Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση για τις πολιτικές εξελίξεις:

«1. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφισε στη Βουλή τα προαπαιτούμενα για ένα νέο μνημόνιο, με αβάσταχτα μέτρα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ξεκίνησε ήδη την υλοποίηση των εφαρμοστικών νόμων, έχοντας τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και καλλιεργώντας κλίμα "εθνικής ομοψυχίας". Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση επιδιώκει τη γρήγορη υλοποίηση του αντιλαϊκού έργου.

Οι υποσχέσεις ότι το μνημόνιο αυτό οδηγεί στο ξέφωτο, γιατί συνδυάζεται με πακέτα ανάπτυξης και ρυθμίσεις για το χρέος, είναι στάχτη στα μάτια του λαού. Έχουν ως προαπαιτούμενα την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται και στα τρία μνημόνια, ενώ για κάθε ευρώ που δίνουν ως δάνειο ή ενίσχυση θα ζητάνε νέα μέτρα σε βάρος του λαού, θα εγγραφούν χρέη και για τα εγγόνια μας. Τα αναπτυξιακά πακέτα και τη ρύθμιση του χρέους πάλι ο λαός θα τα πληρώνει, θα κατευθυνθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα.

Ο λαός θα συνεχίσει να χρεοκοπεί και στην κρίση και στην όποια ανάκαμψη, γιατί τόσο τα παλιά όσο και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ήρθαν για να μείνουν. Οι μάσκες πέφτουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αναγνώρισε όλα τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων που συμφώνησαν οι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο παίρνει καινούργια, αλλά επιστρατεύει τους ίδιους εκβιασμούς που χρησιμοποίησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με το δίλημμα "ή παίρνουμε αντιλαϊκά μέτρα ή καταστρεφόμαστε". Τώρα ο λαός αντιμετωπίζει μια χορωδία εκβιαστών απ’ όλα τα άλλα κόμματα με μαέστρο την Κομισιόν και το Eurogroup.

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός δε μπορούν να αλλάξουν με διαπραγματεύσεις, εναλλαγή κυβερνήσεων και δημοψηφίσματα. Η κατάσταση για το λαό θα χειροτερεύει και εξαιτίας των ανταγωνισμών που οξύνονται μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, εντός και εκτός Ευρωζώνης.

2. Απευθύνουμε κάλεσμα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, σε αγωνιστές, πρωτοπόρους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Τείνουμε χέρι συμπόρευσης και κοινής δράσης με το ΚΚΕ, για να οργανώσουμε μαζί την αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα, την αλληλεγγύη στους αδύναμους, ανέργους κι ανήμπορους, την αντεπίθεση για πραγματικά ριζικές αλλαγές.

Απευθύνουμε ιδιαίτερο κάλεσμα στο ριζοσπαστικό κόσμο, στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, σε εκείνους που με ριζοσπαστικό προσανατολισμό πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα έχουν και τη δυνατότητα και την πείρα να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Καλούμε όσους αρνούνται να ζουν καθημερινά με τον εκβιασμό "ευρώ ή δραχμή", "μέσα ή έξω από την ΟΝΕ", όσοι θέλουν να αποφασίζουν αυτοί για την τύχη τους και όχι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, όσους καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα έχει δικές της αναπτυξιακές δυνατότητες και έμπειρο εργατικό δυναμικό που μπορεί να αξιοποιήσει.

Όσους κατάλαβαν έστω και τώρα ότι οι παγίδες κρύβονται και μέσα στην κάλπη, όπως έγινε με το τελευταίο δημοψήφισμα που το ΟΧΙ έγινε επαίσχυντο ΝΑΙ. Όλους αυτούς τους καλούμε να ξανασκεφτούν τη θέση που διατύπωσε το ΚΚΕ, ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου δεν μπορεί να υπάρξει "αριστερή", ή όπως αλλιώς ονομαστεί, κυβέρνηση που θα υλοποιήσει μια πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να οδηγήσει σε ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ας σκεφτούν τις αρνητικές συνέπειες που είχε για τα λαϊκά συμφέροντα και το εργατικό λαϊκό κίνημα το εκλογικό αδυνάτισμα του ΚΚΕ.

Απευθυνόμαστε σε όσους και όσες προβληματίζονται για το πώς θα ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό, τη φοβία και τις αυταπάτες. Τους καλούμε να συναντηθούν με το ΚΚΕ στον αγώνα μέσα στο κίνημα, στις πολύπλευρες δραστηριότητες που αναπτύσσουν οι τοπικές Οργανώσεις του ΚΚΕ ακόμα κι αν δεν είναι πεισμένοι με το σύνολο των θέσεών του.

Το ΚΚΕ, με συνέπεια, σταθερότητα, προβάλλει με το επιστημονικά επεξεργασμένο Πρόγραμμά του το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και προτεραιοτήτων.

Η εργατική - λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να πραγματοποιήσει την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους προς όφελος του λαού, γιατί θα στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με κίνητρο την κοινωνική ευημερία, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στον κεντρικό σχεδιασμό.

Αυτή είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος για το λαό, ικανή να αξιοποιήσει και αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού, να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, να συνάψει οικονομικές σχέσεις με άλλες χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.

Είναι ο μοναδικός δρόμος που αποτρέπει την επικίνδυνη συμμετοχή της χώρας στα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ που στρέφονται σε βάρος των λαών, είναι ο μοναδικός δρόμος για να μην εμπλακούμε στο κουβάρι των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών που τσακώνονται άγρια μεταξύ τους για το πώς θα μοιράσουν τους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, δρόμους που πάντα ήταν στρωμένοι με το αίμα των λαών.

3. Στην καθημερινή πάλη μέσα στους τόπους δουλειάς, μέσα στο εργατικό κίνημα, στη λαϊκή συμμαχία, στους αγώνες, στις αρχαιρεσίες των φορέων του μαζικού κινήματος, στο ενδεχόμενο εκλογών που θα γίνουν και πάλι με εκβιαστικά διλήμματα και τρομοκρατία για να κάνουν το λαό συνένοχο των αντιλαϊκών συμφωνιών, τουλάχιστον οι πιο πρωτοπόροι, οι πιο προβληματισμένοι, οι νέοι χρειάζεται αποφασιστικά να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού.

Το μέλλον του λαού στην Ελλάδα κρίνεται απ’ τη δική του στάση, από την ανάγκη να απορρίψει τόσο εκείνες τις δυνάμεις που από κυβερνητική θέση καταδίκασαν και συνεχίζουν να τον καταδικάζουν στη φτώχεια και την ανασφάλεια (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ παλιότερα, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σήμερα) όσο και εκείνους που προαλείφονται για κυβερνητικούς θώκους σε πιθανές αντιλαϊκές κυβερνητικές συμπράξεις (ΠΟΤΑΜΙ).

Καλούμε τους εργατοϋπάλληλους, ανέργους, αγρότες και επαγγελματίες βιοπαλαιστές, συνταξιούχους να απομονώσουν ακόμα πιο μαζικά την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή και την υποκριτική δήθεν "αντιμνημονιακή" ρητορική της σιγοντάροντας τα κόμματα του διεφθαρμένου αστικού κατεστημένου.

Να μην παγιδευτούν σε νέα επίδοξα αναχώματα τύπου "Αριστερή Πλατφόρμα ΣΥΡΙΖΑ" και σε όσους σήμερα διαφοροποιούνται δήθεν από τα μνημόνια, ενώ ορκίζονται πίστη στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τάχα αυτοί θα διορθώσουν την κυβέρνηση παγιδεύοντας το λαό σε νέες αυταπάτες και μάταιες ελπίδες. Όλοι αυτοί μέχρι σήμερα έπαιξαν και παίζουν βασικό ρόλο στην εξαπάτηση αριστερού ριζοσπαστικού κόσμου και στην ενσωμάτωσή του στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τώρα προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά προβάλλοντας την αδιέξοδη πολιτική γραμμή της "δραχμής" παίζοντας το ρόλο που έπαιζαν πάντα είτε εντός είτε εκτός ΣΥΡΙΖΑ: Παγίδευση του ριζοσπαστισμού στο πλαίσιο του συστήματος και ανάχωμα απέναντι στην αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης και στο κόμμα, το ΚΚΕ, που την προβάλλει και την υπερασπίζεται δίνοντας μάχες στο πλάι του λαού μας.

Η προοπτική για τους εργαζόμενους, το λαό δεν είναι η αναμονή κάποιων παλιών ή νέων "σωτήρων" μιας εναλλαγής κομμάτων στη διακυβέρνηση με μονοκομματικές ή ευρύτερες κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Η προοπτική και το συμφέρον τους βρίσκεται στην αλλαγή τάξης στην εξουσία. Μαζί με το ΚΚΕ για να γίνει ο λαός κυρίαρχος της οικονομίας και της εξουσίας για μια πραγματικά αληθινή εργατική - λαϊκή κυριαρχία, εξουσία.

Για την κυρίαρχη αστική τάξη της χώρας μας, για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια δεν υπάρχουν αδιέξοδα όσο υπάρχουν κόμματα διατεθειμένα να ράβουν νέα πολιτικά κοστούμια, να στηρίζουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας, όσο βρίσκουν ή κατασκευάζουν εναλλακτικές λύσεις από τα πάνω και μεταξύ τους και κυρίως με το λαό σε στάση αναμονής, ψεύτικης ελπίδας ή δισταγμού.

Αυτό που τους φοβίζει είναι ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα που αποκτά μέσα από την ίδια του την πείρα σταθερή κατεύθυνση πάλης κατά των μονοπωλίων, κατά του κεφαλαίου, κατά της ΕΕ με στόχο την αποδέσμευση. Κίνημα που διεκδικεί όχι απλά κάποια αποσπασματικά μέτρα ως δήθεν άμεσες λύσεις, αλλά είναι αποφασισμένο να τραβήξει μπροστά διεκδικώντας την εξουσία, την κοινωνικοποίηση του πλούτου, την αποδέσμευση και απαλλαγή από ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις και εξαρτήσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Μόνο όταν το εργατικό και γενικότερα λαϊκό κίνημα με τη μορφή της λαϊκής συμμαχίας δρα απογαλακτισμένο από εκβιαστικά διλήμματα μόνο τότε μπορεί να αναγκάσει τον αντίπαλο να κάνει κάποιες υποχωρήσεις, να κερδίσει χρόνο, προετοιμάζοντας μέσα από τις καθημερινές μάχες της ταξικής πάλης τη νικηφόρα αντεπίθεσή του.

Ο 20ός αιώνας δεν είχε μόνο βάσανα και τραγωδίες για τους λαούς, είχε και νίκες των λαών και των κοινωνικών επαναστάσεων. Ο 21ος αιώνας με βάση την πείρα και τα διδάγματα των λαών και των κινημάτων τους μπορεί και θα φέρει νέες νίκες, αρκεί όσο γίνεται πιο έγκαιρα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, στην ευρύτερη περιοχή μας να υπάρχει ένα κίνημα χειραφετημένο από τα ιδεολογήματα και την επιρροή των δυνάμεων του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

4. Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ να δυναμώσουν την επικοινωνία, τη συζήτηση, τους δεσμούς με τον εργατικό - λαϊκό κόσμο, να διαδώσουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Με την καθημερινή τους ενημέρωση από τον "Ριζοσπάστη" και το portal 902.gr, να πρωτοστατήσουν όπου κι αν βρίσκονται, σε πόλη ή χωριό, πάνω σε βουνό ή κοντά σε θάλασσα και να ενισχύσουν όλες τις εκδηλώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, όλες τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που γίνονται και κατά τη διάρκεια της περιόδου του καλοκαιριού. Σε μια περίοδο όπου συνεχώς νέα κυβερνητικά μέτρα θα ματώνουν το λαό μας, που θα εντείνεται ο κρατικός αυταρχισμός και η καταστολή, η εργοδοτική τρομοκρατία, που μεγαλώνουν οι κίνδυνοι νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, χρειάζεται να ανέβει η επαγρύπνηση, η ετοιμότητα όλων.

Τις επόμενες μέρες όλοι και όλες να βρισκόμαστε σε επαφή με τις κατά τόπους Οργανώσεις του Κόμματος, με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στα Συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές, τους μαζικούς φορείς του λαϊκού μας κινήματος».

Η επίθεση στους χώρους εργασίας

 Η επίθεση στους χώρους εργασίας

Απο τον dioti.gr

Με την ενηλικίωσή του ο άνθρωπος εντάσσεται σε μία κοινωνική τάξη. ανάλογα με τη θέση που παίρνει στην παραγωγική διαδικασία. Επειδή κατά κανόνα δεν έχει καν ακούσει την αντικειμενική διαίρεσή της σε κοινωνικές τάξεις, αγνοεί παντελώς τους νόμους κίνησής της και δυσκολεύεται να αποκτήσει ταξική συνείδηση. Το κοινωνικό περιβάλλον, η στρεβλή παιδεία και άλλοι παράγοντες διαμορφώνουν μέσα του μια παραμορφωμένη αντίληψη για τον κόσμο.

Ακόμη αν ένας νέος προέρχεται από μια οικογένεια που ανήκει στην εργατική τάξη, συχνά διαπαιδαγωγείται με την αντίληψη, πως πρέπει να ξεφύγει από αυτή την τάξη και αυτό θα συμβεί μόνο αν “μάθει γράμματα”. Παροτρύνεται να μορφωθεί ώστε να αποκτήσει οικονομική υπεροχή απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Πιστεύει ότι η μόρφωση είναι ένα μέσο πλουτισμού και δραπέτευσης από την εργατική τάξη της πατρικής του οικογένειας..

Η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης

Η πείρα που απόκτησε η αστική τάξη στον 20ο αιώνα την οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τη συμφέρει να αντιμετωπίζει μια εργατική τάξη διασπασμένη σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες. Ξεκινώντας με τη διάκριση των εργαζομένων σε “μπλε και λευκά κολάρα” σταδιακά οδήγησε την εργατική τάξη στην πολυδιάσπαση. Σε διαφορετικές ομάδες εργαζομένων δημιουργήθηκαν διαφορετικές συνθήκες εργασίας και σε μερικές δόθηκαν προνόμια, που τις έκαναν να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες. Διαφορετική ήταν η αντιμετώπιση των εργαζομένων στα διοικητικά τμήματα, στο τμήμα παραγωγής, στη συντήρηση κλπ. Ανεξάρτητα όμως από τα αισθήματα υπεροχής ή κατωτερότητας, όλοι οι εργαζόμενοι στον ένα ή τον άλλο βαθμό αισθάνονται ανασφάλεια για το μέλλον τους και αντιμετωπίζουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο της απόλυσης, ανεξάρτητα από την απόδοση και τη συμπεριφορά τους.

Οι μεγάλες εταιρίες εξυπηρετώντας τόσο το επιχειρηματικό όσο και το ταξικό τους συμφέρον συχνά καταργούν ολόκληρα τμήματα της επιχείρησης (λογιστήριο, μηχανουργείο, τμήμα συντήρησης, τμήμα διακίνησης, συσκευασίας, μεταφορών κ.ά) και χρησιμοποιούν εργαζόμενους που απέλυσαν ως υπεργολάβους αυτοαπασχολούμενους ή οργανωμένους σε μικρές εταιρίες. Οι νέοι αυτοί “επιχειρηματίες”, ενώ τις περισσότερες φορές υφίστανται την ίδια ή και χειρότερη εκμετάλλευση, έχουν την αυταπάτη ότι ξέφυγαν και συντηρούν το όνειρο να γίνουν κάποτε μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ανεξάρτητα από το βαθμό της επαγγελματικής τους επιτυχίας τους, εξαρτώνται άμεσα από τις εργοδότριες εταιρίες για παραγγελίες, πρώτες ύλες, εργαλεία, μεθόδους εργασίας, βοηθητικό προσωπικό και άλλα μέσα. Η μονοπωλιακή πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων χειροτερεύει την εξάρτησή τους. Οι υπεργολάβοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι παίρνουν δικές τους αποφάσεις, ότι κάνουν δικές τους επιλογές, αλλά κατά βάση η ύπαρξη και η δράση τους εξαρτάται από την πολιτική των εργοδοτριών-εταιριών. Συχνά οδηγούνται στο μαρασμό, στην πτώχευση και όταν βρεθούν στην ανεργία ζηλεύουν εκείνους, που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, έστω και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ακόμη όμως και σ΄ αυτή την περίπτωση δυσκολεύονται να αποκτήσουν ταξική συνείδηση και συχνά η μήνη τους στρέφεται εναντίον της εργατικής τάξης, των μεταναστών και άλλων συντελεστών.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζομένων σε μικρές επιχειρήσεις είναι δυσκολότερη. Από τη μια μεριά αισθάνονται ότι εξ αιτίας του μικρού μεγέθους της επιχείρησης η οργάνωσή τους είναι αδύναμη και ευάλωτη. Από την άλλη έχουν προσωπική αντίληψη για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το “αφεντικό”, που μερικές φορές προσφέρει προσωπική εργασία στην επιχείρηση. Έτσι έχουν την ψευδαίσθηση ότι “όλοι, εργαζόμενοι και αφεντικά βρίσκονται στην ίδια βάρκα” και το συμφέρον του ενός είναι και συμφέρον του άλλου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες καθυστερεί η ανάπτυξη της ταξικής τους συνείδησης και πέφτουν πιο εύκολα θύματα της αστικής προπαγάνδας.

