Πόσο κοστίζει το σίδερο

 Πόσο κοστίζει το σίδερο

Αφήνοντας την πρωτεύουσα σε καίριο χρονικό σημείο, η κε του μπλοκ έχασε κάποια ενδιαφέροντα ραντεβού και εκδηλώσεις. Όπως αυτή στην έδρα της κετουκε προς τιμήν του μάνου κατράκη, στα τριάντα χρόνια από το θάνατό του· την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του φαρσακίδη, λίγους σταθμούς πιο πάνω, στη νέα ιωνία, όπου μίλησε μεταξύ άλλων κι ο σιώρας, ως θεράπων ιατρός του. Ενώ διαπίστωσα πως από το πέραμα δεν έχει (εύκολο) πέρασμα, αν δεν έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο και έτσι έχασα το σ/κ με τις κολλητές εμφανίσεις του (ιστορικού) μαργαρίτη και του (αοιδού) μαργαρίτη (κάτι σαν εκείνο τον τελικό του ουέφα μεταξύ της ατλέτικο και της αθλέτικ, που ήταν ευκαιρία για το ευρύ κοινό να μάθει να τις ξεχωρίζει, αλλά φευ) στην έκθεση «άνθρωποι και σίδερο». Που, αν σκεφτείς την ταξική πάστα και τις αντοχές των διοργανωτών, θα μπορούσα κάλλιστα να λέγεται «άνθρωποι από σίδερο» ή αλλιώς «πώς δενότανε το σίδερο», σαν το γνωστό μυθιστόρημα του οστρόφσκι για το ατσάλι της ρωσίας και τους ατσάλινους («στάλιν» στα ρώσικα) υπερασπιστές της σοβιετικής εξουσίας.

Για να καλύψει εν μέρει λοιπόν το κενό, η κε του μπλοκ πήγε σε ό,τι κοντινότερο υπήρχε: την παράσταση «πόσο κοστίζει το σίδερο» από τη θεατρική ομάδα «τρίτο κουδούνι» -για να παραπέμπει ίσως συνειρμικά στον τρίτο γύρο- στο κτίριο του παμμικρασιατικού συλλόγου, στα προσφυγικά της πάτρας. Το έργο είναι μια σύντομη μπρεχτική αλληγορία για τα γεγονότα και την εξάπλωση της ναζιστικής γερμανίας πριν το β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το μόνο μειονέκτημα κατά τη γνώμη μου –που δεν είχε να κάνει με την απόδοση των ερασιτεχνών ηθοποιών αλλά μάλλον με την πλοκή του έργου- είναι πως αν γνώριζες τα βασικά ιστορικά γεγονότα (πχ το ανσλους της γερμανίας στην αυστρία, τη συμφωνία του μονάχου που όρισε την τύχη της τσεχοσλοβακίας και την –ευνοϊκά διακείμενη προς τους ναζί- ουδετερότητα της σουηδίας) δε θα δυσκολευόσουν ιδιαίτερα να πιάσεις το (εντελώς προφανές) υπονοούμενο της αλληγορίας. Εφόσον όμως δε γνώριζες αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας (αν και ο θίασος απευθύνεται κατά βάση σε σχετικά υποψιασμένο κοινό), πιθανότατα θα έμενες με την απορία για το νόημα του έργου –που είχε ωστόσο μια σχετική αυτοτέλεια ως υπόθεση.

Πέρα από το θεατρικό –και τις τρεις δωρεάν παραστάσεις (με προαιρετική ενίσχυση) που δόθηκαν- ο παμμικρασιατικός σύλλογος έχει αναπτύξει αξιόλογη δραστηριότητα με πλούσιο πρόγραμμα, που περιλαμβάνει από λαϊκά φροντιστήρια μέχρι ομάδες δωρεάν εκμάθησης μουσικών οργάνων και αποτελεί πρότυπο για τη δουλειά αντίστοιχων συλλόγων και λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές. Γράφοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ήδη τις δικαιολογημένες ενστάσεις κάποιων συντρόφων που έχουν δει από πρώτο χέρι αντίστοιχες πρωτοβουλίες να έχουν φτωχά αποτελέσματα ή να πέφτουν σε τοίχο. Η λαϊκή επιτροπή παρεμβαίνει πχ για να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε μια φτωχή οικογένεια, να σβήσει ένα πρόστιμο, να δώσει κάποια βοήθεια, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η επαφή σταματά εκεί, χωρίς να έχει πολιτική συνέχεια. Ο κόσμος έχει μάθει να περιμένει κάποιο διαμεσολαβητή, μια άνωθεν σωτήρια λύση, χωρίς να θεωρεί απαραίτητη τη δική του συμμετοχή.

Είναι απαραίτητο όμως να πιάσουμε το επίπεδο συνείδησης του κόσμου, όχι για να πέσουμε και να μείνουμε σε αυτό, αλλά να μπορέσουμε να το ανεβάσουμε, να τον πάρουμε σιγά-σιγά με το μέρος μας, ξεκινώντας από τα καθημερινά του προβλήματα, από αυτό που καταλαβαίνει. Δε μιλάμε για κάποια «κοινή δράση πάνω στο πρόβλημα» (σήμερα το ζητούμενο δεν είναι γενικά κι αφηρημένα η κοινή δράση, αλλά αυτή καθαυτή η δράση, που είναι κάτω από τον πήχη των περιστάσεων, και το κοινό που καλείται να δράσει και να πάψει να μένει στο περιθώριο). Ούτε για κάποια θολή μετωπική ενότητα (που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε ενότητα, ούτε –πολύ περισσότερο- κάποιο μέτωπο). Αλλά για δουλειά μες στις μάζες, με εργάτες και λαϊκούς ανθρώπους που μπορεί να έχουν κολλήματα, ακόμα και να σκέφτονται αντιδραστικά. Το πρόβλημα δεν έγκειται σε αυτές καθαυτές τις δράσεις, αλλά στην εμβάθυνση στη ρίζα του προβλήματος, τη σύνδεση με το γενικό πλαίσιο και το πώς θα οδηγήσουν σε αυτά τα ζητούμενα.

Από την άλλη το σύνθημα που πετύχαμε σε ένα πανό (ή μήπως πλακάτ;) του παμμικρασιατικού που έλεγε: όχι στην εξουσία των μονοπωλίων. Η δουλειά στο μαζικό κίνημα δε σημαίνει να ρίχνεις νερό στο κρασί σου, να κρύβεις το στρατηγικό σου στόχο, να μην κάνεις ζύμωση και πολιτική δουλειά. Τον κόσμο δεν τον κερδίζουμε βάζοντας κουτσουρεμένα συνθήματα και μικρούς ‘εφικτούς’ στόχους που δεν τον τρομάζουν, αλλά όταν μας βλέπει δίπλα του στον αγώνα για κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, όταν χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και τον πείθουμε να συμπορευτεί μαζί μας και να βαδίσει ως το τέλος του δρόμου.

Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που βγαίνει από την πείρα του παμμικρασιατικού και την πόλη της πάτρας συνολικά. Που στο άκουσμά της και μόνο, οι σφοι νιώθουν μια ευαίσθητη χορδή τους να πάλλεται και σε ρωτάν να τους μεταφέρεις κλίμα κι εικόνα από το κόκκινο γαλατικό χωριό: όλοι κυκλοφορούν χαμογελαστοί, σε χαιρετάνε με υψωμένες γροθιές, σφιχτές και ροζιασμένες, ο ουρανός είναι πιο γαλανός, αλλά το βάθος του πάντα κόκκινο, κτλ. Ε προφανώς δεν είναι έτσι. Η κατάσταση και τα αποτελέσματα είναι αρκετά πιο αντιφατικά από μια τόσο ειδυλλιακή εικόνα.

Καταρχάς το κριτήριο της ψήφου (σε τοπική διοίκηση κι ευρωεκλογές) δεν ήταν ενιαίο και συνεπές για την πλειοψηφία των πατρινών ψηφοφόρων, ενώ παλιότερα είχαν στηθεί σε κάποιες γειτονιές και συσσίτια από τους φασίστες της χρυσής αυγής. Στον αντίποδα, η εκλογική επιρροή του κόμματος παρουσιάζει ανοδικές τάσεις στην πάτρα (σε αντίθεση με άλλα μεγάλα αστικά κέντρα) ενώ η δουλειά στα σωματεία και τη σπουδάζουσα νεολαία καταγράφει συγκριτικά πολύ καλούς δείκτες.

Από την άλλη έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς προβάλλουν μεγάλες πατρινές ιστοσελίδες κάποια γεγονότα(;). Δείτε πχ αυτό το σχόλιο για την.. άρνηση του πελετίδη να δώσει λεφτά στο παμε για τη μετάβασή του στην αθήνα, στο συλλαλητήριο της 1^ης νοέμβρη. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις..

Ποια είναι η ειδική γραμμή; Ότι ο πελετίδης κρατά αποστάσεις από τους δικούς του, κουκουέδες και παμίτες. Ποια είναι η γενική γραμμή; Κάθε τι καλό, το χρεώνεται προσωπικά ο πελετίδης, ως άτομο ξεκομμένο από την πολιτική του ιδιότητα. Οτιδήποτε αρνητικό εννοείται πως το χρεώνεται συνολικά και το κόμμα του πελετίδη, το κκε.

Η τυφλή κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη πάντως δεν καταλαβαίνει τέτοιους λεπτούς διαχωρισμούς και καλεί την πέμπτη τον πελετίδη να δώσει εξηγήσεις στον εισαγγελέα για τη γνωστή υπόθεση με την αξιολόγηση και τα στοιχεία των εργαζομένων.

Το παραπάνω παράδειγμα υπογραμμίζει την ανάγκη να προβάλλουμε με κάθε δυνατό τρόπο από τα δικά μας μέσα αντίστοιχες τις πρωτοβουλίες και τις κινήσεις των κόκκινων διοικήσεων των δήμων –πχ τις λαϊκές συνελεύσεις στο χαϊδάρι για την κατάρτιση του προϋπολογισμού, για να μη μείνουμε μόνο στην περίπτωση της πάτρας. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν μπορούμε να περιμένουμε πως θα το κάνει κάποιος άλλος για εμάς.

Ένα δεύτερο ζήτημα είναι πως αυτές οι κινήσεις πρέπει να αποκτήσουν σταθερό και μαζικό χαρακτήρα, να γίνουν υπόθεση του λαού και όχι μόνο πρωτοβουλίες από τα πάνω. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης.

Η ταινία της εβδομάδας: Ζέμλια (η Γη)

 Η ταινία της εβδομάδας: Ζέμλια (η Γη)

Για πολλούς αυτό το βουβό, λυρικό αριστούργημα του Ουκρανού Dovzhenko, είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου. 

Ο σκηνοθέτης εδώ προσφεύγει στα τρία μεγάλα «αιώνια θέματα» του λυρισμού: τον Έρωτα, τον Θάνατο, την ανεξάντλητη γόνιμη φύση, με τρόπο τέτοιο που έκανε τον κορυφαίο ιστορικό του σινεμα, Ζωρζ Σαντούλ, να γράψει: «...Ο Dovzhenko εισήγαγε στην «Γη», μια έξαρση μεγάλου ζωγράφου: η οργωμένη γη κάτω από τον απέραντο συννεφιασμένο ουρανό, τα στάχυα που σαλεύουν κάτω από τον ήλιο, οι σωροί από τα μήλα που δέρνονται από τις φθινοπωρινές βροχές, το ηλιοτρόπιο εθνικό άνθος της Ουκρανίας. Η ταινία αποτελεί ένα λυρικό πανόραμα της αγροτικής ζωής εκείνων των χρόνων, έναν ύμνο στη γη που πρέπει να καλλιεργείται με αγάπη για να θρέψει όσους μπορέσει. Αναμφίβολα η «γη» είναι η ωραιότερη εικαστικά ταινία και το ιδανικό επιστέγασμα της βωβής περιόδου του Σοβιετικού κινηματογράφου.

Πηγή: gamato

Δίμηνη Οικονομική Εξόρμηση Νοέμβρης - Δεκέμβρης 2014

Δίμηνη Οικονομική Εξόρμηση Νοέμβρης - Δεκέμβρης 2014

Εργάτη και εργάτρια, μισθωτέ, αυτοαπασχολούμενε, αγρότη, νέε και νέα, γυναίκες των λαϊκών οικογενειών,

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας απευθύνεται με εμπιστοσύνη σε όλους και όλες και σας καλεί να στηρίξετε και οικονομικά το Κόμμα για να συνεχίσει να υπερασπίζεται τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, όπως το κάνει με συνέπεια για δεκαετίες τώρα. Για να συνεχίσει να παλεύει, προκειμένου να απαλλαγεί ο λαός από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.
Το ΚΚΕ είναι κομμάτι του λαού και γνωρίζει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές οικογένειες της χώρας μας και που επιδεινώθηκαν εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Οι βασικοί οικονομικοί πόροι του ΚΚΕ είναι η ενίσχυση από το λαό, οι συνδρομές των μελών του, οι αποζημιώσεις των βουλευτών και ευρωβουλευτών του. Με αυτούς τους πόρους το ΚΚΕ προσπαθεί μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες να ανταποκριθεί στην καθημερινή του λειτουργία και δράση, να εκδίδει καθημερινά και απρόσκοπτα το «Ριζοσπάστη», την ΚΟΜΕΠ, τα φυλλάδιά του, να στηρίζει τη «Σύγχρονη Εποχή» για την έκδοση φτηνών βιβλίων, να καλύπτει τα έξοδα λειτουργίας του portal «902.gr», να διατηρεί γραφεία σε όλη την Ελλάδα, να ολοκληρώσει την αποκατάσταση του Ιστορικού του Αρχείου. Η δράση του αποδεικνύει ότι δεν έχει δεσμεύσεις ούτε εξαρτήσεις από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Εσύ είσαι ο ενισχυτής και αιμοδότης του.
Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, ο λαός να ενισχύσουν οικονομικά το ΚΚΕ από το υστέρημά τους, να το στηρίξουν πολιτικά, ακόμη κι αν διατηρούν επιφυλάξεις για ορισμένες πλευρές των θέσεών του. Σήμερα ο λαός έχει ανάγκη από εναλλακτική λύση που θα υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα και που μόνο το ΚΚΕ προβάλλει με συνέπεια.

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κρύβει, πίσω από τις κορόνες για «τέλος του μνημονίου», την πρόθεσή της να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική με νέα επίθεση στα εργατικά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα του λαού, όπως απαιτούν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Είναι συνεπής εκφραστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, δεμένη στο άρμα των ιμπεριαλιστικών επικίνδυνων συμμαχιών της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλεται ως εναλλακτική λύση, έχει δώσει αρκετά δείγματα γραφής ότι θα κινηθεί στις ίδιες ράγες με αυτές της κυβέρνησης. Εχει εγκαταλείψει ακόμη και τις διακηρύξεις ότι «θα καταργήσει τα μνημόνια και τους δεκάδες αντιλαϊκούς εφαρμοστικούς νόμους». Συναγωνίζεται με την κυβέρνηση για κάποια ψίχουλα προς την ακραία φτώχεια που δεν αποτελούν ανακούφιση για το λαό, ούτε, πολύ περισσότερο, αποκαθιστούν τις τεράστιες λαϊκές απώλειες των χρόνων της κρίσης. Διεκδικώντας άμεσα την κυβέρνηση, δίνει εξετάσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Σε αυτές τις συνθήκες η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει να μετατραπεί σε ανησυχία και αφύπνιση για το αύριο. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ που αποτελεί την εγγύηση για αποτελεσματική αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου, για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος και την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στα καπιταλιστικά κράτη, για ν' αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Αυτός είναι ο δρόμος για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να πάρει ο λαός ανάσες και πάνω από όλα να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και οικονομικά είναι σημαντική προϋπόθεση για να γίνει πιο ικανό να παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση.
Κυβέρνηση και ΕΕ επιδιώκουν να βάλουν εμπόδια στη δράση κομμάτων που αντιστέκονται, όπως το ΚΚΕ, με μέτρα που στοχεύουν στον οικονομικό τους στραγγαλισμό, όπως ο νόμος που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ στη Βουλή για τα «οικονομικά των κομμάτων». Αυτός ο νόμος, στο όνομα δήθεν της διαφάνειας, από τη μία νομιμοποιεί τη διαπλοκή κομμάτων με μεγαλοεπιχειρηματίες και από την άλλη ζητά από τα κόμματα να δώσουν στοιχεία όσων τα ενισχύουν οικονομικά, ακόμη και με ένα μικρό ποσό, απειλώντας με διακοπή της κρατικής επιχορήγησης. Δηλαδή, τα κόμματα του κεφαλαίου θα χρηματοδοτούνται «με το νόμο» από μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ θα μπαίνουν εμπόδια για τη στήριξη του ΚΚΕ από εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Αυτή η πολιτική, βεβαίως, δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ, αλλά είναι μέρος μιας συνολικότερης προσπάθειας παρέμβασης στη λειτουργία και παρεμπόδισης της δράσης κομμάτων, σωματείων και άλλων μαζικών φορέων που παλεύουν για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης, ιδιαίτερα εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα και την εξουσία του κεφαλαίου. Γι' αυτό και πρέπει να καταδικαστεί από όλο το λαό.
Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να δώσει σε τράπεζες ή κρατικές υπηρεσίες τα ονόματα και τα προσωπικά στοιχεία των μελών και φίλων του ΚΚΕ, των ανθρώπων που στηρίζουν το Κόμμα από το υστέρημά τους, επειδή εκτιμούν τη δράση και τους αγώνες του, ακόμη κι αν δεν το ψηφίζουν. Η οικονομική στήριξη του ΚΚΕ αποτελεί έμπρακτη απόρριψη, απ' το λαό, αυτού του απαράδεκτου και αντιδραστικού νομοθετήματος.
Εργάτη και εργάτρια, μισθωτέ, αυτοαπασχολούμενε, αγρότη, νέε και νέα, συνταξιούχε,
Το ΚΚΕ βαδίζει προς τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ζωής και δράσης, το 2018.
Θέλουμε αυτή η μοναδική, ηρωική πορεία να αποτυπωθεί σε δραστηριότητες, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες, εκδόσεις, μελέτες ιστορικού, ιδεολογικού, μορφωτικού και πολιτιστικού περιεχομένου, έτσι ώστε ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία να γνωρίζει την Ιστορία, την προσφορά, τις θυσίες του ΚΚΕ για το δίκιο του λαού. Μέσα από τη δράση του ΚΚΕ να γνωρίσει τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης, την αναμέτρηση του «νέου» που γεννιέται και του παλιού που έχει «σαπίσει» αλλά δεν εξαφανίζεται, μετατρέπεται σε απόστημα, γι' αυτό και πρέπει να ανατραπεί οριστικά.
Θέλουμε η Οικονομική Εξόρμηση να συνοδευτεί με μια πλατιά πολιτική εξόρμηση στο λαό και συζήτηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση, για το πώς θα βγούμε από την κρίση προς όφελος του λαού, πώς θα εξαλειφθούν οι κρίσεις, η φτώχεια, η ανεργία, πώς θα έχει δουλειά όλος ο κόσμος, πώς θα αξιοποιηθούν ολόπλευρα οι δυνατότητες για μια ολόπλευρη ανάπτυξη της χώρας και του λαού. Να συζητήσουμε για το δρόμο που θα κάνει το λαό αφέντη του πλούτου που παράγει, με τη δική του εργατική - λαϊκή εξουσία.
Οκτώβρης 2014
Η ΚΕ του ΚΚΕ

Για να μη μετράμε τα ψίχουλα, να μετρήσουμε τη δύναμή μας!

Για να μη μετράμε τα ψίχουλα, να μετρήσουμε τη δύναμή μας!

Από παλιότερη κινητοποίηση για τις Συλλογικές Συμβάσεις

Πάνω από 800 συνδικαλιστικές οργανώσεις και μαζικοί φορείς, μια βδομάδα πριν από το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο, το οποίο έχουν οργανώσει συνδικαλιστικές οργανώσεις που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ, σύλλογοι που βρίσκονται στις γραμμές της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ, έχουν πάρει θέση με τις αποφάσεις τους, συμφωνώντας με το κεντρικό σύνθημα: «Δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα». Μπροστά σε αυτό το σύνθημα και με βάση τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ που μονιμοποιούν την ανέχεια, μπορούμε να γίνουμε πιο αποκαλυπτικοί για το περιεχόμενο των προτάσεών τους, πιο πειστικοί στην επεξήγηση των αιτημάτων αιχμής που σήμερα μπαίνουν.
Να γίνει πιο κατανοητό το περιεχόμενο της κριτικής μας στα μέτρα που ψηφίστηκαν και αυτών που προετοιμάζονται, αλλά και στην τάχα διαφορετική πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να κάνουμε πιο αντιληπτό στους εργαζομένους το νήμα που συνδέει τις δήθεν προτάσεις ανακούφισης, που, στην ουσία, ανακυκλώνουν τη φτώχεια με τη μείωση των απαιτήσεων στις διεκδικήσεις.
Το τελευταίο διάστημα, με μπαράζ μέτρων που δημιουργούν δήθεν πλέγμα προστασίας, ξεδιπλώνεται ένα κουβάρι που πρέπει να συζητηθεί πλατιά στους εργαζομένους πριν να είναι αργά. Η απάντηση και το σύνθημα «δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα» πρέπει να αποκτήσει δυναμική σε κάθε κλάδο ανεξαρτήτως των μισθών που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή σε κλαδικό επίπεδο. Διότι ακόμα και αν π.χ. σε έναν κλάδο οι μισθοί είναι σε πιο υψηλά επίπεδα από τον κατώτερο νομοθετημένο μισθό, οι τάσεις δείχνουν συνεχή μείωση, τα στοιχεία αποτυπώνουν την πλήρη διάλυση της σταθερής και πλήρους εργασίας.

Εκαναν νόμο τη φτώχεια και τη ζωή των 200 ευρώ!

Πριν από δυο βδομάδες, ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση μετ' επαίνων και πανηγυρισμών το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Μια πρόταση που όλα τα προηγούμενα χρόνια την ανέλυαν και την προωθούσαν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις της διαχείρισης ως μέτρο αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας. Αυτό που δε λένε ή κρύβουν είναι πως τη φτώχεια την έχουν νομοθετήσει και την έχουν οριοθετήσει στα 200 ευρώ. Εκεί κυμαίνονται όλα τα πρόσφατα επιδόματα, εκεί κυμαίνονται όμως και αρκετοί μισθοί σχεδόν στο σύνολο των κλάδων. Εκεί θα πάνε και τις συντάξεις!
Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προβλέπει 200 ευρώ το μήνα για κάθε εργαζόμενο/άνεργο. Παράλληλα, το επίδομα για τους μακροχρόνια ανέργους που ανακοινώθηκε πριν μήνες από την κυβέρνηση - καθόλου συμπτωματικά - βρίσκεται στα 200 ευρώ. Αντίστοιχα, το επίδομα μητρότητας που εξαγγέλθηκε την προηγούμενη βδομάδα για τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, βρίσκεται και αυτό διόλου τυχαία στα 200 ευρώ.
Η απλή αριθμητική των ψίχουλων δε μένει μόνο στα επιδόματα, αλλά γενικεύεται και στους μισθούς. Η κυβέρνηση νομοθετικά έχει ορίσει τους μισθούς από το 2012 στα 430 ευρώ καθαρά για εργαζομένους έως 25 ετών. Τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία δείχνουν πως η πλειοψηφία των εργαζομένων, και ιδιαίτερα των νέων σε ηλικία, δουλεύει με καθεστώς μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας.
Για να έχουμε σαφή εικόνα της κατάστασης οι προσλήψεις που πραγματοποιήθηκαν με καθεστώς μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας το 1ο 9μηνο του 2014 ήταν 576.582 και αποτελούν το 48% των συνολικών προσλήψεων. Δηλαδή, για κάθε έναν εργαζόμενο που προσλαμβάνεται με όρους πλήρους και σταθερής εργασίας άλλος ένας προσλαμβάνεται 4ωρος, 3ωρος, εργαζόμενος της μιας μέρας τη βδομάδα κ.ο.κ.
Από τα παραπάνω, είναι σαφές πως αν ένας εργαζόμενος δουλεύει 4 ώρες και είναι έως 25 ετών θα πάρει μισθό 215 ευρώ. Τα 15 μόλις ευρώ διαφορά από τα επιδόματα που προστατεύουν δήθεν από τη φτώχεια αποτελεί ομολογία πως η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφαλαίο έχουν νομοθετήσει τη φτώχεια, έχουν φτάσει ενιαία τους μισθούς και τα επιδόματα στα όρια των 200 ευρώ.
Ακόμα και τα προγράμματα απασχόλησης που υπάρχουν, για να ανακουφίσουν δήθεν από τη ανεργία και να προσφέρουν ένα εισόδημα, κατασκευάζονται πάνω σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Π.χ. το 8μηνο πρόγραμμα για τα ΕΛΤΑ προβλέπει 4ωρη εργασία με μισθό 314 ευρώ καθαρά, δηλαδή αρκετά κάτω και από το πετσοκομμένο επίδομα ανεργίας.

Η φούσκα των μέσων όρων!

Η στατιστική ως επιστήμη, εφόσον αναγνωστεί σωστά και δεν μπει στον κυκλώνα της αλλοίωσης της πραγματικότητας, αποτελεί πολύτιμο εργαλείο. Οταν όμως μπαίνει στην υπηρεσία σχεδιασμών και ταξικών επιλογών, τότε η φράση του Μαρκ Τουέιν πως «υπάρχουν ψέματα, υπάρχουν μεγάλα ψέματα, υπάρχουν και οι στατιστικές», βρίσκει τρανταχτή επιβεβαίωση.
Η παρουσίαση των μέσων όρων στους μισθούς και τις συντάξεις δε δείχνει αλήθεια αλλά αληθοφάνεια. Είναι πλευρά συγκάλυψης, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, γι' αυτό και αξιοποιούνται με μεγάλους τίτλους στα πρωτοσέλιδα και τις μαρκίζες που δίνουν τον τόνο στην επίθεση για τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος.
Αν βάλουμε το κεφάλι ενός ανθρώπου στην κατάψυξη και τα πόδια του στο φούρνο ο μέσος όρος σε καμιά περίπτωση δε θα δείξει πως ο άνθρωπος είναι καλά. Με την ίδια λογική, όταν τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν πως ο μέσος μισθός διαμορφώνεται στα 1.048 ευρώ, αυτό δε σημαίνει πως το επίπεδο και το όριο στους μισθούς κυμαίνεται σε αυτά τα επίπεδα. Σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς περίπου έως 900 ευρώ καθαρά και ιδιαίτερα ένα μεγάλο κομμάτι αυτών εργάζεται με μισθούς στα 200 - 300 ευρώ (23%).
Αντίστοιχα, τα στοιχεία στις συντάξεις αναφέρουν πως ναι μεν η μέση σύνταξη είναι στα 946 ευρώ, όμως την ίδια στιγμή το 57% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη έως 780 ευρώ περίπου και το 32% αυτών βρίσκεται κάτω από τα 500 ευρώ.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν τη γενική πτώση των μισθών παντού, το χτύπημα συνολικά του λαϊκού εισοδήματος. Η σημαντική επιδείνωση της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας δεν περιορίζεται μόνο στην ακραία φτώχεια, όπως αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας τον πήχη στα όρια της πείνας, αλλά ακουμπά κάθε κλάδο, ανέργους, νέους εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες.
Τι θα διεκδικεί, λοιπόν, σήμερα το εργατικό κίνημα; Διεύρυνση των ψίχουλων ή τη ζωή που του αξίζει; Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους με αυξήσεις παντού ή προγράμματα ανακύκλωσης της φτώχειας; Ουσιαστική προστασία των ανέργων ή διαχείριση της φτώχειας τους; Σε πολιτικό επίπεδο πώς μπορεί να συνδυαστεί ο σφιχτός εναγκαλισμός με τους καπιταλιστικούς οργανισμούς και τις συμφωνίες τους με τις ρήξεις που απαιτούνται για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για πλήρη και σταθερή εργασία;

Κόντρα στην παγίωση της φτώχειας

Στη μεγάλη θάλασσα του πλούτου που μας περιβάλλει, αυτό που προβλέπουν να δώσουν στους δημιουργούς του, είναι μερικές σταγόνες ίσα - ισα, για να βρέξουν το μέτωπό τους. Τα πρόσφατα στοιχεία των ελβετικών τραπεζών δείχνουν, από τη μια, τον πλούτο που υπάρχει γύρω μας και από την άλλη ποιος τον καρπώνεται και ποιος πτωχεύει. Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά για τις αντιθέσεις ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, για την επιδείνωση της θέσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων σε αντίθεση με ένα μικρό κομμάτι που σε συνθήκες ύφεσης συνέχισε και συνεχίζει να πλουτίζει.
Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να βγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ατσαλάκωτος από την πρέσα της κάλπικης αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αντιπαράθεση που δε γίνεται προς το συμφέρον των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αλλά σπρώχνει αλματωδώς τον πήχη της αξιοπρεπούς ζωής ακόμα πιο κάτω. Είναι επικίνδυνη, διότι μπορεί να επηρεάσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα να χαμηλώσει ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις του, να βάζει ως όριο των διεκδικήσεών του τα όρια της πείνας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τις πρόσφατες προτάσεις του πατάει πιο γερά στο άρμα της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και του κεφαλαίου. Οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν κοροϊδία. Κριτήριο στο πρόγραμμά του δεν είναι η κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών με βάση την ασταμάτητη επίθεση που δέχεται τα τελευταία χρόνια ο εργαζόμενος λαός, αλλά η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, η διαχείριση της φτώχειας σε συνθήκες «ρεαλισμού».
Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα πως «στην επόμενη ΔΕΘ εάν έχει περάσει ένας ακόμη χρόνος και μένει αυτή η κυβέρνηση μπορεί αυτά που σας είπα χθες...τότε να μην μπορούμε αυτά και να μπορούμε λιγότερα», πέρα από εκβιασμό στο λαό δείχνει χαμηλό ταβάνι και ακόμα μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στα ιδεολογήματα του εφικτού και του ρεαλιστικού με τα οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι.
Στην εξαθλίωση, το φάρμακο που έχει να προτείνει το σάπιο σύστημα είναι παυσίπονα βραχείας διάρκειας που σταθεροποιούν και ανακυκλώνουν τη φτώχεια. Αυτό που έχουν να προσφέρουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ είναι ψίχουλα, τα οποία διαφοροποιούνται μόνο στην ονομασία. Κοινωνικό μέρισμα η κυβέρνηση, επαναφορά 13ης σύνταξης υπό όρους και με εισοδηματικά κριτήρια ο ΣΥΡΙΖΑ. Προγράμματα για την ανεργία σε λίγους μέσω ΕΣΠΑ οι μεν προγράμματα για 300.000 άνεργους και οι δε.

Κίνημα ταξικό και αμετακίνητο

Το κίνημα χρειάζεται συνδυασμό αιτημάτων που θα στρέφονται επιθετικά στη σημερινή πολιτική κατεύθυνση, δε θα ετεροκαθορίζει τη στάση του αναλόγως το πρόσημο της κυβέρνησης ή τις συμμαχίες και τα πάρε - δώσε που γίνονται. Χρειάζεται να είναι ταξικά αμετακίνητο στη διατύπωση πολιτικών αιτημάτων που θα βγάζουν το λαό μας από τα δεσμά των ταξικών επιλογών του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλα θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την ανακούφιση των εργαζομένων με αιτήματα που θα τον βγάζουν από την ανέχεια, από τις συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς που του προετοιμάζουν.
Σε καμία περίπτωση, πάντως, πολιτικό αίτημα δεν είναι η συγκαλυμμένη στοίχιση πίσω από τη στήριξη μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όπως διάφορες παράταιρες δυνάμεις και ομάδες συγκλίνουν ευθέως ή πλαγίως.
Η άρνηση της ζωής με τα ψίχουλα σημαίνει διεκδίκηση του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη, φέρνει στο προσκήνιο τις προωθημένες διεκδικήσεις της, πως μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά. Η άρνηση της σύγχρονης σκλαβιάς σημαίνει σύγκρουση με την ΕΕ και τους καπιταλιστικούς οργανισμούς, τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις τους.
Σε αυτήν την κατεύθυνση και ρίχνοντας όλο το βάρος στην επιτυχία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου, οι εργαζόμενοι πρέπει να κλιμακώσουν την απάντησή τους, να προετοιμάσουν τα επόμενα βήματα με πανελλαδική - πανεργατική απεργία, με αγώνες κατά κλάδο και εργασιακό χώρο.

Του
Θανάση ΓΚΩΓΚΟΥ*
* Ο Θ. Γκώγκος είναι μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά

Η γερμανική κυβέρνηση δε συγκρούεται με τους άλλους ισχυρούς στην Ευρωζώνη

Η γερμανική κυβέρνηση δε συγκρούεται με τους άλλους ισχυρούς στην Ευρωζώνη

Φ. Ολάντ - Α. Μέρκελ. Ανταγωνισμοί και συμβιβασμοί στο φόντο της ύφεσης στην Ευρωζώνη

Eurokinissi

Πρόσφατα οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας συζήτησαν στο Βερολίνο για τις μεταξύ τους διαφορές στο ζήτημα της εφαρμογής των δημοσιονομικών κανόνων με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας. Στην ουσία του δε διαφωνούν. Δεν έχει προκύψει δηλαδή πρόβλημα από τη γαλλική κυβέρνηση να αλλάξει ο δείκτης του 3% στο έλλειμμα. Εκτιμά, όμως, ότι αν καταρτίσει προϋπολογισμό έτσι που να διατηρεί το έλλειμμά της κάτω από 3%, όπως επιμένει η Γερμανία και βεβαίως η Κομισιόν, δε θα εξασφαλίσει κρατικά κεφάλαια για επενδύσεις, την ώρα που η καπιταλιστική της οικονομία είναι σε ύφεση. Και δεν έχει μόνο αυτό το πρόβλημα. Ηδη μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου, εκτός από την απαίτησή τους για καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και φοροελαφρύνσεις, απαιτούν και κρατικό χρήμα για επενδύσεις. Ετσι, η γαλλική κυβέρνηση εκτιμά ότι το δείκτη του 3% για το έλλειμμα θα τον πιάσει το 2017.
Ετσι, για την επιμονή της Γερμανίας να μην εγκριθεί ο προϋπολογισμός της Γαλλίας έγιναν δεύτερες σκέψεις. Που δεν πρέπει να είναι άσχετες με την επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης της Γερμανίας, την εκτίμηση ότι μπορεί να οδηγηθεί σε ύφεση η καπιταλιστική της οικονομία, που σε συνδυασμό με τις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης κάνουν όλους τους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς να εκτιμούν στασιμότητα και ύφεση στην Ευρωζώνη, χαρακτηρίζοντάς την το «μεγάλο ασθενή». Ταυτόχρονα, φαίνεται ότι η πτώση των τιμών όλων των χρηματιστηρίων την περασμένη βδομάδα σε όλη την ΕΕ επέδρασε σ' αυτές τις δεύτερες σκέψεις.

Συμβιβασμός αλλά υπέρ του κεφαλαίου

Και, ως συνήθως, έτσι στην πορεία αναζητούνται σημεία συμβιβασμού. Ετσι οι υπουργοί Οικονομικών και Οικονομίας των Γερμανίας και Γαλλίας συναντήθηκαν στο Βερολίνο και κατέληξαν ότι θα παρουσιάσουν, από τη μια πλευρά, «πολύ συγκεκριμένα» επενδυτικά σχέδια αρχές Δεκεμβρίου για την Ευρωζώνη αλλά και ότι η γαλλική κυβέρνηση θα κάνει προσπάθεια να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμά της. Μάλιστα, το περιοδικό «Der Spiegel» έγραψε την περασμένη Κυριακή ότι Γαλλία - Γερμανία συζητούν για μία συμφωνία που θα επιτρέψει στην Κομισιόν να εγκρίνει τον προϋπολογισμό της Γαλλίας ακόμη και εάν υπερβαίνει προηγούμενες δεσμεύσεις της κυβέρνησης Ολάντ.
«Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μισέλ Σαπέν, μαζί με τον υπουργό Οικονομίας, Μανουέλ Μακρόν, συναντήθηκαν με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και τον υπουργό Οικονομίας, Σίγκμαρ Γκάμπριελ, και αποφάσισαν από κοινού την ενίσχυση των επενδύσεων, μια αποστολή που έχει χρεωθεί εδώ και καιρό το Βερολίνο, και την επιτάχυνση των οικονομικών μεταρρυθμίσεων μαζί με τη μείωση του ελλείμματος, υποσχέσεις που το Παρίσι έχει αθετήσει τα τελευταία χρόνια. Ετσι, φαίνεται να βρίσκεται μια ισορροπία ανάμεσα στους ισχυρούς του πυρήνα της Ευρωζώνης, δίνοντας κάποια διέξοδο στη διαμάχη Παρισιού - Βερολίνου, που πυροδοτήθηκε όταν η γαλλική κυβέρνηση ξεκαθάρισε, αρχές Οκτωβρίου, πως δε θα καταφέρει να δαμάσει το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ πριν από το 2017, αντί για το 2015 που είχε αρχικά δεσμευτεί στην Κομισιόν» («Καθημερινή», 21/10/2014).
Να υπενθυμίσουμε ότι η γαλλική κυβέρνηση, μέσω του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, είχε κάνει πρόταση στη γερμανική κυβέρνηση να κάνει η Γερμανία επενδύσεις 50 δισ. ευρώ την επόμενη τριετία, όσο δηλαδή είναι οι περικοπές που έχει υποσχεθεί η Γαλλία για να μειώσει το έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ έως το 2017. «Περικοπές 50 δισ. ευρώ από εμάς και πρόσθετες επενδύσεις 50 δισ. ευρώ από εσάς θα ήταν μια καλή ισορροπία», είχε δηλώσει ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας στην εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung».
Μετά απ' όλ' αυτά, το περιοδικό «Der Spiegel» έγραψε ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν επιθυμεί μια σύγκρουση με τους υπόλοιπους ισχυρούς της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα, η Γερμανία ζητά από τη Γαλλία ένα λεπτομερές χρονοδιάγραμμα για τη μείωση του ελλείμματος και την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων.

Οι φόβοι των διεθνών ανταγωνισμών

Το πόσο αληθινό είναι αυτό που έγραψε το «Der Spiegel» φαίνεται και από τα εξής.
Προχτές έπεφτε επιστολή Μπαρόζο προς τον Ιταλό πρωθυπουργό στα χέρια του Κατάινεν, που αφορούσε τον προϋπολογισμό της Ιταλίας. Στην επιστολή του ο Μπαρόζο ανέφερε σε αυστηρό τόνο την ανάγκη να προσαρμοστεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας, διαφορετικά δε θα εγκρίνονταν από την Κομισιόν. Και αυτό γιατί η ιταλική κυβέρνηση έθετε ζήτημα, όπως και η γαλλική, ειδικών συνθηκών στην καπιταλιστική οικονομία της Ιταλίας, όπως η ύφεση, το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και η αναγκαιότητα επενδύσεων με συμβολή του κράτους, ζητώντας παράταση ως το 2017 για να πιάσει τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας. Βεβαίως, η επιστολή προς τον Ρέντσι διορθώθηκε από τη Μέρκελ και τον Γιούνκερ και έτσι απέφυγαν τις σκληρές κόντρες. Την ίδια ώρα, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, δήλωνε ότι ο προϋπολογισμός «θα σέβεται τους κανόνες με το μέγιστο της ευελιξίας αλλά και για το στόχο της ανάπτυξης» και αφορούσε το περιεχόμενο επιστολής που έστειλε στην Κομισιόν ζητώντας διευκρινίσεις για τον προϋπολογισμό. Η «πίστωση χρόνου» που ζητά η γαλλική κυβέρνηση για την προσαρμογή του δημόσιου ελλείμματος στο 3% σχετίζεται με την αναζήτηση μείγματος διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του γαλλικού κεφαλαίου.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι πάνε για συμβιβασμό για το μείγμα και για έγκριση των προϋπολογισμών Γαλλίας και Ιταλίας στην Κομισιόν. Ο συμβιβασμός φαίνεται ότι, εκτός των άλλων που έχουν προαναφερθεί, έπαιρνε υπόψιν όχι μόνο τους ευρωενωσιακούς ανταγωνισμούς αλλά και τους διεθνείς και κυρίως τα υπέρ και τα κατά αυτής ή της άλλης επιλογής, αφού, για παράδειγμα, η γαλλική καπιταλιστική οικονομία είναι δεύτερη σε μέγεθος στην Ευρωζώνη, μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο και με καλές σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κλπ. Αν σκεφτεί κανείς ότι ΗΠΑ - Γερμανία βρίσκονται σε αντιπαράθεση, καταλαβαίνει ότι ένα σπάσιμο του γαλλογερμανικού άξονα γίνεται επικίνδυνο και για τη Γερμανία. Αλλά και η ζημιά στην καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, που βρίσκεται σε στασιμότητα ίσως και σε πορεία εκδήλωσης νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, θα ήταν τεράστια.
Ηδη οι συγκρούσεις με αφορμή τον προϋπολογισμό της ΕΕ στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής ήταν σφοδρές.
Την ίδια ώρα, η τριμερής των κοινωνικών εταίρων, που έγινε την πρώτη μέρα της Συνόδου Κορυφής και στο πλαίσιό της, ζήτησε κεφάλαια για επενδύσεις αλλά και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, όπως είπε ο Χ. Β. Ρομπάι, ενώ φαίνεται έχουν στην ουσία εγκριθεί οι σχεδιασμοί Γιούνκερ για 300 δισ. ευρώ επενδύσεις.

Από τη μια τα μονοπώλια, από την άλλη ο λαός

Ολο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με αφορμή τα διαφορετικά μείγματα διαχείρισης της κρίσης, η αστική προπαγάνδα παρουσίαζε τη Γερμανία, από τη μια και τις Γαλλία - Ιταλία, από την άλλη, να έχουν αγεφύρωτες, σχεδόν εχθρικές διαφορές. Φυσικά κάθε κράτος, παρά το ότι όλα πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, υπερασπίζεται και ενισχύει πρώτ' απ' όλα τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλίων. Ακόμη και οι συμμαχίες τους εντός ΕΕ αυτό υπηρετούν, κόντρα στους άλλους ανταγωνιστές τους. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο μείγμα μπορεί να έχουν σχέση με το διαφορετικό σημείο του κύκλου της κρίσης αλλά, πρωταρχικά, οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται να ισχυροποιούνται τα μονοπώλια των κρατών τους και να αδυνατίζουν, να χάνουν, τα μονοπώλια των αντιπάλων τους στον ενδοευρωενωσιακό και διεθνή ανταγωνισμό. Και γι' αυτόν τον τελευταίο δημιουργούνται και συμμαχίες εντός της ΕΕ και συμβιβασμοί, όπως αυτός των Γερμανίας - Γαλλίας.
Ο συμβιβασμός δείχνει ότι και το μείγμα πολιτικής διαχείρισης της κρίσης της Γερμανίας και αυτό της Γαλλίας ή της Ιταλίας υπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι των λαών. Για παράδειγμα, η κριτική ότι η πολιτική της Γερμανίας οδηγεί στην ύφεση και της Γαλλίας ή της Ιταλίας στην ανάπτυξη (η Γερμανία βεβαίως με την πολιτική της είχε ανάπτυξη) κρύβει ότι και οι δύο πολιτικές είναι αντιλαϊκές. Για παράδειγμα, και η Γαλλία και η Ιταλία κάνουν δραστικές περικοπές στους κρατικούς τους προϋπολογισμούς που χτυπούν δαπάνες για κάλυψη λαϊκών αναγκών (π.χ., Πρόνοια, Υγεία, ασφάλιση) και αναδιαρθρώσεις που οδηγούν στην ανεργία (μαζικές απολύσεις) ή στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί βαθιά, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική που στηρίζει το μείγμα Γαλλίας - Ιταλίας κόντρα τάχα στη Γερμανία.
Ο συμβιβασμός δείχνει, επίσης, ότι τα δύο μείγματα δε χωρίζονται με σινικά τείχη, αφού και τα δύο τον καπιταλισμό υπηρετούν και κάλλιστα μπορεί να συγχωνευτούν.
Αρα, όλη η αστική προπαγάνδα και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ για τα μείγματα, για το ότι μπορούν οι πιέσεις, π.χ., με τη συμμαχία του Νότου να φέρουν αποτελέσματα, πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται με το αλάνθαστο κριτήριο «ποιον εξυπηρετούν ταξικά τα αποτελέσματα»: Τους καπιταλιστές ή την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα;
Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό και στην ΕΕ δεν υπάρχει. Είναι μονόδρομος η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική - λαϊκή εξουσία, για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και την κάλυψη των ολοένα και αυξανόμενων λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό χρειάζεται οργάνωση, Λαϊκή Συμμαχία, χειραφέτηση από τα κόμματα αστικής διαχείρισης και συμπόρευση - αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.

Καχυποψίες και θεωρίες

Καχυποψίες και θεωρίες

Αμερικανίδα, μέλος ομάδας ερευνητών σε «παράρτημα» του αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών στο Εντέμπε της Ουγκάντα

Οσο τα κρούσματα του ιού πολλαπλασιάζονται, τεράστιοι φαρμακευτικοί κολοσσοί διαγκωνίζονται, ξεκινώντας ή εντείνοντας τις έρευνες και τα πειράματα για φάρμακα και εμβόλια σε ΗΠΑ, Καναδά, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα. Προσπερνώντας τους φραγμούς που έθετε η αυστηρή έως σήμερα δεοντολογία για τις κλινικές δοκιμές φαρμάκων και εμβολίων, έπειτα από την απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στις 12 Αυγούστου, με την οποία πλέον θεωρείται «ηθική» η χρήση πειραματικών φαρμάκων και εμβολίων σε ανθρώπους.
Ωστόσο, η αδιαφάνεια που επικρατεί ενίοτε στους κύκλους των φαρμακοβιομηχάνων, το βαρύ βρώμικο παρελθόν από ανήθικα πειράματα φαρμακευτικών κολοσσών σε αναπτυσσόμενες χώρες, σε συνδυασμό με την άγνοια σε τοπικές κοινωνίες φτωχών, φουντώνουν τα σενάρια και τις φήμες για ύποπτο παρασκήνιο και σε αυτήν την επιδημία.
Ο Ερικ Ρας, Αφροαμερικανός αρθρογράφος, καλεσμένος συχνά σε δίκτυα όπως το «Fox News» και το CNN, κάνοντας μερικές προσθέσεις από χρονολογικούς πίνακες δεδομένων σχετικά με τα θύματα του «Εμπολα», διερωτόταν προ ημερών το εξής: «Γιατί μέσα σε 36 χρόνια, από το 1976 έως το 2012, πέθαναν μόνον 1.528 άτομα, και πάνω από 4.000 τους τελευταίους 11 μήνες;»
Ο Δρ. Σίριλ Μπρόντερικ (Cyril Broderick), Λιβεριανός επιστήμονας και πρώην καθηγητής Φυτοπαθολογίας στο Πανεπιστήμιο Γεωργίας και Δασοπονίας της Λιβερίας, απαντά πως (σχεδόν κατηγορηματικά!) πίσω από το φαινόμενο κρύβονται οι ΗΠΑ. Οπως υποστηρίζει σε εκτενές άρθρο του που δημοσιεύτηκε στις 9/9 στην εφημερίδα της Μονρόβια, «Liberian Observer», οι ΗΠΑ και συγκεκριμένα το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας φέρεται να χρηματοδοτεί πειράματα με τον ιό «Εμπολα» σε ανθρώπους, που ξεκίνησαν βδομάδες πριν διαπιστωθεί επιδημία σε Γουινέα και Σιέρα Λεόνε. Υποστηρίζει ότι το Πεντάγωνο είχε συμβόλαιο με την καναδική φαρμακοβιομηχανία «Tekmira» για την πραγματοποίηση πειραμάτων έναντι 140.000.000 δολαρίων και επικαλείται την υπ' αριθμόν NCTO2041715 κλινική δοκιμή που ξεκίνησε το Γενάρη του 2014, πριν κηρυχθεί επιδημία «Εμπολα» στη Δυτική Αφρική τον περασμένο Μάρτη. Ο Δρ. Μπρόντερικ υποστηρίζει ακόμη πως η αμερικανική κυβέρνηση έχει στήσει ερευνητικό εργαστήριο βιολογικών όπλων στην πόλη Κenema της Σιέρα Λεόνε και μελετά «ιούς που προκαλούν πυρετό σαν όπλο βιοτρομοκρατίας».
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Ραποπόρτ τον Αύγουστο του 2014 (πριν δημοσιευτούν οι καταγγελίες του Δρ. Μπόρντερικ) σημείωνε σε άρθρο του με τίτλο «Τι κάνουν οι ερευνητές βιολογικού πολέμου στη ζώνη του Εμπολα;», επικεντρώνοντας την προσοχή του στην (γύρω από τη Δυτική Αφρική) παρουσία και δράση ομάδων «ερευνητών» του αμερικανικού στρατιωτικού ερευνητικού ιδρύματος βιολογικών όπλων και μολυσματικών ασθενειών (USAMRIID) από το Φρούριο Ντέτρικ του Μέριλαντ, από το πανεπιστήμιο Tulane της Ν. Ορλέανης (που εξασφάλισε φέτος επιδότηση άνω των 7.000.000 δολαρίων από το Εθνικό Ιδρυμα Υγείας στις ΗΠΑ για να ερευνήσει τον αιμορραγικό ιογενή πυρετό Lassa), του αμερικανικού κέντρου Ελέγχου Ασθενειών (CDC), των «πανταχού παρόντων» «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», της καναδικής φαρμακοβιομηχανίας «Tekmira», του βρετανικού φαρμακευτικού κολοσσού «Glaxo Smith Kline» και του Κρατικού Νοσοκομείου Κενέμα στην ομώνυμη πόλη της Σιέρα Λεόνε.

Βρώμικα πειράματα και στο παρελθόν

Αν οι παραπάνω ισχυρισμοί προβάλλουν σαν θεωρίες συνωμοσίας, καλά θα κάνει κάποιος να θυμηθεί ανάλογες βρώμικες πρακτικές και πειράματα του 20ού αιώνα με «πρωταγωνιστή» τις ΗΠΑ.
Από το 1946 έως το 1948, η αμερικανική κυβέρνηση επί Προέδρου Χάρι Τρούμαν σε συνεργασία με τον τότε Πρόεδρο της Γουατεμάλας Χουάν Χοσέ Αρέβαλο, ενθάρρυνε την πραγματοποίηση πειραμάτων σε 5.500 ανυποψίαστους ανθρώπους, μολύνοντας σκόπιμα στρατιώτες, πόρνες, φυλακισμένους και ψυχασθενείς με σύφιλη και άλλα αφροδίσια νοσήματα. Τα πειράματα ξεσκεπάστηκαν 70 χρόνια μετά, το 2010, από την καθηγήτρια στο κολέγιο Wellesley College, Σούζαν Ρεβερσμπάι. Το άρθρο της στην «Βoston Globe», με τίτλο: «Καθηγήτρια του Γουέλσλι αποκαλύπτει τον τρόμο: πειράματα με σύφιλη στη Γουατεμάλα», δημιουργεί τεράστιο σάλο.
Οπως σημειώνει ο Timothy Alexander Guzman με άρθρο του στο «Globalresearch.ca» στις 17/10/14, η καθηγήτρια «ψάχνοντας σε σκονισμένα αρχεία της Πενσυλβάνια κατάφερε να τεκμηριώσει πώς Αμερικανοί επιστήμονες που δούλευαν για λογαριασμό της κυβέρνησης έκαναν μυστικά πειράματα σε βάρος πολιτών εν αγνοία τους». Μετά τις αποκαλύψεις, ο Πρόεδρος Ομπάμα αναγκάστηκε, υποκριτικά, να ζητήσει επίσημα «συγγνώμη» από τον Πρόεδρο της Γουατεμάλας, Αλβαρο Κόλομ Καμπαγιέρος για «τα τραγικά λάθη», διαβεβαιώνοντας τάχα πως δε θα επαναληφθούν παρόμοια στο μέλλον...
Να 'ταν, όμως, μόνον η Γουατεμάλα;
Μεταξύ 1932 και 1972, υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ (σύμφωνα πάλι με ρεπορτάζ της «Boston Globe») μελέτησαν τη «φυσική εξέλιξη» της σύφιλης σε πάνω από 600 υγιείς, πλην φτωχούς, Αφροαμερικανούς στην Αλαμπάμα (υπόθεση γνωστή ως «Tuskegee Syphilis Study»). Οι ΗΠΑ παραδέχθηκαν και αυτό το «λάθος» περίπου 60 χρόνια αργότερα επί κυβέρνησης Κλίντον...

ταξιδευοντας

Λίμνη Βοστόκ

Θαμμένη από πάγο πάχους 4 χιλιομέτρων, η λίμνη Βοστόκ είναι η έβδομη σε μέγεθος στη Γη και η μεγαλύτερη ανάμεσα στις 300 λίμνες που είναι εγκλωβισμένες κάτω από τους αιώνιους πάγους της Ανταρκτικής. Το νερό της είναι απομονωμένο από την ατμόσφαιρα εδώ και 15 εκατομμύρια χρόνια. Το 2012 μια ρωσική αποστολή έκανε γεώτρηση έως την επιφάνεια της λίμνης, αναζητώντας μικροβιακή ζωή που θα μπορούσε να επιζεί σε αυτές τις συνθήκες σκότους και μεγάλης πίεσης, χωρίς έως τώρα να έχουν βγει ξεκάθαρα συμπεράσματα. Η ανακάλυψη ενός οικοσυστήματος στη λίμνη Βοστόκ θα αύξανε τις πιθανότητες να υπάρχει ζωή στον τεράστιο ωκεανό στο υπέδαφος της Ευρώπης, του δορυφόρου του Δία, που καλύπτεται από πάγο πάχους σχεδόν 10 χιλιομέτρων.

Ερημος Ατακάμα

Το υγρό νερό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εμφάνιση ζωής όπως τη γνωρίζουμε. Μια περιοχή στην έρημο Ατακάμα, στη Χιλή, είναι τόσο στεγνή, που δε φυτρώνει τίποτα. Αυτήν τη στιγμή, αρκετοί αστροβιολόγοι προσπαθούν να εντοπίσουν τα ακριβή όρια της κατοικήσιμης ζώνης, έργο δύσκολο, καθώς μικροοργανισμοί μπορούν να αναπτυχθούν σε κάποια κατά τ' άλλα νεκρή περιοχή ακόμα και μέσα στη μία ή τις δύο υγρές μέρες του έτους. Στην ουσία, ψάχνουν να βρουν στη Γη το όριο πέρα από το οποίο δεν μπορεί να επιβιώσει τίποτα, για να υπολογίσουν ποιο μπορεί να είναι το ανάλογο όριο στον Αρη.

Ερημος της Ναμίμπια

Η έρημος της Ναμίμπ στο νότιο μέρος της Αφρικής, είναι από τις ερήμους με τη συχνότερη εμφάνιση ομίχλης και η ομίχλη είναι η κύρια πηγή υγρασίας για το δυτικό τμήμα της ερήμου. Οπως αποδείχτηκε, αυτό το τμήμα της Ναμίμπ υποστηρίζει τη μικροβιακή ζωή στον ίδιο βαθμό, όπως και το ανατολικό τμήμα, στο οποίο παρουσιάζεται ορισμένη βροχόπτωση. Η περιοχή έχει ενδιαφέρον για τους εξωβιολόγους, επειδή και ο πλανήτης Αρης είναι επίσης μια έρημος, που έχει ομίχλη. Φυσικά, ο Αρης είναι πολύ πιο κρύος και η αναλογία δεν είναι ακριβής.
Ομως, η Ναμίμπ έχει και μερικές από τις ψηλότερες και μεγαλύτερου μήκους θίνες άμμου στον κόσμο. Οι θίνες αυτές σχηματίζονται από ανέμους που φυσούν εποχιακά προς δύο κατευθύνσεις, όπως περίπου συμβαίνει και στο μεγάλο δορυφόρο του Κρόνου, τον Τιτάνα. Οι θίνες του Τιτάνα είναι γιγαντιαίες, καλύπτοντας περίπου το 13% της επιφάνειας του φεγγαριού αυτού, ενώ ορισμένες έχουν μήκος πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων. Η εφαρμογή της γνώσης που μας δίνει η μελέτη των θινών της Ναμίμπ, βοηθά στην ερμηνεία των μοτίβων κυκλοφορίας των αέριων μαζών στον Τιτάνα και ίσως κάποια μέρα επιτρέψει και την πρόβλεψη των μετεωρολογικών του φαινομένων.


Μεγάλο Γκέιζιρ της Ισλανδίας

Στην Ισλανδία, υπάρχει ένα σημείο που είναι αξιοθέατο τόσο για τους τουρίστες, όσο και για τους αστροβιολόγους. Πρόκειται για το Γκέιζιρ, το μεγαλύτερο γκέιζερ, που κατά διαστήματα εκτοξεύει νερό και ατμό σε ύψος 65 μέτρων. Τα γκέιζερ και οι ωκεάνιες υδροθερμικές πηγές απελευθερώνουν υπέρθερμο και υπό πίεση νερό, που ζεσταίνεται από λιωμένα βράχια σε μεγάλο βάθος και βρίσκει διέξοδο, είτε προς την επιφάνεια του εδάφους, είτε προς το βυθό των ωκεανών.

Οι αστροβιολόγοι ενδιαφέρονται γι' αυτά τα υδροθερμικά φαινόμενα, για να δουν πώς επιδρούν στις μορφές ζωής ή στην ίδια την εμφάνιση ζωής. Γκέιζερ έχουν εντοπιστεί και σε άλλα ουράνια σώματα. Το Βόγιατζερ 2 ανακάλυψε τέσσερα γκέιζερ στον Τρίτωνα, το μεγαλύτερο δορυφόρο του Ποσειδώνα. Το Κασσίνι ανακάλυψε τεράστιους πίδακες από γκέιζερ στον Εγκέλαδο, που εκτοξεύουν μεγάλες ποσότητες πάγου, ατμού και άλλων χημικών ουσιών σε ύψος χιλιομέτρων. Η ανάλυση των οργανικών ενώσεων σε αυτούς τους πίδακες, στο πλαίσιο μελλοντικών διαστημικών αποστολών, θα μπορούσε να δώσει απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει ζωή κάτω από την επιφάνεια του Εγκέλαδου

Ολ Ντόινιο Λενγκάι

Το όρος Ολ Ντόινιο Λενγκάι στην Τανζανία μοιάζει από μακριά με ένα συνηθισμένο κωνικό ηφαίστειο. Ομως, αντί για την κόκκινη λάβα που έχουμε συνηθίσει να ρέει από τα ηφαίστεια, αυτό που βγαίνει από τον κρατήρα του μοιάζει περισσότερο με πετρέλαιο. Είναι το μόνο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο, στους ιστορικούς χρόνους, που αναβλύζει λάβα ανθρακικών ορυκτών, αποτελούμενη μέχρι και κατά 50% από ανθρακικές ενώσεις, αντί της συνηθισμένης βασαλτικής λάβας.
Η λάβα ανθρακικών ορυκτών έχει πολύ χαμηλό ιξώδες, είναι δηλαδή λεπτόρρευστη. Το Ολ Ντόινιο Λενγκάι με την ασυνήθιστη λάβα του, ίσως βοηθήσει να λυθεί ένα αίνιγμα που σχετίζεται με την Αφροδίτη, πλανήτη με περισσότερα από 1.000 ενεργά ηφαίστεια και 200 μεγάλου μήκους ροές λάβας. Μια από αυτές τις ροές έχει μήκος 6.700 χιλιομέτρων, η μεγαλύτερη στο ηλιακό σύστημα, μακρύτερη και από το Νείλο ποταμό. Για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο γεωλογικό χαρακτηριστικό, η λάβα θα πρέπει να μένει υγρή σε τεράστιες αποστάσεις, γεγονός που κάνει τους γεωλόγους να θεωρούν ότι τα ηφαίστεια της Αφροδίτης εκλύουν λάβα ανθρακικών ορυκτών, όπως το μοναδικό στη Γη, Ολ Ντόινιο Λενγκάι.

«Εξωγήινοι κόσμοι» πάνω στη Γη

«Εξωγήινοι κόσμοι» πάνω στη Γη

Η αστροβιολογία (ή βιοαστρονομία, ή εξωβιολογία) εξετάζει τις προϋποθέσεις εμφάνισης ζωής σε άλλα ουράνια σώματα, είτε του ηλιακού μας συστήματος, είτε κάποιου μακρινού πλανητικού συστήματος, τον εντοπισμό ενδείξεων ύπαρξης ζωής σ' αυτά, τη διαφορετική εξέλιξη που μπορεί να έχουν εξαρχής ή στην πορεία οι μορφές ζωής σε άλλους πλανήτες ή δορυφόρους πλανητών, ακόμα και την ενδεχόμενη βιολογία ριζικά διαφορετικών μορφών ζωής από αυτές που υπάρχουν στη Γη, που συνεχίζει να είναι το μόνο μέρος στο σύμπαν, για το οποίο έχουμε βέβαιη καταφατική απάντηση στο ερώτημα ύπαρξης ζωής.
Το μεγάλο πρόβλημα για τους αστροβιολόγους είναι η δυσκολία των επιστημονικών παρατηρήσεων και ακόμα περισσότερο του πειραματικού ελέγχου των θεωριών τους. Γι' αυτό αναζητούν τα πιο ακραία περιβάλλοντα πάνω στη Γη, εκείνα που έχουν κάποιες αναλογίες με όσα ήδη γνωρίζουμε για το περιβάλλον σε άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού συστήματος, ώστε να μελετήσουν πώς η γήινη ζωή καταφέρνει να τα βγάζει πέρα ακόμη και σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Ελπίζουν ότι έτσι θα διδαχτούν κάτι για το πώς θα μπορούσε η ζωή να τα καταφέρει στο παρελθόν (ή ακόμα και σήμερα), στον Αρη, στην Ευρώπη, στον Εγκέλαδο, ή τον Τιτάνα.
Οι αστροβιολόγοι δεν είναι πολλοί, δεν συναντάς εύκολα κάποιον στην καθημερινή σου ζωή. Στη σελίδα αυτή, παρουσιάζουμε ορισμένες από τις πιο απόμακρες και στην πλειοψηφία τους εξαιρετικά εχθρικές προς τη ζωή περιοχές του πλανήτη μας, όπου ανάμεσα στους ελάχιστους κατοίκους και επισκέπτες του είδους χόμο σάπιενς, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να βρεις αρκετούς αστροβιολόγους!

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1 Πανάκριβος ... θίασος με επικίνδυνες παραστάσεις

ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1

Πανάκριβος ... θίασος με επικίνδυνες παραστάσεις

Ο ανταγωνισμός ακόμα και ανάμεσα σε ομόσταβλους (φωτ. Χάμιλτον - Ρόσεμπεργκ) και το τι θα πράξει η ομάδα εξαρτάται πάντα από τις αγοραίες λογικές

Eurokinissi

Ο πρόσφατος σοβαρός τραυματισμός του Γάλλου οδηγού της Φόρμουλα 1 Ζιλ Μπιανκί στο γκραν πρι της Ιαπωνίας, στις αρχές του Οκτώβρη, πέρα απ' το νέο σοκ που προκάλεσε σε ένα σπορ όπου δεν λείπουν τέτοιου είδους σκηνές (ή και ακόμα χειρότερες) ξανάβγαλε στην επιφάνεια αρκετά ερωτήματα για την πίσω όψη της βιτρίνας στο πλέον πανάκριβο σπορ. Ο Γάλλος οδηγός, που σχεδόν 20 μέρες τώρα παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλευόμενος, τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια του αγώνα που διεξαγόταν υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, όπου βγήκε εκτός πίστας σε μια επικίνδυνη στροφή και συγκρούστηκε με γερανό που είχε μπει προκειμένου να αποσύρει άλλο μονοθέσιο. Διακομίστηκε σε νοσοκομείο, και μάλιστα με ασθενοφόρο καθώς εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών δεν μπορούσε να πετάξει το διασωστικό ελικόπτερο, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Από τότε η κατάστασή του παραμένει σταθερή αλλά κρίσιμη.

Παραμένουν τα ερωτήματα

Αν και οι υψηλές ταχύτητες που αναπτύσσουν τα μονοθέσια αρκετές φορές έχουν οδηγήσει σε παρόμοια περιστατικά, ειδικά για το συγκεκριμένο περιστατικό εξαρχής παραμένουν αρκετά αναπάντητα ερωτήματα. Οπως, για παράδειγμα, εάν έπρεπε να διεξαχθεί ο συγκεκριμένος αγώνας τη στιγμή που όλες οι πληροφορίες τις προηγούμενες μέρες έκαναν λόγο για χτύπημα τυφώνα μεσαίου μεγέθους στην περιοχή. Επίσης, αφού πριν από το ατύχημα του Μπιανκί υπήρξαν και άλλα αντίστοιχα περιστατικά και ενώ ήταν εμφανές ότι υπήρχε επιδείνωση των καιρικών συνθηκών κατά τη διάρκεια του αγώνα γιατί οι διοργανωτές δεν επέβαλαν τη διακοπή του (όπως έγινε λίγο μετά τον τραυματισμό του Μπιανκί); Να σημειωθεί ότι οι κανονισμοί του πρωταθλήματος ορίζουν πως ένας αγώνας διεξάγεται μόνο όταν είναι δυνατή η πτήση του διασωστικού ελικοπτέρου.

Αντιδράσεις από τους οδηγούς

Παρά τις όποιες αντιδράσεις τους (κυρίως λεκτικές) για μια σειρά από ζητήματα οι οδηγοί ουσιαστικά αποτελούν μέρος των όσων επιτάσσει το ίδιο το οικοδόμημα της Φόρμουλα 1

Ο τραυματισμός του Μπιανκί ήταν η αφορμή για πρώτη φορά τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες να υπάρξει μια ...ομαδική αντίδραση των οδηγών της Φόρμουλα 1 για μια σειρά ζητημάτων που σχετίζονται με την ασφάλεια. Αρκετοί οδηγοί εμφανώς σοκαρισμένοι από το περιστατικό με τον πλέον επίσημο τρόπο (κοινή συνέντευξη Τύπου) δημοσιοποίησαν τις σκέψεις και τα ερωτήματά τους.
Ο πολύπειρος Ισπανός οδηγός Φερνάντο Αλόνσο της «Φεράρι» είπε πως είναι η κατάλληλη ώρα να γίνει μεγαλύτερη έρευνα για την εφαρμογή κλειστών κόκπιτ, όσο και αν αυτή η εικόνα είναι αντίθετη με τη Φόρμουλα 1. Οπως επισήμανε, τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ότι όλα τα μεγάλα ατυχήματα στα μηχανοκίνητα σπορ έχουν να κάνουν με τραύματα στο κεφάλι, ζήτημα που, όπως τόνισε, παρά τα όποια βήματα σε μέτρα για τέτοιου είδους τραυματισμούς φαίνεται ότι τα πράγματα είναι πίσω. Τα βέλη του ευθέως στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA), στην οποία υπάγεται και η Φόρμουλα 1, έριξε ο Μεξικανός οδηγός της «Sauber» Σέρχιο Πέρες. Αφού χαρακτήρισε «απαράδεκτο» το ατύχημα, τόνισε πως πρέπει «να αναζητήσουμε απαντήσεις από τη FIA για το τι συνέβη σε αυτό το τραγικό ατύχημα. Πρέπει να σιγουρευτούμε πως θα μας ακούσουν». Ο Φελίπε Μάσα πιστεύει πως το κλειστό κόκπιτ θα τον προστάτευε από το σοβαρό ατύχημά του στη Βουδαπέστη το 2009. Χαρακτήρισε τη μέρα του σοβαρού ατυχήματος του Μπιανκί ως τη χειρότερη στη ζωή του, γιατί το δικό του ατύχημα δεν το θυμάται.

Τα συμφέροντα και ο τζίρος εκατομμυρίων πίσω από κάθε γκραν πρι του πρωταθλήματος επιβάλλουν τη διεξαγωγή του ανεξαρτήτως συνθηκών και κινδύνων

Ευθύνες στη FIA και στους διοργανωτές έριξε πριν από λίγες μέρες και η μητέρα του τραυματία οδηγού, Κριστίν Μπιανκί, η οποία χαρακτήρισε τη Φόρμουλα 1 «μεγάλη μπίζνα», ενώ μίλησε και για κάποιους που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα προκειμένου να κρύψουν τις ευθύνες τους.

Μεγάλη... μπίζνα

Ο χαρακτηρισμός που έκανε η Κριστίν Μπιανκί για τη Φόρμουλα 1 ως «μεγάλη μπίζνα» δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα όσον αφορά το συγκεκριμένο σπορ, που αποτελεί μια τεράστια μάχη συμφερόντων μεταξύ πολυεθνικών εταιρειών. Από τα δικαιώματα του πρωταθλήματος, που ανήκουν σε ένα άτομο, τον Βρετανό πολυεκατομμυριούχο Μπέρνε Εκλεστόουν, μέχρι τις πολυεθνικές εταιρείες που διαγωνίζονται με τα δικά τους μονοθέσια τις αντίστοιχες που έχουν το μονοπώλιο σε διάφορους τομείς (π.χ. τα ελαστικά των ομάδων ή την ονομασία κάποιας πίστας) αλλά και την πληθώρα άλλων που δίνουν τη δική τους μάχη για να βρουν μια θέση διαφήμισης σε κάποια ομάδα ή κάποιο μονοθέσιο, ο πόλεμος είναι αμείλικτος. Φυσικά και εδώ ό,τι σχετίζεται με τηλεοπτικά δικαιώματα κατέχει ένα εξίσου σημαντικό μερίδιο στην πίτα των κερδών. Είναι προφανές ότι αυτό το τεράστιο αλισβερίσι διεξάγεται πάντα υπό συγκεκριμένες λογικές και όρους. Κάθε παρέκκλιση μπορεί να κοστίσει ακριβά, να επιφέρει χάσιμο κερδών και δεν επιτρέπεται. Αν, για παράδειγμα, είχε αναβληθεί το γκραν πρι της Ιαπωνίας λόγω των καιρικών συνθηκών, το κόστος θα ήταν τεράστιο για εγχώριους και διεθνείς χορηγούς. Και σίγουρα δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο για την ίδια την πίστα της Suzuka μιας και τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί ο κρυφός πόλεμος για το ποια πίστα και ποιας χώρας θα ενταχθεί ή θα φύγει από το καλεντάρι.

«Μονομάχοι» σε... χρυσά κλουβιά

Ενα ειδικό κομμάτι όλου αυτού του... παζαριού αποτελούν οι ίδιοι οι οδηγοί. Οι συγκεκριμένοι και παρά τις πρόσφατες αντιδράσεις λόγω Μπιανκί δεν μπορούν παρά να ακολουθούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Τα «χρυσά συμβόλαια» με τα οποία δένονται με τις εταιρείες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για αντιδράσεις ακόμα και όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια. Οι πιλότοι πέρα από την «υποχρέωση» να προσφέρουν την επιτυχία με οποιοδήποτε κόστος, σε όλα τα υπόλοιπα πρέπει να κινηθούν όπως επιτάσσουν οι λογικές και τα συμφέροντα της ομάδας ή των χορηγών. Το ποιος θα προωθηθεί, το ποιος θα κάνει στην άκρη, το ποιος θα προσπεράσει είναι ζητήματα που ανεξαρτήτως ταλέντου ή βαθμολογίας του κάθε οδηγού ορίζονται (είτε από την ομάδα είτε από τους χορηγούς) με βάση το ποιος πουλάει περισσότερο στην αγορά. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει αρκετά περιστατικά για τέτοιου είδους ζητήματα που προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση. Ωστόσο από μια άλλη πλευρά αποτελούν το χαρακτηριστικότερο δείγμα για το ποιος κινεί τα νήματα προκειμένου να... χορέψουν οι μαριονέτες.

Μπ. ΤΣΟΥΡΜΠΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