Πελετίδης: Ο δήμαρχος της Πάτρας που έκανε την κοινωνική πολιτική απόλυτη προτεραιότητα

 Πελετίδης: Ο δήμαρχος της Πάτρας που έκανε την κοινωνική πολιτική απόλυτη προτεραιότητα

Κώστας Πελετίδης, ο δήμαρχος της Πάτρας που εκλέχθηκε με ΚΚΕ παρά το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός του 3ου δήμου της χώρας είναι πετσοκομμένος από τα μνημόνια η κοινωνική πολιτική είναι απόλυτη προτεραιότητα.

1. Εξασφάλισε την ημερήσια διατροφή για όλους τους απόρους της πόλης.
2. Κάνει την διανομή κατ’ οίκον των μερίδων φαγητού μέσω δικύκλων, για όσους άπορους αδυνατούν να βγουν από το σπίτι είτε λόγω αναπηρίας, είτε λόγω ασθένειας, είτε λόγω ηλικίας.
3. Έφτιαξε κεντρικά μαγειρεία στην Πλαζ για να φτιάχνουν το φαγητό.
4. Προμηθεύτηκε βαν για να μεταφέρει εγκαίρως το ζεστό φαγητό από τα κεντρικά μαγειρεία προς τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία.
5. Καθιέρωσε από από αυτή την σχολική χρονιά κολατσιό για όλους τους μαθητές, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των γονιών τους, προκειμένου να μην γίνεται διάκριση ανάμεσα σε εύπορους και μη.
6. Έχει ήδη ετοιμάσει 13 δομές σε όλη την πόλη, που καλύπτουν γεωγραφικά όλη την Πάτρα, για την διανομή του φαγητού.
7. Μείωση δημοτικών τελών, αύξηση για τη μεγάλη ιδιοκτησία.

Το σύνθημα του Δήμου είναι ένα: “κανείς μόνος του στην κρίση”.

Και οι εργαζόμενοι στο Δήμο προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους.

Έργο των 300.000, στοίχισε μόνο 1000 ευρώ

Χαρακτηριστικό της δημαρχίας Πελετίδη είναι και το έργο της αποκατάστασης της πλαζ στην οποία διασφάλισε πολύ μικρό κόστος, καταφέρνοντας έτσι να λύσει ένα πρόβλημα που σοβούσε εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι αυτή η αποκατάσταση των περίπου 800 μέτρων της Πλαζ, που ένας συμβατικός προϋπολογισμός θα απαιτούσε περί τις 300.000 ευρώ και κατά συνέπεια θα καθιστούσε απαγορευτικό το έργο, ολοκληρώθηκε με μόλις… 1000 ευρώ!

Κι όμως: Τόσο περίπου στοίχησε στους Πατρινούς η αποκατάσταση του δρόμου που οδηγεί στην Πλαζ, ο οποίος επιτρέπει πλέον να φιλοξενούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι λουόμενοι, αλλά παράλληλα να κάνει ασφαλή την διέλευση τροχοφόρων και περιπατητών.

Βασικό μερίδιο σε αυτό τον φθηνό και αποτελεσματικό σχεδιασμό, πιστώνονται ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Παύλος Στάμος, ο (άμισθος) σύμβουλος του Δημάρχου, Δημήτρης Αϊβαλής και ο προϊστάμενος του Γραφείου Κίνησης του Δήμου Πατρέων, Κώστας Ξούρας.

Οι οποίοι κατάφεραν να αξιοποιήσουν κατά το καλύτερο δυνατό τις Υπηρεσίες, τα μηχανήματα και το προσωπικό του Δήμου και με πρακτικές λύσεις, να αποκαταστήσουν το οδόστρωμα. Καθαρίζοντας αρχικά την παραλία από τις μεγάλες πέτρες και τα κομμάτια οδοστρώματος που εδώ και χρόνια είχαν καταρρεύσει και μπαζώνοντας στη συνέχεια όλη την έκταση.

Και βέβαια χρειάστηκε και η πολιτική παρέμβαση του Κώστα Πελετίδη, ο οποίος σε αγαστή συνεργασία με την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου και την Εισαγγελία, παρέκαμψαν δεξιοτεχνικά, τα όποια τυπικά προσκόμματα έφερνε στο έργο, η κρατική γραφειοκρατία…

Το πάρκινγκ στον λαό

Στις 9 Σεπτεμβρίου, συνεργεία του δήμου, παρόντων του δημάρχου, αντιδημάρχων και της προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, άνοιξαν και αφαίρεσαν τις καγκελόπορτες που είχε τοποθετήσει ο ΟΛΠΑ, προσπαθώντας έτσι να εμποδίσει τις εργασίες για τη δημιουργία δύο μεγάλων χώρων στάθμευσης στο ύψος του ναυτικού ομίλου.

Πηγές από τον δήμο αναφέρουν ότι η συγκεκριμένη κίνηση του ΟΛΠΑ ήταν αυθαίρετη και προκλητική, την ώρα που τα έργα για τη δημιουργία των χώρων στάθμευσης είχαν ήδη ξεκινήσει.

Από την πλευρά του, ο Κώστας Πελετίδης κατήγγειλε τον ΟΛΠΑ για την παρεμπόδιση των εργασιών που στόχο έχουν την άμεση λειτουργία των συγκεκριμένων χώρων στάθμευσης, οι οποίοι θα εξυπηρετούν πάνω από 1.000 αυτοκίνητα.

Σε δηλώσεις του σε τοπικά μέσα ο δήμαρχος τόνισε ότι πρόκειται για έργο ζωτικής ανάγκης, το οποίο θα ανακουφίσει άμεσα το κυκλοφοριακό πρόβλημα στο κέντρο της πόλης, θα λειτουργεί δωρεάν και ταυτόχρονα θα επιτυγχάνει την άμεση και δωρεάν μεταφορά οδηγών και επιβατών στο κέντρο μέσω των λεωφορείων που θα δρομολογηθούν.

«Η Δημοτική Αρχή δεν πρόκειται να συμβιβαστεί ούτε να υποχωρήσει στην απαίτησή της για άμεση παραχώρηση όλου του θαλάσσιου μετώπου στον λαό της Πάτρας, προκειμένου να καλυτερεύσει η ποιότητα της ζωής του», ανέφερε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος.

Ο Πελετίδης έδωσε σε άπορους στην Πάτρα την εκμετάλλευση ελαιόδεντρων

Ο Δήμαρχος Πάτρας είχε πρωτοστατήσει και στο να δοθούν ελαιόδεντρα σε άπορους. Πριν ένα χρόνο περίπου, τον Νοέμβρη του 2014 έγραφε σχετικά η ιστοσελίδα cogito ergo sum:
_______________
Επειδή στην Πάτρα κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές πλειοψήφισαν οι κομμουνιστές, είναι φυσικό και επόμενο η δημοτική αρχή να μην ασχολείται με σοβαρά και κεφαλαιώδη προβλήματα της πόλης, όπως κάνει π.χ. ο δήμος Ναυπλιέων, ο οποίος ασχολήθηκε με το να ονομάσει τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο δημότη του. Εμείς εδώ, κολλημένοι κομμουνιστές, επιμένουμε να ασχολούμαστε με τρίχες, όπως π.χ. πώς θα ανακουφίσουμε (έστω και λίγο) τους συμπολίτες μας που υποφέρουν.

