Η χριστουγεννιάτικη σφαγή των ανθρακωρύχων στο Μίτσιγκαν (1913)

Κατιούσα

Χτες, παραμονή Χριστουγέννων, συμπληρώθηκαν 104 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή των ανθρακωρύχων και των παιδιών τους στην πολιτεία του Μίτσιγκαν. Μια αποτρόπαια πράξη, με αυτουργούς ανθρώπους της εργοδοσίας (που δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ) κι ένα επεισόδιο της πάλης των απεργών ανθρακωρύχων για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Σημειώνεται πως λίγους μήνες αργότερα, θα ακολουθούσε η επίθεση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας, στους απεργούς ανθρακωρύχους του Λάντλοου, στο Κολοράντο, που συνδέθηκε με το όνομα του Έλληνα εργάτη Λούη Τίκα (Λούης Σπαντιδάκης), ο οποίος ήταν παρών και στο Μίτσιγκαν, όταν έλαβε χώρα η τραγωδία. Τιμώντας την επέτειο, τη μνήμη των νεκρών εργατών και των παιδιών τους, επιλέξαμε την ελεύθερη απόδοση αυτού του κειμένου, που αλιεύσαμε από κάποιον τοίχο στο facebook.

Ένα σύντομο χρονικό του μεγαλύτερου μαζικού εγκλήματος στην ιστορία του Μίτσιγκαν: τη σφαγή 73 ατόμων, στην πλειοψηφία τους παιδιά ανθρακωρύχων, σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1913.
Τον Ιούλιο του 13′, 7.οοο ανθρακωρύχοι κατέβηκαν σε απεργία στην εταιρία C&H Copper Mining Company στο Καλουμέτ, του Μίτσιγκαν.
Τα αιτήματα των απεργών περιελάμβαναν αυξήσεις μισθών, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, και πιο ασφαλείς συνθήκες, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης των εξορυκτικών εργασιών από ένα άτομο μόνο τυ, καθώς και δοκάρια υποστήριξης (που οι ιδιοκτήτες δεν τα ήθελαν γιατί ήταν κοστοβόρα, ενώ οι νεκροί εργάτες “δε μας κοστίζουν τίποτα”).
Η εξάμηνη αποχή από τη δουλειά άφησε πολλές οικογένειες ανθρακωρύχων με λίγη τροφή για τις διακοπές και χωρίς λεφτά για δώρα, έτσι η γυναικεία Ομάδα Βοήθειας (Υποστήριξης) της δυτικής Ομοσπονδίας ανθρακωρύχων διοργάνωσε ένα πάρτυ για τα παιδιά. 500 παιδιά και 200 ενήλικες παραβρέθηκαν εκείνη τη μέρα, παραμονή Χριστουγέννων του 13′. Έλαβε χώρα στο δεύτερο όροφο της Ιταλικής Σάλας (Italian Hall) στο Καλουμέτ. Η μόνη είσοδος και διέξοδος ήταν μια απότομη σκάλα.
Καθώς έπεφτε το σκοτάδι κι ο κόσμος άρχισε να πηγαίνει σπίτι του, στις οικογενειακές τους γιορτές, κάποια από τα παιδιά συγκεντρώθηκαν γύρω από τη σκηνή όπου μοιράζονταν τα δώρα -για πολλά, θα ήταν το μοναδικό δώρο που θα έπαιρναν αυτόν το χρόνο. Στο μέσω αυτής της γιορτής, ένας άνδρας που φορούσε το σήμα “Συμμαχία Πολιτών”, μια αντι-απεργιακή ομάδα που συγκρότησαν οι εργοδότες, άνοιξε την κάτω πόρτα και φώναξε: Φωτιά!
Επακολούθησε χάος. Καθώς κατέβαιναν όλοι από τα σκαλιά προς την έξοδο, η πόρτα έκλεισε από έξω, παιδιά και ενήλικες μπλέχτηκαν και έπαθαν ασφυξία, από το πλήθος των σωμάτων που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τη “φωτιά” -που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε.
Τα παιδιά στη βάση του σωρού πνίγονταν από το βάρος των κορμιών που στοιβάζονταν πάνω τους, ενώ αυτοί που πάλευαν να ξεφύγουν, πατούσαν πάνω σε αυτούς που είχαν πέσει. Μια γυναίκα που αντιλήφθηκε πως επρόκειτο να πεθάνει, σήκωσε το μωρό της πάνω από το κεφάλι της. Το μωρό βρέθηκε ζωντανό, κολλημένο στα χέρια της νεκρής μητέρας του.
Συνολικά 73 άτομα, κι ανάμεσά τους 59 παιδιά, πέθαναν, οι περισσότεροι Φινλανδοί μετανάστες. Ο μικρότερος ήταν ο Ραφαέλ Λέζαρ, μόλις 2,5 χρονών. Η γηραιότερη ήταν η Κέιτ Πίττερι, 66 χρονών. Κάποιες οικογένειες έχασαν όλα τα παιδιά τους, όπως ο Φρανκ κι η Γιοζέπα Κλάριχ, που έθαψαν τις τρεις κόρες τους, Κριστίνα (11), Μαρία (9) και Καταρίνα (7). Οι μικροί τους σταυροί βρίσκονται στη σειρά, πάνω στους τάφους τους, σε ένα κοιμητήρια δυτικά του Καλουμέτ.
Οι ένοχοι που φώναξαν στη σάλα εκείνη τη μέρα, ξεκινώντας την τραγωδία, δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ. Αλλά οι περισσότεροι υποψιάζονται (θεωρείται ευρέως) πως οι αυτουργοί ήταν σύμμαχοι της δοίκησης των ορυχείων, για να διακόψουν το πάρτι των μεταλλωρύχων. Κανείς δε διώχθηκε δικαστικά ούτε συνελήφθη, ως υπεύθυνος για τη σφαγή. Πάντοτε έτσι ήταν: αυτοί που έχουν λεφτά και δύναμη ελέγχουν το αφήγημα, αποσιωπούν την αλήθεια κι ακυρώνουν τη δικαιοσύνη.
Εν μέρει επειδή πολλοί ανθρακωρύχοι εγκατέλειψαν το Καλουμέτ μετά την τραγωδία, η απεργία δεν πέτυχε τα αιτήματά της. Παρόλα αυτά, θεωρήθηκε ως σημείο καμπής για τη δύναμη της συνδικαλιστικής ένωσης στο Μίτσιγκαν.

