“Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα” – Χιλιάδες Βραζιλιάνοι στο δρόμο κατά της ιδιοκτήτριας εταιρείας μετά από εκατόμβη νεκρών σε φράγμα

Κατιούσα

Τη θλίψη διαδέχεται η οργή στο βραζιλιάνικο κρατίδιο Μίνας Ζεράις, όπου για δεύτερη φορά μετά το 2015 καταρρέει φράγμα ορυχείου, σκορπίζοντας το θάνατο σε τουλάχιστον 121 ανθρώπους, αριθμός που αναμένεται να εκτοξευθεί λόγω των εκατοντάδων αγνοούμενων. Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν κατά της εταιρείας Σαμάρκου, υπεύθυνης για το δυστύχημα του 2015, όταν μετά από κατάρρευση φράγματος σκοτώθηκαν 19 άνθρωποι σε παρακείμενο χωριό.
Αυτή τη φορά, υπεύθυνη είναι η μεταλλευτική εταιρεία Βάλι, η οποία είναι συνιδιοκτήτρια της Σαμάρκου. Στις 25 Γενάρη το φράγμα κοντά στην πόλη Μπρουμαντζίνιου έσπασε, βυθίζοντάς την κάτω από τόνους λάσπης, στο χειρότερο ως τώρα δυστύχημα ορυχείων στην ιστορία της χώρας.
Χιλιάδες διαδηλωτές εδώ και πέντε μέρες απαιτούν την απόδοση δικαιοσύνης για τα συνεχή εταιρικά εγκλήματα με συνθήματα όπως “Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα”. Το Βραζιλιάνικο Λαϊκό Μέτωπο, που πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις κατά μεταλλευτικών επιχειρήσεων σε όλη τη χώρα, διοργάνωσε συγκέντρωση στην έδρα της Βάλι στο Μπέλο Οριζόντε, ενώ εκατοντάδες διαδηλωτές έκλεισαν δρόμο κοντά στο Μπρουμαντζίνιο για να μη φτάσουν στο μέρος φορτηγά της εταιρείας. Μέχρι στιγμής έχουν συλληφθεί τρεις εργαζόμενοι και δυο μηχανικοί που δούλευαν για λογαριασμό της Βάλι. Σύμφωνα με εσωτερική έρευνα, η επιχείρηση γνώριζε ήδη από πέρσι ότι τμήματα των περιοχών κοντά στο φράγμα με πληθώρα τοξικής λάσπης ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν, με την εταιρεία να χαρακτηρίζει το έγγραφο ως «απλό σχέδιο προετοιμασίας» σύμφωνα με τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς. Τα ακριβή αίτια πάντως δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί, με τις κρατικές αρχές να κάνουν λόγω για υγροποίηση των υλικών του φράγματος, όπως είχε συμβεί και το 2015.
Η καταστροφή αυτή αποτελεί πρόκληση για την ακροδεξιά κυβέρνηση Μπολσονάρου, που προσπαθεί αν ισορροπήσει μεταξύ της διαχείρισης της οργισμένης κοινής γνώμης και της φιλοεπιχειρηματικής της πολιτικής, που προβλέπει ακόμα μεγαλύτερη χαλάρωση των περιβαλλοντικών και άλλων κανονισμών ασφαλείας στο όνομα της μεγαλύτερης «ανάπτυξης».
Με πληροφορίες από telesurtv.net

«Το κόψιμο των Δώρων έγινε για καλό» είπε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΣτΕ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να υπερασπιστεί το κόψιμο των Δώρων από τους δημόσιους υπαλλήλους υιοθέτησε την μνημονιακή προπαγάνδα των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ

Όλη την άθλια επιχειρηματολογία και τους εκβιασμούς που είχαν χρησιμοποιήσει και οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, επιστράτευσαν, σύμφωνα με πληροφορίες, ενώπιον της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, οι συνήγοροι του Ελληνικού Δημοσίου,

 

για να μη δοθούν τα Δώρα – επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής αδείας στους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους, στους υπαλλήλους των ΟΤΑ, ΝΠΔΔ και ΜΠΙΔ κ.λπ..

Κατά τη σχετική συζήτηση την Παρασκευή στο ΣτΕ για την συνταγματικότητα της περικοπής των τριών Δώρων, μετά την παραπομπή προς οριστική κρίση από το ΣΤ’ τμήμα, που έχει κρίνει αντισυνταγματικές τις περικοπές,

οι συνήγοροι του Ελληνικού Δημοσίου, Ν. Δασκαλαντωνάκης και Β. Πανταζή, για λογαριασμό της κυβέρνησης επανέλαβαν τον χυδαίο εκβιασμό, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι

«έχασαν τον 13ο και 14ο μισθό για να διατηρήσουν τον 12ο μισθό»,

και ότι σε περίπτωση που δοθούν αναδρομικά τα επιδόματα στους δημοσίους υπαλλήλους:

«διαταράσσεται η δημοσιονομική ισορροπία και θα αυξηθεί η φορολογία όλων των πολιτών»,

καθώς δεν θα υπάρχει δημοσιονομικό πλεόνασμα και δεν θα είναι «βιώσιμο» το χρέος.

Ισχυρίστηκαν επίσης, ότι η περικοπή των επιδομάτων δεν θίγει την αξιοπρεπή διαβίωση των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε τους θέτει σε αρνητική οικονομική κατάσταση.

 

‘Εφτασαν, μάλιστα, και στον πάτο του «κοινωνικού αυτοματισμού», να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, επισημαίνοντας ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν σταθερή εργασία,

ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της μεγάλης ανεργίας, της απληρωσιάς και του μισθού τους που είναι 580€, δηλαδή κατά 1/3 χαμηλότερος από αυτόν των δημοσίων υπαλλήλων.

Είπαν μέχρι και ότι πολύ μεγάλος αριθμός εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει φύγει στο εξωτερικό για να βρει εργασία, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν αλλάζουν χώρα!

Οι δύο συνήγοροι του Δημοσίου ζήτησαν από το δικαστήριο να απορριφθούν οι παρεμβάσεις υπέρ των αποφάσεων του ΣΤ’ Τμήματος από την ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις από το χώρο των νοσοκομείων, των δασκάλων κ.ά.

Οι δικηγόροι των δημοσίων υπαλλήλων χαρακτήρισαν απαράδεκτη την τακτική των συνηγόρων του Δημοσίου, να κάνουν λόγο για επερχόμενη οικονομική καταστροφή στη χώρα εάν δοθούν τα τρία δώρα,

τα οποία μάλιστα είναι κουτσουρεμένα και δεν αποτελούν, όπως το παρελθόν, πλήρη μισθό τα Χριστούγεννα, και από μισό μισθό το Πάσχα και το καλοκαίρι.

Η Ολομέλεια επιφυλάχθηκε για τις αποφάσεις.

Πηγή: 902.gr

Προσθήκη λεζάντας

Υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε κρατήσει ακριβώς την ίδια στάση πριν από λίγους μήνες και στην συζήτηση για την αντισυνταγματικότητα των περικοπών στις συντάξεις.

Συγκεκριμένα, στην έφεση που άσκησε σε δικαστική απόφαση που δικαίωνε συνταξιούχους είχε υποστηρίξει ότι όλο το πετσόκομμα των συντάξεων των προηγούμενων χρόνων έγινε «για το δημόσιο συμφέρον».

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τις περικοπές που επέβαλαν στο παρελθόν στις συντάξεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (τις οποίες βέβαια διατήρησε και πολλαπλασίασε)

όχι μόνο άσκησε έφεση στην απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που δικαίωνε συνταξιούχο ο οποίος είχε προσφύγει για τις περικοπές που του επιβλήθηκαν,

αλλά με το σκεπτικό της έφεσης «ξεπλένει» όλες τις μνημονιακές περικοπές συντάξεων από το 2010 έως το 2012, ισχυριζόμενη ότι έγιναν για λόγους «δημόσιου συμφέροντος» (!) και ότι είναι πέρα για πέρα σύμφωνες με το Σύνταγμα.

 

Το χαρακτηριστικό απόσπασμα από την έφεση της κυβέρνησης

Ροβεσπιέρος

Ζουνίνιο: Πώς μπορεί ο κόσμος να είναι χαρούμενος με αυτό το σύστημα όταν ένα παιδί πεινάει; Δεν είναι δίκαιο!

