Ο Τζακ και ο Θανάσης

 Ο Τζακ και ο Θανάσης

Πριν διηγηθώ την σημερινή μου ιστορία, πρέπει να πω δυο λόγια για έναν από τους πρωταγωνιστές της, ο οποίος είναι άγνωστος στους πολλούς. Ο λόγος για τον Θεοδόση Άθα. Ο Άθας γεννήθηκε στις 14/1/1936 στο Νεστόριο και μεγάλωσε στην Καστοριά, όπου έβγαλε και το Γυμνάσιο. Μόλις αποφοίτησε, έφυγε για το Λυν τής Μασσαχουσέττης, όπου βρισκόταν ήδη ο πατέρας του. Σπούδασε μεν φυσική και μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης αλλά πολύ σύντομα τον κέρδισε η ποίηση. Εκτός από τα ποιήματα που έγραψε ο ίδιος, μετέφρασε στα ελληνικά πλήθος ποιημάτων πολλών πολιτειακών ποιητών ενώ, παράλληλα, διατηρούσε εκπομπή φιλολογικού περιεχομένου στον ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό τής Νέας Υόρκης.

Το 1971, ο Γιώργος Ζαμπέτας βρέθηκε στις ΗΠΑ, στα πλαίσια μιας σειράς εμφανίσεών του που άφησε εποχή στην ομογένεια. Ο Άθας δεν έχασε την ευκαιρία και κάλεσε τον Ζαμπέτα για μια ζωντανή συνέντευξη στην εκπομπή του. Μια χαρά πήγε η συνέντευξη, συμπάθησε τον νεαρό ο Ζαμπέτας, παίρνει θάρρος ο Άθας. "Κύριε Ζαμπέτα, ξέρετε, γράφω κι εγώ στίχους". Κουμπώνεται ο Ζαμπέτας, που ξέρει ότι όσοι μιλάνε ελληνικά γίνονται και στιχουργοί. "Να σας τους δώσω να τους δείτε κι άμα σας αρέσουν, κάντε τους τραγούδια" - "Να τους δω".

Νέα Υόρκη, 1971: Ο Θεοδόσης Άθας συνομιλεί με τον Γιώργο Ζαμπέτα "στον αέρα".

Την άλλη μέρα το πρωί, νάσου ο Άθας στο ξενοδοχείο με έναν φάκελλο υπό μάλης. Ανοίγει τα χαρτιά ο Ζαμπέτας και πλακώνεται η καρδιά του από την μαυρίλα. Τι "ήρθανε να με πάρουνε οι πεθαμένοι φίλοι", τι "πες μου χάρε τι συμβαίνει, τι έχουν πάθει οι πεθαμένοι και γλεντούν ρωμέϊκα", τι "έχουν σταυρούς αμέτρητους οι ράχες του χωριού μου για χωριανούς που λείπουν", τι "η κόρη, που της γνέθανε για τα προικιά της, πέθανε"... Πού να ξέρει ο δόλιος ο Γιώργος ότι η ποίηση του Άθα είναι συνυφασμένη με τον θάνατο; Πάντως, του άρεσαν τα κομμάτια. Και πιο πολύ απ' όλα του άρεσε ένα κομμάτι που μίλαγε για έναν άστεγο, τον Τζακ Ο' Χάρα, που πέθανε από το κρύο.

Ο Τζακ ήταν γνωστός στους νεοϋρκέζους. Δεν ενοχλούσε κανέναν. Κοιμόταν όπου εύρισκε και ζούσε από την ελεημοσύνη των περαστικών. Κι αν κάποτε βρισκόταν με δυο δεκάρες παραπάνω στην τσέπη, δεν δίσταζε να τις ξοδέψει στο πιοτό. Εκεί, στον δρόμο, τον βρήκε χειμώνα καιρό ο θάνατος, θαμμένο στο χιόνι. Ο θάνατός του έγινε θέμα συζήτησης στην πόλη, καθώς άφησε πίσω του ένα δύσκολο ερώτημα: ποιός πρέπει να αναλάβει την διαδικασία και το κόστος ταφής ενός άπορου; Ο φουκαράς ο Τζακ έπρεπε να μείνει κάμποσες ώρες στην "κατάψυξη" του χιονιού ώσπου να βρεθεί απάντηση.

Ο Ζαμπέτας κράτησε τους στίχους του Άθα κι έφτιαξε έξι τραγούδια, τα οποία συμπεριέλαβε σε δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1972, το "Λεωφόρος Ζαμπέτα" και το "Περιπέτειες". Στο δεύτερο βρίσκεται και ο "Τζακ Ο' Χάρα":

Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν φτωχός και τόνε ξέραν όλοι
κι εγώ κι εσύ κι ο παρακεί, αγγέλοι και διαβόλοι.
Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν μπεκρής, χρυσή καρδιά, άδεια τσέπη
κι ήρθε ο χειμώνας ο μακρύς κι ο Τζακ δεν είχε σκέπη.
Μια νύχτα χιόνισε πάρα πολύ και βγήκαν οι γειτόνοι
για να φτυαρίσουν το πρωί και βρήκαν μες στο χιόνι
της γειτονιάς το φρόκαλο, τον Τζακ Ο’ Χάρα κόκαλο.

Στέλνουν χαμπέρι στο γιατρό από ενδιαφέρον.
"Τρέξε γιατρέ μου, το και το, τον χάνουμε το γέρο".
Μα ο γιατρός κάνει νερά γιατί δεν έχει τυχερά.
Ο θάνατος είν’ έξοδο κι ο Τζακ σε αδιέξοδο.
Σαν κάναν το καθήκον τους, ήσυχοι πια οι γειτόνοι
γυρίσανε στο σπίτι τους κι αφήσανε στο χιόνι
της γειτονιάς το φρόκαλο, τον Τζακ Ο’ Χάρα κόκαλο.

Πριν φύγει για τις ΗΠΑ, ο Ζαμπέτας τραγούδαγε στα Δειλινά, που τότε βρίσκονταν στην πλατεία Κολιάτσου. Εκεί είχε γνωριστεί με έναν φανατικό του θαυμαστή, ο οποίος ήταν ο τακτικώτερος θαμώνας. Γνωστός γλεντζές ο Θανάσης Ευστρατιάδης, είχε φιλίες και με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη αλλά για τον Ζαμπέτα έδινε ρέστα. "Α, ρε Ζαμπέτα", του έλεγε, "νά 'ξερες από πού έρχομαι για να δω το κάδρο σου". Αλλά κι ο Ζαμπέτας τον τιμούσε αναλόγως. Με το που ανέβαινε στο πάλκο, κοίταζε γύρω του και φώναζε: "Πού 'σαι Θανάση;". Και σαν τον έβλεπε, τού 'σκαγε ένα χαμόγελο και γύρναγε στην ορχήστρα: "Εντάξει, εδώ είναι, αρχίζουμε".

