Μάθαινε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Μάθαινε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Και ξαφνικά γέμισαν μικρές και μεγάλες πόλεις με οικογένειες που ψάχνουν σπίτι, μια γκαρσονιέρα, ένα μικρό

διαμερισματάκι, κοντά αν όχι δίπλα στη σχολή. Μετά τα χαμόγελα και τα συγχαρητήρια, αρχίζει η έγνοια για τις

λαϊκές οικογένειες, πως θα καταφέρουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Να εξασφαλιστεί μια θέση στη φοιτητική

εστία, όπου υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Να βρεθεί ένα φτηνό σπίτι, για να καταφέρει η οικογένεια να

ανταποκριθεί στα έξοδα φοίτησης για τα επόμενα χρόνια.

Συγχαρητήρια στα παιδιά που ξεπέρασαν τους ταξικούς φραγμούς

Δεν είναι εύκολο πράγμα για τα παιδιά των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών και των μικροεπαγγελματιών που

στενάζουν από τη φτώχεια, να ξεπεράσουν τα εμπόδια, τους ταξικούς φραγμούς. Καταρχήν να αντέξουν την πίεση

ενός προγράμματος φορτωμένου με ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, στο σχολείο, στο σπίτι, στο φροντιστήριο.

Ύστερα να μην πέσουν στην απογοήτευση και στην έλλειψη κινήτρων που οδηγεί η επίγνωση του μεγάλου

προβλήματος της ανεργίας, που έχει ξεπεράσει το 50% στους νέους. Ακόμα να κατορθώσουν να διατηρήσουν την

αισιοδοξία τους, μέσα σε οικογένειες που υποφέρουν από την ανεργία, την φτώχεια, την ανασφάλεια, ακόμα και

την εξαθλίωση κάποιες φορές. Στην ελληνική κοινωνία η αξία της μόρφωσης είναι πολύ ψηλά και οι οικογένειες

στερούνται για να στείλουν τα παιδιά στα φροντιστήρια, για να περάσουν στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, για να τα σπουδάσουν όσο

καλύτερα μπορούν. Σε αυτό τον αγώνα αξιόλογη είναι η συνεισφορά των λαϊκών φροντιστηρίων που λειτουργούν

σ’ όλη τη χώρα με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και δίνουν όση βοήθεια μπορούν στα παιδιά των εργαζομένων, των

ανέργων και των άλλων λαϊκών οικογενειών που έχουν ανάγκη.

Το κόστος των σπουδών το σηκώνει η οικογένεια

Μετά από μια δύσκολη πορεία, αφού κατάφεραν να εισαχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση οι φοιτητές και οι

οικογένειες τους αντιμετωπίζουν κι άλλα προβλήματα. Με την υποχρηματοδότηση της Παιδείας το κόστος των

σπουδών βαραίνει τις ίδιες τις οικογένειες, καθώς η φοιτητική μέριμνα για σίτιση, στέγαση, μετακινήσεις είναι

σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ οι φοιτητές καλούνται από την τσέπη τους να καλύπτουν αναλώσιμα, σημειώσεις, ακόμα

και συγγράμματα σε κάποιες περιπτώσεις. Ειδικότερα σήμερα που βιώνουμε τις συνέπειες της καπιταλιστικής

κρίσης και της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου στο εργατικό εισόδημα με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση και

εξαθλίωση μεγάλου μέρους του εργαζόμενου λαού, οι ανάγκες για φοιτητική μέριμνα είναι πολλαπλάσιες. Όχι

μόνο οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, όχι μόνο οι εργαζόμενοι και οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, αλλά όλος ο

εργαζόμενος λαός, με μπροστάρη το ταξικό κίνημα πρέπει να απαιτήσουμε την πλήρη οικονομική κάλυψη των

εξόδων σπουδών για όλα τα παιδιά. Η στέγαση, η σίτιση, οι μετακινήσεις, τα συγγράμματα, η έρευνα πρέπει να

γίνονται με την αποκλειστική χρηματοδότηση και φροντίδα του κράτους, αξιοποιώντας κάθε σύγχρονο εποπτικό

και τεχνολογικό μέσο.

Στόχος της εκπαίδευσης η βελτίωση της ζωής του λαού

Ο ίδιος ο στόχος της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να είναι η επιστημονική κατάρτιση των νέων για να

επανδρώσουν όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής με σκοπό την ικανοποίηση των σύγχρονων

λαϊκών αναγκών. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες που ζούμε όμως, ο μόνος στόχος είναι το κέρδος των αφεντικών,

είτε ψηφίζουν φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο στη Βουλή, είτε επιδοτούν τους τραπεζίτες, είτε ανοίγουν τις

πόρτες των ΑΕΙ στους μεγαλοεπιχειρηματίες, είτε εκπαιδεύουν επιστημονικά στελέχη πειθήνια στους

μεγαλοεργοδότες, είτε προσφέρουν με συνθήκες γαλέρας φοιτητές για πρακτική άσκηση στις επιχειρήσεις. Το

κυνήγι του κέρδους και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι ο λόγος που τα επιστημονικά και

τεχνολογικά επιτεύγματα δεν χρησιμοποιούνται για να βελτιωθεί η ζωή του λαού, αλλά οδηγούν τον λαό στην

ανεργία την ανασφάλεια και στην εντατικοποίηση, στο άγχος κι όχι στην απόλαυση της ζωής.

Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα

Οι φοιτητές όμως δεν πρέπει να το βάζουν κάτω. Αντίθετα πρέπει με πείσμα, κουράγιο και αντοχή να παλέψουν,

για τα διακαιώματά τους. Για δωρεάν στέγαση, σίτιση, μεταφορές για όλα τα παιδιά. Για δωρεάν συγγράμματα και

αναλώσιμα, αλλά κυρίως πρέπει να παλέψουν για το ίδιο το περιεχόμενο των σπουδών τους. Συγχρόνως πρέπει να

μελετάνε σε βάθος, όχι μόνο ότι διδάσκεται στη σχολή τους, αλλά όλη τη συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση,

κάνοντας πράξη το παλιό μα πάντα επίκαιρο σύνθημα της ΚΝΕ «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα»

Άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.

