Ο Νίκος και η Ευτυχία

.

Κατιούσα

Υπάρχουν  άνθρωποι που τη ζωή τους η Ιστορία την καταγράφει για να μείνει σαν αιώνιο παράδειγμα και που η αναφορά σε αυτό δεν είναι μια ακίνητη, στατική νοσταλγία του παρελθόντος, αλλά ένα γεγονός μέσα στη νομοτελειακά δυναμική εξελικτική προετοιμασία του μέλλοντος. Τέτοια είναι η περίπτωση του Νίκου και της Ευτυχίας.

Ο Νίκος γεννήθηκε το 1916 στην Τσαρίτσανη, την ιστορική κωμόπολη με τις αγωνιστικές παραδόσεις σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, που βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου. Ανήκε σε πολυμελή, φτωχή, εργατοαγροτική οικογένεια, με τρεις αδερφές κι έναν ακόμα αδελφό, που γνώρισα λίγο πριν σκοτωθεί το 1949, τον Βαγγέλη.
Από μικρός δούλευε τσομπάνης, εργάτης ή σε άλλες δουλειές. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του. Ο δάσκαλός του, ο Χρ. Παπαλεξίου, που τον γνώρισα, ανήκε σ’ εκείνη την προπολεμική γενιά των προοδευτικών δασκάλων, που με κορυφαίο τον Νίκο Πλουμπίδη που υπηρέτησε σα δάσκαλος στην ίδια περιοχή, έριξαν γόνιμο σπόρο, αυτόν που μετά από πολλά χρόνια πολύ χαρακτηριστικά και πετυχημένα διατύπωσε ο Χαρίλαος Φλωράκης, «οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει». Διηγιόταν λοιπόν ο δάσκαλος αργότερα, μετά από τον Εμφύλιο, ότι ο μικρός Νίκος ήταν χαρακτήρας ζωηρός, ατίθασος, έξυπνος, καλόκαρδος, αλλά μάθαινε μόνο ό,τι τον ενδιέφερε, ενώ μιλούσε όμορφα,«… είχε το χάρισμα του λόγου και της πειθούς. Αν η οικογένειά του είχε τα μέσα, θα μπορούσε άνετα να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο…»
Κάποτε ο Νίκος ήρθε σε επαφή με την περίφημη ΟΚΝΕ – Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, τη μετέπειτα «μήτρα» της θρυλικής ΕΠΟΝ. Η επαφή αυτή, η ένταξή του στην ΟΚΝΕ έγινε αιτία για τον Νίκο να «μορφωθεί», ν’ αναπτύξει τις πνευματικές του ικανότητες, να διευρύνει τους «ορίζοντές» του, να πολιτικοποιηθεί βαθιά, ν’ αποκτήσει καθαρή ταξική συνείδηση.
Έκανε τη στρατιωτική του θητεία και, όταν αργότερα ξέσπασε ο πόλεμος του 1940, με την ιταλική φασιστική επίθεση κατά της Ελλάδας, επιστρατεύτηκε και πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας.
Ο Νίκος υπήρξε από την αρχή της Κατοχής από τους πρώτους αντάρτες του Ολύμπου, με εντολή του Κόμματός του∙ αρκετά πριν ιδρυθεί ο ΕΛΑΣ, εντάχτηκε στις πρώτες ανταρτοομάδες μαζί με άλλους συγχωριανούς του ή από άλλα χωριά του Ολύμπου, μέλη του ΚΚΕ ή της ΟΚΝΕ, όπως ο Ξυνός, ο Παπαστεργίου, ο Καψάλης, ο Καλομοίρης, ο Πάικος και πολλοί άλλοι.
Πρέπει να είχε στον εγκέφαλό του κάποιο «στρατιωτικό κύτταρο» που μόλις βρέθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες αναπτύχθηκε, γιατί από την αρχή άρχισαν να φαίνονται οι στρατιωτικές και ηγετικές του ικανότητες που σύντομα τον ανέδειξαν ομαδάρχη, αργότερα διμοιρίτη, καπετάνιο λόχου και τέλος λοχαγό του ΕΛΑΣ. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά σε δύσκολες στιγμές μιλούν για την παροιμιώδη ψυχραιμία του, τον καλό και απλό χαρακτήρα του, την πειστικότητα του λόγου του.
Για την ψυχραιμία του, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό ο Δ. Κικίμης, συμπατριώτης του Νίκου, που όντας νεαρός αντάρτης συνόδευσε κάποτε τον Νίκο ως σύνδεσμός του στο πέρασμα από τον Κίσαβο στον Όλυμπο από ένα γνωστό πόρο του Πηνειού, κοντά στο χωριό Χατζηόμπασι, σημερινό Ευαγγελισμό, το 1943. Επειδή στην περιοχή είχε κάποια φυλάκια ο ιταλικός στρατός, πήγαιναν από μονοπάτια απομακρυσμένα. Για να καλύπτονται είχαν μαζί τους ένα μουλάρι φορτωμένο με δοχεία γάλα, τα γνωστά «γκιούμια», παριστάνοντας τους γαλατάδες.
Απρόσμενα, έπεσαν πάνω σε ιταλική περίπολο. Ο Νίκος ψύχραιμα έκρυψε γρήγορα το αυτόματό του κάτω από το σαμάρι του φορτωμένου μουλαριού κι έτσι πέρασαν τον έλεγχο της περιπόλου χωρίς πρόβλημα.
Νομίζω ότι είναι αδύνατο να βρεθούν και ν’ απαριθμηθούν οι εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες στις οποίες έλαβε μέρος, στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο Πόλεμο. Στο κείμενο αυτό, που σε καμιά περίπτωση δε φιλοδοξεί ν’ αποτελέσει έστω και απλό βιογραφικό σημείωμα, γίνεται μόνο αναφορά σε τρεις μεγάλες μάχες-επιχειρήσεις από τις πολλές που έλαβε μέρος: Μία στην Κατοχή και δύο στον Εμφύλιο, από τις οποίες μάλιστα η τελευταία υπήρξε μοιραία γι’ αυτόν. Στις 12 Μάρτη 1943, Ιταλοί και Λεγεωνάριοι, ντόπιοι και ξένοι, της προδοτικής «Λεγεώνας των Βλάχων», σκότωσαν και κρέμασαν 44 από τους συγχωριανούς του Νίκου και δύο από τους παπάδες του χωριού, την Τσαρίτσανη, που είχε έξι εκκλησίες, γιατί δε μαρτυρούσαν ποιοι από τους συγχωριανούς τους ήταν στο ΕΑΜ. Μάλιστα, οι ντόπιοι προδότες, για να μην αναγνωριστούν από τους συγχωριανούς τους, φόρεσαν στολές του ιταλικού στρατού.
Αυτοί, της «Λεγεώνας των Βλάχων», είχαν ανακηρύξει το «Κράτος της Πίνδου», με πρωτεύουσα τη Σαμαρίνα και με ορισμένους γνωστούς, «επώνυμους», εκείνη την εποχή, μ’ επικεφαλής έναν Διαμαντή που αυτοανακηρύχτηκε «Πρίγκηψ Διαμάντε».
Τότε έκαψαν το χωριό για πρώτη φορά, έκαψαν περίπου το μισό χωριό και βέβαια έκαψαν και το πατρικό σπίτι του Νίκου.
Την κωμόπολη την έκαψαν ξανά, αυτήν τη φορά οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους, στις 20 Αυγούστου 1944. Έκαψαν πάνω από 350 σπίτια του χωριού και σκότωσαν πολλούς κατοίκους της.
Τον Ιούνη του 1943, ο Νίκος ήταν συνδιοικητής μιας μονάδας του ΕΛΑΣ με τον τότε υπολοχαγό Ανδρέα Μπεζεριάνο της Σχολής Ευελπίδων και τον παλιό αγωνιστή και μαχητή του πολέμου 1940-41, τον Νίκο Πάικο, παλιό μέλος του ΚΚΕ.
Τότε, στα Στενά του Σαρανταπόρου, μαζί και με άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ χτύπησαν κι εξόντωσαν μια μεγάλη γερμανική φάλαγγα, όπου οι Γερμανοί είχαν πολύ μεγάλες απώλειες, 118 νεκρούς, 122 τραυματίες και 129 αυτοκίνητα καμένα, ενώ μεγάλες ήταν οι ποσότητες των όπλων, πυρομαχικών και άλλων λαφύρων που πήραν οι αντάρτες. Στην επιχείρηση αυτή, ο Νίκος πήρε σαν «έπαθλο» τις διόπτρες του Γερμανού διοικητή της φάλαγγας.
Με την Απελευθέρωση και μετά από τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, πέτυχε να ξεφύγει από τις μοναρχοφασιστικές συμμορίες, τους «κυνηγούς κεφαλών» που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια με την ανοχή ή και τη συνεργασία του κράτους αμέσως μετά από την ηττοπαθή, απαράδεκτη και ακατανόητη ιστορικά Συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ στους Άγγλους.
Κατατάχτηκε με εντολή του Κόμματος, του οποίου ήταν μέλος από το 1941, στο ΔΣΕ με το βαθμό του ταγματάρχη το 1946. Αργότερα, με Διατάγματα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη και στη συνέχεια σε συνταγματάρχη, διοικητή της 192ης Ταξιαρχίας που ανήκε στην 1η Μεραρχία του ΔΣΕ, με διοικητή τον Χαρίλαο Φλωράκη-«Γιώτη».

Καρπενήσι, Γενάρης-Φλεβάρης 1949. Από αριστερά: Ευτυχία Σδρόλια, σύζυγος του Μπαντέκου, Νίκος Μπαλάλας (Μπαντέκος), συνταγματάρχης, Κώστας Γκριτζώνας, επίτροπος 1ης Μεραρχίας, αντισυνταγματάρχης, Στάθης Καραγιώργης, αντισυνταγματάρχης, Ζαχαρίας Μπολασίκης.

Η Ευτυχία γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, που τότε ήταν μεγάλη υπόθεση για γυναίκα αγροτικής περιοχής. Νεαρή κοπέλα μπήκε στην ΕΠΟΝ και πρόσφερε τη νεανική δροσιά της, «.. .τη χρυσή της νιότης πανοπλία…» στον αγώνα.
Το 1947, όταν τμήματα του ΔΣΕ μπήκαν στο χωριό της, τα Κανάλια Καρδίτσας, αρκετοί νέοι και νέες του χωριού κατατάχτηκαν στο ΔΣΕ, μαζί και η Ευτυχία.
Σε μια επιχείρηση η Ευτυχία γνώρισε τον Νίκο. Αγαπήθηκαν και λίγο αργότερα παντρεύτηκαν στην εκκλησία του χωριού Σπαρμός του Ολύμπου. Την ίδια μέρα, στο ίδιο χωριό και την ίδια ώρα, παντρεύτηκε κι ένας άλλος πρωταντάρτης του Ολύμπου, συγχωριανός του Νίκου, ο Θωμάς Καψάλης, ο οποίος σκοτώθηκε αργότερα.
Ήταν ο Νίκος Μπαλάλας, ο περίφημος «Μπαντέκος» του ΔΣΕ και η γυναίκα του η Ευτυχία Σδρόλια. Έλεγαν ότι το αγωνιστικό ψευδώνυμο «Μπαντέκος» ο Νίκος το πήρε από έναν παππού του που τραγουδούσε περίεργα ένα δημοτικό τραγούδι, «Μπάτε, κορίτσια, μπάτε, κο, μπάτε, κο, στο χορό…». Το «μπάτε, κο» έγινε «Μπαντέκος».
Η Ταξιαρχία του Μπαντέκου, η 192η του ΔΣΕ, έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις, καθώς και στις μεγάλες κι επιτυχημένες επιχειρήσεις του ΔΣΕ για την κατάληψη της Καρδίτσας το Δεκέμβρη του 1948 και του Καρπενησιού το Φλεβάρη του 1949. Επίσης η ταξιαρχία του Μπαντέκου έλαβε μέρος στον «Ελιγμό» προς το Βάλτο, στην αποτυχημένη στο επίπεδο «τακτικής» επιχείρηση για την κατάληψη της Άρτας, αλλά επιτυχημένη «στρατηγικά», το Μάρτη του 1949, που επιχείρησαν οι 1η και 2η Μεραρχίες του ΔΣΕ υπό τη διοίκηση των Χαρίλαου Φλωράκη-Γιώτη και Γιάννη Αλεξάνδρου-«Διαμαντή», καθώς και κάποιες άλλες μονάδες του ΚΓΑΝΕ – Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας, όπως η Σχολή Αξιωματικών, ο Ουλαμός Υπαξιωματικών και άλλες Μονάδες Χώρου.
Ο Μπαντέκος, διοικώντας ο ίδιος ένα τάγμα της Ταξιαρχίας του, αντιμετώπισε με επιτυχία τις επιθέσεις δύο επίλεκτων «Μοιρών» (Ταγμάτων) των ΛΟΚ – Λόχων Ορεινών Καταδρομών, κρατώντας σταθερά τα κρίσιμα υψώματα Καυκί και Άνεμος ανάμεσα στα χωριά Χρύσω και Κερασοχώρι Αγράφων, κάνοντας ν’ αποτύχει το σχέδιο του στρατηγού του κυβερνητικού στρατού, Τσακαλώτου, για εγκλωβισμό των παραπάνω μονάδων του ΔΣΕ στο χώρο αυτό.
Το Μάη-Ιούνη του 1949 η 1η Μεραρχία του ΔΣΕ με τρεις ταξιαρχίες, την 123η του «Φεραίου» – Μιχ. Παπαδάμου, 138η του Ζαχ. Παπαδουκάκη και την 192η, του «Μπαντέκου» – Νικ. Μπαλάλα, με αδιάκοπες πορείες και μάχες περνά στο Γράμμο.
Εκεί, το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ αποφασίζει να στείλει την 108η Ταξιαρχία της IX Μεραρχίας στ’ Άγραφα-Θεσσαλία, με αποστολή την ανασυγκρότηση της 2ης Μεραρχίας μετά από το θάνατο του διοικητή της, υποστρατήγου Γιάννη Αλεξάνδρου-«Διαμαντή».
Η απόπειρα με την 108η Ταξιαρχία απέτυχε από την πρώτη στιγμή, γιατί με τα πρώτα πυρά για τη διάνοιξη ρήγματος στη διάταξη του αντιπάλου σκοτώθηκε ο διοικητής της, συνταγματάρχης Παν. Ζάρας.
Στη συνέχεια και με την ίδια βασικά αποστολή, την ανασυγκρότηση της 2ης Μεραρχίας, με βάση την 192η Ταξιαρχία, με διοικητή τον «Μπαντέκο», Επίτροπο τον αντισυνταγματάρχη Στάθη Καραγιώργη κι επιτελάρχη τον αντισυνταγματάρχη Στ. Μανίκα, στέλνεται νέο τμήμα.
Το τμήμα αυτό, του οποίου διοικητής ως τ’ Άγραφα θα ήταν ο «Μπαντέκος», χωριζόταν σε δύο ιδιαίτερα τμήματα. Στο δεύτερο τμήμα διοικητής ήταν ο αντισυνταγματάρχης Γιώργος Αθανασίου, ο οποίος θ’ αναλάμβανε διοικητής της υπό ανασυγκρότηση 2ης Μεραρχίας, με Επίτροπο τον αντισυνταγματάρχη Βασ. Ασπρίδη.
Το «Απόσπασμα Μπαντέκου» στην αρχή άνοιξε δίοδο μέσα στη διάταξη του κυβερνητικού στρατού και το τμήμα του Αθανασίου ελίχθηκε προς το χωριό Μεσολούρι και τελικά έφτασε στον προορισμό του στ’ Άγραφα. Το τμήμα όμως του «Μπαντέκου», κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ίσως και από λάθος εκτίμηση κι εκμετάλλευση του εδάφους, καθυστέρησε στην κίνησή του και κυκλώθηκε στην τοποθεσία Λυκοκρέμασμα, στο βουνό Τάλιαρος.
Εκεί η Ευτυχία τραυματίστηκε ελαφρά και, στην προσπάθειά του να την βοηθήσει, τραυματίστηκε σοβαρά και ο «Μπαντέκος». Βλέποντας το αδιέξοδο και την επικείμενη αιχμαλωσία, ο «Μπαντέκος» προσπάθησε ν’ αυτοκτονήσει, αλλά πρόλαβε και τον εμπόδισε η γυναίκα του, η Ευτυχία, ενώ ήδη για ν’ αποφύγουν την αιχμαλωσία είχαν αυτοκτονήσει ο επιτελάρχης Στ. Μανίκας, ο ταγματάρχης «Μωριάς» και μερικά άλλα στελέχη. Ένα άλλο κομμάτι του τμήματος «Μπαντέκου» με τον Πολιτικό Επίτροπο Στάθη Καραγιώργη, με περίπου εξήντα μαχητές και μαχήτριες, πέτυχε να βγει από τον κλοιό και να ελιχθεί στο Σμόλικα, όπου ενώθηκε προσωρινά με το «Απόσπασμα Παλαιολόγου» που δρούσε εκεί.