Κώστας Μιχαήλ

Σε μία πρόσφατη συνέντευξή του εφ’ όλης της ύλης ο απεργός του στατικού ποδοσφαίρου, όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί, Ζουνίνιο Περκαμπουκάνο μιλάει για όλους και για όλα. Στήνει την μπάλα όπως αυτός ξέρει και εκτελεί τον Τύπο, τους δημοσιογράφους αλλά και παλιούς συμπαίκτες στην εθνική Βραζιλίας.
Κέρδισε τρόπαια με όλες τις ομάδες του, έσπασε ρεκόρ και έμεινε στην ιστορία για τις φανταστικές εκτελέσεις φάουλ.
Θεωρείται ο κορυφαίος εκτελεστής φάουλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε την καριέρα του από τη Σπορτ του Ρεσίφε, το 1995 εντάχθηκε στις τάξεις της αγαπημένης του Βάσκο και το 2001 πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για λογαριασμό της Λιόν. Πήρε τα πάντα, εντός γαλλικών συνόρων μέχρι το 2009 όταν και τον προσέλκυσε ο άνεμος της αραβικής άνοιξης της Αλ-Γκαράφα. Μετά απο αυτή τη διετία θα ξαναγίνει κάτοικος Ρίο ντε Ζανέιρο για την αγαπημένη του «κρουαζμαλτίνο». ο Juninho έπαιξε 40 παιχνίδια για την εθνική ομάδα της Βραζιλίας και σημείωσε έξι γκολ. Την καριέρα του την έκλεισε στη Βραζιλία. Έδωσε το τελευταίο του ματς στις 2 Φεβρουαρίου 2014 με τη φανέλα της Βάσκο ντα Γκάμα..
Λογοκρίθηκα ζωντανά στην τηλεόραση.Κανένας δημοσιογράφος δεν με υποστήριξε…
Το 2013 ο Ζουνίνιο συνεργάστηκε με το αθλητικό δίκτυο της Βραζιλίας Rede Globo και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως αθλητικός σχολιαστής. Γρήγορα βρέθηκε στο στόχαστρο από συναδέλφους του με αποτέλεσμα να του γεννηθούν φόβοι και σοβαρές επιφυλλάξεις για το μέλλον του στο χώρο της δημοσιογραφίας.Ήρθε σε σύγκρουση με παρουσιαστές, ρεπόρτερ και δημοσιογράφους γιατί θεωρούσε ότι ο Τύπος στη Βραζιλία δεν είχε καταλάβει τις σημαντικές αλλαγές στο χώρο του ποδοσφαίρου και ήταν αντίθετος με την πρόοδο του αθλήματος.’
’Από την αρχή πήγα κόντρα στους πουλημένους ρεπόρτερ γιατί έβλεπα ότι έκαναν μεγάλο κακό στο κλίμα των ομάδων. Αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο.Έλαβα πάρα πολλά μηνύματα από οπαδούς οι οποίοι απειλούσαν να με σκοτώσουν. Ωστόσο πάντα πίστευα ότι πρέπει να καταπολεμήσουμε τα πράγματα που πάνε λάθος στη δημοσιογραφία ώστε να οδηγηθεί σε πιο σοβαρά μονοπάτια. Τελικά, το 2018 λογοκρίθηκα, η εκπομπή μου κόπηκε στον αέρα, απειλήθηκα επανειλημμένα και κανείς από τους συνεργάτες μου δεν με υποστήριξε. Αντίθετα οι παρουσιαστές της εκπομπής με διέσυραν στο Twitter κάτι που σήμαινε ότι ο Τυπος ήταν βαθιά εμπλεκόμενος σ’ όλο αυτό.”
Είναι απαράδεκτο να μην εκφράζουν τις πολιτικές τους αντιλήψεις οι αθλητές.
Και οι δημοσιογράφοι και οι αθλητές έχουν πολιτικές απόψεις και δεν πρέπει να φοβούνται να τις εκφράσουν. Καταλαβαίνω τους αθλητές οι οποίοι είναι αφοσιωμένοι σε μία καριέρα η οποία για πολλόυς είναι σύντομη, αλλά υπάρχουν αθλητές οι οποίοι έχουν αποσυρθεί, κάνουν μια καλή ποιότητα ζωής και διαλέγουν να μένουν αμέτοχοι σε πολιτικά ζητήματα. Αυτοί είναι απαράδεκτοι. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους. Για παράδειγμα, την περίοδο του Μουντιάλ το Globo έβγαλε ανακοίνωση στους εργαζομένους να προσέχουν τις πολιτικές τους τοποθετήσεις στα social media. Εγώ δε σημφώνησα με αυτό. Αν κάποιος δημοσιογράφος αποσυρθεί απο τα social media λογω του αφεντικού του, τότε έχει ξεπουληθεί σε αυτό.
Το ποδόσφαιρο με έμαθε να βλέπω τον κόσμο και μου έσωσε τη ζωή..
O Ζουνίνιο, ένας ποδοσφαιριστής που τίμησε τα χρώματα της Σελεσάο και αγαπήθηκε ιδιαίτερα απο τους Βραζιλιάνους, ενίοτε ασκούσε έντονη κριτική στο τρόπο σκέψη τους και τη συμπεριφορά τους, χαρακτηρίζοντας τους ως άπληστους και αχόρταγους.
Έβλεπα παίκτες που έφευγαν απο χώρες πολύ φτωχότερες της δικής μας να έχουν περισσότερη παιδεία από όσο είχαμε εμείς. Στη Βραζιλία όποιος έχει τα λεφτά, εκμεταλλεύεται τη χαοτική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα για δικό του συμφέρον. Σε όλους αρέσουν τα χρήματα αλλά όταν η απληστία μεγαλώνει, το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς διογκώνεται και επέρχεται η βία. Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, ο πλούτος δεν θα έπρεπε να μένει στους λίγους. Εγώ παλεύω και για τους μη προνομοιούχους. Από τη μία σκέφτομαι ότι είμαι ευνοημένος και κάνω μια ήσυχη και άνετη ζωή αλλά απο την άλλη τι είδους ευτυχία είναι αυτή όταν ξέρεις ότι ο Βραζιλιάνος έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του και περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι στο δρόμο. Στη Βραζιλία σήμερα ο 20χρονος και ο 30χρονος μένει με τους γονείς του και περνάει τη μέρα του μπροστά σε μία τηλεόραση. Αυτή είναι μία χαμένη γενιά. Αυτή δεν είναι η χώρα που θέλω για τις κόρες μου.
Ο Ζουνίνιο σε αντίθεση με άλλους παίκτες της Σελεσάο δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε και τι εκπροσωπεί!
Η Βραζιλία πριν λίγο καιρό βρισκόταν σε εκλογικούς ρυθμούς και ο κόσμος του ποδοσφαίρου στη χώρα είχε χωριστεί στα δυο, ειδικά μετά την απόφαση πολλών σταρ της στρογγυλής θεάς να στοιχηθούν πίσω από τον ακροδεξιό υποψήφιο, Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο οποίος τελικά βγήκε νικητής από τις εκλογικές μάχες και ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Ο 43χρονος, Ζουνίνιο Περναμπουκάνο, ο οποίος βρίσκεται περισσότερο στη λογική του Σόκρατες, ο οποίος ήταν γνωστός για τις αριστερές απόψεις του και είχε αντιταχθεί ανοιχτά κόντρα στην στρατιωτική δικτατορία στην πατρίδα του, ανέφερε:
Πολλοί Βραζιλιάνοι δεν γνωρίζουν ότι στη δικτατορία βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άτομα. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο στρατός υπάρχει για να προστατεύει τη χώρα και όχι για να σκοτώνει ανθρώπους στις φαβέλες. “Ενοχλούμαι όταν ένας παίκτης ή πρώην παίκτης υποστηρίζει τη δεξιά. Ερχόμαστε από χαμηλά, είμαστε ο λαός. Πώς πάμε από αυτήν την πλευρά; Πώς μπορείς να υποστηρίζεις τον Μπολσονάρο, αδερφέ;
Τα αποσπάσματα από τη συνέντευξη προέρχονται από το τρέχον τεύχος (#32) του περιοδικού “HUMBA!”, όπου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη, μαζί με άλλα ενδιαφέροντα θέματα για τον αθλητισμό και την οπαδική κουλτούρα.

Μ' ένα σφηνάκι πετρέλαιο... ξεχνιέσαι

«Διεξάγουμε συνομιλίες τώρα με μεγάλες αμερικανικές εταιρείες... Θα ήταν διαφορετικά αν μπορούσαμε να τις έχουμε να παράγουν το πετρέλαιο στη Βενεζουέλα». Η δήλωση ανήκει στον Τζον Μπόλτον, σύμβουλο Ασφαλείας των ΗΠΑ, στην απόπειρά του να εξηγήσει και να αποκαλύψει την πρεμούρα για την πραξικοπηματική πολιτική αλλαγή στη Βενεζουέλα, που έχει κατά το γενικώς αποδεκτό (CIA world factbook) τα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα αργού πετρελαίου στον κόσμο! 

Η ωμή παραδοχή ότι για τον μαύρο χρυσό «όλα μπορούν να τελειώσουν όπως πρέπει» συνοδεύτηκε κι από μπόλικη φιλανθρωπία. Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Πομπέο έδωσε 20.000.000 δολάρια στον Γκουαϊδό ως πραξικοπηματικό χαρτζιλίκι και το βάφτισε φιλανθρωπική βοήθεια προς τη Βενεζουέλα.

Για όποιον σκέφτεται πως δεν μας κόφτει εμάς τι βρωμιές θα γίνουν για το βενεζουελάνικο απόθεμα μαύρου χρυσού, που υπολογίζεται σε 300 δισεκατομμύρια βαρέλια (εξαπλάσιο αυτού των ΗΠΑ), επιδεικνύοντας έτσι ανοχή σε χούντες, αίμα, δάκρυα, προσφυγιά και «νομιμότητες» αναγνωρίσεων τύπου Ευρωκοινοβούλιο, έχω και μια είδηση - συναγερμό. 

Μια είδηση που, όπως λέμε οι νομικοί, εμπνέει φόβο σε κάθε έμφρονα άνθρωπο, ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στην Τουρκία, όπου θα συναντηθεί με τον Ερντογάν με ανά χείρας τη συμφωνία των Πρεσπών, ως μοντελάκι «επίλυσης των διαφορών» σε Κύπρο, Αιγαίο και ίσως αύριο Θράκη:

• Στην Κύπρο και συγκεκριμένα στο «οικόπεδο 10», η «ExxonMobil» χτύπησε - απ' ό,τι φαίνεται και ήδη διοχετεύεται στα ΜΜΕ - και βρήκε ένα μεγάλο και πλούσιο κοίτασμα φυσικού αερίου!... Οπότε η φυσική συνέχεια, ως δηλητηριώδες αέριο, είναι αυτό που θα ακούσουμε πιθανότατα και ως προεκλογικό διακύβευμα στην περιοχή. Είτε η ίδια η Ουάσιγκτον είτε τα τρόλια της θα βγουν και θα λένε πως άμα δεν κάνουν ό,τι τους πει, μα ο Αναστασιάδης, μα ο Ερντογάν, μα ο Τσίπρας θα γίνουν Μαδούρο της Νοτιοανατολικής - ΝΑΤΟικής Μεσογείου...

Για να προετοιμαστεί κατάλληλα το πόπολο και να καταπιεί το ξαφνικό εμμονικό ενδιαφέρον για το λαό της Βενεζουέλας, έχουν ήδη επιστρατευθεί όλα τα μέσα, ιερής και ανίερης κοινωνικής δικτύωσης. Ετσι τώρα τα φώτα πέφτουν στη σύζυγο του Μαδούρο που εμφανίζεται ως καλοδιατηρημένη «βαρονέσσα ναρκωτικών» που τον έχει του χεριού της, λύνει και δένει και φταίει για όλα ως «Εβίτα Περόν της Βενεζουέλας»...

Οπότε θα πάμε σε εκλογές με διαρροή πολιτικού αερίου, με survivor εκδοχές της νομιμότητας και με ένα διεθνές δίκαιο που θα μετριέται σε βαρέλια αργού. Ηδη δε στην Αλεξανδρούπολη, που κρατάει μετά τις Πρέσπες το όνομά της (εδώ γελάνε ως και οι Πρέσπες), ξεφυτρώνουν οι πρώτες μεγάλες δεξαμενές υγροποιημένου φυσικού αερίου σε σχήμα γιγάντιων βυζιών εμφυτευμένων στο σώμα της γης. Και μιας και το αργό πετρέλαιο γράφει ιστορία στην άπταιστο πατριδοκαπηλική, τη γλώσσα των ιμπεριαλιστών όπου γης, ας έχουμε κατά νου, εμείς που αναγνωρίσαμε ως γλώσσα τη μακεδονική, ότι ήδη συνεδρίασε η Βουλή της ΠΓΔΜ, στα Σκόπια, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά την αλβανική γλώσσα.

