22 Φεβ 2018

Ριζοσπαστικός κι αμφιλεγόμενος: Μάλκολμ Χ, η ζωή και η δολοφονία του

Ήταν ένα απόγευμα σαν σήμερα στις 21 Φλεβάρη 1965, όταν έπεφτε νεκρός στη Νέα Υόρκη ο Malcolm X, από σφαίρες πρώην ομοϊδεάτων του στο “Έθνος του Ισλάμ”. Υπήρξε ένας από τους μαχητικότερους και παράλληλα πιο αμφιλεγόμενους ηγέτες του κινήματος χειραφέτησης των Αφροαμερικανών. Αντιμετωπίζεται συνήθως ως ο αντίθετος πόλος στον πασιφισμό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, καθώς σε αντίθεση με εκείνον, προέτρεπε τους ομόφυλούς του να αντιπαλέψουν το ρατσισμό “με κάθε απαραίτητο μέσο”. Γεννήθηκε στην Ομάχα το 1925, ενώ από πολύ νωρίς ήρθε σε επαφή με τη ρατσιστική βία. Οι γονείς του Μάλκολμ, ως υποστηρικτές του παναφρικανιστή ηγέτη Μάρκους Γκάρβεϋ, υφίσταντο διαρκείς απειλές από οργανώσεις όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν, της οποίας άνδρες είχαν σπάσει τα τζάμια του σπιτιού της στην Ομάχα. Αργότερα ένα από τα σπίτια τους κάηκε από τη “Μαύρη Λεγεώνα”, μια ομάδα που είχε αποσπαστεί από την ΚΚΚ. Η κατάσταση αυτή ανάγκασε την οικογένεια του Μάλκολμ να αλλάζει συχνά πόλη διαμονής. Όταν εκείνος ήταν 6 χρονών, ο πατέρας του χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αρκετοί συγγενείς του πάντως είχαν διαπιστωμένα πέσει θύματα ρατσιστικής βίας, όπως ένας θείος του που είχε λιντσαριστεί από λευκούς. Η μητέρα του έκανε αργότερα άλλη σχέση, αλλά ο άνδρας την εγκατέλειψε όταν έμεινε έγκυος. Μην αντέχοντας το πλήγμα, μετά από νευρικό κλονισμό μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική, αφήνοντας απροστάτευτα τον ίδιο και τα έξι του αδέλφια. Αρχικά ο Μάλκολμ έμενε με γείτονες, ενώ αργότερα εστάλη σε κατάστημα κράτησης ανηλίκων στο Μίσιγκαν, όπου φοίτησε σε ένα γυμνάσιο στο οποίο ήταν ο μόνος Αφροαμερικανός.
Παρότι ήταν άριστος μαθητής, ένας καθηγητής  του είπε πως το να γίνει δικηγόρος “δεν είναι ρεαλιστικός στόχος για ένα νέγρο”. Υπό αυτές τις συνθήκες, εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 και πήγε να ζήσει με την ετεροθαλή αδελφή του στη Βοστώνη. Εργάστηκε στους σιδηρόδρομους και στα 17 του μετακόμισε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης.  Από μικρή ηλικία, η φτώχεια τον είχε οδηγήσει σε παραβιάσεις του νόμου, αφού από την ηλικία των 9 ξεκίνησε να κλέβει τρόφιμα. Αργότερα, στη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη μπήκε βαθιά στην παρανομία, ασχολούμενος με το εμπόριο ναρκωτικών, την πορνεία (ως μαστροπός αλλά κατά ορισμένους και προσφέροντας ενίοτε ο ίδιος τις υπηρεσίες του σε άνδρες) και τον τζόγο. Συνελήφθη πρώτη φορά στα 19 του χρόνια, για την κλοπή μιας γούνας της αδελφής του, ενώ ακολούθησαν δυο συλλήψεις για ληστεία με απειλή όπλου και διαρρήξεις. Στη φυλακή, οι συγκρατούμενοι στο κελί του τον φώναζα “Σατανά”, λόγω του ότι συνήθιζε να τριγυρίζει μουρμουρίζοντας κατάρες για το Θεό και τη Βίβλο. Την ίδια περίοδο άρχισε να διαβάζει φανατικά όλα τα βιβλία της φυλακής κι οτιδήποτε άλλο έπεφτε στα χέρια του. Ακολουθώντας το παράδειγμα των αδελφών του, έγινε μέλος της οργάνωσης “Έθνος του Ισλάμ”, που κήρυττε την αυτάρκεια των μαύρων, ευαγγελιζόταν την επιστροφή  των Αφροαμερικανών στην Αφρική, ενώ ισχυριζόταν πως οι λευκοί είναι “γαλανομάτηδες διάβολοι”. Διατηρούσε μάλιστα αλληλογραφία με τον ηγέτη της Elijah Muhammad. To 1950 δημιουργήθηκε φάκελος για εκείνον στο FBI, καθώς είχε γράψει επιστολή στον πρόεδρο Τρούμαν δηλώνοντας “κομμουνιστής” και αντίθετος στον πόλεμο της Κορέας. Η υπηρεσία τον παρακολουθούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, δυσκολευόταν όμως να βρει στοιχεία εναντίον του, καθώς όπως ανέφερε ένας πληροφοριοδότης το 1958, μετά την αποφυλάκισή του ήταν ένας άνδρας “αμέμπτου ηθικής”, που “δεν καπνίζει και δεν πίνει”. Την ίδα χρονιά αντικατέστησε το επίθετό του “Λιτλ”, με το Χ, το οποίο συμβόλιζε το άγνωστο αφρικανικό όνομα των προγόνων του.
Με το φίλο του και θρύλο της πυγμαχίας Μωχάμετ Άλυ. Τον είχε προσηλυτίσει στο “Έθνος του Ισλάμ”, ωστόσο μετά τη ρήξη του με αυτό ο Άλυ τον απέρριψε, κάτι που αργότερα χαρακτήριζε το “μεγαλύτερο λάθος της ζωής του”.
Βγαίνοντας από τη φυλακή το 1952, ο Μάλκολμ εγκαταστάθηκε στον αδερφό του στο Ντιτρόιτ, όπου αναμείχθηκε ενεργά στο Έθνος του Ισλάμ. Έγινε ιερέας του κινήματος και ίδρυσε για λογαριασμό του τζαμιά στη Βοστώνη και τη Φιλαδέλφεια, ενώ για χρόνια ήταν επικεφαλής του τζαμιού του Χάρλεμ. Εξέδωσε επίσης την εφημερίδα του κινήματος, έδωσε λόγους σε δεκάδες πανεπιστήμια της χώρας, συνομιλούσε με άλλους ηγέτες του κινήματος των Αφροαμερικανών και συναντήθηκε επίσης με αρχηγούς ξένων κρατών, μεταξύ άλλων τον Νάσερ και τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος είχε δηλώσει εντυπωσιασμένος από εκείνον και τον προσκάλεσε στην Αβάνα. Χάρη στις ενέργειές του, το Έθνος του Ισλάμ από λίγες εκατοντάδες μέλη έφτασε στις αρχές του ’60 να διαθέτει 75.000. Εκείνη την περίοδο, ο Μάλκολμ Χ κατήγγειλε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους μετριοπαθείς αφροαμερικανούς ηγέτες ως “μπαρμπά-Θωμάδες”, ενώ την πορεία του τελευταίου στην Ουάσινγκτον όπου έδωσε την περίφημη ομιλία “Έχω ένα όνειρο” τη χαρακτήρισε “Φάρσα της Ουάσινγκτον”.
Η πίστη του στον απόλυτο διαχωρισμό λευκής και μαύρης φυλής άρχισε να κλονίζεται μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα το 1964. Παράλληλα, άρχισε να απογοητεύεται από τη συμπεριφορά του μέντορά του Muhammad, ο οποίος ενάντια στις διδασκαλίες του είχε αποκτήσει πολλά εκτός γάμου παιδιά. H οριστική ρήξη μεταξύ των δύο ανδρών, ήρθε το 1963, όταν ο Μάλκολμ Χ ισχυρίστηκε πως η δολοφονία του Κέννεντυ ήταν κάτι σαν αναμενόμενη τιμωρία για τις πράξεις του προέδρου. Λίγους μήνες αργότερα, ο Μάλκολμ Χ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από “Έθνος του Ισλάμ”, ασπαζόμενος το παραδοσιακό σουνιτικό Ισλάμ κι υιοθετώντας το όνομα El-Hajj Malik El-Shabazz. Το “Έθνος του Ισλάμ” αντέδρασε βίαια στην αποχώρηση, και, μετά από μήνες απειλών κι εκφοβισμών, στις 14 Φλεβάρη το σπίτι του δέχτηκε επίθεση με βόμβες μολότωφ, την ώρα που ήταν μέσα ο ίδιος, οι τέσσερις κόρες και οι έγκυος συζυγό του. Τότε η οικογένεια γλίτωσε καταφεύγοντας στην αυλή. Ωστόσο μια βδομάδα μετά, ενώ έδινε ομιλία στην αίθουσα δεξιώσεων του Audubon, τρεις άνδρες άνοιξαν πυρ εναντίον του, προκαλώντας το θάνατό του λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 39 ετών. Μέχρι σήμερα υπάρχει μεταξύ μελετητών του Μάλκολμ Χ η υπόνοια πως το FBI, γνωρίζοντας κάθε κίνηση του ίδιου, αλλά έχοντας παράλληλα πολλούς πληροφοριοδότες εντός του “Έθνους του Ισλάμ” γνώριζε εκ των προτέρων το σχέδιο δολοφονίας του Αφροαμερικανού ηγέτη και δεν έκανε τίποτε για να το αποτρέψει. Κατά καιρούς ανακινούνται διάφορα σενάρια για τις ακριβείς συνθήκες της δολοφονίας του, δίχως ως σήμερα να έχει δοθεί οριστική απάντηση, δεδομένου ότι και όλοι οι καταδικασθέντες για τη δολοφονία, που έχουν εδώ και χρόνια βγει από τη φυλακή, ορκίζονταν για την αθωότητά τους.

