Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ…

 Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ…

Καθώς ο πρωθυπουργός παρίστανε τον «Ρομπέν των φτωχών» (!) και εκφωνούσε το (ακαλλιτέχνητο) θεατρικό του διάγγελμα για τη λήξη των «διαπραγματεύσεων» με την τρόικα, την ώρα που ο Στουρνάρας αντάλλασσε συγχαρητήρια με τους υφυπουργούς του γιατί στην «πιο δύσκολη επιθεώρηση» (!) από την τρόικα κατόρθωσαν πάλι να ικανοποιήσουν τους… «επιθεωρητές» τους, το μάτι μου έπεσε στα βιβλία πάνω στο γραφείο.

   Παρακολουθούσα να ανακοινώνουν ότι ο ελληνικός λαός θα βουλιάξει ακόμα βαθύτερα σε ένα  δουλεμπορικό που έχουν το ψηφοθηρικό θράσος να του το παρουσιάζουν σαν… «κρουαζιερόπλοιο». Και το μυαλό μου, από τα βιβλία, πήγε στον πατέρα μου.

   Ήταν χούντα. Εγώ πιτσιρικάς. Θυμήθηκα τον πατέρα μου (σσ: όσες φορές το κυνηγητό δεν μεταφραζόταν για μας τα παιδιά στο «λείπει σε ταξίδι για δουλειές»…), στα συναπαντήματα με τους φίλους του (σσ: όσες φορές δεν «έλειπαν σε ταξίδι για δουλειές»…), στον αποχαιρετισμό, μισοχαμογελώντας, μισοσυνωμοτικά, να πετάνε πότε – πότε ο ένας στον άλλον εκείνη τη φράση: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου και διάβαζε πολύ». Τί είναι αυτά που λένε, έλεγα από μέσα μου…

   Αργότερα έμαθα ότι ήταν μια φράση που τη μοιραζόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο πρώην γραμματέας του ΚΚΕ, με τους συντρόφους του. Ήταν η συμβουλή του, ένα παρασύνθημα, για να κρατηθούν όρθιοι στις φυλακές και στις εξορίες.  Αλλά πάλι μου φαινόταν παράξενο: Πώς γίνεται να αγαπάς το κελί σου;…  

   Στην πορεία κατάλαβα (νομίζω).  Αυτό που λέγανε (νομίζω) ήταν ότι δεν παραιτείσαι ποτέ. Δεν σκύβεις ποτέ. Δεν συνθηκολογείς. Ποτέ. Παίρνεις δύναμη από ό,τι μπορεί να σου δώσει ζωή. Παίρνεις ζωή από την αγάπη για τον τόπο σου. Ακόμα κι αν για τον τόπο σου, για την προκοπή του, χρειαστεί να ζεις μέσα στο «κελί» σου. Φροντίζεις το «κελί» σου, δεν το παρατάς, δεν απαρνιέσαι τον αγώνα και το όραμα να ξημερώσει το δίκιο στον τόπο σου. Και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είσαι παρών και ετοιμοπόλεμος σε αυτό τον αγώνα. Δεν καταθέτεις τα όπλα. Φροντίζεις  να συντηρείς τις βιολογικές αντοχές σου, αλλά και τη σπίθα στο μυαλό σου.  Αν είναι να γράψεις Ιστορία, να γίνεις μέρος του λαού που θα γράψει τη δική του Ιστορία, πρέπει να σε παίρνουν τα πόδια σου. Και να δουλεύει το μυαλό σου.      

   Για τις γενιές που ακολούθησαν, για τη δικιά μου γενιά, το κελί έγινε κάπως πιο «ευρύχωρο». Το φαγητό «γρήγορο». Δεν είμαστε η γενιά που μπορεί να δίνει συμβουλές  για «κελιά». Ούτε να κάνουμε μαθήματα για τη δύναμη της ψυχής που χρειάζεται για να «καταπιείς» τις σωματικές κακουχίες και για να «τραφείς» με την ανάξια πλερωμή των διώξεων της «δημοκρατίας» ενάντια στους αγωνιστές για δημοκρατία.

   Έτσι, κάθε φορά που το «κελί» στενεύει – ειδικά όταν το «κελί» κατακλύζεται  από τη βλακεία, από την ευτέλεια, από την απάτη, από το ψέμα, από το «δήθεν» και από το διαρκώς αναπαλαιωμένο «τίποτα» - αυτό που σχεδόν πάντα γυρνάει στο μυαλό μου από το τρίπτυχο της φράσης του Ζαχαριάδη, είναι εκείνο το «διάβαζε πολύ»!

*

   Επιτρέψτε μου, λοιπόν, σήμερα να μην χαραμίσω τη στήλη για τα χτεσινά ψέματα της κυβέρνησης.

   Σήμερα θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον αγαπημένο μου φίλο τον Μίλτο Πασχαλίδη. Στις εποχές που ο Ψινάκης θέτει υποψηφιότητα για δήμαρχος Μαραθώνος έχοντας την μετά τηλεοπτικών καμερών ευλογία του Μητροπολίτη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού (σσ: του ίδιου δέσποτα ο οποίος διεκτραγωδούσε στο MEGA τα βάσανα των βιομηχάνων που προσφεύγουν, όπως δήλωσε, στην Εκκλησία ζητώντας ένα πιάτο φαί…), ο Μίλτος είχε το κουράγιο να γράψει. Να γράψει με τρόπο που μόνο η αγάπη και ο σεβασμός το καταφέρνει. Να μας δώσει εικόνες και πλευρές από τη ζωή του μεγάλου «άγνωστου». Του πάντα «παρόντα» ποιητή της Μεταπολίτευσης. Να μας γνωρίσει τον μεγάλο Αλκη Αλκαίο. Και να μας θυμίσει – μέσα και από τα 3 ολοκαίνουργια τραγούδια και τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις του CD που διατίθεται μαζί με το βιβλίο - ότι είμαστε πάντα μέσα στην «Πιρόγα». Και ότι ο τόπος μας παραμένει «το φαιό νταμάρι που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»  (Μίλτος Πασχαλίδης, «Αγύριστο Κεφάλι – Ο Αλκης Αλκαίοςπου γνώρισα», εκδόσεις «Λιβάνη»).

   Θέλω να ευχαριστήσω τον αξιότιμο συνάδελφο κύριο Σπύρο Κουζινόπουλο. Στις εποχές που η πολιτική κατάντια ακόμα κι όταν βρίσκει πάτο σκάβει για να πάει ακόμα πιο κάτω, στις εποχές που η πολιτική ιστορία της Ελλάδας έχει καταντήσει να «γράφεται» από Γεωργιάδηδες και να περιλαμβάνει σελίδες με υποψηφιότητες τύπου Μπέου για την… δημαρχία του Βόλου, ο κ.Κουζινόπουλος είχε το κουράγιο να γράψει. Να γράψει με τρόπο τεκμηριωμένο, διδακτικό, αποκαλυπτικό, λογοτεχνικά άρτιο, για συνταρακτικές στιγμές της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου. Θέλει αντοχή, θέλει πείσμα, θέλει να διακατέχεσαι από την αρετή της έγνοιας και της ευθύνης, για να προσπερνάς το βάλτο της πολιτικής ευτέλειας. Για να αφιερώνεσαι στην κατάδειξη της πολιτικής με το «Π» κεφαλαίο. Για να θυμίζεις την δολοφονία Λαμπράκη και του βασιλιά Γεώργιου, να φωτίζεις την δολοφονία του Ζεύγου και του Χαλκίδη, να ερευνάς τις υποθέσεις Πολκ και Τσαρούχα. Για να κρατάς ζωντανή την επιθυμία για την γνώση του μεγάλου, του σημαντικού, του αειθαλούς (Σπύρος Κουζινόπουλος, «Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη του 20^ου αιώνα», εκδόσεις «Ιανός»).

   Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Ανδρέα Μαράτο.  Στις εποχές που τα «Ποτάμια» του «δήθεν» κουβαλάνε στα σακίδιά τους το «τίποτα», ο κύριος Μαράτος έκανε την αποκοτιά να γράψει για τον Θεοδωράκη. Τον Μίκη… Κι έγραψε με τρόπο απροσδόκητο. Έγραψε επιστρατεύοντας όλο το ταλέντο του ζωγράφου, αλλά και την επιμονή του σκαπανέα. Πήρε την παρτιτούρα του Μίκη και μέσα από «ανασκαφή του» φωτίστηκαν όλα όσα συνέθεσαν το καθεστώς των νικητών της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας: «Ο φοβος, ο εκμαυλισμός, η διαφθορά και το ρουσφέτι τα καθημερινά τους όπλα, η εκλογική βία και νοθεία τα εχέγγυα της κοινοβουλευτικής τους επικράτησης». Ο κύριος Μαράτος πήρε τα τραγούδια και έγραψε με ένα τρόπο μοναδικό, με μια μαεστρία που θα ζήλευε και ο μαέστρος Θεοδωράκης, αποκαλύπτοντάς μας ότι  «τα τραγούδια φυλάνε μέσα τους τον ουτοπικό σπινθήρα του καιρού τους και τη λανθάνουσα δυνατότητα αλλαγής πλεύσης» (Ανδρέας Μαράτος, «Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης – Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και η εποχή του», εκδόσεις «Ιανός»).

*

Υστερόγραφο: Πατέρα - δεν πρόλαβα να στο πω - είχατε δίκιο: «Αγάπα το κελί σου. Τρώγε το φαΐ σου. Και διάβαζε πολύ»… 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ενικός

Μια ηλεκτρική ιστοριούλα

 Μια ηλεκτρική ιστοριούλα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε τούτον εδώ τον τόπο υπήρχε μια πολυεθνική που την έλεγαν ΠΕΣΙΝΕ. Η ΠΕΣΙΝΕ επεξεργαζόταν βωξίτη κι έβγαζε αλουμίνιο και λεφτά. Μόνο που για να βγάλεις αλουμίνιο χρειάζεται μια διαδικασία η οποία απαιτεί πολύ ηλεκτρικό ρεύμα κι έτσι, επειδή το ρεύμα κοστίζει, δεν βγάζεις όσα λεφτά θα ήθελες. Έτσι, λοιπόν, τα αφεντικά τής ΠΕΣΙΝΕ ήσαν πολύ στενοχωρημένα και δεν ήξεραν πώς να τα φέρουν βόλτα.

Ευτυχώς, σε τούτον εδώ τον τόπο η εξουσία δείχνει πάντοτε κατανόηση στα προβλήματα των πολυεθνικών και των βιομηχάνων γενικώτερα). Αυτό το ήξεραν οι Πεσινέδες, οπότε αποφάσισαν να πάνε στον πρωθυπουργό τής χώρας να κλαφτούνε. Πήγαν, λοιπόν, στον πρωθυπουργό και κλάφτηκαν. Εκείνη την εποχή πρωθυπουργός ήταν ο πυκνοφρύδης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο θείος τού μπουχέσα, ο οποίος χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερη ευαισθησία στα κάθε λογής προβλήματα των βιομηχάνων. Έτσι, ο Καραμανλής αποφάσισε να κάνει μια ειδική σύμβαση διάρκειας 32 χρόνων, που επέτρεπε στην ΠΕΣΙΝΕ να αγοράζει από την ΔΕΗ το ρεύμα που χρειαζόταν σε τιμή κάτω από το κόστος. Και βρέθηκε η ΠΕΣΙΝΕ να χρεώνεται προς 7 δραχμές την κιλοβατώρα, την ώρα που οι αγρότες χρεώνονταν 14 για τα αρτεσιανά τους και οι νοικοκυραίοι 22 για τα σπίτια τους.

Τα 32 χρόνια πέρασαν και η σύμβαση έφτασε στο τέλος της αλλά οι Πεσινέδες δεν ανησύχησαν. Το είχαν μάθει το κόλπο: θα πήγαιναν πάλι στον πρωθυπουργό να κλαφτούνε. Βέβαια, ο Καραμανλής είχε φύγει πια αλλά στην καρέκλα βρισκόταν ένας άλλος ευαίσθητος άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αν κι εκείνη την εποχή ο Μητσοτάκης είχε ένα κάρο προβλήματα στο κεφάλι του (τα οποία του τα δημιουργούσε κυρίως ένα δικό του παιδί, ο Αντώνης με την φράντζα), έδειξε μεγάλη κατανόηση και παρέτεινε την σύμβαση άλλα 14 χρόνια, ίσαμε το 2006. Και η ζωή συνεχίστηκε.

Τα χρόνια περνούσαν και κάποια στιγμή οι Πεσινέδες πούλησαν το μαγαζί, το οποίο το αγόρασε ο όμιλος Μυτιληναίου και του άλλαξε το όνομα, κάνοντάς το "Αλουμίνιον της Ελλάδος". Η σύμβαση με την ΔΕΗ συνέχισε να ισχύει αλλά κάποτε έφτασε το 2006. Το πρόβλημα του Μυτιληναίου ήταν ότι τώρα οι συνθήκες τού Μάαστριχτ και της Λισαβόνας δεν επέτρεπαν τις κλάψες σε πρωθυπουργούς. Έτσι, ο Μυτιληναίος βρήκε άλλο κόλπο για να συνεχίσει να αγοράζει φτηνό ρεύμα: πήγε στα δικαστήρια κι έβγαλε ασφαλιστικά μέτρα κατά της ΔΕΗ μέχρι την τελική δίκη τον Μάιο του 2008.

Τότε ήταν που εγινε μπάχαλο. Το δικαστήριο δικαίωσε την ΔΕΗ κι ο Μυτιληναίος βρέθηκε να χρωστάει πάνω από 107 εκατομμύρια ευρώ και να απειλεί ότι θα κλείσει το εργοστάσιο. Τελικά, το χρέος του κουρεύτηκε κατά 25% περίπου και η ΔΕΗ δέχτηκε να πληρωθεί με ευκολίες. Κυρίως, όμως, δέχτηκε να συνεχίσει να πουλάει με μεγάλη έκπτωση ρεύμα στο εργοστάσιο. Τούτη την φορά δεν θα το έδινε σχεδόν τζάμπα αλλά και πάλι ο Μυτιληναίος θα αγόραζε στην μισή τιμή από εκείνη που αγοράζει ο μέσος καταναλωτής: 40,7 ευρώ την κιλοβατώρα έναντι 80. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Μυτιληναίος κακοκαρδίστηκε, οπότε η εξουσία αποφάσισε να τον καλοπιάσει για να τον γλυκάνει. Την αρχή έκανε ο τότε υπουργός ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας.

Εκείνη την εποχή, ο Μυτιληναίος είπε να φτιάξει μια μονάδα παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο, προκειμένου να παράγει μόνος του το ρεύμα που απαιτούσε η ενεργοβόρα επεξεργασία τής αλουμίνας. Γι' αυτή την μονάδα έβγαλε άδεια Συμπαραγωγού Ηλεκτρισμού Θερμότητας και την ενέταξε στα σχετικά επιδοτούμενα προγράμματα, απ' όπου τσίμπησε μια επιδοτησούλα 16 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως, μόλις πήρε την επιδοτησούλα, έκανε μια αιτησούλα στο υπουργείο ανάπτυξης για μετατροπή τής άδειας συμπαραγωγού σε άδεια ανεξάρτητου παραγωγού. Ποιά είναι η διαφορά; Ο συμπαραγωγός καταναλώνει το ρεύμα που παράγει, ο ανεξάρτητος παραγωγός το πουλάει. Ο Φώλιας ενέκρινε την μετατροπή. Αποτέλεσμα: η "Αλουμίνιον της Ελλάδος" πουλάει το ρεύμα που παράγει στην ΔΕΗ προς 55 ευρώ την κιλοβατώρα και αγοράζει όσο ρεύμα χρειάζεται από την ΔΕΗ προς 40,7 ευρώ την κιλοβατώρα. Ωραίο; Και 16 εκατομμύρια επιδότηση και 14,3 ευρώ κέρδος ανά κιλοβατώρα!

Λίγο αργότερα ήρθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και στο υπουργείο περιβάλλοντος η Τίνα Μπιρμπίλη. Ο Μυτιληναίος καταφέρνει και μετατρέπει την άδειά του σε "υψηλής αποδοτικότητας", διότι έτσι θα μπορεί να απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια, όπως την πώληση του ρεύματος που παράγει σε υψηλές τιμές ΑΠΕ. Μόνο που η Μπιρμπίλη τα στηλώνει και εγκρίνει ως ΑΠΕ μόνο τα 35 από τα 340 mw που παράγει ο Μυτιληναίος. Ευτυχώς για τον βιομήχανο, ο Γιωργάκης κάνει ανασχηματισμό στέλνοντας την Μπιρμπίλη σπίτι της και τον πρώην οικονομικάριο Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο περιβάλλοντος. Πρώτη δουλειά τού Παπακωνσταντίνου είναι να φέρει στην βουλή τον Ν.4001/2011, το άρθρο 197 του οποίου καταργεί τη ρήτρα των 35 mw. Έτσι, ο Μυτιληναίος μπορεί πλέον να πουλάει όλο το ρεύμα που παράγει ως ΑΠΕ.

Τί κέρδισε με την ρύθμιση Παπακωνσταντίνου ο Μυτιληναίος; Πρώτα-πρώτα, η ΔΕΗ υποχρεούται να αγοράζει την παραγωγή του κατά προτεραιότητα, άρα ο όμιλος παράγει έχοντας σίγουρη την πώληση. Κυρίως, όμως, πετυχαίνει καλύτερη τιμή από εκείνη που παίρνουν οι άλλοι παραγωγοί, η οποία μπορεί, σε συνθήκες αυξημένης ζήτησης, να φτάσει και τα 130 ευρώ την κιλοβατώρα! Μ' αυτά και μ' αυτά, ο όμιλος κερδίζει από το ρεύμα καμμιά εβδομηνταριά εκατομμυριάκια ετησίως. Pas mal!


Και τώρα το κερασάκι. Θα θυμάστε ότι πρόσφατα ο ΣΕΒ διατύπωσε προς την κυβέρνηση μια σειρά από αιτήματα, μεταξύ των οποίων ήταν και η μείωση του ενεργειακού κόστους, κάτι που -υποτίθεται πως- θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας. Φυσικά, ανάμεσα σ' αυτές τις βιομηχανίες που φωνάζουν για "φτηνότερο ρεύμα" είναι και η "Αλουμίνιον της Ελλάδος", του ομίλου Μυτιληναίου...

Επιστολή της Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μάρτη

 Επιστολή της Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μάρτη

Με επιστολή απευθύνεται η Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές με αφορμή την 25η Μάρτη.

Ολόκληρη η επιστολή είναι η εξής:

«Είτε με "Ιερή Συμμαχία", είτε με Ευρωπαϊκή Ένωση, οι λαοί μπορούν να νικήσουν, όταν αποφασίσουν να σπάσουν τα δεσμά!

Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια,

Είναι καθήκον μας να συζητήσουμε μαζί σας για την επανάσταση του 1821, να συζητήσουμε μαζί σας τα διδάγματα από αυτήν. Να κουβεντιάσουμε μαζί σας μέσα κι έξω από την τάξη γι’ αυτά που δεν γράφουν τα σχολικά βιβλία. Γιατί δεν θέλουν να ξέρεις τι ήταν η επανάσταση του '21. Δε θέλουν να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα. Η ιστορία όμως κι η αλήθεια της είναι και δική σου υπόθεση. Ένας τόπος θυσίας, μνημεία της αντίστασης του λαού μας, τότε και τώρα, όλα αυτά κάν’ τα αφορμή και ψάξε, ανίχνευσε την ιστορία. Είναι η δική σου κληρονομιά και τη χρειάζεσαι για το μέλλον σου. Ερεύνησε, μάθε! Η ιστορία δεν είναι απλά γεγονότα που πέρασαν. Τα συμπεράσματά από αυτήν είναι δρόμος για το αύριο. Το δικό σου αύριο.

Σου λέμε λοιπόν:

• Κάθε κοινωνική επανάσταση δίνει απάντηση στο ερώτημα: Ποια τάξη θα είναι στην εξουσία.
• Η επανάσταση είναι το όχημα για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά.
• Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε και κοινωνικό χαρακτήρα.

Σε όλη την Ευρώπη εκείνη την περίοδο ξεσπούσαν αστικές επαναστάσεις, δηλαδή επαναστάσεις που έβαζαν στόχο να φύγουν οι φεουδάρχες (οι κάτοχοι γης) από την εξουσία και να πάρουν την πολιτική εξουσία οι αστοί (κάτοχοι κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται την ελεύθερη εργατική δύναμη).

Βγάλε τα συμπεράσματα σου και για το σήμερα!

Τότε τρομοκρατούσαν το λαό ότι αν ξεσηκωθεί κατά του Σουλτάνου, των ντόπιων συνεργατών του και της "Ιερής Συμμαχίας" θα καταστραφεί. Σήμερα μας λένε ότι θα ζήσουμε το χάος αν συγκρουστούμε με το μαντρί της ΕΕ, αν δεν δεχθούμε τις αλυσίδες και την εξαθλίωση που μας φέρνει αυτή η σάπια κοινωνία της εκμετάλλευσης.

Θέλει θυσίες ο αγώνας; Ναι θέλει. Όμως οι θυσίες του αγώνα του λαού για το δίκιο του είναι ασύγκριτα λιγότερες από τα δεινά, τις συμφορές, που του φέρνει η υποταγή και η μοιρολατρία.

Ούτε το 1821, ούτε και σήμερα, υπήρχαν ενιαία "εθνικά συμφέροντα". Από τη μελέτη εκείνων των γεγονότων ακόμα και από τα τραγούδια εκείνης της περιόδου βγαίνει το συμπέρασμα, έτσι όπως ακριβώς το κατέγραψε και ο ιστορικός του '21 Δημήτρης Φωτιάδης: Δύο ήταν τα εικοσιένα, το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων και το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. Υπήρχαν λοιπόν και Έλληνες που εχθρεύονταν την Επανάσταση, όπως οι κοτζαμπάσηδες και οι Φαναριώτες. Αυτοί υπερασπίζονταν το παλιό κοινωνικό καθεστώς, το οθωμανικό σύστημα και την εξουσία του Σουλτάνου γιατί αντλούσαν προνόμια από αυτό. Θυμήσου τη δίκη του Κολοκοτρώνη, τη δολοφονία του Ανδρούτσου, κ.α.

Όλοι αυτοί καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία, τρομοκρατούσαν το λαό. Του έλεγαν να αλλάξουμε τον Σουλτάνο με τους Άγγλους και τους Γάλλους. Απαιτούσαν πίστη και υποταγή στην "Ιερή Συμμαχία" των δυναστών.

Θυμήσου την "Ελληνική Νομαρχία" του Ανώνυμου Έλληνα που ρωτούσε: "Και ποιός στοχαστικός άνθρωπος ημπορεί να πιστεύσει ότι όποιος από τους αλλογενείς δυνάστας ήθελε κατατροπώσει τον Οθωμανόν ήθελε μας αφήσει ελεύθερους; Ω απάτη επιζήμιος. Διατί αδελφοί μου να θέλωμεν να αλλάξουμε κύριον όταν μόνοι μας ημπορούμε να απελευθερωθούμε; Νομίζετε ότι είναι ελαφρότερος ο Ζυγός μιας ξένης δυναστείας; Δε στοχάζεστε ότι πάλι ζυγός είναι";

Μπροστά σε τέτοιους εκβιασμούς έχει βρεθεί πολλές φορές ο λαός μας. Βρέθηκε και την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, όταν οι συνεργάτες των ναζί, πολιτικοί πρόγονοι της σημερινής Χρυσής Αυγής, καθώς και αστοί πολιτικοί, τον καλούσαν σε υποταγή και συνεργασία με τους κατακτητές, είτε οργάνωναν ή ευλογούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας (Θ. Πάγκαλος, Στ. Γονατάς, Θεμ. Σοφούλης κ.ά.).

Οι επαναστάσεις έχουν σημαία τους το δίκιο του λαού!

Οι επαναστάτες του '21 λέγανε "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους", δεν διαπραγματεύονταν με τους εχθρούς τους. Σήμερα, "προσκυνημένοι" είναι αυτοί που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κοινωνία του κέρδους και της αγοράς. Ο στρατός της αντίδρασης (Ιερή συμμαχία τότε, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ σήμερα) δεν είναι ανίκητος. Και σήμερα επίκαιρο σύνθημα είναι: "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη!".

Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί! Σήμερα είναι η δική σου σειρά. Σπάσε τα δεσμά!».

902.gr

ΡΟΖ ΦΕΡΕΤΖΕΣ ΜΕ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΥΡΕΣ ΚΟΥΚΚΙΔΕΣ.

 ..ΡΟΖ ΦΕΡΕΤΖΕΣ ΜΕ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΚΟΚΚΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΥΡΕΣ ΚΟΥΚΚΙΔΕΣ.

«Οταν λέτε ότι οι υπογραφές της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου πριν τις εκλογές δε σας δεσμεύουν αν τυχόν γίνετε κυβέρνηση, σε τι αναφέρεστε κ. Πρόεδρε; Τι σας ανησυχεί;»,

ρωτά ο δημοσιογράφος της «Real Νews», 16/3/2014, τον Αλ. Τσίπρα που απαντά:

«Για μας η περιορισμένη δημοκρατία του μνημονίου που έχουν επιβάλει δεν ισχύει. Δε θα δεχτούμε θεσμικά τετελεσμένα, περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Το ίδιο ισχύει και για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας».

Στις 14/3/2014 όμως, στην «Αυγή» έγραφαν: 

«Τώρα προβάλλεται η αξίωση η αντικοινωνική ανατροπή να καταστεί ισχυρότερη με νομοθετική ρύθμιση, ώστε να καταστεί δυσκολότερο το ξήλωμα των νεοφιλελεύθερων μέτρων όταν έρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση».

 

Έτσι, από τη μια, δε δέχονται τετελεσμένα,

από την άλλη λένε ότι πολλά δεν μπορούν να τα αλλάξουν,

άρα δεσμεύονται.

Μιλούν για ανεξαρτησία, αλλά εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης,

αποδεχόμενοι και εφαρμόζοντες τις Συνθήκες της που εκχωρούν δικαιώματα στην ΕΕ.

Τέλος, για τις εκποιήσεις, διαβάζοντάς το κάποιος θα νομίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Στην ίδια όμως συνέντευξη στη «Real news» ο Αλ. Τσίπρας λέει:

«Δε συμφωνούμε με τη γενική εκποίηση όσο-όσο, που διαπράττει η κυβέρνηση Σαμαρά (...) Αυτή δεν είναι ιδιωτικοποίηση, είναι κακοποίηση». Και σε άλλο σημείο είπε ότι δεν είναι «κρατιστής». Δηλαδή, είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων.

(Δούλεμα με «ήξεις-αφήξεις»;;; Το λιγότερο…)

Έχουν όμως και σοβαρές

              έγνοιες...

«Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πλήττεται από τους υψηλούς έμμεσους φόρους και το κόστος Ενέργειας και επιδεινώνεται επίσης και εξαιτίας (i) της αδυναμίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος να χρηματοδοτήσει την ελληνική οικονομία, (ii) του υψηλού κόστους χρήματος (οι ελληνικές επιχειρήσεις δανείζονται με πολύ μεγαλύτερα πραγματικά επιτόκια από αυτά των επιχειρήσεων άλλων χωρών της Ευρώπης), (iii) συνεχούς μείωσης των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, ιδιαίτερα εκείνων που αφορούν στην τεχνολογία, την καινοτομία και τη βελτίωση της ποιότητας...»

Οι συγκεκριμένες εκτιμήσεις θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα του ΣΕΒ ή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

Αλλά χάσατε, αν νομίζετε πως μόνο τα επιχειρηματικά επιτελεία κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις. 

Γιατί όλα τα παραπάνω προβάλλονται αγωνιωδώς από non paper του ΣΥΡΙΖΑ,

ως αιχμές που καθυστερούν την καπιταλιστική ανάπτυξη

και ως κριτική στην κυβέρνηση που δε φροντίζει να λύσει αυτά τα ζητήματα

μένοντας μόνο στη μισθολογική μείωση.

Αλλά και ως εκδούλευση στους μεγαλοεπιχειρηματίες,

ότι αν γίνει κυβέρνηση θα φροντίσει πιο αποτελεσματικά από τη σημερινή κυβέρνηση

την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη τους...

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ, ΡΙΞΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 

Ι. Β. Στάλιν - Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός (μέρος πρώτο)

 Ι. Β. Στάλιν - Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός (μέρος πρώτο)

Ι. Β. Στάλιν

Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός

(1938)

Μτφρ από την αγγλική: Επαγρύπνηση

Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η κοσμοθεωρία του μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος. Ονομάζεται διαλεκτικός υλισμός επειδή ο τρόπος προσέγγισης των φυσικών φαινομένων, η μέθοδος με την οποία τα μελετά και τα κατανοεί, είναι η διαλεκτική, ενώ η ερμηνεία των φυσικών φαινομένων, η σύλληψη αυτών των φαινομένων, η θεωρία του, είναι υλιστική.

Ο ιστορικός υλισμός είναι η προέκταση των αρχών του διαλεκτικού υλισμού στη μελέτη της κοινωνικής ζωής, η εφαρμογή των αρχών του διαλεκτικού υλισμού στα φαινόμενα της ζωής της κοινωνίας, στη μελέτη της κοινωνίας και της ιστορίας της.

Περιγράφοντας τη διαλεκτική τους μέθοδο, ο Μαρξ και ο Ένγκελς συνήθως αναφέρονται στον Χέγκελ ως τον φιλόσοφο που διατύπωσε τα κύρια χαρακτηριστικά της διαλεκτικής. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως η διαλεκτική του Μαρξ και του Ένγκελς ταυτίζεται με τη διαλεκτική του Χέγκελ. Για την ακρίβεια, ο Μαρξ και ο Ένγκελς πήραν από την εγελιανή διαλεκτική μόνο τον ‘ορθολογικό της πυρήνα’, αφήνοντας κατά μέρους το ιδεαλιστικό της περίβλημα, και ανέπτυξαν τη διαλεκτική παραπέρα ώσπου της έδωσαν σύγχρονη επιστημονική μορφή.

‘Η διαλεκτική μου μέθοδος’, λέει ο Μαρξ, ‘δεν είναι μόνο διαφορετική της εγελιανής, αλλά το ακριβές αντίθετό της. Για το Χέγκελ, η διαδικασία του σκέπτεσθαι, την οποία, κάτω από την ονομασία ‘Ιδέα’, δε διστάζει να μεταμορφωθεί σε ανεξάρτητο υποκείμενο, είναι ο δημιουργός του αληθινού κόσμου, και ο αληθινός κόσμος είναι μονάχα η εξωτερική, φαινομενική μορφή της ‘Ιδέας’. Για μένα, αντίθετα, το ιδεατό δεν είναι τίποτα άλλο από τον υλικό κόσμο όπως αντανακλάται από τον ανθρώπινο νου και μεταφράζεται σε μορφές σκέψης’.

Περιγράφοντας τον υλισμό τους, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, συνήθως αναφέρονται στον Φόιερμπαχ ως τον φιλόσοφο που αποκατέστησε τον υλισμό στη θέση του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως ο υλισμός του Μαρξ και του Ένγκελς ταυτίζεται με τον υλισμό του Φόιερμπαχ. Για την ακρίβεια, ο Μαρξ και ο Ένγκελς πήραν από τον υλισμό του Φόιερμπαχ τον ‘εσωτερικό του πυρήνα’, και τον ανέπτυξαν σε μια επιστημονικο-φιλοσοφική θεωρία του υλισμού, αφήνοντας κατά μέρους τα ιδεαλιστικά και θρησκευτικο-ηθικά του φορτία. Γνωρίζουμε πως ο Φόιερμπαχ, αν και ήταν βαθύτατα υλιστής, είχε αντιρρήσεις για το όνομα υλισμός. Ο Ένγκελς είχε επανειλημμένα δηλώσει πως ‘παρά την υλιστική βάση’ ο Φόιερμπαχ ‘παρέμενε προσδεμένος  στα παραδοσιακά ιδεαλιστικά δεσμά’, και πως ‘ο αληθινός ιδεαλισμός του Φόιερμπαχ γίνεται φανερός μόλις φτάσουμε στη φιλοσοφία της θρησκείας και της ηθικής του’.

Η λέξη διαλεκτική έχει της ρίζες της στην αρχαία ελληνική λέξη διαλέγομαι, που σημαίνει συζητώ, συνομιλώ. Στην αρχαία εποχή η διαλεκτική ήταν η τέχνη του να φτάνει κανείς στην αλήθεια, φανερώνοντας τις αντιθέσεις στο επιχείρημα του αντιπάλου, και ξεπερνώντας αυτές τις αντιθέσεις. Υπήρχαν φιλόσοφοι στην αρχαία εποχή που πίστευαν πως η φανέρωση των αντιθέσεων στη σκέψη και η σύγκρουση των αντιθέτων ήταν η καλύτερη μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια. Η διαλεκτική μέθοδος σκέψης, αφού αργότερα προεκτάθηκε στα φυσικά φαινόμενα, εξελίχθηκε σε διαλεκτική μέθοδο αντίληψης της φύσης, η οποία παρατηρεί τα φυσικά φαινόμενα να είναι σε διαρκή κίνηση και να υποβάλλονται σε συνεχή αλλαγή, και την εξέλιξη της φύσης ως το αποτέλεσμα της ξεδίπλωσης των εγγενών αντιθέσεων της φύσης, ως το αποτέλεσμα της διάδρασης των αντιθετικών δυνάμεων στη φύση.

Στην ουσία της, η διαλεκτική είναι το ακριβές αντίθετο της μεταφυσικής.

1)   Μαρξιστική Διαλεκτική Μέθοδος

Τα κύρια χαρακτηριστικά της μαρξιστικής διαλεκτικής μεθόδου έχουν ως εξής:

α) Φύση συνδεδεμένη και καθορισμένη

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική δε θεωρεί τη φύση ως μια τυχαία συσσώρευση πραγμάτων, φαινομένων, ασύνδετων, απομονωμένων, και ανεξάρτητων το ένα από το άλλο, αλλά ως συνδεδεμένο και ενιαίο όλον, εντός του οποίου τα πράγματα, τα φαινόμενα είναι οργανικά συνδεδεμένα, εξαρτημένα και καθορισμένα το ένα από το άλλο.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να κατανοηθεί μονάχο του, αποκομμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν, καθώς οποιοδήποτε φαινόμενο σε οποιαδήποτε σφαίρα της φύσης μπορεί να καταστεί χωρίς νόημα, αν ιδωθεί όχι σε σχέση με τις περιβάλλουσες συνθήκες, αλλά χωρισμένο από αυτές. Και αντίθετα, οποιοδήποτε φαινόμενο μπορεί να κατανοηθεί και να εξηγηθεί αν θεωρηθεί σε αδιάσπαστη σύνδεση με τα περιβάλλοντα φαινόμενα, ως καθορισμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν.

β) Η φύση είναι σε κατάσταση αέναης κίνησης και αλλαγής

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική θεωρεί ότι η φύση δε βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας και ακινησίας, στασιμότητας και αμεταβλητότητας, αλλά σε κατάσταση συνεχούς κίνησης και αλλαγής, διαρκούς ανανέωσης και εξέλιξης, όπου πάντα κάτι αναδύεται και εξελίσσεται, και πάντα κάτι αποσυντίθεται και αργοπεθαίνει.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, τα φαινόμενα πρέπει να εξετάζονται όχι μόνο από την άποψη της αλληλοσύνδεσης και αλληλεξάρτησής τους, αλλά και από την άποψη της κίνησης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της εμφάνισης και της εξαφάνισής τους.

Η διαλεκτική μέθοδος θεωρεί ως πρωταρχικής σημασίας όχι αυτό που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται σταθερό και μόνιμο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να απογίνεται και να χάνεται, αλλά αυτό που αναδύεται και εξελίσσεται, ακόμη και αν τη δεδομένη στιγμή δε φαίνεται να έχει αντοχή και σταθερότητα, επειδή η διαλεκτική βλέπει ως ανίκητο μόνο αυτό που αναδύεται και εξελίσσεται.

‘Ολόκληρη η φύση’, λέει ο Ένγκελς, ‘από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, από τους κόκκους άμμου στα ηλιακά άστρα, από τους μονοκύτταρους οργανισμούς ως τον άνθρωπο, υφίσταται μια ατελείωτη σειρά σταθμών εξέλιξης, ένα αιώνιο προτσές εμφάνισης και εξαφάνισης, μέσα σε ακατάπαυστη ροή, μέσα σε ατελείωτη κίνηση και αλλαγή’.