Ιδεολογική ενσωμάτωση των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους εργασίας δέχονται ένα καταιγισμό ιδεολογημάτων, που έχουν στόχο την αλλοτρίωση της συνείδησής τους. Η ιδεολογία τους διαφθείρεται συνειδητά όχι μόνο μέσα στους χώρους εργασίας αλλά και μέσα στα συνδικάτα τους.

Στον εργαζόμενο, που δεν έχει καταλάβει τους νόμους κίνησης της κοινωνίας δημιουργείται η αντίληψη πως το αφεντικό είναι εκείνο που προσφέρει εργασία στον εργαζόμενο. Δεν είναι τυχαία η αυθόρμητη χρησιμοποίηση του όρου “εργοδότης”, που σημαίνει “αυτός που προσφέρει εργασία” στον εργαζόμενο. Μέσα στην επιχείρηση καλλιεργείται η αντίληψη πως πρέπει “να πάει καλά η δουλειά του αφεντικού ώστε να φάει και ο εργάτης γλυκό ψωμάκι”. Δεν καταλαβαίνει ο εργαζόμενος ότι αυτός είναι που με την υπεραξία που παράγει ταΐζει το αφεντικό και όχι το αντίστροφο. Αγνοεί ότι ο επιχειρηματίας υπάρχει επειδή υπάρχουν εργαζόμενοι και όχι το αντίστροφο. Δύσκολα αντιλαμβάνεται την αντικειμενική αλήθεια ότι “χωρίς εργάτες γρανάζι δε γυρνά”.

Στις σημερινές συνθήκες μάλιστα, που η μεγάλη μάζα του επιστημονικού προσωπικού μιας εταιρίας ανήκει στην εργατική τάξη, είναι όχι μόνο αληθινό αλλά και απόλυτα εφικτό οι εργαζόμενοι να μπορούν να λειτουργήσουν μόνοι τους τις επιχειρήσεις, χωρίς αφεντικά, πως αυτό είναι το συμφέρον τους και ταυτόχρονα το συμφέρον όλης της κοινωνίας.

Η αστική προπαγάνδα μαζί με τις καπιταλιστικές συνθήκες εργασίας ωθούν σε αντιπαράθεση τους εργαζόμενους. Φροντίζουν ώστε, ο εργαζόμενος να θεωρεί αντίπαλό του την εργαζόμενη γυναίκα και το μετανάστη που η αμοιβή τους είναι χαμηλότερη. Αντίπαλος για τον παλιό εργαζόμενο να θεωρείται ο νέος, που αμείβεται λιγότερο αλλά συχνά έχει περισσότερες θεωρητικές γνώσεις από τον παλιό.

Οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούνται από τους επιχειρηματίες σαν αιχμή του δόρατος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, του ανταγωνισμού και της κυβερνητικής πολιτικής. Με την απειλή των απολύσεων παραγράφονται τα χρέη των επιχειρήσεων προς το δημόσιο, διευθετούνται χρέη προς τις τράπεζες, χορηγούνται σκανδαλώδη δάνεια και προνόμια, ενώ παράλληλα μειώνονται μισθοί και καταργούνται δικαιώματα που έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους.

Η ανεργία αυτή καθ΄ αυτή έχει αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Ο άνεργος δε χάνει μόνο την εργασία του αλλά και την ελπίδα του. Η εξάρτησή του από την ελεημοσύνη τσακίζει την αξιοπρέπειά του. Αρνητικές συνέπειες για την ψυχολογία των εργαζομένων στο δημόσιο έχει και η πρόσληψη υπεράριθμου προσωπικού. Η συνείδηση των υπεράριθμων διαφθείρεται και τσακίζεται όταν πληρώνονται χωρίς να εργάζονται. Βρίσκονται συνεχώς εξαρτημένοι από τον πολιτικό που μεσολάβησε για την πρόσληψή τους, υποκλίνονται και μετατρέπονται αυτοί και οι οικογένειές τους σε όμηρους στις εκλογικές αναμετρήσεις

Η αυταπάτη της συμμετοχής στα κέρδη.

Με διάφορες μορφές αμοιβής, όπως η “συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη” και η “κεφαλαιοποίηση του μισθού” οι εργαζόμενοι έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι κι αυτοί λίγο ως πολύ αφεντικά. Επίσης στις επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας το προσωπικό σε διευθυντικές λειτουργίες - χωρίς φυσικά τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων αντίθετων προς τα συμφέροντα του αφεντικού- το προσωπικό αυτό αισθάνεται ότι η πρόοδος της επιχείρησης είναι προσωπική του υπόθεση και πως το δικό του συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον της επιχείρησης. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται στελέχη κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης, έτοιμα να εφαρμόσουν τις πιο απάνθρωπες επιλογές της επιχείρησης και να υπερκεράσουν σε σκληρότητα τους ίδιους τους επιχειρηματίες.

Σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, σπρώχνοντας το ενδιαφέρον των εργαζομένων προς το χρηματιστήριο καλλιεργούν στην εργατική τάξη την ψυχολογία του ατομικού ιδιοκτήτη και την ενσωματώνουν στη λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού. Εκεί οι εργαζόμενοι χάνοντας τις οικονομίες τους χάνουν και την αυτοεκτίμησή τους, επειδή “παίξανε με τους δυνατούς” και χάσανε.

Η ιδεολογική ενσωμάτωση στα συνδικάτα.

Η χειραγώγηση των συνδικάτων από την εργοδοσία πραγματοποιείται με άμεσους και με έμμεσους τρόπους. Πραγματοποιείται με την ανάδειξη συμβιβασμένων ηγεσιών και με την εξαγορά παλιών. Κάτω από αυτές τις ηγεσίες οι εργαζόμενοι αποκτούν ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ηττοπάθεια, περιθωριοποιούνται και ξεκόβουν από τους ταξικούς αγώνες.

Με την παρότρυνση της εργοδοσίας μαζικά συνδικάτα διασπώνται σε μικρότερα π.χ. πτυχιούχων και μη πτυχιούχων, τεχνικού προσωπικού και διοικητικού προσωπικού κ.ά. Τα συνδικάτα αυτά αντί να έχουν στο στόχο τους την επίλυση των γενικότερων προβλημάτων του κλάδου τους, κινούνται από μικροσυμφέροντα και έρχονται σε αντιπαράθεση με τα συνδικάτα των υπόλοιπων εργαζομένων.

Τα ρεφορμιστικά συνδικάτα που επιδιώκουν τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών μπλέκονται σε “κοινωνικούς διαλόγους” για την εξεύρεση “συμβιβαστικών λύσεων” που σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετούν τον ταξικό τους αντίπαλο. Κάνουν πράξη την προπαγάνδα της ταξικής ειρήνης, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως το επιχειρηματικό κέρδος πάει χέρι-χέρι με την υλική ευημερία του λαού. Οι ηγέτες αυτοί έχουν πάψει προ πολλού να υποστηρίζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και υπερασπίζονται την πολιτική των μονοπωλίων.

Στις διαμαρτυρίες τους τα ρεφορμιστικά συνδικάτα προβάλλουν αιτήματα που αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία της δυστυχίας τους και χρησιμοποιούν πυροσβεστικά συνθήματα όπως “ρίξτε λεφτά στην αγορά” “πάρτε πίσω τα μέτρα” κ.ά.

Η ιδεολογική ενσωμάτωση σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.

Με στόχο την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης, που δημιουργείται από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι υφίστανται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης μία ολόπλευρη πλύση εγκεφάλου. Παρακολουθούν στα δελτία ειδήσεων και στα τραπέζια των συζητήσεων διαλόγους που επικεντρώνουν το θέμα σε οικονομικά μεγέθη και όρους όπως διαρθρωτικές αλλαγές, αποδοτικότητα, χρηματοοικονομικά αποτελέσματα, εξυπηρέτηση δανείων, παραγωγικότητα. Μπερδεύονται με οικονομικούς δείκτες όπως οι Dow Jones, Nasdaq, στατιστικά,δημοσιονομικά μεγέθη και εμπλέκονται σε ένα κυκεώνα όρων και στοιχείων που αφορούν την κρίση του κεφαλαίου και τις προσπάθειες ανάκαμψής του..

Όλα αυτά τα μεγέθη πλασάρονται από τα ΜΜΕ σαν κριτήρια για την έξοδο από την κρίση, διοχετεύοντας έντεχνα στο λαό την αντίληψη πως η ζωή και το μέλλον του εξαρτάται από τη διαμόρφωση αυτών των δεικτών. Αγνοούν ότι αυτά τα στοιχεία δεν είναι παρά καπιταλιστικά μεγέθη και όροι για την παρακολούθηση της κίνησης του κεφαλαίου.

Αρνητικές ψυχολογικές επιπτώσεις έχει και η δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), των Κοινωνικών συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ) και του εθελοντισμού. Δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ για την εξασφάλιση δωρεάν εργασίας απαλλάσσοντας το καπιταλιστικό κράτος από την υποχρέωση να προσλάβει εργαζόμενους για υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, ενώ ταυτόχρονα έχουν αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες για τους εργαζόμενους εξ αιτίας της προπαγάνδας, ότι προσφέρουν “κοινωνική αλληλεγγύη” ενώ στην πραγματικότητα συγκαλύπτουν και ανακυκλώνουν την ανεργία, την υποαπασχόληση και τη φτωχοποίηση του λαού.

Η αντιμετώπιση της ολόπλευρης επίθεσης

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυσκολεύεται η ωρίμανση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, που είναι βασικό όπλο για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Παράλληλα όμως οι κινητοποιήσεις των ταξικών δυνάμεων ωριμάζουν τους εργαζόμενους, που συνειδητοποιούν μέσα από τη δική τους πείρα, ότι οι πολύπλευρες δυσκολίες, οι αντικειμενικές αδυναμίες, οι ανεπιτυχείς αγώνες και τα πισωγυρίσματα έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Συνειδητοποιούν ότι όλα αυτά μπορούν να καθυστερήσουν αλλά δεν μπορούν να αποτρέψουν την ανατροπή του καπιταλισμού. 

Πατήρ, υιός και (τραπεζιτικόν) πνεύμα... 

Ίσως αυτό να εννοούσε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς όταν οι δηλώσεις του κατά τη γιορτή των Φώτων στις 6 του φετινού Γενάρη κατέληξαν με την εξής φράση: «Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε».

Μια τέτοια βοήθεια, όχι απευθείας από το Θεό, αλλά από τον εκπρόσωπό του είχαμε προχτές στη Θεσσαλονίκη.

Ο άγιος Θεσσαλονίκης, λοιπόν, ο μητροπολίτης κύριος Άνθιμος, αφιέρωσε το κήρυγμα της Κυριακής υπέρ της... ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και ειδικώς της Εθνικής Τράπεζας.

Τέτοια θα πρέπει να ήταν η κατάνυξη που προκλήθηκε από τους λόγους του ιεράρχη, που για να βρει προηγούμενό της κανείς θα πρέπει μάλλον να ανατρέξει στο Ναό του Σολομώντα, λίγο πριν την εκεί είσοδο του Ιησού με τα γνωστά αποτελέσματα...

Το ποίμνιον πάντως στη Θεσσαλονίκη είχε την ευκαιρία, μέσα στο κλίμα παρηγορίας που δημιούργησε ο κύριος Άνθιμος, να πληροφορηθεί ότι ο ποιμένας θα προσφέρει τους δυο επόμενους μισθούς του για την Εθνική...

Ο κύριος Ανθιμος κάλεσε δε όλους τους Έλληνες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, να δώσουν δηλαδή κι εκείνοι τους μισθούς τους υπέρ Εθνικής Τράπεζας...

Θα προτείναμε το κήρυγμα του κυρίου Ανθιμου υπέρ πίστεως και πατρίδος (διότι τι άλλο είναι η «πατρίδα» μας αν δεν είναι οι τράπεζες; Μην είν' οι κάμποι;...)να το εκλάβουμε κυρίως ως παραβολή.

Καθ' ότι ο άγιος, ναι μεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι ενώ ο ελληνικός λαός πένεται, την ίδια ώρα οι τραπεζίτες σε αυτή τη χώρα έχουν λάβει ως αντίδωρο πάνω από 200 δισ. ευρώ μόνο την τελευταία τριετία, αλλά δεν μπορεί να μη γνωρίζει τουλάχιστον αυτό:

Αφ' ενός ότι κάτι εκατομμύρια συνανθρώπων του δεν μπορούν να δώσουν ούτε μισό μισθό, διότι πολύ απλά δεν έχουν καθόλου μισθό,

αφετέρου ότι τα εκατομμύρια των Ελλήνων από τα οποία ζητά να συνδράμουν τις τράπεζες, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οι τράπεζες τους έχουν πιει το αίμα.

Ως παραβολή, επομένως, ίσης αξίας με εκείνη του κ. Άνθιμου ας εκλάβουμε και τα λόγια ενός παλιότερου... συνάδελφού του, του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος έλεγε στην «ομιλία προς τους πλουτούντας»:

«Τι θ' απαντήσεις στο δικαστή, εσύ που ντύνεις τους τοίχους και δεν ντύνεις άνθρωπο; εσύ που στολίζεις άλογα και κάνεις πως δεν βλέπεις τον ρακένδυτο συνάδελφό σου, εσύ που σαπίζει το στάρι σου και δεν τρέφεις αυτούς που πεινούν, εσύ που θάβεις το χρυσάφι και καταφρονείς εκείνον που στραγγαλίζεται (...); Πόσους θ' απάλλασσε ένα δαχτυλίδι σου από τα χρέη τους; Πόσα σπίτια που καταρρέουν θ' ανόρθωνε; Ένα απόθεμα ρούχων σου μπορεί να ντύσει ολόκληρο λαό που τρέμει απ' το κρύο. Εσύ όμως το βαστάς να διώξεις άπρακτο τον φτωχό και δεν φοβάσαι τη δίκαιη ανταπόδοση του κριτή»...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη»

 Του Νίκου Μπογιόπουλου

Bild: «Στο σφυρί βγαίνουν νησιά, λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες και γήπεδα» – H Eλλάδα ξεπουλάει για να χρηματοδοτήσει την διάσωσή της!

Ένα «μπαράζ» ξεπουλήματος, νησιών,παραλιών, λιμανιών και αεροδρομίων ξεκινάει άμεσα, το οποίο θα χρηματοδοτήσει το  τρίτο πακέτο διάσωσης ύψους 86 δισ. ευρώ  αφού οι δανειστές ΔΕΝ διαθέτουν τα απαραίτητα χρήματα για την ολοκλήρωση της συμφωνίας όπως αναφέρουν γερμανικά ΜΜΕ.

Δηλαδή η κυβέρνηση προχώρησε σε μια επώδυνη συμφωνία η οποία, επί του πρακτέου θα χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την Ελλάδα. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι είναι και τόσο επωφελής, καθώς με την λήξη της η χώρα δεν θα έχει τίποτα και πάλι θα αναζητά «ρευστό» για να ζήσει.

Οι διαπραγματεύσεις των πιστωτών με την ελληνική κυβέρνηση σχετικά με το τρίτο πακέτο διάσωσης ύψους 86 δισ. ευρώ οδεύει προς ολοκλήρωση. Η δημιουργία του Ταμείου από το ελληνικό κράτος με περιουσιακά στοιχεία 50 δισ. ευρώ αποτελεί ένα από τα βασικά σημεία της συμφωνίας.

