Βρετανία: Ολοένα και περισσότεροι πολίτες καταφεύγουν στα συσσίτια

Βρετανία: Ολοένα και περισσότεροι πολίτες καταφεύγουν στα συσσίτια

Από διανομή τροφίμων στο Κίλμπουρν

Το βρετανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα Trussell Trust δημοσίευσε στοιχεία που φανερώνουν αύξηση στη χρήση συσσιτίων κατά 19% μόνο για φέτος. Συγκεκριμένα, τα 445 συσσίτια του ιδρύματος διένειμαν τρόφιμα των οποίων ο όγκος καλύπτει περίπου 1,1 εκατομμύρια εξαθλιωμένους ανθρώπους για 3 ημέρες.

Ο απόλυτος αριθμός των ατόμων που κατέφυγαν στα συσσίτια τον περασμένο χρόνο εκτιμάται πως ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο.

Ωστόσο, ειδικοί προειδοποιούν πως ακόμα και αυτά τα στοιχεία μπορεί να υποτιμούν την πραγματική έκταση της φτώχειας στη χώρα. Επιπλέον, γιατροί θεωρούν ως ζήτημα δημόσιας υγείας την αδυναμία λαϊκών νοικοκυριών να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τρόφιμα.

Τα στοιχεία αυτά έχουν αυξηθεί σημαντικά και σε σχέση με το 2009 - 2010, πριν αναλάβει η συγκυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων. Τότε, 41.000 προσέφυγαν στα τότε μόλις 56 συσσίτια για φαγητό τριών ημερών.

Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά του χαρακτήρα της πολυδιαφημιζόμενης καπιταλιστικής ανάκαμψης στη Βρετανία που στηρίζεται στη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της πλειονότητας του λαού την ώρα που ενισχύονται πολύμορφα οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

   Σπιναλόγκα (Διήγημα από το ομώνυμο έργο του Θέμου Κορνάρου)

Από herko 

Οχτώ

Δε μοιάζει τούτος ο γάμος, στη Σπιναλόγκα, με τους γάμους τ” άλλου κόσμου. Αλλιώτικος είναι, όπως κι όλα τ” άλλα.
Έκανα μια διαπίστωση σήμερα: δεν είναι κακοί οι Σπιναλογκίτες – παραξηγημένους τους έχω, τόσον καιρό τώρα, από το θάνατο της συνταξιδιώτισσάς μου… Μ” ας είναι… Καμιά πενηνταριά θα “ναι οι καλεσμένοι.
Το σπίτι που γίνεται ο γάμος είναι στενόμακρο, σα χωριάτικος αχερώνας. Κρέμουνται και ταλαντεύονται πελώριες αράχνες, σεντόνια ολόκερα. από μαυρισμένα δοκάρια. Ένα παραθύρι έχει όλο κι όλο. Τα παραθυρόφυλλα του κρέμουνται ξεθωριασμένα. Το πάτωμα έχει πολλή υγρασία και καταντά γλι­στερό.
Τα φαγιά, λογιώ λογιώ, είναι στρωμένα χάμω· κι όμως υπάρχουνε τρα­πέζια στο νησί…
Κάνω να ρωτήσω «γιατί χάμω;» Ξαφνικά μετανιώνω και δαγκώνω τη γλώσσα μου.
Δίπλα μου κάθεται ο Μανώλαρος. Δηλαδή, τι θα πει κάθεται; Γονατιστός είναι. Οι πληγές του πίσω ανοίξανε. Βρομάνε, πονάνε. Έτσι γονατιστό, για μπρούμυτα, τονέ κρατούνε μέρα και νύχτα. Μυρίζει σαν ξινισμένο κρέας…
Μα αυτός είναι από τους πιο… γερούς!
Παρατηρώ τους αποδέλοιπους κι ανατριχιάζω πάλι.
Ένας εκεί κατά τη μέση είναι πεσμένος με το πλευρό. Αλλιώς πώς να φάει; Η αρρώστια του “χει άγαρμπα μπαλταδιασμένα τα σκέλια του και είν” αδύνατο να βρει ισορροπία καθιστός. Τους πιο πολλούς το κακό τους έχει χτυπήσει στα «άκρα», χέρια και πόδια.
Το δύσκολο είναι η ταχτοποίησή τους στο τραπέζι.
Πώς θα ζευγαρωθούνε για να μπορέσουνε να φάνε! Μα τα “χουνε κανο­νίσει αυτοί από άλλες φορές. Ένας στραβός κάθεται δίπλα σ” έναν που του λείπουνε τα δάχτυλα απ” τα χέρια. Τρώνε μαζί. Δηλαδή, στη γλώσσα τη συμβολαιογραφική θα πει τούτο: «Ευρεθέντες επί τω αύτω συνεφώνησαν και συναποδεξάμενοι απεφάσισαν»… να βάλει ο στραβός τα χέρια κι ο κουλός τα μάτια και τη γλώσσα και… τρώνε έτσι: «Γιάννη, δώσε πατάτα. Χαμήλωσε το πιρούνι… Α. αυτού είναι κουκιά! Κάνε αριστερά, κολλητά μ” αυτό το πιάτο είναι τ” άλλο με τις πατάτες… Μα… όχι, ρ” αδερφέ! Μην πολεμάς να τσιτώ­σεις, είναι λιωμένες οι πατάτες… πιρούνιασε!…»
Η σειρά του άλλου: «Γιώργη, φασόλια!»
— «Ε; άπλωσε το χέρι σου, τσιτωμένο όσο παίρνει δεξά… Α! Καλά! τώρα κύκλο προς τ” αριστερά… στοπ! Βούτα…»
Ένας νέος είναι παρέκει με βλαμμένα χείλια και του πέφτουνε φαγιά το στόμα…
Η μυρουδιά των φαγιών ανακατώνεται με τη μυρουδιά των πληγών και με τα χνότα  -αυτά τα χνότα!- και χωρίς να ρωτήσουνε τη μύτη, σέρνουνται ίσια  στην κοιλιά και μ” ανακατώνουνε στο στομάχι.
Εγώ είμ” ο πιο γερός. Ταίζω τρεις. Ο ένας είναι ο γείτονας. Τονέ κουβαλήσανε και κείνον σηκωτό, στα χέρια!…
Και κάθεται τώρα δω πέρα, εφτακόσα εκατομμύρια μίλια μακριά ( σπίτι του, απ” την τρύπα του, μα χαμπάρι και που το “χει. Λάμπουνε τα μάτια του από χαρά, από νιάτα, από μεθύσι αλέρωτο.
Στην αντικρινή άκρη συνεργάζουνται δυο άλλοι. Η γυναίκα δεν εχει πιγούνι. Όλο το πρόσωπο είναι μια πράσινη υγρή πληγή. Ο λαιμός είναι τούμπανο απ” το πρήξιμο και τα μαλλιά μαδησμένα, σαν τσουδισμένα με φωτιά. Το ένα της χέρι είναι μαραμένο. Το άλλο όμως εργάζετ” ακόμα. Τα πόδια της είναι γερά. Του συνέταιρου της τα πόδια είναι παραλυμένα και το μούτρο του έχει έκφραση γέρικου, κακοζωισμένου, ψωριασμένου γατιού.
Αυτοί είναι η νύφη κι ο γαμπρός. Ο ένας βάζει κεφάλαιο τα πόδια · ο άλλος τα χέρια και τα μάτια και συνεταιρίζουνται, παντρεύουνται. Παλεύουνε λυσσασμένα με τα στοιχειά για Ζωή μιας στιγμής!…
Γι” αυτό δε χρειάζουνται παπάδες και στεφάνια κι ευλογίες εδώ. Φτανει που τα κεφάλαια βρεθήκανε και δυο άνθρωποι μπορέσανε και φτιάξαν τουλάχιστον ένανε…
Κρασί μπόλικο υπάρχει. Τόσο μπόλικο που χύνεται κι όξω απ” τα ποτήρια, χωρίς… να πειράζει.
— «Να μη χρειαστεί τρίτος!…»
— «Τρίτος αχρείαστος!…»
— «Όξω ο τρίτος…»
Αυτή είν” ευκή για τους νιόπαντρους. Η πιο θερμή ευκή, φαίνεται, μπορείς να δώσεις σ” ένα Σπιναλογκίτικο ζευγάρι.
Απ” όλες τις άκρες του… τραπεζιού ξεκινούνε οι ευκές και σμίγουνε και μπερδεύουνται μ” άλλες, κι έτσι μπερδεμένες φτάνουνε μάτσα μάτσα στα πληγιασμένα αφτιά του γαμπρού και της νύφης.
Κι αυτοί δε λένε «ευχαριστώ», παρά «αμήν!». Αυτή η λέξη, βρίσκουνε πως ταιριάζει στο νησί μας. Το ευχαριστώ το “χουνε για μεγάλη πολυτέλεια, που μόνο ο γείτονάς μου εννοεί να μην την καταργήσει. Μα και τα χείλια του να  πέσουνε, θα βρει αυτός τρόπο να τη ζωγραφίζει μες στα μάτια του…
Αρχίζω να τονέ ξανασυμπαθώ το γείτονά μου. Αυτό το πιστεύω, γιατί δε σκέφτουμαι να τον αφήσω εδώ και να φύγω. Σα δική μου, αποκλειστικό δουλειά το “χω πως θα τόνε μεταφέρω στην τρύπα του μετά το… γλέντι…
— Γείτονα, τονέ ρωτώ, τι θα πει: «αχρείαστος ο τρίτος;»
— Α! να, να… να σταματήσει η αρρώστια ως εκεί και να μην τους κλαδέψει ακατάστατα, για να μπορούνε να βοηθιούνται οι δυο τους. Γιατί αλλιώς θα βρούνε και τρίτο…
— Κι αυτός ο τρίτος με τα ίδια δικαιώματα;
— Αμ βέβαια, με τα ίδια. Αν είν” άντρας θα “χει τη γυναίκα, κι αν είναι γυναίκα θα “χει κι αυτή, τον ίδιο τον άντρα… και τους δυο άντρες…
Ευχαριστήθηκε που του ζήτησα κάτι και μπόρεσε να μ” ευχαριστήσει. Το καταλαβαίνω γιατί λάμπει το μούτρο του και δε θέλει άλλο φαΐ. Έτσι λέει πάντα, σαν ενθουσιαστεί: «Δεν θέλω άλλο!», κι ας μην έχει αρχίσει ακόμα!…
Σε λίγο γυρίζει και μου λέει:
— Το ίδιο, παιδάκι μου, γίνεται και στον όξω κόσμο, μα δε μπορούμε να το ξεδιακρίνουμε, γιατί είναι πιο μπερδεμένα τα περιθώρια εκεί. Και πολλά πράματα παίζουνε το κρυφτούλι…
Άμα θέλεις τα λέμε άλλη ώρα, ε;
Ο μπαγαπόντης! Για να με κάμει vu ξαναπάω να τονέ βρω…
Ένας λεπρός πέταξε ένα δυναμίτη όξω κι έσκασε με τρομερό κρότο. Σα να “τανε σύνθημα κι ακολούθησε ύστερα δεύτερος και τρίτος κι άλλοι κι άλλοι…
Τραγούδια, φωνές στριγκλιές, ζήτω, πλημμυρίζουνε τον αχερώνα του γλεντιού…
Μ” απ” όλα πιο θαυμαστό είναι το τραγούδι, από πολλούς μαζί, από πολλά βλαμμένα και γερά λαρύγγια μαζί.
Δηλαδή, το θαυμαστό είναι ο αγώνας τ” αφτιού να βάλει σε τάξη τους ήχους, να ισιώσει το σακατεμένο του τρύπιου λαρυγγιού και να τόνε σφιχτο­δέσει κανονικά με το γερό τον ήχο, για να δώσει στο τραγούδι κείνο τον τόνο που πρέπει να περάσει μέσ” απ” το τύμπανο. Καθαρή τροφή για την καρδιά και την ψυχή του λεπρού κορμιού!…
Εγώ είπα πώς… βρομάνε τα χνότα του λεπρού: Ψέματα! Τίποτα τέτοιο δεν αιστάνομαι τώρα…
Και κάποιος είπε, ένας μικράνθρωπος, παλιαθρωπάκος ασήμαντος, πως θα πεθάνει με τη νηστεία.
Γεμίζω ένα ποτήρι κρασί και το δίνω, το σιμώνω στα χείλια του γερον­τάκου που τραγουδά… ξετρελαμένος μαζί με τους άλλους…
Δακρύζει, απότομα κόβει το τραγούδι και με κοιτάζει ερωτηματικά και βέβαια. Το ερώτημα κι η βεβαιότητα παλεύουνε. Η βεβαιότητα νικά και σκύ­βει, κάνει επίθεση με τα χείλια, στο ποτήρι. Το ρούφηξε ως τον πάτο. Έγλειψε τα χείλια του μα δε μου “πε τώρα «ευχαριστώ».
— Το “ξερα! μου “πε θριαμβευτικά.
— Ποιο; ρωτώ ξαφνιασμένος.
— Ποιος δεν θα τις χαράμιζες τι μέρες που θα ζήσεις ακόμα. Έτσι γίνεται πάντα. Στην αρχή, παιδί μου, μόλις έρθεις, θέλεις vu πεθάνεις. Αν είσαι λίγο αδύνατος, γκρεμίζεσαι στη θάλασσα αμέσως. Αν έχεις όμως μια σταλιά σεβασμό στη Ζωή, ταλαντεύεσαι μια-δυο μέρες κι ύστερα ρίχνεσαι με τα μούτρα, μ” όλα σου τα δυνατά, να χαρείς τις υπόλοιπες στιγμές!…
Απ” όλες τις μεριές, απ” όλες τις παρέες, φτάνουνε: «Μπράβο, γεροντάκο! Μπράβο, μπαρμπα-Μιχάλη… λεβέντη!»
Ο γαμπρός κι η νύφη του φωνάζουνε κι αυτοί μπράβο του γείτονα μου… Γιατί;
– Ποτέ, λέει, δεν είχε βάλει στο στόμα του κρασί! Κι απόψε ήπιε! Ο γα­μπρός νομίζει πως πίνει για δικό του χατίρι.
Σκέφτομαι πως αύριο πρέπει να του ασβεστώσω τον τοίχο του το λερω­μένο. Και πως πρέπει να τόνε βγάζω κάθε μέρα όξω, να καμαρώνει τον ήλιο και τα βουνά…
Ήτανε φωτογράφος όξω στον κόσμο…
Ο αχερώνας είν” όμορφος! Ξεχειλά, σειέται και τρέμει από τη χαρά και τον ενθουσιασμό και την τρέλα που γιομίζουνε το μουχλιασμένο, σαραβαλια­σμένο κουφάρι του. Η Σπιναλόγκα όλη πάλλεται! Τέτοιος είν” ο παλμός ετούτος, που όλη η γης ποτές δεν τον εγνώρισε, παρά μόνον ίσως μέσα στου… Νώε την κιβωτό!…
Ποιος μπορεί ν” αποχαιρετήσει πιο ξέφρενα τη ζωή απ” το λεπρό της Σπι­ναλόγκας;
Σε μιαν άκρη του τραπεζιού μας είναι στριμωγμένη μια γυναίκα. Δε μοιάζει γι” άρρωστη. Δεν τη γνωρίζω, όπως δε γνωρίζω και τους πιο πολλούς.
Γελαστή, χαρούμενη, ταΐζει κι αυτή τρεις-τέσσερις άρρωστους γύρω της και τρώει με το ίδιο πιρούνι. Tα μάγουλά της είναι ροδοκόκκινα, τα χέρια της παχουλά παχουλά κι η γάμπα της, όπως είναι διπλογόνατα καθισμένη, ξεσκεπάζεται σαν τραγανός τραγανός καρπός.
— Μα… άρρωστη είναι κι αυτή; Δεν της φαίνεται… Πληροφορίες ζητώ απ” τον καλό μου το μπαρμπα-Μιχάλη…
— Ποια λες; Ρωτά και ψάχνει μ” ανήσυχα μάτια, κουνώντας σβέλτα, σαν τουρλαφτιασμένος λαγός δεξά, ζερβά, το κεφάλι του…
Να αυτή εκεί… δίπλα στο… Δ.
— Βρε άτιμη, βρε πόρνη, παλιογυναίκα! Τράβα όξω, μωρή! Τι τη βλέπετε ακόμα, μωρέ; Βγάλτε την όξω, μωρέ!…
Ο καλός κι άκακος γείτονας μου, το κούτσουρο, τα ξερνάει αυτά τα λόγια!!!
Έκανε μια κίνηση ενστιχτώδικη να σηκωθεί κι έπεσε τ” ανάσκελα καθώς δε βρήκε πόδια να στηριχτεί το βάρος του κορμιού του.
Στριφογυρίζει χάμω σαν τόπι λαστιχένιο. Μα τις βρισιές δεν τις σταματά. Πολλά στόματα επαναλαβαίνουνε τα ίδια…
Η γυναίκα, σειστή, λυγιστή, προκλητική, σα γυναίκα, βγήκε όξω, μασώντας νευρικά μια μπουκιά ψωμί. Την άκουσα, όταν περνούσε από κοντά μου κι αναμασούσε μαζί με το ψωμί και μια βρισιά: «…Παλιόγερε!»
Με ξάφνιασε αυτός ο ξετροχιασμός του ήσυχου και ήρεμου αθρώπου. Μα σα μου ξήγησε το γιατί γίνηκε αυτό, μου “ρθε να τον αγκαλιάσω και να τόνε φιλήσω πολλές φορές:
«Γερή ήτανε, λέει! Απ” την Κριτσά, ένα Κρητικό χωριό. Ο άντρας της ήρθε λεπρός στο νησί. Τον ακολούθηξε. Πέθανε. Αυτή δεν έφυγε. Περιποι­είται πότε τον ένα, πότε τον άλλο, πλένει, κάνει τον έμπορα. Ξαναπαντρεύτηκε εδώ με λεπρό! Τον έθαψε. Παντρεύτηκε και τρίτον, τον έθαψε κι αυτόν. Κι εξακολουθά να μένει. Και θέλει, λέει, να κολλήσει λέπρα για να παίρνει κι αυτή το εικοσιπεντάρικο που δίνει το κράτος στο λεπρό!…»
«Κι αυτό το προτιμά, γιατί οι δουλειές στο χωριό της είναι… βαριές!…»
Κι ο γεροντάκος πρόστεσε μ” αγανάκτηση που έσταζε απ” τα μάτια του: «Τέτοιες ψυχικές λέπρες σε σκοτώνουνε, άμα τις νιώθεις δίπλα σου. Και να σκέβεσαι πως όλος ο όξω κόσμος είναι άρρωστος από παρόμοια λέπρα! Βρίζουνε τη Ζωή. Χαραμίζουνε, παιδί μου, τη Ζωή για το στομάχι, για τον παρά, για … για… την τεμπελιά, μωρέ παιδί μου.»
— «Μ” άλλη ώρα, άλλη ώρα… Τώρα έχουμε άλλη δουλειά…».
Και πήρε, νευρωμένος, το σκοπό ενός τραγουδιού που “χει αρχίσει από την μπάντα των νιόπαντρων…
* * *
Μια φορά, σ” όλο μου τον καιρό, γλέντησα στον όξω κόσμο. Κι ήμουνα παιδάκι μικρό!
Ήτανε παράξενα όμορφο κείνο το γλέντι. Όλο το χωριό, μικροί-μεγάλοι, εχτροί και φίλοι, είχαμε μαζευτεί σ” ένα χωράφι, στη ριζοβούνια του «αϊ-Λια».
Την άλλη βραδιά θα “πεφτε ο κομήτης και θα… καψάλιαζε τη γης. «Τελευ­ταία μας μέρα! Κάτω όλα το λοιπόν»
Τα ζώα όλα, τα “χανε μαζέψει εκεί! Σφάζανε, σουβλίζανε, απ” τη μεγάλη μέση, χωρίς ν” ακούγεται: «δικό μου και δικό σου και δικό του!»
Τα χρέη ξεχαστήκανε. Τα σύνορα, που μετακίνησε ο Χατζής για να κλέ­ψει, κάποτε, απ” του γείτονα το χωράφι δυο-τρεις πιθαμές, ξεχαστήκανε κι αυτά.
Όλοι αδέρφια! Όλοι φίλοι, αγαπημένοι και… λεύτεροι!
«Όλα τ” αγαθά κοινά! Δικά Μας. Αύριο δε ζούμε!»
Αυτό το πνέμα κυβερνούσε στο χωριό σε κείνο το μεγάλο γλέντι. Βρά­διασε και ξημέρωσε και ξαναβράδιασε και το χωριό γλεντούσε, τραγου­δούσε, αποχαιρετούσε τη Ζωή, όπως της πρέπει.
Μα ο κομήτης δεν έπεσε!
Σαν αντιληφτήκανε πως πέρασε η βραδιά του κομήτη κι εκείνοι μένανε ζωντανοί… λυσσάξανε απ” το κακό τους!!!
Αρχισε το μαλλιοτράβηγμα πάλι για τιποτένια πραματάκια:
«Το μαύρο βοϊδάκι που σφάξαμε ήτανε δικό Μου! Και γιατί να μείνει το
δικό Σου! Γιατί να μη σφάξουμε, βρε, το δικό Σου!… Λέγε, βρε!»
Μα δε θέλω να πω αυτό, ήθελα να πω πως κείνο το γλέντι με τούτο δω δεν
ξεχωρίζουνε πολύ.
(Από τη Σπιναλόγκα Εκδόσεις «Αλφα», Αθήνα 1956)

Το 1933 ο Θέμος Κορνάρος εξέδωσε την «Σπιναλόγκα».  Αυτό που αξίζει εδώ δεν είναι η περίτεχνη φράση. Είναι η δυνατή περιγραφή και η αγάπη για τον άνθρωπο. Περιγράφει τη ζωή των λεπρών στον ξερόβραχο, που βασανίζονται από την αρρώστια τους και από την απανθρωπιά του κράτους και των εκπροσώπων του. Είχε επισκεφτεί ο ίδιος το νησί και έδωσε ζωντανά τη μακάβρια εικόνα της διαβίωσης των λεπρών που συντάραξε την ελληνική κοινή γνώμη. Με τη «Σπιναλόγκα» κουρελιάζει, ξεγυμνώνει την αστική «φιλανθρωπία» και την κρατική «μέριμνα» για την υγεία των εργαζομένων.
Περισσότερα σε σχετική αναφορά του Ηρακλή Κακαβάνη στο συγκεκριμένο έργου του Θέμου Κορνάρου
(Αφιέρωμα του περιοδικού με επιμέλεια Ηρακλή Κακαβάνη στη ζωή και το έργο του Θέμου Κορνάρου, με αφορμή την εκδήλωση προς τιμήν του στις 6 Μάη 2015)
Το έργο του  Θέμου Κορνάρου
Απόσπασμα από το έργου του «Αγιον Ορος»

Νεκροταφείο απελπισμένων: Η Μεσόγειος

 Νεκροταφείο απελπισμένων: Η Μεσόγειος

Ματέο Ρέντσι : "H Ευρώπη είναι μάρτυρας μιας συστηματικής σφαγής στη Μεσόγειο...Πώς μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς, όταν βλέπουμε πληθυσμούς ολόκληρους να πεθαίνουν σε μια εποχή που τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε τα πάντα;»

Φόρεσαν τα ωραία τους κουστούμια, κάποιοι έβγαλαν τις γραβάτες, πήραν το λυπημένο και έκπληκτο ύφος τους και έκαναν δακρύβρεχτα σχόλια για τη νέα μεγάλη τραγωδία στη Μεσόγειο.

"Απίστευτο" είπαν! "Είναι αδιανόητο...", "είναι εξωφρενικό, μια μεγάλη καταστροφή..."

"Πρέπει να σταματήσει η ΕΕ να κλείνει τα μάτια..., να ληφθούν μέτρα άμεσα! Εδώ και τώρα!"

Κι έτσι για άλλη μια φορά η χυδαία υποκρισία έδωσε και πήρε, την ώρα που άλλοι 700 ή 900 άνθρωποι όπως εμείς, ναι ακριβως όπως εμείς, προστέθηκαν στους άλλους 2500 που έχουν ήδη πιάσει θέση στο "νεκροταφείο απελπισμένων η Μεσόγειος". Και ενώ και σήμερα νέα ναυάγια κοντά στη Σικελία αλλά κι εδώ στη Ρόδο εξακολουθούν να στιβάζουν νεκρούς στο σωρό.

Λαμπεντούζα, 3 Οκτωβρίου 2013

Για τις αιτίες που προκαλούν την άτακτη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων από Ασία και Αφρική οι σοφοί μιλούν ελάχιστα, μιλούν μπερδεμένα, συγκεχυμένα. 

Ο πόλεμος και η φτώχεια εμφανίζονται σαν θεομηνίες που έρχονται από το πουθενά, όπως άλλωστε και η φοβερή οικονομική κρίση στην Ελλάδα και αλλού, ή είναι και λογικές "τιμωρίες" -κατά τη χυδαία άποψή τους- φύσει υπανάπτυκτων λαών και ανθρώπων!

Ο ιμπεριαλισμός νίπτει τας χείρας του. 

"Να καταλογιστούν ευθύνες", "να σταματήσουν οι επικίνδυνοι διάπλοι, να συλληφθούν οι κακοί δουλέμποροι" ακούγεται παντού.

Ποιος όμως βρίσκεται πίσω από τους πολέμους που έχουν πλημμυρίσει τις ακτές της Αφρικής και της Μ.Ανατολής;

Ποιός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον πόλεμο που διέλυσε τη Λιβύη 3 χρόνια πριν και τώρα λεηλατεί την κεντρική Αφρική; Δεν ήταν η ΕΕ, αλλά και χώρες όπως η Γαλλία της οποίας ο έκπληκτος Πρόεδρος "αέρας" Ολάντ παριστάνει τώρα πως δεν ξέρει τίποτα ενώ την ίδια ώρα Γαλλικά στρατεύματα βρίσκονται σε διάφορα μέτωπα για λογαριασμό του γαλλικού ιμπεριαλισμού;

Από που έρχεται το φρούτο "τζιχαντιστές" με χιλιάδες μισθοφόρους να εκπαιδεύονται και να αναχωρούν από τη Γαλλία και άλλες χώρες της ΕΕ για τη Συρία, την ώρα που οι κυβερνήσεις τους σφυρίζουν αδιάφορα και "μάχονται κατά της τρομοκρατίας";

Ποιός γκρέμισε το Ιράκ αν όχι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ αγκαλιά με την ΕΕ;

Ποιος λεηλατεί τον πλούτο τόσων και τόσων χωρών, από πετρέλαιο μέχρι διαμάντια, ορυκτά και πολλά άλλα, στην Αφρική, τη Μ.Ανατολή και την Ασία εδώ και δεκαετίες;
Οι δουλέμποροι; 

Οχι φυσικά...

Ας σταματήσουν λοιπόν τις λυπημένες υποκριτικές τους κορώνες. 

Η απάντηση στο ποιος ευθύνεται για τη φρίκη που αντικρίζουμε στη Μεσόγειο είναι μια και μόνο λέξη:

Ο Ιμπεριαλισμός.

Αυτή η βαρετή ξύλινη λέξη που μέσα της χωράει άπειρο πόνο, άπειρο αίμα αθώων και αμέτρητα πτώματα σε θάλασσες ή σε ξηρές.

Κρουαζιερόπλοιο με τουρίστες που έρχονται να λιαστούν στην Ομόνοια...

Αυτή την ώρα που οι καλοί ηγέτες της ΕΕ δηλώνουν την έκπληξη, τον αποτροπιασμό και τη θλίψη τους, δεκάδες σαπιοκάραβα φορτωμένα ψυχές σπρώχνουν απελπισμένους από τους πολέμους και τη φτώχεια προς την Ευρώπη.

Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει τώρα να κάτσουν και να σκεφτούν καλά ποιος ακριβώς είναι ο περίφημος καπιταλιστικός παράδεισος που ζούμε και ποιον "κόσμο" μας καλούν να σώσουμε με τις θυσίες μας.

Πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στα άδεια από περιεχόμενο και ουσία λόγια ηγετών κρατών και αναλυτών και να ξαναβάλουν στη σκέψη τους εκείνο το παλιό γνωστό σύνθημα που χλευάστηκε όσο λίγα.

"Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός".

Κι ας ακούγεται βαρετό και ξύλινο.

Κι ύστερα να συλλογιστούν πως αν αδιαφορήσουν και σ'αυτό το ουρλιαχτό της αλήθειας, ίσως αύριο να έρθει η δική τους σειρά να τρέξουν για να σωθούν.

Αυτός ο κόσμος έχει πια στερέψει από χαμόγελο.

Πρέπει να τον αλλάξουμε.

Τό 'χει ανάγκη.

YΓ: Ακούγονται από διάφορες πλευρές κραυγές που απαιτούν μέτρα.

Όμως τι μέτρα μπορεί να πάρει ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός όπως η ΕΕ εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πολέμων  που με τόση επιμέλεια στήνει αφού τους έχει πραγματικά ανάγκη;

Τι εννοούν λοιπόν;

Τι μέτρα θα πάρουν άραγε;

Θα κηρύξουν τον πόλεμο στους δουλεμπόρους ίσως;

Το έχετε παρατηρήσει;…

Το έχετε παρατηρήσει;…

Πρώτη καταχώρηση: 24/04/2015 - 09:00

Τελευταία δημοσίευση: 11:00Ο στον eniko

    
    Η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν υπάρχει πόλεμος στη γειτονιά μας που να μην έχει πρωταγωνιστήσει ή να μην έχει συμμετάσχει, που για να κάνει τις δουλειές της φτάνει να χρησιμοποιεί ως εργαλείο τους ναζί στην Ουκρανία, που στις τάξεις της συμμετέχουν χώρες όπου οι φασίστες φτιάχνουν μνημεία για να δοξολογούν τα «Βάφεν Ες – Ες», συνεδρίασε χτες για να λύσει το μεταναστευτικό… 

    Η κυρία Μέρκελ που επί των ημερών της και επί των ημερών των συγκυβερνητών της, των σοσιαλδημοκρατών, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα γερμανικά στρατεύματα βγήκαν εκτός των συνόρων της χώρας και συγκεκριμένα «στην αραβική χερσόνησο, στην Κεντρική Ασία, στη βορειοανατολική Αφρική και σε παρακείμενες θάλασσες» (όπως αναφέρεται επί λέξει στο επίσημο κείμενο της απόφασης της γερμανικής κυβέρνησης από το 2001), συμμετείχε χτες στη συνεδρίαση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού...

    Ο κ.Ολάντ που η χώρα του η Γαλλία πρωτοστατεί από το δράμα της Συρίας μέχρι σε στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ακτή Ελεφαντοστού, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, που η χώρα του και η κυβέρνησή του αποτελεί τον «νούμερο ένα» υπαίτιο για τα καραβάνια των Σύρων προσφύγων, που στο όνομα της «εξαγωγής της δημοκρατίας» με δικά της όπλα έχουν εξοπλιστεί ακόμα και οι ισλαμοφασίστες τζιχαντιστές και που έφτασε στο σημείο να ζητά να εξαπολυθεί  στρατιωτική επέμβαση στη χώρα ακόμα και χωρίς την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, κατέθεσε… σκέψεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού…

    Ο κ.Ρέντσι, η χώρα του οποίου από την μια τα είχε κάνει πλακάκια με το καθεστώς Καντάφι γιατί – όπως έλεγε ο Μπερλουσκόνι - «η Ιταλία θα έχει την προτεραιότητα στους τομείς του πετρελαίου και φυσικού αερίου και σε άλλους τομείς επενδύσεων» και που από την άλλη, στην μετά Καντάφι εποχή, αφού συμμετείχε πρωταγωνιστικά στους βομβαρδισμούς της Λιβύης, συμμετέχει πρωταγωνιστικά μαζί με τη Γαλλία στην αφαίμαξη του φυσικού πλούτου της χώρας, διατύπωσε την αγωνία του για το μεταναστευτικό…

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της και την  καταλήστευση των λαών εξαναγκάζει τους ανθρώπους στον ξεριζωμό, η Ευρωπαϊκή Ένωση που με την πολιτική της προκαλεί τα μεταναστευτικά κύματα, η Ευρωπαϊκή Ένωση που δολοφονεί διπλά, μια με τις βόμβες και τις στρατιωτικές επεμβάσεις της και μια με την πολιτική των «κλειστών συνόρων» απέναντι σε ανθρώπους που πασχίζουν να αποδράσουν από τον πόλεμο, την απελπισία και τη φτώχεια, συνεδρίασε χτες για να δώσει λύση στο μεταναστευτικό…

    Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των φαρισαίων υποκριτών, των κροκοδείλιων δακρύων, των Γιούνκερ, των Μέρκελ, των Σοιμπλε και των πολυεθνικών με τους ιμπεριαλιστικούς (οικονομικούς και στρατιωτικούς) μηχανισμούς της, αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:
    «Δεν έχετε μήπως παρατηρήσει ότι οι πιο μαστόροι στην αιματοχυσία ήταν σχεδόν πάντα οι πιο πολιτισμένοι κύριοι, μπροστά στους οποίους όλοι οι διάφοροι Αττίλες και Στένκα Ράζιν μερικές φορές δεν πιάνανε χαρτωσιά».
 Νίκος Μπογιόπουλος

 Ταξίδι στην κόλαση της Μπόκο Χαράμ

 

Το ταξίδι για τη Γιόλα, την πρωτεύουσα της επαρχίας Ανταμάουα, στη ΒΑ Νιγηρία, διαρκεί δύο μέρες. Σκουρόχρωμα χωράφια με χαμηλή βλάστηση εναλλάσσονται με πετρώδεις εκτάσεις. Κωνικά βουνά ρίχνουν την σκιά τους στο δρόμο για να βρεθείς ξανά στην επόμενη στροφή σε ένα γυμνό αφιλόξενο τοπίο. Εδώ τα χωριά έχουν το χρώμα της πέτρας και την μονοτονία σπάνε μόνο τα πολύχρωμα μαντήλια των γυναικών.

 

Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και γεμάτος λακκούβες. Σχεδόν κάθε 100 μέτρα οπλισμένοι στρατιώτες μας κοιτάζουν βλοσυρά. Σε κάθε check point κρύβω τη μηχανή κάτω από το κάθισμα μου. Ο Φέμι, ο οδηγός, μου λέει πως πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουμε στην Τζός το μεσημέρι αν θέλουμε να  είμαστε στο Γκόμπε πριν βραδιάσει. Όμως οι ουρές στα check points μοιάζουν ατελείωτες.

Στην Τζος η παρουσία του στρατού είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μόλις πριν 3 μήνες δυο μέλη της Μπόκο Χαράμ μπήκαν στην κεντρική αγορά και σκότωσαν 40 άτομα. Η κυβέρνηση διπλασίασε τις στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή χωρίς επιτυχία. Οι ισλαμιστές έχουν κατέβει προς τα δυτικά και απειλούν το Γκόμπε, την πόλη που θα διανυκτερεύσουμε. Μόλις περάσουμε το Μπάουτσι δύο στρατιώτες σταματάνε για πρώτη φορά το όχημα μας. Ο Φέμι κατεβαίνει και μιλάει έντονα στα Χούσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα και το ύφος του προδίδει ανησυχία. Σιωπηλός μπαίνει στο αυτοκίνητο, κάνει αναστροφή και γυρίζει πίσω. Λέει ότι πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο. Αυτό σημαίνει δύο επιπλέον ώρες και δεν θα φτάσουμε στο Γκόμπε πριν νυχτώσει.

Το αυτοκίνητο μας χοροπηδάει άτσαλα πάνω σε πέτρες και βαθιές λακκούβες και μου έρχεται ναυτία. Είμαι ήδη 9 ώρες στο δρόμο και το Γκόμπε είναι ακόμα μακριά. Καθώς κόβουμε ταχύτητα τρεις νεαροί με ξύλινα καδρόνια έρχονται καταπάνω μας. Χτυπάνε δυνατά τα τζάμια και φωνάζουν. Ο Φέμι προσπαθεί να τους αποφύγει με επικίνδυνους ελιγμούς. Καταλαβαίνω ότι ζητάνε χρήματα για να μας αφήσουν να περάσουμε τον δρόμο. Εάν κάτι συμβεί εκείνη την στιγμή, είμαστε τελείως μόνοι.

Από τον ασύρματο, μας ειδοποιούν ότι οι μαχητές της Μπόκο Χαράμ επιτέθηκαν σε ένα check point και έκλεψαν τα όπλα των στρατιωτών. Έτσι όλοι οι δρόμοι έχουν κλείσει και δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε αλλά ούτε και να προχωρήσουμε. Η μόνη μας επιλογή, είναι μια επικίνδυνη διαρομή μέσα από τα βουνά στο απόλυτο σκοτάδι παραβιάζοντας κάθε κανόνα ασφαλείας. Πρέπει μέσα σε λίγα λεπτά να πάρουμε μια απόφαση που μπορεί και να μας στοιχίσει τη ζωή.

Όταν μετά από αρκετή ώρα αντικρίζω τα πρώτα φώτα του Γκόμπε, νιώθω ανακούφιση.

Από το 2009 που η Μπόκο Χαράμ ξεκίνησε τις επιθέσεις της στη ΒΑ Νιγηρία, πάνω από 10,000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, 2000 γυναίκες έχουν απαχθεί και 1,5 εκατομμύριο έχουν γίνει εσωτερικοί πρόσφυγες. Οι επαρχίες του Μπόρνο και του Γιόμπε είναι το κέντρο των επιχειρήσεων αλλά η Μποκο Χαράμ έχει αυξήσει τις επιθέσεις της και στην επαρχία της Ανταμάουα αλλά και στο γειτονικό Τσαντ και Καμερούν. Ο στρατός της Νιγηρίας σε συνεργασία με τις δύο αυτές χώρες κατάφερε να ελευθερώσει 19 περιοχές που είχαν πέσει στα χέρια των ισλαμιστών αλλά η κατάσταση παραμένει τραγική. Οι ισλαμιστές δεν σκοτώνουν μόνο χριστιανούς. Δολοφονούν ανεξαιρέτως, καίνε τζαμιά και εκκλησίες, βανδαλίζουν σχολεία και νοσοκομεία, κλέβουν τις σοδειές και καίνε τα χωράφια. Δολοφονούν στοχευμένα μουσουλμάνους κληρικούς που έχουν μιλήσει εναντίον τους. Σε όποιο χωριό επιτεθούν κόβουν το λαιμό αντρών και αγοριών και απαγάγουν τις ανύπαντρες γυναίκες. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 20,000 περίπου αν και κανείς δεν ξέρει ακριβώς τη δύναμη τους. Όπως και κανείς δεν ξέρει τη χρηματοδότηση τους. Αν και κατά καιρούς έχει ειπωθεί ότι συνδέονται με παρακλάδια της Αλ Καιντα και του Αλ Σαμπάμπ ή ακόμα και με νιγηριανούς πολιτικούς, ο κύριος όγκος των χρημάτων τους προέρχεται από λύτρα απαγωγών και ληστείες.

 

Όπως συμβαίνει σε κάθε διαμάχη τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Η χρόνια φτώχεια της ΒΑ Νιγηρίας και η περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση των τζιχαντιστών. Το χάος που ακολούθησε ύστερα από την νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, έδωσε πρόσβαση στη Μπόκο Χαραμ στο οπλοστάσιο του Καντάφι και σε παραστρατιωτικές ομάδες που τωρα δρούσαν ανεξέλεγκτες και ήταν πρόθυμες να πουλήσουν όπλα και να στηρίξουν τους ισλαμιστές. O βασανισμός και η δολοφονία το 2009 από τη νιγηριανή αστυνομία του πνευματικού ηγέτη της Μπόκο Χαράμ, Μουχάμαντ Γιουσούφ-ενός κατά γενική ομολογία μετριοπαθούς κληρικού- ήταν και το σημείο μηδέν. Φραξιές ακραίων φανατικών εκμεταλλεύθηκαν την δολοφονία για να εντατικοποιήσουν τις επιθέσεις θέλοντας να ιδρύσουν ισλαμικό κράτος στην ΒΑ Νιγηρία.

Σήμερα πέντε χρόνια μετά, οι επιθέσεις έχουν προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση και πάνω από έξι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς. Ακόμα και έτσι όμως, ο ΟΗΕ και οι οργανώσεις δυσκολεύονται να βρουν χρήματα. Η Νιγηρία είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Αφρικής και παράλληλα μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του πλανήτη. Οι διεθνείς δωρητές δύσκολα θα πείσουν τους φορολογούμενους στις χώρες τους ότι τα χρήματα τους δεν θα πέσουν σε μια μαύρη τρύπα, ιδίως τη στιγμή που η Νιγηρία έχει αρκετό χρήμα να θρέψει τον πληθυσμό της αν το θέλει. 

Στην Ανταμάουα έχουν καταφύγει τα τελευταία δύο χρόνια πάνω από 200,000 πρόσφυγες. Μόνο στη Γιόλα έχουν έρθει 50,000 άνθρωποι. Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε εγκαταλελειμμένα κτήρια ή νοικιάζουν ετοιμόροππα παλιά σπίτια και μένουν μέσα 40 με 50 πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμία πρόσβαση σε γιατρό ή σχολείο ενώ δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από τη κυβέρνηση η οποία μοιράζει φαγητό μόνο σε όσους δέχονται να μείνουν στα κυβερνητικά στρατόπεδα. Όμως ελάχιστοι δέχονται να πάνε εκεί. Οικογένειες χωρίζονται με το ζόρι, κάθε κινηση εκτός στρατοπέδου απαγορεύεται ενω οι ντόπιοι αξιωματούχοι συχνά υποχρεώνουν τα νεαρά κορίτσια σε σεξουαλικές χάρες για να τους δώσουν φαγητό. Την ημέρα που έφτασα στη Γιόλα, ένα εξάχρονο κοριτσάκι είχε βιαστεί άγρια στο μεγαλύτερο κυβερνητικό στρατόπεδο προσφύγων της πόλης. Το μωρό μεταφέρθηκε με ακατάσχετη αιμορραγία  στο νοσοκομείο αλλά οι αρχες υποχρέωσαν την οικογένεια να πάρει το παιδί πίσω. Ο βιαστής ήταν ένας ανώτερος κυβερνητικός και η υπόθεση έπρεπε με κάθε τρόπο να μείνει κρυφή.

Όταν περπατάς στα στενά της Μιαφία, ένα φτωχικό οικισμό στα περίχωρα της Γιόλας, μια έντονη μυρωδιά από σαπισμένα σκουπίδια και ανθρώπινα περιττώματα σου προκαλεί αναγούλα. Δρόμοι δεν υπάρχουν παρα μόνο λακκούβες με λασπόνερα, ψηλά χόρτα και σκουπίδια. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ταπεινά σπίτια και δεκάδες παιδιά, που τρέχουν ξυπόλυτα στο χώμα. Στο σπίτι που μας οδήγησε η διερμηνέας μας η Τουρι, μένουν 57 άτομα. Με το που μπαίνω τα παιδιά κρύβονται πίσω από τις μητέρες τους που με κοιτάνε κουρασμένα.

Γύρω μου όλοι βήχουν και τα μάτια τους είναι κόκκινα από τις μολύνσεις. Το μωρό της Ράντα είναι δέκα μηνών. Το παίρνω αγκαλιά και καίει από πυρετό. Η μητέρα του σκεπάζει το κεφάλι της με ένα πράσινο μαντήλι και κλαίει. Η πνευμονία, η ελονοσία και η ιλαρά θερίζουν.

Η Ράντα δεν ξερει πόσο χρονών είναι. Υπολογίζει πως είναι γύρω τα 35 αλλά δεν είναι σίγουρη. Είναι από τη Μίτσικα, την πόλη που έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών πριν επτά μήνες. Κοιμόταν μαζί με τα 5 παιδιά της και τον άντρα της όταν άκουσε πυροβολισμούς. Είχαν ήδη εδώ και μέρες πληροφορίες ότι θα δέχονταν επίθεση από τη Μπόκο Χαράμ αλλά η κυβέρνηση δεν έστειλε στρατό να τους βοηθήσει.

"Άκουσα φωνές και πυροβολισμούς. Ο άντρας μου βγήκε έξω πρώτος. Τότε του έκοψαν το λαιμό με μια μασέτα. Τον χτύπησαν εδώ (δείχνει το σβέρκο της) και το σώμα του τιναζόταν. Άκουσα τη γειτόνισσα μου να ουρλιάζει, της είχαν βάλει φωτιά και καιγόταν με το μωρό ακόμα δεμένο στην πλάτη".

Η Ράντα μαζί με άλλα εξήντα άτομα κατέφυγαν στο δάσος. Περπατούσαν για 3 εβδομάδες τρώγοντας άγρια φρούτα και πίνοντας νερό μόνο τη νύχτα από τα κοινοτικά πηγάδια.
" Τα παιδιά αρρώσταιναν. Τις νύχτες έρχονταν φίδια μέσα στα χόρτα. χάσαμε δύο μωρά έτσι".

 

Στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Τερέζας μια φορά το μήνα, η καθολική Εκκλησία κάνει διανομή φαγητού στους πρόσφυγες. Ατέλειωτες σειρές από γυναίκες, άλλες με μωρά στην πλάτη και άλλες ετοιμόγεννες περιμένουν απο το πρωί να πάρουν 25 κιλά καλαμπόκι και 200 νάιρα ( 1 ευρώ). Βλέποντας με εκεί φαντάζονται ότι η παρουσία μου μετράει περισσότερο από τη δική τους και μου ζητάνε να τις βοηθήσω να μπουν στη τελική σειρά. Μου λένε ότι έχουν περπατήσει όλη νύχτα να έρθουν και όσο περνάει η ώρα τα αποθέματα καλαμποκιού τελειώνουν και θα γυρίσουν πίσω με άδεια χέρια.

Όμως ποιον να βοηθήσεις ανάμεσα σε 4,000 εξαθλιωμένες γυναίκες; Νιώθω ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε. Ο ήλιος είναι τόσο καυτός και τα μωρά στις πλάτες τους είναι ζαλισμένα. Πολλές κάθονται στα πεζούλια και στο χώμα. Κάποιες θηλάζουν τα μωρά τους ή τους δίνουν λίγο από το νερό που μοιράζει ο Ερυθρός Σταυρός.

Όμορφες περήφανες γυναίκες που έχουν δει περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος.

Η Σαμίρα φοράει ένα κίτρινο μαντίλι. Στο πρόσωπο της έχει τις χαρακτηριστικές γραμμές της φυλής των Καρούνα που μαρτυρούν την κοινωνική της θέση.

«Οταν αυτοί ( Μποκο Χαραμ) ήρθαν στο χωριό μας, έβαλαν φωτιά και διέταξαν όλες τις γυναίκες να πάμε στο σχολείο. Όσες αρνήθηκαν τις έσφαζαν. Ύστερα μάζεψαν τους άντρες και τα αγόρια πάνω από 10 χρονών- ακούγαμε για πολύ ώρα φωνές και μετά ξαφνικά ησυχία και πτώματα παντού. Ύστερα από λίγο μια ομάδα μας είπε ότι τώρα τους ανήκουμε. Διάλεξαν κάποιες γυναίκες και πήραν μαζί τους. Τις υπόλοιπες μας άφησαν εκεί χωρίς φαγητό. Κάθε νύχτα διάλεγαν και κάποιες από μας. Δεν τις ξαναβλέπαμε ποτέ. Το τρίτο βράδυ πήραν την κόρη μου. Ούρλιαξα να την αφήσουν και τότε κάποιος με χτύπησε στο πρόσωπο και λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, η κόρη μου δεν ήταν πια εκεί.»

Η Σαμίρα δεν θέλει να μιλήσει άλλο χαμηλώνει το βλέμμα. Η κόρη της ήταν 13 χρονών και δεν την ξαναείδε από τότε. Δεν ξέρω τι να της πω. Δεν ξέρω τι να πω σε καμία από τις γυναίκες.

Στις ταινίες ο ήρωας έχει πάντα κάτι έξυπνο να πει και να παρηγορήσει. Όμως εδώ είναι η αληθινή ζωή και ήρωες δεν υπάρχουν. Έτσι στέκομαι σιωπηλή και ντρέπομαι. Γιατί εγώ μπορώ να φύγω, εκείνες όμως θα μείνουν εκεί παγιδευμένες σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός τους. Και εμείς απλά θα βλέπουμε το δράμα τους στην οθόνη μας μέχρι να αλλάξουμε κανάλι.

 

   Περί ορέξεως

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που λένε και στο χωριό μου. Αν και έχω ακούσει να συνοδεύουν τη φράση και με άλλα φαγώσιμα, οπότε ο καθένας διαλέγει αυτό της προτίμησής του. Δηλαδή, περί ορέξεως, που λένε.
Η σχέση της κουζίνας με τα βιβλία δεν εξαντλείται στον κλασικό τσελεμεντέ, καθώς μοιράζεται αρκετά κοινά με τη συγγραφή τους. Μπορεί να σου πάρει πχ πολλή ώρα να ετοιμάσεις το τραπέζι και να ‘ρθει πεινασμένη η οικογένεια να το αδειάσει εν ριπή οφθαλμού με μερικές ριπές πιρουνιών, λες και δε σέβονται τον κόπο σου. Όπως καταβροχθίζει δηλαδή κι ένας λαίμαργος αναγνώστης σε λίγες ώρες-μέρες, κάτι που πήρε μερικούς μήνες ή χρόνια σε κάποιον άλλο, για να το βάλει πάνω στο χαρτί και να το εκφράσει. Γενικώς, η πνευματική τροφή, όπως και η κανονική, καταναλώνεται πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο παίρνει για να παρασκευαστεί.
Υπάρχει βέβαια κι η γοητεία του ταχυφαγείου, με φαστ-φουντ κείμενα, χαμηλής θρεπτικής αξίας, που πατάνε στην έλλειψη χρόνου (και βασικά διάθεσης) για να ετοιμάσουμε να φάμε κάτι πιο μπελαλίδικο. Μικρά διαδικτυακά σνακ, που τα συνηθίζει ο κόσμος και ύστερα βαρυστομαχιάζει και μόνο στην ιδέα πως πρέπει να διαβάσει κάτι μεγαλύτερο σε έκταση. Κι εδέσματα με μπόλικα μπαχάρια, για να καλύψουν τις πολλές βρωμιές και την παντελή απουσία γεύσης.
Εξ ου λοιπόν μπορείς να καταλήξεις πνευματικά παχύσαρκος, που είναι απλώς η άλλη όψη της νοητικής ατροφίας (στα όρια της νευρικής ανορεξίας, για όσους έχουν ξεχάσει σχεδόν να διαβάζουν) στο νόμισμα της κακής, πνευματικής διατροφής.
Υπάρχουν επίσης ανάλαφρα κείμενα, χωρίς λιπαρά, που δε φτάνουν όμως να σε χορτάσουν. Κι άλλα βαριά, δυσκολοχώνευτα, όπου δεν πιάνεις γρι, δε παίρνεις καμία γεύση από το γενικό νόημα και ψάχνεις να καταλάβεις τι ακριβώς έφαγες και γιατί σου κάθισε στο λαιμό. Κάποιοι προτιμούν τις γκουρμεδιές, με περίτεχνες, επιτηδευμένες φράσεις, που σκοπεύουν να εντυπωσιάσουν κυρίως το μάτι του αναγνώστη και όχι την κοιλιά και τη γευστική του αντίληψη. Άλλοι γραφιάδες μας γεμίζουν με σάλτσες και μας αφήνουν χωρίς ψητό, ή –στην καλύτερη- με ωμό κρέας, που δεν κατεβαίνει με τίποτα. Πολλοί ξεκινούν με μια καλή ιδέα, αλλά τη χάνουν στην εκτέλεση και τους καίγεται, σαν φαγητό που το ξέχασαν στο φούρνο. Ενώ υπάρχουν κι αυτοί που δεν αρκούνται απλώς σε έτοιμες συνταγές (για την κοινωνία του μέλλοντος), αλλά αντιγράφουν μηχανικά τις ιδέες των άλλων και τα γραπτά τους θυμίζουν ξαναζεσταμένο φαγητό, που ωστόσο μας το σερβίρουν για φρέσκο. Όπως υπάρχουν επίσης κανόνες αντίστοιχοι του savoir vivre για το φαγητό –πχ να μην τσακίζεις την άκρη μιας σελίδας, για να τη θυμάσαι και να μην την χάσεις ή να μη γεμίζεις με χρωματιστές υπογραμμίσεις ένα κείμενο, παρά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο.
Μπορούμε ακόμα να συναντήσουμε διάφορα είδη αναγνωστών. Όπως για παράδειγμα, αυτούς που είναι αχόρταγοι με το μάτι, αλλά κρατάν τις παραγγελίες τους για τα ράφια της βιβλιοθήκης τους, ως μπιμπελό.  Τους παμφάγους, ακόρεστους, βιβλιοφάγους. Τους απαιτητικούς, εκλεκτικούς καλοφαγάδες. Θεονήστικους πεινασμένους, που καταπίνουν λαίμαργα οτιδήποτε τους δώσεις να διαβάσουν. Αναγνώστες που τσιμπάνε πάντα κάτι, πριν κοιμηθούν ή άλλους που θεωρούνε το πρωινό διάβασμα το πιο σημαντικό γεύμα της μέρας. Όσους τρώνε βιβλία παντού, ακόμα και στα μεταφορικά μέσα ή στη στάση, περιμένοντας το λεωφορείο. Τους ζηλιάρηδες λαθραναγνώστες, που κοιτάνε το πιάτο του διπλανού τους και τους τρέχουν τα σάλια ή παίρνουν τα αποφάγια-εφημερίδες που θα αφήσει κάποιος τρίτος.
Αντιστοίχως ορίζονται και διάφορα είδη συγγραφέων, που διαμορφώνουν το κοινό τους. Και θυμίζουν εκείνο το κείμενο από το εγχειρίδιο λατινικών του λυκείου, με το νέο συγγραφέα που είχε στυφή, ανεπεξέργαστη πρόζα, η οποία θα ωρίμαζε με το πέρασμα του χρόνου· ενώ αν ξεκινούσε εξ αρχής γλυκιά, με τον καιρό θα έχανε τους χυμούς της και θα αποδεικνυόταν τζούφια. Άλλη ιστορία τώρα πώς πήραν κάποιοι αυτή την ιδέα και την προσάρμοσαν χυδαία στην πολιτική για τους νέους, που πρέπει θεωρητικά να είναι αριστεροί, όταν βράζει το αίμα τους, για να προσαρμοστούν και να γίνουν δεξιοί-συστημικοί, όταν βάλουν μυαλό και «ωριμάσουν».
Σε κάθε περίπτωση, το γράψιμο, τα βιβλία και η μαγειρική έχουν ένα βασικό, ειδοποιό χαρακτηριστικό: απαιτούν μεράκι και το προσωπικό στιλ-σφραγίδα του καθενός μας, αλλά είναι κοινωνική υπόθεση. Ξεκινούν δηλαδή πάντα από τη δική μας εσωτερική ανάγκη, αλλά δεν έχει αρκετά ισχυρό κίνητρο να μαγειρέψει μόνο για τον εαυτό του –αν ζει πχ μόνος του- χωρίς την ευχαρίστηση και την αναγνώριση του κοινού.

Μάθημα… διαπραγμάτευσης από το Γεώργιο Καραϊσκάκη!

Σαν σήμερα στις 23 Απριλίου 1827 άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο θάνατος του Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια είτε με υποκίνηση των Άγγλων, που ήθελαν τον περιορισμό της Επανάστασης στην Πελοπόννησο.
Την 1η Ιουλίου του 1823, ο Καραϊσκάκης έλαβε από το Μαχμούτ πασά την παρακάτω επιστολή- τελεσίγραφο: 
«Με λέγουν Μαχμούτ πασιά Σκόδρα. Είμαι πιστός, είμαι τίμιος. Το στράτευμά μου το περισσότερον σύγκειται από χριστιανούς. Εδιορίσθην από τον Σουλτάνον να ησυχάσω τους λαούς. Δεν θέλω να χύσω αίμα. Μη γένοιτο. Όποιος θέλει να είναι με εμένα, πρέπει να είναι πλησίον μου. Όποιος δεν θέλει ας καρτερεί τον πόλεμό μου. Δέκα πέντε ημέραις σας δίδω καιρόν να σκεφτείτε».
Ο Καραϊσκάκης, γνωστός για την αθυροστομία του, απάντησε με άλλη επιστολή: 

«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω»! 

Μπέρμπερι, μπέιμπι

 Μπέρμπερι, μπέιμπι

Εμείς και οι εταίροι μας συμφωνούμε σε πολλά. Το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας χρειάζεται μεταρρύθμιση, και οι φορολογικές αρχές πρέπει να απελευθερωθούν από την πολιτική και επιχειρηματική επιρροή. Το σύστημα συνταξιοδότησης έχει σοβαρά προβλήματα. Τα πιστωτικά δίκτυα έχουν καταστραφεί. Η αγορά εργασίας έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή από την κρίση και είναι κατατεμαχισμένη, ενώ η αύξηση παραγωγικότητας καθυστερεί. Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται επειγόντως εκσυγχρονισμό, και οι δημόσιοι πόροι πρέπει να χρησιμοποιούνται επαρκέστερα. Η δημιουργία νέων εταιρείων παρεμποδίζεται από τεράστια εμπόδια. Ο ανταγωνισμός στις αγορές προϊόντων είναι υπερβολικά περιορισμένος. Και η ανισότητα έχει φτάσει σε εξοργιστικό σημείο, εμποδίζοντας την κοινωνία απ' το να ενωθεί για στηρίξει ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις.

Γιάννης Βαρουφάκης

Το μεταναστευτικό, νέο πρόσχημα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Το μεταναστευτικό, νέο πρόσχημα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Η συνεχιζόμενη τραγωδία στη Μεσόγειο, που έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο για χιλιάδες ανθρώπους, πρόσφυγες και μετανάστες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, όλα τα τελευταία χρόνια -και όχι μόνο στην τελευταία περίοδο-, χρησιμοποιείται από αυτούς που είναι θύτες αυτού του εγκλήματος ως νέο πρόσχημα για να συνεχιστούν τα σχέδιά τους σε αυτές τις περιοχές. Γι' αυτό και χτες έγινε έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ υπό τον τίτλο «για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών». Οπως και να το δει κανείς, η υποκρισία περισσεύει αλλά το σημαντικό είναι να δούμε τα πραγματικά κίνητρα του δήθεν «ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος» της ΕΕ.
Τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι στρατιωτικοπολιτικές τους συμμαχίες (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ κλπ.) είναι αυτοί που με τις επεμβάσεις τους, για την ανατροπή μη αρεστών κυβερνήσεων και καθεστώτων που ως πρόσφατα ήταν σύμμαχοί τους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Τυνησία, Συρία κλπ.), προωθούν τα σχέδιά τους για έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων, δρόμων μεταφοράς τους και σπέρνουν το χάος, το θάνατο, τη φτώχεια και τη μιζέρια στα λαϊκά στρώματα, που ξεσπιτώνουν και μετατρέπουν σε πρόσφυγες και μετανάστες. Τα προσχήματα για την προώθηση των σχεδίων των ιμπεριαλιστών μπορεί να ποικίλλουν: «Αυταρχικά καθεστώτα», «προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «αντιμετώπιση τζιχαντιστών και ακραίων ισλαμιστών» (που είναι δικό τους δημιούργημα) και σήμερα «αντιμετώπιση των δουλεμπόρων που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες», αλλά η ουσία δεν αλλάζει.

***

Ετσι στην ΕΕ έχει ανοίξει η συζήτηση για προετοιμασία νέας στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη -που πριν οι ίδιοι διέλυσαν- για να χτυπηθούν οι δομές, σκάφη, αποθήκες, εγκαταστάσεις των δουλεμπόρων - διακινητών προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτές τις κινήσεις πρωτοστατούν οι αστικές τάξεις της Ιταλίας, της Ελλάδας, αξιοποιώντας τη διόγκωση του προβλήματος των μεταναστευτικών ροών. Τόσο οι ηγεσίες των αστικών κυβερνήσεων της ΕΕ όσο και ο Ρέντσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μιλάνε για «ανθρωπιστική προσέγγιση και για αλληλεγγύη» και απαιτούν κονδύλια για τη θωράκιση των συνόρων με ενίσχυση των δομών καταστολής ή άντε κάποια νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ξεριζωμένους, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να κρύψουν την ουσία του ζητήματος. Οτι, δηλαδή, η αιτία για τα καραβάνια των εξαθλιωμένων είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν, η ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, ο σφοδρός ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων (που υπηρετούν και οι ίδιοι), οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις. Οσα επικοινωνιακά τερτίπια και αν χρησιμοποιήσουν, όσα «λεπτά σιγής» και αν κρατήσουν οι αστοί ηγέτες, όπως προκλητικά έκαναν χτες στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, δεν αλλάζει η πραγματικότητα και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν πρώτα και κύρια οι λαοί.

***

Το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, και άλλοι φορείς του λαϊκού κινήματος (ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ, ΕΕΔΥΕ, ΕΕΔΔΑ κ.ά.) έδειξαν χτες, με τη συγκέντρωσή τους στην Αθήνα, την αλληλεγγύη τους στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορεί να λυθεί αν δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες που τον δημιουργούν. Και αυτό σημαίνει ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ρήξη με το κεφάλαιο σε κάθε χώρα. Σημαίνει να δυναμώσει η πάλη κόντρα στην κυβέρνηση, στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, στην ΕΕ και το αστικό κράτος και η απαίτηση η χώρα μας να μη συμμετέχει στα σχέδια των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως κάνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις όλων των παραλλαγών, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ., και συνεχίζει να κάνει και η σημερινή «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δείχνοντας ιδιαίτερη προθυμία να εμπλακεί σε όποια νέα επέμβαση προετοιμάζεται με τα προσχήματα της αντιμετώπισης των «δομών των δουλεμπόρων» ή της «προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών από τους τζιχαντιστές».
Είναι, επομένως, υπόθεση του λαϊκού κινήματος, με τον οργανωμένο αγώνα του, να απαιτήσει από την κυβέρνηση και να επιβάλει καταρχήν μέτρα ανακούφισης και ανθρώπινους χώρους προσωρινής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες, καθώς και για τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για να φτάσουν στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους και να μην εγκλωβίζονται εδώ. Να υπάρξει απειθαρχία στον Κανονισμό του Δουβλίνου 2 και 3 και στη Συνθήκη Σένγκεν, που είναι τα εργαλεία αυτού του εγκλωβισμού. Ταυτόχρονα, οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τη συμμαχία τους, μπορούν να οικοδομήσουν τις προϋποθέσεις ρήξης με το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτός ο αγώνας είναι κοινός για τα ταξικά τους αδέλφια από όλες τις χώρες της περιοχής μας και όλου του κόσμου.

ΗΠΑ Διαδηλώσεις στη Βαλτιμόρη για φόνο 25χρονου Αφροαμερικανού

ΗΠΑ

Διαδηλώσεις στη Βαλτιμόρη για φόνο 25χρονου Αφροαμερικανού

Από τη διαμαρτυρία στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
«Χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει Ειρήνη», φώναζαν το βράδυ της Τετάρτης στο κέντρο της Βαλτιμόρης εκατοντάδες Αμερικανοί, υψώνοντας τη φωνή τους κατά της ταξικής ρατσιστικής αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ που εξολοθρεύει σχεδόν καθημερινά άοπλους, φτωχούς και ως επί το πλείστον Αφροαμερικανούς πολίτες.
Αφορμή για την προχτεσινή διαδήλωση στάθηκε ο προ 10ημέρου θάνατος του 25χρονου Αφροαμερικανού Φρέντι Γκρέι, που απεβίωσε εξαιτίας σοβαρού κατάγματος αυχενικού σπονδύλου που υπέστη στη διάρκεια αναίτιας σύλληψής του από αστυνομικούς. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στις 12 του μήνα ο άτυχος νεαρός, που είχε στην τσέπη ένα μαχαίρι, στη θέα των αστυνομικών πανικοβλήθηκε και έτρεξε. Οι αστυνομικοί τον κυνήγησαν χωρίς άλλη αιτία, τον ακινητοποίησαν μετά από καταδίωξη και τον συνέλαβαν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο νεαρός δεν έφερε τραυματισμό. Τραυματίστηκε, ωστόσο, στη διάρκεια 30λεπτης παραμονής του στο φορτηγάκι της αστυνομίας, όπου, κατά τα φαινόμενα, χτυπήθηκε άγρια στο κεφάλι και τη σπονδυλική στήλη.
Οι διαδηλωτές, μιλώντας προχτές σε δημοσιογράφους, εξέφρασαν την οργή τους για τους συνεχιζόμενους θανάτους κυρίως Αφροαμερικανών πολιτών στη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης και σύλληψης, σημειώνοντας πως το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο και στην πόλη τους, τη Βαλτιμόρη, τονίζοντας: «Εχουμε μία αστυνομία που επιδίδεται ξεκάθαρα σε ανθρωποκυνηγητό εναντίον των Αφροαμερικανών σε αυτήν την πόλη».
Ο θάνατος του Γκρέι επήλθε στις αρχές της βδομάδας και ως χτες δεν είχαν διαλευκανθεί οι ακριβείς συνθήκες τραυματισμού κατά τη σύλληψή του. Η Αφροαμερικανίδα δήμαρχος της πόλης, Στέφανι Ρόουλινγκς - Μπλέικ, διαβεβαίωσε πως θα «ριχτεί φως» με την έρευνα των αρμόδιων αρχών και ότι τα οριστικά αποτελέσματα της νεκροψίας - νεκροτομής θα δημοσιοποιηθούν στις αρχές Μάη.
Πάντως και οι έξι αστυνομικοί που συμμετείχαν στη φονική σύλληψη του αδικοσκοτωμένου νεαρού τέθηκαν προσωρινά σε διαθεσιμότητα. Από αυτούς, οι πέντε είχαν εμπειρία μόλις τριών ετών και ο ένας 17ετή.