Το 1941, ο Woody Guthrie συνέλαβε μια ιδέα για ένα τραγούδι για την τραγωδία, που το ονόμασε: “1913, η σφαγή”.

Συγκλονιστικό ντοκουμέντο για τον Δεκέμβρη του 1944: «ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ»! Το γράμμα ενός Βρετανού φαντάρου, τις μέρες που έπαιρνε μέρος στη Μάχη της Αθήνας

 

"Οι 23 μέρες που ακολούθησαν είναι γεμάτες από ηρωικά κατορθώματα του λαού και απίστευτες θηριωδίες των Σκόμπιδων και των προδοτών. Η Καισαριανή είναι υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσει την πίεση ολόκληρης Ταξιαρχίας, ενώ το πυροβολικό και τ’ αεροπλάνα τη σωριάζουν κάθε μέρα στα ερείπια (…) τα πυρομαχικά, όμως, σώνονται και όσοι μένουν ζωντανοί πέφτουν στα χέρια του εχθρού. Και τότε φάνηκε η θηριωδία και η ανανδρία (…) όρμησαν σα θηριά απάνω στους αιχμαλώτους και τους κομμάτιασαν με τις ξιφολόγχες και τους σουγιάδες. Η ιατροδικαστική έκθεση λέει πως μόνο το πτώμα του Καπετάν Ορέστη είχε 50 μαχαιριές στο στήθος και το κεφάλι. Ντρεπόμαστε (…)" («Οι ανατολικές συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944». Εκδοση της 6ης Αχτίδας της ΚΟΑ. Αθήνα 1945. Επανέκδοση από τη «Σύγχρονη Εποχή», 2014).

Και να, κοντά 75 χρόνια μετά, μια λέξη έρχεται ξανά στην επιφάνεια: «Ντρέπομαι!». Από το στόμα ενός Βρετανού φαντάρου. Που την έγραψε στους γονιούς του εκείνες τις μέρες και είδε το φως της δημοσιότητας στις 23 Δεκέμβρη του 1944, στην εφημερίδα «Daily Worker». Και φτάνει ξανά σε μας από την επιστολή που μας έστειλαν δύο σύντροφοι από το ΚΚ Βρετανίας. «Βρήκαμε», αναφέρουν, «στα αρχεία του “Daily Worker” (οργάνου του ΚΚ Βρετανίας) ένα συγκλονιστικό γράμμα ενός δημοκρατικού Βρετανού στρατιώτη που υπηρετούσε στην Αθήνα, κατά τα Δεκεμβριανά. 

Το γράμμα εστάλη στην οικογένειά του που το παρέδωσε στον “Daily Worker”, ο οποίος το δημοσίευσε το Σάββατο 23 Δεκέμβρη 1944. Είναι η προσωπική κατάθεση των γεγονότων ενός ουδέτερου ανθρώπου με ιδιαίτερες δημοκρατικές ευαισθησίες. Φαίνεται δε ότι τα αισθήματα αποτροπιασμού που ένιωθε ο συγκεκριμένος, δεν ήταν μόνο δικά του, αλλά και άλλων συστρατιωτών του».

Πίσω στο χρόνο, λοιπόν: Στις 14 Νοέμβρη «δύο αυτοκίνητα, το ένα αγγλικό (…) πήγαν στο Θησείο από το Σχολείο – Φρουραρχείο της “Χ”, φόρτωσαν όπλα και 50 Χίτες, που τους μετέφεραν στο Ρουφ. Εκεί οι Αγγλοι τούς έδωσαν αγγλικές στολές τις οποίες πήραν στο χέρι και έφυγαν» (Αρχείο ΚΚΕ, έγγραφο 424400, δελτίο πληροφοριών με θέμα «Σύμμαχοι – Αίγυπτος – Καταγγελίες», 11/1944, σελ. 1).

Είναι οι μέρες που οι Βρετανοί αξιωματούχοι «διαβεβαίωναν» πως «η Μεγάλη Βρετανία δεν πρόκειται να αναμιχτεί σε καμιά περίπτωση στα εσωτερικά της Ελλάδας». Οι δηλώσεις αυτές αναπαράγονταν και από τον «Ριζοσπάστη» (22 Νοέμβρη 1944).

Στα τέλη του Δεκέμβρη του ’44 οι Αγγλοι ξεπερνούσαν ήδη τις 60.000, με δεκάδες άρματα μάχης, αεροπλάνα, βαριά όπλα και τα κανόνια του στόλου τους.

Και κινούνταν με βάση την οδηγία του Τσόρτσιλ προς τον Σκόμπι: «Πρέπει να συντρίψετε όλες τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ που θα πλησιάζουν προς την πόλη (…) μην διστάσετε πάντως να ενεργείτε σα να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».

Και δημιουργήθηκε, κοντά στ’ άλλα, και το μέτωπο της Καισαριανής, που κράτησε 25 μέρες. Στις 25 Δεκέμβρη φτάνει στην Αθήνα ο Τσόρτσιλ. Δυο μέρες πριν, στις 23 Δεκέμβρη, δημοσιεύθηκε το γράμμα του Βρετανού φαντάρου στον «Daily Worker». Το τέλος του Δεκέμβρη βρίσκει τους Βρετανούς με 210 νεκρούς, 1.000 περίπου τραυματίες και 733 αγνοούμενους. Οι ντόπιοι συνεργάτες τους είχαν 1.000 – 1.200 νεκρούς.

Είχαν όμως ήδη εξοντώσει περισσότερους από 3.000 αμάχους με 1.326 αεροπορικές επιθέσεις, στις οποίες χτυπήθηκαν και 2.000 μαχητές του ΕΛΑΣ και των άλλων οργανώσεων του ΕΑΜ.

Πάμε, λοιπόν, στο γράμμα. 23 Δεκέμβρη 1944, «Daily Worker», σελίδα 2:

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

«Αυτό το συγκινητικό, θυμωμένο γράμμα γράφτηκε από στρατιώτη που υπηρετεί με τις δυνάμεις υπό τις διαταγές του Στρατηγού Σκόμπι στην Αθήνα. Στάλθηκε στην οικογένειά του, η οποία μας ενημέρωσε ότι πριν πάει στο εξωτερικό δεν συνδεόταν με κανένα πολιτικό κόμμα. Φανερώνει τη βαθιά αγανάχτηση ενός Αγγλου δημοκράτη», αναφέρει στον πρόλογο η εφημερίδα και παραθέτει ολόκληρο το γράμμα, υπό τον τίτλο «Ντρέπομαι»:

«ΗΔΗ σας έχω γράψει για την κατάσταση των πραγμάτων στην Αθήνα. Ο Τύπος στην πατρίδα ετοιμάζει κείμενα.

Αναρωτιέμαι εάν σας πληροφορούν για τα ακριβή τεκταινόμενα. Αραγε οι ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο θα απαντηθούν ειλικρινά; Φοβάμαι πως όχι.

Πρώτα από όλα, ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ, για το ρόλο που παίζει η Βρετανία εδώ. Από την πρώτη επιχείρηση της αστυνομίας, που άνοιξε πυρ εναντίον μίας ειρηνικής διαδήλωσης, ολόκληρη η πόλη αντηχεί πυροβολισμούς τουφεκιών, οπλοπολυβόλων και κανονιοβολισμούς από τα τανκς σε όλες τις συνοικίες.

Για μία ολόκληρη μέρα, πάνω κάτω, ήταν αρκετά σοβαρά τα πράγματα μεταξύ των αστυνομικών και του ΕΑΜ. Επειτα εμείς, κατόπιν διαταγών από το Λονδίνο, μπλεχτήκαμε.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι δώσαμε σοβαρές διαβεβαιώσεις πως δεν θα εμπλακούμε στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα αυτής της χώρας και ότι εμάς, το στράτευμα, μας συμβούλεψαν να πράξουμε αναλόγως. Πώς τιμήθηκε αυτή η ιερή διαβεβαίωση;

Από το τελευταίο μου γράμμα τα τανκς μας, τα όπλα μας έχουν δει αρκετή δράση και έχουν τσακίσει φιλελεύθερες και κομμουνιστικές δυνάμεις, οι οποίες τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια ακούραστα πάλευαν ενάντια στο φασισμό. Είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και έχω αρκετά καλή γνώση της κατάστασης.

Διεξάγεται μία ανελέητη μάχη της Δεξιάς ενάντια στην Αριστερά. Θυμηθείτε ότι η Αριστερά (ΕΑΜ) αγκαλιάζει έξι κόμματα, από τους φιλελεύθερους μέχρι τους κομμουνιστές (ΚΚΕ), ότι πριν ξεκινήσουν τα προβλήματα έξι υπουργοί της κυβέρνησης παραιτήθηκαν σε υποστήριξη αιτημάτων που στη συνέχεια ο λαός κινητοποιήθηκε για να τα διασφαλίσει. Ομως ολόκληρο το βάρος της βρετανικής δύναμης μπήκε στα γεμάτα, υποστηρίζοντας τη Δεξιά ενάντια στην Αριστερά.

Παρατηρώντας τα πράγματα από μία απόσταση, είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν τις ζωές τους σύμφωνα με τους όρους της Χάρτας του Ατλαντικού και της Συνδιάσκεψης της Τεχεράνης θα νικήσουν. Ελεύθεροι από την ανέχεια, από το φόβο, με ελευθερία θρησκευτικής πίστης, λόγου. Τι παραμύθια πρέπει να ειπωθούν πριν εξασφαλιστούν αυτά τα αιτήματα;

Πέρα από πολλές θλιβερές σκηνές, άκουσα τα τανκς να συντρίβουν με τις βολές τους το Αρχηγείο του ΕΑΜ μαζί με τους υπερασπιστές του, είδα το ένα μετά το άλλο τα “Spitfire” (σχεδόν καθημερινά) να ρίχνουν χιλιάδες βόμβες στις αιφνίδιες εφορμήσεις τους, σχεδόν μέσα στα σπίτια του κόσμου!

Τι άξιζαν οι διαβεβαιώσεις μας στον ελληνικό λαό; Το αίμα μου βράζει από τα πράγματα που κάνουν στο όνομά μας. Νιώθω τόσο άσχημα για αυτό το θέμα που απαίτησα να δω τον επικεφαλής αξιωματικό και του εξέθεσα τις απόψεις μου.

Εύχομαι να μπορούσα να βρίσκομαι στο Κοινοβούλιο, να ακούσω και να πάρω μέρος στη συζήτηση που απ’ ό,τι καταλαβαίνω θα λάβει χώρα. Θα έτριβα τη ντροπή που νιώθω από τις πράξεις μας στα μούτρα της κυβέρνησης που ευθύνεται για αυτά τα εγκλήματα.

Η δημοκρατία μας (λέξη ελληνική) πέφτει σαν καυτό μολύβι στα κορμιά του ελληνικού λαού. Τι μας χωρίζει, εμένα από τα παιδιά, ποια αιτία; Για ποιο λόγο μάτωσε αυτή η χώρα, βομβαρδίστηκε, και ο Θεός ξέρει τι άλλο;

Ειλικρινά, είμαι σοκαρισμένος με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα – και δεν είμαι ο μόνος. Πιστέψτε με, η καρδιά και το μυαλό μου βράζουν από αυτές τις καταραμένες εξελίξεις. Ποιος, οκτώ βδομάδες πριν, θα μπορούσε να είχε προβλέψει αυτή την κατάσταση των πραγμάτων;

Εχω έντονα αρνητικά συναισθήματα – ναι – αλλά επίσης σας διαβεβαιώνω ότι τα αντικειμενικά γεγονότα είναι ότι η κυβέρνησή μας σκόπιμα και ανελέητα επιβάλλει μία αντισυνταγματική κυβέρνηση στις πλάτες ενός συμμάχου, που επέδειξε ανυπέρβλητη ανδρεία. Βλέποντας τι συμβαίνει ακριβώς αυτή τη στιγμή, η Χάρτα του Ατλαντικού και η Συνδιάσκεψη της Τεχεράνης δεν αξίζουν ούτε κάλπικη δεκάρα.

Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν στρατιωτικό μυστικό, δεν λένε τίποτα για τους πολεμικούς στόχους για τους οποίους ο λαός μας υπέφερε, έχασε τόσα πολλά.

Η ελευθερία του ελληνικού λαού εξαφανίζεται – και μαζί της θα εξαφανιστεί η δική μας, εάν δεν προσέξουμε. Εν κατακλείδι, άλλη μια φορά σας λέω, ντρέπομαι γι’ αυτό που συμβαίνει, είναι ζωώδες και αηδιαστικό. Χαίρομαι που “άνοιξα τα χαρτιά μου” στον επικεφαλής αξιωματικό μου. Αυτή μου η πράξη με έκανε να νιώσω λιγάκι πιο καθαρός, όχι όμως πολύ. Τα τεκταινόμενα σήμερα στην Ελλάδα είναι ευθύνη δική μου, δική σας, των γειτόνων, του χωριού, της πόλης, της χώρας.

Μας στιγματίζουν όλους".

Πηγή: εδώ

Χριστούγεννα 1935 – Φολέγανδρος: Η μεγάλη απεργία πείνας

…

Κατιούσα

Ξημερώματα. Για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία του νησιού, η καμπάνα λες και χτυπούσε ανόρεχτα, δειλά… Πού άλλα χρόνια, όταν τραντάζονταν όλο το νησί με τα δυνατά της και χαρούμενα νταγκ, νταγκ και όλοι οι κάτοικοι, νέοι, γέροι, παιδιά φορώντας τα γιορτινά τους πετιόντουσαν έξω στα σοκάκια και τραβούσαν για την εκκλησιά της Παναγίας, να λειτουργηθούν, ν’ ακούσουν το Χριστός γεννιέται σήμερα… Σ’ αυτά τα απόμερα νησιά σαν τη Φολέγανδρο τις γιορτές αυτές τις περίμεναν οι κάτοικοι με κάποιο ενδιαφέρον. Ήταν η μόνη ευκαιρία να φορέσουν τα καλά τους, να σμίξουν μετά το σχόλασμα της εκκλησιάς, ν’ αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να χορέψουν παιδιά και κορίτσια με τραγούδια και νταούλια… Οι μεγάλοι με μπροστάρη τον παπά να περάσουν από τα σπίτια που γιόρταζαν…
Μήτε χοροί, μήτε τραγούδια…
Μα φέτος δεν ήταν σαν τ’ άλλα τα χρόνια. Κάτι τους βάραινε μέσα τους. Η στενοχώρια ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Μήτε χοροί, μήτε τραγούδια. Και ρωτούσε ο ένας τον άλλον: τι έμαθες, τι άκουσες; Κι όσοι ήξεραν, κουνούσαν λυπημένα το κεφάλι τους: Αυτοί εκεί δεν ακούν από τίποτε. Συνεχίζουν με πείσμα την απεργία πείνας και δεν θα τη σταματήσουν, λέει, αν δεν τους δόσει η κυβέρνηση ΑΜΝΗΣΤΙΑ. Μαύρα Χριστούγεννα είναι φέτος για όλους μας. Κρίμα να χαθούν τέτια παλληκάρια. Χρόνια τώρα είναι μαζύ μας. Όλοι τους μορφωμένοι και με καλή καρδιά, πρόθυμοι να τρέξουν, να βοηθήσουν όπως μπορούν τον καθένα μας με φάρμακα, με συμβουλές, μ’ ένα καλό λόγο…
Σαν τελείωσε η λειτουργία περίμεναν όλοι στο προαύλιο της εκκλησιάς τον παπά και κρεμάστηκαν από το στόμα του: Χωριανοί, φέτος δεν πρέπει ν’ ακουστούν νταούλια. Οι νέοι να γλεντήσουν φρόνιμα, γιατί ο Χριστός θα μας κατακρίνει. Εγώ, ο Πρόεδρος και ο Δάσκαλος θα περάσουμε από τα σπίτια των εξορίστων να τους πούμε τα χρόνια πολλά κι ο Χριστός να βοηθήσει να πάνε γρήγορα στα σπίτια τους. Ο Γραμματέας των εξορίστων τους περιέγραψε σε τι μεγάλη εξάντληση βρίσκονταν όλοι οι απεργοί πείνας. Ιδιαίτερα τούς τόνισε την κρίσιμη κατάσταση που βρίσκονταν από προχτές ο εξόριστος Τόλης που ήταν βαριά άρρωστος από βροχικά και τον έκαιγε υψηλός πυρετός και τους παρακάλεσε να στείλουν κι αυτοί τηλεγράφημα στην Κυβέρνηση, σαν αρχές του τόπου. Πριν το μεσημέρι ο πρόεδρος, ο ενωματάρχης, ο ειρηνοδίκης κι ο γιατρός πήγαν ξανά στο σπίτι του Παρασκευά. Ο γιατρός μέτρησε τους σφυγμούς του Τόλη και των άλλων απεργών κι έδοσε φάρμακα και οδηγίες στον φοιτητή της Φαρμακευτικής Κολοζώφ, που είχε αποφασισθεί από την ομάδα να μη κάνει απεργία για να φροντίζει τους άλλους.
Λίγο νερό να δροσιστώ…
Συμπληρώθηκαν δώδεκα σκληρές αγωνιστικές μέρες. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται πιο βαριά, πιο δύσκολη. Οι σωματικές δυνάμεις των απεργών καταρρέουν, αλλά ψυχικά είναι αλύγιστοι όλοι τους. Και οι 58 που είναι εκεί…
Στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις ο αγώνας για της Αμνηστία των εξορίστων έχει αγκαλιάσει όλα τα στρώματα: εργάτες, επαγγελματίες, επιστήμονες, διανοούμενους, που με παραστάσεις και ψηφίσματα προς την κυβέρνηση ζητούν την Αμνηστία. Τη δεκάτη Τετάρτη μέρα τα μεσάνυχτα, στο σπίτι του Παρασκευά είναι όλοι ανάστατοι. Ο Τόλης (ο Δάσκαλος που τον έλεγαν) έπαθε κρίση. Τρέχει ο Κολοζώφ από το διπλανό σπίτι που έμενε, ανεβαίνει δυό – δυό τα σκαλοπάτια και του κάνει στα γρήγορα μια ένεση. Και μόλις τον είδε που άνοιξε τα μάτια του, του ρίχνει στο στόμα μια κουταλιά καφέ… Κάθε τόσο του μετράει τους σφυγμούς αμίλητος. Οι άλλοι παρακολουθούν αυτή τη σκηνή με σφιγμένη την καρδιά, ενώ τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια τους! Ο Τόλης με τη βοήθεια του Κολοζώφ έδοσε τη μάχη της ζωής! Νίκησε! Ευχαριστώ Κώστα! Λίγο νερό να δροσιστώ…
Ο ουρανός ξάστερος, μα ο βοριάς φυσάει τσουχτερός. Το χωριό κουκουλωμένο στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, κοιμάται. Μόνον ένα βαρύ και γρήγορο περπάτημα ακούστηκε στα καλντιρίμια. Ήταν του γραμματέα που έτρεχε να πάει στο Τηλεγραφείο, για να μεταδόσει στις εφημερίδες της Αθήνας τη μεγάλη είδηση, τη δραματική διαμαρτυρία και έκκληση: Ο απεργός Τόλης πεθαίνει από στιγμή σε στιγμή! Το πρωί οι εφημεριδοπώλες διαλαλούσαν τη συνταραχτική είδηση στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλο πλήθος από ανθρώπους κάθε τάξης συνάζονταν στους δρόμους και τις πλατείες και μια φωνή γεμάτη οργή και αγανάκτηση έβγαινε από τα στόματα όλων: Ντροπή! Ντροπή! Να δοθεία αμέσως ΑΜΝΗΣΤΙΑ! Η Αθήνα τραντάχτηκες! Ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Εργατικής Βοήθειας Τατασόπουλος έκαμνε δηλώσεις στους δημοσιογράφους καταγγέλοντας την κυβέρνηση στον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης για την απάνθρωπη σκληρότητά της.
Δεκάτη πέμπτη μέρα
Ξημέρωσε η δεκάτη Πέμπτη μέρα της απεργίας. Ήταν η μέρα που έπρεπε να φανεί το καράβι της συγκοινωνίας. Η σοροκάδα έκοψε λίγο και οι ελπίδες να «πιάσει» το καράβι το λιμάνι του νησιού, μεγάλωσαν. Όλοι, ντόπιοι και εξόριστοι το περίμεναν με λαχτάρα. Αυτό τους έφερνε σ’ επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Όταν είχε φουρτούνα και δεν έπιανε, ούτε να φάνε δεν είχαν.
Το καράβι με δυσκολία μπήκε στο λιμάνι και αγκυροβόλησε. Πρώτος πήδησε στη βάρκα ένας λεπτός κύριος. Είπε πως είναι δημοσιογράφος και παρακάλεσε να τον οδηγήσουν στα σπίτια των εξόριστων. Μπαίνει στο σπίτι όπου ο απεργός Τόλης χαροπαλεύει! Τον αγκαλιάζει, του δίνει κουράγιο και τον διαβεβαιώνει πως όλη η Αθήνα είναι στο πόδι, πως όλοι θαυμάζουν τον ηρωισμό του και τον ηρωισμό όλων των απεργών και αγωνίζονται με κάθε μέσο για την επιτυχία της απεργίας πείνας. Είναι ο δημοσιογράφος ο Λυδίας.
Το άλλο πρωί καταφθάνει ο Νομάρχης Σύρας με ειδικό σκάφος. Επισκέπτεται τους εξόριστους και τους παρακαλεί να δεχτούν τροφή και η κυβέρνηση θα τους απολύσει όλους. «ΠΑΖΑΡΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ», είναι η απάντηση των ηρωικών απεργών και ο Νομάρχης φεύγει άπρακτος. Μ’ αυτόν και ο Λυδίας. Την άλλη μέρα η εφημερίδα του δημοσιεύει με μεγάλους τίτλους τις ειδήσεις από τη Φολέγανδρο με φωτογραφίες του Τόλη και των άλλων εξόριστων απεργών.
Η Φολέγανδρος κατακλύζεται από τηλεγραφήματα συμπαράστασης προς τους απεργούς: Οργανώσεις εργαζομένων, αρχηγοί κομμάτων, διανοούμενοι εκφράζουν το θαυμασμό τους και την αγανάκτησή τους και διαβεβαιώνουν πως αγωνίζονται για τη σωτηρία των απεργών και τη Γενική Αμνηστία.
Οι 13 του Ιδιώνυμου
Καθώς η κυβέρνηση πιέζεται από παντού, προσπαθεί να βρει τρόπο, ώστε να μη φανεί ότι υποχωρεί. Δίνει εντολή στις κατά τόπους Νομαρχιακές Επιτροπές Ασφάλειας ν’ ανακαλέσουν τ η λ ε γ ρ α φ ι κ ώ ς  αυτούς που είχαν εξοριστεί από την περιοχή τους κατά την κοσμογονία του Κονδύλη.
Η μεγάλη και ηρωική απεργία πείνας των εξόριστων της Φολέγανδρου επέτυχε μια σοβαρή δημοκρατική νίκη. Ομάδες, ομάδες οι εξόριστοι αφήνονταν ελεύθεροι και γύριζαν περήφανοι στις πατρίδες τους. Τελευταίοι έμειναν 13, που ήσαν καταδικασμένοι με το περίφημο ι δ ι ώ ν υ μ ο ν  του Βενιζέλου. Ανάμεσα σ’ αυτούς ο βαριά άρρωστος απεργός πείνας Τόλης, ο Βαμβακάς και άλλοι. Αυτοί θα έφευγαν με τη λήξη της ποινής τους. Τους περισσότερους όμως απ’ αυτούς τους πρόλαβε η δικτατορία του Μεταξά που τους παράδοσε στους Γερμανούς φασίστες.
Από τους αγωνιστές της εποχής εκείνης λίγοι ζουν. Η μοίρα το ’φερε ο Τόλης κι ένας Βολιώτης να βρεθούν στην ίδια πόλη. Αφού πέρασαν από τη φωτιά και το σίδερο της Αλβανίας και της Αντίστασης και τα κατοπινά γεγονότα, αισθάνονται την ανάγκη κάπου – κάπου να συναντιώνται στη γωνιά κάποιας συνοικιακής ταβέρνας του Βόλου και πίνοντας το κρασάκι τους, λίγο κι αυτό γιατί ο καθένας έχει τις δικές του λαβωματιές, να φέρνουν στη μνήμη τους τους παλιούς συντρόφους που πολλοί απ’ αυτούς έδοσαν και τη ζωή τους στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Αθάνατοι νεκροί που έγραψαν με το αίμα τους την ιστορία του τόπου αυτού και το όνομά τους δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Τα λόγια αυτά γραμμένα μ’ άφθονο πόνο από τους δυό επιζήσαντες συντρόφους τους, αποτελούν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτούς.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ
ΤΟΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΣ

Ριζοσπάστης, Χριστούγεννα 1981
Στη φωτογραφία: Εξόριστοι σε απεργία πείνας, στην Ανάφη, τον Δεκέμβρη του 1935

Πάει το παλιό μνημόνιο, ας γιορτάσουμε παιδιά…

Κατιούσα
 

Χτες, μέλη, στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη έκαναν εξόρμηση στους δρόμους της πόλης κι ενημέρωσαν τους πολίτες για το “τελευταίο μνημονιακό έτος” που τελειώνει σε λίγες μέρες. Η ελπίδα μπορεί να κόλλησε κάπου στην κίνηση και να μην ήρθε ποτέ, αλλά η ανάπτυξη κυκλοφορεί στους δρόμους, πηχτή στην ατμόσφαιρα και μας περιμένει να απλώσουμε το χέρι για να την πιάσουμε.


Τέλος στα μνημόνια, φως στο τούνελ, Αγγελική Νικολούλη, “πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά”, μικρό μου πόνι, φάε το σανό σου, άνοιξη κι ανάπτυξη ήρθε ξανά, κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός και τα συννεφάκια ροζ, σαν την ελπίδα που έρχεται. Αλλά κόλλησε κάπου στην κίνηση και τώρα ήρθε η ανάπτυξη, πηχτή στην ατμόσφαιρα, που κυκλοφορεί στους…

Και έχουμε και τοπικές σανο-λιχουδιές. Κόδρα, Παύλου Μελά -που μένει αναξιοποίητο, μέχρι να το ξεχορταριάσουν οι Κνίτες το Σεπτέμβρη για το Φεστιβάλ- η… “αποϊδιωτικοποίηση του ΟΑΣΘ”, σαν πρόγραμμα αποτοξίνωσης, για να τον παραδώσουν ξανά καθαρό σε ιδιώτες, τα έργα του Μετρό κι άλλες μεγάλες επιτυχίες.

Χτες ο Γκιόκας “έγραψε” με τη δήλωση πως θα γελάνε κι οι τάρανδοι του Αι-Βασίλη, με το ΣΥΡΙΖΑ που τάχα υπερασπίζεται δικαιώματα. Πού να ήξεραν όμως ότι διαφημίζουν περήφανοι και τα επιτεύγματα της… φιλολαϊκής τους διακυβέρνησης, που είναι κάπως σαν τον Άγιο Βασίλη και το Μετρό της Θεσσαλονίκης: Δεν υπάρχει…

 http://www.katiousa.gr

Ο κατήφορος της (χρυσής) «Αυγής» δεν έχει τέλος!

Απάντηση στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα της «Αυγής» του ΣΥΡΙΖΑ
Ο κατήφορος της (χρυσής) «Αυγής» δεν έχει τέλος!

Το μίσος των οπορτουνιστών για το επαναστατικό κίνημα είναι κανόνας, κι ανεξάρτητα από τα τσαλιμάκια που κάνουν, τους ελιγμούς, τις μάσκες που αλλάζουν, μεθοδικά καταφεύγουν σε προβοκατόρικες μεθόδους, σε ψεύδη και συκοφαντίες κατά του ΚΚΕ και σε αντικομμουνισμό.

Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Η προβοκατόρικη επίθεση π.χ. του υπ. Εσωτερικών, Π. Σκουρλέτη, κατά του ΚΚΕ, του ταξικού κινήματος και της ανάπτυξης των εργατικών αγώνων, είναι μέρος μιας επεξεργασμένης προπαγανδιστικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ,

που προσπαθεί επιθετικά να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική και τα σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων, συκοφαντώντας τις κινητοποιήσεις σε συνδυασμό με την προσπάθεια κατάργησης του απεργιακού δικαιώματος.

Οι προβοκατόρικες αυτές επιθέσεις πατάνε στο έδαφος του «αυριανισμού», που είχε επιστρατεύσει το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, και αναπτύσσονται παραπέρα, όπως δείχνουν αρκετά δημοσιεύματα της «Αυγής», της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ,

αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά τον κατήφορο ενός οπορτουνιστικού κόμματος που χρησιμοποιήθηκε από την αστική τάξη στον αντιΚΚΕ πόλεμο και, μετεξελιγμένο σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, κλιμακώνει ξεδιάντροπα τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις.

Στο πλαίσιο αυτό, με διαδοχικά δημοσιεύματα, ο Δημήτρης Χρήστου, αρθρογράφος της «Αυγής», έχει ξεσαλώσει επιβεβαιώνοντας αυτήν την εκτίμηση.

Την αρθρογραφία του χαρακτηρίζει:

• Μίσος κατά του δίκιου των εργαζομένων και της πάλης για το μισθό, τη σύνταξη, τα εργασιακά

  

  Κλικ για μεγέθυνση

  και κοινωνικά – ασφαλιστικά δικαιώματα, το δικαίωμα της απεργίας.
• Μίσος κατά της πολιτικής του ΚΚΕ, της ταξικής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
• Εχθρική στάση απέναντι στην Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την πάλη για το σοσιαλισμό, την εργατική εξουσία, χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς που θα τους ζήλευαν ακόμα και παραδοσιακοί «μαύροι» μηχανισμοί.
• Συκοφαντίες και προσπάθεια ενοχοποίησης της πάλης του ΚΚΕ και του εργατικού – λαϊκού κινήματος, ξεθάβοντας γελοία επιχειρήματα περί «συνεργασίας με τη δεξιά», προσφιλή χυδαία μέθοδο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας.
• Ωραιοποίηση και στήριξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
• Αποθέωση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, που δίνει τα πάντα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ …και τον Πρόεδρο Τραμπ.

Κλικ για μεγέθυνση

Αυτό ερμηνεύει τη στάση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, διαπερνά τη σκέψη του οπορτουνισμού και της νέας σοσιαλδημοκρατίας, που έχει αναλάβει τη διαχείριση του συστήματος από κυβερνητικές θέσεις, με τη στήριξη της πλουτοκρατίας, και κάνει τη βρώμικη δουλειά, για την προώθηση των δικών της συμφερόντων.

Η αμετροέπεια, η επιχείρηση διαγραφής της ιστορικής πείρας, της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος διεθνώς και της ηρωικής πορείας του ΚΚΕ, της συμβολής του στην πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων,

είναι η αντικειμενική συνέχεια αυτών που ηττήθηκαν κι απέτυχαν στην υλοποίηση των διαλυτικών αντιΚΚΕ σχεδίων την περίοδο του ’90, συνεχίζοντας το ίδιο βιολί στην υπηρεσία της διαχείρισης του καπιταλισμού, υπερασπίζοντας την κερδοφορία κι ανταγωνιστικότητα των μεγάλων οικονομικών ομίλων.

