Ουκρανία: Όργανα της νέας εξουσίας ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές που πυροβολούσαν στο πλήθος

Πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν διαδηλωτές αλλά και αστυνομικούς στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, βρίσκονται μέλη της «συμμαχίας» που ανέλαβε την εξουσία, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Εσθονίας, Ούρμας Πάετ, μιλώντας τηλεφωνικά με την Κάθριν Άστον,Ύπατη Αρμοστή της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ.
«Υπάρχει η ολοένα και αυξανόμενη πεποίθηση ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές δεν ήταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά κάποιος από την νέα συμμαχία», ανέφερε ο Ούρμας Πάετ στην Κ. Άστον.
Η τηλεφωνική συνομιλία, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Εσθονίας, πραγματοποιήθηκε στις 26 Φλεβάρη, μετά την επιστροφή του Ου. Πάετ από το Κίεβο όπου βρέθηκε προκειμένου να έχει συνομιλίες, με τα στελέχη της αντιπολίτευσης και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι συγκρούσεις στο Κίεβο. Η συνομιλία φέρεται να διέρρευσε στο διαδίκτυο από πράκτορες των Ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πιστές στον Β. Γιανουκόβιτς και το Υπουργείο Εξωτερικών της Εσθονίας επιβεβαιώνει ότι έγινε.
Ο Ού. Πάετ, αναφέρεται σε συνομιλία με την γιατρό Όλγκα Μπογκομόλετς, η οποία ήταν η επικεφαλής του σταθμού πρώτων βοηθειών της πλατείας Μαϊντάν και στέλεχος οργάνωσης που συμμετέχει στη νέα εξουσία του Κιέβου. «Μου έδειξε φωτογραφίες», αναφέρει ο Εσθονός Υπ. Εξωτερικών «και μου είπε ως γιατρός μπορεί να πει ότι είναι η ίδια "υπογραφή" των σκοπευτών: Ίδιος τύπος σφαιρών», σημείωσε, χαρακτηρίζοντας «ενοχλητικό», το γεγονός ότι η «συμμαχία» που έχει αναλάβει την εξουσία στο Κίεβο, δεν θέλει να πραγματοποιήσει έρευνες για το τι συνέβη πραγματικά.
Στο άκουσμα αυτής της εκτίμησης, η Κάθριν Άστον αντέδρασε με έκδηλη αμηχανία, ψελλίζοντας μόνο ότι «Πιστεύω ότι πρέπει να το ερευνήσουμε... Είναι ενδιαφέρον... Θεέ μου...».
Στην επικοινωνία του με την Κάθριν Άστον ο Ούρμας Πάετ, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο λαός της Ουκρανίας, δεν έχει εμπιστοσύνη στην νέα εξουσία και τους ηγέτες της, καθώς θεωρεί ότι έχουν «βρώμικο παρελθόν», ενώ από την πλευρά της η Κάθριν Άστον αναφέρει ότι «πρέπει να το δούμε αυτό και να πάρουμε μέτρα για να αλλάξουμε το κλίμα».

Ο απόλυτος εξευτελισμός της εργατικής τάξης (ΙΙ)

.

Στις πολιτικές, κοινωνικές, ταξικές και πολεμικές αντιπαραθέσεις δεν υπάρχουν κενά. Ό,τι δεν μπορείς να υπερασπίσεις σου το παίρνουν οι άλλοι. Αυτή η αλήθεια επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο με τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά ακόμη και συνταγματικά δικαιώματα που απαλλοτριώνονται από τη κυβέρνηση για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να τα υπερασπίσει ο λαός.

Στις εργασιακές σχέσεις το προηγούμενο επεισόδιο ήταν η επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Αφού η εργοδοσία το πέτυχε, επιχειρεί με την άμεση συνδρομή της τρόικας που ήδη το ζήτησε, να προχωρήσει από τις επιχειρησιακές συμβάσεις στις ατομικές, με πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας.

Νέες μάχες θα δοθούν με το εκφοβιστικό και στημένο δίλημμα «ατομικές συμβάσεις ή ανεργία»;


Η τράπουλα σε αυτό το παιχνίδι είναι σημαδεμένη. Αν η εργατική τάξη δεν έχει τις δικές της οργανωμένες δυνάμεις, ανεξέλεγκτες από την εργοδοσία και τη πολιτική εξουσία, απλά και πάλι θα χάσει.

Το γαϊτανάκι των «χαμένων μαχών» από την εργατική τάξη θα συνεχίζεται αενάως μέχρι να «ξυπνήσει» από τον υποτακτικό λήθαργο και να αρχίσει την αντίσταση, την πραγματική ανυπακοή και την αντεπίθεση. Μέχρι τότε όμως…

Στο προηγούμενο κείμενο με τον ίδιο τίτλο, λέγαμε για την πρεμούρα της εργοδοσίας να δημιουργήσει με εκβιασμό εργοστασιακά σωματεία προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για τη μείωση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Πρόκειται για κατάντια της εργατικής τάξης με τη συνέργεια φυσικά της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Αν τώρα επικρατήσουν οι ατομικές συμβάσεις η εργοδοσία θα απαιτήσει τη διάλυση των εργοστασιακών σωματείων που η ίδια έστησε, προκειμένου να γενικεύσει τις ατομικές συμβάσεις και να απαλλαγεί από πιθανά ενοχλητικούς υποτακτικούς που δεν έχει ανάγκη. Δεν έχει αρχές η εργοδοσία, μόνη αρχή της είναι η εξασφάλιση με κάθε μέσο του κέρδους της.

Ποια είναι όμως η πραγματική επιθυμία του μεγάλου κεφαλαίου και της εργοδοσίας για τις εργασιακές σχέσεις; Απλά οι ατομικές συμβάσεις εργασίας; Όχι βέβαια.

 

Από τις κλαδικές συμβάσεις στις ατομικές, από τις ατομικές στις στιγμιαίες και στο "ωράριο μπάσκετ"

Η πιο βαθιά επιθυμία που θα αρχίσει να υλοποιεί το κεφάλαιο μόλις διαπιστώσει ότι η εργατική τάξη είναι ανίκανη να υπεράσπιση τα πιο ζωτικά για την ύπαρξή της δικαιώματα, συνοψίζονται στα παρακάτω:
-Κατάργηση κάθε εργατικής νομοθεσίας και μετατροπή της σε ιδιωτικές συμφωνίες

-Γενική επικράτηση των ατομικών συμβάσεων, κατάργηση όλων των άλλων.

-Μετατροπή των ατομικών συμβάσεων σε στιγμιαίες.

-Γενική εφαρμογή του ελαστικού ωραρίου ως απόλυτο εργοδοτικό δικαίωμα.

-Ωρομίσθιο με κατάργηση κάθε άλλης επιβάρυνσης.

-Κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών.

-Εφαρμογή του «ωραρίου μπάσκετ».

-Καθιέρωση των «συνταγμάτων εργασιακής ελευθερίας» δηλαδή κανονισμοί που θα συντάσσουν οι εργοδότες, η τήρηση των οποίων θα είναι υποχρεωτική χωρίς καμιά διαπραγμάτευση και συμφωνία του εργαζόμενου.

Περί «ωραρίου μπάσκετ»

Από ένα ανέκδοτο βιβλίο με τίτλο «Η ονειρεμένη πολιτεία του κεφαλαίου» που εκφράζει τα βάθη της «ψυχής» του κεφαλαίου, δηλαδή τα βάθη της κόλασης, διαβάζω τα παρακάτω αποσπάσματα για το «ωράριο μπάσκετ»:

«Το ωράριο εργασίας έτσι όπως εφαρμόζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: Στη διάρκειά του περιλαμβάνεται παραγωγικός και μη παραγωγικός χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο πληρώνει μισθό για μη παραγωγικό χρόνο, κατ’ ουσία μη εργάσιμο.

Τα προβλήματα από την ισοπεδωτική αμοιβή του χρόνου εργασίας χωρίς να ξεχωρίζεται ο παραγωγικός από τον μη παραγωγικό, είναι τεράστια. Δημιουργεί εργαζόμενους νωθρούς που γνωρίζουν ότι θα πληρωθούν και για τον μη παραγωγικό χρόνο.

Αυτό το καθεστώς είναι η νομιμοποίηση της τεμπελιάς και της απαίτησης των εργαζομένων να πληρώνονται και χωρίς να δουλεύουν, πράγμα απαράδεκτο. Σε τελική ανάλυση το όλο σύστημα πριμοδοτεί αυτούς που θέλουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.

 

Είναι φανερό λοιπόν ότι μέσα στον εργάσιμο χρόνο υπάρχει μία διάσπαση ανάμεσα σε παραγωγικό και μη παραγωγικό χρόνο (*) και αυτό είναι μία σοβαρή αντίφαση που πρέπει να λυθεί γιατί παράγει την εξής αδικία: Ο εργαζόμενος στην πραγματικότητα δεν πληρώνεται μόνο για όσο δουλεύει αλλά και για όσο δε δουλεύει.

Το κεφάλαιο πληρώνει όχι μόνο την απόδοση αλλά και τη μη απόδοση! Οι εργαζόμενοι που είναι παραγωγικοί με το σύστημα αυτό αδικούνται αφού μεταφέρεται μέρος του πλούτου που παράγουν σε αυτούς που δε δουλεύουν για να πληρωθούν. Παράλληλα, όλοι μαζί οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται το κεφάλαιο αφού το εξαναγκάζουν να πληρώνει και τον μη παραγωγικό χρόνο.

Είναι λοιπόν πολλαπλές οι αδικίες σε βάρος του κεφαλαίου και πρέπει να εξαλειφθούν. Ο πιο σωστός τρόπος για να διορθωθούν οι αδικίες είναι να καθιερωθούν οι στιγμιαίες συμβάσεις μιας ώρας που ανανεώνονται αυτομάτως όσο ο εργοδότης θέλει σε αντικατάσταση όλων των συλλογικών συμβάσεων με παράλληλη εφαρμογή του «ωραρίου μπάσκετ».

Το ωράριο του μπάσκετ είναι ο πραγματικός χρόνος παιχνιδιού. Κάθε δευτερόλεπτο ή και δέκατο δευτερολέπτου που δεν παίζεται πραγματικό παιχνίδι δεν καταγράφεται ως χρόνος παιχνιδιού ή αλλιώς ως χρόνος εργασίας των παικτών.

Όπως στο μπάσκετ λοιπόν, έτσι και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις πρέπει να καθιερωθεί η αμοιβή μόνο του παραγωγικού χρόνου εργασίας. Έτσι ο καθένας θα αμείβεται μόνο για τον πραγματικό χρόνο εργασίας κάτι που είναι δίκαιο και για το κεφάλαιο και για τους εργαζόμενους.

Οι επιστήμονες και τα πανεπιστήμια με τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στο αντικείμενό τους, πρέπει να μελετήσουν και να βρουν τα ηλεκτρονικά και βιοενεργειακά τεχνολογικά μέσα για το διαχωρισμό και τη μέτρηση του πραγματικού χρόνου παραγωγικής εργασίας των εργαζομένων, ανάλογα με το είδος της δουλειάς.

Μια απλή εμβάθυνση του ωραρίου μπάσκετ φανερώνει ότι με το σημερινό ισοπεδωτικό ωράριο οι εργαζόμενοι υπεραμείβονται αφού πληρώνονται και για νεκρούς χρόνους. Με το «ωράριο μπάσκετ» αυτό θα εξαλειφθεί και θα πληρώνονται κανονικά.

Για να βρούμε την πραγματική αμοιβή ανά ώρα πραγματικής και όχι ονομαστικής εργασίας πρέπει να βρούμε με τη χρήση των νέων τεχνολογιών που τα πανεπιστήμια θα προμηθεύσουν στο κεφάλαιο, το ποσοστό χρόνου που είναι μη παραγωγικός και να τον αφαιρέσουμε από το ωράριο. Αν π.χ. το 30% του χρόνου εργασίας είναι μη παραγωγικός, πρέπει να μειώσουμε σε πρώτη φάση και τις αμοιβές κατά 30%. Παράλληλα όμως το κεφάλαιο θα πρέπει να αποζημιωθεί για τις ώρες που το απασχόλησε ο εργαζόμενος χωρίς να παράγει. Έτσι θα αφαιρεθεί η υπεραμοιβή των εργαζομένων για εργασία που δεν κάνουν και θα αποκατασταθεί η πραγματική ισοτιμία αμοιβής και πραγματικής εργασίας.

Το αποτέλεσμα αυτό πρέπει να αναγνωρισθεί ως πραγματική βάση αμοιβής της παραγωγικής εργασίας. Με το «ωράριο μπάσκετ» θα μετράται μόνο ο πραγματικός χρόνος εργασίας ο οποίος και θα αμείβεται.

Αυτό θα αποκαλύψει τη γιγάντια κλοπή που κάνουν σήμερα οι εργαζόμενοι σε βάρος του κεφαλαίου. Επί πλέον, από ιστορική άποψη, θα αποκαλυφθεί ότι η εργατική τάξη χρωστά στο κεφάλαιο σωρευτικά ανά τους αιώνες, τρισεκατομμύρια και τετράκις εκατομμύρια κλεμμένες ώρες και μέρες εργασίας από τον μη παραγωγικό χρόνο τον οποίο πληρωνόταν.

Εννοείται βέβαια ότι, εκτός της μη πληρωμής του μη παραγωγικού χρόνου, πρέπει να καθιερωθεί κλίμακα αποζημίωσης του κεφαλαίου από τους εργαζόμενους για τον μη παραγωγικό χρόνο που το απασχολούν στη θέση εργασίας που καταλαμβάνουν. Η κλίμακα αυτή δεν μπορεί να είναι αυθαίρετη αλλά να αντιστοιχεί στη δέσμευση κεφαλαίου που κάνει ο εργαζόμενος όση ώρα προσπαθεί να συμπληρώσει τον παραγωγικό χρόνο του. Πρέπει να υπολογισθούν η απόσβεση και τα προσδοκώμενα (διαφυγόντα) κέρδη για κάθε ώρα και να πολλαπλασιάζεται με τον χρόνο που ήταν μη παραγωγικός. Το αποτέλεσμα θα αφαιρείται από την αμοιβή αφού ο εργαζόμενος όλο αυτό τον χρόνο στέρησε αναίτια το κεφάλαιο από την αποδοτική λειτουργία του.

Παράδειγμα

Αν ένας εργαζόμενος σε 8 ώρες εργασίας έκανε παραγωγικό χρόνο 6 ωρών, θα δικαιούται να πληρωθεί 6 ώρες δηλαδή του αφαιρούνται 2 ώρες. Κατόπιν για τις μη παραγωγικές 2 ώρες που απασχόλησε (σκλάβωσε επακριβώς) το κεφάλαιο και δεν το άφησε να είναι παραγωγικό, θα υπολογισθεί σε βάρος του ένα ποσό διαφυγόντων κερδών ίσο με 2 ώρες [υπολογίζεται το κέρδος (υπεραξία) επί του μισθού σε100% για κάθε μονάδα χρόνου]. Τέλος θα του καταλογισθεί επί πλέον ένα ποσό ½ της ώρας για την απολεσθείσα ηθική και υλική απαξίωση του κεφαλαίου [με βάση μια σχέση προστιθέμενης αξίας προς μεταβιβαζόμενο σταθερό κεφάλαιο στο προϊόν 75:25]. Δηλαδή συνολικά από τις 8 ώρες εργασίας θα υπολογισθούν ως χαμένος χρόνος εργασίας για το κεφάλαιο: 2+2+1/2=4½ ώρες. Αυτές τις αφαιρούμε από τις 8 θεωρητικές ώρες εργασίας που δέσμευε ο εργαζόμενος τη θέση εργασίας και το κεφάλαιο. Τελικά ο εργαζόμενος πρέπει να πληρωθεί για τις εναπομένουσες 3½ εργάσιμες ώρες. Έτσι θα υλοποιηθεί η αρχή «ο καθένας να αμείβεται ανάλογα με την (πραγματική) εργασία του!

Η αδικία και η ανισότητα σε βάρος του κεφαλαίου είναι αυταπόδεικτη. Με την ισχύουσα σήμερα εργασιακή νομοθεσία ο εργαζόμενος θα πληρωθεί για 8 ώρες αντί για 3½, δηλαδή 128,57% παραπάνω από όσο πρέπει»!

Αν μεταφραστούν σε χρήμα όλα αυτά, σημαίνει ότι για κάθε 800 ευρώ μηνιαίο μισθό (για 48ωρη εβδομαδιαία εργασία), τα 350 είναι η πραγματική αμοιβή που πρέπει να λαμβάνει ο εργαζόμενος και τα 450 είναι κλεμμένη αμοιβή ή υπεραμοιβή από το κεφάλαιο. Με βάση αυτόν τον υπολογισμό ο μέσος μισθός στην Ελλάδα πρέπει να διαμορφωθεί από 800 ευρώ στα 350 και ο κατώτερος μισθός νεοπροσλαμβανομένου από 580 στα 250 ευρώ».

****
Η συνέχεια του βιβλίου είναι ακόμη πιο ανατριχιαστική. Όμως τίποτα δεν είναι ανατριχιαστικό για το κεφάλαιο όταν μπορεί να το πραγματοποιήσει. Αυτοί που νομίζουν ότι το κεφάλαιο θα σταματήσει από μόνο του να αφαιμάξει την εργατική τάξη, πλανώνται πλάνην οικτρά. Αν δεν το σταματήσουν ας περιμένουν πολύ χειρότερα από αυτά που γράφτηκαν παραπάνω. 

Ο απόλυτος εξετελισμός της εργατικής τάξης θα είναι απλά θέμα διαδικασίας.

Στον σύστημα αυτό ό,τι δεν μπορείς να υπερασπίσεις το χάνεις. Ακόμη και τη ζωή σου...

Αν κάποιος νομίσει ότι δίνω ιδέες στο κεφάλαιο, είναι βαθιά νυχτωμένος νομίζοντας ότι αυτά δεν είναι στο DNA του και δεν έχει παρόμοια σχέδια από καιρό και άλλα πολύ χειρότερα που αν δουν το φως της δημοσιότητας οι πολιτικές του Χίτλερ θα μοιάζουν… φιλανθρωπικές!!!

(*) Κατ ουσία μη παραγωγικός χρόνος για το κεφάλαιο είναι και ο χρόνος αναπλήρωσης (αναπαραγωγής) του μισθού ενώ παραγωγικός είναι μόνο αυτός που φέρνει κέρδη (υπεραξία) αλλά εδώ ο «παραγωγικός χρόνος» νοείται σαν ο χρόνος παραγωγικής εργασίας των εργαζομένων.

.

Επιτέλους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεσκεπάζει το ΚΚΕ για το Ευρώ!

       

Επιτέλους βρέθηκε μία πολιτική δύναμη να ξεβρακώσει το ΚΚΕ για την στάση του απέναντι στο νόμισμα! Επιτέλους βρέθηκε ένα πραγματικό αριστερό κόμμα να κατακεραυνώσει τον Κουτσούμπα για την υπεράσπιση του ευρώ! Επιτέλους κάποιος αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και τον φόβο απέναντι στο ΚΚΕ για την υπεράσπιση από αυτό της γραμμής της αστικής τάξης για το νόμισμα. Επιτέλους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όρθωσε το ανάστημά της!

«Το ΚΚΕ επιλέγει ωστόσο να αναπαράγει τη γραμμή της αστικής τάξης, δηλαδή διασυρμού του σχεδίου εξόδου από το ευρώ, ενδύοντας την με κομμουνιστικά άμφια, όπως κάνει για παράδειγμα όταν παραπέμπει την απαλλαγή από το ευρώ στο επαναστατικό επέκεινα».

«Ο Περισσός αναπαράγοντας αντι-επιστημονικές αναλύσεις, που βρίσκουν σημεία επαφής με το ιστορικό αναφυλαξίας απέναντι σε κάθε λαϊκό σκίρτημα το οποίο δεν ελέγχει οργανωτικά και το δικαιώνουν, στην πράξη υπηρετεί τη γραμμή του κεφαλαίου που έχει διαμορφώσει ζώνες υπεράνω ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πολιτικής κριτικής…»

Αυτό θα πει επαναστατική φρασεολογία! Όχι που μας έχουν ζαλίσει οι ΚΚέδες με τα λιγδιάρικα εργατικά τους! «Επαναστατικό επέκεινα»! Το διαβάζεις και ανατριχιάζεις! Το ρίγος από την συγκίνηση φτάνει μέχρι τα αχαμνά σου! «Επαναστατικό επέκεινα»! Σε πιάνουν τα κλάματα για το θάρρος και το σθένος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ξεβρακώσει επιτέλους τους ΚΚέδες και θυμάσαι ότι αυτό το κόμμα δεν είναι τυχαίο! Έχει παρελθόν στην επαναστατική φρασεολογία και πρακτική, έχει παρελθόν στους αγώνες! Θυμάσαι τότε που έδινε μάχες για να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι και να έρθει η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση! Θυμάσαι τότε που κατήγγελλε και πάλι τους κολλημένους ΚΚέδες όταν εκείνοι αρνούνταν να διαπραγματευτούν με τους Τσίπρες, τότε που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούσε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ σε συνάντηση υπό την αιγίδα της! Θυμάσαι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να υπερασπίζεται την επανάσταση και τον σοσιαλισμό χέρι – χέρι με τον ΣΥΡΙΖΑ στις συγκεντρώσεις του «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ»! Θυμάσαι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να διαδηλώνει για να στηρίξει τον Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις την ώρα που το κολλημένο ΚΚΕ κατήγγελλε τον αριστερό πρωθυπουργό ο οποίος έβγαλε έρπη από τον καημό του για τα δίκια του λαού! Θυμάσαι τότε που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριζε την επαναστατική αλλαγή που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ την υπονόμευε και είσαι σίγουρος ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δικαιωθεί για την κριτική που κάνει στη θέση του ΚΚΕ για το νόμισμα όπως αυτή την αντιλαμβάνεται ή όπως κάνει ότι την αντιλαμβάνεται, όπως ακριβώς δικαιώθηκε μέχρι τώρα για όλα όσα προαναφέραμε!

Η ΚΚεδολογία δεν θα περάσει! Εμπρός να στηρίξουμε την νέα συμφωνία της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» για να χαρεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μόνο επαναστατικό υποκείμενο που έμεινε σ’ αυτόν τον τόπο! Είναι σίγουρο ότι οι κακεντρεχείς ΚΚέδες θα σκεφτούν ότι από την παραπάνω φράση περί «επαναστατικού υποκειμένου» μπορούμε να αφαιρέσουμε το «επαναστατικό» και να αφήσουμε μόνο το «υποκείμενο» για να χαρακτηρίσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Καθώς γράφαμε τις τελευταίες λέξεις ένας που στέκεται όρθιος πάνω από τον υπολογιστή μας πληροφορεί ότι είμαστε άδικοι καθώς το ξεβράκωμα του ΚΚΕ για το νόμισμα δεν το κάνει μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 2, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή εκείνος που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 1 έφτασαν τον λαό με τα όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα ένα βήμα πριν τον σοσιαλισμό! Επειδή λοιπόν δεν θέλουμε να αδικούμε κόμματα και πολιτικούς χώρους θα θέλαμε να μοιράσουμε τα συγχαρητήριά μας για το ξεβράκωμα του ΚΚΕ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στον ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 2!

Νάβις

Ο τυφλός ρεμπέτης της αντίστασης

 Ο τυφλός ρεμπέτης της αντίστασης

28 Φεβρουαρίου 1903. Πειραιάς. Χατζηκυριάκειο. Στο δίπατο της οδού Βύρωνος 30, στην αρχή τής ανηφοριάς, έχουν γεννητούρια, κάτι πολύ συνηθισμένο σε τούτο το σπίτι. Ο ποριώτης Γιάννης Γκόγκος με την γυναίκα του, την Αγγελική την υδραία, αποκτούν το εικοστό πρώτο -και προτελευταίο- παιδί τους, τον Δημήτρη.