‘Γι αυτό το λόγο, η διαλεκτική’, λέει ο Ένγκελς, ‘συλλαμβάνει τα πράγματα, και την αντανάκλασή τους στον ανθρώπινο νου, μέσα στην αλληλοσύνδεσή τους, μέσα στην κίνησή τους, την εμφάνιση και την εξαφάνισή τους’.

γ) Η ποσοτική αλλαγή οδηγεί σε ποιοτική αλλαγή

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική δε θεωρεί το προτσές (πορεία) εξέλιξης σαν ένα απλό προτσές ανάπτυξης, όπου οι ποσοτικές αλλαγές δεν οδηγούν σε ποιοτικές αλλαγές, αλλά ως μια εξέλιξη που περνά από ασήμαντες και αδιόρατες αλλαγές σε ολοφάνερες, θεμελιώδεις, ποιοτικές αλλαγές. Μια εξέλιξη στην οποία οι ποιοτικές αλλαγές δεν συμβαίνουν σταδιακά, αλλά γρήγορα και απότομα, παίρνοντας τη μορφή άλματος από τη μία κατάσταση στην άλλη. Συμβαίνουν όχι τυχαία, αλλά ως το φυσικό αποτέλεσμα της συσσώρευσης αδιόρατων και σταδιακών ποσοτικών αλλαγών.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, το προτσές της εξέλιξης πρέπει να εξετάζεται όχι ως κυκλική κίνηση, όχι σαν απλή επανάληψη αυτού που έχει ήδη συμβεί, αλλά ως μια προοδευτική κίνηση προς τα πάνω, ως μετάβαση από μία παλιά ποιοτική κατάσταση σε μια καινούρια ποιοτική κατάσταση, ως εξέλιξη από το απλό στο σύνθετο, από το κατώτερο στο ανώτερο.

‘Η φύση’, λέει ο Ένγκελς, ‘είναι η λυδία λίθος της διαλεκτικής. Και πρέπει να ειπωθεί για τις σύγχρονες φυσικές επιστήμες ότι έχουν προσκομίσει πλούσιο και ολοένα αυξανόμενο υλικό για επαλήθευση, και έχουν αποδείξει ότι σε τελευταία ανάλυση το προτσές της φύσης είναι διαλεκτικό και όχι μεταφυσικό, ότι δεν κινείται σε αιώνια ομοιόμορφους και διαρκώς επαναλαμβανόμενους κύκλους, αλλά ότι η φύση περνά μέσα από την αληθινή ιστορία. Εδώ πρέπει να γίνει μνεία στο Δαρβίνο, που κατέφερε αποφασιστικό χτύπημα στη μεταφυσική αντίληψη της φύσης, αποδεικνύοντας ότι ο οργανικός κόσμος του σήμερα, η χλωρίδα, η πανίδα, αλλά και ο άνθρωπος, είναι προϊόν ενός προτσές εξέλιξης, που διαρκεί εκατομμύρια χρόνια’.

Περιγράφοντας τη διαλεκτική εξέλιξη ως μια μετάβαση από ποσοτικές αλλαγές σε ποιοτικές αλλαγές, ο Ένγκελς λέει:

‘Στη φυσική […] κάθε αλλαγή είναι ένα πέρασμα από την ποσότητα στην ποιότητα, ως αποτέλεσμα της ποσοτικής αλλαγής κάποιας μορφής κίνησης, είτε του ίδιου του σώματος είτε μεταδιδομένης στο σώμα. Για παράδειγμα, η θερμοκρασία του νερού αρχικά δεν επηρεάζει την υγρή του κατάσταση. Αλλά καθώς η θερμοκρασία του  υγρού νερού ανεβαίνει ή πέφτει, έρχεται στιγμή, όπου η κατάσταση του αλλάζει και το νερό μεταβάλλεται στην μια περίπτωση σε ατμό και στην άλλη σε πάγο. Κατά τον ίδιο τρόπο, για να γίνει φωτεινό ένα σύρμα από πλατίνα χρειάζεται ηλεκτρικό ρεύμα μιας ορισμένης δύναμης. Με ίδιο τρόπο, κάθε μέταλλο λιώνει σε ορισμένους βαθμούς θερμοκρασίας. Κάθε υγρό, κάτω από μια ορισμένη πίεση, φτάνει στο σημείο που πήζει ή πού βράζει, εφόσον τα μέσα μάς επιτρέπουνε να πετύχουμε τις απαραίτητες θερμοκρασίες για κάθε περίπτωση. Τέλος, κάθε αέριο έχει ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο, με την κατάλληλη πίεση μπορεί να μετατραπεί σε υγρό. Οι γνωστές σταθερές στη φυσική (τα σημεία όπου μία κατάσταση περνά σε μία άλλη) είναι ονομασίες για τα κομβικά σημεία στα οποία μια ποσοτική αλλαγή (αύξηση ή μείωση της κίνησης) προκαλεί ποιοτική αλλαγή στην κατάσταση ενός σώματος, και στα οποία, συνεπώς, η ποσότητα μεταμορφώνεται σε ποιότητα’.

Περνώντας στη χημεία, ο Ένγκελς συνεχίζει:

‘Μπορούμε να αποκαλέσουμε τη χημεία ως την επιστήμη των ποιοτικών αλλαγών που λαμβάνουν χώρα σε σώματα, ως αποτέλεσμα αλλαγών της ποσοτικής τους σύνθεσης. Αυτό ήταν ήδη γνωστό στον Χέγκελ. Ας πάρουμε για παράδειγμα  το οξυγόνο: αν ένα μόριο περιέχει τρία άτομα οξυγόνου αντί για δύο, τότε έχουμε όζον, ένα σωματίδιο φανερά διακριτό από το οξυγόνο σε σχέση με τη μυρωδιά και τις αντιδράσεις. Και τι να πούμε για τις διαφορετικές αναλογίες στις οποίες το οξυγόνο συνδυάζεται με το άζωτο ή με το θειάφι, καθεμιά από τις οποίες παράγει ένα σώμα ποιοτικά διάφορο από όλα τα άλλα σώματα!’.

Τέλος, ασκώντας κριτική στον Ντύρινγκ, ο οποίος επέκρινε τον Χέγκελ, ενώ κρυφά ‘δανειζόταν’ τη γνωστή θεωρία του σύμφωνα με την οποία η μετάβαση από τον άψυχο κόσμο στον κόσμο των αισθήσεων, από τον κόσμο της ανόργανης ύλης στο βασίλειο της οργανικής ζωής, είναι ένα άλμα σε μια νέα κατάσταση, ο Ένγκελς λέει:

‘Αυτή είναι ακριβώς η εγελιανή κομβική γραμμή σχέσεων μέτρησης, όπου σε ορισμένα συγκεκριμένα κομβικά σημεία, η καθαρά ποσοτική αύξηση ή μείωση οδηγεί σε ποιοτικό άλμα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του νερού το οποίο ζεσταίνεται ή παγώνει, το σημείο βρασμού ή το σημείο τήξης είναι οι κόμβοι στους οποίους -κάτω από κανονική πίεση- συμβαίνει το άλμα σε μία νέα συνολικά κατάσταση, και όπου, συνεπώς, η ποσότητα μεταμορφώνεται σε ποιότητα’.

δ) Εγγενείς αντιφάσεις της φύσης

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική θεωρεί ότι εσωτερικές αντιθέσεις βρίσκονται σε κάθε πράγμα και φαινόμενο της φύσης, γιατί όλα έχουν θετική και αρνητική πλευρά, παρελθόν και μέλλον, στοιχεία που χάνονται και στοιχεία που αναπτύσσονται. Και η διαπάλη μεταξύ αυτών των αντιθέτων, η διαπάλη μεταξύ του παλιού και του νέου, μεταξύ αυτού που πεθαίνει και αυτού που γεννιέται, μεταξύ αυτού που εξαφανίζεται και αυτού που εξελίσσεται, συνιστά το εσωτερικό περιεχόμενο του προτσές της εξέλιξης, το εσωτερικό περιεχόμενο της μεταμόρφωσης των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές αλλαγές.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, το προτσές της εξέλιξης από το χαμηλότερο στο υψηλότερο λαμβάνει χώρα όχι σαν αρμονικό ξεδίπλωμα των φαινομένων, αλλά ως φανέρωση των εγγενών αντιφάσεων των πραγμάτων και των φαινομένων, ως διαπάλη των αντιθετικών τάσεων οι οποίες λειτουργούν στη βάση των αντιφάσεων αυτών.

‘Η καθαυτή έννοια της διαλεκτικής’, λέει ο Λένιν, ‘είναι η μελέτη των αντιφάσεων εντός της ίδιας της ουσίας των πραγμάτων’. Και παρακάτω: ‘Η εξέλιξη είναι η πάλη των αντιθέτων’.

Αυτά είναι, συνοπτικά, τα κύρια χαρακτηριστικά της μαρξιστικής διαλεκτικής μεθόδου.

Είναι εύκολο να κατανοήσουμε πόσο πολύ σημαντικό είναι να επεκτείνουμε τις αρχές της διαλεκτικής μεθόδου στη μελέτη της κοινωνικής ζωής και της ιστορίας της κοινωνίας, και πόσο πολύ σημαντικό είναι να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές στην ιστορία της κοινωνίας και στις πρακτικές δραστηριότητες του κόμματος του προλεταριάτου.

Αν δεν υπάρχουν στον κόσμο απομονωμένα φαινόμενα, αν όλα τα φαινόμενα είναι αλληλοσυνδεδεμένα και αλληλοεξαρτημένα, τότε είναι φανερό ότι κάθε κοινωνικό σύστημα και κάθε κοινωνικό κίνημα της ιστορίας πρέπει να αξιολογείται όχι από την άποψη της ‘αιώνιας δικαιοσύνης’ ή κάποιας άλλης προκαθορισμένης ιδέας, όπως συμβαίνει συχνά από τους ιστορικούς, αλλά από την άποψη των συνθηκών που γέννησαν αυτό το σύστημα ή αυτό το κίνημα και με το οποίο είναι συνδεδεμένες.

Το δουλοκτητικό σύστημα θα ήταν ανόητο, χαζό, και αφύσικο υπό τις σύγχρονες συνθήκες. Αλλά κάτω από τις συνθήκες του αποσυντεθειμένου συστήματος της πρωτόγονης κοινοκτημοσύνης, το δουλοκτητικό σύστημα είναι αρκετά κατανοητό και φυσικό φαινόμενο, αφού αντιπροσωπεύει μια πρόοδο από το σύστημα του πρωτόγονου κομμουνισμού.

Το αίτημα για μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην εποχή του Τσάρου και της αστικής κοινωνίας, στη Ρωσία του 1905, ήταν ένα κατανοητό, πρέπον και επαναστατικό αίτημα. Εκείνη την περίοδο μια αστική δημοκρατία θα ήταν ένα βήμα προόδου. Αλλά τώρα, κάτω από τις συνθήκες της ΕΣΣΔ, το αίτημα για μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία θα ήταν αίτημα ανόητο και αντεπαναστατικό. Γιατί μία αστική δημοκρατία θα ήταν πισωγύρισμα για τη Σοβιετική δημοκρατία.

Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, την ιστορική συγκυρία (χρόνο) και τον τόπο (χώρο).

Είναι φανερό πως χωρίς μια τέτοια ιστορική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων, η ύπαρξη και η εξέλιξη της επιστήμης της ιστορίας είναι αδύνατη. Γιατί μόνο μία τέτοια προσέγγιση σώζει την επιστήμη της ιστορίας από το να μετατραπεί σε ένα συρφετό τυχαίων γεγονότων και σε μία σύμπηξη παράλογων λαθών.

Επιπλέον, αν ο κόσμος είναι σε κατάσταση αέναης κίνησης και εξέλιξης, αν η εξαφάνιση του παλιού και η άνοδος του νέου είναι νόμος της εξέλιξης, τότε είναι φανερό ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αμετάβλητα κοινωνικά συστήματα, ούτε ‘αιώνιες αρχές’ της ατομικής ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης, ούτε ‘αιώνιες ιδέες’ της υποταγής του φτωχού αγρότη στο γαιοκτήμονα, του εργάτη στον καπιταλιστή.

Ως εκ τούτου, το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να αντικατασταθεί από το σοσιαλιστικό σύστημα, όπως κάποτε το  φεουδαρχικό σύστημα αντικαταστάθηκε από το καπιταλιστικό σύστημα.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να προσανατολίζουμε τη δράση μας με βάση τα στρώματα της κοινωνίας που δεν εξελίσσονται πλέον, ακόμα και αν αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη ακόμη και τώρα, αλλά με βάση εκείνα τα στρώματα που εξελίσσονται και έχουν το μέλλον μπροστά τους, ακόμα και αν στην παρούσα φάση δεν αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη.

Στα 1880, την περίοδο της διαπάλης μεταξύ μαρξιστών και ναροντνικών, το προλεταριάτο στη Ρωσία αποτελούσε μια ασήμαντη μειονότητα του πληθυσμού, ενώ οι ιδιώτες αγρότες αποτελούσαν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Αλλά το προλεταριάτο αναπτυσσόταν ως τάξη, ενώ η αγροτιά ως τάξη αποσυντίθετο. Και ακριβώς επειδή το προλεταριάτο αναπτυσσόταν ως τάξη, οι μαρξιστές προσανατόλισαν τη δράση τους στη βάση του προλεταριάτου. Και δε λάθεψαν. Γιατί, όπως είναι γνωστό, το προλεταριάτο στη συνέχεια εξελίχθηκε από ασήμαντη δύναμη σε πρώτης τάξης ιστορική και πολιτική δύναμη.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να βλέπουμε μπροστά και όχι προς τα πίσω. 

Επιπλέον, αν το πέρασμα από αργές ποσοτικές αλλαγές σε γρήγορες και ξαφνικές ποιοτικές αλλαγές είναι νόμος της εξέλιξης, τότε είναι φανερό ότι οι επαναστάσεις που κάνουν οι καταπιεσμένες τάξεις είναι φυσικά και αναπόφευκτα φαινόμενα.

Ως εκ τούτου, η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τον ζυγό του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αργών, σταδιακών αλλαγών, μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά μόνο μέσω μιας ποιοτικής αλλαγής του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω επανάστασης.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να είμαστε επαναστάτες, και όχι ρεφορμιστές (μεταρρυθμιστές).

Επιπλέον, αν η εξέλιξη προχωρά μέσα από την αποκάλυψη των αντιφάσεων, μέσα από τις συγκρούσεις μεταξύ αντιθετικών δυνάμεων στη βάση αυτών των αντιφάσεων και με στόχο την υπέρβαση των αντιφάσεων, τότε είναι φανερό ότι η ταξική πάλη του προλεταριάτου είναι ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να τις φανερώνουμε και να τις ξεδιπλώνουμε. Οφείλουμε να οδηγήσουμε μέχρι τέλους την ταξική πάλη και όχι να την καταπνίξουμε.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να ακολουθήσουμε την αδιάλλακτη προλεταριακή ταξική πολιτική, και όχι τη ρεφορμιστική πολιτική της αρμονικής συνύπαρξης των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, όχι την πολιτική του συμβιβασμού, της ‘ωρίμανσης’ του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό.

Αυτή είναι η μαρξιστική διαλεκτική μέθοδος εφαρμοσμένη στην κοινωνική ζωή, στην ιστορία της κοινωνίας.

Όσο για το μαρξιστικό φιλοσοφικό υλισμό, είναι ριζικά αντίθετος του φιλοσοφικού ιδεαλισμού.

Κ.Κ. Τουρκίας: Εισβολή της αστυνομίας στα γραφεία του στο Çanakkale – 11 μέλη του συνελήφθησαν

 Κ.Κ. Τουρκίας: Εισβολή της αστυνομίας στα γραφεία του στο Çanakkale – 11 μέλη του συνελήφθησαν

Ανακοίνωση στην σελίδα του στο facebook, ανάρτησε πριν από λίγο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, στην οποία κάνει λόγο για εισβολή της αστυνομίας στα γραφεία του κόμματος στην πόλη Çanakkale της Μικράς Ασίας, λίγο πριν την άφιξη του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην πόλη. Μετά την εισβολή και το βανδαλισμό των γραφείων, η αστυνομία εξαφάνισε ένα μεγάλο πανό που κρεμόταν από το μπαλκόνι, το οποίο έγραφε «Μην υποτάσσεστε στον δικτάτορα και τους δολοφόνους». Έντεκα μέλη του ΚΚ Τουρκίας συνελήφθησαν και ένας δημοσιογράφος της SOL. Το ΚΚ Τουρκίας τονίζει ότι δεν θα υποταχθεί στον δικτάτορα και τους δολοφόνους.

«POLICE UNLAWFULLY BREAKS INTO TKP OFFICE IN ÇANAKKALE

This morning, before the PM’s arrival to Çanakkale, the police has unlawfully broken into TKP’s Çanakkale branch office. 11 TKP members were taken into custody.
After breaking into the office, the police forcefully took down a big banner hanging from the office’s window that read “Do not bow down to the dictator and murderers!”.
TKP office is on the path Tayyip Erdoğan would take later in the day for the AKP rally. The police also attacked and detained a reporter of soL daily who was on the scene.

We simply repeat what is written on that banner: We will not bow down to the dictator and murderers!»

Γενναιοδωρίες με ξένο πορτοφόλι

Γενναιοδωρίες με ξένο πορτοφόλι

Δεν ήταν η πρώτη φορά στην Κομοτηνή, την περασμένη Παρασκευή, που ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε τους ενδιαφερόμενους πως το κόμμα του αναγνωρίζει το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία και δεν θα πρέπει να ανησυχούν αφού τα δανεικά θα επιστραφούν μέχρι δεκάρας. «Αυτό το οποίο θα θέσουμε σε διαπραγμάτευση είναι μία λύση βιώσιμη που θα αφορά όλη την Ευρώπη για το χρέος (...) Δεν θα το αφήσουμε (σ.σ. το χρέος) γιατί εμείς δεν είμαστε μπαταχτσήδες», είπε θυμίζοντας το «κηδεία με ξένα κόλλυβα», μιας και ο λογαριασμός θα σταλεί στο λαό και το δικό του ισχνό εισόδημα θα λεηλατήσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και) για να αποδείξει πόσο γενναιόδωρος είναι...
Ο ΣΥΡΙΖΑ παλαντζάρει δυο - τρία χρόνια τώρα μεταξύ διαπραγμάτευσης, επαναδιαπραγμάτευσης, «κουρέματος», αναστολής πληρωμής και τελικά πληρωμής του χρέους, που άλλοτε είναι επαχθές, άλλοτε δεν είναι, άλλοτε χρειάζονται επιτροπές να το ελέγξουν και άλλοτε είναι αδύνατον να αμφισβητηθεί νομικώς. Στη διάρκεια αυτού του δίχρονου άλλαξε γνώμη και για τη διαδικασία διευθέτησής του, που από μονομερής, τώρα λέει πως θα είναι προϊόν συνεννόησης με τους «εταίρους» κι από απόφαση που αφορούσε την Ελλάδα, γενικεύτηκε για όλο τον ευρωπαϊκό νότο και επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει ολόκληρη την Ευρώπη.

***

Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα χρόνια κοσκινίζει, λέει ο σοφός λαός. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε τέτοια λεκτικά τερτίπια για να κρύψει απ' το λαό τις πραγματικές του προθέσεις. Η ουσία είναι ότι από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος έχει ως γνώμονα το πώς η ελάφρυνσή του θα εξυπηρετήσει την καπιταλιστική ανάκαμψη και όχι την τσέπη των εργαζομένων, πώς θα συνεχιστεί η συμμετοχή της Ελλάδας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Γι' αυτό άλλωστε η ρύθμιση του χρέους προβάλλεται ως όρος για επαναδανεισμό που βεβαίως θα ξαναφορτωθεί στις πλάτες του λαού.
Καθώς προαλείφεται για διαχειριστής του καπιταλισμού το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πιέζει για μια διευθέτησή του με στόχο να στηρίξει την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Η μόνη του επιλογή είναι να το αναγνωρίσει, να το νομιμοποιήσει και να αξιώσει απ' το λαό να συνεχίσει να πληρώνει τα σπασμένα.

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ξεμασκαρεύτηκε οριστικά, αποδείχτηκε ασυνεπής ως προς τις προσδοκίες που καλλιεργούσε σε εργατικά - λαϊκά στρώματα, αποδείχθηκε όμως συνεπής ως προς το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του. Η στάση του δίνει το παράδειγμα για το πώς μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα με δύο διαφορετικούς τρόπους, αλλιώς όταν απευθύνεσαι στους εργαζόμενους και πρέπει να φανείς ριζοσπαστική δύναμη, αλλιώς όταν πρέπει να δώσεις εξετάσεις «ρεαλισμού» απευθυνόμενος στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ κ.λπ.
Είτε λοιπόν η κατάσταση παραμείνει ως έχει, είτε το χρέος «κουρευτεί», είτε επιμηκυνθεί η περίοδος αποπληρωμής του, είτε ακόμα ακόμα, για να μην ξεχνάμε την περίπτωση της Αργεντινής, σε μια δοσμένη στιγμή το αστικό κράτος αρνηθεί να συνεχίσει να το πληρώνει, ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το μάρμαρο όπως η ζωή αποδεικνύει. Γιατί καμία απ' αυτές τις επιλογές δεν θα γίνει με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα, αλλά με γνώμονα τα συμφέροντα των «κηφήνων» που θρέφονται απ' το μόχθο του και έχουν στα χέρια τους την εξουσία. Η ικανοποίηση των δικών του αναγκών απαιτεί να τους την αφαιρέσει, απαιτεί αποδέσμευση απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους. Απαιτεί να γυρίσει την πλάτη και στους διαχειριστές της μιζέριας στην οποία τον καταδικάζουν να ζει. Με αυτό το κριτήριο στις επικείμενες εκλογές του Μάη, θα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες.