Η "αριστερά" θα δικαιώσει και τα τάγματα ασφαλείας;!

Δεν απέχουμε πολύ ούτε από το να δικαιώσει η πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση της Ελλάδας ακόμα και τα τάγματα ασφαλείας κάνοντας αυτό που μόνο οι φασίστες δολοφόνοι τολμούν να εκφράσουν! Τόσο ακραία πράγματα;! Γιατί όχι;!

Άρθρο της «Αυγής», στηρίζοντας την άποψη του υπουργού Παιδείας για τη διδασκαλία του εμφυλίου στο μάθημα της Ιστορίας, αποφεύγει συνειδητά να τοποθετηθεί για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του τρίχρονου ένοπλου αγώνα του λαού μας, παίρνοντας «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στις δύο πλευρές. Απορρίπτοντας, όπως αναφέρει, την «επιλεκτική και κατασκευασμένη μνήμη που χαρίζει σε “Εμάς” τον τίτλο του δικαίου, του γενναίου και του ήρωα, ενώ στην άλλη πλευρά αυτόν του άδικου, του δειλού και του ρίψασπη». Δηλαδή, «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα συμφέροντά τους εκφράζονταν μέσα από τον ΔΣΕ, και την αστική τάξη, το κεφάλαιο, τους Αγγλοαμερικάνους συμμάχους τους, που πολέμησαν για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα.

Ίσες αποστάσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που πολέμησαν να διώξουν τον Γερμανό κατακτητή και τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες του και σ’ αυτούς που έκαναν διακοπές στο Κάιρο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, αλλά και στους συνεργάτες των Γερμανών που έβγαλαν τις Γερμανικές στολές και έβαλαν Εγγλέζικες. Τέτοιες ίσες αποστάσεις αφού η «Αριστερά» είναι δίκαιη και αδυνατεί να πει προδότη τον προδότη! Κι αφού κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι στο Λαϊκό Κίνημα και στους Αμερικανοεγγλέζους εισβολείς, γιατί να μην κρατήσει και ίσες αποστάσεις απέναντι στους Γερμανούς εισβολείς και στους συνεργάτες τους;! Όλα θα τα δούμε από αυτούς που ζητούσαν συνεργασία με τις ταξικές δυνάμεις! Γιατί;! Εκτός των άλλων για να εξισώσουν το Κόμμα της Εργατικής Τάξης με τους ταγματασφαλίτες και με δική του σφραγίδα;!

Σίγουρα ευχαριστημένα θα είναι τα συνεταιράκια της «Αριστεράς» στις πλατείες, οι φασίστες, που μαζί κατάφεραν να εγκλωβίσουν, να φοβίσουν και να παροπλίσουν τον κόσμο. Αυτοί που σίγουρα  θα αισθάνονται πολύ άσχημα είναι ο Άρης και ο Μπελογιάννης καθώς λερώνονται κρεμασμένοι στους τοίχους αυτών που τους εξισώνουν με τους ταγματασφαλίτες, πουλώντας την μνήμη τους εκατό δολάρια το κιλό!

ΚΕΡΚΥΡΑ-Με οργάνωση του αγώνα απαντάμε στην εργοδοτική τρομοκρατία

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ! ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ!

Web: http://sidypker.blogspot.gr

e-mail: pamesidypker@gmail.com

Τηλ.: 6987418692

Με οργάνωση του αγώνα απαντάμε στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία

Με την ενθάρρυνση και την υποστήριξη των κυβερνήσεων-μαζί και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,

της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μηχανισμών των ομίλων (εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός), οι

μεγαλοεργοδότες, σε πάρα πολλούς εργασιακούς χώρους, κάνουν πάρτι σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής

χιλιάδων εργαζόμενων. Η εκμετάλλευση επίσημη και ανεπίσημη-νόμιμη και παράνομη τσακίζει κόκαλα!

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν, για παράδειγμα τα νέα κρούσματα παραβίασης ωραρίων σε super

market στο νησί μας. Σε περιοδεία που πραγματοποίησε κλιμάκιο του Σωματείου μας και πάλι στο Σιδάρι, το

Σάββατο 27 Αυγούστου, με τη συμμετοχή εργαζόμενων από διάφορους εργασιακούς χώρους, διαπιστώθηκε ότι

τα καταστήματα των super market «Δήμητρα», «Diellas» και «Καζιάνης», παρέμεναν ανοιχτά για το κοινό και

μετά τις 21:00 το βράδυ, παραβιάζοντας το ωράριο λειτουργίας (βάσει του οποίου θα έπρεπε να είχαν κλείσει

από τις 20:00).

Τα μέλη του Σωματείου μας συνομίλησαν με τους συναδέλφους των καταστημάτων αναδεικνύοντας

τον λόγο για τον οποίο εφαρμόζεται αυτή η «πρακτική» των εξαναγκαστικών απλήρωτων υπερωριών, σχεδόν σε

όλες τις τουριστικές περιοχές. Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από την μεγιστοποίηση του κέρδους των

μεγαλοεπιχειρηματιών. Έτσι, οι συνάδελφοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες από το

40ωρο της κλαδικής σύμβασης όλη τη θερινή περίοδο αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και μετά από αυτήν.

Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η εργοδοσία των παραπάνω super market, παρ’ ότι μετράει πολλά κέρδη

προχωράει και σε μειώσεις μισθών και σε απολύσεις και στην αξιοποίηση όλου του αντεργατικού οπλοστασίου

που έχουν νομοθετήσει οι κυβερνήσεις (κατάργηση κυριακάτικης αργίας, μαθητεία, ελαστικές μορφές εργασίας

κ.λπ.)

Οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη. Δεν υπάρχουν καλά και κακά αφεντικά.

Υπάρχει μόνο η αύξηση του πλούτου τους και με γνώμονα αυτό βαδίζουν! Εμείς οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να

περιμένουμε τίποτα από την αύξηση των κερδών των αφεντικών μας, με την ελπίδα ότι μπορεί να πέσει και

κανένα ξεροκόμματο σ’ εμάς. Η αύξηση των κερδών των μεγάλων αφεντικών προϋποθέτει τη δική μας πείνα και

το τσάκισμα κάθε δικαιώματος, που μας έχει απομείνει.

Αυτό το γνωρίζουν καλά χιλιάδες εργαζόμενοι, όπως οι συνάδελφοι του Μαρινόπουλου, που κάθε

μέρα αγωνιούν για το τι τους ξημερώνει, παρ’ ότι το δικό τους αφεντικό έσκασε από τα κέρδη, που τώρα τα

παίρνει για να τα επενδύσει σε άλλους τομείς, πιο κερδοφόρους για το ίδιο, αδιαφορώντας για τις ζωές χιλιάδων

οικογενειών...! Όποια εξέλιξη και αν υπάρξει θα είναι σε βάρος των συναδέλφων του Μαρινόπουλου, καθώς

ακόμα και αν προκύψει νέος ιδιοκτήτης και αυτός το δικό του όφελος θα υπολογίσει, όπως ακριβώς και ο

προηγούμενος. Ήδη, ο πιθανώς νέος ιδιοκτήτης, ο Σκλαβενίτης, φαίνεται πως θα προχωρήσει σε μειώσεις

μισθών και μετατροπή των συμβάσεων προς το χειρότερο, σε όσους συναδέλφους του Μαρινόπουλου

αποφασίσει να κρατήσει. Ασχέτως πάντως νέου εργοδότη, η δική μας φωνή χρειάζεται να είναι ενωμένη στη

διεκδίκηση της εξασφάλισης ΟΛΩΝ των θέσεων εργασίας, με όρους (μισθό – χρόνο εργασίας – δικαιώματα

κ.λπ.), που όχι απλά δεν θα μας πηγαίνουν πίσω από εκεί που βρισκόμαστε με τις ανατροπές της τελευταίας 6-

7ετίας, αλλά θα συμβάλλουν στο να εξασφαλίσουμε τα «χαμένα» της κρίσης και όλα όσα χρειαζόμαστε σήμερα

για να ζήσουμε εμείς και οι οικογένειές μας με αξιοπρέπεια. Θα πρέπει επίσης, να βγουν συμπεράσματα από τη

στάση της πλειοψηφίας του επιχειρησιακού σωματείου των εργαζομένων στο Μαρινόπουλο, καθώς όλο αυτό το

διάστημα, αντί να οργανώνει τον αγώνα των εργαζομένων, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αντίθετα

καθησύχαζε τους συναδέλφους, ότι όλα θα πάνε καλά, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο και χώρο στον εργοδότη

να εξασφαλίσει τα κέρδη του!

Γίνεται πιο φανερό από ποτέ ότι η ανάγκη ύπαρξης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι

επιτακτική, καθώς αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας των εργαζομένων απέναντι στην ακόρεστη δίψα των

μεγαλοεπιχειρηματιών, για ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση, ώστε να πολλαπλασιάζουν συνεχώς τον

πλούτο τους. Γι’ αυτό κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθούν να τις καταργήσουν. Γι’ αυτό

ετοιμάζονται να φέρουν νέες ανατροπές στα εργασιακά με μια σειρά αντεργατικά μέτρα, όπως την

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ! ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ!

Web: http://sidypker.blogspot.gr

e-mail: pamesidypker@gmail.com

Τηλ.: 6987418692

απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τις μειώσεις μισθών, την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών

σχέσεων κ.λπ. Γι’ αυτό ετοιμάζονται να βάλουν εμπόδια στη δυνατότητα των εργαζομένων να συνδικαλίζονται,

γι’ αυτό σκοπεύουν να απαγορεύσουν ουσιαστικά το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, την

ΑΠΕΡΓΙΑ.

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως η

πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αλλά και η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας (ΕΚΚ) που τη στηρίζει, καθώς

δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως, για να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων απέναντι στις ορέξεις των

μεγαλοεπιχειρηματιών. Καθώς, καθησυχάζουν τους εργαζόμενους ή προσπαθούν να χωρέσουν τα αιτήματά τους

στις «δυνατότητες της οικονομίας», υποτάσσοντας τις ανάγκες των εργαζομένων στις απαιτήσεις των

μεγαλοεργοδοτών. Καθώς στήνουν «κοινωνικούς διαλόγους» για το πόσα θα χάσουν κάθε φορά οι εργαζόμενοι.

Καθώς βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη αλληλεγγύης εργαζόμενου προς εργαζόμενο, όπως έκανε την περασμένη

χρονιά η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΚ, όταν το Σωματείο μας με άλλα σωματεία, που συσπειρώνονται στο

ΠΑΜΕ, αναλάβαμε την πρωτοβουλία να οργανώσουμε δωρεάν υποστηρικτικά μαθήματα σε παιδιά δημοτικού,

γυμνασίου και λυκείου λαϊκών οικογενειών.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Να διεκδικήσουμε την αποκατάσταση των απωλειών που

είχαμε όλο αυτά τα χρόνια της κρίσης σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως την κατάργηση των

αντεργατικών νόμων που περιορίζουν ή καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Έχουμε όλοι οι εργαζόμενοι χρέος και ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας αλλά και στους εαυτούς

μας, να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν. Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, γιατί δεν έχουμε πει ακόμα την

τελευταία μας κουβέντα, δεν έχουμε δοκιμάσει την τεράστια δύναμή μας. Μπορούμε να νικήσουμε αρκεί ο

αγώνας μας να είναι οργανωμένος, μαζικός, ταξικά προσανατολισμένος και από το στόχαστρό του να μη

διαφεύγει ποτέ η αιτία όλων μας των προβλημάτων, που δεν είναι άλλη από την εκμετάλλευση ανθρώπου

από άνθρωπο!

Διεκδικούμε:

• επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα

δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι περασμένα – ξεχασμένα

• Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο

εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς

• επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων

• προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας

• να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων

• να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές

Στηρίζουμε ο εργαζόμενος τον εργαζόμενο με ταξική αλληλεγγύη, οργανώνοντας και φέτος

μαθήματα αλληλεγγύης (σε πείσμα της πλειοψηφίας της διοίκησης του ΕΚΚ) στηρίζοντας τα παιδιά των

λαϊκών οικογενειών.

Συζητάμε και οργανώνουμε τον αγώνα για Συλλογικές Συμβάσεις, συμμετέχοντας μαζικά στη

σύσκεψη που διοργανώνει η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ τη ΔΕΥΤΕΡΑ 19/9 στις 8.00 μμ στο Εργατικό

Κέντρο Κέρκυρας, προκειμένου να συζητήσουμε το δικό μας πλαίσιο δράσης και διεκδίκησης, τις πρωτοβουλίες

που χρειάζεται να αναπτύξουμε το επόμενο διάστημα.

Στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία δε μένουμε απαθείς!

Επικοινωνούμε και οργανωνόμαστε στο Σωματείο μας.

Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα χωρίς αυτούς που μας

εκμεταλλεύονται, αυτοί δεν μπορούν να κερδίζουν χωρίς εμάς!

Μαλλιά-κουβάρια

 Μαλλιά-κουβάρια

Μετά από το κουβάρι της επικαιρότητας, πάμε να ξετυλίξουμε αυτό των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, μέσα από την εισήγηση της Αλέκας στην εκδήλωση της ΚΟ Βιομηχανίας και κάποια χαρακτηριστικά σημεία, που τα αναφέρω κωδικοποιημένα, χωρίς περαιτέρω πρόλογο. Τυχόν αβαρίες κατά τη μεταφορά βαραίνουν αυτονόητα την κε του μπλοκ. Για μεγαλύτερη ακρίβεια, την εισηγητική ομιλία μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο από τον 902.



-Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι μια μορφή ζωής για το σύστημα (και θανάτου για εμάς προσθέτω εγώ), όπως κι η ιμπεριαλιστική ειρήνη. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί να προκαλέσει επαναστατική κατάσταση, αυτό δε σημαίνει όμως ότι ευχόμαστε να συμβεί και δεν παλεύουμε να τον αποτρέψουμε.

-Η επαναστατική κατάσταση εμφανίζεται αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη δράση του υποκειμενικού παράγοντα. Γι' αυτό και προέκυψε κατά τη δεκαετία του 40' στη χώρα μας, μολονότι ο υποκειμενικός παράγοντας -και βασικά η πρωτοπορία του- δεν είχε σωστή στρατηγική.

Κατά τη γνώμη μου πάντως -κι εδώ σημειώνω δικούς μου προβληματισμούς:
-η επαναστατική κατάσταση δεν εμφανίστηκε ανεξάρτητα από το εαμικό κίνημα και το μεγαλείο της αντίστασης
-μια τέτοια κατάσταση μπορεί να (μην) παρουσιαστεί σαν ασυμπτωματική αρρώστια, που δεν την αντιλαμβανόμαστε, αν δεν συντρέχουν κάποιες υποκειμενικές προϋποθέσεις.
-το ζητούμενο είναι πώς μπορεί να δράσει ο υποκειμενικός παράγοντας, για να οξύνει και να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις, τις αντικειμενικές συνθήκες, κτλ.

-Το πιο δύσκολο σημείο του προγράμματος του ΚΚΕ (όχι μόνο για τους οπαδούς μας και τον έξω κόσμο) είναι η μετατροπή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (εφόσον η χώρα περιέλθει εκ νέου σε καθεστώς κατοχής) σε εμφύλιο, ταξικό πόλεμο.
Για μένα πάλι, το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είναι το σημείο που λέει πως το κόμμα δε γίνεται να αδιαφορήσει για τα εδάφη στα οποία ζει κι εργάζεται ο λαός, αλλά να καταλάβω αν ο χαρακτήρας του πολέμου (και συνεπώς η δική μας στάση) κρίνεται από το αν είναι επιθετικός ή αμυντικός (πχ για την Ελλάδα) και πώς μεταφράζεται στις σημερινές συνθήκες η τακτική του ντεφετισμού του Λένιν.

-Το σύνθημα για την εξουσία δεν πρέπει να μπει από την πρώτη στιγμή του πολέμου, αλλά την κατάλληλη στιγμή.
Αν δεν κάνω λάθος πάντως, η κριτική που ασκεί το κόμμα πχ στην παλιά ΚΕ (Πλουμπίδης, κτλ). Ότι διέγνωσε σωστά το χαρακτήρα του πολέμου, αλλά έβαλε το σύνθημα για την πτώση του Μεταξά, χωρίς να έχει βαθύτερη στρατηγική στόχευση.

-Μερικά καινούρια στοιχεία (σχετικά με τον πόλεμο και την κρίση) συγκριτικά με παρελθούσες εποχές.
-Η ιμπεριαλιστική επέμβαση δε γίνεται με άμεση κήρυξη πολέμου από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα ενάντια στον επιλεγμένο στόχο, αλλά με βάση ένα διαφορετικό μοντέλο. Χρηματοδότηση και πολύμορφη ενίσχυση ένοπλων, αντιπολιτευτικών ομάδων, πρόκληση εμφύλιας διαμάχης κι ανάμειξη περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία.
-Η διάχυση των πολεμικών εστιών.
-Η έλλειψη μιας χώρας-εθνικής οικονομίας, που να παίξει ρόλο ατμομηχανής τραβώντας από το αδιέξοδο το καπιταλιστικό σύστημα και μπαίνοντας μπροστά στην οικονομική ανάκαμψη. Η Κίνα δεν μπορεί να παίξει (ακόμα) αυτό το ρόλο. Ενώ οι ΗΠΑ έχουν μειωμένο ποσοστό συμμετοχής στο παγκόσμιο ΑΕΠ κι έχουν μετατραπεί (και) σε χώρα-οφειλέτη (και δεν είναι μόνο χώρα-δανειστής).

-Παρά την εμβάθυνση της διεθνοποίησης και την εξαγωγή κεφαλαίων (που είναι βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού), η καπιταλιστική συσσώρευση συνεχίζει να συντελείται κυρίως σε εθνικό επίπεδο.
Στη μεταπολεμική Ελλάδα πχ, όπως σημειώνεται και στο β' τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, η καπιταλιστική ανάπτυξη τροφοδοτήθηκε κυρίως από την εσωτερική συσσώρευση κι όχι από τα κεφάλαια του Σχεδίου Μάρσαλ.

-Υπάρχει διάκριση μεταξύ προοδευτικών και μη (δίκαιων και άδικων, θα τους έλεγα εγώ, όπως στο αντίστοιχο έργο του Λένιν) πολέμων. Ο πόλεμος που κάνουν σήμερα οι Κούρδοι για ένα ανεξάρτητο, (καπιταλιστικό) κράτος δεν είναι προοδευτικός (όπως ήταν πχ στις αρχές του περασμένου αιώνα), γι' αυτό κι έχουν την υποστήριξη των Αμερικανών, όπως κι οι Αλβανοί στο Κοσυφοπέδιο.

Επειδή αυτό το σημείο είναι σημαντικό, το κρατάμε για κάποιο επόμενο ζήτημα, όπου θα δούμε πιο αναλυτικά το εθνικό ζήτημα στην εποχή μας. Κι είναι καλό να μην περιοριστείτε στη δική μου γενική μεταφορά, αλλά να πάτε στο σχετικό σημείο και να ακούσετε την ακριβή διατύπωση της Αλέκας.

Σημειώνουμε επίσης το εξής: στην περίπτωση της Λιβύης, δεν πήραμε το μέρος του Καντάφι, αλλά αποκαλύψαμε και καταγγείλαμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Αν κατάλαβα καλά το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Συρίας.
Κι αναρωτιέμαι αν ισχύει και για τη (λίγο παλιότερη) περίπτωση των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία ή αν εκεί ήταν διαφορετικά τα δεδομένα κι η συγκεκριμένη κατάσταση.

-Τελευταίο και πιο σημαντικό:
τα σημεία που τονίζουν την αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τη βαθύτερη σύνδεσή τους, αλλά και την ταυτόχρονη όξυνση των μεταξύ τους ανταγωνισμών, τις αντιφάσεις αυτής της διαδικασίας και ένα περίπλοκο πλέγμα αντιθέσεων, για τις οποίες δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πώς θα εκδηλωθούν και θα εξελιχθούν, ποιος θα είναι με ποιον (βλέπε το παράδειγμα της Τουρκίας) κι αν θα οδηγήσουν σε πόλεμο.
Κάθε κράτος-οικονομία έχει σχετικά περιορισμένη αυτονομία στην ανάληψη πρωτοβουλιών για να ξεπεράσει την κρίση, καθώς μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση άλλων κρατών. Υπάρχουν νέοι παίκτες, όξυνση αντιθέσεων, κι η Ελλάδα είναι μπλεγμένη σε αυτή τη διαπάλη.

Μπορεί κάποιοι να τα "έχουν πιο καθαρά στο μυαλό τους" (διαλέγοντας την πλευρά του λιγότερο ισχυρού ιμπεριαλιστή ενάντια στον ισχυρότερο και το "μικρότερο κακό") αλλά τα παραπάνω σημεία περιγράφουν πολύ συγκεκριμένα (κι όχι αφηρημένα, αποφεύγοντας την ουσία) αυτό που συνήθως συμπυκνώνεται στη φράση "κουβάρι αντιθέσεων", που τόσο φαίνεται να ερεθίζει κάποιους διαδικτυακούς αναλυτές -πιο πολύ κι από τις γάτες που τρέχουν ξετρελαμένες πίσω από κουβάρια πλεξίματος.
Κι αν πιστεύουν πως είναι κάποιος απαράδεκτος νεολογισμός, θα έπρεπε ίσως να διαβάσουν παλιά ντοκουμέντα και εκλαϊκευτικά κείμενα παλιότερων συντρόφων, που παρομοιάζουν με τα μαλλιά της τρελής τέτοιες αντιφατικές καταστάσεις -ή και αναλύσεις που χάνουν τον μπούσουλα και μπλέκονται αξεδιάλυτα στις αντιφάσεις τους, κάνοντάς τα μαλλιά-κουβάρια.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

    Ο,τι  πιστεύουμε για την κοινωνία στην οποία ζούμε καταλήγει να  είναι πιο σημαντικό από την πραγματικότητα του τρόπου οργάνωσής της και της δομής εξουσίας. Σε τελική ανάλυση,  η αντίληψη που έχουμε για την κοινωνία και την οργάνωσή της  ίσως δεν είναι απλώς πιο σημαντική από την πραγματικότητα, στην πράξη η αντίληψή μας γι’  αυτήν  αντικαθιστά την πραγματικότητα. Είναι που δεν συνειδητοποιούμε πως πάνω στην οικονομική βάση της κοινωνίας εμφανίζονται κι αναπτύσσονται κοινωνικές σχέσεις, ιδέες, θεσμοί, ό,τι σχηματίζουν το εποικοδόμημα της κοινωνίας, και γι’ αυτό   μεγάλο μέρος της πολιτικής φαίνεται πως εκτυλίσσεται στο κεφάλι μας, διαμορφώνεται δηλ. από τις ιδέες, αξίες και αντιλήψεις σχετικά με το πώς πρέπει να οργανώνεται η κοινωνία, χωρίς να θίγεται η οικονομική της βάση,  και από τις προσδοκίες, τις ελπίδες και τους φόβους μας απέναντι στην κυβέρνηση. Κι έτσι η κυρίαρχη τάξη ασκεί την πολιτική της εξουσία με την ολοκληρωτική συγκατάθεσή μας.

                Κι επειδή σ΄ ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πλαίσιο  αποφεύγεται η επίσημη προπαγάνδα και η ωμή ιδεολογική χειραγώγηση, διαμορφώνονται τεχνικές ελέγχου και διάδοσης των πληροφοριών μέσω των ΜΜΕ. Τα ίδια τα ΜΜΕ αποτελούν τον κύριο μηχανισμό μέσω του οποίου μεταφέρονται στο κοινό πληροφορίες για γεγονότα και  πολιτικές και είναι αυτά που προπαγανδίζουν τις ιδέες της αστικής τάξης και συντηρούν την καπιταλιστική ηγεμονία δρώντας προς το συμφέρον των μεγάλων οργανισμών και μεγιστάνων των ΜΜΕ, ενώ τα ίδια τα μέσα έχουν καταστεί ισχυροί οικονομικοί φορείς. Οι μεγάλοι οργανισμοί ΜΜΕ μπορεί να γίνουν ισχυροί παίκτες συγκεντρώνοντας μεγάλη οικονομική και εμπορική ισχύ και γι’ αυτό σε τελική ανάλυση είναι η ιδιοκτησία που  καθορίζει τις πολιτικές και άλλες απόψεις που διαδίδουν τα ΜΜΕ.

                Τα επιχειρήματα βέβαια που  ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ  όλο αυτό το διάστημα για τη διαδικασία δημοπράτησης τηλεοπτικών αδειών εστιάζονται στην ηθική περί πάταξης  της πολιτικής διαφθοράς, της εγχώριας διαπλοκής και της εξάρτησης των κυβερνήσεων από επιχειρηματικές και μιντιακές ελίτ που δεν αφορούν παρά στο εποικοδόμημα, μένοντας στο παρασκήνιο οι οικονομικές σχέσεις που αυτό εκφράζει και κατοχυρώνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συνεχίζει να αποσπά σε μεγάλο βαθμό τη συναίνεσή μας εκμεταλλευόμενος τον αντιπολιτευτικό του λόγο πριν κυβερνήσει, ενισχύοντας αυτές τις πεποιθήσεις των ανθρώπων, τα σύμβολα και αξίες που καθορίζουν και τη στάση μας  απέναντι στην πολιτική διαδικασία και κυρίως την άποψή μας και  για το καθεστώς στο οποίο ζούμε, ώστε να το θεωρούμε δίκαιο και νόμιμο. Γιατί είναι η νομιμοποίηση το κλειδί για την πολιτική σταθερότητα και ουσιαστικά η αιτία της επιβίωσης και επιτυχίας των αστικών καθεστώτων, που  εξασφαλίζει τη συναίνεση της πλειοψηφίας του πληθυσμού για τις στρατηγικές επιλογές του αστισμού, πράγμα που αποτελεί απαραίτητο όρο για την προώθησή τους. Και σ’ αυτή τη νομιμοποίηση σε όλα τα επίπεδα ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει καθοριστικά. Η πολιτική του στο θέμα των ΜΜΕ είναι χαρακτηριστική.

            Όλες αυτές οι αντιλήψεις για ελευθερία και πολυφωνία των ΜΜΕ, που κατά κόρον ακούσαμε τις τελευταίες μέρες,   είναι αντίστοιχες με εκείνες για τον πλήρη ανταγωνισμό στην οικονομία της αγοράς που εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της, έχοντας πάντα υπόψη τον ανταγωνισμό ενός ιδεότυπου αγοράς ως ελευθερίας επιλογών γενικά και αόριστα κι ανεξάρτητα από άλλες παραμέτρους. Θεωρείται λοιπόν αδυναμία  της  δημοκρατίας ο τρόπος λειτουργίας των ΜΜΕ υπό τον έλεγχο του κράτους, και η μείωση του παρεμβατικού του ρόλου είναι θρίαμβος της ελευθερίας επιλογών. Αντιμετωπίζονται δηλ. τα ΜΜΕ ως κατεξοχήν περιοχή όπου ο πολιτικός πλουραλισμός, η αντιπαλότητα των ιδεών και των συμπεριφορών, η διαφορετικότητα των πολιτισμικών  αναφορών μπορούν να δικαιωθούν.  

Αυτή την αισιόδοξη προοπτική  ευαγγελίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που θριαμβολογεί για το ποσό χρημάτων που απέσπασε από νυν και μελλοντικούς καναλάρχες και μένει να αναρωτιόμαστε για το τεράστιο κεφάλαιο εισόδου των ΜΜΕ στην αγορά και για τη φύση της επένδυσης που προσδιορίζει και τη μορφή της αγοράς. Κι αυτή η επένδυση αποδόθηκε κατευθείαν σε μέλη της κυρίαρχης τάξης, ακόμα και σ’  αυτά που έχουν εκκρεμείς υποθέσεις με την διαφημιζόμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Το ότι άλλαξαν οι επενδυτές των ΜΜΕ δεν σημαίνει ότι αυτά δεν συνεχίζουν να τα κατέχουν κυρίαρχες δυνάμεις του καθεστώτος που φυσικά θα συνεχίσουν να δουλεύουν για την υπεράσπισή του. Κι έτσι τα ΜΜΕ γίνονται και πιο αποτελεσματικά στη διαιώνιση και αναπαραγωγή του συστήματος. Η ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης  είναι επιτυχής γιατί επιτελείται υπό την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου, του ανοικτού ανταγωνισμού και του πολιτικού πλουραλισμού.

Φτηνότεροι και πιο ευέλικτοι

Φτηνότεροι και πιο ευέλικτοι

Τα στοιχεία του ΙΚΑ, που επεξεργάστηκε και παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», είναι αποκαλυπτικά για τη μείωση του μέσου μισθού και την ταυτόχρονη αύξηση της μερικής απασχόλησης, ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία (Γενάρης 2012 - 2016).
Το 2012 δεν επιλέχτηκε τυχαία ως αφετηρία για τη μελέτη των στοιχειών του ΙΚΑ. Είναι η χρονιά που η κυβέρνηση Παπαδήμου νομοθέτησε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) 6/2012 την αναστολή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που ίσχυε έως τότε και καθιέρωσε μισθό 586 και 511 ευρώ μεικτά για τους πάνω και κάτω από 25 χρόνων, αντίστοιχα.
Η ρύθμιση αυτή, σε συνδυασμό με τους αντεργατικούς νόμους που προηγήθηκαν και ακολούθησαν, έδωσε ώθηση στη μείωση του μέσου μισθού, με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των επιχειρήσεων είτε άλλαξαν το προσωπικό τους με νέους και φτηνότερους εργαζόμενους είτε με επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις μείωσαν τους μισθούς στα όρια του κατώτερου. Αυτονόητα, βέβαια, όσες νέες προσλήψεις έγιναν σε αυτό το διάστημα, προέβλεπαν κατά κανόνα αμοιβή με τον κατώτερο μισθό.
Τόσο η ΠΥΣ, όσο και το σύνολο των αντεργατικών νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, διατηρούνται αυτούσια από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση, σε συνεργασία με το κουαρτέτο, σχεδιάζει αυτό το διάστημα τον επόμενο γύρο της επίθεσης, με στόχο να κατοχυρώσει αυτά τα κεκτημένα του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας και να τα επεκτείνει.
Η επίδραση των νόμων που ψηφίστηκαν την τελευταία τετραετία στην κατρακύλα των μισθών και στη γενίκευση της ελαστικότητας στην αγορά εργασίας, επιβεβαιώνεται ακόμα και από τα στοιχεία του κρατικού συστήματος «Εργάνη», που δείχνει ότι περισσότερες από τις μισές νέες θέσεις εργασίας είναι προσωρινής, μερικής και εκ περιτροπής εργασίας, σε βάρος των προσλήψεων με αορίστου χρόνου συμβάσεις. Ανάλογα διαμορφώνονται βέβαια και οι μισθοί.
Είναι φανερό για ποιον «δουλεύει» και ποιον υπηρετεί αυτή η νομοθεσία. Σε συνθήκες κρίσης, οι επιχειρηματικοί όμιλοι κατάφεραν να μειώσουν δραστικά το λεγόμενο «κόστος εργασίας», πιο σωστά την τιμή της εργατικής δύναμης, και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους, αυξάνοντας το ποσοστό του κέρδους. Ετσι διαμορφώνονται οι όροι για βελτίωση του «επιχειρηματικού κλίματος» και για την «προσέλκυση επενδύσεων», που, μαζί με τις κάθε είδους επιδοτήσεις και προνόμια στο κεφάλαιο, τίθενται από την κυβέρνηση ως βασικές προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Τα «επιτεύγματα» αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης αναγνωρίζει και η Κομισιόν. Θυμίζουμε ότι η επίτροπος αρμόδια για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σχολίαζε πρόσφατα σε συνεντεύξεις της ότι «το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει μειωθεί σημαντικά, ευθυγραμμισμένο όλο και περισσότερο με την παραγωγικότητα, και οι επιχειρήσεις έχουν επαρκή περιθώρια για να προσαρμοστούν».
Μπροστά στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση», η κυβέρνηση προσπαθεί να καθησυχάσει το λαό ότι στόχος της είναι να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και επικαλείται γι' αυτό το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο. Κοροϊδεύει το λαό. Τα μέτρα που σχεδιάζει θα πλήξουν παραπέρα το εργατικό εισόδημα, θα δώσουν μεγαλύτερη ευχέρεια στην εργοδοσία να προσαρμόζει τους μισθούς και τις συνθήκες δουλειάς στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της.
Τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας για τις Συλλογικές Συμβάσεις, το συνδικαλιστικό νόμο και τις ομαδικές απολύσεις πρέπει να συναντήσουν ισχυρές αντιστάσεις. Ουσιαστική ανακούφιση για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, χωρίς την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου που φυλάει σαν κόρη οφθαλμού η σημερινή κυβέρνηση.
Διέξοδος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, χωρίς τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, με ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Στο ίδιο έργο θεατές με νεκρούς και καταστροφές

Στο ίδιο έργο θεατές με νεκρούς και καταστροφές

Αυτό που ζουν οι κάτοικοι σε πολλές περιοχές της χώρας από προχτές το βράδυ, δηλαδή, οι μεγάλες καταστροφές από τις πλημμύρες, είναι ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί, το έχουμε ξαναβιώσει. Οι επιπτώσεις είναι πραγματικά τραγικές στην Πελοπόννησο, στην Κεντρική Μακεδονία, στην Ηπειρο. Νεκροί, καταστροφές σε εργατικά, λαϊκά σπίτια, σε καλλιέργειες. Ενα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται και που φέτος, νωρίς νωρίς, αρχές Σεπτέμβρη, έρχεται ξανά και προκαλεί το ερώτημα: «Εάν αυτό συνέβη, ενώ είμαστε ακόμα στο καλοκαίρι, τι θα γίνει όταν θα αρχίσουν οι χειμωνιάτικες βροχές;» Οι πληγές που αφήνουν οι πλημμύρες είναι αμέτρητες. Και δυστυχώς όσο αναμενόμενη είναι μια νέα πλημμύρα, μετά από μια δυνατή βροχή, άλλο τόσο αναμενόμενα είναι και οι τραγικές επιπτώσεις, οι καταστροφές, ο κίνδυνος να χαθούν ζωές. Δε φταίει το φυσικό φαινόμενο. Αυτό υπάρχει, το ξέρουμε και ξέρουμε ότι θα επαναληφθεί. Είτε πρόκειται για βροχή είτε για σεισμό. Απλά μετράμε νεκρούς και καταστροφές. Η λαϊκή ανάγκη για την ανάλογη προστασία και θωράκιση δεν ικανοποιείται διαχρονικά από τις αστικές κυβερνήσεις, τις περιφέρειες, τους δήμους, όλο το πλέγμα του αστικού κράτους. Και η πραγματικότητα έχει συγκεκριμένο όνομα, συγκεκριμένη αιτία. Και αυτή είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Και άρα η κατασκευή έργων και υποδομών, που να προστατεύουν το λαό, δεν είναι πρώτη προτεραιότητα.

* * *

Πώς αποτυπώνεται αυτή η πραγματικότητα; Στο ποια έργα θεωρούνται επιλέξιμα, για να χρηματοδοτηθούν από την ΕΕ και το περίφημο ΕΣΠΑ. Στο τι προβλέπουν ο κρατικός προϋπολογισμός της συγκυβέρνησης και οι προϋπολογισμοί των Περιφερειών της χώρας για αντιπλημμυρικά έργα, αλλά και για έργα αντισεισμικής θωράκισης. Το ίδιο ισχύει και για μέτρα στα δάση μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, που συμβάλλουν σε τέτοια πλημμυρικά φαινόμενα. Δηλαδή, μηδαμινά κονδύλια, την ίδια στιγμή που υπάρχουν κωδικοί για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας μετά από πυρκαγιές. Στο ότι τα μεγάλα έργα που γίνονται (οδικοί άξονες, αεροδρόμια κ.λπ.) δεν λαμβάνουν υπόψη τους την αντιπλημμυρική θωράκιση των γύρω περιοχών, δεν είναι ενταγμένα σε ένα συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Και, βέβαια, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δε γίνονται καθόλου αντιπλημμυρικά έργα. Είναι, όμως, τόσο αποσπασματικός ο σχεδιασμός από δήμο σε δήμο, ακόμα και από περιφέρεια σε περιφέρεια που, πολύ συχνά, ακόμα κι αυτά τα έργα που γίνονται σώζουν ένα δήμο ή μια περιοχή και πνίγουν το γειτονικό δήμο...

* * *

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα «ακραίου φυσικού φαινομένου» η καταστροφή από τις πλημμύρες. Για άλλη μια φορά, ακούστηκαν στοιχεία σχετικά με την ποσότητα του νερού που έπεσε και παρουσιάστηκε αυτό ως η κύρια αιτία για τις καταστροφές. Ομως, αλλού είναι το πρόβλημα. Γιατί ακραίο και επικίνδυνο φαινόμενο είναι η πολιτική που ακολουθείται από τις αστικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. όλα τα προηγούμενα χρόνια, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τώρα. Η απορία λογική: Είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να παίζουν με τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους; Είναι δυνατόν να βλέπουν μέσα στα τελευταία 20 χρόνια να κατασκευάζονται τεράστια έργα (π.χ. οδικοί άξονες, αεροδρόμια) που, αντί να γίνονται για τις λαϊκές ανάγκες, τα εκμεταλλεύονται επιχειρηματικοί όμιλοι για να πλουτίζουν; Και την ίδια στιγμή να πνίγονται, να σκοτώνονται, να τραυματίζονται, να καταστρέφεται το βιος τους (σ.σ. όσο έχει απομείνει) όταν βρέχει, όταν γίνεται ένας σεισμός, μια πυρκαγιά; Είναι δυνατόν να ανέχονται μια πολιτική που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους;

* * *

Ολα όσα συμβαίνουν, ξανά, αυτές τις μέρες, θέτουν ως επιτακτική ανάγκη να παρθούν επείγοντα μέτρα για την ανακούφιση των πληγέντων και για την αποκατάσταση των ζημιών. Κι επειδή βροχές, πλημμύρες και σεισμοί θα έρθουν και θα ξανάρθουν, έρχεται ξανά στο προσκήνιο η ανάγκη ο λαός να αγωνιστεί και να διεκδικήσει έργα και υποδομές που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του, θα προστατεύουν τη ζωή του. Αγώνας που για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική θα πρέπει να δένεται με την πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει το δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, συνδυάζοντας αρμονικά την κάλυψη των αναγκών για ασφαλείς και ποιοτικές υποδομές κατοικίας, εργασίας, άθλησης, διασκέδασης, μεταφοράς κ.λπ. με την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.

Κ. Πασ.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Νέοι βομβαρδισμοί ανεβάζουν την ένταση

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Νέοι βομβαρδισμοί ανεβάζουν την ένταση

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Επιδεινώνεται και πάλι η κατάσταση στην Ανατολική Ουκρανία, ειδικά στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ, καθώς ο ουκρανικός στρατός, με τη στήριξη των εθνικιστικών ταγμάτων, βομβάρδισε και πάλι την περιοχή, παρά την κατάπαυση του πυρός που υποτίθεται συμφωνήθηκε την 1η Σεπτέμβρη και με βάση τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ του Φλεβάρη του 2015, που ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι πολιτοφυλακές, έγιναν 102 χτυπήματα στα περίχωρα του Ντονέτσκ, με όλμους και βλήματα διαφόρων διαμετρημάτων, ενώ καταγγέλλεται ότι τις τελευταίες μέρες αυξάνεται ο στρατιωτικός εξοπλισμός στη γραμμή της αντιπαράθεσης. Οι υλικές ζημιές είναι μεγάλες ενώ χτυπήθηκαν και ορυχεία που υπάρχουν στην περιοχή, χωρίς να αναφερθούν ανθρώπινα θύματα. Ταυτόχρονα, ο ουκρανικός στρατός κάνει λόγο για έναν τραυματία στρατιώτη από πυρά πολιτοφυλάκων, ενώ αναφέρει και μάχες στη Μαριούπολη.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, μεγαλοβιομήχανος Πέτρο Ποροσένκο, δήλωσε ότι στόχος παραμένει η είσοδος της χώρας στο ΝΑΤΟ, με τη χαρακτηριστική έκφραση ότι «αυτή η πορεία είναι ακλόνητη όπως ο Πολικός Αστέρας στον ουρανό», και περηφανεύτηκε για την ακόμα πιο στενή συνεργασία με την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια.
Ταυτόχρονα, η Ρωσία, μετά την καταγγελία τον προηγούμενο μήνα για διείσδυση δολιοφθορέων στην Κριμαία, η οποία έχει ενσωματωθεί σε αυτήν, συνεχίζει τις στρατιωτικές ασκήσεις στην ευρύτερη περιοχή και εντείνει την ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο.