Ο βρικόλακας των Καλαβρύτων

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Μετά τους Ναζί της Χρυσής Αυγής, τους «Κασιμάτηδες» της Καθημερινής και τον Πάγκαλο, ήρθε και η σειρά ενός εκπροσώπου της ανώτερης ιεραρχίας της εκκλησίας να στάξει αντικομμουνιστική χόλη με αφορμή το μουσείο του Νίκου Μπελογιάννη. Πρόκειται για το γνωστό και μη εξαιρετέο δεσπότη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, τον πάλαι ποτέ ταγματάρχη της χουντικής χωροφυλακής που ευλογούσε τους βασανιστές της επταετίας.
Στο νέο του παραληρηματικό ξέσπασμα- μέσω του προσωπικού του ιστολογίου- ο δεσπότης Καλαβρύτων καταπιάνεται με το Νίκο Μπελογιάννη, ξερνώντας όλο του το αντικομμουνιστικό δηλητήριο σε ένα μπαράζ χαρακτηρισμών: «κομμουνιστο-Συμμορίτης», «μεγάλος αδελφοκτόνος», «σφαγέας», «εαμοβούλγαρος», «πράκτορας των Σοβιετικών», «προδότης» κλπ. Μάλιστα, για να τεκμηριώσει τα εμφυλιοπολεμικά «επιχειρήματα» του, ο Αμβρόσιος επιστρατεύει… πηγές από φιλοχουντικές φυλλάδες του ακροδεξιού περιθωρίου όπως η «Ελεύθερη Ώρα» και το «Μακελειό».
Με βάση λοιπόν το νέο αυτό παραλήρημα του δεσπότη Καλαβρύτων, μπορούν να γίνουν δύο σχόλια:
Το πρώτο είναι ότι η χυδαία, παραληρηματική επίθεση του Αμβρόσιου στο Νίκο Μπελογιάννη μόνο ως τιμή στο ηρωϊκό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μπορεί να εκληφθεί. Το να σε βρίζει και να σε συκοφαντεί ένας υμνητής των βασανιστών της Χούντας, ιδεολογικά ομογάλακτος καθαρμάτων όπως οι Παττακός-Ντερτιλής και οπαδός της ναζιστικής-εγκληματικής Χρυσής Αυγής αποτελεί, αν μη τι άλλο, τιμή. Άλλωστε, όσο δηλητήριο κι’ αν χύσουν οι κάθε λογής «Αμβρόσιοι» και ταγματασφαλίτες με ράσα απέναντι στο Μπελογιάννη, το μεγαλείο του κομμουνιστή ήρωα δε μπορούν να το μειώσουν ούτε κατ’ ελάχιστο. Ένα μεγαλείο που το παραδέχθηκε μέχρι και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων που σε δημόσια παρέμβαση του το 1952 δήλωνε: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Το δεύτερο σχόλιο αφορά την ίδια την εκκλησία, υψηλόβαθμος εκπρόσωπος της ιεραρχίας της είναι και ο Αμβρόσιος. Ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, ο θεσμικός ρόλος της εκκλησίας της Ελλάδος απαιτεί από την ίδια να αποσαφηνίσει τη θέση της: Επικροτεί ή όχι ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος τα φασιστικά παραληρήματα του δεσπότη Καλαβρύτων; Απηχούν ή όχι οι εμετικές, εμφυλιοπολεμικές και χυδαίες δηλώσεις του πρώην ταγματάρχη-παπά της χωροφυλακής τις απόψεις της ηγεσίας της εκκλησίας;
Το ερώτημα αυτό τίθεται διότι στο διάβα της ιστορικής της διαδρομής, η εκκλησιαστική ιεραρχία δεν είχε μόνο «Αμβρόσιους». Αλλά είχε και ανθρώπους όπως ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ και ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος, ιερωμένους όπως ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκης (παπα-Ανυπόμονος), ο παπά-Κουμπούρας, ο παπά-Χολέβας (Παπαφλέσσας) και άλλοι πολλοί που στάθηκαν στο πλευρό του λαού κατά την διάρκεια της Κατοχής. Αυτοί οι κληρικοί- ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων- άξιζαν και αξίζουν κάθε τιμή και σεβασμό.

Σε αντίθεση με ρασοφόρους-βρικόλακες βγαλμένους απ’ τα σεντούκια της πιο μαύρης αντίδρασης,  όπως ο δεσπότης Καλαβρύτων Αμβρόσιος κατά κόσμον Θανάσης Λενής.

Μακάριος ύπνος

 Μακάριος ύπνος

Το ερώτημα είναι ευθύ και αδυσώπητο: πρέπει να μας ανησυχεί η τουρκική προκλητικότητα ή όχι; Εκ πρώτης όψεως, όταν βλέπεις τον γείτονα να διεκδικεί ένα κομμάτι από το χωράφι σου, είναι φυσικό να ανησυχείς, όσους τίτλους ιδιοκτησίας κι αν έχεις. Ειδικά, μάλιστα, αν υπάρχουν κάποιοι τρίτοι που, αντί να σου πάρουν το μέρος, αναρωτιούνται μήπως και ο γείτονάς σου έχει δίκιο τελικά. Από την άλλη, υπάρχουν και κάποιοι ψύχραιμοι (τουλάχιστον, έτσι δείχνουν), οι οποίοι επιμένουν πως η έξαρση αυτής της προκλητικότητας αποσκοπεί σε εσωτερική κατανάλωση και θα ξεφουσκώσει μετά το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου.

