30 Αυγ 2017

Οι εκτελέσεις Ελληνοκινέζων πατριωτών από τους κομμουνιστοσυμμορίτες!

       

Κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα που για χρόνια είχαν μείνει κρυφά εξαιτίας της διακυβέρνησης του τόπου από τους κομμουνιστές, έρχονται στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό το ένα μετά το άλλο. Τελευταία αποκάλυψη κομμουνιστικού εγκλήματος ήταν η δολοφονία από τους Κομμουνιστές Ελληνοκινέζων πατριωτών, στενών συγγενών του Μπρους Λη, χωρίς κανέναν λόγο και καμία αιτία!
Οι κομμουνιστές ληστοσυμμορίτες λίγο μετά την επικράτησή τους στον εμφύλιο πόλεμο και συγκεκριμένα το 1955 εξαπέλυσαν πογκρόμ σε βάρος Ελληνοκινέζων πατριωτών που κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τον εμφύλιο πόλεμο έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μην επικρατήσουν οι αιμοσταγείς κομμουνιστές! Η εξολόθρευση από τους κομμουνιστές της Ελληνοκινεζικής κοινότητας έμεινε κρυφή μέχρι που πριν λίγες ημέρες, εγγονή ενός από τους δολοφονημένους Ελληνοκινέζους τόλμησε να αποκαλύψει την αλήθεια! Το 1955 λοιπόν οι κομμουνιστές σχεδόν αφάνισαν την Ελληνοκινεζική κοινότητα δολοφονώντας πολύ κόσμο. Μεταξύ των δολοφονημένων Ελληνοκινέζων ήταν και ο πρώτος εξάδελφος του διάσημου ηθοποιού Μπρους Λη, ο οποίος ονομαζόταν Καϊ Λη!
Πληροφορίες λένε ότι ανάμεσα στους δολοφονημένους από τους κομμουνιστές Ελληνοκινέζους βρίσκονται κι άλλα ξαδέλφια του Μπρους Λη, όπως ο Πεϊνιρ Λη, γνωστός ιδιοκτήτης φούρνων του οποίου τους φούρνους άρπαξαν οι κομμουνιστές για να τους κοινωνικοποιήσουν, η Τσου Λη, ιδιοκτήτρια αλυσίδας οίκων ανοχής τους οποίους σφράγισαν οι κομμουνιστές, καθώς και άλλοι γνωστοί Ελληνοκινέζοι ηθοποιοί στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού!
Μήπως τελικά πρέπει να ερευνηθεί εάν πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του Μπρους Λη βρισκόταν οι κομμουνιστές;!

Οράτιος Μενιππίδης

Απολύθηκε γιατί αποκάλυψε πως έφταναν τα όπλα στον ISIS και τους «αντάρτες» της Συρίας



CIA, Αζερμπαϊτζάν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία στην υπόθεση μεταφοράς όπλων για τον εξοπλισμό των «ανταρτών» στη Συρία
Ξενοφώντας Ερμείδης 
Η δημοσιογράφος Dilyana Gaytandzhieva η οποία εργαζόταν για την εφημερίδα Trud, στην Βουλγαρία, έφερε στο φως αποκαλυπτικά στοιχεία για την τροφοδοσία όπλων κάθε τύπου στους «αντάρτες» και τον τρόπο που γινόταν με όλους τους «νόμιμους» διεθνής κανόνες.  

Η διετής έρευνα της Gaytandzhieva αποκάλυψε το μυστικό πρόγραμμα της CIA για να έχουν όπλα οι «μαχητές» κατά του Assad στη Συρία και ο ISIS. Η κρατική αεροπορική εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν Silk Way Airlines, μετέφερε τόνους οπλισμού στη Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Τουρκία, με διπλωματική κάλυψη. 
Αυτό ήταν το μυστικό, η διπλωματική κάλυψη, γιατί κανείς δεν ελέγχει αυτές τις αποστολές. Η Gaytandzhieva ταξίδεψε ακόμη και στο Χαλέπι, όπου κινηματογράφησε και φωτογράφισε τις ετικέτες των  κιβωτίων των όπλων που είχαν στις αποθήκες σε υπόγεια οι τζιχαντιζτές. 

Η δημοσιογράφος συγκέντρωσε και δημοσίευσε δεκάδες μυστικά έγγραφα, τα οποία δημοσίευε με καλυμμένα τα στοιχεία ως προερχόμενα από ανώνυμη πηγή. 
Σε αυτά έγγραφα φαίνεται η επικοινωνία μεταξύ της κυβέρνησης της Βουλγαρίας και της Πρεσβείας του Αζερμπαϊτζάν στη Σόφια, όπου περιγράφονται λεπτομερώς τα σχέδια πτήσης της Silk Way Airlines, η οποία ουσιαστικά λειτουργούσε ως υπηρεσία μεταφοράς όπλων τα οποία ενέτασσαν σε διπλωματική ασυλία «εκτός εγγραφών» (δεν υπόκεινται σε επιθεωρήσεις ή φόρο). Αυτά τα όπλα προορίζονταν για το Σώμα Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (USSOCOM), τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, τη Γερμανία, τη Δανία και τη Σουηδία. 
Η Silk Way Airlines αποτέλεσε αντικείμενο νέων πρόσφατων ερευνών που αφορούν προμήθειες όπλων για τον πόλεμο στην Υεμένη που διεξάγει η Σαουδική Αραβία. Επιπλέον, ο στρατιωτικός ιστότοπος Balkan Insight έχει παρουσιάσει παρόμοιες πτήσεις φορτίων όπλων εντός και εκτός της Σερβίας. 

Το πιο εκπληκτικό εύρημα είναι οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες που έχουν σύμβαση με την αμερικανική κυβέρνηση για να βοηθήσουν στην εκπαίδευση και εξοπλισμό μαχητών στη Συρία. 
Μια σειρά ερευνών από την Buzzfeed, η πρώτη εκ των οποίων δημοσιεύθηκε το 2015, δείχνει πως Purple Shovel LLC, ως στρατιωτική ανάδοχος, χωρίς καμία προσφορά παίρνει δύο συμβάσεις συνολικού ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων, ως μέρος της Αμερικάνικης βοήθειας και εξοπλισμού του προγράμματος για τη Συρία
Η έρευνα της Gaytandzhieva συνδέει οριστικά την Purple Shovel και άλλους μισθοφόρους Αμερικανούς με τις αποστολές της Silk Way Airlines του Αζερμπαϊτζάν. Ένα υπόμνημα που διέρρευσε περιλαμβάνει δήλωση φορτίου για πολλούς τόνους αντιαρματικών χειροβομβίδων που αγόρασε στη Βουλγαρία η Purple Shovel και το οποίο φαινομενικά προοριζόταν για τον επίσημο παραλήπτη που ήταν το Υπουργείο Άμυνας του Αζερμπαϊτζάν. Το φορτίο όμως ποτέ δεν έφτασε στο Αζερμπαϊτζάν. 
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν, ότι το στρατιωτικό φορτίο εκφορτώθηκε στην αεροπορική βάση Incirlik της Τουρκίας, η οποία είναι ένα από τα κέντρα κέντρα διοίκησης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις στη Συρία. 

Αν και η έρευνα της Gaytandzhieva είναι πολλών μηνών με αποκαλύψεις φωτιά, ο δυτικός τύπος δεν ενδιαφέρθηκε. Το Al Jazeera χαρακτήρισε την ιστορία συγκλονιστική και πρόσθεσε πως η Gaytandzhieva ανακρίθηκε από τις βουλγαρικές αρχές προτού απολυθεί από την εφημερίδα της. 

Η Gaytandzhieva σε ένα tweet έγραψε ότι απολύθηκε από την δουλειά της, στην Trud, μετά την ανάκριση στην οποία υποβλήθηκε από τις υπηρεσίες της Βουλγαρικής εθνικής ασφάλειας, η οποία την πίεσε να αποκαλύψει τις πηγές της. 

Δε μας παίζεις ρε Νταλάρα;


Είναι μεγάλη κουβέντα ποιος και με τι κριτήρια πρέπει να έρχεται στο Φεστιβάλ. Αλλά έχει νόημα με καλοπροαίρετα άτομα, που δεν είναι έτοιμα να δουν το Νταλάρα για να χάσουν το δάσος και το χαρακτήρα της Κόκκινης Πολιτείας που στήνεται κάθε χρόνο.
Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

Ας διευκρινιστεί εξ αρχής, για να μην παρεξηγηθεί στη συνέχεια. Το κείμενο που θα διαβάσετε (αν φτάσετε ως το τέλος) δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τίποτα εν είδει στείρας απολογητικής, αλλά να εκφράσει μερικές σκέψεις, προσωπικές και υποκειμενικές προφανώς.