Μέσα σ” αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι διοικούντες τον δήμο σκέφτηκαν κάτι απλό: να αξιοποιήσουν κατά τον πιο πρόσφορο τρόπο την δημοτική περιουσία. Κι ανάμεσα στα περιουσιακά στοιχεία τού δήμου υπάρχουν και… ελιές! Μιας και στο σχέδιο πόλης έχουν ενταχθεί αγροί και χωράφια, πολλά των οποίων έχουν ήδη απαλλοτριωθεί προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι, να γίνουν πλατείες, να χτιστούν σχολεία κλπ, είναι λογικό να υπάρχουν μεταξύ τους και κάποια με ελιές. Η απλή σκέψη της δημοτικής αρχής, λοιπόν, ήταν να καταγράψει τις ελιές των απαλλοτριωμένων εκτάσεων και στην συνέχεια να παραχωρήσει το δικαίωμα συλλογής και εκμετάλλευσης του ελαιοκάρπου τους σε άπορες οικογένειες, άνεργους, πολύτεκνους κλπ.

Μοίρασε τις σχετικές άδειες στους δικαιούχους κι εκείνοι ξαμολύθηκαν να βγάλουν το λάδι των οικογενειών τους. Όλα καλά ως εδώ και μπράβο στον δήμαρχο και στην ομάδα του, που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο. Όμως… Όμως, τώρα αρχίζουν τα προβλήματα. Πρώτα-πρώτα, σε κάποια από τα χωράφια που προαναφέραμε, πλάκωσε η αστυνομία για να συλλάβει τους ελαιοσυλλέκτες. Μάταια οι άνθρωποι επέδειξαν την άδεια του δήμου κι άδικα διαμαρτυρήθηκαν, αφού τα όργανα της τάξης ήσαν ανένδοτα: έπρεπε να συλλάβουν τους κλέφτες και να τους προσαγάγουν για εξακρίβωση στοιχείων.

Ευτυχώς, κάποιος από τους «κλέφτες» κατάφερε και ενημέρωσε τηλεφωνικά την αρμόδια του δήμου, η οποία έσπευσε στο αστυνομικό τμήμα. Στην ερώτησή της «γιατί τους συλλάβατε, αφού σας έδειξαν την άδεια με την υπογραφή τού δημάρχου;», η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Κυρία μου, τόσα χρόνια αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς οι αστυνομικοί για να βγάζουμε το λάδι μας»! Τελικά, οι εκπρόσωποι του νόμου κατάλαβαν ότι η υπόθεση δεν θα εξελισσόταν προς το συμφέρον τους αν την παρατραβούσαν και άφησαν ελεύθερους τους «εγκληματίες».

Πρόλαβαν, όμως, να προσθέσουν «πείτε τους, τουλάχιστον, να φέρουν και σε μας κανένα τενεκέ λάδι». Ανοίγουμε παρένθεση για να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση. Φυσικά, οι αστυνομικοί τού τοπικού τμήματος δεν πήγαιναν οι ίδιοι να μαζέψουν ελιές. Γι' αυτή την δουλειά υπήρχαν συνεργεία με τον κατάλληλο εξοπλισμό (όχι σαν τους φουκαράδες που τους κάλεσε ο δήμος να μζέψουν ελιές κι εκείνοι δεν είχαν ούτε λιόπανα).

Οι αστυνομικοί έκαναν, απλώς, τα στραβά μάτια ενώ, παράλληλα, φρόντιζαν να απομακρύνουν τους περίεργους. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε. Ανακουφισμένοι, οι άνθρωποι γύρισαν στα σπίτια τους. Όμως, εκεί τους περίμενε άλλη μια έκπληξη. Δυο υπάλληλοι του δήμου πήγαν με άγριες διαθέσεις για «τσαμπουκά», επειδή «αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς με τους αστυνομικούς και μοιραζόμαστε το λάδι χρόνια τώρα»!

Προφανώς, οι δυο υπηρέτες τού δήμου ήσαν σίγουροι πως είχαν αποκτήσει κάποιο δικαίωμα χρησικτησίας επί της δημοτικής περιουσίας. Οι -έκπληκτοι με όσα τους συνέβαιναν- άνθρωποι ξανατηλεφώνησαν στην αρμόδια, η οποία ζήτησε να μιλήσει με τους «διαμαρτυρόμενους» δημοτικούς υπαλλήλους και τους επέπληξε αυστηρά, προειδοποώντας τους για τις συνέπειες που θα είχαν αν επέμεναν. Τελικά, εκείνοι κατάλαβαν ότι ο «τσαμπουκάς» τους δεν θα έβγαζε πουθενά και αναγκάστηκαν να φύγουν.

Όχι, όμως, δίχως να προσθέσουν με αγανάκτηση: «τέτοιες μαλακίες κάνει ο Πελετίδης και δεν πρόκειται να ξαναβγεί». Το ότι κανένας δεν πίστεψε ότι αυτοί οι δυο ψήφισαν Πελετίδη, δεν έχει καμμιά σημασία. Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται απίθανα, περιμένετε διότι δεν φτάσαμε ακόμη στο καλύτερο. Το ίδιο βράδυ, παρουσιάστηκαν σε άλλη οικογένεια ελαιοσυλλεκτών τέσσερις ιερείς τής κοντινής εκκλησίας, απαιτώντας να σταματήσει αμέσως η διαδικασία συλλογής τού ελαιοκάρπου, διότι «αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς χρόνια τώρα, για να βγάζουμε το λάδι για τα καντήλια της εκκλησίας»(!)

Φυσικά, έγινε πάλι το -συνηθισμένο πια- τηλεφώνημα στην αρμόδια. Όμως, οι εν λόγω ιερείς ήσαν τόσο φορτικοί και τόσο επίμονοι ώστε χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του δημάρχου για να πειστούν να αποχωρήσουν και να αφήσουν τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Προφανώς, οι σεμνοί λευίτες διαπίστωσαν με αγανάκτηση ότι ο κομμουνιστής (και, σίγουρα, άθεος) δήμαρχος δεν έδινε δεκάρα για τα καντήλια τους… Αυτή ήταν η μικρή σημερινή μας ιστορία.

Την οποία, βεβαίως, μη περιμένετε να διαβάσετε και σε κάποια τοπική εφημερίδα ή να ακούσετε σε κάποιο τοπικό κανάλι. Σκεφτείτε, όμως: αν οι εφημερίδες και τα κανάλια δεν ήσαν όπως είναι, ποιόν λόγο ύπαρξης θα είχαν τα ιστολόγια; Τελειώνω. Είτε σας αρέσουν οι ιστορίες λαδιού είτε όχι, δείτε -ή και ξαναδείτε- την πρώτη ιστορία («Το Ρολόι») από την εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία «Το κανόνι και τ” αηδόνι«, των Ιάκωβου και Γιώργου Καμπανέλλη (σε σενάριο του πρώτου). Θα ξοδέψετε 34 λεπτά από την ζωή σας αλλά δεν θα μετανοιώσετε ποτέ.

Πηγή: Αγώνας Κρήτης

«Παραιτηθείτε απ' τον αγώνα της ικανοποίησης των αναγκών σας»

«Παραιτηθείτε απ' τον αγώνα της ικανοποίησης των αναγκών σας»

Με τη βοήθεια δηλώσεων υπουργών της κυβέρνησης, ήρθε στο προσκήνιο της δημοσιότητας το κάλεσμα της διαδικτυακής πρωτοβουλίας «Παραιτηθείτε» για κινητοποίηση στις 15 Ιούνη στην Αθήνα, στο Σύνταγμα, και στη Θεσσαλονίκη, στο Λευκό Πύργο.

Ολες αυτές τις μέρες έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για το ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτήν την κίνηση, ποιοι είναι δηλαδή οι συνδιοργανωτές αυτής της πρωτοβουλίας. Για να μη μείνουμε στην ονοματολογία, για μας είναι αρκετό να πούμε ότι η καμπάνια αυτή στελεχώνεται από παράγοντες του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκονται σήμερα σε θέση αντιπολίτευσης. Δεν υιοθετήθηκε ανοιχτά, για ευνόητους λόγους, από τις επίσημες ηγεσίες των αντίστοιχων κομμάτων. Αξίζει δε να επισημάνουμε ότι προβλήθηκε με προκλητικό τρόπο από το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έντυπων και ηλεκτρονικών, ενώ και η ίδια η κυβέρνηση αποδείχτηκε ο πιο καλός διαφημιστής αυτής της πρωτοβουλίας.

