Είναι ο καλύτερος δήμαρχος κομμουνιστής;

Σφυροδρέπανος

Πριν από καμιά βδομάδα κυκλοφόρησε ένα κείμενο στο Menshouse, που αναρωτιόταν αν ο Πελετίδης είναι ο καλύτερος δήμαρχος στην Ελλάδα; Το ερώτημα ήταν βασικά ρητορικό κι απαντιόταν καταφατικά. Ο συντάκτης σημείωνε πολύ σωστά πως χωρίς να κάνει κάποια αντικαπιταλιστική επανάσταση, έχει καταφέρει “μακριά από σταριλίκια και μεγαλοστομίες, από το 2014 μέχρι και σήμερα, να κάνει την Πάτρα ένα πεδίο άσκησης πολιτικής υπέρ των κατώτερων τάξεων”. Και κατέγραφε μια σειρά σημαντικές πρωτοβουλίες στο Δήμο Πατρέων, που κάνουν τη διαφορά.
Αυτό που δε σημείωνε, γιατί δεν ήθελε, ήταν πως όλα αυτά έγιναν, γιατί η Πάτρα έχει έναν κομμουνιστή δήμαρχο. Ή μάλλον για να ακριβολογούμε, μια κόκκινη δημοτική αρχή, γιατί ο δήμαρχος δεν είναι ένας μοναχικός καουμπόι που τα βάζει με τα συμφέροντα, αλλά έχει πίσω του μια ομάδα, ένα επιτελείο και βασικά τον εργαζόμενο λαό της Πάτρας -αυτόν ακριβώς που είχε κινητοποιήσει πχ στη μεγάλη μαραθώνια πορεία ενάντια στην ανεργία.
Δεν ήταν όμως τυχαία παράλειψη. Δεν ήταν κάτι που έτυχε, αλλά πέτυχε. Για την ακρίβεια το κείμενο, παρά τις όποιες καλές προθέσεις του συντάκτη του, καταφέρνει να αποκόψει τον Πελετίδη από το κόμμα του και να τον παρουσιάσει ως κάτι διαφορετικό, κάτι που πηγαίνει έξω από τα κομματικά δεδομένα.
Μας λέει πχ μεταξύ άλλων.

Παραδόξως, αν υπάρχει ένα κόμμα που παραδοσιακά κατηγορείται για απόσταση λόγων και πράξεων, αυτό είναι το ΚΚΕ – και ας μην έχει κυβερνήσει ποτέ. Αν και η κριτική που του γίνεται είναι μέχρι ένα βαθμό άδικη και πολλές φορές υπαραπλουστευμένη, η αλήθεια είναι πως και το ίδιο έχει συμβάλει αρκετά στο να του αποδίδεται αυτή η κατηγορία: η φράση-καραμέλα πως «δεν έχουν ωριμάσει η συνθήκες» και η διαρκής αναβολή των πραγμάτων για έναν μελλοντικό κομμουνιστικό παράδεισο, η αποφυγή με άλλα λόγια άσκησης πολιτικής στο εδώ και στο τώρα με την αιτιολόγηση της ύπαρξης του εχθρικού καπιταλισμού, είναι από αυτά τα άβολα χαρακτηριστικά που το ΚΚΕ δεν μπορεί να αρνηθεί πως έχει.

Δεν είναι κάτι που μπαίνει ως προσωπική εκτίμηση προς συζήτηση, αλλά ως θέσφατο, γενική παραδοχή του εαυτού του, άρα και όλων των άλλων.

Όμως, στις τάξεις του υπάρχει ένας τύπος που έχει καταφέρει να βρίσκεται σε θεσμική θέση και -χωρίς φυσικά να κάνει κάποια αντικαπιταλιστική επανάσταση- να ασκεί μια πολιτική που συμβαδίζει με τις αρχές και τις αξίες του, συμβαδίζει με τη κομμουνιστική λογική πως η πολιτική οφείλει να υπηρετεί τα συμφέροντα των φτωχών και των αδύνατων.

Παρόλα όσα λοιπόν, υπάρχει ένας τύπος… Σα να λέμε “σπορά της τύχης”, ένα μεμονωμένο πρόσωπο, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, γιατί το πρώτο μόνο μετράει, ενώ τα δεύτερα δεν πρέπει να μας απασχολούν.
Ό,τι δεν μπορούν να καταλάβουν -πώς γίνεται ένας δήμαρχος να φτιάχνει πχ τόσο φτηνά έργα χωρίς εργολαβίες;- το βάζουν γρήγορα στα δικά τους καλούπια, για να το φέρουν στα μέτρα τους. Και αν οποιοσδήποτε κομμουνιστής ξεχωρίζει, κερδίζοντας ευρύτερη αναγνώριση -κάτι που δεν είναι τόσο σπάνιο- το κάνει παρά κι ενάντια στο κόμμα του.
Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πάνε παρακάτω και να παραδεχτούν πως ο καλύτερος δήμαρχος στην Ελλάδα -αν και το σωστό θα ήταν να μιλάμε για “δημοτική αρχή” όπως είπαμε- είναι κομμουνιστής. Και για αυτό ακριβώς είναι και ο καλύτερος, κάνοντας τη διαφορά σε σχέση με τους άλλους.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Σύμπασα η κυβέρνηση και κομματικά στελέχη της κυβερνώσας παράταξης  αγωνίζονται να πείσουν για την αναγέννηση της Ελλάδας μετά το τέλος των προγραμμάτων που επεβλήθησαν στην ελληνική οικονομία από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επισημαίνοντας την ολοκλήρωσή τους ως συμβολικό και πραγματικό τέλος σε  μια καταστροφική οικονομική κρίση.  Μόνο που η έξοδος από τα μνημόνια, που η εφαρμογή τους πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες δημοσιονομικές προσαρμογές στον κόσμο, δεν σηματοδοτεί παρά μόνο την ολοκλήρωση των μέτρων που κρίθηκαν αναγκαία να εφαρμοστούν για την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, -συρρίκνωση της οικονομίας, εκτίναξη της ανεργίας, φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού- εις βάρος φυσικά των εργαζομένων και τα οποία θα συνεχίσουν να ισχύουν και να προσαρμόζονται κατά τις ανάγκες του. 

               Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μετατράπηκε στον καλύτερο διαχειριστή της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου,  περηφανεύεται που κληρώθηκε, αφού σφετερίστηκε τη λαϊκή ψήφο, να κλείσει με «επιτυχία» τον κύκλο των μνημονίων που άνοιξε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010 και συνεχίστηκε από τις κυβερνήσεις του Λ. Παπαδήμου, του  Α. Σαμαρά και βέβαια του Α. Τσίπρα. Η αύξηση των φόρων, η κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα ήταν οι συνέπειες των μεταρρυθμίσεων που καθορίστηκαν στις συμφωνίες για το πρόγραμμα χρηματοπιστωτικής βοήθειας και στο μνημόνιο συμφωνίας με ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων οκτώ ετών. Όσο για την κριτική  της Ν. Δημοκρατίας και των ποικιλώνυμων κεντροαριστερών που υποτιμούν τα …επιτεύγματα της κυβέρνησης Τσίπρα στηρίζεται εν πολλοίς στη επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση πριν τέσσερα χρόνια, σε μια ψευδο-αντιπαράθεση που τροφοδοτεί το πολιτικό σύστημα των αστικών κομμάτων. Και από κοινού στην τελική  αποδέχονται τις «διαρθρωτικές» μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν  στην καταβαράθρωση του επιπέδου συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.