Ο «Μπαντέκος», η Ευτυχία και ορισμένοι άλλοι, αξιωματικοί και απλοί μαχητές και μαχήτριες, αιχμαλωτίστηκαν. Όταν διαπιστώθηκε ποιος ήταν ο αιχμάλωτος, τους κατέβασαν με ισχυρή συνοδεία στην Καστοριά. Ήταν οι πρώτες μέρες του Αυγούστου του 1949.
Δεδομένης της φήμης που είχε ο «Μπαντέκος», τις ικανότητές του, τη γνωστή του αποκοτιά και για να μην υπάρξει πιθανότητα να τους ξεφύγει ή να τον ελευθερώσουν με κάποια ενέργειά τους Ελεύθεροι Σκοπευτές του ΔΣΕ, τον μετέφεραν σχεδόν αμέσως, μαζί με την Ευτυχία και άλλους, με αεροπλάνο στη Λάρισα.
Σε λίγες μέρες, έγινε βιαστικά η δίκη τους στο Στρατοδικείο-σφαγείο της Λάρισας. Εκεί ο Νίκος Μπαλάλας-«Μπαντέκος», γνωρίζοντας ότι θα τον εκτελέσουν, αντιμετώπισε τις κατηγορίες με επιχειρήματα, είπε ότι κάποιους από τους μάρτυρες κατηγορίας τους περιφρονεί γιατί ήταν προδότες-δωσίλογοι της Κατοχής και υπερασπίστηκε τον αγώνα του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και την πολιτική του ΚΚΕ.
Το ίδιο και η Ευτυχία υπερασπίστηκε τον αγώνα του ΔΣΕ, όπως και οι άλλοι κατηγορούμενοι που ήταν μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και ανάμεσά τους κάποιοι και κάποιες που ήταν αξιωματικοί.
Λίγο πριν απαγγελθούν οι ποινές κι ενώ είχε απαγορευτεί στους συγγενείς των κατηγορούμενων να τους πλησιάσουν, να τους μιλήσουν ίσως για τελευταία φορά, ο πρόεδρος του Στρατοδικείου πρότεινε στην Ευτυχία ν’ αποκηρύξει τον άντρα της, τον Νίκο, ώστε να «γλιτώσει», δεδομένου ότι βρέθηκε να είναι έγκυος τριών μηνών.
Η Ευτυχία απάντησε στο μικρό αυτό άνθρωπο:
-… Με τον άντρα μου μαζί στη ζωή, μαζί στον αγώνα για την προκοπή του λαού, μαζί και στο θάνατο. Με αυτό που μου προτείνετε δεν ενδιαφέρεστε για τη ζωή μου, αλλά θέλετε να χτυπήσετε τον «Μπαντέκο». Δε θα σας κάνω το χατίρι. Γνωρίζετε ότι τίποτε απ’ όσα με κατηγορείτε δεν έχω κάνει και ότι οι μάρτυρες κατηγορίας λένε ψέματα. Στο χέρι σας είναι, εσείς θ’ αποφασίσετε και όχι εγώ, γιατί αν ζήσω με τον τρόπο που προτείνετε, τι θα λέω στο παιδί μου για τον πατέρα του όταν μεγαλώσει;
Ο «Μπαντέκος» καταδικάστηκε 17 φορές σε θάνατο, ενώ ο ταγματάρχης Γιώργος Παπαδημητρίου-«Βύρων», διοικητής τάγματος στην ταξιαρχία του «Μπαντέκου», καταδικάστηκε 31 φορές σε θάνατο.
Τότε ο «Μπαντέκος» άφησε άφωνους τους παράγοντες της δίκης και το ακροατήριο όταν είπε στον «Βύρωνα»:
– Ε, ωρέ Βύρων, ταξίαρχος εγώ, μόνο 17 φορές σε θάνατο, ταγματάρχης εσύ, 31 φορές σε θάνατο, με πέρασες!
Του ταγματάρχη του ΔΣΕ Γιώργου Παπαδημητρίου-«Βύρωνα», ο αδελφός του πατέρα του -τότε ήταν στρατηγός, υπαρχηγός της Χωροφυλακής- ή δε θέλησε ή δεν μπόρεσε να γλιτώσει έστω τον άλλο ανιψιό του, το μικρότερο αδερφό του «Βύρωνα», τον Δημ. Παπαδημητρίου, 18 χρονών, που εκτελέστηκε λίγες μέρες αργότερα.
Ο «Μπαντέκος» και οι άλλοι που εκτελέστηκαν μαζί του δεν εκτελέστηκαν στο Μεζούρλο, το συνήθη τόπο εκτελέσεων στη Λάρισα, αλλά σε μια γωνιά στους Στρατώνες Ιππικού, όπου και κρατούνταν. Είτε γιατί φοβούνταν μην τους ξεφύγει ο «Μπαντέκος» και οι σύντροφοί του, είτε γι’ άλλους λόγους, δεν τους κρατούσαν στη φυλακή της Λάρισας, την «Μπαρουταποθήκη», ούτε στο στρατώνα, το γνωστό ως «Όρχο Αυτοκινήτων», όπου κρατούνταν αιχμάλωτοι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, αλλά στους Στρατώνες Ιππικού, όπου ήταν και η έδρα της Στρατιάς.
Δεν αποκλείεται και η περίπτωση που κάποιος ανώτερος ή ανώτατος αξιωματικός του Στρατού να είχε ιδιαίτερη εκτίμηση στον αντίπαλό του, τον «Μπαντέκο», και να θέλησε να τον προφυλάξει αυτόν και τους συντρόφους του από τη μανία συγκεκριμένων «κτηνανθρώπων» της Ασφάλειας Λάρισας της εποχής εκείνης.
Πράγματι υπήρξαν -λίγες είναι, αλήθεια- περιπτώσεις επίδειξης σεβασμού στον αντίπαλο. Για παράδειγμα, όταν αναγνωρίστηκε το πτώμα του θρυλικού «Διαμαντή» ανάμεσα στους νεκρούς μαχητές και μαχήτριες που έπεσαν μαζί του, πήγαν στο σημείο εκείνο ανώτατοι αξιωματικοί του Στρατού για να δουν αυτόν το φοβερό και τρομερό αντάρτη, έστω και νεκρό.
Κάποιος πρότεινε να του κόψουν το κεφάλι, να το περιφέρουν στα χωριά της περιοχής ώστε να πειστεί ο κόσμος ότι ο «Διαμαντής» σκοτώθηκε, ότι αυτήν τη φορά είναι πράγματι νεκρός. Αλλά ο επικεφαλής το απαγόρευσε λέγοντας: «Μας εξευτέλισε ζωντανός, να μη μας εξευτελίσει και πεθαμένος.»
Στις 12 Αυγούστου 1949, λίγες μέρες μετά από την αιχμαλωσία και την καταδίκη τους, εκτελέστηκαν ο Νίκος Μπαλάλας, η γυναίκα του Ευτυχία Σδρόλια κι έντεκα άλλοι σύντροφοί τους. Αυτοί οι δεκατρείς που εκτελέστηκαν εκείνη τη μέρα ήταν οι:

1. Αποστόλου Απόστολος, 20 ετών.
2. Δρόλαπας Θεόδωρος, 35 ετών.
3. Καραμπότσης Ευάγγελος, 23 ετών.
4. Κουβάτης Ιωάννης, 28 ετών.
5. Μπαγιάννης Πέτρος, 23 ετών.
6. Μπαλάλας Νικόλαος – «Μπαντέκος», 33 ετών.
7. Μπετσέλου Καλλιόπη, 22 ετών.
8. Παπαδημητρίου Γεώργιος – «Βύρων», 27 ετών.
9. Πέτος Χρίστος, 17 ετών.
10. Πουρνάρας Χαράλαμπος, 24 ετών.
11. Πρεμογιάννης Βασίλειος, 27 ετών.
12. Σδρόλια Ευτυχία, 23 ετών.
13. Τσουγγρής Γεώργιος, 23 ετών.

Εκτελέστηκαν σε δύο ομάδες. Με την πρώτη εκτελέστηκε και ο «Βύρων». Όταν ο «Μπαντέκος» σήκωσε το άψυχο και καταματωμένο σώμα του «Βύρωνα», επανέλαβε αυτό που είχε πει στο Στρατοδικείο: «Ε, ωρέ Βύρων, ταγματάρχης εσύ, 31 φορές, ταξίαρχος εγώ, μόνο 17.»
Η παροιμιώδης ψυχραιμία του δεν τον εγκατέλειψε ούτε την τελευταία στιγμή, γιατί όταν δόθηκε το παράγγελμα «πυρ!» στο εκτελεστικό απόσπασμα, υπήρξαν κάποια δευτερόλεπτα δισταγμού από την πλευρά των μελών του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Είχαν μπροστά τους ένα «θρύλο» της εποχής. Τότε ο «Μπαντέκος» είπε:« Βαράτε βρε, μη φοβάστε.» Η Ευτυχία και ο Νίκος έπεσαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ζητωκραυγάζοντας μαζί με τους άλλους για το ΔΣΕ, το Κόμμα, τον ελληνικό λαό.
Ο «Μπαντέκος» πέρασε στην Ιστορία κοντά σ’ όλους εκείνους που έπεσαν για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την προκοπή του λαού. Θα έρθει μέρα που το άγαλμά του θα υπάρχει στην είσοδο του χωριού του, όπως και της Ευτυχίας, για το ηθικό δίδαγμα που άφησε κληρονομιά στους αιώνες με τη στάση της μπροστά στους δικαστές της.
Από το βιβλίο του Τριαντάφυλλου Αθ. Γεροζήση “Πρόσωπα, μνήμες, γεγονότα” α’ τόμος (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2017)

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Μπροστά οι δικές μας ανάγκες, όχι τα κέρδη των λίγων

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Μην τους αφήνεις να σε κοροϊδεύουν! Η προπαγάνδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, ότι επιστρέψαμε στην «κανονικότητα» της «μεταμνημονιακής» εποχής και ότι κάτι θα έχουμε κι εμείς, ως εργαζόμενοι, να κερδίσουμε είναι μία απάτη. Αποκαλύπτεται πλήρως από την ίδια την πραγματικότητα που ζούμε, καθώς όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, όλων των κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) είναι εδώ και ενισχύονται!

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει η «ανάπτυξή» τους… Την ζούμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς μας. Ειδικά την φετινή τουριστική περίοδο η εκμετάλλευση και η εντατικοποίηση χτύπησαν κόκκινο. Της πείνας μισθοί, ατέλειωτες οι ώρες εργασίας, απληρωσιά, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, δουλειά και επίσημα μέχρι στις δώδεκα το βράδυ με την έγκριση της Περιφερειακής Αρχής ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, με εργαζόμενους πολυμηχανήματα, που εργάζονται σε αντικείμενα που δεν γνωρίζουν και είναι άσχετα με την ειδικότητα της σύμβασής  τους, με προαναγγελθέντα «εργατικά ατυχήματα»-εργοδοτικά εγκλήματα (όπως εκείνο στο σούπερ μάρκετ Δήμητρα της Αχαράβης ή στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας την περασμένη χρονιά) και τις δεκάδες λιποθυμίες λόγω των άθλιων συνθηκών δουλειάς, με απολύσεις εργαζομένων γυναικών επειδή τόλμησαν να μείνουν έγκυες και άλλων γιατί αρρώστησαν από σοβαρές ασθένειες. Με την εργοδοσία, όπως εκείνη του καζίνο Κέρκυρας να θεωρεί «παράλογο» και «ανήθικο» την διεκδίκηση από τους εργαζόμενους δεδουλευμένων μηνών, οι οποίοι δε μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις βασικές ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους, με τις τράπεζες να απειλούν ότι θα κατασχέσουν τα σπίτια τους, την ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα, τον Δήμο (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ) να κόβει το νερό. Με το αίσχος του υποκατώτατου μισθού σε νέους συναδέλφους, με την μαθητεία και τις ελαστικές μορφές εργασίας που διευρύνονται… Με το σκουπιδαριό και την τρομοκρατία των ΜΑΤ να απειλούν την ίδια μας την ζωή, ώστε να μπορέσει τελικά η διαχείρισή των σκουπιδιών να περάσει στα χέρι ιδιωτών, για να κάνουν χρυσές μπίζνες. Με την ένταση της καταστολής και τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία και άλλων συνδικαλιστικών ελευθεριών, με την οριστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με κριτήριο την κερδοφορία των μεγάλων αφεντικών, όπως ορίζει ο μνημονιακός νόμο «Βρούτση-Αχτσιόγλου», που υπερψηφίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), Ένωση Κεντρώων μόλις πριν λίγε μέρες.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Από όλα τα παραπάνω είναι πιο φανερή από ποτέ η ανάγκη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), που θα διασφαλίζουν όχι μόνο τον μισθό αλλά συνολικά το πώς δουλεύουμε, κάτω από ποιες συνθήκες, τα δικαιώματά μας, την ίδια μας την ζωή. Αυτά προσπαθούν να καταργήσουν με τον παραπάνω νόμο «Βρούτση-Αχτσιόγλου», βάζοντας ταφόπλακα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, γιατί αυτό επιτάσσει η αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων αφεντικών. Μας θέλουν τον καθένα μόνο του, μακριά από τον συνάδελφό του, μακριά από το Σωματείο μας, το Π.Α.ΜΕ., τις οργανωμένες συλλογικές διεκδικήσεις, γιατί έτσι μπορούν να μας ξεζουμίζουν πιο εύκολα, να αυγατίζουν τα πλούτη τους πάνω στα αποκαΐδια της δικής μας ζωής. Γνωρίζουν πολύ καλά την δύναμη που έχουμε και γι’ αυτό παίρνουν τα μέτρα τους.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Μην παρακολουθείς ως θεατής την ζωή σου. Γίνε πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Ο γρηγορότερος ή ο πιο αργός θάνατός που σου παρουσιάζουν ως μοναδική σου επιλογή δεν είναι μονόδρομος για εσένα! Δεν είναι καν επιλογή! Μοναδική μας επιλογή είναι να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων. Μοναδική μας επιλογή είναι η οργάνωση, ο αγώνας και η αντεπίθεση! Μοναδική μας επιλογή είναι να πάρουμε την ζωή μας στα δικά μας χέρια!

Για τον λόγο αυτό δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. σε ολόκληρη την χώρα παίρνουν αποφάσεις για ΑΠΕΡΓΙΑ στις 8 Νοέμβρη. Αυτή πρέπει να είναι η δική μας απάντηση στα σχέδια και στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των ανθρώπων τους μέσα στο εργατικό κίνημα, των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Δεν είναι τυχαίο που οι εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ και της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας σφυρίζουν αδιάφορα στο αίτημα των εργαζομένων για απεργία στις 8 Νοέμβρη με αυτό το περιεχόμενο. Δεν είναι τυχαίο που η συμβιβασμένη πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας κάνει πως δεν είδες και δεν άκουσε για την παραπάνω απεργία.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε,

Εσύ είσαι που μπορείς να πιέσεις και να αναγκάσεις τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες να πάρουν αποφάσεις για απεργία, εσύ είσαι που μέσα από τον αγώνα σου μπορείς να διεκδικήσεις όλα όσα σου έχουν κλέψει, όλα όσα σου ανήκουν και δε μπορείς να απολαύσεις εσύ και τα παιδιά σου! Εσύ είσαι που μπορείς να επιβάλεις την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, την απαγόρευση των πλειστηριασμών των περιουσιών μας, την κατάργηση της φοροληστείας. Εσύ είσαι που μπορείς να επιβάλεις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με ανάκτηση των απωλειών, με επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ ως βάση για αυξήσεις, την νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, την σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους με δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες, το 7ωρο, το 5ήμερο, το 35ωρο κ.ά. Όλα αυτά βάζουμε ως στόχο, ως περιεχόμενο της παραπάνω απεργίας.

Κάνε δική σου υπόθεση την επιτυχία της απεργίας, την ικανοποίηση όλων των παραπάνω αιτημάτων! Έλα να συζητήσουμε και να οργανώσουμε τον αγώνα μας.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Στρατολόγηση χαφιέδων κι εκφοβισμό από το FBI καταγγέλλουν Κουβανοί στις ΗΠΑ

Κατιούσα

Αιφνιδιαστικές επισκέψεις κατ’οίκον πραγματοποιεί τις τελευταίες εβδομάδες το FBI σε σπίτια Κουβανών που ζουν στις ΗΠΑ, σκορπίζοντας το φόβο. Όπως δηλώνει στους Times της Νέας Υόρκης ο συνταξιούχος ψυχίατρος Χούλιο Ρουίς, προσπάθησε αρχικά να αγνοήσει τους απρόσκλητους επισκέπτες, αλλά οι δυο άγνωστοι άνδρες επέμεναν να χτυπούν την πόρτα του επί 15 λεπτά. Επρόκειτο για πράκτορες του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, που συστήθηκαν με τα μικρά τους ονόματα και ανέκριναν το Ρουίς για τις επαφές του με Κουβανούς διπλωμάτες.
Αυτή είναι μία μόνο από τις περιπτώσεις που καταγγέλλουν Κουβανοί στον αμερικανικό τύπο το τελευταίο διάστημα, με κοινό στοιχείο πως πρόκειται για άτομα που δήλωσαν δημόσια την εναντίωσή τους στο εμπάργκο και τη στήριξή τους στην εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας. Ορισμένοι φοβούνται πως στοχοποιούνται στα πλαίσια της νέας αυστηροποίησης στα ταξίδια και τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση Τραμπ.
Από την πλευρά του, το FBI προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας πως οι εν λόγω επισκέψεις εντάσσονται στην καταπολέμηση “πιθανών εγκληματικών ενεργειών και βλαβών για την αμερικανική κοινή γνώμη”. Σχολιάζοντας την ανακοίνωση του FBI, η Έλενα Φρέβρ, πρόεδρος του ανεξάρτητου αμερικανικού ιδρύματος “For Norm”, που επιδιώκει την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, αμφισβητεί τη συγκεκριμένη αιτιολόγηση: “Δεν είναι παράνομο να απευθύνεται κανείς στην πρεσβεία της χώρας όπου γεννήθηκε”, χαρακτηρίζοντας τουλάχιστον “περίεργο” πως η υπηρεσία ερευνά τέτοιες διασυνδέσεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Χαρακτηριστικά είναι και όσα αναφέρει ένας από τους καταγγέλλοντες, που ανακρίθηκε επί 4 ώρες από πράκτορες, αποκομίζοντας την εντύπωση πως στόχος ήταν να τον στρατολογήσουν ως συνεργάτη. Ο άνδρας τότε διέκοψε τη συζήτηση λέγοντας “Δεν είμαι προδότης”.
Από την πλευρά του ο Χάουαρντ Σίμον, διευθυντής της οργάνωσης American Civil Liberties Union, σημειώνει πως είναι πολύ λεπτό το σκοινί στο οποίο βαδίζει το FBI μεταξύ της έρευνας τυχόν εγκληματικών ενεργειών και της παρακολούθησης πολιτικών δραστηριοτήτων, προσθέτοντας πως στις ΗΠΑ δεν είναι παράνομο να επιδιώκει κανείς εξομάλυνση των σχέσεων και διάλογο με την Κούβα. Όπως επισημαίνουν Αμερικανοί καθηγητές πανεπιστημίου ειδικευμένοι στα ζητήματα της Κούβας, η εν λόγω πρακτική μας επιστρέφει στα χρόνια του Ψυχρού πολέμου, όταν οποιοσδήποτε που επέστρεφε από την Κούβα, αναζητούνταν κι ανακρινόταν από το FBI.
Άλλοι παρατηρητές συνδέουν τα περιστατικά εκφοβισμού με το σε εξέλιξη σχέδιο συνταγματικής αναθεώρησης στη χώρα, καθώς όπως ανακοίνωσαν τη Δευτέρα οι κουβανικές αρχές στη χώρα έχουν φτάσει και πάνω από 2000 σχόλια και προτάσεις από Κουβανούς του εξωτερικού, σε 104 χώρες, με τις περισσότερες να προέρχονται από τις ΗΠΑ. Ο Πέρσι Αλβαράδο, δημοσιογράφος από τη Γουατεμάλα που κατοικεί στην Κούβα, υποψιάζεται με βάσει όσα αναφέρει στο μπλογκ του, πως οι ενέργειες σχετίζονται με το λόμπι ακροδεξιών Κουβανών αντικαθεστωτικών, που φοβούνται πως θα χάσουν το πολιτικό τους έρεισμα στις εκλογές του Κογκρέσου τον ερχόμενο Νοέμβριο. Τυχόν σημαντική αλλαγή συσχετισμών θα μπορούσε να σημάνει αναστολή ή περιορισμό των αντικουβανικών πολιτικών του Τραμπ. Με την εκτίμηση αυτή φαίνεται να συμφωνεί και ο Κουβανός δημοσιογράφος Αντρές Γκόμες που ζει στο Μαΐάμι, σημειώνοντας στην εκπομπή του στο Radio Miami Tv πως η ακροδεξιά μαφία της πόλης έχει συμφέρον από το στενό “εναγκαλισμό” πρακτόρων και χαφιέδων με όσους Κουβανούς των ΗΠΑ μάχονται για μια βελτίωση της σχέσης των δύο χωρών.

