Μη χάσουμε τους πατριώτες, «πατριώτη»!

Παναγιώτης Κολέλης

«Αλήθεια, ρώτησαν τους συνταξιούχους αν θέλουν τα αναδρομικά ή τις φρεγάτες;» αναρωτιέται ο διευθυντής του liberal.gr και εκδότης του Φιλελεύθερου, Θανάσης Μαυρίδης, στο κείμενό του με τίτλο «Μην τις χάσουμε τις φρεγάτες πατριώτη!» στις 28 Ιουλίου του 2020, προτρέποντας την κυβέρνηση να διεξάγει… έρευνα.  Μάλιστα, στο ίδιο κλίμα, καλεί την κυβέρνηση να ρωτήσει τους κατόχους ακινήτων αν θα ήθελαν να πληρώσουν άλλον έναν ΕΝΦΙΑ μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, για να αγοράσουμε αεροπλάνα.
«Η απάντησή τους μπορεί να προκαλέσει σοκ», υποστηρίζει ο κ. Μαυρίδης, που απ’ ότι φαίνεται έχει επιλεκτική μνήμη, «ξεχνώντας» πως η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες. Συγκεκριμένα, η χώρα μας έδωσε το 2018 περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια και 2,3% του ΑΕΠ, ποσοστό που είναι υψηλότερο από αυτό που δαπάνησε το Ηνωμένο Βασίλειο (!) (www.huffingtonpost.gr, 3/4/2019)
Γιατί δεν αρκούν, κ. Μαυρίδη, αυτά τα χρήματα για να θωρακίσουμε τις ένοπλες δυνάμεις μας; Μήπως επειδή δεν καλύπτουν τις δικές μας ανάγκες, αλλά αυτές των νατοϊκών μας «φίλων» και των πολεμικών τους βιομηχανιών; Αν είναι έτσι, όμως, τότε τα δικά μας χρήματα στηρίζουν και τις στρατιωτικές ανάγκες της Τουρκίας, ως «συμμάχου» μας στον ΝΑΤΟ. Σωστά;
Τα ψευδεπίγραφα διλήμματα που θέτει ο κ. Μαυρίδης δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται. Υπενθυμίζουμε μόνο πως τον Μάιο του 1999, όταν οι βόμβες έπεφταν από το ΝΑΤΟ σωρηδόν στο Κοσσυφοπέδιο, ο κ. Πρετεντέρης αναρωτιόταν στο Βήμα: «Ποιο είναι σημαντικότερο για τον λαό μας; Ότι περνούν νατοϊκά οχήματα ή ότι ο πληθωρισμός έπεσε κάτω από 3%;»
Τα ερωτήματα αυτά αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τον ρόλο που παίζουν διαχρονικά οι εκάστοτε συστημικοί δημοσιογράφοι, που δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να παρουσιάζουν την καταβολή των αναδρομικών στους συνταξιούχους ως μια κίνηση που συνδέεται αρνητικά με την αμυντική ενίσχυση της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή, αναδεικνύουν τις νατοικές εξοπλιστικές δαπάνες ως παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας.
Ο κ. Μαυρίδης, μάλιστα, στις 12 Δεκεμβρίου του 2019 υποστήριζε από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ πως δεν έβρισκε κάτι κακό  στη «συνεκμετάλλευση συνολικά όλων των κοιτασμάτων στη Μεσόγειο», συμπληρώνοντας πως «η λέξη συνεκμετάλλευση είναι αρκετά δαιμονοποιημένη». Αφού, λοιπόν, κ. Μαυρίδη δεν βρίσκετε κάτι κακό στη συνεκμετάλλευση, γιατί κόπτεστε για τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα; Αφήστε να ενδιαφερθούμε εμείς που δεν την αποδεχόμαστε – και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Αν δεν υπήρχε ως βολική δικαιολογία η ένταση στα ελληνοτουρκικά, θα ήταν κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα τα αυξημένα κρούσματα του κορονοιού. Κάτι δεν θα βρίσκατε, κ. Μαυρίδη, για να παρουσιάσετε τη μη καταβολή των αναδρομικών στους συνταξιούχους – ακόμα κι αυτά τα πετσοκομμένα από την κυβέρνηση – ως «υπηρεσία στην πατρίδα»; Έτσι δεν είναι;
Υπηρεσία στην πατρίδα, κ. Μαυρίδη, είναι η στήριξη που προσφέρουν οι συνταξιούχοι εδώ και μια δεκαετία στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τους ανθρώπους δηλαδή που αν χρειαστεί, θα διαφυλάξουν μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους τα σύνορα της πατρίδας μας.
Για να τη διαφυλάξουν, όμως, πρέπει πρώτα να μπορούν να στέκονται στα πόδια τους. Να μην παραπέουν από την ανεργία και την ψυχολογική φθορά της διαρκούς αβεβαιότητας, να μην κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Να νιώθουν πως η χώρα αυτή παλεύει για να ικανοποιήσει τις δικές τους ανάγκες και όχι μιας δράκας μεγαλοεπιχειρηματιών.
Ή, για να μιλήσουμε τη γλώσσα σας, για να «μη χάσουμε τις φρεγάτες», πρέπει πρώτα να μη χάσουμε τους πατριώτες, «πατριώτη»!

Επίθεση με πυροβολισμούς σε μετανάστη εργάτη στον Αυλώνα – Καταγγελία της ΠΟΕΥΓΤΠ

Κατιούσα

Την επίθεση με πυροβολισμούς που δέχτηκε μετανάστης από το Πακιστάν, εργαζόμενος στην περιοχή του Αυλώνα, το απόγευμα της Δευτέρας, καταγγέλλει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Γάλα – Ποτά – Τρόφιμα. Η Ομοσπονδία «καταδικάζει την επίθεση και ζητά να κινηθούν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, ώστε να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι».
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία, «μετανάστης από το Πακιστάν, εργαζόμενος στην περιοχή του Αυλώνα, δέχτηκε πυροβολισμούς τη Δευτέρα το απόγευμα. Ο μετανάστης βάδιζε στην άκρη του δρόμου, όταν δίπλα του σταμάτησε ένα αγροτικό φορτηγάκι από όπου κατέβηκε ο οδηγός και άρχισε να τον πυροβολεί χωρίς να τον τραυματίσει.
Το γεγονός καταγγέλθηκε με παρέμβαση της Ομοσπονδίας μας στην αστυνομία της περιοχής.
Η Ομοσπονδία μας καταδικάζει την επίθεση και ζητάμε να κινηθούν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, ώστε να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι».
«Οι μετανάστες», συνεχίζει η ανακοίνωση, «είναι θύματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κατά κανόνα αποτελούν το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης. Η εργοδοσία επιτίθεται πιο εύκολα σε αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης, ώστε να αποσπάσει μεγαλύτερα κέρδη.
Στο πλευρό της έχει διαχρονικά όλες τις κυβερνήσεις και κατασταλτικούς μηχανισμούς για να μπορέσει να επιβάλει τον εργασιακό μεσαίωνα.
Οι εργαζόμενοι έχουμε κοινά συμφέροντα που είναι σε αντίθετη ρότα με τα συμφέροντα όλων των παραπάνω».
«Καλούμε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου», καταλήγει η Ομοσπονδία, «ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, θρησκείας, Έλληνες και Μετανάστες να πυκνώσουν ακόμα περισσότερο τα ταξικά συνδικάτα, ώστε με καλύτερους όρους να παλέψουμε για το δίκιο της εργατικής τάξης».

