«Ξέχασε»

Με αφορμή τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για τις ροές απασχόλησης του φετινού Ιούλη, η υπουργός Εργασίας προσπάθησε ξανά να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, κάνοντας δηλώσεις για «υψηλές επιδόσεις» και ότι η κυβέρνηση συνεχίζει «την προσπάθεια για τη μείωση της ανεργίας». Το σωστό, βέβαια, θα ήταν να πει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την προσπάθεια για να προσφέρει στο κεφάλαιο όλο και πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, με λιγότερα δικαιώματα. Και θα ήταν το σωστό, επειδή η υπουργός «ξέχασε» να αναφέρει ότι αυτές οι νέες θέσεις είναι στην πλειοψηφία τους ευέλικτες και προσωρινές μορφές απασχόλησης. Οτι δηλαδή μια θέση πλήρους απασχόλησης έχει μοιραστεί σε δύο και τρεις ανέργους. Οτι ακόμα και οι θέσεις πλήρους απασχόλησης είναι κατά κύριο λόγο προσωρινές. Οτι τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά που δεν φτάνουν ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργατών. Ξέχασε ακόμα να πει ότι τον Ιούλη του 2017 το θετικό ισοζύγιο των 7.242 νέων (κυρίως προσωρινών) θέσεων εργασίας, οφείλεται αποκλειστικά σε προσλήψεις εργαζομένων ηλικίας 15 - 24 ετών. Δηλαδή στην κατηγορία που παίρνει τον κατώτερο των ...κατωτέρων μισθών, 429,19 ευρώ το μήνα καθαρά, όταν πρόκειται για πλήρες ωράριο! Και επειδή σχεδόν το 55% είναι με μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, δεν παίρνουν ούτε τα μισά από αυτό το «φιλοδώρημα». Δηλαδή, κανονικοί μισθωτοί σκλάβοι στην εργασιακή γαλέρα του 21ου αιώνα.

Το επιχείρημα... 

 

Η φοροαφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας, που επιβεβαιώνουν τα στοιχεία στον σημερινό «Ριζοσπάστη», δεν προέκυψε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι στον πυρήνα της πολιτικής του αστικού κράτους και όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, προκειμένου και μ' αυτόν τον τρόπο να υπηρετούνται τα συμφέροντα και η κερδοφορία του («δημοσιονομική σταθερότητα», φοροαπαλλαγές και μειώσεις φόρων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, κρατικές επενδύσεις στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάκαμψης κ.ά.). Γι' αυτό άλλωστε είναι μεγάλη η δυσκολία της ΝΔ και μερίδας του Τύπου να ασκήσουν ουσιαστική κριτική στην κυβέρνηση, παρά τους πηχυαίους τίτλους που είδαμε με αφορμή τα στοιχεία για τις κατασχέσεις λογαριασμών εξαιτίας χρεών προς το Δημόσιο. Το «αφήγημα» που προέκυψε τελευταία είναι ότι ο λαός πληρώνει με την υπερφορολόγηση και τις κατασχέσεις τις «καθυστερήσεις» του ΣΥΡΙΖΑ στο κλείσιμο της 2ης «αξιολόγησης», που διεύρυνε τις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους.

... και ο αποδέκτης

 

Το «επιχείρημα» αυτό, όμως, δεν απευθύνεται τόσο στην κυβέρνηση, όσο στο λαό, στον οποίο υποδεικνύουν να γίνει πιο δεκτικός στα μέτρα που τον τσακίζουν, για να μη χρειαστεί μετά να τα πληρώσει με «καπέλο». Κι ένα τέτοιο επιχείρημα δεν απέχει καθόλου από τη λογική με την οποία η κυβέρνηση προσπάθησε πριν από μερικές βδομάδες να δικαιολογήσει τα αντιλαϊκά μέτρα της 2ης «αξιολόγησης», ή από τη σημερινή προπαγάνδα της ότι η 3η «αξιολόγηση» πρέπει να ολοκληρωθεί έγκαιρα, για να μην υπάρχουν «περιπέτειες». Οσο για το λαό, ακόμα και όταν ο ίδιος αδυνατεί να βάλει το χέρι στην τσέπη για τα χρέη του, το κράτος βρίσκει τρόπο να του τα πάρει, με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Βολικός καβγάς

 

Νέες λεπτομέρειες, που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, συνεχίζουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συντηρώντας τον (αποπροσανατολιστικό για το λαό, άρα βολικό για τους ίδιους) καβγά ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ. Βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει την πολιτική της και να αποσπά τα εύσημα της πλουτοκρατίας και των Αμερικανο-ευρωπαίων «συμμάχων», η ΝΔ αισθάνεται ότι «της παίρνει την μπουκιά από το στόμα» και επιμένει να θυμίζει το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσει την εικόνα ότι η ίδια είναι το μόνο «πούρο» ευρωπαϊκό κόμμα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα είχε «κρυφή ατζέντα» σε σχέση με την ΕΕ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση αξιοποιούν τις αποκαλύψεις ως επαλήθευση της «διόρθωσης» της πολιτικής τους μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 και των προσαρμογών που έκαναν σε ό,τι αφορά τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία με συνέπεια υπηρετεί η κυβέρνηση και σήμερα. Από την άλλη, ταυτίζοντας τον Βαρουφάκη με την προπαγανδιστική ρητορική της ΝΔ, προσπαθεί να απαξιώσει αμφότερους στο παιχνίδι των εντυπώσεων που παίζουν από κοινού πάνω στις πλάτες του λαού. Επομένως, όλοι ευχαριστημένοι και όλοι βολεμένοι με τη «Βαρουφακειάδα», στο βαθμό μάλιστα που ξεπλένεται και η προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης με όλα τα πρόσφορα αντιλαϊκά μέσα και σχέδια, πράγμα που υπήρξε διαχρονικός στόχος της αστικής τάξης και των κομμάτων της, ανεξάρτητα από συνταγή διαχείρισης.

Ριζοσπάστης

Ανακοίνωση του Κερκυραϊκού Συνδέσμου ιδιωτικών Υπαλλήλων για τον άδικο χαμό συναδέλφου στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας: Μία ακόμα θυσία για την "ανάπτυξή" τους

 

Ένα ακόμα θύμα μετρά η εργατική τάξη, αυτή τη φορά έναν 42χρονο συνάδελφο, εργαζόμενο στην επίγεια εξυπηρέτηση (εταιρεία Swissport) του αεροδρομίου της Κέρκυρας (Fraport), ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή εν ώρα εργασίας τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Αυγούστου. Ο συνάδελφος είναι ένα ακόμα θύμα της εντατικοποίησης και των άθλιων συνθηκών  εργασίας, που επικρατούν και στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Είναι ένα ακόμα θύμα της αύξησης της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, για την εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους για τα μεγάλα αφεντικά. Είναι ένα ακόμα θύμα αυτού που αποκαλούν "ανάπτυξη", μια "ανάπτυξη" που για να έρθει και να μείνει πατάει κυριολεκτικά πάνω στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας!

Καθημερινά ακούμε από όλα τα αστικά ΜΜΕ για το "θαύμα" που συντελείται στη "βαρεία βιομηχανία" της χώρας, τον τουρισμό, για τη μεγάλη αύξηση της τουριστικής κίνησης, για την "ευεργετική" επίδραση που έχει στη συνολική "ανάπτυξη" της χώρας... Καθημερινά ακούμε για τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, που αποφέρει στους μονοπωλιακούς ομίλους... Αυτό όμως που δεν ακούμε είναι για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται όλοι αυτοί οι συνάδελφοι, που καλούνται ολοένα και λιγότεροι να καλύψουν όλο και μεγαλύτερες ανάγκες με τραγικά αποτελέσματα, όπως αυτό του άδικου χαμού του συναδέλφου μας! Αυτό που δεν ακούμε επίσης είναι για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας και τους πετσοκομμένους μισθούς, που σε πολλές περιπτώσεις μέρος τους δίνεται με τη μορφή κουπονιών... Αυτό που δεν ακούμε είναι για τα επαναλαμβανόμενα λιποθυμικά επεισόδια εργαζομένων στην καθαριότητα των αεροσκαφών και άλλων εργαζόμενων...!

Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο! Η πάση θυσία κερδοφορία των μεγάλων αφεντικών είναι επιλογή, ακόμα και όταν η επιλογή αυτή περιλαμβάνει και ανθρωποθυσίες! Αυτό προστάζει η "ανάπτυξή" τους, και είναι συνυπεύθυνοι όλοι όσοι τη στηρίζουν! Αυτό ορίζουν οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα μέτρα όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων! Ας αφήσουν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα αυτοί που είναι συνυπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση...!

Καλούμε τους συναδέλφους να συσπειρωθούν στο Σωματείο μας και από κοινού να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας, για την ίδια μας τη ζωή! Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα μεγάλα αφεντικά απαντάμε με πόλεμο! Παλεύουμε για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν αυτά τα χρόνια, για να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας!

Τέλος, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και στους συναδέλφους του αδικοχαμένου εργαζόμενου.

ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Η παρακολούθηση της ειδησεογραφίας, όπως φτάνει σ’ εμάς για τα διαδραματιζόμενα στη Βενεζουέλα ή στην Παλαιστίνη, τη Συρία ή την  Υεμένη, επιβεβαιώνει πως οι ιδέες και οι αξίες που υποστηρίζουν την καπιταλιστική τάξη έχουν συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι των ιδεών και των αξιών που την αμφισβητούν έστω και κατ’ ελάχιστον ή την αντιμάχονται. Αυτή η ιδεολογική κυριαρχία μπορεί μάλιστα να είναι επιτυχής ακριβώς επειδή επιτυγχάνεται από την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου, του ανοικτού ανταγωνισμού και της πολιτικής πολυφωνίας. Μάλιστα η μαζική αύξηση της εισβολής των ΜΜΕ όσο και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης  στην καθημερινή μας ζωή, που ενθαρρύνουν και ενισχύουν την διάχυση της πληροφορίας και την  ανατροφοδότηση με συμμετοχή σε συζητήσεις και σχολιασμό, σημαίνει πως η εξάρτησή  μας απ’ αυτά τείνει να γίνει ολοκληρωτική, και υπαρκτός ο κίνδυνος για συνεχώς μειούμενη ικανότητά μας διάκρισης αλήθειας από ψέμα
          Κι αν η πληροφορία διαχέεται σήμερα εύκολα και γρήγορα σε όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού που έχουν τη δυνατότητα της ελευθερίας της έκφρασης, εκεί που παλιότερα αποτελούσε προνόμιο μόνο περιορισμένων και κλειστών κύκλων, το πρόβλημα βρίσκεται πια στην ίδια την πληροφορία. Κι αν ο  δυτικός κόσμος  επαίρεται για  την ελευθερία λόγου και έκφρασης που εξασφαλίζει είναι γιατί δεν χρειάζεται  σε χώρες με αναπτυγμένη οικονομία της αγοράς και  αστική δημοκρατία  ο έλεγχος και η χειραγώγηση να γίνονται με διώξεις και απαγορεύσεις, αφού εύκολα εξαγοράζονται εφημερίδες, μισθώνονται συγγραφείς, στο εμπορευματοποιημένο, πλήρως ανταγωνιστικό,  τοπίο της διαχείρισης της πληροφορίας.  Επιπλέον η κυριαρχία των μεγάλων πρακτορείων ειδήσεων που αποτελούν τις μοναδικές πηγές άντλησης της διεθνούς επικαιρότητας και είναι τα πιο πολλά τοποθετημένα σε οικονομικά εύρωστες εθνικές οικονομίες, και η συγκέντρωση των ΜΜΕ σε λίγους κάνει προβληματικό το βαθμό ανεξαρτησίας τους όχι μόνο από την κρατική εξουσία αλλά  και κυρίως από το κεφάλαιο που  κι αυτή υπηρετεί. Εξάλλου δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι βασικός παράγοντας της δημιουργίας των πρακτορείων ειδήσεων ήταν η αποικιοκρατία, να εξασφαλίζεται στις μητροπόλεις της δύσης άμεση ενημέρωση για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στα υπερπόντια εδάφη τους. Εξασφαλιζόταν έτσι η πλήρης και έγκυρη, με την οπτική του δυτικού,  ενημέρωση όχι μόνο της κρατικής εξουσίας αλλά και των επιχειρηματιών που είχαν αναπτύξει οικονομικές και εμπορικές συναλλαγές στις αποικίες.  

Κι επειδή λοιπόν είναι τα πρακτορεία ειδήσεων που στην τελική καθορίζουν την ημερήσια θεματολογία της πληροφόρησης, επιλέγοντας ποιο γεγονός θα πρέπει να γίνει είδηση και να απασχολήσει την κοινή γνώμη, εθνική και διεθνή, ο αξιακός προσανατολισμός τους είναι καθοριστικός. Γιατί μπορεί να υποστηρίζεται μεν από το κυρίαρχο αξιακό σύστημα η ελευθερία του τύπου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι δημοκρατικές διαδικασίες αλλά όλα αυτά μέσα στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς, δηλ. των καπιταλιστικών σχέσεων. Κι αφού όλοι οι οργανισμοί παροχής πληροφοριών πρέπει  να παραμένουν ανταγωνιστικοί και  να αυξάνουν τον όγκο εργασίας τους για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη, ποια εγγύηση υπάρχει πως η  προβολή της επικαιρότητας δεν θα γίνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες των χρηματοδοτών τους, είτε είναι κράτος είτε επιχειρήσεις;  Θα μπορούσαν να διαδίδουν ιδέες, εικόνες και αξίες που δεν είναι συμβατές με τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής που έχει ανάγκη από άνοιγμα νέων αγορών, επέκταση επιχειρήσεων και κατά συνέπεια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης; Κι εξάλλου πώς είναι δυνατό το κάθε πρακτορείο ειδήσεων να απεκδύεται  τις ιδέες και τις σκέψεις μιας  πολιτικής της οποίας κι αυτά είναι μέρος;

         Πάνω από δυο χρόνια η Σαουδική Αραβία και οι συν αυτώ βομβαρδίζουν και καταστρέφουν την Υεμένη που αν έρχεται στο προσκήνιο θα είναι για την επιδημία χολέρας, που μοιάζει να μην τη συνδέουν με τον πόλεμο.

      Σχετικά με την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα, της οποίας, στα καθ’ ημάς, η πολιτική κατάσταση υπήρξε σανίδα σωτηρίας για  να ασκήσει το αντιπολιτευτικό της έργο η Νέα Δημοκρατία, μένει η εντύπωση πως ο Μαδούρο κατέχει παρανόμως την προεδρική θέση και είναι μισητός στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

         Έξι  χρόνια που κρατά ο πόλεμος στη Συρία κυριαρχεί η εντύπωση της εμφύλιας διαμάχης κι είναι ο Ερυθρός Σταυρός που τον Απρίλιο προειδοποίησε ότι η  κατάσταση στη Συρία ισοδυναμεί πλέον με διεθνή ένοπλη σύρραξη.

            Το Ισραήλ, που έχει αποκλείσει κοντά δυο εκατομμύρια παλαιστίνιους σε μια λωρίδα γής, και έχει καταδικάσει σε αργό θάνατο τους Παλαιστίνιους,  δίνει την εντύπωση στις περισσότερες ειδήσεις να κρατά το ρόλο του αμυνόμενου.

        Γιατί  δεν είναι μόνο η διαχείριση της είδησης, αλλά και ο τρόπος που η πληροφορία που μεταδίδεται  οργανώνεται και εντάσσεται σε μια ευρύτερη εικόνα, το είδος της πληροφορίας που προβάλλεται, η αποσιώπηση κάποιων πτυχών της που συμβάλλουν στην επιβολή μαζικής ψεύτικης συνείδησης στις παραστάσεις μας για μας τους ίδιους και τον κόσμο. Και γίνεται κανείς καχύποπτος για πολλές ειδήσεις, γιατί ακόμα κι αν τα πρακτορεία, διεθνή κι εθνικά, πολλές φορές αποδεικνύουν την εγκυρότητά τους έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτή παίζει το ρόλο του δολώματος στην όλη επιχείρηση της πληροφόρησης, για να τραβήξουν πελατεία, να γίνει πειστική η οπτική τους που διαμορφώνει  σε τελική ανάλυση τη ματιά μας στον κόσμο και που  εμμέσως σε κάθε περίπτωση αυτή η οπτική τους στην πραγματικότητα συντηρεί την καπιταλιστική ηγεμονία.

Διεργασίες με αντιλαϊκά κίνητρα και στόχους

Επιταχύνονται οι διεργασίες στο χώρο της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατίας, ενόψει των διαδικασιών του φθινοπώρου για τη συγκρότηση νέου, ενιαίου σχήματος. Στις διεργασίες παρεμβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επιδιώκοντας να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον χώρο, αλλά και γιατί με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο θέλει τα όποια σχήματα προκύψουν να αποτελέσουν δυνάμει πολιτικοί και κυβερνητικοί του σύμμαχοι. Στην προσπάθειά του αυτή, ενισχύει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, π.χ. «πρόοδος - συντήρηση». Με τα συνθήματα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, καλεί την «καινούργια», πέραν αυτού, να διαχωριστεί από τη ΝΔ και να τον επιλέξει για «παρτενέρ».
Τις «ψηφίδες» που προστίθενται καθημερινά, με πιο πρόσφατη τη γνωστοποίηση της πρόθεσης του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη να διεκδικήσει την ηγεσία του νέου φορέα, ο λαός δεν πρέπει να τις δει αποσπασματικά, αλλά ως κομμάτια της μεγάλης εικόνας. Κι αυτό επειδή η απόπειρα ανασύνθεσης της «κεντροαριστεράς» εντάσσεται στις συνολικότερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, στο πλαίσιο των αναγκών που διαμορφώνει η «επόμενη μέρα» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για απρόσκοπτη κυβερνητική εναλλαγή, που θα διασφαλίζει τη συνέχεια και κλιμάκωση του αντιλαϊκού έργου, κι απ' την άλλη θα ανανεώνει την ικανότητα του συστήματος να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις.

***

Πρόκειται για κάτι που ομολογούν στελέχη του χώρου. Για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν στέλεχος της «Ωρας Αποφάσεων», Γ. Φλωρίδης, ομολογεί ότι στην «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο το δίλημμα δεν είναι «αν θα έχουμε κεντροδεξιά, κεντροαριστερή ή οικουμενική κυβέρνηση», αλλά «αν θα έχουμε κυβερνητική βούληση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Σ' αυτό το πνεύμα, υποδεικνύει τη συγκρότηση του «ενδιάμεσου πολιτικού χώρου» ως «αυθεντική μεταρρυθμιστική οντότητα», η οποία «θα αφήσει πίσω της τα παρωχημένα ιδεολογήματα της κεντροαριστεράς, που την καθιστούν ουραγό της εξίσου παρωχημένης αριστεράς, αλλά και τα ξεπερασμένα σοσιαλδημοκρατικά εργαλεία».
Αλλά και ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης υπερασπίζεται την ανάγκη έναρξης των διεργασιών «για την αναζήτηση κοινών τόπων σε ολόκληρο το μέτωπο του ευρύτατου προοδευτικού χώρου, σε όλους όσοι δεν θεωρούν ως λύση για τη χώρα την παλινόρθωση μιας ακραίας συντηρητικής, νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας». Υποστήριξε μάλιστα σε συνέντευξή του την αναζήτηση συναινετικών λύσεων που μπορούν «να καταλήξουν ή και όχι σε κοινές προτάσεις για κυβερνητικές εκλογικές ή και πολιτικές συμμαχίες», καθώς «η εποχή των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει περάσει». Μέχρι τις επόμενες εκλογές, γράφει, «θα πρέπει να αναζητηθούν εγκαίρως νέες συμμαχίες (...) και στο χώρο της αυτοδιοίκησης και στους συνδικαλιστικούς φορείς (...) οι προσεχείς εκλογικές μάχες είναι μια ευκαιρία για "από τα κάτω" ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, για νέες διαχωριστικές γραμμές στον άξονα πρόοδος - συντήρηση».

***

Φυσικά, όλες οι σχετικές απόπειρες δεν διεξάγονται σε «κενό αέρος», αλλά κάτω απ' την επίδραση των δυσκολιών στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, τους προβληματισμούς για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και των διεθνών εξελίξεων, των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, των δυσκολιών στη συνοχή της ΕΕ και της ΟΝΕ, των αντιφάσεων του πλέγματος των διεθνών συμμαχιών που επιδιώκει η ελληνική αστική τάξη.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένη την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου «ψάχνεται», καθώς η αναδιάταξή του κρίνεται αναγκαία για να συνεχίσει απρόσκοπτα να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις της εγχώριας αστικής τάξης. Στην επιδίωξη αυτή εντάσσεται και η συγκρότηση ενός «τρίτου πόλου», που θα διαπραγματευτεί έναν αναβαθμισμένο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάνοντας παζάρια είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη συγκρότηση σταθερών αστικών κυβερνήσεων.
Η παγίδα που στήνεται για το λαό είναι ευδιάκριτη. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα και μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έχουν τίποτα να ελπίζουν από δυνάμεις και παράγοντες που υπηρέτησαν με προσήλωση την πολιτική που τσάκισε τη ζωή τους και στην οποία αναπέμπουν και όρκους πίστης. ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι κ.λπ., είναι κόμματα που συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης για ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας της, για πιο ενεργή εμπλοκή της χώρας στους πολεμοκάπηλους και επικίνδυνους για το λαό σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή.

***

Οι διαφορές τους, επομένως, δεν έχουν να κάνουν με αυτά, τα κύρια, που καθορίζουν τη ζωή του λαού και των παιδιών του, αλλά με επιμέρους ζητήματα για το πώς καλύτερα και αποτελεσματικότερα θα υπηρετηθούν τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, σε ποιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις θα δοθεί προτεραιότητα κ.ά. Γι' αυτό είναι αναγκαίο ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να βαδίσει στη ρότα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Η καθημερινότητα...

«Σταθερή υποχώρηση της ανεργίας», «Υγεία για όλους», «Φιλοσοφία της ομάδας καθημερινότητας παραμένει η προώθηση λύσεων που συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής για ομάδες πολιτών».
Εάν αναρωτιέται κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω, πού συμβαίνουν όλα αυτά, δεν έχει παρά να δει δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης, να διαβάσει τον κυβερνητικό Τύπο, να ακούσει συνεντεύξεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τέτοιους ρυθμούς κινείται η κυβερνητική προπαγάνδα, για να δημιουργήσει την αίσθηση ότι «κάτι καλό γίνεται», «κάτι κινείται», ότι «υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ» για το λαό που στενάζει.
Απώτερος στόχος της κυβέρνησης είναι να κατοχυρώσει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι αυτή, με την πολιτική της, πετυχαίνει όσα δεν μπόρεσε καμιά κυβέρνηση στο παρελθόν: Να στηρίξει μια «δίκαιη» ανάπτυξη, όπου η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου συμβαδίζουν τάχα με τη λαϊκή ευημερία.
Αυτό το στόχο υπηρετεί και η προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού σε λογικές του τύπου «και πάλι καλά», «υπάρχουν και χειρότερα», συκοφαντώντας ταυτόχρονα και λοιδορώντας τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις.
Ποια είναι όμως η καθημερινότητα που ζει ο λαός; Αναγκαστικές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών για τα χρέη των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών στην Εφορία, αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στα τέλη κυκλοφορίας, μισθοί 200 και 300 ευρώ για μερικές ώρες δουλειάς, μειώσεις στις συντάξεις, πλειστηριασμοί, αδυναμία κάλυψης αναγκών σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και «κόφτες» παροχών, φαρμάκων, θεραπειών, περικοπές σε επιδόματα, νέοι φόροι, διατήρηση όλων όσα ισχύουν τα τελευταία 8 χρόνια.
Στον αντίποδα, πώς διαμορφώνεται η «καθημερινότητα» για το κεφάλαιο, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, με βάση τους νόμους αυτής της κυβέρνησης αλλά και των προηγούμενων; Χρηματοδοτήσεις επιχειρηματικών ομίλων, φοροαπαλλαγές μεγάλων εταιρειών, κίνητρα για επενδύσεις (αυτές που δημιουργούν θέσεις εργασίας των 200 και 300 ευρώ) και για τη βελτίωση του «επιχειρηματικού περιβάλλοντος», αναπτυξιακοί νόμοι που περιλαμβάνουν όλα τα παραπάνω για να πλουτίζουν οι καπιταλιστές.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τον ΣΕΒ μέχρι τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αποθεώνουν το ΣΥΡΙΖΑ και την προσφορά του σε όλο αυτό το «περιβάλλον». Τον αποθεώνουν γιατί βλέπουν πως είναι αποτελεσματικός στα να τσακίζει το λαό για να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις και οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και ταυτόχρονα να διατηρεί σε μεγάλο βαθμό «εν υπνώσει» τις αντιδράσεις από τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Στο ερώτημα αν αυτή η κατάσταση, αυτή η πραγματικότητα που διαμορφώνεται είναι αναστρέψιμη προς τα συμφέροντα του λαού, η απάντηση είναι δεδομένη: Ναι, μπορούν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να ζήσουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, που είναι όμως ασύμπτωτες με όσα επιδιώκουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με την οργάνωση της παραγωγής που έχει για κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία.
Γι' αυτό χρειάζεται να γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στο δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, σε κατεύθυνση αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του. Για μια εξουσία και οικονομία που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στον εργατικό έλεγχο, στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.