Δεν είμαστε μάντεις ώστε να γνωρίζουμε με ασφάλεια τι θα συμβεί μετά το δημοψήφισμα, όταν μάλιστα δεν γνωρίζουμε τι θα βγει από την κάλπη. Καθ' όσον, άλλες εξελίξεις θα υπάρξουν αν νικήσει ο Ερντογκάν κι άλλες αν χάσει. Αλλά και στις δυο περιπτώσεις, το τι θα ακολουθήσει θα εξαρτηθεί από την ευρύτητα του αποτελέσματος. Αλλιώς θα αντιδράσει ο "σουλτάνος" αν το αποτέλεσμα κριθεί για λίγες χιλιάδες ψήφων κι αλλιώς αν είναι συντριπτική η διαφορά.

Καραμανλής - Ερντογκάν: Η διπλωματία της κουμπαριάς

Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, το βασικό δεδομένο δεν αλλάζει. Και το δεδομένο είναι ότι η χώρα μας προεύεται δίχως σαφή στρατηγικό σχεδιασμό, την ώρα που η Τουρκία δεν χάνει ευκαιρία να προβάλλει τους στόχους της καθημερινά, οργανωμένα, μεθοδικά και με σαφήνεια. Μπορεί οι ρουκέτες για την συνθήκη τής Λωζάννης να μοιάζουν περισσότερο με πασχαλιάτικα βαρελότα αλλά πίσω τους κρύβουν την πεντακάθαρη προσπάθεια των τούρκων να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση στην αφετηρία όταν αρχίσει η κούρσα τής ανακατανομής ισχύος στην ανατολική Μεσόγειο, ειδικά σε περίπτωση που τα γεγονότα στην Συρία και στο Ιράκ (τελευταία δε και στην Ιορδανία) ευνοήσουν καταλυτικά αυτή την ανακατανομή.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να υπογραμμίσουμε τον απολύτως υπαρκτό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Τουρκία και ο οποίος λέγεται εδαφικός ακρωτηριασμός. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν σαφείς κυοφορούμενες διαδικασίες σύστασης κουρδικού κράτους είναι τυφλός και όποιος δεν καταλαβαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να στηθεί μόνο σε εδάφη τής Συρίας και του Ιράκ είναι τουλάχιστον αφελής. Αυτός ο κίνδυνος είναι η αφορμή που η Άγκυρα βιάζεται να ισχυροποιήσει και την θέση και τον ρόλο της στην περιοχή.

Από πλευράς Τουρκίας, οι πιέσεις στην Ελλάδα είναι λογικές, μιας και οποιαδήποτε αύξηση του ελέγχου της στο Αιγαίο σημαίνει αυτομάτως αναβάθμιση του ρόλου της ως περιφερειακή δύναμη. Άλλωστε, οι τούρκοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να αφήσουν ανεκμετάλλευτο το υπόβαθρο που χτίζουν στην περιοχή για περισσότερο από μια εικοσαετία. Μη ξεχνάμε ότι με αφορμή την "κρίση των Ιμίων" του 1996, η Τουρκία κατάφερε αφ' ενός μεν να "γκριζάρει" όχι μόνο βράχους και βραχονησίδες αλλά και ολόκληρες θαλάσσιες περιοχές με κατοικημένα νησιά αφ' ετέρου δε να παρασύρει τις ελληνικές κυβερνήσεις σε συζητήσεις περί των "ζωτικών συμφερόντων" της στην περιοχή, ήτοι σε συζητήσεις επί ενός ανύπαρκτου μέχρι τότε θέματος.

Κι ενώ οι τούρκοι κάνουν ό,τι μπορούν για να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους (και καλά κάνουν από πλευράς τους, εδώ που τα λέμε), η Ελλάδα πορεύεται ανερμάτιστη, σαν φτερό στον άνεμο. Βεβαίως, η πρώτη ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στην τότε κυβέρνηση Σημίτη, η οποία, εν μέσω των σημιτικών ευχαριστιών προς τις ΗΠΑ και των παγκαλικών ανοησιών περί σημαιών που τις πήρε ο άνεμος, "κατάφερε" (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να δεχτεί το γκριζάρισμα της περιοχής, αναγνωρίζοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, τις τουρκικές διεκδικήσεις ως δικαιολογημένες.