Χτες άρχισε ξαφνικά να γίνεται ένας μικρός χαμός στο μικρόκοσμο των αριστερών social media, γιατί ανάμεσα στα καλλιτεχνικά ονόματα που θα παραστούν στο φετινό Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή είναι και αυτό του Γιώργου Νταράλα, που το έκανε Νταλάρας για λόγους ευφωνίας, αλλά αυτό να ‘ταν το πρόβλημα στη δική του περίπτωση.

Το παράδοξο είναι πως τα περισσότερα ονόματα που θα πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις του κεντρικού Φεστιβάλ της Αθήνας έχουν ανακοινωθεί εδώ κι ένα μήνα περίπου, αλλά ο ντόρος γίνεται αναδρομικά, πιθανότατα γιατί τώρα το έβαλε κάποια σελίδα και άρχισε να διαδίδεται -έγινε viral, όπως λέμε- στο ευρύτερο αριστεροχώρι. Έτσι λοιπόν, οι αντιδράσεις μοιάζουν σχεδόν κατευθυνόμενες, χωρίς να είναι απαραίτητα, λες και “πήραν γραμμή” να εκδηλωθούν τώρα. Τα ‘χει όμως αυτά το ίντερνετ κι η διάδοση πληροφοριών απ’ το διαδίκτυο. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, αλλά πως όσοι έμαθαν και σχολίασαν όψιμα την είδηση, δεν πήραν μόνο την πληροφορία, αλλά και την αξιολόγησή της, έτοιμη, πακεταρισμένη, για να τους διαμορφώσει εξ αρχής γνώμη, ενεργοποιώντας εξαρτημένα αντανακλαστικά.

Αυτός ο ντόρος ξεσηκώνεται προβλέψιμα κάθε χρόνο σχεδόν, για διαφορετικά ονόματα κάθε φορά, και είναι πλέον κάτι σα θεσμός, κομμάτι της φεστιβαλικής παράδοσης: φεστιβάλ χωρίς γκρίνια δε γίνεται. Παρακάτω προσπαθώ να πιάσω μερικά ζητήματα, όπως τα αντιλαμβάνομαι, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντικειμενικότητας -την προσωπική μου γνώμη εκφράζω.

Μήπως το Φεστιβάλ κάνει εκπτώσεις και τα θυσιάζει όλα στο βωμό της εμπορικότητας και της εισπρακτικής επιτυχίας του;
Όχι. Ο Νταλάρας κάνει σίγουρα γκελ, στις παλιότερες γενιές κυρίως, αλλά δεν είναι το όνομα-κράχτης που θα φέρει κόσμο. Ίσα-ίσα, που μπορεί να διώξει και μερικούς, για ευνόητους λόγους.

Γιατί έρχεται λοιπόν ο Νταλάρας;
Φέτος συμπληρώνονται 35 χρόνια από το θάνατο του Λοΐζου κι ογδόντα χρόνια από τη γέννησή του. Κατά συνέπεια -υποθέτω πως- θα υπάρξει κάποιο σχετικό αφιέρωμα στο Φεστιβάλ. Στις 7 του Σεπτέμβρη στο Θέατρο Πέτρας, λίγα χιλιόμετρα πέρα απ’ το Πάρκο Τρίτση και μερικές μέρες πριν το Φεστιβάλ, θα γίνει συναυλία προς τιμήν του Λοΐζου, όπου θα τραγουδήσουν οι: Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης. Με αλφαβητική σειρά -γιατί όλα μπορούν να παρεξηγηθούν.

Κατά “σατανική σύμπτωση” είναι οι ίδιοι που θα τραγουδήσουν την τρίτη και τελευταία μέρα του Φεστιβάλ. Η απλή λογική λέει πως θα επαναλάβουν το ίδιο συναυλιακό πρόγραμμα, ενταγμένο στο πλαίσιο σχετικού αφιερώματος στο Μάνο Λοΐζο. Δεν το ξέρω, δεν το λέω ως “πληροφόρηση εκ των έσω”, απλώς το συμπεραίνω κι από άλλες χρονιές. Δεν πρόκειται να έρθει δηλαδή ο Νταλάρας να κάνει μια συναυλία, γενικά κι αόριστα, με “τραγούδια του που αγαπήσαμε”. Θα είναι ενταγμένος στο ίδιο συναυλιακό σχήμα, ενισχυμένο από τη Φαραντούρη, που και αυτή έχει συνδεθεί με το Λοΐζο. Αυτή είναι συνήθης πρακτική, που επαναλαμβάνεται σε κάθε Φεστιβάλ. Σε ένα παρόμοιο σχήμα είχε έρθει πχ πρόπερυσι κι η Βιτάλη (μαζί με τη Γλυκερία) και μας είπε κάποια “χαριτωμένα” υπέρ του Τσίπρα και του Σύριζα, που τους υποστηρίζει. Και έκτοτε δεν ξανάρθε.

Το Φεστιβάλ δεν καλεί γενικά καλλιτέχνες-ονόματα, για να μας πουν τα δικά τους και να τραβήξουν κόσμο. Τους καλεί πολλές φορές σε συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως πριν από μερικά χρόνια, με το Λουκιανό Κηλαηδόνη που είχε έρθει μια χρονιά να πει τραγούδια από τους πρώτους του δίσκους, τα “Μικροαστικά” και τα “Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας”. Σημασία δε έχει μόνο ποιος έρχεται, αλλά με τι όρους το κάνει και τι πρόκειται να μας πει. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για την περιβόητη συμμετοχή των Goin’ Through, πριν μερικά χρόνια, που αποδείχτηκε άστοχη επιλογή, όχι όμως για όσα είπαν και έκαναν στη σκηνή του Φεστιβάλ. Αυτό ισχύει και για πολλούς ακόμα καλλιτέχνες, που προσωπικά δε μου κάθονται πολύ καλά (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε), αλλά στη συνέχεια έμαθα πως είχαν έρθει αφιλοκερδώς και τους εκτίμησα (γι’ αυτό συγκεκριμένα, όχι γενικά).

–Γιατί λοιπόν δεν ανακοινώνεται ότι ο Νταλάρας θα έρθει στα πλαίσια ενός αφιερώματος;
Υποθέτω και πάλι, για εμπορικούς λόγους. Που δεν έχουν να κάνουν με τη διοργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ, αλλά με τις άλλες συναυλίες και τη δική τους εισπρακτική επιτυχία. Γιατί αν μπορείς να έρθεις στο Φεστιβάλ και να ακούσεις με αμελητέο αντίτιμο το ίδιο (πάνω-κάτω) πρόγραμμα, γιατί να σκάσεις ένα σωρό λεφτά στην “κανονική” συναυλία, αφού έχεις τέτοια εναλλακτική; Αυτός είναι νομίζω ο λόγος που μερικές χρονιές, στις προαναγγελίες του φεστιβαλικού προγράμματος υπάρχουν κάποιες “τρύπες”, με τον αινιγματικό τίτλο “μεγάλη συναυλία”, όπου το όνομα ανακοινώνεται τελικά στη συνέχεια, λίγες μέρες πριν το Φεστιβάλ. Δεν υπάρχει κενό που καλύπτεται την τελευταία στιγμή, ο λόγος μάλλον είναι ο ίδιος που αναλύω και παραπάνω.

Κι αυτό είναι σοβαρή, επαρκής δικαιολογία;
Αυτό είναι η σοβαρή, αληθινή εξήγηση, η ερμηνεία. Μετά, μπορούμε να την κρίνουμε και να την συζητήσουμε.

Ο Νταλάρας είχε έρθει και στο Φεστιβάλ του 98′, τελευταία φορά, αν δεν κάνω λάθος, όταν ήταν ακόμα 4ήμερες οι εκδηλώσεις και γίνονταν στα Ιλίσια, στην Πανεπιστημιούπολη. Αλλά τότε δεν είχε γίνει αντίστοιχος ντόρος. Δεν το λέω ως επιχείρημα, απλή διαπίστωση κάνω.

Ο Νταλάρας ήταν διαχρονικά Πασόκος, κάτι που ίσχυε από αρκετά παλιά και δεν περιμέναμε το μνημόνιο και τη σχετική τοποθέτησή του, για να το μάθουμε. Όσοι διαβάζουν τακτικά το Ριζοσπάστη, έστω κι από το διαδίκτυο, θα θυμούνται πχ την κριτική που του έκανε η στήλη “Αποκαλυπτικά”, όταν έκανε φιλάνθρωπες δωρεάν συναυλίες για να χαρεί ο λαός εν μέσω κρίσης, κι ερμήνευε τη θέληση του κόσμου, που δεν είχε ψηφίσει το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”. Σημείωνε λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Ριζοσπάστης το Φλεβάρη του 12′.


Ο Γ. Νταλάρας σερβίρει τη στοίχισή του με την αντιλαϊκή πολιτική, πασπαλισμένη με μπόλικο στυγνό αντικομμουνισμό. Οσες υποκριτικές φιέστες στο όνομα του λαού κι αν διοργανώσει θα είναι στάχτη στα μάτια, αφού ο ίδιος είναι ταγμένος με την πολιτική που καταδικάζει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ο Νταλάρας είναι μια συμβιβασμένη φωνή του συστήματος. Αλλά αν θέσουμε πολύ αυστηρά κριτήρια, δε θα βρούμε πολλούς ‘καθαρούς’ καλλιτέχνες, αφού όλοι σχεδόν αναγκάζονται να κάνουν μικρούς ή μεγαλύτερους συμβιβασμούς για να επιπλεύσουν στο χώρο. Κάποιοι είχαν γίνει υπουργοί (χωρίς προφανώς αυτό να κρίνει συνολικά το έργο τους) και κάποιοι άλλοι είχαν τραγουδήσει παλιότερα σε “λευκές νύχτες” ή σε εκδηλώσεις πολυεθνικών εταιριών, για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Και το χειρότερο είναι ότι τελικά όλα αυτά δεν ήταν υποχρεωτικές επιλογές, για να βγουν τα προς το ζην.

Θέλω να πω ότι το πολιτικό μας κριτήριο για τους καλλιτέχνες δεν μπορεί να είναι το ίδιο αυστηρό με το καθαρά πολιτικό μας κριτήριο. Και δεν είναι τόσο σαφές πού μπαίνει το όριο στους συμβιβασμούς, πότε η ποσότητα οδηγεί σε διαφορετική ποιότητα. Πιθανότατα το όριο είναι ο ίδιος ο Νταλάρας. Συμβαίνει όμως να έχει τραγουδήσει μερικά φοβερά κι ανεπανάληπτα πολιτικά τραγούδια, που άφησαν εποχή κι έχουν συνδεθεί αντικειμενικά με τη φωνή του. Είτε πρόκειται για την Τσιμινιέρα και το Λοΐζο, είτε για το Μικρούτσικο και (πχ μεταξύ άλλων) το Ανεμολόγιο. Κι ας του αξίζει του ίδιου να εισπράξει από την εξέδρα βροχή δεκάρικα.

Έχω και μία ακόμα σχετική ένσταση. Δεν ξέρω αν δικαιούνται να μιλάνε για αυτό όσοι ποστάρουν τον ξεπουλημένο Τζιμάκο (όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου), τον τρομπαδούρο γελωτοποιό του συστήματος, για να τη βγουν “από τα αριστερά”. Δε μας χέζεις ρε Τζιμάκο;
Αυτοί που λένε πως το Φεστιβάλ ξεπλένει ένα μνημονιακό καλλιτέχνη, ενώ ξέπλεναν το Σύριζα ως κυβέρνηση και έπαιρναν μαζί του “ανάσες αξιοπρέπειας” αντί να κρατάνε τη μύτη τους από την μπόχα του ευρωμονόδρομου που ποτέ δεν έπαψε να πρεσβεύει.
Όσοι κράζουν τη Φαραντούρη, που πήγε στο “Όλοι μαζί μπορούμε”, αλλά κλείνουν τα μάτια τους (αντί για τη μύτη τους) στον “προοδευτικό κι εναλλακτικό” Χαρούλη, που τραγούδησε στην ίδια φιέστα, και πηγαίνουν μαζικά, χωρίς τύψεις, στις συναυλίες του.
Με δυο λόγια, όσοι έχουν δυο μέτρα και σταθμά, ανάλογα με την περίσταση, την περίπτωση του καλλιτέχνη και βασικά το Φεστιβάλ που τραγουδά και την πολιτική νεολαία που το διοργανώνει.
Αλλά αυτό, απλώς παρεμπιπτόντως, χωρίς να αφορά την ουσία του θέματος.

Εσύ δηλαδή δεν έχεις πρόβλημα με το Νταλάρα;
Για να το θέσω απλά: θα προτιμούσα να μην είναι, αλλά δε με χαλάει που είναι. Αν με αρρωσταίνει η παρουσία του, έχω άπειρες επιλογές για να δω και να μη με απασχολήσει ποτέ. Προσωπικά όμως θα πάω να τον ακούσω, ακόμα κι από περιέργεια, λόγω του ντόρου που έχει γίνει. Κι αν τυχόν πει καμιά μουσμουλιά (που δεν το πιστεύω, γιατί ξέρει από “τακτ” ο καλός δημοσιοσχετίστας, Νταλάρας), να του ρίξουμε γιούχα και ντομάτες, όλοι μαζί, οργανωμένα. Ή και προληπτικά, που λέει ο λόγος, από την Πέμπτη, στην παράσταση του Ζαραλίκου. Ο οποίος είχε σατιρίσει κάποτε πολύ εύστοχα και το Μικρούτσικο (που έπαιζε την ίδια μέρα στο Φεστιβάλ):
–Όλο “επτά σε παίρνει αριστερά”, κι όλο ΠΑΣΟΚ είναι…

–Μα δεν καταλαβαίνεις πως η παρουσία του Νταλάρα ενοχλεί και συντρόφους σου, Κουκουέδες;
Μα ναι, ασφαλώς. Με αυτούς όμως θα είχα πολύ διαφορετική βάση συζήτησης. Γιατί ξέρουν πολύ καλά τι είναι το Φεστιβάλ και δεν προσπαθούν να το στρεβλώσουν ή να το κρύψουν πίσω από έναν Νταλάρα. Το Φεστιβάλ είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία, κάτι μοναδικό στο είδος του, μια Πολιτεία που την θάβουν τα πληθωρικά και πολυφωνικά ΜΜΕ, μια εναλλακτική πρόταση με πλούτο ιδεών, εκδηλώσεων, συζητήσεων, μηνυμάτων. Είναι ανοιχτό, πιο μαζικό από οτιδήποτε έχουμε δει οι περισσότεροι στη ζωή μας (εκτός κι αν κάποιος έχει πάει στην πορεία της Πρωτομαγιάς στην Αβάνα ή στην κηδεία του Φιντέλ). Μαζικό άνοιγμα στη νεολαία, στον κόσμο που πρέπει να σηκωθεί από τους καναπέδες του και όχι σε πολιτικές γκρούπες (γιατί κάποιοι έτσι καταλαβαίνουν και μετράνε το άνοιγμα).

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα ποιος και με τι κριτήρια πρέπει να έρχεται στο Φεστιβάλ. Και πολύ ενδιαφέρουσα επίσης. Αλλά χρειάζεται γνώση κάποιων δεδομένων -που εγώ τουλάχιστον δεν την έχω- πριν πετάξουμε το μακρύ και το κοντό μας. Και προπαντός, καλή προαίρεση, από άτομα που δεν είναι πρόθυμα κι έτοιμα από καιρό να σβήσουν όλα τα παραπάνω ή να τα κάνουν γαργάρα, με αφορμή ένα πουκάμισο αδειανό, έναν Νταλάρα. Χρειάζεται κουβέντα με άτομα που τα καταλαβαίνουν όλα αυτά και νιώθουν την ανάγκη να τα προφυλάξουν, να τα κρατήσουν μακριά από τον (κάθε) Νταλάρα. Αυτή είναι η διαφορά, και με αυτούς μπορεί να γίνει συζήτηση. Και ποιος σου λέει ότι δε γίνεται, στην τελική…;

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ




Κατά την επίσκεψή του ο πρωθυπουργός  Α. Τσίπρας στο εργοστάσιο  της βιομηχανίας «Παπαστράτος ΑΒΕΣ» στον Ασπρόπυργο Αττικής, σε ομιλία του εκτίμησε ότι "Η ανεργία μειώνεται συνεχώς και υπάρχει η προοπτική να πέσει κάτω από το φράγμα του 20% μέσα στο 2018". Και για να γίνει πειστικός  πως η κυβέρνηση επιδιώκει και θα πετύχει ένα …υγιές περιβάλλον εργασιακών σχέσεων και επιχειρηματικότητας με την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή, διάνθισε το λόγο του με ρητορικά τεχνάσματα που αναδεικνύουν τα δέον, το οποίο φυσικά εφαρμόζει η κυβέρνησή του.
               Εν τω μεταξύ  στην ετήσια έκθεσή του (Μάρτιος του 2017) το  Ινστιτούτο εργασίας Γ.Σ.Ε.Ε « Ελληνική οικονομία και η απασχόληση» έχει ποσοστό ανεργίας το τρίτο τρίμηνο του 2016 22,6%, ενώ το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων, άνω του ενός έτους, στο σύνολο των ανέργων υπερβαίνει το 70%. Το 2009 οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, το 2016 αντιστοιχούν στο 54,7%. Το ποσοστό μεταβολής των μετατροπών των ατομικών συμβάσεων από πλήρους εργασίας σε μερικής και εκ περιτροπής εργασίας μεταξύ 2009-2016 παρουσιάζει συνολική αύξηση της τάξης του 201,95%,  ενώ  η ποσοστιαία αύξηση κατά 790,69% των αναγκαστικών μετατροπών των ατομικών συμβάσεων εργασίας σε εκ περιτροπής εργασία μονομερώς από τον εργοδότη. Σχετικά με τις συνθήκες ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους, σύμφωνα με τον Σύλλογο Τεχνικών και Υγειονομικών Επιθεωρητών Εργασίας, ενώ το 2010 τα εργατικά ατυχήματα που δηλώθηκαν στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ήταν 5.721, το 2016 ο αριθμός αυξήθηκε στις 6.500. Ειδικά από το 2013 και μετά, παρατηρείται μια σταθερή αύξηση των εργατικών ατυχημάτων για κάθε έτος γύρω στο 10%.
Σταθεροποιείται και μονιμοποιείται πια  μια εξέλιξη στο εργασιακό πεδίο που ταυτίζεται με την ολική σχεδόν αφαίρεση των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων,  ενώ μειώνονται και οι δαπάνες για λήψη μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους.
 Όλο και περισσότερο ο μισθός  καθορίζεται ύστερα από ατομική διαπραγμάτευση και  ο ρόλος των συνδικάτων να διαπραγματεύονται συλλογικά τους μισθούς και τους όρους εργασίας εκπροσωπώντας  συνολικά τους εργαζόμενους όχι μόνο έχει συρρικνωθεί, αλλά και τα ίδια τα συνδικάτα σε πολλούς εργασιακούς χώρους εκφυλισμένα και εξασθενημένα παραμένουν κάτω από τον έλεγχο της εργοδοσίας.  Στην αγορά εργασίας παρουσιάζονται νέες κατηγορίες εργαζομένων που το πιο σπουδαίο χαρακτηριστικό τους είναι πως στην πραγματικότητα τους αφαιρείται η εργατική ιδιότητα. Τείνουν να γίνουν πλειοψηφία οι υποαπασχολούμενοι μερικής απασχόλησης, οι άνεργοι που περνούν από τη μια προσωρινή δουλειά στην άλλη, αυτοί που δουλεύουν περιστασιακά όλο το χρόνο και κάθε  δουλειά καταλήγει να θεωρείται σαν ένα τυχαίο και πρόσκαιρο μέσο επιβίωσης. Πώς μπορεί να ταυτιστεί λοιπόν κάποιος με τις δουλειές που εκτελεί, πώς να τοποθετηθεί σε μια θέση επακριβώς καθορισμένη μέσα στην κοινωνική διαδικασία της παραγωγής; Η μάζα των ευέλικτων εργαζομένων, προϊόν της εξάρθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και των δομών οργάνωσης της εργασίας, είναι στερημένη από τα πάντα, αόρατη χωρίς θέση στην καπιταλιστική κοινωνία, χωρίς οργάνωση, χωρίς εκπροσώπηση, στην τελική με ελάχιστα δικαιώματα. Και η εξασφάλιση ενός εισοδήματος, τις περισσότερες φορές μάλιστα μηδαμινού, εμφανίζεται  σαν ελεημοσύνη και όχι σαν δικαίωμα  σ’ όσους δεν μπορεί να απορροφήσει η αγορά εργασίας αποσυνδέοντάς το με τρόπο υποτιμητικό  από την εκπλήρωση μιας συγκεκριμένης εργασίας, με διάφορα μέτρα ή φιλανθρωπίες που επτά χρόνια τώρα διατείνονται ότι είναι εξαιρετικά και προσωρινά εν αναμονή της πλήρους απασχόλησης που ποτέ δεν έρχεται.
Οι υποσχέσεις, διαβεβαιώσεις  και εκτιμήσεις  λοιπόν του πρωθυπουργού δεν έχουν άλλο στόχο παρά να κάνουν κοινωνικά πιο ανεκτές την διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα  και την εξάπλωση της φτώχειας, που θεωρούνται οι αναπόφευκτες συνέπειες του σεβασμού των νόμων της αγοράς. Η απώλεια εργασίας δεν τοποθετείται στο επίπεδο των κοινωνικών δομών και των ταξικών αντιθέσεων, ώστε διασπασμένοι και φοβισμένοι να αδυνατούμε να το διαχειριστούμε συλλογικά. Κι έτσι συνεχίζεται η προσπάθεια από την  κατ’ ευφημισμό αριστερά κυβέρνησή ενός κόμματος που ντύθηκε  το μανδύα του σοσιαλισμού να χρησιμοποιήσει μια εργατική τάξη εξαντλημένη από τη μακροχρόνια προσπάθεια χωρίς απτά αποτελέσματα, για την αναδιάρθρωση που χρειάζεται και επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα. Συνεχίζονται οι υποσχέσεις και όπως είχαν βρεθεί, βρίσκονται και  ένα πλήθος επιχειρήματα από τους κυβερνώντες για να γίνουν αποδεκτές οι ιδιωτικοποιήσεις, να παγιωθούν αρχαϊκά συστήματα εκμετάλλευσης, όπως η μαύρη εργασία, η ανασφάλιστη, η μερική, η επισφαλής κλπ. για να αυξηθούν τα κέρδη επιχειρήσεων, να εγκαθιδρυθούν πιο αποτελεσματικοί έλεγχοι για αύξηση της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού  και γενικά να περιφρουρηθούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
          Και παρ’ όλα αυτά, πέρα από τον κομμουνιστικό λόγο κανείς δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας και θεωρείται σχεδόν φυσικό φαινόμενο η ελεύθερη αγορά. Διανοούμενοι κάθε κοπής και επιστήμονες ταυτίζουν ελεύθερη αγορά και δημοκρατικά δικαιώματα έτσι που στο τέλος να πειστούμε πως κάθε παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά οδηγεί στην παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και για του λόγου το αληθές προσάπτουν χίλια μύρια κακά στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, ώστε τελικά να αποδεχτούμε πως αν θέλουμε δικαιώματα δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ελεύθερη καπιταλιστική αγορά.
Κατά συνέπεια, μια μεγάλη πλειοψηφία έχει  πιστέψει πως  έχοντας φτάσει στο υψηλότερο δυνατό σημείο πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης, την αστική δημοκρατία της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής δεν υπάρχει άλλο. Κι αν κάποιοι πιστεύουν τον κομμουνισμό για ένα ανώτερο στάδιο οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, ο κυρίαρχος λόγος ισχυρίζεται πως  η πραγματικότητα έδειξε το αντίθετο. Και προς επίρρωσιν,  ο κυρίαρχος λόγος κραδαίνει τα κυμαινόμενα –κατά βούληση της προπαγάνδας- εκατομμύρια των νεκρών που χρεώνονται στον Στάλιν να αποστομώσουν τους αντιρρησίες. Κι έτσι να πειστούμε πως εναλλακτική δεν υπάρχει,  πως ακόμα και η  φτώχεια και εξαθλίωση μας είναι προτιμότερη, εξάλλου είναι προσωρινή κι ας διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. Η πίστη πως δεν υπάρχει εναλλακτική, η διαβόητη ΤΙΝΑ (there is no alternative), θα παραμένει ακλόνητη όσο δεν στρέφουμε την προσοχή μας στο σύνολο των καπιταλιστικών  δομών στις οποίες εδράζεται και εκτός των οποίων παύει αυτόματα να ισχύει.
Είναι επίπονη και μακρά η διαδρομή αφύπνισής μας και σταδιακής ανάκτησης της αγωνιστικότητάς μας και αξιοπρέπειας.  Η συνειδητοποίηση πως είμαστε καταδικασμένοι από την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής στην επισφάλεια και σε ολοένα πιο υποβαθμισμένες συνθήκες ένταξης στον κόσμο της εργασίας είναι το πρώτο βήμα για να πυροδοτηθούν δράσεις για βαθιές κοινωνικές τομές.

«Μαύρος Αύγουστος»: Έντεκα νεκροί εργάτες σε 28 μέρες…

Ο απολογισμός μακάβριος… Έντεκα εργάτες σε 28 μέρες. Έντεκα άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο χώρο εργασίας τους. Η εργατική τάξη, χύνει το αίμα της, σε γιαπιά, εργοστάσια, δρόμους. Σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, σε χώρους δουλειάς με ανύπαρκτες υποδομές ασφάλειας και υγιεινής, με αφεντικά που απαιτούν και επιβάλλουν εντατικοποίηση της εργασίας, δουλεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι οι οποίοι δεν γνωρίζουν ποτέ αν με τη λήξη της βάρδιας θα επιστρέψουν σπίτι τους…
Ο Αύγουστος του 2017, είναι «μαύρος» για την εργατική τάξη της χώρας. Από την 1η Αυγούστου μέχρι τις 28 Αυγούστου 2017, έχασε έντεκα παιδιά της, την ώρα του μεροκάματου. Σχεδόν ένας άνθρωπος κάθε τρεις μέρες.  Τα θύματα, γίνονται «αριθμοί» που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι το 2017 παρατηρείται αύξηση των εργατικών ατυχημάτων
Ο κατάλογος των νεκρών εργατών, που παραθέτει ο «Ημεροδρόμος», δεν έχει στόχο να καταγράψει τους «αριθμούς», αλλά να αναδείξει το διαρκές έγκλημα σε βάρος του εργαζόμενου λαού.
— Τρίτη 1η Αυγούστου, εργατικό δυστύχημα με δύο νεκρούς και δύο τραυματίες σημειώθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών σε αντλιοστάσιο αποχέτευσης του δήμου Ευρώτα στη Σκάλα Λακωνίας. Νεκροί ένα Βούλγαρος εργαζόμενος και ένας Έλληνας, που εργάζονταν σε ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού. Οι εργάτες μπήκαν στο αντλιοστάσιο χωρίς να λάβουν κανένα μέτρο προστασίας!
— Δευτέρα 7 Αυγούστου, ένας εργαζόμενος έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο, όταν το φορτηγό που οδηγούσε συγκρούστηκε με νταλίκα, στην Εθνικό οδό Αθηνών – Λαμίας, στο ύψος της Μαλακάσας. Ο οδηγός ήταν εργαζόμενος στις πτηνοτροφικές επιχειρήσεις «ΣΚΑΛΕΖΑ», «ΜΑΖΑΡΑΚΙ», «ΚΕΛΑΪΔΙΤΗΣ ΕΠΕ» (πρώην «ΒΟΚΤΑΣ»).
— Τρίτη 8 Αυγούστου εργάτης, έχασε τη ζωή του στην περιοχή Νήες Σούρπης της Μαγνησίας. Ο 43χρονος εργαζόμενος στο ιχθυοτροφείο που λειτουργεί στην περιοχή, καταπλακώθηκε από το κλαρκ που οδηγούσε σε χωματόδρομο, κοντά στις εγκαταστάσεις του ιχθυοτροφείου και τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι. Ο άτυχος άνδρας βρήκε φρικτό θάνατο κάτω από το βαρύ μηχάνημα και χρειάστηκε την επέμβαση των πυροσβεστών για να απεγκλωβιστεί το σώμα του.
— Τρίτη 8 Αυγούστου 44χρονος εργαζόμενος, υπάλληλος της εταιρείας υπηρεσιών εδάφους «Swissport», ένιωσε δυσφορία κατά τη βάρδιά του και ενώ η θερμοκρασία άγγιζε του 43 βαθμούς Κελσίου και έχασε τις αισθήσεις του. Διακομίσθηκε με το ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο του νησιού, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων καταγγέλλει συνθήκες εντατικοποίησης στο συγκεκριμένο χώρο και κάνει λόγο για λιποθυμικά επεισόδια που έχουν σημειωθεί πολλές φορές με θύματα εργαζόμενους στην καθαριότητα των αεροσκαφών και άλλα πόστα.
— Σάββατο 19 Αυγούστου, ένας 34χρονος, εργάτης χειριστής ανυψωτικού μηχανήματος (κλαρκ), τραυματίζεται θανάσιμα, στο ορυχείο Καρδιάς της ΔΕΗ, όταν κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικών εργασιών εργολάβου, καταπλακώθηκε από το μηχάνημα.
— Πέμπτη 24 Αυγούστου, μετά από 24 ημέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ του Θριάσιου Νοσοκομείου, εξέπνευσε ο 22χρονος εργάτης που είχε διακομιστεί σε σοβαρή κατάσταση μετά το εργατικό δυστύχημα, στο αντλιοστάσιο αποχέτευσης του δήμου Ευρώτα στη Σκάλα Λακωνίας.
— Σάββατο 26 Αυγούστου, 44χρονος συμβασιούχος εργαζόμενος στο Δήμο Μαραθώνα έχασε τη ζωή του όταν την ώρα, που με το συνάδελφό του φόρτωναν κάδο στο απορριμματοφόρο, ένα ΙΧ αυτοκίνητο έπεσε πάνω τους. Το δυστύχημα σημειώθηκε στη λεωφόρο Μαραθώνος, στη Νέα Μάκρη. Ο άτυχος εργαζόμενος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Ήταν ένας από τους συμβασιούχους που σήκωσαν το βάρος των πρόσφατων κινητοποιήσεων των εργαζομένων στους ΟΤΑ. Η παράταση της σύμβασής του έληγε τον ερχόμενο Σεπτέμβριο…
— Δευτέρα 28 Αυγούστου, 45χρονος εργάτης, ο οποίος δούλευε από τον Ιούνη στην Cosco στο εμπορικό λιμάνι του Πειραιά, σκοτώθηκε, όταν αργά το βράδυ της Κυριακής έχασε τις αισθήσεις του κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Ο θάνατός του διαπιστώθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας.
— Δευτέρα 28 Αυγούστου, ένας 47χρονος υλοτόμος άφησε την τελευταία του πνοή, κατά τη διάρκεια της εργασίας του, όταν καταπλακώθηκε από οξιά. Εργαζόταν σε εργολαβική εταιρεία που συνεργάζεται με την «Ελληνικός Χρυσός» στις Σκουριές Χαλκιδικής. Η εταιρεία μετά το ατύχημα εξέδωσε ανακοίνωση, για να ισχυριστεί ότι στις εγκαταστάσεις της, τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας…
— Τετάρτη 30 Αυγούστου, εργαζόμενη στην καθαριότητα του Δήμου Πύργου βρήκε φρικτό θάνατο. Η γυναίκα βρισκόταν στο πίσω μέρος του απορριματοφόρου, έπεσε και βρέθηκε κάτω από τις ρόδες του οχήματος. Για να απεγκλωβιστεί χρειάστηκαν εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ και πυροσβέστες που έσπευσαν στο σημείο. Η εργάτρια μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, με τραύματα στο πρόσωπο και στα πόδια.Παρά τις προσπάθειες των γιατρών η εργαζόμενη υπέκυψε στα τραύματα της και έχασε τη ζωή της.
Τα συγκεκριμένα εργατικά δυστυχήματα που στοίχησαν τη ζωή σε δέκα εργάτες, είναι μέρος των εκατοντάδων εργατικών ατυχημάτων που συμβαίνουν κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς. «Είδηση», συνήθως γίνονται μόνο οι θάνατοι των εργατών. Υπάρχουν όμως εκατοντάδες εργαζόμενοι που τραυματίστηκαν, σακατεύτηκαν και έμειναν εκτός παραγωγής για πολλούς μήνες ή ακόμα και την υπόλοιπη ζωή τους… Το αίμα της εργατικής τάξης, δεν σταματά να «τρέχει» σε γιαπιά, εργοστάσια, δρόμους.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2016, υπήρξαν 6.515 εργατικά «ατυχήματα», από τα οποία τα 73 ήταν θανατηφόρα. Κάθε μήνα άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. «Δολοφονούνται» από ένα σύστημα και ένα κράτος που αδιαφορεί για τη ζωή του εργάτη.
Ολόκληρη νομοί της χώρας όπως στη Λακωνία που σκοτώθηκαν τρεις εργάτες, δεν διαθέτουν τμήμα Υγιεινής και Ασφάλειας Εργασίας.  Ακόμα και τα πενιχρά μέτρα υγιεινής και ασφαλείας στους χώρους εργασίας, δεν τηρούνται από εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας, ακόμα και από δήμους, όπως καταγγέλλουν τα σωματεία εργαζομένων.

Στην καπιταλιστική Ελλάδα των μνημονίων και της κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων,  από τα κέρδη των αφεντικών, δεν γίνονται περιττά «έξοδα» για την προστααία της ανθρώπινης ζωής των εργατών… 

Το Τσελιούσκιν κι η διάσωση του πληρώματός του

Το Φλεβάρη του 34′, το βαπόρι Τσελιούσκιν, που είχε σταλεί για να εξερευνήσει το Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, προσκρούει σε παγόβουνο κι αρχίζει να βυθίζεται. Αντί να έχουμε όμως μια τραγωδία αντίστοιχη του Τιτανικού, το πλήρωμα (κι ανάμεσά τους δύο παιδιά) καταφέρνει να επιζήσει για δύο μήνες στους πάγους, αφού ήταν κατάλληλα εφοδιασμένο κι εκπαιδευμένο, για να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Ενώ η σοβιετική κυβέρνηση οργανώνει μια επιχείρηση διάσωσης, που παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τις αντικειμενικές δυσκολίες, αποδίδει καρπούς και φέρνει σε πέρας την αποστολή της. Ο κόσμος υποδέχεται στη Μόσχα κι αποθεώνει τους διασώστες και τους διασωθέντες, σε μια πανηγυρική τελετή.
Παρακάτω, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το βιβλίο της Λ. Κοσμοντεμιάνσκαγια “η Ζόγια και ο Σούρα”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχη, όπου η συγγραφέας διηγείται περιληπτικά τα γεγονότα αλλά και τον αντίκτυπο που είχαν στην οικογένειά της και τη σοβιετική κοινωνία γενικότερα. Παράλληλα δείχνει πως η σοβιετική κυβέρνηση δε θα εγκατέλειπε κανένα στην τύχη του, χωρίς να κάνει τα πάντα για τη διάσωσή του.
Το Τσελιούσκιν κι η διάσωση του πληρώματός του
-Θυμάσαι που ο πατέρας σου έλεγε για την αποστολή του Σεντόφ;
-Θυμάμαι.
-Θυμάσαι τι έλεγε ο Σεντόφ πριν ξεκινήσει: “Με τέτοιο εφοδιασμό μπορεί να ξεκινήσει κανείς για τον Πόλο! Αντί για ογδόντα σκυλιά έχουμε μόνο είκοσι, τα ρούχα πάλιωσαν, οι προμήθειες είναι λίγες…” Θυμάσαι; Και τώρα, κοίταξε. Ξεκινάει για τον Αρκτικό ένα ολόκληρο παγοθραυστικό και τι δεν έχει! Δεν ξέχασαν τίποτα, όλα τα πρόβλεψαν. Από τη βελόνα ως την αγελάδα.
-Τι; Ποια αγελάδα;
-Για κοίταξε, στο κατάστρωμα βρίσκονται είκοσι έξι ζωντανές αγελάδες και τέσσερα γουρουνόπουλα, φρέσκια πατάτα και λαχανικά. Σίγουρα οι θαλασσινοί μας στο ταξίδι τους αυτό δε θα πεινάσουν.
-Και δε θα παγώσουν, πρόσθεσε η Ζόγια, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο μου την εφημερίδα. Κοίταξε πόσα πράγματα έχουν! Κάθε είδους γούνινα ρούχα και σάκους ύπνου, που και αυτοί είναι γούνινοι, και κάρβουνα και βενζίνη και πετρέλαιο…
-Και σκι! Τα “νάρτι” δεν είναι σαν τα δικά μας έλκηθρα; Και κάθε είδους συσκευές. Ναι, εφοδιάστηκαν! Αχ, και όπλα!
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το “Τσελιούσκιν” πολύ γρήγορα θα γίνει το κυριότερο θέμα στις συζητήσεις μας.
Στις 13 του Φλεβάρη οι πάγοι του Αρκτικού έλιωσαν το βαπόρι. Η δυνατή τους πίεση τσάκισε την αριστερή πλευρά και μετά από δύο ώρες το “Τσελιούσκιν” το κατάπιε ο ωκεανός.
Σε αυτές τις δύο ώρες ξεφόρτωσαν στον πάγο τις προμήθειες των δύο μηνών, τις σκηνές, τους σάκους ύπνου, το αεροπλάνο και τον ασύρματο. Με τα αστέρια προσδιόρισαν πού βρίσκονται, συνδέθηκαν με τον ασύρματο με τους πολικούς σταθμόυς που βρίσκονταν στις ακτές της Τσουκότκα και αμέσως άρχισαν να φτιάχνουν τις παράγκες, το μαγειρείο και το σηματοδοτικό σταθμό…
Το ράδιο και οι εφημερίδες έδωσαν γρήγορα και την άλλη είδηση: Το Κόμμα και η κυβέρνηση έκαναν επιτροπή για τη διάσωση της αποστολής του “Τσελιούσκιν”. Και στη δουλειά για τη διάσωσή της πήρε μέρος χωρίς αργοπορία όλη η χώρα: Γρήγορα επισκευάστηκαν και παγοθραυστικά, ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν πηδαλιουχούμενα και αεροπλάνα με χιονοπέδιλα. Στο Βόρειο Ακρωτήριο, στο Γκουέλεν και στον Κόλπο της Πρόνοιας τα αεροπλάνα ετοιμάζονταν να πετάξουν στον τόπο της καταστροφής. Από το Γκουέλεν ξεκίνησαν έλκηθρα που τα έσερναν σκυλιά. Μέσα από τον ωκεανό έκανε το γύρο του κόσμου το “Κράσιν”. Τα ατμόπλοια “Σμολέσνκ” και “Στάλινγκραντ” φτάσανε σε τέτοιους παράλληλους, που δεν είχε πατήσει ακόμα κανένα ατμόπλοιο χειμωνιάτικα και έφεραν αεροπλάνα στο ακρωτήριο Ολιουτόρσκι.
Δεν πιστεύω ότι μπορούσε να βρεθεί εκείνες τις μέρες στη χώρα μας άνθρωπος που να μην ανησυχεί και να μην παρακολουθεί με κομμένη την αναπνοή την τύχη της αποστολής του “Τσελιούσκιν”.
Πάνω στο παγόβουνο βρίσκονταν εκατόν τέσσερις άνθρωποι μαζί με δυο παιδιά.
Εμείς ξέραμε ότι αυτοί που πάθανε αυτήν την τρομέρη και ξαφνική καταστροφή ούτε φοβήθηκαν, ούτε τα έχασαν. Ήταν γενναίοι και σταθεροί, πραγματικοί σοβιετικοί άνθρωποι. Κανένας δεν έδεσε τα χέρια του, όλοι δούλευαν, συνέχισαν να άνουν επιστημονικές παρατηρήσεις και δίκαια η εφημερίδα που βγάζανε ζώντας στους πάγους ονομαζόταν “Δε θα παραδοθούμε”! Έφτιαξαν σόμπες από σιδερένια βαρέλια, τηγάνια και λάμπες από κουτιά κονσέρβας, κουτάλια από απομεινάρια σανίδας και τα παράθυρα στις παράγκες από νταμιτζάνες. Για όλα έφτασε η εφευρετικότητα, η αντίληψη και η υπομονή. Και πόσους τόνους πάγου δεν κουβάλησαν στην πλάτη τους καθαρίζοντας το αεροδρόμιο! Σήμερα το καθαρίζουν, αλλά αύριο ξανά σηκώνονται νέα βουνά από πάγο και δε μένει ούτε ίχνος από την επίμονη και σκληρή δουλειά. Αλλά η αποστολή ήταν βέβαιη ότι η σωτηρία θα ‘ρθει: Στη σοβιετική χώρα, το Κόμμα και ο σύντροφος Στάλιν δε θ’ αφήσουν άνθρωπο να χαθεί.
Και πραγματικά, στις αρχές του Μάρτη, το αεροπλάνο του Λιαπιντέφσκι προσγειώθηκε στο παγόβουνο και μετέφερε στη στεριά τις γυναίκες και τα παιδιά. “Μπράβο, λεβέντη Λιαπιντέφσκι!” άκουγα συνέχεια. Το όνομα Μολοκόφ το πρόφεραν με σεβασμό. Και πραγματικά, σου κοβόταν η ανάσα και μόνο να σκέφτεσαι τι έκανε αυτός ο ξακουστός αεροπόρος. Για να επιταχύνει τη διάσωση, τοποθετούσε τους ανθρώπους στις θέσεις που ήταν για αλεξίπτωτα φορτίων και που ήταν κρεμασμένες κάτω από τα φτερά. Έκανε κάμποσες διαδρομές τη μέρα. Μόνος του κουβάλησε από το παγόβουνο τριάντα εννιά ανθρώπους!
Η κυβερνητική επιτροπή έστειλε συμπληρωματικά για τη διάσωση της αποστολής “Τσελιούσκιν” αεροπλάνα από την Καμτσάτκα και το Βλαδιβοστόκ, αλλά τότε μαθεύτηκε ότι ο πάγος γύρω από την κατασκήνωση ράγισε σε πολλά σημεία. Δημιουργήθηκαν λιμνούλες, παρουσιάστηκαν και νέες μεγάλες ρωγμές, οι πάγοι άρχισαν να μετατοπίζονται και να καβαλάνε ο ένας τον άλλο. Τη νύχτα της μέρας που μετέφεραν τις γυναίκες και τα παιδιά, άνοιξε η ξύλινη παράγκα που μένανε -ευτυχώς που έγκαιρα πρόλαβε το αεροπλάνο του Λιαπιντέφσκι! Στη συνέχεια άλλο δυστύχημα: Ένα μικρό παγόβουνο σκόρπισε το μαγειρείο και κατέστρεψε το αεροδρόμιο που πάνω του βρισκόταν το αεροπλάνο του Σλιέπνεφ. Ο κίνδυνος κοντοζύγωνε και μέρα με τη μέρα, κάθε στιγμή γινόταν πιο απειλητικός. Έμπαινε για τα καλά η άνοιξη.
Αλλά όλο και λιγότεροι άνθρωποι έμεναν στο παγόβουνο και, τέλος, στις 13 Απρίλη ερήμωσε, δεν έμεινε κανένας, -και οι τελευταίοι έξι μεταφέρθηκαν στη στεριά!
Είχαν κλείσει δύο μήνες που συνέχεια ανησυχούσαμε για τη ζωή αυτών που απομέναν στο παγόβουνο, αδιάκοπα ανησυχούσαμε όλοι εμείς που ζούσαμε χωρίς κίνδυνο στη στέρεη γη. Διάβασα πολλά για τις αποστολές του Αρκτικού. Και θυμάμαι από τα βιβλία που διάβασα στα παιδικά μου χρόνια πως αναφερόταν ότι χάθηκαν μέσα στους πάγους άνθρωποι, ότι τις περισσότερες φορές τους συνόδευε η κακία και η δυσπιστία του ενός προς τον άλλο, το μίσος και η ζωώδης προσπάθεια να σώσει πρώτ’ απ’ όλα τον εαυτό του και να φυλάξει την υγεία του, έστω και με αντάλλαγμα τη ζωή και την υγεία των χτεσινών φίλων του.
Τα παιδιά μου, καθώς και όλα τα σοβιετικά παιδιά, τέτοιο πράγμα δεν μπορούσαν να το βάλουν στο νου τους. Το μόνο που σκέφτονταν και συζητούσαν ήταν το πώς ζούσανε δυο ολόκληρους μήνες οι εκατό άνθρωποι του “Τσελιούσκιν” χαμένοι στους πάγους, για την ανδρεία τους και την επιμονή, την αμοιβαία συντροφική φροντίδα. Αλλά μήπως μπορούσε να γίνει και αλλιώς!
Στα μέσα του Ιούλη η Μόσχα έκανε την υποδοχή στην αποστολή “Τσελιούσκιν”. Τα παιδιά από τα ξημερώματα με τράβηξαν στην οδό Γκόρκι. Νόμιζες πως εδώ είχε μαζευτεί όλη η Μόσχα: Στα πεζοδρόμια δεν υπήρχε θέση να σταθείς. Στον ουρανό πετούσαν αεροπλάνα, από παντού -από τους τοίχους των σπιτιών, τα παράθυρα και τις τεράστιες βιτρίνες- πρόβαλαν τα πιο γνωστά και αγαπητά πρόσωπα, οι εικόνες των ηρώων του “Τσελιούσκιν” και αυτών που τους έσωσαν, των αεροπόρων. Παντού κόκκινα και γαλάζια μεγάλα λάβαρα, θερμές προσφωνήσεις και άνθη, άνθη με το σωρό.
Και να, από το μέρος του σταθμού Μπελορούσκι φάνηκαν αυτοκίνητα. Στην αρχή, μάλιστα, δεν μπορούσαμε να μαντέψουμε ότι αυτά ήταν αυτοκίνητα: Πλησίαζαν κάτι κινούμενοι ανθόκηποι, μεγάλοι λαμπροί ανθώνες πάνω σε τροχούς! Τράβηξαν προς την Κόκκινη Πλατεία. Πλήθος λουλούδια, τεράστια μπουκέτα και γιρλάντες από τριαντάφυλλα -και ανάμεσα σε όλ’ αυτά μόλις διακρίνονταν τα γελαστά και συγκινημένα πρόσωπα και τα χέρια που χαιρετούσαν. Από τα πεζοδρόμια, από τα παράθυρα, από τα μπαλκόνια και τις στέγες, οι άνθρωποι ακατάπαυστα έριχναν λουλούδια. Στον αέρα, σα μεγάλες πεταλούδες, πετάγανε ριγμένες από το αεροπλάνο προκηρύξεις, που στρώμα ολόκληρο σκέπαζαν την άσφαλτο του δρόμου.
-Τι ευτυχισμένη μέρα! Είπε με μισοπνιγμένη φωνή η Ζόγια.
Και νομίζω πως αυτά τα ίδια λόγια, από μέσα ή φωναχτά, τα έλεγε αυτήν τη στιγμή όλος ο κόσμος.
(…)
Ποιος λες μας επισκέφτηκε; Ο Μολοκόφ! Ο Μολοκόφ ήρθε στο σχολείο μας! Κατάλαβες; Ο Μολοκόφ που έσωσε την αποστολή του “Τσελιούσκιν”. Αυτός έσωσε τους πιο πολλούς, θυμάσαι;
-Ξέρεις στην αρή ήταν πάνω στη σκηνή και όλα ήταν πανηγυρικά… αλλά κάπως όχι τόσο… Όχι… όχι τόσο καλά. Ύστερα, κατέβηκε κάτω και μεις τον περιτριγυρίσαμε και τότε ήταν πολύ-πολύ ωραία! Ξέρεις πώς μιλούσε; Απλά μα πολύ απλά! Ξέρεις τι είπες; “Πολλοί μου γράφουν στη διεύθυνση: “Μόσχα σττον Μολοκόφ από τον Αρκτικό”. Εγώ δεν είμαι καθόλου από τον Αρκτικό, ζω στο χωριό Ιρίνινσκο και και στον Αρκτικό πέταξα μόνο για την αποστολή του “Τσελιούσκιν”. Εσείς νομίζετε ότι υπάρχουν τίποτα εξαιρετικοί ήρωες-αεροπποροι, που δε μοιάζουν με τους άλλους ανθρώπους. Και όμως, εμείς είμαστε οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι. Για κοιτάξτε με, μήπως έχω τίποτα το εξαιρετικό;”
Και αλήθεια, είναι πολύ-πολύ απλός… και, παρόλ’ αυτά, δεν είναι συνηθισμένος!

Τυφώνας





Δεκάδες χιλιάδες οι ξεσπιτωμένοι και εκατοντάδες κινδυνεύουν από πνιγμούς. Μάχες με τα λασπόνερα, ηλικιωμένοι και ανήμποροι αναμένουν με αγωνία τα σωστικά συνεργεία. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των θυμάτων του τυφώνα «Χάρβεϊ» που πλήττει το Τέξας των ΗΠΑ είναι το εξής ένα: Φτωχολογιά... Μάλιστα, αυτοί που χτυπήθηκαν πιο άσχημα είναι οι άστεγοι και αρκετοί που ζουν σε τροχόσπιτα, όπως κάνουν πολλοί με χαμηλά εισοδήματα στις ΗΠΑ. Σε μια περιοχή γνωστή για τους «πετρελαιάδες», όπου εδρεύει ένα σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης των ΗΠΑ, οι φτωχοδιάβολοι δίνουν μάχη για τη ζωή και τις περιουσίες τους. Και... μιας και παραμένει στην επικαιρότητα η προσπάθεια κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού, αυτή η καταστροφή δεν συμβαίνει (ούτε και συνέβαινε) σε κάποια κομμουνιστική χώρα. Συμβαίνει στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Αλλωστε, η όποια σύγκριση με το πώς αντιμετώπιζε την προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές το σοσιαλιστικό κράτος είναι συντριπτική σε βάρος του καπιταλισμού. Το καπιταλιστικό κράτος των ΗΠΑ, μάλιστα, εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά που πλήττεται από σφοδρές κακοκαιρίες, δεν καταφέρνει να προστατέψει αποτελεσματικά τις ζωές των εργαζομένων. Και επειδή επιχειρείται ξανά να πέσει το φταίξιμο στα «ακραία καιρικά φαινόμενα», η αλήθεια που προκύπτει είναι ότι ακραία επικίνδυνος και εγκληματικός για τους λαούς είναι ο καπιταλισμός.

Αντιλαϊκό χαράτσι με ... συνέχεια


«Κουρνιαχτό» γύρω από το ζήτημα του ΕΝΦΙΑ σηκώνουν τις τελευταίες μέρες η συγκυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.ά.), με αφορμή τα εκκαθαριστικά σημειώματα που αποστέλλει ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός στα λαϊκά νοικοκυριά. Πρόκειται για μια ακόμη κάλπικη διαμάχη, με την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί κυρίως τη ΝΔ για «φθηνή αντιπολίτευση» και να εξαγγέλλει όψιμα μελλοντικές μειώσεις στα χαράτσια. Η ΝΔ, από την πλευρά της, παίρνοντας την «πάσα», «θυμίζει» αντίστοιχες προεκλογικές και μετεκλογικές «δεσμεύσεις» της σημερινής κυβέρνησης, όταν η ίδια μαζί με το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτοί που θέσπισαν το χαράτσι, το οποίο διατηρεί σήμερα ανέγγιχτο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Με αυτόν τον τρόπο, κυβέρνηση και αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης συγκαλύπτουν το καθαρά ταξικό πρόσημο του χαρατσιού, που ήρθε για να μείνει, μαζί με όλα τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης», ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της διακυβέρνησης.
***
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή, θυμίζουμε ότι το φθινόπωρο του 2011, εν μέσω της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προχώρησε στο λεγόμενο «Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Επιφανειών» (ΕΕΤΗΔΕ), γνωστό και ως «χαράτσι της ΔΕΗ», καθώς εισπραττόταν μέσα από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Μετονομάστηκε σε «Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων» (ΕΕΤΑ) το 2013, για να δώσει τη θέση του στον ΕΝΦΙΑ. Στην πραγματικότητα, με αυτό τον τρόπο καταργήθηκε κάθε έννοια αφορολόγητου ορίου απέναντι στη λαϊκή κατοικία, ενώ ταυτόχρονα επεκτάθηκαν τα χαράτσια σε κάθε σπιθαμή γης, σε αγροτεμάχια και, βέβαια, σε «μη ηλεκτροδοτούμενες» εδαφικές εκτάσεις και σε περιοχές που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης. Η διατήρησή του απ' όλες τις επόμενες κυβερνήσεις επαληθεύει τη σύμπλευσή τους στη φοροληστρική πολιτική σε βάρος των λαϊκών οικογενειών, που δεν αφορά μόνο το εισόδημα αλλά επεκτείνεται στη λαϊκή στέγη και τη μικρή ακίνητη περιουσία.
***
Μάλιστα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα από τους προκατόχους της. Στις πρόσθετες αντιλαϊκές παρεμβάσεις που έκανε, συγκαταλέγονται η μείωση στο ένα ευρώ (από πέντε) του επιβαλλόμενου φόρου που δεν αναζητείται για είσπραξη από το φοροεισπρακτικό μηχανισμό, η αύξηση των φόρων για τα οικόπεδα, η επιβολή συμπληρωματικών φόρων κ.ά. Επιπλέον, σύμφωνα με νομοθετική ρύθμιση που έχει ήδη ψηφιστεί, από την 1/1/2018 η καθυστέρηση αποπληρωμής των «οφειλών» της λαϊκής οικογένειας, έστω και για μια μέρα, συνεπάγεται την αποβολή του φορολογούμενου από τη ρύθμιση «διευκόλυνσης» μέχρι 100 δόσεις, ενώ το σύνολο της οφειλής θα γίνεται απαιτητό από το φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Την ίδια ώρα, στα «επικαιροποιημένα μνημόνια» με το κουαρτέτο προβλέπεται και ειδική ρήτρα σχετικά με τον εισπρακτικό στόχο (τουλάχιστον 2,65 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση). Σε αυτό το πλαίσιο, ο αντιλαϊκός λογαριασμός θα παραμένει «στο ύψος του», ανεξάρτητα από τις «αντικειμενικές» ή και τις εμπορικές τιμές της ακίνητης ιδιοκτησίας των λαϊκών στρωμάτων και παρά τις όποιες «εσωτερικές», «παραμετρικές αλλαγές» κάνουν οι κυβερνήσεις στο μέλλον.
***
Μάλιστα, τα ποσά αυτά έχουν ενσωματωθεί και στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018 - 2021», ενώ στην αιτιολογική έκθεση του λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου» της σημερινής κυβέρνησης προβλέπονται έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ μέχρι και το 2031, παράλληλα βέβαια με την επιβολή αντιλαϊκών φόρων και άλλων χαρατσιών, που θα «μεταφράζονται» σε «αντίμετρα» για το εγχώριο κεφάλαιο, όπως με επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και άλλες ενισχύσεις προς τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε κάθε περίπτωση, τα χαράτσια (και όχι μόνο ο ΕΝΦΙΑ) θα διατηρούνται σε βάθος χρόνου, πέρα και πάνω από το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο» και το τρέχον μνημόνιο, επαληθεύοντας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα για τη «δημοσιονομική σταθερότητα» και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι βαρέλι δίχως πάτο για το λαό. Απ' αυτήν τη σκοπιά, η πάλη για την κατάργηση των χαρατσιών και όλων των αντιλαϊκών μέτρων, ο αγώνας για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών χρειάζεται να αποτελέσει οδηγό στη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να κινητοποιήσει μαζικά εργαζόμενους και σωματεία, να δώσει ώθηση στην παραπέρα άνοδο των ταξικών αγώνων.

Πρόβα τζενεράλε


Πρόβα τζενεράλε για τα εγκαίνια της ΔΕΘ έκανε χτες ο πρωθυπουργός, μιλώντας στους εργαζόμενους της «Παπαστράτος», καθώς η ομιλία του είχε όλα τα στοιχεία που από τώρα ακούγεται ότι θα περιέχει ο «πανηγυρικός» που θα εκφωνήσει σε λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη: Απολογισμό πεπραγμένων στο κεφάλαιο, υποσχέσεις για νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, συστάσεις για «υπομονή», εξαπάτηση και «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Καθόλου τυχαία, άλλωστε, η χτεσινή παρουσία του πρωθυπουργού στη συγκεκριμένη επιχείρηση συνέπεσε με την κατάθεση του νομοσχεδίου για τα Εργασιακά στη Βουλή.
Ο συνειρμός που προσπάθησε να δημιουργήσει η κυβέρνηση, είναι καθαρός: Από τη μια ένας επιχειρηματικός όμιλος που επενδύει κεφάλαια στην Ελλάδα και, από την άλλη, ένα νομοσχέδιο που βελτιώνει τάχα την προστασία των εργαζομένων από εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Κάπως έτσι προσπαθούν τα κυβερνητικά επιτελεία να χτίσουν το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης»...
Στην ομιλία του στους εργαζόμενους, ο Αλ. Τσίπρας περίπου τους ζήτησε να πουν κι «ευχαριστώ» στην κυβέρνηση, που με τη 2η «αξιολόγηση» φόρτωσε στην πλάτη τους αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα τουλάχιστον για μια πενταετία μπροστά, ενώ με τη συμφωνία για το χρέος μετέφερε σε ορίζοντα δεκαετιών τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα» και τα προαπαιτούμενά τους.
Να τι είπε ο πρωθυπουργός: «Η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης και, κυρίως, η δέσμευση των εταίρων μας για έναν αλγόριθμο που κλειδώνει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (...) διαμορφώνουν μια προοπτική που την έχουν χαιρετίσει η πλειοψηφία των επενδυτών έξω από την Ελλάδα και μέσα στην Ελλάδα. Κι αυτό αποκρυσταλλώθηκε με την επιτυχή έξοδο της χώρας στις αγορές».
Αφού λοιπόν οι εργαζόμενοι «λούστηκαν» τα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων, αφού κουβάλησαν στην πλάτη τους το σταυρό του 3ου μνημονίου και αφού τον περασμένο Ιούλη είδαν την κυβέρνηση να ψηφίζει στη Βουλή τα προεόρτια του 4ου, μετά από 8 σχεδόν χρόνια ανελέητων περικοπών, αντεργατικών μέτρων και αντιλαϊκών ανατροπών, μπορούν τώρα ανακουφισμένοι να αναφωνήσουν ότι, επιτέλους, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις να επιστρέψουν οι επενδύσεις στην Ελλάδα!
Αυτό είπε ο πρωθυπουργός στους εργαζόμενους του «Παπαστράτου», απευθυνόμενος συνολικά στην εργατική τάξη και το λαό. Η πρόκληση όμως και το θράσος δεν σταματάνε εδώ.
Η δημιουργία περιβάλλοντος «φιλικού στην επιχειρηματικότητα» μπορεί να συμβαδίζει με την «εξασφάλιση των εργασιακών σχέσεων», δηλαδή με εργασιακά δικαιώματα, είπε χτες ο πρωθυπουργός. Η άποψη αυτή όμως έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα, που δείχνει ακριβώς το αντίθετο, με το γεγονός δηλαδή ότι το φιλικό στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις περιβάλλον προϋποθέτει σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων που οδηγούν σε απώλειες την εργατική τάξη. Τέτοιες ρυθμίσεις έφεραν με την πολιτική τους και οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, ενώ εκκρεμούν και άλλες στο άμεσο μέλλον. Ταυτόχρονα, διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι με το νομοσχέδιο που κατέθεσε χτες το υπουργείο Εργασίας αντιστρέφεται ο «εργασιακός μεσαίωνας».
Για την παραπλάνηση που επιχειρεί η κυβέρνηση με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, ο «Ριζοσπάστης» γράφει αναλυτικά στο σημερινό του ρεπορτάζ. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το θράσος του πρωθυπουργού να καταγγέλλει τον «εργασιακό μεσαίωνα», όταν η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει αλλάξει ούτε ένα κόμμα από την αντεργατική νομοθεσία που παρέλαβε από τους προηγούμενους, αλλά την έχει εμπλουτίσει κιόλας! Για να μη μιλήσουμε για τα προαπαιτούμενα της 3ης «αξιολόγησης» που αρχίζει άμεσα και στα οποία περιλαμβάνονται νέα αντεργατικά μέτρα.
Στις 9 Σεπτέμβρη, στα εγκαίνια της ΔΕΘ, η θέση των εργαζομένων δεν είναι δίπλα στους εργοδότες - επενδυτές, που θα χειροκροτούν την κυβέρνηση και την πολιτική της, αλλά στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

TOP READ