Τι λες ρε Πρίντεζη, σοβαρά;

Popova

ΠΘΟ. Και γιατί ρε παιχταρά δεν το γράφεις ολογράφως; Τι σε εμποδίζει να γράψεις «ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» με κεφαλαία ρε συ, όπως το κάθε ούγκανο χουντικό; Εξάλλου έτσι το λάνσαρε και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ. Γιατί νομίζεις ότι διαφέρεις για αρχή;
Πες μου τα συγχαρητήρια να σου πω σε ποια πλευρά είσαι. Παναγιώταρος, Βελόπουλος, και Πλεύρης ρε συ. Έχεις και τα δικά μου συγχαρητήρια, κατάφερες να ενώσεις φασίστες ψεκασμένους ακροδεξιούς και σκέτους ακροδεξιούς μια φωνή μια πατρίδα. Η τελευταία φορά που ενώθηκαν ήταν κατά του Αντετοκούνμπο. Ξέρεις, αυτού του μαύρου, του ξένου, του “λάθρο” όπως λένε, καμιά σχέση με ΠΘΟ.

Βγήκαν και οι τσάτσοι των αφεντικών στις αθλητικές ιστοσελίδες να μας νουθετήσουν: «το ακρωνύμιο ενός τρίπτυχου που λίγο ή πολύ, όλοι ενστερνιζόμαστε ή τουλάχιστον σεβόμαστε: «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Στη χώρα που από το 1928 μέχρι και το 1974  χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 29 νησιά του Αιγαίου ως τόποι εξορίας βασανισμών και φυλακής  χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών «διότι δε συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις».
Πρίντεζη, φίλοι και υπερασπιστές, κάθε φορά που θα υπερασπίζεστε το «ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» υπάρχει και αυτό:
Γ. Σγουρός ταγματάρχης στα τάγματα ασφαλείας και αργότερα διοικητής του Γ’ Τάγματος στην Μακρόνησο ένθερμος υπερασπιστής της ΠΘΟ
Είναι αυτός που είχε σημειώσει εξαιρετική δράση στα γερμανοελληνικά τάγματα ασφαλείας. Είναι γνωστός από το μπλόκο της Κοκκινιάς κι από όλη την “εθνική δράση” του κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Μόλις πήγε στο Γ’ Τάγμα Μακρόνησου εκτός από τις άλλες μεθόδους εθνικής αναμόρφωσης που βρήκε από τους προκατόχους του και που τις υιοθέτησε όλες, έβαλε σε εφαρμογή και τη δική του. Το μαρτύριο του πασσάλου. Μέσα σε μια χαράδρα είχαν μπήξει έναν πάσσαλο που είχε ύψος ένα περίπου μέτρο. Εκεί έδεναν το θύμα με τα χέρια πίσω. Ο πάσσαλος έφτανε ως τη μέση του. Με άλλους μικρούς πασσάλους στερεώνανε τα πόδια. Έτσι δεν μπορούσε να κάνει καμιά κίνηση. Ούτε με τα πόδια και ούτε με τα χέρια. Μέρες και νύχτες έμενε ακίνητος, οι μύγες, τον τύφλωναν, η σκόνη τον γέμιζε, ο ήλιος τον έκαιγε, οι άνεμοι τον έδερναν, η ακινησία τον μούδιαζε και το μαρτύριο συνεχίζονταν.
Πρίντεζη, φίλοι και υπερασπιστές, κάθε φορά που θα υπερασπίζεστε το «ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» κάντε και μια βόλτα από δω:
Να πάτε στην αιματοβαμμένη «Ταράτσα της Μπουμπουλίνας», 18 εκεί θα δείτε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια αυτό που λέγεται «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» των αρχιβασανιστών της χούντας αστυνόμων Λάμπρου – Μάλλιου – Μπάμπαλη. Και να περάσετε και από τα  ΕΑΤ-ΕΣΑ πάνω από το Πάρκο Ελευθερίας στην Βασιλίσσης Σοφίας, να δείτε πώς γράφεται με βασανιστήρια, αίμα και εκτελέσεις από τη χούντα το «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩ

Τα ΣΥΡΙΖΟτρολ και ο αποδιοπομπαίος τράγος

Διονύσης Μαλαπέτσας

Είναι ξεκάθαρο πως η υγειονομική διαχείριση της μετά καραντίνας εποχής ήταν ένα τεράστιο ναυάγιο. Το εγχείρημα της κυβέρνησης να διασώσει την τουριστική αγορά και να επιτύχει ένα “success story” στον τουρισμό όπως έλεγε ο πρωθυπουργός, κατέληξε σε υγειονομικό φιάσκο με την πανδημία να είναι εκ νέου παρούσα, ανεξέλεγκτη και πιο δυναμική σε σχέση με το αποκαλούμενο πρώτο κύμα της. Βρισκόμαστε στα μισά του Αυγούστου και η κατάσταση έχει ήδη ξεφύγει ανεπιστρεπτί και μάλιστα κοιτάζοντας επί της ουσίας επιδημιολογικά την εικόνα του περασμένου δεκαπενθημέρου. Η εικόνα της εβδομάδας του δεκαπενταύγουστου είναι στο δρόμο, φαίνεται να τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και θα φτάσει σε εμάς στα τέλη του μηνός.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αγνόησε κάθε μαθηματικό μοντέλο, κάθε επιστημονική πρόβλεψη, κάθε κοινή λογική και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της χώρας στην πανδημία, εκθέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο δεκάδες – προς το παρόν – συμπολίτες μας. Και όλα αυτά για να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του, μικρούς και μεγαλύτερους, οι οποίοι απαίτησαν τη διάσωση των κερδών τους με κάθε κόστος και το πέτυχαν. Από τους μικρέμπορους, τους μικροξενοδόχους και τους μικρούς εστιάτορες μέχρι τις μεγάλες πολυεθνικές του τουρισμού, της εστίασης και των μεταφορών.

Και ενώ ο υπουργός τουρισμού, Χάρης Θεοχάρης, στάθηκε ανάξιος να προβάλλει την covid-free Ελλάδα του Μάη και να προσελκύσει ξένο τουρισμό (κατά 80% ο φετινός τουρισμός ήταν ελληνικός – ΣΕΤΕ 8/2020), να πουλήσει δηλαδή το “ελληνικό καλοκαίρι”, ένα προϊόν που πωλείται μόνο του, χωρίς καμία προσπάθεια, που “πουλάει μέσα από την κούτα” όπως λένε οι έμποροι, παρά ταύτα βρίσκεται ακόμη στη θέση του τόσο μετά τον ανασχηματισμό, όσο και μετά τη δημοσιοποίηση των αριθμών του φετινού τουριστικού προϊόντος, που ολοένα ανακοινώνονται καθώς βαδίζουμε προς το τέλος του θέρους.

Στη θέση του παραμένει και ο υπουργός οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, ο οποίος έχει τάξει τόσα μέτρα ενίσχυσης επιχειρήσεων, εργαζομένων και ανέργων που και ο ίδιος αδυνατεί να θυμηθεί. Η όλη ιστορία με τα άτοκα δάνεια ενίσχυσης των επιχειρήσεων από την επενδυτική τράπεζα κατέληξε επίσης σε φιάσκο, με τα χρήματα να κατευθύνονται σε “γαλάζιες τσέπες” μεγάλων επιχειρήσεων, με μεγάλα ποσοστά των δανείων να παρακρατώνται υπό δέσμευση από τις τράπεζες και με τους μικρούς επιτηδευματίες να ενημερώνονται πως το ‘ταμείον είναι μείον’ διότι τα κεφάλαια εξαντλήθηκαν γι’ αυτούς, ασχέτως του πότε έκαναν την αίτηση.

Και μέσα σε όλα αυτά, σαν κερασάκι στην τούρτα, κυκλοφορεί από χθες η είδηση που θέλει τον πρωθυπουργό να αφαιρεί  σιωπηρά με ένα ΦΕΚ, όλες τις υπουργικές αρμοδιότητες από τον υπουργό υγείας, Βασίλη Κικίλια, καθιστώντας τον επί της ουσίας διακοσμητικό υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου, μα πάνω από όλα στη θέση του. Με όλες τις υπουργικές αρμοδιότητες επιφορτίστηκε ο υφυπουργός υγείας, Βασίλης Κοτζαμάνης, ο οποίος επί της ουσίας αναβαθμίστηκε σε υπουργό, άνευ θώκου. Και όλα αυτά, για να μη γίνει πολύς θόρυβος και λερωθεί με λάσπη το εικονοστάσι της καταπληκτικής μας κυβέρνησης. Η μόνη κηλίδα που επιτρέπεται είναι αυτή που καλύπτει το πρόσωπο του κατ’ όνομα υπουργού υγείας, ο οποίος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης και της προκλητικής και κατάπτυστης στάσης του πρωθυπουργού να εκθέσει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών του, σε αντάλλαγμα της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών αφεντικών του. Η Νέα Δημοκρατία και τα προσκείμενα σε αυτή ΜΜΕ έσπευσαν να δηλώσουν πως πρόκειται για fake news που προέρχονται από τα τρολς του ΣΥΡΙΖΑ στο Twitter. Σε κάθε περίπτωση όμως το ΦΕΚ δεν είναι fake και η αμοιβαία δυσαρέσκεια μεταξύ του Μαξίμου και του Βασίλη Κικίλια πατάει σε στέρεες ενδείξεις. Άλλωστε όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά.

Είναι γνωστόν τοις πάσι άλλωστε τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο πρωθυπουργός και ποιοι πραγματικά είναι οι εντολοδόχοι και οι αφεντάδες του. Η Νέα Δημοκρατία πιστό κόμμα των αστών και του κεφαλαίου γίνεται ηθικός αυτουργός στις δολοφονίες δεκάδων αθώων πολιτών που καταλήγουν καθημερινά από τις επιπλοκές του κορωνοϊού και που σήμερα θα ζούσαν, αν ο πρωθυπουργός είχε ακούσει την επιστημονική κοινότητα και την κοινή λογική και είτε δεν άνοιγε τα σύνορα της χώρας στην πανδημία, είτε εφάρμοζε αυστηρά μέτρα σε κάθε έναν επισκέπτη που έμπαινε στη χώρα. Προτίμησε όμως να τη μετατρέψει σε ένα ξέφραγο αμπέλι, αφού πρώτα έπεισε τη νεολαία πως είναι άτρωτη και πως η πανδημία αφορούσε κατά κύριο λόγο την τρίτη ηλικία. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό και αποτυπώνεται καθημερινά στα ενημερωτικά δελτία του ΕΟΔΥ.

Εν κατακλείδι, ο υπουργός υγείας, Βασίλης Κικίλιας, σαφώς έχει ευθύνη για την κατάσταση που βιώνουμε και την υγειονομική διαχείριση του περασμένου τριμήνου. Ακόμη και αν σε πολλές αποφάσεις του πρωθυπουργού διαφωνούσε, όπως δήλωσε χθες, είχε κάθε δυνατότητα να παραιτηθεί εγκαίρως δηλώντας δημοσίως τις διαφωνίες του, αλλά η καρέκλα όπως πάντα είναι γλυκιά. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και ο πρωθυπουργός οφείλει αφενός να αποδώσει ευθύνες στον ίδιο και στα μέλη της κυβέρνησής του και να πάψει να πετάει την “καυτή πατάτα” στα χέρια του λαού και της ατομικής του ευθύνης. Θα πρέπει άμεσα να γίνει απολογισμός ενεργειών και αποτελεσμάτων και το ζήτημα να τεθεί στην κρίση του λαού, εμμέσως ή άμεσα.

Υ.Γ. Για τον πιστό που κοινωνούσε ενώπιων του πρωθυπουργού και για τον ασπασμό της εικόνας από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, νομίζω πως τα σχόλια περιττεύουν, απλώς κάποιος πρέπει επισήμως να αναθεωρήσει τη λήξη του Μεσαίωνα, ειδικά για την Ελλάδα…

Συστηματική επιχείρηση απόκρυψης κρουσμάτων σε τουριστικές περιοχές καταγγέλλει η ΟΕΝΓΕ

1

Βασίλης Κρίτσας

Σε μια πολύ σοβαρή καταγγελία προχώρησε η ΟΕΝΓΕ, που αφορά την αποσιώπηση κρουσμάτων κορονοϊού σε τουριστικές περιοχές, με αποτέλεσμα εδώ και ένα μήνα μην υπάρχει καμία ενημέρωση κατοίκων και επισκεπτών από τις ΥΠΕ και τον ΕΟΔΥ. Όλα αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση εμφανίζει ως αποδιοπομπαίους τράγους τους νέους και επιχειρεί να επιρρίψει γενικότερα την έξαρση των κρουσμάτων σε “ανεύθυνες συμπεριφορές”, αποκρύπτοντας τις τεράστιες ευθύνες της στο ζήτημα της θωράκισης του δημόσιου συστήματος υγείας και της λήψης μέτρων για την προστασία του λαού από την πανδημία. Ολόκληρη η καταγγελία αναφέρει:

ΠΡΟΣ:-Υπουργό Υγείας κ. Β.Κικίλια
-Υφυπουργό Υγείας κ. Β.Κοντοζαμάνη
-Γενικό Συμβούλιο Ο.Ε.Ν.Γ.Ε.
-Ενώσεις
-Μ.Μ.Ε.
Ανακοίνωση Ε.Γ. Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. : «Καταγγελία για αποσιώπηση κρουσμάτων»
Επίορκοι για λογαριασμό της κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων δε θα γίνουμε.
Με αφορμή ενημερωτικά δελτία τύπου ΚΥ τουριστικών προορισμών για τον αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων Covid-19, οι διοικήσεις των αντίστοιχων Υ.Π.Ε. έδωσαν εντολή να μην εκδίδονται δελτία τύπου χωρίς προηγούμενη ενημέρωση και συνεννόηση με τις υγειονομικές περιφέρειες. Ωστόσο, εδώ και έναν μήνα από τότε που δόθηκε η εντολή, δεν έχει γίνει απολύτως καμία σχετική ενημέρωση προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες , ούτε από τις ΥΠΕ, ούτε από τον ΕΟΔΥ .
Ποιόν εξυπηρετεί η ανεπίτρεπτη τακτική απόκρυψης, που θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες, αν όχι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του τουρισμού;
Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που αποκρύπτονται επιβεβαιωμένα κρούσματα. Δεκάδες είναι οι καταγγελίες σωματείων για συγκάλυψη – αποσιώπηση και άρνηση ενημέρωσης των εργαζομένων σε μεγάλους εργασιακούς που έχουν επιβεβαιωμένα κρούσματα, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η υγεία τους.
Κατά τα άλλα η κυβέρνηση έχει το θράσος να κουνάει το δάκτυλο στον λαό και τη νεολαία και να κλείνει σε όλες τις πτώσεις την «ατομική ευθύνη».
Η Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. θα συνεχίσει να αναδεικνύει τα οξυμένα προβλήματα στο χώρο της υγείας και να διεκδικεί μέτρα προστασίας για την υγεία του λαού και για την πραγματική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας.
Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που υπαγορεύει η συνείδηση μας και ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας, ο οποίος στο άρθρο 16 ορίζει ότι «ο γιατρός έχει την υποχρέωση να εφιστά την προσοχή της κοινότητας, στην οποία ανήκει, σε θέματα που έχουν σχέση με τη δημόσια υγεία και τη βελτίωση της ποιότητας των ιατρικών υπηρεσιών».
Συνένοχοι στο έγκλημα σε βάρος της υγείας του λαού δε θα γίνουμε. Δε μας πτοούν ούτε απαγορεύσεις, ούτε πιέσεις, ούτε απειλές από οποιονδήποτε κι αν προέρχονται.

Το σημείωμα

Ιδιαίτερα διαφωτιστική είναι μια συνέντευξη που έδωσε το Μάρτη του 2007 μια «παλιά καραβάνα» των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ. Πριν αποστρατευτεί διατέλεσε Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ κατά την επέμβαση το 1999 για το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με περγαμηνές και σε προηγούμενες επεμβάσεις. Στη συνέχεια, εξέφρασε αντιρρήσεις για τον πόλεμο στο Ιράκ (στη συνέντευξη αναλύει τους λόγους) και το 2004 εμφανίστηκε ως υποψήφιος των Δημοκρατικών. Επειτα στήριξε διαδοχικά τον Τζον Κέρι και τον Μπαράκ Ομπάμα για την προεδρία.

* * *

Στη συνέντευξη (αναδημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες σε διεθνή ιστότοπο) ρωτούν τον Κλαρκ για το Ιράν, αν βλέπει «μια επανάληψη σε αυτό που συνέβη πριν από τον πόλεμο με το Ιράκ - τους ισχυρισμούς για τα όπλα μαζικής καταστροφής, τα μέσα ενημέρωσης κάνουν τέτοιες αναφορές».
Ο Αμερικανός στρατιωτικός δίνει την εξής απάντηση: «Κατά κάποιον τρόπο, αλλά η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς ίδια. Οταν κατέθεσα στο Κογκρέσο το 2002, είπα ότι αν πρέπει να ανησυχείτε για ένα κράτος, αυτό δεν είναι το Ιράκ, αλλά το Ιράν. Αλλά αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνησή μας (σ.σ. αναφέρεται στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους), ήθελε να ανησυχεί για το Ιράκ και όχι για το Ιράν.
Το ήξερα επειδή είχα περάσει από το Πεντάγωνο αμέσως μετά την 9/11 (σ.σ. τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους το 2001), περίπου δέκα μέρες μετά, και είδα τον υπουργό Ράμσφελντ και τον αναπληρωτή υπουργό Γούλφοβιτς. Πήγα να πω γεια σε μερικούς από τους υπαλλήλους του Κοινού Προσωπικού που δούλευαν μαζί μου και ένας από τους στρατηγούς με κάλεσε μέσα (...) Λέει: "Εχουμε πάρει την απόφαση να πολεμήσουμε με το Ιράκ". Ηταν 20 Σεπτέμβρη ή κάπου τότε. Είπα: "Θα πολεμήσουμε με το Ιράκ; Γιατί;". "Δεν ξέρω", είπε. "Βρήκαν κάποιες πληροφορίες που συνδέουν τον Σαντάμ με την «Αλ Κάιντα»;", ρώτησα. Είπε: "Οχι, όχι. Δεν υπάρχει τίποτα νέο" (...)
Επέστρεψα να τον δω λίγες βδομάδες αργότερα, και εκείνη τη στιγμή βομβαρδίζαμε το Αφγανιστάν. Ρώτησα: "Θα συνεχίσουμε να πολεμάμε με το Ιράκ;". Μου απάντησε: "Είναι χειρότερο από αυτό". Εφτασε στο γραφείο του. Πήρε ένα κομμάτι χαρτί. Και είπε: "Μόλις το κατέβασα από πάνω, που σημαίνει το γραφείο του υπουργού Αμυνας, είναι ένα σημείωμα που περιγράφει πώς θα πάρουμε επτά χώρες σε πέντε χρόνια, ξεκινώντας από το Ιράκ, συνεχίζοντας με τη Συρία, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία και το Σουδάν και τελειώνοντας με το Ιράν". "Είναι διαβαθμισμένο το έγγραφο;", ρώτησα, και απάντησε "ναι". "Τότε μη μου το δείξεις", είπα. Τον είδα πριν από περίπου ένα χρόνο (σ.σ. το 2006) και του είπα "το θυμάσαι αυτό;". Μου απάντησε "κύριε, δεν σας έδειξα αυτό το σημείωμα! Δεν το έδειξα!".
(...) Ξεκινώντας λοιπόν από το Ιράκ, μετά με τη Συρία και τον Λίβανο, μετά με τη Λιβύη, μετά με τη Σομαλία και το Σουδάν, και πίσω στο Ιράν. Οταν λοιπόν κοιτάζετε το Ιράν, λέτε "είναι μια επανάληψη;". Δεν είναι ακριβώς μια επανάληψη. Αλλά εδώ είναι η αλήθεια: Το Ιράν από την αρχή έχει δει ότι η παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν μια ευλογία, γιατί απομακρύναμε τον Σαντάμ Χουσεΐν και τους Μπααθιστές. Δεν μπορούσαν να το χειριστούν. Το φροντίσαμε για αυτούς. Αλλά ήταν και μια απειλή, επειδή ήξεραν ότι ήταν οι επόμενοι στη λίστα».

* * *

Το περιστατικό που περιγράφει γλαφυρά ο Κλαρκ έγινε πριν από 19 χρόνια. Η ακρίβεια των όσων λέει είναι βέβαια δύσκολο να αποδειχθεί, όπως και η σκοπιμότητα των αποκαλύψεων που κάνει. Από τις ίδιες τις εξελίξεις, όμως, προκύπτει ότι τα «καυτά σημεία» σε Μέση Ανατολή και Αφρική που είχε «προγράψει» ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, για το έντονο γεωπολιτικό τους ενδιαφέρον, βρίσκονται έκτοτε στο επίκεντρο των σφοδρών ανταγωνισμών που οξύνονται.
Μπορεί δηλαδή οι ΗΠΑ να μην πήραν «εφτά χώρες σε πέντε χρόνια», όπως έγραφε το 2001 το υποτιθέμενο διαβαθμισμένο σημείωμα. Φαίνεται όμως καθαρά ότι ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός, με τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις, την υποδαύλιση θρησκευτικών, εθνοτικών και άλλων διαφορών, με «πολύχρωμες επαναστάσεις» και ωμές στρατιωτικές επιθέσεις, είναι αυτός που ανάβει το φιτίλι σε ολόκληρη την περιοχή. Τα οδυνηρά αποτελέσματα για τους λαούς είναι ορατά στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Σουδάν.
Δεν είναι επομένως δύσκολο να προβλέψει κανείς και πού αποσκοπούν οι απειλές στο Ιράν, που κλιμακώνονται, και η προσπάθεια επέμβασης στον Λίβανο, με αφορμή τις πρόσφατες δολοφονικές εκρήξεις. Αν μάλιστα προσθέσει και την καθοριστική συμβολή που είχε η χώρα μας στην οργάνωση και εκτέλεση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κυρίως σε Ιράκ και Λιβύη, έχει ολόκληρη την εικόνα των κινδύνων που παραμονεύουν για το λαό από την αναβαθμισμένη στρατιωτική εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τη φωτιά που καίει στη γειτονιά μας...

Δ. Κ.

Ασφυξία

Η πυρκαγιά σε εργοστάσιο ανακύκλωσης πλαστικών στη Μεταμόρφωση, που μετέτρεψε για τρεις μέρες την Αττική σε «θάλαμο αερίων», χτυπάει για μια ακόμα φορά «καμπάνα» για τον κίνδυνο ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης κλίμακας με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.
Οι ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και των περιφερειακών και δημοτικών αρχών, συνολικά οι ευθύνες του κράτους είναι κυριολεκτικά τεράστιες, αφού λύνει τα χέρια στους επιχειρηματικούς ομίλους να ξεσαλώνουν σε βάρος της υγείας και της ζωής του λαού, καταργώντας ακόμα και τα πιο στοιχειώδη μέτρα πρόληψης και ασφάλειας, τα οποία αντιμετωπίζονται ως «περιττό κόστος», «αγκυλώσεις» και «βαρίδια» για τους «επενδυτές» και την κούρσα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Στο βωμό του κέρδους και της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης, η «μπάλα» παίρνει ελέγχους και μέτρα ασφαλείας, όπως βέβαια κι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πρόληψης και προστασίας των λαϊκών στρωμάτων απέναντι σε ένα πιθανό βιομηχανικό ατύχημα, σε περιοχές που εργοστάσια βρίσκονται δίπλα ή και μέσα στον οικιστικό ιστό, κι ενώ βασικοί οδικοί άξονες, όπως π.χ. οι δύο βασικές έξοδοι από την Αττική, περνάνε μέσα από βιομηχανικές ζώνες υψηλού κινδύνου!
Τεράστιες περιοχές, με άναρχη χωροθέτηση βιομηχανιών, όπως διυλιστήρια και χημικά εργοστάσια, αποθήκες, μονάδες κατεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων, ακόμα και αποθήκευσης επικίνδυνων εκρηκτικών υλών, όπως αποκαλύφτηκε αμέσως μετά την τραγική έκρηξη στη Βηρυτό, βρίσκονται κυριολεκτικά «μια ανάσα» από τα μεγάλα αστικά κέντρα, μέσα σε κατοικημένες περιοχές, και χωρίς ούτε καν στοιχειώδη μέτρα προστασίας για ενδεχόμενο Βιομηχανικό Ατύχημα Μεγάλης Εκτασης, χωρίς ασφαλείς οδούς διαφυγής ή ένα δοκιμασμένο σχέδιο εκκένωσης για τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και κατοίκους.
Ολα αυτά πλάι στις υποστελεχωμένες υπηρεσίες πυρόσβεσης και αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων, πλάι στις αποψιλωμένες υπηρεσίες ελέγχων, που όχι μόνο δεν φτάνουν να ελέγξουν τις εκατοντάδες βιομηχανίες, αλλά κι όταν το κάνουν, το τρύπιο νομοθετικό πλαίσιο, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, απαλλάσσει το κεφάλαιο ακόμα και από στοιχειώδη μέτρα.
Με βάση άλλωστε αυτό το νομοθετικό πλαίσιο οι κυβερνήσεις ΝΔ και προηγουμένως του ΣΥΡΙΖΑ έχουν χωροθετήσει ακόμα και μονάδες καύσης σκουπιδιών μέσα στις πόλεις, στον Βόλο, στη Θεσσαλονίκη κι αλλού, «πνίγοντας» τους εργαζόμενους των περιοχών αυτών στις διοξίνες και στα καρκινογόνα αέρια. Κι όλα αυτά ενώ έχουν σημάνει πάμπολλες προειδοποιήσεις, όπως π.χ. με την πυρκαγιά σε μεγάλη επιχείρηση ανταλλακτικών στον Ασπρόπυργο στα τέλη Ιούνη, την έκρηξη με τρία θύματα στο χώρο της πρώην ΠΥΡΚΑΛ στην Ελευσίνα προ ημερών, για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω.
Ακόμη πιο προκλητική όμως είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης και της Περιφέρειας να φορτώσουν μέχρι και την ευθύνη για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την πυρκαγιά στην περιβόητη... «ατομική ευθύνη», με τις ανεκδιήγητες οδηγίες της Πολιτικής Προστασίας και της Περιφέρειας στις ευπαθείς ομάδες... να κλείσουν τα παράθυρα και άλλα παρόμοια.
Καμιά ουσιαστική και άμεση ενημέρωση δεν υπήρξε για το πού κατευθύνεται το τοξικό νέφος, ποιες περιοχές κινδυνεύουν περισσότερο και ποια είναι η σύσταση και η διασπορά του. Για να μη μιλήσουμε για τα μέτρα που χρειάζεται να ληφθούν οργανωμένα και με κρατική ευθύνη, κυρίως για τις πιο ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το αστικό κράτος, που είναι «παντού» όπου το απαιτήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα συμφέροντά τους, δεν μπορεί παρά να είναι «απών» και εχθρικό απέναντι στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, να αντιμετωπίζει ως «κόστος» τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, παρά τις σημερινές πολύ μεγάλες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας, της παραγωγής.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να περιμένουν την επόμενη τοξική βόμβα να εκραγεί. Μαζί με τον αγώνα τους για άμεσα μέτρα πρόληψης, προστασίας, όπως και για όλους τους απαραίτητους ελέγχους, χρειάζεται να βάλουν στο στόχαστρο την πολιτική στήριξης των καπιταλιστικών κερδών, το ίδιο το σάπιο σύστημα που προκαλεί «ασφυξία» στις ανάγκες τους.

Οι δύο πατρίδες

Επιδίωξη των αστικών κρατών είναι η αναβάθμιση της εγχώριας αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Καθώς η αναβάθμιση μιας εγχώριας αστικής τάξης σημαίνει υποβάθμιση μιας άλλης, ο αγώνας καπιταλιστικής αναβάθμισης σηματοδοτεί το διεθνή ανταγωνισμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις. Χωρική έκφραση του αγώνα αναβάθμισης ανάμεσα στις αστικές τάξεις είναι, μεταξύ άλλων, και ο διεθνής ανταγωνισμός των αστικών κρατών για την οικειοποίηση πρώτων υλών και θαλάσσιων ζωνών.
Η οικειοποίηση πρώτων υλών συνιστά παράγοντα κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ενώ η κατοχή φτηνών πρώτων υλών αποτελεί βασικό παράγοντα που δρα ανασταλτικά στην πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, όπως ο Μαρξ έδειξε¹. Ο έλεγχος των πρώτων υλών αποτέλεσε κινητήρια δύναμη της αποικιοκρατικής κατάκτησης, όπως και των ληστρικών άμεσων ξένων επενδύσεων των ιμπεριαλιστικών κρατών από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα σε υπανάπτυκτες χώρες, συχνά σε αντιστοιχία με αποικιακές συνδέσεις. Ο Λένιν υπογράμμιζε, για τις αρχές του 20ού αιώνα, τη σημασία που έχει ο έλεγχος των πρώτων υλών στη στερέωση του μονοπωλίου, ενώ τόνιζε ότι όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός τόσο αυξάνεται ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για πηγές πρώτων υλών². Τα ιστορικά δεδομένα από τότε μέχρι σήμερα έχουν πλήρως επαληθεύσει τη θέση αυτή.
Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των αστικών κρατών για τον έλεγχο υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελούν όψη του διεθνούς ανταγωνισμού για την οικειοποίηση πρώτων υλών και θαλάσσιων ζωνών, και ειδικότερα του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, ως αποτέλεσμα του νόμου της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπέρ μιας χώρας, επικυρώνεται πολλές φορές με αναβάθμιση των χωρικών της διεκδικήσεων, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα. Ο πόλεμος αποτελεί μια εναλλακτική εκδοχή (συνέχεια) έναντι της «ειρήνης», ανάλογα με το μεταβαλλόμενο ιστορικά συσχετισμό δυνάμεων.

Η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης

Η Τουρκία είναι ισχυρή περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Εχει σημαντική βιομηχανική βάση και συγκαταλέγεται στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες παγκόσμια. Διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου και πραγματοποιεί εκτεταμένη (και αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια) επεκτατική πολιτική: Κατοχή στη Βόρεια Κύπρο και σε εδάφη της Συρίας, βάσεις, στρατιωτικές δυνάμεις και άμεση πολιτική επιρροή στη Λιβύη, βάσεις σε Ιράκ, Κατάρ, Σομαλία και Αλβανία. Η αστική τάξη της Τουρκίας, υλοποιώντας μια σχετικά ανεξάρτητη από το δυτικό ιμπεριαλισμό εξωτερική πολιτική και αναπτύσσοντας ισχυρές διμερείς σχέσεις με τη Ρωσία, διεκδικεί την αναβάθμισή της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Στο πλαίσιο αυτό αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923) και των Παρισίων (1947) ενώ αυξάνει τη στρατιωτική επιθετικότητά της στη διεκδίκηση εκτεταμένης ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Εδώ εντάσσονται οι μαξιμαλιστικές, και αντίθετες στο Διεθνές Δίκαιο, αξιώσεις της Τουρκίας, σύμφωνα με τις οποίες τα ελληνικά νησιά δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία ακυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κρήτης και των Δωδεκανήσων. Το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο κατανόησης αποτελεί έκφραση αυτής της μαξιμαλιστικής πολιτικής της τουρκικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την αναβάθμισή της στην περιοχή εντός του πλαισίου ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, και με πλήρη συμπόρευση στις ιμπεριαλιστικές επιλογές τους. Οργανώνει τις διεκδικήσεις της στην περιοχή βασιζόμενη στις προσδοκίες ευνοϊκής γι' αυτήν παρέμβασης του «ξένου παράγοντα», ως ανταμοιβή για τη σταθερή της προσφορά στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά σχέδια: «Ανανεωμένη» Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις, μεταφορά ελληνικών «Patriot» στη Σαουδική Αραβία, στρατιωτικό προσωπικό σε Λιβύη, Σαουδική Αραβία και στα Στενά του Ορμούζ, ψήφιση και εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών και αποδοχή της εισδοχής της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, κ.ά. Επιπρόσθετα, το αστικό κράτος έχει καταστήσει σαφές ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή θα είναι τα μονοπώλια των ισχυρών δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών.

Η επιλογή της συνεκμετάλλευσης

Δεδομένης της ισχύος του τουρκικού καπιταλισμού στην περιοχή, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ επιχειρούν να καταστήσουν την Τουρκία προνομιακό σύμμαχο, σε μια απόπειρα απομάκρυνσής της από τη Ρωσία, ώστε να διατηρήσουν τη συνοχή του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική επισφράγιση στο «γκριζάρισμα» από την Τουρκία περιοχών του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου (μέσω και της δημιουργίας «τετελεσμένων») - όπως εκφράστηκε και από τη δήλωση του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ περί «αμφισβητούμενων υδάτων» στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, μετά την τουρκική NAVTEX για έρευνες σε θαλάσσια περιοχή νότια του Καστελόριζου και νοτιοανατολικά της Κρήτης στις 21/07/2020 - εξυπηρετεί τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου υπό την εποπτεία του ΝΑΤΟ. Εξυπηρετεί ειδικότερα την επιδίωξη των ΗΠΑ να διασφαλίσουν οι αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι ηγεμονική θέση στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής.
Στις συνθήκες αυξανόμενης στρατιωτικής πίεσης της Τουρκίας προς την Ελλάδα, τα σχέδια συνεκμετάλλευσης επιχειρείται να προωθηθούν και μέσω της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Την επιλογή αυτή φαίνεται να αποδέχεται το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων, θεωρώντας ότι μπορεί να αποφέρει μια «δίκαιη» και «ειρηνική» λύση. Συσκοτίζεται, έτσι, ότι οργανισμοί όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης παίρνουν αποφάσεις λαμβάνοντας υπόψη τους την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ κάθε κράτους. Πρόκειται για μια κοσμοπολίτικη πολιτική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας - σύμφωνη, ωστόσο, με τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ και με την υπαγωγή των γεωστρατηγικών της επιδιώξεων στο πλαίσιό τους - η οποία μπορεί να οδηγήσει σε συρρίκνωση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Για τη συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου

Ο κίνδυνος συρρίκνωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων αναδεικνύεται και από την πρόσφατη συμφωνία με την Αίγυπτο για τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ, την οποία έσπευσε να κλείσει το ελληνικό αστικό κράτος (μετά από πολλά χρόνια διαπραγματεύσεων), ως απάντηση στο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, και υπό συνθήκες τουρκικής στρατιωτικής απειλής. Πέραν των άλλων, το γεγονός και μόνο ότι, όπως φαίνεται, αναγνωρίζεται με τη συμφωνία αυτή μειωμένη «επήρεια» στην Κρήτη, το μεγαλύτερο ελληνικό νησί, και ένα από τα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα νησιά της Μεσογείου, δείχνει την κατεύθυνση στην οποία κινείται η αστική πολιτική έναντι της Τουρκίας, υπό την επιδιαιτησία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αναφορικά με την «επήρεια» άλλων μικρότερων (και μικρών) ελληνικών νησιών (όπως το Καστελόριζο). Την κατεύθυνση του περιορισμού κυριαρχικών δικαιωμάτων και της συνεκμετάλλευσης.
Οπως εύστοχα επισημαίνει το ΚΚΕ, «ο ισχυρισμός ότι η συμφωνία με την Αίγυπτο ακυρώνει το απαράδεκτο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο επιχειρεί να απλοποιήσει μια πολύ σύνθετη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από διασταυρούμενους ανταγωνισμούς, που πυροδοτούν την τουρκική επιθετικότητα και τις εντάσεις στην περιοχή». Με τη συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου, από όσα έχουν μέχρι στιγμής γίνει γνωστά, «καιροφυλακτεί ο κίνδυνος ενός οδυνηρού συμβιβασμού σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας», ενταγμένου στις επιδιώξεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για συνεκμετάλλευση «του Αιγαίου και θαλάσσιων ζωνών ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού, με την Τουρκία, με ή χωρίς το Δικαστήριο της Χάγης»³.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνει πλήρως η αναβαθμισμένη τουρκική επιθετικότητα μετά τη συμφωνία με την Αίγυπτο. Η τουρκική NAVTEX στις 10/8/2020 και η είσοδος του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Oruc Reis», με τη συνοδεία βοηθητικών σκαφών και μονάδων του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, στο ανατολικότερο σημείο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, προωθεί, υπό την απειλή της στρατιωτικής βίας, τις επιδιώξεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Τουρκίας για συνεκμετάλλευση.
Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή θέτει στο επαναστατικό εργατικό κίνημα το διπλό και ενιαίο καθήκον της πάλης ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και στοχεύσεις της ελληνικής αστικής τάξης και ταυτόχρονα της υπεράσπισης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που κατακτήθηκαν ιστορικά με αιματηρούς αγώνες του λαού. Το καθήκον αυτό θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ως πάλη ενάντια στον εθνικισμό και ταυτόχρονα ενάντια στον κοσμοπολιτισμό.

Πάλη ενάντια στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό

Το διπλό και ενιαίο καθήκον της πάλης ενάντια στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό εκφράζει καθαρά το ΚΚΕ. Στον «καπιταλισμό υπάρχουν δύο πατρίδες»: Η πατρίδα του κεφαλαίου και η πατρίδα της εργασίας. «Η εργατική τάξη υπερασπίζεται σε κάθε περίπτωση τα δικά της συμφέροντα, που βρίσκονται στον αντίποδα αυτών της αστικής τάξης. Οι ενεργειακές πηγές, ο ορυκτός πλούτος που εκμεταλλεύεται σήμερα το κεφάλαιο, τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας και η ΑΟΖ αφορούν και το βαθμό των δυνατοτήτων που θα έχει η εργατική τάξη όταν πάρει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας»⁴. O Λένιν υποστηρίζει ότι: «Είναι προοδευτική (...) η πάλη για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους»⁵.
Πολλές οπορτουνιστικές ομάδες αναγνωρίζουν μόνο την πατρίδα του κεφαλαίου και, επομένως, αποδέχονται το ιστορικό δικαίωμα «ιδιοκτησίας» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την αστική τάξη. Από εδώ απορρέει η οπορτουνιστική πολιτική θέση «δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ», που αρνείται τα συνδεόμενα με τις ΑΟΖ κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο και υποτιμά την επιθετικότητα του τουρκικού καπιταλισμού στην περιοχή. Οι οπορτουνιστές έτσι συμπλέουν με τον κοσμοπολιτισμό της αστικής τάξης και την επιδιαιτησία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ⁶. Αποτελούν συνεπώς, αντικειμενικά, βασικό στήριγμα της αστικής πολιτικής και του ιμπεριαλισμού ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη συγκυρία.
Η υπεράσπιση από την εργατική τάξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ως δικών της δικαιωμάτων σηματοδοτεί την αμφισβήτηση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης ως εκφραστή του γενικού εθνικού συμφέροντος, και αποτελεί συστατικό στοιχείο της πάλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στο κεφάλαιο. Κατά συνέπεια, συνδέεται άμεσα με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Σε τελευταία ανάλυση: «Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου»⁷.
Σε αντίθεση με την κοσμοπολίτικη - πασιφιστική πολιτική γραμμή του οπορτουνισμού, οι κομμουνιστές σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου πρωτοστατούν στη συγκρότηση επαναστατικού εργατικού κινήματος που θα οργανώσει «τη δική του ένοπλη δράση, ώστε η έξοδος από τον πόλεμο να οδηγήσει στη νίκη της εργατικής εξουσίας»⁸.
Παραπομπές
1. βλ. Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τ. 3ος, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1978, σελ. 137 κ.ε.
2 . Β. Ι. Λένιν, «Ο Ιμπεριαλισμός», «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980, σελ. 82.
3 . Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, 06/8/2020.
4 . Μ. Παπαδόπουλος, «Ο πραγματικός εχθρός», «Ριζοσπάστης», 7 - 8/6/2020.
5 . Β. Ι. Λένιν, «Κριτικά Σημειώματα για το Εθνικό Ζήτημα», Απαντα, τ. 24, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1979, σελ. 131.
6 . βλ. και Γ. Γκιόκας, «Για έναν "ειρηνικό" και "δημοκρατικό" καπιταλισμό...», «Ριζοσπάστης», 8 - 9/8/2020.
7 . ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Αθήνα 2013, σελ. 14.
8 . βλ. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Ο Λένιν για τον Πόλεμο και τη Στάση των Κομμουνιστών», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τ. 6, 2012.

Γιώργος ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΗΣ
Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Πατρών