Πρωτοβουλία με αντιδραστικό περιεχόμενο

Ενδεικτικό, βέβαια, για το τι υπηρετεί η συγκεκριμένη κίνηση είναι το κεντρικό σύνθημα «ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ - Ούτε χρώματα, ούτε κόμματα - ούτε συνδικάτα». Κάτι μας θυμίζει! Πρόκειται για την προσπάθεια να αποκτήσουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ. τους δικούς τους «αγανακτισμένους». Για να γίνει κατανοητό ποιον πραγματικά εξυπηρετεί αυτή η πρωτοβουλία ας δούμε τα συνθήματα που υιοθετεί:
«Ζητάμε επιτέλους συνεννόηση χωρίς εχθρική συμπεριφορά απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη - γρήγορη έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια στα πρότυπα της Κύπρου - δραστική μείωση του ΦΠΑ και των νέων έμμεσων και άμεσων φόρων τους οποίους επιβαρυνόμαστε για τις... "αυταπάτες" κάποιων ανεύθυνων πολιτικών - δραστικές περικοπές δαπανών παντού, να μπει ένα τέλος στο σπάταλο κράτος - ζητάμε αξιοκρατία και όχι "βόλεμα" του κομματικού στρατού της αριστερο-δεξιάς συγκυβέρνησης - άμεσα μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής μας - λέμε όχι στη δημιουργία ψεύτικων εχθρών στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας - όχι στον άκρατο λαϊκισμό, στη χειραγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον ταξικό στιγματισμό συμπολιτών μας από την αριστερο-δεξιά συγκυβέρνηση - η θέση της χώρας μας στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη και η οικονομία μας πρέπει επιτέλους να βρεθεί σε συνθήκες ανάπτυξης - ήρθε η ώρα όλοι οι Ελληνες να ενωθούμε κατά του παλαιοκομματισμού, ο οποίος μας έφερε σε αυτή την τραγική οικονομική κατάσταση (...)».
Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη, δήθεν αχρωμάτιστη, πρωτοβουλία είναι βαθιά πολιτικοποιημένη και υπηρετεί συγκεκριμένες ταξικές επιλογές. Υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου. Υιοθετεί τον καπιταλιστικό «μονόδρομο» και είναι σημαιοφόρος της ΕΕ. Προβάλλει την ανάγκη γρήγορης εξόδου της Ελλάδας από τα μνημόνια, όχι βέβαια καταργώντας αυτά και το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που τα συνοδεύει, αλλά πιέζοντας για γρήγορη υλοποίηση όλων των προαπαιτούμενων που εκκρεμούν.
Ανεμίζοντας σημαίες της Ελλάδας και της ΕΕ επιχειρούν, όπως άλλωστε και η κυβέρνηση, να παρουσιάσουν την προσδοκώμενη «ανάπτυξη» ως εθνική - υπερταξική υπόθεση, που θα ωφελήσει όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες. Επιδιώκουν να γίνει λαϊκή υπόθεση η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου, που οδηγεί, είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε θυσίες διαρκείας. Να παραιτηθούν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ακόμα και από την ιδέα για δυνατότητα κάλυψης των αναγκών τους.
Εχουν αλλεργία στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Ξορκίζουν τα συνδικάτα και το ενδεχόμενο οργάνωσης του λαού με ταξικό προσανατολισμό. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, αναφερόμενος στις απεργίες στα λιμάνια και τις κινητοποιήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στα νοσοκομεία, σχολίασε πως «δεν θα πρέπει τα συνδικάτα να προσθέτουν προβλήματα αυτή τη στιγμή στη χώρα (...) Τα καταφέρνει καλά η κυβέρνηση μόνη της. Διαλύει μόνη της τη χώρα. Ας μην τη βοηθάμε κάποιοι», ενώ ταυτόχρονα αναφερόμενος στη συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε», έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι το Ποτάμι δε θα την καπελώσει, αλλά αρκετά στελέχη του θα συμμετάσχουν για να στείλουν το μήνυμα πως «αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί».

Εφεδρεία του συστήματος

Πρόκειται για ιδεολογική αντεπίθεση της αστικής τάξης προκειμένου να εγκλωβιστούν τα όνειρα και οι ελπίδες των εργαζομένων στα ασφυχτικά πλαίσια μιας κοινωνίας που σαπίζει, να μη συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται, δεν αλλάζει, να εξαφανιστεί από το οπτικό τους πεδίο οποιαδήποτε άλλη διέξοδος. Θέλουν να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική ότι δεν υπάρχουν λύσεις έξω από το πλαίσιο του συστήματος. Να τον περιορίσουν στην ουτοπική αναζήτηση μιας φιλολαϊκής διαχείρισης σ' αυτό το πλαίσιο, που θα είναι προϊόν μιας συμφωνίας ή διαπραγμάτευσης με τους καπιταλιστές, την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αυτούς δηλαδή που έχουν σήμερα τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους. Να περιοριστεί και να εκτονωθεί η λαϊκή αντίδραση σε μια απλή κυβερνητική εναλλαγή.
Παρότι οι πρώτες απόπειρες κινητοποίησης των «Παραιτηθείτε» δεν έχουν μεγάλη μαζικότητα, δεν πρέπει να υποτιμηθούν ως ακίνδυνες. Η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες διεργασίες παρεμβαίνουν μια σειρά μηχανισμών, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, με πολλαπλούς στόχους και επιδιώξεις.
Πρόκειται, εκτός όλων των άλλων, και για συμβολή στην επιχείρηση αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, που βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα και θα φανεί στη συνέχεια. Ας θυμηθούμε, άλλωστε, τη συμβολή του επίσης «χωρίς κόμματα και συνδικάτα» κινήματος των «αγανακτισμένων». Κούφιες αντιμνημονιακές «κορόνες» στις «πάνω» και τις «κάτω» πλατείες, με αποτέλεσμα τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, τη φασιστική Χρυσή Αυγή να μεγαλώνει και να παγιώνει τα εκλογικά της ποσοστά, και έναν κόσμο που είχε παρασυρθεί να οδηγείται στην απογοήτευση και την ενσωμάτωση. Ας θυμηθούμε τι πέτυχαν τέτοιες κινήσεις σε μια σειρά από χώρες, που είτε λειτούργησαν ως μοχλοί εκτόνωσης και ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας (Αργεντινή, Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.) είτε ακόμη και σε αντιδραστική κατεύθυνση (Χιλή, Ουκρανία).

Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο...

Ενα τέτοιο «κίνημα» δεν έχει στόχο την αντιλαϊκή πολιτική αλλά, αντίθετα, πιέζει για την επιτάχυνσή της. Γι' αυτό αποτελεί βολικό και ιδανικό αντίπαλο της κυβέρνησης. Βρίσκεται στην ίδια όχθη με την κυβέρνηση, απέναντι σε ένα εργατικό κίνημα που διεκδικεί την ικανοποίηση των αναγκών αυτών που είναι οι δημιουργοί του πλούτου. Οι «νέες πλατείες» δεν υιοθέτησαν ούτε ένα αίτημα αποκατάστασης των απωλειών των εργαζομένων και των συνταξιούχων, δεν έχουν καν στο λεξιλόγιο τον όρο λαϊκές ανάγκες. Οπως και η κυβέρνηση, συνδέουν την όποια μελλοντική ανακούφιση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων με την αποδοχή των παραγόντων που την επιδεινώνουν. Η κούφια αντιπαράθεση νεοφιλελεύθερων με σοσιαλδημοκράτες κρύβει ότι βρίσκονται κάτω από την ίδια σημαία, αυτή των αναγκών της αστικής τάξης. Η κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης προτιμάει την αντιπαράθεση που κρύβει την ουσία των δεινών του λαού και άλλοτε αυτή εστιάζεται στο ποιος είναι παλαιοκομματικός, ποιος έχει «ηθική υπεροχή», ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής κ.ο.κ.

Οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν το δικό τους κίνημα, το δικό τους δρόμο

Οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει και μπορούν να ανασυνταχτούν και να οργανώσουν γρήγορα και αποφασιστικά την αντεπίθεσή τους. Να απαλλαχτούν από το φόβο, τις προκαταλήψεις και τη μοιρολατρία. Αυτός ο δρόμος απαιτεί οργανωμένο κίνημα, που δεν ρίχνει άσφαιρα, που δεν εγκλωβίζεται στις ψευτοαντιπαραθέσεις του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης, που το μόνο που επιδιώκουν είναι, από τη μία, η δική τους αναρρίχηση στην εξουσία και, από την άλλη, η υπεράσπιση των επιμέρους συμφερόντων των τμημάτων του κεφαλαίου που υπηρετεί ο καθένας απ' αυτούς. Αυτός ο δρόμος απαιτεί ένα κίνημα μαζικό, ριζωμένο στους χώρους που ζει και εργάζεται ο λαός. Απαιτεί κίνημα πολιτικοποιημένο, που σημαδεύει τον πραγματικό εχθρό, με σαφή αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Που δεν κάνει αγώνα για τον αγώνα, δε χάνεται στη θολούρα κούφιων αντιπαραθέσεων τύπου «αγανακτισμένων» ή τύπου «παραιτηθείτε». Τέτοιοι αγώνες βολεύουν το κεφάλαιο, εκτονώνουν τη λαϊκή αντίδραση, έχουν αντιδραστικό περιεχόμενο γιατί κρύβουν τα πραγματικά αίτια των δεινών του λαού προκειμένου να κρύψουν και τις λύσεις που είναι προς όφελός του.
Αυτός ο δρόμος απαιτεί ουσιαστικές αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων, απαιτεί ένα ισχυρό ΚΚΕ.

Του Δημήτρη ΞΕΚΑΛΑΚΗ*
*Ο Δημήτρης Ξεκαλάκης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής

Το νέο Ταμείο: Αναγκαίο κακό ή στρατηγική επιλογή;

Το νέο Ταμείο: Αναγκαίο κακό ή στρατηγική επιλογή;

Μετά την ιδιωτικοποίηση των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων, ετοιμάζονται άλλα είκοσι τρία προς πώληση

Συχνά στην κυβερνητική προπαγάνδα, οι ιδιωτικοποιήσεις αλλά και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας παρουσιάζονται ως αναγκαίο κακό, ως επιλογή που απορρέει από την πίεση των δανειστών, από τα μνημόνια.

Προσπαθεί να κρύψει την ουσία, ότι δηλαδή αυτή αποτελεί για τη σημερινή κυβέρνηση, όπως και για τις προηγούμενες, μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα, που συνδέεται με τις συνολικότερες ανάγκες του κεφαλαίου. Οι μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση των αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν βασικό στόχο του οδικού χάρτη για την έξοδο από την κρίση και την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, στην πρόσφατη «έκθεση για τη νομισματική πολιτική», είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, τονίζοντας ότι η υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η ταχεία προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων όχι μόνο βοηθάνε στη δημοσιονομική προσαρμογή και την αποκλιμάκωση του κρατικού χρέους, αλλά και ότι αποτελούν «τα ισχυρότερα μέσα» για την προώθηση της επενδυτικής δραστηριότητας και την επίτευξη διατηρήσιμου ρυθμού ανάπτυξης.

Το νέο Ταμείο

Με πρόσφατο νόμο, ο οποίος αποτελεί προαπαιτούμενο για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου, δημιουργήθηκε το νέο ταμείο με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ».
Μια εταιρεία που δεν ανήκει στο Δημόσιο ή στον ευρύτερο κρατικό τομέα και λειτουργεί με βάση τους κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας.
Η διάρκεια της εταιρείας καθορίστηκε στα ενενήντα εννέα χρόνια (99), ενώ το μετοχικό της κεφάλαιο ανέρχεται στα 40 εκατ. ευρώ, το οποίο και θα καλυφθεί στο σύνολό του από το ελληνικό Δημόσιο.
Στην εταιρεία εντάσσονται τέσσερις θυγατρικές εταιρείες:
α) Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), σκοπός του οποίου είναι η επίτευξη της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικό συστήματος και έχει συμμετάσχει στις διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών. Σήμερα η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών ανέρχεται στην Εθνική Τράπεζα στο 40,39%, στην Τράπεζα Πειραιώς στο 26,42%, στην Alpha Bank στο 11,01% και στην Eurobank στο 2,38%.
β) Το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), σκοπός του οποίου είναι να προωθήσει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΚΟ, υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, οδικούς άξονες κ.λπ.) και ακίνητης περιουσίας.
γ) Η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ (ΕΤΑΔ), η οποία διαχειρίζεται ένα πολύ σημαντικό χαρτοφυλάκιο ακινήτων που περιλαμβάνει 277 τουριστικά ακίνητα, μεταξύ των οποίων Ξενία, μαρίνες, κάμπινγκ, γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, μουσεία, ιαματικές πηγές κ.ά. Επίσης, διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο 12 ολυμπιακών ακινήτων και 71.459 ακίνητα της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, συνολικής έκτασης περίπου 3,5 εκατ. στρεμμάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται 538 αρχαιολογικοί χώροι αλλά και 597 νησιά.
δ) Η Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών ΑΕ (ΕΔΗΣ), η οποία συστάθηκε με τον ίδιο νόμο και η οποία θα διαχειρίζεται τις συμμετοχές του κράτους στις δημόσιες επιχειρήσεις. Σε πρώτη φάση, της μεταβιβάστηκαν ήδη οι μετοχές του ΟΑΣΑ, ΟΣΥ ΑΕ, ΣΤΑΣΥ ΑΕ, ΟΑΚΑ και ΕΛΤΑ ΑΕ, ενώ από τον Σεπτέμβρη αναμένεται να της μεταβιβαστούν οι μετοχές και άλλων επιχειρήσεων όπως της ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό, Κτιριακές Υποδομές, ΔΕΗ κ.λπ.
Η Εταιρεία διοικείται από τη Γενική Συνέλευση του μοναδικού μετόχου, του ελληνικού Δημοσίου, από το Εποπτικό Συμβούλιο, το οποίο εκλέγει και το Διοικητικό Συμβούλιο. Το Εποπτικό Συμβούλιο είναι πενταμελές με πενταετή θητεία. Τρία μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται από το ελληνικό Δημόσιο μετά τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΕΜΣ, ενώ τα υπόλοιπα δύο μέλη, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος, επιλέγονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ΕΜΣ μετά από σύμφωνη γνώμη του υπουργού Οικονομικών.
Η εταιρεία μπορεί να αξιοποιεί οποιαδήποτε μορφή και μέθοδο ιδιωτικοποίησης, προκειμένου να διαχειριστεί τα περιουσιακά της στοιχεία.
Τα δε έσοδα της εταιρείας κατά 50% θα πηγαίνουν στον ειδικό λογαριασμό για την πληρωμή του κρατικού χρέους και κατά 50% θα αξιοποιούνται για την πραγματοποίηση επενδύσεων.
Τέλος, η εταιρεία, αξιοποιώντας το νομοθετικό πλαίσιο απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, μπορεί να προσλαμβάνει συμβασιούχους ορισμένου χρόνου ή έργου, ακόμα και να συνάπτει συμβάσεις δανεισμού εργαζομένων!!! (άρθρο 203).
Η κυβέρνηση, παρά τις όποιες αμφισημίες σε διάφορες δηλώσεις υπουργών που κατά βάση απευθύνονται στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, με στόχο να επιτευχθούν τα έσοδα των 6,1 δισ. ευρώ που προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο. Τα οποία θα προέλθουν από τις 19 ιδιωτικοποιήσεις και τα οποία κατανέμονται σε 1,3 δισ. για το 2016, 3,2 δισ. για το 2017 και 1,6 δισ. για το 2018, μέχρι δηλαδή το τέλος του προγράμματος.
Ηδη ολοκληρώνει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, των 14 περιφερειακών αεροδρομίων και του Ελληνικού. Στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, στις 25 Μάη δημοσιοποίησε τον οδικό χάρτη των 19 ιδιωτικοποιήσεων, του επιχειρησιακού προγράμματος αξιοποίησης του ΤΑΙΠΕΔ.
Σε αυτές τις 19 περιλαμβάνονται: περιφερειακά αεροδρόμια, Ελληνικό, Αστέρας Βουλιαγμένης, Αφάντου στη Ρόδο, ΔΕΣΦΑ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ (ROSCO), Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Μαρίνες, Εγνατία Οδός, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ, ΕΛΤΑ και οι ηλεκτρονικές δημοπρασίες ακινήτων.
Το ΤΑΙΠΕΔ προχωράει στην πρόσληψη τεχνικών συμβούλων για την αποτίμηση και την αξιοποίηση των υπόλοιπων 23 περιφερειακών αεροδρομίων, τα οποία δεν περιλαμβάνονται στη σύμβαση παραχώρησης της FRAPORT - SLENTEL.

Οι επιπτώσεις

α) Για το κεφάλαιο
Δέσμευση για 99 χρόνια του συνόλου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων αλλά και συνδιαχείρισή τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον ΕΜΣ, προς όφελος της εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους αλλά και των αναγκών του κεφαλαίου, στηρίζοντας τα επενδυτικά τους σχέδια.
Ενα σημαντικό τμήμα των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις, το 50%, πηγαίνει στην αξιοποίηση του κρατικού χρέους.
Η αναγκαιότητα, όμως, για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ βαθύτερη από την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους.
Συνδέεται με την ανάγκη να βρουν διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, νέους τομείς για να εκμεταλλευτούν. Σχετίζεται με την ανάγκη θωράκισης της ανταγωνιστικότητας και ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Γι' αυτό άλλωστε και η στρατηγική επιλογή σε επίπεδο ΕΕ για την απελευθέρωση των αγορών και την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ και πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση.
Σχετίζονται άμεσα με τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της χώρας μας για τη μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο ενεργειακό και μεταφορικό. Γι' αυτό έχουν ειδικό, σημαντικό βάρος στις ιδιωτικοποιήσεις οι τομείς της Ενέργειας και των Μεταφορών, καθώς και οι υποδομές που συνδέονται με αυτούς τους τομείς.
β) Για την εργατική τάξη και τη λαϊκή οικογένεια
Με την πολιτική απελευθέρωσης των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις θα έχουμε μια περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Πιο ακριβά εμπορεύματα και υπηρεσίες. Ακόμα πιο απλησίαστες θα γίνουν για τη λαϊκή οικογένεια οι διακοπές και η αναψυχή, η αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων. Ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στις συγκοινωνίες των απομακρυσμένων και αραιοκατοικημένων περιοχών της χώρας.
Χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων σε αυτές. Τις ιδιωτικοποιήσεις ακολουθούν η μείωση του εργατικού δυναμικού, περαιτέρω ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με συνέπεια την εντατικοποίηση της εργασίας και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Τέλος, ορισμένες από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να επιφέρουν αρνητικές συνέπειες στην ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, όπως για παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Ιδιωτικοποίηση η οποία καλύπτεται από την αυξημένη προστασία, συνταγματικού χαρακτήρα, του σκανδαλώδους νομοθετικού διατάγματος 2687/1953 στο οποίο έχει υπαχθεί η επένδυση.
Ο αγώνας των εργαζομένων και του λαού ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορεί να είναι αποσπασμένος ούτε να εγκλωβίζεται σε ανούσια και παρωχημένα αιτήματα για επιστροφή στο κρατικό μονοπώλιο και για παραμονή των επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο. Αλλά αντίθετα, πρέπει να σημαδεύει τα πραγματικά αίτια και τους υπευθύνους, να συνδέεται με τη γενικότερη πάλη για αποκατάσταση των απωλειών, έχοντας στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών, ενταγμένα στη λογική της λαϊκής αντεπίθεσης για συνολικότερες ρήξεις και ανατροπές στο επίπεδο εξουσίας, οικονομίας και κοινωνίας.

Του Νίκου ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Νίκος Καραθανασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Οικονομίας

Δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός...

Δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός...

«Κλείνει ένας κύκλος (...) Με την πρώτη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε ο πιο σημαντικός και δύσκολος κύκλος του προγράμματος (...) Ολες οι κυβερνητικές προσπάθειες πλέον επικεντρώνονται σε ένα στρατηγικό στόχο: Στην προώθηση της δίκαιης ανάπτυξης».
Με τα παραπάνω λόγια, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Πέμπτη σε κυβερνητική εκδήλωση στο Μουσείο της Ακρόπολης, επιχείρησε να λανσάρει στο λαό... δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός: Να τον πείσει, δηλαδή, ότι «τα δύσκολα τέλειωσαν», αλλά και ότι από δω και πέρα έρχεται η «δίκαιη ανάπτυξη», από την οποία θα βγουν τάχα όλοι ωφελημένοι.
Στο ίδιο μήκος κύματος, όλη την περασμένη βδομάδα, τα κυβερνητικά επιτελεία ισχυρίζονταν ότι «η σελίδα γύρισε και το νέο κεφάλαιο είναι πολύ πιο όμορφο». Τώρα που τελείωσε η διαπραγμάτευση και έκλεισε η «αξιολόγηση», λένε τα στελέχη της κυβέρνησης, μπορούμε να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», να ασχοληθούμε με την «καθημερινότητα» των πολιτών, για μια «καλύτερη επόμενη μέρα», για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου τα καλά θα μοιραστούν στους πολλούς»...

Ολο και πιο δυσβάσταχτη η κάθε «επόμενη μέρα» για το λαό

Αλλά ας πάρουμε τα παραμύθια της κυβέρνησης με τη σειρά, ξεκινώντας από τα περί «κλεισίματος του πιο σημαντικού κύκλου» και «γυρίσματος της σελίδας»...
Αλήθεια, ποια «σελίδα γύρισε» για το λαό, την ώρα που όχι μόνο διατηρούνται στο ακέραιο οι τεράστιες απώλειές του, αλλά διευρύνονται με την προσθήκη νέων βάρβαρων μέτρων; Για ποιο «νέο κεφάλαιο» τού μιλάνε όταν όχι μόνο εξοβελίζεται ως «μη ρεαλιστική» η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του, αλλά γίνεται και συστηματική προσπάθεια για να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη ζωή χωρίς δικαιώματα;
Κόντρα στο απατηλό αφήγημα που λέει ότι «τα δύσκολα τέλειωσαν», η αλήθεια είναι ότι η «επόμενη μέρα» για το λαό θα καθορίζεται από τα νέα δυσβάσταχτα βάρη που του φόρτωσαν, πάνω στις τεράστιες απώλειες που ήδη είχε υποστεί και τις οποίες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατήρησε στο ακέραιο.
Πολύ περισσότερο, τα νέα μέτρα που ψηφίστηκαν, όπως η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, η νέα απογείωση των έμμεσων φόρων και του ΦΠΑ, η μείωση των επικουρικών συντάξεων και ο συνολικότερος επανυπολογισμός όλων των συντάξεων, η πλήρης απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο «αυτόματος κόφτης» κ.ο.κ., είναι μέτρα που θα ξετυλίγονται σταδιακά, επιφέροντας νέα χτυπήματα στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και καθιστώντας την κάθε «επόμενη μέρα» όλο και πιο δυσβάσταχτη για το λαό.
Κι όλα αυτά, βέβαια, ενώ στο... «νέο κεφάλαιο» της δεύτερης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου μπαίνει, μεταξύ άλλων, η ενίσχυση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, βάσει των απαιτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων.
Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο ισχυρισμός ότι τώρα ήρθε η ώρα να ασχοληθεί η κυβέρνηση με την «καθημερινότητα των πολιτών» είναι τουλάχιστον προκλητικός: Λες και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίσανε έως τώρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της περιβόητης πρώτης «αξιολόγησης», δεν αφορούν στην καθημερινότητα του λαού, αλλά... του γείτονα!
Στην πραγματικότητα, η «στροφή στην καθημερινότητα», για την οποία μιλά η κυβέρνηση, είναι ακριβώς η έμφαση στην εξειδίκευση της αντιλαϊκής της πολιτικής σε κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων και του λαού, σε συνδυασμό με ορισμένα μέτρα - «ασπιρίνες» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας που οξύνεται εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

«Προβάδισμα» στην εκμετάλλευση

Τα κυβερνητικά επιτελεία, βέβαια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός είναι τέτοια που το παραμύθι για τα «δύσκολα που τέλειωσαν» δεν μπορεί να φτουρήσει από μόνο του: Χρειάζεται να συμπληρωθεί με το κάλπικο αφήγημα της «δίκαιης ανάπτυξης», το οποίο μάλιστα ο πρωθυπουργός φρόντισε να το γαρνίρει στην ομιλία του την Πέμπτη με διάφορα περί «μοιράσματος των ωφελειών», «παραγωγής βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβόμενων θέσεων εργασίας», «σταδιακής ένταξης στην παραγωγή όλου εκείνου του δυναμικού που βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της ανεργίας» κ.ο.κ.
Πολύ περισσότερο, επιχειρώντας να απαντήσει στην πείρα του λαού, που επιβεβαιώνει ότι είναι ακριβώς ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης αυτός που τον έχει οδηγήσει σε όσα βιώνει σήμερα, η κυβέρνηση προσπαθεί να λανσάρει ως διαφορετικό το... «αριστερό μοντέλο» για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
«Χαοτικές οι διαφορές μας με όσους κατέστρεψαν τη χώρα», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, «για εκείνους πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας είναι τα συντρίμμια που άφησαν: Συρρικνωμένοι μισθοί και συντάξεις, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και ασφυκτική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα (...) Επενδύσεις με χαμηλό κόστος εργασίας (...) Διανομή υπέρ των λίγων με μείωση φορολογικών συντελεστών για τα υψηλά εισοδήματα»...
Αντίθετα, σημείωνε η «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, «μόνο διατηρώντας το προβάδισμά τους σε παραγωγικότητα, αποδοτικότητα και καινοτομία μπορούν οι ανεπτυγμένες οικονομίες να αντέξουν στον ανταγωνισμό».
Αυτό που δε λέει, βέβαια, η κυβέρνηση, είναι ότι τα συντρίμμια για τα οποία κάνουν λόγο, όχι μόνο τα διατήρησαν, αλλά τα πολλαπλασίασαν - ενώ τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά είναι μπροστά - ακριβώς γιατί το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης, συνολικότερα η επίθεση εναντίον όλων των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, είναι η πρώτη ύλη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με όσα κοσμητικά επίθετα και αν την «γαρνίρει» το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου.
Πάνω σε αυτήν ακριβώς την αντιλαϊκή βάση έρχεται να πατήσει και η προσπάθεια του κεφαλαίου για «προβάδισμα σε παραγωγικότητα, αποδοτικότητα και καινοτομία», τα οποία φυσικά δε συνιστούν στοιχεία «δίκαιης ανάπτυξης» ούτε αποτελούν... «εμπνεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, αναπαράγονται συστηματικά από τις αστικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, καθώς στον καπιταλισμό άνοδος της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας σημαίνει άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα όσα παράγει η εργατική τάξη και στους μισθούς, σε συνδυασμό με το «προβάδισμα στην καινοτομία» σημαίνει παράλληλα αύξηση της ανεργίας, αφού με την καπιταλιστική ιδιοποίηση η αύξηση της παραγωγικότητας όχι μόνο δεν πάει στη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την αύξηση των μισθών των εργαζομένων, αλλά, αντίθετα, κάνει χιλιάδες εργαζόμενους «περιττούς» για τους καπιταλιστές...

Αποκαλυπτήρια για το «κοινωνικό πρόσημο» της «δίκαιης ανάπτυξης»

Αντίστοιχα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση «ξιφουλκεί», υποτίθεται, κατά του «μοντέλου» των προκατόχων της με τη «διανομή υπέρ των λίγων», τη «μείωση των φορολογικών τους συντελεστών» κ.τ.λ., ο ίδιος ο νέος «αναπτυξιακός νόμος» που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, προβάλλοντάς τον ως ένα από τα κεντρικά στοιχεία της «επόμενης σελίδας», με τα νέα προκλητικά προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις νέες φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις κ.ο.κ., ενώ από την άλλη ξεζουμίζουν το λαό, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του περιβόητου «κοινωνικού πρόσημου» και της «δίκαιης ανάπτυξης» για τα οποία μιλάνε.
Το ίδιο ισχύει και για όλη τη βεντάλια των «χρηματοδοτικών εργαλείων» που διαφημίζει η κυβέρνηση, όπως το «πακέτο Γιούνκερ», το ΕΣΠΑ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, η «Αναπτυξιακή Τράπεζα» κ.τ.λ., καθώς και τις δεσμεύσεις της για «επανεκκίνηση μεγάλων έργων υποδομής»: Ολα τους αφορούν το μεγάλο κεφάλαιο, την εξασφάλιση παραπέρα στήριξης των επενδύσεών του, πάνω στο «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» που έχει διαμορφώσει η αντεργατική επίθεση, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις «απελευθερώσεις» σημαντικών κλάδων και τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, συνολικότερα με τη διαμόρφωση του «αποτελεσματικού και φιλικού προς τις επενδύσεις κράτους», για το οποίο έκανε λόγο και προχτές ο Αλ. Τσίπρας.
Αυτή η απλόχερη στήριξη των επενδύσεων του κεφαλαίου επιχειρείται να κουκουλωθεί με το παραμύθι της «δημιουργίας βιώσιμων και αξιοπρεπών θέσεων εργασίας», όταν στην πραγματικότητα οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, όχι μόνο θα είναι στην πλειοψηφία τους προσωρινές και με συνθήκες γαλέρας, όχι μόνο ουσιαστικά θα επιδοτούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά θα είναι πολύ λιγότερες από τις θέσεις που θα χάνονται, ανεξάρτητα από το πώς στατιστικά θα συγκαλύπτονται από το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε δύο και τρεις εργαζόμενους. Το αποδεικνύει και η πείρα των 700.000 ανέργων που υπήρχαν ήδη προ κρίσης, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και η πείρα των προηγούμενων αναπτυξιακών προγραμμάτων που, σε βάθος δεκαετίας και βάλε, με το ζόρι δημιούργησαν 77.000 νέες θέσεις εργασίας...
Μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι λίγες μέρες πριν από την προχτεσινή κυβερνητική φιέστα για τη «δίκαιη ανάπτυξη», ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στην έκθεση «Ποσειδώνια», σε εκπροσώπους των εφοπλιστών και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, είχε δηλώσει ανοιχτά ότι «το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος»...
«Μοντέλο» της... «δίκαιης ανάπτυξης» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, δηλαδή, είναι τα αμύθητα κέρδη των εφοπλιστών, οι δεκάδες προκλητικές φοροαπαλλαγές τους, η μαύρη εργασία στα ποντοπόρα πλοία, τα απλησίαστα για το λαό εισιτήρια της ακτοπλοΐας, τα νησιά που μένουν χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση ανάλογα με τα συμφέροντα των εφοπλιστών κ.ο.κ... Είναι η εκτόξευση των κερδών του εφοπλιστικού κεφαλαίου και ο πολλαπλασιασμός του ελληνόκτητου στόλου, με τους Ελληνες ναυτεργάτες την ίδια περίοδο να φτάνουν από 100.000 το 1980 στους 13.000 σήμερα!

Με κριτήριο τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου

Εξίσου ενδεικτική για το χαρακτήρα της ανάπτυξης, για την οποία μιλάει, είναι και η στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης στην «αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων», στη «δημιουργία εξωστρεφών, δυναμικών επιχειρήσεων» με έμφαση στους «διεθνώς εμπορεύσιμους τομείς» και «εκ νέου ένταξη της οικονομίας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δημιουργία οικονομίας με παραγωγική εξειδίκευση».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα επενδύσουν τα τεράστια κεφάλαια που έχουν συγκεντρώσει από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης λιμνάζουν, σε συγκεκριμένους κλάδους. Οχι βέβαια με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες που σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν, αλλά με κριτήριο το πού οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξασφαλίζουν τη μέγιστη κερδοφορία, κατορθώνοντας να σταθούν στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, έστω προσωρινά, αφού οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα είναι πάντα ευάλωτες στο διεθνή ανταγωνισμό, στην ανισομετρία κ.ο.κ. Γι' αυτό και ο «αναπτυξιακός νόμος» διευκολύνει τη συγκέντρωση προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων, ερχόμενος να προστεθεί στα προηγούμενα μέτρα βίαιου και μαζικού εκτοπισμού αυτοαπασχολούμενων, μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων, φτωχομεσαίων αγροτών κ.ο.κ.
Αλλά και στους κλάδους που ιεραρχούνται από το κεφάλαιο οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν με τσακισμένα δικαιώματα και ο λαός συνολικά θα πληρώνει πανάκριβα τα εμπορεύματά τους.
Π.χ. στον κλάδο του τουρισμού, τα 27 εκατομμύρια τουρίστες και ο πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ των τελευταίων χρόνων, για τους εργαζόμενους σήμαναν μείωση της απασχόλησης και εργασιακές σχέσεις ζούγκλας, ενώ για την πλειοψηφία του λαού οι διακοπές και η αναψυχή είναι άπιαστο όνειρο.
Αντίστοιχα, οι φαρμακοβιομήχανοι είναι εκ των πρωταθλητών στις εξαγωγές, αλλά το φάρμακο είναι απλησίαστο για τις λαϊκές οικογένειες...

Η πραγματική αλλαγή σελίδας για το λαό

Τα περί «αλλαγής σελίδας» και «καλύτερης επόμενης μέρας», όπως και τα γνωστά για «φως στην άκρη του τούνελ», «θυσίες που πιάνουν τόπο» κ.ο.κ., τα έχει ακούσει πολλές φορές ο λαός όλα αυτά τα χρόνια που κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Μόνο που η κάθε «αλλαγή σελίδας» έβρισκε και βρίσκει το λαό σε χειρότερη θέση, με ακόμα πιο πετσοκομμένα το εισόδημα και τα δικαιώματά του.
Πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καμιά θετική «αλλαγή σελίδας» για το λαό όσο βρίσκεται εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου και εντός των λυκοσυμμαχιών του. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά «καλύτερη επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους από κυβερνήσεις που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Δρόμο για πραγματικά δίκαιη ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη με γνώμονα τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου, θα ανοίξει ο λαός μόνο όταν βάλει στο επίκεντρο της πάλης του τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, όταν αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά σελίδα, παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία και τον πλούτο που ο ίδιος παράγει!

Ορθάνοιχτος ο δρόμος για την άρση κάθε εμποδίου στις ομαδικές απολύσεις

Ορθάνοιχτος ο δρόμος για την άρση κάθε εμποδίου στις ομαδικές απολύσεις

Η πρόταση του γενικού εισαγγελέα δεν αφορά μόνο στη διοικητική έγκριση από τον υπουργό, αλλά και σε κάθε άλλον παράγοντα που εμποδίζει την ελευθερία δράσης του κεφαλαίου

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς, γεγονός που σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν την ελευθερία να ασκούν τις δραστηριότητές τους κατά το δοκούν. Ποια είναι λοιπόν τα όρια της παρεμβάσεως των κρατών - μελών, προκειμένου να διασφαλιστεί η εργασιακή ασφάλεια των εργαζομένων; Αυτό είναι το ζήτημα που το Δικαστήριο καλείται να επιλύσει στην παρούσα διαδικασία εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως».
Μ' αυτόν τον αποκαλυπτικό τρόπο ξεκινάει την πρότασή του προς το Δικαστήριο της ΕΕ ο γενικός εισαγγελέας Nils Wahl, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξαρχής ότι αυτό που καλείται να κρίνει το δικαστήριο, δεν είναι το γράμμα του νόμου και κατά πόσο εφαρμόζεται από την ελληνική νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις, αλλά αν αυτή εναρμονίζεται με το «πνεύμα» της συνολικής λειτουργίας της ΕΕ, που έχει για θεμέλιο λίθο την ανεμπόδιστη δράση του κεφαλαίου.
Αυτός, άλλωστε, είναι και ο ρόλος της οδηγίας 98/59 της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις, η οποία, σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα «(...) δεν προβλέπει κανόνες σχετικά με την εσωτερική οργάνωση των επιχειρήσεων ή τη διαχείριση του προσωπικού, ούτε θίγει την ελευθερία του εργοδότη να προβαίνει σε ομαδικές απολύσεις. Μοναδικός σκοπός της είναι η πρόβλεψη διαβουλεύσεως με τις ενώσεις εργαζομένων και η ενημέρωση της αρμόδιας δημόσιας αρχής πριν τις εν λόγω απολύσεις, ήτοι η εναρμόνιση της διαδικασίας που πρέπει να ακολουθείται κατά τις ομαδικές απολύσεις».

Θεμελιώδεις αντεργατικές αρχές

Απολυμένοι των «Τσιμέντων Χαλκίδας» στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη 2014

Αφού ξεκαθαριστεί το πλαίσιο, ο γενικός εισαγγελέας μπαίνει στην ουσία της υπόθεσης, εξετάζοντας αν και κατά πόσο η ελληνική νομοθεσία και ειδικά η «διοικητική έγκριση» του υπουργού στις ομαδικές απολύσεις «εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της ελευθερίας εγκαταστάσεως, της ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων ή αμφότερων», όπως αυτές διασφαλίζονται από θεμελιακά κείμενα της ΕΕ και συγκεκριμένα από τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ (ΣΛΕΕ) και την Αναθεωρημένη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.
Ειδικά η τελευταία, προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως το απαύγασμα της προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων και επικυρώθηκε «μετά βαΐων και κλάδων» στην ελληνική Βουλή τον περασμένο Γενάρη.
Ο εισαγγελέας παρατηρεί ότι «κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 49 ΣΛΕΕ απαγορεύει τους περιορισμούς στην ελευθερία εγκαταστάσεως, ήτοι, κάθε εθνικό μέτρο το οποίο ενδέχεται να παρακωλύσει ή να καταστήσει λιγότερο ελκυστική την άσκηση, από τους υπηκόους της Ενωσης, της ελευθερίας εγκαταστάσεως που εγγυάται η ΣΛΕΕ (...) Η απαίτηση προηγούμενης εγκρίσεως (σ.σ. των ομαδικών απολύσεων) συνιστά κατ' αρχήν τέτοιον περιορισμό (...) η επίμαχη ρύθμιση περιορίζει την ελευθερία της εργοδότριας επιχειρήσεως να προβαίνει σε ομαδικές απολύσεις, ορίζοντας ότι, εφόσον δεν τηρηθεί η ρύθμιση αυτή, οι απολύσεις είναι άκυρες».
Συνεπώς, συνεχίζει ο εισαγγελέας στο σκεπτικό της απόφασης, «μια τέτοια ρύθμιση συνιστά ευθεία παρέμβαση στην εσωτερική οργάνωση των επιχειρήσεων και στη διαχείριση του προσωπικού τους, ενδεχομένως εκθέτοντάς τες στον κίνδυνο να λειτουργούν με ζημία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζει, στις γραπτές παρατηρήσεις της, ότι η επίμαχη ρύθμιση ενδέχεται να είναι περιοριστική».
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο εισαγγελέας ισχυρίζεται ότι «το άρθρο 49 της ΣΛΕΕ πρέπει να ερμηνευθεί σύμφωνα με το άρθρο 16 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, με το οποίο κατοχυρώνεται η επιχειρηματική ελευθερία (η οποία) περιλαμβάνει: i) Την ελευθερία ασκήσεως οικονομικής ή εμπορικής δραστηριότητας, ii) την ελευθερία των συμβάσεων και iii) τον ελεύθερο ανταγωνισμό (22).

Ζητάει αλλαγές και στα όρια των απολύσεων

Με αυτό το σκεπτικό, οποιοσδήποτε περιορισμός στις ομαδικές απολύσεις, συνιστά «περιορισμό της ελευθερίας εγκαταστάσεως» και κατά συνέπεια «ισοδυναμεί με περιορισμό στην άσκηση της επιχειρηματικής ελευθερίας». Γι' αυτό, ο εισαγγελέας δεν καταφέρεται μόνο ενάντια στη διαδικασία της έγκρισης των ομαδικών απολύσεων από τον εκάστοτε υπουργό, αλλά έμμεσα ζητάει να απαλειφθεί κάθε νομικό εμπόδιο που συναντά η εργοδοσία όταν θέλει να απολύσει.
Είναι αποκαλυπτικό το σημείο της εισαγγελικής πρότασης όπου γράφεται επί λέξει: «(...) Υπό αυτές τις περιστάσεις, φρονώ ότι το όριο για τον προσδιορισμό τού τι συνιστά "δικαιολογημένη απόλυση" δεν μπορεί να είναι πολύ υψηλό, καθώς τούτο θα είχε ως συνέπεια να αναγκάζεται η επιχείρηση να αναβάλλει τα σχέδια αναδιαρθρώσεώς της επ' αόριστον, με κίνδυνο να παραμένει οικονομικά αναποτελεσματική». Δηλαδή, ανοίγει θέμα συνολικής αλλαγής της νομοθεσίας, ακόμα και για κατάργηση των ορίων που βάζει σήμερα ο νόμος στο πόσες απολύσεις μπορεί να κάνει μια επιχείρηση, ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολεί.
Σημειώνει ακόμα ότι «(...) για να είναι πραγματικά αποτελεσματική η ελευθερία εγκατάστασης σε άλλη χώρα, πρέπει να παρέχει στους διασυνοριακούς οικονομικούς ομίλους το δικαίωμα να συρρικνώνουν και, τελικά, να κλείνουν τις εγκαταστάσεις τους σε ένα κράτος - μέλος. Με άλλα λόγια, να αποχωρούν από ένα κράτος - μέλος, ακόμη και αν το πράττουν απλώς και μόνο για να ασκήσουν μια οικονομική δραστηριότητα σε κράτος - μέλος όπου αυτή είναι πιο επικερδής.»

Οι εργαζόμενοι φταίνε για τις απολύσεις!

Μετά απ' όλα αυτά, αυτονόητα η εισαγγελική πρόταση φτάνει να ενοχοποιεί τους εργαζόμενους που αντιδρούν στις ομαδικές απολύσεις, καθιστώντας τους υπεύθυνους για τυχόν αδυναμία λειτουργίας της επιχείρησης και για απολύσεις ακόμα περισσότερων εργαζόμενων. Γράφει συγκεκριμένα η πρόταση:
«(...) δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση που η διοίκηση (σ.σ. κυβέρνηση) αρνηθεί να επιτρέψει τη διενέργεια των απολύσεων. Εάν η εργοδότρια επιχείρηση καταστεί αφερέγγυα, εξαιτίας της οφειλόμενης στην εν λόγω άρνηση οικονομικής αναποτελεσματικότητας, θα έχει σαφές κίνητρο να κινήσει διαδικασία λύσεως και εκκαθαρίσεώς της, μετά την οποία δεν θα δεσμεύεται πλέον από την οδηγία 98/59 (36) και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αποζημίωση των εμπλεκόμενων εργαζομένων, εφόσον η επίμαχη ρύθμιση συνεχίσει να ισχύει σε μια τέτοια περίσταση. Τίθενται έτσι, παρεμπιπτόντως, σε κίνδυνο και οι θέσεις εργασίας των εργαζομένων που δεν επρόκειτο να απολυθούν. Ως εκ τούτου, αμφιβάλλω ότι η επίμαχη ρύθμιση θα μπορούσε να συμβάλει, με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο, στη μείωση του ποσοστού ανεργίας».
Το ...κλάμα για τα δικαιώματα των εργοδοτών που θίγονται από τους περιορισμούς στις ομαδικές απολύσεις συνεχίζονται και πιο κάτω: «(...) περιορίζοντας την ικανότητα των εργοδοτών να απολύουν τους εργαζομένους ομαδικά, η επίμαχη ρύθμιση προστατεύει φαινομενικά μόνο τους εργαζομένους (...) Από ιστορικής απόψεως, η ιδέα της τεχνητής διατηρήσεως των εργασιακών σχέσεων δίχως επαρκή οικονομικά θεμέλια έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει παταγωδώς σε ορισμένα πολιτικά συστήματα του παρελθόντος. Τούτο επιβεβαιώνει ότι, θεσπίζοντας μια αποτελεσματική αλλά και ευέλικτη προστατευτική διαδικασία, η οδηγία 98/59 παρέχει πραγματική προστασία στους εργαζόμενους, ενώ ένα σύστημα προηγούμενης εγκρίσεως όπως το επίμαχο, το οποίο καταφανώς δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της, δεν το πράττει».

Συχαρίκια στην ελληνική κυβέρνηση

Η εισαγγελική πρόταση καταλήγει όπως ακριβώς άρχισε: Με έναν ύμνο στην ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, στις επενδύσεις, στην καπιταλιστική ανάκαμψη, εκθειάζοντας μάλιστα την ελληνική κυβέρνηση για την απόφασή της να προχωρήσει σε αλλαγές που θα υπακούουν στο πνεύμα των όσων περιγράφονται πιο πάνω. Γράφει ανάμεσα σε άλλα:
«(...) σε περιόδους κρίσεως, είναι εξίσου σημαντικό να μειωθεί το σύνολο των παραγόντων που αποθαρρύνουν τις νέες επιχειρήσεις από το να πραγματοποιούν επενδύσεις, δεδομένου ότι η οικονομική αποδοτικότητα μπορεί να βοηθήσει στην τόνωση της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της οικονομικής αναπτύξεως. Αυτός, υποθέτω, είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα, ως προϋπόθεση για την οικονομική βοήθεια που παρέχεται από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, δέχτηκε "να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της [Ενωσης], των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. Κατόπιν της επανεξέτασης αυτής, οι πολιτικές για την αγορά εργασίας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές, θα πρέπει δε να μη συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς».