ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Fake news η «κλειστή» γέφυρα της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βενεζουέλα

 

ΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Fake news η«κλειστή» γέφυρα της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βενεζουέλα 

Από Panos στο Φεβ 10, 2019 Ατέχνως

 

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 

Την προηγούμενη Τετάρτη 2 κοντέινερ και ένα βυτίο μπλοκάρισε την γέφυρα μεταξύ Κολομβίας και Βενεζουέλας, μεταδίδει η The Guardian και τα άλλα διεθνή ειδησιογραφικά πρακτορεία, για να εμποδίσει να φτάσει στους πεινασμένους της Βενεζουέλας η ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ.

Το ίδιο δείχνουν και τα κανάλια όλου του κόσμου και το διανθίζουν και με λεπτομέρειες ότι ήρθαν στρατιωτικοί της Βενεζουέλας και έβαλαν τα εμπόδια.

Πρόκειται για την γέφυρα Tienditas που άρχισε να χτίζεται το 2014, τελείωσε το 2016 και δεν χρησιμοποιήθηκε ΠΟΤΕ!

Είναι κλειστή, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες αλλά έτσι είναι η εικόνα της εδώ και τρία περίπου χρόνια.

Είναι όμως καραμπινάτη απάτη, όπως δηλώνει ο Diosdado Cabello αντιπρόεδρος του Σοσιαλιστικού κόμματος PSUV.

«Η γέφυρα χτίστηκε από την Βενεζουέλα χωρίς να δώσει η Κολομβία ούτε ένα πέσος. Είναι βέβαια ένα σπουδαίο πέρασμα και επικοινωνία μεταξύ των δύο χωρών. Ήμουν υπουργός δημοσίων έργων του Τσάβες όταν η τότε υπουργός εξωτερικών της Κολομβίας Maria Angela Holguin με επισκέφτηκε και πρότεινε την κατασκευή της γέφυρας αποκλειστικά από την Βενεζουέλα επειδή η Κολομβία δεν είχε πόρους. Κατασκευάσαμε την γέφυρα αλλά δεν άνοιξε ποτέ επειδή η Κολομβία δεν ήθελε να συνεργαστεί».

Όσο για την ανθρωπιστική βοήθεια που ζήτησε ο Γκουαιντό και αμέσως ανταποκρίθηκαν οι ΗΠΑ το σχέδιο τους είναι να φτάσει με συνοδεία στρατιωτικών οχημάτων προετοιμάζοντας έτσι όπως καταγγέλλεται από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας μια γενικότερη εμπλοκή.

Παρόλες τις εκκλήσεις του ΟΗΕ να μην γίνει η ανθρωπιστική βοήθεια αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Παρόλη την άρνηση του Ερυθρού Σταυρού να στείλει βοήθεια αφού δεν την ζητά η νόμιμη κυβέρνηση του Μαδούρο, η CIA, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα εξαπτέρυγα της συνεχίζουν την προβοκάτσια. Με έντονο τρόπο ζητούν να ανοίξει τα σύνορά της η Βενεζουέλα επικαλούμενοι την σκληρότητα της κυβέρνησης της Βενεζουέλα που δεν δέχεται την βοήθεια τους και διαδίδουν προβοκάτσιες για μπλοκαρισμένες γέφυρες που δεν άνοιξαν ποτέ.

Νέο αίμα στην Παλαιστίνη – Δυο έφηβοι νεκροί από ισραηλινά πυρά

Κατιούσα

Βαρύ φόρο αίματος συνεχίζουν να πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι, που συνέχισαν για 46^η Παρασκευή τις διαδηλώσεις της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Δυο άνθρωποι έπεσαν νεκροί από τα πυρά Ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών, ανάμεσά τους ένα παιδί 14 ετών, ο Χασάν Ιγιάντ Σαλαμπί και ο 18χρονος Χαμζά Μοχάμετ Ιστιβί. Ο Σαλαμπί πέθανε σχεδόν ακαριαία όταν σφαίρα τον βρήκε στο στήθος, ενώ ο Χαμαζά εξέπνευσε πριν φτάσει στο νοσοκομείο χτυπημένος στο λαιμό.
Οι Ισραηλινοί τραυμάτισαν ακόμα 17 άτομα, ανάμεσά τους έναν διαδηλωτή σοβαρά, καθώς χτυπήθηκε στο κεφάλι, ενώ πολλοί ακόμα υπέφεραν από αναπνευστικά προβλήματα λόγω της χρήσης δακρυγόνων από τις ισραηλινές δυνάμεις.

Γιατί δεν κάρπισε η Σαχάρα

Κατιούσα

Πήραμε την άδεια από την ίδια κι αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από τον τοίχο της Νίνας Γεωργιάδου, που αναφέρεται στην περίπτωση της Λιβύης, το σχέδιο που υπήρχε για να καρπίσει η Σαχάρα και να καταστήσει τη χώρα διατροφικά αυτάρκη και την τύχη που είχε μετά την Αραβική Άνοιξη και την ιμπεριαλιστική επέμβαση σε μια χώρα με πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα. Αξίζει επίσης τον κόπο να διαβάσετε και την ανάλυση του Μανώλη Σακελλάρη, ακολουθώντας το σύνδεσμο στην πρώτη πρόταση του κειμένου, που υπενθυμίζει τη στάση που κράτησαν τότε (το 2011) διάφορες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και με ριζοσπαστικό μανδύα, δίνοντας “προοδευτικό άλλοθι” στο ματοκύλισμα της χώρας. Εκεί όπου επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά το “πλην Λακεδαιμονίων” στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.

