Βομβαρδισμοί στη Δυτ. Συρία – Ελληνική φρεγάτα συμμετέχει στη ΝΑΤΟϊκή δύναμη στην περιοχή

Κατιούσα

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από τη δήλωση του Έλληνα Υπ.Εξ. Νίκου Κοτζιά για την αγάπη της Ελλάδας και του Ισραήλ για την ειρήνη και τη δημοκρατία, για να διαπιστώσουμε πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη.
Την Κυριακή ισχυρή ΝΑΤΟϊκή δύναμη με πολεμικά πλοία κινούνταν στην Ανατολική Μεσόγειο πλησιάζοντας τις ακτές της Συρίας. Ανάμεσά τους και η φρεγάτα Έλλη του ελληνικού ή μάλλον Νατοϊκού πολεμικού ναυτικού που πήρε μέρος στην επιχείρηση.
Ο “ειρηνευτικός” χαρακτήρας της αποστολής φάνηκε πολύ σύντομα, καθώς τα χτεσινοβραδινά ρεπορτάζ και πι πληροφορίες από το Συριακό Πρακτορείο Ειδήσεων ανέφεραν βομβαρδισμούς από αέρα και από θαλάσσης σε επαρχίες της Δυτικής Συρίας, πυραυλική επίθεση κι ισχυρές εκρήξεις σε μεγάλες πόλεις όπως η Λαττάκεια που είχε μείνει μακριά από το μέτωπο του πολέμου, συνεπώς κρίθηκε σκόπιμο να γευτούν και οι δικοί της κάτοικοι τις συνέπειες της ευεργετικής επίδρασης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Πληροφορίες αναφέρουν πως οι αεροπορικές επιδρομές έγιναν από τον ισραηλινό στρατό που δεν αρκείται προφανώς στα εγκλήματα στην Παλαιστίνη, θέλοντας να παίξει κομβικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ παραμένει προς διευκρίνιση ο βαθμός ανάμειξης της ελληνικής πολεμικής φρεγάτας που έπλεε προς τη Συρία στο πλαίσιο της Νατοϊκής επιχείρησης, καθώς και η τύχη του ρωσικού κατασκοπευτικού αεροσκάφους που αγνοείται μαζί με το πλήρωμά του.
Σε κάθε περίπτωση καθίσταται για άλλη μια φορά φανερός ο ρόλος του ΝΑΤΟ και οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης που αλυσοδένει τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τους παρουσιάζει ως συμμάχους και ως φάρο ειρήνης για τους λαούς, ενω συμμετέχει ενεργά στις αιματηρές επεμβάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όχι μόνο με την παραχώρηση των βάσεων αλλά και με την άμεση εμπλοκή του Ελληνικού Στρατού μακριά από κάθε έννοια αμυντικής δραστηριότητας.

Να μεταφερθούν οι αιτούντες άσυλο άμεσα στην ηπειρωτική Ελλάδα σε αξιοπρεπείς δομές φιλοξενίας

 ΚΚΕ Να κλείσουν όλα τα hotspots στα νησιά

 

Σε ανακοίνωση για τις απαράδεκτες συνθήκες στα hotspots στη Μυτιλήνη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Οι καταγγελίες των "Γιατρών χωρίς σύνορα", όπως και άλλες καταγγελίες φορέων, οργανώσεων, του ΚΚΕ αποδεικνύουν την απάνθρωπη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ταύτισή της με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις στην αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Δείχνουν επίσης τις ολέθριες συνέπειες της συμφωνίας ΕΕ - κυβέρνησης - Τουρκίας.

Απαιτούμε από την κυβέρνηση, αν της έχει απομείνει ίχνος ευαισθησίας, εδώ και τώρα να κλείσει τη Μόρια και όλα τα ΚΥΤ (hotspots) των νησιών. Να μεταφερθούν άμεσα στην ηπειρωτική Ελλάδα, σε αξιοπρεπείς δομές φιλοξενίας, οι αιτούντες άσυλο, με προτεραιότητα στους ανηλίκους, έγκυες γυναίκες, ΑΜΕΑ, γενικά τις λεγόμενες ευάλωτες ομάδες, με προοπτική τη γρήγορη μεταφορά τους στις χώρες προορισμού τους. Όλες οι διαδικασίες κατάθεσης των αιτημάτων τους να γίνονται στην ηπειρωτική Ελλάδα. Να επιταχυνθούν οι οικογενειακές επανενώσεις, χωρίς τα απάνθρωπα και απαράδεκτα μηνιαία όρια και πλαφόν και να μην εφαρμοστεί η συμφωνία που υπέγραψε με τη Γερμανία για επαναπροωθήσεις αιτούντων άσυλο από τη Γερμανία στην Ελλάδα».

902.gr

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η δίκη της Χρυσής Αυγής  για άλλη μια επέτειο, την πέμπτη, της  δολοφονίας του Π. Φύσσα,  συνεχίζεται, στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, χωρίς ευρεία δημοσιότητα, χωρίς φυσική παρουσία κατηγορουμένων, με το φασιστικό μόρφωμα να έχει σταθεροποιηθεί και να προκαλεί σαν λόγος και σαν πρακτική στη πολιτικοκοινωνική  μας ζωή και όχι μόνο στην εγχώρια.

Ο φασισμός δεν είναι απλώς ένα αυταρχικό αστυνομικό καθεστώς που απορρίπτει τους κανόνες της κοινοβουλευτικής εκλογικής δημοκρατίας, αλλά  είναι μια συγκεκριμένη πολιτική απάντηση στις προκλήσεις με τις οποίες η διαχείριση της καπιταλιστικής κοινωνίας μπορεί να αντιμετωπιστεί σε συγκεκριμένες περιστάσεις, προς όφελος του κεφαλαίου βεβαίως. Κι αν επανεμφανίζεται συνεχώς είναι επειδή οι σπόροι του επωάζονται στις αντιφάσεις του καπιταλισμού. Ακόμα κι αν οι λέξεις καπιταλισμός ή πλουτοκρατία αποτελούν στη ρητορική του φασιστικού λόγου αντικείμενο επίθεσης αυτό είναι ένα καμουφλάζ που κρύβει την αληθινή φύση του φασιστικού λόγου. Γιατί  η φασιστική λύση σε ορισμένες συγκυρίες μιας βίαιης και βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού  φαίνεται να είναι η καλύτερη για την κυριαρχία του κεφαλαίου, αν όχι η μόνη δυνατή, ώστε να μην κλονιστούν οι θεμελιώδεις αρχές του και τεθεί υπό αμφισβήτηση η ιδιωτική καπιταλιστική ιδιοκτησία, η κυριαρχία των  μονοπωλίων της.

                Ο φασισμός αντικαθιστά τις γενικές αρχές στις οποίες οι θεωρίες και πρακτικές των σύγχρονων δημοκρατιών υποστηρίζεται πως είναι βασισμένες, όπως η  αναγνώριση των διαφορετικών  απόψεων, η προσφυγή σε εκλογικές διαδικασίες για να καθορίσουν την πλειοψηφία, η  εγγύηση των δικαιωμάτων της μειονότητας, κ.λπ., με εκείνες που τονίζουν την εθνικιστική ανωτερότητα και τη σύγκρουση για την εξαφάνιση του διαφορετικού που συνοδεύεται με μια επιστροφή προς το ιστορικό παρελθόν, αναζητώντας ιδέες που να είναι σε θέση να του παρέχουν μια φαινομενική νομιμότητα. Έτσι  και στα καθ’ ημάς η άκριτη και υπέρτατη αξιοποίηση των ψευδοεθνοτικών ή ψευδοθρησκευτικών μυθολογικών κατασκευών, όπως το μεγαλείο της ελληνικής φυλής που προστατεύεται και διασώζεται πάντα από τον θεό της Ελλάδας, καλλιεργούν φανατισμό για στρατολόγηση οπαδών για βίαιες, και δήθεν αντισυστημικές ενέργειες, που πολλαπλώς αξιοποιούνται από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα (π.χ. συλλαλητήρια για το Μακεδονικό)

