1 Ιουν 2018

Οι τρίχες φταίνε...



Λένε πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ουδέν αληθέστερον τούτου και μία από τις αμέτρητες αποδείξεις που μπορώ να αραδιάσω, είναι αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία. Εκεί, ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας έκρινε ότι η κυβέρνηση που έστησαν οι "πεντάστεροι" με την εθνικιστική Λίγκα του Βορρά δεν θα υπηρετήσει σωστά τον ευρωενωσιακό θεό και αποφάσισε να χρίσει ως πρωθυπουργό έναν -κατά την γνώμη του- καταλληλότερο. Για όποιον δεν κατάλαβε, θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: το πρώτο και το τρίτο κόμμα (σύμφωνα με τα αποτελέσματα των προ τριμήνου εκλογών) συμφώνησαν σε κυβέρνηση συνεργασίας αλλά ο πρόεδρος της δημοκρατίας έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε κάποιο εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο της δικής του επιλογής, επειδή... έτσι ήθελε! Κατά τα άλλα, ο Στάλιν ήταν δικτάτορας επειδή δεν έκανε εκλογές...

Βεβαίως, είναι μεγάλος ο πειρασμός να θυμηθώ τις επιπτώσεις που είχε στον τόπο μας μια παρόμοια επέμβαση του δικού μας βασιλιά πριν από μισό αιώνα και κάτι. Και τότε στην Ελλάδα και τώρα στην Ιταλία οι ανώτατοι άρχοντες αγνόησαν την λαϊκή βούληση που εκφράστηκε με εκλογές επειδή τάχα διαφωνούσαν με την ανάθεση κάποιου υπουργικού χαρτοφυλακίου σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Αν αναφέρω αυτά τα γεγονότα δίχως να σημειώνω ονόματα, είναι επειδή με τούτο το κείμενο θέλω να μιλήσω για κάτι άλλο. Κάτι που το γυροφέρνω εδώ και κάμποσες μέρες. Αν και είναι Παρασκευή και κάνει και ζέστη, θέλω να αναφερθώ σε κάτι σχετικό με την οικονομία, οπότε... την προσοχή σας, παρακαλώ!


Καθώς μιλάμε για την Ιταλία, οι επιπτώσεις στην οικονομία συνιστούν το σημείο όπου εστιάζουν οι περισσότεροι αναλυτές. Μάθαμε όλοι ότι εκτοξεύτηκαν τα σπρεντ των ιταλικών ομολόγων (παρ' ότι παραμένουν πολύ χαμηλότερα από εκείνα των ελληνικών), ότι το ευρώ κατρακυλάει και ότι η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα μιας καινούργιας κρίσης, η οποία δεν αποκλείεται να αποδειχθεί χειρότρη από την προηγούμενη και ότι για όλα αυτά ευθύνεται η κυβερνητική αστάθεια στην γειτονική μας χώρα. Όμως, πόσο έτσι είναι τα πράγματα; Όντως απειλούν οι ιταλοί να μας πάρουν στον λαιμό τους; Ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια διαφορετική αλλά πάντα ψύχραιμη ματιά.

Μέσα στον Μάιο, η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου των ΗΠΑ ξεπέρασε το 3% για πρώτη φορά από το 2014 και ο υπουργός οικονομικών έσπευσε να κάνει καθησυχαστικές δηλώσεις, τονίζοντας ότι οι ΗΠΑ "είναι η αγορά με την μεγαλύτερη ρευστότητα στον κόσμο". Πέρα, όμως, από όλες τις καθησυχαστικές δηλώσεις, η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν είναι καλά για την Ουάσινγκτον και, πάντως, είναι πολύ χειρότερα απ' ότι το 2014. Ο λόγος είναι απλός: το χρέος τής χώρας έχει ξεπεράσει τα 21 τρισ. δολλάρια, σημειώνοντας αύξηση κατά ένα ολόκληρο τρισ. μέσα σε μόλις ένα εξάμηνο. Κι αυτό πριν αποτυπωθούν στην οικονομία οι φοροαπαλλαγές που μοίρασε ο Τραμπ και πριν αρχίσουν να βαρούν τα όργανα από την νέα δασμολογική πολιτική των ΗΠΑ.

Βέβαια, μέχρι τώρα η υπερδύναμη δεν είχε λόγο να ανησυχεί, εφ' όσον οι πιστωτές της συνέχιζαν να επενδύουν στα ομόλογά της. Δυστυχώς για τον Λευκό Οίκο, όμως, αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη πλέον. Ας είναι καλά η Κίνα, ο μεγαλύτερος αγοραστής πολιτειακών ομολόγων, η οποία δυσανασχετεί έντονα λόγω του οικονομικού πολέμου που της έχει κηρύξει ο Τραμπ. Ήδη πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι η άνοδος των πολιτειακών σπρεντ οφείλεται σε φήμες που λένε πως η Κίνα σκέφτεται να μειώσει τις τοποθετήσεις της σε ομόλογα ΗΠΑ. Προσωπικά, θα συμφωνούσα με όσους υποστηρίζουν ότι αυτές οι φήμες όχι μόνο δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνουν σύντομα απτή πραγματικότητα.

Και όμως, μέσα σ' αυτό το κακό κλίμα, το δολλάριο συνεχίζει να καλπάζει σε σχέση με το ευρώ, δηλαδή σε σχέση με τον κυριώτερο ανταγωνιστή του! Πριν από τέσσερις μήνες ακριβώς, την 1η Φεβρουαρίου, η ισοτιμία του ευρώ προς το δολλάριο βρισκόταν πάνω από το 1,25 και σήμερα, την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, παίζει στο 1,166. Λένε ότι το δολλάριο εκμεταλλεύεται την ατολμία τής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία αποφεύγει να προσδιορίσει επακριβώς το τέλος τού προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης αλλά αυτό δεν πολυστέκει ως ερμηνεία, εφ' όσον μέσα σε μια πενταετία το ευρώ έχει χάσει πάνω από 10% έναντι του δολλαρίου.


Είπα στον πρόλογο ότι γυροφέρνω πολλές μέρες στο μυαλό μου τούτο το θέμα που συζητάμε. Και πώς να κάνω αλλιώς, όταν έχω από 'δω μια οικονομία με μεγάλα και, το κυριώτερο, οσονούπω επιδεινούμενα προβλήματα κι από 'κει το νόμισμά της να κάνει ράλλυ; Το φυσιολογικό θα ήταν ακριβώς το αντίθετο: όσο αβγαταίνει το χρέος της υπερδύναμης και όσο φουντώνουν οι φόβοι πως η Κίνα θα "κάνει άσχημη" στις ΗΠΑ, τόσο να πέφτει το δολλάριο.