               Εγκλωβίζοντας ο ΣΥΡΙΖΑ το, έστω και αναιμικό, λαϊκό κίνημα μεταξύ της αντιδραστικής δεξιάς  και της «προοδευτικής αριστεράς»  συνέβαλε αποφασιστικά να παγιδευτεί ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον της μειονότητας των κομμουνιστών που υπερασπίζονται την οργανωμένη ταξική πάλη. Οι προσπάθειες του να  συνεχίσει να χρησιμοποιεί ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, το θράσος του να σφετερίζεται πλαστογραφώντας κάθε ταξικό αγώνα, η φιλοδοξία του να αναδιοργανώσει, μ’ ένα μανδύα προοδευτικότητας, τις ατομικές ζωές διαχωρίζοντας καθημερινή ζωή και πολιτικό βίο (π.χ νομοθετήματα για μορφές συμβίωσης των ατόμων από τη μια και  ενίσχυση αντιτρομοκρατικού νόμου από την άλλη) στοχεύουν στην παραπλάνηση  για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης  και στην παραίτηση από κάθε αγώνα των εργαζομένων. Κι ενώ προπαγάνδιζε  ο ΣΥΡΙΖΑ πως μια κυβέρνηση της αριστεράς, σαν μια ειρηνική επανάληψη του παρελθόντος με τις κεντροαριστερές κυβερνητικές εμπειρίες στην Ευρώπη τα τελευταία είκοσι χρόνια, είναι ο τελικός προορισμός κάθε κινητοποίησης που θα σώσει τη χώρα, όταν ως  κυβέρνηση έγινε ο καλύτερος διαχειριστής της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, επέμενε να ισχυρίζεται πως συμβιβάζεται για χάρη των εργαζομένων, συντελώντας στη συκοφάντηση κάθε έννοιας της αριστεράς και στην κατάρρευση οραμάτων κι ελπίδων για μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 Κι ενώ ο κυβερνητικός  λόγος υποκρίνεται πως δεν περιφρονεί τον εργαζόμενο, στην πράξη όμως ένα μεγάλο μέρος αυτών έχει εγκαταλειφθεί στην εξαθλίωση ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην ελεημοσύνη των διαφόρων προγραμμάτων μερικής ή εποχικής απασχόλησης. Σε τίποτε δεν υπολογίζουν οι κυβερνώντες  τους εργαζόμενους παρά νοιάζονται μόνο θωπεύοντάς τους λεκτικά ν’ αποφύγουν κάθε σύγκρουση που θα διατάρασσε τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, κατάσταση καταφανούς  κοινωνικής ανισότητας. Για τίποτε άλλο δεν ενδιαφέρονται παρά για την προστασία  του σημερινού συστήματος της κοινωνικής και πολιτικής μεταξύ των εργαζομένων και των κρατουσών τάξεων ανισότητας

               Φαίνεται πως  η τριετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει τόσο αποσυνθετική επίδραση στο ηθικό μεγάλου μέρους του κόσμου των εργαζομένων, που ταυτίζοντας το δημαγωγικό λόγο του μεταμφιεσμένου σε  αριστερά ΣΥΡΙΖΑ με τον κομμουνιστικό  νιώθουν πως δεν υπάρχει διέξοδος. Η ελπίδα που καλλιεργούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ πως οι δράσεις μικρής κλίμακας και ο τοπικός ακτιβισμός θα συσσωρευτούν τελικά σε κάποιου είδους ικανοποιητική εναλλακτική πρόταση διαψεύστηκε. Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ηθικής του αντικρατισμού, η συρραφή κατακερματισμένων στοιχείων από κοινωνικές  θεωρίες που ευνοούν τις πολιτικές της ταυτότητας και απορρίπτουν την ταξική ανάλυση αποδείχτηκαν τρόποι που ούτε λεκτικά πια δεν μπορούν  ν’ αντιπολιτευτούν την εξουσία του κεφαλαίου. Και ο πιο εμφανής  ιδεολογικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ τώρα που βρίσκεται στην κυβέρνηση απομένει η συκοφάντηση, η απαξίωση κάθε κομμουνιστικής προοπτικής.

               Γι’ αυτό μοιάζει τεράστιο το έργο που πρέπει να κάνει το ΚΚΕ. Με τους εργαζόμενους  απογοητευμένους και διαψευσμένους στις αυταπάτες τους να μοιάζει να μένουν στην πλειοψηφία τους απαθείς δεν είναι εύκολο να εμπνευστούν από τα κομμουνιστικά οράματα, να πιστέψουν και να ελπίσουν. Στην απογοήτευση και παραίτηση προσκρούουν όλες οι προσπάθειες  από τους κομμουνιστές για αντίδραση στην εφαρμοζόμενη πολιτική.  Σαν να μη θεωρούν οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση το ζήτημα της αποσόβησης των κινδύνων που απειλούν ακόμα και την επιβίωσή τους. Σαν να είναι το ζήτημα του αγώνα και της πάλης ιδιωτική υπόθεση κάποιων ανθρώπων γύρω από το ΚΚΕ που είναι όμως υποχρεωμένοι να αγωνίζονται, που οφείλουν να αγωνίζονται για όλους εκείνους οι οποίοι  υιοθετώντας την κυρίαρχη ιδεολογία  προσποιούνται τους αδύναμους  για αγώνες.

Για όλα φταίει ο Κόλιν Κάπερνικ. Mόνο αυτός!

National Failure League*

 Για όλα φταίει ο Κόλιν Κάπερνικ. Mόνο αυτός!

Μία καλή ιστορία οφείλει να διαθέτει μία (καλή) αρχή.

Το σημείο… μηδέν.

Στην ιστορία που θα διαβάσετε, εκείνη η συγκεκριμένη στιγμή τοποθετείται όταν το γόνατο του Κόλιν Κάπερνικ άγγιξε το γρασίδι.

Πιθανότατα, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, κάποιος θα σκέφτηκε ή ακόμη μπορεί να μονολόγησε: «Διάολε, ο Κόλιν Κάπερνικ γονατίζει κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών».

Από εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, όλα άλλαξαν. Κανείς δε μπορεί να υποστηρίξει με σιγουριά, αν η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

Πλέον, έχουν κυλήσει δύο χρόνια. Και η κατάσταση στο NFL μοιάζει να έχει κολλήσει σε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Για όλα φταίει ο Κόλιν Κάπερνικ. Mόνο αυτός!

Η επιλογή του Κάπερνικ, για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία του, του κόστισε τη δουλειά του. Μέχρι και σήμερα. Πλέον, ο άλλοτε κουόρτερμπακ του Σαν Φρανσίσκο περιφέρεται με την ταμπέλα του ακτιβιστή. Και ουχί του αθλητή. Η τελευταία φορά που φόρεσε το κράνος του και πάτησε το γρασίδι ήταν την Πρωτοχρονιά του 2017.

Η λίγκα σφάλισε την… πόρτα στο ενδεχόμενο οποιουδήποτε σεναρίου επιστροφής του. Χρησιμοποιώντας το επιχείρημα πως ο Κάπερνικ δεν είναι τόσο καλός για να παίζει στο NFL.

Μόνο που οι συνάδελφοί του διαφωνούν. Μερικοί έχουν φτάσει στο σημείο να διατυμπανίζουν πως ο Κόλιν όχι μόνο είναι καλύτερος από κάποιους αναπληρωματικούς κουόρτερμπακς, αλλά και ανώτερος μερικών βασικών!

 

Η αναφορά στο παρελθόν είναι απαραίτητη. Δίχως εκείνη την κίνηση αποδοκιμασίας του Κάπερνικ, δεν θα υπήρχε το παρελθόν και φυσικά το παρόν.

Αρκετοί συνάδελφοί του ακολουθούν το παράδειγμά του. Διαμαρτύρονται με αυτόν τον τρόπο για την αστυνομική βία. Για την ταξική ανισότητα. Και τις φυλετικές διακρίσεις. Και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν να… βλασφημήσουν την «αστεροέσσα» και τον ύμνο που μιλά για γενναίους και λέφτερους.

Η φετινή pre season του NFL διαθέτει τη δική της γοητεία. Η λίγκα δεν επιθυμεί τη συνέχεια των διαμαρτυριών. Είναι ξεκάθαρο. Θέλησε να το επιβεβαιώσει με τον λάθος τρόπο. Με την εφαρμογή ενός νόμου, ο οποίος επιβάλλει τιμωρία σε όποιους αθλητές ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κάπερνικ.