Επί πλέον, από τότε όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις διατήρησαν ζωντανό τον "διάλογο" για τις τουρκικές διεκδικήσεις, δικαιώνοντας ουσιαστικά την επιμονή των γειτόνων μας. Παράλληλα και δίχως κανένα απολύτως αντάλλαγμα, υποστήριξαν ένθερμα την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. με την -απαράδεκτη πολιτικά- ψευδαίσθηση ότι η προσαρμογή των γειτόνων στα ευρωπαϊκά δεδομένα θα τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν τις διεκδικήσεις τους.


Όμως, η έλλειψη στρατηγικής από πλευράς Ελλάδος γίνεται διάφανη και από άλλα στοιχεία. Για παράδειγμα, η ελληνική πλευρά δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα στην ανάπτυξη των ευρωτουρκικών σχέσεων, παρ' ότι η τουρκική πλευρά δεν άλλαξε καθόλου την στάση της στο κυπριακό, κάτι που είχε τεθεί εκ προοιμίου ως sine qua non για την ανάπτυξη αυτών των σχέσεων. Επίσης, χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος (αν εξαιρέσουμε την γκρίνια των ΗΠΑ), όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τής τελευταίας εικοσαετίας εγκατέλειψαν τον περίφημο "ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας-Κύπρου", κάτι που είχε αποκτήσει την ισχύ δόγματος κατά το παρελθόν.

Στο μεταξύ, η εθνική μας πολιτική εξικνείται μέχρι των ορίων τού "μακάριου ύπνου", κατά την διάρκεια του οποίου ονειρευόμαστε πως είμαστε ασφαλείς επειδή βρισκόμαστε κάτω από την ομπρέλλα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Άλλο αν αυτη η ηλίθια παραίσθηση ασφαλείας δεν είναι τόσο έντονη ώστε να πάρουμε κάποια στιγμή την απόφαση να χαράξουμε μονομερώς (όπως έχουμε δικαίωμα) τα σύνορα της ΑΟΖ μας τόσο στο Αιγαίο όσο και στα βορειοδυτικά μας σύνορα. Για το Καστελλόρριζο, βέβαια, ούτε συζήτηση...

Παπανδρέου - Τζεμ: Η διπλωματία του ζεϊμπέκικου

Κατόπιν όλων αυτών, δεν πρέπει να παραξενευόμαστε όποτε ακούμε την Τουρκία να εκτοξεύει απειλές και να μιλάει για κατάληψη τουρκικών νησιών εκ μέρους της Ελλάδας. Θα έπρεπε, όμως, να παραξενευόμαστε από το γεγονός ότι οι ινστρούχτορες της εθνικής μας πολιτικής δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η επιμονή των τουρκικών αρχών δημιουργεί και βαθαίνει στον απλό τούρκο πολίτη την πεποίθηση ότι υπάρχουν πράγματι στο Αιγαίο κάποια τουρκικά νησιά, τα οποία έχει καταλάβει η Ελλάδα παρανόμως.

Κι αν έπρεπε να ανησυχούμε για κάτι, αυτό είναι το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν πόσο επικίνδυνο είναι το να πιστεύει ο απλός τούρκος πολίτης ότι έχουμε βάλει πόδι σε δικά του εδάφη. Πόσο δύσκολο είναι να προβλέψουν ότι, αργά η γρήγορα, αυτή η πεποίθηση θα μετατραπεί σε απαίτηση προς την κυβέρνησή του να πάρει πίσω αυτά τα εδάφη; Και πότε θα βρεθεί κάποιος που να καταλαβαίνει πως, όταν κοιμάσαι μακαρίως, σε πιάνουν στον ύπνο;

Η Σοβιετική Ενωση δεν άλλαξε τον κόσμο, έδωσε όμως μια πειστική πρόγευση από το επερχόμενο αύριο…» - Γ. Μαργαρίτης: 100 χρόνια μετά!

AP PHOTO/ DIMITRY LOVETSKY

Στα 1917 είχαν περάσει περίπου εκατό χρόνια από τον καιρό της Παλινόρθωσης. Η συντριβή του Ναπολέοντα στα 1814 και στα 1815 επανέφερε κυρίαρχους στο πολιτικό προσκήνιο τους απόλυτους μονάρχες και τη φοβισμένη από τα γεγονότα αριστοκρατία.

Ενας καθεστωτικός σύνδεσμος, η Ιερή Συμμαχία, καθώς και η επιστροφή της Θείας Πρόνοιας ως ρυθμιστή των εγκόσμιων και τοποτηρητή της κοινωνικής «ευταξίας», σφράγισαν τη φοβισμένη ετούτη επιστροφή στα πριν το 1789 πολιτικά χρόνια.

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι επαναστάσεις στην ισπανική Αμερική και την Ελλάδα και οι εξεγέρσεις σε ευρωπαϊκά εδάφη προκάλεσαν νέες ανησυχίες, η αποκατασταθείσα απολυταρχία ανέστησε «ιερές» τελετουργίες, όπως η «ιεροποίηση» των βασιλέων. Η πλέον διάσημη από αυτές έλαβε χώρα στη Ρεμς στα 1825 και αφορούσε τον βασιλέα της Γαλλίας Κάρολο τον δέκατο.

Η ιδέα ήταν ότι η όποια επανάσταση θα δυσκολευόταν εάν έβρισκε απέναντί της όχι τον όποιο βασιλιά, αλλά τον Θεό τον ίδιο. Η διά του Θεού αποτροπή της επανάστασης κράτησε κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια. Το 1830 ο «ιερός» Κάρολος, ομού μετά του προστάτη του Θεού, είδαν το καθεστώς τους να καταρρέει.

Σχεδόν Εκατό χρόνια αργότερα, στα 1917, οι «ιεροί» μονάρχες δεν βρίσκονταν πλέον στην κορυφή της πολιτικής τάξης του κόσμου. Η αστική τάξη κυριαρχούσε από καιρό και οι αυτοκράτορες που κοσμούσαν τις λαμπρές πρωτεύουσες των ευρωπαϊκών μητροπόλεων δεν ήταν παρά εκπρόσωποι και φερέφωνα καθαρά καπιταλιστικών συμφερόντων.

Στα 1917, όλοι ετούτοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους υποθέσεις. Αναζητούσαν μια νέα τάξη του κόσμου όπου τα δικά τους συμφέροντα θα ήσαν καλύτερα τοποθετημένα από τα αντίστοιχα του γείτονα. Η διαδικασία για την επανασχεδίαση της παγκόσμιας τάξης ήταν αφάνταστα αιματηρή: επρόκειτο για τον ιμπεριαλιστικό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τον Ιανουάριο του 1917 τους αυτοκράτορες και τους ισχυρούς ιδιοκτήτες των μονοπωλιακών συγκροτημάτων -βιομηχανικών, τραπεζικών ή εμπορικών- τους απασχολούσε μόνο το πώς θα σκοτώσουν περισσότερους στρατιώτες των ανταγωνιστών τους κι όχι αν θα έχαναν τους δικούς τους αντίστοιχους: πόλεμος φθοράς λεγόταν ετούτη η στρατηγική.

Μερικούς μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο, ολότελα διαφορετικά πράγματα τους φόβιζαν και τους ανησυχούσαν. Η επανάσταση βρισκόταν και πάλι στο προσκήνιο της Ιστορίας! Και ετούτη τη φορά δεν ήταν επανάσταση των λίγων ενάντια στους λίγους, των αστών προυχόντων ενάντια στους αριστοκράτες. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είχε αλλάξει τις πολιτικές συνθήκες του κόσμου φέρνοντας στο προσκήνιο τις πλατιές μάζες των λαών της Ευρώπης.

Η ιμπεριαλιστική σύγκρουση είχε δημιουργήσει -ερήμην των προθέσεων των ισχυρών- μια «δημοκρατία του θανάτου» στη βάση: όλοι ήταν υπόχρεοι στην πολεμική δοκιμασία και στον θάνατο. Ετούτη όμως η «δημοκρατία του θανάτου» οδήγησε στην πλέον δημοκρατική επανάσταση που ώς τότε είχε δει η ανθρωπότητα.

Αυτοί που εργάζονταν, αυτοί που πολεμούσαν, αυτοί που πέθαιναν για τον πλούτο των άλλων, αυτοί τώρα θα γίνονταν κυρίαρχο υποκείμενο της πολιτικής. Δεν ήταν μια επανάληψη του 1789! Δεν επρόκειτο για αστούς -το 3% ώς 5% του πληθυσμού- στη θέση των αριστοκρατών –το 3% ώς 5% του πληθυσμού.

Επρόκειτο για εργάτες και αγρότες, για στρατιώτες, για το 90% του πληθυσμού της κάθε χώρας. Το 1917 αυτό συνέβη. Οι Μπολσεβίκοι, τα Σοβιέτ, οι Κομμουνιστές, οι πολιτικές οργανώσεις των εργατών και των αγροτών, πήραν οι ίδιοι στα χέρια τους την εξουσία.

Από τότε ώς σήμερα πέρασαν πάλι εκατό χρόνια. Η Σοβιετική Ενωση δεν άλλαξε τον κόσμο, έδωσε όμως μια πειστική πρόγευση από το επερχόμενο αύριο. Πιστή στη σπειροειδή της κίνηση η Iστορία απατηλά δείχνει αναλογίες με άλλες εποχές. Ζούμε πάλι μια εποχή Παλινόρθωσης. Θεοί και δαίμονες έχουν κληθεί να εξορκίσουν την επανάσταση που ηττήθηκε, να τη διώξουν από την πολιτική και από την ιστορική παρακαταθήκη των ανθρώπων. Μέσα σε αυτό το κλίμα θα κυλήσει η επέτειος για τα εκατό χρόνια...

Οι προετοιμασίες έχουν ήδη γίνει και οι στόχοι έχουν αναγγελθεί. Πλήθος δημοσιευμάτων -βαρύγδουπων επιστημονικοφανών έργων- έχουν προγραμματιστεί. Τα περισσότερα θα επικεντρωθούν στη βία, τη «στρατιωτική ισχύ», την «τρομοκρατία», που οδήγησαν το «πραξικόπημα των Μπολσεβίκων» στην επικράτηση επί των «διστακτικών» εχθρών του.