Απόλυση με τη … συνδρομή της αστυνομίας

Φώτο Αρχείου / Πηγή: Eurokinissi

Εργαζόμενη σε κατάστημα τουριστικών ειδών στην περιοχή Κιόνι της Ιθάκης, ζήτησε από τον εργοδότη της τα δεδουλευμένα και τα ένσημα, καθώς την ασφάλιζε ως τετράωρη και η εργαζόμενη δούλευε μέχρι και 12 ώρες στο κατάστημα.
Ο εργοδότης όχι μόνο απόλυσε την εργαζόμενη, αλλά αξίωσε από την εργαζόμενη να υπογράψει ένα κατάπτυστο κείμενο, στο οποίο αναφερόταν, μεταξύ άλλων, ότι φταίει η ίδια για την πτώση του τζίρου του καταστήματος και την απόλυσή της, επειδή έδειχνε «ανυπακοή στις εντολές» της εργοδοσίας και «δεν εξυπηρετούσε με χαμόγελο».
Την τρομοκρατική απόλυση της εργαζόμενης έχει καταγγείλει το Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς – Ιθάκης και στην ανακοίωσή του αναφέρει ότι, όταν οι πιέσεις δεν έπιασαν τόπο, «τη δουλειά ανέλαβε το Αστυνομικό Τμήμα Ιθάκης»! Όπως εξηγεί το Εργατικό Κέντρο, «αξιωματικός του, τηλεφώνησε στην συναδέλφισσα για να τη νουθετήσει, λέγοντας ότι, “μετά από τα παράπονα της εργοδότριας, πρέπει να περάσει από το Αστυνομικό Τμήμα να υπογράψει την απόλυσή της”». Ούτε η παρέμβαση από την Επιθεώρηση Εργασίας για την απαράδεκτη ενέργεια πτόησε τους πρωταγωνιστές του περιστατικού, που απάντησαν στην επιθεωρήτρια ότι «όλα έγιναν όπως έπρεπε».
Το γεγονός αυτό δεν είναι μεμονωμένο. Η κατασταλτική δράση της αστυνομίας εκδηλώνεται όχι μόνο στο χτύπημα των εργαζόμενων που διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους, αλλά και σε κάθε εργατική διεκδίκηση, αφού η αστυνομία στέκεται στο πλευρό της εργοδοσίας, ασκώντας πιέσεις και τρομοκρατώντας τους εργαζόμενους.
Η αστυνομία δεν έχει καμιά δουλειά να εμπλέκεται σε διαφορές μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Και εν μέσω νέας έξαρσης της επιδημίας και ανομολόγητης απογοήτευσης για την πορεία του τουρισμού, με την κυβέρνηση της Ν.Δ στον δοκιμασμένο ρόλο της να χειραγωγεί, απειλεί και κολακεύει τα λαϊκά στρώματα, ενώ εξοπλίζεται παντοιοτρόπως, η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει για την νεολαία της τον Αύγουστο εναλλακτικό κάμπινγκ στο Γράμμο, σε μια κορύφωση εκμετάλλευσης συμβολισμών και σύγχυσης πολιτικών επιλογών και  ρόλου του.

    Αν γίνεται αναφορά σ’ αυτήν την απόφαση δεν είναι γιατί ενδιαφέρει η γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο γιατί καθρεφτίζεται η σύγχυση της αστικής ιδεολογίας και τα όρια πολιτικού θράσους και καιροσκοπισμού. Το επαναστατικό παρελθόν ακόμα κι αν απέχει πάνω από 70 χρόνια μοιάζει να ρίχνει ακόμα βαριά τη σκιά στην αστική πολιτική ζωή, αφού δεν σταματά να το ξορκίζει παντοιοτρόπως. Από τις απλοϊκές, κατασκευασμένες και ανιστόρητες κατηγορίες για κομμουνισμό των ακροδεξιών βουλευτών της Ν.Δ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ,  μέχρι τους λεκτικούς ακροβατισμούς με άρωμα αριστεράς του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια να απαξιωθεί η κομμουνιστική ιδεολογία δεν εγκαταλείπεται. Και συγχρόνως αποδεικνύεται η γύμνια της αστικής ή και φιλελεύθερης, επί το ακαδημαϊκότερον, ιδεολογίας που δεν σταματά να αντιπαρατίθεται  με την κομμουνιστική παραμορφώνοντάς τη για να τη σφετεριστεί. Αντιστασιακοί αγώνες, συλλογικά καθήκοντα, αλληλεγγύη κλπ. επιστρατεύονται από τον κυρίαρχο λόγο εάν είναι να πετύχει τη χειραγώγηση και την υποταγή.

            Κι αν όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης η φιλελεύθερη αστική τάξη μας μιλούσε υποκριτικά για ελευθερία και δικαιώματα, τώρα που ανέλαβε το καθήκον να σώσει εαυτήν και τον εγχώριο καπιταλισμό από τις αντιδράσεις των εργαζομένων, προσπαθεί να τα αποσυνδέσει από τους αγώνες τους και καταφεύγει και συνωμοτεί μαζί με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία και δυνάμεις, με το φόβο ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνείδησής του, για να εξαλείψει την ελευθερία και να αποτρέψει τις διεκδικήσεις.