Οποιος αναρωτιέται για τα μελλούμενα, δεν χρειάζεται να μαστουρώνει φύλλα της Πυθίας. Αρκεί ένα σφηνάκι πετρέλαιο να καταπιεί από το κοντινότερο βενζινάδικο και θα τα δει όλα...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Αναρτήθηκε απο bandiera rossa

Οι πρωτιές σε εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης

        

Ο Οργανισμός Προστασίας Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας του ΟΗΕ (WIPO) ανακοίνωσε χτες πως τις πρώτες θέσεις στις αιτήσεις για κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών σε εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) έχουν τεχνολογικά μονοπώλια από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και τις ΗΠΑ, όπως οι «Microsoft» (που έχει τις περισσότερες πατέντες σε εφαρμογές ΤΝ), «Toshiba», «Samsung» και NΕC.

Γιεβγκένι Ζαμιάτιν – Δυστοπία κι Επανάσταση

Κατιούσα

Μπορεί σήμερα η δυστοπία να έχει καταλήξει κοινοτοπία, με την έννοια ότι το είδος κατακλύζει την ποπ κουλτούρα σε σειρές, βιβλία και ταινίες, άνισης ποιότητας και ενδιαφέροντος. Η έκρηξη της δυστοπικής μυθοπλασίας δεν είναι βέβαια άσχετη με την περιρέουσα κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα, αφού οι συνθήκες που περιγράφονται συνήθως σε τέτοια έργα αντανακλούν τα άγχη, επιβίωσης ή υπαρξιακά των κατοίκων του δυτικού κυρίως ημισφαιρίου – βασικού ακόμα καταναλωτή αυτής της βιομηχανίας – στον όψιμο καπιταλισμό. Οι ρίζες του είδους ωστόσο δεν έχουν να κάνουν τόσο με κριτική στον καπιταλισμό, όσο με την απογοήτευση ή και την αντίθεση στο σοσιαλισμό και στην απόπειρα θεσμικής εφαρμογής του, με κυριότερη ασφαλώς τη δημιουργία της ΕΣΣΔ. Το γεγονός αυτό ως ένα βαθμό αντανακλάται και στα σημερινά παραδείγματα δυστοπιών, τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις μεταδίδουν μια αίσθηση αδιεξόδου, προωθώντας εμμέσως πλην σαφώς τη θατσερικής επίνευσης ΤΙΝΑ με καλλιτεχνικό περίβλημα. Ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που το φινάλε δεν είναι ξεκάθαρα απαισιόδοξο ή απλώς αμφίσημο, η “σωτηρία” είναι σε ατομικό επίπεδο ή αποτέλεσμα ατομικών ενεργειών, όπως στις ταινίες και τη λογοτεχνία υπερηρώων, που διόλου τυχαία παρουσιάζει παραδοσιακά δυστοπικά χαρακτηριστικά στη δομή της. Αν οι Τζορτζ Όργουελ και Άλντους Χάξλεϊ, που θεωρούνται οι σημαντικότεροι προπάτορες του είδους, κατατάσσονται ευκολότερα στον ωμό αντισοβιετισμό, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα στην περίπτωση του Γιεβγκένι Ζαμιάτιν, ο οποίος, καίτοι λιγότερο γνωστός στο ευρύ κοινό σήμερα – θεωρείται γενικά από τη λογοτεχνική κριτική ως ο πρώτος συγγραφέας της αντι – ουτοπίας. Ενθουσιώδης υποστηρικτής της επανάστασης αρχικά, στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε από το όραμά της και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την πένα του για πολεμική εναντίον του, προτιμώντας όμως τελικά ένα “συναινετικό” διαζύγιο με τη σοβιετική εξουσία, παρά την ανοιχτή ρήξη.
Ο Ζαμιάτιν γεννήθηκε την 1 Φλεβάρη 1884 στο Λεμπεντιάν της Ρωσίας. Ο πατέρας του ήταν ορθόδοξος ιερέας και διευθυντής σχολείου και η μητέρα του μουσικός, κάτι που σημάδεψε τα νεανικά του βιώματα, τα οποία περιέγραφε αργότερα ως εξεής: Θα δεις ένα πολύ μοναχικό παιδί, χωρίς συνομήλικους συντρόφους, μπρούμυτα πάνω από ένα βιβλίο ή κάτω από το πιάνο όπου η μητέρα του παίζει Σοπέν. Ενδεχομένως ο Ζαμιάτιν παρουσίαζε συναισθησία, ένα σπάνιο νευρολογικό φαινόμενο κατά το οποίο οι αισθήσεις αναμειγνύονται, με αποτέλεσμα κάποιος να «ακούει» εικόνες ή να «βλέπει» ήχους. Σπούδασε ναυπηγός στην τότε Αγία Πετρούπολη, περίοδο κατά την οποία έγινε μέλος των Μπολσεβίκων. Λόγω της συμμετοχής του στην επανάσταση του 1905 συνελήφθηκε και εξορίστηκε στη Σιβηρία, απ’όπου δραπέτευσε πηγαίνοντας στη Φινλανδία – τμήμα τότε της Ρωσικής Αυτοκρατορίας – για να τελειώσει τις σπουδές του. Στη συνέχεια άρχισε να γράφει για να περνάει την ώρα του. Εξορίστηκε εκ νέου το 1911, αλλά πήρε αμνηστία το 1913, χρονιά κατά την οποία δημοσιεύτηκε το έργο του «Μια επαρχιακή ιστορία», που σατίριζε τη ζωή μιας μικρής ρωσικής πόλης και τον έκανε σχετικά γνωστό σε λογοτεχνικούς κύκλους.
Οι πολιτικές του περιπέτειες συνεχίστηκαν, καθώς το 1914 δικάστηκε για δυσφήμηση του τσαρικού στρατού στο διήγημά του «Στο τέλος του κόσμου». Παράλληλα συνέγραφε άρθρα για μαρξιστικά έντυπα. Εργάστηκε ως ναυπηγός στη Ρωσία και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων στη Βρετανία, όπου επέβλεψε την κατασκευή παγοθραυστικών στα ναυπηγεία του Γουόκερ και Γουόλσεντ στο Νιουκάσλ.
«Στην Αγγλία έφτιαχνα πλοία, έβλεπα ερειπωμένα κάστρα άκουγα τον κρότο των βομβών που έριχναν τα γερμανικά ζέπελιν και έγραψα τους «Νησιώτες». Λυπάμαι που δεν είδα την επανάσταση του Φλεβάρη και γνωρίζω μόνο την Οχτωβριανή Επανάσταση (γύρισα στην Πετρούπολη ίσα –ίσα τον Οχτώβρη, ανάμεσα στα γερμανικά υποβρύχια, σε πλοία δίχως φώτα, φορώντας διαρκώς ένα σωσίβιο. Είναι σαν να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ και να ξυπνάς ένα πρωί ήδη παντρεμένος για καμιά δεκαετία».
Δημοσίευσε σάτιρες για τη ζωή στην Αγγλία, ενώ  ασχολήθηκε και με διαλέξεις περί συγγραφείς, την έκδοση περιοδικών και την επιμέλεια μεταφράσεων συγγραφέων όπως ο Τζακ Λόντον και ο H.G Wells.
Στην πάροδο των ετών ο ίδιος άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο δηκτικός έναντι των μπολσεβίκων, γράφοντας το 1921 στο δοκίμιό του «Φοβάμαι» πως: «Η αληθινή λογοτεχνία μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δημιουργείται όχι από σχολαστικούς και αξιόπιστους αξιωματούχους, αλλά από τρελούς, ερημίτες, αιρετικούς, ονειροπόλους, αντάρτες και σκεπτικιστικές». Το 1923 διοχέτευσε στη Δύση το μυθιστόρημά του «Εμείς», που θεωρείται ορόσημο για τη δημιουργία της δυστοπικής λογοτεχνίας.
Το έργο διαδραματίζεται στην «Ενιαία Πολιτεία», ένα σχηματισμό που δημιουργήθηκε μετά από 200 χρόνια πόλεμο και την «Έσχατη Επανάσταση». Αποτελείται από μια πόλη που περιβάλλεται από τείχος, ενώ τα σπίτια είναι γυάλινα. Στρατιές «Προστατών» φροντίζουν για το καλό των κατοίκων, που αντί για ονόματα έχουν αριθμούς, τρώνε χημικό φαγητό, ενώ ακόμα και οι σεξουαλικές τους επαφές είναι προκαθορισμένες. Αρχηγός του κράτος είναι ένας παντοδύναμος «Ευεργέτης». Όσοι αντιστέκονται στη «φροντίδα» εκτελούνται δημοσίως. Στη συνέχεια του βιβλίου εφευρίσκεται μια επέμβαση στον εγκέφαλο, που αφαιρεί το κέντρο φαντασίας και καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε σκέψη αντίστασης. Το βιβλίο έχει ημερολογιακή μορφή και αφηγητής είναι ο D – 503, που με την κατασκευή ενός διαστημόπλοιου έχει ως αποστολή να εξάγει τα επιτεύγματα της «Έσχατης Επανάστασης». Είναι πιστός στο καθεστώς, μέχρι που γνωρίζει την «εχθρό του κράτους» Ι – 330 και άλλους αντιφρονούντες. Στο μυθιστόρημα συχνό είναι το όνομα «Τέιλορ», ευθεία αναφορά στην επιρροή του τεϊλορισμού στην ΕΣΣΔ, η οποία φυσικά κρύβεται πίσω από την «Ενιαία Πολιτεία». Το βιβλίο αυτό δεν κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση παρά μόνο στα χρόνια της Περεστρόικα, το 1988.
Η αυξανόμενη εχθρότητά του προς το σοσιαλισμό και την κομμουνιστική ιδεολογία εκφράστηκε και σε μια σειρά διηγημάτων, σε ένα από τα οποία ο δήμαρχος μιας πόλης προσπαθεί να επιτύχει την ισότητα βάζοντας όλους τους κατοίκους και τον εαυτό του να ξυρίσουν το κεφάλι τους, να ζήσουν σε μια παράγκα και να κάνουν τους ηλίθιους για να εξισωθεί η ευφυΐα προς τα κάτω.
Ο Ζαμιάτιν παραιτήθηκε από την Ρωσική Ένωση Προλεταριακών συγγραφέων το 1929, ενώ τα έργα του έπαψαν να δημοσιεύονται και να ανεβαίνουν στο θέατρο. Το 1931 απευθύνθηκε προσωπικά στο Στάλιν για να λάβει άδεια αναχώρησης στο εξωτερικό, την οποία και έλαβε μετά από παρέμβαση του Μαξίμ Γκόρκι. Ο Ζαμιάτιν πήγε στο Παρίσι, όπου και έζησε ως το θάνατό του το 1937, χωρίς να κατορθώσει πάντως να δημιουργήσει κάτι λογοτεχνικά αξιόλογο.

Ο λαός που δικαιολογημένα αγανακτεί με τη σαπίλα να ενισχύσει το ΚΚΕ παντού

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στο «Open Beyond»

Συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό «Open Beyond» και στους δημοσιογράφους Γ. Σαραντάκο και Ι. Χασαπόπουλο παραχώρησε το πρωί της Παρασκευής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας. Η συνέντευξη έχει ως εξής:
-- Κύριε Κουτσούμπα, θέλω να ξεκινήσουμε από τη Βουλή, από το κλίμα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 24ωρα με αποκορύφωμα αυτή την κουβέντα χτες του κ. Τζανακόπουλου περί αλλαγής του κανονισμού της Βουλής, που να διατηρούν τα προνόμια αρχηγοί των κομμάτων ακόμα κι αν αριθμούν λιγότερους από πέντε βουλευτές. Ολο αυτό το κλίμα πιστεύετε ότι δείχνει μια πολιτική νηνεμία στη χώρα;
-- Οχι, νομίζω δικαιολογημένα ο ελληνικός λαός αγανακτεί με αυτή την κατάσταση που βλέπει στη Βουλή, πραγματικά μια σαπίλα, μια κατάσταση που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, γιατί έτσι κι αλλιώς για υποκρισία μιλάνε όλοι. Ιδιαίτερα αυτό το ζήτημα με την περιβόητη αλλαγή του κανονισμού, που ειπώθηκε χτες, ή οι σκέψεις που διατυπώνονται από την κυβερνητική πλειοψηφία, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Κατά την άποψή μου είναι μεγάλη υποκρισία, είναι άλλωστε άνευ αντικειμένου. Δηλαδή να μιλάς τώρα, τρεις μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές, άντε πέντε - έξι, δεν ξέρω πότε θα γίνουν, το τελευταίο εξάμηνο της κυβερνητικής θητείας, που έχει κλείσει ήδη τα τέσσερα χρόνια αν μετρήσουμε από το Γενάρη του '15 και πάει στον πέμπτο χρόνο, για αλλαγή του κανονισμού, για να έχουν τέλος πάντων κάποια κόμματα την κοινοβουλευτική παρουσία έτσι όπως διατυπώθηκε από την αρχή της εκλογής τους. Ε, είναι υποκρισία, είναι γελοίο αυτό το πράγμα. Και βέβαια αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα, τα βλέπουμε πάρα πολλά χρόνια στο κοινοβούλιο, αλλά έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα. Πραγματικά ο κόσμος λέει, τέτοια Βουλή με αυτό το χάλι, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν έχει ξαναεμφανιστεί!
-- Γιατί όμως το κάνει αυτό;
-- Κοιτάξτε να δείτε, δεν ξέρω αν πιέζεται ή αν το κάνει για πολιτικά παιχνίδια ή θέλει να παίξει με τον πρώην - μέχρι πριν μια βδομάδα - εταίρο του, τον κ. Καμμένο, ή με άλλους.
Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα αρχής: Για παράδειγμα θα μπορούσαμε κι εμείς να συμφωνήσουμε να υπάρχει κοινοβουλευτική ομάδα, άλλωστε εμείς ξέρετε δεν έχουμε ούτε το πρόβλημα του 3%, του πλαφόν που είναι για τις εκλογές, να υπάρχει γνήσια, ανόθευτη απλή αναλογική, δηλαδή θεωρούμε κόμματα που δεν πιάνουν το 3% να εκπροσωπούνται στη Βουλή και να συγκροτούνται κοινοβουλευτικές ομάδες και με τρία άτομα κ.λπ., να μπορούν να υπάρχουν έτσι όπως τους έχει στείλει ο ελληνικός λαός, με αυτή την κοινοβουλευτική δύναμη. Αλλά είναι διαφορετικό αυτό και διαφορετικό ζήτημα αυτό το αλισβερίσι, υπόγειο και φανερό μερικές φορές, ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και στα πρόσωπα που είναι εκλεγμένοι βουλευτές με άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Γιατί παράγινε το κακό, δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, όπως ήταν για παράδειγμα σε άλλες περιόδους του παρελθόντος, όπου ένας μετάνιωνε τέλος πάντων, άλλαζε, ανεξαρτητοποιούνταν, έφευγε ή πήγαινε σε άλλο κόμμα. Εδώ πρόκειται για ένα μαζικό φαινόμενο, όπως είδαμε την τελευταία βδομάδα και με αφορμή τις ψηφοφορίες και για τις Πρέσπες και για την ψήφο εμπιστοσύνης.

Εντιμότητα, καθαρότητα και συνέπεια έχει μόνο το ΚΚΕ

-- Υπάρχει αλισβερίσι;
-- Αποκλείεται να μην υπάρχει κατά την άποψή μας, είναι φανερό αυτό έτσι όπως γίνεται. Εμείς έχουμε μια άποψη: Αν κάποιος διαφοροποιείται, δηλαδή βλέπει ότι είναι σε δυσαρμονία με τη συνείδησή του, με αυτά που πιστεύει ή αυτά που πίστευε ότι θα κάνει το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε, θα πρέπει να παραιτείται. Να παραδίδει την κοινοβουλευτική του έδρα στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε και μετά να έχει τη δυνατότητα να βάλει υποψηφιότητα, να συμπαραταχθεί, να πάει με οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό κόμμα ή με οποιοδήποτε κόμμα ή να μην πάει με κανένα. Και να θέσει την υποψηφιότητά του στην κρίση του ελληνικού λαού, μέσω ενός άλλου κόμματος. Εμείς αυτό λέμε καθαρά σαν ΚΚΕ.
Δηλαδή εμείς ποτέ δεν θα δεχόμασταν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα έναν βουλευτή που θα διαφωνήσει με το κόμμα του αλλά δεν θα παραιτηθεί και δεν θα παραδώσει την έδρα στο κόμμα του, και μετά αφού το κάνει αυτό να πει «Εγώ συμπαρατάσσομαι με το ΚΚΕ, θα θέσω υποψηφιότητα με το ΚΚΕ γι' αυτούς και γι' αυτούς τους λόγους».
-- Καθαρά πράγματα.
-- Αυτή είναι η εντιμότητα, αυτή είναι η καθαρότητα, αυτή είναι η συνέπεια. Και αυτή μέσα στη Βουλή την έχει μόνο το ΚΚΕ, θα έλεγα δυστυχώς, γιατί έτσι έπρεπε να είναι και άλλα κόμματα. Δυστυχώς δεν υπάρχει από θέση αρχής τέτοια συμπεριφορά. Διότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει καθαρά τι πιστεύει το κάθε κόμμα, τι πιστεύει ο κάθε βουλευτής που εκλέγεται για να τον εκπροσωπήσει.
-- Αρα, λέτε, η ανεντιμότητα δεν αφορά μόνο τον βουλευτή που φεύγει αλλά και τον ηγέτη του κόμματος που του ανοίγει την πόρτα για να μπει, έτσι;
-- Η ανεντιμότητα αφορά συνολικά το πολιτικό σύστημα, το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Πάντα έτσι ήταν, βέβαια, αλλά ξαναλέω, έχει περισσότερα σημάδια διαφθοράς, απαξίωσης και σαπίλας.
-- Αυτή η Βουλή, έτσι όπως την περιγράψατε, μπορεί να πάει μακριά; Και πέραν του Μαΐου;
-- Πόσο μακριά να πάει; Αν δεν γίνουν εκλογές μέχρι τον Μάιο, θα γίνουν τον Σεπτέμβριο. Θα μεσολαβήσει ένα καλοκαίρι, όπου κάποιοι βουλευτές, κάποιοι υποψήφιοι, τα κόμματα αλλά και ο ελληνικός λαός δεν θα κάνουν την ξεκούρασή τους, έστω το δεκαήμερο, το δεκαπενθήμερο που έχουν το καλοκαίρι, πιο άνετα. Αυτό θα μεσολαβήσει.
-- Μπορεί να πάει μακριά, σε κάθε νομοσχέδιο, σε κάθε ψηφοφορία να ψάχνουμε τους 151;
-- Εφόσον αυτή είναι η σύνθεση της Βουλής. Βέβαια μπορούν να λύνονται κι αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσε για παράδειγμα να υπάρχει πρόβλεψη στις Επιτροπές, εκτός από το να ρωτιούνται οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες, οι εκπρόσωποί τους, τι ψηφίζουν, να ρωτιούνται και οι συγκεκριμένοι 16 ανεξάρτητοι για το ποια είναι η τοποθέτησή τους για το ζήτημα το συγκεκριμένο. Αλλιώς θα πηγαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία.