Η γνώση είναι δύναμη. Τα παιδιά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών οικογενειών, πρέπει να εκμεταλλεύονται

κάθε ευκαιρία που μπορεί να τους παρέχει το σύστημα. Γιατί αυτό το σύστημα δεν είναι αιώνιο, η εργατική τάξη

και τα σύμμαχα στρώματα θα το ανατρέψουν και στον αγώνα αυτό, της επαναστατικής ανατροπής και της

σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η γνώση θα είναι απαραίτητος σύμμαχος. Από το παιδάκι του νηπιαγωγείου που

έρχεται για πρώτη φορά σ’ επαφή με το βιβλίο, ως τον φοιτητή και τον ερευνητή, αλλά και τον κάθε εργαζόμενο,

άνεργο, λαϊκό άνθρωπο η συνεχής αυτομόρφωση είναι στόχος, γιατί όπως λέει ο Μπρεχτ στο «Εγκώμιο στη

μάθηση»:

Άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.

Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Σκέμπρη Τζένη

Μέλος της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ 

Αύξηση κεφαλαίου χωρίς λεφτά; Γιατί όχι;

 Αύξηση κεφαλαίου χωρίς λεφτά; Γιατί όχι;

Ας υποθέσουμε ότι κάπου στον πλανήτη υπάρει μια μικρή τράπεζα, η οποία βολοδέρνει στα κύματα της κρίσης. Τα ζόρια είναι πολλά και η επιβίωσή της κρίνεται ιδιαίτερα προβληματική. Μόνη λύση φαίνεται πως είναι η βελτίωση της κεφαλαιακής της επάρκειας, δηλαδή η αύξηση των κεφαλαίων της. Μόνο που σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει επενδυτές πρόθυμους να την στηρίξουν με τα λεφτά τους. Έτσι, η απειλή του λουκέτου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής...

Για μια στιγμή! Όλος ο κόσμος ξέρει πως οι τράπεζες "τυπώνουν χρήμα", αφού δανείζουν στους πελάτες τους πολύ περισσότερα χρήματα απ' όσα πράγματι διαθέτουν. Αφού, λοιπόν, μπορούν να "κόβουν" λεφτά για τους άλλους, γιατί να μη μπορούν να κάνουν το ίδιο και για τον εαυτό τους; Κι αν ο διοικητής τής τράπεζας του παραδείγματός μας είναι τόσο χαζός ώστε δεν καταλαβαίνει, πολύ ευχαρίστως να τον βοηθήσω και να σώσω εγώ την τράπεζά του! Πώς θα γίνει αυτό; Προσέξτε:

Τo πρόβλημα της Ελβετίας με τις δυο μεγαλύτερες τράπεζές της (Silvan Wegmann, Ιούνιος 2011)

Πρώτα-πρώτα, ο κύριος διοικητής πρέπει να μου εγκρίνει ένα δάνειο ισόποσο με τα κεφάλαια που αναζητεί και να ανοίξει την σχετική πίστωση. Για να γίνουν όλα αυτά δεν χρειάζονται λεφτά. Αρκεί μια λογιστική εγγραφή στα κιτάπια της τράπεζας: χρεώνονται οι απαιτήσεις της με το ποσό που λέγαμε (αφού πήρα δάνειο, της το χρωστάω) και πιστώνονται ισόποσα οι υποχρεώσεις της (δεν έχω πάρει ακόμη τα λεφτά, οπότε μου τα χρωστάει).

Αμέσως μετά, η τράπεζα προβαίνει σε αύξηση κεφαλαίου, ίση με το παραπάνω ποσό. Εγώ θεωρώ αυτή την αύξηση ως μεγάλη επενδυτική ευκαιρία και εκδηλώνω ενδιαφέρον να την καλύψω 100%. Αντί, λοιπόν, να πάω στο ταμείο και να σηκώσω τα λεφτά που λέγαμε, συμφωνώ με την τράπεζα να κρατήσει το ρευστό και να μου δώσει τις νεοεκδοθείσες μετοχές. Ούτε γι' αυτή την πράξη χρειαζόμαστε λεφτά. Αρκεί να χρεώσουμε λογιστικά τις υποχρεώσεις (αυτές που είχαμε πιστώσει προηγουμένως, οπότε τις μηδενίζουμε) και να πιστώσουμε ισόποσα τα ίδια κεφάλαια. Έτσι, λοιπόν, η τράπεζα πετυχαίνει δυο στόχους: αφ' ενός μεν διασφαλίζει ότι δεν πρόκειται να σηκώσω τα λεφτά από το συρτάρι της αφ' ετέρου δε αυξάνει τα κεφάλαιά της, όπως ήταν το αρχικό ζητούμενο. Μια αύξηση που έγινε δίχως να βγάλει δεκαράκι τσακιστό κανείς από την τσέπη του!

Θα μου πείτε ότι ναι μεν η τράπεζα έλυσε το πρόβλημά της με την βοήθειά μου αλλά εγώ έβαλα το κεφάλι μου στον τορβά χωρίς αντάλλαγμα. Μη ξεχνάμε ότι παραμένω χρεωμένος με το αρχικό ποσό, σύμφωνα με την πρώτη λογιστική εγγραφή. Μα καλά, με έχετε για τόσο κορόιδο;

Κατ' αρχήν, ποιός σας είπε ότι δεν έχω αντάλλαγμα; Τώρα πια είμαι μέτοχος της τράπεζας, άρα δικαιούμαι μέρισμα από τα κέρδη στο τέλος της χρονιάς. Όμως, το κυριώτερο είναι πως έχω εξασφαλίσει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσω τις μετοχές μου ως εγγύηση για τα χρήματα που -υποτίθεται πως- χρωστάω στην τράπεζα. Άρα, αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή η αξία των μετοχών μου πέφτει ή ότι ο διοικητής (ή κάποια ελέγχουσα αρχή) μου βάζει το μαχαίρι στον λαιμό να πληρώσω, δίνω τις μετοχές μου (για τις οποίες θυμίζω ότι δεν έχω ξοδέψει μία!) και καθαρίζω.


Δεν ξέρω αν σας άρεσε το σχέδιό μου για το πώς μπορεί μια τράπεζα να αυξήσει τα κεφάλαιά της δίχως λεφτά (για την ακρίβεια, με λεφτά που "τύπωσε" λογιστικά η ίδια) αλλά υποψιάζομαι πως κάποιοι από σας θα μου πουν ότι αυτά είναι παραμύθια και γίνονται μόνο στην θεωρία. Φτωχά μου παιδιά... πόσο μακρυά είσαστε νυχτωμένα...

Αν και στην αρχή μίλησα για μια "μικρή τράπεζα", το παραπάνω κολπάκι χρησιμοποίησε πριν πέντε χρόνια η δεύτερη μεγαλύτερη ελβετική τράπεζα, η Credit Suisse. Υπό την πίεση εξεύρεσης κεφαλαίων, οι ελβετοί ήρθαν σε συνεννόηση με κονσόρτσιουμ αράβων επενδυτών (την σαουδική Olayan Group, την καταριανή Qatar Holdings κλπ), καταφέρνοντας να αυξήσουν λογιστικά τα κεφάλαιά τους κατά 9 δισ. ευρώ. Βέβαια, στην περίπτωση της Credit Suisse το παιχνίδι έγινε λίγο πιο περίπλοκο με παράλληλη έκδοση υπό αίρεση μετατρέψιμων ομολόγων (contingent convertible bonds ή CoCos) αλλά το νόημα δεν αλλάζει: με απόλυτα νόμιμο (άρα και ηθικό;) τρόπο, η ελβετική τράπεζα βελτίωσε την κεφαλαιακή της επάρκεια με χρήμα που εξέδωσε η ίδια. Γιάννης κέρασε, Γιάννης ήπιε.

To 2015, το International Financing Review βραβεύει την Credit Suisse (αριστερά),
η οποία νωρίτερα είχε απολύσει 5.000 υπαλλήλους για να... αναδιαρθρωθεί (δεξιά).

Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η παραπάνω τακτική συνιστά καραμπινάτη νομότυπη απάτη και εφαρμόζεται μόνο από τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες ξέρουν ότι δεν πρόκειται να υποστούν κυρώσεις επειδή είναι too big to fail. Αν κάποια μικρή τράπεζα (όπως όλες οι ελληνικές) τολμούσε ποτέ να κάνει τέτοια τερτίπια, θα δεχόταν βαρύ τον πέλεκυ των διεθνών κυρώσεων. Ποιος είπε ότι στον θαυμαστό κόσμο τού καπιταλισμού δεν υπάρχουν κάποιοι που είναι πιο ίσοι από τους άλλους;

Υστερόγραφο. Αν κάπου εδώ το μυαλό σας πήγε και στην Ντώυτσε Μπανκ, δώστε του τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου για τον τρόπο λειτουργίας του.

Το σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ - Μέρος Β'

 Το σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ - Μέρος Β'

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει το δεύτερο μέρος για το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα, από τη σχετική υποενότητα στο βιβλίο του Αναστάση Γκίκα για τη συμβολή των Ελλήνων στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Το αναφέρω ως σωφρονιστικό (τόσο εδώ όσο και στον τίτλο της ανάρτησης), κατόπιν σχετικής υπόδειξης αρκετών σφων αναγνωστών, μολονότι ο ίδιος ο συγγραφέας επιλέγει να το γράφει ως "ποινικό", όπως θα δείτε διαβάζοντας αυτό το μέρος.

Ούτως ή άλλως όλα αυτά είναι δευτερεύουσας σημασίας ως προς την (πολύ ενδιαφέρουσα) ουσία του πράγματος και τα στοιχεία που μας δίνει για μια τόσο δυσφημισμένη περίοδο και πτυχή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στοιχεία που εντυπωσίασαν ακόμα και τον ίδιο τον ερευνητή της μελέτης από την οποία προέρχονται όλες οι παραθέσεις αναφορικά με το ΒΑΜΙag, που αντιγράφει ο Γκίκας.

-.-.-

Θα κλείσουμε αυτή τη σύντομη παρένθεση για το ποινικό σύστημα στην ΕΣΣΔ παραθέτοντας ορισμένα στοιχεία από μια πρόσφατη αρχειακή έρευνα γύρω από την εκπαιδευτική-πολιτιστική δραστηριότητα στα Gulag. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής παρουσιάστηκαν στο περιοδικό Canadian Slavonic Papers (τεύχος Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 2004) και υπήρξαν αποκαλυπτικά ακόμα και για τον ίδιο τον ερευνητή που τη διεξήγε. Ξεκινώντας από τον Τύπο των Gulag -και ειδικότερα τον Τύπο του BAMIag, ενός εκ των πολυπληθέστερων του δικτύου Gulag στην Άπω Ανατολή- ο συγγραφέας της μελέτης W.T.Bell κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, πολύ πέραν της καθιερωμένης εικόνας που έχει καθιερωθεί στη βιβλιογραφία τύπου Σολζενίτσιν, τα Gulag αποτελούσαν τμήμα της διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας, επιστρατεύοντας την εργασία, την εκπαίδευση και την κουλτούρα ως κύρια οχήματα για τη διαμόρφωση του ατόμου.

Ο ίδιος διευκρινίζει εξ αρχής πως η έρευνά του δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία στα πλαίσια της σύγχρονης ιστοριογραφίας, αφού πλήθος ακαδημαϊκών μελετών έχουν ήδη αναδείξει το ζήτημα της πολιτιστική-εκπαιδευτικής επανάστασης ως αναπόσπαστο παράγοντα στη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου στη Σοβιετική Ένωση κατά τη δεκαετία του 1930: διαδικασία που επεκτάθηκε και στο ποινικό σύστημα της ΕΣΣΔ. Πράγματι, επισημαίνει ο Bell, από πολύ νωρίς, "οι μπολσεβίκοι... έδιναν έμφαση κυρίως στην επιμορφωτική, παρά στην κατασταλτική [punitive] πλευρά του ποινικού συστήματος". Η άποψη αυτή επαναλαμβάνεται και στα σχετικά κομματικά έγγραφα της περιόδου του λεγόμενου "Μεγάλου Τρόμου".

Το BAMIag διέθετε ειδικό Τμήμα Εκπαίδευσης και Πολιτισμού (KVCh), το οποίο και ήταν υπεύθυνο για όλες τις ανάλογες δραστηριότητες. "Οι αρχές", σημειώνει ο συγγραφέας, "διέθεταν αναμφισβήτητα σημαντικές πηγές" (χρήματα, προσωπικό, εγκαταστάσεις, κλπ) για την έκδοση, για παράδειγμα, εφημερίδων ή περιοδικών ποικίλης ύλης, των οποίων η ποιότητα σε πολλές περιπτώσεις "δεν είχε τίποτε να ζηλέψει" από τα αντίστοιχα έντυπα που κυκλοφορούσαν στην επικράτεια. Ο Τύπος των Gulag στόχευε, συν τοις άλλοις, στο να αποτελέσει συνδετικό κρίκο των έγκλειστων με τον "έξω κόσμο", γεγονός που φανέρωνε σύμφωνα με τον Bell την πρόθεση της κεντρικής εξουσίας, όχι να τους απομονώσει από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά να τους διατηρήσει ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.

Το εύρος της ύλης εκτεινόταν από περιγραφές των αποτελεσμάτων της άμιλλας μεταξύ των τμημάτων ή των μπριγάδων εργασίας, βιογραφίες των καλύτερων εργατών (οι έγκλειστοι δεν αναφέρονταν ποτέ ως κατάδικοι, κλπ, αλλά ως εργάτες, ιδιότητα που δε μείωνε την προσωπικότητά τους: ως γνωστό ο εργάτης διέθετε ανυψωμένη θέση στην ΕΣΣΔ), άρθρα για διάφορα θέματα πολιτισμού, υγιεινής, κλπ. Υπήρχαν τέλος εκδόσεις αφιερωμένες στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, οι οποίες περιείχαν από πληροφορίες γύρω από τη ρωσική γλώσσα μέχρι μαθηματικά προβλήματα. Το τιράζ της κυριότερης εφημερίδας, της Stroitel Bama άγγιζε τις 10.000, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έφτανε και τις 20.000 φύλλα. Οι κρατούμενοι ενθαρρύνονταν στο να στέλνουν επιστολές στην εφημερίδα (συνήθης πρακτική στη Σοβιετική Ένωση) γράφοντας τις γνώμες τους "όχι μόνο για τα καλώς αλλά και για τα κακώς κείμενα".

Το έντυπο Λογοτεχνία και Τέχνη του BAMIag κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1936 ως ένθετο της Stroilet Bama. Πραγματευόταν σύγχρονα ζητήματα και προσεγγίσεις αναφορικά με τη λογοτεχνία στη Σοβιετική Ένωση, προσφέροντας παράλληλα και ιδιαίτερα εξεζητημένες αναλύσεις όπως "για το φορμαλισμό και το νατουραλισμό στη λογοτεχνία". Το υλικό του ένθετου εμπλουτιζόταν επίσης συχνά με αφιερώματα σε κλασικούς και σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς (Μαγιακόφσκι, Πούσκιν, Γκόρκι, κ.ά).

Εκτός αυτού, εκδιδόταν επιπλέον μια λογοτεχνική επιθεώρηση, την οποία συνέγραφαν και επιμελούνταν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Διέθετε 35-50 σελίδες και η μέση κυκλοφορία της έφτανε τα 3.000 αντίτυπα. Αναμεταξύ των συμβαλλόντων σε υλικό (ποιήματα, μικρές ιστορίες) αναδείχτηκαν σημαντικά ονόματα των σοβιετικών γραμμάτων και τεχνών, όπως ο Vasilii Azhaev, ο οποίος γράφοντας τις πρώτες ιστορίες του όντας έγκλειστος στο BAMIag στα μέσα της δεκαετίας του 1930 (καταδικάστηκε για αντεπαναστατική δράση), έφτασε να τιμάται το 1948 με το Βραβείο Στάλιν (μετέπειτα Κρατικό Βραβείο) για τη συγγραφική του δουλειά.

Η πολιτιστική δραστηριότητα στο ΒΑΜΙag συμπληρωνόταν, όπως μαθαίνουμε, από μουσικά σχήματα έγχορδων και κρουστών, καθώς και από μια υπό σύσταση συμφωνική ορχήστρα. Λειτουργούσε ακόμα δραματικός κύκλος, του οποίου οι παραστάσεις καλύπτονταν συχνά μέσα από τις στήλες του Τύπου. Υπήρχαν τέλος οι λεγόμενες κόκκινες γωνιές, βιβλιοθήκες, πολιτικοί κύκλοι συζητήσεων, κ.ά., ενώ παράλληλα διοργανώνονταν και αθλητικοί αγώνες*.

*Οι μαρτυρίες ατόμων που έζησαν και μετείχαν στα παραπάνω παρουσιάζουν επίσης ενδιαφέρον. Ένα παράδειγμα: στο Gulag του Βαρκουτά, ήταν οι ίδιοι κρατούμενοι, οι οποίοι πρότειναν στη Διοίκηση τη σύσταση θεατρικής ομάδας (1945). Η πρόταση έγινε δεκτή και χρηματοδοτήθηκε από το ειδικό κονδύλι που προορίζονταν για τις πολιτιστικές-εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Το Θέατρο του Μπαραμπάνοφ, όπως ονομάστηκε, στελέχωσαν πάνω από 200 άτομα και διέθετε δραματικό σχήμα, οπερέτα, συμφωνική ορχήστρα και τζαζ. Η θεατρική ομάδα του Gulag έδινε παραστάσεις κυρίως εντός του στρατοπέδου, αλλά έκανε και πολλές περιοδείες στα γύρω χωριά και τις πόλεις. Οι παραστάσεις ήταν δωρεάν. Αξίζει να σημειώσουμε πως στα θεατρικά αυτά συμμετείχαν σε ορισμένες περιπτώσεις και οι φαντάροι, το προσωπικό των Gulag που του συνόδευε/φύλαγε: λίγο πριν το ανέβασμα του έργου, αναφέρει μια μαρτυρία, "βγάζανε τα στρατιωτικά τους, βάζανε τη στολή της παράστασης και μαζί με τους εξόριστους ηθοποιούς συμμετείχαν και αυτοί στην παράσταση".

Μέσα και από τις στήλες της Stroitel' Bama τονιζόταν συχνά πως ο "ζήλος" και ο "ηρωισμός" που απαιτούνταν για την "τελική νίκη", δηλαδή την επιτυχή εκπλήρωση του έργου στο οποίο εργάζονταν οι εργάτες των Gulag, σχετιζόταν άμεσα με το επίπεδο της "μορφωτικής-πολιτιστικής τους δύναμης". Το σκεπτικό ήταν πως μέσα από την εργασία τους, οι έγκλειστοι δε συνέβαλαν απλά και μόνο στην κατασκευή, για παράδειγμα, ενός σιδηροδρόμου, αλλά συμμετείχαν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ανοικοδομώντας ταυτόχρονα και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η φιλοσοφική αυτή προσέγγιση στο χαρακτήρα του σωφρονιστικού συστήματος έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά την εμφάνιση και άνοδο του σταχανοφικού κινήματος. Ένα στοιχείο που δε θα βρεθεί πουθενά στη βιβλιογραφία: σταχανοβίτες υπήρχαν και ανάμεσα στους εργάτες των Gulag! Ένας σταχανοβίτης του BAMIag εν ονόματι Egorov, περιέγραψε την προσωπική του εμπειρία σε άρθρο με τίτλο "Πώς έγινα σταχανοβίτης: Για την κολεκτίβα και για τον εαυτό μου". Μια μέρα λοιπόν, ο Egorov είδε ένα σλόγκαν που έγραφε: "Χτες κλέφτης-σήμερα ήρωας της εργασίας". Αργότερα έμαθε πως το σλόγκαν αυτό ανήκε στον Sharov, ένα πρώην μέλος της κολεκτίβας στην οποία εργαζόταν και εκείνος. Ο Sharov είχε πετύχει την υπερπλήρωση της νόρμας κατά 220%. Εμπνεόμενο από το παράδειγμά του, ο Egorov, μπόρεσε να βελτιώσει την εργασία του ώστε να παράγει 300-350% πάνω από την καθορισμένη ημερήσια νόρμα. Οι επενδύσεις αυτές αποδείχτηκαν επωφελείς τόσο για τον ίδιο προσωπικά όσο για την κολεκτίβα του γενικότερα.

Οι ηθικές και υλικές ανταμοιβές των πρωτοπόρων εργατών στα Gulag δεν πρέπει να παραβλεφθούν: Όταν, για παράδειγμα, οι εργάτες του BAMIag διεκπεραίωσαν την κατασκευή ενός καναλιού 227 χιλιομέτρων σε λιγότερο από δυο χρόνια (Σεπτέμβριος 1931-Μάιος 1933) δε χαιρετίστηκαν απλά ως ήρωες από τον Τύπο. 12.484 εξ αυτών έλαβαν εξιτήρια αμέσως μετά τη λήξη του έργου, ενώ άλλοι 59.516 έλαβαν σημαντικές μειώσεις στη χρονική διάρκεια των ποινών τους.

Διευκρινίζεται τέλος στην έρευνα του Bell -και αυτό είναι πολύ σημαντικό- πως οι συνθήκες διαβίωσης στα Gulag δεν ήταν βέβαια εύκολες, αν και ποικίλαν από μέρος σε μέρος και από περίοδο σε περίοδο. Πουθενά όμως δε διαγράφεται κάποια εσκεμμένη πολιτική εκ μέρους της πολιτικής εξουσίας, ώστε να λειτουργούν οι μονάδες αυτές με όρους αρνητικούς (ως και εξοντωτικούς όπως ισχυρίζονται ορισμένοι) για τους κρατούμενους.

Το ποινικό σύστημα της ΕΣΣΔ χρήζει αναμφίβολα ουσιαστικότερης προσοχής και σίγουρα δε διατηρούμε καμιά ψευδαίσθηση αναφορικά με το κατά πόσο καταφέραμε να καλύψουμε το θέμα αυτό επαρκώς μέσα από λίγες και μόνο παραγράφους. Έχει αξία όμως να υπογραμμιστεί πως καμία από τις υπάρχουσες βιβλιογραφικές παραγωγές δεν μπαίνει στον κόπο ούτε καν να το αγγίξει. Έτσι, τα Gulag ειδικότερα, αλλά και το σωφρονιστικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης στο σύνολό του, αντιμετωπίζονται βάσει μιας ευρύτερα αποκρυσταλλωμένης αντιεπιστημονικής και βαθύτατα αντικομμουνιστικής "παραδοχής" που εξισώνει τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με τα "Gulag του Στάλιν". Και μέχρι εκεί. Ωστόσο, όσο θα εντρυφούμε βαθύτερα στην ουσία του θέματος τόσο περισσότερο θα εκτίθενται οι ιδεολογικοπολιτικές σκοπιμότητες πίσω από έναν τέτοιο παραλληλισμό.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΤΩΒΟΥΛΙΑΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΩΡΑΣΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΤΩΒΟΥΛΙΑΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΩΡΑΣΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Να τσακίσουμε τη βαρβαρότητα

Στην εξαθλίωση, σε τραγικές και απαράδεκτες καταστάσεις οδηγεί τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους η πολιτική της συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών και υπηρεσιών Πρόνοιας και Ειδικής Αγωγής από τις κυβερνήσεις . Οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία συνθλίβονται απ' την πολιτική των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, των ιδιωτικοποιήσεων σε Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία - Ειδική Αγωγή, απ' το χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και των εργασιακών δικαιωμάτων, την αυξανόμενη ανεργία. Η ευθύνη και το βάρος για τη φροντίδα, την Υγεία, την εκπαίδευση, την αποκατάσταση των αναπήρων βαραίνουν την ίδια την οικογένεια, που έτσι κι αλλιώς έχει «γονατίσει» απ' την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, απ' την ανυπαρξία αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας - Ειδικής Αγωγής, ολοκληρωμένης πολιτικής πρόληψης της αναπηρίας, απαγόρευσης της επιχειρηματικής δράσης σ' αυτούς τους ευαίσθητους τομείς.

Ταυτόχρονα με την καθολική επίθεση στα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων, που εξοβελίζει τις ανάγκες τους αλλά και τις δυνατότητες στήριξής τους, βρίσκεται σε εξέλιξη και ολομέτωπη επίθεση στις ελάχιστες εναπομείνασες δημόσιες δομές και υπηρεσίες Πρόνοιας και Ειδικής Αγωγής. Δεκάδες ειδικά σχολεία δεν άνοιξαν και φέτος με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Εκτός εκπαίδευσης και Ειδικής Αγωγής εξακολουθούν να βρίσκονται 185.000 παιδιά με αναπηρίες, ενώ οι ελάχιστες μπροστά στις ανάγκες Σχολές και Κέντρα Ειδικής Αγωγής υποχρηματοδοτούνται, απολύεται το προσωπικό τους και οδηγούνται στην υπολειτουργία και τη διάλυση. Πληθαίνουν οι απολύσεις στα ιδρύματα Ειδικής Αγωγής και στην Πρόνοια, ενώ υπολογίζονται σε 4.500 πανελλαδικά οι εργαζόμενοι σ' αυτούς τους χώρους που είναι για έξι, εφτά ή και δέκα μήνες απλήρωτοι.

Ενδεικτική είναι η επίθεση που δέχονται οι δύο δημόσιες Σχολές για τυφλούς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η Σχολή Τυφλών «Ο Ηλιος», η μοναδική που λειτουργεί σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο οριστικού κλεισίματος. Οι εργαζόμενοί της είναι απλήρωτοι δέκα μήνες, ενώ χρωστά 1,5 εκατ. ευρώ σε προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση έκλεισε την κάνουλα της χρηματοδότησης στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα, που «πνίγεται» απ' τα χρέη, οδηγείται στη συρρίκνωση, ενώ το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη κύμα απολύσεων εργαζομένων σε νευραλγικούς τομείς, όπως η εκπαίδευση των τυφλών παιδιών.

Στην ίδια βάρβαρη πραγματικότητα ζουν και οι συνταξιούχοι, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να «μαδήσει» το νήμα της ζωής τους αφού έφτασε να τους τηλεφωνεί και με κυνικό τρόπο να τους ρωτά αν ζουν ή πέθαναν προκειμένου να συνεχίσει να τους πληρώνει τη σύνταξη. Αδίσταχτη η πρωτοφανής αυτή κυβερνητική λαιμητόμος για τους απόμαχους στη ζωή, που αφού με τον ιδρώτα τους πλούτισαν τους μεγαλοεπιχειρηματίες τώρα φροντίζουν να τους στείλουν στον καιάδα μια ώρα αρχύτερα, προκειμένου να γλιτώσει ο κρατικός προϋπολογισμός το βάρος μιας σύνταξης πείνας. Πρωτοφανές, ίσως και μακάβριο, θα σκεφτεί κανείς, αλλά αυτή είναι η σαπίλα του συστήματος που πατά επί πτωμάτων για να επιβιώνει. «Ο θάνατός μας η ζωή του».

Οι εργαζόμενοι, οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους, οι συνταξιούχοι, όλος ο λαός, να δυναμώσουν τον αγώνα απέναντι στη βάρβαρη επίθεση, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της πολιτικής που καρατομεί τα δικαιώματά τους.

              ΚΑΛΕΣΜΑ

Καλουμε σε πλατια συσκεψη τη ΚΥΡΙΑΚΗ 25 Σεπτεμβρη Και ωρα 9.30 πμ  στο εργατικο κεντρο Κερκυρας

Για δημιουργια νομαρχιακου συλλογου  ατομων με προβληματα ορασης στη ΚΕΡΚΥΡΑ

Για την Επ.Πρωτ.

ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Γ 2661048927

ΑΝΘΗΣ Φ 6979408195

Μαγαζάκι της μεγαλοεργοδοσίας ο ΟΑΕΔ

Μαγαζάκι της μεγαλοεργοδοσίας ο ΟΑΕΔ

«ΟΑΕΔ και επιχειρήσεις: Νέες υπηρεσίες, νέο μοντέλο, νέα στόχευση». Κάτω από τον τίτλο αυτό επιχειρηματολογεί η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και διοικήτρια του Οργανισμού, Μαρία Καραμεσίνη, υπέρ της στενότερης σύνδεσης με τις επιχειρήσεις και τις ανάγκες τους, σε άρθρο της στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής. Ο ΟΑΕΔ, όπως σημειώνει η διοικήτριά του, βρίσκεται σε μια φάση «εντατικής αναδιοργάνωσης». Μεταξύ των στόχων της αναδιοργάνωσης αυτής συμπεριλαμβάνονται ο «ριζικός ανασχεδιασμός των προγραμμάτων απασχόλησης για τους ανέργους», αλλά και η «ανάπτυξη νέων σχέσεων με τις επιχειρήσεις, με σκοπό την ταχύτερη και διατηρήσιμη απορρόφηση της ανεργίας».
«Η σχέση του ΟΑΕΔ με τις επιχειρήσεις έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες κυρίως μέσα από τα προγράμματα επιχορήγησης προσλήψεων ανέργων στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Στα προγράμματα αυτά συμμετείχαν κυρίως μικρές επιχειρήσεις, που ήξεραν εκ των προτέρων αυτούς που ήθελαν να απασχολήσουν και περίμεναν πότε θα ανοίξει το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για να τις χρηματοδοτήσει», αναφέρει η Μ. Καραμεσίνη.
Και παρακάτω συνεχίζει: «Αυτή η σχέση μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ΟΑΕΔ μπορεί μεν να διευκόλυνε τις πρώτες να χρηματοδοτούν με κρατικά έξοδα αυτούς που είχαν προεπιλέξει ή τις ασφαλιστικές εισφορές συγγενών τους, που θα δούλευαν ούτως ή άλλως στην επιχείρηση και χωρίς την επιχορήγηση, αλλά η καθαρή επίπτωση των προγραμμάτων στην απασχόληση ήταν ασήμαντη. Οι επιχειρήσεις δεν αύξαναν τις προσλήψεις τους λόγω του προγράμματος, αλλά αξιοποιούσαν το πρόγραμμα αφού είχαν προαποφασίσει ούτως ή άλλως να προσλάβουν».

***

Μια πρώτη παρατήρηση είναι η παραδοχή που κάνει η διοικήτρια του ΟΑΕΔ ότι τα προγράμματα επιδότησης της εργασίας, τα οποία αποτελούν την «καρδιά» των «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση», δεν έφεραν τόσα χρόνια κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση της ανεργίας, μιας και οι άνεργοι που έβρισκαν δουλειά για λίγους μήνες, επέστρεφαν γρήγορα εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Επομένως, προγράμματα όπως αυτά, το μόνο που έκαναν ήταν να ανακυκλώνουν την ανεργία.
Υπάρχει όμως και το εξής ...«παράδοξο»: Από τη μια, ο ΟΑΕΔ ενοχοποιεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις για την αποτυχία αυτών των προγραμμάτων να συμβάλουν στην αύξηση της απασχόλησης και, από την άλλη, παρουσιάζει ένα άλλο πρόγραμμα, αυτό της επιδότησης της εργασίας με το επίδομα της ανεργίας, ως το «ελιξίριο» που θα σώσει τάχα τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις! Πρόκειται για ένα ακόμα στοιχείο που μαρτυράει ότι το επίδομα ανεργίας δεν προορίζεται για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά για τα σαγόνια της μεγαλοεργοδοσίας, όπως δείχνει άλλωστε και ο συνολικός αναπροσανατολισμός που αναγγέλλει η Μ. Καραμεσίνη.
Σύμφωνα με τη σημερινή διοικήτρια του Οργανισμού, αυτό που τώρα συμβαίνει είναι η αλλαγή της «παραδοσιακής» σχέσης του ΟΑΕΔ με τις επιχειρήσεις και η μεταφορά σε πρώτο πλάνο των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των αναγκών τους. Οπως λέει, «η ριζική τομή του ΟΑΕΔ με το παρελθόν του» επιβάλλει «τη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου συνεργασίας με τις εργοδοτικές οργανώσεις που εκπροσωπούνται στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού», δηλαδή με τον ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, την ΕΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ. Ετσι βαφτίζει ο ΟΑΕΔ την ολοκληρωτική μετατροπή του σε γραφείο ευρέσεως εργασίας για τις μεγαλοεπιχειρήσεις, διαφημίζοντας μάλιστα τις υπηρεσίες που δυνητικά μπορεί να προσφέρει στους εργοδότες.

***

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η επικεφαλής του Οργανισμού προβάλλει τη δυνατότητα των εργοδοτών να επιλέγουν υποψήφιους για πρόσληψη «μέσα από τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων αναζητούντων εργασία που υπάρχει στη χώρα, το μητρώο ανέργων του ΟΑΕΔ». Επίσης, φροντίζει για την ύπαρξη εργασιακών συμβούλων ειδικά για τους εργοδότες, με έργο την «παροχή εξειδικευμένης πληροφόρησης στις επιχειρήσεις για τις παροχές και τα προγράμματα του Οργανισμού». Στρέφει την προσοχή του στην «ενεργητική προσέγγιση» των εργοδοτών και στη δημιουργία «Μονάδας Μεγάλων Εργοδοτών», με στόχο την προσέγγιση ιδιαίτερα των μεγάλων επιχειρήσεων.
Στην πραγματικότητα, τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι καινούριο ως προσανατολισμός και στόχευση, αφού πρόκειται για κατευθύνσεις που υποδεικνύονται από την «πυξίδα» της ΕΕ και ακολουθούνται σταθερά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Από τη μια, τα δεκάδες προγράμματα έχουν καταστήσει τον ΟΑΕΔ μηχανισμό παραγωγής φτηνής, ακόμα και εντελώς δωρεάν για την εργοδοσία, εργατικής δύναμης, ανακατευθύνοντας παράλληλα ακόμα και το τελευταίο ευρώ που δίνεται για τα επιδόματα ανεργίας στην τσέπη του εργοδότη. Από την άλλη, οι «νέες σχέσεις» με τις επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν την ενίσχυση του προσανατολισμού του ΟΑΕΔ στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το σχεδιασμό των υπηρεσιών του και των προγραμμάτων με βάση τις δικές τους επιταγές και αξιώσεις.

Σκόπιμος κουρνιαχτός

Σκόπιμος κουρνιαχτός

Αέρα στα προπαγανδιστικά πανιά της κυβέρνησης έδωσε η εξέλιξη με τις τηλεοπτικές άδειες. Ετσι, τις τελευταίες μέρες, με αφορμή αυτήν την εξέλιξη, η κυβερνητική προπαγάνδα μιλάει για επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο. Ισχυρίζεται ότι το παιχνίδι γυρίζει πλέον, ότι η νομιμότητα αποκαθίσταται και η διαπλοκή σπάει, ότι αποκτούν προτεραιότητα η κοινωνία και οι ανάγκες της. Θέλει, λέει, τα χέρια της λυμένα, για να επικεντρωθεί στη «μεγάλη μάχη» της ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση μιλάει λες και η αλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων που ελέγχουν την ενημέρωση - γιατί αυτό συνέβη με τον πλειστηριασμό των τηλεοπτικών αδειών - σηματοδοτεί καμιά ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα των ΜΜΕ. Ομως, η ουσία είναι ότι το τοπίο παραμένει ίδιο, διαπλεκόμενο και αντιλαϊκό όπως και πριν, αφού τα ΜΜΕ, η ενημέρωση βρίσκονται υπό τον έλεγχο των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, όπως και πριν.
Η κυβέρνηση μιλάει λες και ξεκίνησε σήμερα να κυβερνάει. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι δύο χρόνια παρά κάτι μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει διανύσει μια σημαντική αντιλαϊκή πορεία. Με σταθμό την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει την κατοχύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων που είχαν αποφασιστεί τα προηγούμενα χρόνια, την ψήφιση και την υλοποίηση καινούργιων. Περιλαμβάνει, επίσης, τις απλόχερες παροχές προς το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους για τη στήριξη της κερδοφορίας τους, την ίδια στιγμή που τσακίζονταν τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Κρύβει, φυσικά, η κυβέρνηση ότι για να κερδηθεί αυτή η μάχη - της προσέλκυσης επενδύσεων, της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της ελάφρυνσης του χρέους ώστε να διαμορφωθούν μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης του κεφαλαίου - θα πρέπει να «πέσουν κορμιά», κι αυτά δεν είναι άλλα από τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που έχουν απομείνει.
Για τα «κρίσιμα θέματα» του επόμενου διαστήματος, όπως αυτό των εργασιακών σχέσεων που «αποτελεί και σημαντικό κομμάτι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ», η κυβέρνηση υπόσχεται στο λαό τέλος στην εργασιακή ζούγκλα, με την «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων» και την «εφαρμογή των ευρωπαϊκών κεκτημένων που υπάρχουν στις υπόλοιπες χώρες». Υπάρχει, βεβαίως, η εμπειρία του Ασφαλιστικού για τέτοιου είδους υποσχέσεις και πού οδήγησαν. Ετσι κι αλλιώς, τα ευρωπαϊκά κεκτημένα που δείχνει σαν παράδειγμα προς μίμηση είναι αυτά που οδήγησαν εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους σε αντίδραση στον εκτρωματικό νόμο «Ελ Κομρί», που δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να βάζει τον εργαζόμενο να δουλεύει μέχρι 10 ή και 12 ώρες. Είναι το κεκτημένο της Ιταλίας, όπου προωθείται η αντεργατική μεταρρύθμιση με τον τίτλο «Job's Act». Είναι οι άθλιες εργασιακές σχέσεις των γερμανικών mini jobs, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των μηχανισμών μοιράσματος της ανεργίας.
Σ' αυτή την κατεύθυνση θα κατατείνουν οι αλλαγές που θα συμφωνηθούν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Γιατί η «συνταγή» της ανάκαμψης σε όλες τις εκδοχές της έχει βασικό συστατικό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με τη φαλκίδευση εργασιακών, ασφαλιστικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτή τη νομιμότητα θα αποκαταστήσει η κυβέρνηση.
Βεβαίως, η κυβέρνηση ενεργοποιεί το μεγάλο της χαρτί σε σχέση με τις προηγούμενες, που την κάνει και «επιλέξιμη» από το κεφάλαιο και τους διεθνείς συμμάχους της, προκαλώντας αμηχανία στην αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα αστικά κόμματα. Το χαρτί αυτό είναι η ικανότητά της να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού και των εργαζομένων. Κάτι με κινήσεις αντιπερισπασμού, όπως αξιοποιεί την ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, κάτι επενδύοντας στο μεγάλο χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων από εργατικά - λαϊκά στρώματα για να εμφανίσει με λίγα ψίχουλα κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο, κάτι με ιστορικές αναφορές στο αριστερό παρελθόν κ.ά. Οσο όμως κι αν όλα αυτά λειτουργούν, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα του λογαριασμού και αυτός θα είναι πολύ αρνητικός τελικά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα για τους νεότερους ηλικιακά, αν δεν πάρουν τώρα τα μέτρα τους και αντί για ανοχή και αναμονή να οργανώσουν την αναμέτρησή τους με την αντιλαϊκή επίθεση που θα συνεχίζεται, παρά τις προσπάθειες χειραγώγησης.