Η γερμανική εφημερίδα Βild δημοσιεύει ένα αναλυτικό κατάλογο με τα περιουσιακά στοιχεία που πρόκεται να εκποιηθούν τα οποία περιλαμβάνουν:

μαρίνες, π.χ., στην Επίδαυρο ή στο νησί της Ύδρας (τιμή ασαφής)

Λιμάνια: ΟΛΠ – ΟΛΘ (αναμενόμενα έσοδα: 600.000.000 Ευρώ).

Μερικά από τα 6.000 νησιά θα μπορούσε να είναι στη λίστα (όπως και στην κυβερνητική έκθεση του 2013). ¨’Ηδη ο Αμερικανος δισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ αγόρασε το νησί του Αγίου Θωμά για περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ.

παραλίες, π.χ. στην Ερμιόνη στην Πελοπόννησο

14 περιφερειακά αεροδρόμια, μεταξύ των οποίων η Ρόδος, Κέρκυρα, Κως (αναμενόμενα έσοδα: 1,3 δισ. ευρώ).

2 Airbus (τιμή: 10 εκατομμύρια ευρώ)

2.500 κτίρια του Υπουργείου Πολιτισμού, το κτίριο των σιδηροδρόμων. Κτίρια στο εξωτερικό (συμπεριλαμβανομένης της Ουάσινγκτον, Νέα Υόρκη)

77.332 στρέμματα δημόσιας γης

ιαματικές πηγές, όπως στις Θερμοπύλες (Κεντρική Ελλάδα)

Στάδια και αίθουσες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, για παράδειγμα, «Ολυμπιακό Κέντρο Γαλατσίου» (91 εκτάρια).

Πολλά ξενοδοχεία (συμπεριλαμβανομένης της Ρόδου).

Η πρώην αμερικανική αεροπορική βάση του Ηρακλείου στην Κρήτη.

Ωστόσο, ειδικοί προειδοποιούν ότι τα έσοδα από την εκποίηση των παραπάνω θα είναι πολύ λιγότερα από τα 50 δισ. ευρώ που εκτιμά πως θα αντλήσει η κυβέρνηση.

Παράλληλα η κυβέρνηση της Αθήνας αποφάσισε να μην ψηφιστούν αύριο από το ελληνικό κοινοβούλιο οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό μεταξύ των οποίων και η κατάργηση των πρόωρων συντάξεων παρά το γεγονός ότι είχε συμφωνηθεί με τους εταίρους ενισχύοντας την ενόχλησή τους.

....Καπιταλιστές ! Καιρός να μας αφήσουν χρόνους ....

 ....Καπιταλιστές ! Καιρός να μας αφήσουν χρόνους ....

Πρόσφατα βρεθήκαμε σε ενα συγγενικό σπίτι με δυο εργαζόμενους στα Διυλιστήρια  .Αυτούς που τους ζηλεύει το σύνολο της εργατικής τάξης ,μιας και μιλάμε για "αριστοκρατία " εργαζομένων σε σχέση με τους υπόλοιπους .Δεκαέξι μισθοί το χρόνο και τι μισθοί ... 4 και 5 φορές απάνω απο τον βασικό της ΕΣΣΕ ,με παροχές σε είδος αυτοί και οικογένειές τους ,με επιπλέον μπόνους κλπ. Εν μέσω κρίσης οι ανθρωποι ντρεπόντουσαν να τα αναφέρουν όλα αυτά και όποιος τους ρώταγε για τα περι δουλειάς απαντούσαν αόριστα και με φανερή ενοχή στα πρόσωπά τους . 
Οι υπόλοιποι της παρέας ,ανεργοι και ημιαπασχολούμενοι οι περισσότεροι ,με δυσκολία εκρυβαν την ζήλεια τους και ίσως και τον φθόνο ,εντείνοντας  τις ενοχές .Προχωροντας η κουβέντα όμως εβγαλε συμπεράσματα "λαβράκια" για όλους .

Το Διυλιστήριο αυτό ,όπως και το αλλο  , αποτελούν τις πηγές καυσίμων ολης της χώρας .Είναι λοιπόν φυσικό να είναι απο τις πιο σύχγρονες και εξειδικευμένες μονάδες της .Ανάλογης ποιότητας κατ επέκταση ,οφείλει να είναι και το προσωπικό τους . Ταυτόχρονα αποτελούν και τις βιομηχανικές εκείνες μονάδες της χώρας με την πιο πολυπληθή πλέον συγκέντρωση της εργατικής ταξης . Υψηλότατης ειδίκευσης και εμπειρίας , με συνεχη και αδιάληπτη εκπαίδευση , με διεθνή και υπερσύγχρονα στανταρ ανα βάρδια ,με ετοιμότητα και γνώση να επέμβει σε μια τόσο επικίνδυνη και νευραλγική μονάδα ,αλλα το σπουδαιότερο με αυστηρό προγραμματισμό απο πόστο σε πόστο ,απο βάρδια σε βάρδια .Λογικό ειναι λοιπόν ο εργοδότης αυτά ακριβως να πληρώνει αδρά ,προσπαθώντας και την εύρυθμη λειτουργία της μονάδας να εξασφαλίζει αλλά και το προσωπικό "ευχαριστημένο" και ...ακίνδυνο γι αυτόν . Η εξαγορά των εργατικών συνειδήσεων περνά μέσα απο αυτή την τοπική εικόνα του "καλού καπιταλιστή " ....Εξ άλλου ο ιδιος έχει ενα ολόκληρο Κράτος που δουλεύει για πάρτη του ,γιατί να μην πουλάει αυτην την εικόνα της "υγιούς επιχειρηματικότητας" στο σύνολο της υπόλοιπης εργατικής τάξης της χώρας ? "Ειδες η "ταδε επιχείρηση"  ? να λέει ο ανεργος ....για να έχει ενα τόσο καλό αφεντικό ,ολοι ευχαριστημένοι και ούτε στάσεις ούτε απεργίες ... 

Οφείλονται ολα αυτά όμως όντως στο αφεντικό ?
Συνεχίζοντας την κουβέντα ολοι καταλαβαμε οτι η επιχείρηση αυτή αποτελεί ενα καλοκουρντισμένο ρολόι .Καθένας γνωρίζει πριν πιάσει βάρδια τα καθήκοντά του - τα οποία ειναι απολύτως εξειδικευμένα - ,αν κάτι δεν πάει καλά ξέρει τι να κάνει αλλα και σε ποιόν να αποτανθεί ,η όλη δομή λοιπόν ,οργανόγραμμα , ιεραρχία ,πλάνο φυσιολογικών αλλα και εκτακτων αναγκών ειναι unter control  ....τα παντα προγραμματισμένα ,ελεγχώμενα και βασισμένα στα καλύτερα διεθνη στανταρτ . Απο τον Διευθυντη μηχανικό μεχρι τον νεοπροσληφθεντα εκπαιδευόμενο  ,ολοι αποτελούν καλολαδωμένα γρανάζια αυτου του τεράστιου ρολογιού . Οσες φορές παραβιάστηκαν αυτά τα στάνταρτ είχαν ατύχημα ,κι εκει το χεράκι του ο εργοδότης είχε βάλει για ΚΕΡΔΟΣ !

Τότε ετέθει στα δυο παλληκάρια το ερώτημα : "Και το ΑΦΕΝΤΙΚΟ  σε τι χρησιμεύει "? 
Τα έχασαν και οι δυο ... τους ξαφνιασε η ερώτηση ...Ας την κάνουμε λοιπόν πιο λιανά ...Αφου η μονάδα αυτη λειτουργεί απο μόνη της - με βασει τα στανταρτ δλδ  του προγραμματισμού - ,αφου ο κάθε εργαζόμενος -απο τον απλο εργάτη ,ως τον Διευθυντη - δουλεύει με διαγράμματα ,υψηλή ειδίκευση και γνώση , συγκεκριμένα καθήκοντα και υποχρεώσεις ....ολο το Διυλιστήριο περίπου σαν σε αυτόματο πιλότο ....το ΑΦΕΝΤΙΚΟ  τι παριστάνει εκεί μέσα ? Τι προσφέρει δλδ για να εχει τετοια υψηλά "μεροκάματα" το ίδιο ? 

Ενα Εργατικό Συμβούλιο πχ δεν θα μπορούσε μια χαρα να την λειτουργήσει την επιχείρηση ? 
Μετα το αρχικό ξάφνιασμα της ερώτησης ,ψελλισαν κάτι για "συμφωνίες Εισαγωγής πρώτης ύλης" ...αλλα κι εκει ήρθε η ανταπάντηση οτι αυτες μπορεί να τις κλείνει και το Κρατος δια των Υπουργων του μια και οι περισσότερες ΚΑΙ ΤΩΡΑ διακρατικά κλείνονται .. 
Οταν δε κάποιος θύμισε και το περσινό χάρισμα απο την Βουλή κοντα 1,5 δις  σε εισφορές σε ταμεία και φόρους στην Μοτορ Οιλ και κατι αλλους ανάλογα "υγιεις επιχειρηματίες" ,το τοπίο ξεδιάλυνε και οι ψίλοι μπήκανε στα αυτιά πολλών εκ των συμμετασχόντων στην κουβέντα . 

Γιατι και απο αυτην φανηκε το δράμα των συγχρονων καπιταλιστων να δικιολογήσουν την καρέκλα τους ! Ειναι τόσο μπροστά πλέον σε ειδικευση και παραγωγικότητα η εργατικη τάξη παγκοσμίως ,είναι τόσο μπροστά η επιστήμη και η τεχνολογια ,το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων δλδ ,που φαινεται πλέον εξωφθαλμα ,ποσο ΑΧΡΗΣΤΟΙ  και ΠΕΡΙΤΤΟΙ ειναι  οι καπιταλιστες ... 
Και είμαστε στο παρα-τσακ να το καταλάβει και η εργατική τάξη ,ακόμα και το "αριστοκρατικό " κομμάτι αυτης .. Τι θα εχει να κερδίσει ? Αξιοπρεπέστατους μισθους απο την μια (σαν αυτούς των δυο παλληκαριών) ,αλλα και κοινωνικές παροχές πρωτόγνωρες απο την αλλη ...Παιδεία ,Υγεία για αυτόν και την οικογένεια του ,κατάργηση για πάντα της ανεργίας , Στεγη , Διακοπές ,Ελεύθερο χρόνο ...μια κοινωνία εν ολίγης ΑΛΛΗ ολόκληρη ,χωρίς κρίσεις ποτέ ξανά και κυρίως ....ΔΙΚΙΑ του . 

Βρετανία: Υπό διωγμό από τους εργοδότες οι εργαζόμενες μητέρες

Βρετανία: Υπό διωγμό από τους εργοδότες οι εργαζόμενες μητέρες

Οι εργαζόμενες μητέρες υφίστανται μεγαλύτερη εκμετάλλευση (Φωτο ΑΡ)

Δεκάδες χιλιάδες νέες μητέρες στη Βρετανία απολύονται ή εξαναγκάζονται σε παραίτηση κάθε χρόνο, σύμφωνα με μια έρευνα που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Περισσότερες από μία στις δέκα νέες μητέρες δήλωσαν ότι τις απέλυσαν, ότι θεωρήθηκαν πλεονάζον προσωπικό ή ότι τους συμπεριφέρονταν τόσο άσχημα ώστε αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τη δουλειά τους, σύμφωνα με την Επιτροπή Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (EHRC).
Εργαζόμενες «δεύτερης κατηγορίας»
Μολονότι οι περισσότεροι Βρετανοί εργοδότες δεσμεύονται να στηρίξουν τις γυναίκες που απασχολούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους αλλά και αφού γεννήσουν, στη μελέτη που διενεργήθηκε από την Υπηρεσία Επιχειρήσεων, Καινοτομίας και Ικανοτήτων εκτιμάται ότι περίπου 54.000 νέες μητέρες μπορεί να χάνουν τη δουλειά τους κάθε χρόνο. Ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν διπλάσιος από εκείνον που είχε καταγραφεί σε μια αντίστοιχη έρευνα του 2005.
Σχεδόν το 10% των γυναικών είπαν ότι ο εργοδότης τους τις αποθάρρυνε να τηρήσουν τα ραντεβού με τον γιατρό τους πριν γεννήσουν, σύμφωνα πάντα με τη μελέτη αυτή, την μεγαλύτερη στο είδος της κατά τους ερευνητές. Μία στις πέντε γυναίκες παρενοχλήθηκαν στη δουλειά τους ή έγιναν στόχος αρνητικών σχολίων κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης τους ή αφού επέστρεψαν από την άδεια τοκετού και μία στις 10 είπε ότι ο εργοδότης τους συμπεριφερόταν χειρότερα αφού απέκτησαν παιδιά.
Περισσότερες από μία στις 20 γυναίκες δέχτηκαν πιέσεις να παραιτηθούν όταν έληξε η άδειά τους.
Περίπου οι μισές από τις νέες μητέρες, στις οποίες επιτράπηκε να έχουν ευέλικτο ωράριο, είπαν στους ερευνητές ότι οι ευκαιρίες ανέλιξής τους ελαχιστοποιήθηκαν και η άποψή τους δεν εισακουόταν.
Οι εργασιακές ανισότητες ανδρών-γυναικών παραμένουν στη Βρετανία. Οι γυναίκες αποτελούν το 47% του εργατικού δυναμικού της Βρετανίας όμως μια γυναίκα κερδίζει μόνο το 80% του μισθού ενός άνδρα συναδέλφου της.

ΠΑΤΡΑ: Ανοιχτή στήριξη στη Χρυσή Αυγή από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση

 ΠΑΤΡΑ: Ανοιχτή στήριξη στη Χρυσή Αυγή από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση

Με απειλές κατά του κομμουνιστή δημάρχου Κ. Πελετίδη

Ενα βήμα παραπέρα προχωρά η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι μηχανισμοί της στην επίθεση προς τον κομμουνιστή δήμαρχο της Πάτρας. Αφορμή στάθηκε η απόφαση του Κώστα Πελετίδη να αποστείλει έγγραφο στους αντιδημάρχους, στους προέδρους των υπηρεσιών και στις υπηρεσίες του Δήμου, στο οποίο σημείωνε πως «ο Δήμος Πατρέων ουδεμία σχέση θέλει να έχει με τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Ως εκ τούτου, με κανέναν τρόπο δε θα διευκολύνει την κοινοβουλευτική ή άλλη δραστηριότητά της και άρα την εγκληματική της δράση, με τη διάθεση στοιχείων του, χώρων που του ανήκουν ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο».

Μετά από τοποθέτηση του υπουργού Εσωτερικών στη Βουλή, που στάθηκε ξεκάθαρα απέναντι στην απόφαση του δημάρχου και που προανήγγειλε την τωρινή εξέλιξη, έρχεται τώρα ο ασκών καθήκοντα γενικού γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης, Διονύσης Παναγιωτόπουλος, να προσπαθήσει να ...νουθετήσει τον Κ. Πελετίδη.

Θυμίζουμε ότι η Χρυσή Αυγή ζήτησε - μέσω Ερώτησης στη Βουλή - από τον υπουργό Εσωτερικών να πάρει μέτρα εναντίον του κομμουνιστή δήμαρχου γι' αυτή του την απόφαση, με τον Νίκο Βούτση να απαντά πως «είναι μια πολιτική θέση και ευθύνη την οποία παίρνει ο δήμαρχος, η οποία βεβαίως είναι στην κρίση και των πολιτών και της κοινής γνώμης, του δημόσιου χώρου ευρύτερα (...) Εάν υφίσταται ζήτημα παράβασης καθήκοντος, υπάρχει το ζήτημα των πειθαρχικών ποινών, τις οποίες ο ελεγκτής νομιμότητας επιβάλλει κ.λπ. Υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί ως προς αυτό το ζήτημα. Σας το λέω ευθέως, παρότι δε συμφωνώ - διαφωνώ - με την πολιτική θέση αυτού του δημάρχου. Παρότι - σας επαναλαμβάνω - διαφωνώ, δε θεωρώ πως υπάρχει ζήτημα πειθαρχικής δίωξης σε ό,τι τουλάχιστον με αφορά, δηλαδή να προκαλέσω μία τέτοια δίωξη του δημάρχου». Μάλιστα, από αυτή τη συζήτηση δεν έλειψαν οι φιλοφρονήσεις από μέρους του φασιστικού μορφώματος και ειδικότερα από το βουλευτή Μ. Αρβανίτη, που σημείωνε το θαυμασμό του προς τον υπουργό, με τον τελευταίο να μην αντιδρά καθόλου.

Υστερα απ' όλα αυτά, λοιπόν, έρχεται η Αποκεντρωμένη Διοίκηση (αυτή που προεκλογικά θα καταργούσε η μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) και εγκαλεί το δήμαρχο της Πάτρας γι' αυτή του την απόφαση. Αιτιολογικό της έγκλησης είναι ότι από τη μία δεν αποτελεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και από την άλλη ότι δεν εστάλη στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση, «ώστε να εξετασθεί η νομιμότητά της». Συνεχίζει, δε, τονίζοντας πως η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ενόψει των εκλογών του Γενάρη για την κατανομή χώρων στην πόλη σε όλα τα κόμματα εκτός της Χρυσής Αυγής, «αναφερόταν στη διακριτική δυσμενή μεταχείριση του κόμματος της Χρυσής Αυγής έναντι των λοιπών κομμάτων, αναφορικά με τη διακίνηση του πολιτικού λόγου και την προβολή προεκλογικού υλικού, μόνο σε σχέση με την περίοδο των εκλογών της 25.1.2015 και όχι για οιαδήποτε άλλη περίσταση, ούτε εξουσιοδότησε το δήμαρχο Πατρέων να μη χορηγεί στοιχεία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του εν λόγω κόμματος ή να μη διαθέτει χώρους του Δήμου για δημόσιες εμφανίσεις του κόμματος αυτού, οπότε το υπ. αριθ. πρωτ. 2490/70160/9.6.2015 έγγραφο δεν εξεδόθη προς εφαρμογή της».

Σαν να μη φτάνουν τα παραπάνω, επισημαίνει και προκαλεί ο Δ. Παναγιωτόπουλος: «Επιπλέον, δεν έχει περιέλθει σε γνώση μας η έκδοση δικαστικής αποφάσεως, με την οποία να χαρακτηρίζεται ως εγκληματική οργάνωση ο κομματικός σχηματισμός "ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ", επομένως δε συνάγεται η ισχύς κάποιου νόμιμου λόγου, βάσει του οποίου δικαιολογείται η άρνηση αναγνώρισης στο εν λόγω κόμμα της άσκησης δικαιωμάτων και ευχερειών που αναγνωρίζονται και στα λοιπά κόμματα»...

Και καταλήγει απειλώντας πως η απόφαση του δημάρχου «δεν ερείδεται επί καμίας διατάξεως νόμου ή δικαστικής αποφάσεως ή αποφάσεως Δημοτικού Συμβουλίου, οπότε παρακαλούμε να μεριμνήσετε, ώστε οι υπηρεσίες του Δήμου Πατρέων να μην προβούν σε έκδοση πράξεων σε εκτέλεση του εν λόγω εγγράφου σας, διότι αυτές θα στερούνται νόμιμου ερείσματος».

Πηγή: Ριζοσπάστης

«Έχω να πάω κι αύριο»

 «Έχω να πάω κι αύριο»

Άνοιξε, λέει, η πόρτα και μπήκε μέσα στο σπίτι η γυναίκα που είχε εξαφανιστεί από μέρες. Μπήκε μέσα βρώμικη, γδαρμένη, ματωμένη, μελανιασμένη, με σχισμένα ρούχα κι έπεσε λαχανιασμένη στον καναπέ βογκώντας με λυγμούς. Ο άντρας της έτρεξε αλλόφρων από την ανησυχία να της δώσει τις πρώτες βοήθειες, κι όταν ησύχασαν κάπως, τη ρώτησε τι της συνέβη.

– Ε, του λέει αυτή, τι να συνέβη, εκεί που πήγαινα μ’ αρπάζει μια συμμορία, με πάει σ’ ένα μέρος και μ’ αρχίζει ο ένας από ‘δω, ο άλλος από ‘κεί, πότε ένας-ένας, πότε όλοι μαζί, αδιάκοπα όλες αυτές τις μέρες, ώσπου στο τέλος με παρατήσανε σε μια ερημιά και κατάφερα να συρθώ μέχρι εδώ.

– Αγάπη μου τι τράβηξες, της λέει αυτός. Ευτυχώς, όμως, όλα αυτά πέρασαν πιά.

– Μα τι λες, αντρούλη μου, εχω να πάω κι αύριο.
***
________
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε να «σκίσει τα μνημόνια», στη συνέχεια να εφαρμόσει (άλλο ανέκδοτο κι αυτό) το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κλπ κλπ, αλλά γύρισε «σπίτι» σαν την κυρία του παραπάνω καλαμπουριού.

Το πρόβλημα θα ήταν σχετικά περιορισμένο, αν ύστερα από το πάθημά του ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε το μάθημά του κι αναγνώριζε ότι αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι μέσα σ’ αυτό το συνεταιρισμό του μονοπωλιακού κεφαλαίου δεν υπάρχει διέξοδος για τους λαούς από την καπιταλιστική κρίση, ότι η ευρωενωσιακή διαχείριση της κρίσης επιτείνει αφόρητα τα συμπτώματά της σε βάρος των λαών και εν προκειμένω του ελληνικού λαού, ότι μοναδικός δρόμος που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες σήμερα και στο μέλλον είναι η ριζική στροφή έξω από τις ράγες του ευρωενωσιακού (και ελληνικού) υπαρκτού καπιταλισμού, ότι στην αντίθετη περίπτωση το παρόν και το μέλλον του λαού θα βουλιάζει όλο και πιο πολύ στο ζοφερό «βάθος χρόνου» που προδιαγράφει η ευθυγράμμιση της χώρας με τη στρατηγική των μονοπωλίων.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί γι’ αυτά, «έχει να πάει κι αύριο».

Συνεπής και πιστός στον διαχρονικό του ρόλο, στον ρόλο της πολιτικής του γενεαλογίας από το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού» της «ΕΟΚ των λαών» και την μετέπειτα ΕΑΡ, τον μετέπειτα «ΣΥΝ» της ΕΕ και του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει με αδιάκοπη συνέχεια την επιχείρηση εξωραϊσμού της ευρωενωσιακής «δημοκρατικής» δικτατορίας των μονοπωλίων.

Τη στιγμή που ο «μονόδρομός» της έπεσε με φόρα και με πάταγο στα βράχια της καπιταλιστικής κρίσης (το κορυφαίο αποτέλεσμα της μέχρι τότε αντιλαϊκής καπιταλιστικής «ανάπτυξης»), ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανανεώσει στη λαϊκή συνείδηση το τσακισμένο, κάλπικο ευρωπαϊκό «όνειρο», ζητώντας τη λαϊκή ψήφο για να «αποδείξει» από τη θέση της κυβέρνησης ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην «Ευρώπη» του μονοπωλιακού κεφαλαίου αλλά στη διαχειριστική «ανικανότητα» των προκατόχων του στην κυβέρνηση.

Και τώρα που κι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του κι η «σκληρή του διαπραγμάτευση», τσακίστηκε κι αυτός στα προαπαιτούμενα και τα απαιτούμενα των «εταίρων» και των «θεσμών», τώρα που η στράτευσή του στην υπηρεσία του καπιταλιστικού «ευρωμονόδρομου» (επισφραγισμένη με τη σφραγίδα του ευρωατλαντισμού) έμεινε νέτη-σκέτη μπροστά στα μάτια όλων, απογυμνωμένη από κάθε είδους εξωραϊσμούς κι αυταπάτες, τώρα καλεί το λαό να «κατανοήσει» αυτό που δεν είχε κατανοήσει τόσον καιρό και που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να τον κάνει να το «κατανοήσει», ότι «δεν γίνεται αλλιώς», ότι αυτό το παρόν κι αυτό το μέλλον είναι για το λαό «μοναδική επιλογή», γιατί μοναδική επιλογή των μονοπωλίων είναι η ευρωενωσιακή φυλακή του λαού, και γιατί ο καλύτερος δεσμοφύλακας για το λαό σ’ αυτή τη φυλακή είναι η κυβέρνηση της «αριστεράς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει να πάει κι αύριο». Ο λαός, αντίθετα, έχει να χαράξει τη δική του πορεία: σε σύγκρουση με τις αξιώσεις των «εταίρων», σε ρήξη με τους «θεσμούς» και τους κάθε είδους υπηρέτες τους σε κυβέρνηση κι «αντιπολίτευση», σε ρήξη με τη στρατηγική των μονοπωλίων κι αυτούς που την υπηρετούν σαν σημερινοί ή επίδοξοι αυριανοί πολιτικοί διαχειριστές της.

Πηγή: Διέξοδος

Μνημόνιο ή τανκς;

Μνημόνιο ή τανκς;

Οσο πάει και απογειώνουν τους εκβιασμούς σε βάρος του λαού τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού πρώτα έκαναν ψωμοτύρι τον... «πολυφορεμένο» εκβιασμό που χρησιμοποιούσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν υπέγραφαν και υλοποιούσαν τα προηγούμενα μνημόνια, δηλαδή το γνωστό κάλπικο για το λαό δίλημμα «νέο μνημόνιο ή έξοδος από την Ευρωζώνη και κρατική χρεοκοπία», τώρα πέρασαν σε... άλλα επίπεδα.

«Τι θα σήμαινε για το πολίτευμα» μια κρατική χρεοκοπία εκτός ευρώ, «αναρωτήθηκε» τις προάλλες ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Χρυσόγονος, σε τηλεοπτική παρέμβασή του, αφήνοντας υπονοούμενα για ενδεχόμενο «εκτροπής»...
Δηλαδή; Από το γνωστό «Καραμανλής ή τανκς» του 1974, περνάμε τώρα στη σύγχρονη... «αριστερή» εκδοχή του, δηλαδή στο δίλημμα «Μνημόνιο Τσίπρα ή τανκς»;

Οσο εκβιαστικό είναι όμως το πρώτο δίλημμα που βάζουν στο λαό, το να διαλέξει δηλαδή με ποιον τρόπο θα βαθύνει η χρεοκοπία του για λογαριασμό του κεφαλαίου, με νέο μνημόνιο ή με κρατική χρεοκοπία, άλλο τόσο εκβιαστικό και προκλητικό είναι και το να λένε στο λαό ότι πρέπει να λέει και «ευχαριστώ» για το νέο μνημόνιο, προκειμένου να μην υπάρξουν εκτροπές στο πολίτευμα!

Πόσο μάλλον όταν η ίδια η πείρα του λαού, ήδη από τους πρώτους 6 μήνες της «πρώτης φορά αριστερής» κυβέρνησης, επιβεβαιώνει ότι η ολοένα και μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση της αστικής διακυβέρνησης δεν εξαρτάται από το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι της, αλλά από το γεγονός ότι αυτό επιβάλλουν τα ίδια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης και μεγάλης έντασης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που ως αξιωματική αντιπολίτευση είχε κάνει «σημαία» τις διαμαρτυρίες για τα «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα» των προκατόχων του, τώρα που έχει το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, προκειμένου να διασφαλίσει τα επείγοντα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, έχει... κάνει «κουρέλια» ακόμα και τις διαδικασίες του αστικού κοινοβουλίου, που είχαν ήδη «ξεχειλώσει» οι προηγούμενοι.
Ψωμοτύρι από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (το γνωστό πρώτα νομοθετώ και μετά... συζητάω για το νόμο που είναι ήδη σε ισχύ), ψωμοτύρι και η έγκριση μνημονιακών νομοσχεδίων με διαδικασίες «fast track» μέσα σε μια μέρα και ψηφοφορίες τα χαράματα, με διαδικασίες δηλαδή που ξεπερνούν σε ταχύτητα ακόμα και την απαράδεκτη διαδικασία του «κατεπείγοντος»! Και πού 'σαι ακόμα...

Και αλήθεια, ακόμα δε μας έχουν διευκρινίσει... Τι ακριβώς εννοούσε ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όταν δήλωνε ότι «οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό»;

Και να μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι όπως αποδείχθηκε περίτρανα το τελευταίο διάστημα, πολύ γρήγορα αφέθηκαν στην άκρη και τα περιβόητα «νέα δόγματα» των δυνάμεων καταστολής, με αποτέλεσμα στην πρώτη διαδήλωση ενάντια στο νέο μνημόνιο να ριχτούν τόνοι χημικών, ενώ ξετυλίχθηκε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο με τη συμμετοχή και προβοκατόρικων ομάδων με στόχο το χτύπημα της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ...

Αυτό που επιβεβαιώνεται, δηλαδή, είναι ότι η ενίσχυση της αντιδραστικοποίησης είναι δεδομένη, όποιος και αν είναι στο τιμόνι της αστικής κυβέρνησης, όπως αυτή και αν ονομάζεται. Εμπόδιο σε αυτήν τη διαδικασία μπορεί να μπει μόνο το εργατικό - λαϊκό κίνημα και όχι βεβαίως μια κυβέρνηση όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, όπως είναι και αυτή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Διαπραγμάτευση ξανά...

Διαπραγμάτευση ξανά...

Και τώρα ξεκινά (ξανά) η διαπραγμάτευση! Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τίποτα δεν παίζεται όσον αφορά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης είναι δεδομένο και αντιλαϊκό. Αποτελεί συνέχεια των εξάμηνων διαπραγματεύσεων, που είχαν ως αποκορύφωμα την τελευταία αντιλαϊκή συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης. Δηλαδή, μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου που θέλουν να εξασφαλίσουν παραμονή της χώρας στην ΕΕ, στήριξη των τραπεζών, πρόσβαση σε επενδυτικά χρηματοδοτικά πακέτα (π.χ. το λεγόμενο πακέτο 35 δισ. του Γιούνκερ), νέο δάνειο, ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους, ώστε κρατικό χρήμα να διοχετευτεί σε επενδυτικά σχέδια, «προσέλκυση επενδύσεων», δηλαδή άνοιγμα αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ξαναμοίρασμα της πίτας. Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η νέα αντιλαϊκή επίθεση που σηματοδοτήθηκε με τα προαπαιτούμενα που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και που θα επιβεβαιωθεί με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα συνοδεύουν τη διαπραγμάτευση και συμφωνία για νέα δανειακή σύμβαση και νέο μνημόνιο.
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαπραγμάτευση θα είναι ανέφελη. Οπως είχαμε πει εξαρχής, η επιδίωξη μιας συμφωνίας περνάει μέσα από τις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις και αντιθέσεις που διεξάγονται σε επίπεδο ΕΕ και Ευρωζώνης, αλλά έχει και υπερατλαντικές διαστάσεις. Τα «τσαλιμάκια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σχετικά με την συμμετοχή του στο νέο πρόγραμμα, εκφράζουν τις γνωστές πια αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ (και κατά προέκταση των ΗΠΑ) με την ΕΕ και την Ευρωζώνη σχετικά με τη ρύθμιση του χρέους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πραγματικά «όλα παίζονται» σε σχέση με το ποιος θα βγει λιγότερο ή περισσότερο χαμένος από αυτήν τη διαπραγμάτευση, που αντικειμενικά ξεφεύγει από τα όρια του «ελληνικού ζητήματος» και αφορά το αβέβαιο πια μέλλον της Ευρωζώνης, την υλοποίηση των σχεδίων για πιο αυστηρή λειτουργία, θεσμική θωράκισή της κ.λπ.
Τι μπορεί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, ο λαός να περιμένουν απ' αυτές τις διαπραγματεύσεις; Τίποτα θετικό. Εχουν πείρα ότι κάθε τέτοιος νέος γύρος όλο και χειρότερο αποτέλεσμα φέρνει για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να δείξουν καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που ξαναπαίζει το παιχνίδι της σκληρής διαπραγμάτευσης, με την οποία δήθεν θα βελτιώσει τα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη αποφάσισε και καλείται να υλοποιήσει. Αυτά που επιδιώκει να κερδίσει το κεφάλαιο δεν θα είναι και δικά του κέρδη, θα φορτωθούν στις δικές του πλάτες. Απέναντι, λοιπόν, στο κλίμα αναμονής, εφησυχασμού που πάει να καλλιεργηθεί απάντηση είναι η δράση μέσα από τα Συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές, η παρακολούθηση των πολιτικών θέσεων του ΚΚΕ.