Αυτό είναι το ιδανικό τους.

 Ο κατήφορος της (χρυσής) «Αυγής» δεν έχει τέλος!

Κλικ για μεγέθυνση

Προϊόν αυτού του κατήφορου είναι η συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, η χρησιμοποίηση του ψεύδους κι η παραπλάνηση των εργαζομένων και των αναγνωστών της εφημερίδας «Αυγή».

Σ’ αυτό διαπρέπει ο Δημήτρης Χρήστου με τα άρθρα του στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το λέμε αυτό, γιατί και οι πιο ακραιφνείς αντικομμουνιστές δεν τολμούν να μειώσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΚΚΕ στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, τις πολυάριθμες πρωτοβουλίες του για κοινές δράσεις με δεκάδες Κομμουνιστικά Κόμματα απ’ όλα τα μέρη της υδρογείου,

όπως με το Κοινό Κάλεσμα με το οποίο 69 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα – με πρωτοβουλία του ΚΚΕ – εκφράσανε τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό και καταδίκασαν την απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Αυτή είναι η αλήθεια που βιάζουν τύποι όπως ο Δημήτρης Χρήστου, στηρίζοντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που αναβαθμίζει τις πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις με το Ισραήλ, κατά του Παλαιστινιακού λαού και γενικότερα των λαών της περιοχής.

Το ΚΚΕ λειτουργεί και παλεύει με αρχές, με κομμουνιστικές αρχές, κι έτσι αντιμετωπίζει τις εξελίξεις από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, αποκαλύπτοντας τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των λεγόμενων αριστερών κυβερνήσεων στην Ελλάδα,

αλλά και στην Πορτογαλία, η οποία προβάλλεται το τελευταίο διάστημα ως παράδειγμα από αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, τον ίδιο τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων (ΣΕΒ) και «απασχολεί» την αρθρογραφία του Δημήτρη Χρήστου στην «Αυγή».

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Στην Πορτογαλία κυβερνά το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τη στήριξη του Πορτογαλικού ΚΚ και του «Αριστερού Μπλόκου», που είναι τμήμα του οπορτουνιστικού κατασκευάσματος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και συναγελάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ μελετά τα γεγονότα και τοποθετείται με ευθύνη στις εξελίξεις, ασκώντας τεκμηριωμένη κριτική στην αντιλαϊκή πολιτική και στο ρόλο των λεγόμενων αριστερών κυβερνήσεων, που συνθηματολογούν για τον εγκλωβισμό των εργαζομένων και αποδεδειγμένα στην πράξη εκφράζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το Κόμμα μας συζητάει με δεκάδες Κομμουνιστικά Κόμματα (και με αυτά που διαφωνεί) και προσπαθεί για την ανάπτυξη της κοινής δράσης, αλλά ταυτόχρονα θέτει τις θέσεις του στην ιδεολογική – πολιτική διαπάλη που διεξάγεται μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, κι αυτό ισχύει και για την περίπτωση της Πορτογαλίας.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στην Πορτογαλία, μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συμμετέχει στην επεξεργασία και στην υλοποίηση της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ, είναι πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (όπως κι η κυβέρνηση Τσίπρα) και συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Πρόσφατα εγκαινίασε ένα μεγάλο κέντρο εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ.

Το Νοέμβρη του 2017, η κυβέρνηση υπερηφανεύτηκε (!) ότι μειώθηκε το ποσοστό που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας στο 18,3%.

Ακόμα κι αυτά τα στοιχεία, όμως, δεν είναι ακριβή. Το ποσοστό που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, μετά κι από τυχόν επιδόματα, ενισχύσεις κτλ, ανέρχεται στο 21,1%, δηλαδή πλήττει 2.175.320 Πορτογάλους.

Προβάλλεται μια εικονική αύξηση των μισθών, αλλά ο μισθός την περίοδο 2015 – 2017 «αυξήθηκε» μόλις κατά 0,7%, ενώ αποκρύπτεται ότι το 26,4% των εργαζομένων (σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης) παίρνουν μισθό 310 – 600€ και το 30,1% 600 – 900€.

• Τα στοιχεία (Αύγουστος του 2017) δείχνουν ότι οι 25 πιο πλούσιες οικογένειες της χώρας συγκεντρώνουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 10% του ΑΕΠ το 2016.
• Μάλιστα, ο πλούτος τους αυξήθηκε κατά 4 δισ., δηλαδή αυξήθηκε κατά 26,9% μόνο μεταξύ 2016 – 2017, όταν ο μέσος μισθός αυξήθηκε μόλις 0,7% μεταξύ 2015 – 2017.
• Ο πλούτος των 25 πιο πλούσιων οικογενειών αντιστοιχεί στο ετήσιο καθαρό εισόδημα 1.593.330 Πορτογάλων εργαζομένων!

Η διαφημιζόμενη προοπτική μονιμοποίησης είναι ζήτημα αν αφορά το 1/3 των θέσεων που σήμερα καταλαμβάνουν συμβασιούχοι.

Στον «αριστερό» προϋπολογισμό του 2018, η φορολογία επί των μισθών αντιπροσωπεύει το 28,2% των εσόδων, ενώ η φορολογία επί του κεφαλαίου το 13%.

Ο ΦΠΑ, που κατά κανόνα πληρώνεται από τους εργαζόμενους, εκπροσωπεί το 38,4%. Οι όποιες μειώσεις στην άμεση φορολογία υπερκαλύπτονται από τις αυξήσεις στην έμμεση, που αυξάνεται κατά 11,8%.

Η πολυδιαφημισμένη αύξηση στις κατώτατες συντάξεις κατά 10% (δηλαδή 0,33€ τη μέρα) είναι αστεία, αν αναλογιστεί κανείς ποια είναι η γενικότερη κατάσταση των συντάξεων στη χώρα.

Λ.χ. όταν το 2015 το όριο της φτώχειας υπολογιζόταν στα 376 ευρώ το μήνα, η μέση σύνταξη γήρατος ήταν 434 € κι η κατώτατη γήρατος μόλις 262€ (δεν συζητάμε καν για τις ακόμα χειρότερες συντάξεις αναπηρίας κτλ), ενώ η «κοινωνική σύνταξη» στο εξωφρενικό ποσό των 201,53 €.