Αλλα θα εξηγήσουν το πώς αυτό που νομίζαμε ότι ήταν μια επανάσταση δεν ήταν τελικά παρά μια προσεγμένη επιχείρηση των μυστικών υπηρεσιών του Γερμανού Κάιζερ και της Σουηδίας! Αλλα ακόμα αναγγέλλουν ότι ο μπολσεβικισμός ήταν το έργο ενός και μόνο προσώπου, του Λένιν, και πέθανε μαζί του για να μην ξανάρθει πλέον. Και παρόμοια πολλά με παρονομαστή πάντοτε τον ίδιο: η επανάσταση του 1917 δεν ήταν παρά μια τερατογένεση, ένα «ατύχημα της Iστορίας».

Στην περιφερειακή μας χώρα οι βασικοί αναθεωρητές της Iστορίας είναι σταθερά προσηλωμένοι στα καθ’ ημάς «εμφύλια πάθη». Ουδείς γνωρίζει εάν θα βρουν καιρό ν’ ασχοληθούν και με τους Μπολσεβίκους. Στη θέση τους όμως έρχονται να στήσουν τον δικό τους «ανορθόδοξο» πόλεμο πάμπολλοι καλοθελητές. Πότε ανασύροντας -για ακόμα μια φορά- τον φόνο της Ελένης Παπαδάκη, τον Δεκέμβριο του 1944.

Και πότε οικτίροντας τον προσυνεδριακό διάλογο στο επικείμενο συνέδριο του ΚΚΕ. Καθότι το τελευταίο δεν ευθυγραμμίζει τη λειτουργία του με την αντίστοιχη των αστικών κομμάτων (ή του ΣΥΡΙΖΑ με τις σαράντα ερωτήσεις: «Συμφωνείς; Γίνε μέλος...»). Αυτή, δηλαδή, όπου ο όποιος περαστικός έναντι συμβολικού εισιτηρίου/τιμήματος διαλέγει τον σωτήρα Αρχηγό!

Γιώργος Μαργαρίτης

καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ

efsyn.gr

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ «Ζεστό» χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, «μαύρη» εργασία για τους εργαζόμενους

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

«Ζεστό» χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, «μαύρη» εργασία για τους εργαζόμενους

Νέα προνόμια και πακτωλό εκατομμυρίων ετοιμάζεται να εξασφαλίσει η κυβέρνηση στους επιχειρηματικούς ομίλους του Τουρισμού και της Κρουαζιέρας (μεγαλοξενοδόχοι, tour operators, εφοπλιστές κ.λπ.), όλα πληρωμένα από τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και τις ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, που σε ό,τι αφορά τον Τουρισμό είναι αντιμέτωποι με απληρωσιά, άγρια εκμετάλλευση, μαύρη ανασφάλιστη εργασία κ.ο.κ.
Η υπουργός Τουρισμού Ελ. Κουντουρά, ενημερώνοντας χτες την Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής για τα ...«επιτεύγματα» της κυβέρνησης όσον αφορά τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων του κλάδου, σημείωσε ότι μόνο από το πρόγραμμα ΕΠΑΝΕΚ του ΕΣΠΑ (2014 - 2020) η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει «για να ενθαρρύνουμε τον ιδιωτικό τομέα για επωφελείς επιχειρηματικές κινήσεις» πάνω από 380 εκατομμύρια ευρώ, ενώ «την επόμενη τριετία θα κινητοποιηθεί άνω του μισού δισ. ευρώ»! Ταυτόχρονα θα συνεχιστούν οι νομοθετικές παρεμβάσεις για ακόμα πιο «ευνοϊκό περιβάλλον» (π.χ. ακόμα μεγαλύτερες διευκολύνσεις για την αδειοδότηση) για την προσέλκυση - κυρίως ξένων - επενδύσεων.
Παράλληλα, σύμφωνα με την υπουργό, ετοιμάζεται «ολοκληρωμένο νομοθετικό σχέδιο» για την Κρουαζιέρα, το οποίο η υπουργός «ευελπιστεί» ότι θα έρθει στη Βουλή τον Ιούνη, και θα αφορά επενδύσεις για την ανάπτυξη των λιμανιών και μέτρα για την προσέλκυση περισσότερων και μεγαλύτερων κρουαζιερόπλοιων. Στο σημείο αυτό, δείχνοντας και προς όφελος ποιου καταρτίζονται τα εν λόγω σχέδια, πρόσθεσε ότι η ίδια είναι σε επαφή με εφοπλιστικές ενώσεις και μεγάλους ομίλους της Κρουαζιέρας για την ολοκλήρωση του σχετικού «στρατηγικού σχεδίου».
Παρουσίασε επίσης τον «πλούσιο» μέχρι τώρα απολογισμό της κυβέρνησης, το σωρό από νομοθετικές ρυθμίσεις για αυτή την «εθνική υπόθεση» όπως χαρακτήρισε τον Τουρισμό, με αποτέλεσμα οι αφίξεις το 2016 να φτάσουν τα 28 εκατομμύρια, από 26 το 2015, ενώ ανέφερε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού κάνει λόγο για 15 δισ. έσοδα στον τουρισμό όσον αφορά αυτό το διάστημα (2015 - 2016)! Μάλιστα, καυχήθηκε για τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση όσον αφορά την απάλειψη ...περιττών προδιαγραφών και ελέγχων για την αδειοδότηση τουριστικών επιχειρήσεων. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση πέρασε νομοθετική ρύθμιση, όσον αφορά την αδειοδότηση, που απαλλάσσει επιχειρηματικούς ομίλους ακόμα και από την υποχρέωση για τη λήψη στοιχειωδών μέτρων προστασίας, όπως π.χ. πυρασφάλεια.

Ατζέντης των επιχειρηματικών ομίλων η κυβέρνηση

«Ως ατζέντης των επιχειρηματικών ομίλων του Τουρισμού μίλησε η υπουργός και μπράβο σας που το λέτε κιόλας», επισήμανε ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης. Αλλωστε, τόνισε, «η υπουργός δεν είπε κουβέντα ότι συνέχεια μειώνεται ο εσωτερικός τουρισμός και είναι ένας δείκτης της μεγάλης φτωχοποίησης των εργαζομένων και του λαού, και βεβαίως δεν είπε τίποτα για τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε καθεστώς γαλέρας και για 300 ευρώ» το μήνα.
Ξεκαθάρισε ότι ο Τουρισμός είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα «ποιος ωφελείται από την ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. «Ποιος κάνει κουμάντο σήμερα στον Τουρισμό; Κάνουν οι tour operators. Ολη η πολιτική σας, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως αυτοί. Η "Fraport" πήρε τα αεροδρόμια και θα δουλέψει προς όφελός τους. Η "TUI" ξέρετε ότι συνεργάζεται με τη "Fraport" και δεν ξέρουμε τι μετοχές έχει εκεί. Η "TUI" σήμερα κυριαρχεί στην ελληνική αγορά, όπως και σε πολλές άλλες αγορές. Είναι ένας όμιλος που δεν έχει μόνο ξενοδοχεία, έχει αεροδρόμια, έχει μεταφορές και άλλα και σήμερα έχει τη μερίδα του λέοντος».
Πρόσθεσε ότι «Τουρισμός δεν είναι τα ξενοδοχεία, τα 28 εκατ. που λέτε. Ο Τουρισμός είναι οι υπηρεσίες και αυτές προσφέρονται από τους εργαζόμενους», «τους οποίους έχετε παραδώσει βορά στους επιχειρηματίες, οι οποίοι για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι τα κέρδη τους».
Κάλεσε τους εργαζόμενους να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, «οξύνοντας την αντιπαράθεση και τους αγώνες τους με την τάξη που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, διεκδικώντας τις απώλειες και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, από τις οποίες μία είναι το δικαίωμα στις διακοπές που η κυβέρνηση με την πολιτική της τούς το στερεί».

Σκόπιμη η διαστρέβλωση...

Σκόπιμη η διαστρέβλωση...

Η ομοβροντία διαστρέβλωσης της θέσης του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, που είναι σε εξέλιξη από διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, κλιμακώνεται, ειδικά μετά το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Ποιοι «σηκώνουν» αυτό το θόρυβο γύρω από τη θέση του ΚΚΕ; Εκείνοι που πασχίζουν, αναζητώντας διάφορες «συνταγές» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για να επανέλθει το κεφάλαιο σε φάση διευρυμένης αναπαραγωγής των κερδών του.
Ανάμεσά τους, αστοί «αναλυτές» που καταλογίζουν «σοβαρότητα» και «ευθύνη» στο ΚΚΕ, φέρνοντας στα μέτρα τους όσα λέει το ΚΚΕ σχετικά με την αποδέσμευση από την ΕΕ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που «διαβάζει» σκόπιμα τις θέσεις του Κόμματος ως «αντίθεση» με την έξοδο από το ευρώ, επομένως και ως δικαίωση της πολιτικής του (!) και της απόφασης να μην επιλέξει τάχα τη «ρήξη» με την Ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2015!
Από την άλλη, η ΛΑΕ, που αφού θήτευσε στην κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για το 3ο μνημόνιο, είδε το «φως το αληθινό» και πλέον λέει ανοιχτά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την εξασφάλιση ρευστότητας και φθηνού χρήματος για το κεφάλαιο, παρά η επιλογή «εθνικού νομίσματος». Και από κοντά δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θέτουν ως όρο για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» την αλλαγή νομίσματος, δουλεύοντας στο πλάι της ΛΑΕ και αναπαράγοντας όλη τη σαβούρα περί «μεταβατικών σχεδίων», όπως η καπιταλιστική δραχμή, που θα ανοίξει δήθεν το δρόμο για γενικότερες «ρήξεις και μετατοπίσεις»...

***

Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν γίνονται τυχαία. Αλλωστε, έχει ανοίξει για τα καλά ο προβληματισμός σε αστικά επιτελεία για το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, με τις φυγόκεντρες τάσεις να εντείνονται και το ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» να δυναμώνει, ως αποτέλεσμα της στροφής τμημάτων των αστικών τάξεων προς τον «προστατευτισμό». Η επιλογή του Brexit από τη βρετανική αστική τάξη επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα, που επιμένουν να αγνοούν (;) όσοι κουνούν το δάχτυλο στο ΚΚΕ, αποδεικνύοντας ότι είναι διαθέσιμοι για την υλοποίηση παρόμοιων αστικών σχεδιασμών. Αλλωστε, η αστική τάξη έχει αποδείξει ότι δεν έχει «ταμπού» μπροστά στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας της.
Ολοι αυτοί, ουσιαστικά, προσπαθούν μέσω της διαστρέβλωσης να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική γραμμή, που ανεξάρτητα από διακηρύξεις και «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα στηρίζει διαφορετικές επιλογές που έχει το κεφάλαιο προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάκαμψη των κερδών του. Που, βεβαίως, επιδιώκει την παραμονή της Ελλάδας εντός ΕΕ και Ευρωζώνης, προετοιμάζεται, όμως, αν και εφόσον υποχρεωθεί, να διαχειριστεί οικονομικά και πολιτικά μια πιθανότητα εξόδου. Την ίδια στιγμή που τμήματά του ήδη την προκρίνουν ως πιο συμφέρουσα λύση...
Προφανώς, σωστά και ενδιαφέρει το κεφάλαιο με τι «νόμισμα» θα μετρά τα κέρδη του, με τι νόμισμα θα συναλλάσσεται στις διεθνείς αγορές, σε τι νόμισμα θα μετρά τις επενδύσεις του, πόσο υποτιμημένο ή όχι θα είναι. Ομως, ελάχιστα πρέπει να ενδιαφέρει το λαό σε τι νόμισμα θα μετρά τη χρεοκοπία του, τις απώλειες στο εισόδημά του, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του, αφού έτσι και αλλιώς θα βασιλεύουν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και το κυνήγι του κέρδους. Σε συνθήκες καπιταλισμού, λοιπόν, έτσι όπως ο λαός πληρώνει σήμερα το τίμημα της παραμονής στην Ευρωζώνη, αύριο θα πληρώσει το τίμημα της εξόδου. Αυτή είναι ουσιαστικά η διαφορά ανάμεσα στα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας.

***

Το ΚΚΕ έχει αντιπαλέψει με απόλυτη συνέπεια την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, με κριτήριο όχι ποιοι επιχειρηματίες βγαίνουν χαμένοι ή κερδισμένοι, αλλά με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Αποκάλυψε έγκαιρα, όταν όλοι οι άλλοι μιλούσαν για κοσμογονία, τον πραγματικό, αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προειδοποιώντας για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή του λαού. Ποτέ δεν σταμάτησε να αναδεικνύει ότι η ΕΕ, όπως και όλες οι καπιταλιστικές ενώσεις, δεν αποτελεί μόνιμο, συνεκτικό μηχανισμό, γιατί το κύριο χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη του, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που κλυδωνίζουν τις όποιες συμμαχίες.
Οσοι σήμερα παρουσιάζουν ως «νέα κοσμογονία» το ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος του ελληνικού καπιταλισμού, σκόπιμα αποκρύπτουν αυτό που σε όλους τους τόνους λέει το ΚΚΕ: Οτι δεν υπάρχει περίπτωση ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του χωρίς απαξίωση κεφαλαίου, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και καταστροφή φτωχών αυτοαπασχολούμενων. Η διαδικασία αυτή είναι νομοτελειακή και συμβαίνει με όλα τα νομίσματα, με όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τα μείγματα διαχείρισης.
Τους ενοχλεί, λοιπόν, η κρυστάλλινη τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και χρεοκοπούν το λαό, είτε με μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία εντός ευρώ είτε με μια έξοδο και αλλαγή νομίσματος. Τους ενοχλεί η θέση του Κόμματος ότι η δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, για να πιάσει τόπο για τους εργαζόμενους, θα πρέπει να έχει στόχο η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και διακρατική ένωση, να αποτελέσει αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, της πάλης για να έρθουν οι εργαζόμενοι στην εξουσία. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως απέδειξε το Brexit, θα αποτελεί απλώς αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει την κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου...

Δ. Π.

«Διακηρύξεις» και επικίνδυνα σχέδια

«Διακηρύξεις» και επικίνδυνα σχέδια

Με διθυραμβικούς σχεδόν τόνους υποδέχτηκε ο αστικός Τύπος την προχτεσινή υπογραφή της «Κοινής Διακήρυξης» των υπουργών Ενέργειας Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Ιταλίας για τον αγωγό «East Med», που προορίζεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη.
Συνδέοντας την εξέλιξη αυτή με τις υπογραφές που αναμένεται να «πέσουν» σήμερα ανάμεσα στην κυπριακή κυβέρνηση και μονοπώλια της Ενέργειας, όπως η «ΕΝΙ - Total» και η «Exxon Mobil - Qatar Petroleum», για την εκμετάλλευση νέων «οικοπέδων» στην κυπριακή ΑΟΖ, τα δημοσιεύματα βλέπουν «οφέλη σταθερότητας και ανάπτυξης» και κάνουν λόγο για «στρατηγικά αντίβαρα» που δημιουργούνται στην Ανατολική Μεσόγειο, απέναντι προφανώς στους σχεδιασμούς άλλων καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικών ενώσεων και κέντρων.
Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει διακηρύξει ότι θέτει στην καρδιά της στρατηγικής για την καπιταλιστική ανάκαμψη τη μετατροπή της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο» προς την «ενιαία αγορά» της ΕΕ, προωθώντας παράλληλα την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας από τα μονοπώλια του κλάδου, αλλά και τις αναδιαρθρώσεις στην εγχώρια ηλεκτροπαραγωγή, σε άλλους τομείς και υποδομές, έτσι που να «κουμπώνουν» στους στόχους αυτούς του κεφαλαίου.
Στη βάση αυτού του σχεδιασμού, που για το κεφάλαιο έχει στρατηγική σημασία, οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση οικοδομούν συμμαχίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, όπως η «τετραμερής» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου, ή με κράτη των Βαλκανίων.
Επιδίωξη είναι η συμμετοχή με «αναβαθμισμένους» όρους στους ανταγωνισμούς με άλλες ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, στο φόντο των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων ΕΕ - ΗΠΑ - Ρωσίας και Κίνας, που συγκρούονται με λύσσα στην περιοχή για λογαριασμό των μονοπωλίων τους. Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών, θα έμοιαζε αστεία, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη, η προπαγάνδα ότι οι μπίζνες και οι συμμαχίες του κεφαλαίου διασφαλίζουν τη σταθερότητα για τους λαούς της περιοχής.
Αλλωστε, ούτε οι αντιφάσεις μπορούν να κρυφτούν, ούτε το γεγονός ότι κάθε «βήμα» στους ενεργειακούς σχεδιασμούς πυροδοτεί νέους ανταγωνισμούς, αναζωπυρώνει αντιθέσεις, αναδιατάσσει συμμαχίες κ.ο.κ. Σε ό,τι αφορά, για παράδειγμα, τον αγωγό «East Med», στην κοινή Διακήρυξη των αρμόδιων υπουργών καταγράφεται ότι - αν και όποτε ολοκληρωθεί το έργο - «θα συμπληρώνει άλλες επιλογές εξαγωγών υπό αξιολόγηση».
Πρόκειται για «κομψή» αναφορά στα άλλα ανταγωνιστικά σχέδια, όπως το πέρασμα των αγωγών μέσω Ισραήλ - Τουρκίας και η μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), με βάση την Αίγυπτο.
Η τεράστια συγκέντρωση στρατιωτικών μέσων από ΗΠΑ - Ρωσία - ΕΕ - Βρετανία κ.ά. στη ΝΑ Μεσόγειο, το αιματοκύλισμα του συριακού λαού που συνεχίζεται, οι αρνητικές εξελίξεις που δρομολογούνται στο Κυπριακό, η ένταση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, η στοχοποίηση ξανά της Βόρειας Αφρικής και της Λιβύης, οι εξελίξεις στα Βαλκάνια με την αναζωπύρωση αλυτρωτισμών και εθνικισμών «με την παρέμβαση τρίτων», δείχνουν το πώς διευθετούνται «επί του πεδίου» οι ενδοϊμπεριαλιστικοί αυτοί ανταγωνισμοί και πώς διασφαλίζεται η «ενεργειακή ασφάλεια» των μονοπωλίων, μεγαλώνοντας τους κινδύνους ακόμα και για έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το ίδιο δείχνει και η «αγωνιώδης» προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να βάλει το κεφάλι του λαού ακόμα πιο βαθιά στον ντορβά αυτών των ανταγωνισμών, με το κάλεσμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, τα συνεχή ταξίδια των υπουργών στις ΗΠΑ, τις προτάσεις για αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, στο πλαίσιο της ενίσχυσης της «στρατιωτικής συνεργασίας» με τις ΗΠΑ.
Ο στόχος του κεφαλαίου για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο» δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, που θα δουν την ενεργειακή φτώχεια να μεγαλώνει. Αντίθετα, προκαλεί σοβαρούς κινδύνους, εξαιτίας της βαθύτερης στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής εμπλοκής της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που αν δεν απαντηθεί έγκαιρα και αποφασιστικά από το λαό, θα τον μπλέξει σε επικίνδυνες περιπέτειες.