Μόλις ο Δημήτρης τελειώνει το τετρατάξιο γυμνάσιο, ο πατέρας του τον γράφει στον "Προμηθέα", μια τεχνική σχολή. Θέλει να τον κάνει ηλεκτρολόγο, για να τον βάλει για δουλειά στο Λιμενικό, όπου ο ίδιος είναι υπαξιωματικός. Όμως, ο Δημήτρης έχει μπλέξει με το μαντολίνο και την κιθάρα και τού 'χει πάρει τα μυαλά η μουσική. Τελειώνει την σχολή μα μήτε ν' ακούσει για Λιμενικό. Κάνει κάτι μεροκάματα στα Λιπάσματα και στα τσιμεντάδικα, μέχρι που κάπου στα 1920 πιάνει στα χέρια του βιολί και καταλαβαίνει ότι η ζωή του από δω και πέρα είναι η μουσική. Προσαρμόζεται.

Εγώ ήμoυνα 17 χρονώ παλληκαράκι, τσικλιμαγκάκι. Μεταξωτά ζουναράκια βάζαμε, δεν είχαμε ξανοιχτεί ακόμα. Και φεύγαμε, να πούμε, ν' ανέβουμε και στην Αθήνα επειδή κάναμε και τίποτα άταχτες δουλειές (σ.σ.: εννοεί τα λαθραία που παίρναν απ’ τους ναυτικούς και τα μεταπουλούσανε) και οικονομάγαμε, να πούμε, κάνα φράγκο όσοι ήτανε έξυπνοι, να μη μας βλέπουν κάτω ότι χαλάγαμε λεφτά. Που τα βρήκατε; Δε δουλεύετε. Εμείς φεύγαμε. Τους άλλους που ήσαν κορόιδα τους τσιμπάγανε. Τoυς τυλίγανε. Εγώ ήμoυνα ατύλιχτος. Είχε ωραία ζωή τότε ο Πειραιάς. Και οικονόμαγαν οι μάγκες. (*)

Το 1923 πάει να υπηρετήσει στο Ναυτικό. Εκεί έρχεται σε επαφή με το μπουζούκι και τον μπαγλαμά. Νέο πεδίο δόξης. Πέφτει με τα μούτρα να τα μάθει. Στο μεταξύ, για να βγάλει το χαρτζηλίκι του, κλέβει κάθε τόσο εκρηκτικά και τα πουλάει στους ψαράδες τής Σαλαμίνας. Κάποια στιγμή τον βουτάνε και ο "ατύλιχτος" τυλίγεται σε μια κόλλα χαρτί και βουρ για το ναυτοδικείο. Εμπορία όπλων, σου λέει, πάρε πέντε χρόνια και δυο μήνες στην μπουζού, νά 'χεις να πορεύεσαι.

Ο Δημήτρης Γκόγκος με την αγαπημένη του "καπνουλού".

Λίγο πριν τον μπουζουριάσουν, ο Γκόγκος έμελλε ν' αλλάξει όνομα άθελά του. Επειδή όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, κάπου έτυχε ν' ακούσει μια οπερέττα ενός ούγγρου συνθέτη, του Έμμεριχ Κάλμαν, που εκείνη την εποχή έκανε στράκες στην Ευρώπη. Βάλθηκε, λοιπόν, να... διασκευάσει αυτή την οπερέττα για... μαντολίνο και μπουζούκι! Γέλασαν και οι πέτρες. Κι αφού η οπερέττα είχε τίτλο "Die Bajadere (= η χορεύτρια)", δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος στην παλιοπαρέα για να κολλήσει στον Δημήτρη το καινούργιο του όνομα, που θα τον συνόδευε ακόμη και μετά τον θάνατό του: Μπαγιαντέρας.

Το 1930, ο Μπαγιαντέρας αποφυλακίζεται και παίρνει τον δρόμο του. Με τον φίλο του, αν και μικρότερό του, Στέλιο Κηρομύτη γυρίζουν τα στέκια τού Πειραιά και παίζουν μπουζούκι και μπαγλαμά. Έτσι, γνωρίζεται με όλα τα βαριά ονόματα: Βαμβακάρης, Μπάτης, Παγιουμτζής... Συνάμα, γνωρίζεται και με μια κοπελλιά που δούλευε στα καπνά τού Παπαστράτου, την Δέσποινα Αρμπατζόγλου. Για πάρτη της, το 1934 γράφει το πρώτο του τραγούδι, το χασικλίδικο "Καπνουλούδες". Το κομμάτι αρέσει στην παρέα, που τον σπρώχνει να φτιάξει άλλο ένα και να το βγάλει σε δίσκο. Με τόσα ονόματα γύρω του, οι πόρτες της Κολούμπια δεν είναι δύσκολο ν' ανοίξουν κι έτσι, τον Σεπτέμβρη του 1935, ο Μπαγιαντέρας κυκλοφορεί το πρώτο του δισκάκι με τις "Καπνουλούδες" και φλιπσάιντ το "Πάντα με γλυκό χασίσι".

Από κει και πέρα, ο Μπαγιαντέρας μεγαλουργεί, γράφοντας την μια επιτυχία πίσω από την άλλη: Χατζηκυριάκειο, Γυρνώ σαν νυχτερίδα, Το τραγούδι της αγάπης, Μ' έχεις μαγεμένο, Ξαβεριώτισσα, Το μαναβάκι, Το μαγικό σου σκέρτσο, Το αλανάκι... Κι από δίπλα, όλοι να του παραστέκονται: Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Μπάτης, Δελιάς, Παγιουμτζής, Περπινιάδης, Κάββουρας, Χιώτης, Λορέντζος, Καρίπης, Χρυσίνης... Ώσπου έρχεται ο πόλεμος. Πολεμάει στην Πίνδο και γύρω στα Χριστούγεννα του 1940 βγάζει έναν δίσκο με τέτοια τραγούδια: "Τους Κενταύρους δε φοβάμαι" και "Ψηλά στης Πίνδου τα βουνά".

Κι ύστερα έρχονατι τα μαύρα χρόνια τής κατοχής. Ιούνιος 1941. Ο αδελφός τού μεγάλου ρεμπέτη Μανώλη Δασκαλάκη έχει στο Μαρούσι ένα μαγαζί, το "Πειραιεύς". Ο Μπαγιαντέρας δουλεύει εκεί, με τον Γιάννη Σταμούλη (γνωστό ως Μπιρ-Αλλάχ). Από την αβιταμίνωση του έχει παρουσιαστεί γλαύκωμα. Αλλά...:

Τότε το μεροκάματο ήταν πολύ μικρό και δεν έπρεπε να χάνουμε ούτε μία μέρα. Τα μάτια μου πονούσαν συνεχώς. Ήξερα ότι είχα γλαύκωμα. Έτσι, μια μέρα, εκεί που έπαιζα ένα από τα γνωστά μου τραγούδια, αισθάνθηκα ότι χανόταν το κάθε τι από μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα. Το μοιραίο είχε έλθει. Από κει και έπειτα άρχισε η περιφρόνηση από πολλούς. Δεν μπορούσαν να βασιστούν πια σε μένα. Έκανα το παν τότε για να τους αποδείξω το τι αξίζω. Δημιούργησα τις μεγαλύτερές μου επιτυχίες εκείνη την εποχή που τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται ακόμη. Άρχισαν τότε αυτοί που με περιφρόνησαν να με φροντίζουν κάπως και να με πλησιάζουν, ποντάροντας, όπως καταλάβαινα, στα τραγούδια μου. Δεν έπαψα ποτέ να παίζω μπουζούκι και κιθάρα, παρ' ότι είχα χάσει το φως μου.

Καλλιθέα, 1956: Ο τυφλός Μπαγιαντέρας ζητιανεύει στους δρόμους με τις κόρες του (εδώ η μικρότερη).

Η κατοχή και η τύφλωση αλλάζουν τον Μπαγιαντέρα. Είναι μεν μέλος του ΚΚΕ από το 1939 αλλά τώρα τον πιάνει το καπρίτσιο. Θέλει να παίξει ενεργό ρόλο στην αντίσταση. Κι αφού δεν βλέπει πια, θα το κάνει με τον τρόπο που ξέρει καλά: με την μουσική. Τα τραγούδια που γράφει πλέον δεν έχουν σχέση με χασίσια και έρωτες. Είναι αντιστασιακά, επαναστατικά, αντάρτικα. Καθ' όλη την διάρκεια της κατοχής και παρά την τύφλωση, δεν σταματάει να γυρίζει και να τα παίζει σε κάθε στέκι τής Αθήνας και του Πειραιά, κάτω από την μύτη των γερμανών. Κάποια βραδυά τον πιάνουν κάτι ταγματασφαλίτες και τον κάνουν τόπι στο ξύλο. Κι εκείνος, αντί να πει "δόξα σοι ο θεός που δεν με σκότωσαν" και να κάτσει ήσυχος, συνέχισε απτόητος (**):

ΕΑΜ (Σου στέλνω χαιρετίσματα)
Σου στέλνω χαιρετίσματα απ’ τα βουνά, μανούλα,
στο καραούλι βρίσκομαι, στην πιο ψηλή ραχούλα.
Έχω τ’ αγρίμια συντροφιά, έχω και τα ζαρκάδια,
με τα τσακάλια τριγυρνώ μέρες, αυγές και βράδυα.
Τον ουρανό για σκέπασμα, τη γη έχω για στρώμα
και το ΕΑΜ μεσ' στην καρδιά, γι’ αυτό θα μπω στο χώμα.

Ελλάς, να ζης αιώνια
Πατρίς μου, κάθε σου γωνιά μιλάει για μια δόξα:
στις Θερμοπύλες τις παλιές, με δόρατα και τόξα,
Κι άλλη γωνιά στη Λιβαδειά, κι άλλη στο Μεσολόγγι,
στο Σούλι και στο Μέτσοβο, π’ αντιλαλούν οι λόγγοι
Κι εκεί ψηλά στην Ήπειρο, που 'ναι καμαρωμένη,
οι ήρωες του Δώδεκα είναι εκεί θαμμένοι
Κι άλλη μια φλόγα λαμπερή, π' ανάβει το Σαράντα,
θυμίζει λεβεντόκορμα κι όμορφα παλληκάρια.
Κι εμείς στο χέρι το σπαθί, σαν τα παλιά τα χρόνια,
το αίμα μας θα δώσουμε, Ελλάς, να ζης αιώνια.

Νά 'ναι γλυκό το βόλι
Φόρεσ’ αντάρτη τ’ άρματα, ζώσε και το σπαθί σου
και σύρε για τον πόλεμο κι η λευτεριά μαζί σου.
Τράβα και θέλω νικητής, παιδί μου, να γυρίσεις,
για τη γλυκιά τη λευτεριά το αίμα σου να χύσεις.
Πολέμησε, αντάρτη μου, πως πολεμάνε όλοι
και με τον Άρη αρχηγό, γλυκό νά 'ναι το βόλι. 

Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας
Στη σκλαβωμένη Ελλάδα μας, τα βράδια
βλέπεις στους δρόμους τους νεκρούς κοπάδια.
Κανείς δε βρίσκεται κερί ν' ανάψει,
η μαύρη η σκλαβιά μας έχει κάψει.
Και μόνο απ’ τα βουνά ένα καντήλι
ανάβει κάθε μέρα με το δείλι,
τ' ανάβει ο ΕΛΑΣ και δε θα σβήσει,
της λευτεριάς το δρόμο να φωτίσει.
Κι η δόξα, που μονάχη αργοδιαβαίνει,
τα λίγα παλικάρια περιμένει.
Προσμένει εκεί για να τα στεφανώσει,
της νίκης το στεφάνι να τους δώσει.

Αρχηγό μου έχω τον Άρη
Για ντουφέκι δε με νοιάζει, ούτε βάζω πια μαράζι,
αρχηγό μου έχω τον Άρη, το λεβεντοπαλικάρι.
Συντροφιά μ’ αυτόν νικάμε, τους Κενταύρους δε φοβάμαι,
θαύματα μαζί του κάνω στις βουνοκορφές απάνω.
Οι φασίστες σαν με δούνε, ψάχνουν δρόμο για να βρούνε,
και τους στρώνω στο κυνήγι κι αυτοί όπου φύγει-φύγει.

25/8/2975: "Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά", στο θέατρο Ρουαγιάλ. (***)

Μετά τον πόλεμο, ακολούθησε μια εικοσαετία φτώχειας και στέρησης, ώσπου κάποιοι ανακάλυψαν τα τραγούδια του κι άρχισαν οι επανεκτελέσεις. Η προσπάθεια αναβίωσης του ρεμπέτικου, που έγινε επί χούντας, ανακούφισε κάπως την φτώχεια του. Ο θάνατος τον βρήκε στο πλευρό τής αγαπημένης του καπνουλούς, της Δέσποινας, στις 18 Νοεμβρίου 1985. Δεκατρία χρόνια αργότερα θα χανόταν και το πατρικό του σπίτι στο Χατζηκυριάκειο, δίνοντας την θέση του σε άλλη μια πολυκατοικία, παρά τις πιέσεις των κατοίκων να γίνει ρεμπέτικο μουσείο. Όμως, τα τραγούδια του θα έμεναν για πάντα και ο ίδιος θα μοιραζόταν με τον Μιχάλη Γενίτσαρη τον τιμητικό τίτλο τού "ρεμπέτη της αντίστασης".


---------------------------------------------
(*) Τάσος Σχορέλης, "Ρεμπέτικη Ανθολογία", τόμος 1, εκδόσεις Πλέθρον, 1992
(**) Εκτός από τα πέντε τραγούδια που αναφέρονται εδώ, ο Μπαγιαντέρας έγραψε εκείνη την περίοδο και πολλά ακόμη, όπως "Αντάρτες παλληκάρια", "Άρης Βελουχιώτης", "Δίχως τανκς κι αεροπλάνα", "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ", "Μπλε και άσπρο", "Τ' αντάρτικο εφούντωσε", "Χαίρε, ω, χαίρε ελευθεριά", "Το στερνό μου το κρεββάτι" κλπ. Τα περισσότερα απ' αυτά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε δίσκο. Κάποιοι του απέδωσαν εσφαλμένα και το πασίγνωστο αντάρτικο "Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα", το οποίο ναι μεν αγαπούσε και έπαιζε ο Μπαγιαντέρας αλλά γράφτηκε από τον αντάρτη λογοτέχνη Νίκο Καρβούνη.
(***) Όρθιοι από αριστερά: Νίκος Λογοθέτης, Στέλιος Χρυσίνης, Δημήτρης Γκόγκος, Πάνος Μιχαλόπουλος, Ρούλα Νοικοκυράκη. Καθιστοί: Σπύρος Καλφόπουλος, Στέλιος Κηρομύτης, Μιχάλης Γενίτσαρης και Ιορδάνης Τσομίδης. Με την πλάτη δεξιά, ο Νίκος Περγιάλης.

Ο ηθικός κόσμος του ποδοσφαίρου

 Ο ηθικός κόσμος του ποδοσφαίρου

Αρχικά η κε του μπλοκ προσανατολιζόταν να γράψει ένα σημείωμα με τις βασικές υποψηφιότητες για τις χειρότερες ιστορικές περιόδους στην 100χρονη διαδρομή του κόμματος και το Γολγοθά που ανεβαίνει για την έφοδο-ανάληψη στους ουρανούς -που για εμάς είναι η επανάσταση αλλά για τους πιστούς συμμάχους μας μπορεί να είναι απλή ανάσταση.

Ή για το "τίμιο ξύλο" (χωρίς σταυρό, σκέτα κοντόξυλα) στα/την ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης και τις μυστικοπαθείς ανακοινώσεις που πυροδοτούν το κλίμα, χωρίς πικάντικες λεπτομέρειες, για να μη δώσουν όπλα στον εχθρό να τους χτυπήσει (ο φίλος είναι άλλη υπόθεση κι έχει κάθε δικαίωμα). Άλλοι περιφρουρούν τα εσω-οργανωτικά τους ζητήματα, έγγραφα, κτλ, κι άλλοι (ΕΑΑΚ) που έχουν οργανώσεις, αλλά όχι οργάνωση, περιφρουρούν τα ξύλα που πέφτουν μεταξύ τους. Και δεν υπάρχει, δυστυχώς, κάποια μπροσούρα-κείμενο-ανάλυση του Λένιν, που να θεσπίζει κριτήρια για τη συνέχιση του ρεφορμισμού με άλλα, τραμπούκικα μέσα (όπως θα έλεγε κι ο Κλαούζεβιτς ως θεωρητικός του πολέμου) ή για τα δίκαια και άδικα ξύλα, αν έχει σημασία ποια γκρούπα επιτίθεται πρώτη, κοκ.

Και το βασικότερο: δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει το καίριο ερώτημα: εκτός από το τίμιο ξύλο, κλέψανε πορτοφόλια και κινητά; Ή κράτησαν πολιτικό πολιτισμό, κινηματική, ενωτική κουλτούρα κι άγραφους ηθικούς κανόνες, όπως οι "αγνοί χούλιγκαν" στο football factory;

Αυτό μας δίνει καλή πάσα για το κυρίως πιάτο της ανάρτησης, που είναι αθλητικό κι αρκούντως πένθιμο, στο πνεύμα της ημέρας*.
Πιάσε χαρτί και σημείωνε.

Στην Ελλάδα, οι λεγόμενοι "big four" (τέσσερις μεγάλοι) που είναι κάτι σαν ποδοσφαιρική εκδοχή του G8, δηλ το τέως ΠΟΚ κι ο ΠΑΟΚ, που διαφέρουν μόλις σε ένα άλφα (όπως λέμε Αθήνα) μεταξύ τους, βρέθηκαν μετά από εβδομήντα χρόνια στην τετράδα του Κυπέλλου και κονταροχτυπιούνται για το τρόπαιο. Συνεπώς, οι τελικοί υποψήφιοι για τον τίτλο είναι οι ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες ενός λαθρέμπορα όπλων, ενός λαθρέμπορα ναρκωτικών, ενός εφοπλιστή μεγαλοκαναλάρχη κι ενός ρώσου μαφιόζου, που θέλει να γίνει όλα τα παραπάνω, σπάζοντας το αθηναϊκό κατεστημένο και την ιδεολογική ηγεμονία της ΟΑΚΚΕ.
Κι ο χειρότερος ας νικήσει, που λένε και στον αθλητισμό.

Η σύγκρουση αυτή είναι πρόβα τζενεράλε για του χρόνου, καθώς φαίνεται να αλλάζουν τα κόζια, κι οι οξυμένες αντιθέσεις για τη διάδοχη κατάσταση θυμίζουν λυκοσυμμαχίες και ψυχροπολεμικό πεδίο

Όπως έγινε χτες δηλ στο Καραϊσκάκη, με τα ΜΑΤ να μπουκάρουν στη φυσούνα σαν ειρηνευτική δύναμη του ΝΑΤΟ -που μόνο ειρήνη δε φέρνει- και να πλακώνουν αδιακρίτως φίλους κι εχθρούς, παίκτες, φροντιστές κι έναν αξιωματικό της αστυνομίας (!) μοιάζοντας με μαγικές (παραγωγικές) δυνάμεις που δεν μπορεί να ελέγξει ο (καπιταλιστής) ιδιοκτήτης τους.

Κι αν υπάρχει κάτι πιο παράξενο και σουρεάλ από το να βλέπεις τον Ολυμπιακό στη θέση του αδικημένου που διαμαρτύρεται, είναι πχ το συλλεκτικό πρωτοσέλιδο του "Γαύρου" που πολιτικοποιεί το ζήτημα, ξεχνώντας πχ το δόγμα "no politica" για τη δολοφονία του Φύσσα.

Η βασική αντίθεση, τελευταίο σκαλοπάτι πριν
από τη δικτατορία του προλεταριάτου

Η χούντα της Αριστεράς απέναντι στο Θρύλο... Που πάει να πει ο Σύριζα εναντίον του Μαρινάκη. (Το Σύριζα τον ρώτησαν;)
Από τις περιπτώσεις που κάνουν το Λαϊκό Στρώμα να θέτει αμήχανα το προαιώνιο ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε; Με τα σκατά ή με τα απόσκατα;

Την ίδια στιγμή, η ΔΦΑ ετοιμάζει: νομοσχέδιο για να μπορεί να χαρίζει χρέη στις ΠΑΕ (μια νοσηρή κατάσταση που υποτίθεται πως θα τερμάτιζε η προηγούμενη ρύθμιση, επί Κοντονή). Καθώς επίσης, να δρομολογήσει την κατασκευή και την παράδοση της Αγιά-Σοφιάς στο Μελισσανίδη. Κρίμα όμως που δε θα είναι κρατικό στάδιο, για να βαφτίσουν συμβολικά καμιά θύρα και να δείξουν πόσο αριστεροί είναι: πχ θύρα Νίκος Ζαχαριάδης, που ήταν -λέει- και ΑΕΚτζής (όπως και ο Πλουμπίδης, αν δεν κάνω λάθος). Ό,τι έκαναν δηλ και με το τούνελ του Τεμπονέρα, στην Πατρών-Κορίνθου.

Στη Β΄Εθνική (που επισήμως λέγεται Football League) οι ομορφιές δεν κερδίζουν την ίδια δημοσιότητα, για αυτό γίνονται πιο ελεύθερα, κι ας είναι λιγότερο εκλεπτυσμένες και πιο μπρουτάλ.
Ένας παίκτης του Παναιγιάλειου υπέπεσε στο ίδιο ακριβώς πέναλτι (με ανοιχτό χέρι) στους αγώνες της ομάδας του με τους δύο πρωτοπόρους (Απόλλων και Λαμία). Ω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο...

Ο πρόεδρος της τελευταίας (Λαμία) καταγγέλλει πως απειλούν τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών του, για να τον τρομοκρατήσουν.
Ενώ ο πρόεδρος του Άρη βγάζει μια ανακοίνωση γεμάτη ήθος κι αθλητικό, γηπεδικό πολιτισμό, για τους αντιπάλους του που νικάνε ομάδες με ανοιχτά χέρια, ανοιχτά πόδια και.. αδελφές!

Υπάρχει βεβαίως η άποψη πως αυτά γίνονται μόνο στην υπανάπτυκτη Ελλαδίτσα, που δεν έπιασε ποτέ το τρένο της πολιτισμένης Ευρώπης (και κατά μία άλλη άποψη δεν είχε ποτέ πραγματικό καπιταλισμό, πόσο μάλλον στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο...)

Μιλάμε για την προηγμένη Ευρώπη, όπου μετά τη βομβιστική επίθεση στο πούλμαν της Ντόρντμουντ και τον τραυματισμό παίκτη της (Μπαρτρά), η ΟΥΕΦΑ ως διοργανώτρια αρχή του Τσου-Λου θεώρησε αρκετό να αναβάλει για μία ολόκληρη μέρα τον αγώνα των Βεστφαλών με τη Μονακό, για να τους αφήσει να αναρρώσουν και να συνέλθουν από το σοκ (κάτι που δεν έγινε ποτέ κι έτσι ηττήθηκαν φυσιολογικά). Όχι παραπάνω από μία μέρα όμως, γιατί τρέχουν ασφυκτικές προθεσμίες, τηλεοπτικά συμβόλαια κι ένας σκασμός λεφτά. Δεν είναι να παίζουν με αυτά τα πράγματα, όπως με τις ανθρώπινες ζωές που είναι αναλώσιμες.
We care about football...

Οι μόνοι που έδειξαν πραγματικά αυτό το τελευταίο, είναι οι τρομεροί οπαδοί της Μπορούσια, που ξεκίνησαν αυτοσχέδια καμπάνια φιλοξενίας των ξεκρέμαστων γάλλων οπαδών, που χρειάστηκε να κάνουν μία επιπλέον, απρογραμμάτιστη διανυκτέρευση, σε ξένη χώρα.

Μιλάμε επίσης για την προηγμένη Ευρώπη, όπου χτες το Λιόν-Μπεσίκτας, για το Europa League, τελείωσε με ωριαία καθυστέρηση, παρουσιάζοντας αυτήν την εικόνα...

Τι; Αν διακόπηκε οριστικά; Όχι βέβαια. Από πού κι ως πού...

Πέρα από το κλισέ ηθικό δίδαγμα "αυτά καλό είναι να μη γίνονται", ας καταλάβουν τουλάχιστον κάποιοι ότι δε γίνονται μόνο σε εμάς. Εκτός κι αν δαιμονοποιούν για αυτά το κακό Ισλάμ, που βρήκε μία ακόμα ευκαιρία να επιτεθεί στην "πολιτισμένη Ευρώπη"...

*το πραγματικά πένθιμο, ανησυχητικό, μείζον θέμα της ημέρας είναι προφανώς η κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ: Συρία, Αφγανιστάν, ΛΔ Κορέας... Τόμαχοκ, η μητέρα των βομβών (η μεγαλύτερη μη πυρηνική βόμβα).
Να δεις τις σου 'χω για μετά...
Το Νόμπελ Ειρήνης από που το παραλαμβάνουν;

ΚΕΡΚΥΡΑ-αντι για τα δεδουλευμένα τους εισπράττουν μόνο …τον εμπαιγμό

Ενόψει του Πάσχα… οι απλήρωτοι συμβασιούχοι στην καθαριότητα, αντί για τα

δεδουλευμένα τους εισπράττουν μόνο …τον εμπαιγμό απ’ την Δημοτική Αρχή

Κέρκυρας.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -

Για 3 και πλέον μήνες 10 συμβασιούχοι στην καθαριότητα παραμένουν απλήρωτοι αδυνατώντας

να καλύψουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των οικογενειών τους και μάλιστα ενόψει των γιορτών

του Πάσχα.

Σε παράσταση στον Δήμαρχο και στον αντιδήμαρχο οικονομικών προχώρησαν σήμερα μέλη

της ΔΑΣ - ΟΤΑ με στελέχη της γραμματείας του ΠΑΜΕ Κέρκυρας, μαζί με απλήρωτους

συμβασιούχους για να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους και την ανάγκη της άμεσης

πληρωμής.

Απ’ την αρχή της συνάντησης το κλίμα ήταν αρνητικό αφού ο Δήμαρχος αρνήθηκε (!)

την παρουσία των απλήρωτων συμβασιούχων, όμως τα μέλη της ΔΑΣ και του ΠΑΜΕ αντέδρασαν

απαιτώντας την παρουσία των εργαζομένων ώσπου το αίτημα έγινε δεκτό.

Αφού εκθέσαμε το ζήτημα αλλά και τις πολιτικές ευθύνες της Δημοτικής αρχής, σε μια συζήτηση

η οποία έγινε σε έντονο κλίμα φάνηκε ότι ο Δήμαρχος αντί να αναλάβει την ευθύνη και την

πρωτοβουλία για την πληρωμή των συμβασιούχων, προτίμησε να κρατήσει τη στάση του Πόντιου

Πιλάτου.

Ο Δήμαρχος για ν’ αποσείσει τις πολιτικές ευθύνες τόσο του Δήμου αλλά και της κυβέρνησης

ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δήλωσε αναρμόδιος (!!!) και καλύφθηκε πίσω απ’ την απαράδεκτη απόφαση των

επιτρόπων του Ελεγκτικού Συνεδρίου που μπλοκάρουν την καταβολή της μισθοδοσίας σε

εκατοντάδες συμβασιούχους σε πολλούς Δήμους όπως και στην Κέρκυρα.

Προσπάθησε δε να ρίξει το «μπαλάκι» στους εργαζόμενους ν’ ακολουθήσουν την δικαστική οδό

παρουσιάζοντας το όλο πρόβλημα ως νομικό ζήτημα και μόνον !

Ρωτάμε:

Πως επί 11 μήνες του προηγούμενου χρόνου και ως τον Δεκέμβρη του 2017 η μισθοδοσία είναι

νόμιμη και τώρα κρίνεται ξαφνικά παράνομη απ’ το Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ οι εργαζόμενοι

συνεχίζουν να δουλεύουν απρόσκοπτα χωρίς πληρωμή; Αυτά τα τερτίπια, δεν συνιστούν πολιτικά

παιχνίδια σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και μάλιστα με νομικό

περιτύλιγμα; Χρόνια δεν τα ζουν οι εργαζόμενοι στην ελαστική εργασία;

Ας απαντήσουν, κι ας αναλάβουν την πολιτική ευθύνη πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση και ο

Δήμαρχος που συνεχίζουν να ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις και να προωθούν την

απλήρωτη εργασία, έτσι όπως τους προστάζει η ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου που ζητά όλο

και πιο φθηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα.

Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη αξία να γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι, είναι πως στη συνάντηση

παρουσιάστηκε «αυτόκλητος» και ο πρόεδρος του σωματείου ΟΤΑ Κέρκυρας αλλά αντί ως

όφειλε να ευθυγραμμιστεί με την απαίτηση της άμεσης πληρωμής των εργαζομένων, στην ουσία

σιγοντάρισε ανοιχτά την στάση της Δημοτικής Αρχής. Είναι γνωστό πια πως απ’ τη μια παριστάνει

τον «αλληλέγγυο» και τον «συμπαραστάτη» στους απλήρωτους, απ’ την άλλη ταυτίζεται με την

απαράδεκτη και αντισυναδελφική στάση της πλειοψηφίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ που αρνείται την

εγγραφή ΟΛΩΝ των συμβασιούχων στα σωματεία των ΟΤΑ.

Αυτός είναι στη πράξη ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός!... και ας προβληματιστούν

οι εργαζόμενοι ποιους ψηφίζουν να τους εκπροσωπούν…

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα.

Απαιτούμε:

- Να πληρωθούν αμέσως τα δεδουλευμένα των συναδέλφων.

- Να μετατραπούν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου.

- Μόνιμη και σταθερή δουλειά με για όλους με μισθούς που να ικανοποιούν τις

σύγχρονες ανάγκες μας.

Γραμματεία Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. 

Παραμύθια... αφοπλισμού της εργατικής τάξης

Παραμύθια... αφοπλισμού της εργατικής τάξης

Φαίνεται ότι η απόφαση των συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να αφιερώσουν τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και να κάνουν τη βδομάδα 24-30 Απρίλη βδομάδα δράσης με πλατιά συζήτηση στους τόπους δουλειάς, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες για το χαρακτήρα και τις αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τις εξελίξεις στην περιοχή, όπως συνδέονται με την κατάσταση των εργαζομένων και τα προβλήματά τους στο σήμερα, δεν εμπνέει μόνο τους εργαζόμενους, αλλά και εκείνους που θέλουν να παραστρατήσουν τη σκέψη και τη δράση τους σε άλλα - πιο χρήσιμα για το σύστημα - μονοπάτια.
Ο λόγος για το μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, Χ. Σαββάκη, που έγραψε στην «Αυγή» για τις «στρατιωτικές δαπάνες και το εργατικό κίνημα», καλώντας τα «ελληνικά συνδικάτα» να μην απουσιάζουν από μια άγνωστη μεν, «παγκόσμια» δε, «εκστρατεία μείωσης των στρατιωτικών δαπανών» και το «δεκαήμερο δράσεων από 18 έως 28 Απριλίου στη βάση της διακήρυξης που διακινεί» η ΠΑΔΟΠ, μια ΜΚΟ που έχει φτιαχτεί από διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προωθώντας, όπως διαβάζουμε, ανάμεσα σε άλλα τον «εκδημοκρατισμό και εξανθρωπισμό των διεθνών σχέσεων», την «πολυδιάστατη ασφάλεια» κ.ά.
Η ουσία, βέβαια, δεν είναι στα καλέσματα αυτά, αλλά στο πώς προσπαθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θολώσουν τα νερά σε ό,τι αφορά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το χαρακτήρα και τις αιτίες του, και βέβαια την εμπλοκή της κυβέρνησής τους όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που τροφοδοτούν τις πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή.
Ποιο είναι το συμπέρασμα απ' όλα όσα λένε, με τα οποία γελάνε και τα μικρά παιδιά, όπως π.χ. ότι ο πόλεμος στο Ιράκ βασίστηκε απλά «σε ένα μεγάλο ψέμα»; Οτι «μόνο με τον διεθνή εκδημοκρατισμό και την πλατύτερη δυνατή δημοκρατία στο εσωτερικό των χωρών, θα καταστεί δυνατή η αποτροπή πολεμικών προετοιμασιών και διεξαγωγής πολέμων για τα συμφέροντα των πολεμοκάπηλων». Οτι ακόμα και για το ζήτημα των εξοπλισμών «είναι ζήτημα πολιτικής αντίληψης η σωστή αξιολόγηση των απειλών, που απαιτεί συνθήκες δημοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής, ώστε να αποφεύγονται πολιτικά παιχνίδια, αδιαφανείς, κερδοσκοπικές και δημαγωγικές επιλογές»!
Πού πήγαν τα συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων που φούντωσαν στην καπιταλιστική κρίση για το μοίρασμα ενεργειακών πηγών και διαδρόμων, αγορών και «πόστων», η «φυσική» δηλαδή προέκταση του λυσσασμένου καπιταλιστικού ανταγωνισμού στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, που γίνεται με «όπλο» την ένταση της εκμετάλλευσης;
Πού πήγαν οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στις οποίες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχει με τα μπούνια για τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» του εγχώριου κεφαλαίου, φτάνοντας να κάνει πράγματα που καμία άλλη αστική κυβέρνηση δεν τόλμησε υπό το φόβο των λαϊκών αντιδράσεων, όπως το κάλεσμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, τα παζάρια των υπουργών της στις ΗΠΑ ώστε η συμφωνία για τη βάση της Σούδας να επεκταθεί για άλλα 5 χρόνια, η «διαθεσιμότητα» ακόμα και για συνοδεία αμερικανικών αεροπλανοφόρων;
Πού πήγαν οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, στις οποίες συμμετέχει η αστική τάξη για τη θωράκιση των συμφερόντων της και ζητάει «αναβαθμισμένο ρόλο» η κυβέρνηση, διαφημίζοντας ανάμεσα στα άλλα ότι είναι μια από τις λίγες καπιταλιστικές χώρες που ξοδεύει το 2% σε ΝΑΤΟικές δαπάνες, σε στρατεύματα και αποστολές εκτός συνόρων (με διαδικασίες «δημοκρατικές» και «λαϊκού ελέγχου» για τις... εξωτερικές απειλές φανταζόμαστε);
Απλά εξαφανίστηκαν, πίσω από κάποιους (εκ φύσεως μάλλον) «πολεμοκάπηλους». Και ποια είναι η λύση; Οι εργαζόμενοι να παλέψουν για να κάνουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που «η ειρήνη του κι ο πόλεμός του μοιάζουν όπως η μάνα με την κόρη», ...λιγότερο αιμοβόρικο! Για να του «αλλάξουν» τάχα το χαρακτήρα και τις νομοτέλειές του, να... πείσουν τους καπιταλιστές να μη ζητάνε με κάθε τρόπο και μέσο το κέρδος και την αστική εξουσία να γίνει πιο «δημοκρατική»!
Τα χρεοκοπημένα - και ιστορικά - αυτά παραμύθια θα ήταν για γέλια, αν δεν είχαν στόχο να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα, θολώνοντας το ταξικό κριτήριο των εργαζομένων, στρατεύοντάς τους πίσω από ψεύτικα «φιλειρηνικά» συνθήματα στους στόχους της αστικής τάξης. Η πλούσια δραστηριότητα του ΠΑΜΕ ενόψει και της Πρωτομαγιάς είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεσκεπαστούν και όσοι θέλουν την εργατική τάξη «αφοπλισμένη» στον αγώνα της απέναντι στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, που όσο υπάρχει θα γεννάει κρίσεις και πολέμους.

«Αντίμετρα» για όλες τις χρήσεις

«Αντίμετρα» για όλες τις χρήσεις

Μια «χαρταμπιάνκα» με τα υποτιθέμενα «αντίμετρα» διακινεί και προπαγανδίζει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κρύψει το βάθος και το εύρος της επίθεσης που σηματοδοτούν για την εργατική τάξη και το λαό τα «προαπαιτούμενα» της δεύτερης «αξιολόγησης». Οι επιπλέον απώλειες, που θα μετρήσουν τα λαϊκά στρώματα τα αμέσως επόμενα χρόνια, υπολογίζονται μέχρι τώρα στα 3,6 δισ. ευρώ κατ' έτος από τη μείωση του αφορολόγητου ορίου και την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις.
Πρόκειται για μέτρα που θα ψηφιστούν και θα εφαρμοστούν άμεσα (από το 2019 το Ασφαλιστικό και από το 2020 το αφορολόγητο). Αντίθετα, οι ψευτοπαροχές που παρουσιάζονται ως «αντίμετρα», είναι μόνο «στο μιλητό», ενώ ακόμα κι αν συγκεκριμενοποιηθούν και ψηφιστούν, προϋπόθεση για την εφαρμογή τους είναι να ματώσει ο λαός για να πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που θα συμφωνηθούν με το κουαρτέτο για μετά το 2018.
Επομένως, για την ώρα, ο μόνος σκοπός που εκπληρώνουν τα υποτιθέμενα «αντίμετρα» είναι να απορροφήσουν τους κραδασμούς από τη δυσαρέσκεια και τις αντιδράσεις για τα αντιλαϊκά μέτρα, που με βεβαιότητα θα ψηφίσει η κυβέρνηση.
Αυτή είναι η μια πλευρά της προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση να εξαπατήσει το λαό και να προωθήσει απρόσκοπτα την αντιλαϊκή της πολιτική. Η άλλη έχει να κάνει με το περιεχόμενο και την ουσία των μέτρων, τουλάχιστον όπως παρουσιάζονται από τις διαρροές στο φιλοκυβερνητικό Τύπο. Πρόκειται για μέτρα που αναπαράγουν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και του συμβιβασμού του λαού με τη φτώχεια και το «μικρότερο κακό».
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Η κυβέρνηση δεσμεύεται να μειώσει (μέχρι και να μηδενίσει για ορισμένες κατηγορίες) την εισφορά των συνταξιούχων στα φάρμακα. Τι κρύβει; Οτι με το 3ο μνημόνιο η εισφορά των συνταξιούχων για τον κλάδο Υγείας αυξήθηκε από το 4% στο 6% στην κύρια σύνταξη, ενώ για πρώτη φορά επιβλήθηκε χαράτσι 6% για την Υγεία και στις επικουρικές συντάξεις!
Δεν λέει, επίσης, ότι η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασφαλισμένων (άρα και των συνταξιούχων) στη φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από το 9% το 2009 στο 30% το 2015. Πρόκειται για στοιχεία που φανερώνουν ότι οι συνταξιούχοι όλων των κατηγοριών έχουν ήδη χρυσοπληρώσει (και θα συνεχίσουν να πληρώνουν) την όποια μείωση τους κάνει η κυβέρνηση, την ίδια ώρα μάλιστα που ετοιμάζεται να τους αρπάζει στο διηνεκές 1,8 δισ. ευρώ επιπλέον των περικοπών που έχει κάνει έως τώρα.
Φτάνει, μάλιστα, η κυβέρνηση στο σημείο να καθησυχάζει τους συνταξιούχους ότι οι περικοπές στην «προσωπική διαφορά» θα εφαρμοστούν κλιμακωτά και δεν θα επηρεάσουν τις μικρότερες συντάξεις. Λέει, δηλαδή, ότι οι συνταξιούχοι που σήμερα φυτοζωούν με «τρεις κι εξήντα», θα πρέπει να λένε κι «ευχαριστώ» που με τις προηγούμενες μειώσεις οι συντάξεις τους έπιασαν πάτο, ώστε να εξαιρούνται (;) από το επόμενο κύμα των περικοπών!
Μια τρίτη σοβαρή πλευρά των «αντίμετρων» είναι ότι στην πλειονότητά τους αποτελούν παρεμβάσεις είτε για τη διαχείριση της φτώχειας (και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές της), είτε για την έμμεση και άμεση ενίσχυση του κεφαλαίου, μέσα από την παροχή φτηνής εργατικής δύναμης (μείωση ασφαλιστικών εισφορών, προγράμματα επιδοτούμενης απασχόλησης κ.ά.) και άλλων «διευκολύνσεων» (π.χ. εκπτώσεις στην Ενέργεια), που εντείνουν την εκμετάλλευση και βαθαίνουν τη φτώχεια για το λαό.
Γι' αυτό χρειάζεται να αποκρούσει ο λαός την προσπάθεια της κυβέρνησης να τον κοροϊδέψει και να τον κρατήσει στη γωνία, να αντιπαλέψει οργανωμένα και επιθετικά παλιά και νέα μέτρα. Ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές να μη συμβιβαστούν με τη μισοζωή που θέλουν να τους καταδικάσουν, αλλά να βγουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες, για τις οποίες σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν, «σκαλώνουν» όμως και συνθλίβονται στις μυλόπετρες του καπιταλιστικού κέρδους.