Ο λαός δεν μπορεί να λέει κι ευχαριστώ επειδή του παίρνουν δέκα και του δίνουν ένα

-- Λέει ο κ. Τσίπρας όμως ότι από εδώ και πέρα έχουμε μόνο θετικά νομοσχέδια, τα οποία μπορεί και η ΝΔ να τα ψηφίζει, και εσείς πιθανώς. Εχουμε τον κατώτατο μισθό, θα φέρει τις ρυθμίσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία, θα φέρει ρυθμίσεις για διάφορα άλλα ζητήματα που θα είναι φιλολαϊκά. Αρα δεν θα τίθεται θέμα αγωνίας αν έχω ή δεν έχω τους 151...
-- Κοιτάξτε, το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό που θέτετε, τι ψηφίζει ο κάθε βουλευτής, το κάθε κόμμα μέσα στη Βουλή, σχετικά με τα νομοσχέδια που έρχονται. Αυτό είναι το ουσιαστικό κι όχι τα διαδικαστικά που κάθε φορά εφευρίσκουν.
-- Ο κατώτατος μισθός δεν είναι κάτι το θετικό;
-- Ο κατώτατος μισθός, να σας πω: Ας παραδεχτούμε την άποψη της κυβέρνησης, χάριν της κουβέντας, διότι εμείς δεν συμφωνούμε, το ξέρετε. Διότι αυτός ο νόμος καταρχήν είναι ο νόμος Βρούτση, ο γνωστός νόμος για τον κατώτατο μισθό. Ηταν εμβληματικός μνημονιακός νόμος, είχε ξεσηκώσει θύελλα κινητοποιήσεων τότε, μέχρι και καταλήψεις του υπουργείου Εργασίας είχαν γίνει, διότι είναι ο νόμος που καταργεί ουσιαστικά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις Συλλογικές Συμβάσεις. Βάζει τον εκάστοτε υπουργό - όποιος και να είναι αυτός - με δική του Υπουργική Απόφαση, δηλαδή την κυβέρνηση, να αποφασίζει για το ύψος του κατώτατου μισθού. Και βεβαίως εκείνη να έχει το δικαίωμα πότε να τον αυξάνει, πότε να τον μειώνει, ανάλογα, λέει, με την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, τι επιτάσσουν οι «κοινωνικοί εταίροι» της, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συγκεκριμένοι.
Αρα είναι σημαντικό ζήτημα αυτό, γιατί - αν θέλετε να σας απαντήσω έτσι λαϊκίστικα για παράδειγμα, όπως απαντάει η κυβέρνηση σήμερα - «ε δεν είναι καλό έστω και 5 ευρώ να βάλει στην τσέπη του ο εργαζόμενος;», θα έλεγα, ό,τι βάλει στην τσέπη του ο εργαζόμενος καλό είναι, δεν έχει κανείς αντίρρηση γι' αυτό. Δεν μιλάμε όμως γι' αυτό, γιατί ξαναλέω ότι όλα αυτά τα ζητήματα, αυτά τα χρήματα που μπορεί να πάρει, τα 20 ευρώ, τα 25, πόσα είναι τα καθαρά, εξανεμίζονται την ίδια στιγμή. Είναι αυτό που λέμε «Σου δίνω 1 και σου παίρνω από την άλλη τσέπη 10». Αυτό τι είναι; Να πει ευχαριστώ, να χειροκροτήσει και να πει μπράβο; Χώρια που εδώ υπάρχουν ένα σωρό εργασιακές σχέσεις. Το 60% των σχέσεων εργασίας που υπάρχουν, που δουλεύουν αυτά τα χρόνια, με τις θέσεις εργασίας που πανηγυρίζει ο κ. Τσίπρας, είναι ελαστικές. Είναι 4ωρα, είναι 6ωρα, είναι διάφορα με αυθαιρεσία. Κι αυτή η αύξηση που λένε, ο κατώτατος μισθός, δεν αφορά αυτούς τους εργαζόμενους και είναι η πλειοψηφία. Να μην πω για μια σειρά άλλες παρεμβάσεις που γίνονται, με το αφορολόγητο, το ένα, το άλλο, και εξανεμίζονται.
Δεν πρέπει να μας φεύγει από το μυαλό ότι ακόμα κι όταν σου δίνει 1, μετά από 10 χρόνια, που σου έχει πάρει πάνω από το 50% του εισοδήματος - αυτή είναι η μείωση που έχεις - δεν μπορεί να λες ευχαριστώ, επειδή σου απαγορεύει να διεκδικείς, σου απαγορεύει να κάνεις συλλογική διαπραγμάτευση που να καταλήγει σε Συλλογική Σύμβαση, Εθνική Συλλογική Σύμβαση και Κλαδική Συλλογική Σύμβαση. Διότι αυτό ήταν κατάκτηση των εργαζομένων όλου του κόσμου, χύθηκε αίμα για αυτές τις κατακτήσεις. Ηταν στους δρόμους εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες του κόσμου κι αυτό καταργείται.
-- Εσείς λέτε ότι αν ήθελε να κάνει κάτι, έπρεπε να επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις;
-- Μόνο να σας πω ότι αυτόν το νόμο που υλοποιεί η κα Αχτσιόγλου τώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ο νόμος Βρούτση, τότε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή και άλλοι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τον είχαν ονομάσει «νόμο - δολοφόνο» των εργατικών διεκδικήσεων. Και αυτό πριν 4 - 4,5 χρόνια, πριν γίνουν κυβέρνηση. Και το έλεγαν και το πρώτο εξάμηνο και στις αρχές μετά τον Σεπτέμβρη, ότι θα καταργηθεί ο νόμος Βρούτση, γιατί είναι «νόμος - δολοφόνος». Κι αυτός ο «νόμος δολοφόνος» έγινε τώρα ως διά μαγείας, 3 μήνες πριν τις εκλογές, «ο καλύτερος νόμος», που δήθεν δίνει απλόχερα στους εργαζόμενους, γιατί «πάμε στην ανάπτυξη», το ένα, το άλλο. Να τη η κατραπακιά τώρα, χτες, από τον Δραγασάκη, που είπε ό,τι του λένε όλοι και που το λένε όλοι οι σοβαροί αναλυτές για την οικονομία της χώρας.

Η κυβέρνηση σπέρνει νέες αυταπάτες

-- Φοβάστε κι εσείς, ανησυχείτε ότι η πορεία της χώρας, με τις τράπεζες, με τους δείκτες, ότι δεν πάμε καλά;
-- Εμείς έχουμε πει την ανησυχία μας, που είναι κυρίως ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του σπέρνουν νέες αυταπάτες στον ελληνικό λαό. Μιλάει χωρίς αίσθηση του μέτρου, της λογικής και του ρεαλισμού, για το πού βρίσκεται, σε ποια χώρα βρίσκεται, σε τι οικονομία, σε τι κοινωνικό σύστημα, σε ποια καπιταλιστική ένωση ανήκει η Ελλάδα, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, σε ποιους «θεσμούς», όπως τους λέει, τρόικα, κουαρτέτο κ.λπ., έχει υποσχεθεί ότι θα υλοποιήσει συγκεκριμένα προγράμματα σε αυτό το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο που βιώνουμε σήμερα και που πάλι το πληρώνει ο ελληνικός λαός.
Και άρα απ' αυτή τη σκοπιά, επειδή είναι ασταθές το συνολικό περιβάλλον στη χώρα μας, εμείς λέμε ότι πρέπει να κρατήσει ο ελληνικός λαός μικρό καλάθι για αυτά τα δήθεν «επενδυτικά σχέδια» και την «ανάπτυξη», που δεν θα είναι σε όφελος του λαού, όπου και να γίνει και όποιους κλάδους πιθανά ή τμήματα της οικονομίας αγκαλιάσει αυτή η ανάπτυξη, αυτό το επενδυτικό πρόγραμμα του κ. Τσίπρα. Ούτε θα είναι δίκαιη ούτε θα είναι για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού.
Και βεβαίως μπροστά μας είναι ο κίνδυνος μιας νέας κρίσης, εμβάθυνσης αυτής της κρίσης, συντονισμού με άλλες χώρες, πιο ισχυρές οικονομίες στην Ευρώπη, που έχουν προβλήματα, όπως είναι για παράδειγμα η Ιταλία, αλλά και η ίδια η Γαλλία και η Γερμανία, που έχει ήδη επιβράδυνση, για να μην μιλήσω για τις ΗΠΑ ή άλλες ισχυρές οικονομίες που ανταγωνίζονται κ.λπ. κ.λπ., επιδρούν στα μεγέθη, με βάση τα μεγέθη που έχει η ελληνική οικονομία.
Και φυσικά ο κ. Δραγασάκης, που υλοποιεί την κυβερνητική πολιτική και την πολιτική του πρωθυπουργού του, του κ. Τσίπρα, απλά έδωσε ένα μήνυμα. Εδωσε ένα μήνυμα και προς το κουαρτέτο, ότι «κοιτάξτε, εντάξει, θα προσέξουμε εδώ, δεν θα κάνουμε και τίποτα που δεν θα συμφέρει ή που θα είναι σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων σας», και βέβαια έδωσε κι ένα μήνυμα στον κόσμο ότι «κρατήστε μικρό καλάθι για αυτά που λέμε, για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων, την πρώτη κατοικία, την προστασία, το ένα, το άλλο, δεν θα είναι και τόσο, όσο ακούνε διάφοροι να λένε», και στο εσωτερικό του, βέβαια, ότι «μαζευτείτε, μαζέψτε τη γλώσσα σας, γιατί πολλά λέτε, τα οποία δεν ισχύουν και θα τα βρούμε μπροστά μας πολύ σύντομα». Αυτή είναι η ουσία.
Αρα λοιπόν, αυτά ας τα προσμετρήσει ο ελληνικός λαός στην κρίση του. Ας δει και ας ξεκαθαρίσει ποιο πολιτικό κόμμα μιλάει καθαρά και λέει συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία όχι μόνο επιβεβαιώνονται, αλλά προειδοποιεί ότι θα πρέπει να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του, να ενεργοποιήσει τις διεκδικήσεις του, την πάλη του και να βγει στο δρόμο, και να το ενισχύσει στη Βουλή και έξω από αυτή και παντού. Και αυτό βέβαια είναι το ΚΚΕ, περιττό να το πω... Αυτό νομίζω ότι είναι αντικειμενικό και ρεαλιστικό γεγονός σήμερα να συμβεί.
-- Πάντα είναι χαρά μας να μιλάμε μαζί σας. Γιατί είστε - πέρα από την πολιτική που συζητάμε εδώ - και ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ, και άλλη φορά που θα έχουμε περισσότερο χρόνο θα ήθελα να συζητήσουμε για όλα αυτά που γίνονται...
-- Το χιούμορ είναι μέσα στη ζωή και πρέπει να είναι. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ξέρετε, οι αγωνιστές πήγαιναν για εκτέλεση και τραγουδούσαν.

Τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

(Α' Μέρος)

Το Σεπτέμβρη του 1938 έγινε συνάντηση Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στο Μόναχο, όπου η Τσεχοσλοβακία συμφωνήθηκε να δοθεί στον Χίτλερ (Οι «δράστες» του Μονάχου. Φωτογραφία, μετά την τελετή υπογραφής της Συμφωνίας)

Ο φασισμός και ο ναζισμός αποτέλεσαν τη μορφή πολιτικής διαχείρισης που επέλεξαν η ιταλική και η γερμανική αστική τάξη αντίστοιχα, επιδιώκοντας να συντρίψουν τον εσωτερικό ταξικό εχθρό και ταυτόχρονα να προωθήσουν με πολεμικά μέσα την αναβάθμισή τους στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Είχε προηγηθεί ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, μετά από τον οποίο η μεν Γερμανία ως ηττημένη είχε υποστεί τις συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης των Βερσαλλιών και η Ιταλία, αν και βρισκόταν ανάμεσα στους νικητές του πολέμου, «αδικήθηκε» στη μεταπολεμική ιμπεριαλιστική μοιρασιά. Επίσης, οι δύο αστικές τάξεις αντιμετώπισαν την ορμητική άνοδο του εργατικού κινήματος με τη μορφή των καταλήψεων των εργοστασίων και των εργοστασιακών συμβουλίων στην Ιταλία και των εργατικών εξεγέρσεων στη Γερμανία.
Μετά την επικράτηση του ναζισμού, η 13η Σύνοδος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) (1933) επεξεργάστηκε τη στρατηγική των αντιφασιστικών - λαϊκών μετώπων. Η νέα στρατηγική επικυρώθηκε από το 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935) και προέβλεπε τη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
α) Ο αστικός κρατικός μηχανισμός να είναι τόσο εξασθενημένος, ώστε να μην μπορεί να αποτρέψει τη συγκρότηση αντιφασιστικής κυβέρνησης.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος πρώτ' απ' όλα στόχευε στη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ, και στην ανατροπή του σοσιαλισμού, ώστε να ξανακερδίσουν έναν χαμένο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα

β) Οι πλατιές μάζες των εργαζομένων να παλεύουν ενάντια στο φασισμό, αλλά να μην είναι ώριμες να πολεμήσουν για τη σοσιαλιστική εξουσία.
γ) Η ριζοσπαστικοποίηση στο εσωτερικό των σοσιαλδημοκρατικών και των άλλων κομμάτων του μετώπου να είναι τέτοια, ώστε να απαιτείται η άμεση τιμωρία των φασιστών και να καταδικάζονται όσοι δεν επιθυμούν συνεργασία με τους κομμουνιστές¹.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα προώθησαν τη συγκρότηση λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων, αλλά αυτό δεν έγινε εφικτό σε όλες τις χώρες.
Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, νικητών του προηγούμενου πολέμου, μπροστά στον επερχόμενο πόλεμο διατήρησαν τον αστικό κοινοβουλευτισμό, αφού μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών μαζών, διαθέτοντας ένα τμήμα των ιμπεριαλιστικών τους υπερκερδών.
Οι εργάτες έπρεπε να έχουν κάτι να χάσουν για να σκοτωθούν για τα αστικά συμφέροντα!
Παράλληλα, οι Αμερικανοί και Βρετανοί καπιταλιστές αντιμετώπισαν θετικά τις φασιστικές δυνάμεις ως ομάδες κρούσης ενάντια στο ανερχόμενο κομμουνιστικό κίνημα², αλλά διέλυσαν όσες ταυτίστηκαν άμεσα ή έμμεσα με τον φασιστικό Αξονα (όπως η χρηματοδοτούμενη από την Ιταλία Ενωση των Βρετανών Φασιστών³και η Αμερικανογερμανική Εθνική Λίγκα⁴). Και φυσικά, γι' αυτό δεν χρειάστηκαν και δεν ζήτησαν τη συμβολή των κομμουνιστών.

Ο Λέον Μπλουμ, πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία το 1936

Το ίδιο έπραξαν πολλές δικτατορίες της μεσοπολεμικής Ευρώπης, που στόχευαν να ανακόψουν την ισχυροποίηση των ΚΚ και να προετοιμάσουν την αστική εξουσία για τον πόλεμο. Στις χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), τα δικτατορικά καθεστώτα στράφηκαν ενάντια στους φασίστες, που αμφισβητούσαν την εξωτερική πολιτική τους. Στην Ουγγαρία το καθεστώς Γκέπες συγκρούστηκε το 1935 με το φασιστικό κόμμα των «Σταυρωτών Βελών», ενώ στη Ρουμανία η φασιστική «Σιδηρά Φρουρά» διαλύθηκε από τον βασιλιά και ο ηγέτης της Κοντρεάνου εκτελέστηκε. Στην Πολωνία, το καθεστώς Πιλσούντσκι διέλυσε τη μέχρι πρότινος σύμμαχο φασιστική «Φάλαγγα», όταν αυτή προετοίμασε φιλοναζιστικό πραξικόπημα⁵.
Στις παραπάνω περιπτώσεις το επίδικο ήταν οι διεθνείς συμμαχίες της αστικής τάξης και όχι η μορφή της αστικής εξουσίας.
Τελικά, η συγκρότηση αντιφασιστικών μετώπων επιτεύχθηκε μόνο στη Γαλλία και την Ισπανία, δηλαδή σε δύο χώρες όπου οι ενδοαστικές αντιθέσεις για τις διεθνείς συμμαχίες πήραν οξύτατη μορφή. Αυτό ήταν και το αναμενόμενο, βάσει των κριτηρίων που έθεσε η ΚΔ για τη συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου, διότι η ύπαρξη εργατικών - λαϊκών μαζών που επιθυμούσαν την πάλη με τον φασισμό, χωρίς να είναι ώριμες να απαιτήσουν την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, σήμαινε ότι αυτές παρέμεναν εγκλωβισμένες σε αστικά κόμματα, τα οποία, ακριβώς επειδή τάσσονταν ενάντια στον φασιστικό Αξονα, ήταν πρόθυμα να προσεταιριστούν τους κομμουνιστές και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου να επικρατήσουν απέναντι στους ενδοαστικούς αντιπάλους τους.
Αντίθετα, στις υπόλοιπες περιπτώσεις, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αποδέχτηκαν ή ανέχτηκαν την κυρίαρχη αστική επιλογή, παρά τις εκκλήσεις των ΚΚ. Για παράδειγμα, το ελληνικό σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και οι Φιλελεύθεροι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά. Επιπλέον, οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες θεωρούσαν τους κομμουνιστές μεγαλύτερο κίνδυνο από τους ναζί και οι Δανοί ομοϊδεάτες τους, μετά την κατάκτηση της χώρας, συμμετείχαν στην πρώτη δοσιλογική κυβέρνηση που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚ Δανίας και προσυπέγραψε το Αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο⁶.
Τα ιστορικά τεκμήρια αποδεικνύουν λοιπόν ότι η δράση ενός ΚΚ στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από τη μαζικότητα και την απήχησή του, δεν είναι δυνατόν να καθορίσει τη μορφή της αστικής πολιτικής εξουσίας. Αντίθετα, η αστική τάξη, όσο κατέχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής, είναι αυτή που θα επιλέξει την προσφορότερη για τα συμφέροντά της μορφή πολιτικής διαχείρισης.
Με αυτή την έννοια, άλλοι συκοφαντούν και άλλοι λαθεύουν όταν αποδίδουν στα ΚΚ ευθύνες για την άνοδο του φασισμού. Οχι μόνο γιατί τα «φορτώνουν» με βάρη που δεν τους αναλογούν, παραβλέποντας τις τεράστιες θυσίες των ΚΚ και της ΕΣΣΔ για την αντιμετώπιση του φασισμού, αλλά, πολύ περισσότερο, γιατί, διαχωρίζοντας τεχνητά τον φασισμό από τον καπιταλισμό, απαλλάσσουν την κάθε αστική τάξη από τις ευθύνες της για την επικράτηση των φασιστικών και δικτατορικών καθεστώτων και για τις αντιλαϊκές επιλογές τους, όπως και για τις αντίστοιχες επιλογές των λεγόμενων «δημοκρατικών» καθεστώτων.
Ωστόσο, αξίζει να δούμε και το αν η συγκρότηση των αντιφασιστικών μετώπων κατόρθωσε να αποτρέψει την επικράτηση του φασισμού.

Η περίπτωση της Γαλλίας

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι κομμουνιστές, ευνοούμενοι από την επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, κατέκτησαν την πλειοψηφία στο συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (1920), το μετονόμασαν σε Κομμουνιστικό και κάλεσαν σε ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και σε υπεράσπιση της ΕΣΣΔ⁷. Ωστόσο, δεν επικράτησαν στο συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας⁸ και προχώρησαν στην ίδρυση της Ενοποιημένης Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας⁹.
Σε αυτές τις συνθήκες, μια μερίδα της αστικής τάξης πρωτοστάτησε στη χρηματοδότηση φασιστικών οργανώσεων που χτυπούσαν το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα.
Το 1922 ο ζάμπλουτος κατασκευαστής αρωμάτων Φρανσουά Κοτύ αγόρασε την εφημερίδα «Le Figaro»¹⁰, η οποία άρχισε να δημοσιεύει αντισημιτικά και αντικομμουνιστικά άρθρα¹¹. Το 1924 ιδρύθηκε από τον πρώην δημοσιογράφο της «Γαλλικής Δράσης»¹², Ζορζ Βαλουά, η μουσολινικής επιρροής «Φασκιό»¹³. Η οργάνωση υποχώρησε το 1927, όταν οι μεγάλοι επιχειρηματίες σταμάτησαν να τη στηρίζουν. Το 1924 ιδρύθηκε και η Πατριωτική Νεολαία, που χρηματοδοτούνταν από γαλλικά μονοπώλια και ευνοήθηκε από την κυβέρνηση Πουανκαρέ (1926-1927)¹⁴.
Η βασική φασιστική οργάνωση της δεκαετίας του 1930 ήταν οι «Φλεγόμενοι Σταυροί» που ίδρυσε ο συνταγματάρχης Ντε Λα Ροκ και μέχρι το 1931 χρηματοδοτούνταν από τον Κοτύ¹⁵, ο οποίος το 1933 ίδρυσε την παραστρατιωτική «Γαλλική Αλληλεγγύη»¹⁶. Πλέον, όλο και περισσότερο οι φασιστικές οργανώσεις δεν επικεντρώνονταν μόνο στην καταστολή του εργατικού κινήματος, αλλά επιδίωκαν έναν προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής του γαλλικού κράτους σε σύμπλευση με τον φασιστικό Αξονα.
Το σύνολο των παραπάνω οργανώσεων πρωτοστάτησε στα γεγονότα της 6ης Φλεβάρη 1934, οπότε έπειτα από μακρά περίοδο αναταραχής, φιλοφασιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να επιτεθούν στο Κοινοβούλιο¹⁷. Η αστυνομία απάντησε με πυρά, με αποτέλεσμα 15 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες¹⁸.

Η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συγκροτήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο. Το Μάρτη του 1936 επανενώθηκε η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας με την Ενοποιημένη Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας. Στους δύο γύρους των εκλογών (26 Απρίλη - 3 Μάη 1936), τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου κέρδισαν τη μεγάλη πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών εδρών, παρότι πήραν 300.000 ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους τους στον πρώτο γύρο. Η διανομή των εδρών καθορίστηκε από το γαλλικό εκλογικό σύστημα των δύο γύρων, αλλά και τη στάση των υποστηρικτών του Λαϊκού Μετώπου που συγκέντρωναν τις ψήφους τους στο δεύτερο γύρο¹⁹. Ωστόσο, τα εκλογικά αποτελέσματα φανέρωναν το βάθος των αντιθέσεων στην αστική τάξη.
Το ίδιο φανέρωνε η αστική πριμοδότηση φιλοφασιστικών οργανώσεων. Οταν το καλοκαίρι του 1936 ο Ζακ Ντοριό, πρώην κομμουνιστής και δήμαρχος του Σαιντ-Ντενί, προχώρησε στη δημιουργία του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος, χρηματοδοτήθηκε από παρισινές τράπεζες, βιομήχανους χάλυβα, κατασκευαστές αυτοκινήτων, εξορυκτικές και κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες και επιχειρηματικούς κύκλους της Μασσαλίας και του Αλγερίου²⁰. Ανάμεσα στους χρηματοδότες ήταν: Ο Πιέρ Πουσέ, ιδιοκτήτης του μονοπωλίου χάλυβα «Cartel d' Acier» και μετέπειτα υπουργός Εσωτερικών του Βισύ²¹, ο Πολ Μπαντουίν, γενικός διευθυντής της Τράπεζας της Ινδοκίνας και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών του Βισύ²², ο τραπεζίτης Γκαμπριέλ Λε Ρου Λαντουρί²³. Μόνο το 1937, το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα χρηματοδοτήθηκε με 10 εκατομμύρια φράγκα²⁴ και έτσι στην ακμή του έφτασε να αριθμεί 100.000 ενεργά μέλη (τυπικά 300.000)²⁵.
Οι «Φλεγόμενοι Σταυροί», έπειτα από την απαγόρευσή τους από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, μετονομάστηκαν σε Γαλλικό Κοινωνικό Κόμμα και συνέχιζαν να χρηματοδοτούνται από μονοπώλια, αποτελώντας ιδιαίτερα υπολογίσιμη δύναμη την περίοδο 1938-1939²⁶.
Και φυσικά, όπως η μια μερίδα της αστικής τάξης επιχειρούσε να δεσμεύσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα μέσα από τη στήριξη στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, η αντίπαλη μερίδα επιχείρησε να αξιοποιήσει τη στήριξη των κομμουνιστών, προκειμένου να φοβίσει αντιδραστικές και καθυστερημένες μάζες, κυρίως μικροϊδιοκτήτες της πόλης και του χωριού για το ενδεχόμενο επιβολής σοβιετικής εξουσίας. Κι αυτό παρόλο που ο Μορίς Τορέζ, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΓ, δήλωνε ότι η ευρύτερη συμμαχία του Λαϊκού Μετώπου ήταν καθαρά αμυντική και επιδίωκε την υπεράσπιση της δημοκρατικής νομιμότητας, της εθνικής οικονομίας και του διεθνούς status quo²⁷.
Αυτό απέδειξαν και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου και του ΚΚΓ.

Ο παροπλισμός

Τον Μάη και τον Ιούνη του 1936, το απεργιακό κύμα συγκλόνισε τη Γαλλία. 2.000.000 εργάτες έλαβαν μέρος σε πάνω από 12.000 απεργίες, ενώ σημειώθηκαν και καταλήψεις εργοστασίων. Οι εργοδότες αποδέχτηκαν την κυβερνητική πρόταση για συνομιλίες με τους συνδικαλιστές και τα 5 βασικά αιτήματα των απεργών έγιναν δεκτά (αναγνώριση του δικαιώματος συμμετοχής σε συνδικάτο ή ίδρυσης συνδικάτου, καθιέρωση συλλογικών διαπραγματεύσεων, συμμετοχή συνδικαλιστή στη διαχείριση του εργατικού δυναμικού, 15-17% αυξήσεις και ατιμωρησία απεργιακής δράσης). Παράλληλα, η κυβέρνηση υποσχέθηκε την καθιέρωση 40ωρης εργάσιμης βδομάδας και άδεια δύο βδομάδων με αποδοχές. Ομως, οι απεργίες και οι καταλήψεις εργοστασίων συνεχίστηκαν με ευρύτερα αιτήματα (όπως οι εθνικοποιήσεις εργοστασίων στρατηγικής σημασίας, η διάλυση των φασιστικών οργανώσεων κ.λπ.) και τότε το ΚΚΓ κάλεσε τους εργάτες να σταματήσουν την απεργία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην επαναφορά της εργασιακής ειρήνης²⁸.
Στην πράξη οι παραχωρήσεις δεν είχαν σημαντικό αντίκρισμα, αφού οι αυξήσεις αντισταθμίστηκαν από τον πληθωρισμό και η 40ωρη βδομάδα καταργήθηκε σύντομα. Απέμεινε η άδεια μετ' αποδοχών που θεωρήθηκε μέτρο με ελάχιστο κόστος και μεγάλο ψυχολογικό αποτέλεσμα, που τόνωνε τον γαλλικό τουρισμό²⁹. Τέλος, η συμμετοχή των συνδικάτων στη διοίκηση και το δικαίωμα ίδρυσης συνδικάτων στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν λειτουργούσαν εναντίον των καπιταλιστικών κερδών, δεδομένης της στήριξης των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου.
Τον Ιούνη, η κυβέρνηση διέλυσε φασιστικές οργανώσεις, όπως οι «Φλεγόμενοι Σταυροί» και η «Γαλλική Αλληλεγγύη»³⁰. Ωστόσο, η αντιμετώπισή τους παρέμεινε στο νομικό - τυπικό επίπεδο. Από αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικό ένα επεισόδιο που σημειώθηκε τον Μάρτη του 1937, όταν το Γαλλικό Κοινωνικό Κόμμα αποφάσισε να πραγματοποιήσει συνάντηση στο εργατικό προάστιο Κλισύ του Παρισιού. Το τοπικό συμβούλιο ζήτησε από την κυβέρνηση την απαγόρευση της συνάντησης, αλλά αυτή αντέτεινε ότι δεν ήταν παράνομη. Τότε, οι τοπικές οργανώσεις του ΚΚΓ αλλά και τμήμα των σοσιαλδημοκρατών διοργάνωσαν αντισυγκέντρωση που δέχτηκε με εντολή του υπουργού Εσωτερικών άγρια αστυνομική επίθεση, με αποτέλεσμα τη δολοφονία 5 αντιφασιστών³¹.
Οι αστοί πολιτικοί του Λαϊκού Μετώπου δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αστούς πολιτικούς των φιλοφασιστικών οργανώσεων, τόσο επειδή δεν είχαν συμφέρον να συγκρουστούν ολοκληρωτικά με τμήματα του γαλλικού κεφαλαίου, όσο και γιατί εκείνη την περίοδο προωθούσαν την πολιτική κατευνασμού του φασιστικού άξονα και στροφής των ιμπεριαλιστικών τους βλέψεων προς την Ανατολή και συγκεκριμένα προς την ΕΣΣΔ.
Το ίδιο φανερώθηκε από τη συνολικότερη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία, όταν ξέσπασε το πραξικόπημα του Φράνκο στην Ισπανία, εισηγήθηκε την πολιτική της μη επέμβασης, που έγινε αποδεκτή και από άλλα καπιταλιστικά κράτη³². Επίσης, δεν κατοχύρωσε νομικά την παραχώρηση ασύλου σε θύματα του ναζισμού, με αποτέλεσμα πολλοί Εβραίοι, κομμουνιστές και άλλοι να μείνουν εγκλωβισμένοι στη Γερμανία³³. Μετά την ανάδειξη της κυβέρνησης Νταλαντιέ (Απρίλης 1938), σκλήρυναν ακόμα περισσότερο οι νόμοι εναντίον της μετανάστευσης, με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν Γερμανοί αντιφασίστες και καταδιωκόμενοι από την Ισπανία³⁴. Μάλιστα, όταν ο Φράνκο επικράτησε στην Καταλονία, οι δημοκρατικοί πολίτες και μαχητές που πέρασαν τα σύνορα κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης³⁵.
Αποκαλυπτικό είναι επίσης το γεγονός ότι η αντίδραση της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του φασιστικού άξονα συνδυαζόταν με την καταλήστευση των αποικιών. Χαρακτηριστικά, τον Γενάρη του 1937 η κυβέρνηση απαγόρευσε τον «Βορειοαφρικανικό Αστέρα», που πρωτοστατούσε στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των Αλγερινών στη Γαλλία. Στη συνέχεια, οι Αλγερινοί εθνικιστές, αφού διαχωρίστηκαν από τους Αλγερινούς κομμουνιστές, προχώρησαν στην ίδρυση του Κόμματος του Αλγερινού Λαού, διεκδικώντας την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, συνελήφθησαν οι σημαντικότεροι ηγέτες τους, ενώ ο Τορέζ (Μάρτης 1939) τάχθηκε ενάντια στην ανεξαρτησία της Αλγερίας, υποστηρίζοντας ότι οι Αλγερινοί δεν ήταν έθνος, αλλά έθνος υπό διαμόρφωση³⁶.