Με πληροφορίες από: jungewelt.de

ΔΣΕ: Τα Λαϊκά Δικαστήρια στην Πελοπόννησο

Την περίοδο διεξαγωγής του αγώνα του ΔΣΕ, από το 1946 έως και το 1949, δημιουργήθηκαν στην Πελοπόννησο και σε όλη την Ελλάδα ελεύθερες περιοχές, μέσα στις οποίες οι φτωχές λαϊκές μάζες βοηθούσανε με κάθε τρόπο στην πάλη για την λαϊκή νίκη, στην συλλογή πληροφοριών, την προστασία των μαχητών. Οι νέοι λαογέννητοι θεσμοί οργάνωσης της ζωής (Λαϊκά Συμβούλια, Λαϊκή Πολιτοφυλακή, Λαϊκά Δικαστήρια κ.α.) εξέφραζαν την ανάγκη και το επίκαιρο, από τότε, της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Έπαιρναν μέτρα για κάθε λαϊκό πρόβλημα από την τροφή, την στέγαση, προστασία των αμάχων από τους βομβαρδισμούς μέχρι την μόρφωση των παιδιών με την ίδρυση σχολείων.

Το 1948 στην Πελοπόννησο, ο ΔΣΕ είχε εδραιώσει την κυριαρχία του περίπου στα 2/3 της περιοχής. Το Ιανουάριο του 1948 φτάνει στην Πελοπόννησο ομάδα στελεχών του ΚΚΕ στρατιωτικά στελέχη και αντιπρόσωποι της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης που είχε συσταθεί. Ανασυγκροτούνται το αρχηγείο του ΔΣΕ και το Γραφείο Περιοχής του ΚΚΕ αλλά οργανώνεται και η κυβερνητική δουλειά για την Περιφέρεια και για όλους του Νομούς-επαρχίες. Στις αρμοδιότητες τους υπάγονται: η Τοπική Διοίκηση, οι επιτροπές διαφώτισης, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή, η Λαϊκή Δικαιοσύνη, η υπηρεσία πληροφοριών και τηλεφωνικών επικοινωνιών, η επιμελητεία του αντάρτη και η λαϊκή Παιδεία. Ειδικότερα για τη Λαϊκή Δικαιοσύνη, στην έδρα κάθε Αρχηγείου Περιοχής ή Μεραρχίας λειτουργούσε από ένα Στρατοδικείο με τρία μέλη, το Λαϊκό Επίτροπο και το Γραμματέα.

Τα Λαϊκά Δικαστήρια διακρίνονταν σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια:
α) Σε κάθε πόλη ή χωριό σχηματιζόταν τριμελές πρωτοβάθμιο λαϊκό δικαστήριο, το οποίο για να θεωρείται νόμιμο έπρεπε να συμπληρώνεται από το λαϊκό επίτροπο χωρίς δικαίωμα ψήφου και το γραμματέα, μέσα απ’ τη Λαϊκή Συνέλευση. Τα μέλη του δικαστηρίου, τακτικά και αναπληρωματικά, ο λαϊκός επίτροπος και ο αναπληρωτής του, έπρεπε να εκλέγονται κάθε χρόνο με καθολική και μυστική ψηφοφορία στην οποία μπορούσαν να πάρουν μέρος και να εκλεγούν άντρες και γυναίκες από 18 χρονών και πάνω. Το 1/3 των εκλογέων μπορούσε να ζητήσει την ανάκληση ενός ή πολλών μελών του Λαϊκού Δικαστηρίου η οποία γινόταν με ψηφοφορία όπως και οι εκλογές. Με το άρθρο 6 σημειωνόταν ότι: «Το αξίωμα του μέλους του λαϊκού δικαστηρίου και του λαϊκού επιτρόπου είναι τιμητικό, υποχρεωτικό και άμισθο» ενώ παρακάτω γινόταν αναφορά στις υποθέσεις που είχε στην αρμοδιότητα του το λαϊκό δικαστήριο (ιδιωτικές διαφορές με επείγοντα χαρακτήρα ανάμεσα σε κείνους που κατοικούσαν ή διέμεναν στην περιφέρειά του καθώς και όλα τα αδικήματα που έγιναν μέσα στην περιφέρειά του και που δεν υπάγονταν στα στρατοδικεία).

β) Το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, που ήταν και Αναθεωρητικό, δίκαζε υποθέσεις κατ’ έφεσιν του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου στα διάφορα χωριά και είχε το δικαίωμα να αυξάνει, να μειώνει ή και να αφήνει την ίδια ποινή. Ήταν πενταμελές και εκλέγονταν από τη γενική συνέλευση των μελών, τακτικών και αναπληρωματικών, όλων των λαϊκών δικαστηρίων της περιφέρειας. Μπορούσαν να εκλεγούν και πρόσωπα που δεν μετείχαν στη συνέλευση. Οι Λαϊκοί Δικαστές που εκλέγονταν μέλη του Αναθεωρητικού, έπαυαν να είναι μέλη Λαϊκού Δικαστηρίου. Από τη συνέλευση των λαϊκών δικαστών εκλεγόταν και ο λαϊκός επίτροπος του Αναθεωρητικού δικαστηρίου και ο αναπληρωτής.
Επικεφαλής του Δικαστικού της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ ήταν ο Νίκος Γκότσης, αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, που εκτελέστηκε στην Τρίπολη στις 23-5-1949.

Στην έκθεση του κυβερνητικού αντιπροσώπου της ΠΔΚ στην Πελοπόννησο, σημειώνεται ότι μέχρι το δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη του 1948 σε 323 χωριά στα οποία έγιναν εκλογές για την ανάδειξη λαϊκών συμβουλίων, εξελέγησαν και οι λαϊκοί δικαστές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν γίνει έξι συνελεύσεις λαϊκών δικαστών, στις οποίες συμμετείχαν 600 άτομα και είχαν εκλεγεί έξι αναθεωρητικά δικαστήρια.

Πικετοφορία σε χωριό της Πελοποννήσου σχετικά με την ίδρυση της Λαικής Πολιτοφυλακής και των δικαστηρίων το 1943

Επί του έργου των Λαϊκών Δικαστηρίων πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί. Χαρακτηριστικό όμως είναι μονάχα ένα στατιστικό δείγμα. Επειδή επίσημα στοιχεία από όλα τα Λαϊκά Δικαστήρια σαφέστατα δεν υπάρχουν, φέρουμε ως παράδειγμα τα στοιχεία που διαθέτουμε από την Δικαστική Επιτροπή Μεσσηνίας ( στοιχεία που συνέλεξε ο δικηγόρος Νίκος Γκότσης του 9ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Μεσσηνίας).



Έτος 1943

• Διενεργηθείσες δίκες: 282
• Αστικού περιεχομένου: 132
• Ποινικού περιεχομένου: 47
• Οικογενειακού περιεχομένου: 54
• Δίκες Προδοτών-Συνεργατών: 31
• Στρατοδικεία: 18

Οι αριθμοί είναι, όπως κανείς μπορεί να δει, ιδιαίτερα μεγάλοι, δείγμα της ευρύτατης αποδοχής του θεσμού από τον κόσμο. Σημαντικό είναι να τονιστεί και το ότι ιδιαίτερα μεγάλος είναι ο αριθμός των δικών που αφορούν στο οικογενειακό, αστικό και ποινικό δίκαιο. Αυτό αποτελεί γεγονός του ότι ο λαός στρέφονταν στα Λαϊκά Δικαστήρια για όλες τις υποθέσεις του και όχι μόνο για ότι αφορά τους προδότες και τους μαυραγορίτες.

Η ΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ

Για να περιφρουρηθεί και να εξασφαλιστεί η τάξη στις ελεύθερες περιοχές αλλά και να ενισχυθεί το έργο του Δημοκρατικού Στρατού, το Γενικό του Αρχηγείο του ΔΣΕ προχώρησε στην Ίδρυση του σώματος της Λαϊκής Πολιτοφυλακής που ορίστηκε ως ένοπλο σώμα με στρατιωτική ιεραρχία και υπαγόταν στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Σκοπός της ήταν η φρούρηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των πολιτών, σύμφωνα με τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και τις καταστατικές διατάξεις του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ. Επίσης αναλάμβανε να βοηθάει τα Λαϊκά Συμβούλια στην αντιμετώπιση των βιοτικών και των άλλων αναγκών του λαού και γενικά να ενεργεί για την τήρηση των νόμων και των αποφάσεων του Γενικού Αρχηγείου αλλά και των αποφάσεων των οργάνων της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή των Λαϊκών Συμβουλίων και Δικαστηρίων. Έπρεπε να καταδιώκει κάθε φασιστική ενέργεια και δράση, κάθε προσπάθεια που αποσκοπούσε στη διαίρεση του ελληνικού λαού.

Εκτελούσε τα εντάλματα συλλήψεως, κατασχέσεως και δημεύσεως περιουσιών που εξέδιδαν τα Αρχηγεία, προέβαινε σε ανακρίσεις για θέματα της αρμοδιότητάς της. Αναλάμβανε πολλές φορές την ευθύνη της επιστράτευσης, της ενημέρωσης για τη λειτουργία της Λαϊκής Παιδείας, της συγκέντρωσης και τη διαβίβασης πληροφοριών, κ.α. Η κατάταξη στην Πολιτοφυλακή ήταν εθελοντική, μονοετής και μπορούσε να ανανεωθεί μόνο αν θεωρούνταν ευδόκιμη.

Κάτοικοι της Αγιάσου διαμαρτύρονται για την προσπάθεια κατάργησης των Λαϊκών Δικαστηρίων από το αστικό κράτος του 1944

Η Λαϊκή Πολιτοφυλακή Πελοποννήσου ιδρύθηκε το Μάη του 1948 και ο αριθμός των πολιτοφυλάκων κάθε τμήματος ξεκινούσε από 5-6 άτομα, φτάνοντας τους 20-25 ανάλογα με τις ανάγκες κάθε περιοχής. Σε κάθε νομό υπήρχε Διοίκηση Πολιτοφυλακής και σε κάθε επαρχία Υποδιοίκηση ενώ κάθε Τμήμα είχε υπό την ευθύνη του 3-5 χωριά. Διοικητής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Πελοποννήσου ήταν ο Ηλίας Κιαπές (Μπαρμπαλιάς) αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, από το Ραψομάτι Μεγαλόπολης, αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, που έπεσε ηρωικά το 1948 στις Κολλίνες Αρκαδίας.

Όλα αυτά γίνονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα, την ίδια στιγμή που οι αγωνιστές που πάλεψαν κόντρα στους γερμανούς κατακτητές και στους νέους δυνάστες του λαού μας δικάζονταν στα έκτακτα στρατοδικεία της αστικής κυβέρνησης και εκτελούνταν....

Ο ΔΣΕ είχε στην σημαία του τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.

Ο ΔΣΕ είναι απόδειξη ότι αδυναμίες σε βασικές θέσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, άρα και του ΚΚΕ, την κρίσιμη περίοδο του ΄40 δεν οφειλόντουσαν σε διάθεση συμβιβασμού.

Ο ΔΣΕ εξέφραζε την ανώτερη μορφή πάλης για το ζήτημα της εξουσίας, γι’ αυτό και είναι «καρφί» στο μάτι της πλουτοκρατίας της χώρας μας και των υπερασπιστών της. Έχουν κάθε συμφέρον να τον πολεμούν και να πετούν λάσπη, γιατί θέλουν να κρύψουν ότι και τότε και τώρα μια χούφτα εκμεταλλευτές έκαναν κουμάντο σε έναν ολόκληρο λαό.

Να κρύψουν ο λαός έχει δύναμη να αποφασίζει για την τύχη του και να μην περιμένει «σωτήρες»…

(Οι εικόνες από το αρχειακό υλικό του ΚΚΕ) 

Εύφλεκτο υλικό στα Βαλκάνια

Copyright 2018 The Associated

Από τη συνάντηση Στόλτενμπεργκ - Βούτσιτς

Μια σειρά δηλώσεις Ευρωπαίων και ΑμερικανοΝΑΤΟικών αξιωματούχων, στο φόντο των τελευταίων εξελίξεων στη Βαλκανική, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η κατάσταση στην περιοχή μυρίζει μπαρούτι, εξαιτίας των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία, και ότι η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει μεγάλη ευθύνη, μπλέκοντας το λαό βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς. Μιλώντας στο αυστριακό κοινοβούλιο την Παρασκευή, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ προειδοποίησε για τον κίνδυνο πολέμου στα Βαλκάνια, αν δεν προχωρήσει η ένταξη των χωρών της περιοχής στην ΕΕ. Οπως είπε, «αν κλέψουμε από τα Βαλκάνια την προοπτική της ένταξης (...) αν δοθεί η εντύπωση ότι δεν σοβαρολογούμε, θα βιώσουμε στο τέλος αυτό που ήδη βιώσαμε τη δεκαετία του 1990 (...) Το έδαφος είναι ακόμη εύφορο για συγκρούσεις στην περιοχή». Βέβαια, ο πρόεδρος της Κομισιόν παρουσιάζει την πραγματικότητα «με το κεφάλι κάτω», λέγοντας ότι η ειρήνη στη Βαλκανική περνάει μέσα από την «ευρωατλαντική της ολοκλήρωση», αφού αυτός ο επιθετικός σχεδιασμός των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ απέναντι σε ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Ρωσία, είναι που οξύνει τις αντιθέσεις και πυροδοτεί επικίνδυνες εντάσεις.

***

Θυμίζουμε ότι ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, είχε πει το 2015 για τα Βαλκάνια ότι «βρίσκονται στη ζώνη πυρός, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία». Σε κάθε περίπτωση, οι δηλώσεις Γιούνκερ φανερώνουν την ανησυχία τους για τις εξελίξεις, καθώς επιβεβαιώνεται ότι το ευρωατλαντικό σχέδιο για τα Βαλκάνια δεν είναι «περίπατος». Αυτό δείχνει για παράδειγμα το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ, με τη χαμηλή συμμετοχή, που δίνει «πάτημα» στη Ρωσία να αμφισβητεί την ευρωατλαντική πορεία της γείτονος και να απειλεί με βέτο σε ενδεχόμενη κύρωση της συμφωνίας από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το επιβεβαιώνει ακόμα η εκλογή του φιλορώσου υποψήφιου Μίλοραντ Ντόντικ στις εκλογές που έγιναν την Κυριακή στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στον σερβικό θύλακα, θέτοντας εν αμφιβόλω την ευρωΝΑΤΟική προοπτική της χώρας. Αλλά και το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στην όχι μακρινή Λετονία, όπου επίσης επικράτησε το φιλορωσικό κόμμα, δείχνει ότι η Ρωσία διατηρεί ισχυρά ερείσματα στην ευρύτερη περιοχή έναντι του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού και προμηνύει επικίνδυνη ένταση των ανταγωνισμών.

***

Αυτό επιβεβαιώνει όμως και η επίσκεψη του γγ του ΝΑΤΟ στη Σερβία, λίγες μόλις μέρες μετά από τη συνάντηση του Σέρβου Προέδρου Βούτσιτς με τον Πούτιν στη Μόσχα, όπου επαληθεύτηκε το υψηλό επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Σχολιάζοντας τη δήλωση Γιούνκερ, ο Βούτσιτς είπε ότι «μπορεί να ήταν υπερβολικός στην έκφρασή του (σ.σ. ο πρόεδρος της Κομισιόν), αλλά και πάλι δεν θα το απέκλεια», την ώρα που ο Γ. Στόλτενμπεργκ προσπαθούσε απελπισμένα να εξωραΐσει το ΝΑΤΟ στα μάτια του σερβικού λαού, λέγοντας ότι οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί το 1999, που διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, ήταν «για να προστατευτούν οι πολίτες στην ευρύτερη περιοχή», συλλυπούμενος τα θύματα των «παράπλευρων απωλειών»! Ο ίδιος δεν παρέλειψε να στείλει μήνυμα στη Σερβία και μέσω Σκοπίων, λέγοντας ότι η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι μονόδρομος και ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική οδός, δεν υπάρχει σχέδιο Β». Σημειωτέον, ο Στόλτενμπεργκ βρέθηκε στη Σερβία με αφορμή μια πολυεθνική ΝΑΤΟική άσκηση «Πολιτικής Προστασίας» (αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών) που γίνεται στη χώρα, άσκηση η οποία ήταν η μεγαλύτερη αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια.

***

Οι τοποθετήσεις αυτές, όπως και το εξελισσόμενο παζάρι ανάμεσα στη Σερβία και το Κοσσυφοπέδιο, τα σχέδια για αλλαγές συνόρων, τα περί «Μεγάλης Αλβανίας», η πόλωση στο Μαυροβούνιο και στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, επιβεβαιώνουν ότι στην περιοχή μαζεύεται ξανά πολύ εύφλεκτο υλικό, που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να πάρει φωτιά. Αλλωστε, τόσο οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ και η διάταξη στρατιωτικών δυνάμεων που προωθεί στην περιοχή, όσο και οι στρατιωτικές ασκήσεις της Ρωσίας στα δυτικά της σύνορα, προδίδουν πολεμική προπαρασκευή, με την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο των ισχυρών ανταγωνισμών, εξαιτίας του πρωταγωνιστικού ρόλου που αναλαμβάνει για την εμπέδωση του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού. Γι' αυτό απαιτούνται από το λαό μας επαγρύπνηση και ετοιμότητα, σταθερό ταξικό κριτήριο και ένταση της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και για απεμπλοκή της χώρας απ' αυτά, ενάντια στα κελεύσματα για συναίνεση τα οποία απευθύνουν η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα μπροστά στην ένταση των ανταγωνισμών και του κινδύνου αυτοί να εξελιχθούν σε μια πιο γενικευμένη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση.

«Μάχες» για το κεφάλαιο

«Μάχη για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας της εργασίας» και «για την ενίσχυση των ασθενέστερων». «Μάχη για προσέλκυση επενδύσεων», για νέο «παραγωγικό πρότυπο», για τη «δίκαιη ανάπτυξη»... «Μάχη» και για την «εδραίωση της χώρας ως πυλώνα σταθερότητας στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου»...
Αυτό είναι το ...«πακέτο μαχών» που δίνει η κυβέρνηση, προπαγανδίζοντας τις επιτυχίες της. Για το λαό, όμως, αυτές οι «μάχες» συνθέτουν το τρίπτυχο της κοροϊδίας: Κάλπικες προσδοκίες για δήθεν οφέλη από την καπιταλιστική ανάκαμψη, εφησυχασμός γύρω από την εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και «τα κεφάλια μέσα» για να μην επιστρέψει ο εφιάλτης της κρίσης...
Την ίδια ώρα, βέβαια, οι εργαζόμενοι καλούνται «να πληρώσουν τη νύφη» σε όλα τα παραπάνω μέτωπα. Ετσι, η «ανάκτηση της αξιοπρέπειας της εργασίας», που διαφημίζει η κυβέρνηση, για τους εργαζόμενους σημαίνει διαιώνιση του αντεργατικού μνημονιακού νομοθετικού πλαισίου.
Είναι, για παράδειγμα, η εφαρμογή του μνημονιακού νόμου «Βρούτση - Αχτσιόγλου» για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση και σύμφωνα με την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρηματικών ομίλων, με καταργημένες τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η «ενίσχυση των ασθενέστερων» είναι το διαρκές ανακάτεμα της φτώχειας, είναι οι φτωχότεροι να κάνουν κάθε τόσο ένα «διάλειμμα» από την εξαθλίωση, με την κυβέρνηση να ρίχνει τα βάρη στους λιγότερο φτωχούς.
Την ίδια στιγμή, το κεφάλαιο απολαμβάνει απανωτές ενισχύσεις για τη διευκόλυνση της δράσης του: Φοροαπαλλαγές, μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών, φτηνό χρήμα, τζάμπα Ενέργεια κ.ο.κ.
Η «μάχη για την προσέλκυση επενδύσεων», που δίνει η κυβέρνηση, εκτός από τους κερδισμένους, δηλαδή τους «επενδυτές» καπιταλιστές, έχει και χαμένους, δηλαδή την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Γιατί η «προσέλκυση επενδύσεων» γίνεται στο έδαφος της εργασιακής ζούγκλας που έχει διαμορφωθεί, με την κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι δεν πρόκειται να αμφισβητηθούν οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις».
Γίνεται στη βάση της παραπέρα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, με απελευθέρωση τομέων της οικονομίας και νόμους που διευκολύνουν τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές, οδηγώντας σε νέες απώλειες δικαιωμάτων και θέσεων εργασίας.
Το «νέο παραγωγικό πρότυπο» και ο μύθος της «δίκαιης ανάπτυξης» χτίζονται ακριβώς στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων, στους χώρους δουλειάς με τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» κάθε βδομάδα, με τις απεργίες να κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές πριν ακόμα κηρυχθούν, με τη νομοθετική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος.
«Προσέλκυση επενδύσεων» σημαίνει φόρτωμα νέων βαρών στην εργατική - λαϊκή οικογένεια, για να μην αμφισβητείται η «αντοχή των τραπεζών», κι αυτό μαζί με τον πολλαπλασιασμό των πλειστηριασμών, την ένταση των εκβιασμών, ώστε οι τραπεζικοί όμιλοι να ξεφορτωθούν τα «κόκκινα» δάνεια.
Αυτό το «νέο παραγωγικό πρότυπο», που περιλαμβάνει και τη μετατροπή της χώρας σε «διαμετακομιστικό κόμβο», ως στρατηγικό στόχο και επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, προκειμένου να προσελκύσει η χώρα μεγάλες επενδύσεις, καθοδηγεί κάθε βήμα της κυβέρνησης και προϋποθέτει τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι.
Η «Ελλάδα - πυλώνας σταθερότητας», που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη δέσμευση στον ευρωΝΑΤΟικό σχεδιασμό για τα Βαλκάνια, τη Ν/Α Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Ανατ. Μεσόγειο, μεγαλύτερη εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται, αναβάθμιση της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, με βάσεις από τον Εβρο έως την Κρήτη.
Η κυβέρνηση, επομένως, όντως δίνει «μάχες» για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μάχες που έχουν μόνιμα χαμένους τους εργαζόμενους. Γι' αυτό, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να δείξουν κανέναν εφησυχασμό, καμιά ανοχή, αλλά να δώσουν με αποφασιστικότητα τη δική τους μεγάλη μάχη.
Να δυναμώσουν την πάλη για ανάκτηση των απωλειών και να περάσουν στην αντεπίθεση, βάζοντας μπροστά τις δικές τους ανάγκες, κόντρα σε κυβέρνηση, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η οργάνωση της απεργίας στις 8 Νοέμβρη μπορεί να αποτελέσει μεγάλη συμβολή.