Γράφει ο Οικοδόμος //
Η εικόνα με τους μαθητές στην Κρήτη  να κάνουν μάθημα σε παγκάκια, γύρισε το ρολόι της μνήμης 35 χρόνια πίσω. Το 1981 το Γυμνάσιο και το Λύκειο Καματερού στεγάζονταν σε κάτι κακοφταγμένες αποθήκες για τις οποίες το ελληνικό δημόσιο πλήρωνε νοίκι. Μετά το μεγάλο σεισμό, την ίδια χρονιά, από τις ετοιμόρροπες αποθήκες οι μαθητές μεταφέρθηκαν σε πρόχειρα κατασκευασμένες «αίθουσες» που χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα φύλλο νοβοπάν και σε σκηνές του στρατού: κάτι μεγάλα βαθυπράσινα πάνινα κουτιά μ’ ένα μικρό άνοιγμα για παράθυρο, που μύριζαν μούχλα και όταν φυσούσε νόμιζες ότι θα πέσουν από στιγμή σε στιγμή και θα σε πλακώσουν.
Ήταν μια πρωτόγνωρη και «διασκεδαστική», τουλάχιστον στην αρχή, εμπειρία. Στην εφηβική ηλικία όλα τα παίρνει κανείς αψήφιστα, μέχρι που αρχίζει σιγά-σιγά να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του και γιατί, και η συνείδηση διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα.
Το 1981, σε αυτή τη μικρή, τότε, εργατούπολη της δυτικής όχθης, ο αστυνόμος σου έκανε παρατήρηση έτσι κι «έβλεπε» να έχεις «ανάρμοστη» συμπεριφορά ή εμφάνιση στο δρόμο ή στο λεωφορείο. Ο γυμνασιάρχης έβαλε με κάθε ευκαιρία εναντίον του «μιάσματος του κομμουνισμού», η θεολόγος σε υποχρέωνε ν’ αγοράσεις την Καινή Διαθήκη για το μάθημα των θρησκευτικών, αλλιώς σε τιμωρούσε με αποβολή, και η κατάθεση στεφανιών προς τιμή των ηρώων  της Εαμικής Αντίστασης, στις εθνικές επετείους, ήταν ένα δικαίωμα που κερδιζόταν με ανοιγμένα κεφάλια και μελανιές από τα γκλομπ των ένστολων και τα ρόπαλα των «εθνικοφρόνων»  τραμπούκων.
Έτσι, ως «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» φούντωσε με αγωνιστικές κινητοποιήσεις των μαθητών, κυρίως, και κάποιων γονιών, η διεκδίκηση για ένα νέο  ―πραγματικό και όχι «κάτι σαν»― σχολείο. Το κτίριο με τον καιρό και μετά από πολλές κινητοποιήσεις, φτιάχτηκε και ήταν σύγχρονο για την εποχή του, αλλά και με ελλείψεις. Και οι αγώνες των μαθητών δεν σταμάτησαν.
Στα 35 χρόνια που πέρασαν από τότε ο αστυνόμος δεν σε σταματάει στο δρόμο, το «μίασμα του κομμουνισμού» που «εμπόδιζε» την πατρίδα να προοδεύσει νικήθηκε, η κατάκτηση της γνώσης και η εξέλιξη της τεχνολογίας έκαναν ασύλληπτα άλματα και ο πλανήτης γη μοιάζει με γειτονιά. Και όμως, σήμερα, οι μαθητές, πολλοί μαθητές, δεν  κάνουν μάθημα σε κανονικά σχολεία. Δεν είναι μόνο τα παγκάκια στην Κρήτη. Λυόμενα καλύπτουν τους προαύλιους χώρους πολλών σχολείων ανά την Ελλάδα, λόγω έλλειψης αιθουσών· σχολεία κλείνουν στο όνομα του «εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών»· σχολικά κτίρια εγκυμονούν κινδύνους λόγω της ελλιπούς συντήρησης και χιλιάδες είναι τα σχολεία που δεν έχουν εκπαιδευτικούς και την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή.
Θα έχει δίκιο ο καθένας να σκεφτεί ότι είναι οξύμωρο την εποχή που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνει καλύτερη η ζωή και ο άνθρωπος να μορφώνεται και να γίνεται καλύτερος και χρήσιμος στην κοινωνία, η κοινωνία να κάνει βήματα προς τα πίσω. Να υπάρχει έλλειψη σχολικών κτιρίων και ταυτόχρονα χιλιάδες οικοδόμοι να είναι άνεργοι. Να υπάρχουν σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και την ίδια ώρα χιλιάδες εκπαιδευτικοί να παραμένουν αδιόριστοι. Να «μπαλώνονται» με συμβασιούχους ωρομίσθιους και αναπληρωτές, κάθε χρόνο, διαπιστωμένα μόνιμες ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Να κλείνουν παιδικοί σταθμοί όταν κι αυτοί που υπάρχουν δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες. Να υποβαθμίζεται και να περικόπτεται ολοένα και περισσότερο η παρεχόμενη γνώση. Να εξαναγκάζονται οι γονείς να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη μόρφωση των παιδιών τους, όταν δεν βρίσκουν δουλειά ή πληρώνονται με μισθούς πείνας.
Όλες αυτές οι αντιφάσεις έχουν εξήγηση και αυτή είναι ότι στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε και πορευόμαστε η μόρφωση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, σχεδιάζεται και κατευθύνεται σύμφωνα με τις ανάγκες της «αγοράς». Πρόκειται για το κοινωνικό σύστημα που επενδύει στο κέρδος και όχι στον άνθρωπο· που σου λέει νέτα σκέτα «αν έχεις λεφτά σπούδασε, γιατρέψου, ζήσε ― αν δεν έχεις, κόψε το λαιμό σου». Είναι το κοινωνικό σύστημα που στηρίζεται στην  εκμετάλλευση και στην αδικία, στην αμορφωσιά, στους πολέμους, στο φασιστικό σκοτάδι, για να εξασφαλίσει πλούτη και χλιδή στους λίγους και φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια και ζωή χωρίς δικαιώματα στους πολλούς. Το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν με συνέπεια όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί Παιδείας (κάθε φορά με το δικό του «όραμα» ο καθένας…) που ορκίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο «ευαγγέλιο» της  επιχειρηματικότητας.
Είναι ο καπιταλισμός, που δεν «ανακαινίζεται», δεν εξανθρωπίζεται, παρά μόνο ανατρέπεται. Το κοινωνικό σύστημα που σάπισε και η σαπίλα του θα μολύνει, αργά ή γρήγορα, όσους στέκουν παρατηρητές ή αδιάφοροι μπροστά στο ίδιο «έργο», που παίζεται κάθε φορά κι από άλλο «θίασο». Εκτός, αν πάψουν να είναι θεατές και γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές ― ο καταλύτης στη μάχη του παλιού με το καινούργιο.