"Αμφιλεγόμενη" προσωπικότητα

 "Αμφιλεγόμενη" προσωπικότητα

Χτες το βράδυ η ΕΡΤ πρόβαλε το ντοκιμαντέρ "αναζητώντας το Φιντέλ". Προφανώς της πήρε λίγη ώρα αυτή η αναζήτηση, γιατί το πρωί ανέφερε τον Κάστρο ως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Κάτι που μου θυμίζει από την ανάποδη, την εισαγωγή του Αστερίξ με την παρουσίαση των ηρώων και το σημείωμα για τον Κακοφωνίξ: οι γνώμες για το ταλέντο του διίστανται. Ο ίδιος βρίσκει τον εαυτό του μεγαλοφυή, όλοι οι άλλοι τον βρίσκουν αχαρακτήριστο, αλλά αξιαγάπητο κι ευχάριστο για παρέα, όταν κρατάει το στόμα του κλειστό.

Προφανώς κι ήταν αμφιλεγόμενος για την ΕΡΤ κι άλλα αστικά μέσα ο Φιντέλ. Δεν ήταν βλέπεις... κοσμαγάπητος, σαν τον Ομπάμα, που τον έγλειφαν από οθόνης ολημερίς, σαν σκυλάκια του καναπέ. Δεν ήταν καν εκλεγμένος με αρχαιρεσίες δυτικού τύπου, σαν κι αυτές στις ΗΠΑ, όπου δεν επικρατεί ούτε καν η σχετική πλειοψηφία. Τότε λοιπόν, γιατί δεν κατάφεραν να τον ρίξουν, εφόσον στερούνταν λαϊκού ερείσματος; Πώς κατάφερε να είναι καρφί στο μάτι τους για παραπάνω από μισό αιώνα και να πάει κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης; Εδώ πια μπαίνουμε στις πύλες του ανεξήγητου για τις αστικές αναλύσεις, ανεξαρτήτως απόχρωσης.

Τον θεωρούν όμως αμφιλεγόμενο, γιατί πανηγύρισαν το θάνατό του κάτι αντιφρονούντες Κουβανοί στη Φλόριδα (παραδοσιακή δεξαμενή πρακτόρων και καταφύγιο για κάθε κοινωνικό κατακάθι), που έπαιξαν περισσότερο χρόνο απ' την είδηση για το θάνατο του Φιντέλ, μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, σαν τον πλανητάρχη Τραμπ και τον Τζήμερο, που απλώς εξέφρασαν μεγαλόφωνα το ταξικό ένστικτο και το μίσος των αστών πολιτικών που είναι υποχρεωμένοι να κρατήσουν τα προσχήματα, και η ομάδα του Protagon (του Σταύρου Θεοδωράκη, που κάποτε έχτιζε "προοδευτικό προφίλ" με τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από την Κούβα).

Την ίδια στιγμή ένας άλλος Θεοδωράκης, ο Μίκης, με τις όποιες αντιφάσεις και παλινωδίες είχε κατά καιρούς, έστειλε ίσως το πιο συγκινητικό μήνυμα της ημέρας: αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες κι είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου. Συγκινητικό, γιατί φαίνεται (και είναι) ειλικρινές, από καρδιάς, σε αντίθεση με την αβάσταχτη υποκρισία του Τσίπρα κι άλλων κυβερνητικών στελεχών. Φαντάζεσαι να ταξιδέψει ο Αλέξης στην Κούβα για την κηδεία του Φιντέλ, μία ημέρα πριν κλείσει η αξιολόγηση στην Ελλάδα, για να ρίξει "αριστερή στάχτη" στα μάτια της παλιάς του βάσης; Δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά δε θα είναι η πρώτη φορά που θα (απο)δείξουν ότι είναι αδίστακτοι.

Κάπως έτσι, οι ροζ "αριστεροί" κι "αντιμνημονιακοί", που προσπαθούν να τσιμπήσουν κάτι από τη λάμψη του Φιντέλ και την παγκόσμια θλίψη για το θάνατό του, να βγάλουν πολιτική υπεραξία από τη μορφή του και το έργο του, καταφέρνουν να γίνουν πιο προκλητικοί κι από όσους σκατόψυχους φιλελέδες, σαν τον Τζήμερο και τον Τραμπ, πανηγυρίζουν για την "πτώση του δικτάτορα". Κάτι που συνοψίζει πολύ καλά στο κείμενό του στο (αθλητικό) Contra, ένας παλιός δεξιός, ο Κ. Καίσαρης, που συν-έγραφε κάποτε τη στήλη του Αποδυτηριάκια, στο Φίλαθλο.

Αποδίδω λοιπόν τα του Καίσαρος τω Καίσαρη, μαζί με την παράθεση ενός αποσπάσματος από το κείμενο, με τον εύγλωττο τίτλο "αριστερός είναι ο Κατρούγκαλος, ο Φιντέλ ήταν επαναστάτης".

Ντροπή. Ντροπή και ιστορικό ψεύδος να αποκαλείς τον Φιντελ Κάστρο αριστερό. Αριστερός είναι ο Κατρούγκαλος. Αριστερός ειναι ο Βαρεμένος. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν επαναστάτης. Γι' αυτόν θα μιλήσει η ιστορία. Οχι ο κάθε αγράμματος. Oχι ο κάθε νάνος. Κι εν πάση περιπτώση τι σχέση έχουν οι νεόκοποι αριστεροί του Σύριζα με την επανάσταση, τους αγωνες των λαών, που επικαλούνται και το σοσιαλισμό; Όση σχέση έχουν με τη πατρίδα και τη θρησκεία οι ελληνες δεξιοί. Οσο πατριώτες και χριστιανοί είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Καμμένος άλλο τόσο είναι αριστεροί ο Τσίπρας κι ο Παππάς.
Παραμύθι πουλάνε. Επαγγελματίες είναι. Οπως κάποιος πρέπει να πουλήσει τρόφιμα κάποιος άλλος αυτοκίνητα, έτσι κάποιοι πρέπει να πουλήσουν ελπίδα.Προϋπόθεση της προσφοράς είναι η ζήτηση.Οταν υπάρχουν θύματα που θέλουν να ακουνε για την πατρίδα και τη θρησκεία θα βρεθεί ένας Καρατζαφέρης να ανοίξει ένα μαγαζί γιά να τα πουλήσει. Μέχρι να βρεθεί κάποιος σαν τον Καμμένο που θα ξέρει να πουλάει καλύτερα και να τον κλείσει.
Οταν υπάρχουν ψημάρια που θέλουν να ακούνε για σοσιαλισμό, θα βρεθεί ένας Ανδρέας Παπανδρέου για να τους τον πουλήσει. Μέχρι να βρεθεί κάποιος σαν το Τσίπρα να ανοίξει απέναντι ένα καινούργιο μαγαζί και να τους κάνει να βαράνε μύγες. Κι επειδή η δουλειά τους ειναι να πουλάνε αέρα, δεν έχουνε κανένα προβλήμα μέσα στο μπαλαμούτι και τον αχταρμά που τα ανακατεύουνε ολα να μπερδέψουνε και τον Φιντέλ Κάστρο.Τι είχανε τι χάσανε;

Για τον επίλογο του σημερινού σημειώματος, επέλεξα να αποδώσω πρόχειρα το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Μαραντόνα, που είχε φιλική, προσωπική σχέση με τον Φιντέλ και ταξίδεψε στην Κούβα, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του και την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά. Και δεν το επιλέγω για συναισθηματικούς λόγους, ή γιατί ο Μαραντόνα είναι πρότυπο προς μίμηση και κάποια ξεχωριστή προσωπικότητα. Το διαλέγω για την ειλικρίνειά του, και για να τονίσω το κοντράστ με τα ξύλινα μηνύματα των εγχώριων υποκριτών.

Το πρωτότυπο μήνυμα μπορείτε να το δείτε εδώ, στο προφίλ του Μαραντόνα στο Facebook. Η δική απόδοση μου είναι κάπως πρόχειρη, αλλά πιστεύω πως δεν αλλοιώνει το νόημα.

Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που με καλούσε οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν έφευγε ο Κλίντον, αυτός που ερχόταν, ήταν χειρότερος, γιατί ήταν (ο) Μπους. Όπως/επειδή δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφός από όλους.

Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.
Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δε μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.
Δε δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130 χιλιάδες γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλή στον κόσμο.
Δε δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25 χιλιάδες γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.
Δε στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30 χιλιάδες γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600 χιλιάδες αποστολές συνολικά.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής, χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε το 100% της σχολικής εκπαίδευσης (εννοεί την ελεύθερη πρόσβαση στις βαθμίδες της).
Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια, όταν γεννιέται.
Δε δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.
Δε φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.

Q.E.P.D.* Fidel #Castro!

*είναι το σηματάκι του πένθους

Δώρο στους φασίστες η αντικομμουνιστική «έκθεση για την προπαγάνδα κατά της ΕΕ»

 Δώρο στους φασίστες η αντικομμουνιστική «έκθεση για την προπαγάνδα κατά της ΕΕ»

Η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την προπαγάνδα κατά της ΕΕ αποτελεί μνημείο αντικομμουνισμού, δώρο στους φασίστες, που ποινικοποιεί την πολιτική σκέψη, λόγο και πράξη και στήνει στον τοίχο σαν πράκτορες όποιους αντιδρούν στην ΕΕ, δηλαδή εκατομμύρια άνεργους και φτωχούς, τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανοπουλος, μιλώντας στην εκπομπή της ΕΡΤ «Europe» και ασχολείται με τα θέματα που απασχόλησαν το Ευρωκοινοβούλιο τη βδομάδα που πέρασε.

Για το θέμα της «ενιαίας αμυντικής πολιτικής», υπογράμμισε ότι η ΕΕ στρατιωτικοποιείται, στήνει το «στρατιωτικό Σέγκεν», για να επεκτείνει τις επεμβάσεις της στα σύνορα με τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρικανική. 

Σημειώνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή, όπου η αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι πραγματικά τρομακτική, όποιος θέλει παρουσιάζει στρατιωτικές δυνάμεις και βομβαρδίζει και ταυτόχρονα προωθείται η διχοτόμηση της Κύπρου και η Τουρκία αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης.


Για το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας είπε ότι το ΚΚΕ έχει διαφορετική θέση από τα υπόλοιπα κόμματα, όχι μόνο συνολικά για την ΕΕ, αλλά και για το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας, αλλά και κάθε άλλης χώρας και δεν τοποθετείται μόνο με το κριτήριο της πρόσκαιρης πολιτικής κατάστασης. Και έτσι το ΚΚΕ είναι αντίθετο με την ένταξη της Τουρκίας γιατί αντιβαίνει, όπως και στην Ελλάδα και οποιδήποτε άλλη χώρα, τα συμφέροντα του λαού της Τουρκίας.

Σε ό,τι αφορά την πολιτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ μετά την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία, επισήμανε ότι όσο αυτός είναι αποκρουστικός -και όντως είναι- ξενόφοβος, ρατσιστής, αντιδραστικός, θα τσακίσει ακόμη περισσότερο τον αμερικάνικο λαό, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις των Δημοκρατικών, και θα συνεχίσει την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική επεμβατικότητας σε όλον τον κόσμο. Και θύμισε τους πολέμους που ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις των Δημοκρατικών στη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία, τη στήριξη των φασιστών στην κυβέρνηση αυτής της χώρας κ.ά.

Τέλος σχολιάζοντας τα περί «νέου ρατσιστικού, λαϊκίστικου πρότυπου» που σηματοδοτεί η εκλογή Τραμπ και ο φόβος να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, ο Σωτ. Ζαριανόπουλος επισήμανε ότι επανάσταση δεν είναι να αλλάξεις την Κλίντον με τον Τραμπ, τον Ολάντ με τη Λεπέν, το αν θα είσαι εντός ΕΕ ή με το Brexit, αλλά μια ριζική ανατροπή στο ποιος έχει στα χέρια του την οικονομία και την εξουσία, ώστε να μπορέσουν οι λαοί να ζήσουν καλύτερα.

902gr

    Αντικομμουνιστικές "πρωτοτυπίες"

Ο Ν. Ζαχαριάδης στη μεγάλη συγκέντρωση

στον "Παναθηναΐκό" το 1945

Το μυθιστορηματικού τύπου βιβλίο «Το Κόκκινο Τανγκό», των Κώστα Κουτσομύτη (δεν ζει) και Ευάγγελου Μαυρουδή, με κεντρικό πρόσωπο τον Νίκο Ζαχαριάδη, κυκλοφόρησε πριν από καιρό και πρόσφατα (9 Νοέμβρη 2016) παρουσιάστηκε στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί (29 Ιούνη) η παρουσίασή του στον «Ιανό» Αθήνας, όπου ανάμεσα σε άλλους μίλησαν τότε ο Ευ. Βενιζέλος (ΠΑΣΟΚ) και ο Π. Τατσόπουλος (πρώην ΣΥΡΙΖΑ). Τώρα, στη Θεσσαλονίκη, το πράγμα ήρθε να δέσει ακόμα πιο αυθεντικά, αφού εκεί μίλησε και ο ιστορικός Ν. Μαραντζίδης, γνωστός για τις επιδόσεις του στη διαστρέβλωση της Ιστορίας, στην αντιεπιστημονική ανάλυση και στην αντικομμουνιστική ερμηνεία των γεγονότων.

Το παρόν άρθρο δεν πρόκειται να ασχοληθεί εκτενώς με τα λεγόμενα αυτών που συμμετείχαν στις παρουσιάσεις υμνολογώντας το βιβλίο. Σημειώνονται αρχικά τρία σημεία από τις παρεμβάσεις τους.

Το πρώτο αφορά την τοποθέτηση του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος, αφού αναπαρήγαγε κλασικές αστικές αναλύσεις για τον Εμφύλιο, κατέληξε μέσα από ιδεολογικά τεχνάσματα στο συμπέρασμα ότι επί της ουσίας στον αγώνα του ΔΣΕ βρίσκονται οι ρίζες της «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς» στα 42 χρόνια από τη μεταπολίτευση του 1974!

Κατά τον Ευ. Βενιζέλο, σήμερα, δηλαδή εν μέσω κρίσης, γίνεται η αναψηλάφηση της μεταπολιτευτικής πορείας, στην οποία πρωτοστάτησε το ΠΑΣΟΚ και το ακολούθησε η ΝΔ «κλωνοποιημένη» σε ολίγον ΠΑΣΟΚ. Εννοούσε ότι αν η οικονομία έχει μπει σε κρίση, αυτό δεν οφείλεται στο ότι η κρίση είναι καπιταλιστική και διεθνής, αλλά ότι προήλθε από τις παροχές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από το δισταγμό τους, μπροστά στην πίεση του λαϊκού κινήματος, να τσακίσουν έγκαιρα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αν αυτό είχε γίνει, ο Ζαχαριάδης δεν θα είχε πάρει τη ρεβάνς μετά θάνατον, όπως είπε. Την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της τάξης τους την παρουσιάζουν ως ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, τσουβαλιάζοντας το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο σημείο αφορά το σκεπτικό του Π. Τατσόπουλου ότι δεν αποκλείεται ο Ν. Ζαχαριάδης να μην αυτοκτόνησε, αλλά να δολοφονήθηκε. Αυτό τον ισχυρισμό στήριξε στο ότι το 1973 δρομολογήθηκε η αντικατάσταση της δικτατορίας στην Ελλάδα, οπότε η Σοβιετική Ενωση ήρθε σε συμφωνία με τις ΗΠΑ για να νομιμοποιηθεί το ΚΚΕ! Παρακάμπτοντας (λόγω εμπάθειας ή λόγω πολιτικής μυωπίας;) το γεγονός ότι το ΚΚΕ επέβαλε τη νόμιμη δράση του και κανείς δεν του την χάρισε, ο Π. Τατσόπουλος συνέχισε το συλλογισμό του: Αφού το ΚΚΕ θα νομιμοποιούταν, δεν μπορούσε να ζει ο Ζαχαριάδης και να έρθει στην Ελλάδα...

Ηθελε άραγε να πει ότι είχε και το ΚΚΕ ανάμειξη στη «δολοφονία», αλλά τελικά δεν το είπε; Αγνωστο. Οπως και να είναι, καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατεβεί. Ομως πρέπει να γνωρίζει και ότι κρίνεται για όσα λέει...

Και μια που γίνεται λόγος για τη Σοβιετική Ενωση, ας σημειωθεί ότι στο «Κόκκινο Τανγκό» επικρίνονται τα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης επειδή είχαν εμπορικές σχέσεις με την κυβέρνηση της χούντας του 1967-1974 (σελ. 376). Αλίμονο, αν η ΕΣΣΔ και οι άλλες χώρες προγραμμάτιζαν τις οικονομικές σχέσεις τους με βάση το αν ένα καθεστώς ήταν ανοιχτά δικτατορικό ή «δημοκρατικό». Εκείνα τα χρόνια, στρατιωτικές δικτατορίες υπήρχαν στο μισό κόσμο. Τις στήριζαν οι ΗΠΑ και άλλες «δημοκρατικές» χώρες, με τις οποίες τα σοσιαλιστικά κράτη επίσης επιδίωκαν την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Αλλά και οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα (πριν τη χούντα) που είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις (καλώς) με την ΕΣΣΔ, κρατούσαν το ΚΚΕ στην παρανομία, ενώ ίσχυαν οι νόμοι 375 και 509, υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, όργιο φακελώματος κ.ά.

Το τρίτο σημείο αφορά το ότι ο Μαραντζίδης βρήκε στο βιβλίο «νέο ενδιαφέρον για την Αριστερά και τον Εμφύλιο», ενώ το χαρακτήρισε ως«νέα λογοτεχνική παραγωγή». Προφανώς, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι «Το Κόκκινο Τανγκό» είναι διάσπαρτο με κουτσομπολιά και χυδαιότητες, όπως:

«Ο ανδροπρεπής ζεν πρεμιέ του Κόμματος (σ.σ. Κώστας Καραγιώργης) (...) εξακολουθούσε, όπως πάντα, να μην αφήνει θηλυκό για θηλυκό αχτύπητο» (σελ. 92).

«Ο Μάρκος (σ.σ. Βαφειάδης) ήταν γνωστός γυναικοκατακτητής και δεν άντεχε δίχως θηλυκό στο πλευρό του. Ηταν ήδη χωρισμένος και ξαναπαντρεμένος και, σύμφωνα με τα κουτσομπολιά, είχε εγκαταλείψει την επίσης παντρεμένη φιλενάδα του στη Θεσσαλονίκη όταν είχε ανέβει στο βουνό (...) Πώς να αντέξει το ηφαίστειο που τους αναστάτωνε όλους; (...) έβαλε χέρι στη Ρούλα (σ.σ. Κουκούλου) κάτω από το τραπέζι. Εκείνη πετάχτηκε αμέσως πάνω, έτοιμη να φύγει» (σελ. 148).

Αυτά και άλλα παρόμοια διαβάζοντας, ο Μαραντζίδης αναφώνησε στη Θεσσαλονίκη:

«Δεν ξέρουμε τίποτα για τις ερωτικές σχέσεις του Στάλιν. Και για τον Λένιν τίποτα, εκτός από τη γυναίκα του»! «"Το Κόκκινο Τανγκό" αγγίζει θέματα δύσκολα, π.χ. τις ερωτικές σχέσεις του Ζαχαριάδη». Η «ιστορική» έρευνα στο απόγειό της...

Το βιβλίο «Το Κόκκινο Τανγκό» είναι άκρως πολιτικό. Αλλού με έξυπνο τρόπο και ελιγμούς και αλλού ωμά, η στόχευσή του είναι αντίστοιχη με όλα του είδους του (είτε ιστορικά, είτε «μυθιστορηματικά» ιστορικά). Συνοπτικά, μπορεί κανείς να προσδιορίσει τις επιδιώξεις του, μαζί και των παρουσιαστών - υπερασπιστών του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

1. Χτύπημα του ΚΚΕ

Το χτύπημα της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του ΚΚΕ, με την προσπάθεια να παρουσιαστούν το Κόμμα και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σαν σκοταδιστικές αιρέσεις, δίχως το βιβλίο να απαρνείται τον ηρωισμό των κομμουνιστών, την πίστη τους σ' έναν καλύτερο κόσμο και τις θυσίες τους. Ταυτόχρονα, όμως, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες παρουσιάζονται ως θύματα και θύτες εξαιτίας της... ιδεοληψίας τους. Ετσι προσεγγίζεται και το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας του Ν. Ζαχαριάδη, με το δανεισμένο από γνωστό οπορτουνιστή χαρακτηρισμό «θύτης και θύμα», χαρακτηρισμό κατάλληλο για πέταγμα λάσπης και για σαπουνόπερες.

Σε αυτό το πλαίσιο κατασκευάζονται διάλογοι, όπου αναφέρονται και τα εξής:

«Θεωρούν το Κόμμα θρησκεία και τις αποφάσεις του ιερές» (σελ. 360). Σε αυτό το πνεύμα, ο Βενιζέλος παρομοίασε τους κομμουνιστές με τους χιλιαστές, ενώ έκανε λόγο και για μοναστηριακή ζωή, παραλληλίζοντας την αυτοκριτική στο ΚΚΕ με την εξομολόγηση του χριστιανού στον παπά της ενορίας. Τα ίδια επανέλαβε και ο Π. Τατσόπουλος. Μίλησαν με βάση και το γράμμα του βιβλίου, στο οποίο, για παράδειγμα, οι δυο συγγραφείς, με σκοπό να γελοιοποιήσουν την ανακαταγραφή των κομματικών μελών, κατασκευάζουν στιχομυθίες όπως η παρακάτω:

«...ο σύντροφος Επαμεινώνδας (...) παραδέχτηκε πως δεν έπρεπε να πάρει το κομματικό βιβλιάριο, επειδή τον πηδούσε ο παπάς της ενορίας του όταν ήταν μικρός και πήγαινε στο κατηχητικό» (σελ. 291).

(Σ.σ. Η κομματική διαδικασία της ανακαταγραφής έγινε μετά τη Γ' Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1950) και σε αυτή επανακρινόταν κάθε μέλος του, προκειμένου να ανανεωθεί το κομματικό του βιβλιάριο. Η ανακαταγραφή ήταν αναγκαία διαδικασία, που αποσκοπούσε στην οργανωτική και πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι στη διάρκεια των συζητήσεων υπήρξαν και περιπτώσεις που η κριτική πήρε υπερβολικές διαστάσεις και δεν βοηθούσε τους κρινόμενους. Από τη διαδικασία της ανακαταγραφής είχε περάσει και ο Ν. Ζαχαριάδης).

Από την άλλη, ερμηνεύουν την εσωκομματική διαπάλη της περιόδου με έμφαση σε κριτήρια προσωπικά, ωφελιμιστικά ή ατομικής φιλοδοξίας και εξουσιομανίας, στήνοντας παράλληλα ένα σκηνικό ίντριγκας. Γράφουν:

«Ο Καραγιώργης (...) είχε βάλει στο μάτι τη θέση του αρχηγού. Ηταν το τρίτο κατά σειρά στέλεχος που έκανε κάτι τέτοιο. (...) Πρώτος ο Μάρκος, δυο χρόνια πριν, όταν είχε δει την καρέκλα του Νίκου να τρίζει από την επικείμενη ήττα, και μετά (...) ο Παρτσαλίδης ...» (σελ. 248-249). Επίσης: «...ο Νίκος είχε ήδη αναβαπτισμένη στα χέρια του την εξουσία» (σελ. 250). Ακόμα: «Μέσα σε τρεις μέρες, με πονηριά και υποτιθέμενη αμεροληψία, ο Νίκος είχε παγιδεύσει τον Καραγιώργη, ο οποίος αποδείκνυε ότι, πέραν της πένας, δεν διέθετε καμία άλλη από τις εντελώς απαραίτητες ιδιότητες για τη διεκδίκηση της εξουσίας» (σελ. 256).

Με τέτοια μέθοδο προσέγγισης του τότε ιστορικού πλαισίου και αξιοποιώντας λαθεμένες κομματικές εκτιμήσεις για πρόσωπα τίμια (π.χ. Καραγιώργη, Πλουμπίδη), παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως κόμμα στο οποίο κυριαρχεί η «αυθαιρεσία» του αρχηγού (του «Θεού» όπως γράφουν). Ο δημοκρατισμός και η συλλογικότητα του ΚΚΕ απουσιάζουν...

2.Δυσφήμηση του αγώνα του ΔΣΕ

Δυσφημούν το μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ, γενικότερα

την ταξική πάλη, από τη σκοπιά της λεγόμενης

ουδετερότητας...

Από τη σκοπιά της λεγόμενης ουδετερότητας δυσφημούν (επί της ουσίας αναθεματίζουν) το μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ, γενικότερα την ταξική πάλη: «...τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, τις αντιπαλότητες που ακόμα διαιωνίζονται» (σελ. 7). Αραγε, είχαν και οι δυο αντίπαλες πλευρές το δίκιο με το μέρος τους; Και το ΚΚΕ με το ΕΑΜ, από τη μια μεριά και, από την άλλη, εκείνοι που πολεμούσαν το λαό ενωμένοι (οι συνεργάτες των κατακτητών, μαζί με τους απόντες και φυγάδες αστούς στην Κατοχή);

Σε αυτό το πλαίσιο καταδικάζεται η αποχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ από τις βουλευτικές εκλογές του 1946:

«Η αποχή της Αριστεράς από τις εκλογές και, στη συνέχεια, η απουσία της από την κοινοβουλευτική διαδικασία, (...) είχε οδυνηρές συνέπειες. Οχι μόνο τον Ιούνιο είχε γίνει νόμος του κράτους το Γ' Ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε σκληρές ποινές, ακόμα και το θάνατο, σε όσους επιχειρούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς ή, έστω, κατηγορούνταν πως σκόπευαν κάτι τέτοιο, αλλά και το Σεπτέμβρη του 1946 η επιστροφή του βασιλιά είχε επικυρωθεί με δημοψήφισμα, με μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία» (σελ. 114-115).

Τα παραπάνω αποτελούν πρόκληση προς τους χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και στα θύματα της «Λευκής Τρομοκρατίας», αφού έτσι αθωώνονται το αστικό κράτος και τα κόμματά του, για τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά του λαού. Εδώ ο Βενιζέλος επέκρινε τον Ζαχαριάδη που δεν ακολούθησε τη γραμμή του Τολιάτι στην Ιταλία (εκεί όπου το ΚΚ του 35%, τη δεκαετία 1970, σήμερα έχει εξαφανιστεί). Φυσικά, την αντίθεσή του στην αποχή έχει διατυπώσει προ πολλού και ο Κων. Μητσοτάκης: «Το τραγικό λάθος του ΚΚΕ στις εκλογές εκείνες ήταν χωρίς αμφιβολία η επιλογή της αποχής...» (ομιλία, 9 Νοέμβρη 2006, στη διημερίδα με θέμα «Οι εκλογές του 1946 σταθμός στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας»).

Σκόπιμα παραγνωρίζεται το γεγονός ότι χιλιάδες καταδιωκόμενοι αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είχαν βγει στα βουνά αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και είχαν πάρει τα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους από τις συμμορίες και το στρατό, πολύ καιρό πριν από τις εκλογές του 1946, από τότε ακόμα που το ΚΚΕ δεν απέκλειε (με προϋποθέσεις) τη συμμετοχή του στις εκλογές. Συμμετέχοντας σ' αυτές, το ΚΚΕ θα νομιμοποιούσε το δολοφονικό όργιο και ταυτόχρονα θα κρατούσε τη στάση του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή αγώνας», το ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο. Αυτή η απόφαση, παρά τις ταλαντεύσεις και τους μεσοβέζικους χειρισμούς που τη συνόδευαν, αποτελεί παρακαταθήκη για την ταξική πάλη. Αυτή την παρακαταθήκη θέλουν να χτυπήσουν.

Οσο για το αν το ΚΚΕ ήταν «υποταγμένο στα κελεύσματα της Μόσχας», όπως ισχυρίστηκε ο Ευ. Βενιζέλος, ας θυμηθεί (αν και θα το διάβασε στο βιβλίο) ότι η θέση του Στάλιν ήταν πως έπρεπε το ΚΚΕ να πάρει μέρος στις εκλογές του 1946. Αυτή τη θέση διαμήνυσε πριν τις εκλογές στον Ζαχαριάδη μέσω του Μ. Παρτσαλίδη. Ωστόσο, τα γεγονότα εξελίχθηκαν διαφορετικά...

Σταθερό «επιχείρημα» για την αμαύρωση του ΔΣΕ, για το χτύπημα του χαρακτήρα του ως λαογέννητου στρατού, αποτελεί ο ισχυρισμός ότι ο ΔΣΕ στρατολογούσε βίαια. Γράφουν:

«...ο Δημοκρατικός Στρατός, μη διαθέτοντας πλέον εθελοντές, στρατολογούσε βίαια όσους έβρισκε (...) Επιστρατεύονταν έφηβοι, ακόμα και κοπέλες» (σελ. 159).

«Ξεχνούν» ότι η στρατολογία στον αστικό στρατό ήταν και είναι υποχρεωτική και ότι η αποφυγή της έχει σοβαρές συνέπειες ακόμα και σε ειρηνικούς καιρούς, πολύ περισσότερο σε πολεμική περίοδο. «Εβδομήντα οκτώ φυγάδες εκτελέσθησαν...», έγραψε ο Ευ. Αβέρωφ, αναφερόμενος μόνο σε ένα περιστατικό («Φωτιά και τσεκούρι», σελ. 368, εκδ. Εστία, Αθήνα, 1975).

Ο ΔΣΕ είχε και το δικαίωμα να προχωρήσει σε αναγκαστικές στρατολογίες (Διάταγμα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης), είχε και λόγους να μη στρατολογεί στο «σωρό» και γιατί έτσι αυξανόταν η δυνατότητα διείσδυσης του εχθρού στις γραμμές του. Το τελευταίο εξηγεί και ότι οι λιποταξίες στον ΔΣΕ δεν ξεπέρασαν το 12% - 15% των συνολικών δυνάμεών του. Το μεγάλο μέρος του ΔΣΕ ήταν εθελοντές και εθελόντριες. Ετσι συγκροτούνται στρατοί σαν τον ΔΣΕ.

3. Συκοφαντώντας την ηγεσία του Κόμματος

Στο «Κόκκινο Τανγκό» γίνονται μια σειρά εύφημες αναφορές στον Ζαχαριάδη, που ο Ευ. Βενιζέλος φοβήθηκε μήπως καλλιεργούν εικόνα συμπάθειας γι' αυτόν (!). Ομως αυτές συνυπάρχουν με περιγραφές για τον Ζαχαριάδη, όπως: «Τι ανελέητος άνθρωπος...» (σελ. 401). Αυτός ο χαρακτηρισμός συνδέεται με διαλόγους του είδους: «Προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, δεν υπολογίζει τίποτα. Είναι ικανός να συκοφαντήσει το παιδί του, να θυσιάσει την κόρη του» (σελ. 401).

Κατασκευάζουν, λοιπόν, ένα απάνθρωπο πρόσωπο του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που τα παρουσιάζουν ως χώρους όπου η ατομική προσωπικότητα και ζωή ισοπεδώνονται: «Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να απαρνιούνται τους αγαπημένους τους για πολιτικούς λόγους;» (σελ. 360), λέει ένα πρόσωπο για την Ρούλα Κουκούλου. «...το ίδιο θα έκανε κι εκείνος, αν μάθαινε ότι είχαν διαγράψει τη γυναίκα του. Τις λίγες φορές που τους είχα δει στην Αλβανία, έδιναν την εντύπωση ότι λάτρευαν ο ένας τον άλλο. Πριν από τη λατρεία, όμως, ήταν το Κόμμα. Είναι δυνατόν;» (σελ. 360). «Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που αγωνίζονται να κάνουν τη ζωή καλύτερη να τη βάζουν σε τόσο δεύτερη μοίρα;» (σελ. 361). «...ο Νίκος αναρωτιόταν. Τι τους έκανε να καθορίζουν έτσι τις προτεραιότητές τους; (...) Μήπως νοιαζόταν κυρίως για την υστεροφημία του;» (σελ. 268).

Τα παραπάνω απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν πείρα της ταξικής πάλης, που δεν μπορούν ακόμα να αντιμετωπίζουν την προσωπική ζωή τους ως μέρος του ευρύτερου επαναστατικού πλαισίου, όντας δοσμένα ολοκληρωτικά σε αυτό. Φορτίζουν το συναισθηματικό στοιχείο, για να εμφανίσουν ως αποκρουστική τόσο την εικόνα του ΚΚΕ, όσο και την ταξική πάλη, που είναι σκληρή, ανελέητη και περιλαμβάνει και τραγωδίες προσωπικές, μπροστά στις οποίες ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια στέκονται ανυποχώρητοι, «πνίγοντας» και τα συναισθήματά τους. Κυρίως: Συκοφαντούν την προσωπική θυσία (περί αυτού πρόκειται) που γίνεται σ' έναν αγώνα, το μόνο που ανοίγει το δρόμο για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ζουν ελεύθερα και να καθορίζουν ελεύθερα και τις προσωπικές τους σχέσεις. Κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος ανθρωπισμός.

Η Ρούλα Κουκούλου ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, όταν ήρθε παράνομα στην Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης όφειλε (κι αυτό έκανε) να την αντιμετωπίζει το ίδιο όπως αντιμετώπιζε κάθε μέλος της ΚΕ και όχι χαριστικά λόγω της συζυγικής σχέσης. Κατηγορείται, όμως, γι' αυτό! Θα κατηγορούταν και πάλι αν ενεργούσε διαφορετικά (σε τέτοια περίπτωση δικαίως), δηλαδή αν έστελνε τους άλλους στην Ελλάδα παράνομα και προφύλασσε τη γυναίκα του.

Επιπλέον, οι συγγραφείς «στολίζουν» τον Ζαχαριάδη βάζοντας ένα χαφιέ (μυθιστορηματικό πρόσωπο που είναι στο βιβλίο περίπου συμπρωταγωνιστής) να κάνει κρίσεις για διάφορα ζητήματα. Ετσι, αναφερόμενος ο χαφιές στη μεταφορά του Ζαχαριάδη από τις φυλακές της Κέρκυρας στην Ασφάλεια της Αθήνας (Γενάρης 1940), «θυμάται»:

«Στη φυλακή της Κέρκυρας επικοινωνούσαν με χτυπήματα στους τοίχους που χώριζαν τα κελιά (...) "Φεύγω χωρίς δήλωση", είχε χτυπήσει ο αρχηγός του Κόμματος, φυλακισμένος κι εκείνος μαζί τους (...) Χωρίς δήλωση; Ισως. Υπήρχαν όμως χειρότερα πράγματα από τη δήλωση» (σελ. 22).

Ποια ήταν τα χειρότερα πράγματα από τη «δήλωση μετανοίας»; Μας το μηνύουν λίγες σελίδες παρακάτω, όπου ο χαφιές υπονοεί πως ο Ζαχαριάδης είχε έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση Μεταξά και έγραψε το Α' γράμμα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο με το συγκεκριμένο περιεχόμενο: «Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως καμμιά επιφύλαξη». Και ότι, για να το κάνει αυτό, έθεσε ως όρο στον Μεταξά την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, προφανώς και του ίδιου. Ομως η κυβέρνηση Μεταξά δεν τήρησε τα συμφωνημένα, οπότε «ο αρχηγός έγινε πυρ και μανία με τον εμπαιγμό» (σελ. 26). Κι έτσι έγραψε το δεύτερο και το τρίτο γράμμα, στα οποία χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό!

Ομως, οι σκέψεις που οι Κουτσομύτης - Μαυρουδής αποδίδουν στον χαφιέ, είναι τα λόγια του Γιάννη Πετσόπουλου. Ο Πετσόπουλος είχε γράψει βιβλίο το 1946, στο οποίο κατάγγελλε τον Ζαχαριάδη ως προδότη, αφού με αυτή τη στάση του υπέγραψε ακόμα μεγαλύτερη «δήλωση μετανοίας»! Ο Ζαχαριάδης απάντησε τότε στην προβοκάτσια και αποκάλυψε τη συκοφαντία «για "συνεργασία" του Ν. Ζαχαριάδη με την Προσωρινή Διοίκηση και τον Μανιαδάκη». («Ριζοσπάστης», 7 Ιούλη 1946).

Τα 3 γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ιταλοελληνικό πόλεμο, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος, γράφτηκαν με συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό και δεν αποτελούν προϊόν προδοτικής στάσης, όπως έχουν ισχυριστεί κατά καιρούς μια σειρά συκοφάντες. Ούτε γράφτηκε το Β' γράμμα μετά από παρέμβαση της ΚΔ, όπως υποστήριξε ο Μαραντζίδης. Η ΚΔ τότε δεν είχε επαφή με το ΚΚΕ, πολύ περισσότερο δεν μπορούσε να έχει με τον Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος βρισκόταν στην απομόνωση της Ασφάλειας.

Στο «Κόκκινο Τανγκό» οι συγγραφείς διαπιστώνουν ότι τα ιδανικά, για τα οποία τόσοι και τόσες θυσιάστηκαν, στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν. Το εκφράζουν, βάζοντας τον χαφιέ να λέει ότι «ο ίδιος, ως επαγγελματίας της επιβίωσης, ήξερε ότι δεν υπήρχαν. Δεν τα είχε δει ούτε στη χώρα από την οποία είχε φύγει (σ.σ. τη Σοβιετική Ενωση), ούτε στον τόπο στον οποίο είχε έρθει (σ.σ. στην Ελλάδα)» (σελ. 135).

Αυτή είναι η «νέα» λογοτεχνική παραγωγή.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ
Μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Η «ατμομηχανή» της Ευρωζώνης έχει χάσει ταχύτητα;

Η «ατμομηχανή» της Ευρωζώνης έχει χάσει ταχύτητα;

Η οικονομία της Γερμανίας δε φαίνεται να βάζει πλάτες για ανάκαμψη σε Ευρωζώνη - ΕΕ

Associated Press

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, με την καγκελάριο Α. Μέρκελ

Την προπερασμένη βδομάδα, η Κομισιόν έδωσε την Εκθεση με τις «Φθινοπωρινές Προβλέψεις 2016» για την εξέλιξη της οικονομίας των ΕΕ και Ευρωζώνης αλλά και του κάθε κράτους - μέλους χωριστά. Να τι λέει: «Η πολιτική αβεβαιότητα, η βραδεία ανάπτυξη εκτός ΕΕ και τα χαμηλά επίπεδα των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών επηρεάζουν αρνητικά τις προοπτικές ανάπτυξης. Εξακολουθεί επίσης να ελλοχεύει ο κίνδυνος οι χαμηλές επιδόσεις της οικονομίας κατά τα τελευταία έτη να επιβραδύνουν την ανάπτυξη (...) Οι κίνδυνοι αυξήθηκαν τους τελευταίους μήνες και καταδεικνύουν σαφώς δυσμενή εξέλιξη».
Σχετικά με τους ρυθμούς εξέλιξης του ΑΕΠ, στην Ευρωζώνη αναμένεται ισχνή ανάκαμψη: 1,7% για το 2016 (από 1,6% στις εαρινές εκτιμήσεις) και για το 2017 1,5%, (1,8% στις εαρινές εκτιμήσεις). Στην ΕΕ αναμένονται ρυθμοί ανάκαμψης 1,8% (αμετάβλητο) το 2016 και 1,6% (από 1,9%) το 2017.
Στη συνέχεια, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, παρουσιάζοντας τη «Φθινοπωρινή δέσμη του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» (δημοσιονομικοί έλεγχοι στα κράτη - μέλη της ΕΕ για το 2017), ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Η ανάκαμψη όμως είναι πολύ αργή και η αβεβαιότητα μεγάλη (...) Οφείλουμε όλοι μας να πραγματοποιήσουμε μεταρρυθμίσεις, να προωθήσουμε επενδύσεις (...) Για τη ζώνη του ευρώ, ειδικότερα, αυτό συνεπάγεται μια πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για να δοθεί ώθηση στην οικονομία (...) Τα κράτη - μέλη που έχουν τη δυνατότητα οφείλουν να επενδύσουν περισσότερα, ενώ τα κράτη - μέλη που χρειάζεται να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες πρέπει να συνεχίσουν να επικεντρώνονται στην εξυγίανση και στις μεταρρυθμίσεις».
Στην ανακοίνωσή της η Κομισιόν αναφέρει: «Τα κράτη - μέλη που όχι απλώς επιτυγχάνουν αλλά και υπερβαίνουν τους δημοσιονομικούς στόχους τους θα πρέπει να αξιοποιούν τα δημοσιονομικά τους περιθώρια για τη στήριξη της εγχώριας ζήτησης και των ποιοτικών επενδύσεων, συμπεριλαμβανομένων των διασυνοριακών, ως μέρους του επενδυτικού Σχεδίου για την Ευρώπη» (Δελτίο Τύπου της Κομισιόν).
Σ' αυτά διαφαίνεται μια τάση για συνολικά ευρωενωσιακή ανάληψη συνδρομής για ανάκαμψη, ζήτημα όπου αντιδρά η Γερμανία, ενώ αποτελεί πεδίο διαμάχης Γερμανίας - Γαλλίας και κρατών του Νότου στο πλαίσιο της οικονομικής διακυβέρνησης και εμβάθυνσης.
Η Κομισιόν εκτιμά ότι τα κράτη - μέλη που έχουν αυτή τη δυνατότητα είναι: Γερμανία, Εσθονία, Λουξεμβούργο, Σλοβακία και Ολλανδία.

Η Κομισιόν προτρέπει αλλά...

Βεβαίως, αν δούμε το μέγεθος των οικονομιών αυτών των κρατών, ουσιαστικά η Κομισιόν βάζει ζήτημα στροφής στην πολιτική της Γερμανίας στις επενδύσεις. Αλλωστε, οι επενδύσεις στη Γερμανία θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της δικής της οικονομίας, ενώ θα έχουν σημαντική συμβολή και στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης.
Είναι γεγονός ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και η Κομισιόν προτρέπουν, εδώ και πολύ καιρό, τη γερμανική κυβέρνηση να κάνει επενδύσεις και ταυτόχρονα να ενισχύσει την εσωτερική ζήτηση, επειδή αυτό θα συμβάλει στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης.
Επίσης, Γάλλοι καπιταλιστές αλλά και η γαλλική κυβέρνηση εξέφραζαν τη δυσφορία τους επειδή η γερμανική κυβέρνηση, παρά τα τεράστια πλεονάσματα, δεν έκανε επενδύσεις, αφού έλεγαν ότι αυτό θα ενισχύσει και τις δικές τους εξαγωγές στη Γερμανία, άρα θα συμβάλει και στην ανάπτυξη της οικονομίας της Γαλλίας.
Αυτό το ζήτημα αναδεικνύει τους έντονους ανταγωνισμούς και μεταξύ Γαλλίας - Γερμανίας, με δεδομένο το άνοιγμα της μεταξύ τους ανισομετρίας, σε βάρος της Γαλλίας. Η Γερμανία βεβαίως δεν είναι διατεθειμένη να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός ανταγωνιστή της.
Ο προσδιορισμός από την Κομισιόν για ανάλωση του 0,5% του ΑΕΠ για δημόσιες επενδύσεις αποτελεί στοιχείο πολιτικής χαλάρωσης, αλλά και η δίχρονη ανοχή στη χαλάρωση σε σχέση με τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δηλαδή η μη τιμωρία κρατών - μελών που παραβιάζουν την πολιτική εξασφάλισής τους, που μπορεί να δώσει τη δυνατότητα να δοθεί κρατικό χρήμα για επενδύσεις σε κράτη με μεγάλα ελλείμματα και κυρίως χρέη, όπως Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, σε συνδυασμό βεβαίως με τις αναγκαίες αντεργατικές, αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ώστε να «ξεκολλήσουν» από τους ασθενικούς ρυθμούς ανάκαμψης (ουσιαστικά εκτιμάται ότι θα έχουν στασιμότητα), συμβάλλοντας επίσης και στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης.
Η προτροπή στη Γερμανία για επενδύσεις και ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης στηρίζεται στα τεράστια πλεονάσματα, πολύ πιο πάνω από το 6% που έχει ορίσει η Κομισιόν. Πράγματι, σύμφωνα με εκτιμήσεις του οικονομικού ινστιτούτου Ifo του Μονάχου, η Γερμανία θα καταγράψει το 2016 μεγαλύτερο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και από την Κίνα. Την εκτίμηση τη στηρίζει στο γεγονός ότι το πλεόνασμα έφτασε στα 159 δισ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2016, λόγω ισχυρής ζήτησης από τις ευρωπαϊκές χώρες, λένε, άρα και των εξαγωγών από τη Γερμανία σ' αυτές. Σύμφωνα με το ινστιτούτο, το πλεόνασμα για όλο το 2016 θα αντιστοιχεί στο 8,9% του ΑΕΠ της Γερμανίας. Βεβαίως, με εξαίρεση τα πραγματικά στοιχεία του πρώτου εξαμήνου, τα υπόλοιπα είναι εκτιμήσεις.

...η Γερμανία δηλώνει «αδυναμία»

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών αντέδρασε αρνητικά στην προτροπή της Κομισιόν για πολιτική χαλάρωσης αλλά και κρατική παρέμβαση για επενδύσεις στη Γερμανία. «Πιστεύω ότι οι συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απευθύνονται στη λάθος χώρα», δήλωσε ο Σόιμπλε στην Κάτω Βουλή του γερμανικού Κοινοβουλίου, την Bundestag, προσθέτοντας ότι οι επενδύσεις στη Γερμανία αυξήθηκαν κατά 3,9% κατ' έτος από το 2005 έως το 2015. Ως ποσοστό βέβαια φαίνεται μικρό για μια δεκαετία. Τώρα η γερμανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει τους δρόμους, ως μέσο παρέμβασης του γερμανικού κράτους στην ανάπτυξη.
Επίσης, φαίνεται ότι έχει άλλες προτεραιότητες, όπως, για παράδειγμα, την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος της χώρας που φαίνεται να έχει κινδύνους από τη σχέση του με μεγάλα «κόκκινα» δάνεια, ιδιαίτερα της Ιταλίας. Οι τράπεζες της Γερμανίας κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας 83,2 δισ. ευρώ. Μόνο η Ντόιτσε Μπανκ έχει πάνω από 11,76 δισ. ευρώ έκθεση στα ιταλικά ομόλογα, άρα οι κίνδυνοι των ιταλικών τραπεζών προκαλούν κινδύνους και στις γερμανικές.
Το ΔΝΤ στην ετήσια έκθεσή του για το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα αναφέρει ότι η Ντόιτσε Μπανκ «είναι η τράπεζα η οποία συμβάλλει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τράπεζα στην αύξηση του συστημικού ρίσκου του παγκόσμιου τραπεζικού κλάδου». Η τράπεζα έχει 17,5 δισ. δολάρια περιουσιακά στοιχεία με ρίσκο και τεράστιες υποχρεώσεις, πάνω από 40 τρισ. δολάρια, σε παράγωγα.
Οι γερμανικές τράπεζες έχουν παραχωρήσει δάνεια 100 δισ. δολαρίων σε σύνολο 400 δισ. δολαρίων παγκοσμίως στο ναυτιλιακό κλάδο, άρα είναι εκτεθειμένες στον πιστωτικό κίνδυνο της ναυτιλίας. Η έκθεση αφορά κολοσσούς όπως η Deutsche Bank και η Commerzbank, ακόμη και η κρατική NordLB. Μέρος του πιστωτικού κινδύνου πηγάζει από «κλειστά επενδυτικά κεφάλαια» (closed investment funds) που αγόρασαν πλοία και ύστερα τα μίσθωσαν σε ναυτιλιακές εταιρείες.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πρόσφατα, κάλεσε ξανά για πολλοστή φορά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να αρχίσει να αντιστρέφει σταδιακά την επεκτατική νομισματική πολιτική της, λέγοντας ταυτόχρονα ότι «θα προτιμούσα αυτό να άρχιζε όσο το δυνατόν συντομότερα». Γιατί τόσο η φτηνή δανειοδότηση από την ΕΚΤ με αγορά ομολόγων (ώστε οι τράπεζες να δανειοδοτούν φτηνά τις επενδύσεις), όσο και τα αρνητικά επιτόκια μειώνουν δραστικά τα κέρδη των γερμανικών τραπεζών, ενώ δημιουργούν αρνητικές προϋποθέσεις για προσέλκυση κεφαλαίων στις τράπεζες. Και σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που προαναφέραμε, οι κίνδυνοι στην «καρδιά της οικονομίας», τους ανησυχούν. Ισως είναι και ένας παράγοντας που τους κάνει να αρνούνται χρηματοδότηση επενδύσεων, αν και αυτό έχει σχέση με την αρνητική πορεία της παγκόσμιας οικονομίας.

Η ανάθεση ελπίδων στην εσωτερική ζήτηση και η μείωση εξαγωγών

Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την προτροπή για ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης, δηλαδή αύξηση μισθών, που συμβάλλει στη μείωση του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων. Αρνηση, όταν, σύμφωνα με την «Deutsche Welle», «σχεδόν το 10% των πολιτών στη Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπο με προβλήματα χρέους, όπως εκτιμά η ιδιωτική εταιρεία οικονομικών στατιστικών στοιχείων Creditreform. Συνολικά 6,85 εκατ. άνθρωποι στη Γερμανία έχουν χρέη, 131.000 περισσότεροι από ό,τι το 2015. Η μεγαλύτερη αύξηση χρέους με 16,4% παρατηρείται στους πολίτες άνω των 70 ετών, αλλά το ποσοστό τους επί του συνόλου είναι μόλις 1,3%. Το μεγαλύτερο πρόβλημα χρέους εντοπίζεται στις μέσες ηλικίες από τα 30 μέχρι τα 39 χρόνια. Σχεδόν το 20% αυτών των ηλικιών είναι υπερχρεωμένο στη Γερμανία». Αυτό δείχνει μείωση εργατικών, λαϊκών εισοδημάτων, αλλά η ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης ελάχιστα μπορεί να συμβάλει σε μια δυναμική καπιταλιστική ανάπτυξη.
Την ίδια ώρα, οι εξαγωγές της Γερμανίας παρουσίασαν μεγάλη πτώση το τρίτο τρίμηνο του 2016, σύμφωνα με τα γερμανικά επιμελητήρια Βιομηχανίας και Εμπορίου DIHK. Οι εξαγωγές προς τη Βρετανία, την τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά της Γερμανίας, μειώθηκαν κατά 4,7% την περίοδο Ιούλη - Σεπτέμβρη συγκριτικά με το 2015, όταν είχαν αύξηση κατά 11%. Οι εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Γερμανίας, μειώθηκαν κατά 10,5% σε ετήσια βάση στο τρίτο τρίμηνο του 2016, ενώ στο 9μηνο μειώθηκαν κατά 6,3%. Το 2015, οι εξαγωγές στις ΗΠΑ είχαν αυξηθεί κατά 19%.
Αυτό το φαινόμενο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας εκτιμά ότι θα είναι παροδικό. Αλλά αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της Βρετανίας δεν είναι δυναμικοί, άλλωστε ετοιμάζονται να αποχωρήσουν μεγάλες τράπεζες από το Σίτι μετά το Brexit και επιδρά αρνητικά στην οικονομική ανάπτυξη, ενώ το Γραφείο Δημοσιονομικής Ευθύνης (OBR) προέβλεψε ότι ΑΕΠ θα αυξηθεί μόνο κατά 1,4% το 2017, (2,2% εκτιμούσε το Μάρτη), και 1,7% το 2018 (2,1% το Μάρτη), και ταυτόχρονα για τις ΗΠΑ τόσο το ΔΝΤ όσο και η Κομισιόν εκτιμούν ότι το 2016 θα έχει ανάπτυξη 1,6% από 2% το 2015, καταλαβαίνει κανείς ότι η μείωση εξαγωγών της Γερμανίας σ' αυτές τις αγορές θα συνεχίζεται.
Η φθινοπωρινή Εκθεση της Κομισιόν προβλέπει για τη Γερμανία ανάπτυξη 1,9% το 2016 και 1,5% το 2017. Με τέτοιους ρυθμούς η Γερμανία δεν μπορεί να γίνει, όπως προείπαμε, η «ατμομηχανή» ανάπτυξης της Ευρωζώνης.

Τα μόνιμα θύματα

Από τα παραπάνω μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι η ανάπτυξη της Γερμανίας στηρίχτηκε στο τσάκισμα των εργατικών, λαϊκών εισοδημάτων, ενώ η μείωση της ανεργίας, που οφείλεται στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, δεν ενισχύει δυναμικά την εσωτερική ζήτηση και ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, η αρνητική κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία επιδρά αρνητικά και στην οικονομία της Γερμανίας, που δε φαίνεται ότι μπορεί να γίνει «ατμομηχανή» ανάπτυξης των Ευρωζώνης - ΕΕ. Και αυτό έχει επίδραση στις οικονομίες όλων των κρατών - μελών και στην ελληνική. Αλλά ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη, αυτό που δείχνει και η πορεία της Γερμανίας είναι ότι χειροτερεύει η ζωή της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμη πιο ασφυκτική. Αρα δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την πάλη για την ικανοποίηση όλων των εργατικών, λαϊκών αναγκών, κόντρα στο κεφάλαιο, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του, για την εργατική εξουσία, που θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία των εργατικών, λαϊκών αναγκών.

Λ.

Μηχανές που μαθαίνουν

Μηχανές που μαθαίνουν

Οι υπολογιστές προκάλεσαν μεγάλο ενθουσιασμό τη δεκαετία του 1950, όταν άρχισαν να νικούν τους ανθρώπους στην ντάμα και να αποδεικνύουν μαθηματικά θεωρήματα. Τη δεκαετία του 1960 φούντωσε η ελπίδα ότι οι επιστήμονες σύντομα θα μπορούν να προσομοιώσουν τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ηλεκτρονικά κυκλώματα και λογισμικό και ότι η «τεχνητή νοημοσύνη» σύντομα θα έφτανε τις ανθρώπινες επιδόσεις σε όλους τους τομείς. Το γιατί ήταν επιθυμητό να μην παραμείνει εργαλείο προέκτασης των νοητικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, αλλά να φτάσει τις ανθρώπινες επιδόσεις σε όλους τους τομείς, πέρα από τον εντυπωσιασμό που οπωσδήποτε προκαλεί αυτή η στόχευση, είναι υπόθεση μιας άλλης συζήτησης και η ρίζα πρέπει να αναζητηθεί στα πλεονεκτήματα που θα έδινε στην παραγωγή, τουλάχιστον στην αρχική φάση εφαρμογής του.
Το 1967, ο Μάρβιν Μίνσκι, του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), που πέθανε νωρίτερα φέτος, είχε διακηρύξει ότι οι προκλήσεις της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) θα είχαν βρει την απάντησή τους μέσα σε μια γενιά. Η αισιοδοξία αυτή αποδείχτηκε υπερβολική. Το λογισμικό που σχεδιάστηκε για να βοηθάει τους γιατρούς στις διαγνώσεις τους («έμπειρα συστήματα») και το λογισμικό αναγνώρισης προσώπων σε φωτογραφίες δεν ήταν στο επίπεδο των διακηρύξεων και των απαιτήσεων. Οι αλγόριθμοι δεν ήταν αρκετά εξελιγμένοι, τα διαθέσιμα δεδομένα εισόδου προς επεξεργασία ήταν ανεπαρκή, ενώ έλειπε εκείνη την εποχή και η απαραίτητη επεξεργαστική ισχύς των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Εως το μέσο της δεκαετίας του 2000, η ιδέα της κατασκευής μηχανών με νοημοσύνη ανθρώπινου επιπέδου, έστω σε επιμέρους τομείς, είχε καταπέσει στη συνείδηση της επιστημονικής κοινότητας. Εκείνη την περίοδο οποιαδήποτε αναφορά στην ΤΝ είχε φτάσει να θεωρείται απομάκρυνση από τη σοβαρή επιστήμη.

Τομή

Το 2005 οι προοπτικές της ΤΝ άλλαξαν εντυπωσιακά, όταν άρχισε να δοκιμάζεται η προσέγγιση της βαθιάς μηχανικής μάθησης, που εμπνεόταν από την επιστήμη του εγκεφάλου. Την ίδια εποχή, δύο κρίσιμοι παράγοντες έδρασαν υποβοηθητικά. Ο ένας ήταν ο δεκαπλασιασμός της επεξεργαστικής ισχύος των ηλεκτρονικών υπολογιστών, χάρη στην αξιοποίηση των μονάδων επεξεργασίας γραφικών (GPU) που αναπτύχθηκαν αρχικά για σύνθετα παιχνίδια με αληθοφανή απεικόνιση και φυσική κίνηση. Ο άλλος ήταν η τεράστια αύξηση, λόγω του Διαδικτύου, των διαθέσιμων εικόνων που είναι χαρακτηρισμένες (από κάποιον άνθρωπο) ως προς το περιεχόμενό τους. Τα τελευταία χρόνια, η βαθιά μηχανική μάθηση έχει γίνει σχεδόν η αποκλειστική μέθοδος για την προώθηση της ΤΝ. Μερικά από τα μεγαλύτερα μονοπώλια επενδύουν τώρα δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για την παραπέρα ανάπτυξή της.
Η βαθιά μηχανική μάθηση προσομοιώνει νευρωνικά δίκτυα, ώστε σταδιακά να «μαθαίνει» να αναγνωρίζει εικόνες, να καταλαβαίνει την ομιλία, να παίρνει αποφάσεις για διάφορα ζητήματα. Στα νευρωνικά δίκτυα οι συνδέσεις μεταξύ των ψηφιακών νευρώνων ενισχύονται ή αδυνατίζουν μετά από κάθε παράδειγμα που τους δίνεται προς επεξεργασία, επιβεβαιώνοντας ή ακυρώνοντας την απάντηση που έδωσαν με τη μέχρι εκείνη τη στιγμή «γνώση» τους.

Αφαιρετική μάθηση

Κάθε νευρωνικό στρώμα ενός συστήματος βαθιάς μηχανικής μάθησης μετασχηματίζει την είσοδο που λαμβάνει και παράγει ένα αποτέλεσμα (έξοδος) που τροφοδοτείται στο επόμενο στρώμα. Οσο βαθύτερο είναι το στρώμα, τόσο πιο αφαιρετικές είναι οι έννοιες τις οποίες διαχειρίζεται, πιο απόμακρες από τα πρωτογενή αρχικά δεδομένα. Για παράδειγμα, από μια αρχική φωτογραφία, σε κάποιο βάθος μέσα στο δίκτυο αναπτύσσεται η έννοια του επίπλου γραφείο, χωρίς αυτό να έχει προσδιοριστεί και ονομαστεί εκ των προτέρων. Σε επόμενο επίπεδο, το έπιπλο γραφείο μπορεί να μετατραπεί σε στοιχείο μιας πιο γενικής έννοιας, όπως το δωμάτιο γραφείο, ο χώρος εργασίας. Προβλήματα με τους αλγορίθμους που συχνά κατέληγαν σε «τοπικά ελάχιστα» και όχι στο γενικό ελάχιστο, δηλαδή τη βέλτιστη απάντηση στο ερώτημα που τίθεται, ξεπεράστηκαν όταν αυξήθηκε αρκετά το μέγεθος του νευρωνικού δικτύου των συστημάτων βαθιάς μηχανικής μάθησης. Η σχετική έρευνα προχωρά τόσο σε πειραματικό, όσο και σε θεωρητικό επίπεδο.
Σαφώς υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα σε ένα μηχάνημα που «μαθαίνει» και έναν άνθρωπο με αυτοσυνείδηση που μαθαίνει, ωστόσο το αποτέλεσμα, η έξοδος από το «μαύρο κουτί» ανθρώπινος εγκέφαλος και από το «μαύρο κουτί» ΤΝ έχει φτάσει να είναι η ίδια σε επιμέρους τομείς, χωρίς βέβαια - ευτυχώς - το μηχάνημα ΤΝ να έχει αποκτήσει αυτοσυνείδηση (αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί).

Ανεμελιά

Η τεχνολογία της βαθιάς μηχανικής μάθησης έχει μεταμορφώσει την έρευνα για την ΤΝ, αναβιώνοντας παλιές φιλοδοξίες, σε σχέση με τη μηχανική όραση, την αναγνώριση γλώσσας, την επεξεργασία ομιλούμενης γλώσσας και τη ρομποτική. Ηδη από το 2012, η εταιρεία πίσω από την πιο διαδεδομένη μηχανή αναζήτησης στο Διαδίκτυο έχει βγάλει σε δημόσια χρήση τεχνολογίες κατανόησης λόγου (μετατροπής σε γραπτό κείμενο) και αναγνώρισης προσώπων σε φωτογραφίες. Εντυπωσιακό είναι το πόσο μικρή εντύπωση προκάλεσε το γεγονός. Αντιμετωπίστηκε, από το σημερινό εξοικειωμένο στην πανταχού παρούσα τεχνολογία κόσμο, ως μια φυσική εξέλιξη, που μάλιστα θα έπρεπε να είχε έρθει πολύ νωρίτερα, χωρίς να γίνει ιδιαίτερη συζήτηση για άλλες πλευρές του ζητήματος, όπως οι επιπτώσεις σε ό,τι έχει απομείνει από την «προσωπική ζωή», στις νέες δυνατότητες των μηχανισμών καταστολής, στην ίδια τη βήμα - βήμα διεύρυνση των δυνατοτήτων της ΤΝ στην κατεύθυνση που προσέβλεπαν οι ιδρυτές του τομέα. Πιο πολλή συζήτηση έγινε για τη χαρά που δίνει το γεγονός ότι τώρα αντί να γράψεις μπορείς να μιλήσεις στον υπολογιστή (π.χ. του κινητού σου) και να καταλάβει τι του λες, ότι στα κοινωνικά δίκτυα αν βάλεις ετικέτα με το όνομα κάποιου σε μια φωτογραφία, αυτόματα αυτός αναγνωρίζεται σε οποιαδήποτε άλλη φωτογραφία του στο Διαδίκτυο, ή ότι το σύστημα αυτόνομης οδήγησης μπορεί να διακρίνει ένα αντικείμενο από ένα ζώο ή έναν άνθρωπο και να αποφασίσει αν θα το πατήσει ή θα κάνει ελιγμό για να το αποφύγει.
Αγνωστο είναι αν και με ποιον τρόπο και σκοπό απασχολούνται κρατικοί υπερυπολογιστές ανά τον κόσμο με συστήματα βαθιάς μηχανικής μάθησης.

Ποιος και γιατί τα παρήγγειλε;

Οι πρόοδοι αυτές άνοιξαν την πόρτα για περαιτέρω εμπορική χρήση της τεχνολογίας ΤΝ και ο ενθουσιασμός των μονοπωλίων και των καταναλωτών «γκάτζετς» συνεχίζει να μεγαλώνει. Στις ΗΠΑ, τα μονοπώλια του κλάδου χρυσώνουν καθηγητές πανεπιστημίου και κατόχους σχετικού διδακτορικού για να εγκαταλείψουν την ακαδημαϊκή θέση και να φτιάξουν ό,τι τους ζητούν.
Η εξέλιξη είναι πραγματικά γρήγορη και εντυπωσιακή. Μετά από την ντάμα και το σκάκι, ο θρίαμβος ενός νευρωνικού δικτύου απέναντι στον Λι Σι Ντολ, κορυφαίο παίκτη του σύνθετου παιχνιδιού Go, έδωσε πρωτοσέλιδα. Τώρα οι εφαρμογές της βαθιάς μηχανικής μάθησης επεκτείνονται σε άλλους τομείς της ανθρώπινης εξειδίκευσης και όχι βέβαια μόνο σε άλλα παιχνίδια. Ενας από τους πιο πρόσφατα αναπτυγμένους αλγορίθμους βαθιάς μάθησης αποσκοπεί στο να κάνει διάγνωση καρδιακής ανεπάρκειας από μαγνητικές τομογραφίες το ίδιο καλά με έναν καρδιολόγο. Φυσικά το ζήτημα δεν είναι να μην αναπτυχθεί ένα τέτοιο σύστημα, που θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε προβλήματα διάγνωσης σε δύσκολες περιστάσεις, ή να χρησιμοποιηθεί ως βοηθητικό εργαλείο στη δουλειά του γιατρού. Το ζήτημα είναι τι επιπτώσεις θα έχει στους εργαζομένους η εφαρμογή τεχνολογιών ΤΝ στο καπιταλιστικό πλαίσιο, όπου η επιβίωση των ανθρώπων είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη, ανεξάρτητα και κόντρα στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που δημιουργεί το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, ακριβώς επειδή είναι εκμεταλλευτικό και λειτουργεί για το κέρδος των λίγων και όχι για την ευημερία όλων των ανθρώπων.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Κυρίαρχες οι λογικές προστασίας του «προϊόντος»

Κυρίαρχες οι λογικές προστασίας του «προϊόντος»

Icon

Πλευρά των επιχειρηματικών ανταγωνισμών στο χώρο του αθλητισμού αποτελεί η βία στα γήπεδα

Σε θολό τοπίο όσον αφορά τα εξωαγωνιστικά θέματα αλλά και στο συνεχιζόμενο μοτίβο της όξυνσης της ενδοεπιχειρηματικής κόντρας συμφερόντων που διεξάγεται στο χώρο, το ελληνικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα τα πρωταθλήματα της Super League και Football League επέστρεψαν στη δράση αυτό το Σαββατοκύριακο, μετά τη σχεδόν 20ήμερη διακοπή εξαιτίας ενός προγραμματισμένου γεγονότος (αγώνας της Εθνικής ανδρών) και ενός έκτακτου (απειλές κατά των μελών της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας - ΚΕΔ). Για το δεύτερο γεγονός υπήρξε η απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΠΟ για αναβολή της αγωνιστικής δραστηριότητας μετά τη φραστική επίθεση προς τον Γιάννη Τσαχειλίδη, μέλος της τότε ΚΕΔ, και την πυρκαγιά στο σπίτι του Γ. Μπίκα, πρώην πλέον προέδρου της ΚΕΔ.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, για μια ακόμη φορά είδαμε νέα μέτρα να αποτελούν την αντίδραση των κυβερνητικών παραγόντων, όπου η αυστηροποίηση των ποινών αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα, όπως και η απειλή για «ποδοσφαιρικό Grexit», αποβολή των ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Την ίδια ώρα, επίδειξη πυγμής έγινε και από τη Διοικούσα Επιτροπή (ΔΕ) της ΕΠΟ, η οποία πήρε την απόφαση για αναβολή. Μετά την αλλαγή προσώπων στην ΚΕΔ αφού όλα τα προσφάτως διορισμένα μέλη της παραιτήθηκαν μετά τα τελευταία γεγονότα και κατόπιν πίεσης από τις FIFA - UEFA, η ΔΕ της ΕΠΟ πήρε την απόφαση για επανέναρξη της δράσης, υπό την απειλή ότι τυχόν επανάληψη αντίστοιχων γεγονότων θα είναι καταλυτική για σοβαρές εξελίξεις.

Τα... παραδοσιακά «νέα μέτρα»

Icon

Τα εκάστοτε μέτρα που αφήνουν στο απυρόβλητο τη ρίζα των προβλημάτων στο ποδόσφαιρο δίνουν συνέχεια στο... θολό τοπίο

Οπως και να 'χει και παρά την πολλοστή το τελευταίο διάστημα αναβολή της αγωνιστικής δράσης αλλά και τις προειδοποιήσεις κυρίως από την πλευρά της Ομοσπονδίας για το υπό ποιες συνθήκες θα γινόταν η επανέναρξη των πρωταθλημάτων, ένα είναι το προφανές... Οτι ουσιαστικά όχι μόνο τίποτε δεν άλλαξε αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι είτε σύντομα είτε αργότερα δε θα υπάρξουν αντίστοιχα γεγονότα. Και αυτά φυσικά όχι μόνο δεν αποτελούν μεμονωμένες ή τυχαίες περιπτώσεις αλλά είναι το αποτέλεσμα των λογικών και των πρακτικών που διέπουν σήμερα το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Το οποίο, έχοντας μεταβληθεί σε ένα «προϊόν» για την απόκτηση κέρδους αυτών που δραστηριοποιούνται στο χώρο, αποτελεί το πρόσφορος έδαφος για επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς είτε για την κυριαρχία στο ποδόσφαιρο είτε πέρα από τα στενά του όρια. Για μια ακόμη φορά οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες κατέφυγαν στην πεπατημένη των νέων μέτρων προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αρνητικές εξελίξεις. Εξελίξεις οι οποίες ήρθαν ως αποτέλεσμα του πολέμου συμφερόντων και επί της ουσίας ακύρωσαν τα επίσης «νέα μέτρα» που είχαν παρθεί λίγους μήνες πριν με το σκεπτικό (και τότε) να λειτουργήσουν ανασταλτικά για να μην υπάρξουν αντίστοιχα περιστατικά...

Eurokinissi

Η προστασία του «προϊόντος» είναι αυτή που καίει τους αρμοδίους όταν τα πράγματα ξεφεύγουν

Τα όσα πρόσφατα ανακοινώθηκαν μετά τις νέες εξελίξεις είχαν ως βάση τη μεγιστοποίηση των ποινών, χωρίς φυσικά να χτυπούν την ουσία των φαινομένων: Την επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο, η οποία αποτελεί την αιτία των όσων συμβαίνουν σήμερα με τις κινήσεις στο παρασκήνιο, τις μαφιόζικου τύπου τακτικές, τους στημένους αγώνες, την οπαδική βία κ.τ.λ. Και είναι αναμφισβήτητο ότι και στο χώρο του ποδοσφαίρου αυτή η επιχειρηματική δράση είναι «νύχι - κρέας» με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Τα γεγονότα που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια σε αυτούς που κρατούν τα ηνία του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, FIFA και UEFA, με τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς είναι ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα της σαπίλας του χώρου.
Παρά τα κατά καιρούς ευχολόγια και την... εύκολη ύψωση του «λάβαρου της κάθαρσης» η πρόσκληση σε διαβούλευση για το καλό του ποδοσφαίρου των ίδιων των επιχειρηματιών του παραμένει ως κεντρικός σκοπός για να λυθούν τα προβλήματα. Πρακτική βέβαια που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται και από τους νυν κυβερνητικούς αρμόδιους του αθλητισμού, της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και φυσικά διαψεύδει τις εξαγγελίες περί μάχης κόντρα στα συμφέροντα.

Μέλημα να... σωθεί το «προϊόν»

Είναι προφανές ότι η αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων είτε από πλευράς κυβέρνησης είτε από πλευράς ποδοσφαιρικών φορέων εστιάζει κυρίως στις λογικές που έχουν να κάνουν περισσότερο με την εξάλειψη των κακώς κειμένων προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω απαξίωση, με ό,τι συνέπειες έχει αυτή για τα κέρδη των επιχειρηματιών του χώρου. Σε αυτό το σκεπτικό άλλωστε βασίστηκε και η πίεση που άσκησαν οι FIFA - UEFA στη νυν διορισμένη από τις ίδιες προσωρινή ΔΕ στην ΕΠΟ, η οποία πήρε την απόφαση άρσης της αναβολής και άμεσης επανέναρξης των πρωταθλημάτων. Κάτι που συνέβη μετά τη συγκρότηση της νέας ΚΕΔ και παρά το γεγονός ότι βασικές προϋποθέσεις που είχε θέσει παρέμεναν απραγματοποίητες. Οπως η δημοσιοποίηση του πορίσματος της Πυροσβεστικής για τα αίτια της πυρκαγιάς στο σπίτι του Γ. Μπίκα αλλά και η διαμόρφωση «ασφαλών συνθηκών για όλους».
Την ίδια ώρα, η ίδια η Super League, με τα περισσότερα προβλήματα να παραμένουν και παρά την όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μέλη της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει τη λύση για την αναβάθμιση του «προϊόντος». Μάλιστα, πρόσφατα παρουσιάστηκαν οι μελέτες που είχαν παραγγελθεί από τη Λίγκα σε δύο εξειδικευμένες εταιρείες για τους τρόπους που μπορεί να επιτευχθεί η αναβάθμιση. Σε αυτές γινόταν λόγος για μείωση των ομάδων σε 14 ή και 12 και αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος για την ανάδειξη του πρωταθλητή και τις ομάδες που θα υποβιβάζονται.