Γ.Μαργαρίτης : Ο κατευνασμός και η υποχωρητικότητα οδηγεί σε πολεμική σύγκρουση

Αβρότητες και ευχαριστίες μεταξύ κατεργαραίων...

Με αφορμή τα εγκαίνια για την ανάληψη των Ναυπηγείων Σύρου από την αμερικανική εταιρεία ΟΝΕΧ, την περασμένη Πέμπτη, τα κυβερνητικά στελέχη αναμασούν με επιμονή τις τελευταίες μέρες ένα αντεργατικό προπαγανδιστικό μοτίβο με ευρύτερες στοχεύσεις.
Κάπου ανάμεσα στις αβρότητες που ανταλλάσσουν με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας ότι η επένδυση αυτή αποτελεί «σπάνιο δείγμα κυβερνητικής συνέχειας», καθώς «ξεκίνησε με την προηγούμενη κυβέρνηση και ολοκληρώθηκε με τη σημερινή», οι υπουργοί της ΝΔ, με τις ομιλίες τους στη φιέστα των εγκαινίων, με παρεμβάσεις τους στη Βουλή και με αρθρογραφία στον Τύπο, επαναλαμβάνουν τον «θαυμασμό» τους γιατί, όπως ισχυρίζονται, στη Σύρο είδαν την «πρωτόγνωρη συνεργασία εργαζομένων και ιδιοκτησίας», δηλώνουν «συγκινημένοι» γιατί είδαν «υγιή συνδικαλισμό» που βρίσκεται στην «ίδια πλευρά με τους ιδιοκτήτες»...
Σε χαρακτηριστικό άρθρο του περί της «Ελλάδας που θέλουμε», ο υπουργός Ανάπτυξης αναφέρει ότι «εκπλήσσεται θετικά» που στη φιέστα των εγκαινίων ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων του Ναυπηγείου ευχαρίστησε «όλους όσοι συνέβαλαν να πάρουν μπρος τα ναυπηγεία για να εξασφαλίσουν 700 άνθρωποι την εργασία τους», τον εργοδότη που ανέλαβε το Νεώριο, τους εφοπλιστές - πελάτες που «επέλεξαν να φέρουν τα πλοία τους στα Ναυπηγεία Σύρου» και τον παριστάμενο Αμερικανό πρέσβη και τις ΗΠΑ, «που επέλεξαν την Ελλάδα και τη Σύρο για να έρθουν να κάνουν την επένδυσή τους».
Με βάση τα παραπάνω, ο Αδ. Γεωργιάδης πανηγυρίζει ότι «τα μυαλά άλλαξαν», ότι αυτού του είδους ο εργατοπατερισμός είναι «δηλωτικό της διαφοράς της νέας Ελλάδας» και ότι «όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι για να έχουμε δουλειές, πρέπει να έχουμε ιδιωτικές επενδύσεις», πρέπει «να φτιάξουμε τη χώρα μας ως μια φιλικά επενδυτική χώρα»...

***

Τι δεν μας λένε με όλη αυτή την προπαγάνδα;

• Ξεκινώντας από το συγκεκριμένο παράδειγμα, μιλάνε για «εξασφάλιση των εργαζομένων» αλλά δεν μας λένε ότι για να προχωρήσει η αλλαγή ιδιοκτησίας στα Ναυπηγεία της Σύρου οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να υπογράψουν μεταχρονολογημένες απολύσεις, προκειμένου η εργοδοσία να γλιτώσει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Οσοι τελικά προσλήφθηκαν, δουλεύουν σε εργολάβο, χωρίς υπερωρίες, άδειες, αργίες, επιδόματα, με 16 ένσημα «βρέξει - χιονίσει».
• Δεν μας λένε ότι το σχέδιο «εξυγίανσης» και «ανάπτυξης» του Ναυπηγείου προβλέπει προκλητικές διαγραφές και «ρυθμίσεις» χρεών προς το δήμο, τον ΕΦΚΑ και το Δημόσιο, οι οποίες θα επιβαρύνουν τελικά και πάλι το λαό...
• Δεν μας λένε ότι η επιλογή των ΗΠΑ για τα Ναυπηγεία της Σύρου είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα επικίνδυνα σχέδια για αξιοποίησή τους - όπως και άλλων υποδομών της χώρας - για την υποστήριξη των δολοφονικών αμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή. Καθόλου τυχαία, στο φόντο των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εκφράζονται πολλαπλά και στον τομέα της ναυπηγοεπισκευής, των λιμενικών υποδομών κ.ά., ο πρέσβης των ΗΠΑ υπογράμμισε κατά την τελετή των εγκαινίων τούς «στρατηγικούς λόγους» της αμερικανικής επένδυσης. Μόνο που για το λαό και τη χώρα όλα τα παραπάνω σημαίνουν βαθύτερη εμπλοκή σε ισχυρούς ανταγωνισμούς, που λειτουργούν ως μαγνήτης κινδύνων.
• Μιλούν με στόμφο για τις «ιδιωτικές επενδύσεις» που «φέρνουν δουλειές», για να κρύψουν ότι αυτός ακριβώς ο δρόμος, η οικονομία που κινείται με κριτήριο το κέρδος και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, είναι που έχει οδηγήσει τον κλάδο της Ναυπηγοεπισκευής και τους εργαζομένους του στη σημερινή κατάσταση. Στα ναυπηγεία της χώρας έχουν εφαρμοστεί όλες οι πιθανές μορφές διαχείρισης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου, με το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους να είναι το ίδιο: Ουσιαστικό κλείσιμο των μεγαλύτερων ναυπηγείων, εργαζόμενοι απλήρωτοι και μισοάνεργοι, με χτυπημένα δικαιώματα, επενδυτές που αφού τσέπωσαν κάθε είδους «ενισχύσεις» άφησαν για κληρονομιά συσσωρευμένα χρέη, απληρωσιά, απαξίωση εγκαταστάσεων και έμπειρου εργατικού δυναμικού, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύμορφα αν κριτήριο της παραγωγής ήταν οι λαϊκές ανάγκες.

***

Πάει πολύ τα κυβερνητικά στελέχη να παρουσιάζουν τα εκάστοτε τσιράκια της εργοδοσίας, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, ως... «υγιή συνδικαλισμό» και ως «νέα Ελλάδα»!
Ο εργατοπατερισμός, οι δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα που κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εκμεταλλευτών τους, είναι ό,τι πιο παλιό, ό,τι πιο εκφυλισμένο και ό,τι πιο δοκιμασμένο από τους εργάτες, που έχουν πια συσσωρευμένη πικρή πείρα για το ρόλο τους.
Πλήθος είναι τα παραδείγματα τέτοιων ηγεσιών σε συνδικαλιστικές οργανώσεις στη Ναυπηγοεπισκευή, συνολικά στον κλάδο του Μετάλλου, που λιβάνιζαν και λιβανίζουν τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους, που καλλιεργούν τα επιχειρήματά τους και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης της εργατικής τάξης, στο όνομα της «διευκόλυνσης της ανάπτυξης» και των «επενδύσεων», με τα αποτελέσματα να είναι πια γνωστά σε όλους.
«Κάθονται στο λαιμό» της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και όλων των αστικών επιτελείων τα ταξικά συνδικάτα, που χαλάνε αυτήν τη σούπα. Καθόλου τυχαία, ο υπουργός Ανάπτυξης φέρνει ως αντιπαράδειγμα στο άρθρο του τα ταξικά συνδικάτα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, λέγοντας ότι έχουν μόνο «να κατηγορήσουν τους εργοδότες τους, να κατηγορήσουν τις συνθήκες εργασίας τους και να διεκδικούν ολοένα και περισσότερα»...
Προφανώς το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του - όπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που αρνήθηκε να κηρύξει ως υποχρεωτική την Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν με αγώνα οι εργάτες της Ζώνης - θέλουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, μέσα σε χώρους δουλειάς - παγίδες θανάτου, και να λένε και ευχαριστώ!

***

Ο δρόμος της «νέας Ελλάδας» και της «φιλικά επενδυτικής χώρας», που προβάλλουν συναινετικά όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, είναι γνωστός. Σημαίνει φθηνή και «ευέλικτη» εργατική δύναμη για τα κέρδη του κεφαλαίου, χτύπημα κατακτήσεων και δικαιωμάτων, ανυπαρξία μέτρων για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, ασφυκτικό έλεγχο κράτους και εργοδοσίας στα συνδικάτα κ.ο.κ.
Στην αντίπερα όχθη, ο δρόμος για τους εργαζόμενους και το λαό είναι η αντίσταση στην κλιμακούμενη επίθεση, ο αγώνας με κριτήριο και οδηγό τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, η πάλη για την ανατροπή, για την οικονομία και την κοινωνία που θα έχει αυτές τις ανάγκες στο επίκεντρό της, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.

Διευθετήσεις

Το δίλημμα «συμβιβασμός με την Τουρκία και συνεκμετάλλευση ή πολεμική εμπλοκή», που διακινούν με διάφορες παραλλαγές η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, είναι εξίσου επικίνδυνο για το λαό και δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν.
Αλλωστε, από τις ίδιες τις εξελίξεις και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μέσα στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας, επιβεβαιώνεται διαχρονικά ότι πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο διαπραγματεύσεων, «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», «θερμών επεισοδίων», στο έδαφος προδιαγεγραμμένων διευθετήσεων στο Κυπριακό, στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο, που στον πυρήνα τους έχουν τη συνεκμετάλλευση στρατηγικών θαλάσσιων οδών, υδρογονανθράκων και άλλων φυσικών πόρων.
Μιλάμε δηλαδή για παζάρια ανάμεσα σε μονοπωλιακά συμφέροντα, στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και οργανισμών, που όχι μόνο δεν εγγυώνται σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αντίθετα αποτελούν κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών.
Παράλληλα με την έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας, πυκνώνουν οι παρεμβάσεις που «μυρίζουν» διευθέτηση, πιθανότατα με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, καταρχήν για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Προβάλλεται μάλιστα αυτή η προοπτική ως η μόνη που μπορεί να ανατρέψει τα τετελεσμένα της Τουρκίας στη ΝΑ Μεσόγειο, μετά τη συμφωνία με τη Λιβύη, να αποσοβήσει τον κίνδυνο μιας σύγκρουσης και κυρίως να αποκαταστήσει τη «σταθερότητα» στην περιοχή, ως αναγκαία προϋπόθεση για να έρθουν επενδύσεις.
Η κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα κρύβουν ότι το σχέδιο για διευθετήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας έχει την κάλυψη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στο πλαίσιο της σύνθετης διαπραγμάτευσης που διεξάγουν με την Τουρκία, για να αποκαταστήσουν τη συμμετοχή της στο δυτικό στρατόπεδο και να την αποκόψουν από τη συνεργασία με τη Ρωσία.
Αλλωστε, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ έχουν βάλει μέχρι τώρα τη σφραγίδα τους σε όλα τα «επεισόδια», με τα οποία ενθαρρύνεται η προκλητικότητα της Τουρκίας, νομιμοποιούνται οι διεκδικήσεις της στην περιοχή και τελικά προωθούνται βήμα βήμα οι διευθετήσεις στη λογική της συνεκμετάλλευσης, παράλληλα με τα σχέδια οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου.
Θυμίζουμε ότι το ΝΑΤΟ θεωρούσε ανέκαθεν το Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, ενώ οι προσδοκίες που καλλιεργούσαν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα για μια «δίκαιη» λύση στο Κυπριακό, μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, διαψεύστηκαν παταγωδώς, με την Τουρκία να προκαλεί ακόμα και με την παρουσία γεωτρύπανου στην «ευρωπαϊκή» ΑΟΖ της Κύπρου.
Δεν είναι επίσης παράξενο ότι σ' αυτήν την κατεύθυνση συντάσσονται όλα τα αστικά κόμματα, επιβεβαιώνοντας ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, ως στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις και «δεύτερες σκέψεις».
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που καταλογίζει στην κυβέρνηση «αδράνεια» και καθυστερήσεις, προτείνει μια δέσμη μέτρων για την «απόκρουση» της τουρκικής επιθετικότητας όπου ταυτίζονται σχεδόν όσα αναγγέλλει η κυβέρνηση («διεθνοποίηση» του ζητήματος, επαφές με Ευρωπαίους εταίρους, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ανάπτυξη σχέσεων με τον στρατηγό Χάφταρ στη Λιβύη, επιτάχυνση των προσπαθειών για διευθέτηση του Κυπριακού).
Και φυσικά, όλοι μαζί προστατεύουν από κάθε κριτική και αμφισβήτηση τον ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφού όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα υπηρέτησαν με συνέπεια τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή, που επιδρά καθοριστικά και στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας.
Το βέβαιο είναι ότι όποιες διευθετήσεις προωθούνται, δεν κινούνται μόνο στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά δεν αναιρούν και τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονται στην περιοχή, ούτε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αστική τάξη της Τουρκίας και της Ελλάδας. Επομένως, με μαθηματική ακρίβεια προετοιμάζουν τον νέο γύρο εντάσεων και συγκρούσεων, που θα πληρώνουν πάντα οι λαοί.
Γι' αυτό χρειάζεται τώρα να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον πραγματικό παράγοντα αστάθειας και ανασφάλειας για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, που δεν είναι άλλος από τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τους ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας, τις σφαίρες επιρροής.
Να δυναμώσουν στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα η αλληλεγγύη, ο αγώνας για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και κλείσιμο όλων των βάσεων, η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, που για τα συμφέροντά του μπλέκει το λαό σε ανταγωνισμούς και σχέδια επικίνδυνα για την ίδια του τη ζωή.