Οι "μηχανές" του αντικομμουνισμού στο φουλ

Οι λαοί όλου του κόσμου, το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα προετοιμάζονται για την 100ή επέτειο της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, του μεγαλύτερου κοσμοϊστορικού γεγονότος στον 20ό αιώνα, που άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό, με προοπτική την αταξική κομμουνιστική κοινωνία.

Μπροστά στην επέτειο αυτή, τα κάθε λογής επιτελεία και χαλκεία του ιμπεριαλισμού δουλεύουν στο φουλ για να ξαναγράψουν την Ιστορία, να τη φέρουν στα μέτρα τους και να χειραγωγήσουν τους λαούς.

Ανάμεσά τους και το «Ομοσπονδιακό Ιδρυμα για τη μελέτη της δικτατορίας του SED (Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας)» με έδρα το Βερολίνο, το οποίο και ενημερώνει ότι με αφορμή την επέτειο αυτή, «θα ασχοληθεί πιο εντατικά με την ιστορία του κομμουνισμού, μιας που διαπιστώνει ότι υπάρχουν αρκετοί ακόμη που βλέπουν στον κομμουνισμό το δρόμο για μια πιο δίκαιη κοινωνία» και ακόμη ότι «σε μεγάλο βαθμό κυριαρχεί άγνοια» για το σύστημα αυτό. Ετσι, λοιπόν, θα χρησιμοποιήσει τα κονδύλια ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ που πλουσιοπάροχα του διαθέτει ο κρατικός προϋπολογισμός και επιχειρηματικοί όμιλοι, για να «διαφωτίσει το λαό για τον εγκληματικό χαρακτήρα του κομμουνισμού», όπως κάνει από την ίδρυσή του το 1998.

Το Ιδρυμα αυτό θα οργανώσει το επόμενο διάστημα συνέδρια, εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, σεμινάρια. Προτρέπει τους νέους επιστήμονες να «ασχοληθούν πιο επισταμένα με τα αίτια και τις συνέπειες της δικτατορίας» και «γι' αυτό θα χορηγήσει δεκάδες υποτροφίες για επιστημονικές εργασίες, οι οποίες, στα πλαίσια της ελευθερίας της έρευνας» ...πάντα θα πρέπει να έχουν ως αντικείμενο τα αίτια, την ιστορία και τις συνέπειες της «δικτατορίας στη Σοβιετική Ζώνη Κατοχής και στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ)».

Το ότι στα διοικητικά όργανα του ...ευαγούς Ιδρύματος συμμετέχουν και βουλευτές του «Die Linke», του αδερφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξενίζει, μιας και οι οπορτουνιστές δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους σαν χρήσιμοι και αποτελεσματικοί διαχειριστές του καπιταλισμού και να συμβάλουν και αυτοί στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού και τη διαστρέβλωση της Ιστορίας.

Για παράδειγμα, στο ανατολικό κρατίδιο της Θουριγγίας, όπου κυβερνούν αρμονικά με τους σοσιαλδημοκράτες και τους πράσινους από το 2014, ψήφισαν μαζί και με τους χριστιανοδημοκράτες την καθιέρωση της 17ης Ιούνη, τη μέρα μιας αποτυχημένης απόπειρας ανατροπής της λαϊκής εξουσίας το 1953, σαν τη «Μέρα για τα θύματα του άδικου κράτους στη ΓΛΔ». Θα πρέπει, όμως, να κάνουν ιδιαίτερες προσπάθειες προπαγάνδας και πλυσίματος εγκεφάλου, γιατί η πλειονότητα των εργαζομένων στο κρατίδιο έχει διαφορετική γνώμη, όπως δείχνουν στοιχεία μιας κοινωνιολογικής έρευνας που καταρτίστηκε από Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της πόλης Ιένα. Για παράδειγμα, στο ερώτημα «Ποια είναι η γνώμη σας για τη ΓΛΔ;» το 63% απάντησε θετική, το 17% ουδέτερη και μόλις το 20% αρνητική. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε προηγούμενη έρευνα πριν 10 χρόνια, θετική γνώμη για τη ΓΛΔ είχε το 52% των ερωτηθέντων. Σχετικά με τις κοινωνικές κατακτήσεις στη ΓΛΔ, το 95% των ερωτηθέντων απάντησε θετικά για το σύστημα Υγείας, το 93% για την κοινωνική συνοχή, το 93% για το εκπαιδευτικό σύστημα και το 91% για την κοινωνική σιγουριά που πρόσφερε το σοσιαλιστικό γερμανικό κράτος.

Σε μια περίοδο που η αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική στέλνει σήμερα εκατομμύρια ανθρώπους στην ανέχεια, στη μισοζωή και μισοπληρωσιά των «μίνι τζομπς» και της ενοικιαζόμενης εργασίας, στην αβεβαιότητα για το αύριο, οι μηχανισμοί του συστήματος, όσο και να πασχίζουν νυχθημερόν χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, δεν μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη των εργαζομένων ότι ο σοσιαλισμός, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια της οικοδόμησής του, είχε λύσει βασικά ζητήματα. Μέσα σε ένα ιστορικά σύντομο χρονικό διάστημα, είχε εξαλείψει την ανεργία, είχε εξασφαλίσει σε όλους δωρεάν Υγεία και Παιδεία υψηλού επιπέδου, ανεμπόδιστη πρόσβαση στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την αναψυχή.

Και αυτή την υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος δεν μπορούν να την θάψουν, όσους τόνους λάσπης κι αν ρίξουν, ούτε οι χοντροκομμένοι, ούτε οι εκλεπτυσμένοι αντικομμουνιστές.

Οι λαοί, όσο μεγάλες και να είναι οι δυσκολίες και τα αναχώματα, θα απαντήσουν στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος με το δυνάμωμα της πάλης τους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Μην το τολμήσουν, μην το διανοηθούν καν!

Το τι ακούγεται και το τι διακινείται από την κυβέρνηση στο θέμα των πλειστηριασμών δεν περιγράφεται!
    Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακολουθούμε ρεπορτάζ στην κρατική τηλεόραση όπου ο κόσμος καλείται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αυτοί που τον κατέστρεψαν και τον φτωχοποίησαν, τώρα θα του παίρνουν και το σπίτι!
    Αλλά επειδή οι «δήμιοι» είναι καλοί άνθρωποι, μαθαίνουμε ότι αφού του πάρουν το σπίτι μετά θα του επιτρέπουν να μένει στο κατασχεθέν σπίτι, πληρώνοντας όμως νοίκι για το σπίτι που του πήραν!
    Η’ θα τον πετούν σε άλλο σπίτι, μικρότερο και σε πιο υποβαθμισμένη περιοχή, ίσα – ίσα για να μην στοιβάξουν κι άλλους άστεγους στα πεζοδρόμια, στις πλατείες και στις εισόδους των κτιρίων της Αθήνας…
    Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και οι εταίροι της εκείνο που κουβεντιάζουν είναι για το πώς θα νομοθετήσουν την ανατροπή των όποιων εγγυήσεων προστασίας υπάρχουν μέχρι σήμερα για την πρώτη κατοικία.
    Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση, παρά τις δηλώσεις επί δηλώσεων του πρωθυπουργού ενάντια στα «funds» που εποφθαλμιούν τα «κόκκινα δάνεια», ανοίγει το δρόμο σε πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και μάλιστα την ώρα που οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται για μια ακόμα φορά με χρήμα που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός.
    Το τι σημαίνει η πολιτική των πλειστηριασμών είναι γνωστό και στα τέσσερα σημεία του πλανητικού – καπιταλιστικού – ορίζοντα:
    Στις ΗΠΑ (που δεν έχουν… μνημόνιο), από την εκδήλωση της κρίσης – μια κρίση για την οποία οι τράπεζες μόνο «ανεύθυνες» δεν είναι – πάνω από 7 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους!
    Στις ΗΠΑ το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης (σσ: η ιδιοκατοίκηση αποτέλεσε συστατικό στοιχείο του λεγόμενου «αμερικανικού ονείρου») έχει κατρακυλήσει στα επίπεδα της δεκαετίας του ‘60!
    Οι τράπεζες πρώτα έπαιξαν και κερδοσκόπησαν με τη στεγαστική φούσκα. Τώρα, στα χρόνια της κρίσης, κατάσχουν κατά εκατομμύρια τα σπίτια των ανθρώπων που χρεοκόπησαν.
    Οι τελευταίοι, ακόμα κι αν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν, δεν τους δίνεται καμία ευκαιρία ρύθμισης των χρεών τους. Πώς αντιμετωπίζεται εκεί  η ασυδοσία των τραπεζών;
    Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό: Το αμερικανικό κράτος έχει εντοπίσει 500.000 περιπτώσεις καταχρηστικής εφαρμογής του νόμου για τις κατασχέσεις κατοικιών από τις τράπεζες.
    Πώς αποζημιώνει τους ανθρώπους που υπέστησαν την κατάσχεση των σπιτιών τους από την καταχρηστική λειτουργία των τραπεζών; Παρέχοντάς τους το εφάπαξ επίδομα… των 300 δολαρίων! Τέτοια «κοινωνικά κριτήρια» στο Αμέρικα…
   Στην Ισπανία (που δεν έχουν μνημόνιο…) από την εκδήλωση της κρίσης υπολογίζονται σε πάνω από 400.000 οι Ισπανοί που έχουν χάσει τα σπίτια τους!
    Προφανώς δεν πρόκειται για «μπαταξήδες», ούτε για κατοίκους της «Εκάλης» της Μαδρίτης, αλλά για τα θύματα μιας πολιτικής που έχει οδηγήσει 1,5 εκατομμύρια οικογένειες να μην εργάζεται κανένα μέλος τους, που έχει οδηγήσει τον έναν στους δυο νέους στην ανεργία.
    Τι γίνεται εκεί με τις τράπεζες; Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της «Bankia». Η «Bankia» έφτασε στα όρια της κατάρρευσης εξαιτίας της μεγάλης έκθεσης που είχε σε στεγαστικά δάνεια, ύψους 32 δισ. ευρώ, τα οποία ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν.
    Σαν αποτέλεσμα η ισπανική κυβέρνηση πήρε υπό την προστασία της την τράπεζα, την «εθνικοποίησε», της έχει δώσει  ενισχύσεις που φτάνουν τα 40 δισ. ευρώ και την ίδια ώρα η «Bankia» και οι άλλες τράπεζες που τυγχάνουν της αρωγής του ισπανικού κράτους βουτάνε τα σπίτια του κόσμου, τον οποίο πρώτα τον χρεοκόπησαν!
    Αυτή την πολιτική θέλουν να φέρουν και στην Ελλάδα. Αλλά εδώ, στην Ελλάδα (που έχουμε και μνημόνιο…) η δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση καμώνεται ότι οι  πλειστηριασμοί θα γίνονται… με κοινωνική ευαισθησία!
    Φυσικά στο πλαίσιο του «έντιμου συμβιβασμού» που αναζητούν στα «κόκκινα δάνεια» (σσ: θυμίζουμε ότι ο προηγούμενος «έντιμος συμβιβασμός» κατάληξε σε νέο ανθρωποκτόνο Μνημόνιο), ούτε η νυν ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας είπαν ποτέ: Τι έχει γίνει με εκείνα τα εκατοντάδες δισ. ευρώ, που από την έναρξη της κρίσης έχουν φορτωθεί στις πλάτες του ελληνικού λαού και έχουν πάει με τη μορφή ενισχύσεων στις τράπεζες για την… «αποκατάσταση της υγιούς τραπεζικής».
    Αυτή είναι η πολιτική των πλειστηριασμών. Κι όσοι την προωθούν δεν έχουν ούτε όσιο, ούτε ιερό! Η απανθρωπιά τους δεν έχει όριο! Είναι αδίστακτοι! Και το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν αφορά τα πρόσωπα. Αν αφορούσε τα πρόσωπα θα ήταν μικρό το κακό. Εδώ μιλάμε για ένα σύστημα λεηλασίας, αρπαγής και εξολόθρευσης του λαού!
    Εδώ μιλάμε για μια πολιτική ταξικού κανιβαλισμού! Απέναντι στον κανιβαλισμό η απάντηση δεν είναι οι «διαπραγματεύσεις», αυτή η γελοία επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης, ούτε οι «έντιμοι συμβιβασμοί» που καταλήγουν σε επαίσχυντες μνημονιακές υπογραφές.
    Η απάντηση είναι (κι ας το βάλλουν καλά στο μυαλό τους οι… «αριστεροί» κυβερνήτες μας): Κανένας πλειστηριασμός, ούτε ενός σπιτιού, ούτε ενός ανθρώπου του μόχθου, ποτέ!
    Η απάντηση – το σημειώσαμε την Κυριακή στην «Real News» και το επαναλαμβάνουμε με κεφαλαία - είναι:

    ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ    

    ΞΕΣΠΙΤΩΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ!  

email: mpog@enikos.gr

Εγκληματίες οι συλληφθέντες για την υπόθεση του τέμενος στο Βοτανικό

 Εγκληματίες οι συλληφθέντες για την υπόθεση του τέμενος στο Βοτανικό

Και ένα νέο που άκουσα στην χθεσινή εκπομπή του Μπογιόπουλου Κοττάκη(4/11/2016)

Αφορά τους 15 που συνελήφθησαν στην κατάληψη στον Βοτανικό –ενάντια στη δημιουργία τέμενος-  που διατηρούσαν εδώ και μήνες διάφοροι «έλληνες πατριώτες». Μαθαίνουμε λοιπόν ότι οι 10 από τους 15 συλληφθέντες είχαν βαρύ ποινικό μητρώο σχετικά με υποθέσεις μαστροπείας, ναρκωτικών, πλαστογράφησης λαχείων και κλοπών. 

Έτσι για να μην έχουμε καμία αμφιβολία για το ποιόν όλων αυτών των φασιστοειδών…

Εδώ το ηχητικό από την εκπομπή

Οι καταληψίες, τάγματα εφόδου, παραστρατιωτικοί, τι ακριβώς;

Βουλευτές της Χρυσής Αυγής έσπευσαν να υποστηρίξουν τους καταληψίες

 Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

ΥΓ: Αυτοι είναι που βοηθούν τις γριούλες να βγάλουν χρήματα από τα atm;

    Αντοχές ...

«Απόλυτα υπερήφανος» για το νόμο - λαιμητόμο, με τον οποίο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τσάκισε ακόμα παραπέρα την Κοινωνική Ασφάλιση, δήλωσε για μια ακόμα φορά χτες ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, κάνοντας λόγο για «μεταρρύθμιση που είναι αντίθετη στο γενικό ρεύμα των μεταρρυθμίσεων των Ασφαλιστικών στην Ευρώπη».

Ο βαθιά αντιλαϊκός χαρακτήρας, βέβαια, αυτής της «μεταρρύθμισης» επιβεβαιώνεται από αυτά που είπε αμέσως μετά: «Δεν λέω ότι δίνουμε υψηλές συντάξεις, δίνουμε πολύ χαμηλές, αλλά είναι αυτές που αντέχει η οικονομία».

Μα είναι ακριβώς οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας αυτές που δε χωράνε τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού που παράγει όλο τον πλούτο, αλλά χωράνε μια χαρά τα κάθε είδους προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο, τα οποία διατηρεί και αυγατίζει και η σημερινή συγκυβέρνηση, με νέες φοροαπαλλαγές, ενισχύσεις, «αναπτυξιακούς νόμους», «επενδυτικά κίνητρα» κ.ο.κ.

Είναι οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας αυτές που επικαλούνται όλες οι αστικές κυβερνήσεις, για να πείσουν το λαό να ξεχάσει τις τεράστιες απώλειες όλων των προηγούμενων χρόνων, να ξεχάσει τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες του και να περιμένει μήπως περισσέψει κανένα ψίχουλο από την ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών.

Κόντρα στους κυβερνητικούς προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς, η αντιλαϊκή πολιτική με κριτήριο αυτές τις «αντοχές» όχι μόνο δεν είναι «αντίθετη στο γενικό ρεύμα στην Ευρώπη», αλλά είναι η ίδια η στρατηγική της ΕΕ, η οποία τσακίζει τους λαούς σε όλα τα κράτη - μέλη της, για λογαριασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Ανασμηχατοσμις

 Ανασμηχατοσμις

Κιθαρίστας ή ντράμερ; Και γιατί να μην μπει ο ένας στη θέση του άλλου;

Ο ανασχηματισμός είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το κλασικό σκετς του Πανούση, με τον ανασχηματισμό της μπάντας του. Που δεν πιάνει μία όμως -από σατιρική άποψη- μπροστά στην πραγματική ζωή και τη  βαθιά διοικητική μεταρρύθμιση, με τα υπουργεία που διασπώνται σαν αμοιβάδες κι αλλάζουν ονόματα. Κι αν το ζητούμενο ήταν να ρίξουν το μέσο όρο και να φανεί πόσο φρέσκες ιδέες κουβαλά η γενιά των 40άρηδων, που "εκπροσωπούν", θα μπορούσαν να διοργανώσουν ένα πρωτοποριακό παιδικό πάρτι και κάποιο πρωτότυπο παιχνίδι (μουντζούρης, τον παππά, καραμπόλα, Monopoly ή Κομμουνόπολη) για να μοιραστούν οι νικητές μεταξύ τους τα υπουργεία.

Σε πιο ειδικά θέματα: Η εκκλησία δείχνει ποιος κυβερνά πραγματικά αυτόν τον τόπο (που της ανήκει από την εποχή και τα χρυσόβουλα του Βυζαντίου) και κοντεύει να καταστήσει συμπαθή -στα όρια του "ήρωα"- τον Φίλη. Ο οποίος ούτε καν τόλμησε να προχωρήσει σε κάποια μορφή σύγκρουσης και λούστηκε την ταπείνωση να ψάλει τον ύμνο του τρίτου μνημονίου μαζί με τον Άδωνη.

Ο Παππάς παίζει να έχει πια περισσότερους εχθρούς μες στο κυβερνών κόμμα παρά εκτός, αλλά αναβαθμίστηκε και πήρε το νεοσύστατο ψηφιακό υπουργείο με τα κανάλια.



Το εύκολο τρολάρισμα για τον Ζουράρι αφήνει στο απυρόβλητο το Γαβρόγλου και τις καινοτόμες προτάσεις του για την επάρκεια των παιδαγωγών, που πρέπει να αποκτάται μετά το πτυχίο -για να καταστεί κι επίσημα κουρελόχαρτο.

Στο αθλητισμού πήγε ο γγ της διαφθοράς, ως ο πιο κατάλληλος για να την επιβλέψει και να την οργανώσει.
Ενώ ο Κατρούγκαλος πήγε στο Εξωτερικών εν όψει της επίσκεψης Ομπάμα μες στο μήνα, για να ανταλλάξουν απόψεις -ως γνήσιοι κομμουνιστές- πάνω στα προβλήματα και τις δυνατότητες του προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στις δύο όχθες του Ατλαντικού και του ΝΑΤΟ.

Ο Κουβέλης κρίθηκε πολύ αριστερός, για να χωρέσει σε ένα τέτοιο σχήμα. Η Βουλή φωτίστηκε στα πράσινα για τη σημειολογία του πράγματος. Το βαρύ πασοκικό πυροβολικό (πχ Κοτσακάς) κρατάει τα ηνία στα οργανωτικά του κόμματος, εκτός κυβέρνησης. Κι ο Λεβέντης περιμένει ακόμα να υπουργοποιηθεί σε μια οικουμενική κυβέρνηση και να αναλάβει το υπουργείο Ζώων (που δεν τον πίστευαν, αλλά τώρα θα τον ψηφίσουν) και να πιάσει οικουμενικά κι ένα κομμάτι της αναρχίας, που δεν την παλεύει στάλα και παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ζώου από άνθρωπο.
V for Vegan κι έλα να πρασινίσουμε...



Σε άλλα πράσινα νέα, ο Βγενόπουλος της Μαρφίν, που θέλησε να γίνει ο Έλληνας Μπερλουσκόνι, αλλά του έκοψαν τη φόρα και τα φτερά, αυτό το υπόδειγμα υγιούς επιχειρηματικότητας, εθνικής αστικής τάξης και ελπίδας για την ανάπτυξη του τόπου, έφυγε από ανακοπή καρδιάς τα ξημερώματα, στα 63 του χρόνια. Για δες καιρό που διάλεξε... (τώρα που ανθίζει το ευρώ).

Εδώ στο βάθος με μουστάκι ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της Αλλαγής
-που ήταν τόσο ριζική, όσο κι ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης

Ενώ ένα παραπολιτικό σχόλιο στα ΝΕΑ λέει ότι ο Διαμαντίδης βρίσκεται σε προχωρημένες συνομιλίες για να πολιτευτεί με τη ΝΔ του Μητσοτάκη (εξ ου και μια περυσινή παρουσία του στον εξώστη της Βουλής).
Μα τι ωραίος χαρακτήρας αυτό το σεμνό, ντροπαλό παιδί. Πάντα μου ήταν πολύ συμπαθής, μεταξύ άλλων γιατί δεν είχε ποτέ του αβάντα από τους δημοσιογράφους (όχι ποτέ, ποτέ).

Εν όψει του αυριανού ντέρμπι πάντως, ενδείκνυται να δείτε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Workind Dead του Πάνου Ζάχαρη.

Και να κλείσετε ευχάριστα την ανάγνωση με το τελευταίο διαμάντι του Πάνου Τριγάζη (Σύριζα) που εξηγεί γιατί δε θα διαδηλώσει εναντίον του Ομπάμα -που πέτυχε τόσο πολλά- κι ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τις προκαταλήψεις εναντίον των ΗΠΑ (που έβγαλαν την Πρωτομαγιά και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, ο Ομπάμα έκανε πράξη τις υποσχέσεις του για αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη σημαντικότατη συμφωνία ειρήνης του Ιράν με τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης. Επιπλέον, προχώρησε στη δύσκολη εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα, δρομολογώντας την άρση του αμερικανικού εμπάργκο, την οποία μάλλον θα προλάβει να δει και ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο. Τέλος, να απαλλαγούμε από παλαιές προκαταλήψεις έναντι των ΗΠΑ, διότι πολλά καλά για τον κόσμο έχουν προκύψει από τη μεγάλη αυτή χώρα, τον λαό της και το εργατικό της κίνημα. Η ιδέα της πολιτικής ανυπακοής (civil disobedience) εκεί γεννήθηκε και εφαρμόστηκε (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κ.ά.), η Πρωτομαγιά για τη θυσία των εργατών του Σικάγου καθιερώθηκε, ενώ πολλά μπορεί να διδαχθεί η Ευρώπη και από την ένταξη των μεταναστών και των προσφύγων στην αμερικανική κοινωνία.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο.

Κι εδώ το αναλυτικό ρεπορτάζ του 902 για τη σύσκεψη της ΕΕΔΥΕ και άλλων μαζικών φορέων που προετοιμάζουν και διοργανώνουν την αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση και διαδηλώνουν πως ο Ομπάμα και το ΝΑΤΟ είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα -και όχι μόνο...

Υστερόγραφα

1. Σήμερα επίσης μπορείτε να δείτε τους Υπεραστικούς να κάνουν ζωντανά ανασχηματισμό και αλλαγές στα όργανα, στα 20χρονα της Κόντρας (να δεις τον Παύλο υπουργό ή μάλλον Λαϊκό Επίτροπο, να συμφωνεί μελιστάλαχτα με όλους -μπροστά τους...).

Οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι και μπορεί να πλησιάζει το τέλος, από οικονομική άποψη, τουλάχιστον για την έντυπη μορφή της εφημερίδας.

2. Χωρίς λόγια -προς το παρόν...

Χωρίς λόγια -προς το παρόν...

Η σπατάλη, η απληστία και το οξυγόνο

 Η σπατάλη, η απληστία και το οξυγόνο

"Το σπάταλο μοντέλο κατανάλωσης οδηγεί τον πλανήτη στα άκρα"

Ηταν ένας από τους τίτλους που έπεφταν στην πρωινή Σαββατιάτικη εκπομπή eco news που δήθεν ασχολείται με τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη.
Με περισσευούμενο πόνο για τον δύσμοιρο πλανήτη που κινδυνεύει από ...όλους(!) εμάς τους άμυαλους, παρουσιάζονται τα διάφορα οικολογικά προβλήματα, χωρίς βέβαια να συνδέονται με τον τρόπο ανάπτυξης της οικονομίας. Το "καλό του πλανήτη" άλλωστε δεν συμβαδίζει με το "καλό της οικονομίας" σ' αυτό τον άδικο ντουνιά.

Πριν από τη συγκεκριμένη εκπομπή ένα μπουκέτο "αναλυτών" εξηγούσε πόσο πρέπει να ματώσουμε ακόμη για να "αναπτυχθεί" η οικονομία, δηλαδή οι ισολογισμοί μεγάλων κρίσιμων για το σύστημα επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια έψαχναν τα περιθώρια που υπάρχουν, ή μάλλον που δεν υπάρχουν, για να μειωθούν οι απαιτήσεις του εργαζόμενου και επομένως να εξατμιστεί το όποιο επίπεδο ζωής του έχει απομείνει, προκειμένου να ανθίσουν οι ισολογισμοί εταιρειών και ο κύκλος εργασιών τους. Σ' αυτή την εκπομπή με οικονομικό περιεχόμενο κανείς δε νοιαζόταν για τις συνέπειες στη ζωή των πολλών, παρα μόνο για τους αριθμούς που περιγράφουν την οικονομική κατάσταση των μεγάλων εταιρειών, όπως πχ την άύξηση της παραγωγής τους όπως φυσικά και την αύξηση της κατανάλωσης των παραγόμενων προϊόντων. Εκεί το κατά ποσο τα προιόντα αυτά είναι χρήσιμα στην κοινωνία δηλ. το κατα πόσο ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του λαού ήταν αδιάφορο.
Στο επίπεδο  της οικονομίας ( της καπιταλιστικής δηλ. που κανεις από όλους αυτούς δεν αμφισβητεί), αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι βέβαια οι ανάγκες των επιχειρηματιών, η ανάγκη με λίγα λόγια να φουσκώνουν οι τσέπες και οι λογαριασμοί των μετόχων τους όποιες κι αν είναι οι συνέπειες για τον άνθρωπο και τον πλανήτη.
Φυσικά όταν τελείωσε η παραπάνω οικονομική εκπομπή αλλά και στη διάρκεια όλων των εκπομπών έπαιζαν διαφημίσεις που πρότειναν δελεαστικά διάφορα προιόντα, τα περισσότερα από τα οποία ως γνωστό δεν έχουν καμιά πραγματική χρησιμότητα για τον πολύ κόσμο.
Όμως στο συγκεκριμένο μοντέλο οικονομίας σημασία έχει να πουλάς. Οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί και να καταναλωθεί, από άχρηστα ή χρήσιμα, βλαβερά ή μη τρόφιμα, μέχρι όπλα και ναρκωτικά, είναι βέβαια ιερό αφού αυξάνει τον κύκλο εργασιών σειράς επιχειρήσεων και προσφέρει στην άνοδο του ΑΕΠ.
Αν θυμηθεί κανείς τον τρόπο που διαφημίζονταν και προτείνονταν σε πάρα πολύ κόσμο προ κρίσης τα καταναλωτικά δάνεια για οτιδήποτε, θα συμπληρώσει ακόμη περισσότερο την εικόνα.

Το μοντέλο ανάπτυξης που βιώνουμε επομένως κανενα ενδιαφέρον δεν έχει, ούτε και θα μπορούσε να έχει, για τα οικολογικά προβλήματα που δημιουργεί. Είναι ένα μοντέλο που έτσι κι αλλιώς δεν έχει κέντρο του τις ανάγκες των ανθρώπων αλλά τις ανάγκες των επιχειρήσεων κι επομένως δεν μπορεί να απαλλαγεί από το χαρακτηριστικό που περιγράφεται ως απληστία, αφού αυτό ακριβώς είναι το ίδιο του το οξυγόνο.
Αν ο καπιταλισμός απαλλαγεί από την "απληστία", τότε ουσιαστικά θα απαλλαγεί από το κίνητρό του και τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό.
Μιλάμε με έναν τρόπο γι αυτό που λέει ο μαρξισμός, ότι δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής -όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι εμπλέκονται στην παραγωγή ενός και μόνο προιόντος, όπως π.χ. ένα μπουκάλι αναψυκτικού- έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με το ότι μόνο ένας ή ελάχιστοι μέτοχοι κερδίζουν από την παραγωγή αυτού του προιόντος(ατομική ιδιοποίηση) και όχι αυτοί οι εκατομμύρια εργαζόμενοι που το παράγουν.

Τότε θα πεί κανείς προς τι όλες αυτές οι γεμάτες πόνο οικολογικές αναφορές, που μάλιστα έρχονται από πιστούς αυτού του συστήματος;
Όλα αυτά μας θυμίζουν τις ταινίες με τους μαφιόζους που αφού εκτελέσουν το θύμα τους μετά πηγαίνουν στην κηδεία και προσφέρουν λουλούδια στην οικογένεια του νεκρού.
Η διαφορά εδώ είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μαφιόζους και περιθωριακούς παράνομους αλλά με το ίδιο το σύστημα και τους νόμους του, με την ίδια τη βάση δηλαδή πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα.

 Ακολουθούν διαφημίσεις...

   Σε λάθος ρότα η ηγεσία του ΑΚΕΛ

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Οι πρόσφατες εξελίξεις με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό επαναφέρουν στην επικαιρότητα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για μια ευνοϊκή- για τα μονοπωλιακά συμφέροντα- διευθέτηση του ζητήματος. Μέσω της περιβόητης διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, το διχοτομικό σχέδιο Ανάν, που ο κυπριακός λαός είχε «θάψει» τον Απρίλη του 2004 μέσω της ψήφου του, «νεκρανασταίνεται» για να προσφερθεί και πάλι, υπό νέα μορφή, ως δήθεν λύση του Κυπριακού. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται να καλλιεργηθεί κλίμα ευφορίας με απώτερο στόχο τον εγκλωβισμό του κυπριακού λαού (ελ/κυπρίων και τ/κυπρίων), ώστε να συναινέσει σε μια συνομοσπονδιακή- ουσιαστικά διχοτομική- «λύση». Η τεχνητή αυτή «ευφορία» πάει χέρι-χέρι με απειλές και εκβιασμούς απέναντι στο λαό της Κύπρου, ότι τάχα η προωθούμενη συνομοσπονδία αποτελεί την «τελευταία ευκαιρία για επανένωση». Τα ίδια, βεβαίως, λέγανε και πριν 12 χρόνια, προκειμένου να εκβιάσουν τους ελληνοκυπρίους ώστε να δεχθούν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν.
Η πορεία των διαπραγματεύσεων, σε συνδιασμό με τις παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικών παραγόντων και την τουρκική αδιαλλαξία, προοιωνίζουν δυσμενείς εξελίξεις για το λαό της Κύπρου. Ωστόσο, αυτό που αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα προβληματικό στοιχείο είναι η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, αυτού του ιστορικού κόμματος που στις πλάτες του κουβαλά δεκαετίες αγώνων και θυσιών για την κυπριακή εργατική τάξη. Η θέση του ΑΚΕΛ υπέρ της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, δηλαδή υπέρ μιας λύσης που στην πράξη αποτελεί το προζύμι της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, αποτελεί ιστορικό λάθος που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον κυπριακό λαό. Με την θέση του αυτή, η ηγεσία του ΑΚΕΛ σύρεται δυστυχώς πίσω από το άρμα της κυβέρνησης Αναστασιάδη και γίνεται συναυτουργός, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στην προσπάθεια δημιουργίας ενός συνομοσπονδιακού κρατιδίου-προτεκτοράτου της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ.
Η τέτοια στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό αντανακλά μια γενικότερη αναμόρφωση του ταξικού και ιδεολογικού χαρακτήρα του κόμματος. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα, χωρίς αυταπάτες και ωραιοποιήσεις, οφείλουμε να πούμε την ωμή αλήθεια: ότι εδώ και χρόνια το ΑΚΕΛ έχει μπει σε μια πορεία αποκομμουνιστικοποίησης, αποποίησης των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεολογικών του βάσεων, η οποία με αργά αλλά σταθερά βήματα οδηγεί στην σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ιστορικού κόμματος της κυπριακής εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό, το ΑΚΕΛ ανέπτυξε την «δική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό»- όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του- μέσα στην οποία κυοφορείται η αποκύρηξη της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και η υιοθέτηση εναλλακτικών δρόμων προς το σοσιαλισμό, κοινοβουλευτικών αυταπατών και διαταξικής ειρήνης και συνεργασίας.
Χαρακτηριστικό της ιδεολογικής μετάλλαξης στην οποία οδηγείται το ΑΚΕΛ είναι η παρουσία του στην κυβερνητική εξουσία την πενταετία 2008-2013, η οποία αποτελεί πηγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Η διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ έδειξε πεντακάθαρα τα αδιέξοδα της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξαρτήτως των όποιων καλών προθέσεων και διακηρύξεων. Αναδείχθηκε, πέραν πάσης αμφιβολίας, το ανέφικτο της φιλολαϊκής διαχείρισης του Καπιταλισμού και επιβεβαιώθηκε ότι οι συμβιβασμοί στο πλαίσιο της Ε.Ε. δε μπορεί παρά να είναι αντιλαϊκοί, επιφέροντας οδυνηρά μέτρα για την εργατική τάξη και το λαό. Και αυτο, διότι η πορεία της αστικής διακυβέρνησης, ακόμα κι αν στο τιμόνι της βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, είτε άμεσα είτε μέσω συμμαχικών σχημάτων, έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους.
Παρά τους δυνατούς, ιστορικούς δεσμούς του κόμματος με την κυπριακή εργατική τάξη, η ηγεσία του ΑΚΕΛ δείχνει να υποτιμά το λαϊκό παράγοντα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Αντί να αναγνώσει σωστά τις διεθνείς εξελίξεις και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, το ΑΚΕΛ ενσωματώνεται στις αστικές επιδιώξεις για διευθέτηση του Κυπριακού στη βάση της συνομοσπονδιακής, διχοτομικής λύσης. Αντί να σημάνει συναγερμό στο λαό για το γεγονός ότι η Κύπρος γίνεται (ξανά) ολοένα και περισσότερο κομμάτι οξυμένων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε μια εύφλεκτη περιοχή, εναρμονίζεται με πλαίσια διαπραγματεύσεων του Κυπριακού που φέρουν την σφραγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Σοβαρό λάθος, λοιπόν, δεν διαπράττει το ΚΚΕ που με σαφή και τεκμηριωμένο λόγο, τόσο στην πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής όσο και σε παλαιότερα κείμενα, τάσσεται υπέρ μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Κύπρου. Το ΚΚΕ άλλωστε, στη μακρόχρονη πορεία του, έχει αποδείξει έμπρακτα τη διεθνιστική του στήριξη στα ενιαία συμφέροντα του εργαζόμενου λαού ολόκληρης της Κύπρου, αντιπαλεύοντας τους, αρνητικούς για τους λαούς, συσχετισμούς που αναπτύσσονται τόσο στο πλέγμα των ενδοιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όσο και στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. Αντιθέτως, το ΑΚΕΛ διαπράττει ιστορικό λάθος όταν μετατρέπεται στον αριστερό νεροκουβαλητή μιας διχοτομικής προοπτικής «κομμένης και ραμμένης» στα μέτρα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή.
Τιμούμε στο μέγιστο βαθμό την ιστορία και τους αγώνες του ΑΚΕΛ. Οφείλουμε, ωστόσο, «νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη–σκάφη»: Για τους κομμουνιστές- για όσους είναι και όχι απλά δηλώνουν «κομμουνιστές»- για κάθε τίμιο αγωνιστή, υπάρχει ένας μονάχα δρόμος. Ο δρόμος της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιχειρούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού με τα σχέδια των αστικών τάξεων, των μονοπωλιακών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Σε αυτόν τον συνεχή, αδιάλειπτο αγώνα ο καθένας κάνει τις επιλογές του και γι’ αυτές θα κριθεί απ’ το λαό και την Ιστορία.

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

Μοχλός νέων ανατροπών οι «βέλτιστες πρακτικές»

Μοχλός νέων ανατροπών οι «βέλτιστες πρακτικές»

Ενώ επιταχύνεται στοχευμένα η επίθεση σε όποια εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κλιμακώνει και την προσπάθειά της να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι δήθεν υπάρχει ...θετική «ευρωπαϊκή πείρα», την οποία και προσπαθεί να αξιοποιήσει στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς», να κρύψει πόσο καλοσχεδιασμένα δυναμώνει η αντεργατική λαίλαπα σε όλη την Ευρώπη. Ενδεικτική είναι η επιμονή του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, να επικαλείται τις «ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές», οι οποίες όμως κάθε άλλο παρά εγγυήσεις αποτελούν για τους εργαζόμενους. Μπροστά στη Σύνοδο των υπουργών Εργασίας της ΕΕ, πριν τρεις βδομάδες, ο Γ. Κατρούγκαλος σημείωνε: «Η εθνική μας θέση διαπραγμάτευσης δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά, συνολικά, το μέλλον της εργασίας στην Ευρώπη, ακριβώς γιατί το μνημόνιο συνδέει τις μεταρρυθμίσεις με την επιλογή των βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών».

***

Μάλιστα, εμφάνιζε ως θετικό το γεγονός ότι στη διαμόρφωση των «εθνικών θέσεων» μπλέχτηκαν και «ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες», παραπέμποντας στην Εκθεση της Επιτροπής Ανεξάρτητων Ειδικών, που βέβαια στην ουσία της δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σαλπίζει νέα έφοδο στις εργατικές κατακτήσεις και ανάγκες. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το πόρισμα της Επιτροπής, που χωρίς περικοκλάδες τονίζει: «Δε συνιστούμε την επιστροφή στο προηγούμενο σύστημα, ιδιαίτερα δε με το ύψος των μισθών που υπήρχε πριν από την κρίση, αλλά έναν εκσυγχρονισμό σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές (...) Προτείνουμε επίσης τη δυνατότητα προσωρινών παρεκκλίσεων από τις συλλογικές συμβάσεις, όταν οι εταιρείες βρίσκονται σε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες».

***

Αλλά και ειδικότερα, όποιος σκύψει σε αυτές τις «ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές» που επικαλούνται και η κυβέρνηση και οι «ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονές» της, δεν θα διαπιστώσει τίποτα άλλο παρά τη συστηματική επέλαση σε μια σειρά δικαιώματα που οι εργάτες έχουν αποσπάσει με αιματηρούς αγώνες.
Στη Γερμανία, που σταθερά προβάλλεται ως «ατμομηχανή της ανάπτυξης», ανοίγει τώρα ξανά η συζήτηση για νέα απελευθέρωση του ωραρίου. Τις τελευταίες μέρες, στον Τύπο εμφανίστηκαν δημοσιεύματα για τη δυνατότητα που υπάρχει σήμερα σε όλη τη γερμανική επικράτεια τα καταστήματα να μένουν ανοικτά ακόμα και 24 ώρες το 24ωρο. Η σχετική αρμοδιότητα έχει μεταφερθεί πλέον από την κεντρική κυβέρνηση στα διάφορα κρατίδια, έτσι ώστε να είναι ακόμα πιο εύκολες διαρκείς αναπροσαρμογές. Τα ίδια δημοσιεύματα κατέγραφαν ότι στα κεντρικά σημεία των περισσότερων μεγαλουπόλεων, τα μαγαζιά μένουν ανοιχτά καθημερινά μέχρι τις 8, 9 ή ακόμη και τις 10 το βράδυ. Αν και εκπρόσωποι των εργαζομένων τονίζουν ότι «η μεγάλη υπόσχεση για περισσότερη απασχόληση δεν επαληθεύτηκε», πλέον το κεφάλαιο θέτει νέους στόχους, με πρόσχημα την ανάπτυξη του διαδικτυακού εμπορίου και με εκπροσώπους μεγαλοεργοδοτών να επισημαίνουν: «Με τη νικηφόρα προέλαση του εμπορίου μέσω διαδικτύου, έγινε ακόμη πιο επιτακτική η ευελιξία στα ωράρια».
Αλλά και στη Δανία, που συστηματικά εμφανίζεται ως μέλος της ομάδας των ...σκανδιναβικών «οχυρών» των κοινωνικών δικαιωμάτων, ανθίζουν όλο και περισσότερο οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, εξαπλώνονται τα λεγόμενα «zero contracts» (μηδενικά συμβόλαια), δηλαδή ο εργαζόμενος δουλεύει όταν και όσο τον χρειαστεί ο εργοδότης, με ελάχιστα ή μηδενικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Στα «επιτεύγματα» των τελευταίων χρόνων περιλαμβάνεται ακόμα η μείωση του χρόνου που επιδοτούνται οι άνεργοι σε 2 χρόνια, η αύξηση των απολύσεων εργαζομένων με συγκροτημένα δικαιώματα και η αντικατάστασή τους από άλλους «ενοικιαζόμενους», αλλά και η μεθόδευση για αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67,5 και 68 χρόνια.
Τέλος, χαρακτηριστική είναι η κατάσταση και στη Γαλλία, της οποίας την κυβέρνηση συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως στενό του συνεργάτη - παινεύεται μάλιστα ότι έχει και τη στήριξή της στα ευρύτερα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια. Με τον τελευταίο νόμο για την εργασία («Loi de Travail») που «πέρασε» πριν λίγους μήνες, προβλέπεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί τους εργαζόμενους μέχρι και δώδεκα ώρες τη μέρα «σε περίπτωση αυξημένης δραστηριότητας ή για λόγους που συνδέονται με την οργάνωση της επιχείρησης», αλλά και εξήντα ώρες τη βδομάδα σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Επιπλέον, ανοίγει ο δρόμος για τη μείωση των υπερωριακών αμοιβών, ενώ δίνεται το δικαίωμα σε μια εταιρεία να διαπραγματεύεται «επιθετικές συμφωνίες» σε επίπεδο επιχείρησης. Ουσιαστικά, στο όνομα των «ειδικών συνθηκών» ή «ειδικών αναγκών» του κάθε επιχειρηματικού ομίλου, τα δικαιώματα κι οι κατακτήσεις των εργατών γίνονται «λάστιχο» και «προσαρμόζονται» στα δεδομένα που διαμορφώνουν οι επιδιώξεις κι οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων.

***

Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές», για τις οποίες τόσο ανυπομονεί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να συνδεθούν με τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ολοταχώς. Είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» που σχεδιάζει και υλοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο, στο διαρκές κυνήγι του για μεγαλύτερο κέρδος, που περνά μέσα από την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων. Καμιά αυταπάτη, λοιπόν, και καμιά αναμονή. Οσο πιο γρήγορα δυναμώσει η οργάνωση και η πάλη των εργατών στη χώρα μας, τόσο πιο καταλυτικά μπορεί να συμβάλει το εργατικό κίνημα γενικά στην ανάταση των εργατικών - λαϊκών αγώνων σε όλη την Ευρώπη.

Ο ανασχηματισμός

Ο ανασχηματισμός

Ο χτεσινός ανασχηματισμός είχε προαναγγελθεί από μέρες. Οχι τόσο για τα ονόματα που τελικά μπήκαν ή βγήκαν από την κυβέρνηση, όσο για τους πραγματικούς σκοπούς και τις αναγκαιότητες που ήρθε να υπηρετήσει η αναδιάταξη του κυβερνητικού σχήματος.

Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο ο ανασχηματισμός προβαλλόταν ως αναγκαιότητα από το σύνολο σχεδόν των συγκροτημάτων του Τύπου, που μετέφεραν την πίεση ισχυρών μερίδων της αστικής τάξης να προσαρμοστεί καλύτερα το κυβερνητικό επιτελείο στις επείγουσες ανάγκες και στο γενικό συμφέρον του κεφαλαίου.

Ποιο είναι αυτό; Η ταχύτερη και αποτελεσματικότερη προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, η εφαρμογή χωρίς παραφωνίες και πισωγυρίσματα των μεταρρυθμίσεων που προβλέπει η δεύτερη «αξιολόγηση», με στόχο την ταχύτερη ολοκλήρωσή της.

Δηλαδή, η στήριξη της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη, μέσα από τη γρήγορη και πλήρη εφαρμογή του συνόλου των αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων και παράλληλα με την εφαρμογή της πρώτης δέσμης μέτρων για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους.

Ανήμερα του ανασχηματισμού, το πλαίσιο και τα κριτήρια των αλλαγών, που ανακοινώθηκαν λίγες ώρες αργότερα, δίνονταν με ακρίβεια από τα κυβερνητικά επιτελεία, που έκαναν λόγο για «αναδιάταξη του κυβερνητικού σχήματος» και «δυναμική επανεκκίνηση», για «νέα δομή και νέα πρόσωπα σε θέσεις - κλειδιά», ώστε η κυβέρνηση, με τη νέα διάταξη, να «τρέξει πιο γρήγορα τα θέματα της διαπραγμάτευσης και να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο μετάβασης στην εποχή της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης».

Δίπλα σ' αυτά, σημειωνόταν η ανάγκη με τον ανασχηματισμό να δοθεί «επικοινωνιακά και πολιτικά» το μήνυμα ότι η κυβέρνηση κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ζητώντας έμμεσα από το λαό μια νέα περίοδο ανοχής, αναμονής, προσδοκιών και χάριτος απέναντι στην αντιλαϊκή της πολιτική, που δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά στρατηγική επιλογή. Γι' αυτό δεν αλλάζει με κανέναν ανασχηματισμό.

«Επικοινωνιακή και πολιτική» ήταν όμως και η συζήτηση που προηγήθηκε του ανασχηματισμού, για την ανάγκη αξιοποίησης στην κυβέρνηση μιας σειράς στελεχών που προέρχονται από άλλους κομματικούς χώρους, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη «διεμβόλιση» των χώρων αυτών, κυρίως της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κυριαρχήσει ανταγωνιστικά προς το ΠΑΣΟΚ.

Αν και τέτοιες σκέψεις δεν τελεσφόρησαν στο χτεσινό ανασχηματισμό, αυτό δεν αναιρεί την πρόθεση της κυβέρνησης να σηματοδοτήσει τη συναίνεση διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων πάνω στον κοινό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με στόχο αυτός να εμπεδωθεί από το λαό ως «εθνικός στόχος» και να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τόσο τα ψηφισμένα μέτρα, όσο και τις νέες θυσίες που του ζητάνε.

Σε κάθε περίπτωση, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης είναι η αφετηρία μιας νέας, πιο επιθετικής και λυσσαλέας φάσης στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, για την οποία απαιτείται ένα πιο αποφασισμένο, συνεκτικό και αποτελεσματικό κυβερνητικό σχήμα.

Αλλωστε, ακόμα και οι αλλαγές στη δομή ορισμένων υπουργείων αυτό ακριβώς δείχνει: Την πρόθεση της κυβέρνησης να εστιάσει με μεγαλύτερη φροντίδα στην προώθηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων σε τομείς - κρίκους για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως η Ενέργεια, ο Τουρισμός, οι Μεταφορές, οι νέες τεχνολογίες και άλλοι.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, ο λαός όχι μόνο δεν πρέπει να επαναπαύεται ή να καθησυχάζει, αλλά να ανασκουμπωθεί, να οργανωθεί και να ετοιμάζεται για νέους μεγάλους αγώνες. Αμεσα να αυξηθεί η συμμετοχή στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που έρχονται, να δοθεί με κάθε μέσο η μάχη για την πανελλαδική απεργία.