Ανεπιθύμητος ο μακελάρης Ομπάμα - Όλοι στο συλλαλητήριο στις 15 Νοέμβρη

 Ανεπιθύμητος ο μακελάρης Ομπάμα - Όλοι στο συλλαλητήριο στις 15 Νοέμβρη

Η επίσκεψη του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ μυρίζει αίμα.

Το αίμα του ελληνικού λαού, που οι ΗΠΑ απαιτούν και νέα αντεργατικά μέτρα, νέα επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών τους ομίλων. Οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις ΔΝΤ - ΕΕ γίνονται στο πλαίσιο της σύγκρουσης των επιχειρηματικών συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων τους και είχαν και έχουν ως θύμα τον ελληνικό λαό.

Το αίμα των λαών της περιοχής, της Συρίας, της Λιβύης, της Παλαιστίνης κ.ά. όπου χιλιάδες σκοτώνονται και ξεριζώνονται, για τον έλεγχο των πηγών Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς τους. Η μετατροπή της Μέσης Ανατολής της Μεσογείου και των Βαλκανίων σε εμπόλεμη ζώνη είναι άμεσο αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της χρηματοδότησης και στήριξης οργανώσεων, όπως το "Ισλαμικό Κράτος", από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η προθυμία για δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Κάρπαθο, το βάθεμα της συνεργασίας με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ όχι μόνο δεν οδηγούν σε "σταθερότητα" και "ασφάλεια", αλλά βάζουν τον ελληνικό λαό να κρατά φουρνέλο σε πυριτιδαποθήκη. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας, η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οι εξελίξεις στην Τουρκία, η κλιμάκωση των πολέμων και η όξυνση των εντάσεων στην περιοχή πρέπει να βρουν την εργατική τάξη της Ελλάδας σε επαγρύπνηση.

Να απορρίψουμε τους "εθνικούς στόχους" της "δίκαιης ανάπτυξης" που η επιτυχία τους προϋποθέτει το σφαγιασμό των δικαιωμάτων μας, το πετσόκομμα των μισθών μας.

Να απορρίψουμε τους "εθνικούς στόχους" της εξωτερικής πολιτικής, που απαιτούν το αιματοκύλισμα των λαών και οδηγούν σε πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Καλούμε τα συνδικάτα να συμμετάσχουν μαζικά στο συλλαλητήριο που καλεί η ΕΕΔΥΕ και άλλοι φορείς στις 15 Νοέμβρη στις 6.30 μ.μ. στην Ομόνοια, ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα.

Να βροντοφωνάξουμε:

1. Όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
2. Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και τα στρατηγεία.
3. Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
4. Να γυρίσουν πίσω οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
5. Εκφράζουμε αγωνιστικά τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
6. Υψώνουμε τείχος στο ρατσισμό και την ξενοφοβία

Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο

    Κατηγορούμαι γιατί δεν πέθανα δουλεύοντας ...

Αναγκάστηκα να δουλέψω στα 13 μου χρόνια! Έτσι τα έφερε η ζωή. Έπρεπε να βγάλω μεροκάματο για να θρέψω κι άλλον κόσμο. Δούλεψα συνολικά 42 χρόνια. Βγήκα σε σύνταξη στα 55 μου, δουλεύοντας τα τελευταία 15 χρόνια σ’ έναν πρώην δημόσιο οργανισμό. Η σύνταξη που πήρα ήταν ανάλογη με τις ασφαλιστικές εισφορές που κατέβαλα αυτά τα 42 χρόνια. Βέβαια δεν ήταν απολύτως ανάλογη διότι για να πάρω πίσω τις ασφαλιστικές εισφορές που κατέβαλα πρέπει να ξεπεράσω τα 100 που μάλλον δεν θα τα ξεπεράσω!

Βρέθηκα σε μια τηλεοπτική εκπομπή με διάφορους τεμπέληδες χαρτογιακάδες, που όταν εγώ δούλευα εκείνοι μάζευαν πτυχία (σέβομαι τη γνώση γιατί με αυτήν πήγε μπροστά η κοινωνία και δεν μιλάω συνολικά για τους ανθρώπους που έκαναν κόπο να σπουδάσουν. Μιλώ για τους τεμπέληδες που είχα απέναντί μου στην τηλεοπτική εκπομπή και που δεν εκτιμούν τη δική μου δουλειά). Ένας από τους τεμπέληδες λοιπόν με ρώτησε πόσα χρήματα παίρνω σύνταξη και του απάντησα 2.700 ευρώ. Άρχισε τότε την ανάλυση για κόσμο που παίρνει 500 ευρώ σύνταξη, για κόσμο που ψάχνει στα σκουπίδια, για κόσμο που δεν έχει να φάει.

Μα οι ασφαλιστικές εισφορές μου ήταν για να πάρω σύνταξη 4.000 ευρώ! Τα πλήρωνα αυτά! Χρήματα που καταβάλλονταν στο όνομά μου πήγαιναν στα ταμεία για τις ασφαλιστικές εισφορές! Αντίστοιχα αυτός που παίρνει 500 ευρώ σύνταξη θα έπρεπε να πάρει 1.500 ευρώ γιατί γι’ αυτά τα χρήματα πληρώσαμε τις ασφαλιστικές εισφορές. Τα λεφτά από την εργασία μας καταβλήθηκαν από εμάς προς τα ταμεία. Τα λεφτά από τα ταμεία τα έφαγαν σε επενδύσεις οι πλουτοκράτες, στους οποίους τα επένδυσαν οι διάφοροι τεμπέληδες σαν κι αυτούς που είχα απέναντί μου και με μαστίγωναν στην τηλεοπτική εκπομπή. Δηλαδή έφαγαν τα λεφτά, τα έκλεψαν κανονικά και τώρα μου ζητούν τα ρέστα γιατί η σύνταξή μου είναι μεγάλη σε σχέση με την σύνταξη των 500 ευρώ. Επίσης όταν η υποκατώτατη σύνταξη θα γίνει 200 ευρώ τότε και η σύνταξη των 1.000 ευρώ θα φαίνεται μεγάλη και κάποιος τεμπέλης θα ωθήσει τους πεινασμένους να λιθοβολήσουν τον μισοχορτάτο!

Κοινωνικός αυτοματισμός! Πολιτική αλητεία! Αλητάκοι εκπαιδευμένοι στο να ωθούν τον πεινασμένο εναντίον του φτωχού! Γιατί παίρνει αυτός τόσα ενώ εσύ παίρνεις πιο λίγα;! Λέω εγώ, μα γιατί να μην παίρνει κι ο άλλος όσα παίρνω εγώ! Γιατί η εξίσωση να μη γίνει προς τα πάνω και να γίνει προς τα κάτω;! Μα τότε πως θα κατέκλεβαν τα ασφαλιστικά ταμεία;!

Ας το θέσω διαφορετικά το ζήτημα. Κατέθεσα στην τράπεζα 1.000.000 ευρώ. Συμφώνησα πριν 42 χρόνια κι έναν νόμιμο τόκο 10%! Πάω να τα πάρω και μου λένε ότι το ποσό που έχει συγκεντρωθεί στα 42 αυτά χρόνια ανέρχεται στις 500.000 ευρώ!! Εξεγείρομαι! Τους φωνάζω κλέφτες! Έρχεται ο διευθυντής μαζί με την αστυνομία και με ρίχνουν στην κλούβα. Καθώς ένας χωροφύλακας με κλωτσάει για να μπω, ο διευθυντής πολύ ευγενικά μου εξηγεί ότι τα capital controls είναι νόμιμα στον καπιταλισμό!

Δουλειά λοιπόν μέχρι τον τάφο για να μπορούν οι καλοί πλουτοκράτες με το παρασιτικό τεμπέλικο προσωπικό τους να κλέβουν τον κόπο μου!

Ανασχηματισμός ήταν και πέρασε...

 Ανασχηματισμός ήταν και πέρασε...

Λυπάμαι αλλά σήμερα οι θεοί τού διαδικτύου ξέσπασαν την οργή τους σε τούτο το ιστολόγιο. Φαίνεται πως κάποιον απ' αυτούς εξόργισαν τα όσα έγραφα για τον προχτεσινό ανασχηματισμό και αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια δουλειά μερικών ωρών. Παρ' ότι δεν έκανα την παραμικρή αναφορά στον Φίλη ή στην εκκλησία, ο Blogger απλώς εξαφάνισε το κείμενο αντί να το δημοσιεύσει (ή, έστω, να το αποθηκεύσει). Κι έτσι, μου έμειναν οι έρευνες για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον Κώστα Γαβρόγλου, παρέα με τον ενθουσιασμό μου για την επιλογή τής Έφης Αχτσιόγλου που με παρέσυρε να αλλάξω το όνομά της σε... Αξιόγλου.

Μέγαρο Μουσικής, 9/11/2013: Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy Δημ. Παπαδημητρίου δίπλα στον Αλ. Τσίπρα
στο συνέδριο που διοργάνωσε το Ινστιτούτο με την υποστήριξη του ιδρύματος Φορντ και της Αυγής

Για να μη πάνε όλα χαμένα, ας παραθέσω τουλάχιστον δυο αποσπάσματα από εφημερίδες, τα οποία πιστοποιούν ότι ο κ. Τσίπρας κόβει σιγά-σιγά και τους τελευταίους δεσμούς που -υποτίθεται πως- είχε με την αριστερά.

Το πρώτο απόσπασμα αφορά τον νέο υπουργό οικονομίας και ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου. Μιλώντας στον δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη, ο κ. Παπαδημητρίου ξεκαθαρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει η αριστερά (!) όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται παράδοξο από τα χείλη κάποιου που αναλαμβάνει υπουργός σε μια "αριστερή" κυβέρνηση. Σε μια κυβέρνηση, μάλιστα, στην οποία παραμένει αμετακίνητη η σύντροφός του Ράνια Αντωνοπούλου ως αναπληρώτρια υπουργός εργασίας αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας. Λέει, λοιπόν, ο κ. Παπαδημητρίου: "Δεν ξέρω τι λέει η Αριστερά και δεν με αφορά. Όσα λέω, τα έχω γράψει στη δική σας εφημερίδα ήδη από το 2010. Όσα ισχυρίζομαι δεν υποκινούνται από κάποια ιδεολογία. Αυτό που σαφώς μπορώ να πω είναι ότι είμαι κεϋνσιανός" (Καθημερινή, "Το ζητούμενο στην Ελλάδα είναι η αλλαγή νοοτροπίας", 27/1/2013).

Το δεύτερο απόσπασμα αφορά τον νέο υπουργό παιδείας Κώστα Γαβρόγλου. Συζητώντας με άλλους τέσσερις συναδέλφους του πανεπιστημιακούς, διατυπώνει μια άποψη μάλλον απαξιωτική για τον συνδικαλισμό στον χώρο τής εκπαίδευσης: "Αυτός ο κόσμος μεταξύ των εκπαιδευτικών που παίρνει πρωτοβουλίες για τη συζήτηση κάποιων νέων θεμάτων είναι ένας κόσμος που, κατά κανόνα, δεν μπλέκεται με τα συνδικαλιστικά. Από τη μία μεριά, υπάρχει μια κοινωνική παρουσία, ηγεμονία και διεκδικητικότητα ανθρώπων με διάφορα συνδικαλιστικά αιτήματα, καθόλα νόμιμα και από την άλλη, ένας κόσμος που ολοένα και απομακρύνεται από τον συνδικαλισμό αλλά με τεράστιο ενδιαφέρον, εμπειρία και συμβολή στα εκπαιδευτικά ζητήματα" (Αυγή, "5 πανεπιστημιακοί συζητούν για την Παιδεία", 19/1/2014).

Επίσης, στο χαμένο κείμενο διατύπωνα μια απορία που την έχω από το 1976, όταν ο Καραμανλής μετακίνησε τον Κωστή Στεφανόπουλο από το υπουργείο εσωτερικών στο υπουργείο κοινωνικών υπηρεσιών και άλλαξε τον Ανδρέα Ζαΐμη από υφυπουργό οικονομικών σε υφυπουργό εθνικής αμύνης. Στα 16 μου τότε, πίστευα πως ή κάνεις καλά την δουλειά σου και δεν σε πειράζει κανένας ή τα κάνεις ρόιδο και πας σπίτι σου.

Σαράντα χρόνια αργότερα, η απορία μου παραμένει. Για παράδειγμα, ο Γιώργος Σταθάκης πρέπει να απέτυχε ως υπουργός ανάπτυξης αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχει ως υπουργός περιβάλλοντος, θέση στην οποία μάλλον τα μούσκεψε ο Πάνος Σκουρλέτης αλλά ευελπιστούμε ότι θα τα πάει πολύ καλύτερα στο υπουργείο εσωτερικών, όπου προφανώς δεν έκανε καλή δουλειά ο Παναγιώτης Κουρουμπλής επειδή κατά πάσα πιθανότητα το ταλέντο του ήταν το υπουργείο ναυτιλίας, όπου πήρε την θέση τού Θοδωρή Δρίτσα, ο οποίος έμεινε με τον μουτζούρη στο χέρι και βγήκε από το παιχνίδι.. Ένα παιχνίδι που... ανάθεμά με κι αν το καταλαβαίνω.

Τελειώνω. Ακόμη είμαι εκνευρισμένος από το καζίκι που έπαθα αλλά θα το ξεπεράσω. Τί άλλο να κάνω; Έτσι κι αλλιώς... ένας ανασχηματισμός ήταν και πέρασε.
 

ΥΓ: Ο Ελεύθερος Τύπος και πολλά ιστολόγια, προσπαθώντας να εμφανίσουν τον Παπαδημητρίου ως θαυμαστή του Σόρος, του αποδίδουν την εξής φράση: "Άτομα όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο Τζορτζ Σόρος έχουν συμβάλει σημαντικά στη δημόσια συζήτηση αναφορικά με τη συγκρότηση μιας νέας παγκόσμιας χρηματοοικονομικής αρχιτεκτονικής". Επειδή εμείς εδώ ποτέ δεν στηρίζουμε την κριτική μας σε φήμες και ψεύδη, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η παραπάνω φράση δεν ανήκει στον νέο υπουργό ανάπτυξης. Ναι μεν βρίσκεται σε κείμενο που εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Levy, πλην όμως συγγραφέας του είναι ο ερευνητής Χ. Πολυχρονίου, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ ιδίοις όμμασιν.

   Το κακό μάτι κι ο μονόφθαλμος

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Σε ένα αγωνιστικό διήμερο, που ο Φαν Πέρσι τραυματίστηκε και παραλίγο να χάσει το μάτι του, το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκει πάντα τρόπο να επιβεβαιώνει τη φράση “κάθε (φαν) πέρσι και καλύτερα”.
Σε ένα πρωτάθλημα που δε βλέπεται, ο μονόφθαλμος Ολυμπιακός επικρατεί στους τυφλούς, που εποφθαλμιούν τα σκήπτρα του, αλλά βγάζουν μονάχοι τα μάτια τους και βλέπουν την κορυφή με κιάλια.
Κι αν ρωτήσεις “ποιος φταίει για όλα αυτά”, νιώθεις σαν τον Πολύφημο που του απαντάν “ο Κανένας”. Όπως κανείς πχ δεν προπηλάκισε με απειλές και ύβρεις, ξημερώματα της Κυριακής, μπροστά στην οικογένειά του τον Τσαχειλίδη της ΚΕΔ (Επιτροπή Διαιτησίας) εξωθώντας στην παραίτηση αυτόν και άλλα δύο μέλη της. Αλλά οι επίσημες αρχές δε βλέπουν τίποτα ή δεν κάνουν τίποτα, για να τιμωρήσουν τους ενόχους. Εξάλλου η Δικαιοσύνη είναι “τυφλή”…

Οπότε φταίει το κακό το ριζικό μας, ότι μπορεί να μας έχουν ματιάσει ή βασικά ότι ασχολούμαστε ακόμα. Γιατί όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με αυτό το απαξιωμένο πρωτάθλημα και την παράγκα του, νιώθουν ολοένα και πιο πολύ σαν Καραγκιόζηδες. Και γίνονται ματάκηδες της κλειδαρότρυπας και της οθόνης, στις διοργανώσεις του εξωτερικού, για να απολαύσουν το θέαμα που λείπει στα καθ’ ημάς.

Η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων

 Η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων

Η κε του μπλοκ τιμάει τη σημερινή επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης με μια μαρτυρία του Ν. Ποντοβοϊσκι* για την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα και την κατάληψή τους, που την αντιγράφω, όπως τη βρήκα σε ένα βιβλίο των εκδόσεων Α/συνέχεια, με τον τίτλο: "Η επανάσταση του Οκτώβρη - Αναμνήσεις και μαρτυρίες των πρωταγωνιστών". Η μαρτυρία δίνει με ζωντανό, γλαφυρό τρόπο τα γεγονότα, αλλά και το κλίμα της εποχής.

*Νικολάι Ποντβοϊσκι: Γεννήθηκε το 1880. Μέλος του ΣΔΕΚΡ από το 1901. Εργάστηκε στην παρανομία στην Ουκρανία, στο Μπακού και την Πετρούπολη, στο Γιαροσλάβ και στην Κοστρόμα, στο Ιβάνοβο-Βοζνεσένσκι και άλλες πόλεις. Μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, που έριξε τον τσάρο, εκλέχτηκε μέλος της Επιτροπής Πετρούπολης του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Υπήρξε ένας από τους οργανωτές και ηγέτες της στρατιωτικής οργάνωσης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ (μπ). Στο διάστημα της προετοιμασίας και της ένοπλης εξέγερσης του Οκτώβρη ήταν μέλος της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής κι ένας από τους ηγέτες της εφόδου στα Χειμερινά Ανάκτορα. Το επόμενο διάστημα κατέλαβε υπεύθυνες θέσεις στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα, μέχρι το θάνατό του, το 1948.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΧΕΙΜΕΡΙΝΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ

Στις 25 Οκτώβρη ξεκίνησαν οι εργασίες του 2ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών. Προτάθηκε να θέσουμε το Συνέδριο μπροστά στο τετελεσμένο γεγονός της πτώσης της Προσωρινής Κυβέρνησης. Η καθυστέρηση στην κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων ανησυχούσε έντονα το Σμόλνι. Κάθε λεπτό αναμονής έμοιαζε μια ώρα. Ο Β. Ι. Λένιν έστειλε σε εμένα, στον Αντόνοφ και στον Τσουντνόβσκι δεκάδες σημειώματα στα οποία μας επέπληττε ότι καθυστερούσαμε την έναρξη του Συνεδρίου: "Είναι δυνατόν να ξεκινήσουν οι εργασίες του Συνεδρίου, τη στιγμή που ακόμα δεν έχουν καταληφθεί τα Χειμερινά Ανάκτορα;"

Με ακόμα μεγαλύτερη αγωνία οι στρατιώτες περιμένουν τη στιγμή της εφόδου. Ζητούσαν συνεχώς διευκρινίσεις για το λόγο που δε δινόταν το σύνθημα να αρχίσει η επιχείρηση. Τα αποσπάσματα των κοκκινοφρουρών, αποτελούμενα από εργάτες, ήταν λιγότερο ανυπόμονα. Είχαν συγκεντρωθεί στην πρώτη γραμμή, μετακινούνταν στοιχημένοι, σίγουροι για τον εαυτό τους και με μεγάλη αξιοπρέπεια, φυλούσαν σκοπιά με μεγάλη προσοχή.

Οι γραμμές των ανδρών ώρα με την ώρα πλησίαζαν όλο και περισσότερο προς την πλατεία των Χειμερινών Ανακτόρων και πύκνωναν όλο και πιο πολύ. Στις 6 το απόγευμα, είχαν καταλάβει όλα τα σταυροδρόμια και τα σημεία άμυνας κατά μήκος του ποταμού Νέβα, του Ναυστάθμου και των Ανακτόρων, της Παραθαλάσσιας οδού, κατά μήκος της λεωφόρου Νιέφσκι και στο βουλεβάρτου Κονογκβαρντέτσκι, που ήταν αναγκαία για να μπορέσει να ξεκινήσει η έφοδος.

Ο κλοιός των ανθρώπων απλωνόταν από τον περίβολο των Χειμερινών Ανακτόρων, ο οποίος έχει πέσει ήδη στα χέρια μας, από το τόξο που από την Παραθαλάσσια οδό καταλήγει στην πλατεία των Χειμερινών Ανακτόρων, από την τάφρο κοντά στο Ερμιτάζ, από την αρχή του κήπου του Αλεξάνδρου, που έφτανε ως την πλατεία των Χειμερινών Ανακτόρων, ως τις γωνιές του Ναυστάθμου και της λεωφόρου Νιέφσκι. Στην οδό Μιλιόναγια, κατά μήκος του ποταμού και στα σημεία τα εκτεθειμένα στα εχθρικά πυρά, οι στρατιώτες μας είχαν καταλάβει κάθε σημείο που θα μπορούσε να τους προστατέψει και είχαν γίνει ένα με τα τοιχώματα από γρανίτη.

Παντού επικρατούσε ένταση και αναμονή της στιγμής της εφόδου. Στα μετόπισθεν οι στρατιώτες ήταν μαζεμένοι γύρω από φωτιές και κάπνιζαν μέσα στο σκοτάδι. Η ανυπομονησία αύξανε όσο περνούσε η ώρα. Άρχισαν να γκρινιάζουν. Ήθελαν να επιτεθούν τώρα αμέσως, πέταγαν κουβέντες περιπαιχτικές:
-Οι μπολσεβίκοι άρχισαν να κάνουν διπλωματία!

Οι γιούνκερ, οχυρωμένοι πίσω από σωρούς ξύλων στις πύλες των Ανακτόρων, παρακολουθούσαν με προσοχή τις κινήσεις της εμπροσθοφυλακής μας και σε κάθε μας μετακίνηση απαντούσαν με τουφεκιές και πυροβολισμούς.

Ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν για την έφοδο, μέσα στα Χειμερινά Ανάκτορα ο Π. Ι. Παλτσίνσκι, σαν υπεύθυνος για την προστασία της Προσωρινής Κυβέρνησης, μιλούσε στους γιούνκερ που είχαν αρχίσει να ταλαντεύονται, στους κοζάκους και στους στρατιώτες των ταγμάτων εφόδου του Αγίου Γεωργίου, καθώς και στο τάγμα γυναικών. Τους είπε ότι οι ενισχύσεις έφταναν από στιγμή σε στιγμή, ότι ο Κερένσκι θα έφερνε στρατιωτικές μονάδες από το μέτωπο. Με αυτές τις υποσχέσεις, κατόρθωσε να ξεγελάσει τα μέλη της κυβέρνησης και τους υπερασπιστές των Ανακτόρων. Αυτό όμως κράτησε μόνο λίγες ώρες.

Στις έξι το απόγευμα στάλθηκε στην Προσωρινή Κυβέρνηση το πρώτο τελεσίγραφο παράδοσης. Τα κανόνια του καταδρομικού Αβρόρα και του φρουρίου Πετροπαβλόφσκ σημάδευαν τα Χειμερινά Ανάκτορα, και θα 'πρεπε λογικά να έχουν υπαγορεύσει στους πολιορκημένους την απάντηση.

Αργότερα μου ζήτησαν περισσότερες από μία φορά να ξεκαθαρίσω γιατί, αν και είχα τις δυνάμεις αλλά και τη δυνατότητα να τελειώνω με την Προσωρινή Κυβέρνηση από τις έξι το απόγευμα κιόλας, το καθυστερήσαμε τόσο πολύ. Εγώ απαντούσα ως εξής: σίγουρα, η θέση μας στα Χειμερινά Ανάκτορα ήταν τέτοια, ώστε έφτανε να δοθεί το σύνθημα για επίθεση κι αυτά θα έπεφταν στα χέρια μας. Άξιζε όμως τον κόπο να χυθεί έστω και μια σταγόνα από το αίμα των επαναστατών, εάν μπορούσαμε να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα αναγκάζοντας τον αντίπαλο να παραδώσει τα όπλα, κι αφού κάθε λεπτό που περνούσε όλο και περισσότερες στρατιωτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν τα Χειμερινά Ανάκτορα συνειδητοποιώντας ότι δεν είχαν άλλη λύση; Πράγματι, μετά το πρώτο τελεσίγραφο που απέρριψε η Προσωρινή Κυβέρνηση, έφυγαν οι κοζάκοι, έφυγε και μια πυροβολαρχία της Στρατιωτικής Ακαδημίας Κονσταντίν.

Στις οχτώ το βράδυ τους στείλαμε και δεύτερο τελεσίγραφο. Και πάλι την Προσωρινή Κυβέρνηση την εγκατέλειψε ένα ακόμη μέρος από τους υπερασπιστές της. Αποχώρησαν οι μονάδες του Αγίου Γεωργίου και το τάγμα γυναικών.
Κανένας δεν προσπάθησε να τους εμποδίσει, και τους άφησαν να βγουν από τα Ανάκτορα...

Στις γραμμές μας και στις κοντινές εφεδρείες, στη θέση της ανυπομονησίας, της ανησυχίας, της γκρίνιας κυριάρχησε τώρα ο ενθουσιασμός και η περηφάνεια. Ο ενθουσιασμός της νίκης τιθάσευσε την ψυχή των στρατιωτών.

Οι μαχητές αισθάνονταν ότι ζούσαν τον επίλογο του αγώνα για την εξουσία, που είχε κρατήσει οχτώ μήνες. Ήταν η τελευταία πράξη του αγώνα... Ο παλιός διεφθαρμένος κόσμος πέθαινε και μέσα από τη θύελλα, ξεπρόβαλλε ένας κόσμος νέος, ενθουσιώδης, χαρούμενος, αγαπημένος... δικός μας...

Συμμεριζόμασταν όλοι την καλή διάθεση των μαζών... Μαζί με το μέλος του γραφείου της στρατιωτικής μας οργάνωσης, τον Κ. Σ. Ερεμέεφ, επιθεώρησα τις θέσεις μας. Πλησιάσαμε στα μετόπισθεν. Στην έδρα του Αρχηγείου, γεμάτη συλληφθέντες, όλοι είχαν πέσει πάνω στα τηλέφωνα. Περίμεναν μια απάντηση: τελείωσε ή όχι; Εκεί σώσαμε και τον στρατηγό Μπαγκρατούνι, τον οποίο οι ναύτες κάποιου πληρώματος από τη Βαλτική ήθελαν να εκτελέσουν με συνοπτικές διαδικασίες.

Από το Αρχηγείο των πληρωμάτων της Βαλτικής πήραμε την παραποτάμια οδό του Ναυστάθμου και, μέσω της γέφυρας των Ανακτόρων, πήγαμε στο φρούριο Πετροπαβλόφσκ. Εδώ πήραμε μαζί μας το διοικητή του φρουρίου Γ.Ι. Μπλαγκονράνοφ και με πατημένα τα γκάζια του αυτοκινήτου τρέξαμε, από την οδό Μιλιόναγια, προς τα Χειμερινά Ανάκτορα. Ο ένας έδινε συγχαρητήρια στον άλλο: όλα είχαν τελειώσει χωρίς να πέσει ούτε μια κανονιά.

Το αυτοκίνητο, με πάντα αναμμένα τα φώτα, πέρασε τη γέφυρα της τάφρου του Ερμιτάζ... Ξαφνικά, ένα εκκωφαντικό κροτάλισμα, όμοιο με αυτό μιας μεγάλης ηλεκτρικής εκκένωσης, ο ήχος από τα πολυβόλα και τα ντουφέκια ανακατωμένα... μια βροχή από σφαίρες... μια στιγμή μεταξύ ζωής και θανάτου... Ο οδηγός παρ' όλη την ταχύτητα του αυτοκινήτου έκανε αμέσως όπισθεν και το αυτοκίνητο βρέθηκε στην κατωφέρεια της γέφυρας. Είχαμε σωθεί.

Προφανώς είχαμε βιαστεί να δώσουμε συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο, μπερδεύοντας την επιθυμία μας με την πραγματικότητα! Τα "ζήτω!" και το θέαμα των αιχμαλωτισμένων ταγμάτων εφόδου τα οποία οδηγούσαμε στη φυλακή του φρουρίου Πετροπαβλόφσκ, μας είχαν ξεγελάσει. Στα Ανάκτορα βρισκόταν ακόμα το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της Προσωρινής Κυβέρνησης, οι γιούνκερ, που μας έκαναν να ζήσουμε μερικά λεπτά κάθε άλλο παρά όμορφα.

Έδωσα εντολή στον Γ.Ι. Μπλαγκονράνοφ να κατευθυνθεί στο φρούριο Πετροπαβλόφσκ και να δώσει το προσυμφωνημένο σύνθημα για επίθεση. Την ίδια στιγμή το καταδρομικό Αβρόρα θα 'πρεπε να αρχίσει τον κανονιοβολισμό των Ανακτόρων. Εγώ ο ίδιος κατευθύνθηκα προς τους κοκκινοφρουρούς, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή.

Στη διαδρομή μου με σταμάτησε μια ομάδα μενσεβίκων, μελών της Δούμας. Παραπονιόντουσαν ότι δεν τους επέτρεπαν να πάνε στο Αρχηγείο, απ' όπου θα τηλεφωνούσαν στα Χειμερινά Ανάκτορα και θα έπειθαν την κυβέρνηση να "μην αφήσει να χυθεί αίμα".

Τους απάντησα ότι ήταν πια αργά για να αλλάξει η ροή των γεγονότων, που είχαν ήδη πάρει ένα δρόμο χωρίς γυρισμό, κι έτσι δεν ήταν ανάγκη να τηλεφωνήσουν. Εξάλλου κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο: οι τηλεφωνικές γραμμές των Χειμερινών Ανακτόρων είχαν κοπεί. Και το να προσπαθήσουν να διασχίσουν την πλατεία ήταν αδύνατο: πυροβολούσαν και επικρατούσε βαθύ σκοτάδι. "Τραβάτε καλύτερα σπίτια σας", τους συμβούλεψα. Οι εκπρόσωποι της "δημοκρατίας" με παρακολουθούσαν με βλέμμα οργίλο και χαμένο.

Λίγες στιγμές... και, για πρώτη φορά μετά τη σύγκρουση των Δεκεμβριστών με την απολυταρχία [εξέγερση ευγενών και στρατιωτικών που κατεστάλη με αγριότητα στις 26 Δεκέμβρη του 1825), μετά από εκατό σχεδόν χρόνια σιωπής, στους δρόμους της Πετρούπολης σφύριζαν τα βλήματα των κανονιών όχι κατά του λαού, αλλά υπέρ του.

Μερικά βλήματα έσκασαν στους διαδρόμους των Χειμερινών Ανακτόρων. Μπήκε ένα τέλος στην αβεβαιότητα. Οι ναύτες, οι κοκκινοφρουροί, οι στρατιώτες, κάτω από τα διασταυρούμενα πυρά των πολυβόλων, διέσχισαν τα οδοφράγματα μπροστά στα Χειμερινά Ανάκτορα, διέλυσαν τους υπερασπιστές τους και ρίχτηκαν πάνω στην πύλη των Ανακτόρων... εισέβαλαν στο προαύλιο... ανέβηκαν σαν αέρας τις σκάλες... στα πλατύσκαλα συγκρούστηκαν με τους γιούνκερ... πέρασαν από πάνω τους... ρίχτηκαν στο δεύτερο πάτωμα.. κυνήγησαν μακριά τους κυβερνητικούς... διασκορπίστηκαν... ανέβηκαν στο τρίτο πάτωμα. Παντού στο πέρασμά τους νίκησαν τους γιούνκερ και τους άφησαν άφωνους... Οι γιούνκερ παρέδωσαν τα όπλα τους... οι στρατιώτες, οι κοκκινοφρουροί, οι ναύτες, σαν χείμαρρος ορμητικός, προχώρησαν ακόμα πιο μπροστά, ψάχνοντας τους ενόχους τόσων δεινών. Έσπασαν τις πόρτες των κλειδωμένων δωματίων... πλησίασαν την πόρτα που φύλαγαν οι τελευταίοι γιούνκερ, καρφωμένοι στη θέση τους λόγω του καθήκοντος, αλλά παράλυτοι από το φόβο.

-Εδώ βρίσκεται η Προσωρινή Κυβέρνηση!

Σημάδεψαν τους γιούνκερ με τις ξιφολόγχες: "Ουστ, δρόμο!". Σε μεγάλες ομάδες μπήκαν στην αίθουσα, ανάμεσά τους και ο Αντόνοφ-Οβσέενκο. Αυτό που ονόμαζαν Προσωρινή Κυβέρνηση βρισκόταν εδώ... σωματικά, αλλά σχεδόν πεθαμένοι... πεθαμένοι από φόβο!...

-Στο όνομα της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής των Σοβιέτ της Πετρούπολης καθαιρώ την Προσωρινή Κυβέρνηση, δηλώνει ο Β. Α. Αντόνοφ - Οβσέενκο. Είστε όλοι υπό κράτηση!

Οι καθαιρεμένοι κάτι πήγαν να ψελλίσουν περί υπεράσπισης των μαζών. Οι ναύτες τους έβγαλαν έξω από την αίθουσα. Ακούστηκαν φωνές: "Κερένσκι... Κερένσκι...", αυτός όμως την είχε κοπανήσει την παραμονή από την Πετρούπολη, δήθεν για να φέρει στρατεύματα από το μέτωπο.

Στους διαδρόμους ακούγονταν κραυγές αγανάκτησης, οργής, περιφρόνησης. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν κάτω... στο προαύλιο... στην πύλη... στα οδοφράγματα... στην πλατεία των Χειμερινών Ανακτόρων...

Στην πλατεία οι οργισμένες φωνές αυξήθηκαν, εξαπλώθηκαν...
-Τουφέκισμα... θάνατος... θάνατος...

Ο Τερεστσένκο, ο Κονοβάλοφ και κάποιος άλλος τους αρπάζουν... οι κοκκινοφρουροί ηρεμούν ένα στρατιώτη:
-Ας μην κηλιδώσουμε το θρίαμβο του προλεταριάτου...
Απομάκρυναν τους οργισμένους στρατιώτες από τους συλληφθέντες. Οι κοκκινοφρουροί έφτιαξαν μια προστατευτική αλυσίδα γύρω από την πρώην κυβέρνηση:
-Εμπρός!

Η αλυσίδα ακολούθησε την οδό Μιλιόναγια, προς το φρούριο Πετροπαβλόφσκ. Στα κελιά που προόριζαν για τους επαναστάτες κατέληγαν τώρα οι εχθροί της επανάστασης.
Μια διαταγή: "Στις θέσεις σας!" και ολοκληρώθηκε η νικηφόρα 25η Οκτώβρη.

Το σύνταγμα Εγκέρσκι φρουρούσε τα γενικά επιτελεία και τα κτίρια που γειτονεύουν με την πλατεία των Χειμερινών Ανακτόρων.

Στα Χειμερινά Ανάκτορα ναύτες και στρατιώτες αισθανόντουσαν αφεντικά. Ερεύνησαν όλα τα δωμάτια. Τα πολύτιμα αντικείμενα προκαλούσαν περίεργες σκέψεις. Από το δωμάτιο του Νικολάι Ρομανόφ πήραν τα ξένα βιβλία με ακριβό δέσιμο. Πήραν ό,τι πολύτιμο. Αυτοί που ερευνούσαν το προαύλιο μπήκαν στις καντίνες των Ανακτόρων. Οι πεινασμένοι έπεσαν πάνω στις προμήθειες των τροφίμων: τα χοιρομέρια και τις μποτίλιες τις κουβάλησαν στην πλατεία και στους στρατώνες. Παρόλα αυτά οι πιο συνειδητοί στρατιώτες τους υπενθύμισαν την επαναστατική πειθαρχία. Οργανώθηκε αμέσως η φρουρά των Ανακτόρων. Επικεφαλής τοποθετήθηκε ο ναύτης Πριτσότκο. Η στιβαρή διοίκησή του έγινε αισθητή. Εκκένωσε αμέσως τα Ανάκτορα και τοποθέτησε παντού φρουρούς. Τώρα τα Ανάκτορα βρισκόντουσαν σε χέρια σίγουρα και δυνατά. Μετά από κάποιες ώρες, ο Ιγκνάτι Λβόβιτς Ζεβιαλτόφσκι διορίστηκε διοικητής και επίτροπος των Χειμερινών Ανακτόρων.

Τα μεσάνυχτα, στο Σμόλνι, στο Συνέδριο των Σοβιέτ, έφτασε το νέο της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων και της σύλληψης της πρώην Προσωρινής Κυβέρνησης. Δύο ώρες αργότερα ο Β. Α. Αντόνοφ Οβσέενκο ενημέρωσε ο ίδιος για τη μεταφορά των πρώην υπουργών στα κελιά του φρουρίου Πετροπαβλόφσκ.

Η είδηση της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων προκάλεσε αισθήματα χαράς και πανηγυρισμούς στο Συνέδριο.

Εγώ παρέμεινα στην πλατεία μέχρι που έφυγαν όλοι οι στρατιώτες. Οι φρουρές είχαν καταλάβει τις θέσεις τους. Τράβηξα προς το Σμόλνι. Ήταν δύο το πρωί. Πήγα στο Βλαντίμιρ Ιλίτς, δίπλα στον οποίο καθόταν ο Β. Ν. Μποντς-Μπρούεβιτς.

   Μαρτυρίες για τη σφαγή των μαχητών του Αρχηγείου Τζουμέρκων του ΔΣΕ στους Μελάτες Άρτας

Από Οικοδόμος

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

Τον Απρίλη του 1947 στους Μελάτες Άρτας συντελέστηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Ένα γεγονός φριχτό, από αυτά που καταγράφονται στις πιο μαύρες σελίδες του βιβλίου του ανθρώπινου πολιτισμού. Δεκάδες μαχητές του Αρχηγείου Τζουμέρκων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), που πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τον κυβερνητικό στρατό και τις παρακρατικές συμμορίες «εθνικοφρόνων» της περιοχής, παρά τον Διεθνή Νόμο περί σεβασμού των αιχμαλώτων, κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των τιμημένων όπλων του ΕΛΑΣ στα χέρια της αντίδρασης, με την καθοδήγηση και υποστήριξη των Άγγλων, συμμορίες παρακρατικών και συνεργατών των χιτλερικών καταχτητών εξοπλίζονται και εξορμούν στις πόλεις και στα χωριά της Ελλάδας όπου, σε συνεργασία με τις αρχές του επίσημου κράτους,   εξαπολύουν  ένα χωρίς προηγούμενο όργιο τρομοκρατίας και εγκλημάτων εναντίον των κομμουνιστών και των αγωνιστών που συμμετείχαν στην Εαμική Εθνική Αντίσταση, που οδηγεί στον εμφύλιο πόλεμο.
Για να αντιμετωπιστεί η τέτοια κατάσταση στην πόλη της Άρτας και τα χωριά του νομού, αρχίζουν να οργανώνονται οι πρώτες ομάδες ένοπλων αγωνιστών. Στα 1946 που συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών οι ομάδες αυτές αποκτούν ενιαία κατεύθυνση και κέντρο καθοδήγησης. Τότε συγκροτείται το Αρχηγείο Τζουμέρκων που, στη συνέχεια, με την ίδρυση του ΔΣΕ, στις 28 Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, θα μετονομαστεί σε Αρχηγείο Τζουμέρκων του ΔΣΕ, με διοικητή τον θρυλικό καπετάν-Παλιούρα (Θεόδωρος Ζαλοκώστας).[1]
Τον Απρίλη του 1947 ο καπετάν-Παλιούρας παίρνει διαταγή από το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ να σπεύσει σε βοήθεια άλλων τμημάτων που μάχονται στα Άγραφα. Η δύναμη του Αρχηγείου Τζουμέρκων χωρίζεται σε τρία τμήματα των εξήντα ανταρτών περίπου. Το πρώτο τμήμα με επικεφαλής τους Μανιώτη και Λιούκα δίνοντας στη διαδρομή μάχες φτάνει στον προορισμό του χωρίς απώλειες. Τα άλλα δυο τμήματα με επικεφαλής τον καπετάν-Παλιούρα, το ένα, και τον Χάρη Παπαγιάννη το άλλο, αφού πρώτα δώσουν μάχη στο χωριό Χώσεψη (Κυψέλη Άρτας), κυκλώνονται στους Μελάτες από πολυάριθμες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού και συμμοριών ΜΑΥδων και άλλων εγκληματικών στοιχείων. Οι μαχητές του ΔΣΕ, νηστικοί και άυπνοι, πολεμούν γενναία για δυο ολόκληρα μερόνυχτα, μέχρι που ξεμένουν από πυρομαχικά. Πολλοί έχουν πέσει στη μάχη. Όσοι επέζησαν, τραυματισμένοι, πιάστηκαν αιχμάλωτοι και οδηγήθηκαν στο μοναστήρι των Μελατών, όπου   βρισκόταν η έδρα του κυβερνητικού στρατού και των παρακρατικών συμμοριών. Μόλις έπεσε το σκοτάδι ξεκίνησαν τα βασανιστήρια, που εξελίχτηκαν κυριολεκτικά σε σφαγή. Οι «εθνικόφρονες» δήμιοι με μαχαίρια και τις λόγχες των όπλων άρχισαν να τρυπάνε τα σώματα των αιχμαλώτων μαχητών του ΔΣΕ, κόβοντας τα  κεφάλια από τους περισσότερους.  Στη συνέχεια, άνοιξαν ομαδικό τάφο όπου έριξαν τα άψυχα σώματα και τα σκέπασαν.[2] Τα κομμένα κεφάλια (μεταξύ αυτών και του καπετάν-Παλιούρα) μεταφέρθηκαν στην Άρτα και  παλουκώθηκαν σε κεντρικά  σημεία της πόλης για να τα βλέπει ο κόσμος και να τρομοκρατείται.
Ο οπλαρχηγός και βουλευτής του Ζέρβα Αλ. Παπαδόπουλος γράφει χαρακτηριστικά: «Ο ταγματάρχης Κομποτιάτης εξετέλεσε στο σχολείο 3 (…). Ο Παλιούρας επιχειρήσας να διαφύγει προς Λιβίτσικο εβλήθη, κρύφθηκε σε νεροφαγιά σκεπασμένη από θάμνο. Μετ’ ολίγα λεπτά μου έφεραν το κεφάλι του Παλιούρα (…) Ο υπό Μανιώτη και [Βελισσάριο] Πουρναρά 1ος λόχος εκινείτο προς Δημαριό-Κλειδί-Σκουληκαριά. Σε δυο συμπλοκές σκοτώθηκαν 6, οι άλλοι διέφυγαν εις Θεσσαλία όπου εξοντώθηκαν ένα μήνα αργότερα από το 24 τάγμα χωρ/κής. Στις 23/4 οι 3ος και 4ος λόχοι με το απόσπασμα του Βασ. Κίτσου ήλθαν σε επαφή με το λόχο Χάρη Παπαγιάννη και εξόντωσαν 10 μαζί και το διοικητή Παπαγιάννη. Σε 8 μέρες μέσα εξοντώθηκαν ή συνελήφθησαν πάνω από 100 και συνέχεια και άλλοι ώστε μόνο 10 σώθηκαν από τους 155 που είχαν εισέλθει στα Τζουμέρκα. Τους [Γιώργο] Νταβαντζήν από Χώσεψη και Παπαγιάννη από Μελισσουργούς εξετέλεσαν άνευ διαδικασίας. Έδωσα διαταγή το απόγευμα της 22/4/47 να αποκοπούν 10 κεφάλια».[3]
Απαντήσεις στο δικαιολογημένο «γιατί» δίνονται στις μαρτυρίες που καταγράφηκαν και απέτρεψαν στη σκόνη της λήθης να «σκεπάσει» για πάντα το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα. Τη χωρίς προηγούμενο σφαγή δίνουν οι αφηγήσεις ανθρώπων στους οποίους έμειναν έντονα χαραγμένες οι εικόνες της φρίκης. Άλλοι μάρτυρες δεν υπάρχουν αφού από τους αιχμάλωτους μαχητές του ΔΣΕ δεν επέζησε κανένας, σφάχτηκαν όλοι.

Ο νεαρός τότε Κώστας Τάτσης, μαχητής του ΔΣΕ στη συνέχεια και πρόεδρος σήμερα του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Νέας Ιωνίας θυμάται[4]:
«Στο Μοναστήρι των Μελατών όπου ήταν η έδρα του κυβερνητικού στρατού βρίσκονταν και οι συμμορίες του Αλ. Παπαδόπουλου, Κ. Βόιδαρου και άλλων. Εδώ μεταφέρθηκαν οι τραυματίες και οι αιχμάλωτα αντάρτες. Μόλις νύχτωσε δόθηκε εντολή να γίνουν βασανιστήρια και σφαγή. Οι αδίστακτοι εγκληματίες πολέμου άρχισαν με τα μαχαίρια και τις λόγχες των όπλων τους να κατατρυπάνε τα σώματα των αιχμαλώτων και τελικά έκοψαν τα κεφάλια από τους περισσότερους αντάρτες. Στη συνέχεια άνοιξαν ομαδικό τάφο στη σμίξη του χειμάρρου που βρισκόταν ΒΑ στην είσοδο του συνοικισμού με τον Μελατιώτικο ποταμό και εκεί τους έριξαν όλους και τους σκέπασαν. Αρκετά από τα κομμένα κεφάλια τα έριξαν μέσα σε τσουβάλια και τα μετέφεραν με αυτοκίνητα στην Άρτα.
(…) Περίπου στις 23/4/1947 και ώρα 11π.μ. (εγώ ήμουν τότε 16 χρόνων) βρέθηκα στην Άρτα με 2 γαϊδούρια φορτωμένα καυσόξυλα, πήγα να τα πουλήσω στην πόλη. Προχωρώντας μέσα στο κέντρο της πόλης, και αφού έβγαινα από την πλευρά του Κάστρου στην πλατεία Μονοπωλίου, είδα να έρχονται προς την πλατεία στρατιωτικά αυτοκίνητα τύπου “Στουνταμπέκερ”. Πάνω σ’ αυτά στέκονταν αξιωματικοί και στρατιώτες και κράταγαν στα χέρια τους τα κεφάλια των ανταρτών κάνοντας μάλιστα και επίδειξη στο κοινό, βρίζοντας και αισχρολογώντας με την πιο χυδαία ορολογία του υποκόσμου. Τα κεφάλια που ήταν στα 2 πρώτα αυτοκίνητα που πρόκανα να αντικρίσω ήταν κεφάλια παλικαριών, πρωταγωνιστών του Αλβανικού Έπους και της Εθνικής Αντίστασης, που σε μένα ήταν γνωστά από την ΕΑΜική Αντίσταση στο νομό Άρτας. Όλοι είχαν μακριά μαλλιά και γένια, τα κεφάλια κρατιόνταν από τα μαλλιά, η εικόνα ήταν φρικιαστική και αποτρόπαια και γύριζε τη μνήμη κάθε λογικού ανθρώπου στον Μεσαίωνα.
Ο κόσμος που βρέθηκε στην πλατεία και στους δρόμους κοντά σ’ αυτή, αφού αντίκρισε την εικόνα φρίκης, απόστρεψε το βλέμμα του από το φρικτό θέαμα και τράπηκε σε φυγή πέρα από τους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Από ό,τι μου διηγήθηκαν και άλλοι γνωστοί μου χωριανοί και συγχωριανοί, που βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στην Άρτα, η στρατιωτική αυτή επίδειξη κατέληξε στην άλλη άκρη της πόλης στην πλατεία Κιλκίς και από εκεί στη διοίκηση της Χωροφυλακής της πόλης. Σε όλη την παραπάνω διαδρομή όπως προανέφερα, ο απλός κόσμος γύριζε τις πλάτες στην εικόνα και τρεπόταν σε μαζική φυγή.
Ο λαός της Άρτας, πολύ καλά γνώριζε τον Θεόδωρο Ζαλοκώστα (καπετάν Παλιούρας) ως αξιωματικό στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940-1941, σεμνότατο κομμουνιστή, στέλεχος και καθοδηγητή της ΕΑΜικής Αντίστασης, άξιο καπετάνιο του 3/40 και 24ου Συντάγματος του θρυλικού ΕΛΑΣ. Επίσης, γνωστός ήταν στο νομό της Άρτας, ως καπετάνιος τάγματος του 3/40 Συντάγματος, ο Κώστας Μίντζας. Η Άρτα γνώριζε πολύ καλά τον Γιάννη Φωτονιάτα, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, που ήταν μπροστάρης και οργανωτής στους αγώνες του λαού της Άρτας την περίοδο της κατοχής, ένας από τους οργανωτές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο νομό.
Από τον κλοιό κατάφεραν να ξεφύγουν βγαίνοντας πέρα από τα σύνορα του νομού Άρτας, κάποια τμήματα και μικρές ομάδες, που η τύχη τους δεν είναι καθόλου γνωστή. Δεν έχει ερευνηθεί, ποια ήταν η παραπέρα τύχη τους, τι έγιναν τα τμήματα αυτά, ποιοι είναι οι νεκροί, οι τραυματίες, και ποιοι τελικά διασώθηκαν. Ίσως μερικοί να βρίσκονται ακόμα ζωντανοί. Είναι ανάγκη σήμερα που ακόμα υπάρχουν επιζώντες σύντροφοι και συναγωνιστές, που έζησαν τα παραπάνω γεγονότα, να συμβάλουν στο να καταγραφούν αυτά που έγιναν σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, παρουσιάζοντας το αγωνιστικό ύφος και ήθος των συναγωνιστών που έπεσαν ηρωικά στις μάχες του εμφυλίου πολέμου για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας και για ένα καλύτερο μέλλον του λαού».

Ήταν παιδί ο Αρτινός λογοτέχνης Νίκος Ρίγγας όταν βρέθηκε μπροστά στα κομμένα κεφάλια των ανταρτών στην Πλατεία Κιλκίς. Κρατάει άσβηστη στη μνήμη την εικόνα της φρίκης[5]:
«Δεκάχρονος (1947) κι αδέσποτος γαβριάς, τρία χρόνια μετά την απελευθέρωση και μέσα στην δίνη των νικημένων γύριζα ένα πρωινό στους δρόμους της πόλης μου. Οι νικητές περιφέρονταν φορώντας τα σίδερα και το χακί της εξουσίας, που γένναγαν τον ξιπασμό και την αυθαιρεσία του νικητή!
Κάποια ώρα βρέθηκα στη μεγάλη πλατεία, που σε μια μεριά της είδα κόσμο πολύ μαζεμένο με πολλές φωνές και φασαρία. Φαντάστηκα πως θάταν πάλι κάποιος Κουταλιανός -έτσι λέγαμε τότες όλους τους γυρολόγους- που θάκανε ένα σωρό κόλπα και στο τέλος θα ’βγαζε το καπέλο του και θα μάζευε πενταροδεκάρες. Πήγα κοντά αλλά οι μεγάλοι και το στριμωξίδι τους μου έκλειναν τη θέα και δεν μπορούσα να δω τι γίνονταν μπροστά. Μικρόσωμος και σβέλτος όπως ήμουνα χώθηκα εύκολα μέσα στους μεγάλους και πέρασα ανάμεσα και κάτω απ τα σκέλια με αποτέλεσμα να βρεθώ μπροστά μπροστά στον κώλο της γης και τα σκατά του!
Το παιδικό μου μυαλό αλάφιασε, η τρυφερή μου καρδιά σφίχτηκε κι η αμάθητη ψυχή μου σπάραξε μπροστά σε αυτά που έβλεπα. Για μια στιγμή νόμισα πως θεατρίνοι η άλλοι κολπατζήδες έκαναν νούμερα στους δρόμους για να τραβήξουν θεατές στην παράσταση κάποιου θεάτρου. Από πολύ μικρός ήξερα από τέτοια, γιατί ο μεγάλος μου αδερφός δούλευε χρόνια στον μοναδικό κινηματογράφο της πόλης κ έτσι έβλεπα κάθε μέρα τζάμπα θέαμα.
Όμως δεν ήταν δυστυχώς το ψεύτικο θέατρο του σανιδιού, ήταν το αληθινό θέατρο της ζωής!…
Καμιά δεκαριά κομμένα αντρικά κεφάλια με μακριά λιγδιασμένα μαλλιά και γένια ήταν σκορπισμένα κατάχαμα με μυαλά πεταμένα στο χώμα και τρυπημένα μάτια που χύνονταν στα μάγουλα! Τα μαλλιά και τα γένια ήτανε γυρισμένα στους σφαγμένους λαιμούς και σκεπασμένα με τα ξεραμένα αίματα. Από μερικά κεφάλια οι γλώσσες ήταν βγαλμένες έξω απ το στόμα, λες και οι άνθρωποι τούτοι είχαν από πριν ξεράσει από αηδία για τα όσα τους έκαναν προτού τους σφάξουν!…
Το θέαμα, όπως το σκέφτομαι σήμερα, μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τους «Δαίμονες» του Γκόγια ή τις περιγραφές του Δάντη!
Πεντέξι άντρες ξεχειλισμένοι από φυσεκλίκια, μίσος και εξουσία κλώτσαγαν με μανία τα κεφάλια και ύστερα τ’ άρπαζαν απ’ τα μαλλιά, τα σήκωναν ψηλά και μετά τα χτύπαγαν με δύναμη καταγής και αυτά έσκαγαν κάτω σαν χταπόδια και οι πληγές άνοιγαν περισσότερο και τα μαλλιά και τα χυμένα μάτια απλώνονταν πιο πολύ στα πρόσωπα και στο χώμα.
Τις περισσότερες φορές τα μανιασμένα χτυπήματα πέταγαν πιτσιλιές από ανακατωμένα ανθρώπινα υλικά, που κόλλαγαν στα πρόσωπα εκείνων που κοίταζαν σβολωμένοι από φόβο, φρίκη και λύπηση. Δεν έλειπαν όμως και οι λίγοι εκείνοι που χαίρονταν δείχνοντας αγριότητα και εκδίκηση με ζητωκραυγές!»

Η Πηνελόπη Σαρλή, μαθήτρια τότε του Δημοτικού Σχολείου, εκτός από τη συγκλονιστική της μαρτυρία[6], μας μεταφέρει  και την αντίδραση των μικρών συμμαθητών της, μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα που «πρόσφεραν» οι «νικητές», που μόνο ως πράξη αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα μπορεί να καταγραφεί:
«Ξεκινήσαμε όπως κάθε πρωί να πάμε στο σχολείο. Υπήρχε μια κίνηση στους δρόμους που άλλες μέρες δεν βλέπαμε. Μία αναστάτωση από ανθρώπους και οχήματα. Ποδήλατα και κάρα μας προσπερνούσαν. Τα βλέπαμε να κουβαλάνε σακιά γεμάτα.
Παραξενευτήκαμε. Τι να είχαν μέσα αυτά τα σακιά που με τόση φροντίδα μετέφεραν; Γιατί βιάζονταν γιατί κτυπούσαν κουδούνια και κλάξον για να τους δώσουμε προτεραιότητα; Ή μήπως με αυτό τον τρόπο μας καλούσαν να τους ακολουθήσουμε, για να μας δείξουν κάτι; Ήταν και η ατμόσφαιρα πάνω από τη πόλη βαριά. Κι όλη η κίνηση των τροχοφόρων και των ανθρώπων κατέληγε στην πλατεία Κιλκίς.
Ναι, εδώ όλοι εκείνοι οι περίεργοι έμποροι είχαν εκθέσει την πραμάτεια τους. Το μυστικό που είχανε κρυμμένο μέσα στις λινάτσες.
Εδώ τα είδαμε. Τα είχανε βάλει σε δύο κύκλους σαν να χορεύανε διπλοκάγκελο. Στη μέση της πλατείας. Κι έτσι καταλάβαμε πως όλοι αυτοί που τόση ώρα περνούσαν από μπροστά μας, ήταν κυνηγοί κεφαλών.
Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί. Οι υπάλληλοι που πήγαιναν στα γραφεία τους, αυτοί που είχαν καταστήματα εκεί τριγύρω, όλοι οι μαθητές του σχολείου ακόμα και των μικρών τάξεων. Κάποιοι τα κοίταζαν με φρίκη και κάποιοι με περιφρόνηση. Άλλοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, να εξηγήσουν, να συνειδητοποιήσουν. Μερικοί δεν δίστασαν να τα πλησιάσουν και να τα κλωτσήσουν. Να τα στραπατσάρουν περισσότερο. Να τους σπάσουν δόντια, ή να δουν το μυαλό τους να χύνεται από το ήδη ανοιγμένο τους κρανίο. Αλήθεια τι κρότο κάνει ένα κεφάλι που κατρακυλά στο πλακόστρωτο και τι σχήμα παίρνουν τα χείλια;
Οι πιο ψύχραιμοι βάλθηκαν να κάνουν αναγνώριση. «Να ο τάδε» φώναζαν. Ενώ κάποιοι άλλοι που τα αναγνώριζαν επίσης δεν τολμούσαν να πουν τίποτα, μήτε να κλάψουν. Δεν ξέρω ίσως να είδαν κάποιον πολύ γνωστό τους, συγγενή τους. Τον είχαν αποχωριστεί, τον είχαν χαιρετήσει προ πολλού, τον νόμιζαν στο βουνό και τώρα τον έβλεπαν, ασώματο κεφαλή στο πλακόστρωτο της πλατείας.
Μουδιάσανε τα άκρα μας, στέγνωσε το στόμα μας, σοκαριστικό το θέαμα κι ακόμα χειρότερα όλα αυτά που γίνονταν γύρω από αυτό. Η αλαζονεία αυτών που τα είχαν φέρει να τα επιδείξουν σαν λεία τους. Ο χλευασμός και η βαρβαρότητα από τη μεριά των άλλων κι ο σιωπηλή θλίψη των περισσότερων. Λίγο πιο μακριά ακούγονταν ο θρήνος όσων δεν μπόρεσαν να αντέξουν και ξέσπαγαν.
«Τα παιδιά να πάνε στο σχολείο» ακούστηκε κάποια στιγμή «κτύπησε το καμπανάκι». Ο χρόνος δεν μπορεί να παγώσει ούτε σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ζωή συνεχίζει την πορεία της. Κατευθυνθήκαμε προς το γυμνάσιο. Εκεί μας περίμενε το πρωινό μας ρόφημα. Ήταν γάλα που τόσο πολύ το θέλαμε. Άλλες φορές κάναμε σα λιμασμένα, όμως εκείνη τη μέρα κανείς δεν μπορούσε να πιει το γάλα του. Στην αρχή θέλησε να το προσφέρει σε κάποιον άλλο, μα ήταν γενική η ανορεξία. Άδειαζε λοιπόν το κυπελλάκι ο καθένας στο χώμα, χωρίς τύψεις που πήγαινε στράφι αυτή η θρεπτική τροφή, αυτή η πολυτέλεια στα δύσκολα χρόνια του πολέμου.
Τα κεφάλια στη συνέχεια τα πήγαν και τα κρέμασαν στο φράκτη της χωροφυλακής. Έμειναν εκεί σε κοινή θέα και ξάφνιασμα των περαστικών μέχρι που τα μάζεψαν μύγες.»

Τραγική είναι και η περιγραφή της αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης Κατερίνας Λελοβίτη-Μπατσούλη[7] σε μια από τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής που γίνονται κάθε χρόνο στους Μελάτες, μπροστά στο μνημείο της θυσίας των μαχητών του Αρχηγείου Τζουμέρκων του ΔΣΕ:
«Όρθιοι, σύντροφοι, στεκόμαστε σ’ αυτόν εδώ τον ιερό τόπο που πατάμε, που είναι βαμμένος με το αίμα από δεκάδες παλικάρια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΔΣΕ. Μαζί τους και ο αδελφός μου Παναγιώτης Λελοβίτης, εκεί επάνω στο ύψωμα, σύντροφοι, έδωσε μόνος τέλος στη ζωή του, νια να μην πέσει στα χέρια του εχθρού και να μην περάσει τα βάσανα του Χριστού. Και οι άνανδροι φασίστες του πήραν το κεφάλι και το κρέμασαν στην Πρέβεζα, μαζί με τα κεφάλια άλλων παλικαριών κομμουνιστών, γιατί αυτά τα παιδιά ήταν Έλληνες, ήταν λεβέντες και πολέμησαν για την πατρίδα, υπερασπίζοντας τα ιδανικά τους. Αιωνία η μνήμη τους. Αδέρφια μας δεν θα σος ξεχάσουμε ποτέ. Σας δίνω την υπόσχεση ότι εγώ, η αδερφή σας Κατερίνα, εάν χρειαστεί, θα πεθάνω αγωνιζόμενη στο δρόμο. Γιατί το βράδυ που θα έφευγαν τα αδέλφια μου στο βουνό, Παναγιώτης και Χρήστος, παρά το ότι ήμουν μικρή θυμάμαι τι έλεγαν: “Ο αγώνας θα είναι μακρύς και σκληρός, θα σας τυραννήσουν, θα σας δείρουν, θα σας εξορίσουνε, αλλά εσείς ποτέ να μην αρνηθείτε τα πιστεύω σας και την ιδεολογία σας”. Ποτέ, αδέλφια μου, να είστε βέβαια εκεί που είσαστε. Ζήτω το ΚΚΕ. Γεια σας».

***

[1] Θεόδωρος Ζαλοκώστας (1912-1947 Υποστράτηγος Τιμημένος Νεκρός). Γεννήθηκε στο χωριό Θεοδώριανα Άρτας. Ως αξιωματικός της Σχολής Ευελπίδων πολέμησε το 1940 στην Αλβανία (διοικητής λόχου). Στους πρώτους μήνες της Κατοχής με πρωτεργάτη τον Ζαλοκώστα συγκροτείται στην Άρτα η ομάδα μόνιμων αξιωματικών ΕΛΑΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που στη συνέχεια προσχώρησαν στο ΕΑΜ. Μετείχε στη συγκρότηση του αντάρτικου τμήματος του ΕΛΑΣ στα Τζουμέρκα (από τις 4/2/1943 έως τις 29/3/1943 ήταν καπετάνιος του Αρχηγείου Τζουμέρκων του ΕΛΑΣ), και στο πρώτο χτύπημα κατά των κατακτητών στη Σεκλίστα, στις 23 Δεκέμβρη 1942. Συνέχισε τον ένοπλο αγώνα με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στην αρχή στη Διοίκηση του 24ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ (Αρχηγείο Ζαλόγγου) και έπειτα στη 10η Ταξιαρχία της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ (περίοδος Συμφωνίας της Βάρκιζας). Μετά από την συμφωνία της Βάρκιζας κατέφυγε διωκόμενος με άλλους συναγωνιστές του στο Μπούλκες (Γιουγκοσλαβία). Τον Απρίλη του 1947 επέστρεψε και δημιούργησε το ένοπλο τμήμα των Τζουμέρκων με 160 περίπου αντάρτες. Στη μάχη των Μελατών, αφού εξαντλήθηκαν τα πολεμοφόδιά του, περικυκλωμένος από παντού, αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα. Με απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ονομάστηκε Υποστράτηγος Τιμημένος Νεκρός.
[2] Προσκλητήριο νεκρών του ΔΣΕ στην περιοχή δείτε εδώ.
[3] Αλ. Παπαδόπουλου «Απομνημονεύματα, Μεγαλεία και θρήνοι, δόξες και αθλιότητες ενός αγώνος» (Ιωάννινα 1976). Το απόσπασμα παραθέτει  ο Νίκος Γ. Ζιάγκος στο βιβλίο «Νέες σελίδες από τον εμφύλιο  πόλεμο 1945-1949» (Εκδ. Σοκόλη, 1986) και από εκεί ο Χρήστος Ι. Νταβαντζής στο βιβλίο του «Όσα επέζησαν στη μνήμη… Οδοιπορικό μιας ζωής» (Αθήνα 2016).
[4], Από το βιβλίο του Κώστα Τάτση «Οδοιπορικό ενός αντάρτη στο ΔΣΕ». Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 163 του περιοδικού «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
[5] Νίκος Ρίγγας, «Πανσέληνες αγρύπνιες», εκδόσεις Παπαζήση, 2008. Η μαρτυρία παρατίθεται στην μπροσούρα «Το Αρχηγείο Τζουμέρκων του ΔΣΕ», έκδοση της Τομεακής Επιτροπής Άρτας του ΚΚΕ, Άρτα 2016
[6] «Το Αρχηγείο Τζουμέρκων του ΔΣΕ», έκδοση της Τομεακής Επιτροπής Άρτας του ΚΚΕ, Άρτα 2016
[7] Περιοδικό «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, αρ. τ. 163.

Αλλη μια πλαστογραφία από την «ΚΚΕδολογία»

Αλλη μια πλαστογραφία από την «ΚΚΕδολογία»

Οι Στέφανος Σαράφης και Αρης Βελουχιώτης μπαίνουν στα Γιάννενα, 28/12/1944

Παραποιώντας την πραγματικότητα, προβάλλοντας ισχυρισμούς δίχως καμία τεκμηρίωση και αναπαράγοντας συκοφαντίες και αισχρότητες μαζί με κουτσομπολιά, ο Δημοσθένης Κούκουνας έγραψε βιβλίο που το κυκλοφόρησε το Σάββατο 29 Οκτώβρη 2016 η εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», γεγονός που δείχνει και από μόνο του το στόχο του βιβλίου.
Τίτλος του βιβλίου είναι «Αρης Βελουχιώτης, το αληθινό του πρόσωπο» και στην Α' έκδοση «Ο αμφιλεγόμενος καπετάνιος του ΕΛΑΣ». Σε αυτό, ο Αρης «υμνείται» και διασύρεται, με στόχο να χτυπηθεί το ΚΚΕ, μαζί του και μια από τις μεγαλύτερες ανατάσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η ένοπλη ΕΑΜική πάλη 1941 - 1944. Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει με σωρεία εκδόσεων, οι οποίες βάλλουν κυρίως κατά της περιόδου 1941 - 1949. Γι' αυτό το λόγο και το συγκεκριμένο βιβλίο εντάσσεται στην αντικομμουνιστική συγχορδία των ημερών μας.
Είναι περιττό, ενώ θα ήταν και κουραστικό για τον αναγνώστη, να απαριθμήσουμε το σύνολο αυτών που περιέχονται και στις 350 σελίδες του. Θα περιοριστούμε, λοιπόν, σε μερικά παραδείγματα, που ωστόσο είναι αρκετά για να δείξουν το ύφος, το επίπεδο της ...επιστημονικής προσέγγισης των γεγονότων και άρα την έλλειψη σεβασμού προς αυτά.
1. Γράφει ο Δ. Κούκουνας σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ στο ξεκίνημα της τριπλής φασιστικής Κατοχής:
«Σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα λοιπόν, είναι αυτονόητο ότι καμμιά κομμουνιστική οργάνωση στην Ελλάδα δεν θα αποτολμούσε να διανοηθεί τη συγκρότηση αντιστασιακού κινήματος. Η ιδέα αυτή θα αρχίσει να τίθεται μόνο μετά τη γερμανική επίθεση της 22ας Ιουνίου 1941 και για την ακρίβειαμετά την έκκληση του Στάλιν προς όλους τους κομμουνιστές της κατεχόμενης Ευρώπης να βοηθήσουν τον αγώνα που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ» (σελ. 61). Τα ίδια επαναλαμβάνει και στη σελ. 92 (και αλλού), με σαφή στόχο να εμφανίσει το ΚΚΕ ως κόμμα υποταγμένο στο ΚΚ της ΕΣΣΔ, με πολιτική που δεν έπαιρνε υπόψη τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά υπηρετούσε ξένα, αντίθετα με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ ασφαλώς και ήταν το πρώτιστο καθήκον των όπου Γης Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτή η πάλη ανταποκρινόταν και στα συμφέροντα του ελληνικού λαού (όχι γενικώς των Ελλήνων, στους οποίους περιλαμβάνεται και η αστική τάξη, αλλά του λαού). Ταυτόχρονα, όμως, από την πλευρά του ΚΚΕ έλαβαν χώρα γεγονότα πριν τις 22 Ιούνη 1941, γεγονότα που σκόπιμα ο Δ. Κούκουνας αποκρύβει. Συγκεκριμένα:
Λίγες ώρες πριν την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα (27 Απρίλη 1941), η Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας πραγματοποίησε συγκέντρωση στην Ομόνοια, όπου ο επικεφαλής της Σπύρος Καλοδίκης κάλεσε το λαό σε αγώνα κατά των κατακτητών.
Στα τέλη Απρίλη 1941, το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ, που ήδη συγκέντρωνε όπλα απ' τη στιγμή κατάρρευσης του μετώπου στην Αλβανία και στη Βόρεια Ελλάδα, οργάνωσε σύσκεψη όπου αποφασίστηκε η οργάνωση της πάλης ενάντια στην Κατοχή και συντάχθηκε Μανιφέστο, το οποίο κυκλοφόρησε σε 7.000 αντίτυπα. Στις αρχές του Μάη συγκροτήθηκε, υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών, η ομάδα «Δημοκράτης» (Σπύρος Κωτσάκης κ.ά.) που κυκλοφόρησε την πρώτη προκήρυξη.
Στις 15 Μάη, με πρωτοβουλία των Κομμουνιστών, ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η οργάνωση «Ελευθερία», που στις 20 Μάη πραγματοποίησε τα πρώτα σαμποτάζ.
Το Μάη 1941, έγινε στην Αγία Παρασκευή της Αθήνας σύσκεψη ομάδας μονίμων αξιωματικών, που αποφάσισαν να συνδεθούν με το ΚΚΕ, για να οργανωθεί ο ένοπλος αγώνας (Στέφανος Παπαγιάννης, Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιάννης Παλάσκας, Γιώργος Σαμαρίδης κ.ά.).
Στις 28 Μάη κομμουνιστές δραπέτες συγκρότησαν την «Εθνική Αλληλεγγύη», την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση πανελλαδικής εμβέλειας.
Στα τέλη Μάη - αρχές Ιούνη 1941, ιδρύθηκαν με την καθοδήγηση των κομμουνιστών οι ημιστρατιωτικές οργανώσεις «Ιερός Λόχος» (Θράκη) και οι «Ομάδες Εφόδου» (Δυτική Θεσσαλία), ενώ στις 2 Ιούνη συγκροτήθηκε το «Πατριωτικό Μέτωπο» (Γιάννενα) και στις 15 του Ιούνη η «Νέα Φιλική Εταιρεία» (Καλαμάτα).

Ο Αρης Βελουχιώτης ανάμεσα σε αντάρτες του ΕΛΑΣ

Ολα αυτά (και άλλα ανάλογα γεγονότα του ίδιου χρονικού διαστήματος) ο Δ. Κούκουνας όχι μόνο τα αποσιωπά, αλλά και αναφέρει ότι η κυβέρνηση Τσουδερού «βρισκόταν πλέον στην Κρήτη για να δώσει (...) την τελευταία μάχη» (σελ. 60). Δεν γράφει ότι η κυβέρνηση Τσουδερού, μαζί με το παλάτι, ανήκουν στους φυγάδες της αστικής τάξης και ότι εγκατέλειψαν και την Κρήτη προτού τελειώσει η εκεί μάχη, την ώρα που ο λαός της έχυνε το αίμα του πολεμώντας και με τα δόντια τούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές.
2. Η μισή αλήθεια ισούται με ολόκληρο ψέμα, κάτι που ο Δ. Κούκουνας δεν παραλείπει, επιδιώκοντας να παραπλανήσει τον αδαή αναγνώστη. Γράφει για τον Ανδρέα Τζήμα (τον μετέπειτα Βασίλη Σαμαρινιώτη) και τον Ανδρέα Τσίπα, που για ένα μικρό διάστημα ήταν Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι αποφυλακίστηκαν από την Ακροναυπλία «με παρέμβαση της βουλγαρικής πρεσβείας...» (σελ. 68).
Οταν γίνεται αναφορά σε στελέχη του ΚΚΕ ότι αποφυλακίστηκαν με παρέμβαση του βουλγαρικού κράτους, είναι επόμενο να δημιουργούνται οι συνειρμοί που επιδιώκει ο Δ. Κούκουνας, περί συνεργασίας του ΚΚΕ με τα βουλγαρικά στρατεύματα Κατοχής και περί προδοσίας του! Ποια είναι η αλήθεια;
Στις 29 - 30 Ιούνη 1941 απολύθηκαν από την Ακροναυπλία 27 στελέχη του ΚΚΕ. Ολοι κατάγονταν από τη Μακεδονία (Σλαβομακεδόνες). Επωφελήθηκαν από την προσπάθεια των Βουλγάρων κατακτητών να παραστήσουν τους «προστάτες» του λαού της Μακεδονίας και ζήτησαν να αποφυλακιστούν οι Μακεδόνες κρατούμενοι. Ανάμεσά τους ήταν ο Κώστας Λαζαρίδης, ο Ανδρέας Τζήμας, ο Ανδρέας Τσίπας, ο καπνεργάτης Ρουσαλήμ Χαριζάνης, ο Λάζαρος Τερπόφσκι - Ζησιάδης κ.ά.
Πέρα από το γεγονός ότι μια σειρά απ' αυτούς εκτελέστηκαν αργότερα (Ρ. Χαριζάνης, Λ. Τερπόφσκι - Ζησιάδης, Κ. Λαζαρίδης κ.ά.), υπάρχει και το παρακάτω γερμανικό έγγραφο που αποδείχνει το ψεύδος και την πλαστογραφία:
«Εν Θεσσαλονίκη τη 12 Απρίλη 1942, ΠΡΟΣ την Διεύθυνσιν Αστυνομίας - Γραφείο Ειδικής Ασφαλείας ΕΝΤΑΥΘΑ "Περί των απελευθερωθέντων 27 εξορίστων κομμουνιστών Ακροναυπλίας". (...) Το Κομμουνιστικόν Κόμμα διά να επιτύχη την απελευθέρωσίν των φαίνεται ότι εξεμεταλλεύθη την καταγωγήν τούτων και παρ' όλον ότι άπαντες εισίν Ελληνες την καταγωγήν και υπηκοότητα (...) παρέστησεν τούτους ως Βουλγαρίζοντας και ως εκτοπισθέντας διά πολιτικούς δήθεν λόγους (...) Οι πλείστοι τούτων (...) ήλθον εις επαφήν μετά του Κομμουνιστικού Κόμματος και έλαβον διαταγάς και οδηγίας να δράσουν μετά φανατισμού, δραστηριότητος εν Μακεδονία εις βάρος των αρχών Κατοχής (...) το Κομμουνιστικόν Κόμμα τεχνηέντως υπεισήλθεν εις την βουλγαρικήν Λέσχην και δρα φαινομενικώς μεν υπέρ των συμφερόντων και επιδιώξεων της Λέσχης ταύτης, κρυφίως δε και ουσιαστικώς υπέρ των επιδιώξεων αυτού εις βάρος των αρχών Κατοχής και της Δημοσίας Ασφαλείας του τόπου. Αναφέροντες υμίν τα ανωτέρω, παρακαλούμεν όπως προκαλέσητε την έγκυρον λήψιν των ενδεικνυομένων μέτρων παρά της αρμοδίας αρχής. ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΖΙΧΕΡ ΧΑΪΤΣ» (Αρχείο Συλλόγων της Εθνικής Αντίστασης, όπως παρατίθεται στο Πέτρος Ρούσος, «Η μεγάλη πενταετία», τ. Α', σελ. 99-100, Αθήνα, 1976).
3. Κατά τον Δ. Κούκουνα, ο ΕΛΑΣ αυξήθηκε χάρη στην οικονομική και στρατιωτική στήριξη που παρείχε στο ΕΑΜ ο βρετανικός παράγοντας. Γράφει για τον Αρη Βελουχιώτη:
«Ηθελε να είναι χρήσιμος σ' αυτούς (σ.σ. τους Εγγλέζους) για να μπορεί να έχει οπλισμό, εφόδια και χρυσές λίρες. Χωρίς αυτά, ούτε οι αντάρτες του θα μπορούσαν να αυξηθούν με την προσέλευση εθελοντών, ούτε θα διέθετε το απαραίτητο χρίσμα ως "ανταρτών του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής". Και την εποχή εκείνη (...) οι Σύμμαχοι (...) ενίσχυαν απλόχερα τις ανταρτικές ομάδες - όχι μόνο του ΕΑΜ (...) Από τη Μέση Ανατολή φθάνουν όπλα, εφόδια και χρήματα χωρίς φειδώ...» (σελ. 111). Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι και εδώ ολοφάνερη:
Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ δεν έγιναν μεγάλη δύναμη χάρη στις λίρες και τον οπλισμό των Αγγλων, όπως υποστηρίζει ο Δ. Κούκουνας, αλλά χάρη στο γεγονός ότι το ΚΚΕ ηγήθηκε σ' αυτόν το μεγάλο αγώνα και το λαό που εμπιστεύθηκε αυτό το Κόμμα και όχι τους Αγγλους, τον ΕΔΕΣ, την ΕΚΚΑ κ.ά., που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ.
Αφθονα όπλα και λίρες πράγματι δόθηκαν, αλλά δόθηκαν από τους Αγγλους στον Ζέρβα (ΕΔΕΣ) και σε διάφορες άλλες αστικές οργανώσεις. Αψευδής μάρτυρας είναι ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, που έγραψε:
«Οι Αγγλοι (...) έδειχναν καθαρά την προτίμησή τους προς τις οργανώσεις ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, που προσπαθούσαν να ενισχύσουν με κάθε τρόπο σε βάρος του ΕΑΜ (...) ανακοίνωσαν ότι τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο θα σταλεί υλικό 100 περίπου αεροπλάνων (...) Τα υλικά αυτά δεν έφτασαν ποτέ παρά σε ελάχιστες ποσότητες απέναντι σ' εκείνα που υποσχέθηκαν και ήταν απαραίτητα» (Στέφανος Σαράφης, «Ο ΕΛΑΣ», σελ. 199, Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1958).
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής: Στο διάστημα από Οκτώβρη 1943 μέχρι τα μέσα Γενάρη 1944, σύμφωνα με τον Λίπερ, Βρετανό πρέσβη στο Κάιρο, στον ΕΛΑΣ στάλθηκαν από τους Βρετανούς για ενίσχυση μόλις 927 χρυσές λίρες, ενώ υπήρχε προγραμματισμός να σταλούν μέχρι τα τέλη Φλεβάρη 8.800 χρυσές λίρες. Αντίστοιχα, στο ίδιο διάστημα η ΕΚΚΑ είχε λάβει 3.600 χρυσές λίρες και θα έπαιρνε άλλες 1.900, και ο ΕΔΕΣ είχε λάβει 18.000 χρυσές λίρες και θα έπαιρνε άλλες 7.000 (Μαρία Σπηλιωτοπούλου - Προκόπης Παπαστράτης, Χρονολόγιο γεγονότων 1940 - 1944 από τα έγγραφα του βρετανικού υπουργείου των Εξωτερικών, σελ. 104 - 105, Αθήνα, 2004).
Αυτά, βέβαια, που ο Δ. Κούκουνας αποκρύπτει, συνέβαιναν επειδή, όπως έγραψε ο Κρις Γουντχάουζ, υπαρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα:
«Αν δεν είχε υποστηριχθεί ο Ζέρβας, ολόκληρη η Ελλάδα θα είχε περιέλθει στον έλεγχο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, όταν έφυγαν οι Γερμανοί. Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση· είναι αναμφισβήτητη αλήθεια, που αποδείχνεται από ό,τι έγινε σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα» (Κρις Γουντχάουζ, «Το μήλο της Εριδος», σελ. 133, Εκδόσεις «Εξάντας», Αθήνα, 1976).
4. Υιοθετώντας τον ισχυρισμό του Ζέρβα ότι «η συμμετοχή του Αρη στο Γοργοπόταμο δεν είχε την έγκριση της κομματικής ηγεσίας» (σελ. 120), ο Δ. Κούκουνας γράφει ότι αυτή η άποψη «δεν είναι αστήρικτη και εν μέρει επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι τα έντυπα όργανα του ΕΑΜ δεν την πρόβαλαν παρά πολύ αργότερα».
Τον διαψεύδει ο παράνομος «Ριζοσπάστης» της 15ης Δεκέμβρη 1942, που τότε κυκλοφορούσε περίπου κάθε 15 μέρες, ο οποίος περιέχει σχετικό ρεπορτάζ με τον τίτλο «Οι αντάρτες ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου». Σημειώνεται ότι ο προηγούμενος «Ριζοσπάστης» είχε εκδοθεί την 1η Δεκέμβρη 1942, δηλαδή 5 μέρες μετά την ανατίναξη της γέφυρας, γεγονός που εξηγεί ότι λόγω των συνθηκών της περιόδου, η είδηση δεν έχει καταγραφεί σε αυτό το φύλλο. Ομως, ο Δ. Κούκουνας, ενώ υιοθετεί τον ισχυρισμό του Ζέρβα, αναφέρει ότι η περιγραφή των γεγονότων που έχει κάνει ο καπετάν Νικηφόρος (Δημ. Δημητρίου) και την οποία παραθέτει στο βιβλίο του, περιέχει «κάποιες μονομέρειες» (σελ. 121). Προφανώς επειδή η περιγραφή του Νικηφόρου βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Η αντικειμενικότητα, κατά τον Κούκουνα, ανήκει στον Ζέρβα, που αυτοπαρουσιάζεται (ψευδόμενος) ως ο πρωταγωνιστής του Γοργοπόταμου... Ο οποίος Ζέρβας, βέβαια, πέρα από την αγγλόφιλη δράση του, συνεργαζόταν και με τους Γερμανούς, για να χτυπηθούν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ.
5. Για τη μάχη στον Μελιγαλά, ο Δ. Κούκουνας υιοθετεί έμμεσα αλλά και άμεσα όλη την αστική προπαγάνδα, στην οποία σήμερα πρωτοστατεί η Χρυσή Αυγή και όλη η σχετική ρυπαρογραφία. Γράφει:
«...ο Αρης ήθελε να διασφαλίσει την κυριαρχία του ΕΛΑΣ αντί πάσης θυσίας (...) Εκρινε σκοπιμότερο να εφαρμόσει εδώ την τακτική της όξυνσης, με αποτέλεσμα να γίνουν κάθε είδους ακρότητες και να βαφεί η νότια κυρίως Πελοπόννησος στο αίμα (...) Οπως είναι γνωστό, όχι μόνο στο Μελιγαλά, αλλά και στην Καλαμάτα, στον Πύργο και αλλού έρρευσε πολύ αίμα. Στην Τρίπολη, που ήταν και η έδρα του συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα, το αίμα περιορίστηκε λόγω της παρουσίας και της αποφασιστικής στάσης που τήρησε κατά την απελευθέρωση της πόλης ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος...» (σελ. 249, 251).
Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι επί τριάμισι χρόνια ο λαός της Πελοποννήσου υπέφερε τα πάνδεινα από τους ταγματασφαλίτες (εκτελέσεις, εμπρησμοί χωριών, βιασμοί γυναικών, φόνοι παιδιών, ληστείες).
Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι οι ταγματασφαλίτες (ενισχυμένοι με βαρύ οπλισμό από τους Γερμανούς, τους οποίους προστάτευαν κρατώντας τα μετόπισθεν όταν έφευγαν) παρέμειναν και όταν ο γερμανικός στρατός είχε φύγει, περιμένοντας τους Εγγλέζους και παίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο δύναμης που προετοίμαζε το έδαφος για την έλευση βρετανικού στρατού, με τον οποίο βρίσκονταν σε επικοινωνία.
Μετά τη μάχη της Καλαμάτας, ένα μέρος των ταγματασφαλιτών διέφυγε προς τον Μελιγαλά, σκοτώνοντας στο δρόμο όποιους συναντούσαν. Αυτό το γεγονός, μαζί με το ότι στη μάχη του Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ είχε δεκάδες νεκρούς, αύξησαν την ήδη συσσωρευμένη οργή χιλιάδων πατεράδων και μαυροφορεμένων μανάδων. Αλλά και οι ταγματασφαλίτες που διέφυγαν από τον Μελιγαλά, συνέχισαν τις σφαγές στους Γαργαλιάνους και στα χωριά της περιοχής. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έπεσε πάνω τους το βαρύ χέρι του ένοπλου λαού, που είχε ολόκληρο το δίκιο με το μέρος του.
Αυτή ήταν η πραγματικότητα που ο Δ. Κούκουνας δεν θέλει να γράψει, επιλέγοντας να παρουσιάζει τον ΕΛΑΣ σαν σφαγέα και να επαινέσει τον Π. Κανελλόπουλο. Ο τελευταίος είχε έρθει τότε στην Πελοπόννησο ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» και ελισσόταν, περιμένοντας να γίνει η Συμφωνία της Καζέρτας, που πράγματι υπογράφτηκε 11 μέρες μετά τη μάχη στον Μελιγαλά.
Στο βιβλίο του για τον Αρη, ο Δ. Κούκουνας χρησιμοποιεί την κλασική αντικομμουνιστική μέθοδο που μετέρχονται όλα τα παρόμοια έντυπα.
Πρώτα απ' όλα, διαχωρίζει τον Αρη από το ΚΚΕ, στις γραμμές του οποίου εντάχθηκε από τα νεανικά χρόνια του και για το οποίο πάλεψε όντας σάρκα από τη σάρκα του. Στο πλαίσιο αυτού του διαχωρισμού, υποστηρίζει ότι ο Αρης διέθετε όλα εκείνα τα προσόντα τα οποία, κατά τον Κούκουνα, δεν διέθετε το Κόμμα, ενώ ταυτόχρονα τον είχε «παραμερισμένο», «παραγκωνισμένο» κ.τ.λ. και βρισκόταν σε διαρκή αντιπαράθεση μαζί του.
Τα παραπάνω και πολλά ακόμα παρόμοια είναι η μία όψη του νομίσματος στο βιβλίο του Δ. Κούκουνα. Η άλλη όψη, που διατρέχει σελίδες επί σελίδων, είναι η αρνητική περιγραφή και ανάλυση της προσωπικότητας και της δράσης του Αρη Βελουχιώτη.
Αφού με τη θετική υποτίθεται διαπραγμάτευση του Αρη επιτίθεται στο ΚΚΕ, ακολουθεί η δεύτερη, στην οποία επιχειρείται η συνολική απαξίωση και του Αρη. Κι αυτό το τελευταίο δεν εξαντλείται στα επίθετα: σφαγέας, ανεξέλεγκτος τυχοδιώκτης, μαυραγορίτης, λωποδύτης, σαδιστής, ακόμα και παρ' ολίγο δολοφόνος του Τρότσκι, μαζί με τον Ν. Ζαχαριάδη (σελ. 30). Επεκτείνεται και με την αισχρή προσπάθεια να παρουσιάσει τον Αρη ως κίναιδο! Εδώ επιστρατεύονται ως μάρτυρες είτε πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, είτε λαθρόβια έντυπα, είτε άτομα που λύγισαν, σύρθηκαν στα πόδια του εχθρού και έδωσαν τέτοια κατάπτυστη κατάθεση, όπως ο Δράκος, πρώην μαυροσκούφης του Αρη, που δέχτηκε ακόμα και να αποκεφαλίσει τους νεκρούς Αρη και Τζαβέλα.
Ο Αρης Βελουχιώτης γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΚΚΕ. Ο ίδιος είπε:
«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό, γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. (...) Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου» («Ριζοσπάστης», 9 Σεπτέμβρη 1931).
Ο Αρης ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα. Οι ικανότητές του φάνηκαν ιδιαίτερα από το ξεκίνημα του αντάρτικου αγώνα, στον τρόπο που αντιμετώπισε τις πρώτες δυσκολίες. Σήκωσε μπόι ο λαός και ανυψώθηκε και ο Αρης, έγινε θρύλος και αναδείχτηκε σε ηγετική προσωπικότητα του λαϊκού κινήματος, μέσα στις συγκεκριμένες συλλογικές και ιδεολογικές δομές του ΚΚΕ.
Θα ήταν πολύ πιο σημαντική η συμβολή του Αρη εάν, πειθαρχώντας στην απόφαση του Κόμματος για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πάλευε ταυτόχρονα μέσα από τις γραμμές του, για να γίνει κυρίαρχη η άποψή του, θέτοντας τις οργανωτικές στρατιωτικές ικανότητες που είχε στη διάθεση του Κόμματος, αν τις υπέτασσε στις αρχές λειτουργίας της κομματικής συλλογικότητας.
Ο Αρης, ο ρόλος και η συμβολή του στο ένοπλο λαϊκό κίνημα, αποκαταστάθηκε αργότερα ηθικά και πολιτικά, ενώ η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (16 Ιούλη 2011) αποφάσισε και την επίσημη πολιτική αποκατάστασή του.
Ωστόσο, όλα αυτά, δεν αφορούν, ούτε απευθύνονται στους κάθε είδους «ΚΚΕδολόγους». Αφορούν τους κομμουνιστές και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, που βγάζουν συμπεράσματα έχοντας ταυτόχρονα σταθερό μέτωπο στην κάθε είδους επίθεση εναντίον τους. Αφορούν όλους και όλες που θέλουν να μάθουν την ιστορική αλήθεια.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ*
*Ο Μάκης Μαΐλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας

Πάρε - δώσε και πήγαινε - έλα εν μέσω όξυνσης των ανταγωνισμών

Πάρε - δώσε και πήγαινε - έλα εν μέσω όξυνσης των ανταγωνισμών

«Ο Λαβρόφ έφυγε κι έρχεται ο Ομπάμα». Κάπως έτσι συνοψίζονται τα πανηγύρια της κυβέρνησης περί της «πολυδιάστατης και ενεργητικής» εξωτερικής πολιτικής που ασκεί σε όφελος της αστικής τάξης, ώστε να επιτύχει τη περίφημη «γεωστρατηγική αναβάθμιση». Στόχος που συνδέεται άμεσα με τη στρατηγική για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, την προσέλκυση επενδύσεων, την ανάδειξη της Ελλάδας σε διαμετακομιστικό κόμβο, το άνοιγμα σε νέες αγορές. Σε συνθήκες που οι ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή οξύνονται επικίνδυνα, ενώ συσσωρεύεται εύφλεκτο υλικό και μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις. Ενώ, βεβαίως, βρίσκεται σε εξέλιξη η πολεμική σύγκρουση στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, ενισχύεται η ΝΑΤΟική στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας και αυξάνεται η ένταση στην Ουκρανία.

Οικονομική ανάκαμψη - Γεωπολιτική αναβάθμιση

Το ότι η κυβέρνηση σπεύδει να υπηρετήσει επιταγές του κεφαλαίου, και κανενός άλλου, φαίνεται από το ότι τα ίδια τα επιχειρηματικά κέντρα καλούν με σειρά παρεμβάσεών τους τα αστικά κόμματα να επιβεβαιώσουν στην πράξη την προσήλωσή τους στα στρατηγικά ζητήματα για την εγχώρια αστική τάξη: Οικονομική ανάκαμψη - γεωπολιτική αναβάθμιση, καλλιεργώντας κλίμα συναίνεσης και συνεννόησης και αποφεύγοντας ενέργειες που μπορεί να δυσκολέψουν την πολιτική σταθερότητα. Η κριτική απευθύνεται και προς την κυβέρνηση και προς την αντιπολίτευση.
Οικονομική σταθερότητα και ανάκαμψη είναι προαπαιτούμενο για τη γεωπολιτική αναβάθμιση, η οποία με τη σειρά της ενισχύει προϋποθέσεις για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Διόλου τυχαία, άλλωστε, η κυβέρνηση διαφημίζει τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας (μέλος της ΕΕ - Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ, με σημαντικές στρατιωτικές βάσεις, γειτνίαση με περιοχές μεγάλου ενδιαφέροντος για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κ.ά.), για να αποσπάσει στήριξη στο σχέδιο της οικονομικής ανάκαμψης. Γι' αυτό προβάλλει την Ελλάδα ως το μοναδικό «πόλο σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή και «ακροπύργιο» των ΝΑΤΟ και ΕΕ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ετσι κι αλλιώς, τα διακυβεύματα για το κεφάλαιο είναι πολλά και επείγοντα, με δεδομένο μάλιστα ότι οι εξελίξεις στην περιοχή είναι ραγδαίες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Γεγονός που υποδηλώνεται και από τις επισκέψεις του Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα, στις 14-15/11 και του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ, στις 1-2/11 στην Αθήνα, με διαφορά λίγων ημερών.
Επισκέψεις στο φόντο κλιμάκωσης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και στην προσπάθεια ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων να υπογραμμίσουν την παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο και στρατιωτικά. Π.χ. με αύξηση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στο Αιγαίο, έλευση εδώ της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, κατάπλου ρωσικής αρμάδας στην Αν. Μεσόγειο με πυρήνα το αεροπλανοφόρο «Κουζνέτσοφ», συνοδευόμενο από άλλα πολεμικά πλοία.
Στο φόντο, επίσης, εντεινόμενων παζαριών για το Κυπριακό, εν μέσω όξυνσης της τουρκικής προκλητικότητας σε βάρος ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων και στο φως των παρεμβάσεων ΗΠΑ και ΕΕ για υπογραφή συμφωνίας λύσης του, με στόχο να ανοίξει δρόμος για εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων.

«Να παίξουμε "μπάλα" δυνατά και ανοικτά»

Σε ένα τέτοιο κλίμα, ισχυρά οικονομικά συμφέροντα αναπαράγουν στον Τύπο ότι ενδέχεται στο μέλλον η στρατηγική σχέση Ελλάδας - ΗΠΑ να φτάσει στα επίπεδα των σχέσεων των ΗΠΑ με Ισραήλ ή Αίγυπτο, «αλλά για να φτάσουμε εκεί, έχουμε πολύ δρόμο (...) Ισως είναι αναγκαία και μια διαφορετική κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που θα άντεχε να "παίξει μπάλα" στην περιοχή ακόμη πιο δυνατά και ανοικτά, γιατί μόνο έτσι θα αναπληρωνόταν το κενό της Τουρκίας».
Τέτοια «μπάλα», βέβαια - δηλαδή βαθύτερη εμπλοκή και συμμετοχή στους ανταγωνισμούς και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αρχίζουν να παίρνουν, ανοικτά, χαρακτήρα πολεμικής προετοιμασίας - μόνο κινδύνους και θυσίες προμηνύει για το λαό.
Αποκαλυπτικές ως προς αυτό ήταν οι τοποθετήσεις συμμετεχόντων στο 4ο Ελληνορωσικό Κοινωνικό Φόρουμ που έγινε αρχές της βδομάδας στην Αθήνα, στο περιθώριο της επίσκεψης εδώ του Ρώσου ΥΠΕΞ.
Μια σειρά Ρώσοι εισηγητές υπενθύμισαν ότι πολλές φορές πίσω από περιφερειακούς πολέμους κρύβονται διεθνείς συγκρούσεις. Επεσήμαναν ότι η σύγκρουση αφορά τη «διασφάλιση των μεταφορών, της ενεργειακής ασφάλειας, της οικονομικής διασύνδεσης Ευρώπης - Ασίας». Υπογραμμίζοντας πως η κατάσταση στη Συρία συνδέεται άμεσα και με αυτά, υπενθυμίζοντας το γεγονός ότι ο Ασαντ αρνήθηκε τη διέλευση αγωγού φυσικού αερίου από τη χώρα του, προερχόμενου από το Κατάρ. Σημείωσαν, επίσης, την κατοχή πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ, την ύπαρξη πυρηνικών κεφαλών σε Ιταλία και Τουρκία. Σημείωσαν χαρακτηριστικά ότι συνιστά αλλαγή της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ η λογική του προληπτικού πυρηνικού χτυπήματος σε Ρωσία και Κίνα, ενώ αναφέρθηκαν στην τοποθέτηση συστοιχιών πυραύλων του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία με στόχο τη Ρωσία. Σημειώνουμε ότι η αναφορά σε πυρηνικά στην Τουρκία αφορά τη βάση του Ιντσιρλίκ, για την οποία έχει ανοίξει ζήτημα - μετά τις εξελίξεις στην Τουρκία - για μεταφορά της σε άλλη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ της περιοχής.

«Είστε μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ»

Τα «όρια» της περίφημης «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» προσδιορίζονται με ακρίβεια από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Αυτό ήρθε να υπενθυμίσει στο ίδιο Φόρουμ και ο Μ. Γ. Γιάκουσεβ, αντιπρόεδρος του Αναλυτικού Κέντρου «Κατέχον», όταν είπε: «Προφανώς οι πνευματικές και πολιτιστικές σχέσεις μας είναι στενές, αλλά η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου, όπως καταλαβαίνετε, εμείς - ως Ρωσία - δεν έχουμε καμία σχέση. Αν τώρα προχωρήσει το Brexit και ενδεχομένως σε 5 χρόνια από τώρα, ίσως η Ελλάδα θέλει να είναι μέλος της Ευρασιατικής Ενωσης, θα μιλάμε πια σε διαφορετική βάση...». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ρωσία δεν αμφισβητεί τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, σημειώνοντας βεβαίως ότι σε τέτοιες συνθήκες όξυνσης ο καθένας και αυτοί που χρεώνονται ή διεκδικούν ρόλο «διαύλου» ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και συμμαχίες καλούνται να πάρουν θέση. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ένα ενδεχόμενο αποστασιοποίησης της Ελλάδας από τις σημερινές της συμμαχίες μπορεί να ιδωθεί μόνο ως αποτέλεσμα μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης του ευρωατλαντικού πλαισίου και κυρίως της ΕΕ, γι' αυτό και η αναφορά στο Brexit.
Δεν πέρασαν 24 ώρες και στην Αθήνα κατέφτανε την Πέμπτη, αμέσως μετά την αποχώρηση Λαβρόφ, ο ΥΠΕΞ της Πολωνίας, Β. Βαστζικόφκσι, για να εξετάσει από κοινού με αρμόδιους παράγοντες τις δεσμεύσεις Ελλάδας και Πολωνίας στο ΝΑΤΟ. Ο Πολωνός ΥΠΕΞ συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ ακολούθησε συνάντηση με τον Ελληνα ομόλογό του. Στις δηλώσεις του κατόπιν, ο Ν. Κοτζιάς μιλούσε για τις «δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Πολωνία στη δική της περιοχή, τα ζητήματα που αφορούν την Ουκρανία και τις πολωνο-ρωσικές σχέσεις. Οπως ξέρετε, οι Πολωνοί είναι ένας θαυμάσιος λαός, που αγαπάει την ελευθερία, την ανεξαρτησία της χώρας του και έδωσε επί αιώνες αγώνες για να τη διατηρήσει, ή να την επανακτήσει», προσέθετε αναπαράγοντας ψήγματα της πολωνικής αντισοβιετικής, αντικομμουνιστικής και τώρα αντιρωσικής προπαγάνδας.
Ο δε Πολωνός, περιγράφοντας σημεία της ατζέντας των μεταξύ τους συνομιλιών, έλεγε: «Μιλήσαμε για τα θέματα με τη Ρωσία, μιλήσαμε για ζητήματα που αφορούν το ΝΑΤΟ, για την ασφάλεια στο δικό μας τμήμα της Ευρώπης, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης». Κι ακόμα: «Οσον αφορά την κατάσταση στην Ανατολική Ευρώπη, είμαστε έτοιμοι. Προετοιμαζόμαστε για την περίπτωση που μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας μπορεί να επέλθει κάποια πολύ σοβαρή κρίση».
Ο Πολωνός έβαλε ανοικτά και το θέμα της εντονότερης παρουσίας του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, με αφορμή το Προσφυγικό, με συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων του ευρωατλαντικού άξονα στην αντιπαράθεσή του με τη Μόσχα για τον έλεγχο ζωνών στη Μέση Ανατολή. Είπε:
«Η Πολωνία στέλνει πολεμικά πλοία στην περιοχή της Μεσογείου, στέλνει υπαλλήλους στη συνοριακή φύλαξη μέσω της FRONTEX, συμμετέχει όσο μπορεί (...) Το θέμα της δράσης του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο έχει συζητηθεί και στις Βρυξέλλες. Εχουν ληφθεί κάποιες πρώτες αποφάσεις να συνεχιστούν αυτές οι δραστηριότητες και η Πολωνία βεβαίως έχει συμμετοχή σε αυτό. Εχει στείλει δικά της πολεμικά πλοία. Σκοπεύουμε, βεβαίως, να συμμετάσχουμε και στην επόμενη δράση, στο πρώτο εξάμηνο του επόμενου έτους. Θα στείλουμε άλλο ένα πολεμικό πλοίο»...

Στέλνει και η ελληνική κυβέρνηση

Οντως, το θέμα συζητήθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες, στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, που στον απόηχο και όσων αποφασίστηκαν προηγούμενα, τον Ιούλη, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, δρομολόγησε επικίνδυνες αποφάσεις για ενίσχυση των δυνάμεών του στην Ανατολική Ευρώπη στη συνοριογραμμή με Ρωσία.
Αποφάσεις με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία διά του υπουργού Αμυνας εμφανιζόταν περιχαρής για τη «συνέχιση της ΝΑΤΟικής επιχείρησης στο Αιγαίο» και ταυτόχρονα δήλωνε έτοιμη να συνδράμει άμεσα με πλοία και αεροσκάφη τη ΝΑΤΟική ναυτική επιχείρηση «θαλάσσιας ασφάλειας» στην Ανατολική Μεσόγειο, «SEA GUARDIAN».
Για την περιοχή ταξιδεύει ήδη το υποβρύχιο «Παπανικολής», προκειμένου να ενταχθεί στη ΝΑΤΟική επιχείρηση, ενώ καταπλέει εκεί και πυραυλάκατος «Καβαλούδης», προκειμένου να ενταχθεί στην επιχείρηση «UNIFIL», που με καπέλο ΟΗΕ επίσης επιχειρεί στην Αν. Μεσόγειο.
Κατόπιν τούτων, πώς να μην επιχαίρει το Μέγαρο Μαξίμου για την επικείμενη επίσκεψη Ομπάμα, υποστηρίζοντας σε σημειώματα που διακινεί ότι στο επίκεντρο «θα βρεθεί ο ρόλος της Ελλάδας για τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, ο οποίος ενισχύεται δεδομένων των περιφερειακών εξελίξεων και της αυξανόμενης αστάθειας» και η «αναγνώριση του ρόλου της Ελλάδας, ως πόλου σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου».
Οτι «αυτή η εξέλιξη έρχεται ως αποτέλεσμα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία περιλαμβάνει συνεργασία και επαφές με ευρύ φάσμα κρίσιμων περιφερειακών και παγκοσμίων παικτών», αναφέροντας π.χ. Ισραήλ, Κίνα, Ρωσία, «τιςπαραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις» και τις ΗΠΑ.
Οπου ως «περιφερειακές εξελίξεις» και «αυξανόμενη αστάθεια», η κυβέρνηση εννοεί την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εκδηλώνεται και με πόλεμο κι αλλεπάλληλα κύματα προσφυγιάς.
Η, δε, «συνεργασία και επαφές» της είναι τα παζάρια και κομπρεμί της με όλους όσοι εμπλέκονται στο δράμα (ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ισραήλ κ.λπ.), βεβαίως πιστή όντας στον ευρωατλαντικό άξονα, μέσα από το φίλτρο του οποίου περνούν και οι πολυδιαφημιζόμενες «γέφυρες» με τη Ρωσία.
Αλλη μια υπηρεσία της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ακόμα και στις στιγμές έντασης με τη Μόσχα, να κρατούνται κάποιοι δίαυλοι ανοικτοί στην αναζήτηση εύθραυστων συμβιβασμών πάνω στη μοιρασιά της λείας του κεφαλαίου.

Οι αντιλαϊκοί στόχοι του κεφαλαίου υπαγορεύουν «συναίνεση»

Οι αντιλαϊκοί στόχοι του κεφαλαίου υπαγορεύουν «συναίνεση»

Την ανάγκη η στρατηγική σύμπλευση κυβέρνησης - αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης να εκφραστεί ακόμα πιο αποφασιστικά, βάζοντας στην άκρη δευτερεύοντα ζητήματα, και τη ρητορεία που υπηρετεί το «παιχνίδι» της δικομματικής εναλλαγής, σκύβοντας με συναίνεση πάνω στα σοβαρά και μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την αστική τάξη, υπογράμμισαν όλη την περασμένη βδομάδα οι παρεμβάσεις μερίδων της αστικής τάξης που έγιναν με διάφορους τρόπους, αξιοποιώντας ως αφορμές μια «βεντάλια» ζητημάτων, όπως το ζήτημα του καβγά για το μοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας στα ΜΜΕ, αλλά και τη συζήτηση που προηγήθηκε του ανασχηματισμού του κυβερνητικού σχήματος.

Το βασικό, η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου...

Οι «υπενθυμίσεις» αυτές, ότι δηλαδή εκείνο που προέχει είναι η «σοβαρότητα», η «συναίνεση» και η «δέσμευση όλων» για να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς και χωρίς κανένα επιμέρους εμπόδιο το αντιλαϊκό έργο, έρχονται σε μια στιγμή που σηματοδοτείται από κρίσιμες για τους στόχους του κεφαλαίου καμπές και «κάβους». Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους δύο βασικούς και αλληλοτροφοδοτούμενους στόχους της αστικής τάξης, αυτούς της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωπολιτικής αναβάθμισης, στο πλαίσιο πάντα του ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου, το αστικό πολιτικό σύστημα καλείται να διαχειριστεί το αμέσως επόμενο διάστημα για λογαριασμό της αστικής τάξης μια μεγάλη και δύσκολη ατζέντα θεμάτων.
Το πετυχημένο «κλείσιμο» της δεύτερης «αξιολόγησης», εξάλλου, που περιλαμβάνει και τις νέες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, είναι μπροστά, όπως και το ξεκαθάρισμα μέσω και της ρύθμισης των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων του τοπίου, το άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος και το φτηνότερο δανεισμό για τους επιχειρηματικούς ομίλους, το προχώρημα των ιδιωτικοποιήσεων σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπως και μια σειρά από μέτρα (π.χ. φτηνότερη Ενέργεια, φοροαπαλλαγές κ.ά.) και άλλες απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να ξαναπάρει μπρος η «μηχανή» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Χαρακτηριστικά απ' αυτήν την άποψη είναι τα όσα γράφτηκαν μεσοβδόμαδα στην ιστοσελίδα «Capital.gr», μεταφέροντας τις «συστάσεις» επιχειρηματικών κύκλων: «Οι επιχειρηματίες και οι οργανώσεις τους, με απλή λογική και κοινό νου, θεωρούν ότι η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου ήταν και άκαιρη και άνευ ουσίας σε μια περίοδο που κορυφαία ανάγκη είναι σαφείς κινήσεις για αναθέρμανση της οικονομίας (...) Μετά το 2016 είναι όντως ορατές συνθήκες, για εφαρμογή (υπό προϋποθέσεις σταθερότητας και σοβαρότητας) αγωγής ανάρρωσης της οικονομίας μέσα από προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων (150 - 200 δισ. εκτιμάται ότι έχει ανάγκη η οικονομία) (...) Αντίθετα όμως προς τις προτεραιότητες που διαμορφώνονται, εκ των πραγμάτων, στην οικονομία η κυβέρνηση καταφεύγει στον δρόμο των πολιτικών αντιπαραθέσεων για το τηλεοπτικό τοπίο ενώ αφήνει σε ρευστή κατάσταση το όλο θέμα του ανασχηματισμού (...) Και μέσα στο αντιφατικό, θολό και απαράδεκτο αυτό κλίμα χάνεται όλη η ουσία η οποία θα έκανε τα πράγματα απλούστερα και στις μεταρρυθμίσεις και στην βελτίωση του οικονομικού κλίματος».
Η εμπέδωση του κλίματος «σταθερότητας» και στοχοπροσήλωσης στην αντιλαϊκή ατζέντα βρέθηκε και στο επίκεντρο μιας σειράς παρεμβάσεων που έκαναν μέσα στη βδομάδα οι καπιταλιστές, υπενθυμίζοντας τους στόχους και το αντιλαϊκό πλαίσιο της «συναίνεσης». Ενδεικτικά καταγράφουμε:

• Την παρέμβαση του προέδρου της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας, Κ. Μίχαλου, που μιλώντας σε εκδήλωση του Greek Economic Forum, αφού πρώτα υπενθύμισε τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για «σύγχρονο, σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό καθεστώς. Απλούστερες και ταχύτερες διαδικασίες έγκρισης επενδύσεων, ειδικά σε κλάδους με υψηλή προστιθέμενη αξία (...) Επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Επιτάχυνση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων (...) Εφαρμογή μοντέλου στρατηγικής συνεργασίας κράτους - επενδυτή», πρόσθεσε με νόημα: «Δεν φθάνουν μόνο τα κίνητρα για να φέρουμε πίσω όσους βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Πρέπει να δημιουργήσουμε και ένα περιβάλλον που θα δικαιώσει την επιλογή τους (...) Ομως, για να μπορεί να ανθίσει η ιδιωτική πρωτοβουλία, χρειάζεται υπευθυνότητα από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Χρειάζεται συναίνεση και συνεργασία. Αυτό προϋποθέτει αποφασιστικότητα, τόλμη και σχεδιασμό...».
• Τη συνέντευξη του επιχειρηματία Ευ. Μυτιληναίου στο «Bloomberg», που μάλιστα από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο παρουσιάστηκε ως μομφή προς την αξιωματική αντιπολίτευση, στην οποία μίλησε για «κυβέρνηση ρεαλισμού» που προσπαθεί να τηρήσει «τους νέους νόμους, τους κανονισμούς και τα συμφωνηθέντα με τους πιστωτές μας», υπενθυμίζοντας προς κάθε κατεύθυνση τα «ορόσημα» του κεφαλαίου για το επόμενο διάστημα ως εξής: «Η ελληνική οικονομία θα απογειωθεί εφόσον ολοκληρωθούν τρία ορόσημα: Α. Η 2η αξιολόγηση, η οποία πρόκειται να είναι δύσκολη, καθώς περιλαμβάνει τα θέματα εργατικής νομοθεσίας και ασφάλισης. Β. Η επίλυση του ζητήματος του χρέους, για το οποίο υπήρξε υπόσχεση από την πλευρά των δανειστών. Γ. Η αγορά ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ».
• Την «υπενθύμιση» του ΣΕΒ, μέσω του «εβδομαδιαίου δελτίου» του, ότι «η ευελιξία στην αγορά εργασίας (είναι) αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη ανάκαμψης», περιγράφοντας την ατελείωτη λίστα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και ανατροπών που απαιτεί το κεφάλαιο και αποτελούν άλλωστε την προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Δε χωράει καμία αμφιβολία ότι τα διακυβεύματα για το κεφάλαιο είναι πολλά και επείγοντα, με δεδομένο μάλιστα ότι οι εξελίξεις στην περιοχή είναι ραγδαίες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, γεγονός που υποδηλώνεται και από τις επισκέψεις Ομπάμα και Λαβρόφ στην Ελλάδα με διαφορά λίγων ημερών και στο φόντο της τεράστιας συγκέντρωσης πολεμικών μέσων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της κλιμάκωσης της πολεμικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
Στο πλαίσιο αυτό ο μάλλον φιλόδοξος στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» για την αστική τάξη της Ελλάδας, που περνάει μέσα από τη διαφήμιση των «γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων της χώρας» (μέλος της ΕΕ - Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ, λειτουργία κρίσιμων στρατιωτικών βάσεων, γειτνίαση με περιοχές μεγάλου ενδιαφέροντος και ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις όπως η Τουρκία), την προβολή της Ελλάδας ως «πυλώνα σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή» και «χρήσιμου διαύλου» για την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, απαιτεί και ένα αστικό πολιτικό σύστημα αποφασισμένο να πάει μέχρι τέλους τις επιλογές αυτές της αστικής τάξης (βλέπε πιο αναλυτικά άρθρο στη σελίδα 9).

«Μήνυμα ελήφθη» από τα κόμματα του κεφαλαίου

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις καταλαβαίνουν βέβαια πολύ καλά τι εννοεί η αστική τάξη, όταν καλεί να κοπούν τα διάφορα παιχνίδια και να λειανθούν οι γωνίες των - υπαρκτών αλλά δευτερευουσών σε σχέση με τα βασικά - αντιθέσεων και συγκρούσεων. Από αυτήν την άποψη είναι χαρακτηριστική και η ετοιμότητα με την οποία κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση έσπευσαν να ρίξουν τους τόνους, βάζοντας ταυτόχρονα και στο επίκεντρο των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων το ερώτημα ποιος είναι εκείνος που «δυναμιτίζει» τη συναίνεση και ποιος ο ικανότερος για τη διαχείριση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Ενδεικτικές π.χ. είναι οι τοποθετήσεις που εμφανίστηκαν μέσα στη βδομάδα στο φιλοκυβερνητικό Τύπο, όπως ότι «η μάχη του χρέους δεν είναι αποκλειστική υπόθεση της κυβέρνησης, αλλά και όλων των εγχώριων δυνάμεων που συμφωνούν με τη στρατηγική συμμετοχής στο ευρώ», ότι «οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας κρίνονται, η ΝΔ έχει σοβαρές ευθύνες για το πώς ασκεί το δικό της θεσμικό ρόλο σαν αντιπολίτευση», για «εθνική ενότητα στην πράξη και όχι στα λόγια», η κριτική της κυβέρνησης στην ομιλία Μητσοτάκη στην Ευρω-αραβική Σύνοδο ότι «δεν ξέρουμε αν ο κ. Μητσοτάκης αδυνατεί να ξεχωρίσει ένα διεθνές κοινό επενδυτών από μια συνάθροιση κομματικών φίλων της ΝΔ, ή αν συνειδητά θέτει τις πολιτικές επιδιώξεις του κόμματός του πάνω από τα συμφέροντα της χώρας και της οικονομίας».
Αλλά και η ΝΔ, από τη μεριά της, με τις επανειλημμένες τοποθετήσεις του προέδρου και των στελεχών της, μιλούσε για την ανάγκη συναίνεσης που «δυναμιτίζει» η «πανικόβλητη κυβέρνηση», με δηλώσεις όπως ότι «εμείς, σε κάθε περίπτωση, την αντιπολίτευση που άσκησαν κάποιοι άλλοι στο παρελθόν, του "όχι σε όλα", δεν θα την ακολουθήσουμε» (Χρ. Σταϊκούρας), διαφημίζοντας τη δική της διαθεσιμότητα και αποφασιστικότητα για την υλοποίηση του αντιλαϊκού έργου με δηλώσεις όπως αυτές του προέδρου της: «Ο χρόνος τρέχει και οι ευκαιρίες παραμένουν ανεκμετάλλευτες. Διότι αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα δεν είναι οι επενδυτικές ευκαιρίες. Αυτές υπάρχουν. Είναι μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν επιτέλους την Ελλάδα ελκυστικό παγκόσμιο επενδυτικό προορισμό».
Από κοντά βέβαια και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με τον επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκη, να δηλώνει μεσοβδόμαδα πως «η χώρα χρειάζεται συμφωνία για τα μεγάλα και τολμηρές αποφάσεις (...) Βεβαίως σε εθνικά θέματα όπως και στο θέμα του χρέους πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση για να μην κινδυνεύσει η χώρα», ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ δήλωνε στην ΕΡΤ πως «αυτή τη στιγμή έχουμε δηλώσεις για τέταρτο μνημόνιο, κλίμα γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό που βαίνει προς το χειρότερο, καταστάσεις στην ελληνική οικονομία που σφίγγουν διαρκώς και γύρω από το δημόσιο και γύρω από τον ιδιωτικό τομέα και μια κυβέρνηση που δεν απαντά στα μεγάλα ζητήματα».