Το εθνικιστικό κιτς αντεπιτίθεται – 21 καβαλάρηδες στους δρόμους της Γλυφάδας, με απόφαση δημάρχου

 

Δεν είναι τα 40 παλικάρια που παν να πατήσουν την Τριπολιτσά. Είναι περίπου τα μισά, έχουν δύο αιώνες χρονική απόσταση και είναι οι έφιπποι τσολιάδες με τις φουστανέλες, που κατέβηκαν από τον Υμηττό και κυκλοφορούν στους δρόμους της Γλυφάδας, για να τιμήσουν τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Κρατάνε διάφορα τοπικά λάβαρα της εποχής και έχουν συνοδεία δημοτικής μουσικής, ενώ η κυκλοφορία στους δρόμους της πόλης διακόπτεται για να παρελάσει το ιππικό…

Μετά τη σημαία-σεντόνι που σκέπασε τον Υμηττό, έρχεται άλλη μια απόφαση του δημάρχου Γλυφάδας Γ. Παπανικολάου να κάνει τάχα υπερήφανους τους Έλληνες -και πολλούς δημότες της πόλης να ντρέπονται να πουν από πού είναι. Και αυτό είναι απλώς ένα μικρό δείγμα της κιτς αισθητικής της κυρίαρχης τάξης, αλλά και όσων χάσαμε (ή γλιτώσαμε) εξαιτίας των περιορισμών με τον κορονοϊό.

Απάτη μεγατόνων της Τράπεζας Πειραιώς σε βάρος του ελληνικού δημοσίου

 

                 

• Facebook
• Twitter
• Print
• Email

Πηγη: Λεωνίδας Βατικιώτης / kommon.gr 

Το ελληνικό δημόσιο, όπως έχουν κατ’ επανάληψη δηλώσει στελέχη πρώτης γραμμής από τον Άδωνη Γεωργιάδη μέχρι τον Άκη Σκέρτσο και την Μενδώνη, δεν έχει λεφτά για Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ούτε για την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ούτε για την επιδότηση των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πολιτισμού.

Το ελληνικό δημόσιο όμως έχει δισεκατομμύρια να χαρίζει στους τραπεζίτες που εδώ και δώδεκα χρόνια, αρχής γενομένης από τα 28 δισ. ευρώ του 2008, απομυζούν τον κρατικό κορβανά. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα, που ανεξαρτήτως κυβερνήσεως και οικονομικής συγκυρίας είναι με το χέρι απλωμένο και ζητούν συνεχώς λεφτά. Τις περισσότερες δε φορές, δεν είναι καν ανάγκη να ζητήσουν. Κάθε κυβέρνηση τους παρέχει τα αναγκαία πριν καν το αιτηθούν ακόμη κι εν κρυπτώ, όπως ακριβώς έκανε τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ.

Οι ακαθαρσίες του τραπεζικού συστήματος ξεχείλισαν για μια ακόμη φορά την προηγούμενη εβδομάδα, μεταξύ Δευτέρας 15 και Παρασκευής 19 Μαρτίου, όταν η τιμή της μετοχής της Τράπεζας Πειραιώς, την μια μέρα (Τρίτη 16/3) κατέγραψε μια ασυνήθιστη άνοδο  (+26% στα 0,94% ευρώ) και την άλλη (Παρασκευή 19/3) καταποντίστηκε (-43% στα 0,53 ευρώ). Αυτό που προηγήθηκε και μεσολάβησε μεταξύ των δύο γεγονότων δεν ήταν η ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων του 2020 που έδειχναν ζημιά της τάξης των 520 εκ. ευρώ. Ήταν ένα σχέδιο αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας που ισοδυναμεί με λεηλασία τόσο του ελληνικού δημοσίου όσο και πολλών μικρομετόχων της Τράπεζας Πειραιώς. Κι αν οι αντιδράσεις μετά την ανακοίνωση μπορούν να θεωρηθούν φυσιολογικές κι αναμενόμενες, βάσει των ανακοινώσεων, όσες προηγήθηκαν παραπέμπουν σε εσωτερική πληροφόρηση για τα επικείμενα σχέδια και χειραγώγηση μετοχών προς όφελος όσων ήξεραν κι έγκαιρα προέβησαν στις απαραίτητες αγοραπωλησίες, σε βάρος των υπόλοιπων μετόχων!

Το σχέδιο αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου ύψους 1 δισ. ευρώ είναι μια άσκηση στην προηγμένη χρηματοοικονομική μηχανική, ένας λαβύρινθος ακόμη και για επαγγελματίες τραπεζίτες, που ακόμη κι όταν αποσαφηνιστεί στις λεπτομέρειες του, γίνεται καθαρό ότι σφύζει από πλήθος αδιαφανών σημείων που φωτογραφίζουν σκοτεινές συμφωνίες στα παρασκήνια. Σε αδρές γραμμές το σχέδιο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς, που θα υποβληθεί στη γενική συνέλευση των μετόχων της 7^ης Απριλίου, βάσει της επίσημης ανακοίνωσης που εκδόθηκε την Τρίτη 16/3 έχει ως εξής: «Λευκή επιταγή» στο Διοικητικό Συμβούλιο της τράπεζας να περιορίσει ή να καταργήσει το προτιμησιακό δικαίωμα των υφιστάμενων μετόχων στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Αύξηση της ονομαστικής αξίας κάθε μετοχής με ταυτόχρονη μείωση του αριθμού τους, μέσω της συνένωσής τους (reverse split), με στόχο 1 νέα μετοχή να αντιστοιχεί σε 16,5 παλιές (στην τιμή των 6 ευρώ ανά μετοχή) και κεφαλαιοποίηση μέρους του αποθεματικού.

Τέλος, μείωση του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας, μέσω μείωσης της ονομαστικής αξίας κάθε μετοχής, με σκοπό τη δημιουργία ειδικού αποθεματικού, που αναμένεται να φτάσει τα 4,93 δισ. ευρώ. Και, το …καλύτερο: Παροχή εξουσιοδότησης στο Διοικητικό Συμβούλιο να θεσπίσει πρόγραμμα διάθεσης μετοχών σε στελέχη της διοίκησης, με την μορφή δικαιωμάτων προαίρεσης για απόκτηση μετοχών (stock options). Όρος που ισοδυναμεί με σκάνδαλο, μιας και δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος κλάδος που να είναι χρεοκοπημένος εδώ και μια δεκαετία, να σιτίζεται από τον κρατικό κορβανά και τα στελέχη του να μοιράζουν μεταξύ τους μπόνους εκατομμυρίων, προς επιβράβευση προφανώς της  επινοητικότητάς τους να υφαρπάζουν δημόσιο χρήμα.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω «ασκήσεων» θα είναι η ραγδαία υποτίμηση της αξίας του χαρτοφυλακίου των σημερινών μετόχων της τράπεζας, που θα αποκλειστούν από τη νέα μετοχική σύνθεση κι οι επενδύσεις τους θα αποδειχθούν απλώς …προσάναμμα. Αυτό το «άδειασμα» ακόμη κι αν αποδεικνύει πόσο κενές περιεχομένου και παραπλανητικές είναι έννοιες όπως «λαϊκός καπιταλισμός», «εταιρική διακυβέρνηση» και «λογοδοσία των διοικήσεων», ελάχιστη σημασία θα είχε για την κοινωνία αν δεν συνοδευόταν από το ξάφρισμα των δικών μας «αποθεματικών». Γιατί, στην περίπτωση της Πειραιώς όταν αναφερόμαστε σε μετόχους ο λόγος γίνεται για το ελληνικό δημόσιο που κατέχει, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το 61,34% των μετοχών της τράπεζας κι είναι κατά συνέπεια ο μεγαλύτερος μέτοχος.

Οι απάτες της Τράπεζας Πειραιώς ποτέ δε θα υλοποιούνταν αν δεν είχαν τουλάχιστον την έγκριση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, των αρμόδιων υπουργών Χρ. Σταϊκούρα και Γ. Ζαβού και φυσικά του κεντρικού τραπεζίτη Γ. Σταϊκούρα, δηλαδή όλων αυτών που …κηρύσσουν την λιτότητα, θεωρούν αχρείαστη σπατάλη τις επενδύσεις στην υγεία και κίνδυνο για την μακροοικονομική σταθερότητα την αύξηση του κατώτατου μισθού για εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτούς που αναγκάζονται να επιβιώνουν με 534 ευρώ τον μήνα. Όλοι αυτοί τώρα εν χορώ και κυρίως εν κρυπτώ θα χαρίσουν εκατοντάδες εκατομμύρια στην Τράπεζα Πειραιώς, τα οποία θα προστεθούν στα 1,1 δισ. ευρώ ζημιάς που υπέστη το ελληνικό δημόσιο από την Τράπεζα Πειραιώς, όταν το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αποφάσισε την μη αποπληρωμή για το 2020 του τοκομεριδίου των μετατρέψιμων ομολογιών (CoCos) της Πειραιώς.

Την πρόταση αυτή στήριξαν επίσης τα μέλη της Διοίκησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που υποτίθεται ότι μεριμνούν για τα συμφέροντα του δημοσίου, ξέροντας ότι διαθέτουν νομική ασυλία και απαλλάσσονται κάθε ποινικής ευθύνης για τις αποφάσεις τους. Μπορούν επομένως να ψηφίζουν άφοβα υπέρ της τραπεζικής ολιγαρχίας, κατ’ εντολή προφανώς του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, υλοποιώντας πίσω από τις κουρτίνες μια σκανδαλώδη μεταβίβαση πλούτου από τους εργαζόμενους στους τραπεζίτες.

Η υποταγή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στους αργυρώνητους απατεώνες των τραπεζών είναι τόσο ολοκληρωτική ώστε πριν δώσουν το πράσινο φως στη λεηλασία των δημοσίων ταμείων από την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία μάλιστα θα μάλιστα αδρά τα στελέχη της για αυτή την αγυρτεία μέσω stock options, έδωσε  το πράσινο φως για μια άλλη απάτη υπό τον διακριτικό τίτλο «hive down». Η διακριτικότητα επιβλήθηκε ώστε να μη γίνει γνωστή στην κοινωνία η σκανδαλώδης αυθαιρεσία τους, που για μια ακόμη φορά οδήγησε να γράφονται νόμοι κατ’ εντολήν των τραπεζιτών. Συγκεκριμένα, όπως είναι γνωστό, οι τράπεζες επιβιώνουν επειδή δεν πληρώνουν φόρους. Πρόκειται για τους γνωστούς «αναβαλλόμενους φόρους», όπως αποκαλούνται οι φόροι που δεν καταβάλλουν οι τράπεζες.

Με βάση εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, που περιλαμβάνονται στην πρόσφατη έκθεση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας οι αναβαλλόμενοι φόροι τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέρχονταν σε 15 δισ. ευρώ ή το 54% των εποπτικών κεφαλαίων. Μάλιστα βάσει των προβλέψεων για αύξηση των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων λόγω πανδημίας (που εκτιμώνται σε 8-10 δις. ευρώ επιπλέον) αναμένεται ότι το 2021 το ύψος των αναβαλλόμενων φόρων θα ανέλθει στο 75% των εποπτικών κεφαλαίων. Με άλλα λόγια, αν οι τράπεζες έπρεπε να πληρώνουν φόρους, όπως κάνουν όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο, θα είχαν κλείσει προ πολλού.

Το δικαίωμα της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας να μην πληρώνει φόρους ψηφίσθηκε, υπό την αίρεση ότι αν ακόμη και τότε, που θα έχει απολαύσει αυτό το σκανδαλώδες προνόμιο, η τράπεζα εμφανίσει ζημιά, θα είναι υποχρεωμένη να εκδώσει μετοχές υπέρ του δημοσίου. Να κρατικοποιηθεί με άλλα λόγια. Όταν ωστόσο οι τράπεζες εμφάνισαν ζημιές, όπως έγινε με την Πειραιώς, εφαρμόστηκε το τρικ του hive-down: Μια μορφή εταιρικού μετασχηματισμού που ακύρωσε τις προβλέψεις του νόμου, μεταφέροντας τα δικαιώματα της τράπεζας σε μια νέα τραπεζική εταιρία κι αφήνοντας την υποχρέωση για αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου υπέρ του δημοσίου που απέρρεε από το νόμο Χαρδούβελη στο κουφάρι της παλιάς τράπεζας. Πρόκειται για ένα ακόμη σκάνδαλο, το οποίο αξιοποίησαν ως τώρα Εθνική, Alpha και Πειραιώς, που γίνεται καλύτερα εμφανές αν σκεφτούμε τι θα πάθαινε κάθε κοινός θνητός αν επιχειρούσε την ώρα που έπρεπε να ενεργοποιηθεί ένα δικαίωμα του δημοσίου επί τηες περιουσίας του, αποφάσιζε να φτιάξει μια νέα εταιρεία για να ξεγλιστρήσει από την υποχρέωση που με νόμο (!) είχε αναλάβει, ως αντιστάθμισμα ή κάτω όριο για να αποκτήσει ένα σκανδαλώδες προνόμιο.

Το ακόμη καλύτερο είναι πώς δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν κι άλλα hive-down! Η πρόθεση των τραπεζών να εκμεταλλευτούν το σκανδαλώδες πλαίσιο του «Ηρακλή» για να ξεφορτωθούν από το χαρτοφυλάκιο τους (πράσινα και κόκκινα) δάνεια  θα γεννήσει ζημιές, που θα καταστήσουν επιτακτική την εφαρμογή του νόμου για έκδοση μετοχών υπέρ του δημοσίου. Και τότε θα δημιουργήσουν νέες θυγατρικές, και νέες ζημιές αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά αυτό που ξέρουμε πάνω από δέκα χρόνια: ότι αποτελούν μαύρη τρύπα όχι μόνο για την ίδια την οικονομία, όπως δείχνει η απροθυμία τους να δανείσουν με ανεκτούς, δηλαδή μη τοκογλυφικούς, όρους ακόμη και σε ένα περιβάλλον αρνητικών επιτοκίων, αλλά και για τα δημόσια οικονομικά και την τσέπη των φορολογουμένων.

Γι’ αυτό το λόγο η εθνικοποίησή τους, ακόμη και τώρα, είναι μονόδρομος για να πάψουν να λειτουργούν σαν βδέλλες και παράσιτα…

Αντεργατικά σκουπίδια

«Μπορείς να δουλεύεις τη μια περίοδο 10 ώρες και μια άλλη 6 ώρες ή να παίρνεις ρεπό. Αυτό μπορεί να είναι και διευκόλυνση για κάποιους», έλεγε τις προάλλες ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, παρουσιάζοντας περίπου ως ...ευεργετικό μέτρο για τους εργαζόμενους την επιβολή του 10ωρου με ατομικές συμβάσεις και την οριστική κατάργηση του 8ωρου, που ετοιμάζει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά.

Για το «καλό» του εργαζόμενου, λοιπόν, προστίθενται δύο επιπλέον ώρες στο 8ωρο, επεκτείνοντας τον απλήρωτο χρόνο εργασίας, το χρόνο δηλαδή που παράγει κέρδη για το αφεντικό του. Για το καλό του, μέσα από τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, σε συνέχεια ανάλογων ρυθμίσεων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μπαίνει ταφόπλακα στον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας. Για το καλό του, σμπαραλιάζεται ο εργάσιμος χρόνος, ο προσωπικός και οικογενειακός προγραμματισμός.

Ομως, όσο προπαγανδιστικό μελάνι και αν χύσει η κυβέρνηση, τα αντεργατικά σκουπίδια δεν γίνονται στολίδια. Αλλωστε, η εργατική τάξη έχει πλούσια εμπειρία από σκληρές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που πάντα «σερβίρονταν» για το ...καλό της!

Ηταν πριν δυο δεκαετίες, όταν προωθώντας τη μερική απασχόληση, οι τότε κυβερνήσεις, η εργοδοσία και από κοντά η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τη διαφήμιζαν ως μια «εναλλακτική» μορφή απασχόλησης, ειδικά για τις γυναίκες, που θα μπορούσαν τάχα να συνδυάζουν το μειωμένο ωράριο με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις.

Βλέποντας τη γυναίκα ως χρυσωρυχείο για τα κέρδη τους και πατώντας στην ανάγκη της να βρει δουλειά, χωρίς το κράτος να της εξασφαλίζει τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού, που το ίδιο το σύστημα της φορτώνει, παρουσίαζαν περίπου ως «μάννα εξ ουρανού» τη μερική απασχόληση, που άνοιγε το δρόμο για συνολικότερες ανατροπές σε βάρος ανδρών και γυναικών.

Αυτό ακριβώς κρυβόταν πίσω από τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης και εργοδοσίας. Γι' αυτό σήμερα το 30% των μισθωτών, άνδρες και γυναίκες, εργάζεται με σύμβαση μερικής απασχόλησης, ο κατώτερος μισθός δεν ξεπερνά τα 300 ευρώ μεικτά, συμπιέζοντας και τον μέσο μισθό, ενώ όσον αφορά τις νέες συμβάσεις, τουλάχιστον το 50% είναι μερικής απασχόλησης. Οχι βέβαια από «επιλογή», αλλά επειδή η εργοδοσία μπορεί έτσι να έχει τον εργαζόμενο όσο και όποτε τον χρειάζεται και να τον διώχνει ευκολότερα μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Κατά τον ίδιο τρόπο, σήμερα προβάλλεται η τηλεργασία ως «εναλλακτική» μορφή απασχόλησης, που στόχο έχει να διευκολύνει τάχα τους εργαζόμενους. Τα «καλά» της βέβαια τα ζουν από πρώτο χέρι όσοι εξαιτίας της πανδημίας βρέθηκαν στη θέση να μετατρέψουν το σπίτι τους σε χώρο δουλειάς, στριμωγμένοι με τις οικογένειές τους σε λίγα τετραγωνικά, κρεμασμένοι από το τηλέφωνο και την οθόνη του υπολογιστή, για να ανταποκρίνονται άμεσα και οποιαδήποτε ώρα στις απαιτήσεις της εργοδοσίας.

Πολύ πριν την πανδημία, οι επιχειρηματικοί όμιλοι είχαν εκτιμήσει το πολλαπλό όφελος που έχει η τηλεργασία για τα κέρδη τους, με την αύξηση της παραγωγικότητας, το «σβήσιμο» των ορίων ανάμεσα στον εργάσιμο και μη εργάσιμο χρόνο, την εξοικονόμηση από λειτουργικά έξοδα γραφείων, την ανάθεση στον εργαζόμενο του κόστους απόκτησης και συντήρησης των εργαλείων της δουλειάς.

Προτεραιότητά τους ήταν η γενίκευση της τηλεργασίας. Και η εφαρμογή της σε μεγάλη κλίμακα την περίοδο της πανδημίας τούς άνοιξε κυριολεκτικά την όρεξη. Εφτασε μάλιστα ο πρωθυπουργός με θράσος να διαφημίζει τα «καλά» της τηλεργασίας για τους νέους, λέγοντας ότι Ελλάδα «δεν είναι μόνο οι όμορφες παραλίες», αλλά και η ...δυνατότητα να δουλεύουν από όπου κι αν βρίσκονται, με μόνο εφόδιο μια αξιόπιστη διαδικτυακή σύνδεση!

Στο ίδιο μοτίβο, η κυβέρνηση παρουσιάζει την καραμπινάτη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επικουρικών συντάξεων ως «απελευθέρωση» δήθεν του εργαζόμενου, που «θα πάρει στα χέρια του» την Ασφάλισή του και θα την προσαρμόσει στις ιδιαίτερες ανάγκες του. Πρόκειται για ακόμα μια απάτη ολκής, με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και μετατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση, με παροχές που θα εξαρτώνται όχι βέβαια από τις ανάγκες, αλλά από την τσέπη του κάθε ασφαλισμένου.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι αυτά που η κυβέρνηση εμφανίζει ως «νέα» και «σύγχρονα», ακόμα και «καινοτόμα» μέτρα δήθεν «διευκόλυνσης» ή «ανακούφισης» των εργαζομένων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά «επανέκδοση» των ίδιων και χιλιοχρησιμοποιημένων εργαλείων για την ένταση της εκμετάλλευσης. Είναι ταυτόχρονα και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η εξέλιξη της επιστήμης και η ενσωμάτωση των επιτευγμάτων της στην παραγωγή αξιοποιούνται σε βάρος των εργαζομένων, ενώ θα έπρεπε να μειώνεται ο χρόνος εργασίας και να βελτιώνονται οι συνθήκες δουλειάς.

Οση χρυσόσκονη κι αν ρίχνουν κυβερνήσεις και εργοδότες, η βαρβαρότητα του καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί. Μπροστά και στα νέα μέτρα, η οργάνωση της πάλης και της αντεπίθεσης, η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Το εμπόδιο για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής είναι η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος κι αυτό είναι που πρέπει να φύγει από τη μέση.