία; Πόσο στοιχειώδες φαντάζει εν έτει 2017 να υπάρχει μέριμνα από αρμόδιους φορείς που θα παίρνει υπόψη τις φυσικές και άλλες πιθανές καταστροφές, ώστε να ελαχιστοποιεί τις συνέπειές τους στις ανθρώπινες ζωές και στο περιβάλλον;
Κι όμως, τις τελευταίες μέρες αυτά τα «φυσιολογικά» και «στοιχειώδη» φαντάζουν απραγματοποίητα. Ο σεισμός στη Λέσβο, η κατολίσθηση στο Αμύνταιο, η πυρκαγιά στο πολυώροφο συγκρότημα κατοικιών του Λονδίνου αποτελούν συνέχεια παρόμοιων τραγωδιών που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ως συνέπεια ενός «ακήρυχτου πολέμου» από το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Κι αυτό, γιατί κοινός παρονομαστής όλων αυτών των περιστατικών δεν είναι άλλος από το κίνητρο της παραγωγής στον καπιταλισμό, δηλαδή το κυνήγι του κέρδους. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά, μετά από μια μικρή ή μεγάλη καταστροφή, αποκαλύπτεται ότι υπήρχαν όλες οι ενδείξεις για να ληφθούν μέτρα αποτροπής ή έστω αντιμετώπισης των συνεπειών, τα οποία όμως δεν ελήφθησαν. Θυμίζουμε ενδεικτικά την κατάρρευση της «Ρικομέξ» και της «Φαράν» στο σεισμό της Αθήνας του 1999, τα κάθε λογής εργατικά «ατυχήματα» σε βιομηχανικές μονάδες, εργοτάξια κ.α., τα ναυάγια πλοίων με εκατοντάδες επιβάτες κ.λπ.
***
Η υπόθεση της αντισεισμικής θωράκισης στην Ελλάδα είναι αρκετά χαρακτηριστική. Μια χώρα με έντονη σεισμική δραστηριότητα και την πλειοψηφία των κτιρίων της να έχει κατασκευαστεί πριν το 1985 θα έπρεπε να έχει εδώ και χρόνια στην προμετωπίδα της έρευνας και της παραγωγής της την πρόβλεψη για προστασία από τον Εγκέλαδο. Τι φταίει που αυτό δεν συμβαίνει; Το γεγονός ότι τέτοια έργα δεν χρηματοδοτούνται από «επενδυτικά προγράμματα», ΕΣΠΑ και άλλες μορφές χρηματοδότησης, αφού σε σχέση με άλλα δεν αποφέρουν ανάλογα κέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους.
Κι όμως: Την ίδια στιγμή που απαιτούνται έργα αντισεισμικής θωράκισης για εκατομμύρια κτίρια στην Ελλάδα (ανάμεσά τους χιλιάδες σχολεία, νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες), όπου θα μπορούσαν να εργαστούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από τον κλάδο των κατασκευών, ούτε έγιναν, ούτε και φαίνεται να γίνονται στο μέλλον τέτοιες παρεμβάσεις. Αντίθετα, έργα που μπορούν να αποφέρουν κέρδη στους κατασκευαστικούς ομίλους για πολλές δεκαετίες μπροστά (π.χ. αυτοκινητόδρομοι με διόδια), ακόμα και σε συνθήκες κρίσης προχωρούν παρά τις όποιες καθυστερήσεις.
Το παράδειγμα του Αμύνταιου και οι χειρισμοί από το κράτος και την επιχείρηση ΔΕΗ ΑΕ επιβεβαιώνουν με τη σειρά τους ότι «φυσιολογικό» στον καπιταλισμό είναι η με κάθε μέσο μεγιστοποίηση των κερδών και μάλιστα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν κάτι από αυτή τη μεγιστοποίηση, αλλά το αντίθετο. Δηλαδή τη χειροτέρευση της ζωής τους, ενώ ο πλούτος που παράγουν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να ζουν πολύ καλύτερα. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ότι η μετεγκατάσταση του οικισμού των Αγίων Αναργύρων, που έπαθε μεγάλες ζημιές από την κατολίσθηση στο Αμύνταιο, εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια; Οτι έπρεπε να συμβεί η κατολίσθηση για να επιβεβαιωθούν οι προειδοποιήσεις των κατοίκων εδώ και πολλούς μήνες;
Η πολύνεκρη τραγωδία στον ουρανοξύστη του Λονδίνου αποτελεί άλλη μια επιβεβαίωση ότι δεν φταίει το «κακό ριζικό» της εργατικής τάξης, ότι δεν είναι η μοίρα της να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά της σε βραδυφλεγείς βόμβες, αλλά είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Μιας πολιτικής που έχει τα ίδια αποτελέσματα σε όποιο κράτος κι αν εφαρμόζεται, σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Οι εκατοντάδες ένοικοι της πολυώροφης πολυκατοικίας είχαν προβεί σε καταγγελίες για την εταιρεία που λειτουργούσε τον πύργο, προειδοποιώντας ουσιαστικά ότι «παίζει με τη φωτιά»... Η αποκάλυψη ότι η εταιρεία αυτή είχε δαπανήσει πριν από λίγους μήνες 11 εκατ. δολάρια για παρεμβάσεις που αφορούσαν την εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου, το σύστημα θέρμανσης, την αλλαγή παραθύρων και πορτών αλλά όχι μέτρα αντιπυρικής προστασίας είναι χαρακτηριστική.
***
Μετά τα παραπάνω παραδείγματα, προκύπτουν τα ερωτήματα: «Θεραπεύεται» αυτή η κατάσταση; Γίνεται να αποκλειστούν στο μέλλον παρόμοιες τραγωδίες όσο συνεχίζει να αποτελεί κριτήριο του πώς, τι και πόσο θα παραχθεί η μεγιστοποίηση του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων; Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γι' αυτό κάθε τόσο η εργατική τάξη είναι στο ίδιο έργο θεατής. Γι' αυτό δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος σε όλο τον κόσμο που να έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα.
Επομένως, η πάλη για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης παρόμοιων καταστροφών και αντιμετώπισης των συνεπειών τους προς όφελος του εργαζόμενου λαού, αποτελεί οργανικό στοιχείο του αγώνα για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Ενός αγώνα που θα φωτίζει το γεγονός ότι μόνο η εξουσία που δεν θα αντιμετωπίζει τη γη, την Ενέργεια, την προστασία της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. ως εμπορεύματα, αλλά ως κοινωνικά αγαθά που ανήκουν σε όλο το λαό, μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Είναι δηλαδή αναγκαία η ένταση της πάλης με προοπτική την εργατική εξουσία και οικονομία, που θα λειτουργούν με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των αναγκών και την προστασία όλης της κοινωνίας.

Επικίνδυνη κλιμάκωση




Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία και το Ιράκ, σε συνδυασμό με τη διπλωματική κρίση στο Κατάρ και τις επιθέσεις στο Κοινοβούλιο του Ιράν, συνιστούν επικίνδυνη κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ανταγωνισμών στην Ανατ. Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο.
Η ευρύτερη αυτή περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και της «οριστικής ήττας του "Ισλαμικού Κράτους"», με τις μάχες να μαίνονται σε Ράκα και Μοσούλη, που θεωρούνται προπύργια των τζιχαντιστών σε Ιράκ και Συρία, αντίστοιχα.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ενισχύουν τον εξοπλισμό δυνάμεων εχθρικών προς την κυβέρνηση της Συρίας, ιδιαίτερα των Κούρδων, προκαλώντας την αντίδραση της Τουρκίας, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις παίζει και η Ρωσία, που στηρίζει τη συριακή κυβέρνηση και έχει ισχυρή στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, ενώ συμπράττει στρατιωτικά και διπλωματικά με την Τουρκία και το Ιράν.
Η κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή είναι κρίκος στη σύγκρουση για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και ενεργειακών δρόμων παγκόσμιας εμβέλειας και σημασίας, για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, όπου τα μονοπώλια θα επεκτείνουν τη δράση τους. Ιδιο είναι το διακύβευμα και στις συγκρούσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ουκρανία, στη Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια και σε άλλα σημεία του πλανήτη, με την εμπλοκή ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με ανταγωνιστικά συμφέροντα.
Κρίνοντας από τις εξελίξεις στη Συρία και τις γύρω χώρες, επιβεβαιώνεται ότι η κατοχύρωση και η διεύρυνση των συμφερόντων των μονοπωλίων είναι που οδηγούν στο διαμελισμό και την αποσταθεροποίηση χωρών. Σ' αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται εθνικές και θρησκευτικές διαφορές, με την κατασκευή, τη χρησιμοποίηση ή τη στήριξη δυνάμεων όπως το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος», που έπαιξε ρόλο καταλύτη το προηγούμενο διάστημα για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και «ανακάτεμα της τράπουλας» στην περιοχή.
Ανάμεσα στα στοιχεία, που σηματοδοτούν την τωρινή κλιμάκωση, είναι η εγκατάσταση από τον αμερικανικό στρατό εκτοξευτήρων ρουκετών μεγάλου βεληνεκούς στη μεθόριο της Συρίας με το Ιράκ και την Ιορδανία, σε βάση που με το «έτσι θέλω» οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει στη Συρία.
Ενδεικτική είναι επίσης η αντίδραση της Ρωσίας, που χαρακτήρισε «απαράδεκτες» τις επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του συριακού στρατού, ενώ υπάρχουν και καταγγελίες ότι ο συνασπισμός δυνάμεων υπό τις ΗΠΑ χρησιμοποιεί στις επιχειρήσεις στη Ράκα και τη Μοσούλη βόμβες φωσφόρου σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, με αποτέλεσμα πολλοί άμαχοι να έχουν σκοτωθεί.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι Κούρδοι του Ιράκ ετοιμάζουν την αυτονόμησή τους, έχοντας εξαγγείλει δημοψήφισμα για ανεξαρτησία στις 25 του Σεπτέμβρη, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς τον διαμελισμό της χώρας, ενώ ανάλογα σχέδια υπάρχουν και για τη Συρία.
Στους επικίνδυνους αυτούς σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ και ΕΕ, για αναμόρφωση της ευρύτερης περιοχής ανταγωνιστικά προς άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμμετέχει ενεργά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο όνομα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας», για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου. Για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής, ο στόχος αυτός είναι ξένος και επικίνδυνος για τα πραγματικά του συμφέροντα. Σε τίποτα δεν έχει να ωφεληθεί από τις προωθούμενες αλλαγές συνόρων, τα απόνερα των οποίων φτάνουν μέχρι τα ανατολικά και τα βόρεια σύνορα της χώρας μας, πυροδοτώντας επικίνδυνες αναταράξεις και απρόβλεπτες εξελίξεις.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι κρίσιμο να συνειδητοποιηθεί η πραγματική αιτία των πολέμων και των επεμβάσεων και εκεί να στρέψουν τα πυρά τους το κίνημα και ο λαός. Δυναμώνοντας την αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς της περιοχής και τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παλεύοντας για απεμπλοκή της χώρας από τις επεμβάσεις όπου Γης και το κλείσιμο των βάσεων, οργανώνοντας την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, για αποδέσμευση της χώρας απ' όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις ενώσεις.

TOP READ