Ίσως να πρέπει να αναζητήσουμε την ερμηνεία αυτού τού παράδοξου φαινομένου, αλλάζοντας πρώτα γωνία θέασης. Τί διαπιστώσαμε πρωτύτερα; Ότι το δολλάριο ενισχύεται σε σχέση με το ευρώ. Έτσι γίνεται με τα νομίσματα: κάποιο ενισχύεται σε σχέση με κάποιο άλλο. Αυτό, όμως, δεν αποκλείει την περίπτωση να υποχωρούν και τα δυο έναντι κάποιου τρίτου.

Για να σταματήσω τους γρίφους, ας διατυπώσω καθαρά την σκέψη μου: μήπως στην πραγματικότητα το δολλάριο δεν δυναμώνει; Μήπως αντικειμενικά αποδυναμώνεται αλλ' απλώς το κάνει με ταχύτητα μικρότερη του ευρώ; Μήπως και τα δυο νομίσματα χάνουν ύψος αλλά το δολλάριο φαίνεται να "ψηλώνει" επειδή το ευρώ βουλιάζει ταχύτερα;

Αυτός ήταν ο προβληματισμός μου καθώς διάβαζα τα περί Ιταλίας, που λέγαμε στην αρχή. Άραγε, η Ιταλία είναι που κάνει την ζημιά ή μήπως το νόμισμά μας αντιμετωπίζει πραγματικά σοβαρό πρόβλημα και προσπαθούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους γείτονες; Μήπως φταίνε οι ιταλοί και για το ότι το ευρώ χάνει έδαφος ακόμη και έναντι της βρεττανικής στερλίνας (περίπου 6,5% μέσα σε δέκα μήνες);

Δεν ξέρω γιατί αλλά όλη αυτή η ιστορία μού θυμίζει μια λαϊκή φράση για κάποιες αθώες τρίχες που δήθεν δημιουργούν πρόβλημα σε κάτι από φύσεως στραβό...


--------------------------------------------

Μια εξήγηση: Μπορεί προχτές να απουσίασα λόγω απεργίας (όπως πάντα) αλλά για την χτεσινή μου απουσία φταίει αποκλειστικά ο όγκος δουλειάς αυτών των ημερών. Ναι, το ιστολόγιο είναι μεράκι και κέφι αλλά, όσο κι αν το πνεύμα είναι πάντα πρόθυμο, υπάρχουν στιγμές που η σαρξ αδυνατεί να ανταποκριθεί ενώ, παράλληλα, η ημέρα εξακολουθεί να έχει μόνο 24 ώρες. Επειδή φοβάμαι πως ενδέχεται να σημειώσω κι άλλες τέτοιες απουσίες μέσα στον μήνα που άρχισε σήμερα, ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων.

Cosco: Οι κυβερνήσεις προσκυνούν, οι εργάτες απεργούν!


   Ενώ οι εργαζόμενοι στο λιμάνι απεργούν, δίνοντας μάχη επιβίωσης και αξιοπρέπειας, ενώ η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη καταδίκασε – φυσικά – σαν «παράνομη» την απεργία τους, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ έχει κηρύξει την φίμωση κάθε πληροφορίας ή αναφοράς στην απεργία των εργαζομένων στην Cosco,
    από την άλλη πλευρά οι κυβερνήσεις, με πρώτους τους πρωθυπουργούς, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και φυσικά οι «παπαγάλοι» τους, έχουν αποφανθεί:
    Το παράδειγμα της «Cosco», λένε, είναι το υπόδειγμα επένδυσης στο πλαίσιο των κυβερνητικών «succes story» και η εγγύηση για την αίσια έκβαση της επιχείρησης «σωτηρία της χώρας». 
    Η Cosco, από τις επισκέψεις Σαμαρά δίπλα στους… ευτυχισμένους εργαζόμενους μέχρι τις «αριστερές» φιέστες των ξεπουλημάτων του Τσίπρα, αποτελεί χρόνια τώρα το έμβλημα μιας ανελέητης  προπαγάνδας περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων». 

    Πριν αναφερθούμε με συγκεκριμένα στοιχεία στην πραγματικότητα, η οποία απέχει παρασάγγας από τον στερεότυπο όσο και ανορθολογικό πολιτικό τους λόγο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η προπαγάνδα της λοβοτομής είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τις συνολικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
    Και τούτο διότι την πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα δεν την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:
«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (…)».
    Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα. Άρα στην Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ θα έχουμε «ανάπτυξη», όπου: 
    α) Το μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς θα είναι τύπου Κίνας (και τούτο ανεξάρτητα αν ο «επενδυτής» θα είναι Κινέζος, Γερμανός, Αμερικάνος ή Ρώσος, δεδομένης της μεταξύ τους σύγκρουσης για το ποιος θα πατήσει ισχυρότερα το πόδι του στην Ελλάδα), αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και 
    β) οι «επενδύσεις» θα είναι τύπου «Cosco», με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.
 Ας έρθουμε, τώρα, στα αμιγώς «δικά μας».
Από την «Πάουερ» στην «Cosco»
    Πρώτο: Το «αναπτυξιακό» μοντέλο τύπου Cosco, έχει εφαρμοστεί πολλάκις στην Ελλάδα. Είναι η πολιτική που προσφέρει «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια. Το καθεστώς αυτό:
  • Μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή της αμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.
  • Τα όσα προωθούν πράσινες, μπλε και ροζ κυβερνήσεις είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, της αγγλικής «Πάουερ».
  • Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζονται, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».
  • Η πολιτική της παραχώρησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως τα λιμάνια, φέρνει τόση «σωτηρία» στη χώρα όση έφερε η παραχώρηση του αεροδρομίου της Αθήνας στην γερμανική «Χοχτιφ», τη δεκαετία του 2000…
    Με δυο λόγια: Η Ελλάδα έχει τόσο πλούσια εμπειρία – εμπειρία αιώνων – από τέτοιους επενδυτές, που όσοι παρουσιάζουν την οικονομική «αποικιοκρατία» σαν κάτι το «καινούργιο» και το «εθνοφελές», δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν «αμερικανο-κινεζάκι»…
Εργάτες – είλωτες
    Δεύτερο: Αυτά που υπόσχονται οι κυβερνώντες είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» είναι το γεγονός ότι η πολυετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της «Cosco» αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας.
    Ας πάρουμε μια γεύση αυτής της βαρβαρότητας όπως προκύπτει από τις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει η Cosco» τους εργαζόμενους στις εγκαταστάσεις της στον Πειραιά. Μια τέτοια «κινέζικη» σύμβαση (που την έφερε στο φως ο «Ριζοσπάστης» στις 25/5/2013) περιλαμβάνει τα εξής:
    1) Η «Cosco» δεν αναγνωρίζει συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας…
    2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα Δεν μιλάμε, δηλαδή, για εργαζόμενους, αλλά «ημιαπασχολούμενους»…
    3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα…
    4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15…
    5) Σύμφωνα με τη σύμβαση «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».
    6) Σύμφωνα με τη σύμβαση στην «Cosco» η αμοιβή νυχτερινής εργασίας, η αμοιβή Κυριακών, η αργιών, η αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ. ΔΕΝ πληρώνονται! Στη σύμβαση, για τις συμφωνημένες αποδοχές των 660 ευρώ το μήνα αναφέρεται συγκεκριμένα ότι: «Περιλαμβάνονται σε αυτές η αμοιβή για οποιασδήποτε φύσης επιδόματα, καθώς και για κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κ.λπ.)». Εν ολίγοις, λαμβάνοντας το συμφωνημένο ποσό, ο εργαζόμενος, όσο κι αν δουλέψει, ό,τι δουλειά κι αν κάνει, «θα θεωρεί – όπως αναφέρει η σύμβαση – εξοφλημένη πάση αξίωσή του»!!
    7) Στην «Cosco» οι υπερωρίες, επίσης, δεν πληρώνονται. Ιδού με πιο θαυμάσιο σκεπτικό: «(…) η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης», αναφέρεται στη σύμβαση, «…θα λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας»!
Στόματα κλειστά λόγω… «ικανοποίησης»!
    Τρίτο: Τον Μάη του 2013 είχε επισκεφτεί την «Cosco» o τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παπούλιας, ο οποίος είχε δηλώσει ότι κατά την επίσκεψή του συνάντησε «ικανοποιημένους» και «ευτυχείς» εργαζόμενους.
    Κι επειδή, όπως είδαμε κι από την σύμβαση, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» πρέπει να είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της. Έτσι, προφανώς για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα: Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα,
«…υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικών και πληροφοριών σε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»…
    Λογικό! Είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που έχουν επιβάλλει στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που φέρνει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη», που καλύτερα… να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα… εχεμύθεια. Ώστε να μπορούν μετά πρωθυπουργοί, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.
Στην κοιτίδα της… «ευτυχίας» 
     Όμως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην… κοιτίδα τους.
    Αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
                              Χονγκ – Κονγκ: Η βιτρίνα της «ανάπτυξης»…
    Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco». Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ. Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρέθηκε από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ’ όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας. Πόση περισσότερη «ανάπτυξη» να ζητήσει κανείς…
    Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό; Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey:
  • Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποιδηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.
  • Εκεί,στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.
  • Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ.,εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.
  • Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ.,εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.
                     Χονγκ – Κονγκ: Πίσω από τη «βιτρίνα» της «ανάπτυξης»…
    Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»…
    Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, θεωρούν ότι ήρθε η στιγμή να εκπληρώσουν την «προφητεία» του Μαρξ:
«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622).«…η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο – πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885).
    Αυτά έγραφε ο Μαρξ. Πριν από αιώνες! Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός θα επιτρέψει την «κινεζοποίησή του». Έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει; Έχει. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Σαίξπηρ, ο «Ριχάρδος Γ’» το περιγράφει έτσι
«Αυτοί δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά»! 