Κάπου στα 1968, ο Θανάσης πέθανε. Ο Ζαμπέτας συνέχισε να τον αναζητά, φωνάζοντας κάθε βράδυ "πού 'σαι Θανάση;" δίχως να παίρνει απάντηση. Ενώ βρισκόταν στις ΗΠΑ, πληροφορήθηκε τον θάνατο του Θανάση ο μεγάλος στιχουργός Χαράλαμπος Βασιλειάδης (γνωστός ως "Τσάντας", επειδή πάντοτε κυκλοφορούσε με μια τσάντα γεμάτη στίχους), πάνω σε μια κουβέντα με τον Όμηρο Ευστρατιάδη. Παρ' ότι εκείνη την εποχή ο Βασιλειάδης βρισκόταν στα τελευταία του, έγραψε ένα τραγούδι για τον Θανάση και το άφησε στην γυναίκα του, την Άννα. "Αυτό να το δώσεις του Γιώργου όταν γυρίσει", της είπε συναισθανόμενος το τέλος του.

Σπανιώτατη φωτογραφία τού Μάνου Χατζιδάκι να παίζει κιθάρα υπό την διεύθυνση του Μίκη Θεοδωράκη.
Τον συνοδεύουν με τα μπουζούκια τους ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με τον Γιώργο Ζαμπέτα.

Όταν τέλειωσε ο Ζαμπέτας με την τουρνέ στις ΗΠΑ, πήγε στο Λονδίνο. Εκεί τον παίρνουν τηλέφωνο τα παιδιά του. "Μπαμπά πέθανε ο κύριος Βασιλειάδης". Ξερός ο Γιώργος. Μια και δυο, τα μαζεύει, γυρίζει στην Αθήνα και πάει να συλλυπηθεί την χήρα. "Σου άφησε αυτό το τραγουδάκι", του λέει εκείνη και του δίνει το χαρτί. Διπλή η συγκίνηση. Το "Πού 'σαι Θανάση;" μπήκε στο άλμπουμ "Μάλιστα Κύριε", του 1973:

Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά όλες τις συνοικίες,
δε θέλω πολυτέλειες και πολυκατοικίες.
Είχα έναν παλιόφιλο, τα ίχνη του έχω χάσει,
σ’ ένα στέκι απόμερο, το στέκι του Θανάση.

Εκεί θα βρω της νιότης μου τα φίνα, τα ωραία,
το Μάνθο, τον Θεμιστοκλή και την παλιά παρέα.
Δίπλα θα καθίσουμε σαν πρώτα στο τραπέζι
και μαζί θ' ακούσουμε γλυκιά πενιά να παίζει.

Πού 'σαι Θανάση... Πού 'σαι Θανάση...
Ήθελα να σ’ αντάμωνα, η γρουσουζιά να σπάσει.

Επίλογος. Ο Θεοδόσης Άθας έφυγε στα 37 του χρόνια, το 1973, νικημένος από τον καρκίνο. "Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είχε προβλέψει τον θάνατό του, μίλαγε με τον χάρο", σχολίασε συγκινημένος ο Ζαμπέτας, όταν πήρε το χαμπέρι. Όσο για τον "Θανάση", κάποιοι λένε ότι ο Ζαμπέτας είχε μάθει τον θάνατό του και παράγγειλε ο ίδιος στον Τσάντα να γράψει ένα σχετικό τραγούδι, παρ' ότι αυτή η εκδοχή δεν εξηγεί το γιατί ο Βασιλειάδης φύλαγε στο συρτάρι του 2-3 χρόνια τους στίχους. Λεπτομέρειες χωρίς ιδιαίτερη σημασία, έτσι κι αλλιώς... 

Με τιμές… αρχηγού κράτους

 Με τιμές… αρχηγού κράτους

Και θες να πεις ότι σε κάποιους ηλίθιους πειναλέους
και φανατικούς όπως εσύ, ο Θεός φανέρωσε ένα μυστικό,
που το αρνήθηκε σε μένα;
Καλά, εντάξει! Πίστευέ το κι αυτό!

(από τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ [1])

Το Σάββατο θα υποδεχτούμε το μέγα τσίρκουλο και την επιτομή της απάτης, την οποία προσδιορίζουν ως τέτοια ακόμη και άνθρωποι της εκκλησίας [2], τη φλόγα. Με τιμές αρχηγού κράτους.

Αλλά δεν είναι μόνο η ιλαρή φλόγα που υποδεχόμαστε με τέτοιες τιμές.

Για την ιστορία, έχουμε υποδεχτεί (στην κατηγορία εικόνες) με τις ίδιες τιμές, τις εικόνες της παναγίας Σουμελά (10/2011), την άλλη εικόνα της ίδιας -άξιον εστί (2012) την οποία και την περιδιαβαίναμε στους δρόμους και την εικόνα της παναγίας εκατονταπυλιανής (16/10/16).

Στην κατηγορία λείψανα, κόκκαλα, πετσάκια κλπ υποδεχτήκαμε  το  λείψανο – ακριβέστερα ένα ψωροκομμάτι της Βαρβάρας (2015), το οποίο μάλιστα το θέσαμε και σε κιλλίβαντα πυροβόλου, αλλά δυστυχώς όχι στην κάνη  για να το εκτοξεύσουμε και δίπλα του είχαν σταθεί τέσσερεις επίσκοποι και με εντολή Α/ΓΕΕΘΑ παρέστησαν όλοι οι αξιωματικοί του πυροβολικού, όπου ομοθυμαδόν τραγουδούσαν το «Το πυροβολικό, το πυροβολικό, το πυροβολικό πολύ το αγαπώ…» και το «Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει…» του Στελάκη Περπινιάδη (13.000 δίσκοι η πρώτη φουρνιά).

Στην ίδια κατηγορία, τον Μάιο ενεστώτος έτους, πρόκειται να υποδεχτούμε με τιμές αρχηγού κράτους, φυσικά, τεύχη και αποτρίμματα από το λείψανο της πρώτης Ιντιάνα Τζόουνς και κατά την ορθόδοξη (μόνο) χριστιανική εκκλησία αγίας, γνωστής ζωντοχήρας Ελένης και εξώλης και προώλης στα νιάτα της, μετ’ ολίγου τιμίου ξύλου. Ήδη, μοιράζονται στο χριστεπώνυμο και ταλαίπωρο κοινό, προς αποστήθιση,  οι στίχοι από το «Η Ελένη η ζωντοχήρα» του Γιοβάν Τσαούς. Επί τη ευκαιρία, ο Νίκος Φίλης ευρισκόμενος εν αριστερώ παροξυσμό (στιγμιαίως) και αθεϊστικά ορμώμενος, πρότεινε να καθιερώσουμε τιμές μητέρας αρχηγού κράτους [3].

Με τις ίδιες τιμές και η υποδοχή του οικουμενικού πατριάρχη, του Νετανιάχου, του Ομπάμα και της Άννας Κορακάκη, αλλά εδώ λες, πάει στο διάολο, τουλάχιστον είναι άνθρωποι και στο κάτω – κάτω έχουν διακριθεί όλοι (με τον τρόπο του ο καθένας) στη σκοποβολή.

Με τιμές αρχηγού κράτους, στην κατηγορία εξωτική ξυλεία αυτό, υποδεχτήκαμε και τον σταυρό των Κομνηνών στις 29/1/16.

Στην κατηγορία υφάσματα, είδη προικός και ένδυσης γενικώς και πάντα με τιμές αρχηγού κράτους μας επισκέφθηκε και η ζώνη της παναγίας τον Οκτώβριο του 2015, συνοδευόμενη προσωπικά από τον Εφραίμ καθώς και το πανωφόρι της (μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο – ένα λιλιπούτειο κομματάκι από φτηνό τσίτι, αλλά «θαυματουργό, σεβάσμιο και τίμιο») το 2016. Αυτά μας τα πρόσφερε η ίδια η παναγία που φαίνεται πως ανελήφθη εις τους ουρανούς με την… κομπινεζόν διότι, ίσως από την χαρά της ή απ’ τον ίλιγγο, καθώς ανερχόταν πέταγε τα ρούχα της.

Μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό εισαγωγών λειψάνων, κόκκαλων, εικόνων, πανιών και άλλων αρχηγών κρατών, αρχίσαμε και τις ανάλογες εξαγωγές. Τον Ιανουάριο του 2016, εξάγαμε εις Κύπρον το λείψανο του Μηνά. Από  άλλους βεβαίως υποστηρίζεται πως πήραν οι Κύπριοι πρέφα την επικερδή ξευτίλα και ελλείψει δικών τους πτωμάτων, δανείστηκαν τον Μηνά.

Στην πορεία οι Κύπριοι, οι οποίοι αποδείχθηκαν εξόχως ευφάνταστοι και αποτελεσματικότεροι, εξέθεσαν προς προσκύνημα κι ένα ζευγάρι πλαστικές παντόφλες (αυτές είχε ο άνθρωπος) του εντελώς ανισόρροπου και πλήρως για δέσιμο Παΐσιου

Στο εγγύς μέλλον κι όπως πάμε, θα τιμήσουμε ως αρχηγό κράτους το σαυράκι Γκέκο (περπατά στο νερό αποδεδειγμένα και με περισσή χάρη), το αλογάκι της παναγίας (Mantodea ή Μαντώδη), της παναγίας τα μάτια, τα μαλλιά αγγέλων και κύριος είδε και Αντωνία Μωροπούλου (του Πολυτεχνείου) βρήκε, τι ακόμη.

Ας επανέλθουμε όμως στο φως που από τα απομνημονεύματα του Ιουστινιανού (Κεφ. Α΄, παρ. 12) μαθαίνουμε πως επί Βυζαντίου μεταφερόταν με καμήλα κι έφτανε στην Πόλη μετά από τρία χρόνια (φαίνεται πως ο καμηλιέρης έρεπε προς τις πολλαπλές… κούρσες). Από τότε κρατάει το μασκαριλίκι πράγμα που έκανε και τον Αδαμάντιο Κοραή να βγει απ’ τα ρούχα του [4].

Προσωπικά, ως ανώτερος άνθρωπος, δεν θα σταθώ στους υποβολιμαίους ψιθύρους διαφόρων επιτήδειων, σχετικά με το τι σκατά ανάσταση κάναμε πριν το 1988 που το λυχνάρι δεν ερχόταν αεροπορικώς και τι άγιο φως είναι αυτό που… ξεθυμαίνει και πρέπει κάθε χρόνο να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πολυέξοδο πανηγύρι. Μάλιστα για το συγκεκριμένο και όπως είχε δηλώσει ο Ν. Παππάς, τον είχε ρωτήσει η γυναίκα του σε στιγμές επαναστατικού πάθους και αριστερής έξαρσης, αν επρόκειτο να κάνει και δηλώσεις κατά την άφιξή της η φλόγα[5]. Βέβαια μετ’ ου πολύ, το 2016, την υποδέχτηκαν το αεροδρόμιο εκ μέρους της κυβέρνησης ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης και η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη και ο Ν. Παππάς και η φαρμακόγλωσσα σύζυγός του έκαναν την πάπια.  Αλλά Συριζαίοι είναι, τι να περιμένει κανείς.

Ούτε στις προφανώς άδικες, αίολες και εντελώς αίωρες κατηγορίες περί παγανισμού και ειδωλολατρίας του κερατά, πτωματολαγνείας και σύσσωμης εξαπάτησης των μαζών από την εκκλησία  και το κράτος της. Επίσης, δεν θα εγκαλέσω για την εκκωφαντική σιωπή τους, τους απανταχού και διαφόρων κλάδων επιστήμονες. Δεν θα αναρωτηθώ που είναι οι ενώσεις φυσικών, χημικών, ιατρών και ψυχιάτρων, γεωλόγων. Ιστορικών, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων. Γιατί όλοι αυτοί σιωπούν σ’ αυτήν την, κατά διάφορους υβριστές, αλητεία και απάτη. Διότι αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος.

Υπάρχει και η άλλη όμως και η πιο δραματική και κοσμική! Είναι η αντιεξουσιαστική συνωμοσία και το χθόνιο σχέδιο υπόσκαψης του κύρους που εξυφαίνονται σε βάρος του… προέδρου της δημοκρατίας.

Είναι φανερό και στον πλέον δύσπιστο, πως με όλες αυτές τις υποδοχές με τιμές αρχηγού κράτους υποσκάπτεται ο πρόεδρός μας, της δημοκρατίας μας. Δεν το χωράει ο νους ανθρώπου το δράμα, να είσαι πρόεδρος κράτους και οι ηλίθιοι υπήκοοί σου, μαζί με άλλους παράγοντες του ίδιου κράτους να υποδέχονται, λες και είναι αυτός, διάφορα κόκκαλα, σεσηπόσες σάρκες, εικόνες, πανιά, φωτίτσες και κωλοφωτίτσες (οσονούπω). Χωρίς μάλιστα ποτέ, κάτι εξ αυτών των αντικειμένων (τα λες κι έτσι) να κάνει και κάποια δήλωση, ενώ εσύ (ο πρόεδρος) κάθε τόσο όλο και δηλώνεις διάφορα βαρυσήμαντα και προς διάφορες κατευθύνσεις. Όπως και να ‘χει θρυμματίζεται η αυτοπεποίθησή του. Και πρόεδρο με αυτοπεποίθηση σμπαράλια, τι να τον κάνουμε;

Ιδού λοιπόν το δίλημμα – άγιες μέρες που έρχονται. Ή καταργούμε όλο αυτό το εξευτελιστικό πήγαινε – έλα  των έστω και «αγίων» εξαρτημάτων της πίστης μας και εν ανάγκη πηγαινοφέρνουμε και υποδεχόμαστε καθ’ εκάστην, με τις αντίστοιχες τιμές τον πρόεδρό μας – βολικός είναι άλλωστε ή πάει στο διάολο, τον αντικαθιστούμε, έστω, με μια… πυγολαμπίδα (κωλοφωτίκι). Δεν μπορεί κάποια και τέτοια, αγία θα υπάρχει.

Ή δυσκολευόμαστε να αγιάσουμε μία;

[1] Ο Γκιιάτ αντ-Ντιν Αμπούλ-Φατχ Ουμάρ ιμπν Ιμπραχίμ αλ-Χαγιάμ Νισαπουρί, συνήθως γνωστός ως Ομάρ Καγιάμ ήταν Πέρσης πολυμαθής, φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και ποιητής.

[2] Για την συγκεκριμένη απάτη έχουν εκφραστεί, μεταξύ άλλων και:

1.      Ο Πάπας Γρηγόριος Η’ (Αρχιερατεία: 1227-1241) αποκήρυξε το Άγιο Φως ως απάτη και απαγόρευσε στους Φραγκισκανούς να έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτό.

2.      Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ Β’ (1766-1771) είχε χαρακτηρίσει το φως «χειροποιητον μηχανουργίαν».

3.      Ο μέγας Πρωτοπρεσβύτερος και διδάκτωρ θεολογίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γεώργιος Τσέτσης (Βήμα 21/4/06)

4.      Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Στυλιανός Χαραλαμπάκης (1964)

5.      Ο αρχιδιάκονος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Χαράλαμπος Κατενίδης (7 Σεπτεμβρίου 1965) του οποίου παρατίθεται και η βιντεοσκοπημένη συνέντευξη.

6. Ο μητροπολίτης Πέτρας Κορνήλιος, Τοποτηρητής του Πατριαρχικού θρόνου και ο επίσκοπος Κωνσταντίνης Αρίσταρχος (ΜEGA Channel, 11/4/2001, εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες»).

7. Ο πατέρας Μεταλληνός: «Μαρτυρείται ότι υπάρχει η ακοίμητος κανδήλα εις τον άγιο τάφο…»

8. Ο Ιερόθεος Βλάχος, μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, έχει ασκήσει κριτική στην απόδοση τιμών αρχηγού κράτους κατά την υποδοχή του Αγίου Φωτός στην Αθήνα, καθώς το άγιο φως «δεν αποτελεί μια εξουσία τεταγμένη να εξυπηρετεί μεταπτωτικές καταστάσεις»

[3]  Τώρα, διαβάζω ότι μετά τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας θα έρθουν και τα λείψανα της Αγίας Ελένης με τιμές αρχηγού κράτους. Βέβαια, η Αγία Ελένη υπήρξε μητέρα αρχηγού κράτους, ίσως λοιπόν θα έπρεπε να καθιερώσουμε τιμές… μητέρας αρχηγού κράτους. (Νίκος Φίλης)

[4] Αδαμάντιος Κοραής: «Μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων τα εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα… Μοναχοί (θρασύτατοι γόητες) επινόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, για να ενισχύσουν τον ηλίθιο ζήλο των προσκυνητών… Όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασύτατους θαυματοπλάστες… Αξιοθρήνητοι οι κατ’ έτος τρέχοντες μωροί και πεπλανημένοι προσκυνητές του θαύματος». «Τέτοιον θαυμάτων έχουν ανάγκη οι ψευδοθρησκείες». «Ασυγχώρητον, με παντοειδείς δόλους να υπερασπίζεται η θρησκεία πλαστά θαύματα και πάσης λογής ανομήματα… Μην πιστεύετε λοιπόν όσα λέγονται περί του αγίου φωτός».

[5] Ν. Παππάς. Είχε γράψει στις 14 Απριλίου του 2012: «Με τιμές αρχηγού κράτους ήρθε το άγιο φως. Με ρωτάει η γυναίκα μου αν θα κάνει και δηλώσεις…»

Μυστικός Δείπνος

 Μυστικός Δείπνος

Τέτοιες μέρες η ένωση άθεων (rojo, ateo, ateo) διοργανώνει φανερό δείπνο με κρεατοφαγία, ανήμερα Μεγάλης Παρασκεής, γιατί όλες οι Παρασκευές το ίδιο μεγάλες είναι. Αλλά ο φανερός δείπνος έχει γίνει σχεδόν μυστικός, για το φόβο των Ιουδαίων, ή μάλλον Εσσαίων, τέλος πάντων των σύγχρονων, φανατικών πιστών, που απειλούν ότι δε θα αφήσουν αναπάντητη τη δημόσια πρόκληση της δημόσιας πρόσκλησης στο τσιμπούσι.

Το δίπολο που στήνεται, ακόμα και μεταξύ μας, θυμίζει τις χειρότερες στιγμές του δικομματισμού. Από τη μια υπάρχει η λογική να προκαλέσουμε τους θρήσκους και τις ιδέες τους, για να δείξουμε τι ντούροι επαναστάτες γινόμαστε, πόσο διαφορετικοί από αυτούς και πόσο γαμάτοι είμαστε. Κι από την άλλη η λογική να πάμε με τα νερά των φιλήσυχων νοικοκυραίων, τα ήθη και τα έθιμά τους, να μην τους τρομάξουμε και τους προσβάλουμε.

Κάποιοι σφοι δε συμμερίζονται απλώς αυτό το πασχαλινό νταβαντούρι. Σχεδόν το απολαμβάνουν και το θεωρητικοποιούν, γιατί πρέπει να συμμετέχουμε όλοι με χαρά στα λαϊκά πανηγύρια. Που 'ναι σαν ετήσιος θρίαμβος του ελληνικού χωριού, της παράδοσης και των κλαρίνων. Η ανάσταση της φύσης, που νικάει τη χειμερία νάρκη και το θάνατο (κι ο ύπνος εξάλλου, μοιάζει με όμορφο, μικρό θάνατο). Κι η δευτέρα παρουσία, που για εμάς είναι ο σοσιαλισμός, αλλά για τους σύμμαχους μπορεί να είναι κάτι άλλο.

Ναι αλλά για εμάς ο σοσιαλισμός δεν αφορά τη δευτέρα παρουσία. Και για τους άλλους δεν υπήρξε καν πρώτη παρουσία (στα πλαίσια του υπαρκτού, που τον βάζουν πάντα εντός εισαγωγικών, για να δείξουν πως ήταν ανύπαρκτος), συνεπώς πώς μιλάνε για δεύτερη; Απλά και μόνο για να δείξουν πως για αυτούς ο σοσιαλισμός είναι κάτι απόμακρο και βασικά προσωπική υπόθεση του καθενός, όπως η θρησκεία, να αλλάξουμε πρώτα μέσα μας, συνειδήσεις, (πασχαλινά) ήθη κι έθιμα κι ύστερα κάνουμε και την επανάσταση.

Το βασικό πρόβλημα που έχουμε με τη θρησκεία δεν είναι μόνο με τα δόγματα -που τους διαφεύγει η κινούμενη και αντιφατική πραγματικότητα, και συνοψίζονται σε φόρμουλες, παραβολές και τσιτάτα- ούτε με τους πιστούς. Ούτε, πρωτίστως, με τα προνόμια του κλήρου -που έτσι κι αλλιώς αποδείχτηκε ιστορικά πως δεν είναι -δεν ήταν τουλάχιστον- κάτι το ενιαίο, με ενιαία στάση στις κρίσιμες στιγμές.

Το πρόβλημα είναι με τη νοοτροπία που καλλιεργείται, την αναμονή της ανταμοιβής στη μετά θάνατο ζωή, το πίστευε και μη ερεύνα. Και προπαντός μην αγωνίζεσαι, μην προκαλείς, για να μην επέλθει η ύβρις, η Νέμεσις, η Κάθαρση -τα διδάγματα από το λάθος της "συγκυβέρνησης", κοκ. Κι αν η πείρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας, δεν είναι όμως "λαθολογία" να μελετάμε την πείρα μας και να βγάζουμε συμπεράσματα.

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τη νηστεία, που είναι λέει σκοπός κι όχι μέσο, συγκεκριμένη νοοτροπία, μίζερη εγκράτεια κι αποχή από τις χαρές της ζωής και τις απολαύσεις της, όπως το φαΐ κι ο έρωτας (όποια απ' τις δυο κι αν έρχεται πρώτη για τον καθένα). Και βασικά την επανάσταση, που είναι ασυγκράτητη και τα διεκδικεί όλα, κι είναι μια μορφή τέχνης για όσους είναι ερωτευμένοι με τη ζωή και τον αγώνα, που ψάχνει να βρει και να της δώσει νόημα.

Κατά τα άλλα, γνωρίζω σύντροφο που νήστεψε για να ζήσει την εμπειρία, σφισσα που βρήκε την ευκαιρία για αποτοξίνωση από το κρέας, κι άλλον που το κάνει για να αδυνατίσει, γιατί στις μέρες μας η παχυσαρκία είναι μια λαϊκή αρρώστια, η άλλη όψη του νομίσματος της πείνας και της κακής διατροφής, της έλλειψης χρόνου, κοκ. Αλλά είναι τόσο αδύναμοι, χωρίς πρωτεΐνες, που όταν τρώνε μπακαλιάρο με σκορδαλιά, τους πέφτει η πίεση, και πέφτουν νοκ άουτ για κάνα διήμερο...

Ξέρω ακόμα και σφους που πήγαιναν για ένα φεγγάρι κατηχητικό, γιατί τους τραβούσε με τα ωραία ομαδικά παιχνίδια που έπαιζαν μετά την κατήχηση. Κι άλλους (σφους, με την πολύ ευρεία έννοια), που προσπαθούν να κάνουν παρέμβαση στις αθεϊστικές ενώσεις, όπου κυριαρχεί η αστική σκοπιά.
Εξάλλου ο Βλαδίμηρος έλεγε πως οι κομμουνιστές πρέπει να κάνουν δουλειά και μαζικό άνοιγμα, ακόμα και σε αντικαπνιστικές λέσχες -αν θυμάμαι καλά- μόνο που αυτό θα 'ταν λίγο σεχταριστικό, αν λάβεις υπόψη πόσοι σφοι και μη καπνίζουν αρειμανίως και δεν ψήνονται για τέτοια μέτωπα.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η δευτέρα παρουσία, αλλά η (κλονισμένη) πίστη του κόσμου στη δεύτερη φορά αριστερά, η απουσία του από τις κρίσιμες μάχες, που τον στρέφει σε μεταφυσικές, κυβερνητικές ελπίδες και άνωθεν σωτηρίες. Το πρόβλημα είναι εκείνο το είδος της "εγκράτειας" που μασκαρεύει το φόβο, αρκείται στα λίγα και αρνείται να διεκδικήσει, το "μέτρο" που ορίζει τη στάση των μονίμως μέτριων και πάντα μετρημένων-φοβισμένων.

-Κάποιοι από εσάς δε θα κατέβουν στο δρόμο για τις κινητοποιήσεις.
-Αλήθεια; Μα ποιος θα το κάνει αυτό;
-Μήπως εγώ σύντροφε;
-Μήπως εγώ;

Κι εντάξει, ο Ιούδας πήρε τριάντα αργύρια για να ξεπουληθεί.
Τι γίνεται με αυτούς που δεν παίρνουν τίποτα για να εξαγοραστεί η (ταξική) συνείδησή τους; Την έχουν μονίμως σε λήθαργο, υπνωτισμένη και δεν ξυπνάει ούτε καν όταν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις
Ξύπνα Βασίλη...
Ήρθε η ώρα να άρεις τον καναπέ σου και να περπατήσεις...

Ξύπνα Βασίλη, ενσαρκωμένο σε σήμα...

Χωρίς (ενεργή, ταξική) συνείδηση, δεν έχουν και τύψεις συνείδησης, να κρεμαστούν -όπως ο Ιούδας- για την προδοσία της τάξης τους, και την απραξία τους, η οποία τους περνάει ούτως ή άλλως από μόνη της τη θηλιά στο λαιμό τους...

Το πρόβλημα είναι τα πένθιμα εμβατήρια της αυριανής Παρασκευής σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και το You-tube, όπου μπορείς -μέχρι νεωτέρας δηλ- να διαλέξεις να ακούσεις τα τραγούδια που θέλεις. Ενώ το μητροπολιτικό κέντρο της Αθήνας λύνει και το πρόβλημα της νηστείας, για όσους δεν έχουν καλές σχέσεις με τη μαγειρική και δε βρίσκουν ανοιχτά μαγαζιά γιορτάρες μέρες να παραγγείλουν, χάρις στους μετανάστες με τα φαλαφελατζίδικα, ντονεράδικα, ινδικά, κοκ.

Το πρόβλημα είναι η έλλειψη φαντασίας στις πασχαλινές ευχές για καλή επ-ανάσταση, (που θα έπρεπε να απαγορευτεί δια νόμου, σε όσους περνάνε τα είκοσι, άντε βαριά τα είκοσι πέντε χρόνια).
Και βασικά η έλλειψη προσπάθειας στην πράξη, για να γίνουν πραγματικότητα.

Υγ: αφιερωμένο στους σφους που συμμετείχαν σε ένα άλλο φανερό δείπνο χτες στο Αιγάλεω (ξέρουν αυτοί).

Η απεργία των μεταλλωρύχων τον Απρίλη του 1934

 Η απεργία των μεταλλωρύχων τον Απρίλη του 1934

Αρχές Απρίλη 1934, μεταλλωρύχοι στο Μαντούδι Χαλκίδας γράφουν μια ακόμα ιστορία αγώνα. Ξεκινούν μια απεργία που κράτησε περίπου ένα μήνα, διεκδικώντας τα στοιχειώδη, καταβολή των δεδουλευμένων, αύξηση του μεροκάματου, 8ωρο. Η απεργία τελείωσε με προσωρινή νίκη των εργατών, αλλά και κλιμάκωση της αντίδρασης της εργοδοσίας και του αστικού κράτους: Λίγο καιρό μετά, εργάτες που πρωτοστάτησαν στον αγώνα εκτοπίζονται, ενώ στο μεσοδιάστημα είχαν ξεκινήσει νέες απεργίες από μεταλλωρύχους της ευρύτερης περιοχής.

 Σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει ένα σύντομο χρονικό της απεργίας στο Μαντούδι.

Τους ξεσήκωσε η «σκλάβικη ζωή»

 

Οι άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα μεταλλεία στο Μαντούδι και την ευρύτερη περιοχή είναι αυτές που γεννούν τις αντιδράσεις των εργατών.
Σε φύλλο του «Ριζοσπάστη», μερικές μέρες μετά το ξεκίνημα της απεργίας, γίνεται αναφορά στις συνθήκες αυτές:

«Εκείνο που ξεσήκωσε τους μεταλλωρύχους είναι η πραγματικά σκλάβικη ζωή, η αισχρή εκμετάλλευση, οι απάνθρωπες μέθοδοι της εταιρείας. Οι μεταλλωρύχοι Μαντουδίου και γενικά της περιφέρειας Λίμνης (Ψηλή Ράχη, Κάκαβος, Καντούνια) παίρνουν ένα εξευτελιστικό μεροκάματο. Για 8ωρη και 10ωρη εξαντλητική δουλειά το μεροκάματο των μιναδόρων είναι 38 - 40 δραχμές, των μπαζαδόρων 23 - 32, των γυναικών και των νέων 15 - 24. Να σημειωθεί ότι δουλεύουν και μικρά παιδιά 13 χρόνων.

Ιδιαίτερα στις εταιρείες Ολλανδική και Λένου (Ψηλή Ράχη) όπου δουλεύουν 230 μεταλλωρύχοι και 40 γυναίκες, η κατάσταση είναι πιο αφόρητη γιατί οι εργάτες αναγκάζονται να πηγαίνουν 2 - 3 ώρες ποδαρόδρομο για να πιάνουν δουλειά.
Δεν είναι μόνο τα εξευτελιστικά μεροκάματα. Οι εκμεταλλευτικές εταιρείες Εγγλεζική και Παπαστράτη Μαντουδίου, η εταιρεία του Πάλη, η Ολλανδική και του Λάνου στην Ψηλή Ράχη και η εταιρεία του Κάκαβου δεν πληρώνουν τακτικά τα μεροκάματα, κρατάνε τον κόπο των εργατών και τον χρησιμοποιούν για τις δουλειές τους.

Η τρομοκρατία που εφαρμόζουν οι εταιρείες αυτές είναι μεγάλη. Η Ολλανδική σχόλασε 9 εργάτες με 10χρονη και 15χρονη υπηρεσία, επειδή πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του σωματείου και δεν τους έδωσε καμιά αποζημίωση».

Ξεκίνημα της απεργίας

 

Η απεργία ξεκίνησε στις 6 ή 7 Απρίλη. Στο φύλλο του «Ριζοσπάστη» στις 7/4 η απεργία αναγγέλλεται με λίγες λέξεις: «Χαλκίδα, 6 του Απρίλη (Του ανταποκριτή μας).- Σύμφωνα με πληροφορίες από το Μαντούδι, κηρύσσεται αύριο (σήμερα) απεργία 300 μεταλλωρύχων, που δουλεύουν εκεί. Με την απεργία τους οι εργάτες θα διεκδικήσουν την πληρωμή όλων των μεροκάματων, που τους καθυστερούν μήνες τώρα και τα άλλα τους αιτήματα». Καθώς οι ανταποκρίσεις από την επαρχία την εποχή εκείνη δεν ήταν πάντα τακτικές και ορισμένες φορές παρουσίαζαν κάποιες ελλείψεις, λίγες μέρες μετά μαθαίνουμε ότι «οι απεργοί είναι 140 και οι απεργοσπάστες ελάχιστοι».

Και αυτός ο αγώνας αντιμετωπίζει την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, που συνδυάζεται με την προσπάθεια συνδικαλιστικών δυνάμεων να εγκλωβίσουν τους εργάτες στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Στις 15/4 ο «Ριζοσπάστης» σημειώνει ότι έχουν συμπληρωθεί πέντε μέρες απεργίας (σ.σ. η ανταπόκριση έχει γραφτεί στις 11/4), η οποία συνεχίζεται «παρά τα εξαιρετικά τρομοκρατικά μέτρα του κράτους και της ληστρικής εταιρείας. Ο ενωματάρχης, πιστός υπηρέτης της εταιρείας, συνέλαβε προχθές δύο εργάτες που κάτω από τις διαμαρτυρίες των απεργών αναγκάστηκε να τους απολύσει. Ο σοσιαλφασίστας Τριανταφύλλου (σ.σ. όπως φαίνεται από άλλα δημοσιεύματα, ήταν μέλος της διοίκησης του σωματείου) για να καλμάρει τη μαχητικότητα των απεργών παρέσυρε την πλειοψηφία της διοίκησης για να πάνε στον υπομοίραρχο ξοδεύοντας 600 δρχ. από το σωματείο, ενώ το μεταξύ οι εργάτες είχαν απελευθερώσει τους συλληφθέντες». Από το ρεπορτάζ αναδεικνύεται ότι γενικότερα η διοίκηση του σωματείου δεν ανταποκρίνεται στις αγωνιστικές διαθέσεις των εργατών, καθώς «είναι διστακτική και αναποφάσιστη, ενώ οι εργάτες σε τέσσερις συνεχείς συνελεύσεις τους διαδήλωσαν την απόφασή τους να παλέψουν μέχρι τη νίκη».

Η οργάνωση και στήριξη του αγώνα

 

Η απεργία γίνεται «με τη στενή και ζωντανή καθοδήγηση του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Χαλκίδας και της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας». Εχει τη συνδρομή από την Εργατική Βοήθεια Χαλκίδας, που «ενίσχυσε τους απεργούς με 100 δραχμές για πρώτη δόση», ενώ «όλοι οι όμιλοι κάνουν έκτακτο έρανο για την ενίσχυση των απεργών».

Ακόμα, «κολλήθηκαν προκηρύξεις του Ενωτικού Κέντρου (σ.σ. Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας) και του Κομμουνιστικού Πυρήνα Μαντουδίου, που καλούν τους απεργούς να συνεχίσουν την απεργία τους μέχρι τη νίκη, να την επεκτείνουν και στις άλλες επιχειρήσεις, να τσακίσουν κάθε απεργοσπάστη και με διαδηλώσεις στα γραφεία της εταιρείας να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Μόνο 10 απεργοσπάστες στρατολόγησε η εταιρεία (...) και δουλεύουν στους φούρνους.
Εξαιρετική εντύπωση προκάλεσε στους εργαζόμενους η δήλωση φτωχών επαγγελματικών ότι θα τους χορηγούν τρόφιμα κατά τη διάρκεια της απεργίας (...) Οι μεταλλωρύχοι αψηφώντας και χτυπώντας κάθε τρομοκρατικό μέτρο, πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι τη νίκη και να καθαιρέσουν τον προδότη Τριανταφύλλου που στέκεται εμπόδιο στον αγώνα τους».

Επιπλέον, για τη δράση του κομμουνιστικού πυρήνα αναφέρεται πως στάθηκε καθοδηγητής «καθ' όλη τη διάρκεια της απεργίας (...) Κυκλοφορούσε προκηρύξεις, ξεσκέπαζε κάθε προσπάθεια εκφυλισμού της απεργίας και προσπαθούσε να συνδυάσει τον αγώνα για τα μεροκάματα με τον αγώνα κατά του φασισμού και του πολέμου».

Υποχώρηση της εργοδοσίας και γενικός ξεσηκωμός στην περιφέρεια

Στις 24/4 σημειώνεται πως οι μεταλλωρύχοι στο Μαντούδι έχουν ήδη συμπληρώσει 18 μέρες απεργίας. Από το ρεπορτάζ εκείνης της μέρας φαίνεται πως η εργοδοσία υποχωρεί και οι εργάτες αποφάσισαν να σταματήσουν την απεργία, αλλά να παραμείνουν σε αγωνιστική επαγρύπνηση σε περίπτωση που δεν υλοποιηθούν τα αιτήματά τους.

Σημειώνονται τα εξής:

«Παρά τα τρομοκρατικά μέτρα και τις απειλές της αστυνομίας, παρά τις λυσσασμένες προσπάθειες της εταιρείας να σπάσει την απεργία, παρά την αντίδραση ορισμένων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου και συγκεκριμένα του Τριανταφύλλου, μπροστά στην αποφασιστικότητα και τη συνοχή των απεργών το υπουργείο αναγκάστηκε να διατάξει την πληρωμή των καθυστερουμένων ημερομισθίων των εργατών.

Η εταιρεία δήλωσε πως θα πληρώσει στις 24 του μηνός (σήμερα). Υστερα από αυτό έγινε συνέλευση των απεργών, εξηγήθηκε η σημασία της πρώτης νίκης και πάρθηκε απόφαση να συνεχισθεί η απεργία σε περίπτωση που δεν πληρωθούν τα μεροκάματα της απεργίας, σε περίπτωση μη επαναπρόσληψης των απεργών στην ίδια δουλειά, σε περίπτωση μη διωξίματος των 10 απεργοσπαστών που δουλεύουν στους φούρνους.

Χαρακτηριστικό της μαχητικότητας είναι ότι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν τη φόρτωση του βαποριού που επρόκειτο να έλθει στις 20 του μηνός. Η εταιρεία, βλέποντας τις διαθέσεις των εργατών, τηλεγράφησε και έτσι το καράβι δεν ήρθε».

Παράλληλα με την απεργία στο Μαντούδι, «παρατηρείται και γενικό ξεσήκωμα όλων των μεταλλωρύχων της περιφέρειας». Συγκεκριμένα: «Με την καθοδήγηση του αντιπροσώπου της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας, οργανώθηκε σωματείο των μεταλλωρύχων της περιφέρειας Λίμνης. Γίνανε συσκέψεις στις μπούκες, οργανώθηκαν 9 εργοστασιακές ομάδες και κινητοποιήθηκαν περί τους 140 εργάτες που γράφτηκαν όλοι στο σωματείο. Οι εγγραφές συνεχίζονται και καταβάλλεται προσπάθεια να τραβηχτούν στο σωματείο όλοι οι μεταλλωρύχοι.
Επίσης, στις 19 του μηνός έγινε συνέλευση του σωματείου με 98 εργάτες παρ' όλα τα μέτρα της αστυνομίας και των εταιρειών.

Από τη συνέλευση αυτή βγήκε πενταμελής επιτροπή και επέδωσε ψήφισμα ζητώντας επαναπρόσληψη απολυθέντων, εφαρμογή 8ώρου, εξίσωση μεροκάματου γυναικών και νέων για ίση δουλειά, 6ωρη δουλειά στους ανήλικους, ίδρυση ταμείου ασφαλίσεως, ασθενείας, ανικανότητας, γήρατος, ατυχημάτων και ταμείου συντάξεων, προικοδοτούμενων από την εταιρεία και το κράτος, να γίνεται έλεγχος του ταμείου αλληλοβοήθειας, να καθαιρεθεί η διοίκηση και να εκλεγεί νέα από τους εργάτες.

Οι μεταλλωρύχοι αποφάσισαν να οργανώσουν τον απεργιακό τους αγώνα και ανέθεσαν εν λευκώ το ζήτημα στο Διοικητικό Συμβούλιο και την απεργιακή επιτροπή. Επίσης, αποφάσισαν να κατέβουν την Πρωτομαγιά σε 24ωρη απεργία. Η διεύθυνση της εταιρείας δήλωσε ότι θα απαντήσει την Τρίτη (προχτές) και σύγχρονα απέλυσε 25 εργάτες για να τρομοκρατήσει τους μεταλλωρύχους.
Μπροστά στα τρομοκρατικά αυτά μέτρα το Διοικητικό Συμβούλιο συνήλθε και αποφάσισε την κάθοδο στον απεργιακό αγώνα.

Η αστυνομία για να χτυπήσει την κίνηση πήρε έκτακτα μέτρα. Μάλιστα, στη Στροφιλιά πήγε στο σπίτι του κόκκινου προέδρου του Κοινοτικού Συμβουλίου για να συλλάβει τον αντιπρόσωπο της Ενωτικής αλλά δεν τον βρήκε φυσικά».

«Ενθουσιασμός στους απεργούς από τη νίκη τους»

 

Στις 3/5 ο «Ριζοσπάστης» αναγγέλλει την επιτυχή κατάληξη της απεργίας (δεν αναφέρεται συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης της):

«Σύμφωνα με πληροφορίες έληξε με πλήρη νίκη η απεργία των μεταλλωρύχων Μαντουδίου ύστερα από την καλή και αδιάκοπη καθοδήγηση της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας. Οι απεργοί με τα γυναικόπαιδά τους κατέβηκαν ομαδικά την τελευταία μέρα της απεργίας στο λιμάνι, εμποδίζοντας ένα καράβι να φορτώσει μετάλλευμα. Μπροστά στην αποφασιστικότητα των απεργών η εταιρεία δέχτηκε τα αιτήματά τους.

-- Την πληρωμή όλων των καθυστερούμενων μεροκάματων
-- Την πληρωμή των ημερών της απεργίας

-- Την επαναπρόσληψη όλων των απεργών και το διώξιμο των 10 απεργοσπαστών που δούλεψαν στους φούρνους

-- Την αύξηση του μεροκάματου 20%

Μεγάλος ενθουσιασμός επικρατεί ανάμεσα στους απεργούς από τη νίκη τους».
Στο ίδιο ρεπορτάζ αναφέρεται και η νίκη της απεργίας που έγινε στην Ψηλή Ράχη στη Λίμνη: «Τηλεγραφούν από την Ψηλή Ράχη ότι και η απεργία των μεταλλωρύχων της ολλανδικής εταιρείας Χόϊντερ νίκησαν και επέβαλαν όλα τους τα αιτήματα στην εταιρεία».

Λίγες μέρες μετά οι μεταλλωρύχοι υλοποιούν την απόφασή τους να κατέβουν σε απεργία την Πρωτομαγιά. Στις 5/5 μαθαίνουμε από τον «Ριζοσπάστη»: «Οι μεταλλωρύχοι του Μαντουδίου κατέβηκαν την Πρωτομαγιά σε 24ωρη απεργία. Σε συγκέντρωσή τους αναλύθηκε η σημασία της νίκης τους κατά την τελευταία απεργία, κατά την οποία επέβαλαν όλες τις διεκδικήσεις τους ύστερα από τη μαζική τους κάθοδο στην παραλία και την παρεμπόδιση των απεργοσπαστών να φορτώσουν μετάλλευμα στα καράβια. Τονιστήκαν τα καινούργια καθήκοντά τους και αναλύθηκε το ιστορικό της Πρωτομαγιάς».

Ριζοσπάστης

Αντιλαϊκά «παράσημα»

Αντιλαϊκά «παράσημα»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα δώσει μέχρι τέλους τη μάχη για να μη χάσει τα εύσημα και τα ...παράσημα από το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους της, για την ικανότητα που έχει να νομοθετεί αντιλαϊκά μέτρα και παράλληλα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αυτά προκαλούν.
Είναι χαρακτηριστική η αποστροφή σε πρόσφατο άρθρο του Μοσκοβισί, όπου επαινεί την κυβέρνηση για τα 200 και πλέον αντιλαϊκά μέτρα που έχει περάσει στη σύντομη θητεία της, «κάτι σχεδόν απίθανο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», όπως γράφει, ενώ ανάλογα θερμά λόγια είχε πει πριν από λίγες βδομάδες και ο υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.
Το ίδιο θα προσπαθήσει να κάνει και τώρα η κυβέρνηση, μπροστά στην ψήφιση των προαπαιτούμενων για τη δεύτερη «αξιολόγηση», η οποία τοποθετείται στα τέλη Απρίλη - αρχές Μάη, με «ένα νόμο και σε ένα άρθρο», όπως γραφόταν χτες στον Τύπο.
Στην προσπάθεια αυτή, κλιμακώνει την προπαγάνδα, οικοδομεί επιχειρηματολογία, ανανεώνει τα ψευτοδιλήμματα, χαράσσει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και διατάσσει στελέχη, για να θολώσει τα νερά ως προς το χαρακτήρα και το εύρος των μέτρων, που είναι πέρα για πέρα ταξικά, σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Είναι αλήθεια ότι η «καραμέλα» των «αντίμετρων» έλιωσε σχετικά νωρίς στο στόμα της κυβέρνησης, καθώς το πακέτο των νέων περικοπών στο λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις είναι πολύ μεγάλο για να κρυφτεί πίσω από τις ψευτοπαροχές που ανακοίνωσε.
Με δεδομένο ότι η προπαγανδιστική ισχύς των «αντίμετρων» εξαντλείται, η κυβέρνηση προσπάθησε τις προηγούμενες μέρες να καλλιεργήσει προσδοκίες ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το αντιλαϊκό πακέτο το 2019, πριν την εφαρμογή του, όποτε προσδοκούν ότι τα οικονομικά δεδομένα θα είναι καλύτερα για την Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα, όποια επαναδιαπραγμάτευση κι αν γίνει, θα αφορά χειρότερα και περισσότερα μέτρα. Αυτό απέδειξε η μέχρι τώρα εμπειρία. Αυτό προαναγγέλλει και ο ΣΕΒ, βάζοντας θέμα ταχύτερης και μεγαλύτερης μείωσης του αφορολόγητου, ενώ επιμένει (όπως και οι «θεσμοί») ότι η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» από μόνη της δεν είναι ικανή για να αντιστρέψει την κατάσταση στο Ασφαλιστικό και ότι απαιτούνται νέα μέτρα.
Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι τα μέτρα είναι «δύσκολα» μεν, αλλά η ίδια δεν είναι σαν τους προηγούμενους, που δεν είχαν «κοινωνικές ευαισθησίες», ή σαν τους (δυνάμει) επόμενους, που αν έκαναν τη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο, ο λογαριασμός θα ήταν μεγαλύτερος για το λαό.
Στήνοντας Εξεταστικές για διάφορα σκάνδαλα, διεκδικεί το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώ υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και το σύστημα που παράγει διαφθορά και σκάνδαλα. Προσπαθεί να καπηλευτεί την Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος, για να σκεπάσει την ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική της, ψάχνοντας άλλοθι για τα μέτρα που ψηφίζει, με τον ισχυρισμό ότι δεν έχει την «ιδιοκτησία» τους και ότι της επιβάλλονται τάχα από τις συγκυρίες.
Τέλος, ονομάζει «προοδευτικά» και «ταξικά» υπέρ των λαϊκών στρωμάτων νομοσχέδια όπως αυτό για την Υγεία, που για το λαό μεταφράζεται σε συνέχιση και ένταση των πληρωμών, σε διαφοροποίηση των υπηρεσιών Υγείας ανάλογα με το τι αντέχει η τσέπη του καθενός, σε ένταση της εκμετάλλευσης για τους υγειονομικούς, μέσα σε ένα σύστημα που απέχει παρασάγγας από τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν.
Ο λαός χρειάζεται να είναι υποψιασμένος για τις παγίδες που στήνει η κυβέρνηση και τους ελιγμούς που κάνει για να αποσπάσει συναίνεση ή ανοχή σε παλιά και νέα μέτρα. Με αποφασιστικότητα να μπει στη μάχη, συμμετέχοντας μαχητικά στην οργάνωση του αγώνα και στην προετοιμασία για γενική πανεργατική απεργία.