        Η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εκμεταλλευόμενος αριστερές ψευδαισθήσεις, ήταν μια προσπάθεια αναβίωσης του δικομματισμού της μεταπολίτευσης  και αφοπλισμού, ιδεολογικού και πολιτικού, της εργατικής τάξης. Κι αν η προσπάθεια δεν ευδοκίμησε πλήρως, πώς θα μπορούσε εξάλλου να αναμετρηθεί με το ΚΚΕ, ήταν όμως αρκετή για να διαχυθούν ιδέες και πρακτικές που προωθούν τη μοιρολατρία και δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του κατεστημένου. Κι έτσι και σαν αντιπολίτευση κάνει μαζί με τη Ν.Δ τον ανταγωνισμό των διαφορετικών στρωμάτων της αστικής τάξης πρόβλημα για τους εργαζόμενους, που θα πρέπει να μαντεύουν πίσω από καταγγελίες και κατηγορίες, όπως στο σκάνδαλο της NOVARTIS, τα αντιφατικά συμφέροντα μεγαλόσχημων, ώστε παρασυρόμενοι να αντιμετωπίζουν τον καπιταλισμό με την οπτική της κυρίαρχης τάξης.

         Όλη αυτή τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης που συμπληρώνεται από την υγειονομική, τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία προπαγάνδας αντλήθηκαν από την ιστορία και με τη βοήθεια της ψυχολογίας για να ριζωθούν στη σκέψη μας οι αντιλήψεις της άρχουσας τάξης. Από τη διαστρέβλωση της ιστορίας του ΕΑΜ, την ενοχοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων μέχρι την προσωπική ανευθυνότητα του καιρού της πανδημίας,  οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ΣΥΡΙΖΑ απέβλεπαν στη συμμόρφωσή μας  στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στο επίκεντρο πάντα η οικονομία,  που δικαιολογεί τους πιο αντιδραστικούς θεσμούς έρευνας και σχεδιασμού του καπιταλισμού, που καλύπτει τις θανατηφόρες αντιφάσεις του, όπως έγινε με τη  συμφωνία της ΕΕ για το  Ταμείο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας. Η πολιτική εξουσία  θριαμβολογεί  θρασύτατα για τη συμφωνία και την  αλληλεγγύη που επιδεικνύει η ΕΕ, η οποία θα δανειστεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να τα  διανείμει ως δημοσιονομική στήριξη στα κράτη μέλη, με μορφή επιχορηγήσεων και δανείων. Φυσικά, για να ξεκλειδώσει κάθε χώρα το μερίδιο που της διατίθεται θα πρέπει να  προετοιμάσει εθνικά σχέδια ανάκαμψης που δεσμεύονται να μεταρρυθμίσουν την οικονομία της και να πείσουν τους μηχανισμούς εποπτείας. Οι θριαμβολογίες βέβαια δεν αναφέρονται στους όρους, αποσιωπούν τη μείωση των επιχορηγήσεων κατά 110 δισεκατομμύρια σε σχέση με την αρχική πρόταση της Επιτροπής, και προσπερνούν ως ασήμαντο το γεγονός πως ενώ βρισκόμαστε εν μέσω υγειονομικής κρίσης δείχνει να μην ενδιαφέρεται η ΕΕ για την αναβάθμιση της υγειονομικής ικανότητας της αφού κατάργησε το αντίστοιχο πρόγραμμα, το  EU4Health.

         Εξάλλου και στη χώρα μας φειδωλές και συγκεχυμένες είναι οι πληροφορίες για την παρούσα  εικόνα του συστήματος υγείας και της ετοιμότητάς του για το αναμενόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας, όπως και για την ακριβή επιδημιολογική κατάσταση σε περιοχές της χώρας. Οι πληροφορίες όμως  για πρόστιμα και παραβάσεις υγειονομικών  πρωτοκόλλων συνεχίζουν να είναι πολύ ακριβείς και επαναλαμβανόμενες και η στόχευση του συνωστισμού και της χαλάρωσης σαν αιτίες αύξησης των κρουσμάτων μεταθέτει και πάλι στην ατομική ευθύνη όλο το βάρος. Ενώ οι αντιφάσεις στις εξαγγελίες και τα μέτρα, όπως έγινε τελευταία με τον γόνο  της δυναστείας Καραμανλή που τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, δεν δείχνουν άλλο παρά πως κυρίως αυτό που ενδιαφέρει είναι το επικοινωνιακό σκέλος. Από τη μια λοιπόν αραιωμένα θερινά δρομολόγια με τη δήλωση του Κ. Καραμανλή πως ο συνωστισμός είναι αναπόφευκτος και από την άλλη η απειλή προστίμου για παράβαση της διάταξης που επιτρέπει επιβάτες στα ΜΜΜ μέχρι πλήρωσης του ποσοστού 65%.

           Βραχυπρόθεσμα, φαίνεται  και στη χώρα μας, πως το σύστημα αναθέτει το οικονομικό βάρος της αντιμετώπισης της κρίσης της υγείας στο καπιταλιστικό κράτος. Με τον τρόπο αυτό «κοινωνικοποιείται» το βάρος,  με την έννοια ότι άλλες κοινωνικές τάξεις και κυρίως η εργατική τάξη,  και όχι βέβαια οι καπιταλιστές, το μοιράζονται δυσανάλογα μέσω της φορολογίας. Ως εκ τούτου, το κράτος επιχορηγεί ιδιωτικές επιχειρήσεις που κλείνουν ή εργάζονται υπό εξαιρετικά περιορισμένη παραγωγική ικανότητα ή καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του μισθολογικού κόστους αυτών των επιχειρήσεων μέσω διαφόρων επιδομάτων εργασίας. Συμπληρωματικά σ’ αυτά η καλλιεργούμενη ελπίδα για συμμετοχή του τουρισμού σε μια σχετική οικονομική ανάκαμψη, επιδιώκει να μεταθέσει για αργότερα τις αντιδράσεις εργαζομένων ελπίζοντας στην καλύτερη χειραγώγησή τους. Σ’ αυτό θα βοηθήσουν οι νόμοι καταστολής που ψηφίζονται, τα εργατικά δικαιώματα που συρρικνώνονται

      Επικοινωνιακά παιχνίδια και εικονική πραγματικότητα δεν μπορούν όμως να κρύψουν τα σοβαρά πολιτικά και οικονομικά διακυβεύματα. Τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα αφεντικά – “Οδό Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων” αποφάσισαν δήμαρχοι στη Λευκωσία

Κατιούσα

Ήταν πριν λίγα χρόνια, όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης πρότεινε μεταξύ αστείου και σοβαρού, να υπάρξει “οδός Παπασταύρου”, αναφερόμενος στο φερώνυμο συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Εκείνο που ο σημερινός υπουργός ανάπτυξης δεν είχε τολμήσει να εκφράσει δημόσια ως τώρα, ήταν να υπάρξουν και μετονομασίες οδών ή πλατειών προς τιμήν του ΣΕΒ. Από αυτή την άποψη, πιθανότατα θα πρασίνιζε από τη ζήλια του στο άκουσμα της είδησης πως οι δήμοι Λευκωσίας και Στροβόλου στην Κύπρου, με απόφαση των Δημοτικών Συμβουλίων, μετονομάζουν την οδό Γλαύκου σε “Οδό Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων”.
Μάλιστα, το σεμνό αυτό αίτημα προήλθε από τον ίδιο τον ΟΕΒ, προφανώς με το σκεπτικό ότι στο δρόμο αυτό στεγάζεται το μέγαρο της ομοσπονδίας. Ως εκ τούτου, στην ανακοίνωσή του, τα αφεντικά της Κύπρου δεν παρέλειψαν να εκφράσουν τη “βαθιά συγκίνηση”, την “περηφάνια” και τις “ολόθερμες ευχαριστίες” τους για την απόφαση, γιατί δεν είναι και τίποτε αχάριστοι.
Κάθε φιλελεύθερος σε Ελλάδα και Κύπρο δεν μπορεί να συμμερίζεται αυτά τα συναισθήματα αγαλίασης, χειροκροτώντας τους τοπικούς άρχοντες της πρωτεύουσας της Μεγαλονήσου για το ξεπέρασμα ιδεολογικών αγκυλώσεων και την απόδοση της δέουσας τιμής στους στυλοβάτες της καπιταλιστικής οικονομίας που μοιράζει ψωμάκι στον κοσμάκη. Μετά από αυτό, και προκειμένου να αποτιναχθεί και το τελευταίο ίχνος ελληνικής σοβιετίας, ο Άδωνις αναμένεται να κάνει τη ρελάνς, προτείνοντας μια αντίστοιχη μετονομασία της πλατείας Συντάγματος, με παράλληλη ανέγερση μνημείου του αγνώστου κεφαλαιοκράτη αν όχι και αγάλματος κάποιου “εθνικού ευεργέτη”, κατά προτίμηση δίπλα στον ανδριάντα του Τρούμαν, γιατί μια λεωφόρος Συγγρού δε φέρνει την άνοιξη.

Οι «πρωτιές» της Αλεξανδρούπολης

Τις «πρωτιές της Αλεξανδρούπολης» απαριθμεί η 598 Transportation Brigade, σχηματισμός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, με αντικείμενο τον εφοδιασμό και τη διοικητική μέριμνα των Αμερικανών «πολεμιστών» που επιχειρούν σε Ευρώπη και Αφρική, όπως φαίνεται και από τον θυρεό της ακόμα («Warrior Logistics»). Στελέχη της 598, άλλωστε, αναπτύχθηκαν στο ακριτικό λιμάνι, όπου την προηγούμενη Τετάρτη έδεσαν το γιγαντιαίο φορτηγό πλοίο των Αμερικανών RO/RO «Endeavour» και το πλοίο του ΠΝ τους «USNS Yuma», για να συντονίσουν το ξεφόρτωμα ελικοπτέρων, οχημάτων, κοντέινερ και προσωπικού της 101 Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού των ΗΠΑ (CAB), προκειμένου να προωθηθούν απ' εκεί στη Ρουμανία, στη συνοριογραμμή και την αντιπαράθεση με τη Ρωσία, διασπείροντας και παραπέρα τμήματα της 101 σε άλλα σημεία, σε ό,τι οι ίδιοι οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν ως ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων. Σε κάθε περίπτωση, οι ίδιοι μιλούν σε ενημερωτικό τους σημείωμα για «μια πραγματικά ιστορική μέρα για την "Ομάδα των Ομάδων" ("Team of Teams") στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης», επαινώντας τόσο για τους σχηματισμούς τους που πήραν μέρος στο εγχείρημα (πέρα από την 598 και την 101, η 21 TSC και η Military Sealift Command), όσο και τους «συμμάχους μας στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, μαζί με τις Λιμενικές Αρχές».

***

«Υπήρχε ένας αριθμός από "πρωτιές" για να γιορτάσουμε στο λιμάνι», εξηγούν οι Αμερικανοί την ...ιστορικότητα της μέρας και απαριθμούν: «Η επιχείρηση της 101 CAB σηματοδοτεί την πρώτη τοποθέτηση αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην Αλεξανδρούπολη μετά την απομάκρυνση βυθισμένης φορτηγίδας - της "Ολγας" - από το λιμάνι το 2019». Βαριά εργασία χρηματοδοτημένη από τους Αμερικανούς, που σπεύδουν τώρα να κάνουν ...απόσβεση, καθώς «η μεγάλη αυτή βελτίωση των υποδομών διεύρυνε σημαντικά την ικανότητα του λιμανιού να υποστηρίξει την άφιξη δυνάμεων σε αυτό το μέγεθος και κλίμακα», όπως τονίζουν χαρακτηριστικά. «Ηταν η πρώτη φορά που δύο αμερικανικά σκάφη (το "Endurance" και το "USNS Yuma") έδεσαν ταυτόχρονα στο λιμάνι», συνεχίζουν την απαρίθμηση των κατορθωμάτων τους την προηγούμενη βδομάδα. «Μάλιστα, το "Endurance" είναι το μεγαλύτερο σκάφος που χρησιμοποίησε ποτέ το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης», παρατηρούν. Για να πουλήσουν κάτι και στους ...ιθαγενείς αναφέρουν ως ορόσημα εορτασμού ότι «φέτος, οι συνεργάτες μας στην Αλεξανδρούπολη γιορτάζουν επίσης την 150η επέτειο από την έναρξη λειτουργίας του λιμανιού». «Και, είναι και η 100ή επέτειος της ένταξης της πόλης της Αλεξανδρούπολης στο σύγχρονο ελληνικό κράτος».

***

Πέρα από φιέστες και επετείους, οι Αμερικανοί τονίζουν, βέβαια, ότι πλέον, «η 101 CAB θα μεταφέρει τώρα τα ελικόπτερά της και τον εξοπλισμό υποστήριξης σε τοποθεσίες σε όλη την Ευρώπη για να ασκήσει τη δυνατότητα ταχείας ανάπτυξης δυνάμεων σε όλο το θέατρο επιχειρήσεων». «Κατακλείδα - μια σπουδαία μέρα για να βρεθείς στην Αλεξανδρούπολη, μια υπέροχη μέρα για να δουλέψεις με τους Ελληνες συμμάχους μας», τονίζουν περιχαρείς. Και πώς να μην είναι; Την ώρα που οι ΗΠΑ (όπως και η ΕΕ) προκλητικά μιλάνε για «αμφισβητούμενα ύδατα» σε εκτεταμένες θαλάσσιες ζώνες ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, ζώνες τις οποίες η τουρκική αστική τάξη σπεύδει να καπαρώσει με Navtex, διαδοχικά οι κυβερνήσεις μετέτρεψαν την Αλεξανδρούπολη, και τον Εβρο ολόκληρο, σε κόμβο στρατηγικής σημασίας για τα αμερικανικά στρατεύματα - «εκπαιδευμένα, θανατηφόρα και με κίνητρο», όπως δήλωνε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο διοικητής της 101 CAB, προκαλώντας ανατριχίλα για τη βρωμοδουλειά που πάνε να διαπράξουν οι φονιάδες του στην περιοχή.

***

Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έκαναν όλη τη χώρα μια απέραντη αμερικάνικη βάση, στο όνομα της δήθεν «προστασίας από την Τουρκία», για να εισπράττουν εκ μέρους των ΗΠΑ δηλώσεις - εκτροφεία της τουρκικής προκλητικότητας και γκριζαρίσματος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Εχει πληρώσει πολύ ακριβά ο λαός μας τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, την πολυδιαφημισμένη αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, τη στήριξη στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Δεν πρόκειται για δυνάμεις που απλά «δεν μας στηρίζουν όσο θα έπρεπε», όπως «μαστόρικα» καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία, κάθε φορά που τους προκύπτει ένα «φασούλι» μπροστά και ψάχνονται να δικαιολογηθούν στο λαό. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική αστική τάξη στο όνομα της «αναβάθμισής» της έχει υιοθετήσει το ρόλο του «γεωπολιτικού μεντεσέ», τη «συνδιαχείριση» και «συνεκμετάλλευση» υπό ευρωατλαντική εποπτεία, με βασικό στόχο τη διατήρηση της σταθερότητας του ΝΑΤΟ στην περιοχή απέναντι στους ανταγωνιστές του Ρωσία και Κίνα, όρος απαραίτητος γι' αυτό η παραμονή της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο».
Επομένως, εδώ και τώρα να δυναμώσει η πάλη του λαού για απεμπλοκή της χώρας από τα ΝΑΤΟικά σχέδια. Καμία συμμετοχή στις επεμβάσεις. Καμιά αλλαγή συνόρων και αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Να κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις. Να δυναμώσει η πάλη για να επικρατήσει το μοναδικό ασφαλές κριτήριο για την ειρηνική συμβίωση και συνεννόηση των λαών, να κάνουν οι λαοί κουμάντο στις χώρες τους και όχι οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Αταίριαστα...

Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή ήταν αρκετά αποκαλυπτική. Κάθε άρθρο του νομοσχεδίου για το Φορολογικό και το πρόγραμμα «Γέφυρα», κάθε παράγραφος των δεκάδων κατάπτυστων τροπολογιών που έφεραν οι υπουργοί την τελευταία στιγμή, δείχνουν τι περιμένει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα με την επιχείρηση ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Αποδεικνύοντας ότι τα συμφέροντα των δε προϋποθέτουν το τσάκισμα των μεν.
Η ίδια η τοποθέτηση του πρωθυπουργού σχετικά με τα αναδρομικά των συνταξιούχων που καταληστεύει η κυβέρνηση ήταν το «κερασάκι στην τούρτα»: Τα δημοσιονομικά όρια της καπιταλιστικής οικονομίας δεν «χωράνε» ακόμα και αυτά που υποχρεούται να δώσει το αστικό κράτος. Την ίδια στιγμή μάλιστα που εισηγούνταν δεκάδες μέτρα, κίνητρα και φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές, τραπεζίτες και βιομήχανους. Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Με την απαράδεκτη τροπολογία του υπουργείου Εργασίας, πέρα από την παράταση της κρατικής επιδότησης εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και της αναστολής συμβάσεων, ξηλώνονται οι ΣΣΕ των ναυτεργατών, ξεκινώντας από τα κατώτερα πληρώματα των ποντοπόρων πλοίων. Μια ακόμα προσπάθεια να πέσει η τιμή της εργατικής δύναμης στα βαπόρια, προς όφελος των εφοπλιστών, ικανοποιώντας ένα πάγιο αίτημά τους. Και αυτό από την κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε κυνικά «μέτρο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας», που πάει χέρι χέρι με την ένταση της εκμετάλλευσης. Και ενώ η τροπολογία έρχεται να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα των ναυτεργατών, με το νομοσχέδιο που συζητιόταν προστέθηκαν κι άλλα δωράκια στους εφοπλιστές, με φοροαπαλλαγές σε προϊόντα εφοδιασμού των πλοίων.
Στο φορολογικό νομοσχέδιο περιλαμβάνονται σειρά από φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο για τη διαμόρφωση του «φιλικού επενδυτικού κλίματος», που σκοπό έχουν να καταστήσουν τη χώρα «φορολογικό παράδεισο» για τους λίγους.
Στα παραπάνω προστίθεται και το πρόγραμμα «Γέφυρα», που αποτελεί άλλο ένα πακέτο επιδότησης των τραπεζικών ομίλων με χρήμα από τον κρατικό κορβανά, προκειμένου να μη δημιουργηθούν νέα «κόκκινα» δάνεια λόγω των νέων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Μάλιστα, η «Γέφυρα» αυτή έχει στον ορίζοντά της την ολοκληρωτική κατάργηση κάθε προστασίας της πρώτης κατοικίας από τα κοράκια των τραπεζών και των funds. Επομένως, σε πρώτη φάση προστατεύει άμεσα τα χαρτοφυλάκια των τραπεζιτών και σε δεύτερη φάση βγάζει στο σφυρί τη λαϊκή κατοικία.
Από την άλλη, η κυβέρνηση πετάει στο καλάθι των αχρήστων το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τη λαϊκή κατοικία που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή, όπως και για κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και της εισφοράς αλληλεγγύης.
Με το ένα χέρι η κυβέρνηση κρατούσε στη Βουλή τη σέσουλα, μοιράζοντας απλόχερα «ζεστό» χρήμα και άγρια αντεργατικά μέτρα στα μονοπώλια και με το άλλο χέρι τσεκούρωνε ακόμα και τα κουτσουρεμένα αναδρομικά, τα οποία επιδικάστηκαν από το ΣτΕ στους συνταξιούχους αφού, όπως είπε ο πρωθυπουργός, «δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια».
Από κοντά όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ που έκανε «γαργάρα» την επίθεση στους ναυτεργάτες (μήπως γιατί περιλαμβάνονταν και στα δικά του κυβερνητικά σχέδια;). Ούτε βέβαια έφερε αντίρρηση στα διάφορα μέτρα επιδότησης και στήριξης του κεφαλαίου. Και μπορεί να σήκωσε φραστικά την αντίθεσή του για το «κούρεμα» των αναδρομικών, δεν μπορεί όμως να κρύψει ότι ανάλογες πρακτικές ακολούθησε και αυτός ως κυβέρνηση, ενώ έχει ναρκοθετήσει με την πολιτική του τα ασφαλιστικά δικαιώματα παλιών και νεότερων γενιών. Ο νόμος Κατρούγκαλου άλλωστε είναι αυτός που «νομιμοποιεί» την κλοπή που έχουν δεχτεί οι συνταξιούχοι τα τελευταία χρόνια.
Το συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ένα: Οσο μεγαλύτερη είναι η στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων τόσο δυναμώνει το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της λαϊκής πλειοψηφίας, τόσο υποβαθμίζονται οι ανάγκες τους. Τα συμφέροντά τους είναι αταίριαστα.
Η ταξική αυτή πολιτική - στην οποία συναινούν όλα τα αστικά κόμματα - αντιμετωπίζεται μόνο με ένταση της ταξικής πάλης, με τον αγώνα της εργατικής τάξης για τις δικές της ανάγκες, για να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει.