CIA: Κατάλογος εγκλημάτων όπου Γης!

Πρώτη «οργάνωση – τρομοκράτης» του πλανήτη δεν είναι άλλη από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, τη διαβόητη CIA. Δεδομένου ότι μετά τις 11 Σεπτέμβρη άνοιξε η αυλαία μιας περιόδου που ο τρόμος αποτελεί το «όχημα» και η τρομοκρατία συνιστά το πρόσχημα των ΗΠΑ, για την επιβολή ενός στρατιωτικού νόμου σ’ όλα τα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη, έχει ιδιαίτερη σημασία να προβούμε σε μια ιστορική αποτίμηση της δράσης αυτού του πολυδαίδαλου μηχανισμού. Αλλωστε, η CIA αποτελεί το μακρύ, προβοκατόρικο και πρακτόρικο χέρι των Αμερικανών, στην προσπάθεια να επιβάλουν την «παγκόσμια χούντα» τους.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον ορισμό της CIA, ως μυστική δράση νοείται «κάθε κρυφή ή μυστική δραστηριότητα, η οποία έχει ως στόχο να επηρεάσει ξένες κυβερνήσεις, γεγονότα, οργανώσεις ή άτομα, για να στηρίξει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, και η οποία θα διεξάγεται με τέτοιο τρόπο, ώστε η ανάμειξη της αμερικανικής κυβέρνησης να μην είναι εμφανής»…

Οσο για το «όραμα» και την «αποστολή» της CIA, όπως διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα της στο Ιντερνετ συνοψίζεται στης εξής φράση: «Στηρίζουμε τον Πρόεδρο, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας και όλους όσοι καταρτίζουν και εφαρμόζουν την εθνική πολιτική για την ασφάλεια των ΗΠΑ… Στηρίζουμε τη συλλογή πληροφοριών που συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαχείριση των κρίσεων, τη διεξαγωγή πολέμου και την ανάπτυξη πολιτικής…, δουλεύουμε… με πλήρη συμμετοχή ενός εξέχοντος και ποικίλου εργατικού δυναμικού»…

Κατόπιν αυτών ας περάσουμε χωρίς περισσότερα λόγια σε μια λίστα (μη ολοκληρωμένη, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται αδύνατο, λόγω της «πολυσχιδούς» δράσης της CIA εδώ και 54 χρόνια) των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, προκειμένου να επιβάλουν ή να δημιουργήσουν ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες για τα συμφέροντά τους.

Τη λίστα αυτή ετοίμασε ο Tom Gervasi του Κέντρου Στρατιωτικής Ερευνας και Ανάλυσης το 1984, και για το λόγο αυτό η περίοδος που εξετάζει είναι μεταξύ 1947 – 1983. Μάλιστα, ο συγγραφέας είχε την «έμπνευση» δίπλα στη μελέτη του να σημειώνει σε αρκετές περιπτώσεις ποιες από αυτές τις «επιχειρήσεις» της CIA στέφθηκαν από «επιτυχία» και ποιες όχι.

Ας δούμε:

• 1946 – 1949, Ελλάδα: Επανέφερε τη μοναρχία, στρατιωτική βοήθεια στις αντικομμουνιστικές δυνάμεις στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Επιχείρηση «επιτυχής».
• 1946 – 1955, Δυτ. Γερμανία: Χορήγηση περίπου 6 εκατ. δολαρίων ετησίως για τη στήριξη του δικτύου πληροφοριών του πρώην ναζί στρατηγού Reinhard Gehien. («Επιτυχής»).
• 1948 – 1968, Ιταλία: Χορήγηση περίπου 30 εκατ. δολ. ετησίως σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς ηγέτες για τη στήριξη των αντί-κομμουνιστών υποψηφίων στις εκλογές. («Επιτυχής»).
• 1949 – 1953, Ουκρανία: Οργάνωσε και στήριξε αντιστασιακό ουκρανικό κίνημα. («Ανεπιτυχής»).
• 1949 – 1961, Κίνα: Στήριξε την εισβολή 12.000 εθνικιστών στρατιωτών υπό την ηγεσία του στρατηγού Lima στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. («Ανεπιτυχής»).
• 1950 – 1952, Πολωνία: Οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη του «Κινήματος για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Πολωνίας». («Ανεπιτυχής»).
• 1950, Αλβανία: Ανατροπή της κυβέρνησης Χότζα. («Ανεπιτυχής»).
• 1951 – 1954, Κίνα: Εισβολή αεροπορικών δυνάμεων στη ΛΔΚ. («Ανεπιτυχής»).
• 1953, Ιράν: Ανατροπή της κυβέρνησης του Μοσαντέγκ και εγκατάσταση του Ζαχεντί. Κόστος 10 εκατ. δολ. («Επιτυχής»).
• 1953, Φιλιππίνες: Δολοφονία και εκστρατείας προπαγάνδας για την αντιμετώπιση της αντίστασης Huk και εγκαθίδρυση της κυβέρνησης του Ραμόν Μαγκσαγιά. («Επιτυχής»).
• 1953, Κόστα Ρίκα: Ανατροπή της κυβέρνησης του Χοσέ Φιγκέρες. («Ανεπιτυχής»).
• 1954, Νότιο Βιετνάμ: Εγκαθίδρυση της κυβέρνησης του Νγκο Ντιν Ντιεμ. («Επιτυχής»).
• 1954, Δυτική Γερμανία: Οργάνωσε την απαγωγή και δυσφήμιση του Δυτικογερμανού αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών Otto John και τον αντικατέστησε με τον Reinhard Gehlen. («Επιτυχής»).
• 1954, Γουατεμάλα: Ανατροπή της κυβέρνησης του Τζιάκομπο Αρμπενς Γκούζμαν και αντικατάσταση από τον Κάρλος Καστίγιο Αρμας. («Επιτυχής»).
• 1955, Κίνα: Δολοφονία του Τσου Εν Λάι καθ’ οδόν προς τη Διάσκεψη στο Μπαντούγκ. («Ανεπιτυχής»).
• 1956, Ουγγαρία: Οικονομική και στρατιωτική βοήθεια για την οργάνωση και υποστήριξη «αντιστασιακού» κινήματος στη χώρα και ευρεία εκστρατεία προπαγάνδας για την ενθάρρυνσή του. («Ανεπιτυχής»).
• 1956, Κούβα: Συγκρότηση αντικομμουνιστικής αστυνομικής δύναμης υπό το καθεστώς Μπατίστα. («Επιτυχής»).
• 1956, Αίγυπτος: Ανατροπή κυβέρνησης Νάσερ («Ανεπιτυχής»).
• 1956, Συρία: Ανατροπή κυβέρνησης Γκάζι. Απέτυχε λόγω της εισβολής των Ισραηλινών στην Αίγυπτο.
• 1956 – 1957, Ιορδανία: Παροχή 750.000 δολ. ετησίως προσωπικά προς τον βασιλιά Χουσεΐν. Σύμφωνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η χρηματοδότηση σταμάτησε όταν αποκαλύφθηκε το 1976.
• 1957, Λίβανος: Οικονομική βοήθεια για την εκλογή των φιλο-αμερικανών υποψηφίων στη Βουλή της χώρας. («Επιτυχής»).
• 1958, Ινδονησία: Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων βομβαρδιστικών Β-26 για τις δυνάμεις των ανταρτών προκειμένου να ανατραπεί η κυβέρνηση Σουκάρνο. («Ανεπιτυχής»).
• 1958 – 1961, Θιβέτ: Διείσδυση θιβετιανών «ανταρτών», οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί από τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Κινέζους κομμουνιστές. («Ανεπιτυχής»).
• 1959, Καμπότζη: Δολοφονία του πρίγκιπα Νοροντόμ Σιχανούκ. («Ανεπιτυχής»).
• 1960, Γουατεμάλα: Στρατιωτική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης βομβαρδιστικών, στην κυβέρνηση του Μ.Φουέντες, για να καταστείλει τις ομάδες των ανταρτών. («Επιτυχής»).
• 1960, Αγγόλα: Οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς τους αντάρτες του Χ. Ρομπέρτο.
• 1961 – 1965, Λάος: Οικονομική ενίσχυση για τη συγκρότηση στρατού κατά του Πάτετ Λέο. («Επιτυχής»).
• 1961 – 1966, Κούβα: Εξι απόπειρες δολοφονίας του Φ. Κάστρο. Εκπαίδευση και στήριξη Κουβανών εξορίστων για την ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και στήριξη της εισβολής τους στον Κόλπο των Χοίρων. Κόστος 62 εκατ. δολ. μέχρι το 1963 («Ανεπιτυχείς»). Ευρύ σχέδιο σαμποτάζ, συμπεριλαμβανομένων των τρομοκρατικών επιθέσεων σε παράκτιους στόχους και βιολογικός πόλεμος, σε μία προσπάθεια να πλήξουν την κυβέρνηση του Κάστρο. («Ανεπιτυχής»).
• 1961, Εκουαδόρ: Ανατροπή της κυβέρνησης του Βελάσκο Ιμπάρα. («Επιτυχής»).
• 1961 – 1964, Κονγκό: Επίσπευση των συνθηκών που οδήγησαν στη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα. Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων και αεροσκαφών Β-26 και Τ-28 και Αμερικανών και Κουβανών εξόριστων πιλότων υπό τον Ζόζεφ Μομπούτου και τον Σύριλ Αντουλά και αργότερα υπό τον Μοϊζ Τσόμπε για να συντρίψουν τους αντάρτες που πρόσκεινται στον Λουμούμπα. («Επιτυχής»).
• 1961, Δομινικανή Δημοκρατία: Επίσπευση των συνθηκών που οδήγησαν στη δολοφονία του Ραφαέλ Τρουγίλο. («Επιτυχής»).
• 1962 – 1964, Βρετανική Γουινέα: Διοργάνωση απεργιών και εξεγέρσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης του Τσέντι Γιάγκαν. («Επιτυχής»).
• 1962 – 1964, Βραζιλία: Διοργάνωση εκστρατείας απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και προπαγάνδας για την ανατροπή της κυβέρνησης του Ζοάο Γκούλαρντ. («Επιτυχής»).
• 1963 – 1984, Ελ Σαλβαδόρ: Σύσταση των δικτύων ORDEN και ANSESAL των μυστικών υπηρεσιών υπό τη διεύθυνση του στρατηγού Χοσέ Αλμπέρτο Μεντράνο και του συνταγματάρχη Νίκολας Καράνσα και παροχή υποστήριξης των μυστικών υπηρεσιών και εκπαίδευσης στις τεχνικές παρακολούθησης, ανάκρισης και δολοφονίας. («Επιτυχής»).
• 1964, Χιλή: Βοήθεια 20 εκατ.δολ. προς τον Ε. Φρέι για να νικήσει τον Αλιέντε στις εκλογές. («Επιτυχής»).
• 1964, Βραζιλία, Γουατεμάλα, Ουρουγουάη, Δομινικανή Δημοκρατία: Εκπαίδευση σε τεχνικές δολοφονίας και ανάκρισης προς την αστυνομία και τους υπαλλήλους των υπηρεσιών πληροφοριών. («Δεν ολοκληρώθηκε»)
• 1964 – 1967, Νότιο Βιετνάμ: Πρόγραμμα «Phoenix» για την εξόντωση της πολιτικής υποδομής των Βιετ-Κονγκ με πάνω από 20.000 δολοφονίες. («Μερική επιτυχία»).
• 1970 – 1973, Χιλή: Εκστρατεία δολοφονιών, προπαγάνδας, εργατικών απεργιών και διαδηλώσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε. Κόστος: 8.400.000 δολ. («Επιτυχής»).
• 1975, Αυστραλία: Προπαγάνδα και πολιτικές πιέσεις για τη διάλυση της κυβέρνησης των εργατικών του Ουίτλαμ. («Επιτυχής»).
• 1976, Τζαμάικα: Στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μάικλ Μάνλεϊ. («Ανεπιτυχής»).
• 1973 – 1978, Αφγανιστάν: Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς την κυβέρνηση του Μοχάμεντ Ντουάντ κατά του κομμουνιστή ηγέτη Μοχάμεντ Ταρακί. («Ανεπιτυχής»).
• 1979, Ιράν: Εγκαθίδρυση στρατιωτικής κυβέρνησης για την αντικατάσταση του Σάχη. («Ανεπιτυχής»).
• 1979, Αφγανιστάν: Στρατιωτική βοήθεια προς τους Ζία Νεζρί, Καν Νασρί, Γκουλμπουντίν Εκματιάρ, Σαγιέντ Αχμετ Γκαϊλανί και τους συντηρητικούς μουλάδες για την ανατροπή της κυβέρνησης. («Ανεπιτυχής», λόγω εγκαθίδρυσης νέας λαϊκής κυβέρνησης και της αντίδρασης της ΕΣΣΔ).
• 1980, Γρανάδα: Πραξικόπημα από μισθοφόρους για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μορίς Μπίσοπ. («Επιτυχής»).
• 1980 – 1984, Αφγανιστάν: Συνεχής στρατιωτική βοήθεια προς τις ίδιες δυνάμεις των «μουτζαχεντίν» για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μπαμπράκ Καρμάλ.
• 1980 – 1984, Νικαράγουα: Στρατιωτική βοήθεια προς τους πρώην αξιωματούχους της Εθνικής Φρουράς του Σομόζα για να στρατολογήσουν, να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν δυνάμεις κατά των «Σαντινίστας», ώστε να διεξάγουν τρομοκρατικές επιθέσεις και δολιοφθορές στη Νικαράγουα από καταφύγια στην Ονδούρα και την Κόστα Ρίκα, σε μία προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης του Ντανιέλ Ορτέγκα.
• 1981 – 1984, Λιβύη: Εκστρατεία άσκησης οικονομικών πιέσεων, προπαγάνδας, στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Αίγυπτο, το Σουδάν και τον Κόλπο Σίντρα, καθώς και διοργάνωση με εξόριστους του Μετώπου Απελευθέρωσης της Λιβύης για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του Καντάφι. («Δεν ολοκληρώθηκε»).
• 1982, Ιορδανία: Στρατιωτική βοήθεια για τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση δύο ιορδανικών ταγμάτων ως αραβική δύναμη επίθεσης για την υλοποίηση των πολιτικών στόχων των ΗΠΑ.
• 1982, Βολιβία: Στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Σέλσο Τορέλιο. («Επιτυχής»).
• 1984, Ελ Σαλβαδόρ: Χρηματική βοήθεια 1,4 εκατ. δολ. για την εκλογική εκστρατεία του προέδρου Χοσέ Ναπολεόν Ντουάρτε. («Επιτυχής»).

Επαναλαμβάνουμε ότι ο κατάλογος δεν είναι ολοκληρωμένος. Είναι απλώς… ενδεικτικός της δράσης της CIA, αλλά ωστόσο είναι και αποκαλυπτικός σε ό,τι αφορά την «ποιότητα» αυτού του ρόλου.

Κλείνοντας, δεν πρέπει να παραλείψουμε μια αναφορά στις χώρες που δέχτηκαν την επίσκεψη των ΗΠΑ (και συνεπώς και της CIA) κατά τη μετέπειτα περίοδο από αυτή που πραγματεύεται στη μελέτη του ο Tom Gervasi. Ετσι οι δεκαετίες του 1980 και 1990 «σφραγίστηκαν» από τις επεμβάσεις των Αμερικανών σε Παναμά, Ιράκ, Σομαλία, Βοσνία, Σουδάν, Κένυα, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Σκόπια. Και, φυσικά, ουδείς πλέον μπορεί να αμφιβάλλει για το ρόλο της CIA στην ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, το 1989…

Πηγή: Ριζοσπάστης 28-10-2001

Ολυμπιακές ιστορίες σοσιαλιστικού (σου)ρεαλισμού

 Ολυμπιακές ιστορίες σοσιαλιστικού (σου)ρεαλισμού

Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, η κε του μπλοκ θυμάται και καταγράφει ιστορίες και χαρακτηριστικά στιγμιότυπα απ' την ιστορία του θεσμού, με πολιτικό συμβολισμό και αναφορές στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Μόσχα - 1980: Ντασβιντάνια
Αυτό που έχει μείνει ως σημείο αναφοράς είναι η αξεπέραστη τελετή έναρξης. Αλλά τα δάκρυα του Μίσα στην τελετή λήξης κάνουν ολόκληρο τον πλανήτη να δακρύσει συγκινημένος. Και το τεράστιο μπαλόνι με τη μορφή του, που χάνεται στον ουρανό της Μόσχας, θυμίζει με σχήμα πρωθύστερο την απώλεια της σοβιετικής μαμάς πατρίδας που ανελήφθη στον ουρανό και περιμένει τη δική μας έφοδο για να την ξαναβρούμε. Στο επανιδείν λοιπόν...
Ντασβιντάνια Μίσα, ντασβιντάνια Σαβιέτσκι Σαγιούζ

I must break you
Οι ανθρωποκεντρικές τελετές της Μόσχας, όπου ακόμα και τα δάκρυα του Μίσα αναπαραστήθηκαν με ένα εντυπωσιακό ανθρώπινο κολάζ, ήρθαν σε πλήρη αντίθεση με όσα ακολούθησαν 4 χρόνια μετά στο Λος Άντζελες, σε ένα σόου χάι-τεκ κακογουστιάς, με την ΕΤΕ στην υπηρεσία των μονοπωλίων. Το οποίο στο δικό μου μυαλό είναι συνειρμικά δεμένο με τη σκηνή από το Rocky IV, που γυρίστηκε την ίδια περίπου περίοδο και δείχνει το σοβιετικό πυγμάχο κάθιδρο και φοβισμένο, να μη σκαμπάζει τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί ή να απορεί γιατί αυτός ο λαός είναι τόσο αλλοτριωμένος και κακόγουστος. Ξέρει μόνο πως...

I must break you

που συμβολίζει το περίφημο zerbrechen του Μαρξ και του Λένιν για  το αστικό κράτος (κι όντως έστειλε το Σταλόνε στο νοσοκομείο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων).

Υπόψη πως ο Λούντγκρεν (που έχει απίστευτα υψηλό IQ στην πραγματικότητα) συμμετείχε όντως, αν δε με απατά η μνήμη μου, στους Ολυμπιακούς αγώνες, μία φορά ως Σουηδός και τη δεύτερη ως πολιτογραφημένος Αμερικανός.

Αβάνα - Ολυμπιακή πόλη
Η υποψηφιότητα της Αβάνας για την ανάληψη των Ολυμπιακών δεν είναι δείγμα αλλοτρίωσης και υποχωρητικότητας στην εμπορευματοποίηση που σαρώνει τα πάντα, αλλά μάλλον μια εναγώνια (και καταδικασμένη εξ αρχής σε αποτυχία) προσπάθεια να σπάσει το τείχος της απομόνωσης και του εμπάργκο.

Βασισμένη σε αυτό, αν έχω καταλάβει καλά, και το σκεπτικό πως καταρχάς και καταρχήν -μιλώντας δηλ αφηρημένα επί της αρχής- οποιαδήποτε πόλη έχει δικαίωμα να διεκδικήσει και να αναλάβει τη διοργάνωση των αγώνων, η ΚΟ του ΚΚΕ ψήφισε στη βουλή ΝΑΙ στο γενικό κομμάτι, για να καταψηφίσει αμέσως μετά το συγκεκριμένο φάκελο του ΑΘΗΝΑ-2004, με τους όρους και τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που περιελάμβανε.

Αν βέβαια θέλει κάποιος σώνει και ντε να βγάλει κάτι εναντίον σου, θα βρει τρόπο να σου κολλήσει τη ρετσινιά, ακόμα κι αν είχε λιγότερα (ή καθόλου) στοιχεία που να σε επιβαρύνουν. Το ΚΚΕ φταίει που σαμποτάρισε τους Ολυμπιακούς και ταυτόχρονα επειδή δεν έκανε τίποτα εναντίον τους. Εικάζω πως σήμερα η ψήφος μας μπορεί να ήταν διαφορετική. Αλλά το πιο σημαντικό ερώτημα -κατά τη γνώμη μου- είναι αν θα μπορούσε να είχαν οργανωθεί περισσότερες κινητοποιήσεις και αντιδράσεις ενάντια στα εργοδοτικά εγκλήματα στον κατασκευαστικό τομέα και τα "δυστυχήματα" με τους νεκρούς εργάτες που θυσιάστηκαν για να στεριώσει το γεφύρι και να πλουτίσουν οι αστοί.

Την ίδια στιγμή, οι Συριζαίοι αρνούνταν να πάρουν καθαρή, θετική θέση στο ζήτημα που τέθηκε για μια πιθανή επίσκεψη του Κάστρο, κατά τη διάρκεια των αγώνων στη χώρα μας. Αλλά δεν είχαν τόσο καλό μάρκετινγκ όσο εμείς και το θέμα πέρασε στα ψιλά. Και κάπως έτσι άρχισαν να πέφτουν όλοι -πλην Λακεδαιμονίων- τους τελευταίους μήνες από τα σύννεφα.

Yankees go home
Παραμένουμε στην ίδια κατηγορία: ίδια χώρα (Κούβα), ίδια διοργάνωση (Αθήνα 04'). Όπου η οργάνωση πήρε κάποια εισιτήρια για τον αγώνα βόλεϊ γυναικών μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας, που κατέληξαν στα χέρια πορωμένων συντρόφων, με υψηλό αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα και έντονες, διαχυτικές διαθέσεις. No pasaran! Η μάχη της κερκίδας κερδήθηκε αμαχητί, τα αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα έδιναν και έπαιρναν (yankees go home, φονιάδες των λαών, κτλ), ενώ ένας αμερικάνος φίλαθλος που είχε την ατυχή έμπνευση να τρέξει κατά μήκος του γηπέδου, κρατώντας τη σημαία της χώρας του, γιουχαΐστηκε τόσο έντονα, που πείστηκε να αποτραβηχτεί στη γωνιά του να ρουφήξει το αυγό του και να μην ξεμυτίσει ξανά.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως η κουβανική ομάδα είχε επιλέξει να μη χτυπήσει εκείνο το παιχνίδι, για να έχει πιο ευνοϊκό σταύρωμα στην επόμενη φάση, που δεν της έκατσε ποτέ όμως, γιατί αφενός θεία δίκη κι αφετέρου η συνδιαλλαγή με τους ιμπεριαλιστές δεν μπορεί ποτέ να βγάλει μακροπρόθεσμα κάτι καλό (κι αυτό πρέπει να το προσέξουν οι σύντροφοι).

Αλλά αν τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που θέλουμε (γιατί προφανώς ο αγωνιστικός στίβος ήταν βαρύς και τα αγριογούρουνα είχαν φάει κάτι αηδίες), τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Και δεν μπορεί μια χαμένη μάχη (ούτε δύο ούτε χίλιες) να κάμψει το ηθικό μας, για να σταματήσουμε τα τραγούδια και τα συνθήματα. Τα οποία πάντως μπορεί να μην περνάνε από την κάμερα και να μην ακούγονται πολύ καλά σε αυτό το βιντεάκι, που διαφυλάσσει αυτό το προλεκάλτ έπος.

Στη φωλιά του γερακιού
Η πιο περήφανη ίσως στιγμή της Ολυμπιακής Κούβας πρέπει να είναι πάντως η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο μπέιζμπολ, μες στην Ατλάντα, στην έδρα των Αμερικανών. Οι οποίοι πήραν εκδίκηση στο Σίδνεϋ και μας άφησαν δεύτερους, αλλά δεν ήταν πουθενά το 04' που ξαναπήραμε το χρυσό και τους καθαρίσαμε στον ημιτελικό του 08' στο Πεκίνο, όπου πήραμε το αργυρό, και κάπως έτσι νομίζω πείστηκε η ΔΟΕ πως πρέπει να βγάλει από το ολυμπιακό πρόγραμμα το μπέιζμπολ (που δε νομίζω να έχει αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά).

Τρία δεύτερα που συγκλόνισαν τον κόσμο
Η αντίστοιχη στιγμή της ΕΣΣΔ είναι πιθανότατα ο τελικός μπάσκετ ανδρών, στο Μόναχο το 1972, με τα τρία δευτερόλεπτα που κράτησαν μια αιωνιότητα, επαναλήφθηκαν και υποχρέωσαν τις ΗΠΑ στην πρώτη ήττα τους σε ολυμπιακό τουρνουά, με το νικητήριο καλάθι του Μπέλοφ (όχι του καλού) και τη μικροπρεπή κίνηση να μην παραλάβουν τα μετάλλιά τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Θα υποστούν άλλη μία ήττα το 88' στη Σεούλ, στην τελευταία αναλαμπή του σοβιετικού μπάσκετ, που ακολούθησε την πορεία παρακμής της ΕΣΣΔ στα χρόνια της περεστρόικα και από το φοβερό σερί κατακτήσεων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, έφτασε να μην προκριθεί καν στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, το τελευταίο πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (που μας επιφύλασσε το κύκνειο άσμα της) και της Σοβιετικής Ένωσης.



Λες να μπορούμε να ζητήσουμε να επαναληφθούν και τα τρία τελευταία χρόνια της ΕΣΣΔ, από το 89' ως το 91', για να παίξουμε μυαλωμένα, με τα διδάγματα της ήττας, και να πάρουμε τη ρεβάνς;

Χρυσά μετάλλια
Σε εκείνους τους αγώνες (Μόναχο), οι Σοβιετικοί ανέκτησαν την πρωτιά στα μετάλλια, που την είχαν κερδίσει πρώτη φορά στη Ρώμη, το 1960. Κι έκτοτε δεν την ξανάχασαν, με εξαίρεση το 84' στο Λος Άντζελες, που μποϊκοτάρισαν τους αγώνες. Το 88' μάλιστα, η δεύτερη θέση δεν κατέληξε στις ΗΠΑ, αλλά στην τίμια ΛΔΓ, που μπορεί να μην ήταν ακριβώς τέτοια όμως, κι έτσι κάναμε το 1-2, όπως στη Φόρμουλα 1.

Θα πει κανείς ότι είναι ζήτημα το πώς και το γιατί πίσω από αυτά τα μετάλλια, που δεν μπορεί να τα σαρώνει κανείς με το σταυρό στο χέρι (ούτε όμως χωρίς να έχει και σπουδαίες αθλητικές υποδομές, θα πρόσθετα εγώ). Αλλά αυτό το θέμα (όπως και το ζήτημα των Σπαρτακιάδων και της εγκατάλειψής τους μεταπολεμικά) θα το πιάσουμε σε άλλη ανάρτηση, γιατί δεν αξίζει να το στριμώξουμε και να το ξεπετάξουμε σε μια παράγραφο.

-Στους επόμενους αγώνες, το 92' στη Βαρκελώνη, δεν υπήρχε ΕΣΣΔ, αλλά η Κοινοπολιτεία (ΚΑΚ), που κατέκτησε κι αυτή την πρωτιά -και θα την κατακτούσε και σήμερα, αν συνέχιζε να υφίσταται ως οντότητα (που τυπικά μπορεί και να υπάρχει ακόμα), κι ας είναι κουτσουρεμένη η ρώσικη αποστολή. Τότε για τους περισσότερους, η ατραξιόν ήταν η dream team, με τη συμμετοχή -για πρώτη φορά στα χρονικά- δηλωμένα κι ανοιχτά επαγγελματιών αθλητών να επισφραγίζει συμβολικά την επικράτηση της αντεπανάστασης. Αλλά τα πιο συγκινητικά στιγμιότυπα ήταν οι ρώσοι (κι όχι μόνο) αθλητές που έκρυβαν κάτω από τις στολές τους τα σφυροδρέπανα της Σοβιετίας που αγαπήσαμε.

Η πισίνα βάφτηκε κόκκινη
Πριν από τη Ρώμη και την πρώτη σοβιετική πρωτιά στα μετάλλια, οι αγώνες έγιναν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 56', λίγους μήνες μετά τα γεγονότα στην Ουγγαρία και την επέμβαση του συμφώνου της Βαρσοβίας, που οδήγησε σε αποχή κάποιες χώρες (όπως τη φασιστική Ισπανία του Φράνκο) και σε μια τρελή αναμέτρηση μεταξύ της σοβιετικής και της ουγγρικής ομάδας στο πόλο, που δεν τελείωσε ποτέ εξαιτίας των άγριων συμπλοκών μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων, σε ένα από τα χειρότερα πλήγματα-ρήγματα στον προλεταριακό, συντροφικό διεθνισμό. Έτσι κι αλλιώς όμως και το νερό θα βαφτεί κόκκινο, είτε από ζωή είτε από θάνατο.

   Φρίντριχ Ένγκελς – ο συνδημιουργός του επιστημονικού σοσιαλισμού

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Στις 5 Αυγούστου του 1895, σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του Φρίντριχ Ένγκελς, του επιστήθιου φίλου του Καρλ Μαρξ, με τον οποίο συθεμελίωσαν τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και της επαναστατικής φιλοσοφίας, η οποία δεν ενδιαφέρεται να ερμηνεύσει μονάχα τον κόσμο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά και να τον αλλάξει.
Ο Ένγκελς ήταν ένας αποστάτης της τάξης του που πολεμούσε για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, απαρνήθηκε μια έτοιμη στρωμένη καριέρα στην επιχείρηση του πατέρα του κι όταν τελικά αναγκάστηκε να δουλέψει για αυτόν, χρηματοδοτούσε σταθερά από τα έσοδά του την οικογένεια του σκληρά δοκιμαζόμενου Μαρξ, για να του επιτρέψει να συνεχίσει κατά το δυνατόν απερίσπαστος τις μελέτες του πάνω στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού. Στον Ένγκελς οφείλουμε ότι έχουμε σήμερα στα χέρια μας, σε σχετικά ολοκληρωμένη μορφή το δεύτερο και τον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου, αυτού του θεμελιώδους έργου του μαρξισμού, καθώς ήταν το πλέον κατάλληλο -αν όχι και το μοναδικό- άτομο για να χτενίσει τις σημειώσεις του Μαρξ και να τις διαμορφώσει σε κείμενο, ώστε να εκδοθούν. Κι αυτή η πολύ σημαντική συμβολή έρχεται να προστεθεί στο σπουδαίο θεωρητικό του έργο και τις άλλες, κλασικές μπροσούρες του, από τη Διαλεκτική της Φύσης ως την Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, και το Αντιντίρινγκ. Ή αυτές που συνέγραψαν μαζί με τον Μαρξ, στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους, για να εκθέσουν τις βασικές ιδέες-αρχές του διαλεκτικού-ιστορικού υλισμού, όπως η Γερμανική Ιδεολογία και φυσικά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το βιβλιαράκι που επηρέασε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο την κοινωνική εξέλιξη τα επόμενα χρόνια.
Μετά το θάνατο του Μαρξ, ο Ένγκελς ήταν ο αδιαμφισβήτητος πνευματικός ηγέτης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, χωρίς προφανώς να φέρει την παραμικρή ευθύνη για την επαίσχυντη πολιτική της χρεοκοπία κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το κατρακύλισμά της στον σοσιαλσωβινισμό και την υπεράσπιση της πατρίδης, δηλαδή της αστικής τάξης. Οι φίλοι του τον φώναζαν “στρατηγό”, εξαιτίας της σύντομης θητείας του στο πυροβολικό σώμα και των πλούσιων στρατιωτικών γνώσεων που είχε. Ενώ ο Λένιν εκθείαζε τον πυκνό κι εύστοχο γραπτό λόγο του, μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου καμία λέξη δεν περίσσευε και δεν μπορούσε να αφαιρεθεί από το κείμενο.
Ο Ένγκελς οδηγήθηκε σε κορυφές, όπου μόνο αυτός κι ο Μαρξ κατάφεραν να φτάσουν, μας έδωσαν όμως τα φώτα και τα μεθοδολογικά εργαλεία, για να ακολουθήσουμε την πορεία τους. Η αναλυτική του ικανότητα, που διατηρεί τη φρεσκάδα και τον επίκαιρο, διαχρονικό χαρακτήρα της, ακόμα και ενάμισι αιώνα μετά, η οργανωμένη πολιτική του δράση κι ο πρωταγωνιστικός ρόλος στις δύο πρώτες Διεθνείς Ενώσεις, το μεγάλο θεωρητικό έργο και η απαράμιλλη εκφραστική του δεινότητα και σαφήνεια, που αντανακλούσε την καθαρότητα και την αυστηρή δομή των ιδεών που πρέσβευε, συγκαταλέγουν επάξια τον Ένγκελς στο “Πάνθεον” των κλασικών του μαρξισμού και τον καθιστούν ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά και τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΣΟΥ ΤΑΞΗ ....

 ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΣΟΥ ΤΑΞΗ ....

Η κατάρρευση ενός ψευδεπίγραφου «σοσιαλισμού»

Δυόμισι χρόνια μετά από το θάνατο του Τσάβες και 17 χρόνια από την εκλογική του νίκη, ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα στην ιστορία του. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν στη δεξιά αντιπολίτευση μια άνετη πλειοψηφία. Από τα 13.5 εκατομμύρια ψηφοφόρους (74.25% συμμετοχή) τα 7.5 εκατομμύρια γύρισαν την πλάτη στον «σοσιαλισμό» (ποσοστό 55%)! Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιου τύπου «σοσιαλιστικά» καθεστώτα πέφτουν με εκλογές. Το ίδιο είχε γίνει στη Νικαράγουα με τους Σαντινίστας, οι οποίοι πολύ αργότερα ξαναγύρισαν στην εξουσία «μεταλλαγμένοι» στο πιο δεξιό, με τον αρχηγό τους, Ντανιέλ Ορτέγκα να παίρνει ξανά την εξουσία το 2007, ευθυγραμμισμένος απόλυτα με την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στη χώρα. Παρόμοια ήταν και η ήττα των περονιστών στην Αργεντινή, αν και οι περονιστές ποτέ δε βάφτισαν τη διαχείρισή τους «σοσιαλισμό».

Οι τακτικοί αναγνώστες της «Κ» σίγουρα δεν αιφνιδιάστηκαν από τις εξελίξεις. Αλλωστε, η οριακή νίκη του διαδόχου του Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο πριν από δυόμισι χρόνια (με μόλις 2% περισσότερες ψήφους από το δεξιό αντίπαλό του Ενρίκε Καπρίλες) είχε δείξει τα όρια αυτού του τύπου της διακυβέρνησης.

Πρόβλημα… «συνειδητοποίησης»!

Η φιλοτσαβική προπαγάνδα χρεώνει τις αλλεπάλληλες ήττες του τσαβισμού στην έλλειψη «υψηλής συνειδητοποίησης του λαού» που δεν αντέχει να υπομένει την έλλειψη λαδιού ή οδοντόπαστας, το διπλασιασμό της τιμής της μπίρας μέσα σ’ ένα μήνα ή τα περιστασιακά μπλακ-άουτ  (βλ. παλαιότερο άρθρο στο http://venezuelanalysis.com/analysis/8638). Αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο «σοσιαλισμός» δεν είναι τίποτε άλλο παρά... το μοίρασμα της φτώχειας. Από τη στιγμή που μειώθηκαν οι πεινασμένοι στη χώρα, οι υπόλοιποι θα πρέπει να κάτσουν στ’ αυγά τους και να αρκεστούν στα ψίχουλα που τους παρέχει ο «σοσιαλισμός».
Φυσικά τα ψίχουλα προορίζονταν μόνο για τις λαϊκές μάζες, γιατί για τους καπιταλιστές εξακολούθησε να υπάρχει άλλο καθεστώς. Καπιταλιστές στο σοσιαλισμό; Αυτή ήταν μία από τις μεγαλύτερες «ανακαλύψεις» του σοσιαλισμού του Τσάβες! Ο τελευταίος το μόνο που αρκέστηκε να κάνει ήταν να «εθνικοποιεί» εγκαταλελειμμένες ή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις ή να αποζημιώνει πλήρως τους καπιταλιστές των οποίων «απαλλοτρίωσε» τα εργοστάσια.

Αντεργατικές μεθοδεύσεις

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη εθνικοποίηση που έγινε από τη «μπολιβαριανή επανάσταση», έξι χρόνια μετά την εκλογή του Τσάβες. Στις 19 Γενάρη του 2005, ο Τσάβες υπογράφει το διάταγμα με αριθμό 3438, με το οποίο απαλλοτριώνει την εταιρία Venepal (μία από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες της χώρας), της οποίας η ιδιοκτησία περνά στο κράτος με «εργατική συνδιαχείριση». Εκ πρώτης όψεως αυτό φαινόταν σαν μια ποιοτική εξέλιξη της «μπολιβαριανής επανάστασης», σαν πέρασμα από τα λόγια στην πράξη. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η Venepal απαλλοτριώνεται αφότου οι καπιταλιστές έχουν κηρύξει δύο φορές πτώχευση. Την πρώτη φορά τον Ιούλη του 2003, αφήνοντας 600 εργάτες στο δρόμο, και τη δεύτερη ένα χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 2004, αφού είχαν αθετήσει τη συμφωνία με το κράτος και είχαν αφήσει τους 400 εργάτες που είχαν επαναπροσληφθεί απλήρωτους! Τι συμφωνία είχαν κάνει με το κράτος; Εκεί να δείτε… σοσιαλισμό! Μετά από αγώνα 77 ημερών, οι εργάτες της Venepal είχαν αναγκαστεί  να συμφωνήσουν σε απολύσεις (της τάξης του 33%, δηλαδή να φύγει ο ένας στους τρεις), με αντάλλαγμα να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους χρωστούσαν (και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά τμηματικά), ενώ το κράτος δέχτηκε όχι μόνο να «ξεχάσει» τα 30 εκατ. δολάρια που του χρωστούσαν οι ιδιοκτήτες της Venepal (οι οποίοι, σημειωτέον, ήταν ακραιφνώς αντι-τσαβιστές και από τους πρώτους που είχαν βγει να πανηγυρίσουν υπέρ του αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2002), αλλά και να τους παράσχει φτηνές πιστώσεις!

Ανοιχτή καταστολή

Θέλετε άλλο παράδειγμα εφαρμογής του… τσαβικού σοσιαλισμού; Πάρτε την Ternium Sidor, την τέταρτη μεγαλύτερη χαλυβουργία στη Λατινική Αμερική. Στις 14 Μάρτη του 2008, οι εργάτες της Sidor επιχείρησαν να κλείσουν την εθνική οδό, κατά τη διάρκεια απεργίας για αυξήσεις στους μισθούς και για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, που είχε καθυστερήσει 13 ολόκληρους μήνες. Απέναντί τους βρήκαν τα… «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»! Η εθνοφρουρά μαζί με την αστυνομία τους τσάκισαν στο ξύλο, πνίγοντάς τους στα χημικά και πυροβολώντας ακόμη και με πλαστικές σφαίρες. Αποτέλεσμα; Δεκαπέντε εργάτες κατέληξαν στο νοσοκομείο και πάνω από 50 συνελήφθησαν (βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5380&cat_id=20&pos=2&issue_id=176).

Οι εργάτες τελικά πήραν αυξήσεις μόλις στα 2/3 της αρχικής διεκδίκησης του συνδικάτου τους, το οποίο αναγκάστηκε να μειώσει το αίτημά του δύο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ηταν μια μερική νίκη, που αφορούσε όμως μόνο το 30% των εργατών της Sidor (από τους 13.600 εργάτες μόνο οι 4.000 ήταν μόνιμοι), ενώ από τους 9.600 συμβασιούχους εργάτες μόνο 800 έγιναν μέλη του συνδικάτου, σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, σε αντίθεση με τη διεκδίκηση του συνδικάτου να ενταχθούν στη συλλογική σύμβαση όλοι οι εργάτες (αναλυτικότερα βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5269&cat_id=20).

Λίγο καιρό αργότερα, η Sidor εθνικοποιήθηκε. Και οι καπιταλιστές αποζημιώθηκαν πλήρως τέσσερα χρόνια αργότερα, παίρνοντας όλο το ποσό των 136,7 εκατ. δολαρίων που είχε συμφωνηθεί (βλ. http://www.eluniversal.com/economia/121010/venezuela-compensates-ternium-for-nationalization-of-sidor).

Η αστυνομική καταστολή δεν εφαρμόστηκε μόνο στην περίπτωση των εργατών της Sidor. Το Γενάρη του 2009, οι εργάτες του εργοστασίου της Μιτσουμπίσι ένιωσαν κι αυτοί το «χάδι» των «σοσιαλιστικών ΜΑΤ», όταν τόλμησαν να αντισταθούν στις απολύσεις 135 συμβασιούχων συναδέλφων τους (για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3692&cat_id=20&pos=2&issue_id=142)!

Ακρίβεια

Το φιλολαϊκό προφίλ του Τσάβες, που βαφτίστηκε «σοσιαλιστικό», χτίστηκε πάνω στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι έδωσε λίγο παραπάνω «ψωμί στο λαό», μειώνοντας το ποσοστό φτώχειας που την εποχή πριν την προεδρία του (γύρω στο 1997-98) κινούνταν στα εξωφρενικά επίπεδα του 44% με 55%. Ο Τσάβες είχε αυτή τη δυνατότητα, γιατί ο εξαπλασιασμός των τιμών του πετρελαίου στα χρόνια της διακυβέρνησής του έφερε τεράστια έσοδα στα κρατικά ταμεία. Τα έσοδα υπερδιπλασιάστηκαν μέσα σε εφτά χρόνια (από 5.8% του ΑΕΠ το 1998 σε 15.9% το 2006). Η εμφάνιση της παγκόσμιας κρίσης έδωσε όμως τέλος σε αυτό το πλεονέκτημα. Οι τιμές του πετρελαίου καταβαραθρώθηκαν διεθνώς και τα κρατικά ταμεία έχασαν ένα εισόδημα με το οποίο η κυβέρνηση μπορούσε να ασκεί «κοινωνική» πολιτική στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Η ακρίβεια άρχισε να καλπάζει. Σύμφωνα με την ίδια την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της χώρας (INE), στους πίνακες του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της, ο ΔΤΚ τον Γενάρη του 2014 είχε τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 2007, ενώ τον Νοέμβρη του 2014 ήταν σχεδόν οκταπλάσιος! Ετσι, μόνο μέσα στο 2014 ο ΔΤΚ διπλασιάστηκε. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση σχεδίαζε να αυξήσει τον βασικό μισθό μόλις κατά 15%!
Στις 15 Οκτώβρη (δηλαδή ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές), ο Μαδούρο αύξησε το βασικό μισθό κατά 30%. Σύμφωνα με το φιλοτσαβικό πρακτορείο Venezuelanalysis (http://venezuelanalysis.com/news/11576), ήταν η τέταρτη αύξηση του βασικού μισθού μέσα στο 2015. Το πρακτορείο δε δίνει στοιχεία για το πόσο αυξήθηκε ο βασικός μισθός από τις αρχές του 2015. Αναφέρει όμως ότι η εκτίμηση του ίδιου του Μαδούρο για τον πληθωρισμό στη χώρα είναι ότι θα «τρέξει» σε επίπεδα του 80%, που είναι το μισό από αυτό που υπολογίζει το ΔΝΤ (159%). Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας δεν έχει δώσει στατιστικά στοιχεία για τον πληθωρισμό του 2015, με τα τελευταία να αναφέρονται στον Δεκέμβρη του 2014 που κατέγραψε πληθωρισμό της τάξης του 68.5% (http://venezuelanalysis.com/analysis/11739).

Και ελλείψεις

Ταυτόχρονα με την εκτίναξη των τιμών, εμφανίστηκαν και ελλείψεις προϊόντων στην αγορά. Οι ελλείψεις αφορούσαν είδη πρώτης ανάγκης, ακόμη και φάρμακα. Για παράδειγμα, σε μία παλαιότερη συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι Televen (http://www.eluniversal.com/nacional-y-politica/140821/venezuelan-pharmaceutical-federation-reports-lack-of-antihypertensive-), ο πρόεδρος της Φαρμακευτικής Ομοσπονδίας της Βενεζουέλας (FFV), Φρέντι Σεμπάγιος, έστειλε μήνυμα στον υπουργό Υγείας, Φρανσίσκο Αρμάδα, ότι δεν υπάρχουν αντιϋπερτασικά φάρμακα στη Βενεζουέλα. «Δεν είναι φανταστική πραγματικότητα. Το losartan potassium, το παραγόμενο φάρμακο που συνήθως αγοράζουν οι ασθενείς των πιο χαμηλών εισοδημάτων, δεν μπορεί να βρεθεί» στην αγορά της Βενεζουέλας είπε ο Ceballos, υποστηρίζοντας ότι ο φαρμακευτικός τομέας χρειάζεται περισσότερο ξένο συνάλλαγμα από αυτό που έχει ήδη δοθεί. Αντί των 1.4 δισ. δολαρίων απαιτούνται 5 δισ.!

Αποτέλεσμα των ελλείψεων ήταν να σχηματιστούν τεράστιες ουρές στα καταστήματα, που πλέον έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Οπως μας πληροφορεί το λατινοαμερικάνικο ειδησεογραφικό πρακτορείο Telesur, σε ανταπόκριση που αναδημοσιεύτηκε από το Venezuelanalysis μία μέρα πριν από τις εκλογές (http://venezuelanalysis.com/analysis/11747), για να προμηθευτούν οι καταναλωτές βασικά προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ χρειάζεται να κάτσουν στις ουρές. Ορισμένες φορές η προσπάθεια αποδεικνύεται άκαρπη, αφού βρίσκουν «άδεια ράφια εκεί που κάποτε συνήθιζαν να βρίσκουν βασικά προϊόντα όπως αυγά, ρύζι, χαρτί τουαλέτας και πάνες». Η κυβερνητική προπαγάνδα, που αποδίδει αυτές τις ελλείψεις στον «οικονομικό πόλεμο από την αντιπολίτευση», δεν ήταν δυνατό να πείσει το λαό της Βενεζουέλας, μετά μάλιστα από 17 χρόνια «σοσιαλισμού»!

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Το ποιόν αυτού του «σοσιαλισμού» της κακιάς ώρας,  αποκαλύπτει άθελά του ένα παλαιότερο άρθρο του Venezouelanalysis με τίτλο: «Επανάσταση, αντεπανάσταση και οικονομικός πόλεμος στη Βενεζουέλα» (http://venezuelanalysis.com/analysis/11171). Το φιλοτσαβικό πρακτορείο αναγκάζεται να ομολογήσει τα εξής αποκαλυπτικά:  «Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Καπρίλες λέει σίγουρα σωστά ότι το τωρινό οικονομικό μοντέλο δεν είναι σταθερό, όμως ποιο είναι αυτό το μοντέλο; Ενώ υπάρχει αρκετά μεγάλη κρατική παρέμβαση στην οικονομία και σημαντικές κοινωνικές επενδύσεις μέσω των αποστολών του τσαβισμού, η Βενεζουέλα εξακολουθεί να είναι μια καπιταλιστική χώρα και οι εισαγωγές και διανομές τροφίμων βρίσκονται κυρίως σε ιδιωτικά χέρια, παρά τον αυξανόμενο αριθμό των κοπερατίβων και των σοσιαλιστικών ή μικτών εταιριών» (οι εμφάσεις δικές μας).

Στο άρθρο αναφέρεται ότι είναι οι καπιταλιστές που ελέγχουν την εισαγωγή, παραγωγή και διακίνηση τροφίμων και άλλων προϊόντων και κερδοσκοπούν  ασύστολα, αγοράζοντας επιδοτούμενα προϊόντα διατροφής για να τα πουλήσουν σε υψηλότερες τιμές στην εγχώρια αγορά. Ποιος όμως ήταν αυτός που τους επέτρεψε να κάνουν κάτι τέτοιο; Πώς είναι δυνατόν, μετά από 17 χρόνια «σοσιαλισμού», οι καπιταλιστές να εξακολουθούν να έχουν καθοριστική θέση στην παραγωγή;

Δεν ήταν επομένως περίεργο που κατόρθωσε να κερδίσει η αντιπολίτευση με τον περίεργο τίτλο «Στρογγυλό Τραπέζι της Δημοκρατικής Ενότητας» - MUD (Μesa de la Unidad Democratica), που αποτελείται από 29 αντιπολιτευόμενα δεξιά κόμματα. Κέρδισε, μάλιστα, με διευρυμένη πλειοψηφία, αφού κατόρθωσε να καταλάβει τις 112 από τις 167 έδρες της νέας βουλής. Εχοντας τα 2/3 των εδρών του νέου κοινοβουλίου αποκτά διευρυμένες εξουσίες, όπως να διορίσει δικούς της ανθρώπους σε σημαντικά αξιώματα (π.χ. Ανώτατο Δικαστήριο), να μπορεί να προκηρύσσει δημοψηφίσματα κτλ.

Ο Μαδούρο έσπευσε να αναγνωρίσει την ήττα του, υποστηρίζοντας ότι η «επανάσταση» περνάει σε άλλη φάση, και υποσχέθηκε ότι θα «αντισταθεί». Η «αντίστασή» του όμως θα είναι μια μάχη για την εξουσία μακριά από τα λαϊκά συμφέροντα που θα συνεχίσουν να πλήττονται, καθώς τα οικονομικά προβλήματα δεν πρόκειται να τα λύσει ούτε η δεξιά αντιπολίτευση που θα σκύψει περισσότερο τη μέση απέναντι στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες και τα αρπακτικά τους.

Απο την "ΚΟΝΤΡΑ"

Ο μύθος του «Νότου»...

Ο μύθος του «Νότου»...

Στις αρχές Σεπτέμβρη, ο Αλ. Τσίπρας θα υποδεχτεί στην Αθήνα τους ομολόγους του από Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα και Κύπρο. Ο σκοπός της σύναξης δεν είναι παρά το «κοινό μέτωπο» των κρατών του ευρωενωσιακού Νότου. Η περιβόητη «Συμμαχία του Νότου», για την οποία μιλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμα αναρριχηθεί στον κυβερνητικό θώκο.
Η κυβέρνηση δεν παραιτείται από το στόχο, όχι βεβαίως γιατί η επίτευξή του είναι ικανή να στρέψει σε φιλολαϊκή κατεύθυνση μια φύσει και θέσει αντιλαϊκή λυκοσυμμαχία όπως η ΕΕ, ή να σηματοδοτήσει απαλλαγή του λαού από τα βάρη της κρίσης και της ανάκαμψης, σταμάτημα της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτά δεν είναι παρά αυταπάτες με τις οποίες κοροϊδεύει το λαό.
Το κίνητρο των προσπαθειών, αυτό που φέρνει γύρω απ' το ίδιο τραπέζι τον Ολάντ, τον Ραχόι, τον Ρέντσι και τον Τσίπρα μεταξύ των άλλων, δεν είναι παρά η κοινή τους αγωνία να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών τους, προσπαθώντας να συντονιστούν για την απόσπαση ρυθμίσεων που αφορούν στο χρέος, να διεκδικήσουν από κοινού χαλάρωση του δημοσιονομικού «κορσέ», που επίσης εμποδίζει την πιο αποφασιστική στήριξη της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε αντιπαράθεση με τις θέσεις της Γερμανίας και άλλων κρατών της ΕΕ.
Την ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό της ΕΕ αποτύπωνε ο Αλ. Τσίπρας, όταν ήδη απ' το 2014 δήλωνε: «Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην Ευρώπη σε μία σύγκρουση στρατηγικών... Μία επιλογή που θέλει την Ευρώπη απλά ένα πεδίο εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών... Οφείλουμε να σταθούμε εμπόδιο και να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων για να αντιμετωπίσουμε και την πολιτική της λιτότητας» και «η κρίση δημιουργεί συγκρούσεις ανάμεσα σε χώρες, συγκρούσεις μέσα στις χώρες, αλλά και συγκρούσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών. Η αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας στην εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ... οι δυνατότητες συμμαχιών για μια αριστερή ελληνική κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται και η συμπαράταξη των χωρών του Νότου γίνεται πια ρεαλιστικός στόχος...». Βεβαίως, για «Συμμαχία του Νότου» δεν μίλαγε μόνο ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Ο διακηρυγμένος τους στόχος για «τερματισμό της λιτότητας», σκοπίμως ασαφής ώστε να αφήνει θετική αίσθηση στους λαούς, δεν αφορά παρά στην απαίτηση να τους δοθεί η δυνατότητα να ρίξουν περισσότερο χρήμα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Δεν πρέπει, επίσης, να αφαιρεθούμε απ' το γεγονός ότι οι ομοτράπεζοι του Αλ. Τσίπρα στις χώρες τους εφάρμοσαν με πυγμή σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, που εξανέμισαν το λαϊκό εισόδημα και τσάκισαν δικαιώματα. Γνωστά τα έργα και οι μέρες του Ραχόι στην Ισπανία, περισσότερο αυτά του Ολάντ και του Ρέντσι, σε κράτη μάλιστα δίχως μνημόνια, με πανταχού παρόν ωστόσο το υπερμνημόνιο της στρατηγικής της ΕΕ και του κεφαλαίου. Με την πολιτική τους απέναντι στους λαούς επιβεβαίωσαν πλήρως ότι η εξουσία του κεφαλαίου και η ανάκαμψη της κερδοφορίας του είναι ασύμβατα με οποιαδήποτε σκέψη για μέτρα έστω ανακούφισης των λαών. Απεναντίας, ζητάνε διαρκώς νέο «αίμα» στην «αρένα».
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στο πλαίσιο της ανισομετρίας που υπάρχει μέσα στην ΕΕ, οι «χώρες του νότου» δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές σε μια σειρά ζητήματα, εκτός από αυτά που τους ενώνουν. Διαφορές που έχουν εκδηλωθεί κατά καιρούς με διαφορετική στάση σε μια σειρά από θέματα και που προσπαθούν βεβαίως σήμερα να βάλουν στην άκρη. Αυτές οι διαφορές, άλλωστε, κάνουν σοβαρό το ενδεχόμενο οι προσπάθειές τους να μην καρποφορήσουν.
Ο στόχος, λοιπόν, της «Συμμαχίας του Νότου», που θα βγάλει δήθεν την Ευρώπη από την κρίση και τη λιτότητα, μπορεί να ικανοποιεί τις πιο φιλόδοξες προσδοκίες τμημάτων του κεφαλαίου αυτών των κρατών, είναι όμως ένας μύθος για τους εργαζόμενους.

Απειλούν με κατασχέσεις λαϊκά νοικοκυριά

Απειλούν με κατασχέσεις λαϊκά νοικοκυριά

Σε κατεύθυνση διόγκωσης συνεχίζουν και φέτος τα κάθε είδους ληξιπρόθεσμα χρέη προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, εξέλιξη που αναμένεται να πάρει μαζικότερες διαστάσεις τους επόμενους μήνες καθώς θα αρχίσουν να «τρέχουν» και οι δόσεις για το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ, σε συνδυασμό βέβαια με τις άλλες φορολογικές «υποχρεώσεις» της λαϊκής οικογένειας. Την ίδια ώρα, το λαϊκό εισόδημα αποδεκατίζεται τόσο από την πλευρά της αυξημένης μηνιάτικης παρακράτησης του φόρου που ξεκίνησε για μισθούς και συντάξεις, όσο και από τη διόγκωση της φοροληστείας μέσω του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων στη λαϊκή κατανάλωση...

* * *

Σε αυτό το φόντο, περαιτέρω διόγκωση κατά 1,2 δισ. ευρώ κατέγραψαν τον Ιούνη τα κάθε είδους ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών. Στο α' εξάμηνο (Γενάρης - Ιούνης), οι ληξιπρόθεσμες οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων έφτασαν τα 6,9 δισ. ευρώ, με αύξηση ύψους 1,15 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο το μήνα. Ταυτόχρονα, το σύνολο των εμφανιζόμενων ληξιπρόθεσμων οφειλών, νέων και παλαιότερων, πλησιάζει τα 90 δισ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στη λίστα με τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, που κοινοποίησε, πρόσφατα, «προς παραδειγματισμό» η Γενική Γραμματεία Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, φιγουράρουν γνωστά ονόματα εταιρειών που έχουν «βαρέσει κανόνι» εδώ και πολλά χρόνια, όπως, για παράδειγμα, η «Πειραϊκή Πατραϊκή», το πολυκατάστημα «Μινιόν», η υπό εκκαθάριση Τράπεζα Κρήτης, η «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» (έγινε γνωστή από την υπόθεση των δομημένων ομολόγων) κ.ά. Φυσικά, πρόκειται για έναν ακόμη απροκάλυπτο εμπαιγμό απέναντι στα λαϊκά στρώματα, στα οποία, για μια ακόμη φορά, φορτώνουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης και της ανάκαμψης.

* * *

Οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, οι πλειστηριασμοί κατοικιών και άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης», θα πάρουν το επόμενο διάστημα ακόμη μαζικότερες διαστάσεις. Βέβαια, για να βελτιώσει την «εισπραξιμότητα» το κράτος, στοχεύει στη συγκέντρωση νέων και παλαιότερων ληξιπρόθεσμων «οφειλών» από τα λαϊκά νοικοκυριά και όχι στην πάταξη της επίσημης φοροδιαφυγής, στην οποία επιδίδεται το εγχώριο κεφάλαιο. Την ίδια ώρα, στο «τεχνικό μνημόνιο» προβλέπονται συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής κυβέρνησης είτε από αυτές που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχοί της.

* * *

Να σημειωθεί ότι με νομοθετική ρύθμιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προβλέπεται η καρατόμηση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων, από τα 1.500 στα 1.000 ευρώ. Επιπλέον, επιτρέπεται η κατάσχεση μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων σε ποσοστό 50%, εφόσον αυτά υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 1.500 ευρώ ή σε ποσοστό 100% του ποσού που υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ. Παράλληλα, από τον προηγούμενο μήνα έχει τεθεί σε εφαρμογή το αυστηρότερο καθεστώς σχετικά με τη ρύθμιση τμηματικής αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών μέχρι 100 δόσεις. Ετσι, θα βγαίνουν αυτόματα εκτός ρύθμισης όσοι καθυστερήσουν να πληρώσουν, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 15 μέρες, οποιαδήποτε οφειλή προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό ήδη έχει βεβαιωθεί στο όνομά τους καθώς επίσης και οποιαδήποτε νέα οφειλή θα βεβαιωθεί από δω και στο εξής, όπως, για παράδειγμα, από τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ που θα αρχίσουν να τρέχουν τους επόμενους μήνες...