27 Δεκ 2015

ΓΕΡΜΑΝΙΑ- Μάθε παιδί μου γράμματα(σχολικό βιβλίο το "ο Αγών μου")

 Μάθε παιδί μου γράμματα(σχολικό βιβλίο το "ο Αγών μου")


Η δασκάλα με τα χρυσά αυγά


Διάβασα πριν λίγο την παρακάτω είδηση –την αναδημοσιεύω με επιφύλαξη, αν και την είδα σε διάφορα αξιόπιστα site(στο κείμενο που παραθέτω έχω κάνει κάποιες διορθώσεις γιατί είχε πολλά ορθογραφικά λάθη):

Έντονες αντιδράσεις έχουν ξεσπάσει στη Γερμανία μετά την απόφαση του ομοσπονδιακού υπουργείου Παιδείας να εισαχθεί συτη διδακτέα ύλη των σχολείων το βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ, «ο Αγών μου».

Υπενθυμίζεται ότι σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει έκδοση μιας κριτικής εκδοχής του βιβλίου αυτού, για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Χίτλερ.

Η υπουργός Παιδείας, Τζοάνα Γουάνκα, απαντά στις αντιδράσεις σε συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα όπου δηλώνει ότι η κίνηση αυτή του υπουργείου στοχεύει «στην προώθηση της πολιτικής παιδείας, και είναι εύκολα κατανοητό».

Παράλληλα, υπογράμμισε ότι οι ισχυρισμοί του Χίτλερ δεν θα προβάλλονται «χωρίς σχολιασμό», ενώ προσθέτει ότι «οι μαθητές έχουν ερωτήματα, και είναι καλύτερα να τα ξεφορτωθούν μιλώντας ανοιχτά στην τάξη».

Η εισαγωγή του «ο Αγών μου» στη διδακτέα ύλη των γερμανικών σχολείων ήρθε μετά από αμα της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας της Γερμανίας, που τονίζει ότι το βιβλίο θα «προστάτευε τους εφήβους από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού».

Η εν λόγω απόφαση έχει προκαλέσει τεράστιο σάλο στη Γερμανία, με πολύ κόσμο να υποστηρίζει σθεναρά ότι δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να εισαχθεί το βιβλίο αυτό στα σχολεία.

Τέλος, σημειώνεται ότι το «ο Αγών μου» δεν έχει απαγορευτεί επίσημα στη Γερμανία, όμως η αναπαραγωγή του στην επίσημη μορφή του μπλοκάρεται από το 1945.


                                                                      ---------

Και ένα σύντομο σχόλιο:

Πραγματικά τι εκπαιδευτική αξία μπορεί να έχει αυτό το σκουπιδοβιβλίο; Αν ήθελαν όντως να θωρακίσουν τους νέους Γερμανούς απέναντι στις φασιστικές/ναζιστικές ιδέες, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιο αξιόλογο σύγγραμμά ή κάποια μελέτη που να περιγράφει τι είναι ο ναζισμός, ποιες οι ρίζες των ναζιστικών ιδεών και που αποσκοπούν. Βέβαια αυτό θα δημιουργούσε κάποιες δυσκολίες, διότι μετά θα έπρεπε οι εκπαιδευτικοί να μιλήσουν για την αδιάρρηκτη σχέση του φασισμού με τον καπιταλισμό, θα έπρεπε να δικαιολογήσουν τις άψογες σχέσεις της ΕΕ και της Γερμανίας με την φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου, αλλά και το γεγονός ότι οι Ευρωενωσιακές χώρες δεν υπογράφουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την καταδίκη των ναζιστικών και των φασιστικών ιδεών.

Πρέπει όμως να δίνεται και η απαραίτητη προσοχή στους όρους που χρησιμοποιούνται: «να προστατεύει τους εφήβους από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού», και με τη λέξη «εξτρεμισμός» γίνεται άμεση παραπομπή στη θεωρία των δυο άκρων. Αν και έχουνε πια ξεπεράσει το ζήτημα της εξίσωσης του κομμουνισμού με τον ναζισμό, αφού όπως έχουν δείξει στην πράξη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα να στηρίζουν φασιστικά καθεστώτα και την ίδια στιγμή να βγάζουν παράνομα τα κομμουνιστικά κόμματα. Το πρόβλημα λοιπόν το έχουν με τον κομμουνισμό, και εκεί στοχεύει η παράλληλη προσπάθεια στην ΕΕ και αλλού, για απενοχοποίηση του φασισμού/ναζισμού(μέσα από «ιστορικές» μελέτες, από ταινίες, από ψηφίσματα) και για ενοχοποίηση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού, αφού μέχρι και ειδικό κονδύλι έχουν εγκρίνει για αντισοβιετικές έρευνες.

Αλήθεια, κύριοι του υπουργείου παιδείας της Γερμανίας, Μαρξ και Λένιν διδάσκονται οι Γερμανοί μαθητές ή μόνο Χίτλερ;
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Η θεωρία των άκρων

 Η θεωρία των άκρων

Οι περισσότεροι την έχουμε γνωρίσει στη φαιοκόκκινη εκδοχή της. Ο ναζισμός και ο κομμουνισμός (Στάλιν και Χίτλερ) δεν είναι παρά οι δύο όψεις του νομίσματος του ολοκληρωτισμού, μαύρος και κόκκινος φασισμός, που καταπνίγουν την προσωπικότητα και τις ελευθερίες της.

Πόσοι και πόσοι ειδικοί, πολιτικοί, "προοδευτικοί" συγγραφείς, κτλ, δεν έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι, για να χτίσουν αυτό το "αφήγημα": από τη Χάνα Άρεντ διεθνώς, μέχρι τη Σώτη, ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εγχώριας απαλεψιάς, και βουλευτές του Σύριζα, με τα πένθιμα σήμαντρα του "ομοφοβικού ΚΚΕ" και την καταπίεση ομοφυλόφιλων και γυναικών στη Σοβιετία -για να πιάσουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Ή όπως γράφει ο Άγης Στίνας:
Η αληθινή δημοκρατία έχει πάψει να υπάρχει στον πλανήτη μας από τότε που ο ενεργός πολίτης μιας αυτόνομης κοινότητας έγινε ο ευπειθής υπήκοος της οποιασδήποτε πολιτικής, θρησκευτικής, κτλ, εξουσίας. Αυτό ισχύει για όλα τα σύγχρονα κράτη.
(...) Όμως υπάρχουν στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μερικά πράγματα που έχουν πραγματική αξία για τις λαϊκές μάζες. Είναι αυτά που οι ίδιες με τους αγώνες τους και με το αίμα τους έχουν κατακτήσει. Είναι αυτά που μπορούν να γίνουν μέσα και όπλα στην πάλη για τη χειραφέτησή τους: το δικαίωμα της οργάνωσης, της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης, της απεργίας, της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της ελεύθερης συζήτησης.
Αυτές ακριβώς τις πολύτιμες για τις λαϊκές μάζες κατακτήσεις καταργεί το ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε πρόκειται για στρατιωτική δικτατορία είτε για την εξουσία του ενός κόμματος. Όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται και μονοπωλούνται από το ολοκληρωτικό Κράτος. Οι λαϊκές οργανώσεις διαλύονται, οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες απαγορεύονται. Ο τύπος και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους. Οι λαοί σε αυτά τα καθεστώτα δεν πρέπει να ακούν, να βλέπουν, να μαθαίνουν, να πληροφορούνται τίποτε άλλο από αυτό που θέλει το ολοκληρωτικό Κράτος. Για εκείνους που αντιδρούν ενεργά, για εκείνους που υπάρχουν υπόνοιες ότι αντιδρούν, για τους συγγενείς τους, για γνωστούς παλιούς αγωνιστές είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Η προφανής στόχευση είναι αυτή ακριβώς. Να δείξει δηλ τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και των στοιχειωδών δικαιωμάτων που εξασφαλίζει στα μέλη της κοινωνίας,αντίθετα με τα δύο άκρα, που συνθλίβουν σαν Συμπληγάδες το άτομο. Αν και συνήθως, ένας τόσο χοντροκομμένος συμψηφισμός πάει πολύ βαθύτερα από την απλή ανάδειξη μιας "τρίτης, εναλλακτικής κατάστασης". Στην πραγματικότητα, στην σπίλωση ενός πόλου, χώρου, πολιτικής πρότασης, που βαφτίζεται άκρο, για να μπει στο ίδιο τσουβάλι με κάτι άλλο, το οποίο με τη σειρά του κερδίζει μια έμμεση νομιμοποίηση από αυτή τη σύγκριση. Ο στόχος εν προκειμένω δεν είναι άλλος από την καταδίκη της εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού, ως πρακτικής κι ως ιδεολογίας (συμπληρώστε νοερά τα εισαγωγικά, όπου χρειάζεται, γιατί είναι πάρα πολλά, για να τα βάλω όλα). Αντιθέτως, το άκρο του φασισμού παρουσιάζεται ως κάτι αυτόνομο από την αστική του μήτρα, κι αναβαθμίζεται-νομιμοποιείται από την εξίσωσή του με τον άλλο πόλο, χωρίς να του μείνει κάποια ρετσινιά.

Εφόσον λοιπόν η (αστική) δημοκρατία ανέχεται τους κομμουνιστές, που διακηρύσσουν ανοιχτά πως θέλουν να την καταλύσουν, γιατί να μη γίνει το ίδιο και με τους νεοναζί, ανεξάρτητα από το αν διαφωνεί με τις ιδέες που εκφράζουν; Αυτή είναι εξάλλου η πεμπτουσία και το μεγαλείο της αστικής δημοκρατίας. Να φέρνει το φασισμό από το παράθυρο.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι πόσο εύκολα υιοθετούνται στον καθημερινό δημόσιο λόγο οι διάφορες παραλλαγές του παραπάνω σχήματος, για να αποδείξουν πόσο φρόνιμη και νηφάλια είναι η δική τους θέση, που οριοθετείται από δύο αλληλοτροφοδοτούμενα κέντρα και αποφεύγει τα ακραία ολισθήματα και τους κινδύνους που συνεπάγονται.

Ήδη από τη διατύπωση, κάποιοι σφοι αναγνώστες μπορεί να θυμήθηκαν το βασικό ερμηνευτικό σχήμα που έχει διαφανεί εν όψει του τρίτου τόμου του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, για την κομματική κρίση του 89-91, με τα δύο αλλητροφοδοτούμενα κέντρα, δεξιό κι αριστερό (προσέξτε όμως πώς η χρήση της έννοιας κέντρου, αδυνατίζει τη σχηματική, γεωγραφική χρήση των όρων δεξιά-αριστερά). Το οποίο κατά τη γνώμη μου εξισώνει άνισα μεγέθη κι ευθύνες διαφορετικής βαρύτητας ή σκοπιμότητας, ενώ το βασικό είναι να αναδειχτούν οι λόγοι και τα δεξιά λάθη που οδήγησαν στην κυριαρχία του αναθεωρητικού κέντρου (και τον αριστερισμό ως τιμωρία για τα δεξιά λάθη), τα οποία εξετάζονται συνοπτικά σε ένα περυσινό κείμενο της κετουκε στην Κομεπ, που δίνει ίσως το περίγραμμα του τρίτου τόμου.

Σε παρόμοια θέση περικύκλωσης είχε βρεθεί κατά τη δεκαετία του 20' και το μπολσεβίκικο κόμμα, όταν ο σφος με το μουστάκι κι η συντριπτική πλειοψηφία γύρω απ' αυτόν εναντιώθηκε στην αριστερή, μικροαστική παρέκκλιση (Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ) και τη δεξιά, οπορτουνιστική παρέκκλιση (Μπουχάριν), κι ενώ αρχικά είχε συμμαχήσει με τη δεύτερη εναντίον της πρώτης. Ενώ ο Στάλιν επισήμαινε πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός που υποτιμούμε κάθε φορά.

Οι έννοιες αυτές αντιστράφηκαν με εντυπωσιακό τρόπο στα χρόνια της Περεστρόικα (πριν έρθουν όλα πάνω-κάτω), όπου αριστεροί και ριζοσπάστες θεωρούνταν τα γκεσέμια της παλινόρθωσης, ενώ δεξιοί και δογματικοί ήταν όσοι υπερασπίζονταν τις σοσιαλιστικές δομές, ακόμα και κάποιοι τίμιοι μπρεζνιεφικοί, σαν τον Λιγκατσόφ (ένας διαχωρισμός που μεταφέρθηκε εν μέρει και στα καθ' ημάς, με τους "ανανεωτικούς" αναθεωρητές να θεωρούνται από τα αστικά μέσα πιο τολμηροί κι αριστεροί από τους δογματικούς, που έμεναν προσκολλημένοι στο παρελθόν). Ο Γκόρμπι εμφανιζόταν ως η φωνή της λογικής, που έβαζε χαλινάρι στις ακραίες απόψεις κι οδηγούσε νηφάλια το τιμόνι της χώρας (προς το γκρεμό). Ενώ ο Σάββας Μιχαήλ, που έβλεπε στην Περεστρόικα την ενσάρκωση του τροτσκιστικού σχήματος της επανάστασης μες στην επανάσταση ενάντια στη γραφειοκρατία), θεωρούσε σε κάποιο κείμενό του το Γέλτσιν ως τον πιο συνεπή, ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή (ενάντια στις "ταλαντεύσεις" του Γκόρμπι).

Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η χρήση του σχήματος από διάφορα παρακλάδια (καταβολάδες και περικοκλάδες, που δε θα γίνουν ποτέ δέντρα) του ΚΚ.
Στο εξωκοινοβούλιο πχ βρίσκουν αρκετά έξυπνη την τακτική των ίσων αποστάσεων από τους δύο πόλους της "επίσημης αριστεράς" και το διαχωρισμό τόσο από τον αδιέξοδο σεχταρισμό του ΚΚΕ, που υποτιμά την τακτική και τους ενδιάμεσους στόχους, όσο και από το ρεφορμισμό του Σύριζα που υποβαθμίζει κι απομακρύνει το στρατηγικό στόχο. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, γίνεται σαφώς από θέση ευμενούς ουδετερότητας προς την κυβερνώσα αριστερά, που αθωώνεται (ή απλώς καταδικάζεται ανέξοδα εκ των υστέρων) για μια σειρά επιλογές της, όπως φάνηκε και στην πράξη, τους πρώτους μήνες της πρώτη φορά αριστεράς, μέχρι το δημοψήφισμα.

Αλλά αυτά τα σχήματα μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Να βγει πχ η ΛαΕ, που έχει κάνει σημαία της την έξοδο από το ευρώ, και να φτιάξει με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, το δικό της δίπολο, ενάντια στην Ανταρσυα που συμπεριφέρεται ως ένα μικρό ΚΚΕ (το 'παμε και παραπάνω για τα εισαγωγικά), βάζει απογειωμένους στόχους κι υποτιμά τον κρίκο της ευρωζώνης, κι ενάντια στο Σύριζα, που μένει σταθερά στο άλλο άκρο.

Αλλά μπορεί να βγάλει ένα αντίστοιχο δίπολο (και μαζί όλη την Πασοκιά του), μιλώντας πχ για αριστερούς ψάλτες της δεξιάς και το καραβάνι του, που προχωρά μες στην έρημο με τις πάμπολλες οφθαλμαπάτες (πχ για μια καλή, δημοκρατική ΕΕ), παρά τα σκυλιά που γαβγίζουν.
Αντίστοιχο δίπολο θα μπορούσε να βγάλει ακόμα κι η ΝΔ, για να δείξει πως εκπροσωπεί το μεσαίο χώρο ενάντια σε αυτούς που δε θέλουν τις μεταρρυθμίσεις και αυτούς που λένε πως δεν προχωρούν αρκετά γρήγορα κι αποφασιστικά.
Ή ακόμα και το Ποτάμι, που εκπροσωπεί το "ακραίο κέντρο", όπως είχε γράψει σε μια παλιότερη ανάλυσή του ο Θοδωρής.
Υπενθυμίζω επίσης και το δίπολο δογματισμού-αναθεωρητισμού, που χρησιμοποιεί στην ανάλυσή της η ΛτΙ -όπως είδαμε σε ένα πρόσφατο κείμενο.

Δεν ξέρω αν από τα παραπάνω μπορεί να βγει κάποιο συνολικό συμπέρασμα. Εγώ θα σημείωνα πάντως ως επιμύθιο πως αντί να προσπαθούμε να βρούμε δύο άκρα, που τα υπερβαίνει, υποτίθεται, διαλεκτικά η δική μας προσέγγιση, ως σώφρον κέντρο, και να παρουσιάζουμε με τέτοιους όρους την ιδεολογική διαπάλη που διεξάγεται -από εδώ η γυναίκα μου, από εδώ το αίσθημά μου, και στη μέση ο γαμάτος της υπόθεσης- πρέπει να ξεφύγουμε από την υποσυνείδητη ενσωμάτωση του παραπάνω σχήματος, τις γεωγραφικές έννοιες και τις σχηματικές αντιλήψεις.

Και να παρουσιάζουμε τη δική μας πρόταση ως αυτό που πραγματικά είναι: η επαναστατική υπέρβαση των αδιεξόδων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όλων των ταξικών κοινωνιών. Η προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς αδικία κι εκμετάλλευση. Και το αναντικατάστατο μέσο/όπλο της ταξικής πάλης, που περιλαμβάνει δύο ανειρήνευτους πόλους: το κεφάλαιο και την εργασία.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα πιο "κεντρικό" ή στρογγυλεμένο.

Η μεγάλη απεργία λιμενεργατών και μυλεργατών στην Καλαμάτα

Η μεγάλη απεργία λιμενεργατών και μυλεργατών στην Καλαμάτα



Τετάρτη 9 Μάη 1934. Η απεργία στην Καλαμάτα πνίγεται στο αίμα. Νεκροί είναι οι: Μαραγκουδάκης Αντώνης, Σπάλας Ανδρέας, Μπλίκος Παναγιώτης, Κολιτσιδάκης Ιωάννης, Γιατσερινός Βασίλης, Καπετανέας Βασίλης.
Πέμπτη 10 Μάη 1934. Ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με τίτλο «Ο Τσαλδάρης ματοκύλησε τους εργάτες Καλαμάτας, κάτω η δολοφόνα κυβέρνηση των αλευροβιομηχάνων».
Ο λόγος που ξεσηκώθηκαν οι εργάτες, είναι ένα σιλό που οι αλευροβιομήχανοι εγκατέστησαν στο λιμάνι, για να ξεφορτώνει απευθείας στους αλευρόμυλους. Η χρησιμοποίησή του σήμαινε ότι οι μισοί περίπου λιμενεργάτες θα έχαναν τη δουλειά τους, ενώ από την πλευρά του κράτους και της εργοδοσίας δεν υπήρχε καμιά μέριμνα για την προστασία όσων θα έμεναν χωρίς μεροκάματο.
Τετάρτη 9 Μάη 1934. Ξημερώματα, το σιτοφόρο βαπόρι «Λίμνη» μπαίνει στο λιμάνι και πλευρίζει στον απορροφητήρα του μύλου «Ευαγγελίστρια». Οι λιμενεργάτες συγκεντρώνονται στο λιμάνι με επικεφαλής την απεργιακή τους επιτροπή (...) Δύο λόχοι στρατού με πολυβόλα και όλη η έφιππη χωροφυλακή βρίσκονται στο λιμάνι.
Ο υπολοχαγός Στεφανάκος φυτεύει μια σφαίρα στο κορμί του ξαδέρφου του, λιμενεργάτη Στεφανάκου.
Οι εργάτες βγάζουν τα πτώματα των σκοτωμένων από τη θάλασσα (...) Βάζουν τα πτώματα πάνω σε μία σκάλα (...) με κόκκινες και μαύρες σημαίες από τα τσεμπέρια των γυναικών ξεκινούν για την πόλη. Τραγουδούν το πένθιμο εμβατήριο «πέσατε θύματα αδέρφια εσείς...».
Οι εργάτες καλούν τους φαντάρους να πετάξουν τα τουφέκια. Δύο φαντάροι έτοιμοι να πετάξουν τα τουφέκια συλλαμβάνονται. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο αξιωματικός διατάζει «πυρ».
Ταυτόχρονα, άλλη διαδήλωση με πάνω από 500 άνδρες και γυναικόπαιδα φέρνουν πάνω σε ξυλοκρέβατο δύο σκοτωμένους από την παραλία. Ενας λοχίας πετάει το όπλο του και περνά με το μέρος των διαδηλωτών.

Ενα από τα ταμπλό που παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση
Ενα από τα ταμπλό που παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση
Στη μία τα πολυβόλα, τα εφ όπλου λόγχη τουφέκια, ο στρατός, η έφιππη και πεζή χωροφυλακή. Από την άλλη πλευρά, γυναικόπαιδα και εργάτες με κόκκινες και μαύρες σημαίες.
Το υπουργείο Στρατιωτικών διατάζει να πάει στρατός στην Καλαμάτα από το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος.
Εκείνες τις μέρες, ο «Ριζοσπάστης» γίνεται κυριολεκτικά ανάρπαστος. Εξαντλούνται όλα τα φύλλα. Οι εργάτες γυρίζουν ο ένας απ' τον άλλο για να τον διαβάσουν. Τα συνθήματα του «Ρίζου» γίνονται και συνθήματα ολόκληρης της μάζας.
Η εφημερίδα «Εστία» καλεί το κράτος να χτυπήσει «τους παράγοντας εκείνους, οι οποίοι δημιουργούν τον κομμουνισμόν, οι οποίοι διαιρούν τον Ελληνικό Λαό, οι οποίοι ευρύνουν τα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων χάσματα, οι οποίοι δηλητηριάζουν τας ψυχάς των εργατών, των στρατιωτών, των νέων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται διά τους αισχρούς των σκοπούς την υφισταμένην βεβαίως δυστυχία».
Στον «Ριζοσπάστη» φτάνει το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Ελληνες εργάτες Νέας Υόρκης συνελθόντες σε συλλαλητήριο διαμαρτυρόμαστε προς την ελληνική πρεσβεία και προς την ελληνική κυβέρνηση για τας σφαγάς των εργατών Καλαμών. Εκφράζομεν μέσω του "Ριζοσπάστη" την αλληλεγγύη των Ελλήνων εργατών της Αμερικής προς τους απεργούς Καλαμών και συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των θυμάτων».
***
Βράδυ Δευτέρας 21 Δεκέμβρη 2015. Στο αμφιθέατρο του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, μια ομάδα νέων παιδιών παρουσιάζει μια μουσικοθεατρική παράσταση για τα γεγονότα της μεγάλης απεργίας των λιμενεργατών και μυλεργατών της Καλαμάτας. Η παρουσίαση έγινε στα πλαίσια της εκδήλωσης που διοργάνωσε η ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ, με αφορμή τα 97 χρόνια του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» ήταν εκεί. Οπως και τις μέρες της μεγάλης απεργίας...

Από τη μουσικοθεατρική παράσταση που βασίστηκε στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» για τη μεγάλη απεργία του 1934
Από τη μουσικοθεατρική παράσταση που βασίστηκε στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» για τη μεγάλη απεργία του 1934

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» «Πυλώνας» για καπιταλιστική ανάκαμψη και χειραγώγηση των ανέργων

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»
«Πυλώνας» για καπιταλιστική ανάκαμψη και χειραγώγηση των ανέργων
Η κυβέρνηση σκοπεύει να επεκτείνει το θεσμικό πλαίσιο για τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις, όπως άλλωστε προβλέπεται από τη στρατηγική «Ευρώπη 2020»



Από τις ουρές της ανεργίας, αφεντικό στη δική σου επιχείρηση... Αυτό είναι το «όραμα» που σερβίρει το κράτος στους χιλιάδες ανέργους με την «κοινωνική οικονομία»
Από τις ουρές της ανεργίας, αφεντικό στη δική σου επιχείρηση... Αυτό είναι το «όραμα» που σερβίρει το κράτος στους χιλιάδες ανέργους με την «κοινωνική οικονομία»
Eurokinissi
Η συχνότητα, με την οποία επανέρχεται στο προσκήνιο η θεματολογία γύρω από την «κοινωνική οικονομία», και μάλιστα από τα πλέον αρμόδια στελέχη της κυβέρνησης, επαληθεύει τη σημασία που της δίνεται σε ό,τι αφορά τη συμβολή της στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που αποτελεί στρατηγική επιδίωξη της συγκυβέρνησης και όλων των άλλων αστικών κομμάτων.
Παράλληλα, όπως θα δούμε παρακάτω, αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να καλλιεργήσει προσμονή και αυταπάτες στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων ότι λύση στο πρόβλημά τους θα δώσει η ανάπτυξη της «επιχειρηματικότητας», η μετατροπή δηλαδή των ίδιων σε επιχειρηματίες.
Προσπαθεί μ' αυτόν τον τρόπο να συγκαλύψει τις πραγματικές αιτίες της ανεργίας και το σύστημα που τη γεννάει, να αποκόψει τους ανέργους και τις οικογένειές τους από το κίνημα, να αδυνατίσει την πάλη για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, για σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, που είναι ασύμβατα με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Πριν από λίγες μέρες, σε ημερίδα που οργάνωσε το υπουργείο Εργασίας, η Ράνια Αντωνοπούλου, αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, επισήμανε πως η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί έναν «από τους κεντρικούς πυλώνες της οικονομίας (...) εισάγει ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής και διανομής των κερδών της (...) Τα σχήματα της Κοινωνικής Οικονομίας επενδύουν τα κέρδη τους για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον».
Στο πλαίσιο αυτό, ανακοίνωσε ότι η συγκυβέρνηση έχει ως στόχο την «ανάπτυξη συνεταιριστικών δομών και δομών κοινωνικής οικονομίας σε όλους τους κλάδους της οικονομίας...».
Ο Αλέξης Χαρίτσης, υφυπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, χαρακτήρισε κρίσιμο το ρόλο της «κοινωνικής οικονομίας», την οποία συνέδεσε με τη δυνατότητα «του ιδιωτικού τομέα να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες σχετικά με την προσφορά αναγκαίων αγαθών και υπηρεσιών. Η αντιμετώπιση της ανεργίας (...) μπορεί να επιταχυνθεί σημαντικά με την ανάπτυξη και την υποστήριξη συνεργατικών και συνεταιριστικών πρωτοβουλιών».
Ο Γιώργος Σταθάκης, υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, είπε στην ίδια ημερίδα πως «(η κοινωνική οικονομία) είναι διαφορετικό μοντέλο οικονομίας. Πολύ διαφορετικό από το κρατικό και πολύ διαφορετικό από το ιδιωτικό». Να σημειωθεί ότι σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τη «νέα οικονομία», στην οποία η κυβέρνηση περιλαμβάνει προφανώς και την «κοινωνική οικονομία».
Διεύρυνση του θεσμικού πλαισίου
Θυμίζουμε εδώ ότι το πρώτο θεσμικό πλαίσιο για την «κοινωνική οικονομία» στην Ελλάδα φτιάχθηκε από το ΠΑΣΟΚ το 2011. Τώρα, η κυβέρνηση σκοπεύει να ενισχύσει τον τομέα αυτό με νέα νομοθετική πρωτοβουλία, προκειμένου υπερβεί το στενό και πρωτόλειο πλαίσιο δράσης των υφιστάμενων «κοινωνικών επιχειρήσεων» (ΚΟΙΝΣΕΠ), που σήμερα αριθμούν περί τις 1.000, και το οποίο αφορά κυρίως την προσφορά κοινωνικών παροχών και κοινωνικής φροντίδας.
Ενδεικτική των όσων σχεδιάζει η κυβέρνηση είναι η επισήμανση του Αλ. Χαρίτση στην ίδια ημερίδα, ότι «είναι εξαιρετικά επίκαιρο το θέμα της αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού πτωχευμένων ή εγκαταλειμμένων παραγωγικών μονάδων και η παραχώρησή τους σε συνεταιρισμούς εργαζομένων στις επιχειρήσεις αυτές, ή άλλων ανέργων».
Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε, θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια «κοινωνική επιχείρηση» από εργάτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν ένα εργοστάσιο που έκλεισε ή εγκαταλείφθηκε από τον ιδιοκτήτη του. Ετσι, σύμφωνα με τον ίδιο, θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας και ταυτόχρονα θα προσφέρουν αναγκαία αγαθά στην κοινωνία, συμβάλλοντας στην παραγωγική ανασυγκρότηση! Αναφέρθηκε, μάλιστα, στην ανάγκη «να δημιουργηθούν χρηματοδοτικά εργαλεία» για την «υποστήριξη των εγχειρημάτων κοινωνική οικονομίας».
Οι κινήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση, την Τοπική Διοίκηση και μέρος των πρώην εργαζομένων, με τη στήριξη επιχειρηματικών κύκλων, για την επαναλειτουργία επιχειρήσεων που καταστράφηκαν από τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό, όπως η «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», ή η ΑΓΝΟ, είναι ενδεικτική.
Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται η πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει την επέκταση της «κοινωνικής οικονομίας» σε πολλούς κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας, παρουσιάζοντάς την ως ένα «άλλο» μοντέλο, που οργανώνεται από ιδιώτες, αλλά διαφέρει από τον κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σ' αυτά της τα σχέδια προσπαθεί να στρατεύσει εργαζόμενους και ανέργους, εμφανίζοντας την «κοινωνική οικονομία» και ως μέσο ανάσχεσης και αντιμετώπισης της ανεργίας, προβάλλοντάς την ταυτόχρονα ως λύση ελκυστική και συμφέρουσα, γιατί είναι τάχα συλλογική εργατική ιδιοκτησία, ενώ είναι καπιταλιστική.
Τεχνογνωσία και χρήμα από την ΕΕ
Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναφέρει σαν «κάτι νέο και πρωτόγνωρο» το δοκιμασμένο σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες μοντέλο των «συνεταιριστικών επιχειρήσεων», που λειτουργούν όμως με τα ίδια κριτήρια του ανταγωνισμού και του κέρδους και υπάγονται στους ίδιους αδυσώπητους νόμους του καπιταλισμού, όπως όλες οι άλλες κρατικές ή ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Αλλωστε, η «κοινωνική οικονομία» δεν είναι εφεύρημα αυτής ή των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Η σοσιαλδημοκρατία είναι που την εφάρμοσε μεταπολεμικά. Η δε ανάπτυξή της αποτελεί έναν από τους διαχρονικούς σκοπούς της ΕΕ, ενταγμένο στο στόχο της ανταγωνιστικότητας, όπως αυτός περιέχεται και στη «Στρατηγική "Ευρώπη 2020"».
Ενδεικτικά αναφέρουμε: «Οργανώνουν νέα και καινοτόμα επιχειρηματικά μοντέλα για τη μεγιστοποίηση της ανταγωνιστικότητας (...) Το συνεταιριστικό επιχειρηματικό μοντέλο είναι απολύτως σύμφωνο με τις αξίες της Συνθήκης της ΕΕ και τους στόχους της Στρατηγικής "Ευρώπη 2020" (...) να ληφθούν μέτρα για τη διευκόλυνση της μεταβίβασης των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους (...). Οι συνεταιρισμοί εργαζομένων/ οι εξαγορές επιχειρήσεων από εργαζόμενους ενδεικνύεται να ενισχύονται από ειδικό κονδύλιο του προϋπολογισμού της ΕΕ το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει και χρηματοδοτικά μέσα» (γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής [CCMI/093], Βρυξέλλες, 25 Απρίλη 2012).
Η ίδια Επιτροπή με γνωμοδότησή της πριν από τρεις μήνες (INT/770 Χρηματοπιστωτικό οικοσύστημα/ κοινωνικές επιχειρήσεις) συστήνει τη λήψη μέτρων από την ΕΕ και τα κράτη - μέλη για τη χρηματοδοτική στήριξη των «κοινωνικών επιχειρήσεων». Συνολικά, η ΕΕ εκπονεί μελέτες και πραγματοποιεί εκδηλώσεις που ζητούμενο έχουν την προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας».
Η διαρκής ενασχόληση με την προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας» από την πλευρά της ΕΕ, ενός διακρατικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού, που ξηλώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, φθάνει από μόνη της για να πονηρέψει τον καθένα για το πού στοχεύουν πραγματικά τα σχέδια της κυβέρνησης και στην Ελλάδα...

TOP READ