Για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα, το 2015 το 72,8% λάμβανε σύνταξη μέχρι 419€, με το 13,3% να μην υπερβαίνει τα 262 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κατώτατες συντάξεις επί «αριστερής κυβέρνησης» την περίοδο 2016 – 2017 αυξήθηκαν με το «αστρονομικό» (!!) μ.ο. αύξησης 1,09%, λιγότερο και από το ποσοστό της περιόδου 2011 – 2015 («δεξιά» κυβέρνηση»).

Χαρακτηριστικό στοιχείο, επίσης, είναι η διατήρηση του καθεστώτος του φορολογικού παραδείσου της Μαδέιρα και των φορολογικών προνομίων στις επιχειρήσεις.

Γ. Μ. Α.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Η φροντίδα για την κατοικία και τη θέρμανση των εργαζομένων της ΕΣΣΔ

Κατιούσα

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Τάτση “Ο σοσιαλισμός που γνώρισα” που περιγράφει αναλυτικά τις παροχές του σοσιαλιστικού συστήματος και τη φροντίδα που δείχνει για την κατοικία και τη θέρμανση των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ. Το απόσπασμα αναφέρεται στην Τασκένδη, την πρωτεύουσα της ΣΔ του Ουζμπεκιστάν, όπου είχαν καταφύγει οι περισσότεροι πολιτικοί πρόσφυγες, που πολέμησαν με το ΔΣΕ. Και οι συγκρίσεις με τη σημερινή καπιταλιστική Ελλάδα -όπου επαναπατρίστηκε ο Κ. Τάτσης και άλλοι πολιτικοί πρόσφυγες- είναι καταλυτικές, μολονότι είμαστε μισό και πλέον αιώνα μετά, και σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει αντίστοιχα δριμύ ψύχος, παρόλα αυτά δεν εξασφαλίζει ούτε το επίδομα θέρμανσης στις φτωχές, λαϊκές οικογένειες.

Η θέρμανση στην κατοικία που ζει ο άνθρωπος είναι ένα από τα  πιο σημαντικά και απαραίτητα αγαθά που πρέπει να παρέχεται με χαμηλό κόστος. Η αξία της οικιακής θέρμανσης είναι πιο δαπανηρή όσο η κατοικία βρίσκεται πιο βόρεια και σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Στην ΕΣΣΔ η πρώτη φροντίδα του κράτους είχε να κάνει με την προετοιμασία κάθε χρόνο των σπιτιών για τη χειμερινή περίοδο. Οι κατοικίες ήταν κρατικές και δίνονταν στους εργαζόμενους για να ζήσουν οι ίδιοι με τις οικογένειές τους. Στην άκρη κάθε πόλης στηνόταν εργοστάσιο παραγωγής θερμικής ενέργειας με ισχύ που να καλύπτει τις ανάγκες των κατοικιών όλης της πόλης ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους της. Για να δοθεί η ενέργεια στις πολυκατοικίες κατασκευάζαν δίκτυο αγωγών, που μετέφερε τη θερμική ενέργεια σε κοντινό σημείο του κατοικημένου τετραγώνου της πόλης και από κει διανεμόταν στις πολυκατοικίες μέσω των σωληνώσεων, που προβλέπονταν με την κατασκευή του κτηρίου για όλα τα διαμερίσματα. Έτσι η θερμότητα έφτανε στα σώματα θέρμανσης που ήταν στα δωμάτια, στο μπάνιο, στην κουζίνα. Στο τέλος της χειμερινής σεζόν συνεχιζόταν στις κατοικίες η παροχή θερμού νερού για την κουζίνα και το μπάνιο. Πρέπει να τονίσουμε ότι οι κατοικίες, όπως και το δίκτυο αγωγών μεταφοράς θερμότητας στις πολυκατοικίες, ήταν του κράτους, ενώ οι σωληνώσεις, τα σώματα και οι συσκευές συντηρούνταν από τον οργανισμό συντήρησης των πολυκατοικιών. Η πληρωμή των κοινοχρήστων γινόταν είτε στις επιχειρήσεις των εργαζόμενων είτε στις επιχειρήσεις συντήρησης των πολυκατοικιών και των άλλων κτηρίων κοινωνικής χρήσης. Το ποσό που πλήρωναν οι κάτοικοι για θέρμανση και παροχή ζεστού νερού ήταν πολύ μικρό. Τα εργοστάσια παραγωγής θερμότητας στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν θερμοηλεκτρικά, που πέρα από την ηλεκτρική ενέργεια που έδιναν, εξασφάλιζαν και τη θερμότητα που είχε ανάγκη το δίκτυο θέρμανσης. Το συγκεκριμένο σύστημα θέρμανσης είχε και ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημα. Η ρύπανση του εργοστασίου ήταν μόνο από μια μεγάλη καμινάδα, που είχε τα απαιτούμενα φίλτρα και εκτόξευε τους ρύπους των πολλών οικιακών εργοστασίων που λειτουργούσαν διάσπαρτα. Επίσης, η συντήρηση των οικιακών μηχανημάτων παραγωγής θερμότητας δεν ήταν η καλύτερη και κόστισε ακριβά για τους κατοίκους.
Στις μονοκατοικίες που βρίσκονταν εκτός δικτύου αγωγών και δεν μπορούσαν να συνδεθούν με το παραπάνω σύστημα, γινόταν χρήση φυσικού αερίου με σόμπες που ήταν κατασκευασμένες για να εξασφαλίσουν θέρμανση σε ένα ή περισσότερα δωμάτια. Το φυσικό αέριο ήταν πολύ φτηνό.
Εκτός από τις πολυκατοικίες των εργαζόμενων, οι αγωγοί έδιναν θέρμανση σε εργοστάσια, σχολεία και σε όλα τα κρατικά ιδρύματα. Με ιδιαίτερη φροντίδα η θέρμανση δινόταν στους παιδικούς σταθμούς, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα ΤΕΙ και ΑΕΙ. Την ευθύνη για την παραγωγή της θερμότητας την είχαν τα ενεργειακά εργοστάσια και για τη μεταφορά της με τους αγωγούς μέχρι τις πολυκατοικίες ήταν χρεωμένο το Υπουργείο Ενέργειας της ΕΣΣΔ και τα αντίστοιχα υπουργεία των Ενωσιακών Δημοκρατιών.