Ο Ραχόι φεύγει-Ο Σάντσεθ έρχεται: Η χαρά των συριζαίων και η γουρλίδικη φλέβα των νεοδημοκρατών

Τον πρώτο πρωθυπουργό χωρίς εκλογές στη μεταφρανκική απέκτησε σήμερα η Ισπανία στο πρόσωπο του προέδρου των σοσιαλδημοκρατών Πέδρο Σάντσεθ, μετά την καταψήφιση του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι κατά την ψηφοφορία της πρότασης μομφής που είχε υποβληθεί εναντίον του, με 180 ψήφους υπέρ, από τους Σοσιαλιστές, τους Ποδέμος, το κόμμα των Βάσκων εθνικιστών και δυο εθνικιστικά καταλανικά κόμματα. Ο ίδιος είχε προκαταβάλει το αποτέλεσμα, δίνοντας συγχαρητήρια στο Σάντσεθ και δηλώνοντας πως είναι τιμή του που υπήρξε πρωθυπουργός. Η πρόταση μομφής ήρθε μετά το πολύμηνο σκάνδαλο της εμπλοκής υψηλόβαθμων στελεχών του Λαϊκού Κόμματος σε υποθέσεις διαφθοράς, με πάνω από 1000 να έχουν καταδικαστεί σε συνολικά 351 έτη φυλάκισης, ενώ παρότι ο Ραχόι δεν αντιμετωπίζει ως τώρα κατηγορίες, το δικαστήριο έκρινε μη ικανοποιητικό τον ισχυρισμό του πως αγνοούσε την ύπαρξη μαύρων ταμείων.
Η επόμενη μέρα στη χώρα είναι αβέβαιη, καθώς κι αν ακόμα υπάρξει σύμπραξη Ποδέμος και Σοσιαλιστών, είναι αδύνατη η πλειοψηφία χωρίς τη στήριξη των μικρότερων εθνικιστικών κομμάτων. Σε μια πιο ανάλαφρη πλευρά, ήδη στα εγχώρια ΜΚΔ η χαρά Συριζαίων και λοιπών συγγενών για την πτώση Ραχόι δεν κρύβεται, συνδυασμένη παράλληλα με την προβολή του Σάντσεθ ως “γοητευτικού” και φέρελπι πολιτικού, με τρόπο που θα ζήλευε κι ο ΓΑΠ. Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του Νίκου Παππά, που μας παρουσιάζει την ανάδειξη Σάντσεθ ως πλήγμα κατά της ακροδεξιάς και προοδευτική εναλλακτική.

Είναι κατανόητο βέβαια πως στην κυβέρνηση χρειάζονται ένα νέο διεθνές πουλέν, καθώς ο “Σύριζα-Ποδέμος-Βενσερέμος” Πάμπλο Ιγκλέσιας μετά την ιστορία με το ταπεινό σαλέ του δεν είναι ακριβώς στο φόρτε του από επικοινωνιακής πλευράς, αν και ο Παππάς δεν είναι αχάριστος και δεν ξέχασε να μνημονεύσει και τον παλιό του φίλο σε άλλες αναρτήσεις. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε σε μικρές λεπτομέρειες που χαλάνε το φιλοπρόοδο αφήγημα, όπως ας πούμε ότι ο Σάντσεθ είναι ο ίδιος άνθρωπος που πριν δυο χρόνια σκούπιζε τα χέρια του για να φύγει το μίασμα από την επαφή του με πρόσφυγες.
Στο στρατόπεδο της ΝΔ πάλι είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο το άχαστο σερί κεντροδεξιών ηγετών που αποθέωναν κάποτε για να καταλήξουν σύντομα στα αζήτητα της εκάστοτε πολιτικής σκηνής στη χώρα τους. Ενδεικτικό το τουί του αντιπροέδρου Αδώνιδος Γεωργιάδη πριν λίγα χρόνια, που παίρνει τιμητικό βραβείο “Bull’s eye” για την ευστοχία του και τη διαχρονική του επικαιρότητα:

Εξάλλου το ίδιο του το κόμμα πανηγύριζε για “νίκη κατά του λαϊκισμού” το 2016, όταν η κάλπη ανέδειξε το Ραχόι νικητή των εκλογών, συγχαίροντάς τον για επιτυχία του. Από την άλλη, ας μην είμαστε τόσο άδικοι σε σχέση με το πολιτικό αισθητήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς  σε σχέση με τον Σαρκοζί και τον Κάμερον, τουλάχιστον ο Μαριάνο μακροημέρευσε περισσότερο.

Τάξη εναντίον τάξης – “Με ποια πλευρά είσαι φίλε;”



Οι δύο κόσμοι που συγκρούονται στην απεργία στο λιμάνι και τα όπλα τους στη μάχη.

Η ταξική πάλη είναι μια μορφή κοινωνικού πολέμου. Ακόμα κι αν κάποιοι υποστέλλουν τη σημαία της, διακηρύσσοντας την κοινωνική ειρήνη και τη συμφιλίωση με τους εκμεταλλευτές, για να απολαύσουν τα αγαθά του βολέματός τους, ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν οι λόγοι που τον τρέφουν. Σε κάθε πόλεμο λοιπόν είναι σημαντικό να δούμε: α) ποιοι συγκρούονται, β) με τι όπλα πηγαίνει στη μάχη το κάθε στρατόπεδο, γ) με ποια πλευρά είμαστε.

Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.

Ποιες είναι οι πλευρές που συγκρούονται;

Από τη μια πλευρά είναι η Cosco και οι εργολάβοι της. Η σύμπραξη ελληνικού και κινέζικου καπιταλισμού, που επιχειρεί μεθοδικά την “κινεζοποίηση” της εργατικής τάξης: φτηνά κι ανασφάλιστα μεροκάματα, μηδενικό κόστος εργασίας, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να απολυθεί (στην καλύτερη) ή ακόμα και να σακατευτεί, σε κάποιο εργατικό “ατύχημα”.

Από την άλλη πλευρά είναι οι εργάτες στις προβλήτες του λιμανιού, που υφίστανται πρωτοφανή εκμετάλλευση. Που τόλμησαν να σηκώσουν το ταξικό τους ανάστημα και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, στοιχειώδη κι αυτονόητα δικαιώματα, όπως το οκτάωρο, η συλλογική σύμβαση, τα μέτρα ασφαλείας, η ίδια τους η αξιοπρέπεια. Οι εργάτες, που δεν είναι όλοι συνειδητοποιημένοι, ψημένοι σε ταξικούς αγώνες, αλλά μόλις τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στη συνείδησή τους, μέσα από το μεγάλο σχολείο της απεργίας και της διεκδίκησης.


Όσο κι αν κάποιοι βιάστηκαν να συμπεράνουν πως η ιστορία τελείωσε, μαζί με την ταξική πάλη που την κινούσε, εδώ έχουμε να κάνουμε με το κλασικό σχήμα “τάξη εναντίον τάξης”. Ο κοινωνικός πόλεμος που λέγαμε και πριν κι ο οποίος δε δέχεται πως “αφεντικά και δούλοι, το ίδιο γίναμε ούλοι”, στο όνομα μιας αφηρημένης ισότητας.

Θυμηθείτε και ένα κλασικό σκίτσο που αναπαριστά τη μάχη για το 8ωρο και τι παλεύει να πετύχει η κάθε πλευρά. Η τραγική ειρωνεία είναι πως η μάχη αυτή γινόταν ήδη από τον 19ο αιώνα. Αλλά σήμερα, οι καπιταλιστές νιώθουν αρκετά δυνατοί για να πάρουν πίσω κι αυτό το δικαίωμα, που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες. Διόλου τυχαία, άλλωστε, η Cosco και οι εργολάβοι της έχουν επιβάλει καθεστώς πρωτόγνωρης εντατικοποίησης της εργασίας, με 12ωρες βάρδιες.


 
Αν μείνουμε αδρανείς, η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να γυρίσει ακόμα πιο πίσω το ρολόι της ιστορίας, με το βλέμμα ολοταχώς στο Μεσαίωνα ή έστω τη μεταβατική εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης, και της απέραντης κοιλάδας των δακρύων για τον εργαζόμενο λαό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δε φέρνει πρόοδο και ευημερία, αλλά το βάρβαρο εργασιακό Μεσαίωνα. Ας το έχουμε καθαρό, όταν ακούμε παχιά λόγια και δεκάρικους λόγους για την ανάπτυξη που έρχεται (και δε μας καταδέχεται).

Ίσως απορήσει κανείς: μα αν εμείς είμαστε πολλοί ενάντια σε μια χούφτα εκμεταλλευτών, γιατί αυτός ο πόλεμος δεν καταλήγει υπέρ μας; Πολύ περιληπτικά, γιατί πολλοί από το δικό μας στρατόπεδο δεν ξέρουν ποιον παλεύουν να νικήσουν. Ή δεν παλεύουν καν και χάνουν αμαχητί, άνευ αγώνα όπως λέμε και στον αθλητισμό. Και αυτό γιατί δίνουν βάση στα (δι)αταξικά κηρύγματα για την ανάπτυξη που θα τους ωφελήσει, για τις απεργίες που διώχνουν τους επενδυτές και σταματάνε την πρόοδο -το έχει πει πολύ καλά και ο Πάνος Ζάχαρης σε ένα παλιότερο σκίτσο.


 
Σε αυτόν τον πόλεμο, οι καπιταλιστές δεν είναι μόνοι τους. Έχουν στο πλευρό τους τον αστικό πολιτικό κόσμο, που κλίνει σε όλες τις πτώσεις το σχήμα της κοινωνικής ειρήνης, την αδέσμευτη κι αμερόληπτη ενημέρωση από τα δικά τους ΜΜΕ, και φυσικά το αστικό κράτος, που τους ανήκει όπως τα ΜΜΕ, και δεν είναι παρά το όργανο της δικής τους ταξικής κυριαρχίας.

Το αστικό κράτος δεν είναι καν ένας (μεροληπτικός έστω) διαιτητής που στέκεται στη μέση αυτού του αγώνα. Το κράτος θέτει τους δικούς του μηχανισμούς στην υπηρεσία των αφεντικών. Η αστική δικαιοσύνη -που μόνο τυφλή δεν είναι- κηρύσσει εννιά στις δέκα απεργίες “παράνομες και καταχρηστικές”, με διαδικασίες εξπρές, αποφάσεις που βγαίνουν σε λίγες ώρες, και δε θυμίζουν σε τίποτα τη βραδυκίνητη λειτουργία της, όταν πρέπει να τιμωρήσει πχ τους φασίστες -που είναι χρυσή εφεδρεία των αφεντικών, ειδικά στο λιμάνι του Πειραιά, όπου συνεργάζονται για να στηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός. Κι ό,τι δεν καταφέρνει η δικαιοσύνη τους, έρχονται να το αποσώσουν οι δυνάμεις καταστολής, ακριβώς όπως είχε γίνει και στην απεργία των Χαλυβουργών (που -ω του θαύματος- είχε κριθεί κι αυτή “παράνομη και καταχρηστική”).

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο επόμενο ερώτημα:

Με ποια όπλα προσέρχεται σε αυτή τη μάχη η κάθε πλευρά;

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, που αγιάζουν το σκοπό της κερδοφορίας της. Ωμός, μαζικός εκβιασμός σε όσους σκέφτονται να απεργήσουν. Προσπάθεια τρομοκράτησης, με την απόλυση να κρέμεται ως απειλή πάνω από τα κεφάλια όσων οργανώνουν την αντίσταση ή στήνουν σωματεία. Δικαστικές αποφάσεις που καταδικάζουν κάθε απεργιακό αγώνα. Αστυνομική καταστολή, γιατί το ένα χέρι του κρατικού μηχανισμού νίβει το άλλο, και τα δυο το κεφάλαιο. Τείχος σιωπής από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για τα οποία δε συμβαίνει τίποτα στο λιμάνι -τίποτα που να αξίζει να διαταράξει την “κοινωνική ειρήνη”. Απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, με την πολύτιμη συμβολή των φασιστών που τους δίνουν ακροδεξιά χείρα βοηθείας.


 
Ποια είναι από την άλλη τα όπλα των εργατών; Το δικό τους όπλο είναι ο αγώνας και πάνω από όλα η απεργία, το βασικό μέσο διεκδίκησης που έχουν. Το βασικό τους στήριγμα είναι η συλλογικότητα, που δεν ψάχνει για εύκολες, ατομικές λύσεις από ένα συλλογικό πρόβλημα-αδιέξοδο. Και ο πιο πολύτιμος σύμμαχός τους είναι η αλληλεγγύη από τα ταξικά τους αδέρφια, που σπεύδουν στον Πειραιά και δείχνουν με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους. Δεκάδες μαζικοί φορείς, συνδικάτα, ομοσπονδίες και ναυτεργατικά σωματεία από την Ελλάδα και το εξωτερικό, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, θεωρώντας τον αγώνα των λιμενεργατών δική τους υπόθεση. Κι είναι βέβαιοι πως ο αγώνας αυτός έχει ήδη νικήσει, ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει, γιατί έβαλε το “μικρόβιο” της διεκδίκησης στους εργάτες και τους έδειξε ποιος είναι ο δρόμος για να δικαιωθούν και να πετύχουν να επιβάλουν το δίκιο της τάξης μας
Νομίζω πως από τα παραπάνω είναι αρκετά σαφής η απάντηση στο τρίτο και τελευταίο ερώτημα.

Με ποια πλευρά είσαι φίλε, πες μας με ποια πλευρά;


http://www.katiousa.gr

ΕΡΜΗΝΕΙΕΕΣ ΔΗΛΩΣΕΩΝ



Ανάμεσα στις ειδήσεις των ημερών, κάποιες στο περιθώριο των σημαντικών γεγονότων είναι ενδεικτικές για τη χαρτογράφηση του ιδεολογικού εποικοδομήματος της καπιταλιστικής Ενωμένης Ευρώπης.
  Από τη μια  είναι  η συγγνώμη που ζήτησε  ο επίτροπος Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτινγκερ για τη δήλωσή του σε δημοσιογράφο πως οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν, ενώ ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ απηύθυνε έκκληση  στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να σέβονται τους ψηφοφόρους. Η διορθωτική δήλωση του Ντ. Τουσκ, που θωπεύει τ’ αυτιά των πολιτών, δεν αναιρεί την αλήθεια που με κυνισμό εξέφρασε ο επίτροπος για την εξάρτηση του πολιτικού από το οικονομικό. Παραδέχτηκε δηλ. ο επίτροπος αυτό που είναι πασιφανές, πως από τον   καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της υλικής  ζωής  εξαρτάται το δημοκρατικό δυναμικό των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ενωμένης Ευρώπης.
               Από την άλλη είναι η υποδοχή στο προεδρικό μέγαρο  από τον πρόεδρο της Γαλλίας Ε. Μακρόν του Μαμαντού Γκασάμα, «παράτυπο» μετανάστη από το Μάλι, ο οποίος έσωσε τετράχρονο παιδί που κινδύνευε να πέσει από τον 4ο όροφο,  και η διαβεβαίωσή του  πως «όλα τα χαρτιά θα τακτοποιηθούν» και θα ενταχθεί στην Πυροσβεστική Υπηρεσία. Η εξασφάλιση της νομιμότητας του μετανάστη  ήταν  η ανταμοιβή  του  εκ μέρους του κυβερνήτη για την ηρωική του πράξη,  όπως σε εποχές φεουδαρχίας ανταμείβονταν οι πολεμιστές  για τις υπηρεσίες τους προς τους άρχοντες με παραχωρήσεις γης και προνόμια.
               Ξεκινώντας, πάνω από μισό αιώνα  ως οικονομική ένωση, η ενοποίηση της Ευρώπης, μ’ επίκληση στην  πολιτική, φιλοσοφία, οικονομία για να υποστηριχτεί η κατασκευή της, επιδιώκεται η στράτευση των λαών της στο μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο της ενοποιημένης οικονομίας των ευρωπαϊκών κεφαλαίων. 
               Η ελεύθερη λοιπόν οικονομία της αγοράς, επενδυμένη με επιστημονικό κύρος και πολιτική εγκυρότητα, υπήρξε η βάση της ενοποίησης της Ευρώπης. Λειτουργεί ως ύψιστη κανονιστική αρχή της πολιτικής και υποχρεώνονται όλα τα κράτη να απαλείψουν κάθε στοιχείο  που εμποδίζει την υλοποίησή της. Επομένως και όλη η διαδικασία των εκλογών λειτουργεί μ’ αυτήν την προϋπόθεση, πως δεν θα διακινδυνέψει η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, αλλά θα διευκολυνθεί η λειτουργία της με την απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης.  Εξάλλου την τελευταία δεκαετία της κρίσης έγινε πασιφανές αυτό που με τις  λεκτικές ή εικονικές διαφοροποιήσεις παραπλανούσε, πως οι διαφορές ανάμεσα στα  αστικά κόμματα δεν αφορούσαν ούτε μορφές εξουσίας ή οικονομίας, που θεωρούνταν δεδομένες, αλλά μόνο πρόσωπα που θα τις διαχειρίζονταν. Πάνω λοιπόν στην κατασκευή της ενιαίας αγοράς και του κοινού νομίσματος στήνεται το καινούργιο πολιτικό εποικοδόμημα,  που διακηρύττεται πως  διατηρεί τους κανόνες λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας παρόλο που  αποφάσεις οι οποίες αφορούν ζωτικά συμφέροντα των λαών παίρνονται από όργανα που δεν εκλέγονται και δεν ελέγχονται, ακολουθώντας έστω και τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες.
               Επειδή η  ιστορία των δυο παγκοσμίων πολέμων με σκηνικό την Ευρώπη αποτέλεσε τον  πολιτικό μύθο πάνω στον οποίο ιδρύθηκε η Ενωμένη Ευρώπη, έγινε αποδεκτή η κατάλυση της κυριαρχίας του εθνικού κράτους, με τις εθνικές κυβερνήσεις να ισχυρίζονται πως προσπαθούν να επιβάλλουν το «εθνικό» συμφέρον μέσα από διαπραγματεύσεις και παζάρια, εξοστρακίζοντας έτσι κάθε έννοια εχθρότητας ανάμεσα στα κράτη. Και γίνεται πια σαφές πως από την ψευδαίσθηση της εξασφάλισης του κοινού καλού με  το διάλογο των πολιτών  μέσω των θεσμών της αστικής δημοκρατικής διακυβέρνησης περνάμε στην ψευδαίσθηση των συνεχών διαπραγματεύσεων για κοινό συμβιβασμό ανάμεσα στα κράτη της Ενωμένης Ευρώπης με δίκαιο αποτέλεσμα για όλους, ενώ αυτά δεν διαπραγματεύονται παρά  σαν  σύνδικοι ανώνυμων εταιρειών. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία καταντά  στο τέλος απλώς μια διαδικαστική αρχή επικοινωνιακού τύπου που στερείται οποιασδήποτε ουσίας.
               Κι αν η Ενωμένη Ευρώπη ομνύει στη δημοκρατία, αυτή όμως δεν θέλει να γίνεται αντιληπτή παρά σαν διαδικασία πολιτικής οργάνωσης μεμονωμένων ανθρώπων, παραβλέποντας πως η Ευρώπη δεν συνενώνει –μέσω της αρχής  της εκπροσώπησης - άτομα αλλά λαούς. Έτσι όμως διευκολύνεται να γίνει διαχωρισμός των ανθρώπινων από τα πολιτικά δικαιώματα. Κι ενώ οι ξένοι, πρόσφυγες και μετανάστες, έχουν ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν όμως πολιτικά για να τα υπερασπιστούν. Και δίνεται η εντύπωση πως έχει η  δημοκρατία της Ενωμένης Ευρώπης ανθρωπιστικά στοιχεία,  ενώ συγχρόνως και η έννοια του ευρωπαίου που επιδιώκεται ν’ αντικαταστήσει αυτή του ανήκοντος σ’ ένα έθνος δεν διαφοροποιείται από την τελευταία. Όπως όμως οι γενικές αρχές, το σύνταγμα ισχύουν για τους πολίτες ενός εθνικού κράτους έτσι και η ενωμένη Ευρώπη λειτουργεί  για τους πολίτες που ανήκουν σ’ αυτήν και όχι για όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη. Αυτοί λοιπόν που φιλοξενούνται  στην επικράτειά της δεν είναι πολίτες της, γιατί δεν είναι και  μέλη  των επί μέρους λαών και εθνών. Κι ενώ η Ευρώπη περηφανεύεται πως καταπολεμά κάθε μορφή εθνικισμού και η δημοκρατία της φέρνει ανθρωπιστικά στοιχεία, κλείνει όμως τα σύνορά της απέναντι στους διάφορους «εισβολείς», μετανάστες και πρόσφυγες, που προσπαθούν να  διεισδύσουν ιδιαίτερα εξ ανατολών. Η πολιτική στη διάκριση εχθρού και φίλου συνεχίζει να υπάρχει.
               Κι ενώ ο χώρος της Ευρώπης  αναδιοργανώνεται με τη μορφή της οικονομικής και νομισματικής ένωσης που γκρεμίζει τα σύνορα για την καπιταλιστική οικονομία τα στήνει όμως στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο. Κι έτσι στο  καπιταλιστικό σύστημα, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις υποβιβάζονται σε συναλλαγές, οι άνθρωποι πρέπει ν’ ανταγωνίζονται για το ποιος θα διαπρέψει στην κούρσα για ατομική διάκριση που ανάλογα με την κοινωνική του τάξη εξασφαλίζει την οικονομική αναγνώριση ή την απλή επιβίωση. Η  συμπεριφορά λοιπόν του Ε. Μακρόν προς το μετανάστη συνεισφέρει στο ιδεολογικό εποικοδόμημα που στήνεται. Ωστόσο  έχει πραγματική βάση την ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος, όπου αντανακλάται η πάγια σκοπιμότητα των καπιταλιστικών οικονομιών να επενδύουν σε δράσεις που συνδέονται με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με κριτήριο πάντα την κερδοφορία. Και  φυσικά και η όποια ένταξη μεταναστών στο εργατικό δυναμικό της ευρωπαϊκής ένωσης  μ’ αυτό το κριτήριο γίνεται. Είναι που άνθρωπος και εργασία  παραμένουν στον έλεγχο της καπιταλιστικής τάξης.

Φοροελαφρύνσεις στους τουριστικούς επιχειρηματικούς ομίλους έταξε ο Τσίπρας

       


Φοροελαφρύνσεις σηματοδοτεί για τους επιχειρηματικούς ομίλους η «καθαρή έξοδος» από το 3ο μνημόνιο, όπως σημείωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που μίλησε στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Ήταν σαφής και συγκεκριμένος ως προς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, ενώ σκόπιμα ήταν γενικός και αόριστος για τους εργαζόμενους, καλλιεργώντας κλίμα προσμονής χωρίς αντίκρυσμα. Ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι από το 2019 θα υπάρχει «δημοσιονομικός χώρος ύψους 700 εκατ. ευρώ και το 2020 ύψους 1,3 δισ. ευρώ» και πρόσθεσε ότι από το επόμενο έτος τα 700 εκατ. ευρώ θα είναι «για την ελάφρυνση των φόρων που αφορούν και τις δικές σας επιχειρήσεις». Συνεπώς, ο Αλ. Τσίπρας άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι ο λαός θα ματώνει για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% και για την εξοικονόμηση 700 εκατ. ευρώ, προκειμένου το κεφάλαιο να απολαύσει φοροελαφρύνσεις μαζί με τα τεράστια κέρδη που τα τελευταία χρόνια απολαμβάνει στον κλάδο του Τουρισμού.
Κατά τον Αλ. Τσίπρα, «η λιτότητα τελειώνει και αρχίζει η δυνατότητα της επέκτασης από το 2019 κιόλας», μόνο που το τέλος της λιτότητας είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους που θα καρπωθούν τα φορολογικά και όχι μόνο προνόμια της οικονομικής επέκτασης. Για τους εργαζόμενους, ο πρωθυπουργός έκανε μια γενικόλογη αναφορά στον κατώτατο μισθό, που όπως είπε πρέπει να εξετασθεί, αλλά απέφυγε να πει κάτι συγκεκριμένο υπό το φόβο των αγορών.
Αναφέρθηκε στις εξελίξεις στην Ιταλία, λέγοντας πως οι αναταράξεις στη γειτονική χώρα «υποδεικνύουν ότι όλοι μας οφείλουμε να μην παρασυρθούμε από τα θετικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά να δώσουμε μια λύση που θα κατοχυρώνει την εμπιστοσύνη των αγορών». Δεσμεύτηκε πως «σε λιγότερο από ένα μήνα» θα έχουν ολοκληρωθεί οι υποχρεώσεις από την 4η αξιολόγηση» και πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση εργάζεται «ώστε στα μέσα του Ιουνίου να είναι έτοιμο και το τελευταίο νομοσχέδιο για την ψήφιση και των τελευταίων προαπαιτούμενων».

Επίσης, συνέδεσε τη διαπραγμάτευση για την ονομασία της ΠΓΔΜ με την αναβάθμιση του στρατηγικού ρόλου της Ελλάδας και για την ανάκτηση της γεωστρατηγικής επιρροής στην περιοχή που σχετίζεται ευθέως με την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ιστορίες «δημοκρατίας»...





Η κατάσταση στην Ιταλία, όπου έχουμε πολλά ακόμα «επεισόδια» να δούμε, όπως και οι δηλώσεις τύπου Ετινγκερ - ενδεικτικές για το «ποιόν» της ΕΕ - ότι «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν», αποτέλεσαν όπως αναμενόταν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να επανέλθουν τα ιδεολογήματα περί «ανάγκης εκδημοκρατισμού» της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Πρώτος πρώτος βέβαια έσπευσε να υποστηρίξει το χρεοκοπημένο αυτό παραμύθι ο πρωθυπουργός, που από το βήμα του ΣΕΒ δήλωνε τις προάλλες ότι «η Ευρώπη οφείλει να κάνει βήματα. Και να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα. Να αντιμετωπίσει τη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια και την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς και τις προτεραιότητές της. Διαφορετικά η πολιτική της κρίση θα είναι αυτή που θα γεννά και θα ανατροφοδοτεί τις νέες οικονομικές της κρίσεις. Και όχι το ανάποδο. Και η οικονομική κρίση θα δώσει τη θέση της σε μια γενικευμένη κρίση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος», προσθέτοντας ότι «η αποφυγή μιας τέτοιας προοπτικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμβάθυνση της δημοκρατίας», τη μείωση της λιτότητας κ.ο.κ.

Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει...


Χιλιάδες απεργοί έδωσαν απάντηση στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Δόθηκε μια ακόμα μεγάλη μάχη από τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τις Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και σε αυτήν τη μάχη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές πήραν θέση, είχαν τη στάση τους - που δεν ξεγράφει - και πρέπει να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο. Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Επιμελητηρίων και Σία είναι το νέο εξελιγμένο όνομα του εργατοπατερισμού και της φιλοεπιχειρηματικότητας στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, το οποίο, εκτός από τις κυβερνήσεις του, τα κόμματα και τα κανάλια του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενώθηκαν από τα πάνω κάποιες σφραγίδες απεργοσπαστών, φερέφωνων του κράτους και των καπιταλιστών, εργοδοτικών, φιλοεργοδοτικών ή ακόμα και αντεργατικών φορέων, με αιτήματα υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται αντιληπτό ότι είναι μονόδρομος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ορος για να περπατήσουμε πιο στέρεα είναι να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους αυτές τις ηγεσίες. Για να γίνει ένα βήμα στην πραγματική κοινωνική συμμαχία, που πρέπει να φτιάξει ο λαός μας για να πάρει αμπάριζα όλους αυτούς που του κλέβουν τον πλούτο που παράγει.
* * *
Ο χώρος του οπορτουνισμού έδωσε ρεσιτάλ τυχοδιωκτισμού και υπονόμευσης. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία κατεβαίνουν σε κοινή παράταξη. Μία μόλις παράταξη λοιπόν, κατάφερε να κάνει στην Αθήνα όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις ξεχωριστές (!) ...συναθροίσεις (γιατί συγκεντρώσεις δεν τις λες...). Ενα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ) καλούσε ανοιχτά σε υπονόμευση της απεργίας. Πρώτη φορά η απεργοσπασία ντύθηκε με τόσο ριζοσπαστικό μανδύα. Το άλλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ) έδωσε τον δικό του «αγώνα» για να μην καταδικαστεί, ούτε καν να αναφερθεί, ο ρόλος της «κοινωνικής συμμαχίας». Στην πράξη, συμπορεύτηκε κανονικότατα μαζί τους, τους έβγαλε λάδι. Το τρίτο τμήμα (ΛΑΕ), που δήλωνε πως «η απάντηση δεν μπορεί, ούτε πρέπει να είναι η πάλη και οι συγκεντρώσεις γύρω από "μονοκομματικές" επιλογές», έκανε μόνη της συγκέντρωση. Ολες αυτές οι δυνάμεις αντικειμενικά υπονόμευσαν τον αγώνα των εργαζομένων και την επιτυχία της απεργίας. Κάποια παραδείγματα:

1. Γράφανε οι δυνάμεις του ΝΑΡ: «Η 30 Μάη δεν είναι απεργία, είναι συμμαχία με την εργοδοσία». Την ίδια ώρα, το ΣΕΚ έγραφε: «Η απεργία αυτή έρχεται σαν συνέχεια όλων των αγώνων που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα». Ξανάγραφε το ΝΑΡ: «Αυτή η φιέστα διευκολύνει την κυβέρνηση να συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων ακόμα πιο αποφασιστικά». Και αφού όλοι μαζί είχαν υπονομεύσει την απεργία σε όσους χώρους μπορούσαν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Η απεργία της 30ής Μάη θα μας βρει στο δρόμο, απεργούς» (!!!) Κωλοτούμπα ή ανοιχτή υπονόμευση; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι χιλιάδες εργαζόμενοι που απήργησαν, αναμετρούμενοι με το φόβο της απόλυσης και την εργοδοτική τρομοκρατία.


2. Στις 17/5 το ΝΑΡ έγραφε: «Στη νέα εποχή, δεν προσφέρει τίποτα ο ακολουθητισμός των πρωτοβουλιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ». Εννιά μέρες μετά, στις 26/5 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Απαιτούμε άμεσα την απόσυρση των συνομοσπονδιών από την αντιδραστική αυτή συμμαχία» (!!!) Ενώ η ΛΑΕ στο ίδιο κείμενο που κατήγγειλε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ απαιτούσε «την απόσυρση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ από την εργοδοτική, μνημονιακή, κυβερνητική κοινωνική συμμαχία». Τρικυμία εν κρανίω ή για άλλη μια φορά στάχτη στα μάτια για το ρόλο των εργοδοτικών συνδικαλιστών; Ας βγάλουν συμπεράσματα όσοι ακολουθούσαν αυτές τις δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που εξωράιζαν το ρόλο της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μπορεί να αλλάξουν ή ακόμα να ηγηθούν του αγώνα των εργαζομένων.


3. Γράφει στέλεχος του ΝΑΡ στο «Πριν» στις 26/5: «Δυνάμεις του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος, με την αποφασιστική συμβολή πρωτοπόρων αγωνιστών και του ΝΑΡ, διαχωρίστηκαν από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και άνοιξαν τον δρόμο για τις ανεξάρτητες ταξικές συγκεντρώσεις. Τότε βέβαια οι δυνάμεις της ΔΑΣ - και όχι μόνο - βρίσκονταν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, μαζί με τον Πρωτόπαππα και τον Πολυζωγόπουλο» (!;)... Και αλλού για το ΠΑΜΕ: «Είναι μια γραμμή που θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ταξικής δράσης και εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού». Κι αυτά την ώρα που όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ακούσει από αυτές τις δυνάμεις, που προσπαθούσαν να γεμίσουν τις άδειες από εργάτες απεργιακές συγκεντρώσεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, για το «διασπαστικό ΠΑΜΕ»! Απλά ψέματα, τύφλωση και αρλουμπολογία ή ανάγκη για αντι-ΠΑΜΕ επίθεση λόγω των αντιφάσεών τους; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι για το ποια γραμμή είναι κρυστάλλινη και ενοχλεί την εργοδοσία και το κράτος και ποιος έχει θέσεις κατά πώς τον βολεύει, ώστε να ξεχνιούνται οι παλιές αμαρτίες.


4. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Οι δυνάμεις αυτές, αφού στήριξαν ποικιλότροπα την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, έπειτα καλούσαν το λαό να διαδηλώσει για να πιέσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μην υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις. Καλούσαν το λαό να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα - απάτη και μάλιστα πανηγύριζαν μαζί με την κυβέρνηση. Μπορεί, λοιπόν, κατ' αυτούς το κίνημα να είναι «πατερίτσα» για την όποια αστική κυβέρνηση και στρατηγική. Προσέξτε όμως: Μια απεργία δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να την κάνουν δική τους υπόθεση και από φιέστα να τη μετατρέψουν σε πραγματική εργατική απεργία, ενάντια σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, υποταγμένο συνδικαλισμό, γιατί (όπως μας κουνάει το δάχτυλο το ΝΑΡ) «οι αντιδραστικές απεργίες και οι εθνικές φιέστες δεν ταξικοποιούνται. Είναι αδιέξοδη η θέση του ΠΑΜΕ... που καταγγέλλουν μεν το περιεχόμενο της απεργίας, καλούν όμως για την επιτυχία της με άλλο πλαίσιο και σε άλλο χώρο». Οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα γνωρίζουν καλά ποιος τους θέλει να παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και ποιος βαδίζει μαζί τους με τη σημαία του δίκιου και των σύγχρονων αναγκών. Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ βρέθηκε το πιο ζωντανό, μαχητικό, συγκροτημένο, ταξικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η θέση κάθε αγωνιστή είναι εδώ.


Γιώργος ΣΙΔΕΡΗΣ
Αντιπρόεδρος ΔΣ Σωματείου εργαζομένων στο Αττικό ΝοσοκομείοΜέλος του ΔΣ της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιά

Συμφωνία ευρωΝΑΤΟικής κοπής




Αντίστροφα μετράει ο χρόνος για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Το χρονικό ορόσημο, που ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας είχε θέσει, η 25η Ιούνη, οπότε και η ΕΕ θα αποφασίσει για την έναρξη ή όχι της ενταξιακής διαδικασίας για βαλκανικά κράτη, πλησιάζει, όπως και η 11η Ιούλη, οπότε και πραγματοποιείται η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Η «κλεψύδρα» για την οποία είχε μιλήσει ο πρωθυπουργός αδειάζει.
Και μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να διατείνεται ότι «προϋπόθεση για (...) την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι η συμφωνία για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό, με ισχύ έναντι όλων...», δεν λέει όμως ότι η ένταξη αυτή είναι άμεσα απαιτητή από ΕΕ και ΝΑΤΟ, που επείγονται να «σπρώξουν» τα «σχέδια ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» της περιοχής, αποκτώντας προβάδισμα στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, περιορίζοντας την επιρροή που έχει στα Βαλκάνια.
Αυτόν το σχεδιασμό αποδέχεται και υπηρετεί με αξιοσημείωτη αφοσίωση η ελληνική κυβέρνηση, αφού «κουμπώνει» με τα ζητούμενα της εγχώριας αστικής τάξης για την οποία η υλοποίησή του μεταφράζεται σε κέρδη και αναβάθμιση της θέσης της.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι η επιδιωκόμενη συμφωνία για την ονομασία της ΠΓΔΜ θα είναι ευρωενωσιακής και ΝΑΤΟικής κοπής. Κομμάτι ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παζλ, στο οποίο αποτυπώνεται ο σφοδρός ανταγωνισμός αντιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών σχεδίων στη Βαλκανική και ευρύτερα, που θα ανοίξει το δρόμο για ισχυροποίηση και επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ο δικός τους σχεδιασμός είναι που καθορίζει το «σφιχτό» χρονοδιάγραμμα αλλά και το περιεχόμενο της όποιας συμφωνίας υπάρξει, όπως επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά και η παραδοχή Ζάεφ προχτές ότι με μια απλή απόφαση του κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ η Ελλάδα θα δώσει το «πράσινο φως» για την ένταξη της γείτονος σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, δίχως να περιμένει το δημοψήφισμα του φθινοπώρου για τις αναγκαίες συνταγματικές αλλαγές.
Ο λόγος που η ελληνική κυβέρνηση «κεντάει» επιδέξια στον «καμβά» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ έχει να κάνει με τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης, που «κουμπώνουν» με την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής. Καθόλου τυχαία, ο Αλ. Τσίπρας συμπεριέλαβε την εργώδη προσπάθεια της κυβέρνησής του για επίλυση του Σκοπιανού στην αναφορά του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ τις προάλλες, υποσχόμενος στους βιομήχανους πρωταγωνιστική θέση στα Βαλκάνια, με «ευρύτερες ευεργετικές συνέπειες, όχι μόνο στη γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά και στον τομέα της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας».
Από θέση υπεράσπισης αυτών των συμφερόντων, το Μέγαρο Μαξίμου «κουνάει το δάχτυλο» στα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, που διατυπώνουν για διάφορους λόγους ενστάσεις, υπενθυμίζοντάς τους ότι η στήριξη της συμφωνίας απορρέει από τη στρατηγική τους σύμπλευση στους στόχους του κεφαλαίου και στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει ότι, σε τελική ανάλυση, συμφωνία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μπορεί να φέρει, δεν θα φέρει όμως λύση από τη σκοπιά των συμφερόντων του αλλά και των λαών των Βαλκανίων. Μια ευρωΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία και με «ανοιχτά» ζητήματα αλυτρωτισμών όχι μόνο δεν διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή, αλλά βάζει την Ελλάδα ακόμα περισσότερο στο «μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται. Αυτόν το σχεδιασμό οφείλει να τον αντιπαλέψει κάθε λαός στη χώρα του, σε αντιπαράθεση με τα σχέδια του κεφαλαίου, ενάντια σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή σ' αυτόν.

TOP READ