Χρηματικό πρόστιμο και αποκλεισμό αγώνων. Δεν ακούγεται ούτε γενναίο και φυσικά δεν αφορά ελεύθερους ανθρώπους.

Ο χρόνος που χρησιμοποιήσαμε αφορά το παρελθόν. Το πλάνο έμεινε σε ένα προσχέδιο και δεν επισημοποιήθηκε.

Ποιος είναι ο λόγος; Η απόφαση της ομάδας των Μαϊάμι Ντόλφινς να προσθέσει στον (τρόπον τινά) εσωτερικό κανονισμό της ομάδας το ενδεχόμενο τιμωρίας σε όποιον παίκτη της ομάδας γονατίσει, λογικά έπαιξε τον ρόλο της! Φυσικά και στους αθλητές δεν άρεσε τούτη η… δαιμονοποίηση των επιλογών τους.

Το NFL είδε τον κανονισμό του να επιστρέφει και να του δίνει μία εντυπωσιακή… σφαλιάρα στο πρόσωπο. Τόσο ισχυρή, που αποφασίστηκε η καθυστέρηση της εφαρμογής του, μέχρι νεωτέρας.

Στη λίγκα αντιλήφθηκαν πως οι αθλητές δεν σκιάχτηκαν δα από τους κανονισμούς και πως με αυτόν τον τρόπο το θέμα των διαμαρτυριών θα έμενε… ζωντανό για μία ακόμη σεζόν.

Όχι πως είναι δεδομένο ότι η ποινικοποίηση τους, θα αποτελούσε και τον «θάνατο» του κινήματος.

Η σεζόν στο NFL δεν έχει ξεκινήσει ακόμη. Και ήδη οι διαμαρτυρίες των αθλητών έχουν πολλαπλασιαστεί.

Κάποιοι επιλέγουν να λυγίσουν το γόνατό τους. Άλλοι να υψώσουν τη γροθιά τους, ακολουθώντας το παράδειγμα των «Μαύρων Πανθήρων» της δεκαετίας του ’60. Μερικοί επιλέγουν να μείνουν στα αποδυτήρια την ώρα του Εθνικού ύμνου.
Και ελάχιστοι μένουν όρθιοι και τοποθετούν το χέρι τους εκεί που βρίσκεται η καρδιά τους.

 

Για όλα φταίει ο Κόλιν Κάπερνικ. Mόνο αυτός!

Στο Μαϊάμι η κατάσταση έχει… εκτροχιαστεί. Με την Αστυνομία να τοποθετεί τον εαυτό της στην «εξίσωση». Βλέπετε, μία από τις ομάδες που διαμαρτυρήθηκε στην πρώτη ανεπίσημη αναμέτρηση της χρονιάς ήταν οι Ντόλφινς! Ο Κένι Στιλς και ο Αλμπερτ Γουίλσον γονάτισαν. Και ο συμπαίκτης τους, Ρόμπερτ Κουίν ύψωσε τη γροθιά του.

Κάπου εκεί ξεκίνησε το θέατρο του παραλόγου. Με έναν… μονόλογο.

Τι έπραξε η – θιγμένη από την κίνηση των αθλητών – Αστυνομία; Ζήτησε από τα μέλη της να μην αγοράζουν εισιτήρια των Ντόλφινς και από όσους έχουν προμηθευτεί ετήσιες κάρτες διαρκείας να απαιτήσουν τα χρήματά τους πίσω!

Η Αστυνομία δεν είναι… ορφανή σε τούτη την αντίδραση. Διαθέτει παντοδύναμη στήριξη. Την πιο ισχυρή που θα μπορούσε να αναζητήσει. Τον πρώτο πολίτη της χώρας. Τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Τραμπ φρόντισε από την πρώτη στιγμή να πάρει θέση στο debate. Κατά όσων γονάτισαν. Δεν τσιγκουνεύτηκε σε χαρακτηρισμούς χαρακτηρίζοντας «πουτ… γιους» (σ.σ.: ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στο «son’s of bitches») όσους τολμούν να προχωρήσουν σε αυτήν την πράξη.

Για ένα διάστημα, έμεινε ήρεμος. Μέχρι να ξεκινήσει η φετινή pre season. Ο Πρόεδρος ενεργοποιήθηκε και ανακοίνωσε στον λογαριασμό του στο twitter πως: «Οι παίκτες του NFL το κάνουν ξανά. Γονατίζουν, ενώ θα έπρεπε να στέκονται υπερήφανοι μπροστά στον Εθνικό ύμνο μας. Πολλοί αθλητές, από διαφορετικές ομάδες, ήθελαν να δείξουν την οργή τους, απέναντι σε κάτι που οι ίδιοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν. Κερδίζουν μία περιουσία κάνοντας αυτό που αγαπούν».

Δεν έμεινε σε αυτά. Το.. έργο είχε και συνέχεια.

«Να είστε χαρούμενοι, να είστε χαλαροί. Σε ένα παιχνίδι ράγκμπι, ο κόσμος πληρώνει πάρα πολλά χρήματα για να το δει και να διασκεδάσει. Δεν είναι μέρος για διαμαρτυρίες. Έτσι και αλλιώς, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων καταλήγει στους αθλητές. Βρείτε έναν άλλον τρόπο να διαμαρτυρηθείτε. Σταθείτε υπερήφανα κατά την ανάκρουση του Ύμνου, αλλιώς θα πρέπει να τιμωρηθείτε δίχως πληρωμή».

Σε απλά… αμερικάνικα, ο ίδιος ο Πρόεδρος εισηγήθηκε την παραδειγματική τιμωρία όσων δεν ακολουθούν το γράμμα του (δικού του) νόμου: παύση πληρωμών!

Ο αθλητής των Ντόλφινς, Κένι Στιλς, την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου.

 

Για όλα φταίει ο Κόλιν Κάπερνικ. Mόνο αυτός!

 
Το NFL φρόντισε να προβάλλει τον δικό του… ευαγγελιστή. Στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη των έξι φορές νικητών του Super Bowl, Πιτσμπεργκ Στίλερς, Αρτ Ρούνεϊ τον δεύτερο.

«Όλοι θέλουν τους παίκτες σε όρθια θέση, συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας των παικτών. Στο τέλος της περασμένης σεζόν, υπήρχε μόνο μία… χούφτα παικτών που διαμαρτύρονταν, οπότε η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών θέλει να αφοσιωθεί στο ράγκμπι. Δεν θέλουν να μπλέξουν την πολιτική. Αν κάποιος έχει αυτή τη σκέψη, τότε μπορούμε να συνεργαστούμε».
Αυτά ήταν τα λόγια του 64χρονου Ρούνεϊ. Ο λόγος του παραπέμπει περισσότερο σε… διαταγή. Έτσι και αλλιώς, είναι μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες στο NFL. Και με μεγάλη επιρροή.

Πλέον, η κατάσταση μοιάζει με μία…διελκυστίνδα. Στη μία μεριά του σχοινιού βρίσκεται ο Κόλιν Κάπερνικ και όλα όσα πρεσβεύει. Και στην άλλη, ο Ντόναλντ Τραμπ. Τραβούν και οι δύο. Με τον δικό τους τρόπο. Και τη δική τους ισχύ. Και μοιάζει απίθανο να αφήσουν το σχοινί να… λασκάρει.

*Ο τίτλος είναι μία παραποίηση του National Football League (NFL), με τη χρήση της λέξης Failure (αποτυχία) στο ακρωνύμιο, εξαιτίας των αποτυχημένων επιλογών της Λίγκας.

Πηγή: http://athletestories.gr

Το αντίθετο της “Σοβιετίας” είναι η ανεργία – 2 εκατομμύρια νέοι εκτός δουλειάς ή σχολών στη Ρωσία

Κατιούσα

Ο Μιχαήλ Τσκούνοφ το μακρινό 1930 γινόταν διάσημος χάρη στην ιδιότητα του ως τελευταίου καταγεγραμμένου ανέργου στη Σοβιετική Ένωση το 1930. Σχεδόν οχτώ δεκαετίες και μια αντεπανάσταση αργότερα, 2 εκατομμύρια νέοι βρίσκονται εκτός παραγωγής ή εκπαίδευσης στην καπιταλιστική Ρωσία, καταδεικνύοντας το τεράστιο πισωγύρισμα που επέφερε η “αποκατάσταση της δημοκρατίας” σε κατακτήσεις που στο σοσιαλισμό φάνταζαν αυτονόητες.
Οι ανενεργοί αυτοί παραγωγικά και ακαδημαϊκά νέοι διακρίνονται στους ανέργους που επιζητούν δουλειά και σε εκείνους που δεν έχουν εργασία, ούτε φοιτούν σε σχολείο ή ανώτερο ίδρυμα, είτε για λόγους υγείας είτε επειδή φροντίζουν μέλη της οικογένειάς τους, αντικατοπτρίζοντας έτσι και την κατάρρευση πολλών δομών πρόνοιας, αλλά και τη μεγάλη οπισθοδρόμηση στη θέση της γυναίκας, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της δεύτερης ανενεργής κατηγορίας αποτελείται από κοπέλες. Οι νέοι άνδρες από την άλλη υπερεκπροσωπούνται μεταξύ των ανέργων αυτής της ηλικίας.
Η κατάσταση είναι οξυμένη κυρίως σε μικρότερες πόλεις και στην ύπαιθρο, σε όλο το διάστημα μεταξύ 2000 και 2016, εμφανίζοντας τουλάχιστον 2 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά σε σχέση με την ανεργία στην πρωτεύουσα Μόσχα και το Λένινγκραντ. Συνολικά το ποσοστό της νεανικής ανεργίας βρίσκεται κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 13%. Αυτό κι αν είναι σύγκλιση με την Ευρώπη, που έλεγαν κάποτε οι εγχώριες μαζορέτες της ΕΕ για τη χώρα μας. Ένα ζοφερό μέλλον χωρίς δουλειά και χωρίς εφόδια, που διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο της ανεργίας στις φανερές και καμουφλαρισμένες τις εκδοχές, είναι ό,τι επιφυλάσσει για μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ο καπιταλισμός, είτε “παραδοσιακός” είτε “παλινορθωμένος”.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο Βασίλης Νεφελούδης και τα “κακά δαιμόνια” του ΚΚΕ

Βασίλης Κρίτσας

Ο Βασίλης Νεφελούδης ήταν στέλεχος του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ τη δεκαετία του 30′, μέλος της γενιάς που έκανε το έπος της Αντίστασης. Έβλεπε όμως το Ζαχαριάδη ως “κακό δαίμονα” για το Κόμμα, πέρασε με τους αναθεωρητές κι ως ένα βαθμό ακύρωσε ο ίδιος, με τα λεγόμενά του και την αυτοκριτική του, τα έργα των πρώτων χρόνων.
Γεννήθηκε το 1906 στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας από εύπορη οικογένεια, η οποία όμως ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη μοίρα των πιο πολλών προσφύγων που είχαν άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ήρθε σε επαφή με το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ, εκλέχτηκε Γραμματέας της Ομοσπονδίας στον Ηλεκτρισμό, Γραμματέας της ΚΟΑ και βουλευτής του Κόμματος, πρώτος σε ψήφους σε όλη την Αθήνα -χάρη στο εκλογικό σύστημα της εποχής, που επέτρεπε στον ψηφοφόρο να συμπεριλάβει κι υποψήφιους άλλων κομμάτων από αυτό που ψήφισε. Ο ίδιος έλεγε πως προσέγγισε τη μαρξιστική θεωρία, όταν έπεσε στα χέρια του μια μπροσούρα του Λένιν που μιλούσε για την ισότητα των δύο φύλων και περιέγραφε μια κατάσταση πολύ πιο κοντινή σε όσα είχε ζήσει ο ίδιος στο σπίτι του, σε σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Αναδείχτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, κατόπιν της παρέμβασης της Κομιντέρν, που όρισε νέα ηγεσία με επικεφαλής το Ζαχαριάδη, για να ξεπεράσει το Κόμμα τη βαθιά κρίση στην οποία είχε βυθιστεί στο διάστημα της φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ταχθεί εκ των υστέρων ενάντια στο μέτρο της κοοπτάτσιας και στην ηγεσία του Ζαχαριάδη, με τον οποίο ήρθε σε σύγκρουση μετά από κάποια χρόνια και αργότερα θεωρούσε… πράκτορα των σοβιετικών υπηρεσιών.
Ως τότε αναδείχτηκε στη θέση του Γραμματέα της ΚΕ -με το Ζαχαριάδη να είναι Γενικός Γραμματέας- και ήταν στην τριμελή Γραμματεία που διεύθυνε στην παρανομία το Κόμμα μετά τη σύλληψη του Ζαχαριάδη, μέχρι τον Απρίλη του 38′ που συνελήφθη και ο ίδιος. Έμεινε πολλά χρόνια στη φυλακή, όπου διαφώνησε με το Ζαχαριάδη, ενώ αργότερα διαγράφτηκε με την κατηγορία πως είχε συνομιλίες με τις αρχές για να υπογράψει δήλωση. Μεταφέρθηκε τελικά στην Ιταλία, όπου αποφυλακίστηκε με την απελευθέρωσή της, και πήγε στην Αίγυπτο όπου είχε ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος στις Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, το οποίο κατέστειλαν άγρια οι Άγγλοι -όταν εκδηλώθηκε υπέρ της κυβέρνησης του βουνού της ΠΕΕΑ- και καταδίκασε λανθασμένα κι η ίδια η ΕΑΜική ηγεσία, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη Συμφωνία του Λιβάνου.
Δεν αποκαταστάθηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 45′, αλλά στο επόμενο Συνέδριο που έγινε 16 χρόνια μετά, με το Κόμμα σε συνθήκες παρανομίας. Ενδιάμεσα ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στον ΕΡΓΑΣ, συνελήφθη, εξορίστηκε στην Ικαρία κι απελευθερώθηκε μετά από ένα χρόνο, για να μείνει κρυμμένος και παράνομος για επτά χρόνια σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη, μέχρι να αμνηστευθεί. Μετά την αποκατάστασή του, συμμετείχε στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ, εκλέχτηκε βουλευτής της.
Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της “Ανανέωσης” και της ομάδας του “ΚΚΕ εσ.” στη διάσπαση του ΚΚΕ, συμμετείχε ενεργά στην ηγεσία του, αλλά αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση το 77′ για να αφοσιωθεί στη συγγραφική δραστηριότητα, από την οποία ξεχωρίζει το βιβλίο του για την Ακτίνα Θ στις Φυλακές της Κέρκυρας και η μελέτη του για το Κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ενώ ο αδελφός του Παύλος έγραψε το βιβλίο για τις “πηγές της κακοδαιμονίας στο ΚΚΕ”, που συνοψίζει την οπτική και τα επιχειρήματα των αναθεωρητών για το Ζαχαριάδη και την ιστορική πορεία του ΚΚΕ.
Ανιψιός του είναι ο Ανδρέας Νεφελούδης, στέλεχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο Υπουργείο Εργασίας, που έχει κάνει κατά καιρούς διάφορες προκλητικές δημόσιες παρεμβάσεις, πχ για τη “φασιστική τρομοκρατία του ΠΑΜΕ“. Τα αντεργατικά μέτρα που θεσπίζει η κυβέρνησή του είναι η τελική συνέπεια του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος και της λεγόμενης “Ανανέωσης” που υπηρέτησε πολιτικά και ο Βασίλης Νεφελούδης, στο δεύτερο μισό της ζωής του. Πέθανε σαν σήμερα, στις 16 Ιουλίου του 2004, προτού προλάβει να δει το ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει κυβερνητικές θέσεις.