Η κατάρρευση

Τον Απρίλη του 1938, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου κατέρρευσε και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο μέχρι τότε υπουργός Πολέμου Νταλαντιέ. Η νέα κυβέρνηση στηρίχτηκε και πάλι από το ΚΚ, στο όνομα της αποσόβησης του φασιστικού κινδύνου³⁷. Ωστόσο, η πολιτική του κατευνασμού συνεχίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου (Σεπτέμβρης 1938), η οποία παραχωρούσε την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ και στην οποία αντιτάχτηκε μόνο το ΚΚΓ³⁸.
Τελικά, μετά την υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης ΕΣΣΔ - Γερμανίας (23 Αυγούστου 1939), το ΚΚ, υποστηρίζοντας ότι ο επερχόμενος πόλεμος θα έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, ήρθε σε αντίθεση με το σύνολο των αστικών δυνάμεων, ενώ από το ΚΚΓ αποχώρησαν πολλοί βουλευτές, στελέχη και μέλη του³⁹. Εναν περίπου μήνα αργότερα κηρύχτηκε παράνομο⁴⁰, παρά το γεγονός ότι νωρίτερα είχε υπερψηφίσει τις πολεμικές πιστώσεις⁴¹. Ενα πογκρόμ διώξεων και απαγόρευσης των εντύπων του ακολούθησε⁴². Μέχρι το Μάη του 1940, 6.000 ήταν οι φυλακισμένοι κομμουνιστές, ενώ 15.000 εισβολές είχαν πραγματοποιηθεί σε σπίτια κομμουνιστών ή σε γραφεία και τυπογραφεία του ΚΚΓ. Από τους 35 βουλευτές του, οι 34 (ο Τορέζ είχε διαφύγει στο εξωτερικό) καταδικάστηκαν για τη συνεργασία τους με την ΚΔ σε 5 χρόνια φυλάκισης⁴³.
Στις 5 Ιούνη 1940, τα γερμανικά στρατεύματα πραγματοποίησαν επίθεση από τη γραμμή Μαζινό έως τη Μάγχη. Στις 10 Ιούνη, η κυβέρνηση Ρενό εγκατέλειψε το Παρίσι, έχοντας χάσει τον έλεγχο, ενώ κέρδιζαν έδαφος οι αντίπαλες αστικές δυνάμεις, συσπειρωμένες γύρω από τον στρατάρχη Πετέν. Ουσιαστικά, ο γερμανικός στρατός μπήκε αμαχητί στο Παρίσι στις 14 Ιούνη, ενώ η γαλλική κυβέρνηση συνθηκολόγησε τυπικά στις 22⁴⁴. Λίγες μέρες νωρίτερα, οι κομμουνιστές είχαν ζητήσει να απελευθερωθούν και να εξοπλιστούν για να πολεμήσουν στην άμυνα του Παρισιού, αλλά η κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε το αίτημά τους και μετά την ήττα τους παρέδωσε στους ναζί⁴⁵.
Μετά τη συνθηκολόγηση, εγκαθιδρύθηκε στις βόρειες και κεντρικές περιοχές της Γαλλίας καθεστώς κατοχής. Στο νότιο τμήμα σχηματίστηκε φιλογερμανική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Πετέν και έδρα το Βισύ. Στις 10 Ιούλη 1940, η ίδια Βουλή που είχε αναδείξει την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου (πλην των κομμουνιστών που είχαν κηρυχτεί έκπτωτοι) υπερψήφισε τον Συνταγματικό Νόμο, που κατοχύρωνε απεριόριστες εξουσίες στον Πετέν. Κατά ψήφισαν μόλις 57 βουλευτές (από τους 544), εκ των οποίων οι 29 του Σοσιαλιστικού Κόμματος (από τους 149)⁴⁶.
(Το επόμενο Σαββατοκύριακο το Β' Μέρος: Η περίπτωση της Ισπανίας)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, «Ο φασισμός», εκδ. «Πορεία», Αθήνα, 1975, σελ. 90.
2. Ο Τσόρτσιλ ανέφερε σε ομιλία του στη Ρώμη: «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του λενινισμού (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων» (L Picknett - C. Prince - S. Prior, «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy», Mainstream Publishing, Edinburgh, 2002, p.78.)
3. Nigel Jones, «Mosley», Haus Publishing, London, 2004, pp. 130-133.
4. Patrick Weil, «The Sovereign Citizen», University of Pensylvania Press, Philadelphia, 2013, p. 93.
5. Serge Bernstein - Pierre Milza, «Ιστορία της Ευρώπης», τόμ. 3, Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 1997, σελ. 90-91.
6. Ντόναλντ Σασούν, «Εκατό χρόνια σοσιαλισμού», τόμ. Α', εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα, 2001, σελ. 179-180.
7. Bernand E. Brown, «French Communism» στο George Schwab, «Eurocommunism: The Ideological and Political-Theoritical Foundations», Aldwych Press, London, 1981, pp. 87-89.
8. Susan Milner, «The Dilemmas of Internationalism», Berg Publishers, Oxford 1990, pp. 231-233.
9. Ton Van der Eyden, «Public Management of the Society», Ios Press, Amsterdam 2003, p. 282.
10. Mary McAuliffe, «When Paris Sizzled», Rowman & Littlefield Editions, New York & London, 2016, p. 128.
11. Roulhac B. Toledano - Elizabeth Z. Coty, «Francois Coty. Fragfrance, Power, Money», Pelican Publishing, Gretna 2009, p. 146.
12. Η «Γαλλική Δράση» υπήρξε πολιτική κίνηση μοναρχικών και καθολικών στα τέλη του 19ου αιώνα, που εξέδωσε ομώνυμη εφημερίδα. Βασικός ιδεολογικός της εκπρόσωπος ήταν ο Σαρλ Μορά. Στη δεκαετία του 1920, η επιρροή της περιορίστηκε εξαιτίας της καταδίκης της από τον Πάπα (Peter J. Bernandi, «Maurice Blonden, Social Catholicism & Action Francaise», The Catholic University of America, Washington, 2009, p. 209), αλλά και της ανόδου φασιστικών οργανώσεων. Παρ' όλα αυτά, προσέφερε το ιδεολογικό - πολιτικό οπλοστάσιο σε όλες τις φασιστικές κινήσεις, ενώ ο Μορά συνεργάστηκε μαζί με άλλα στελέχη της με το καθεστώς του Βισύ.
13. Samuel Kalman, «The extreme right in interwar France», Ashgate Publishing, Hampshire & Burlington, 2008, pp. 4-5.
Ο Βαλουά, όπως και ο Μουσολίνι δεν έδινε φυλετικά χαρακτηριστικά στο φασισμό, ενώ υποστήριζε ότι «εθνικισμός + σοσιαλισμός = φασισμός» (David Renton, «Fascism. Theory and Practice», Pluto Press, London & Virginia, 1999, p. 23, 28).
14. Στάνλεϊ Πέιν, «Η ιστορία του φασισμού», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 2000, σελ. 412-413.
15. Samuel Kalman, «The extreme right in interwar France», Ashgate Publishing, Hampshire & Burlington, 2008, p. 7.
16. Maurice Larkin, «France since the Popular Front», Oxford University Press, Oxford & New York, 1997, p. 49.
17. Danielle Tartakowsky, «Les Manifestations de rue en France», Publications de la Sorbonne, pp. 277-284.
18. Maurice Larkin, ο.π., p. 50.
19. Ο.π., p. 51 και Ντόναλντ Σασούν, «Εκατό χρόνια σοσιαλισμού», τόμ. Α', εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα, 2001, σελ. 119-120.
20. Rod Kedward, «France and the French at Modern History», The Overlook Press, Woodstock & New York, 2007, pp. 210-211.
21. Martin Evans - Emmanuel Godin, «France 1815-2003», Routledge Editions, & , 2013, p. 106.
Ο Πουσέ διαχώρισε τη θέση του από το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και συγκρούστηκε με τη γαλλική κυβέρνηση έπειτα από την υπογραφή της Συνθήκης του Μονάχου, μιας και η ναζιστική επέκταση στην Τσεχοσλοβακία έπληττε την αυτοκινητοβιομηχανία «Skoda», με την οποία βρισκόταν σε στενή συνεργασία (Jean-Baptiste Duroselle, «France and the Nazi Threat: The Collapse of French Diplomacy», Enigman Books, 2004, p. 298)
22. Eric T. Jennings, «Vichy in the Tropics. Petain's Nation Revolution in Magadascar, Guadeloupe and Indochina», Stanford University Press, 2001, p. 139.
23. Rod Kedward, ο.π., p. 210.
24. Maurice Larkin, ο.π., p. 50.
25. Serge Bernstein - Pierre Milza, «Ιστορία της Ευρώπης», τόμ. 3, Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 1997, σελ. 96.
26. Στάνλεϊ Πέιν, ο.π., σελ. 416.
Ο ηγέτης του Γαλλικού Κοινωνικού Κόμματος Ντε Λα Ρόκε συνεργάστηκε στη συνέχεια για ένα μικρό διάστημα με το καθεστώς του Βισύ, αν και στη συνέχεια προσχώρησε στην αστική αντίσταση και απελάθηκε από την Γκεστάπο.
27. Ντόναλντ Σασούν, ο.π., σελ. 120.
28. Rod Kedward, ο.π., pp. 186-188.
29. Ο.π., p. 215 και Maurice Larkin, «France since the Popular Front», Oxford University Press, Oxford & New York, 1997, pp. 55, 58.
30. Rod Kedward, ο.π., p. 188.
31. Ο.π., p. 212.
32. Ο.π., pp. 204-205
33. Ο.π., pp. 190-191.
34. Ο.π., p. 217.
35. Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπάρουρι), «Απομνημονεύματα», τόμ. 2ος, εκδ. «Ανθολόγιο», χ.χ., χ.τ.ε., σελ. 242-243.
36. Rod Kedward, o.π., pp. 213-214.
37. Julian Jackson, «The Fall of France (The Nazi Invasion of 1940)», Oxford University Press, Oxford & New York, 2003, pp. 115-121.
38. Rod Kedward, ο.π, p. 215.
39. Lynne Taylor, «The Parti Communist Francaise and the French Resistance in the Second World War» στο Tony Judt, «Resistance and Revolution in Mediterranean Europe», Routledge Editions, London & New York 1989, pp. 53-54.
40. Thomas J. Caub, «After the Fall. German Policy in Occupied France», Oxford University Press, Oxford & New York, 2010, p. 112.
41. Lynne Taylor, ο.π, pp. 54-55.
42. William Fortesque, «The Third Republic in France 1870-1940», Routledge Editions, London 2000, p. 232.
43. Rod Kedward, ο.π., pp. 233-234.
44. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939-1949», τόμ. Β2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 14.
45. Ινστιτούτο Μαρξισμού - Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ, «Κομμουνιστική Διεθνής», εκδ. «Ελεύθερη Ελλάδα», χ.τ.ε., σελ. 495-496.
46. Ειδικό αφιέρωμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης στα 70 χρόνια από την ψηφοφορία της 10ης Ιούλη 1940 στο http://www.assemblee-nationale.fr/13/evenements/Cerenomie_quatre-vingts/index_2010.asp

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