Τζαμαχίρια. Διάβασα χτες την τελευταία ανάρτηση, από τις πολλές εξαιρετικές, του Μανώλη Σακελλάρη για τη Λιβύη. Όσα γράφει προκαλούν πόνο.
Ο καθημαγμός μιας χώρας. Η ανασκαφή της μέχρι τα θεμέλια. Το ρήμαγμα του λαού της. Η μετατροπή της από πλουσιότερη χώρα της Αφρικής, σε σκλαβοπάζαρο και λημέρι λήσταρχων του ΝΑΤΟ.
Το 1967 ο Καντάφι παρέλαβε μια από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής, με μεγάλη όμως γεωπολιτική αξία και τεράστια αποθέματα πετρελαίου. Η αξία αυτής της χώρας ήταν τέτοια, που έκανε τους αποικιοκράτες της Ευρώπης και τους Αμερικάνους να ορέγονται ένα νέο κύμα εισβολών και προτεκτοράτων. Το προσπάθησαν στο 2ο Παγκόσμιο οι Ιταλοί φασίστες και οι Ναζί μακελάρηδες. Από τότε οι ΗΠΑ δεν σταμάτησαν να επεξεργάζονται την καταπάτηση και νεα αποικιοποίηση της Λιβύης.
Η “Αραβική Άνοιξη” σχεδιασμένη στα έγκατα της CIA, εκμεταλλεύτηκε την καταπίεση, τη διαφθορά και το ξέσπασμα της λαϊκής αγανάκτησης σε Αίγυπτο και Τυνησία και ρήμαξε λαούς και χώρες στο όνομα της εξαγωγής “δημοκρατίας”. Δεν πείραξε ούτε τρίχα από τους Σάουδες των στυγνών δικτατοριών, που δολοφονούν ανενόχλητοι, ακόμη και μέσα σε ξένες πρεσβείες και θερίζουν το λαό της Υεμένης, ενώ εγκατέστησε νέους δικτάτορες και παλιούς διεφθαρμένους εκεί που είχαν ξεσπάσει λαϊκές εξεγέρσεις.
Η “Αραβική Άνοιξη”, που σάρωσε τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, εκεί που βρωμάει πετρέλαιο, χρήμα και γεωπολιτική αξία, είχε επιλεγμένους στόχους, σπόνσορες, εκπαιδευτές, οργανώσεις κι ένα πλέγμα ΜΜΕ, σε Ευρώπη και Αμερική, που διαμόρφωναν την κοινή γνώμη.
Τον Απρίλη του 2011, τέσσερις μόλις μήνες μετά την “αυθόρμητη” έκρηξη της Αραβικής Άνοιξης, οι New York Times γράφουν “ένας αριθμός από ομάδες και άτομα, με άμεση εμπλοκή στις εξεγέρσεις και τις ανακατατάξεις που σαρώνουν την περιοχή, περιλαμβάνοντας το Κίνημα Νέων 6 Απρίλη, το Κέντρο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μπαχρέιν, αρκετούς ακτιβιστές, όπως ο Entsar Qadhi απ’ την Υεμένη, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από ομάδες, όπως το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο, το Διεθνές Δημοκρατικό Ινστιτούτο και ο Οίκος της Ελευθερίας (!!!), μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στην Ουάσιγκτον”.
Η οργάνωση 6 του Απρίλη, όχι μόνο εκπαιδεύτηκε στην Αμερική και χρηματοδοτήθηκε απευθείας από το State Department, αλλά αμέσως μετά μετέβη στη Σερβία, προκειμένου να εκπαιδεύσει τους CANVAS κατά του Μιλόσεβιτς. Το ίδιο εργαστήριο παραγωγής της “Αραβικής Άνοιξης” δουλεύει σήμερα για την αποικιοποίηση της Βενεζουέλας.
Το 1967, όταν ο Καντάφι πήρε την εξουσία στη Λιβύη, ο αναλφαβητισμός έφτανε στο 90% και η φτώχεια σάρωνε το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού ακόμη και στις παραλιακές πόλεις της Μεσογειακής ζώνης. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ τον Καντάφι, ο αναλφαβητισμός μειώθηκε στο 20%, οι απόφοιτοι πανεπιστημίου έφτασαν το ρεκόρ του 25% του πληθυσμού, η παιδεία, η υγεία και το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν για όλους δωρεάν, η εξασφάλιση δωρεάν κατοικίας, αυτονόητη, ένα βιβλιάριο 5.000 δολλαρίων συνόδευε τη μητέρα σε κάθε καινούργια γέννα. Το μεγαλύτερο δίκτυο υδροδότησης στον κόσμο. διέσχισε τεράστιες εκτάσεις και ήταν γνωστό ως “ο κατασκευασμένος ποταμός”.
Εκείνο όμως που συστράτευσε όλους τους λήσταρχους της Δύσης σ΄εναν ανελέητο βομβαρδισμό και την πυροδότηση ενός άγριου εμφύλιου, ήταν η πρόθεση του Καντάφι για ένα κοινό παναφρικανικό νόμισμα, που θα έκανε σκόνη όλα τα δυσβάσταχτα, αποικιακού τύπου χρέη των Αφρικανικών κρατών στη Δύση.
Το 1981, δούλεψα με μια σύμβαση στη ΣΕΛΕΤΕ. Η δουλειά αφορούσε ταχύρρυθμα μαθήματα αγγλικών σε Λίβυους απόφοιτους της Γεωπονικής, προκειμένου να παρακολουθήσουν ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Γεωπονική της Αθήνας.
Τους ρώτησα κάποτε γιατί τόσο πολλοί γεωπόνοι σε μια χώρα που καλύπτεται σχεδόν όλη απ’ την έρημο. Μου απάντησαν, “Για να κάνουμε τη Σαχάρα να καρπίσει”. Γιατί να κάνετε τον κόπο, είπα, όταν έχετε τόσο πετρέλαιο. Η απάντηση ήταν άμεση, “Γιατί το πετρέλαιο δεν τρώγεται και καλό είναι το φαΐ να μην εισάγεται”. Και συνεχίσαμε τα εντατικά μας αγγλικά, νοιώθοντας πια πως, μ’ ένα τρόπο, κι εγώ έσπερνα και πότιζα τη Σαχάρα.
Σήμερα η Λιβύη είναι ένα απέραντο πεδίο μάχης φυλών, ιδιωτικών στρατών, μουσουλμάνων φονταμενταλιστών και λήσταρχων του ΝΑΤΟ.
Ο “κατασκευασμένος ποταμός” σήμερα ανατινάζεται τμηματικά και μπουκώνει με άμμο.
Η Σαχάρα, όχι μόνο δεν κάρπισε αλλά πίνει αίμα και απλώνεται απειλητικά.

Ποιο σπίτι Παουτζή κάηκε από του Γερμανούς;» (Ένα ντοκουμέντο για τον πραγματικό ρόλο της ΠΑΟ)

 

Ποιο σπίτι Παουτζή κάηκε απότου Γερμανούς;» (Ένα ντοκουμέντο για τον πραγματικό ρόλο της ΠΑΟ) 

Από iraklis3 στο Φεβ 9, 2019 Ιστορία

 

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Πολλές φορές έγινε και στις μέρες προσπάθεια να χαρακτηριστεί η ΠΑΟ ως «πατριωτική οργάνωση» που απλά ήταν αντιστασιακή οργάνωση «εθνικοφρόνων-μη κομμουνιστών» γι’αυτό και καταδιώχτηκε από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ενώ σε ορισμένες περιοχές καλούνται ακόμη σε εκδηλώσεις εκπρόσωποι της…

Παρουσιάζουμε σήμερα ένα μοναδικό ντοκουμέντο. Βρίσκεται στο ψηφιακό αρχείο των ΑΣΚΙ, αλλά και στα ΓΑΚ Ν. Ημαθίας και αφορά αποκαλυπτικές πλευρές της δράσης της στην περιοχή της Ημαθίας, που όμως δεν είναι διαφορετικές όσον αφορά την ουσία τους από άλλες περιοχές όπου είχε δράση. Ταυτόχρονα στο δημοσίευμα παρουσιάζονται ανάγλυφα και πλευρές της κατοχικής ζωής.

Είναι δημοσίευμα της εφημερίδας «ΣΠΙΘΑ» («Όργανο της Περιφερειακής Επιτροπής Βέροιας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας- 26 Δεκέμβρη 1943- αριθ. Φύλου 2). Η εφημερίδα κυκλοφορούσε παράνομη κατά τη διάρκεια της κατοχής. Σ’αυτό το δημοσίευμα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«ΚΑΤΑΧΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ (ΠΑΟ και ΣΙΑ)

Ο Χιτλερικός Φασισμός μέσα στη μεγάλη κρίση που περνά σήμερα ύστερα απ’ τα συγκλονιστικά χτυπήματα που δέχεται στο Ανατολικό Μέτωπο απ’ τον δοξασμένο Κόκκινο Στρατό, στην Ιταλίαν από τους Συμμάχους, με τους καθημερινούς καταστρεπτικούς βομβαρδισμούς στα βιομηχανικά και συγκοινωνιακά του κέντρα από τη Συμμαχική αεροπορία και την ηρωική δράση των ανταρτών που του παραλύει τα μετόπισθεν, γίνεται ακόμα πιο άγριος και λυσσασμένος. Οι καθημερινές τεράστιες απώλειες του στα μέτωπα του δημιουργούν μεγάλα κενά που δεν μπορεί να καλύψει με δικές του δυνάμεις.

Για να μπορέσει να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και να συμπληρώσει κάπως τα κενά του δια την συνέχιση του πολέμου ρίχνεται ακράτητος από λύσσα στην άγρια καταλήστεψη του πλούτου μας και ιδιαίτερα των γεωργικών προϊόντων μας. Ο αγροτικός κόσμος της επαρχίας μας, που μ΄αίμα και ιδρώτα έβγαλε λίγο σιτάρι, βλέπει τώρα τον καταχτητή να του το αρπάζει απ’τα’ αμπάρι του.

Τα λίγα ζώα, που απόμεναν για τη διατροφή του πληθυσμού και την καλλιέργεια της γης επιτάσσει για το στρατό του, σα «λεία πολέμου». 

Εφαρμόζει τις αγγαρείες για στρατιωτικά έργα (αεροδρόμια κλπ) κι αφαιρεί μ’ αυτό τον τρόπο και το ένα μεροκάματο που μπορούσε να βγάλει ο εργάτης για το ψωμί της οικογένειας του. Η ακρίβεια της ζωής αυξάνεται με την συνεργασία των μεγαλομαυραγοριτών και ο λαός καταδικάζεται στην πείνα και στο θάνατο απ’ τις στερήσεις.

Ο κατακτητής για να πνίξει την πάλη κι’ αντίσταση του Λαού πάνω στα εξοντωτικά του μέτρα, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα άγρια τρομοκρατικά μέσα. Συλλήψεις, εκτελέσεις, κάψιμο σπιτιών είναι τα «νέα του όπλα.»

Μα στα εγκλήματα αυτά κατά του Λαού συμμετέχουν ενεργά κι’ ανοιχτά οι προδότες του λαού και του Έθνους. Τα υπολείμματα της Τετροαυγουστιάτικης τυραννίας που βλέπουν πως ο Λαός δε θα του ανεχτεί πια να τον έχουν σκλάβο και πως έτσι σβύνουν τα ονειρά τους, δίνουν όλες τους τις δυνάμεις και βοηθούν τον Καταχτητή για να πνίξουν στο αίμα τον τίμιον αγώνα του Λαού.

Η ΠΑΟ η γκεσταμπίντικη φασιστική κλίκα, που για την περιφέρειαν μας κατάντησεν εφιάλτης, άνοιξεν επίσημα τον εμφύλιο συμμαχώντας στα φανερά με τον καταχτητή. Οι εκτελέσεις των πατριωτών στο Νησέλι, το κάψιμο εφτά σπιτιών στο Βρυσάκι καιβ δύο στο Μικροβούζι, οι ομαδικές συλλήψεις στο Μικροβούζι είναι έργο των καθαρμάτων της ΠΑΟ με την υποστήριξη γερμανικών όπλων.

Ο Καταχτητής που σ’ αυτήν την δύσκολη στιγμή γι’αυτόν δε θα μπορούσε να βρη καλύτερους συμμάχους από τους προδότες αυτούς τους δίνη όλα τα μέσα για το εθνοπροδροτικό τους έργο.

Οι Γερμανοί ξεσκίζονται μέσα από την κουρελλοφυλάδα «Νέα Ευρώπη» ενάντια στο ΚΚΕ, στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ για τη διάσωση του Έθνους και την ενότητα του Λαού.

Μα κι’ οι Παουτζήδες ούτε χιλιοστό δεν ξεφεύγουν από την γραμμήν της Γκεσταμπίτικης προπαγάνδας. Προδότες αποκαλεί η Γκεσταπό με τη φυλλάδα της το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, προδότες τους αποκαλεί και η ΠΑΟ ΕΔΕΣ κλπ.

Ήρωες υμνολογεί ο Κατακτητής τους Εθνοπροδότες (τον αδελ. Αριστ. Παπαδόπουλο, τον Παπαμπαϊράμη του Νησελίου κλπ) ήρωες τους αποκαλούν και σαν τέτοιους τους τίμησαν και τους τιμούν η ΠΑΟ και η παρέα της, πλέκοντας εγκόμια γι’αυτούς στον δήθεν παράνομο τόπο τους.

Κάθε αγώνα των εργατών και του λαού για το ψωμί και τη ζωή που χτυπάει ο καταχτητής, τον χτυπάνε κι’ αυτή, προδίδοντας στους Γερμανού τους αγωνιστές και ηγέτες του Λαού. Τίνων σπίτια κάψανε στο Βρυσάκι, και Μικροβούζι; Των Κομμουνιστών και Εαμιτών, των αγωνιστών του Λαού για τη ζωή και τη λευτεριά. Τους Κομμουνιστάς και Εαμίτες συλλαμβάνουν και καταδιώκουν οι Καταχτητές αυτούς δολοφονούν και προδίδουν οι Παουτζήδες. Τους εχθρούς των καταχτητών, εχθρούς του έχουν η ΠΑΟ και συντροφιά. Ποιο σπίτι Παουτζή κάηκε από του Γερμανούς; Ποιος Παουτζής πιάστηκε και στάλθηκε σε στρατόπεδο, εκτελέσθηκε και καταδιώχτηκε από τους Γερμανούς; Κανένας Παουτζής δεν πειράχτηκε από του καταχτητές. Ποιοι συμμάχησαν με τους προδότες ΕΔΕΣ (Ζέρβα); Οι Καταχτητές και η ΠΑΟ.

Σύμφωνο κάνανε οι Γερμανοί με τον Ζέρβα να χτυπήσουν το ΕΑΜ και τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, σύμφωνο υπόγραψε και η ΠΑΟ με τον ΕΔΕΣ. Και σαν αντιπρόσωπος της επιτροπής ΠΑΟ Βέροιας ήταν ο πολύς Ταγματάρχης Χοντρόπουλος. Οι Γερμανοί δώσανε αμνηστία στους αξιωματικούς της ΠΑΟ, για να μένουν στις πόλεις και να καταδίδουν τους Έλληνες πατριώτες στην Γκεσταπό.

Μας ανοίξανε διμέτωπο αγώνα πρέπει σ’ αυτόν να βγη νικητής πάλι ο Λαός μας για να μπορέσει να εξασφαλίσει μία δική του Λεύτερη και ευτυχισμένη ζωή.

Το δυνάμωμα του ΚΚΕ με νέες εκατοντάδες και χιλιάδες τίμιων Ελλήνων θα εξασφαλίσει την νίκη στο Λαό, θα εξαφανίσει από το πρόσωπο της τιμημένης μας Πατρίδος τα φασιστικά καθάρματα που θέλουν να κρατούν αιώνια στην σκλαβιά και την απαθλίωση τον εργαζόμενο Λαό.

Νέες καινούργιες χιλιάδες στις γραμμές του ηρωϊκού Κομματός μας για την γρήγορη Εθνική Απελευθέρωση για την πραγματοποίηση της Λαϊκής Δημοκρατίας , για τη Νίκη του Σοσιαλισμού.

Ζήτω το ηρωικό ΚΚΕ

Ζήτω το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ

Θάνατος στους Καταχτητές

Θάνατος στους Εθνοπροδότες»

Εξόφθαλμες αντιφάσεις και νέα αποκαλυπτικά στοιχεία

Αίσθηση έχουν προκαλέσει οι σημαντικές αποκαλύψεις του «Ριζοσπάστη» σχετικά με το θέμα των συνακροάσεων - υποκλοπών στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, που συνεχίζονται σήμερα για τρίτη συνεχόμενη βδομάδα.

Την περασμένη βδομάδα η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) έστειλε επιστολή - απάντηση στο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 26.1.2019.
Η νέα όμως αυτή επιστολή περισσότερο περιέπλεξε, παρά ξεδιάλυνε τα δεδομένα της υπόθεσης. Ολα τα στοιχεία φαίνεται να επιβεβαιώνουν πως η υπόθεση βαίνει προς ένα άρον - άρον κουκούλωμα.
Η ΑΔΑΕ, στην απάντησή της, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα πως «στο πλαίσιο της διερεύνησης της υπόθεσης, ζήτησε από τις δικαστικές αρχές την άρση απορρήτου, αίτημα το οποίο μέχρι σήμερα δεν απαντήθηκε. Επισημαίνεται ότι άρση απορρήτου πραγματοποιείται από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές, κατά τις προβλέψεις του Ν. 2225/94 (σημείο 1 του άρθρου)».
Επιπλέον, ανέφερε πως «για τα στοιχεία που απέστειλε η Αστυνομική Αρχή κατόπιν δικού της αιτήματος για άρση απορρήτου, η ΑΔΑΕ έχει επισημάνει ότι η διερεύνησή τους απαιτεί δικαστική συνδρομή για έλεγχο παρόχων ηλεκτρονικών επικοινωνιών του εξωτερικού, για την οποία η Αρχή δεν έχει ενημέρωση αν έχει μέχρι σήμερα διενεργηθεί. Σημειώνεται ότι η ΑΔΑΕ δεν μπορεί να διενεργήσει ελέγχους σε παρόχους που εδρεύουν στο εξωτερικό».

Αντιφάσεις

Οι παραπάνω απαντήσεις της ΑΔΑΕ γέννησαν ακόμα μεγαλύτερα ερωτήματα, κι αυτό γιατί ορισμένες αναφορές της έρχονται σε αντίφαση με παλαιότερες τοποθετήσεις της για την εξέλιξη της έρευνας.
Συγκεκριμένα, σε επιστολή της προς το ΚΚΕ με ημερομηνία 11.12.2018 ανέφερε ξεκάθαρα πως «(...) μετά από την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών που πρόσφατα κοινοποιήθηκαν στην Αρχή, σας επισημαίνουμε ότι δεν προέκυψε κάποιο νεότερο στοιχείο».
Και εδώ τα πράγματα περιπλέκονται, τα ερωτήματα παραμένουν.
Τι ισχύει τελικά;
Ελαβε ή όχι τα αποτελέσματα της άρσης του απορρήτου η ΑΔΑΕ; Αφού, όπως φαίνεται τα έλαβε, πού καταλήγει;
Οτι δεν προκύπτει τίποτα νεότερο, ή ότι χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση, σύμφωνα και με τις εκθέσεις της;

Πόσο «περιορισμένη» είναι άραγε η ΑΔΑΕ να διεξάγει έρευνες και να συλλέγει στοιχεία;

Είναι γεγονός ότι, σύμφωνα και με σχετικές αναφορές και δελτία Τύπου της ΑΔΑΕ, τα αποτελέσματα της άρσης του απορρήτου καθυστέρησαν να της αποσταλούν, ενώ είχε υποβάλει σχετικά ερωτήματα τόσο στην κρατική ασφάλεια όσο και στην εισαγγελική αρχή.
Αν όμως περνούσαν ολόκληροι μήνες, τελικά ολόκληρα ...χρόνια (!) χωρίς η ΑΔΑΕ να παίρνει τα πορίσματα της άρσης του απορρήτου, τι έκανε ως Ανεξάρτητη Αρχή για αυτό;
Εάν πράγματι η ΑΔΑΕ έχει να επισημάνει ελλείψεις, καθυστερήσεις σε αναγκαίες και επείγουσες ενέργειες των συναρμόδιων αρχών, στοιχεία που χρειάζονται διερεύνηση και περαιτέρω έρευνα που δεν έγινε, σε τι ενέργειες έχει προβεί, ώστε όλα αυτά να προχωρήσουν και τελικά να διαλευκανθεί η υπόθεση;
`Η, έστω, τι ακριβώς έπραξε, ούτως ώστε όλα αυτά αν μη τι άλλο να αναδειχθούν, να γίνει γνωστό ό,τι ανησυχητικό προκύπτει από την υπόθεση αυτή σε βάρος ενός πολιτικού κόμματος, του ΚΚΕ;
Και γιατί στην Εκθεση Πεπραγμένων της για το 2017 η υπόθεση των συνακροάσεων σε βάρος του ΚΚΕ καταλαμβάνει λίγες μόνο γραμμές, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς κάποια τοποθέτηση ή κρίση;
Εξάλλου, μία «ματιά» στις αρμοδιότητες που έχει η ΑΔΑΕ αποδεικνύουν πως μάλλον δεν είναι και τόσο .. «ασφυκτικά περιορισμένη», ότι ως ανεξάρτητη συνταγματική αρχή δεν είναι και τόσο ...δέσμια των ενεργειών και πράξεων άλλων αρχών. Αντίθετα, από τη σκοπιά της μπορεί να συμβάλει στην ουσιαστική και σε βάθος διερεύνηση κάθε υπόθεσης διακινδύνευσης και παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών, όπως και να ελέγξει πώς ανταποκρίνονται οι υπόλοιπες αρχές στη διασφάλισή του...
Παραθέτουμε παρακάτω μερικά μόνο σημεία από το άρθρο 6 του νόμου 3115/2003, νόμος με τον οποίο συστήθηκε η ΑΔΑΕ.

Υπεραρμοδιότητες

Αναφέρει λοιπόν αυτό το άρθρο:
«Αρμοδιότητες της ΑΔΑΕ
1. Η ΑΔΑΕ, για την εκπλήρωση της αποστολής της, έχει τις ακόλουθες αρμοδιότητες:
α) διενεργεί, αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν καταγγελίας, τακτικούς και έκτακτους ελέγχους, σε εγκαταστάσεις, τεχνικό εξοπλισμό, αρχεία, τράπεζες δεδομένων και έγγραφο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕYΠ), άλλων δημοσίων υπηρεσιών, οργανισμών, επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και ιδιωτικών επιχειρήσεων που ασχολούνται με ταχυδρομικές, τηλεπικοινωνιακές ή άλλες υπηρεσίες σχετικές με την ανταπόκριση και την επικοινωνία. Τον έλεγχο διενεργεί μέλος ή μέλη της ΑΔΑΕ, συμμετέχει δε και υπάλληλός της, ειδικά προς τούτο εντεταλμένος από τον πρόεδρό της για γραμματειακή υποστήριξη της διαδικασίας του ελέγχου. Κατά τον έλεγχο αρχείων που τηρούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας παρίσταται αυτοπροσώπως ο Πρόεδρος της ΑΔΑΕ.
β) Λαμβάνει πληροφορίες σχετικές με την αποστολή της, από τις υπό το στοιχείο α υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις, καθώς και από τους εποπτεύοντες Υπουργούς.
γ) Καλεί σε ακρόαση, από τις υπηρεσίες, οργανισμούς, νομικά πρόσωπα και επιχειρήσεις που αναφέρονται στο ως άνω στοιχείο α, τις διοικήσεις, τους νομικούς εκπροσώπους, τους υπαλλήλους και κάθε άλλο πρόσωπο, το οποίο κρίνει ότι μπορεί να συμβάλει στην εκπλήρωση της αποστολής της.
η) Συνεργάζεται με άλλες αρχές της χώρας, με αντίστοιχες αρχές άλλων κρατών, με ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, για θέματα της αρμοδιότητάς της».
Φαίνεται πως η υπόθεση έχει πολύ ψωμί και όσοι παρακολουθούν την υπόθεση και έχουν γνώση πάνω στο αντικείμενο, αναφέρουν ότι ακόμα είμαστε στην αρχή... Ο «Ριζοσπάστης» θα συνεχίσει τις αποκαλύψεις μέχρις ότου έρθει στο φως όλη η αλήθεια. Για το εάν τελικά η τόσο σοβαρή αυτή υπόθεση ελέγχθηκε από τις αρμόδιες αρχές ή εάν ευθύς εξαρχής (πιθανόν και με το πρόσχημα της «φάρσας») επρόκειτο για ένα προσχεδιασμένο κουκούλωμα...

Φωτιά και σίδερο για τους λαούς η ενίσχυση του ΝΑΤΟ

Eurokinissi

Η επικύρωση του πρωτοκόλλου για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ - με την οποία έπεσαν και τυπικά οι «αμπάρες» για να μπει ένας ακόμα λαός στη φυλακή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας - αποτελεί ένα ακόμα έγκλημα σε βάρος των λαών της περιοχής που φέρει τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Τα όσα παπαγάλισαν και με αυτήν την ευκαιρία τα κυβερνητικά στελέχη, για το ότι η ενίσχυση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια αποτελεί παράγοντα «ασφάλειας», «σταθερότητας» και «ευημερίας» για τους λαούς, αποτελούν πραγματική πρόκληση.
Ενίσχυση του ΝΑΤΟ, συνολικότερα και στην περιοχή, σημαίνει:

• Ακόμα περισσότερες στρατιωτικές δυνατότητες για να επιβάλλει «διά πυρός και σιδήρου» τα σχέδια των ευρωατλαντικών μονοπωλίων. Ακόμα περισσότερες δυνάμεις, χρήμα και υποδομές για την υλοποίηση της επιθετικής στρατηγικής του, που ιεραρχεί ως νούμερο 1 στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας, ανάβοντας το φιτίλι ακόμα κι ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
• Επιτάχυνση των σχεδίων για τα «τέσσερα τριαντάρια», δηλαδή τριάντα ταξιαρχίες από κάθε σώμα κυριολεκτικά σε «θέσεις μάχης», έτοιμες μέσα σε λίγες ώρες να υλοποιήσουν τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με νέες επεμβάσεις και μακελειά, με ανάπτυξη δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα, όπως δείχνουν και οι συνεχείς γιγαντιαίες ασκήσεις στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα, που αποτελούν πρόβες πολέμου.
• Δεκάδες βάσεις εφόρμησης σε όλη την περιοχή και στην Ελλάδα, για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, σιδερένια θηλιά για τους λαούς της περιοχής. Βάσεις που ανοιχτά η Ρωσία όσο και άλλες δυνάμεις δηλώνουν ότι αποτελούν στόχο σε μια ενδεχόμενη παραπέρα κλιμάκωση, μετατρέποντας το λαό μας και όλους τους λαούς της περιοχής σε κινούμενο στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
• Απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, με το ανατριχιαστικό ΝΑΤΟικό δόγμα του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», με κατάργηση των συμφωνιών για τον περιορισμό των πυρηνικών μεσαίου βεληνεκούς, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να ψηφίζει όλες τις σχετικές αποφάσεις, αλλά να αναλαμβάνει ακόμα πιο ενεργούς ρόλους θέτοντας στη διάθεση των ΗΠΑ τη βάση του Αραξου για να φιλοξενήσει «ειδικά όπλα».
• Παραπέρα γιγάντωση της καταστολής στο εσωτερικό των κρατών - μελών, με το πλέγμα παρακολούθησης και καταστολής να πυκνώνει με δεκάδες μηχανισμούς, στο όνομα του «υβριδικού πολέμου» και της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», με μυστικές υπηρεσίες να αλωνίζουν.

Παράγοντας αστάθειας και κινδύνων το ΝΑΤΟ

Σε αυτά τα σχέδια βάζει πλάτη και αναλαμβάνει ρόλο «σημαιοφόρου» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του αντιδραστικού στόχου της για ανάδειξή της σε «ηγετική δύναμη» στα Βαλκάνια.
Η «αριστερά» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, όπως και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που «ζυγισμένα - στοιχισμένα», όπως έδειξε και η συζήτηση στη Βουλή, στοιχίζονται πίσω από τους στόχους της αστικής τάξης και τα ευρωατλαντικά σχέδια, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος τους υπηρετεί καλύτερα, πιο αποτελεσματικά και «διαχρονικά», επιχειρούν να αναποδογυρίσουν την πραγματικότητα, βαφτίζοντας την ενίσχυση του ΝΑΤΟ παράγοντα «σταθερότητας» και «ασφάλειας» στην περιοχή.
Σταθερότητα και ΝΑΤΟ είναι έννοιες ασύμβατες:
Γιατί το ΝΑΤΟ είναι το οπλισμένο χέρι των επιχειρηματικών ομίλων ΗΠΑ και ΕΕ και τα σχέδιά του είναι η «άλλη όψη» του οικονομικού πολέμου, που βρίσκεται σε εξέλιξη στα Βαλκάνια και σε ολόκληρη την περιοχή για το ποιος θα βάλει στο χέρι τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τους αγωγούς.
Γιατί, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών απέχει μια ανάσα από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο που αποτελεί τη συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα. Κι όσο γι' αυτό, η διάλυση της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, η επέμβαση των ιμπεριαλιστών στην Ουκρανία, για να θυμηθούμε μόνο τα πιο πρόσφατα «κατορθώματα» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, μιλάνε από μόνες τους.
Γιατί οι «λυκοφιλίες» και οι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών είναι πρόσκαιροι, αλλά μόνιμοι οι ανταγωνισμοί τους, όπως δείχνουν και οι αντιπαραθέσεις ακόμα και στο εσωτερικό των μέχρι χτες «αρραγών συμμαχιών», όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Γιατί υπάρχει πείρα:
-- Τη «σταθερότητα» του ΝΑΤΟ την έχει δοκιμάσει και ο ελληνικός λαός, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στη διαρκή αμφισβήτηση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, με τις ευλογίες της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, μιλάει για «διμερείς διαφορές», «κρατάει το φανάρι» της τουρκικής επιθετικότητας και δρομολογεί σχέδια συνεκμετάλλευσης σε Αιγαίο και Κύπρο, ανάμεσα στα άλλα και ως «αντάλλαγμα» για να παραμείνει στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο η Τουρκία. Οσα ακριβώς δηλαδή αποτέλεσαν και το πλαίσιο για τη συζήτηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, του πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο μέσα στη βδομάδα.
-- Η ένταξη στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν εμπόδισε, αλλά έδωσε αέρα στα πανιά των μεγαλοϊδεατισμών και των προκλήσεων της αστικής τάξης της Αλβανίας, στα σχέδια για τη «Μεγάλη Αλβανία», που αποτελούν μοχλό για την υλοποίηση της αμερικανοΝΑΤΟικής στρατηγικής στην περιοχή, με το γνωστό «διαίρει και βασίλευε» των ιμπεριαλιστών.
-- Τη «σταθερότητα» που εξασφαλίζει το ΝΑΤΟ την δοκιμάζει δεκαετίες τώρα ο λαός της Κύπρου, με την τουρκική κατοχή στο νησί και σήμερα με τα σχέδια οριστικής διχοτόμησης υπό ΝΑΤΟική «ομπρέλα», σχέδια που «ξαναζεσταίνονται» με γρήγορους ρυθμούς, παράλληλα με τα παζάρια και τα «γρυλίσματα» των ιμπεριαλιστών γύρω από τα «ιμάτια» του ενεργειακού της πλούτου.
-- Την «ασφάλεια» που «εγγυώνται» το ΝΑΤΟ και η ΕΕ την έχουν δοκιμάσει στο πετσί τους οι λαοί των Βαλκανίων, με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τη διαρκή υποδαύλιση μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων, τη συγκρότηση κρατών - προτεκτοράτων, τη δημιουργία τεράστιων βάσεων πολεμικής εφόρμησης στην περιοχή, όπως στο Κοσσυφοπέδιο, αλλά και στην ΠΓΔΜ.
Ολα αυτά δεν αποτελούν κάποιο μακρινό παρελθόν, αλλά «εικόνες από το μέλλον» της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια, που τον επικίνδυνο δρόμο της ανοίγει διάπλατα η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών ως «πρότυπο» και για τις επόμενες επικίνδυνες διευθετήσεις, όπως αυτές μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου, που ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνουν και τα σχέδια για αλλαγές συνόρων που ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου».
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη σταθερότητα και την ασφάλεια; Δεν έχει κανείς παρά να δει τις προειδοποιήσεις Στόλτενμπεργκ ότι «η Ρωσία δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να αρνηθεί σε μια χώρα την ένταξή της στο ΝΑΤΟ», την ώρα που η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού ΥΠΕΞ έλεγε ότι «η ΠΓΔΜ θα πληρώσει ακριβά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ».
Αλλωστε, και μόνο η αποστροφή του Γ. Στόλτενμπεργκ, μέσα στη βδομάδα, ότι απόδειξη για το πώς η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ «θα βοηθήσει στη σταθερότητα της περιοχής» είναι τα όσα «είδαμε στα Δυτικά Βαλκάνια και σ' αυτήν την περιοχή της Ευρώπης, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (...) στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στη Σερβία και το Κόσοβο», εκεί δηλαδή όπου το ΝΑΤΟ δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα, δολοφόνησε αμάχους, πρόσφυγες και παιδιά, έσπειρε βόμβες ουρανίου, επέβαλε διά πυρός και σιδήρου τα σχέδιά του και τις αλλαγές συνόρων, μιλάει από μόνη της.

Απάντηση η ενίσχυση της λαϊκής πάλης

Η ενίσχυση του ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό σηματοδοτεί για τους κινδύνους που πολλαπλασιάζονται, χτυπάει «καμπανάκι» στο λαό μας.
Ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία για τους λαούς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που σπέρνουν φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και προσφυγιά.
Ο δρόμος του λαού είναι σε σύγκρουση με αυτούς, η ενίσχυση της πάλης ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την απομάκρυνση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, για την αποδέσμευση της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να μην μπουν κι άλλοι λαοί σε αυτήν τη φυλακή.
Τώρα είναι ώρα αποφασιστικής συστράτευσης και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη των λαών, για να ανοίξει ο λαός τον δικό του δρόμο, να πάρει ο ίδιος τις τύχες στα χέρια του, να διεκδικήσει τη δική του διακυβέρνηση και εξουσία που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας με τους λαούς της περιοχής, για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία τους.

Τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Η περίπτωση της Ισπανίας (Β' Μέρος)

Διαδήλωση στη Μαδρίτη ενάντια στον Φράνκο τον Ιούλη του 1936

Στο προηγούμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» (2-3/2) εξετάστηκαν η ταξική φύση του φασισμού, οι επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη συγκρότηση των αντιφασιστικών - λαϊκών μετώπων και η περίπτωση του Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας. Σε αυτό το μέρος περιλαμβάνονται η περίπτωση της Ισπανίας και ορισμένα γενικά συμπεράσματα για τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον πόλεμο.

***

Στην Ισπανία, οι ενδοαστικές διαμάχες καθορίζονταν και από τη διαφορετική στάση και τους διεθνείς προσανατολισμούς των αστικών τάξεων των Καταλανών και των Βάσκων¹, που δεν είχαν αφομοιωθεί από την ισπανική αστική τάξη, ενώ στις περιοχές τους συγκεντρωνόταν η ισχυρότερη βιομηχανία². Επίσης, επηρεάζονταν από την υποχώρηση της Ισπανίας στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την αδυναμία της να συγκρουστεί πολεμικά με τους ισχυρούς γείτονές της, με αποτέλεσμα να συνδυάζονται με την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης.
Η περίοδος 1918 - 1921 χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένες αγροτικές κινητοποιήσεις για το μοίρασμα της γης και οξείες ταξικές συγκρούσεις στα βιομηχανικά κέντρα³. Οι κινητοποιήσεις καθοδηγούνταν κυρίως από την αναρχοσυνδικαλιστική Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT). Η CNT είχε ταχθεί υπέρ της Οκτωβριανής Επανάστασης και εναντίον της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ουκρανία, και είχε στείλει αντιπρόσωπο στο 2ο Συνέδριο της ΚΔ και στο Ιδρυτικό Συνέδριο της Κόκκινης Διεθνούς των Συνδικάτων, χωρίς να προσχωρήσει τελικά σε αυτές⁴. Ετσι, τον Απρίλη του 1920 ιδρύθηκε από νεολαίους σοσιαλιστές το ΚΚ Ισπανίας, στο οποίο ένα χρόνο αργότερα προσχώρησαν αποχωρήσαντες από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (ΣΕΚΙ)⁵.

Αιματοβαμμένες μέρες του Αυγούστου 1936 στη Βαρκελώνη. Οι νεκροί παραμένουν άταφοι μέχρι να τους αναγνωρίσουν οι συγγενείς τους...

Το Σεπτέμβρη του 1923, με την υποστήριξη του βασιλιά, ρωμαιοκαθολικών οργανώσεων και στρατιωτικών, ο γενικός διοικητής της Καταλονίας Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα επέβαλε δικτατορία⁶, που απαγόρευσε το ΚΚ Ισπανίας⁷ και τη CNT, τη στιγμή που η καθοδηγούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες Γενική Ενωση Εργαζομένων (UGT) παρέμεινε νόμιμη και ο επικεφαλής της, Λάργκο Καμπαγιέρο, ανέλαβε σύμβουλος του κράτους⁸. Τη δικτατορία αναγνώρισε και το ΣΕΚΙ⁹.
Μετά την πτώση της δικτατορίας (1930), την αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού και την εκδίωξη του βασιλιά (1931), το ΚΚΙ απηύθυνε κάλεσμα για ανατροπή της αστικής κυβέρνησης (στην οποία συμμετείχαν και οι σοσιαλδημοκράτες) και επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας¹⁰. Ωστόσο, η έως τότε παράνομη δράση του, η χαμηλή επιρροή του στην εργατική τάξη και οι εσωκομματικές έριδες εμπόδιζαν τη μαζικοποίησή του. Το 1932 η ΚΔ παρενέβη και άλλαξε την ηγεσία του Κόμματος, ενώ η απόπειρα συγκρότησης ξεχωριστών συνδικάτων υπό κομμουνιστική καθοδήγηση προκάλεσε φυγή μελών του προς τους τροτσκιστές, οι οποίοι ίδρυσαν το Ενοποιημένο Μαρξιστικό Εργατικό Κόμμα (POUM)¹¹.
Σε αυτήν την πρώτη περίοδο, οι Καταλανοί καπιταλιστές δεν αποσκοπούσαν στη δημιουργία αυτόνομου κράτους, αλλά στην αναβάθμιση της Ισπανίας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Γι' αυτό, οι πρώτες φιλοφασιστικές οργανώσεις εμφανίστηκαν στην κοιτίδα των ταξικών συγκρούσεων, τη Βαρκελώνη¹². Παρόμοιος ήταν ο προσανατολισμός των Βάσκων καπιταλιστών, οι οποίοι χρηματοδότησαν τη δημιουργία των «Συμβουλίων της Εθνικής Συνδικαλιστικής Αντεπίθεσης» (JONS). Λίγο αργότερα ισπανικοί επιχειρηματικοί κύκλοι χρηματοδότησαν τον γιο του πρώην δικτάτορα, Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, που ίδρυσε την «Ισπανική Φάλαγγα» (Οκτώβρης 1933), η οποία ενσωμάτωσε τα JONS¹³.

«Αριστερή όχθη του ποταμού Εβρου, Ισπανία, 1938». Η τελευταία παρέλαση των Διεθνών Ταξιαρχιών, πριν αποχαιρετήσουν την Ισπανία με υψωμένη τη γροθιά

Στο μεταξύ, τις κυβερνήσεις Ρεπουμπλικανών - Σοσιαλιστών (1931 - 1933) διαδέχτηκαν οι κυβερνήσεις Ρεπουμπλικανών - φιλομοναρχικών (1933 - 1935). Το Μάη του 1934, το ΚΚΙ κάλεσε σε αντιφασιστική ενότητα και τον Οκτώβρη ανακοινώθηκε η συνεργασία του ΚΚΙ με το ΣΕΚΙ¹⁴. Το ίδιο διάστημα, η είσοδος στην κυβέρνηση της Ισπανικής Συνομοσπονδίας Αυτόνομων Δεξιών οδήγησε την UGT στην κήρυξη γενικής απεργίας, η οποία σημείωσε επιτυχία μόνο στις Αστούριες¹⁵. Εκεί μετεξελίχθηκε σε ένοπλη εξέγερση των ανθρακωρύχων, με τη συμμετοχή των Εργατικών και Αγροτικών Αντιφασιστικών Εθνοφρουρών και της «Ενωσης των Αδελφών Προλετάριων», που καθοδηγούνταν από το ΚΚΙ και τη Σοσιαλιστική Νεολαία αντίστοιχα¹⁶. Την καταστολή της εξέγερσης ανέλαβαν τα στρατεύματα του Μαρόκου (τότε ισπανικής αποικίας), με επικεφαλής τον Φράνκο¹⁷.

Η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου

Στις 15 Γενάρη 1936 συγκροτήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο, με τη συμμετοχή του ΚΚΙ, του ΣΕΚΙ, της «Δημοκρατικής Αριστεράς», της «Δημοκρατικής Ενωσης», του POUM, και με τη στήριξη αυτονομιστικών κομμάτων από Καταλονία και Γαλικία, καθώς και της CNT και της UGT. Στις εκλογές (16 Φλεβάρη και 4 Μάρτη) το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε οριακά την πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου (47,03% έναντι 46,48%)¹⁸. Οι υπόλοιπες ψήφοι μοιράστηκαν ανάμεσα σε κεντρώα κόμματα, ενώ η «Φάλαγγα», αν και στηριζόταν πλέον οικονομικά από τον ιταλικό φασισμό, έλαβε μόλις 44.000 ψήφους και 0,7%¹⁹. Τα αποτελέσματα φανέρωναν τις οξύτατες αντιθέσεις στους κόλπους της ισπανικής αστικής τάξης.

Ανδρες των Διεθνών Ταξιαρχιών κατά τη διάρκεια των μαχών το 1939 στη Μαδρίτη

Αλλά και στο εσωτερικό του κυβερνώντος Λαϊκού Μετώπου συνυπήρχαν οι ηγέτες του εργατικού - λαϊκού κινήματος με τους διώκτες του. Για παράδειγμα, ο ηγέτης της «Δημοκρατικής Ενωσης» είχε διατελέσει πρωθυπουργός την περίοδο 1933 - 1935 και είχε πρωτοστατήσει στην καταστολή εργατικής εξέγερσης που καθοδηγούσε η CNT²⁰. Στις διώξεις της CNT είχε πρωτοστατήσει και ο Λουίς Κόμπανις²¹, πρόεδρος της αυτόνομης καταλανικής κυβέρνησης, που συμμετείχε στο Λαϊκό Μέτωπο, διαφωνώντας με τη φιλοφασιστική εξωτερική πολιτική του Εθνικού Μετώπου²². Το ίδιο συνέβαινε με τους Βάσκους εθνικιστές, που είχαν συμβάλει την καταστολή της αστουριανής εξέγερσης²³.
Η συγκρότηση της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου συνοδεύτηκε από όξυνση των αντιπαραθέσεων. Οι αντίπαλοί του αναφέρονταν στον «κίνδυνο του μπολσεβικισμού», προκειμένου να συσπειρώσουν μεσαία στρώματα αλλά και καθυστερημένες εργατικές - λαϊκές μάζες. Χαρακτηριστικά, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Χοσέ Κάλβο Σοτέλο (η δολοφονία του αποτέλεσε το πρόσχημα του πραξικοπήματος) διακήρυττε ότι η κυβέρνηση ήταν ο «πνευματικός κληρονόμος της Οκτωβριανής Επανάστασης»²⁴. Ο κομμουνιστικός κίνδυνος προβλήθηκε για να δικαιολογήσει και το πραξικόπημα (17 - 18 Ιούλη 1936). Στην Ισπανία και στην Ευρώπη κυκλοφόρησαν χαλκευμένα κείμενα, που σύμφωνα με την προπαγάνδα προέρχονταν από το ΚΚΙ και την ΚΔ και αφορούσαν σχεδιασμό για ανατροπή της κυβέρνησης και εγκαθίδρυση Σοβιέτ, σε συνεργασία με το ΚΚ Γαλλίας και με μερίδα των σοσιαλδημοκρατών²⁵.
Η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική, αφού οι αστοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών, ήταν ιδιαίτερα φειδωλοί ακόμα και σε στοιχειώδη φιλολαϊκά μέτρα (π.χ. κάτω και από την πίεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέλυσαν πολιτικούς κρατουμένους, ενώ δεν τήρησαν ούτε την υπόσχεση μοιράσματος της γης).
Επιπλέον, μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος, εισακούοντας και τις εκκλήσεις της Γαλλίας και της Βρετανίας, τήρησαν παθητική στάση, καθησύχασαν την κοινή γνώμη και λογόκριναν τις εφημερίδες που μιλούσαν για πραξικόπημα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην επικράτησή του σε πολλές περιοχές²⁶. Επίσης, περιφρουρώντας τα ισπανικά αστικά συμφέροντα, αλλά και τα γαλλικά, δεν ευνόησαν μια εθνικοαπελευθερωτική εξέγερση στις ισπανικές κτήσεις της Αφρικής, που θα μπορούσε να συμβάλει στην αποδυνάμωση των πραξικοπηματιών στην εστία γέννησής τους.

Το εργατικό κίνημα

Σε αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Στις 19 Ιούλη, οι εργάτες κατέλαβαν τα στρατόπεδα της Βαρκελώνης και όταν η τοπική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους εξοπλίσει, εισέβαλαν σε μαγαζιά κυνηγιού και σε αποθήκες οικοδομικών υλικών για να προμηθευτούν όπλα και δυναμίτη. Στη Μαδρίτη στήθηκαν οδοφράγματα και συγκροτήθηκε εργατική πολιτοφυλακή. Οι ανθρακωρύχοι των Αστουριών συγκρότησαν απόσπασμα 5.000 δυναμιτιστών και κατευθύνθηκαν στη Μαδρίτη. Στη Μάλαγα, οι άοπλοι εργάτες κύκλωσαν το λιμάνι και επιτέθηκαν στα πολεμικά πλοία με γκαζολίνη. Στη Βαλένθια επιτέθηκαν στους στρατώνες με πέτρες και τραπεζομάχαιρα, ώσπου οι στρατιώτες σκότωσαν τους αξιωματικούς τους. Το ίδιο συνέβη και στα περισσότερα πολεμικά πλοία²⁷.
Παράλληλα, οι εργάτες κατέλαβαν εργοστάσια στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη και σε άλλα αστικά κέντρα. Στην Καταλονία οργανώθηκε Κεντρική Επιτροπή των Αντιφασιστικών Πολιτοφυλάκων²⁸, ενώ οι αντιφασιστικές εθνοφρουρές της Μαδρίτης οργανώθηκαν στο 5ο Σύνταγμα²⁹.
Ωστόσο, αυτοί οι λαογέννητοι θεσμοί ποτέ δεν αποκόπηκαν από τον έλεγχο της αστικής κυβέρνησης, και αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι οι πολιτικοί φορείς που τους καθοδηγούσαν δεν διέθεταν επαναστατική στρατηγική.
Το ΚΚΙ, στο πλαίσιο της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου, δεν επιδίωξε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Οπως σημείωνε η Ντολόρες Ιμπαρούρι (Πασιονάρια):
«Το κομμουνιστικό κόμμα σε καμιά στιγμή δεν είχε βάλει σκοπό του να καταλάβει την εξουσία κατά τη διάρκεια του πολέμου (...) Θα ήταν εγκληματική περιπέτεια σε μια Ισπανία χωρισμένη από έναν εμφύλιο πόλεμο με ιδιάζοντα γνωρίσματα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο συνένοχο του χιτλερισμού και έτοιμο για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αν το κομμουνιστικό κόμμα παραμέριζε τους συμμάχους του του Λαϊκού Μετώπου.
(...) Αν η επανάσταση του 1905 στη Ρωσία έδωσε στις επαναστατικές μάζες της εργατικής τάξης τα εργατικά συμβούλια ή σοβιέτ (...) ο εθνικός επαναστατικός πόλεμος του ισπανικού λαού ενάντια στο φασισμό έδωσε τη λαϊκή δημοκρατία, που μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγινε σε μερικές χώρες μια από τις μορφές ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό.
Ποια ανάγκη υπήρχε ν' αποδυθεί το κομμουνιστικό κόμμα σε μια άκαιρη έφοδο ενάντια στην εξουσία, χάνοντας όλους τους συμμάχους, αφού πραγματοποιόντουσαν όλες οι βασικές επαναστατικές δημοκρατικές αλλαγές στην πορεία της πάλης ολόκληρου του λαού ενάντια στη φασιστική εισβολή;»³⁰.

Κάτω από ξένη σημαία

Την υπαγωγή στην πολιτική διεύθυνση της αστικής τάξης αποδέχονταν και οι άλλες δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου. Τον Αύγουστο του 1936, οι αναρχικοί συμμετείχαν στην τοπική βασκική κυβέρνηση μαζί με εκπροσώπους του βιομηχανικού και χρηματιστικού κεφαλαίου. Το ίδιο έκανε το POUM στη Βαλένθια. Το Σεπτέμβρη, POUM και αναρχικοί συμμετείχαν στην τοπική καταλανική κυβέρνηση, και το Νοέμβρη, δύο αναρχικοί συμμετείχαν στην ισπανική κυβέρνηση η οποία διέλυσε την Κεντρική Επιτροπή Πολιτοφυλακής. Νωρίτερα η κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη της CNT και του POUM, προχώρησε στην επαναφορά του παλιού στρατιωτικού κώδικα, ενώ αφοπλίστηκαν οι εργατικές οργανώσεις από τα μακρύκανα όπλα³¹.
Οι αναρχικοί, αρνούμενοι τη σημασία της εργατικής εξουσίας, και οι τροτσκιστές, δεσμευμένοι στη συνεργασία τους με τους σοσιαλδημοκράτες και τους αναρχικούς, χρησιμοποιούνταν από την αστική εξουσία, παρά τις παλινωδίες τους και τις διακηρύξεις τους για την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Οσον αφορά τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, εξαρτούσαν τη σύγκρουση με τον Φράνκο από τη βοήθεια των διεθνών συμμάχων της ισπανικής κυβέρνησης. Οι κυριότεροι απ' αυτούς όμως έπαιζαν διπλό παιχνίδι, προωθώντας την πολιτική του κατευνασμού: Οι Βρετανοί αρνήθηκαν να εκπαιδεύσουν Ισπανούς πιλότους και έκαναν εμπόριο με τον Φράνκο. Η Γαλλία, πέρα από την πολιτική της λεγόμενης «μη επέμβασης», αρνήθηκε να επιστρέψει τον χρυσό της Ισπανίας. Επίσης, Γάλλοι και Βρετανοί πίεζαν για τοπικές συμφωνίες ειρήνης, στην Καταλονία και στη Χώρα των Βάσκων αντίστοιχα, το Δεκέμβρη του 1936. Τα μονοπώλια των ΗΠΑ προσέφεραν καύσιμα και φορτηγά στον Φράνκο. Και μάλιστα όλα αυτά συνέβαιναν τη στιγμή που οι φρανκικές δυνάμεις λάμβαναν την καθοριστική υποστήριξη της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έμψυχο δυναμικό και πολεμικό υλικό³².
Από την άλλη πλευρά, η ΕΣΣΔ αποτέλεσε τον κύριο αιμοδότη του Δημοκρατικού Στρατού της Ισπανίας, ενώ 42.000 κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές από όλες τις χώρες πολέμησαν στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού³³.
Η ανάμειξη της ΕΣΣΔ δεν εμποδίστηκε από τη Γαλλία και τη Βρετανία, που επιθυμούσαν την αμοιβαία εξασθένιση της ίδιας και του φασιστικού άξονα, αλλά ούτε και από τους αστούς του Λαϊκού Μετώπου, στο βαθμό που το ΚΚΙ δεν επιδίωκε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις

Μέσα σε αυτήν τη διελκυστίνδα των αντιθέσεων προχώρησαν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Στα τέλη Γενάρη του 1937, ο πρωθυπουργός Καμπαγιέρο (ανέλαβε το Σεπτέμβρη του 1936) αρνήθηκε την ενίσχυση της Μάλαγας, παρά τις προειδοποιήσεις των κομμουνιστών, με αποτέλεσμα την κατάληψή της από τους πραξικοπηματίες. Την ίδια στιγμή, οι αναρχικοί και οι Βάσκοι αρνούνταν την ενιαία διοίκηση των στρατιωτικών δυνάμεων³⁴.
Συνολικότερα η βασκική αστική τάξη, που είχε στενούς δεσμούς με τη Βρετανία, ακολούθησε διακριτή πολιτική. Στη Χώρα των Βάσκων τα εργοστάσια παρέμειναν στα χέρια των ιδιοκτητών τους, ενώ δεν μετατράπηκαν σε πολεμικές βιομηχανίες. Ο Βάσκος καπιταλιστής Μανουέλ Ουρίχο, που συμμετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Νεγκρίν (Μάης 1937), αποφάσισε την απελευθέρωση πολλών φασιστών και διέλυσε τα λαϊκά δικαστήρια που είχαν συγκροτηθεί τον Ιούλη του 1936. Τελικά, τον Αύγουστο του 1937, όταν οι δυνάμεις του Φράνκο καταλάμβαναν τη μία βασκική πόλη πίσω από την άλλη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, οι Βάσκοι καπιταλιστές τοποθέτησαν φρουρές προκειμένου να εμποδίσουν όσους ήθελαν να καταστρέψουν τα εργοστάσια για να μην πέσουν στα χέρια του Φράνκο³⁵. Η πολιτική τους ηγεσία διέφυγε στη Βρετανία.
Το καλοκαίρι του 1938, έπειτα από πιέσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, η κυβέρνηση Νεγκρίν αποδέχτηκε την απομάκρυνση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Το Δεκέμβρη, οι φρανκιστές έσπασαν τη γραμμή άμυνας της Καταλονίας. Ο διοικητής της Μαδρίτης, στρατηγός Μιάχα, ο οποίος στο επιτελείο του είχε ανθρώπους του Φράνκο, αρνήθηκε να στείλει ενισχύσεις. Οι δε επιχειρήσεις αντιπερισπασμού διατάχθηκαν πολύ καθυστερημένα. Οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων και των αναρχικών εγκατέλειψαν τη Βαρκελώνη. Οι δυνάμεις του 5ου Συντάγματος διατάχθηκαν να μην αναμειχθούν στην άμυνα της πόλης, ενώ οι 2.000 καλά εξοπλισμένοι στρατιώτες την εγκατέλειψαν, σκορπώντας τον πανικό στον πληθυσμό. Τελικά, μόνο οι μάχες του απείθαρχου 5ου Συντάγματος επέτρεψαν τη μεταφορά πληθυσμού και οπλισμού στη Γαλλία³⁶.
Στις αρχές Γενάρη του 1939, η κυβέρνηση Νεγκρίν, με τη σύμφωνη γνώμη του ΚΚΙ, κήρυξε στρατιωτικό νόμο, μεταφέροντας μεγάλο κομμάτι των εξουσιών στους στρατιωτικούς, που ήδη διαπραγματεύονταν τη συνθηκολόγηση. Στις 30 Γενάρη, ο Νεγκρίν ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης προκειμένου να μεταφέρει την κυβέρνηση στη νότια Ισπανία. Ομως, με εξαίρεση τους κομμουνιστές υπουργούς, οι υπόλοιποι ζήτησαν την παρέμβαση της Βρετανίας και της Γαλλίας στην κατεύθυνση της συνθηκολόγησης³⁷.
Τελικά, στις 5 Μάρτη, ο στρατηγός Κασάδο προχώρησε σε πραξικόπημα στη Μαδρίτη, επιδιώκοντας τη συνθηκολόγηση με τους φρανκιστές. Η χούντα Κασάδο επιτέθηκε στα γραφεία του ΚΚΙ και συνέλαβε εκατοντάδες στελέχη και μέλη του. Τελικά, ο ίδιος ο Κασάδο και τα στελέχη της χούντας του διέφυγαν με βρετανικό καράβι, αφήνοντας τους κομμουνιστές στα χέρια των φρανκιστών³⁸.

Ορισμένα συμπεράσματα

1. Τόσο στην περίπτωση της Γαλλίας όσο και σε αυτή της Ισπανίας, η συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου δεν κατόρθωσε να ανακόψει την πορεία των φασιστών προς την εξουσία.
2. Η συγκεκριμένη έκβαση δεν ήταν αποτέλεσμα ορισμένων κακών χειρισμών των ΚΚ ή λάθος διαχείρισης των αστών πολιτικών, αλλά συνδεόταν με δομικές αδυναμίες του εγχειρήματος και συγκεκριμένα με τις εξής:
α) Οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων της Γαλλίας και της Ισπανίας, μη αποσκοπώντας στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, διατήρησαν την ταξική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική πολιτική της κάθε αστικής τάξης, αποξενώνοντας ζωογόνες δυνάμεις που από την ταξική τους θέση είχαν συμφέρον από έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με το φασισμό.
β) Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις των Λαϊκών Μετώπων φοβόντουσαν περισσότερο το εργατικό - λαϊκό κίνημα από τις φιλοφασιστικές (δηλαδή αστικές) πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες δεν διαχωρίζονταν από σινικά τείχη. Ετσι, αφόπλιζαν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, η ριζοσπαστικοποίηση του οποίου τους τρόμαζε, και ανέχονταν τη δράση των φιλοφασιστικών δυνάμεων.
3. Στο πλαίσιο των Λαϊκών Μετώπων, τα ΚΚ προσέφεραν πρωτοφανείς θυσίες για την αντιμετώπιση του φασισμού και τελικά βρέθηκαν προδομένα από τις σύμμαχες «αντιφασιστικές» δυνάμεις.
4. Η πορεία των ιστορικών γεγονότων απέδειξε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση του φασισμού, αν δεν συνδυάζεται με την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Αναφορικά με τις κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές και γεωπολιτικές ρίζες της αντιπαράθεσης της καταλανικής με την ισπανική αστική τάξη, βλ. Gerald Brenan, «The Spanish Labyrinth», Cambridge University Press, Cambridge, 2014, pp. 40-55. Για τη βασκική αστική τάξη, βλ. Diego Muro, «Ethnicity and Violence. The Case of Radical Basque Nationalism», Routledge Editions, New York, 2008, pp. 39-90.
2. Martin Blinkhorn, «Democracy and Civil War in Spain», Routledge Editions, London & New York, 1988, p. 2.
3. Filipe Ribeiro de Meneses, «Franco and the Spanish Civil War», Routledge Editions, London, 2001, p. 11.
4. Victor Alba, «The Communist Party in Spain», Transaction Books, New Brunswick & London, 1983, pp. 19-29.
5. Francisco J. Romero Salvadό, «The Foundations of Civil War», Routledge Editions, New York & London, 2016, pp. xvi, 177.
6. Julian Casanova - Carlos Gil Andres, «Twentieth-Century Spain», Cambdridge University Press, Cambridge, 2014, p. 84.
7. Stanley Payne, «Fascist Italy and Spain» στο: Rein Raanan, «Spain and the Mediterranean since 1898», Frank Cass Editions, London, 1999, p. 100.
8. Burnett Bolloten, «The Spanish Civil War. Revolution and Counterrevolution», University of North Carolina Press, pp. 191, 196.
9. Jose M. Magone, «Contemporary Spanish Politics», Routledge Editions, London & New York, 2009, p. 158.
10. Joan Botella, «From Red to Green: The Evolution of Catalan Communism» στο: Joan Botella - Luis Ramiro, «The Crisis of Communism and Party Change», Edition of ICPS, Barcelona, 2003, pp. 55-56.
11. Κώστας Σκολαρίκος, «Ευρωκομμουνισμός», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2015, σελ. 156.
12. Στάνλεϊ Πέιν, «Η ιστορία του φασισμού», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 2000, σελ. 358-359.
13. Στάνλεϊ Πέιν, ό.π., σελ. 364, 366-367.
14. Muja-Leon Eusebio, «Eurocommunism: Spanish Version» στο George Schwab, «Eurocommunism: The Ideological and Political-Theoritical Foundations», Aldwych Press, London, 1981, p. 189.
15. Paul Heywood, «Marxism and the Failure of Organised Socialism in Spain 1879-1936», Cambridge University Press, Cambridge & New York, 2002, pp. 144-145.
16. Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπαρούρι), «Απομνημονεύματα», τόμος 2ος, εκδ. «Ανθολόγιο», χ.χ., χ.τ.ε., σελ. 45-46.
17. Πασιονάρια, «Απομνημονεύματα», τόμος 1ος, εκδ. «Ανθολόγιο», χ.χ., χ.τ.ε., σελ. 218-219.
18. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939, τόμος Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 547-548.
19. Στάνλεϊ Πέιν, ό.π., σελ. 368, 371
20. Stanley G. Payne, «Spain's First Democracy», The University of Wisconsin Press, Wisconsin, 1993, pp. 182-183.
21. Abel Paz, «Durutti in the Spanish Revolution», AK Press, Oakland-Edinburgh, 2007, pp. 330-331.
22. Ο Κόμπανις φυλακίστηκε στη συνέχεια, επειδή στήριξε την εξέγερση των Αστουριών, αλλά απελευθερώθηκε με τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου. Μετά την επικράτηση του Φράνκο αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, όπου συνελήφθη από την Γκεστάπο το 1940, απελάθηκε στην Ισπανία και εκτελέστηκε.
23. Φέλιξ Μόρροου, «Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ισπανία», εκδ. «Ατραπός», Αθήνα, 1977, σελ. 31.
24. Rafael Cruz, «Ο μεγάλος φόβος: Η ισπανική πολιτική την Ανοιξη του 1936», στο: Δημήτρης Ε. Φιλίππης (επιμ.), «1936. Ελλάδα και Ισπανία», εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2007, σελ. 200.
25. Herbert R. Southworth, «Conspiracy and the Spanish Civil War», Routledge Editions, London & New York, 2004, pp. 3-42.
26. Θανάσης Παπαρήγας, «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1996, σελ. 47-48, 141, και Χιου Τόμας, «Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος», εκδ. «Τολίδη», Αθήναι, χ.χ., σελ. 230-232.
27. Πασιονάρια, ό.π., σελ. 194-195.
28. Φέλιξ Μόρροου, ό.π., σελ. 36-41.
29. Πασιονάρια, ό.π., σελ. 48.
30. Ο.π., σελ. 248-249.
31. Φέλιξ Μόρροου, ό.π., σελ. 80-87, 103-106.
32. Θανάσης Παπαρήγας, ό.π., σελ. 49, Πασιονάρια, ό.π., σελ. 42-43, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939, ό.π., σελ. 548, και Φέλιξ Μόρροου, ό.π., σελ. 264.
33. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939, ό.π., σελ. 549.
34. Πασιονάρια, ό.π., σελ. 143-150.
35. Ο.π., σελ. 179.
36. Πασιονάρια, ό.π., σελ. 208-209, 220-225, 231-232.
37. Ο.π., σελ. 232-233, 245-246.
38. Ο.π., σελ. 262-270.

Του Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