Μάκης Μαΐλης: Η σημασία και ο απόηχος της 12ης Ολομέλειας

Κατιούσα

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η εφημερίδα “Τα ΝΕΑ” κυκλοφόρησε με ένα ιστορικό ένθετο, αφιερωμένο στα 50 χρόνια από τη 12η Ολομέλεια και τη διάσπαση του ΚΚΕ. Αντιγράφουμε από την έκδοση και δημοσιεύουμε το άρθρο του Μάκη Μαΐλη, υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποτελεί όαση σε σχέση με τις υπόλοιπες τοποθετήσεις (ανάμεσά τους και ο γνωστός Θ. Πάγκαλος, που συμμετείχε σε εκείνη την Ολομέλεια ως στέλεχος του ΚΚΕ τότε) που φιλοξενούνται στον τόμο.

Το ΚΚΕ σε ντοκουμέντα του, ως καταστάλαγμα συλλογικών διαδικασιών, έχει επανειλημμένα εκτιμήσει ότι η 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ένα από τα ιστορικής σημασίας γεγονότα στην 100χρονη διαδρομή του. Θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία του ΚΚΕ (τότε διακυβευόταν ακόμα και η ύπαρξή του ως ΚΚ), αν δεν είχε επέλθει ρήξη των κομμουνιστικών δυνάμεων με τον αναθεωρητισμό-οπορτουνισμό.
Σε αρκετές περιπτώσεις η 12η Ευρεία Ολομέλεια εμφανίστηκε, κυρίως από τον Τύπο, αλλά και από τους ίδιους που στη συνέχεια συγκρότησαν το “ΚΚΕ εσ.” ως μια μάχη για την “καρέκλα” για την κατανομή των ηγετικών θέσεων. Πότε στην ιστορία του ΚΚΕ και τους διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν εκπορεύονταν οι διασπάσεις από προσωπικές φιλοδοξίες. Προέκυπταν από αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές που αφορούσαν το χαρακτήρα ή και τη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος. Γι’ αυτό και τέτοια ζητήματα είναι εξωπραγματικό να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια που κρίνονται αποχωρήσεις ή μετακινήσεις στελεχών των αστικών κομμάτων από το ένα στο άλλο, αν και ούτε σ’ αυτά είναι πάντα προσωπικά τα ελατήρια, παρότι πρόκειται για ταξικά ομοειδή κόμματα.
Η πολιτική γραμμή που οδηγούσε στη διάλυση του ΚΚΕ είχε αρχίσει να υλοποιείται πολύ πριν από το 1968. Ήδη από το 1956 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) είχε μετατραπεί με απόφασή της σε ενιαίο κόμμα, ενώ ιδρύθηκε ως συνασπισμός κομμάτων. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοούσε τη γραμμή που είχε χαράξει το ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης με το 20ό Συνέδριό του, καθώς και η απόφαση του ίδιου του ΚΚΕ να διαλύσει το 1958 τις παράνομες κομματικές οργανώσεις του στην Ελλάδα. Η ΕΔΑ, με τις μεγάλες δυνατότητες που υποστήριζαν ότι είχε, προβλήθηκε ως η μεγάλη κατάκτηση, μάλιστα μπορούσε κι έπρεπε να υποκαταστήσει το ΚΚΕ, αξιοποιώντας την εκτός νόμου θέση του, ενώ η ίδια δρούσε νόμιμα.
Η παραπάνω αρνητική εξέλιξη συνειδητοποιήθηκε από ένα τμήμα της ηγεσίας του ΚΚΕ λίγο πριν από τη δικτατορία κι ακόμα περισσότερο μετά την επιβολή της, οπότε βρισκόταν και η ΕΔΑ εκτός νόμου. Η διαπάλη στο ΚΚΕ οξύνθηκε και κορυφώθηκε το 1968. Ωστόσο οι εκφραστές του “ανανεωτικού” ρεύματος που ως τότε έπιναν νερό στο όνομα της ΕΔΑ την εγκατέλειψαν και ίδρυσαν το “ΚΚΕ εσωτ.”. Η επιδίωξη να απομονωθεί και να συρρικνωθεί το ΚΚΕ θεωρήθηκε πως έκανε περιττό το “όχημα ” της ΕΔΑ.
Πρέπει να επισημανθεί μία ακόμη πλευρά: Η ηγεσία του “ΚΚΕ εσωτ.” επικαλέστηκε την επέμβαση όπως έλεγε του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Βέβαια, αν αυτή η “επέμβαση” είχε γίνει παίρνοντας το ΚΚΣΕ το μέρος των δικών τους απόψεων, προφανως δε θα είχαν κανένα πρόβλημα, όπως δεν είχαν και το 1956, όταν έγινε η παρέμβαση εξι ΚΚ στο ΚΚΕ προκειμένου να καθαιρεθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και να διαμορφωθεί η μεταρρυθμιστική στρατηγική του “κοινοβουλευτικού δρόμου” προς το σοσιαλισμό.
Η 12η ευρεία Ολομέλεια, όπως και η προηγηθείσα 11η Ολομέλεια που συγκλήθηκαν μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν υποχρεωμένες από τις ίδιες τις εξελίξεις να δώσουν απάντηση στα δικαιολογημένα ερωτήματα: Γιατί δεν προβλέφτηκε η δικτατορία; Γιατί το Κόμμα και το κίνημα ήταν ανέτοιμα να οργανώσουν αντίδραση από τις πρώτες ακόμα μέρες; Έτσι, άνοιξε εκ των πραγμάτων η συζήτηση για τις επιλογές και την πορεία του Κόμματος πριν από τη δικτατορία, κυρίως γύρω από την απόφαση της 8ης Ολομέλειας του 1958 με την οποία το ΚΚΕ διέλυσε τις παράνομες οργανώσεις του στην Ελλάδα και ενέταξε τους κομμουνιστές σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, την ΕΔΑ.
Η 12η Ολομέλεια, παρά το γεγονός ότι δεν έβαλε το μαχαίρι στη στρατηγική και τις επιλογές του Κόμματος της δεκαετίας του ’50, κατάφερε να ανακόψει τη συνεχώς φθίνουσα πορεία του ΚΚΕ, το οποίο στη συνέχεια συγκρότησε παράνομες κομματικές οργανώσεις και ίδρυσε την ΚΝΕ, που αποτέλεσαν την ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της δικτατορίας από τα πάνω (τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ή δυτικοευρωπαϊκά κράτη), αντίθετα, διακήρυσσε ότι η ανατροπή της χούντας πρέπει να συντελεστεί ως αποτέλεσμα λαϊκής πάλης και εξέγερσης και με κάθε μορφή.
Οι αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ το 1968, ανάμεσά τους μέλη της ΚΕ και του ΠΓ είχαν την αυταπάτη ότι θα συμπαρατάσσονταν μαζί τους κομμουνιστές και οι αριστεροί αγωνιστές, καθώς και οι χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που βρίσκονταν στις φυλακές και τις εξορίες.
Ποντάριζαν στο γεγονός ότι το αναθεωρητικό-οπορτουνιστικό ρεύμα είχε ισχυροποιηθεί και κυριαρχούσε σε ορισμένα ΚΚ της Δυτικής καπιταλιστικής Ευρώπης, με ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη, όπως το ιταλικό ΚΚ. Ακόμα, πίστευαν ότι τους ευνοούσε το έδαφος που είχαν καλλιεργήσει φραξιονιστικά μέσα στην ΕΔΑ και τη νεολαία της, καθώς και το ότι τα στελέχη που συγκρότησαν την ηγεσία του “ΚΚΕ εσ.” ήταν αρκετά προβεβλημένα.
Έγινε το αντίθετο. Με μεγάλη πλειοψηφία τους απέρριψαν, τόσο οι κομμουνιστές που βρίσκονταν στην Ελλάδα, όσο και εκείνοι που ζούσαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και τ’ άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η οπορτουνιστική ομάδα, όπως έδειξε όλη η ιστορία του οπορτουνισμού στον 20ό αιώνα μέχρι σήμερα, έκρυβε την ουσία των απόψεών της υπέρ της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού. H βασική τους ιδεολογική και πολιτική άποψη συγκαλύπτονταν και από την κριτική σε υπαρκτές, σοβαρές αδυναμίες στη δράση του Κόμματος, όχι βεβαίως με στόχο τη διόρθωσή τους. Οι αδυναμίες ήταν προϊόν της ήττας στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και της στρατηγικής του κόμματος, στην οποία είχαν ενεργητική συμμετοχή και οι ίδιοι οι οπορτουνιστές, ενώ βάρυναν και επιλογές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.
Η πορεία της επιρροής του λεγόμενου “ΚΚΕ εσ.” ήταν φθίνουσα, αν και απολάμβανε τη συμπάθεια των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των τότε ΜΜΕ, λόγω της αναθεωρητικής και αντισοβιετικής του κατεύθυνσης. Οι ίδιοι και τ’ άλλα κόμματα αποκαλούσαν το ΚΚΕ “ΚΚ Εξωτερικού”. Ο Τύπος της εποχής, δίχως να παύει να τους αποκαλεί κάποιες φορές “βασιλοκομμουνιστές”, γενικά τους περιέβαλλε με τον χαρακτηρισμό “ανανέωση”, που και οι ίδιοι κατά κόρον χρησιμοποίησαν, παρότι τίποτα το νέο δεν έφεραν. Οι απόψεις τους ήταν αναμάσημα με δήθεν κομμουνιστική φρασεολογία των σοσιαλδημοκρατικών θεωριών του 19ου αιώνα. Ο “σοσιαλισμός με δημοκρατία κι ελευθερία” που επικαλέστηκαν, είναι ψευδεπίγραφος και σημαίνει απευθείας αποδοχή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που δεν εξανθρωπίζεται. Πραγματική ελευθερία και δημοκρατία υπάρχει για όλο το λαό μόνο όταν ηεργατική τάξη, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα κατακτήσει τη δική τους εξουσία και κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, εφόσον δηλαδή καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η ιδεολογική χρεωκοπία του “ΚΚΕ εσωτ.” δεν ανέκοψε την επιδίωξη να επαναληφθεί το πείραμα της ΕΔΑ με την μετατροπή του σε ΕΑΡ και μέσα από τη δημιουργία του τότε ενιαίου Συνασπισμού, αξιοποιώντας και τις αντεπαναστατικές εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η ΕΑΡ και άλλοι, επιχείρησαν, μαζί με στελέχη του ΚΚΕ, να το διαλύσουν (1989-1991) και αυτή η προσπάθεια απέτυχε.
Οι επιλογές του “ΚΚΕ εσ.” καθώς και συνολικά του “ευρωκομμουνιστικού ρεύματος”, σε καμία περίπτωση δε δικαιώνονται από τις αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν την αντεπανάσταση του 1989-1991 στη Σοβιετική Ένωση και στα άλλα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι δυνάμεις που εξέθρεψαν την αντεπανάσταση, μέσα στα ίδια τα ΚΚ εξουσίας, τροφοδοτήθηκαν από επιλογές που δανείζονταν συνταγές του καπιταλισμού προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η σημασία της 12ης Ολομέλειας και των συνολικών εκτιμήσεων του Κόμματος για τον επικίνδυνο, διαβρωτικό ρόλο του οπορτουνισμού και κυρίως για τις αρνητικές επιπτώσεις του στο εργατικό-λαϊκό κίνημα επαληθεύονται, όχι μόνο από την πορεία του λεγόμενου “ΚΚΕ εσ.” και των άλλων πολιτικών σχημάτων που γέννησε αυτό, αλλά και από την πορεία του ΣΥΝ μετά το 1991. Ο ΣΥΝ, ως “αριστερή” αντιπολίτευση στήριξε κρίσιμες επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας, πχ. τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, συνολικά τις μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ακόμα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κατά την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τον πόλεμο στο Ιράκ κ.α.
Πιο καταφανής γίνεται ο ρόλος του οπορτουνισμού, που από τη φύση του μεταλλάσσσεται πολύ γρήγορα σε αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικό όταν αρπάξει την ευκαιρία να σχηματίσει ή να συνεργαστεί με κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και στην εξαγορά συνειδήσεων και έχει γοητευθεί από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τις βάσεις τους, μπορεί να μην είναι ακριβώς “εικόνα και ομοίωση” των οπορτουνιστών του 1968, οπωσδήποτε όμως είναι η ακόμα δεξιότερη φυσική εξέλιξη των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών τους.
Εξάλλου, αυτή είναι η πορεία και όσων ΚΚ απέβαλαν τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες. Η μεγαλύτερη υπηρεσία τους στο καπιταλιστικό σύστημα (βλ. πχ. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) είναι ότι τσάκισαν μεγάλα εργατικά κινήματα, οδηγώντας τα στο συμβιβασμό με το κεφάλαιο και στην ενσωμάτωση, προκειμένου να υλοποιηθεί η στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Κ for Κυβέρνηση: Το “Κάπα” του Γ. Μπανιά και του ΚΚΕ Εσωτερικού

Σφυροδρέπανος

Σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Γ. Μπανιά, ιστορικού στελέχους του χώρου της λεγόμενης “ανανεωτικής Αριστεράς”, που σε πολλές εκδοχές της ανανεώθηκε τόσο πολύ, ώστε να καταλήξει στην παμπάλαια σκουριά της σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτή είναι μια παράδοξη παραλλαγή της γνωστής ρήσης του Γκράμσι για την εποχή των τεράτων, το νέο που παλεύει να γεννηθεί και το παλιό που αντιστέκεται -για αυτό και πολλές φορές περιβάλλεται το μανδύα της ανανέωσης.
Δε σκοπεύω να παραθέσω κάποια εξαντλητική ιστορική αναδρομή στην πολιτική διαδρομή του Μπανιά -που υπήρξε στα νιάτα του, για ένα φεγγάρι, μέλος του παράνομου ΚΚΕ, στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα και του ΚΚ Αυστρίας -ή το ΚΚ Γερμανίας, κατά άλλες πηγές! Θα σταθώ μόνο σε ένα-δύο σημεία, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά της προσωπικής του πορείας, και δίνουν το πολιτικό του στίγμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80′, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” περνούσε μια σημαντική εσωτερική κρίση σχετικά με την ταυτότητά του και την ανάγκη μετεξέλιξής του, η οποία τελικά και υπερψηφίστηκε -καταλήγοντας στην ΕΑΡ που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ στον Ενιαίο Συνασπισμό- ενάντια σε μια ισχυρή μειοψηφία, γύρω από το γραμματέα του κόμματος, που συνέχισε με το ίδιο όνομα και την προσθήκη του όρου “ανανεωτική αριστερά”. Η ίδια που έμεινε αργότερα και στο αρκτικόλεξο της ΑΚΟΑ.
Η διαφωνία του Μπανιά θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής δύο ζητήματα. Πρώτον, η διατήρηση του περιβόητου “κάπα”, δηλ του όρου “κομμουνιστικό” στο όνομα του πολιτικού φορέα. Και κατά δεύτερον, η αρνητική στάση σε μια πιθανή κεντρική συνεργασία με το ΚΚΕ. Από αυτήν την τελευταία άποψη, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε σε όσους έμειναν τότε στο (μετεξελιγμένο) “εσ.” ότι ήταν ειλικρινείς σε ό,τι αφορά τη συνεργασία, την ενότητα κτλ.
Ο Γ. Μπανιάς εγκατέλειψε τελικά το όνομα -όχι όμως και τον όρο “κομμουνιστικό”- με την ΑΚΟΑ, η οποία συμμετείχε αργότερα και στο Συνασπισμό, που μετεξελίχθηκε με τη σειρά του στο Σύριζα, το σημερινό κυβερνών κόμμα.

Ο ίδιος δεν πρόλαβε το Σύριζα να εκτινάσσει τα ποσοστά του και να μετατρέπεται σε κόμμα εξουσίας, αφού έφυγε το Μάρτη του 2012, λίγους μόλις μήνες πριν από τις διπλές εκλογές εκείνου του χρόνου, που έκαναν το Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση -ενώ στην πολιτική κηδεία του, το φέρετρό του σκεπαζόταν από τη σημαία του “ΚΚΕ εσ.” κι όχι του Σύριζα.Από αυτήν την άποψη, δεν πρόλαβε να δει τους καρπούς της δράσης του, τις προσδοκίες του να επιβραβεύονται, άφησε όμως τη σπορά του και πολλούς νεότερους ηλικιακά συντρόφους του, που σήμερα είναι κυβερνητικά στελέχη.
Αν έπρεπε να εκφράσουμε με σύγχρονους όρους την τότε διαφοροποίησή του με τον Κύρκο, θα λέγαμε πως το ανανεωτικό ρεύμα του Κύρκου εκφράστηκε κατεξοχήν από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, που σήμερα είναι η μισή στο Κίνημα Αλλαγής (το ψευδώνυμο του νέου ΠΑΣΟΚ), εκτός από τον κυρ-Φώτη που είναι κι αυτός στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ενώ το ανανεωτικό ρεύμα του Μπανιά, είναι κομμάτι του βαθέως Σύριζα, που ουδέποτε προβληματίστηκε κι αμφισβήτησε τις κεντρικές επιλογές του. Οι διαφορές δηλαδή παραμένουν δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.
Το βασικό όμως είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται να δικαιώνεται η μάχη αυτών των ρευμάτων για το περιβόητο “κάπα”. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό -ούτε καν με τις θέσεις του ευρωκομμουνισμού της εποχής εκείνης, αν και οπωσδήποτε εκεί έχει τις ρίζες του- ούτε καν με το κόμμα, αλλά με την κυβέρνηση, που είναι ο αυτοσκοπός για το σύγχρονο Σύριζα και για κάθε αστικό κόμμα, που σέβεται τον εαυτό του.
Τα υπόλοιπα “κάπα” ξεχάστηκαν γρήγορα, έγιναν βαρίδια, έχασαν ακόμα και την επικοινωνιακή τους αξία, και σε κάθε περίπτωση, περισσεύουν…

Το άρθρο του Κ. Σκολαρίκου για τη διάσπαση του ΚΚΕ το 68′

Κατιούσα

Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε από το Ένθετο Αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών για τα 50 χρόνια από τη διάσπαση του ΚΚΕ, στη 12η Ολομέλεια του 1968, το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Σκολαρίκου για το ιστορικό πλαίσιο και τα σύγχρονα διδάγματα των γεγονότων της εποχής.

Ιστορικό πλαίσιο και σύγχρονα διδάγματα -12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1968)
Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα.

Στη 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ συντελέστηκε η οργανωτική διάσπαση του ΚΚΕ και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού”. Ωστόσο, στις διάφορες πολιτικές εξιστορήσεις, στα επετειακά αφιερώματα κ. λπ. αμελώς φωτίζονται ή και συσκοτίζονται οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτήν, προς όφελος αφηγήσεων που επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως διαμάχη “ανανεωτικών”-“δογματικών”, ακόμα και ως συνέπεια παθογενειών σύμφυτων με την “Αριστερά”.
Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου της 12ης Ολομέλειας είναι απαραίτητη για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα. Η 12η Ολομέλεια συνιστά αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής εξίσωσης, βασικότεροι συντελεστές της οποίας ήταν:
1. Η διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ αναφορικά με την εξέλιξη της ταξικής πάλης την κρίσιμη δεκαετία του 1940, οπότε οι εργατικές-λαϊκές μάζες βγήκαν στο ιστορικό προσκήνιο, φτάνοντας να αμφισβητήσουν την υπόσταση της καπιταλιστικής εξουσίας. Η διαπάλη διεξαγόταν μετά το τέλος του αγώνα του ΔΣΕ (1949) σε πρωτόγνωρες συνθήκες στρατιωτικής ήττας, πολιτικής προσφυγιάς της πλειονότητας των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και μακρόχρονης εξορίας-φυλάκισης ή παράνομης δράσης όσων παρέμειναν στην Ελλάδα. Συνδεόταν με την οργανωτική συγκρότηση και δράση του ΚΚΕ σε συνθήκες παρανομίας. Ταυτόχρονα, συνδεόταν με στρατηγικές επεξεργασίες του ΚΚΕ (Σχέδιο Προγράμματος 1953), οι οποίες, παρά τις αντιφάσεις τους, αποτελούσαν βήμα προς τα μπρος, αφού προσδιόριζαν την επερχόμενη επανάσταση ως σοσιαλιστική.
2. Η κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ως αναπόσπαστο μέρος του οποίου δρούσε το ΚΚΕ.
Α) Στο πλαίσιο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919-1943), την περίοδο του Μεσοπολέμου, θεωρήθηκε απαραίτητο για τις περισσότερες χώρες το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην καπιταλιστική και τη σοσιαλιστική εξουσία και σε αυτή την κατεύθυνση υιοθετήθηκε ο σχηματισμός αντιφατικών κυβερνήσεων συνεργασίας των κομμουνιστών με αστικές δυνάμεις.
Β) Στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, υπερίσχυσε η τάση που εξέφραζε τις κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες αντιδρούσαν στην επέκταση και εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και βιομηχανία κ.ά.). Επίσης, το συνέδριο γενίκευσε τη  γραμμή της “ειρηνικής συνύπαρξης” ιμπεριαλισμού-σοσιαλισμού, που επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων για τη δυνατότητα μακρόχρονης συμβίωσής τους και συνδυάστηκε με την πρόταξη της θέση περί της δυνατότητας “κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό”.
Γ) Η επιδίωξη “κοινοβουλευτικού περάσματος” σε συνδυασμό με τη στρατηγική των ενδιάμεσων κυβερνήσεων (αντιμονοπωλιακών κ.ά.) οδήγησε τα Κ.Κ. των καπιταλιστικών κρατών στη συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (και όχι μόνο), με σκοπό την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων που θεωρητικά θα επέτρεπαν τον ταξικό αναπροσανατολισμό αρχικά του αστικού κράτους και στη συνέχεια της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας. Επρόκειτο για τις βάσεις του λεγόμενου “ευρωκομμουνιστικού” ρεύματος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η 6η Ολομέλεια (1956) αποφάσισε την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από τη θέση του γενικού γραμματέα, ενώ η 7η Ολομέλεια (1957) τον διέγραψε από το ΚΚΕ. Σε ανάλογο κλίμα, η προγραμματική διακήρυξη της 7ης Ολομέλειας έθεσε ως στόχο την Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή, με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και με αστικά κόμματα.
Οι αποφάσεις επέδρασαν και στην οργανωτική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Η Α’ Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ (1956), που είχε συγκροτηθεί ως συνασπισμός κομμάτων, αποφάσισε τη μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα, ενώ η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) αποφάσισε την αυτοδιάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τη διάχυση των μελών τους στην ΕΔΑ, στο όνομα της διευκόλυνσης της δράσης. Έτσι, εγκαταλείφθηκαν οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και ακυρώθηκε η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ στα όρια μιας ρεφορμιστικής στρατηγικής.
Τα αρνητικά αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Έτσι, δυνάμεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μέχρι πρότινος είχαν συμπαραταχθεί με στελέχη της φραξιονιστικής ομάδας Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου κ.ά., άρχισαν να συνειδητοποιούν το πρόβλημα από τη διάλυση του ΚΚΕ. Σε αυτή τη βάση, η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1965) αποφάσισε τη λήψη πρωτοβουλιών για την de facto νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Ωστόσο δε διασφαλίστηκε η εφαρμογή της, η οποία συναντούσε την αντίδραση στελεχών του κόμματος που υιοθετούσαν “ευρωκομμουνιστικές” θέσεις.
Η επιβολή της απριλιανής δικτατορίας άλλαξε τα δεδομένα, διότι:
1. Η απουσία κομματικών οργανώσεων διευκόλυνε τα κατασταλτικά χτυπήματα της δικτατορίας, ενώ δυσχέρανε την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε συνθήκες δικτατορίας.
2. Η απαγόρευση δράσης της ΕΔΑ αντικειμενικά ακύρωσε το κυριότερο επιχείρημα υπέρ της διάλυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων.
Παράλληλα, ο “ευρωκομμουνισμός” ωρίμασε ως αστικό πολιτικό ρεύμα. Τα “ευρωκομμουνιστικά” κόμματα αμφισβήτησαν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απαρνήθηκαν το μαρξισμό-λενινισμό ως καθοδηγητική αρχή των αποφάσεών τους και τη δικτατορία του προλεταριάτου ως επιδιωκόμενη εξουσία, αποδέχτηκαν την καπιταλιστική δημοκρατία και εξουσία, συμφιλιώθηκαν με τις διεθνείς αξιώσεις της αστικής τους τάξης και τη συμετοχή της στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), ενώ εναρμονίστηκαν και με την καπιταλιστική κριτική στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ανάλογη ήταν η στάση όσων στελεχών του ΚΚΕ υιοθετούσαν τις “ευρωκομμουνιστικές” επεξεργασίες.
Σε αυτές τις συνθήκες, αποδείχτηκε πως το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΚΚΕ, παρά τις αδυναμίες του στη διαμόρφωση επανστατικής στρατηγικής, ποτέ δεν αποδέχτηκε υποχωρήσεις αρχών. Η 12η Ολομέλεια διαδραμάτισε θετικό ρόλο, διότι:
1. Εξασφάλισε την ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ, την οργανωτική του αυτοτέλεια, παρά τις αντιφάσεις που συνέχισαν να υπάρχουν στη στρατηγική του ΚΚΕ.
2. Έφερε στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
3. Μέσω της ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων και τη συγκρότηση σε συνέχεια της ΚΝΕ ανακόπηκε η φθίνουσα οργανωτική πορεία του ΚΚΕ και πολλοί νέοι κομμουνιστές εντάχθηκαν στο ΚΚΕ και συνέβαλαν στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Εξάλλου, με τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας συμπαρατάχθηε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών κρατούμενων και των πολιτκών προσφύγων και σε μια πορεία η πλειονότητα των μελών και οπαδών της ΕΔΑ.
4. Καλλιέργησε κομμουνιστικά αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνισμό και στο “ευρωκομμουνιστικό” ρεύμα. Αυτά μαζί με άλλους ιστορικούς και πολιτικούς παράγοντες συνέβαλαν στη διάσωση του χαρακτήρα του κόμματος και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1989-1991, την εποχή της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων και της σχεδιασμένης προσπάθειας διάλυσης του ΚΚΕ από στελέχη του ίδιου, της ΕΑΡ και άλλων σοσιαλδημοκρατών.
Από την άλλη πλευρά, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” ακολούθησε τη γενική πορεία των “ευρωκομμουνιστικών” κομμάτων. Για ένα διάστημα καμουφλάρισε με κομμουνιστική φρασεολογία τις σοσιαλδημοκρατικές του θέσεις, ενώ σύντομα ολοκλήρωσε τη μετάλλαξή του και την ένταξή του στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η υποστήριξη ενός “σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” αποδείχτηκε το πρόσχημα για την ενσωμάτωση στο απάνθρωπο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού.
Διόλου τυχαία, λοιπόν, οι του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι ιδεολογικοί απόγονοι του “ΚΚΕ Εσωτερικού” πρωτοστατούν σήμερα στα αντεργατικά-λαϊκά μέτρα, προσφέροντας χρήσιμες υπηρεσίες στην καπιταλιστική εξουσία και τους διεθνείς συμμάχους της. Είχαν προηγηθεί οι ομογάλακτοί τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας χωρών ή κρατιδίων στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Γερμανία κ.λπ. (βλ. κυβερνήσεις Πρόντι, Ντ’ Αλέμα, Μιτεράν, Ζοσπέν κ.ά.)

Η κορύφωση του ψυχρού πολέμου κι ένα αεροσκάφος

Κατιούσα

Σήμερα είναι η επέτειος ενός ξεχασμένου αλλά σημαντικού στην εποχή του επεισοδίου του Ψυχρού Πολέμου, με την καταδίκη του Αμερικανού πιλότου της CIA, Φράνσις Γκάρι Πάουερς, για κατασκοπία σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης. Το συμβάν, παρότι επιλύθηκε τελικά χωρίς σοβαρές συνέπειες, αποτέλεσε τροχοπέδη στις ειρηνευτικές προσπάθεια που βρίσκονταν σε εξέλιξη και απέδειξε πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν εγκατέλειψε ποτέ το στόχο της υπονόμευσης του μεγάλου αντιπάλου του, αποσπώντας πληροφορίες με κάθε μέσο.
Ο 31χρονος Πάουερς είχε ήδη πραγματοποιήσει πολλές αποστολές τέτοιου είδους στο παρελθόν. Η CIA τον είχε προσλάβει το 1956 ως πιλότο του κατασκοπευτικού αεροσκάφους Lockhead U-2, που έφτανε στα 80.000 πόδια ύψος, ώστε να μη γίνεται αντιληπτό από τη σοβιετική αεράμυνα. Το U-2 ήταν εξοπλισμένο με κάμερα τελευταίας τεχνολογίας, ικανή να τραβά φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης απο τα όρια της ατμόσφαιρας. Αν και οι Σοβιετικοί είχαν αντιληφθεί τις δραστηριότητες του αεροσκάφους, αρχικά δεν ήταν σε θέση να απαντήσουν αποτελεσματικά. Την Πρωτομαγιά του 1960 όμως κατόρθωσαν, παρακολουθώντας το από χαμηλότερο υψόμετρο, να το καταρρίψουν πάνω από το Σβερντλόφσκ. Ο Πάουερς μάλιστα δεν κατάφερε να ενεργοποιήσει το μηχανισμό και κατέληξε με το αλεξίπτωτό του κατευθείαν σε σοβιετικά χέρια. Οι ΗΠΑ και ο τότε πρόεδρος Αϊζενχάουερ αγνοουσαν πώς το αεροπλανο ειχε περιέλθει σχεδόν άθικτο, με όλο του τον κατασκοπευτικό μηχανισμό, στους Σοβιετικούς, βγάζοντας ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία “μετεωρολογικό αεροσκάφος” είχε συντριβεί “λόγω προβλημάτων με τη συσκευή οξυγόνου”. Ο Πάουερς ανακρίθηκε για μήνες, ομολόγησε την κατασκοπευτική του δραστηριότητα και προχώρησε σε δημόσια απολογία. Προσπάθησε κατά το δυνατόν να κρατήσει κρυφές κάποιες πληροφορίες, ορισμένες από τις οποίες πάντως μάθαιναν οι Σοβιετικοί από διαρροές στον αμερικανικό Τύπο.
Ο Πάουερς φυλακίστηκε για δύο χρόνια μολονότι αρχικά ρου είχε επιβληθεί ποινή δέκα ετών, μετά από ανταλλαγή με το σοβιετικό πράκτορα Ρουντολφ Άμπελ. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, ο Πάουερς έλαβε ψυχρή υποδοχή αργότερα όμως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, του απονεμήθηκε σειρά μεταλλίων ναι βραβείων, καθώς με την έλλειψη του αντιπάλου δέους, η περιπέτεια του από πηγή αμηχανίας για τις ΗΠΑ, μετατράπηκε σε “ηρωική πράξη” κατά του κόκκινου εχθρού.