Δηλαδή τι θα κάνετε, θα γκρεμίσετε τις πολυεθνικές;

Οι τοποθετήσεις του Θανάση Παφίλη και του Δημήτρη Κουτσούμπα στην Βουλή για το σκάνδαλο της «Novartis»

«To KKE θα κάνει ό,τι μπορεί, όπως έκανε πάντα, ώστε ένα μέρος, τουλάχιστον, της αλήθειας να αποκαλυφθεί και ο ελληνικός λαός να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει και τι παιχνίδια παίζονται»,
Δηλαδή τι θα κάνετε, θα γκρεμίσετε τις πολυεθνικέςτόνισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής όπου συζητείται η σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση «Novartis».
Επισήμανε ότι το ΚΚΕ λέει «όχι στα παιχνίδια», η θέση του Κόμματος είναι να εξεταστούν όλοι και «να πάει η υπόθεση μέχρι τέλους».
«Αυτό που έγινε με τον Παπαντωνίου και που προδιαθέτει για τέτοια εξέλιξη είναι μια ωμή κοροϊδία απέναντι στον ελληνικό λαό», σημείωσε χαρακτηριστικά, ξεκαθαρίζοντας πως «εμείς δεν θα συμμετάσχουμε σε τέτοια κοροϊδία».
Σε σχέση με τους «προστατευόμενους μάρτυρες», ανέφερε ότι θα πρέπει:
«Να έρθουν και να καταθέσουν επωνύμως και να αναλάβει το κράτος σας να τους προστατεύσει, ή δεν τους ξέρουν οι μυστικές υπηρεσίες;».
Ο Θ. Παφίλης υπογράμμισε ότι η συζήτηση περί σκανδάλων είναι ένα σκηνικό που το ζούμε πολλά χρόνια, όμως τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ θεωρούν άβατο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Επίσης, υπογράμμισε ότι είναι υποκρισία όταν η κυβέρνηση λέει όλα στο φως και μιλάει για κάθαρση, γιατί τα σκάνδαλα είναι σύμφυτα με το καπιταλιστικό κέρδος.
«Δηλαδή τι θα κάνετε, θα γκρεμίσετε τις πολυεθνικές; […] Πέστε μας μια χώρα που αντιμετωπίστηκαν τα σκάνδαλα», είπε, καταδεικνύοντας ότι «το σύστημα είναι αδίστακτο. […] Υπάρχει υγιής ανταγωνισμός στον καπιταλισμό; Ο θάνατός σου η ζωή μου»,
Δηλαδή τι θα κάνετε, θα γκρεμίσετε τις πολυεθνικές
ανέφερε, επισημαίνοντας ότι τα σκάνδαλα συμβαίνουν και στις ΗΠΑ που η κυβέρνηση έχει «ερωτευτεί παράφορα», ενώ όσα σκάνδαλα βγαίνουν, αυτό συμβαίνει εξαιτίας επιχειρηματικών συμφερόντων.
Δημήτρης Κουτσούμπας: Η πάλη του εργαζόμενου λαού να στραφεί ενάντια στο σύστημα της διαφθοράς, των κρίσεων και των πολέμων.
«Η πάλη του εργαζόμενου ελληνικού λαού, της νεολαίας του, πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται όλο και περισσότερο συνολικά ενάντια στο άθλιο αυτό σύστημα της σαπίλας και της διαφθοράς,
των ανταγωνισμών, της αναρχίας της παραγωγής, της ανεργίας, των οικονομικών κρίσεων, των σκανδάλων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των επεμβάσεων, που μας οδηγούν όλοι μαζί ΝΑΤΟ- ΣΙΑ- ΕΕ- ΔΝΤ και το κακό συναπάντημα»,
τόνισε ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στη συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση «Νovartis».

Ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

Πηγή: 902.gr
Print Friendly, PDF & Email
(Visited 8 times, 9 visits today)

Ποιός μας προστατεύει από τους προστάτες;



Λες και κάποιοι άκουσαν τι συζητούσαμε χτες, στα βραδυνά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων έπαιξε ζωηρά το θέμα των 44 παραβιάσεων που έκαναν σε μία και μόνη ημέρα οι τούρκοι, με ιδιαίτερη μνεία στην άμεση αντίδραση των ελλήνων πιλότων, οι οποίοι έσπευσαν και με περισσό ηρωισμό αναχαίτισαν τους εισβολείς. Αυτή πρέπει να ήταν η εκατομμυριοστή φορά που οι γείτονες παραβιάζουν τον εθνικό μας χώρο, δίχως να τους καίγεται καρφάκι για το ΝΑΤΟ, που υποτίθεται ότι έχει την εποπτεία τού χώρου αλλά επιμένει να παρακολουθεί παντελώς αμέτοχο.

Παρένθεση. Αυτό που κάποιοι καμαρώνουν επειδή βρισκόμαστε υπό την προστασία τού ΝΑΤΟ, δεν είναι απλώς ακατανόητο. Είναι και σφόδρα εκνευριστικό. Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κανείς για να μη μπορεί να καταλάβει πώς η χώρα η οποία βρίσκεται υπό την προστασία μιας ξένης δύναμης, είναι κατ' ουσία (ενίοτε δε και τύποις) προτεκτοράτο αυτής της δύναμης; Κλείνει η παρένθεση.

Νταβός, 1/2/1988: Παπανδρέου και Οζάλ δίνουν τα χέρια αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας (*).

Αλήθεια, επιμένετε ότι είμαστε ανεξάρτητη χώρα; Λυπάμαι αλλά σας έχω άσχημα νέα:

- Στις 23 Απριλίου 2010, με τον αλήστου μνήμης καραγκιόζ μπερντέ τού Καστελλόρριζου, ζητήσαμε την υψηλή προστασία τού Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της γνωστής διαδικασίας των μνημονίων. Με άλλα λόγια, παραδώσαμε την οικονομική μας κυριαρχία στην τρόικα και τους "θεσμούς" (αθάνατη ελληνική γλώσσα!).

- Στα τέλη τού 2015, ζητήσαμε από την ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή (την περίφημη Frontex) την προστασία των χερσαίων συνόρων μας, αίτημα το οποίο έγινε ασμένως αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βεβαίως-βεβαίως. Με άλλα λόγια, παραδώσαμε την προστασία των χερσαίων συνόρων μας σε μια ξένη δύναμη, χωρίς να ακουστεί κιχ από τους γνωστούς υπερπατριώτες.

- Λίγες βδομάδες αργότερα, αρχάς με μέσα Φεβρουαρίου 2016, υποβάλαμε έκκληση στο ΝΑΤΟ (με την σύμφωνη γνώμη Γερμανίας και Τουρκίας, παρακαλώ!) να προστατέψει τα θαλάσσια σύνορά μας προς ανατολάς. Με άλλα λόγια, παραδώσαμε την προστασία τού Αιγαίου μας σε μια ξένη δύναμη, υπό τις επιδοκιμασίες των γνωστών πατριδολατρών.


Πάρτε μια ανάσα γιατί δεν είναι μόνο αυτά. Δυστυχώς, πρέπει να σας θυμίσω μερικά ακόμη εξ ίσου άσχημα νέα:

- Με την συμφωνία τής 1ης Φεβρουαρίου 1988, την οποία υπέγραψαν στο Νταβός οι Ανδρέας Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ, έχουμε απεμπολήσει το δικαίωμά μας να κάνουμε έρευνες για πετρέλαιο σε απόσταση μεγαλύτερη των έξι μιλίων από τις ακτές μας.

- Ως απόρροια της αλησμόνητης "κρίσης των Ιμίων", αποδεχθήκαμε την κατάργηση των ορίων ευθύνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, παραδίδοντας -από κοινού με τους γείτονες- την διαχείριση του "ελληνοτουρκικού χώρου" στο ΝΑΤΟ.

- Με την -πολιτειακής έμπνευσης- συμφωνία τής 8ης Ιουλίου 1997, την οποία υπέγραψαν στην Μαδρίτη οι Κώστας Σημίτης και Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ, αποδεχτήκαμε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Αυτά τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας εκφράζονατι από την πάγια τουρκική θέση ότι στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά, νησίδες και βραχονησίδες η κυριότητα των οποίων δεν έχει αποσαφηνιστεί στις υπογραμμένες συνθήκες.


Ως απόρροια της παραπάνω συμφωνίας, επί είκοσι και πλέον χρόνια και πάντοτε υπό την αιγίδα τού ΝΑΤΟ, η Ελλάδα συζητάει τις τουρκικές διεκδικήσεις, νομιμοποιώντας κατ' αυτόν τον τρόπο την βασιμότητά τους. Κι επειδή είναι γνωστό τι κάνει ο χωριάτης όταν ξεθαρρέψει, η Τουρκία δεν χάνει ευκαιρία να θυμίσει σε όλους ότι, μεταξύ άλλων:

- Τα Ίμια αποτελούν τουρκικό έδαφος. Αυτή η υπενθύμιση υπογραμμίστηκε από την πρόσφατη απειλή του Γιγκίτ Μπουλούτ (επί κεφαλής των συμβούλων τού Ερντογκάν), προς όποιους τολμήσουν να πατήσουν στα Ίμια, "θα τους σπάσουμε τα πόδια, ακόμη και του πρωθυπουργού".

- Τα Δωδεκάνησα, εκτός από περιοχή αμφισβητούμενης κυριαρχίας, με βάση τις συνθήκες είναι και αποστρατιωτικοποιημένη. Άρα, η Ελλάδα παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες με το να διατηρεί στρατό σ' αυτά τα νησιά.

- Η κυριαρχία στο Αιγαίο ορίζεται από τον 25ο μεσημβρινό.

Τουρκικός χάρτης με την κόκκινη γραμμή που μοιράζει την κυριαρχία στο Αιγαίο ανάμεσα στις δυο χώρες (**).

Ξαναρρίξτε μια ματιά στα παραπάνω, διατηρώντας σε πρώτο νοητικό πλάνο το γεγονός ότι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα υπό την εποπτεία του ΝΑΤΟ. Αυτού του ιμπεριαλιστικού υπεροργάνου, το οποίο αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής τής ειρήνης και της ασφάλειας.

Εν κατακλείδι, η χώρα έχει παραδώσει την -οικονομική και εθνική- κυριαρχία της σε προστάτες, όπως το ΝΑΤΟ, το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο μεταξύ, το ερώτημα ποιός μας προστατεύει από τους προτάτες μας παραμένει αναπάντητο.

---------------------------------------------
(*) Από αριστερά στην φωτογραφία: Κουρτ Φύργκλερ (νέος πρόεδρος του Φόρουμ), Ζαν-Πασκάλ Ντελαμουράζ (καγκελλάριος της Ελβετίας), Ανδρέας Παπανδρέου, Τουργκούτ Οζάλ, Λούσιους Σμιντ (δήμαρχος Νταβός), Κλάους Σβαμπ (τέως πρόεδρος του Φόρουμ).

(**) Η Τουρκία διεκδικεί ολόκληρη την κυριαρχία στην περιοχή ανατολικά τής κόκκινης γραμμής, πλην των νήσων που κατονομάζονται συγκεκριμένα στις διάφορες συνθήκες ως ανήκουσες στην Ελλάδα. 

O Jo Di, ο Σουλτάνος Ερντογάν και η “δημοκρατία” του Facebook

Οι διαχειριστές του Facebook κατέβασαν χτες, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς “περιττές” εξηγήσεις (πέραν μιας γενικής αναφοράς σε “παραβίαση των όρων χρήσης”) τη σελίδα του Έλληνα γραφίστα Jo Di στο συγκεκριμένο μέσο. Όμορφος κόσμος, δυτικός, δημοκρατικά πλασμένος…
Μπορεί οι υπεύθυνοι του Facebook να μην ανέλυσαν -ως όφειλαν- το σκεπτικό της απόφασής τους, αλλά δεν είναι δύσκολο να υποψιαστεί κανείς τα πολιτικά κίνητρα, πίσω από τη συγκεκριμένη ενέργεια.
Ο Jo-Di είχε βρεθεί πρόσφατα  στο στόχαστρο της τουρκικής δικαιοσύνης, εξαιτίας ενός γραφήματός του με το σύνθημα “σταματήστε το δολοφόνο Ερντογάν”, όπου ο Τούρκος πρωθυπουργός απεικονιζόταν με κηλίδες αίματος (από τα εγκλήματα που διαπράττει) στο πρόσωπό του.
Το νομικό τμήμα του Twitter (άλλο δημοφιλές Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης) αξιοποίησε μια δικαστική απόφαση στην Τουρκία, που στοχοποιούσε μια σειρά διαδικτυακές αναρτήσεις (κυρίως σκίτσα και εικόνες) με αιχμές εναντίον της πολιτικής του Ερντογάν -κι ανάμεσά τους το παραπάνω γράφημα του Jo Di- για να επικοινωνήσει με διάφορους χρήστες και να τους προτρέψει να κατεβάσουν μόνοι τους τις επίμαχες αναρτήσεις. Διαφορετικά ίσως χρειαζόταν να αναλάβει δράση το ίδιο και να τις διαγράψει από μόνο του…
Το σύγχρονο διαδικτυακό Index…
Επειδή είναι πολύ βολικό όλα αυτά να χρεωθούν αποκλειστικά στο Σουλτάνο Ερντογάν και το συντηρητικό καθεστώς της Τουρκίας, σημειώνουμε και τονίζουμε πως τα περιστατικά αυτά αφορούν το δυτικό κόσμο (εφόσον “ανήκομεν εις τη Δύση”) και την περιβόητη αμεσοδημοκρατία του διαδικτύου, που δείχνει τα όρια και την ανοχή της στις απόψεις που κρίνει ως επικίνδυνες.
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε σχόλια για τη δικτατορία του Ερντογάν -σε αντίθεση με τη δημοκρατία που απολαμβάνουμε στην Ελλάδα και το δυτικό κόσμο- σκεφτείτε τα παραπάνω και προσπαθήστε να μη χαμογελάσετε ειρωνικά, ίσως σύντομα να μην επιτρέπεται ούτε καν αυτό…

Αλλος στόχος



«Είναι αδιανόητο να μένει η Αθήνα χωρίς λεωφορεία από τις 11 έως τις 6 μ.μ. και να ταλαιπωρούνται οι πολίτες επειδή οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΑ κάνουν εκλογοαπολογιστική συνέλευση. Οι συνελεύσεις αυτές πρέπει να γίνονται τα Σαββατοκύριακα κι όχι σε ώρες αιχμής. Είναι από αυτά που θα αλλάξουμε αμέσως». Αυτό έγραψε προχτές στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, με αφορμή τη στάση εργασίας των εργαζομένων στον ΟΑΣΑ. Οσο κι αν υποκρίνεται ότι το ενδιαφέρον του αφορά τους ταλαίπωρους επιβάτες, δεν πείθει. Γιατί πηγές της μόνιμης ταλαιπωρίας είναι ο κατεστραμμένος και ελλιπής στόλος των λεωφορείων, το ακριβό εισιτήριο, τα αραιά δρομολόγια, οι πολλές περιοχές που δεν εξυπηρετούνται ή καλύπτονται ελλιπώς, τα ωράρια - λάστιχο και οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι. Για όλα αυτά, βέβαια, η ΝΔ και ο πρόεδρός της δεν λένε τίποτα, αφού μοιράζονται την ευθύνη με τα άλλα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις, για την άθλια κατάσταση στις αστικές συγκοινωνίες. Αλλά ούτε για την καλύτερη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων «καίγεται» ο Κυρ. Μητσοτάκης, προτείνοντας οι Γενικές Συνελεύσεις να γίνονται τα Σαββατοκύριακα. Αλλωστε, τα λεωφορεία κυκλοφορούν και τις επτά μέρες της βδομάδας και επομένως εκατοντάδες οδηγοί δουλεύουν κανονικά, όπως και τις καθημερινές. Αλλος είναι ο καημός της ΝΔ: Να συκοφαντήσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να προχωρήσει την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που την πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, βάζοντας επιπλέον εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας.
Δύο κόσμοι
 
Σύμφωνα με στοιχεία της «Icap Group», την περίοδο 2013 - 2017 καταγράφεται αύξηση των εσόδων και της κερδοφορίας των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, κατ' αναλογία της αύξησης της τουριστικής κίνησης στη χώρα μας. Οπως σημειώνεται στη σχετική μελέτη, οι συνολικές πωλήσεις στον κλάδο κατέγραψαν σωρευτική αύξηση περίπου 40%, το ενεργητικό των επιχειρήσεων αυξήθηκε κατά 12% και τα ίδια κεφάλαια αυξάνονταν με μέσο ετήσιο ρυθμό της τάξης του 6%. Τα καλά νέα για τους μεγαλοξενοδόχους, όμως, δεν είναι το ίδιο καλά και για τους χιλιάδες ξενοδοχοϋπαλλήλους, στους οποίους στηρίζεται το «θαύμα του τουρισμού», όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση. Θυμίζουμε ότι στον κλάδο εφαρμόζονται «με το νόμο» 14 διαφορετικές σχέσεις ελαστικής εργασίας, για όλα τα «γούστα», προσαρμοσμένες πλήρως στις ανάγκες της εργοδοσίας και στις διακυμάνσεις της τουριστικής αγοράς. Κι ενώ οι προοπτικές για τους ξενοδόχους καταγράφονται λαμπρές και φέτος, η Ομοσπονδία των εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό ετοιμάζεται να τους κάνει ένα ακόμα «δωράκι», προτείνοντας την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ που προβλέπει δουλειά μέχρις εσχάτων, χωρίς ωράριο και ρεπό για τους εποχικούς εργαζόμενους, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία των απασχολούμενων στον Τουρισμό. Εύκολα αντιλαμβάνεται επομένως κανείς τη μεγάλη αντίφαση που αποτυπώνεται και στον κλάδο του τουρισμού: Κέρδη και χλιδή για τ' αφεντικά, φτώχεια και εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους.
Με ένα σμπάρο
 
Γίνεται να ξεκινάει κανείς από την υπόθεση «Novartis» και να καταλήγει (μέσω του ΣΥΡΙΖΑ) να συκοφαντεί το σύνθημα του Λένιν και των Μπολσεβίκων «όλη η εξουσία στα σοβιέτ»; Κι όμως γίνεται, όταν ο «δράστης» τυγχάνει ωμός αντικομμουνιστής και μπερδεύει σκόπιμα έννοιες και συνθήματα, για να επιτεθεί τάχα στην κυβέρνηση, ενώ στην πραγματικότητα επιδιώκει να συκοφαντήσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, αναπαράγοντας κάποιες παλιότερες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «κρατική φαρμακοβιομηχανία», παρουσιάζει τη σημερινή κυβέρνηση περίπου ως «κομμουνιστική» δύναμη και οπαδό του «κρατισμού», τον οποίο πονηρά ταυτίζει με τη σοσιαλιστική εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για παρέμβαση του αστικού κράτους στη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς! «Αρες μάρες κουκουνάρες», θα σκεφτεί κάποιος. Ομως εδώ επαναλαμβάνεται το γνωστό μοτίβο: Οι δήθεν αντιπολιτευόμενοι τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα σμπάρο προσπαθούν να πετύχουν πολλά τρυγόνια: Και την κυβέρνηση να παρουσιάσουν σαν κάτι που δεν είναι και τον κομμουνισμό να συκοφαντήσουν και τη σημερινή σαπίλα του συστήματος να κουκουλώσουν, την ίδια στιγμή που τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και εκείνοι που τον κατηγορούν ως «κομμουνιστική» δύναμη, συγκλίνουν στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, στην εξυπηρέτηση των βιομηχάνων, των μονοπωλίων του Φαρμάκου κ.λπ.
Το πείραμα
 
Τη διαπίστωση ότι η Ολλανδία εξελίσσεται σε «ναρκω-κράτος» κάνει η βρετανική εφημερίδα «Guardian», σημειώνοντας ότι η «πολιτική της ανεκτικότητας» απέναντι σε φαινόμενα πώλησης κάνναβης και πορνείας έχει μετατρέψει τη χώρα σε «μείζονα δίοδο» που εξυπηρετεί το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και ανθρώπων. «Το μεγαλύτερο μέρος των ναρκωτικών τύπου ecstasy που κυκλοφορούν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ παράγεται από εργαστήρια νότια της χώρας», σημειώνει το δημοσίευμα και παραθέτει εκτιμήσεις της Europol, σύμφωνα με τις οποίες, «το ήμισυ της συνολικής ποσότητας κοκαΐνης, αξίας 5,7 δισ. ευρώ, που κυκλοφορεί στην Ευρώπη, διέρχεται από το λιμάνι του Ρότερνταμ». Η ολλανδική αστυνομία από την πλευρά της δηλώνει ανήμπορη «να πατάξει την οικονομία του εγκλήματος που ακμάζει τα τελευταία χρόνια», ενώ «τα εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος των ευάλωτων και ηλικιωμένων ανθρώπων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, εξαιτίας των περικοπών στην Πρόνοια (...)». Πέρα από το γεγονός ότι τα παραπάνω φανερώνουν σε όλο της το μεγαλείο τη σαπίλα του καπιταλισμού, τα σημειώνουμε και για τον επιπλέον λόγο ότι δίνουν έμμεση απάντηση σε όσους υπερασπίζονται τη «χαλάρωση» της νομοθεσίας για την καλλιέργεια και τη χρήση κάνναβης στην Ελλάδα, γενικά την υιοθέτηση πολιτικών ανοχής απέναντι στα ναρκωτικά. Το «πείραμα της Ολλανδίας», που προβάλλεται από πολλούς ως υπόδειγμα στο ζήτημα των ναρκωτικών, αποδεικνύεται καταστροφικό για τη νεολαία και ιδιαίτερα επικερδές για τα οικονομικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και διακίνηση των ναρκωτικών...




Ριζοσπάστης

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΓΙΑ ΤΟ ΟΞΥΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ




Δε θα αφήσουμε κανέναν να παίζει με τη ζωή των οικογενειών μας!
Δε θα αφήσουμε κανέναν να μας εμπαίζει τάχα στο όνομα των συμφερόντων μας!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
          Το έγκλημα που πραγματοποιείται στο νησί μας, με αφορμή τα σκουπίδια και τη διαχείρισή τους, έχει ενόχους, κρύβει σκοπιμότητες, αλλά κυρίως έχει αιτία!

          Δεν είναι δυνατόν, τον 21ο αιώνα, με την τεχνολογία και την τεχνογνωσία να έχει φτάσει σε απίστευτα υψηλό επίπεδο, ΟΛΟΙ οι κυβερνώντες, οι τοπικοί - διοικητικοί “άρχοντες”, τωρινοί και προηγούμενοι, να μην μπορούν να βρουν σύγχρονη λύση για τη διαχείριση του προβλήματος! Δε θα ανακαλύψουν δα και την Αμερική!

          Δεν είναι δυνατόν, τον 21ο αιώνα, να μην υπάρχει τρόπος ώστε: και τα σκουπίδια να βρίσκουν μέρος και τρόπο για να τοποθετούνται και να μην είναι μέσα στα σπίτια μας , και το περιβάλλον να προστατεύεται, και οι θέσεις εργασίας να εξασφαλίζονται, και δικαιώματα να παρέχουν αυτές οι θέσεις εργασίας, και...και... Έλεος! Δεν είμαστε στην εποχή του τροχού!

          Δεν είναι τα προβλήματα που δεν έχουν λύσεις, ο ΣΚΟΠΟΣ τους όμως δεν είναι να λυθούν τα δικά μας προβλήματα γιατί……. πανελλαδικά – πανευρωπαϊκά – παγκόσμια, η διαχείριση των σκουπιδιών γίνεται μπίζνα και μάλιστα με τρελά κέρδη…. Άρα εξαρχής, η όποια λύση επιλεγεί, δε θα ξεκινά με γνώμονα το λαό και τις ανάγκες του, οπότε δε θα απαντά στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ πρόβλημα!

          Και ρωτάνε συνάδελφοι: και τι πειράζει να “ταϊστεί” και αυτός (και ας είναι και ιδιώτης) αν εμάς μας λύσει το πρόβλημα;
          Και απαντάμε:
          α) τα κέρδη βγαίνουν από το δικό μας ξεζούμισμα, από τον κόπο μας, από το κουτσουρεμένο μεροκάματό μας, ΕΜΕΙΣ θα τους τα πληρώσουμε σε τελική ανάλυση και μάλιστα με δυσβάσταχτο τρόπο. Ποιος εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, φτωχός αγρότης, αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας μπορεί να σηκώσει ακόμα ένα βάρος (μέσω τραγικής αύξησης δημοτικών τελών κλπ) την εποχή που ζούμε; Την εποχή των υποκατώτατων μισθών και της διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, των συνεχών μειώσεων των συντάξεων, των απανωτών φόρων.. ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ;
          β) τα κέρδη δεν γνωρίζουν περιβάλλον (φυσικό ή εργασιακό), υποβάθμιση της ζωής των εργαζομένων, απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς... Όπου βολεύονται, προσαρμόζουν και τα “κριτήρια” των μελετών τους. Πώς αλλιώς εξηγείται άλλωστε ότι η “ακατάλληλη” πριν λίγα χρόνια Λευκίμμη (δεν έχει αδειοδοτηθεί ακόμα εξάλλου ο ΧΥΤΑ εκεί), γίνεται “κατάλληλη” σήμερα;
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

          Κανείς να μην ξεγελαστεί! Η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) – Δημοτική και Περιφερειακή Αρχή (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ) θέλουν να μας κάνουν ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ στις δικές τους ευθύνες! Πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλο για να μας μπερδεύουν, προσπαθούν να μας εκβιάσουν στο όνομα της «άμεσης λύσης» και να μας βάζουν να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για να βγαίνει λάδι συνολικά η πολιτική τους. Γιατί η «δίκαιη ανάπτυξή» τους είναι οι εργαζόμενοι να πληρώνουμε τα σκουπίδια χρυσάφι, να βγάζουν τα σπίτια μας στο σφυρί, να δουλεύουμε για ψίχουλα χωρίς να μας διασφαλίζει κανείς. Γι' αυτό διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, γι' αυτό θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλα τα δικαιώματά μας όπως είναι και η απεργία.

Σιγή νεκροταφείου και συναίνεση είναι το όραμά τους! Τους το επιστρέφουμε πίσω!!!!

          Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
          Όσο θα συνεχίζουμε να βλέπουμε τη ζωή μας σε αυτοτελή επεισόδια και όχι σαν συνολική εικόνα που πίσω της κρύβεται η ΠΗΓΗ ΚΑΘΕ προβλήματός μας, τότε θα συνεχίσουμε να διαλέγουμε τρόπο με τον οποίο θα χάνουμε κάτι ακόμα από τα δικαιώματά μας για εμάς και τις οικογένειές μας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ “ΚΕΡΔΟΣ” ΦΙΛΟΛΑΪΚΟ για να διαλέξουμε! ΔΕ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ και εμείς και οι εκμεταλλευτές μας! ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ τα κέρδη του μαζί μας!

          Το ΠΑΜΕ, τα σωματεία που συσπειρώνονται στο πλαίσιο πάλης και διεκδίκησης του, οι συνδικαλιστές που κατανοούν ότι δεν αρκεί ο αγώνας από μόνος του όταν δε στοχεύει στον πραγματικό αντίπαλο, τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους εκφραστές τους, καλούμε τους εργαζόμενους της περιοχής μας, τα φτωχά – λαϊκά στρώματα, μέσα από τα οργανωμένα συνδικαλιστικά τους όργανα, να μπούμε μπροστά και να απαιτήσουμε:
                      Να κλείσει το αίσχος του Τεμπλονίου – να μην ανοίξει ποτέ το αίσχος της Λευκίμμης.
                      Καμία ιδιωτικοποίηση στον κλάδο των απορριμμάτων.
                      Να προχωρήσει επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με πιστή τήρηση των κριτηρίων καταλληλότητας και αξιολόγησης των υποψήφιων χώρων. Τα κριτήρια αυτά θα πρέπει να είναι εκ των προτέρων γνωστά.
                      Μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους με τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας. Διεύρυνση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.
                      Καμία νέα οικονομική επιβάρυνση για τη διαχείριση των απορριμμάτων στις λαϊκές οικογένειες. Καμία αύξηση σε Δημοτικά τέλη, παραπέρα μείωση των δημοτικών τελών για το λαό.
                      Καμία θέση εργασίας χαμένη στο βωμό των ανταγωνισμών των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι ΔΕΝ είμαστε μιας χρήσης!

          Καλούμε τα εργατικά σωματεία που δεν υποκλίνονται στην εργοδοσία, τους Αγροτικούς Συλλόγους της περιοχής μας που συσπειρώνουν τη μικρομεσαία αγροτιά, τα σωματεία των Αυτοαπασχολούμενων που δεν λειτουργούν ως ένας ακόμα μοχλός του αστικού κράτους, τους  Συλλόγους Γυναικών, να συζητήσουμε το παραπάνω πλαίσιο, να μπούμε από κοινού  μπροστά στην οργάνωση του αγώνα που θα ΒΑΖΕΙ ΕΜΠΟΔΙΑ στο έγκλημα που συντελείται σε βάρος της ζωής μας, της ζωής των οικογενειών μας.


Κέρκυρα, 16/2/2018

Η μεταρρύθμιση Κοσίγκιν. Η κερκόπορτα του κέρδους ανοίγει οριστικά στη Σοβιετική οικονομία

Στις 21 Φλεβάρη 1904 στην τότε Αγία Πετρούπολη γεννήθηκε από εργατική οικογένεια ο Αλεξέι Κοσίγκιν, επί 16 συναπτά έτη πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ, που πέρασε στην ιστορία κυρίως για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που φέρουν το όνομά του. Η μεταρρύθμιση ερχόταν ως πρακτικό επιστέγασμα μιας μακροχρόνιας διαπάλης για την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικονομίας, που εδραζόταν στα υπαρκτά προβλήματα της πρωτόγνωρης ιστορικά εμπειρίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Με τη μεταρρύθμιση Κοσίγκιν το κριτήριο του κέρδους των επιμέρους κρατικών επιχειρήσεων αναδεικνύεται σε ρυθμιστικό κριτήριο της σοβιετικής οικονομίας, σηματοδοτώντας την αργή μα σταθερή πορεία αποσάθρωσης του κεντρικού σχεδιασμού, στο όνομα της ιδιοσυντήρησης των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, οι μεταρρυθμίσεις είχαν και άμεσα ορατές επιπτώσεις στην καθημερινότητα των πολιτών της χώρας, με την άνοδο των πληθωριστικών πιέσεων, την ενίσχυση της ανισομετρίας μεταξύ των διάφορων κλάδων της οικονομίας, καθώς και την αύξηση των ελλείψεων, καθώς οι κρατικές επιχειρήσεις άρχισαν να κινούνται στη λογική της παραγωγής λιγότερων και ακριβότερων προϊόντων. Το κεφάλαιο από το βιβλίο “Ιστορία και Κομμουνισμός” του επίκουρου καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος του ΑΠΘ που επιλέξαμε να μεταγράψουμε, εξηγεί αναλυτικά το σκεπτικό πίσω από τη μεταρρύθμιση, το περιεχόμενό της καθώς και τις επιπτώσεις της σοβιετική οικονομία.
Δεδομένης της απουσίας συγκροτημένης αντίληψης του στρατηγικού στόχους, της κομμουνιστικής προοπτικής, η μετάβαση της ΕΣΣΔ προς ένα μοντέλο εντατικής ανάπτυξης της οικονομίας συνδέθηκε γρήγορα με την ενίσχυση της αυτονομίας των επιχειρήσεων, την αξιοποίηση των αξιακών δεικτών παραγωγικότητας και την ανάπτυξη των εμπορευματικών σχέσεων.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε η περιβόητη μεταρρύθμιση Κοσίγκιν (όπως ονομάστηκε από τον τότε πρωθυπουργό της ΕΣΣΔ, Αλεξέι Κοσίγκιν [Aleksey Kosygin], η οποία περιελάμβανε σύνολο μέτρων θεμελιωμένων στις ιδέες οικονομολόγων όπως οι Λιμπερμάν, Νεμτσίνοφ, Μπίρμαν κ.ά/ Ρόλο ιδιότυπου μανιφέστου της μεταρρύθμισης έπαιξε το άρθρο του Εβσέι Λιμπερμάν “Σχέδιο, κέρδος και αμοιβή”, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Πράβντα στις 9 Σεπτεμβρίου 1962.
Η υλοποίηση της μεταρρύθμισης δρομολογήθηκε από τις αποφάσεις της ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΣΕ στις 27-29 Σεπτεμβρίου 1965 και την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του υπουργικού συμβουλίου της ΕΣΣΔ της 4ης Οκτωβρίου του 1965.
Το σκεπτικό των επιχειρούμενων αλλαγών εδραζόταν στην επισήμανση ότι στη μέχρι τότε σχεδιοποιημένη διεύθυνση της βιομηχανίας κυριαρχούσαν οι διοικητικές μέθοδοι, ενώ οι οικονομικές ήταν υποβαθμισμένες, τα καθήκοντα που ετίθεντο από το σχέδιο αφορούσαν κυρίως στην επίτευξη ποσοτικών αποτελεσμάτων, ενώ η αυτονομία των επιχειρήσεων στην αναζήτηση των βέλτιστων τρόπων υλοποίησης των σχεδίων και ανάπτυξης της παραγωγής ήταν περιορισμένη.
Επίσης, γινόταν λόγος για απουσία επαρκών υλικών κινήτρων προς τους εργαζόμενους για την αύξησης της παραγωγικότητας και κερδοφορίας των επιχειρήσεων, για ανεπαρκή ευθύνη των επιχειρήσεων όσον αφορά τη μη έγκαιρη παράδοση των προϊόντων τους στους πελάτες και την παραγωγή προϊόντων χαμηλής ποιότητας, για τον τυπικό χαρακτήρα της οικονομικής ιδιοσυντήρησης, την περιορισμένη αξιοποίηση μοχλών όπως το κέρδος και πίστωση στη σχεδίαση και υλοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας, καθώς και για μεγάλες αδυναμίες στη διαμόρφωση των τιμών.
Η μεταρρύθμιση σε γενικές γραμμές ενίσχυε την αυτονομία και τη δυνατότητα οικονομικής πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων, καθώς και τα οικονομικά κίνητρα για την ανάπτυξη της παραγωγής. Συγκεκριμένα, περιελάμβανε τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των επιχειρήσεων στο πλαίσιο καθεστώτος πλήρους οικονομικής ιδιοσυντήρησης, την αύξηση των οικονομικών πόρων που θα έμεναν στη δικαιοδοσία τους (στην περίπτωση βελτίωσης της αποτελεσματικότητάς τους) για διεύρυνση της παραγωγής και παροχή κινήτρων στους εργαζόμενους, την αποτίμηση των αποτελεσμάτων της δραστηριότητάς τους με βάση τις πωλήσεις των προϊόντων και την κερδοφορία τους, καθώς και την υλοποίηση εντολών που αφορούσαν στην παράδοση ιδιαίτερα βασικών προϊόντων, τη σύνδεση της αμοιβής των εργαζομένων όχι μόνο με την ατομική τους επίδοση, αλλά και με την επίδοση της επιχείρησης συνολικά, την ενίσχυση των σταθερών άμεσων σχέσεων μεταξύ των επιχειρήσεων-προμηθευτών και των πελατών τους και την αύξηση του ρόλου των οικονομικών συμφωνιών και της αμοιβαίας υλικής ευθύνης στις μεταξύ των επιχειρήσεων αλληλεπιδράσεις.
Οι επιχειρήσεις αποκτούσαν τώρα τη δυνατότητα να καθορίζουν αυτόνομα το εύρος των προϊόντων που θα παρήγαν, να κάνουν επενδύσεις από δικούς τους πόρους στην ανάπτυξης της παραγωγής, αλλά και να αποφασίζουν τον αριθμό του απασχολούμενου προσωπικού και το μέγεθος της αμοιβής του. Από το αποκτούμενο κέρδος που υπερέβαινε τους προβλεπόμενους δείκτες του σχεδίου, οι επιχειρήσεις θα δημιουργούσαν ορισμένα ταμεία, όπως το ταμείο ανάπτυξης της παραγωγής, το ταμείο υλικών κινήτρων, το ταμείο κοινωνικών και πολιτισμικών δαπανών και ανέγερσης κατοικιών κ.α, τα οποία θα διαχειρίζονταν κατά τη δική τους κρίση.
Στο σκεπτικό της μεταρρύθμισης (απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του υπουργικού συμβουλίου της ΕΣΣΔ της 4ης Οκτωβρίου του 1965) γινόταν επίσης λόγος για τη βελτίωσης της σχεδίασης της οικονομίας διαμέσου των πενταετών και ετήσιων σχεδίων. Τα σχέδια κάθε επιχείρησης θα έπρεπε να εκπονούνται βάσει των καθοριζόμενων από τα ανώτερα όργανα αριθμών ελέγχου. Οι επιχειρήσεις-παραγωγοί, εκκινώντας από αυτούς τους αριθμούς, θα έπρεπε να συνάψουν συμφωνίες με τις επιχειρήσεις-καταναλωτές, καθώς και με τους εμπορικούς οργανισμούς και τις επιχειρήσεις εφοδιασμού αναφορκά με την ποσότητα, τα είδη και την ποιότητα των προϊόντων που έπρεπε να παραδώσουν, καθώς και με το χρονικό πλαίσιο των παραδόσεων, προκειμένου να διαμορφώσουν ένα χαρτοφυλάκιο παραγγελιών.
Τα ανώτερα διευθυντικά όργανα έπρεπε να εξετάζουν από κοινού με τις επιχειρήσεις τα σχέδια τους και βάσει αυτών να εκπνούν τα σχέδια των κλάδων της οικονομίας. Προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομική αυτονομία των επιχειρήσεων κρινόταν αναγκαίο να μειωθεί ο αριθμός των δεικτών των σχεδίων που καθορίζονταν για τις επιχειρήσεις από τα ανώτερα όργανα, δίνοντας έμφαση, μεταξύ άλλων, στον συνολικό όγκο των πωλήσεων σε τρέχουσες τιμές χονδρικής ή , σε ορισμένες περιπτώσεις, στον όγκο των παραδοθέντων προϊόντων, στο γενικό κέδρος και την κερδοφορία της επιχείρησης {στην αντιστοιχία του κέρδους προς το σύνολο των πάγιων περιουσιακών στοιχείων και του κεφαλαίου κίνησης της επιχείρησης} κ.λπ.
Η μεταρρύθμιση του 1965 επέφερε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας των σοβιετικών επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν αρνητικές συνέπειες στη σοβιετική οικονομία. Οι επιχειρήσεις απέκτησαν πρωτοκαθεδρία έναντι του κεντρικού σχεδίου όσον αφορά τον καθορισμό των τιμών, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση της κεντρικής διεύθυνσης της οικονομίας, την ενίσχυση των ανισορροπιών, την αύξηση του πληθωρισμού και των ελλείψεων.
Η μεγάλη αυτονομία τους στη διαχείριση πόρων συνοδεύτηκαν από σημαντικό περιορισμό της δυνατότητας κεντρικού ελέγχου επί της δραστηριότητάς τους. Έτσι, οι ποσότητες χρήματος που έμεναν στις επιχειρήσεις μεγάλωναν διαρκώς και χρησιμοποιούνταν κατά κανόνα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα συνολικά συμφέροντα της οικονομίας. Σημαντικό μέρος τους, για παράδειγμα, διοχετευόταν στην αύξηση των μισθών των εργαζομένων, η οποία όμως δε βρισκόταν σε αντιστοιχία προς την αύξηση της παραγωγικότητας. Το αποτέλεσμα ήταν ο όγκος του χρήματος στην οικονομία να μεγαλώνει διαρκώς χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα ικανοποίησης της ζήτησης, σε προϊόντα, πράγμα που ενίσχυε τον πληθωρισμό και τα φαινόμενα παραοικονομίας.
Το κέρδος είχε τεθεί ως στόχος κάθε επιχείρησης τη στιγμή που οι τιμές των προϊόντων δεν επηρεάζονταν ουσιαστικά από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Το αποτέλεσμα ήταν οι σοβιετικές επιχειρήσεις, έχοντας μονοπωλιακή θέση στην αγορά, να επιδιώκουν την αύξηση των κερδών τους διαμέσου της αύξησης των τιμών στα προσφερόμενα προϊόντα, {κάτι που σήμαινε παραγωγή προϊόντων με μεγαλύτερη ενσωματωμένη αξία}, χωρίς συνάμα να βελτιώνουν την ποιότητά τους.
Η ενίσχυση της αυτονομίας και των ιδιαίτερων συμφερόντων των επιχειρήσεων σε συνθήκες κρατικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και κρατικής διασφάλισης της λειτουργίας όλων των παραγωγικών μονάδων γεννούσε αναπόφευκτα την επιδίωξη μεγέθυνσης των δαπανών, βάσει της οποίας κάθε επιχείρηση διεκδικούσε τη λήψη περισσότερων πόρων από τα κεντρικά κρατικά ταμεία. Αυτός όμως ο τρόπος λειτουργίας των επιχειρήσεων δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξει την τεχνολογική πρόοδο, ενώ αποδιοργάνωνε την οικονομία συνολικά.
Η υποταγή του κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομική ιδιοσυντήρηση των επιχειρήσεων και στην επιδίωξη αύξησης του κέρδους τους ως κριτηρίου επιτυχίας υπονόμευε την ικανότητα της χώρας να σχεδιάζει τις κατευθύνσεις και να δημιουργεί της προοπτικές στρατηγικής ανάπτυξής της. Οι κεντρικοί και μακρόπνοι οικονομικοί στόχοι υποτάχθηκαν στα μικροσυμφέροντα των επιχειρήσεων, οι οποίες πάσχιζαν να βελτιώσουν τους όρους αναπαραγωγής τους. Η οικονομία συνολικά άρχισε ολοένα και λιγότερο να ρυθμίζεται από το κεντρικό σχέδιο, εμφανίζοντας στοιχεία ασυντόνιστης, ανεξέλεγκτης κίνησης.
Βεβαίως, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 υπήρξε προσπάθεια ανάσχεσης των τάσεων που δρομολόγησε η μεταρρύθμιση του 1965. Έτσι, ενισχύθηκε ο ρόλος των κεντρικών οργάνων διεύθυνσης τος οικονομίας, αυξήθηκαν οι υποχρεωτικοί στόχοι με τους οποίους επιφορτιζόταν κάθε επιχείρηση, ενώ η κατανομή των πόρων συνέχιζε να έχει συγκεντρωτικό χαρακτήρα, ελεγχγόμενη από την Κρατική Επιτροπή Σχεδιασμού την Κρατική Επιτροπή Εφοδιασμού και τα υπουργεία. Για την καλύτερη διοίκηση των επιχειρήσεων αρκετές από αυτές ενώνονταν σε ομίλους.
Ωστόσο, η μεταρρύθμιση του 1965 ήταν δηλωτική της στροφής τμήματος της σοβιετικής ηγεσίας καθώς και των σοβιετικών οικονομολόγων προς την ενίσχυση του ρόλου του κέρδους και των εμπορευματικών-χρηματικών σχέσεων στη σοβιετική οικονομία.
Ήδη, στο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ που υιοθετήθηκε από το 22ο Συνέδριο, αναφέρονταν τα εξής:
Στην οικοδόμηση του κομμουνισμού είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν πλήρως οι εμπορευματικές – χρηματικές σχέσεις σε αντιστοιχία προς το νέο περιεχόμενο που προσιδιάζει σε αυτές την περίοδο του σοσιαλισμού. Εν προκειμένω, μεγάλο ρόλο παίζει η χρήση εργαλείων ανάπτυξης της οικονομίας όπως η οικονομική ιδιοσυντήρηση, το χρήμα, η τιμή, το κόστος, το κέρδος, το εμπόριο, η πίστωση, τα χρηματοοικονομικά.
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι εμπορευματικές και χρηματικές σχέσεις γίνονταν αντιληπτές ως μέσο το οποίο μπορούσε απλώς να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες της σοσιαλιστικής οικονομίας, ενώ παραγνωριζόταν ότι επρόκειτο για σχέσεις που έχουν τη δική τους δυναμική, η οποία απάδει ουσιωδώς προς την ανάπτυξη της κομμουνιστικής κοινωνίας. Το γεγονός ότι ήταν αναγκαία η διατήρηση τους σε ορισμένη κλίμακα στη σοβιετική οικονομία, μεγαλύτερη προφανώς από αυτή που αναγνωριζόταν μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, υποσκελιζόταν από τη διάθεση καθολικής ανάπτυξης τους στις σχέσεις μεταξύ των επιχειρήσεων, κάτι που όταν θα επιχειρηθεί αργότερα, την εποχή της περεστρόικα, θα οδηγήσει στην ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος.
Περικλής Παυλίδης, Ιστορία και Κομμουνισμός, Αθήνα 2017. σ. 189 -194

Το FBI ως ευαγής οργανισμός…

       

Συγκίνηση μας κατέλαβε καθώς ακούσαμε και ξανακούσαμε από την κυβέρνηση της «Αριστεράς», κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο της Novartis, την επίκληση του ευαγούς οργανισμού του FBI προκειμένου να στοιχειοθετηθεί κατηγορία εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων! Έλεγαν οι αριστεροί του απόπατου τη λέξη FBI και το στόμα τους έσταζε μέλι! Μιλούσαν για το FBI σαν και δεν πρόκειται για κατασταλτικό μηχανισμό του αστικού κράτους και μάλιστα των ΗΠΑ, αλλά για κάποιον οργανισμό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης!
Οι αριστεροί της πλάκας έχουν ξεφύγει τόσο πολύ που μετά τη θεοποίηση του «διαβολικά καλού αμερικανικού ιμπεριαλισμού», μετά την αγιοποίηση του FBI, το μόνο που απομένει να κάνουνε είναι να ευλογήσουν και τη CIA ως παγκόσμιο οργανισμό για την ειρήνη και την ασφάλεια, ως διεθνή ένωση για την κομμουνιστική επανάσταση!

Σ. Σηρούς

Γερμανία: Η Υπηρεσία Συνταγματικής Προστασίας συγχρηματοδοτούσε έμμεσα οργάνωση νεοναζί φονιάδων

Η Υπηρεσία Συνταγματικής Προστασίας του ομόσπονδου κρατιδίου της Θουριγγίας χρηματοδότησε εμμέσως την ναζιστική δολοφονική οργάνωση NSU, η οποία στο διάστημα 2000 ως 2007 δολοφόνησε οχτώ τουρκικής κι έναν ελληνικής καταγωγής μετανάστη καθώς και μια Γερμανίδα αστυνομικό. Σύμφωνα με την κατάθεση του τέως πληροφοριοδότη και γνωστού νεοναζιστή της Θουριγγίας, Τίνο Μπραντ, που εκτίει ποινή για κακοποίηση ανηλίκου, στην εξεταστική επιτροπή της τοπικής βουλής της Βάδης-Βυττεμβέργης, ο ίδιος λάμβανε για τις υπηρεσίες του χρήματα, τα οποία εν μέρει δώριζε στην τρομοκρατική οργάνωση, εν γνώσει της υπηρεσίας. Η επιτροπή διερευνά τις διασυνδέσεις της NSU στο κρατίδιο, και βάσει του προέδρου της, πριν αρχίσει τη συνεδρίαση ο πρόεδρος και τα μέλη της έλαβαν απειλητικά μηνύματα. Το ίδιο συνέβη και με έναν από τους μάρτυρες που είχαν κληθεί στην επιτροπή: Ένα ηγετικό στέλεχος της νεοναζιστικής σκηνής στην πόλη Ρούντολσταντ της Θουριγγίας βρήκε στον περιβάλλοντα χώρο του τη σφαίρα ενός όπλου, δηλώνοντας ασθένεια και λαμβάνοντας αναβολή κατάθεσης για τις 5 Μαρτίου. Η αστυνομία ενέτεινε τους ελέγχους στις εισόδους της βουλής κι απέκλεισε το υπόγειο γκαράζ για να το ερευνήσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Υπηρεσία Συνταγματικής Προστασίας εμπλέκεται στην προστασία νεοναζιστικών κύκλων. Η αποκάλυψη της δράσης της NSU συνοδεύτηκε από καταστροφή στοιχείων από ορισμένους υπαλλήλους της υπηρεσίας, κάτι που το 2012 οδήγησε σε παραίτηση του τότε διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Συνταγματικής Προστασίας, αλλά και τον προϊσταμένων των τοπικών υπηρεσιών Θουριγγίας, Σαξωνίας και Βερολίνου.
Τουλάχιστον ύποπτος ήταν και ο ρόλος ενός συνεργάτη της Υπηρεσίας Συνταγματικής προστασίας της Έσσης, του Αντρέας Τέμε, με βεβαιωμένα ακροδεξιό παρελθόν, ο οποίος βρισκόταν στο Ίντερνετ καφέ του Χαλίτ Γιοζγκάτ, όταν δολοφονήθηκε από την οργάνωση, παρότι αρχικά ισχυρίστηκε ότι το είχε αφήσει ένα λεπτό πριν τη δολοφονία, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το ίδιο απόγευμα επικοινώνησε τηλεφωνικά με γνωστό ακροδεξιό της περιοχής, ενώ στο σπίτι του είχαν βρεθεί ακροδεξιά έντυπα και όπλα. Κατέθεσε πολλές φορές στη δίκη της NSU, αλλά το αρμόδιο Ανώτερο Δικαστήριο του Μονάχου έκρινε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για δίωξη. Πριν λίγους μήνες, η Υπηρεσία της Έσσης ανακοίνωση ότι στο διάστημα 1992 ως 2012 “δεν είχε εξετάσει προσεχτικά τα ίχνη” ακροδεξιάς δράσης. Ωστόσο η σχετική αναφορά τέθηκε-εν μέσω έντονης κριτικής από τον τύπο- σε απόρρητο για τα επόμενα 120(!) χρόνια, διάστημα που στη Γερμανία συνηθίζεται μόνο για υποθέσεις κατασκοπίας.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ!




Κι ίσως τελικά η πιο μεγάλη απειλή να είναι η διάθεσή μας να χωθούμε πάση θυσία σε μια μεγάλη παραίσθηση, έχοντας παρασυρθεί από τις  οργανωμένες φαντασιώσεις της κυρίαρχης εξουσίας  που ευνοούν τις ψευδαισθήσεις μας. Τα οικονομικά μέτρα και οι συνέπειές τους μοιάζει να απομακρύνονται από πεδίο αμφισβήτησης στην κεντρική πολιτική σκηνή, από το καλοκαίρι του 2015 όταν επιτεύχθηκε η παγίωση μιας νέας τύπου συναίνεσης που δεν νομιμοποιεί όσους δεν την νομιμοποιούν, με την ψήφιση από ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Δημοκρατία, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ του τρίτου μνημονίου που συμφώνησε με ΕΕ ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας. Η αρνητική  ψήφος βέβαια και της Χρυσής Αυγής ήταν μια προσπάθειά να εμφανιστεί κι  αυτή εκτός της συναινετικής νομιμότητας, όχι μόνο το  ΚΚΕ, για  μια ταύτιση των δύο άκρων, συμβάλλοντας στην αναβίωση του φασισμού αναδιαμορφωμένου ως  εθνικιστικής αντίδρασης.
Καταλήξαμε έτσι η όποια ανεκτικότητα των προηγούμενων χρόνων να  φαίνεται πως αντικαταστάθηκε από ένα είδος ολοκληρωτικής θεσμικής συναίνεσης στην κυρίαρχη πολιτική της καπιταλιστικής εξουσίας, της οποίας την ιδεολογικοπολιτική κάλυψη ανέλαβε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που λεηλατεί την ιστορία του αγωνιστικού κομμουνιστικού κινήματος. Γι’ αυτό ο  ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης είναι καθοριστικός,  γιατί φαίνεται, πως μέσα σ’ όλα τ’ άλλα που έχει αναλάβει, το εγχείρημά του  πνιγμού  και διασυρμού κάθε άλλης αριστερής, και μάλιστα κομμουνιστικής, φωνής φέρνει αποτελέσματα.
Κυβέρνηση και εμπλεκόμενοι πολιτικοί στην υπόθεση της φαρμακοβιομηχανίας ταυτίζουν ήθος με την ηθικολογούσα υποκρισία, σπρώχνουν τη διαδικασία της τεκμηρίωσης σε δημαγωγική υπεραπλούστευση, όταν εμφανίζουν κράτος και ασφαλιστικά ταμεία να έχουν μειώσει τις φαρμακευτικές  δαπάνες κατά 57,7% χωρίς να ομολογούν πως αυξήθηκε η συμμετοχή των ασφαλισμένων κατά 43,1%,  απομονώνουν το σκάνδαλο ως εξαίρεση.  Και η δική μας σκέψη άοπλη  αδυνατεί να συσχετίσει ορθολογικά τα επιμέρους φαινόμενα και να κατανοήσει τη λειτουργία του καπιταλισμού του οποίου είναι συνέπειες.
Κι ενώ το πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση μετατοπιζόταν στο επίπεδο πολιτιστικών θεμάτων –σύμφωνο συμβίωσης, κάναβη κλπ. με έμμεσο πολιτικό αντίχτυπο, με το ΣΥΡΙΖΑ να κραδαίνει τα προοδευτικά του διαπιστευτήρια και ν’ αναγκάζει για διαφοροποίηση την Ν. Δημοκρατία να προβάλλει τα δικά της συντηρητικά διαπιστευτήρια, ανακαλύπτει πεδίον λαμπρόν ανάδειξής της η Ν. Δημοκρατία τα σχετικά με το Μακεδονικό και η κυβέρνηση αντιπαραθέτει το σκάνδαλο Novartis.
Και τόσα χρόνια, λέγαμε, πως  είχαμε πραγματοποιήσει πρόοδο σχετικά με παλιούς διαχωρισμούς, απωθώντας τον παρακμασμένο  εθνικισμό, πετώντας το ηλίθιο φορτίο της κληρονομικής ματαιοδοξίας και μίσους που κληρονομούσαν οι γονείς στα παιδιά. Μόνο που τινάξαμε αυτούς τους φραγμούς και δουλεύαμε για να θεμελιώσουμε έναν διεθνισμό με βάση τις επιχειρήσεις και τα κέρδη. Όλοι οφείλουν να προσαρμοστούν στα καπιταλιστικά πρότυπα, η απληστία για το κέρδος μετατρέπεται σε προσόν του επιχειρηματία.   Το αποτέλεσμα, η παλιά σκουριασμένη αλυσίδα  αντικαταστάθηκε από άλλες που μας υποδούλωσαν με άλλο τρόπο. Η φυλακή μας πλάταινε, μπήκαν εκεί μέσα  εκατομμύρια άνθρωποι, όχι μόνο οι επαγγελματίες της πολιτικής που φιλονικούν μεταξύ τους για τους ρόλους τους στο έργο, αλλά και όλοι οι κομπάρσοι, τα βουβά πρόσωπα, κανείς δεν ξεφεύγει κι όλα αυτά χωρίς βιαιότητες. Ο μηχανισμός είναι τόσο τέλειος που δεν υπάρχει περιθώριο εκλογής παρά ανάμεσα στα δυο: ή θα υποταγείς ή θα πεθάνεις από την πείνα. Ούτε μια χώρα δεν υπάρχει  που να μπορεί να ξεφύγει κανείς από την καταπίεση των άλλων. Το δίχτυ σφίγγεται γύρω από όλη τη γη.
Και θεωρείται τόσο φυσικό όλα να γίνονται αντικείμενα αγοραπωλησίας. Η φύση, η εκπαίδευση, η υγεία, η πολιτική και τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος να  μετατρέπονται σε αντικείμενα συναλλαγής, να είναι εμπορεύματα. Ο καπιταλιστής δεν ενδιαφέρεται για τη χρηστική αξία των προϊόντων παρά μόνο για την ασταμάτητη κίνηση του κέρδους. Από τη στιγμή που σκοπός της παραγωγής στην καπιταλιστική κοινωνία είναι το κέρδος και όχι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών οι νόμοι δεν υπάρχουν παρά για να το δικαιώσουν. Κι αν  οι ανταγωνιστικές σχέσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές αποκαλύπτει τον αμοραλισμό της κερδοφορίας (κι από τις ομιλίες στη βουλή των εμπλεκομένων και τη γύμνια της αστικής συμπεριφοράς) η τιμωρία για την παράβαση κανόνων δεν είναι ανεξάρτητη από τη δυναμική του λαϊκού παράγοντα.
Στην προσπάθεια λοιπόν για την κάρπωση της λαϊκής συναίνεσης εντάσσονται τόσο οι κραυγές και ύβρεις της αντιπολίτευσης που θέλει να συμμετέχει στην αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής, αλλά  και ο χειρισμός από πλευράς της κυβέρνησης της υπόθεσης Novartis. Γίνεται με τέτοιο  τρόπο που να αναπαράγει μεθοδικά την κυρίαρχη ιδεολογία και προπαγάνδα σε μια επιφανειακή αριστερή συσκευασία για να αντιμετωπιστούν ευκαιριακά εκείνες οι επιθέσεις στο κυρίαρχο σύστημα που απειλούν να γίνουν επικίνδυνες γι’  αυτό. Τα αντιλαϊκά μέτρα με τα μνημόνια εμφανίζονται έτσι σαν συνέπεια της διαφθοράς με την οικονομική ζημιά που προκάλεσε. Για να πιστέψουμε αυτό που ισχυρίζεται ο προστατευόμενος μάρτυρας στην υπόθεση,  στην ανοικτή του επιστολή, πως αν αποδοθούν ευθύνες «τα πράγματα στην Ελλάδα θα αλλάξουν. Οι γιατροί θα πάψουν να είναι έμποροι και οι πολιτικοί να υπηρετούν την κοινωνία και όχι τις πολυεθνικές» Και στο τέλος να  ζήσουμε εμείς καλά κι  εκείνοι καλύτερα.

Αλλος στόχος



«Είναι αδιανόητο να μένει η Αθήνα χωρίς λεωφορεία από τις 11 έως τις 6 μ.μ. και να ταλαιπωρούνται οι πολίτες επειδή οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΑ κάνουν εκλογοαπολογιστική συνέλευση. Οι συνελεύσεις αυτές πρέπει να γίνονται τα Σαββατοκύριακα κι όχι σε ώρες αιχμής. Είναι από αυτά που θα αλλάξουμε αμέσως». Αυτό έγραψε προχτές στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, με αφορμή τη στάση εργασίας των εργαζομένων στον ΟΑΣΑ. Οσο κι αν υποκρίνεται ότι το ενδιαφέρον του αφορά τους ταλαίπωρους επιβάτες, δεν πείθει. Γιατί πηγές της μόνιμης ταλαιπωρίας είναι ο κατεστραμμένος και ελλιπής στόλος των λεωφορείων, το ακριβό εισιτήριο, τα αραιά δρομολόγια, οι πολλές περιοχές που δεν εξυπηρετούνται ή καλύπτονται ελλιπώς, τα ωράρια - λάστιχο και οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι. Για όλα αυτά, βέβαια, η ΝΔ και ο πρόεδρός της δεν λένε τίποτα, αφού μοιράζονται την ευθύνη με τα άλλα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις, για την άθλια κατάσταση στις αστικές συγκοινωνίες. Αλλά ούτε για την καλύτερη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων «καίγεται» ο Κυρ. Μητσοτάκης, προτείνοντας οι Γενικές Συνελεύσεις να γίνονται τα Σαββατοκύριακα. Αλλωστε, τα λεωφορεία κυκλοφορούν και τις επτά μέρες της βδομάδας και επομένως εκατοντάδες οδηγοί δουλεύουν κανονικά, όπως και τις καθημερινές. Αλλος είναι ο καημός της ΝΔ: Να συκοφαντήσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να προχωρήσει την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που την πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, βάζοντας επιπλέον εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας.

Αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση για την Προσχολική Αγωγή


Για άλλη μια φορά έρχεται στην επιφάνεια μια κάλπικη και αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση γύρω από την Προσχολική Αγωγή, με αφορμή τη ρύθμιση του υπουργείου Παιδείας που ανοίγει το δρόμο για καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής στα νηπιαγωγεία.
Συγκεκριμένα, το άρθρο 33 του νομοσχεδίου για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής (που περιλαμβάνει και άλλες διατάξεις) ορίζει ότι η φοίτηση στο νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική για τα παιδιά από 5 έως 6 ετών, το νηπιαγωγείο είναι διετές, περιλαμβάνοντας και τα προνήπια (4 έως 5 ετών) και στους δήμους που ο διευθυντής Εκπαίδευσης δίνει τη συγκατάθεσή του, γίνεται υποχρεωτική και η φοίτηση των προνηπίων.
Η ρύθμιση αυτή προκάλεσε την αντίδραση της ΚΕΔΕ, που από κοινού με την ΠΟΕ - ΟΤΑ και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βρεφονηπιαγωγών (ΠΑΣΥΒΝ) προχώρησαν σε κινητοποιήσεις, με αίτημα να αποσυρθεί από το νομοσχέδιο, θεωρώντας ότι θα συρρικνωθούν οι παιδικοί σταθμοί αν τα προνήπια περάσουν εξολοκλήρου στα σημερινά νηπιαγωγεία.
Από την πλευρά του, το υπουργείο Παιδείας απάντησε στην ΚΕΔΕ με στατιστικά στοιχεία των γεννήσεων σε σύγκριση με τις θέσεις που διατίθενται στους παιδικούς σταθμούς, λέγοντας ότι περίπου 188.500 παιδιά 1-4 ετών μένουν εκτός παιδικών σταθμών, οπότε δεν τίθεται θέμα συρρίκνωσής τους. Υπενθύμισε δηλαδή στους δήμους ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν μια μεγάλη «δεξαμενή» για να αντλήσουν πελατεία, μιας και η φοίτηση στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς γίνεται με τροφεία (ή με voucher), ενώ σημαντικό μερίδιο διεκδικούν και οι ιδιώτες.
***
Η κυβέρνηση και το υπουργείο, πέρα από τη συγκεκριμένη εξαγγελία, δεν ανακοίνωσαν κανένα ουσιαστικό μέτρο στήριξης τόσο των νηπιαγωγείων, για να ανταπεξέλθουν με επάρκεια στο νέο τους ρόλο, όσο και των δημοτικών παιδικών σταθμών. Αντίθετα, ετοιμάζονται να φέρουν «α λα καρτ» την επέκταση της υποχρεωτικότητας, χωρίς να εξασφαλίζουν τους απαραίτητους όρους.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οτι η υλοποίηση της εξαγγελίας, ενώ εμφανίζεται πως καλύπτει κάποιες ανάγκες, δεν μπορεί να δώσει ουσιαστικές λύσεις, αφού: Δεν θα συνοδεύεται από αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, από τη διεύρυνση των δομών, από δημόσιες επενδύσεις για σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, από τη διευρυμένη λειτουργία των δομών που θα στηρίζει, κατά προτεραιότητα με υποστηρικτικές δομές σίτισης και ξεκούρασης, τις ανάγκες του παιδιού, των εργαζόμενων γονέων. Και βέβαια δεν θα γίνουν μαζικές προσλήψεις παιδαγωγών και του αναγκαίου βοηθητικού προσωπικού.
Και επειδή ήδη κυβερνητικά στελέχη κάνουν λόγο για «ανακούφιση» των εργαζόμενων γονιών από την υλοποίηση αυτού του μέτρου, οι γονείς θα πρέπει να απαντήσουν ότι η φοίτηση των παιδιών τους σε δομές Προσχολικής Αγωγής δεν είναι απλά μια «διευκόλυνση» στους ίδιους για να βρουν εργασία ή να συνεχίσουν αυτήν που μπορεί να έχουν. Είναι βασική ανάγκη και δικαίωμα του παιδιού, προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί, να αναπτυχθεί ολόπλευρα. Ως τέτοιο δικαίωμα και ανάγκη χρειάζεται να προσφέρεται, με ευθύνη αποκλειστικά του κράτους, σε σύγχρονες και ασφαλείς δομές, με ολοκληρωμένο παιδαγωγικό πρόγραμμα και για όλα τα παιδιά.
***
Ολα αυτά τα ουσιαστικά ζητήματα παρακάμπτονται από την ΚΕΔΕ και τους άλλους φορείς, οι οποίοι με συντεχνιακές λογικές καταφέρονται κατά της υποχρεωτικότητας, για να μη χάσουν οι δήμοι πελατεία. Ευθύνη γι' αυτό έχουν και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα σωματεία των εργαζομένων, που «πατούν» πάνω στην ανασφάλεια και στην αγωνία για το αν θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά (στην πλειοψηφία τους είναι συμβασιούχοι, με ανανεούμενες συμβάσεις) και εξάπτουν το συντεχνιασμό, βάζοντας απέναντι και μεγάλη μερίδα των γονέων, που ούτως ή άλλως πληρώνουν πανάκριβα την Προσχολική Αγωγή των παιδιών τους.
Η λογική που προβάλλουν, να μπορεί ο γονιός να επιλέγει τη δομή που θέλει για τα παιδιά του, «κλείνει το μάτι» στις ιδιωτικές δομές αλλά και στις ιδιωτικοποιημένες δομές των δήμων και δεν εξασφαλίζει το δικαίωμα των παιδιών στη δωρεάν Προσχολική Αγωγή.
Εκεί οδηγεί και το αντιδραστικό αίτημα της ΚΕΔΕ να περάσουν ακόμα και τα νηπιαγωγεία στους δήμους, σμπαραλιάζοντας έτσι το ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα που πρέπει να έχει η Προσχολική Αγωγή και αφήνοντάς το στις δυνατότητες που έχει ο κάθε δήμος, πριονίζοντας τον δωρεάν χαρακτήρα της Προσχολικής Αγωγής, ανοίγοντας το δρόμο της ανταποδοτικότητας. Υπάρχει εξάλλου ανάγλυφη η εμπειρία από το πέρασμα παλιότερα του δικτύου των κρατικών παιδικών σταθμών στους δήμους, που ακολούθησαν ακριβώς αυτήν την πορεία.
***
Απ' αυτήν τη σκοπιά, αποκτά ξεχωριστή σημασία η παρέμβαση των πέντε κομμουνιστών δημάρχων, που με κοινή τους δήλωση ανέδειξαν τις ουσιαστικές ανάγκες που υπάρχουν στις δομές των δήμων, την ανάγκη μονιμοποίησης των εκατοντάδων συμβασιούχων παιδαγωγών και άλλων εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς, που η παρουσία τους είναι κάθε χρόνο «στον αέρα» και η λειτουργία των παιδικών σταθμών σε μόνιμη αμφισβήτηση.
Κατέδειξαν επίσης ότι δεν μπορεί η χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών να συναρτάται από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, που ουσιαστικά αγκαλιάζει τους επιχειρηματίες στο χώρο της φροντίδας του παιδιού, που δεν εξασφαλίζει ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε των γονιών και των παιδιών τους, αφού με το ΕΣΠΑ κάθε χρόνο το παιδί ψάχνει τη θέση του στους σταθμούς και ο παιδαγωγός ψάχνει τη δουλειά του. Και μπορεί να φαίνεται ότι τα voucher του προγράμματος ανακουφίζουν τις λαϊκές οικογένειες, όμως τα τροφεία καλά κρατούν και η θέση του κάθε παιδιού στην Προσχολική Αγωγή παίζεται κάθε χρόνο στη ρουλέτα...
Οι θέσεις αυτές των πέντε κομμουνιστών δημάρχων, η επί της ουσίας στήριξη στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά και των εργαζόμενων γονέων για δωρεάν Προσχολική Αγωγή και φροντίδα, δίνουν το στίγμα της διεκδίκησης που πρέπει να έρθει στο προσκήνιο, με μέτωπο τόσο στην πολιτική της κυβέρνησης όσο και στον αποπροσανατολισμό που επιχειρούν η ΚΕΔΕ και η συνδικαλιστική πλειοψηφία των εργαζομένων στους δήμους.

Γ. Σ.

Εμπλοκή «στο χείλος του γκρεμού»




Μια ακόμα επιβεβαίωση ότι οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών έχουν χτυπήσει «κόκκινο» έδωσε η Διάσκεψη του Μονάχου - γνωστή και ως το «Νταβός της Ασφάλειας» - που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή.
Οι τοποθετήσεις στη συνάντηση επιβεβαίωσαν εκείνο που εντόπιζε και η έκθεση που αποτέλεσε βάση της συζήτησης, διερωτώμενη αν βρισκόμαστε «στο χείλος του γκρεμού»: Οτι δηλαδή οι οικονομικοί και γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί έχουν περάσει σε άλλη φάση, «ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα εποχή» και, όπως έλεγε και ο πρόεδρος της συνδιάσκεψης, Β. Ισινγκερ, «τον τελευταίο χρόνο έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο χείλος μιας σημαντικής σύγκρουσης (...) Είτε στην Κορεατική Χερσόνησο, στον Περσικό Κόλπο ή στην Ανατολική Ευρώπη, μια μόνο λανθασμένη απόφαση θα μπορούσε να προκαλέσει γρήγορα μια επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση».
Εκείνο που τροφοδοτεί τις επικίνδυνες εξελίξεις, όπως και τις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον λυσσασμένο ανταγωνισμό των μονοπωλίων για το ξαναμοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Οι ανακατατάξεις αυτές και η «νέα» επικίνδυνη φάση στην οποία περνάνε οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, καταγράφονται εξάλλου και σε μία προς μία όλες τις αναθεωρημένες «παγκόσμιες στρατηγικές» των βασικών ιμπεριαλιστικών κέντρων, είτε μιλάμε για την πρόσφατη «Εθνική Στρατηγική» των ΗΠΑ, που χαρακτηρίζει ως «αναθεωρητικές δυνάμεις» και «νούμερο 1» κίνδυνο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ τις Ρωσία και Κίνα, είτε για την αγωνία με την οποία Γερμανία και Γαλλία προσπαθούν να αναβαθμίσουν - μέσα από αντιφάσεις και ανταγωνισμούς - τις «αυτοτελείς» στρατιωτικές ικανότητες της ΕΕ, για την ενεργότερη ανάμειξη στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη διασφάλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων των μονοπωλίων τους απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει κανείς να δει και τις εξελίξεις στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, εκεί όπου ξεδιπλώνονται με νέα ορμή τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής. Σχέδια που περιλαμβάνουν τόσο την ολοκλήρωση των δικτύων για το πέρασμα των δρόμων Ενέργειας και μεταφορών προς την ΕΕ και την εξαγωγή κεφαλαίου στις αγορές αυτές, όσο και τα παράλληλα σχέδια για την ένταξη των κρατών της περιοχής στο ΝΑΤΟ, την ενίσχυση βάσεων και στηριγμάτων, με την «κάννη» στραμμένη στη Ρωσία και με στόχο τη μείωση των ερεισμάτων της στην περιοχή.
Παραπάνω από ενδεικτική για τους ανταγωνισμούς που οξύνει ο σχεδιασμός αυτός είναι η πρόσφατη συνέντευξη του ΥΠΕΞ της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ, σε σερβικό μέσο. Εκεί, σε ό,τι αφορά την κατάσταση στα Βαλκάνια, σημειώνει ότι στο πλαίσιο της «διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς», οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες σπάνε προηγούμενες «συμφωνίες κυρίων», «προσπαθούν να προσαρμόσουν τα Βαλκάνια σε μια πολιτική διαχωριστικών γραμμών και περικύκλωσης της Ρωσίας με στρατιωτική υποδομή του ΝΑΤΟ», «βάζοντας τις βαλκανικές χώρες σε θέση να κάνουν μια επιλογή: "Είστε είτε με τη Δύση είτε με τη Ρωσία"».
Ισχυρίζεται, μάλιστα, ότι τα βαλκανικά κράτη θα πρέπει να αφεθούν «να αποφασίσουν ανεξάρτητα» για το πέρασμα των αγωγών Ενέργειας, όπως π.χ. του «Turkish Stream», αλλά και για την ένταξή τους στην ευρωενωσιακή ή την ευρωασιατική αγορά, «υπενθυμίζοντας» με νόημα ότι «απαιτούσαν από την Ουκρανία να κάνει την ίδια επιλογή και ως αποτέλεσμα η ουκρανική κοινωνία και το κράτος θρυμματίστηκαν».
Η «μεγάλη» αυτή εικόνα δείχνει πιο καθαρά και τις τεράστιες ευθύνες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή στην προώθηση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και ευρύτερα. Βαφτίζει μάλιστα με θράσος «εθνικό» συμφέρον και «συμβολή στη σταθερότητα» την πολιτική αυτή, που μόνο κινδύνους γεννάει για το λαό μας και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, όπως δείχνει και η κατάσταση σε Αιγαίο και Κύπρο.
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία, με τη μαζική τους συμμετοχή στα συλλαλητήρια που οργανώνει το ΚΚΕ, στις 27 Φλεβάρη στην Αθήνα και στις 6 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη, να στείλουν ισχυρό μήνυμα καταδίκης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και της εμπλοκής της χώρας σε αυτούς.

TOP READ