Επαινετές από την Ιερά Σύνοδο και οι φασιστικές κραυγές του Αμβρόσιου;!

        

Η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση για να επαινέσει τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, αφού όπως μας πληροφορεί δεν είχαμε καταλάβει καλά τη θέση της, η οποία δεν ήταν ακριβώς η μη συμμετοχή σ’ αυτά!

Γράφει σε σημείο της ανακοίνωσης της Ιεράς Συνόδου: «Η Εκκλησία της Ελλάδος, πρωτοπόρος διαχρονικά στους αγώνες του Έθνους, θεωρεί ότι κάθε έκφραση υπερασπίσεως των δικαίων της Μακεδονίας μας είναι επαινετή, αρκεί αυτή να είναι γνήσια, ανιδιοτελής και πηγαία, και πάντα στο πνεύμα μιας νόμιμης και δημοκρατικής εκδήλωσης. Ως εκ τούτου, στο πλαίσιο της ελευθερίας εκφράσεως των Κληρικών και Λαϊκών μελών Της, σέβεται το δικαίωμα αυτών να πράττουν κατά συνείδηση, με σύνεση και υπευθυνότητα».

Αυτό που δεν μας είπε η Ιερά Σύνοδος και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι αν ήταν επαινετές οι κραυγές του Μητροπολίτη Αμβρόσιου στη συγκέντρωση που οργάνωσε για τη Μακεδονία! Αυτό που δεν μας είπε η Ιερά Σύνοδος είναι εάν συμφωνεί με τις φασιστικές κραυγές του Αμβρόσιου που τις άκουσε όλη η Ελλάδα!

«Κάποιοι αποτόλμησαν να με χαρακτηρίσουν Αμβρόσιος ο ναζιστής, Αμβρόσιος ο χουντικός, Αμβρόσιος ο εθνικιστής, Αμβρόσιος ο Χρυσαυγίτης, Αμβρόσιος ο ακροδεξιός, Αμβρόσιος ο φασίστας! Οπωσδήποτε τα κορυφαία προσωνύμια τα οποία κατά καιρούς μου έχουν αποδώσει κάποιοι φανατικοί «φίλοι» μου είναι δύο: Αμβρόσιος ο συνεργάτης των Γερμανών στην καταστροφή των Καλαβρύτων της 13ης Δεκεμβρίου, Αμβρόσιος ο διαφωτιστής της Γυάρου! Είμαι το παιδί θαύμα! Στην ηλικία 5 ετών συνεργάστηκα με τους Γερμανούς για την καταστροφή των Καλαβρύτων! Στην ηλικία των 5 ετών ήμουν διαφωτιστής στη Γυάρο, στους κομμουνιστές! Προς όλους αυτούς από τη θέση αυτή απαντώ: Προτιμώ οποιοδήποτε απ’ όλα τα παραπάνω επίθετα αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της πατρίδος. Δηλαδή προτιμώ να με αποκαλείτε φασίστα όχι όμως κατσαπλιά, όχι συμμορίτη, όχι άθεο κι αριστερό, ούτε αντάρτη και προδότη! Φασίστα ναι, κατσαπλιά ποτέ!»

Τα παραπάνω είναι όλα λόγια του Αμβρόσιου, αλλά η λαλίστατη Ιερά Σύνοδος δεν μας είπε που συγκαταλέγονται! Υποθέτουμε ότι αφού δεν πήρε θέση και δεν τα κατήγγειλε, τα θεωρεί επαινετή, γνή­σια, ανι­δι­ο­τε­λή και πη­γαία έκ­φραση υπε­ρα­σπί­σεως των δικαίων της Μα­κε­δο­νίας μας!

Μπράβο στην Ιερά Σύνοδο που γεμάτη αγάπη για τον συνάνθρωπο στο όνομα της υπεράσπισης του ονόματος της Μακεδονίας μακραίνει το μαχαίρι αυτών που στη συγκέντρωση του Αμβρόσιου για τη Μακεδονία φωτογραφίζονταν μαζί του! Μπράβο και πάλι μπράβο!!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

“Ο Θάνατος του Στάλιν”: Χρονικό και κίνητρα της απαγόρευσης προβολής της ταινίας στη Ρωσία

Δύσκολες Νύχτες

Πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι η ανακλήθηκε στη Ρωσία η άδεια προβολής της ταινίας “Ο Θάνατος του Στάλιν”, μιας βρετανικής μαύρης κωμωδίας, που απεικονίζει τη διαμάχη διαδοχής μετά το θάνατο του σοβιετικού ηγέτη, και στην οποία σατιρίζονται από αντιδραστική σκοπιά μορφές όπως ο στρατάρχης Ζούκωφ, ο Νικήτα Χρουστσώφ και ο Βιάτσεσλαβ Μολότωφ. Με βάση υποσημείωση της σχετικής ρωσικής νομοθεσίας, η άδεια μπορεί να ανακληθεί σε περίπτωση «που κατά την δημόσια προβολή της ταινίας αποκαλυφθούν στοιχεία, που περιέχουν πληροφορίες, η διάδοση των οποίων απαγορεύεται από την νομοθεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας».

Αρχικά είχε δοθεί στις 17 Γενάρη άδεια προβολής στην τοπική εταιρεία διανομής Volga Film με ημέρα πρεμιέρας την 25η Γενάρη. Η ταινία είχε ξεσηκώσει εξαρχής αντιδράσεις από διάφορες πλευρές, δεδομένης και της προβολής της παραμονές της 75ης επετείου της ηρωικής μάχης στο Στάλινγκραντ. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αντίδραση του ΚΚΡΟ, το οποίο είχε απευθύνει δια του εκπροσώπου τύπου του Αλεξάντρ Γιουσένκο έκκληση να απαγορευτεί η “αθλιότητα”, ενώ και ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Σεργκέι Όμπουχοφ δήλωσε ότι η ταινία “είναι μια ακόμη μορφή ψυχολογικού πολέμου ενάντια στη χώρα μας”. Αρχικά ωστόσο, ο εποπτεύων του Κοινωνικού Συμβουλίου του υπουργείου Πολιτισμού της Ρωσίας, και υφυπουργός Πολιτισμού Βλαντίμιρ Αρίσταρχοφ τάχθηκε υπέρ της προβολής της ταινίας, η οποία ήδη διαφημιζόταν σε σειρά ρωσικών κινηματογράφων, με το εξής σκεπτικό: “Η άδεια προβολής της ταινίας δεν μπορεί να δοθεί σε ταινία, εάν περιέχει στοιχεία εξτρεμιστικής προπαγάνδας. Εάν λοιπόν έχει δοθεί η άδεια προβολής , σημαίνει ότι την ταινία την έχουν ήδη δει οι συνεργάτες μας και δεν βρήκαν τίποτα (το μεμπτό-σ.σ.) σ αυτήν”.

Την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε από τον υπουργό Πολιτισμού Βλαντιμίρ Μεντίνσκυ μια ιδιωτική προβολή για σκηνοθέτες και άλλους επίσημους. Μετά την προβολή, η Γιελένα Ντράπεκο, επικεφαλής της επιτροπής πολιτισμού της κάτω βουλής, δήλωσε σε ιστοσελίδα πως “δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της κάτι τόσο αηδιαστικό” και πως “[το κοινό], μαζί με μένα, είδε στοιχεία εξτρεμισμού στην ταινία”. Ακολούθησε επιστολή 22 ατόμων που είχαν παρακολουθήσει την ταινία, που ζητούσαν από τον Υπουργό πολιτισμού να αναβάλει την πρεμιέρα και να ελέγξει αν η ταινία παραβίαζε τη νομοθεσία. Ανάμεσα στους υπογράφοντες βρίσκεται ο Νικήτα Μιχάλκοφ, γνωστός για το Όσκαρ που έλαβε το 1995 η αντισταλινική του ταινία “Ψεύτης Ήλιος”, αλλά και η κόρη του Ζούκωφ Ίρα. Στην επιστολή που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ρωσικού υπουργείου πολιτισμού η ταινία καταγγέλλεται πως “διακωμωδεί την ιστορία της χώρας μας” και “αμαυρώνει τη μνήμη των πολιτών που κατέκτησαν το φασισμό”. Η ταινία εμπεριέχει στοιχεία “που μπορούν να εκτιμηθούν ως εξτρεμιστικά και στοχεύουν στην ταπείνωση του Ρωσικού λαού”. Ο εθνικός ύμνος της Ρωσίας χρησιμοποιήθηκε “προσβλητικά” στο τρέηλερ, προσθέτει η επιστολή.

Η κοινοβουλευτικός και αντιπρόεδρος της επιτροπής πολιτισμού της ρωσικής Δούμας Ελένα Ντράπεκο, βρήκε στην ταινία «στοιχεία εξτρεμισμού» και αξιολόγησε την ταινία ως «μία προσπάθεια να υπονομεύσει την κοινωνική αρμονία που έχει επιτευχθεί στη ρωσική κοινωνία», ενώ σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκαν και δηλώσεις άλλων Ρώσων αξιωματούχων.

Οι παλινωδίες από πλευράς ρωσικών αρχών δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Σαφώς οι αντιδράσεις που προήλθαν από ανθρώπους διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και δη με ιστορικό βάρος, όπως στην περίπτωση της κόρης Ζούκωφ, έπαιξαν το ρόλο τους,  εντάσσονται όμως σε ένα μακρύ ιστορικό φαινομενικά αντιφατικής φαινομενικά, στην πραγματικότητα στοχευμένης ωστόσο αντιμετώπισης του σοβιετικού παρελθόντος. Έτσι, όπου η αμαύρωση της σοβιετικής κληρονομιάς δε μπορεί να γίνει με άμεσο τρόπο, όπως θα συνέβαινε με την προβολή της εν λόγω ταινίας, χρησιμοποιείται η τακτική της οικειοποίησης του, μέσα από ένα πρίσμα απαλλαγμένο από κάθε ταξική αναφορά. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιστατικό έρχεται λίγες μέρες μετά από την πολυσυζητημένη παρομοίωση του χριστιανισμού με τον κομμουνισμό από τον πρόεδρο Πούτιν. Ήταν κι αυτή η παρέμβαση μέρος μιας συνολικής εκστρατείας “απονεύρωσης” της σοβιετικής κληρονομιάς, εν προκειμένω και της κομμουνιστικής ιδέας συνολικά, από το στοιχείο που τις καθιστούν πραγματικά επικίνδυνες για τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία: Τη δυνατότητα δηλαδή επαναστατικής ανατροπής της σημερινής βαρβαρότητας. Είτε μέσω της σύγκρισης κομμουνισμού και ενός μεταφυσικού συστήματος σκέψης, είτε μέσω της “προστασίας” της ιστορικής μνήμης της ΕΣΣΔ, υπό το πρίσμα απλά της διαφύλαξης της ρωσικής εθνικής ταυτότητας αλλά και της…κοινωνικής συνοχής,( στην καλύτερη περίπτωση με την προσθήκη της επίκλησης ενός γενικόλογου αντιφασισμού) επιτυγχάνεται η αναγωγή αυτής της τεράστιας παρακαταθήκης για την ανθρωπότητα σε μουσειακό είδος, ανώδυνο και διαχειρίσιμο από την αστική πολιτική εξουσία της Ρωσίας σήμερα, στα πλαίσια του οξυμένου ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Κι όπως είδαμε, η στάση του φορέα που θα μπορούσε να προτάξει αντίλογο σε αυτό τον “ντεκαφεϊνέ” φιλοσοβιετισμό, ουσιαστικά λειτουργεί συμπληρωματικά στην ίδια επιχείρηση μετατροπής της σοσιαλιστικής κληρονομιάς σε απλό στοιχείο “εθνικής υπερηφάνειας”. Μένουν λοιπόν ως μοναδικοί “αντίπαλοι” αυτής της στάσης, τα δυτικόφιλα φερέφωνα που προτιμούν καθαρές λύσεις απάλειψης κάθε υπεράσπισης, εντός κι εκτός εισαγωγικών, του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος. Όπως ο  Αλεξέι Βενεντίκτοφ, αρχισυντάκτης του ραδιοφωνικού σταθμού “Echo” της Μόσχας, που δήλωσε πως “Πιστεύω πως ο Τσάρλι Τσάπλιν θα ήταν υπό κατ’οίκον περιορισμό τώρα στη Ρωσία” . Η ειρωνεία της επίκλησης του γνωστού φιλοσοβιετικού Τσάπλιν για την υπεράσπιση μιας ανοιχτά αντισοβιετικής προπαγανδιστικής ταινίας, ολοκληρώνει το μωσαϊκό των συχνά θολών ορίων μεταξύ υπερασπιστών και πολεμίων της ΕΣΣΔ στη χώρα, που σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσει να πλανάται ως φάντασμα πάνω από τα εδάφη της τέως επικράτειάς της.

Η απόδραση των Βούρλων - 13. Επίλογος

Η απόδραση της 19/7/1955 έχει πίσω της ενδιαφέρον παρασκήνιο. Κατ' αρχάς, η ιδέα της απόδρασης άρχισε να συζητιέται μεταξύ των κρατουμένων από το καλοκαίρι του 1954, όταν μεταφέρθηκε στα Βούρλα ο Μήτσος Δάλλας, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ που είχε έρθει στην Ελλάδα αμέσως μετά την σύλληψη του Μπελογιάννη, για να συνεχίσει το έργο εκείνου. Ο Δάλλας πρωτομίλησε για απόδραση και συζήτησε την ιδέα του με τον Θόδωρο Βασιλόπουλο, ο οποίος ήταν κάτι σαν γραμματέας των κρατουμένων. Το σχέδιο ήταν απλοϊκό: ανοίγουμε τα κελλιά, ανεβαίνουμε στην ταράτσα των κελλιών, πηδάμε στο μεγάλο προαύλιο, ανεβαίνουμε στον τοίχο από μια σκοπιά που είναι πάντα κενή και πηδάμε στον δρόμο. Ο Δάλλας είχε σημειώσει τα ωράρια και τις κινήσεις των σκοπών και είχε υπολογίσει με ακρίβεια τους χρόνους που απιτούνταν για κάθε κίνηση.

Λίγο αργότερα έρχεται στην φυλακή και ο Κυριάκος Τσακίρης, οπότε το σχέδιο αρχίζει να συζητιέται σοβαρά. Το βασικό πρόβλημα είναι πως μ' αυτόν τον τρόπο ελάχιστοι θα προλάβουν να δραπετεύσουν. Τότε έρχεται στην φυλακή και ο Σταύρος Καρράς, ο οποίος ενημερώνεται για το σχέδιο αλλά είναι κι αυτός επιφυλακτικός. Τον Νοέμβριο φτάνει και ο Σωτηρόπουλος, που αποδεικνύεται ακόμη πιο επιφυλακτικός. Τελικά, περνάει ο χειμώνας και απόφαση δεν βγαίνει.

Αποσπάσματα από δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής

Αρχές Μάρτη του 1955, έρχεται στα Βούρλα και ο Λεωνίδας Τζεφρώνης. Ο Τζεφρώνης ήταν πρώην υπεύθυνος όλων των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Χαρίλαο Φλωράκη και πήρε εντολή να ξαναφύγει στο εξωτερικό αλλά συνελήφθη πριν ξεκινήσει. Χάρη στον Τζεφρώνη, το σχέδιο απορρίπτεται. Όπως απορρίπτεται και η υπεραισιόδοξη πρόταση του Χατζηπέτρου "μπορώ να τρυπήσω το τείχος σε λιγώτερο από μια ώρα και να φύγουμε όλοι από την τρύπα". Στο μεταξύ, οι συλλήψεις συνεχίζονται, ο κύκλος όσων συζητούν για απόδραση μεγαλώνει και, τελικά, ο Χατζηπέτρος κάνει λόγο για λαγούμι. Την συνέχεια την είδαμε.

Η απόδραση είχε τόσο ισχυρό διεθνή αντίκτυπο ώστε σε αρκετές περιπτώσεις επισκίασε το μεγάλο πολιτικό γεγονός εκείνων των ημερών, δηλαδή την τετραμερή συνάντηση της Γενεύης (18-23/7/1955) μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ (Ντουάιτ Αϊζενχάουερ) και των πρωθυπουργών Αγγλίας (Άντονυ Ήντεν), Γαλλίας (Εντγκάρ Φωρ) και Ρωσσίας (Νικολάι Μπουλγκάνιν). Ήταν η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που οι κομμουνιστές έκαναν μια τόσο θεαματική επιχείρηση. Το ερώτημα ήταν πόσο ισχυρό μπορεί να είναι ένα κόμμα για να οργανώνει τέτοιες επιχειρήσεις.

Η απάντηση είναι απλή: ελάχιστα έως καθόλου! Το ΚΚΕ είναι εκτός νόμου, η ηγεσία του βρίσκεται στο εξωτερικό και οι οργανώσεις του είναι μισοδιαλυμένες λόγω των διώξεων και των συλλήψεων. Ναι μεν το κόμμα ήταν ενήμερο για την σχεδιαζόμενη απόδραση αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να προσφέρει ουσιαστική στήριξη. Τα πάντα οργανώθηκαν και υλοποιήθηκαν από τους ίδιους τους κρατούμενους, οι οποίοι βεβαίως αξιοποίησαν την εμπειρία που είχαν αποκτήσει από την δράση τους ως μέλη τού κόμματος σε θέματα οργάνωσης και συνωμοσίας.

Δέκα μέρες μετά την απόδραση συλλαμβάνεται ο γιατρός Μανώλης Σιγανός, στέλεχος του ΚΚΕ, ο οποίος είχε υπό όρους αποφυλακιστεί προσωρινά για λόγους υγείας αλλά παραβίασε τους όρους και εξαφανίστηκε. Η ασφάλεια παρουσίασε αυτή την σύλληψη ως μεγάλη επιτυχία, υποστηρίζοντας ότι ο Σιγανός βόηθησε τους δραπέτες, κάτι που είναι απολύτως ψευδές. Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, η σύλληψη του Σιγανού έγινε... κατά λάθος!

Τρεις μέρες αργότερα η ασφάλεια ανακοινώνει ότι μαζί με τον Σιγανό συνέλαβε και την Ρούλα Κουκούλου, σύζυγο του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, με την κατηγορία ότι ήρθε από το εξωτερικό για να εποπτεύει την οργάνωση του παράνομου μηχανισμού τού κόμματος. Κατά πάσα πιθανότητα, η ασφάλεια είχε εντοπίσει την Κουκούλου και προχώρησε στις συλλήψεις νομίζοντας ότι ο Σιγανός ήταν ο σύζυγός της, ο Ζαχαριάδης.

Εν πάση περιπτώσει, η απόδραση έδωσε την ευκαιρία στους πάσης φύσεως αντικομμουνιστές να ξεσαλώσουν και στην ασφάλεια να εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό σε όλη την χώρα, με δικαιολογία την σύλληψη των δραπετών. Μαζικές συλλήψεις, έρευνες, φυλακίσεις και εκτοπίσεις οργιάζουν, ενώ ο κατευθυνόμενος τύπος συμπαρίσταται: "Δημιουργείται η ανάγκη όπως αι ασχολούμεναι με τον κομμουνισμόν υπηρεσίαι κινηθούν προς νέας μεθόδους για την εξουδετέρωσιν του κομμουνιστικού κινδύνου" (Απογευματινή).

Η αντικομμουνιστική ψύχωση κορυφώνεται στις 31 Ιουλίου, όταν ο αχαιός υπουργός δικαιοσύνης Κλεάνθης Θεοφανόπουλος ξανανοίγει το στρατόπεδο της Γιούρας ως τόπο εξορίας των πολιτικών κρατουμένων, παρά τις μέχρι τότε ρητές διαβεβαιώσεις του ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν. Μάλιστα δε, ειρωνευόμενος τους επικριτές του, κάνει στις 8 Αυγούστου μια αισχρή δήλωση, σύμφωνα με την οποία "η Γιούρα είναι ένας πολύ υγιεινός τόπος για κρατούμενους".

Όλα αυτές οι εξελίξεις οδηγούν πολλούς στο συμπέρασμα ότι, κατά βάθος, η απόδραση έβλαψε το λαϊκό κίνημα. Από την άλλη πλευρά, διατυπώνεται η άποψη ότι η αστική εξουσία θα προέβαινε (όπως είχε ήδη προβεί) σε διώξεις, άρα η απόδραση καλώς έγινε γιατί έδειξε στον κόσμο τι μπορούν να καταφέρουν οι κομμουνιστές. Ποιος έχει δίκιο; Μάλλον οι δεύτεροι αλλά η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις.

Από την "δίκη των 42" στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών (1960). Στην δεύτερη σειρά, αριστερά
ο Κώστας Λουλές, δίπλα του ο Χαρίλαος Φλωράκης. Στην τρίτη σειρά, δεξιά ο Μήτσος Δάλλας.
(σημ.: Αν κάποιος αναγνώστης αναγνωρίζει και άλλα πρόσωπα, ας μας διαφωτίσει με σχόλιό του)

Λίγα χρόνια αργότερα, οι συλληφθέντες υπόδικοι δραπέτες, μαζί με άλλους συλληφθέντες κομμουνιστές δικάστηκαν κατηγορούμενοι ως κατάσκοποι. Πρόκειται για τις δυο περίφημες "δίκες των κατασκόπων". Στην πρώτη, την "δίκη των 14" (5-13/4/1960), καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη ως κατάσκοποι οι Γιώργος και Ελένη Ερυθριάδη, Ρούλα Κουκούλου, Αύρα Παρτσαλίδη, Κώστας Τριανταφύλλου και Κώστας Φιλίνης. Η δεύτερη, η "δίκη των 42", διεξήχθη από τις 26 Απριλίου ως τις 20 Μαΐου του 1960 και εξελίχθηκε σε φιάσκο των διωκτικών αρχών, αφού δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν καμμιά κατασκοπεία. Όπως είπε ο Φλωράκης στην απολογία του, "ευλόγως, μ' αυτές τις ομαδικές δίκες μπορεί να δημιουργηθεί το ερώτημα: μα τί συμβαίνει επιτέλους στην Ελλάδα; υπάρχουν τόσοι πολλοί κατάσκοποι;". Παρά ταύτα, κατά την αγόρευσή του ο Βασιλικός Επίτροπος πρότεινε θανατική καταδίκη για τους Xαρίλαο Φλωράκη, Κώστα Λουλέ, Μήτσο Δάλλα, Γιώργο Κουτρούκη και Κυριάκο Τσακίρη. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν ισόβια κάθειρξη για όλους αυτούς και για την Πολυξένη Χρυσοχοΐδου.

Και τώρα που τελειώσαμε, επιτρέψτε μου να σας προσφέρω ένα κερασάκι, ελπίζοντας ότι θα χαμογελάσετε. Πρόκειται για το πρωτοσέλιδο της Απογευματινής της 20/7/1955, σύμφωνα με το οποίο η δαιμόνια δημοσιογραφική ομάδα της εφημερίδας ανακάλυψε ότι "ειδικά στελέχη του ΚΚΕ εκπαιδεύονται εις την οργάνωσιν αποδράσεων εκ των φυλακών"! Μάλιστα δε, η τεχνική τους είναι τόσο εξελιγμένη ώστε "δίδάσκεται και εις ρωσικά πανεπιστήμια"!!  Σημειώστε ότι διευθυντής τής εφημερίδας είναι ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, ο κατοπινός εκδότης του ακροδεξιού -και οργάνου της χούντας- Ελεύθερου Κόσμου. Απολαύστε:

-------------------------------------------
Πηγές
Για τα κείμενα της σειράς αντλήθηκαν στοιχεία από (α) τις προσωπικές αφηγήσεις των Περικλή Ροδάκη και Σωτήρη Σωτηρόπουλου, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό "Τότε" (τεύχος 3, Ιούλιος 1983), (β) την προσωπική αφήγηση του Βαρδή Βαρδινογιάννη, όπως την καταγράφει στο βιβλίο του "Πώς δραπετεύσαμε από τα Βούρλα" (Θεμέλιο, 1976) και (γ) τις προσωπικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, όπως καταγράφηκαν στην εκπομπή "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα: Απόδραση από τα Βούρλα" του Στέλιου Κούλογλου. Από την βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε, σημειώνω ιδιαίτερα το "Οι μεγάλες αποδράσεις" (Τετράδιο, 1976) του Δημήτρη Γκιώνη και το "Κόκκινοι δραπέτες" (Γλάρος, 1985) του Κώστα Γκριτζώνα.

Με κοινούς στόχους στην αντιλαϊκή επίθεση

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΔΝΤ

Eurokinissi

Από τη χτεσινή συνάντηση Τσίπρα - Λαγκάρντ

«Με την εποικοδομητική συμμετοχή» όλων των εταίρων (κυβέρνηση, Ευρωζώνη, ΔΝΤ), συνεχίζονται οι διεργασίες ενόψει της επόμενης δέσμης με τα αντιλαϊκά μέτρα και των παζαριών αναφορικά με τη διαχείριση του κρατικού χρέους και τη μορφή των μνημονίων για την περίοδο μετά το 2018.

 Τα ζητήματα αυτά βρέθηκαν στο επίκεντρο των διμερών επαφών του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ και τον επίτροπο Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Την ίδια ώρα το ΔΝΤ, στο πλαίσιο της «εποικοδομητικής συμμετοχής», αναμένεται να ξεκινήσει τη δική του (πρώτη από την πλευρά του) «παράλληλη αξιολόγηση», που βέβαια θα έρθει να «κουμπώσει» με αυτές της Ευρωζώνης, έχοντας στο επίκεντρο τις νεότερες εκτιμήσεις αναφορικά με τη διαμόρφωση των ματωμένων πλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς για τη διετία 2019 - 2020.


«Ο πρωθυπουργός και εγώ συμφωνήσαμε να εργασθούμε μαζί, στην κατεύθυνση αυτών των κοινών στόχων», υπογράμμισε η Κρ. Λαγκάρντ μετά τη χτεσινή συνάντηση, αποδίδοντας από την πλευρά της τα συγχαρητήρια για την «πρόοδο» που έχει επιτευχθεί αλλά και τη συμβολή του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στα επόμενα βήματα, και συγκεκριμένα «στην ολοκλήρωση της ατζέντας των μεταρρυθμίσεων και την παροχή ελάφρυνσης στο χρέος από τους Ευρωπαίους εταίρους». Σύμφωνα με την ίδια, το «κλίμα προόδου» αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ (αναφορικά με την 3η «αξιολόγηση»), και όπως τόνισε στη σχετική ανακοίνωση, «διαβεβαίωσα τον πρωθυπουργό για τη συνεχιζόμενη στήριξη του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής».

Σύμφωνα με κυβερνητική ανακοίνωση, στη συνάντηση «χαιρετίστηκε η έγκαιρη ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης και συμφωνήθηκε να εντατικοποιηθούν οι τεχνικές συζητήσεις για την επιτυχή ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος τον ερχόμενο Αύγουστο, καθώς και τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, η οποία θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί πριν το τέλος του προγράμματος».

Από την πλευρά του, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Μ. Ομπστφελντ, μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», επανέλαβε ότι «η προσδοκία ήταν πως το ΔΝΤ θα δώσει δάνειο αν σημειώσει η Ελλάδα επαρκείς προόδους στον τομέα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και οι δανειστές της τολμήσουν να κάνουν το χρέος της βιώσιμο». Οπως είπε, «τουλάχιστον το τελευταίο (σ.σ. η "βιωσιμότητα" του χρέους) δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι τώρα». Ουσιαστικά το μόνο ανοιχτό ζήτημα είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ και μέσω νέας δανειακής σύμβασης με το ελληνικό κράτος, με προϋπόθεση βέβαια την παροχή διευκολύνσεων αποκλειστικά από την πλευρά της Ευρωζώνης.

Οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί αναμένεται να τεθούν και στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ (20 - 22 Απρίλη), με άξονες το «νέο» εποπτικό πλαίσιο, το «προληπτικό πρόγραμμα» χρηματοπιστωτικής στήριξης προς το ελληνικό κράτος και βέβαια τη διαχείριση του κρατικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω θα έρθουν να «κουμπώσουν» με την κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Την ίδια ώρα, πηγές της ελληνικής κυβέρνησης, αποδίδοντας το κλίμα της χτεσινής συνάντησης του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Μοσκοβισί στο Νταβός, έλεγαν ότι «όλοι πρέπει τώρα να εργαστούν από κοινού» για την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος τον ερχόμενο Αύγουστο. Επίσης για να ολοκληρωθεί η συζήτηση για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, να καθοριστούν τα βήματα για την «έξοδο στις αγορές» και βέβαια να ολοκληρωθεί η επεξεργασία της λεγόμενης «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής», όπως ονομάζουν τις παρεμβάσεις που δρομολογούν για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας ζητάει ο ΣΕΒ

 

Με τη σειρά του ο ΣΕΒ, παρεμβαίνοντας στη σχετική συζήτηση για την «αναπτυξιακή στρατηγική», σημειώνει στο εβδομαδιαίο δελτίο του ότι «η αχίλλειος πτέρνα της ανάκαμψης είναι οι επενδύσεις» και επισημαίνει πως «οι επενδύσεις σε πάγια επηρεάζονται από την υπερφορολόγηση, τις διαρθρωτικές παθογένειες και την έλλειψη ορατότητας για το μέλλον».

Οπως λένε, η «χειροτέρευση της ανταγωνιστικότητας (...) τείνει να εξασθενεί τους κλάδους διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών (τη βιομηχανία κατά κύριο λόγο), και έτσι να παρεμποδίζει τον μετασχηματισμό της οικονομίας προς την επιθυμητή κατεύθυνση ενός εξωστρεφούς παραγωγικού προτύπου», ενώ στο «διά ταύτα» τονίζουν ότι «οι μισθολογικές προσαρμογές θα πρέπει να είναι συνδεδεμένες με την παραγωγικότητα της οικονομίας, ώστε να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος».

Επιπλέον, διεκδικώντας μεγαλύτερα μερίδια από την «πίτα» των επιχειρηματικών κερδών, οι εγχώριοι βιομήχανοι τονίζουν χαρακτηριστικά: «Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται να αυξηθεί η δυνατότητα υποκατάστασης των εισαγωγών και η σχετική κερδοφορία των κλάδων διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών, έτσι ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας σε μόνιμη βάση».

Ανταγωνισμοί για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες

 

Την ίδια ώρα, στο προσκήνιο επανεμφανίζονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αναφορικά με το ζήτημα της διαμόρφωσης των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ με το δολάριο ΗΠΑ, που με τη σειρά του προσδιορίζει τους όρους του ανταγωνισμού και τις δυνατότητες εμπορικής διείσδυσης.

Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μ. Ντράγκι, προειδοποίησε χτες ότι η ανατίμηση του ευρώ αποτελεί πηγή αβεβαιότητας και δήλωσε πως η ΕΚΤ ενδέχεται να αναθεωρήσει τη στρατηγική της, αν οι δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων οδηγήσουν σε αλλαγή των νομισματικών συνθηκών. Να σημειωθεί ότι ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Στ. Μνούτσιν, αναφέρθηκε προχτές στα «οφέλη από ένα αδύναμο δολάριο». Η δήλωση Μνούτσιν οδήγησε σε ανατίμηση του ευρώ στις χρηματαγορές σε υψηλά επίπεδα τριετίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο επικεφαλής της ΕΚΤ τόνισε ότι το ευρώ ανατιμήθηκε εν μέρει λόγω «της χρήσης διατυπώσεων σε συζήτηση για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες που δεν αντανακλά όσα έχουν συμφωνηθεί».
  Αυτή η δήλωση αποτελεί αναφορά στη Σύνοδο του ΔΝΤ τον περασμένο Οκτώβρη, όπου οι εμπλεκόμενοι «παίκτες» είχαν συμφωνήσει να «απέχουν από ανταγωνιστικές υποτιμήσεις και να μη θέτουν στόχους για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες για ανταγωνιστικούς σκοπούς».

Παράλληλα η ΕΚΤ, στο πλαίσιο της χτεσινής συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου της, άφησε αμετάβλητα τα βασικά επιτόκια του ευρώ, ενώ επιβεβαίωσε και τη συνέχιση της «χαλαρής» νομισματικής πολιτικής, τουλάχιστον μέχρι το Σεπτέμβρη του 2018, «ή και αργότερα εφόσον χρειαστεί».

Ριζοσπάστης

Το σύστημα που μειώνει την ανθρώπινη ζωή κατά 13 χρόνια

Δεν περισσεύει ούτε ένα δάκρυ για 16.000.000 θύματα του καπιταλισμού
στη Ρωσία από το 1991 μέχρι σήμερα

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης*

Πώς θα ονόμαζε κανείς ένα σύστημα που μειώνει την ζωή των ανθρώπων κατά 13 χρόνια;

Κλαίνε ακόμη με μαύρα δάκρυα οι παπαγάλοι του καπιταλισμού στις Σουηδικές εφημερίδες για τα «θύματα του κομμουνισμού» με αφορμή τα 100 χρόνια της Επανάστασης.

Κανένα όμως δάκρυ για τα θύματα μετά την ανατροπή. Σαν να μην υπήρξαν ούτε υπάρχουν ακόμη.

Η ανατροπή του συστήματος στην Σ .Ένωση και στις άλλες χώρες είχε τέτοιες συνέπειες που:

«Μόνο με την επιδημία AIDS στη Ν. Αφρική μπορεί να συγκριθεί»,

γράφει ο κοινωνιολόγος καθηγητής του Cambridge, Göran Therborn στο βιβλίο του «Η Ανισότητα σκοτώνει».

Μυριάδες άνθρωποι έχασαν όλα τα υπάρχοντα και την δουλειά τους και βρέθηκαν στο δρόμο:

• 40 εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχειας το ’90.
• Η κοινωνική ασφάλιση κατέρρευσε κι οι μετοχές – κουρέλια του δημοσίου που μοίρασε ο Γιέλτσιν αγοράστηκαν από τους νεόπλουτους καπιταλιστές για ένα μπουκάλι βότκα.
• Η ανεργία εκτοξεύτηκε όταν έκλεισαν σε μια μέρα οι βιομηχανίες, που δεν άφηναν κέρδος στους ολιγάρχες.
• Η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 49% από τη στιγμή πουν οι ολιγάρχες κατέλαβαν όλη την δημόσια περιουσία και αποτελείωσαν την δημόσια υγεία και περίθαλψη.

Από τον μέσο όρο ζωής τα 71,4 χρόνια για τους άντρες έπεσε στα 58 χρόνια το προσδόκιμο ζωής.

Σε αριθμούς αυτό σημαίνει πως πέθαναν πρόωρα 16 εκατομμύρια (!) Ρώσοι από το 1991.

Αυτό μεταφράζεται πρακτικά πως οι περισσότεροι Ρώσοι δεν προλαβαίνουν να δουν σύνταξη και τα εγγόνια να γνωρίσουν παππούδες.

Πώς θα ονόμαζε κανείς ένα σύστημα που μειώνει την ζωή των ανθρώπων κατά 13 χρόνια;
Πως θα ονόμαζε η ιστορία τους πολιτικούς που θα έχτιζαν αυτό το σύστημα;
Πως θα ονόμαζε τους δημοσιογράφους που αυτό το ονομάζουν ελευθερία;

Ο Claes Eriksson στο βιβλίο του «Ολιγάρχες» γράφει:

«Ογδόντα, άνθρωποι δολοφονούνταν κάθε μέρα στα χρόνια μετά την ανατροπή, την δεκαετία του ’90, στις μάχες των μαφιών»

Ακόμη και σήμερα τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι από τα πιο ψηλά στον κόσμο:

• 14.000 γυναίκες δολοφονούνται από τους άντρες τους κάθε χρόνο.
• Το αδίκημα της οικιακής βίας έχει αποσυρθεί από τον ποινικό Κώδικα γιατί δεν έχει νόημα, λένε στην Ρωσία.
• Αλκοολισμός: 500.000 νεκροί τον χρόνο.
• AIDS, αυτοκτονίες, κατακόρυφη άνοδο του συντελεστή ανισότητας από 0.27 σε 0,46 ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες,

γράφει η δημοσιογράφος Kaisa Ekis Ekman.

Οι βιβλιοθήκες έκλεισαν κι ένας λαός μορφωμένος και μεγαλωμένος στο διάβασμα τις είδε μπροστά του να γίνονται καζίνο και πορνομάγαζα.

Να πούμε στα απόνερα:

• Για τους 135.000 νεκρούς όταν το ΝΑΤΟ βρήκε την ευκαιρία να διαλύσει την Γιουγκοσλαβία.
• Τις εκατοντάδες χιλιάδες στην Τσετσενία, στην Τρανσιβιρία στο Τατζικιστάν, στην Ουκρανία κι αλλού.
• Για τα εκατομμύρια χιλιάδων νέων που έχασαν τον προσανατολισμό τους και σε όλες τις άλλες χώρες και έγιναν μαφιόζοι, προαγωγοί, πόρνες εγκληματίες.
• Τους Ρομά και τις άλλες μειοψηφίες που πέσαν θύματα ρατσισμού και διώξεων.
• Την εξάπλωση του φασισμού, απόρροια της φτώχειας, της δυστυχίας, της απόγνωσης και της ιδεολογικής αποχαύνωσης σε όλη την Ανατολική Ευρώπη με τις παραινέσεις και ευλογίες της ΕΕ.
• Να προσθέσουμε και τα εκατομμύρια νεκρών της μάχης κατά «της τρομοκρατίας» που ο ιμπεριαλισμός βρήκε την ευκαιρία να ξεκινήσει μη έχοντας αντίπαλο.
• Τα πραξικόπηματα και τους εμφύλιους στην Αφρική και τις επεμβάσεις στην Λατινική Αμερική.

Την επίθεση ενάντια σε όλα τα εργατικά δικαιώματα που η αστική τάξη παίρνει πίσω, ακόμη και στις πλούσιες χώρες, χωρίς να φοβάται όπως πριν την ανατροπή.

Την απογοήτευση και την ευκολότερη επικράτηση των ρεφορμιστών κι οπορτουνιστών στο εργατικό κίνημα που έχασε τον ταξικό του προσανατολισμό.

Ούτε ένα δάκρυ δεν περισσεύει από τα «θύματα του κομμουνισμού» να πέσει για τα θύματα της ανατροπής και της νίκης του καπιταλισμού,

της πιο απίστευτης και βίαιης καταστροφής που είδε ο κόσμος τα τελευταία 30 χρόνια.

Ένας ακόμη λόγος να βρει το κίνημα τα πατήματα του για να τελειώνει με τον καπιταλισμό.

[*] Σημείωση: Ο Πάνος Αλεπλιώτης ήταν Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης, στο διάστημα 1987-90 και 1999-2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 κι από το 1999 έως και το 2000.

Δούλεψε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης. Από το 2011 διαμένει στην Σουηδία στην πόλη Σβεγκ και δουλεύει στον δήμο της Χεργιεντάλεν ως διευθυντής τεχνικών και κοινωνικής υποδομής.

Απολογισμός

Απολογισμό της τρίχρονης θητείας του στην κυβέρνηση κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα μακροσκελές κείμενο 800 λέξεων. Σ' αυτό διαβάζουμε ότι η κυβέρνηση κατάφερε μεταξύ άλλων να ανακτήσει η χώρα το χαμένο της κύρος, ανάταξη του κοινωνικού κράτους, μέριμνα για κοινωνική δικαιοσύνη για τους ασθενέστερους και αποκλεισμένους, Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, αύξηση και δικαιότερη θεσμοθέτηση των οικογενειακών επιδομάτων, σχολικά γεύματα, αύξηση των θέσεων για την πρόσβαση στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, ιστορική μεταρρύθμιση στην Υγεία, πρόσβαση όλων των ασθενών σε μια δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά. Εμείς θα συμπληρώναμε μερικές σελίδες ακόμα με όλα τα μέτρα και τους νόμους που πήρε η κυβέρνηση για να ενισχύσει άμεσα και έμμεσα το κεφάλαιο, είτε μιλάμε για αντεργατικές - αντιασφαλιστικές ανατροπές, είτε για ενισχύσεις και επιδοτήσεις, μέσα από αναπτυξιακούς νόμους, φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις, ιδιωτικοποιήσεις, «απελευθερώσεις» και άλλα. Θα τους συνιστούσαμε μάλιστα να βάλουν τη μία λίστα δίπλα στην άλλη, ως αλληλοσυμπληρούμενες: Από τη μια βυθίζουν το λαό σε μεγαλύτερη φτώχεια, με τα μέτρα για τη στήριξη του κεφαλαίου, και από την άλλη νομοθετούν ψευτοπαροχές και δομές διαχείρισης και διαμοιρασμού της φτώχειας, πλέκοντας μάλιστα με πολλές αόρατες «κλωστές» νέους και ισχυρότερους μηχανισμούς χειραγώγησης του λαού. Αυτός είναι ο πραγματικός απολογισμός της κυβέρνησης και δεν χρειάζεται περισσότερες από 50 λέξεις...

Ο «βαθύς» ρόλος του Facebook…

Σάλος προκλήθηκε πρόσφατα, όταν ο πρώην αντιπρόεδρος του Facebook, σε δηλώσεις του, σημείωσε πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «διαβρώνουν τα βασικά θεμέλια του τρόπου συμπεριφοράς των ανθρώπων». Μάλιστα, κατά τη διάρκεια ομιλίας του τον περασμένο Νοέμβρη, επεσήμανε σε φοιτητές: «Δεν το καταλαβαίνετε αλλά σας προγραμματίζουν (...) όμως τώρα πρέπει να αποφασίσετε πόσα είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε, πόση από τη διανοητική σας ανεξαρτησία», υπογραμμίζοντας πως ο ίδιος δεν θέλει να υφίσταται «προγραμματισμό» και για το λόγο αυτό δεν χρησιμοποιεί αυτήν την «αηδία» - όπως χαρακτηριστικά ανέφερε για το Facebook - και δεν επιτρέπει ούτε στα παιδιά του να το χρησιμοποιούν! Μπορεί το συγκεκριμένο στέλεχος των πολυεθνικών απλά να άλλαξε αφεντικό και εξαιτίας του ανταγωνισμού να βγαίνουν «άπλυτα» στη φόρα... Η αλήθεια είναι, ωστόσο, πως όλο και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα και οι έρευνες σχετικά με το ρόλο που διαδραματίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (βλ. Facebook, Twitter, Instagram κ.ά.) στη διαμόρφωση, στον «προγραμματισμό» της κοινής γνώμης, στην επικοινωνία, την ενημέρωση, ακόμα και στο χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου. Η ευρεία διάδοσή τους έχει επιφέρει μεγάλες αλλαγές και αυτό το γνωρίζουν πρωτίστως κυβερνήσεις, μεγάλες επιχειρήσεις, κρατικές υπηρεσίες, που τα αξιοποιούν στην πολυπλόκαμη δράση τους.

***

Στην ταξική φύση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ως αντικείμενο ιδιοκτησίας των μονοπωλίων - κολοσσών, είναι αυτονόητη και δεδομένη και η παρέμβαση σε αυτά υπηρεσιών και αρχών, κρατικών, ιδιωτικών, «μυστικών» και άλλων. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Οι υποθέσεις Σνόουντεν, «Wikileaks», η συζήτηση για ρωσική συμμετοχή στις αμερικανικές εκλογές, ακόμα και η στρατολογία νέων που έχουν κλίση στις νέες τεχνολογίες από τις υπηρεσίες, έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα αρκετές φορές πρωτοσέλιδα... Χαρακτηριστική ήταν, για παράδειγμα, όπως δημοσιεύουν ΜΜΕ των ΗΠΑ, η λειτουργία δύο ομάδων στο Facebook, με τα ονόματα «Η καρδιά του Τέξας» και «Ενωμένοι μουσουλμάνοι Αμερικής», δημιουργημένα όχι από κατοίκους του Τέξας ή Αμερικανούς μουσουλμάνους, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά - όπως αποκαλύφτηκε - από το επονομαζόμενο «πρακτορείο διαδικτυακής έρευνας», μια «βιομηχανία ψεύτικων λογαριασμών» με έδρα τη Ρωσία. Το 2016, η καθεμία από τις ομάδες αυτές μετρούσε πάνω από 250.000 ακόλουθους στο Facebook. Οταν λοιπόν και οι δύο δημοσίευσαν καλέσματα σε διαμαρτυρίες την ίδια μέρα, ώρα και μέρος, «ενάντια στην ισλαμοποίηση του Τέξας» και «υπέρ της ισλαμικής γνώσης» αντίστοιχα, το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθεί πλήθος από εξαγριωμένους σε ένα τζαμί του Χιούστον και να επιτεθεί ο ένας εναντίον του άλλου, γεγονός εξολοκλήρου ενορχηστρωμένο... Τέτοια και άλλα ευτράπελα περιστατικά - αλλά και άκρως επικίνδυνα - βγαίνουν καθημερινά στη φόρα. Και η αλήθεια είναι πως όσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί, τόσο περισσότερα θα αποκαλύπτονται...

***

Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δρουν οργανωμένα, επώνυμα και ανώνυμα, όλοι οι μηχανισμοί και τα κόμματα του συστήματος. Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ολοένα και αυξάνονται τα κυβερνητικά αιτήματα για την «αποδέσμευση» δεδομένων χρηστών Facebook, Instagram κ.λπ. Το Facebook υπόκειται σε περιορισμούς για το ποιες πληροφορίες μπορεί να μοιραστεί, αλλά σύμφωνα με εκθέσεις και ακατέργαστα στοιχεία που για πρώτη φορά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, για τα αιτήματα που έκαναν κυβερνήσεις απ' όλο τον κόσμο και για τα δεδομένα που τους χορηγήθηκαν, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ετσι, τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν δείχνουν ότι οι αιτήσεις άγγιξαν τις 78.890 το πρώτο εξάμηνο του 2017, σημειώνοντας αύξηση 33% από τον προηγούμενο χρόνο και 23% σε σχέση με το προηγούμενο εξάμηνο. Οι ΗΠΑ, η Ινδία, η Αγγλία, η Γερμανία και η Γαλλία ήταν τα πιο «δραστήρια» κράτη... Στις κυβερνήσεις αυτών των χωρών χορηγήθηκαν πάνω από το 50% των αιτήσεων, με τις ΗΠΑ να παίρνουν το 85%, την Αγγλία το 90% και τη Γαλλία το 74%. Παρά τις αποκαλύψεις, όμως, το Facebook δεν δημοσιεύει τη φύση και την πρόθεση των αιτημάτων από τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα για τα δεδομένα που ζητούν οι ΗΠΑ. Ο τεράστιος όγκος δεδομένων που μοιράζεται από τους χρήστες, έχει επιτρέψει στο Facebook να αναγνωρίζει κάποιον σε μια φωτογραφία που δεν έχει μοιραστεί ο ίδιος και εφόσον διατηρεί λογαριασμό στο Facebook να τον ειδοποιεί γι' αυτό. Πρόκειται ουσιαστικά για τη χρήση τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου, που έχει τη δυνατότητα να εντοπίσει κάθε χρήστη σε φωτογραφίες. Μάλιστα, εκτιμάται ότι έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες σε σχέση με το FBI, που πέρυσι διέρρευσε ότι έχει τις φωτογραφίες 411 εκατ. ανθρώπων για τον ίδιο λόγο!

***

Ενας πολιτικός αναλυτής, ο Εβγκένι Μορόζοφ, σημειώνει πως «τα κοινωνικά μέσα έχουν κάνει επίσης ευκολότερη τη δουλειά της μυστικής αστυνομίας να γνωρίζει εκ των προτέρων το συναίσθημα των διαφωνούντων και να λαμβάνει προληπτικά μέτρα». Ετσι, για παράδειγμα, στη Γερμανία, το κράτος έχει το δικαίωμα - και με το νόμο - να παρακολουθεί τη διαδικτυακή συμπεριφορά οποιουδήποτε χωρίς καν εισαγγελική εντολή. Την ίδια στιγμή, σε κτίριο της CIA στη Βιρτζίνια έχει συγκεντρωθεί ένας λόχος πρακτόρων, με ευθύνη να αναλύουν τις πολιτικές απόψεις που αναπτύσσονται από χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι εκθέσεις τους εμπεριέχονται στην πρωινή ενημέρωση του Προέδρου των ΗΠΑ... Πλέον έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά αποκαλύψεις για το μέγεθος και τους τρόπους φακελώματος που χρησιμοποιεί η αστική εξουσία. Από τις πιο αθώες εφαρμογές, δίνεται η δυνατότητα να διαμορφωθεί το προφίλ κάποιου που χρησιμοποιεί τακτικά το διαδίκτυο και είτε γράφει προσωπικές εμπειρίες στο Facebook ή σε κάποιο blog, είτε γράφει σε κάποιο forum, είτε ψωνίζει προϊόντα, είτε απλά από τις σελίδες που παρακολουθεί λιγότερο ή περισσότερο συχνά. Τα παραπάνω δεν τα επισημαίνουμε για να τρομοκρατήσουμε, αλλά για να διαμορφωθεί κριτήριο επαγρύπνησης και περιφρούρησης ευρύτερα στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να αξιοποιούν κάθε δυνατότητα που δίνουν οι νέες τεχνολογίες για να γίνεται ευρύτερα γνωστή η πολιτική του Κόμματος και τέτοιες δυνατότητες δίνει και το διαδίκτυο. Η παρέμβαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όμως, μέσα σε αυτό, όπως και σε όλα τα άλλα ΜΜΕ, δεν μπορεί παρά να γίνεται με οργανωμένο τρόπο. Και, φυσικά, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την καθημερινή, ζωντανή επαφή στους χώρους δουλειάς, νεολαίας, στις λαϊκές συνοικίες, εκεί που μπορούν να σφυρηλατηθούν πραγματικοί δεσμοί αγώνα και συλλογικής δράσης.

Η «επόμενη μέρα» στη Μέση Ανατολή

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Βόρεια Συρία, μετά τη νέα επέμβαση της Τουρκίας στο Αφρίν - που ελέγχεται από τους Κούρδους - και τις απειλές για επέκταση των επιχειρήσεων και σε άλλες παραμεθόριες περιοχές, σηματοδοτεί μια νέα φάση στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και στον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και 7 χρόνια στην περιοχή.
Οι κουρδικές περιοχές του Αφρίν, όπου ο στρατός της Τουρκίας επιχειρεί από το περασμένο Σάββατο, ελέγχονται από δυνάμεις των Κούρδων, που έχουν άμεση υποστήριξη από τις ΗΠΑ, και της συμμαχίας που ηγούνται. Αφορμή για την όξυνση των ήδη τεταμένων σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας ήταν η απόφαση για δημιουργία στρατού από τους Κούρδους τουλάχιστον 30.000 ατόμων, με αμερικανική υποστήριξη, ως υποτιθέμενης «συνοριοφυλακής», με πρόσχημα τους ηττημένους τζιχαντιστές.
Ολα φανερώνουν ότι η «επόμενη μέρα» στη Μέση Ανατολή είναι ένα μεγάλο παζάρι, με όλα τα μέσα, διπλωματικά και στρατιωτικά, για τον έλεγχο εδαφών, διαδρομών, σφαιρών επιρροής ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, κράτη της ΕΕ, αλλά και άλλες δυνάμεις με ειδικό ρόλο στην περιοχή, όπως η Τουρκία, το Ιράν, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία. Σύνορα αμφισβητούνται και επαναχαράσσονται, ενώ εξελίσσονται επικίνδυνοι σχεδιασμοί.
Η εξέλιξη στο Αφρίν έρχεται να προστεθεί σε διάφορα άλλα «επεισόδια» που ακολούθησαν τη στρατιωτική ήττα των τζιχαντιστών στη Συρία, για την οποία υποτίθεται ότι μάχονταν όλα τα ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στην περιοχή, με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Θυμίζουμε ενδεικτικά την κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας - Ιράν, την ανακοίνωση των ΗΠΑ ότι θα μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και βάζοντας ταφόπλακα στις διεκδικήσεις των Παλαιστινίων να αποκτήσουν κυρίαρχο κράτος, την «ομηρία» του πρωθυπουργού του Λιβάνου στη Σαουδική Αραβία, ως μέσο πίεσης για περιορισμό της δράσης της «Χεσμπολάχ», που στηρίζεται από το Ιράν, ενώ χαρακτηρίζεται από το Ισραήλ ως «νούμερο 1» κίνδυνος για τα ζωτικά του συμφέροντα στην περιοχή.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι το ξαναμοίρασμα της Μέσης Ανατολής σε σφαίρες επιρροής των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων, για το οποίο αξιοποιήθηκαν και οι τζιχαντιστές, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ακόμα και μετά τη στρατιωτική τους ήττα. Οτι ο πόλεμος ενάντια στον ISIS αποτέλεσε μοχλό για να συγκεντρωθεί στην περιοχή μεγάλη δύναμη πυρός από αντιπαρατιθέμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που ήθελαν να κατοχυρώσουν θέσεις για το «ξεκαθάρισμα» της επόμενης μέρας.
Οτι, τέλος, τα ανταγωνιστικά σχέδια στην περιοχή δημιούργησαν το έδαφος για αναδιάταξη συμμαχιών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη σύσφιξη των σχέσεων Ρωσίας - Τουρκίας και, αντίστροφα, την ένταση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά και με την ΕΕ.
Αν στα παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ άλλαξαν τη «Στρατηγική Εθνικής Αμυνας» και πλέον ιεραρχούν πρώτο για τα συμφέροντά τους τον κίνδυνο της Ρωσίας και της Κίνας, αντί των «τρομοκρατών», αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι λαοί της περιοχής, μαζί και ο ελληνικός, έχουν πολλά ακόμα να δουν σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση, παίρνοντας μέρος σε συμμαχικούς άξονες με Ισραήλ και Ιορδανία, υποστηρίζοντας πολιτικά και στρατιωτικά τη δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, συμμετέχει ενεργά σε αυτούς τους ανταγωνισμούς. Γι' αυτό χρειάζεται να αυξηθεί ο βαθμός επιφυλακής από το κίνημα, να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για την απεμπλοκή της Ελλάδας, βάζοντας ακόμα πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.