ΣΥΡΙΣΟΚ-Λάρισα: Κοινό ψηφοδέλτιο ΠΑΣΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης» στις εκλογές των εφοριακών

Λάρισα: Κοινό ψηφοδέλτιο ΠΑΣΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης» στις εκλογές των εφοριακών

Με κοινό ψηφοδέλτιο κατεβαίνει η ΠΑΣΚΕ με την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ)  στις εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ και αντιπροσώπων στην Ομοσπονδία που θα πραγματοποιηθούν στις 11 Νοέμβρη στο Σύλλογο Υπαλλήλων ΔΟΥ Λάρισας.
Το κοινό ψηφοδέλτιο φέρει τον τίτλο «Δημοκρατική Ενωτική Κίνηση Ανατροπής Εφοριακών Νομού Λάρισας».
Όπως αναφέρει η ΔΑΣ Εφοριακών του νομού, «οι "μνημονιακοί" των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ κλπ. και οι "αντιμνημονιακοί" των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται και μπορούν αν χρειαστεί να στεγάζονται στα ίδια ψηφοδέλτια, γιατί βρίσκονται στην ίδια μπάντα: Με το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος τους, μακριά από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων».
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Μια χαρά απ’ ό,τι φαίνεται τα βρίσκουν "μνημονιακοί" και "αντιμνημονιακοί" στον κλάδο μας (και όχι μόνο)! Δεν έφταναν οι απλές "μεταγραφές" πρώην πρωτοκλασάτων στελεχών της ΠΑΣΚΕ στα διάφορα ψηφοδέλτια της ΑΣΚΙ (ΣΥΡΙΖΑ) σε όλη την Ελλάδα, ήρθε ως αποκορύφωμα στο Σύλλογό μας όπου οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της "Αυτόνομης Παρέμβασης" (ΣΥΡΙΖΑ) κατεβαίνουν στις επερχόμενες εκλογές σε κοινό ψηφοδέλτιο που φέρει τον τίτλο "Δημοκρατική Ενωτική Κίνηση Ανατροπής Εφοριακών Νομού Λάρισας".
Κι αν για την ΠΑΣΚΕ, δεδομένης της πτώσης της, την κίνηση αυτή την κατανοούμε, για τους "ριζοσπάστες", "ανατρεπτικούς" της "Αυτόνομης Παρέμβασης" τι να πει κανείς; Ως ΔΑΣ Εφοριακών υπενθυμίζουμε το κεντρικό σύνθημα της ΑΣΚΙ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο ομοσπονδίας) για τις τρέχουσες εκλογές στον κλάδο μας: "Ανατρέπουμε τα μνημόνια και τα συνδικαλιστικά τους στηρίγματα"! Επισημαίνουμε επίσης ότι ακόμα δεν έχει "στεγνώσει το μελάνι" από την ανακοίνωση-"καταγγελία" της ΑΣΚΙ για κάθοδο ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε κοινά ψηφοδέλτια σε πολλούς συλλόγους της χώρας. Εδώ η υποκρισία πάει σύννεφο!
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΟΪΔΙΑ! Οι "μνημονιακοί" των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ κλπ. και οι "αντιμνημονιακοί" των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται και μπορούν αν χρειαστεί να στεγάζονται στα ίδια ψηφοδέλτια, γιατί βρίσκονται στην ίδια μπάντα: Με το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος τους, μακριά από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε! Η απάντηση είναι μία:
ΤΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΩΝ ΤΗΣ ΔΑΣ. ΕΦΟΡΙΑΚΩΝ.
Τώρα συμπόρευση - συστράτευση με το ταξικό κίνημα, τη ΔΑΣ Εφοριακών, το ΠΑΜΕ, τους αληθινούς, αταλάντευτους υπερασπιστές των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού!
Με τον αέρα και την ελπίδα που έφερε η μεγάλη επιτυχία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ όπου συμμετείχαν 1.000 περίπου συνδικαλιστικές οργανώσεις και δεκάδες χιλιάδες λαού, πρέπει να δυναμώσουμε την οργάνωση και τον αγώνα μας. 
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ 24ΩΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ - ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ». 

Από μια άποψη, πράγματι, οι μαθητές… «υποκινούνται»

 Ας δούμε τι συμβαίνει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Προ 4ετίας το Πανεπιστήμιο της Αθήνας είχε κρατική χρηματοδότηση περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα ο προϋπολογισμό του 2015 προβλέπει χρηματοδότηση 11 εκατομμύρια ευρώ.
• Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται 2.000 υπαλλήλους για να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Σήμερα έχει 732...
• Μόνο με το PSI τα αποθεματικά του Πανεπιστημίου της Αθήνας «κουρεύτηκαν» κατά 13 εκατ. ευρώ, του Πολυτεχνείου κατά 30 εκατ. ευρώ, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κατά 4,5 εκατ. ευρώ, του Αριστοτέλειου κατά 8 εκατ. ευρώ, της Πάτρας κατά 4 εκατ. ευρώ, του Παντείου κατά 9 εκατ. ευρώ και ούτω καθ’ εξής.
• Στη χώρα που ο πρωθυπουργός κύριος Σαμαράς για να δικαιολογήσει την ένταση στα Πανεπιστήμια επιτίθεται στους φοιτητές – «θρασίμια» (!) που δεν έχουν καλή αγωγή από το σπίτι τους, όπως είπε στη γιορτή της ΟΝΝΕΔ, οι φοιτητές και οι βυθισμένες στην φτώχεια οικογένειές τους καλούνται να πληρώνουν για οτιδήποτε έχει σχέση με την… «δημόσια και δωρεάν Παιδεία», από σίτιση και στέγαση μέχρι για μετακινήσεις και για συγγράμματα.

***

    Ας δούμε τι συμβαίνει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Στα τρία μόνο πρώτα χρόνια των Μνημονίων οι κυβερνώντες βάλανε λουκέτα σε 980 σχολεία, αλλά σύμφωνα με το λεξικό της πολιτικής απάτης φρόντισαν τα λουκέτα να τα βαφτίσουν… «συγχωνεύσεις».
• Στις σχολικές αίθουσες τσουβαλιάζονται σε κάθε τάξη 27 – 30 μαθητές και αυτό λέγεται «μάθημα»…
• Μόνο πέρσι από τα σχολεία χάθηκαν λόγω ελλείψεων σε καθηγητές πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες.
• Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία ξεπέρασαν το 47%!
• Στα σχολεία δεν καλύπτονται στοιχειώδεις ανάγκες, από τη στέγαση και τη θέρμανση, μέχρι τις καθαρίστριες και τους φύλακες.
• Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011 κατά 54,7%! 
• Με την πολιτική τους περί το λεγόμενο «νέο Λύκειο» εκείνο που κατόρθωσαν ήταν το με - μαθηματική ακρίβεια - προβλεπόμενο: Να έχουν εξαναγκάσει τα παιδιά και τους γονείς να τρέχουν στα φροντιστήρια από το… Δημοτικό! 

    Εν ολίγοις: Στα σχολεία της χώρας, που παιδιά λιποθυμούν λόγω της ασιτίας, οι μεν καθηγητές πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημά τους σε συνθήκες φτωχοποίησής τους (σσ: ο μισθός του νέου εκπαιδευτικού ισοδυναμεί πλέον με το 56% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης), οι δε γονείς πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους: Γι' αυτή την «Παιδεία» οι Έλληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο.

***

    Αν αυτή είναι (και είναι) η κατάσταση της Παιδείας στην Ελλάδα των Μνημονίων, ας πάμε να θυμηθούμε τι συνέβαινε και πριν από τα Μνημόνια.
    Μια παλιότερη μελέτη των καθηγητών Μάνου Αντωνίνη και Πάνου Τσακλόγλου (www.aueb.gr/Users/tsakloglou/educ-imop.pdf) με θέμα τις «αναδιανεμητικές επιπτώσεις της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα» δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις για τον (ταξικό) χαρακτήρα της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής με ή χωρίς Μνημόνια. Τα στοιχεία και συμπεράσματα των ερευνητών μιλούν από μόνα τους:
    α) Η εμπειρία όλων των (καπιταλιστικών) χωρών δείχνει ότι στην κούρσα για την είσοδο στην ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά των πλούσιων στρωμάτων έχουν πολλαπλάσιες πιθανότητες από τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων. «Παρόμοια – τονίζεται - είναι η κατάσταση και στην Ελλάδα».
    β) Η δομή του συστήματος για την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οδηγεί στη δημιουργία ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος φροντιστηρίων και ιδιωτικών μαθημάτων για την υποστήριξη των υποψηφίων «σε βάρος της ποιότητας της διδασκαλίας στη σχολική αίθουσα (...). Αναπόφευκτα το σύστημα αυτό επιδρά στις πιθανότητες επιτυχίας μαθητών από διαφορετικά εισοδηματικά στρώματα».
    γ) Η θεωρία της «δωρεάν δημόσιας» εκπαίδευσης είναι μια απάτη καθώς στην πράξη «οι μαθητές που δε συνεχίζουν τις σπουδές στο λύκειο προέρχονται κυρίως από φτωχότερες ομάδες του πληθυσμού». Η πιθανότητα να μη μετέχουν οι φτωχοί στην εκπαιδευτική διαδικασία του λυκείου «είναι 12 φορές μεγαλύτερη» από την πιθανότητα να μη μετέχουν οι πλούσιοι. «Έτσι λιγότερα παιδιά από τα φτωχότερα νοικοκυριά φτάνουν στο σημείο αφετηρίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις».
    δ) Η πιθανότητα ένας μαθητής να συμμετέχει στην παράλληλη διαδικασία (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) για την προετοιμασία του για τις πανελλήνιες είναι 3 φορές υψηλότερη αν ανήκει στα πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι των φτωχότερων. Καθόλου τυχαία λοιπόν, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εισάγονται 6 στους 10 πλούσιους μαθητές λυκείου έναντι 3 στους 10 των φτωχών μαθητών.
    ε) Στις ηλικίες των 15-17 ετών εκτός εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με στοιχεία της δεκαετίας του '90 ήταν το 2,5% των μαθητών από πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι 31,5% των μαθητών από τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα. Μάλιστα, τα 3/5 των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο στην ηλικία των 14 χρόνων προέρχονται από τα πιο φτωχά, μεταξύ των φτωχών, στρώματα.
    Συμπέρασμα:  Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνώντες – οι ίδιοι που έκαναν καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» - κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ' ό,τι παραλάμβαναν.
    Προκάλεσαν αμορφωσιά. Μετέτρεψαν τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε παρακολούθημα του φροντιστηρίου. Επέβαλαν ένα σύστημα ταξικής εκπαιδευτικής «κρησάρας».
    Αυτή είναι η κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, συνολικά. Τόσο «δημόσια» και τόσο «δωρεάν» είναι.
    Αλλά οι καλοί ταγοί μας, από τους κυβερνώντες μέχρι τους Ποταμίσιους φίλους τους, εκείνο που προκρίνουν ως «φάρμακο» είναι τo ίδιο το «δηλητήριο»: Την επέκταση της ιδιωτικοποίησης!

***

    Μετά από όλα αυτά, οι κύριοι που διαλύουνε τα πάντα, που την πολιτική για την Παιδεία από ταξικό κόσκινο την «αναβάθμισαν» σε ταξικό πέλεκυ για τα παιδιά του λαού,
    οι ταγοί μας που στα κάθε λογής «Χάρβαρντ» που σπούδασαν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη έφεση στα μαθήματα της υποκρισίας, του θράσους και του «μαυρογιαλουρισμού»,
    αυτοί που εξοντώνουν τους γονείς των μαθητών, αυτοί που εξαθλιώνουν τους δασκάλους των μαθητών,
    έχουν για μια ακόμα φορά το «ανάστημα» να παριστάνουν τους προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών.
    Οι μαθητές – όπως λένε οι ταγοί μας – κινητοποιούνται, διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται διότι «υποκινούνται» από… σκοτεινές δυνάμεις και όχι γιατί βιώνουν πραγματικό πρόβλημα.   
    Από μια άποψη, πράγματι, οι μαθητές… «υποκινούνται». Οι δημοκράτες της κυβέρνησης, λοιπόν, που έχουν επιδοθεί στο κατασταλτικό σαφάρι «του νόμου και της τάξης» αναζητώντας τους «υποκινητές» των κινητοποιήσεων των μαθητών, μπορούν με μια απλή κίνηση να εντοπίσουν τους υποκινητές των μαθητικών καταλήψεων: Ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. 

Ας μιλήσουμε για την τριτοβάθμια (και όχι μόνο) εκπαίδευση

Posted by 2310net

Ας μιλήσουμε για την τριτοβάθμια (και όχι μόνο) εκπαίδευση
Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις εμφανίστηκαν πανέτοιμες να αναμορφώσουν το τοπίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κατάργηση ασύλου, ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, διαγραφή φοιτητών, στροφή στον ιδιωτικό τομέα με κάθε τρόπο, δραστική αλλαγή στον τρόπο διοίκησης των ΑΕΙ, απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων και άλλα πολλά που εδώ και χρόνια αποτελούσαν μέρος της κάθε κυβερνητικής ατζέντας όμως έμεναν στα λόγια. Κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει τέτοιες μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ συναντούσε μεγάλες κινητοποιήσεις από το φοιτητικό κίνημα.
Το πως και το γιατί το φοιτητικό κίνημα τα τελευταία 3-4 χρόνια έχει γίνει σχεδόν θεατής των όσων συμβαίνουν είναι ζήτημα που πρέπει κάποια στιγμή να το δούμε σοβαρά και σε σχέση με ό,τι εννοούμε “φοιτητικό” αλλά και ό,τι εννοούμε “κίνημα”. Μεγάλη κουβέντα που δεν θα απασχολήσει το παρόν κείμενο.
Το θέμα είναι να αναγνωρίσουμε γιατί υπάρχουν αυτές οι εξελίξεις, ποιός τις προωθεί, γιατί και ποιοι επιλέγονται να τις εφαρμόσουν και κυρίως ποιος βγαίνει κερδισμένος από αυτές.
Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες στις οποίες δεν είχε ιδιωτικοποιηθεί η ανώτατη εκπαίδευση. Παρά το γεγονός ότι είχαν εισβάλλει εταιρίες με τον τρόπο τους τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπήρξε καθολική ιδιωτικοποίηση. Η αρχή έγινε με την επιβολή διδάκτρων σε μεταπτυχιακά και συνεχίστηκε με την αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων. Η ιδιωτικοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης δεν είναι κάτι που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει μια ιστορία, τουλάχιστον 15ετίας. Από την Συνθήκη της Μπολόνια μέχρι σήμερα πέρασαν χρόνια, αλλά οι αλλαγές που προωθούνται μέσα από κοινοτικά κείμενα και αποφάσεις είναι λίγο-πολύ ίδιες.
Από τη μια θέλουν να εξασφαλίσουν μια εκπαίδευση που σε κάθε της βαθμίδα θα προετοιμάζει τους εκπαιδευόμενους για τις ανάγκες της αγοράς. Διαχρονικά ο στόχος της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό είναι η ικανοποίηση των απαιτήσεων των επιχειρήσεων. Αν παλιά αυτό το ψιλοέκρυβαν με ωραίες διατυπώσεις, τώρα ήρθε η ώρα να βγουν από την ντουλάπα.
Και μπορούν πια να βγουν από την ντουλάπα γιατί έχουν καταφέρει μετά από πολύ κόπο να επιβάλλουν στην κοινή γνώμη την ταξική, καπιταλιστική αντίληψη για την παιδεία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Από την άλλη η Εκπαίδευση είναι και μπίζνα. Αποτελεί έναν κλάδο με μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας, ιδιαίτερα σε μια εποχή που το κεφάλαιο υπερσυσσωρεύεται και λιμνάζει, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι κλάδοι οι οποίοι μπορούν να κερδοφορήσουν. Μια ματιά στο τι συμβαίνει σε ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες θα μας πείσει ότι εκεί τα Πανεπιστήμια είναι λίγο πολύ σαν σούπερ μάρκετ, όπου μπαίνεις αν έχεις λεφτά ή δωροεπιταγές (υποτροφία) και ψωνίζεις ό,τι μπορείς για να πάρεις ένα πτυχίο. Παιδεία μόνο για λίγους και εκλεκτούς. Και από όλους αυτούς που δεν έχουν για να σπουδάσουν, ενδεχομένως να ξεχωρίσουν λίγοι, ταλαντούχοι που τους προσφέρεται υποτροφία για τις σπουδές τους. Αν είναι τυχεροί θα επιλεγούν για να μπορούν κάποιοι να λένε ότι στον καπιταλισμό έχουν όλοι ευκαιρίες να πετύχουν. Αυτή η νοοτροπία όλο και περισσότερο αποκτά φανερούς οπαδούς στη χώρα μας. Όχι ότι δεν υπήρχαν πάντα, απλά τώρα φανερώθηκαν και επιτίθενται. Τα κέρδη των μεγάλων εκπαιδευτικών ομίλων είναι πάντως τεράστια.
Ένα άλλο ζήτημα είναι το ποιοί επιλέγονται για να προωθήσουν αυτές τις αλλαγές στα ΑΕΙ. Η περίπτωση Φορτσάκη είναι ενδεικτική. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από την πρώτη της μέρα έδειξε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να εγκαταστήσει στη χώρα ένα σχεδόν φασιστικό καθεστώς. Η στελέχωση του δημόσιου τομέα με άτομα που είτε ιδεολογικά ανήκουν στην άκρα δεξιά, είτε είναι τροϊκανότεροι της τρόικας, είτε θέλουν με κάθε κόστος να παραμείνουν στην εξουσία είτε όλα τα παραπάνω μαζί, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το που θα πήγαινε το πράγμα. Τα 2,5 χρόνια που πέρασαν είδαμε πολλά: δολοφονίες από φασίστες, βασανιστήρια από αστυνομικούς, πυροβολισμούς στη Μανωλάδα, δολοφονία κρατούμενου σε σοφρωνιστικό ίδρυμα, τραπεζικά σκάνδαλα, κλεισίματα νοσοκομείων, απολύσεις και άλλα πολλά. Όλα αυτά για να πραγματοποιηθούν απαιτούνταν άνθρωποι με σιδερένια πυγμή ή πίστη σε αυτό που τους ανατέθηκε. Ο Φορτσάκης, παιδί του κομματικού σωλήνα, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας από αυτούς.
Το υψωμένο δάχτυλο δεν είναι μια άτυχη στιγμή για αυτόν. Είναι ακριβώς η εικόνα που θέλει να αποτυπωθεί, πρώτα-πρώτα στην συνείδηση της κοινής γνώμης: τέρμα με τα κωλόπαιδα (που έτσι κι αλλιώς τα λοιδορούμε τόσα χρόνια), κάποιος επιτέλους να βάλει μια τάξη.
Άλλωστε, σε ένα κράτος το οποίο οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μπουρδέλο και χρειάζεται μια τάξη, αυτό είναι μια προτεραιότητα. Ας μπει μια τάξη, κι ας είναι όποια τάξη να ΄ναι. Ελάχιστοι από τους μη εμπλεκόμενους γνωρίζουν γιατί έγιναν τα σκηνικά της προηγούμενης εβδομάδας στην συνεδρίαση της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ. Ακόμα λιγότεροι θα ενδιαφερθούν να μάθουν για το ποιόν του Φορτσάκη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μπει μια τάξη.
Επίσης η εικόνα του Φορτσάκη είναι και μια αφορμή. Είναι σαν να δίνει τη σκυτάλη στους παπαγάλους να αρχίσουν να κεντάνε, να εξηγούν με τον τρόπο τους και σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα την κατάσταση στα tabula rasa μυαλά των τηλεθεατών/ακροατών/αναγνωστών.
Καμία επίκληση στα δημοκρατικά συναισθήματα του λαού δεν έχει νόημα. Κανείς δεν θα πειστεί για την αντιδημοκρατικότητα της κυβέρνησης ή του Φορτσάκη γιατί κανέναν δεν ενδιαφέρει.
Άλλωστε υπάρχουν και χειρότερα από έναν πρύτανη που θυμίζει χουντικό. Ο Υπουργός Παιδείας μαζί με την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ψάχνει να βρει τον υποκινητή των καταλήψεων των μαθητών ενώ σύσσωμη η κυβέρνηση προβαίνει σε κυνήγι μαθητών, μέσα κι έξω από τα σχολεία, προσαγωγές, συλλήψεις και ξύλο από τους μπάτσους. Ο Υφυπουργός Παιδείας κάνει πρότυπο την πράξη του Κασιδιάρη, ως τρόπο αντιμετώπισης της Λιάνας Κανέλλη και η ζωή συνεχίζεται.
Η επίδειξη δύναμης και απο-φασιστικότητας της κυβέρνησης δεν είναι τυχαίο ότι πραγματοποιείται με ιδιαίτερο τρόπο και πολυμορφικά στην Παιδεία. Ανέκαθεν ο χώρος της Εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στην ανώτατη βαθμίδα της, ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικός και έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία του λαϊκού κινήματος. Πάντα η αντίδραση της κάθε κυβέρνησης ήταν η ίδια: άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν μήπως και απομαζικοποιηθούν. Όταν αυτό δεν συνέβαινε χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα: εκφοβισμός (είτε για τα εξάμηνα που χάνονται είτε για τους εξωσχολικούς που καταστρεφουν το σχολείο), διώξεις, διαπόμπευση και ψέματα στα κανάλια τους και ξύλο όταν πια τίποτα δεν έπιανε. Τα ίδια κάνουν και τώρα, απλά τώρα τα διατυμπανίζουν και δεν τα κάνουν στα μουλωχτά. Και τα διατυμπανίζουν γιατί θέλουν να κερδίσουν και το παιχνίδι των εντυπώσεων, να βοηθήσουν στην εμπέδωση της λογικής του “νόμος και τάξη” σε μια κοινή γνώμη που ζητάει να μπει μια τάξη.
Επίσης η παιδεία είναι προνομιακός χώρος επίδειξης δύναμης. Στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ η ΔΑΠ κυριαρχεί εδώ και χρόνια, κυρίως όμως κυριαρχεί η αποπολιτικοποίηση της μεγαλύτερης μάζας των φοιτητών, με αποτέλεσμα το φοιτητικό κίνημα να ζει περιόδους βαθιάς παρακμής. Οι πανεπιστημιακοί, όσοι δεν έχουν ξεπουληθεί τις τελευταίες δεκαετίες μάλλον κουράστηκαν να παλεύουν και αποσύρονται μπροστά στην ορμητική επέλαση της νεοφιλελεύθερης κλίκας που διοικεί την χώρα και τα πανεπιστήμια. Στα σχολεία, οι καθηγητές δίνουν τις παραδοσιακές τους μάχες, απεργούν, παλεύουν, αλλά κανείς δεν τους συμπαθεί σε αυτή τη χώρα γιατί κάνουν τρεις μήνες διακοπές και έχουν το θράσος να έχουν και αιτήματα. Οι μαθητές το παλεύουν κατά καιρόυς, αλλά είναι θύματα της λογικής ότι επειδή είναι ανήλικοι δεν πρέπει να έχουν άποψη. Ευνουχισμένοι, πρώτα από τους ίδιους τους γονείς τους, δεν πρέπει να μετέχουν σε καμία πολιτική συζήτηση.
Απαιτείται οργάνωση, επιμονή, υπομονή και θυσίες για να φτιαχτεί ένα δυνατό πανεκπαιδευτικό κίνημα. Όμως πάνω από όλα χρειάζεται η πάλη να γίνει και στο επίπεδο των ιδεών. Δεν αρκεί να βγει κανείς στο δρόμο, να κάνει μια κατάληψη ή να διακόψει μια συνεδρίαση. Χρειάζεται να αλλάξουν συνειδήσεις. Και αυτό είναι το επίπονο…
ΥΓ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτή τη χώρα ψάχνουμε τον “Υποκινητή των Καταλήψεων”. Προτείνω να φτιάξουμε ένα μνημείου του Άνωστου Υποκινητή για την προσφορά του στο κίνημα.
ΥΓ 2. Κουράγιο και δύναμη στα παιδιά που αγωνίζονται. Ιδιαίτερα στους μαθητές. Θέλει κότσια να τα βάλεις με τους πάντες και να έχεις απέναντί σου γονείς, καθηγητές, αστυνομία, δημοσιογράφους, υπουργούς, κυβέρνηση κτλ.

Η Χ.Α.στη κυβενηση

 

Άθλια επίθεση του υφυπουργού Παιδείας Γ. Στύλιου εναντίον της Λιάνας Κανέλλη

Δείτε  το επίμαχο βίντεο με την απαράδεκτη επίθεση Στύλιου

.............Είχε προηγηθεί ένταση στην αίθουσα της Ολομέλειας κατά τη συζήτηση επίκαιρης ερώτησης της βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη, για τον υποσιτισμό των παιδιών, που ξεκίνησε όταν η κ. Κανέλλη σχολιάζοντας την απάντηση που έδωσε ο υφυπουργός Παιδείας, Γιώργος Στύλιος, είπε ότι «της θυμίζει τη Μαρία Αντουανέτα και την ιστορία με το παντεσπάνι». Ο υφυπουργός είχε μιλήσει για τις πρωτοβουλίες που έχει πάρει το υπουργείο Παιδείας, ανάμεσα στις οποίες και το πρόγραμμα «βάλε το φρούτο στη ζωή σου» ενώ πρόταση του ΚΚΕ είναι ένα γεύμα την ημέρα σε όλα τα παιδιά και σε όλα τα σχολεία.

«Μου ακουστήκατε σαν τη Μαρία Αντουανέτα. Σαν τον μύθο. Τα παιδιά πεινάνε. Δώστε τους ένα φρούτο την ημέρα. Δώστε τους παντεσπάνι. Εκτός και αν δεν ξέρετε τι θα πει πείνα. Λιποθυμία από την πείνα. Δώστε στο παιδί ένα μανταρίνι, ένα πορτοκάλι, να μην έχει φάει ένα 24ωρο και θα σωθεί», είναι η φράση της κ. Κανέλλη για την οποία ακολούθησε ο εξής διάλογος:

Γ. Στύλιος: Δεν με εκφράζουν τα μεγάλα λόγια, δεν με εκφράζουν οι υπερβολές. Έχω τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο σε χωριό, στην Άρτα, σε ορεινό χωριό με τους συμμαθητές μου και δεν δέχομαι κυρία Κανέλλη να μου κάνετε μάθημα εσείς. Δεν έχετε μεγαλώσει εκεί που μεγάλωσα εγώ. Δεν είχατε τους ίδιους συμμαθητές. Λοιπόν και δεν ήμουν ευνοημένος. Σας αρέσει, σας εκφράζει η ένταση κυρία Κανέλλη. Κυρία Κανέλλη η ένταση όπου εσείς…

Λ. Κανέλλη: Αρνούμαι να ακούσω την απάντησή σας. Σας κόβω στις εξετάσεις. Που ήρθατε με το προσωπικό σας παράδειγμα να μιλήσετε για τα παιδιά που πεινάνε στην Ελλάδα…

Γ. Στύλιος: Κύριε πρόεδρε και κυρία Κανέλλη, τις εξετάσεις τις δίνουμε στον ελληνικό λαό. Τις εξετάσεις… (σ.σ. φωνές από το έδρανο της κ. Κανέλλη). Η κ. Κανέλλη θέλει να με κάνει Κασιδιάρη αλλά δεν θα γίνω Κασιδιάρης. Θέλετε Κασιδιάρη κυρία Κανέλλη! Αλλά δεν πρόκειται ο Στύλιος να γίνει Κασιδιάρης! Να το γνωρίζετε αυτό…

Λ. Κανέλλη: Παρακαλώ…

Γ. Στύλιος: θέλετε να με κάνετε Κασιδιάρη. Δεν θα γίνω Κασιδιάρης όμως. Γιατί έχω περάσει τις εξετάσεις αριστεύοντας και διότι δίνω εξετάσεις στον Αρτινό λαό και στον ελληνικό λαό κάθε ημέρα. Και δεν με ενδιαφέρει η δική σας η βαθμολογία η προσωπική. Με ενδιαφέρει η βαθμολογία του κόμματος και του φορέα τον οποίο εκπροσωπείτε αλλά η προσωπική σας δεν με απασχολεί. Εγώ μίλησα για προγράμματα…

Γ. Κανέλλη: Εγώ έκανα τον Κασιδιάρη, Κασιδιάρη ή ήταν από μόνος του; Σα δεν ντρέπεσαι! Σα δε ντρέπεσαι…Σα δεν ντρέπεσαι!

Γ. Στύλιος: Δεν σας ακολουθώ στην ένταση, στην υπερβολή, στην ένταση και στα μεγάλα λόγια.

Λ. Κανέλλη: …. (Διαμαρτυρίες)

Ι. Δριβελέγκας (προεδρεύων): Να ντρέπομαι εγώ; Εσείς που διακόπτετε και δεν περιμένετε την απάντηση. Ορίστε μας. Κι εσείς κύριε υπουργέ τι εκφράσεις είναι αυτές; Ήθελε να αποχωρήσει, ας αποχωρήσει.

Γ. Στύλιος: Μπορούσατε να κλείσετε το μικρόφωνο κύριε πρόεδρε (σ.σ. για Κανέλλη).Πηγή:enikos.gr

ΚΚΕ: Ανακοίνωση της ΚΟ για την προκλητική συμπεριφορά του υφυπουργού Παιδείας

Σε ανακοίνωσή της η ΚΟ του ΚΚΕ για την προκλητική συμπεριφορά του υφυπουργού Παιδείας αναφέρει: «Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καταδικάζει την προκλητική συμπεριφορά του υφυπουργού Παιδείας Γ. Στύλιου, ο οποίος από το βήμα της Βουλής, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση της Λιάνας Κανέλλη για τον υποσιτισμό των παιδιών ζητώντας δωρεάν γεύματα στα σχολεία, κατέφυγε -σε πρωτοφανή για τα αστικά κοινοβουλευτικά ήθη- σε κακοήθη φραστική επίθεση στη βουλευτή του ΚΚΕ. Η απαράδεκτη αυτή στάση που επιβραβεύει τις αθλιότητες της Χρυσής Αυγής αφήνει έκθετη την κυβέρνηση, η οποία έχει ευθύνη να τοποθετηθεί δημόσια».

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά

 Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά

Το συλλαλητήριο της 1^ης νοέμβρη ενόχλησε πολλούς και για διάφορους (συγκλίνοντες) λόγους. Κάποιοι το έδειξαν με την πολύ εύγλωττη σιωπή τους και το νόμο της ομερτά που σκέπασε την ειδησεογραφική κάλυψή του, ενώ άλλοι με την ανούσια φλυαρία τους, που τους αφαίρεσε το ενωτικό φύλλο συκής, σε ένα ομολογουμένως απολαυστικό πολιτικό στριπτίζ, που έδειξε γυμνή την αλήθεια για τις πραγματικές τους διαθέσεις.

Μια αρκετά διασκεδαστική προσπάθεια ήταν αυτή του κάσδαγλη στο εναλλακτικό press project, όπου έγραψε αυτό το κείμενο για το «πολύ μεγάλο αλλά τόσο μοναχικό» σαββατιάτικο συλλαλητήριο, γιατί όλοι προφανώς νιώθουμε μοναξιά μέσα στο πλήθος, μακριά από τις μικρές αλλά (γι’ αυτό ακριβώς) τόσο συντροφικές και παρεΐστικες πορείες που διοργανώνει ο παρδαλός, ενωτικός χυλός. Ψάρεψε όμως ακόμα ένα λαβράκι στο κλείσιμο, όπου το έμπειρο δημοσιογραφικό του μάτι διέκρινε ότι ίσως κάτι να αλλάζει στην τακτική του κκε, εν όψει της συνέχειας και της απεργίας στα τέλη του μήνα. Ε ναι λοιπόν, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, το παμε κάνει ριζική στροφή 360 μοιρών και θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργιακής μάχης, όπως έκανε κάθε φορά άλλωστε (κι όπως δεν κάνει ποτέ η γσεε που πλέον κηρύσσει απλώς τις απεργίες, εθιμοτυπικά ή κατόπιν πίεσης, χωρίς να τις κυνηγάει καν).

Κανείς όμως δεν έφτασε στα απάτητα ύψη του ικεα, που δεν μπορούσε να πει κάτι για αυτό καθαυτό το συλλαλητήριο και τον όγκο του, οπότε το έψαξε από δω, το έφερε κι από εκεί, εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ, στο γενικάάά (άρθρα δίχως νόημα, άρθρα χωρίς σκοπό) και βρήκε πως έφταιγε το σύνθημα που καπέλωσε τους εργάτες που συμμετείχαν σε ένα συλλαλητήριο με καθαρά οικονομικά αιτήματα και αιχμές (ανεργία, ανασφάλιστη εργασία, να μη ζήσουμε με ψίχουλα, κτλ). Και ναι, το μαξιμαλιστικό αυτό σύνθημα που κατάφερε όλα τα παραπάνω είναι που δίνει και τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης: χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Αν βρέθηκες κι εσύ το σάββατο στο σύνταγμα σφε αναγνώστη κι απορούσες γιατί βλέπεις τόσες σφιχτές κι αγανακτισμένες καπελωμένες φάτσες, τώρα ξέρεις. Δεν ήταν η κούραση από το πολύωρο ταξίδι κι όσα άλλα σκέφτηκες για να τη δικαιολογήσεις. Φταίει το σύνθημα.

Λοιπόν θα μπορούσα ειλικρινά να καταλάβω πολλά σημεία κριτικής που αφορούν το σύνθημα. Πχ πως το έχουμε ακούσει τόσες φορές αυτά τα τελευταία χρόνια, που δια της συχνής επανάληψης έχουμε πάθει ανοσία στο ερέθισμα κι είναι πολύ δύσκολο να ξανανιώσει κανείς τη μαγεία της πρώτης φοράς –όπως με κάποια τραγούδια που μας κολλάνε και θέλουμε να τα ακούμε συνέχεια, μέχρι να τα βαρεθούμε. Ή πως νοσταλγεί κάποιος τις μέρες που είχε πρωτακούσει το σύνθημα και το πολιτικό κλίμα της άνοιξης του 10’ –σε εποχές πιο ηρωικές και όχι τόσο πένθιμες.

Προσωπικά το ‘χα πρωτακούσει το μάη στη συγκέντρωση του σπόρτινγκ –όπου λίγους μήνες πριν είχε γίνει η ιδρυτική πράξη της ανταρσυα, στις στάχτες του δεκέμβρη (έτσι θέλησαν δηλ να το «πουλήσουν» προς τα έξω, γιατί το φλερτ είχε ξεκινήσει ήδη από τις εκλογές του 07’). Ενώ τώρα παρουσιάζει εικόνα αριστερής αποσύνθεσης και ίσως είναι προτιμότερο να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη από το να φυτοζωεί (εκτός και αν αναγεννηθεί από τις στάχτες της ή από τις στάχτες του επόμενου δεκέμβρη), με «ξενιστές» που νιώθουν ξένα σώματα στις γραμμές της και κάνουν να φαίνεται αριστερίστικο το σεκ (!) της κριτικής στήριξης στο πασοκ του 93’ «χωρίς αυταπάτες» (αφού όλες τις έκαψες κι αυτοί αλήθεια τόσο τις ήθελαν).

Το πρωτάκουσα λοιπόν στο σπόρτινγκ που ξεχείλιζε από κόσμο κι από συναίσθημα, παρακολουθώντας την ομιλία του πρωτούλη (άρτι επανεκλεγμένου από το 10^ο συνέδριο της κνε) και μια μουσικοθεατρική παράσταση με την επιμέλεια του καζάκου και πολύ δυνατό φινάλε, όπου μια  σφισσα έβαλε το αυτί της στο έδαφος να ακούσεις τους παλμούς της γης, και το ένιωθες κι εσύ μαζί της το τράνταγμά της και πως «κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ».

Βράζει και χύνεται, θα μας απαντούσε με τη στερνή του γνώση ο σημερινός μας εαυτός. Και δε θα ήταν ειρωνία αλλά κυριολεξία, με την έννοια ότι η οργή του κόσμου ήταν ένα καζάνι που έβραζε και ξεχείλιζε, αλλά ξεθύμανε σύντομα, επιστρέφοντας στην προηγούμενη παθητική του κατάσταση.

Το σύνθημα αυτό όμως ήρθε τότε να εκφράσει και να κορυφώσει το διάχυτο (ακόμα) ενθουσιασμό. Και δεν είναι τυχαίο πως το ζήλεψαν και το υιοθέτησαν άμεσα ένα σωρό ομάδες κι οργανώσεις της αναρχίας και του εξωκοινοβουλίου. Αλλά θα μου πεις, αυτό «πιστοποιεί» ότι είναι αριστερίστικο και μαξιμαλιστικό, ε; Δε θα το φώναζε ποτέ πχ κάποιος πιο δεξιός, σαν τον αλέξη τσίπρα –αν και βασικά και στη λαοκρατία θα πίστευε, εφόσον χρειαστεί. Καμία σχέση με το παλιό καλό πασόκ, που υιοθετούσε και αριστερίστικα συνθήματα ακόμα, για να μας υπερκεράσει σε (φραστικό) ριζοσπαστισμό. Τώρα όμως δεν υπήρχε τέτοια ανάγκη και το μόνο σημείο που δανείστηκε ο σύριζα, για να το διαστρεβλώσει και να το φέρει στα μέτρα του, ήταν αυτό για την κυβέρνηση του μετώπου, από το πρόγραμμα του 15^ου.

Είναι ζήτημα βέβαια ποιος ακριβώς σφύριξε στον τσίπρα και το λαφαζάνη αυτό το σημείο. Γιατί μπορεί το πρόγραμμα του κκε να είναι εύκολα προσβάσιμο στον καθένα, για να το διαβάσει και να το κριτικάρει αλλά εδώ ο σύριζα δεν παίρνει καλά-καλά στα σοβαρά ούτε καν το δικό του πρόγραμμα –που δεν είναι εξάλλου για άμεση εφαρμογή, από τις πρώτες εκατό μέρες. Και στο εσωτερικό του δεν έχουν ακριβώς προγραμματικές διαφορές ουσίας. Ακόμα και οι όποιες διαφωνίες-ενστάσεις της αριστερής πλατφόρμας, πχ για τις συνεργασίες, αντανακλούν μάλλον την αγωνία της για τους συσχετισμούς και τις βουλευτικές έδρες, που λιγοστεύουν επικίνδυνα, αν πρέπει να βολευτούν μαζί κι όλοι οι πασοκογενείς σύμμαχοι.

Παρεμπιπτόντως, να μην το ξεχάσω, γιατί έχουν περάσει κι αρκετές μέρες. Στη βιβλιοπαρουσίαση του πετρόπουλου για τον ζαχαριάδη, πρώτη μούρη ήταν ο πιλάφ αλλά κι ο μπαλάφ (του δεξιού σύριζα) που είναι γνωστό πόση αδυναμία τρέφουν στην πολιτική προσωπικότητα του μέντορά τους νίκου ζαχαριάδη.

Θα μπορούσε επίσης η κριτική να αφορά πχ τη μελοποίηση του συνθήματος. Θυμάμαι ήμασταν πριν δυο-τρία χρόνια στο πέραμα, στην έκθεση «άνθρωποι και σίδερο», όπου έβγαιναν με τη σειρά διάφοροι καλλιτέχνες, κι ένας απ’ αυτούς λάνσαρε το στίχο «χωρίς εσένα/γρανάζι κανένα/δε γυρνά» (με ελαφρώς παραλλαγμένο το σύνθημα). Στο καπάκι βγαίνει κι ο γ. σαρρής και λέει στον πρόλογό του πως έτυχε και αυτός να συνθέσει ένα τραγούδι με τον ίδιο τίτλο (μα κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις ε;) και κατέληξε να το τραγουδά μισό-μισό με τον κόσμο από κάτω, όπως στα οπαδικά πέταλα.

Μπορεί να πει λοιπόν πως δεν του άρεσε η μελοποίηση του σαρρή ή πως προτιμάει το «απολύομαι και τρελαίνομαι», το «νάι-νάι-νάι», το «είμαι ερωτευμένος με μια 16άρα», με το 15^ο, τη μύτη του επαμύτη β. παπακωνσταντίνου, που είναι πιο γαμψή κι ενωτική (πλατιά). Ή έστω ότι ξέρει ποιος έβγαλε το σύνθημα και του έχει άχτι ή δεν τον πολυσυμπαθεί για χι-ψι λόγους. Είναι κι αυτή μια κάποια άποψη που νιώθεται.

Όχι όμωως πως είναι μαξιμαλιστικό και τρομάζει τους εργάτες ή ότι δε βγήκε μέσα από τις γραμμές τους, γιατί γελάνε και τα τσιμέντα της πλατείας συντάγματος. Επειδή όμως τα συνθήματα (αν υποτεθεί δηλ πως αυτά από μόνα τους πείθουν ή απομακρύνουν τον κόσμο), τα πανό και (πολύ περισσότερο) οι ομιλίες ήταν πολύ προσεγμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και δεν έδωσαν το παραμικρό πάτημα για να πει ο καθένας τα δικά του –άσχετα που θα τα πει τελικά ούτως ή άλλως, γιατί μπορεί- χρειάστηκε να επιστρατευτεί η φαντασία, για να βρεθεί κάτι με το ζόρι και να επιβεβαιώσει αυτό που γράφτηκε πολύ εύστοχα (ως εξαίρεση στον κανόνα) στο τουίτερ από ένα σφο: της κοντής.. γιορτής (ας το πούμε έτσι), οι κνίτες της φταίγανε.

Ας πούμε εν κατακλείδι δυο λόγια και για αυτό καθαυτό το σύνθημα. Που δεν είναι μόνο πορωτικό για λίγους κι εκλεκτούς φανατικούς οπαδούς, αλλά συνολικά πολύ εύστοχο. Γιατί σπάει την ηττοπάθεια και το δέος του μέσου εργάτη μπροστά στον καπιταλιστή, που δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως αφεντικό, αλλά ως ευεργέτης, τολμηρός και πετυχημένος επιχειρηματίας, ο εργο-δότης (γιατί ακόμα και η ετυμολογία των λέξεων έχει πολλές φορές ταξικό πρόσημο) που μας δίνει δουλειά για να ζήσουμε (κι όχι για να βγάλει κέρδος στις πλάτες μας). Δείχνει στον εργάτη πως δεν είναι απλά ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής αλλά η δύναμη που κινεί όλα τα γρανάζια και παράγει τον πλούτο. Οι εργάτες μπορούν και επιβάλλεται να ζήσουν και να οργανώσουν την παραγωγή χωρίς αφεντικά, το αντίθετο όμως δεν μπορεί να συμβεί.

Κι έτσι οι ενωτικοί μινιμαλιστές που απορρίπτουν τα.. μαξιμαλιστικά συνθήματα που «τρομάζουν τον κόσμο», καταλήγουν να συμπίπτουν και να ταυτίζονται με όσους φοβούνται πραγματικά το περιεχόμενο του συνθήματος κι έναν κόσμο χωρίς αφεντικά. Κι αυτοί δεν είναι εργάτες, αλλά οι ίδιοι οι καπιταλιστές..

Αινίγματα για μελλοντικούς ιστορικούς

 Αινίγματα για μελλοντικούς ιστορικούς

Αρχική δημοσίευση, Lenin Reloaded, 6 Νοέμβρη 2013.

Ι. Θυμήσου να ξεχάσεις ότι δεν θυμάσαι τίποτα

Σήμερα, 6 Νοέμβρη, ήταν η μέρα μιας γενικής απεργίας που σημαδεύτηκε από την εξαφάνιση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και την μοναχική επιμονή του ΠΑΜΕ. Χθες, 5 Νοέμβρη, ήταν η παγκόσμια μέρα του κινήματος των τύπων που φοράνε μάσκες Guy Fawkes. Το TVXS, όπου πληροφορήθηκα για το θέμα, έχει αναλυτικό ρεπορτάζ από τις συγκεντρώσεις τους σε διάφορες πόλεις του κόσμου, όπου, όπως γράφει, κατέβηκαν "για να εκφράσουν την αντίθεση τους στο παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα", το οποίο προφανώς δεν έχει όνομα άλλο από "παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα", ή, επί το απλούστερον, "σύστημα." Για να γιορτάσει δε με τις δέουσες τιμές το παγκόσμιο κίνημα των τύπων με τις μάσκες Guy Fawkes κόντρα στο σύστημα, το TVXS ανέβασε και ιστορικό ρεπορτάζ για τον ορίτζιναλ Guy Fawkes.

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό φαίνεται στο άρθρο που μετέφρασαν στο TVXS, αλλά ο Guy Fawkes, και ευρύτερα η συνωμοσία της πυρίτιδας στην οποία ενεπλάκη, είχε κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία.

Κατ' αρχάς ήταν κάργα αντιδραστική, καθώς ο στόχος της ήταν η δια της τρομοκρατίας επαναφορά του Καθολικισμού σε μια χώρα όπου είχε προηγηθεί η θρησκευτική Μεταρρύθμιση· με άλλα λόγια, η επιστροφή στο θρησκευτικό καθεστώς της Αγγλίας επί απολυταρχικής μοναρχίας. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια συνωμοσία που βρίσκεται στον αντίποδα ακριβώς των ριζοσπαστικών στοιχείων που θα ερχόντουσαν στην επιφάνεια 35 περίπου χρόνια αργότερα, από τον Προτεσταντικό χώρο που ο Guy Fawkes και η παρέα του θέλησαν να εξαλείψουν απ' την ιστορία: τους Εξισωτές (Levellers), τους Σκαφτιάδες (Diggers), τους Ranters και τους Fifth Monarchists, τον Gerrard Winstanley και τα commons, και τον New Model Army--την προτεσταντική προεικόνιση του Κόκκινου Στρατού, του λαϊκού στρατού ευρύτερα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τούτες τις πρώιμες μορφές του αστικού (αλλά όχι μόνο) ριζοσπαστισμού· και όχι τυχαία, ο σπουδαίος μαρξιστής ιστορικός Christopher Hill αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη τους. Με τον Guy Fawkes δεν ασχολήθηκε ποτέ κανένας μαρξιστής, καθώς αποτελούσε, από πολύ νωρίς, όχι απλώς έναν αναγεννησιακό τζιχαντιστή αλλά και κάτι σαν εθνικό ανέκδοτο.

Ο λόγος για αυτό δεν ήταν απλώς ότι εκπροσωπούσε μια ιστορικά ξεπερασμένη και οπισθοδρομική προοπτική χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση και βάση, αλλά και ότι η συνωμοσία στην οποία ενεπλάκη ήταν μια μαύρη αποτυχία από την πρώτη ως την τελευταία λεπτομέρεια. Όλοι οι εμπλεκόμενοι συνελήφθησαν μετά από ένα όργιο από γκάφες και χωρίς να καταφέρουν τίποτε. Εξ αρχής, κυκλοφόρησαν φήμες ότι η συνωμοσία ήταν τόσο αποτυχημένη που ήταν μάλλον προβοκάτσια με στόχο να ενταθούν οι διώξεις καθολικών. Η όλη υπόθεση εξελίχθηκε ως αιματηρή φάρσα, ο Fawkes --ο οποίος ήταν ένας τυχάρπαστος μισθοφόρος και όχι κάποιου είδους Καλβίνος απ' την ανάποδη-- δεν έβγαλε κανένα παθιασμένο λόγο σε κανένα δακρύζον ακροατήριο, και οι "εγκέφαλοι" του όλου πράγματος ήταν κάποιοι μάλλον κωμικοί καθολικοί αριστοκράτες που πήγαν καλιά τους και end of story.

Ποιος να περίμενε λοιπόν, ότι τέσσερις αιώνες αργότερα, το παγκόσμιο "κίνημα", η συνέχεια του World Social Forum, του Σιάτλ και της Γένοβα, θα ήταν το να βάζεις τη μάσκα ενός αποτυχημένου αντιδραστικού που δεν συνεισέφερε τίποτε στην αγγλική --πόσο μάλλον στην παγκόσμια-- ιστορία εκτός από ένα έθιμο με το κάψιμο του ομοιώματός του και μια εισαγωγική παραπομπή στο (αποκαλυπτικώς τιτλοφορούμενο) "Κούφιοι άνθρωποι" του Τ.Σ. Έλιοτ; Μια περιήγηση στο αγγλόφωνο διαδίκτυο είναι αρκετή για να αποκαλύψει ότι πολλοί άνθρωποι παγκοσμίως αναρωτιούνται πώς διάολο έγινε σύμβολο, γιατί έγινε σύμβολο, και ποιου ακριβώς πράγματος έγινε σύμβολο, ο αντιδραστικός γκαφαδόρος wannabe τρομοκράτης Guy Fawkes. Όλοι φυσικά γνωρίζουν την καθοριστική συνεισφορά της ταινίας των αφων Γουακόφσκι "V for Vendetta", είναι όμως αρκετά δύσκολο για τους περισσότερους να απαντήσουν γιατί το αρχικό κόμικ και κατόπιν η ταινία, επέλεξαν, ως σύμβολο για τη φιγούρα του σύγχρονου ατομικού τρομοκράτη (και δη του virtual τρομοκράτη ή χάκερ), μια τόσο άσχετη με οτιδήποτε πολιτικά προοδευτικό ή σημαίνον φιγούρα. 

Όμως η απάντηση βρίσκεται ήδη στην ερώτηση: ο Guy Fawkes έγινε σύμβολο της μεταμοντέρνας "αριστεράς" και "αντιεξουσίας" ακριβώς επειδή ως φιγούρα δεν ενεργοποιεί απολύτως καμία σημαίνουσα ταξική ή ευρύτερα λαϊκή μνήμη πουθενά στον κόσμο. Συμβολοποιεί την απαγόρευση της ταξικής μνήμης. Ως μορφή δεν έχει καμία οργανική σχέση με οποιαδήποτε μνήμη λαϊκών αγώνων στη γενέτειρά του, και φυσικά έχει λιγότερη από καμία σχέση με τέτοιους αγώνες στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Η απόλυτη κενότητά του είναι το θεμέλιο της οικουμενικής διαθεσιμότητάς του, της δυνατότητάς του να σημαίνει οτιδήποτε, δηλαδή, κατά βάση, τίποτα. Με άλλα λόγια, ο Guy Fawkes δεν είναι τόσο η οικουμενοποίηση του τίποτα όσο το τίποτα ως το πραγματικό περιεχόμενο της μεταμοντέρνας παγκοσμιότητας, το "γενικό ισοδύναμό" της.

Υπ' αυτό το πρίσμα, ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τη χρήση του συνθηματικού "Remember, remember", εφόσον αυτό το οποίο καλείται να θυμηθεί ο αποδέκτης του σλόγκαν είναι να μη θυμηθεί τίποτα (ούτε καν το γεγονός ότι δεν θυμάται τίποτα). Διότι ο Guy Fawkes δεν παραπέμπει σε τίποτα ικανό να φέρει συναισθηματική, βιωματική, ψυχική και πολιτικο-ιστορική φόρτιση· τίποτα εκτός από μια ταινία του Χόλιγουντ που μετέφερε ένα κόμικ για κάποιον του οποίου το βασικό προσόν ήταν η αποτυχημένη απόπειρα να κάνει πράξη το "να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή." Το "θυμήσου, θυμήσου" λοιπόν είναι μια πρόσκληση στο να θυμηθείς να ξεχάσεις και να συνεχίσεις να ξεχνάς τι ακριβώς παριστάνεις με τη μάσκα του Guy Fawkes, για ποιο λόγο τη φοράς, τι διεκδικείς, από ποιον το διεκδικείς και γιατί το διεκδικείς (συνοπτική απάντηση: είναι κάτι σε μια ταινία). 

Η παγκοσμιοποίηση της 5ης Νοέμβρη που επιτελέστηκε με σχετική επιτυχία χθες είναι η παγκοσμιοποίηση του φόρου τιμής στην μεταμοντέρνα αμνησία, μια ευκαιρία για μαζική συσπείρωση γύρω απ' το πυρηνικό αίτημα "ό,τι να ναι" ή "συμπληρώστε όπως θέλετε το κενό [σημαινόμενο]", το οποίο με τη σειρά του δραματοποιεί το απόλυτο και κατά βάση αυθεντικά καταθλιπτικό αδιέξοδο μιας γενιάς ανθρώπων και των τρόπων με τους οποίους διδάχτηκαν να αντιλαμβάνονται την πολιτική δράση: ατομικίστικα, φαντασιακά, μιντιακά διαμεσολαβημένα, και χωρίς καμία αναφορά σε προγραμματικούς στόχους, οι οποίοι βεβαίως περισσεύουν για όσους χρειάζονται κάποια επέτειο για να θυμηθούν να ξεχάσουν ότι δεν θυμούνται τι είναι αυτό το οποίο ήθελαν ή θα έπρεπε, τέλος πάντων, να θέλουν.

II. Glasgow Smile

Είπαμε ότι η προτροπή του σύγχρονου "κινήματος" που χτίστηκε γύρω από την ταινία "V for Vendetta" για μνήμη είναι μια προτροπή για ιστορική λήθη, και για λήθη αυτής της λήθης. Είναι μια προτροπή για εικονική μνήμη, για προσομοίωση της μνήμης και για μνήμη της αποκομμένης από την ιστορία εικόνας--συγκεκριμένα, της μιντιακής, κινηματογραφικής εικόνας.

Αν όμως το σημαινόμενο "Guy Fawkes" είναι ένα κενό, ένα "κούφιο" σημαινόμενο, το σημαινόμενο του "αχυρανθρώπου" που έγινε ο Guy Fawkes στις λαϊκές τελετουργίες καψίματος του ομοιώματός του, το σημαίνον της μάσκας που υποτίθεται πως παραπέμπει σ' αυτόν δεν εξαντλείται σ' αυτή την παραπομπή.

Ποιο είναι το οργανωτικό χαρακτηριστικό της μάσκας του Guy Fawkes που έκανε κινηματικά δημοφιλή η ταινία των αδελφών Γουακόφσκι; Τι χαρακτηρίζει την οπτική σημειολογία αυτού του νέου τύπου μαζικά παραγόμενου καπιταλιστικού εμπορεύματος;

Νομίζω πως είναι αδύνατο να απαντήσει κανείς κάτι διαφορετικό από το εξής: είναι η μοχθηρή έκφραση της μάσκας, η οποία με τη σειρά της είναι αποτέλεσμα του συντονισμού των ειρωνικά σηκωμένων φρυδιών, των επιμηκυμένων ματιών και του μειδιάματος που τονίζει τα (κόκκινα) μάγουλα, τονίζεται απ' το τσιγκελωτό προς τα πάνω μουστάκι, και ανασηκώνει του μύες του προσώπου γύρω απ' το σαγόνι. Το μειδίαμα αυτό, κεντρικό χαρακτηριστικό του μοχθηρού σαρκασμού που αποπνέει η μάσκα, έχει όνομα, ή, μάλλον ονόματα στα αγγλικά: Cheshire grin (το μειδίαμα της γάτας στο Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων του Λούις Κάρολ)--εκ του οποίου και η ιδιωματική έκφραση "μειδίαμα σαν γάτας Cheshire" (grinning like a Cheshire cat)-- Chelsea grin, Glasgow grin ή Glasgow smile.

Το "χαμόγελο της Γλασκώβης", όπως και αυτό του Τσέλσι όμως, δεν είναι έκφραση ούτε ειρωνείας, ούτε χαράς, ούτε μοχθηρίας. Δεν είναι κανενός είδους έκφραση, είναι μια ψευδοέκφραση που προκύπτει ως συνέπεια της παραμόρφωσης του προσώπου από την βίαιη τομή προέκτασης των χειλιών και την παραμόρωση των μυών στο πρόσωπο έτσι ώστε το ψευδές "χαμόγελο" να μοιάζει να προεκτείνεται ψηλά, ως τα μάγουλα, ή και σχεδόν ως τα αυτιά. 

Το χαμόγελο της Γλασκώβης είναι με άλλα λόγια η διαβολικά σαρκαστική αποτύπωση ενός βασανιστηρίου με όρους ασυγκράτητης ευθυμίας, η εντύπωση στο πρόσωπο μιας πληγής που έχει την πρόθεση να "διαβαστεί" λανθασμένα, ως μόνιμο μειδίαμα του φορέα του προσώπου.

Στα 1869, ο Βίκτωρας Ουγκώ δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα που διάβασα στην παιδική μου ηλικία, με τίτλο "Ο άνθρωπος που γελά" (L' homme qui rit). Επρόκειτο για την φρικαλέα (και μάλλον ακατάλληλη για παιδιά) ιστορία ενός ορφανού παιδιού του οποίου το πρόσωπο είχε μόνιμα παραμορφωθεί με μαχαίρι σε χαμόγελο της Γλασκώβης, και το οποίο έβγαζε τα προς το ζην επιδεικνύοντας την γκροτέσκα του όψη, πού αλλού, σε πανηγύρια στην Αγγλία του 17ου αιώνα από την οποία μας έρχεται κι ο Guy Fawkes. 

Η σύνδεση βέβαια της μάσκας του σύγχρονου "κινήματος" με το εφιαλτικό "χαμόγελο της Γλασκώβης" που διατυπώνω εδώ δεν αφορά απλώς μια ιμπρεσιονιστική αντίληψη οπτικών ομοιοτήτων μεταξύ τους: θυμίζω ότι στο έργο "V for Vendetta", o V φοράει μάσκα για να κρύψει το αποτρόπαια ακρωτηριασμένο του πρόσωπο· ότι στο Batman, το αποτρόπαιο μειδίαμα του Joker είναι αποτέλεσμα παρόμοιου ακρωτηριασμού και, πιο σημαντικά ακόμα, ότι το πρόσωπο που είναι αναγκασμένο να χαμογελά μόνιμα εξαιτίας του φυσικού του ακρωτηριασμού είναι ήδη μάσκα: η μονιμότητα της έκφρασης του μειδιάματος είναι ακύρωση της δυνατότητας του προσώπου για έκφραση, σαρκασμός των εκφραστικών του δυνατοτήτων.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ιδιαίτερα πολύπλοκη μορφή της ειρωνείας: το πρόσωπο που φέρεται να σαρκάζει είναι το ίδιο σαρκαζόμενο, θύμα του σαδιστικού σαρκασμού και όχι φορέας του, ή φορέας του μόνο στο βαθμό που είναι πάντα ήδη θύμα του (αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το ρήμα "σαρκάζω", εκ του οποίου το ουσιαστικό "σαρκασμός", σήμαινε αρχικά "σκίζω τη σάρκα", αυτό δηλαδή ακριβώς που κάνουν οι βασανιστές στο πρόσωπο που μένει παγωμένο σε ένα διαρκές χαμόγελο της Γλασκώβης). Η σαρκαστική έκφραση της μάσκας που φοράει ο V είναι απλώς αποτύπωση του βασάνου του προσώπου του, μαρτυρία της μετατροπής του προσώπου σε μάσκα πόνου.

Μιας όμως και οι λογής οπαδοί της ταινίας και της μάσκας δεν είναι καθόλου πιθανό να αισθάνονται οποιαδήποτε υποκειμενική σύνδεση με τον ανύπαρκτο "λαϊκό ήρωα" Guy Fawkes, είμαστε αναγκασμένοι να ισχυριστούμε ότι η ταύτισή τους με τη μάσκα εμπεριέχει μια ταύτιση με αυτή την αβυσσαλέα διαλεκτική του σαρκασμού, με αυτή την πριμοδότηση του σαρκασμού ως ταυτόχρονα σημάδι και μέσο απόκρυψης μιας χαίνουσας πληγής.

Αλλά ποια είναι η ανοιχτή πληγή που επιδεικνύει σαρκαστικά το παγκόσμιο "κίνημα" των σύγχρονων Guy Fawkes; Είναι η πληγή απώλειας του προσώπου, η πληγή της απώλειας της ατομικότητας εκείνης την οποία υποστασιοποιούν νοσταλγικά μέσω της φιγούρας του αποτυχημένου τρομοκράτη του 17ου αιώνα και μέσω της φιγούρας του μυθοπλαστικού συνεχιστή του. Η μάσκα ούτως ή άλλως αποπροσωποποιεί, σηματοδοτεί δηλαδή το αντίθετο της ατομικότητας, της ενικότητας του προσώπου: η συλλογικότητα την οποία φαντάζεται η ταινία και το εμπνευσμένο απ' αυτή κίνημα είναι στην πραγματικότητα το άθροισμα του ευνουχισμού της ατομικής προσωπικότητας της πολτοποιημένης μάζας. Αυτόν τον ευνουχισμό επιδεικνύουν "στα μούτρα της εξουσίας" οι ψυχικά και οικονομικά τραυματισμένοι μικροαστοί που ελκύονται από την ταύτιση με τον V. Την ίδια όμως στιγμή, το τραύμα της απώλειας της αίσθησης της ατομικότητας, της ατομικής αξίας, που αναπληρώνεται με την ταύτιση με τον μοναχικό εκδικητή, είναι επίσης το τραύμα της καταστατικής λήθης: μέρος αυτού που ξεχνούν επιδεικτικά οι φέροντες τη μάσκα ξεχνώντας να θυμηθούν το λαϊκό και εργατικό κίνημα, είναι ακριβώς το γεγονός ότι ατομικότητα και συλλογικότητα δεν είναι δύο αδρανή αντίθετα αλλά κομμάτια μιας διαλεκτικής, σύμφωνα με την οποία "ο λαός φτιάχνει τους ήρωες" και η συλλογική πολιτική βούληση είναι η προϋπόθεση κάθε ατομικού ηρωϊσμού. Στην περίπτωση την οποία εξετάζουμε εδώ, αντιθέτως, ένας φαντασιακός και ιστορικά ανύπαρκτος ατομικός ηρωϊσμός είναι η μοναδική προϋπόθεση συνάντησης των ευνουχισμένων βουλήσεων της συλλογικότητας ως μαζικά αρθρωμένης ατομικής πληγής.

III. Θεαματική αφάνεια (ή, ο παροξυσμός της εικονικότητας στην εποχή της κρίσης)

Από την συγκέντρωση στην Πλατεία Κοινοβουλίου, Λονδίνο, 5 Νοέμβρη 2013:  Ο "πραγματικός ακτιβισμός" μέσα απ' την μίμηση των θεατών της μίμησης του κινηματογραφικού "ακτιβισμού" 

Ανάμεσα στις πόλεις και τοποθεσίες όπου έλαβε χώρα το από τους "Anonymous" οργανωμένο "Million Mask March" προς τιμή της ψευδοεπετείου της 5ης Νοέμβρη (θυμίζουμε ότι η 7η του ίδιου μήνα είναι η επέτειος της Οκτωβριανής επανάστασης) ήταν και η πλατεία Κοινοβουλίου του Λονδίνου.

Αν το θέαμα μαυροντυμένων με μάσκες Guy Fawkes έξω από το βρετανικό κοινοβούλιο μοιάζει ήδη οικείο, αυτό συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα αποτελεί αναπαράσταση μιας σκηνής της ταινίας "V for Vendetta." Θυμίζω την πλοκή: σχεδιάζοντας να ανατινάξει το κοινοβούλιο, και για να αποφύγει την πρόωρη σύλληψή του από το καθεστώς, ο V διανέμει μέσω ταχυδρομείου χιλιάδες μάσκες πανομοιότυπες με τη δική του και καλεί τους πολίτες έξω από την πλατεία κοινοβουλίου την νύχτα της 5ης Νοέμβρη.

Σκηνή από την ταινία "V for Vendetta" που υποτίθεται πως λαμβάνει χώρο γύρω από το αγγλικό κοινοβούλιο στο Λονδίνο: Η πολιτική ως γιγάντια αίθουσα κινηματογράφου για παθητικές απομιμήσεις του "ακτιβιστή"

Η ομοιότητα ανάμεσα στην "πραγματική" συγκέντρωση και την "εικονική/μυθοπλαστική/κινηματογραφική" συγκέντρωση δεν ήταν αποτέλεσμα σύμπτωσης αλλά αποτέλεσε ενσυνείδητη επιδίωξη των Anonymous. Οι τελευταίοι ανακοίνωσαν ότι στόχος τους ήταν "να αναδημιουργήσουν την συγκεκριμένη σκηνή από την ταινία" προς τιμή του "μεγάλου πολίτη [Guy Fawkes]" [sic], ο οποίος θυσιάστηκε "με την ελπίδα να θυμήσει στον κόσμο πως η ίση μεταχείριση, η δικαιοσύνη και η ελευθερία είναι κάτι περισσότερο από λόγια."

Έχουμε ήδη συζητήσει τον κωμικά στρεβλωτικό χαρακτήρα της σύνδεσης του Fawkes με κάποιο υποτιθέμενο χειραφετητικό κίνημα -- με άλλα λόγια, το γεγονός ότι, σε ό,τι αφορά τον Fawkes, έχουμε να κάνουμε με μια κατασκευασμένη μνήμη της οποίας το περιεχόμενο είναι η λήθη, η ιστορική αμνησία. Και φυσικά αναδείξαμε ότι η δικαιοσύνη και η ελευθερία δεν μπορούν παρά να είναι απλώς λόγια, και μάλιστα καταχρηστικώς χρησιμοποιημένα λόγια, όταν συνδέονται με την πραγματική Συνωμοσία της Πυρίτιδας.

Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο εδώ είναι η περίπλοκη διαλεκτική του θεάματος και της ανωνυμίας. Ας την ξετυλίξουμε:

Μια ομάδα που αυτοαποκαλείται "Ανώνυμοι" καλεί τους πολίτες να φορέσουν μάσκες Guy Fawkes, αποκρύπτοντας έτσι τα πρόσωπά τους, για να ανακατασκευάσουν μια σκηνή από τη βιομηχανία του θεάματος, τον χολιγουντιανό κινηματογράφο. Με άλλα λόγια, η ανωνυμία και η αφάνεια τίθενται στην υπηρεσία της θεαματικής αναπαραγωγής μιας στιγμής της βιομηχανίας του θεάματος. Ή, για να το θέσουμε με άλλους όρους, οι πραγματικοί άνθρωποι καλούνται να μιμηθούν τη μίμησή τους ως "πλήθους" στον χώρο της κινηματογραφικής μυθοπλασίας, και η πραγματική ιστορία καλείται να μιμηθεί την φαντασιακά στρεβλή αναπαραγωγή της από έναν ήρωα (τον "V") που αποτελεί μυθοπλαστικό εύρημα ο ίδιος. Εν συνόψει, η εργαλειακή ένταξη της ανωνυμίας και της αφάνειας στο θέαμα και την εντυπωσιακή του σκηνογραφία συνοδεύει την μετατροπή της πραγματικότητας αρχικά σε χονδροειδώς στρεβλωτική φαντασιακή ανακατασκευή (o Fawkes ως ηρωικός αγωνιστής της δημοκρατίας, ελευθερίας και ισότητας) και κατόπιν σε πραγματική ανακατασκευή της χονδροειδώς στρεβλωτικής φαντασιακής ανακατασκευής. 

Όμως η σκηνή την οποία θέλησαν να αναδημιουργήσουν με τα υλικά της πραγματικότητας οι "Anonymous" δεν είναι αμέτοχη η ίδια σ' αυτήν την αβυσσαλέα διαλεκτική: αυτό το οποίο λαμβάνει χώρα στην ταινία είναι η ενορχηστρωμένη από τον ίδιο τον "V" αναπαραγωγή του σε χιλιάδες ομοιώματα, τα οποία όμως δεν έχουν κανένα ρόλο άλλο από αυτόν του θεατή των εντυπωσιακών του --κυριολεκτικών και μεταφορικών-- πυροτεχνημάτων.

Όχι άρτος, αλλά θεάματα: Το σώου του "V" για τους θεατές του

Θα πρέπει λοιπόν να επαναδιατυπώσουμε το τι διακυβευόταν στο κάλεσμα της 5ης Νοέμβρη του 2013: αφενός, πραγματικοί άνθρωποι στην πραγματική ιστορία κλήθηκαν να ανακατασκευάσουν μια κινηματογραφική μυθοπλασία της οποίας η πλοκή αφορούσε μια αυθαίρετη ανακατασκευή της ιστορίας· αφετέρου, όμως, αυτό που κλήθηκαν να αναπαραστήσουν ήταν η κινηματογραφική αναπαράστασή τους ως θεατές. Κατά συνέπεια, η ανωνυμία και η αφάνεια των μασκών δεν προδίδεται απλώς από το κίνητρο η συνάθροισή τους να αποτελέσει ένα θεαματικό συμβάν που παραπέμπει σε ένα κινηματογραφικό θέαμα, αλλά και από το γεγονός ότι στο ίδιο το κινηματογραφικό θέαμα, το εντυπωσιακό θέαμα χιλιάδων ανθρώπων με μάσκες αφορά την εικόνα της μαζικής θέασης, της μαζικής υιοθέτησης της θέσης του θεατή.

Θεατές κινηματογράφου με πρώιμα γυαλιά 3D  αντί μασκών: Το πολιτικό ασυνείδητο της σκηνής του "V for Vendetta" που ανακατασκεύασαν ως "κίνημα" οι "Anonymous"

Αυτό βέβαια σημαίνει επίσης ότι το κάλεσμα των Anonymous ήταν κάλεσμα λήψης της θέσης του θεατή, όπως ακριβώς ήταν και το κάλεσμα του "V" στους πολίτες στην ταινία "V for Vendetta." Η "πολιτική" της ταινίας και η "πολιτική" του "κινήματος" που την αναπαράγει είναι θεαματική πολιτική όχι απλώς επειδή η ταινία η ίδια συνιστά θέαμα, αλλά επειδή αυτό το θέαμα αφορά, στο επίπεδο του περιεχομένου του, το θέαμα: το θέαμα του κινηματογράφου, το θέαμα των θεατών του θεάματος, το θέαμα ως υποκατάστατο της πολιτικής, το θέαμα ως δύναμη εκτοπισμού της πολιτικής από την "πολιτική" εντός εισαγωγικών -- από την προσομοίωση της πολιτικής, την εικονική αναπαράσταση της πολιτικής. 

Έχει κρίσιμη σημασία το ότι ο ρόλος του πλήθους στην ίδια την ταινία είναι αυτός του θεατή των εντυπωσιακών, ψευδοπολιτικών πυροτεχνημάτων του "V", ο οποίος καμία άλλη ανάγκη δεν έχει από τον "λαό", παρά ως θεατή των κατορθωμάτων του. Έχει κρίσιμη σημασία, διότι αυτό το γεγονός αποτελεί θεμέλιο της χρήσης του "κινηματισμού" ως εργαλείου αποπολιτικοποίησης: η εντυπωσιακότητα των χιλιάδων μαζεμένων "Guy Fawkes" αποκρύπτει ότι η συνθήκη και προϋπόθεση της σύναξής τους είναι η παθητικότητά τους απέναντι στην πολιτική πραγματικότητα, η αποδοχή εκ μέρους τους της θέσης του θεατή της πάντα ατομικής δράσης του "Ενός", για τον οποίο αποτελούν απλά αυτόπτες μάρτυρες μεγαλείου και συνάμα βολικούς τρόπους συγκάλυψης.

Αλλά παραμένει αιωρούμενο το ζήτημα της ακριβούς θέσης της αφάνειας, της ανωνυμίας, της απόκρυψης του προσώπου σε μια συμβολική οικονομία τόσο ολοκληρωτικά διαποτισμένη από την εμφάνιση, την αναπαράσταση, την εικόνα και το θέαμα. Τι είναι αυτό που ελκύει τόσους ανθρώπους όχι στην αφάνεια, βέβαια, αλλά στη συμμετοχή στο θέαμα της αφάνειας, στην άρνηση δηλαδή αυτού που υποτίθεται πως διαδηλώνουν με την χρήση μασκών ή με την ανταπόκριση με μια ομάδα που αυτοαποκαλείται "Ανώνυμοι";

Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: γιατί έχει καταστεί απαραίτητο ο πλήρης εγκλωβισμός της πολιτικής στο θέαμα ως συνθήκη της μικροαστικής ιδεολογίας σήμερα να δηλώνεται όχι άμεσα, αλλά μέσα από μια διεστραμμένη διαλεκτική για την οποία το θέαμα στηρίζεται ακριβώς στην οργανωμένη και μαζική επίδειξη της ανωνυμίας και της αντίθεσης στην εμφάνιση, η παθητικότητα εμφανίζεται ακριβώς με όρους ακτιβισμού, η εικονικότητα διεκδικεί ακριβώς το πεδίο της ιστορικά σημαίνουσας δράσης, και ο κόσμος καλείται να αντλήσει απόλαυση κοιτάζοντας τον εαυτό του ως ένα άθροισμα από προσωπεία που κοιτάζουν από μακριά τις χωρίς καμία πολιτική ουσία στρακαστρούκες (είναι μόνο special effects, ηλίθιε!) κάποιου Μεγάλου Άλλου;

Στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου

 Στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου

Μέχρι τώρα όλοι νομίζατε ότι ΠΑΣΟΚος είναι αυτός ο οποίος ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, στηρίζει ή είναι μέλος του. Λάθος. Το να είσαι πασόκος δεν είναι μια απλή κομματική ταυτότητα. Δεν είναι μια ιδιότητα την οποία αποκτά κανείς με την απλή επιλογή του κόμματος αυτού μέσα σε ένα παραβάν ή με την εγγραφή στα μητρώα μελών και φίλων. Το να είσαι πασοκος είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο ανεξάρτητα από το είδους του πασόκου που είσαι, σε στιγματίζει, σε χαρακτηρίζει, καθορίζει το σύνολο σχεδόν των πράξεών σου. Δεν είσαι πασόκος μόνο όταν ψηφίζεις, ούτε όταν υπερασπίζεσαι τα μούλικα του Αντρέα στις παρέες σου όταν η συζήτηση πάει στην πολιτική. Είσαι πασόκος όταν πας στον φούρνο να αγοράσεις ψωμί, όταν οδηγείς το αμάξι σου, όταν παίζεις μπάλα ή τάβλι με τους φίλους σου, όταν βλέπεις ειδήσεις, όταν πηγαίνεις στο σχολείο του παιδιού σου να πάρεις τους βαθμούς του, όταν κοιμάσαι, όταν ξυπνάς.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον ΠΑΣΟΚο να ξεχωρίζει; Πως τον διακρίνουμε από τους άλλους; Ποιες πράξεις του επιφέρουν την επίπληξη: «καλά τόσο πασοκος είσαι;» ή «πόσο πασόκος είσαι ρε;». Φράσεις που συνηθίζονται στις κουβέντες ημών των αντιφρονούντων. Γιατί το πασόκος έχει γίνει η χειρότερη βρισιά που μπορεί να σου πει κάποιος;

Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα. Το 2310net αρέσκεται να μελετά θέματα σχετικά με την πασοκίλα, τους πασόκους και τους αρχιπασόκους. Έτσι ανοίγει τον φάκελο ΠΑΣΟΚ εν μέσω κρίσης και θυελλωδών εξελίξεων. Μετά την τρομερή επιτυχία του «Εσύ τι είδους ΠΑΣΟΚος είσαι;» συνεχίζουμε να αναλύουμε το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, ψάχνοντας να βρούμε τι κρύβεται στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου. Δεν σκοπεύουμε να γίνουμε ακόμα ένα μπλογκ το οποίο θα ασχολείται με την κρίση, τις δηλώσεις των σοβαρών πολιτικών, ούτε να γίνουμε ένα αριστερό μπλογκ που θα βάζει τις θέσεις της αριστεράς, ή τις προσωπικές μας απόψεις σε κοινή θέα. Τέτοια μπλογκς υπάρχουν. Εμείς ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ για να νοιώσουμε καλύτερα. Τις ώρες που γράφονται αυτά τα κείμενα νοιώθουμε ότι ασχολούμαστε με κάτι αστείο ή γελοίο και ξεχνιόμαστε από χρεωκοπίες, κουρέματα και δημοψηφίσματα. Επίσης εκτονωνόμαστε κάπου και αυτό είναι λυτρωτικό. Ακόμα, φωτίζουμε πτυχές της πολιτικής πραγματικότητας οι οποίες μένουν στην άκρη λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας. Βέβαια, πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ειδικοί να αναλύσουμε το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ πλήρως. Μόνο ειδικά εκπαιδευμένοι ψυχίατροι ίσως μπορούσαν να εισδύσουν στο μυαλό ενός ΠΑΣΟΚου και να το αποκωδικοποιήσουν. Εμείς κάνουμε δουλειές του ποδαριού. Γι’ αυτό σας καλούμε να συνδράμετε κι εσείς στο έργο μας.

Για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας όμως, στο παρόν ποστ θα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε, όσο μπορούμε, ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚου. Ποιο είναι το κρυφό συστατικό της πασοκίλας το οποίο δεν έχει κανείς άλλος. Ποιο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του ΠΑΣΟΚου είναι το σήμα κατατεθέν του; Η έρευνά μας είναι πολύ δύσκολη και τα συμπεράσματα ελέγχονται. Σας παρουσιάζουμε το top-10 των χαρακτηριστικών του ΠΑΣΟΚου:

Ειλικρίνεια: Ο πρωτοπασόκος (κάτι σαν τον πρωτόπλαστο) κάπου συνάντησε την ειλικρίνεια, τσακώθηκαν και έκτοτε δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Από τότε οι απόγονοι του κρατάνε μανιάτικο και δεν θέλουν καμία μα καμία σχέση μαζί της. Εύλογα λοιπόν, κάποιος ψεύτης ή επανειλημμένα ανειλικρινής άνθρωπος μπορεί να χαρακτηριστεί «πασόκος».
Διπροσωπία: Ο πασόκος από τη γέννησή του ήταν διπρόσωπος. Ήταν και με τον αφέντη και με τον δούλο. Και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες. Σε πολιτικό επίπεδο αυτό αποκρυσταλλώνεται από την ιδεολογική σύνθεση που είχε παλιά. Υπήρχαν μέσα άνθρωποι που προέρχονταν από την Αριστερα, από το Κέντρο, αλλά και από τη Δεξιά. Κουτσός στραβός στον Αγιο Παντελεήμονα. Έτσι μπορούσε να το παίζει δίπορτο. Βέβαια με τον καιρό η σύνθεση του άλλαξε. Τώρα αποτελείται αποκλειστικά από επαγγελματίες πασόκους που εκτός από τσίπα δεν έχουν ούτε ιδεολογία ούτε τέτοια περιττά, αναχρονιστικά χαρακτηριστικά. Ακόμα και σήμερα όμως το ΠΑΣΟΚ παραμένει διπρόσωπο, το ίδιο και οι φορείς του.
Εξουσιομανία: Ο πασόκος για κάποιο λόγο θεωρεί πως η εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή του ανήκει. Θεωρεί αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι θα ασκεί εξουσία είτε ως διαχειριστής της πολυκατοικίας, είτε ως πρόεδρος του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, είτε ως πρόεδρος μιας ΜΚΟ, ενός σωματείου, μιας επιχείρησης. Γενικά όπου πασόκος και εξουσία. Ώρες-ώρες μου δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν παιδιά μόνο και μόνο για να αναλάβουν τη θέση του προέδρου στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, αν μέχρι τότε δεν έχουν καλύψει τη λαγνεία τους με κάποιον άλλο τρόπο. Για ένα απλό 5×5 να πας, αν είναι μέσα πασόκος θα είναι ο πρήχτης που την είδε ηγέτης και δίνει σε όλους οδηγίες.
Γλείψιμο: Γλείφτες υπάρχουν πολλοί. Σαν τους πασοκους όμως κανείς. Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες στο είδος. Σκεφτείτε τους πασόκους που είχατε στο σχολείο. Τώρα σκεφτείτε τους πασοκους στη σχολή. Τώρα σκεφτείτε τους πασόκους στο στρατό. Τώρα σκεφτείτε τους πασόκους στον εργασιακό σας χώρο (αν έχετε εργασιακό χώρο) Είδατε; Δεν είναι οι πιο γλείφτες; Δεν λέω και οι άλλοι γλείφουν ιδιαίτερα κάτι νεοδημοκράτες. Αλλά αυτοί το κάνουν συνέχεια, ακόμα κι αν δεν συντρέχει λόγος. Και το κάνουν καλά.
Ιδεολογία: Είπαμε αυτά τα θεωρούν περιττά. Όχι ότι δεν έχουν ιδεολογία, απλά αυτή είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Ο πασόκος και η ιδεολογία είναι δύο πράγματα που πάνε μαζί για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Δηλαδή, ο πασόκος πρώτα κάνει κάτι (συνήθως μαλακία) και μετά σπεύδει να το δικαιολογήσει επικαλούμενος ότι να’ ναι. Με άλλα λόγια, όλοι κάνουμε μαλακίες, αλλά ο πασόκος είναι αυτός που προσπαθεί να τις ιδεολογικοποιήσει. Και το πρόβλημα είναι ότι τα καταφέρνει. Αρχικά κατανοεί ότι έχει κάνει μαλακία, μετά προσπαθεί να το συμμαζέψει, βρίσκει την ιδεολογική επένδυση της μαλακίας του και στο τέλος πείθεται και ο ίδιος από αυτήν.
Πάθος: Ότι κάνει ο πασόκος το κάνει με πάθος. Με πάθος ανεβαίνει στα κάγκελα για να εμποδίσει την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, με πάθος υπερασπίζεται την ανάγκη ιδιωτικοποίησης την άλλη μέρα. Με πάθος θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό, με πάθος υπερασπίζεται και την σοβαρότητα του Καρατζαφέρη. Με πάθος στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, με πάθος υποστηρίζει ότι δεν θα το ξαναψηφίσει. Ο πασόκος είναι ένας μαλάκας με πάθος. Εσείς;
Αλλαγή: Ως γνήσιο τέκνο της αλλαγής, ο κάθε πασόκος την έχει κάνει δεύτερη φύση του. Αλλάζει διαρκώς. Αλλάζει απόψεις, γνώμες και αντιλήψεις από μέρα σε μέρα. Η σταθερότητα είναι κάτι που τον τρομάζει, κάτι που δεν ταιριάζει με τον πραγματικά επαναστατικό του χαρακτήρα. Έτσι, εκεί που νομίζεις ότι έχεις συνεννοηθεί μαζί του ξαφνικά αλλάζει θέση και πάμε πάλι από την αρχή.

Συμφέρον: Νομίζετε πως το ΠΑΣΟΚ είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του πασόκου; Λάθος. Το πιο σημαντικό πράγμα για τον πασόκο είναι ο εαυτός του. Το προσωπικό του συμφέρον. Μόνο γι’ αυτό θα θυσίαζε μέρος της αγάπης του για το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε πολλές φορές το ΠΑΣΟΚ αποτελεί απλά επίφαση της άσκησης του προσωπικού του συμφέροντος. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε έναν πασόκο τι γίνεται στις εσωκομματικές τους εκλογές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος της συμφεροντολογίας και της προσωπικής στρατηγικής.
Αλληλεγγύη: Ο πασόκος είναι όπως είδαμε συμφεροντολόγος. Μισεί περισσότερο τον εσωκομματικό του αντίπαλο από ότι μισεί την ΝΔ, τους αριστερούς ή τους φασίστες. Κι όμως ενώ στο εσωτερικό τους διεξάγουν κανονικό πόλεμο, ενώνονται όλοι κάτω από τον πράσινο ήλιο και σαν σύντροφοι δίνουν ο ένας τη μάχη για τον άλλον. Ο πασόκος είναι ο τύπος εκείνος ο οποίος είναι ικανός να δείξει αλληλεγγύη σε όποιον τη χρειάζεται, μετανάστη, πρόσφυγα, φτωχό, πλούσιο, Παλαιστίνιο, Εβραίο, Αφρικανό, απολυμένο, άνεργο, με την προϋπόθεση όμως να μην συγκρούονται τα συμφέροντά τους.
Τιμιότητα: Ο πασόκος είναι υπόδειγμα τιμιότητας. Ως άλλος ιεραπόστολος κηρύσσει την εντιμότητα και την ολιγάρκεια όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Δεν θα καταδεχόταν ποτέ να ζήσει με δημόσιο χρήμα, ούτε να κατασπαταλήσει την περιουσία του λαού. Δεν θα έβαζε ποτέ βύσμα ούτε θα εκμεταλλευόταν τις γνωριμίες ή την θέση που πιθανώς θα κατείχε. Θα κατήγγειλε την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία και την διαφθορά. Θα έδινε μάχες για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα συλλογικά και δεν θα προσπαθούσε να βολέψει τον κώλο του. (Εντάξει, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα)…

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο σε όλους ήρθε στο μυαλό η εικόνα ενός πασόκου, φίλου ή γνωστού σας. Μην βαυκαλίζεστε, η κρίση δεν θα τους κάνει καλύτερους. Ίσως να τους κάνει πιο υποκριτές. Η ΠΑΣΟΚιλα είναι κάτι το μεταφυσικό και μόνο ως τέτοιο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Κουράγιο…

ΥΓ. Αναγνωρίζοντας ότι η όποια δική μας συνεισφορά μόνο στο ελάχιστο μπορεί να καλύψει το εύρος του υπό μελέτη ζητήματος, καλούμε όλους τους αναγνώστες να συνεισφέρουν στην ανάλυση του φαινομένου ΠΑΣΟΚ με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους.

ΥΓ2:

Πρώτα

Απ’όλα

Σώζουμε

Ομιλους

Κεφαλαιοκρατων

απο 2310net.wordpress.com