                Οι φασισμοί του μεσοπολέμου, του Μουσολίνι στην Ιταλία του Χίτλερ στη Γερμανία, στα πρώτα χρόνια κέρδιζαν και συμπάθειες στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια και στους δημοκρατικούς ηγέτες τους, εφόσον ήταν  υπέρ του καπιταλισμού και ως εκ τούτου σύμμαχοι με το κεφάλαιο.  Οι πολιτικές των ηγετών  δεν εξέφραζαν μια αντιφασιστική θέση, αλλά περισσότερο μια σύγκρουση συμφερόντων όταν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί του Χίτλερ απείλησαν τα δικά τους συμφέροντα. Του ίδιου του Χίτλερ ο αντισημιτισμός προκάλεσε κατακραυγή μόνο πολύ αργότερα, όταν έφτασε στο τελικό στάδιο της δολοφονικής δράσης του. Η έμφαση στο μίσος για «εβραιο-μπολσεβικισμό» που κυριαρχούσε στο λόγο  του Χίτλερ ήταν κοινή σε πολλούς πολιτικούς των αστικών δημοκρατιών της Δύσης, αφού και γι’ αυτούς, πέρα από τον εβραίο ως αποδιοπομπαίο τράγο,  στην πραγματικότητα  ο βασικός αντίπαλος ήταν η νεαρή τότε Σοβιετική Ένωση.  Ήταν μόνο μετά την ήττα του ναζισμού που ο αντιφασιστικός αγώνας των λαών έκανε  απαραίτητη την καταδίκη  του αντισημιτισμού ως  αρχή. Αυτή η στάση έγινε μεταπολεμικά πιο …εύκολη, γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι κληρονόμοι του τίτλου του «θυμάτων του Ολοκαυτώματος» είχαν γίνει οι σιωνιστές του Ισραήλ, σύμμαχοι του δυτικού ιμπεριαλισμού κατά των Παλαιστινίων και του αραβικού λαού, ο οποίος, ωστόσο, δεν είχε ποτέ εμπλακεί στην φρίκη του Ευρωπαϊκού αντισημιτισμού.
          Προφανώς, η κατάρρευση των Ναζί στη Γερμανία και του Μουσολίνι στην Ιταλία με τον λυσσαλέο αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης και των αντιστασιακών ευρωπαϊκών κινημάτων, υποχρέωσε τις πολιτικές δυνάμεις  στην Ευρώπη, δυτικά του αποκαλούμενου «παραπετάσματος», να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από εκείνους που, και  ανάμεσά τους, ήταν  συνεργοί και σύμμαχοι του φασισμού. Μόνο που στην πραγματικότητα τα φασιστικά υπολείμματα είχαν αναγκαστεί μόνο να υποχωρήσουν στο παρασκήνιο και να κρύβονται, χωρίς πραγματικά να εξαφανίζονται.

Έτσι, στη Δυτική Γερμανία, στο όνομα της «συμφιλίωσης», η ντόπια κυβέρνηση  με τους  προστάτες της,  κυρίως  των Ηνωμένων Πολιτειών, και κατά δεύτερο λόγο της Μεγάλη Βρετανίας και Γαλλίας,  διατήρησαν κατά βάση στη θέση τους σχεδόν όλους όσοι είχαν διαπράξει εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στην Ιταλία ο φασισμός σιωπηλά ενσωματώθηκε στις τάξεις των Χριστιανοδημοκρατών  και βέβαια της Καθολικής Εκκλησίας. Εξάλλου ένας μεγάλος αριθμός από ηγετικά στελέχη των φασιστικών καθεστώτων βρήκαν καταφύγιο στις ΗΠΑ και αντιμετωπίζονταν με ευνοϊκή διάθεση εξαιτίας του άγριου αντικομμουνισμού τους.

Επιπλέον, παρόλο που σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης πολέμησαν το φασισμό στη σύγκρουση του β παγκοσμίου πολέμου, όμως η υποστήριξή τους στις αντικομμουνιστικές εκστρατείες που αναλαμβάνονταν από τον άλλο πολιτικό πόλο των αστικών δημοκρατιών, τη συντηρητική δεξιά,  μοιράζεται την ευθύνη για τη σύγχρονη επιστροφή του φασισμού.

Έτσι στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια και  επί διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που θρασύτατα επιμένει να υποκρίνεται την αριστερά,  η  ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή,  η νομιμοποίηση του φασιστικού λόγου στο όνομα της ισοδυναμίας όλων των απόψεων, ο καλυμμένος αντικομμουνιστικός του λόγος, η εξευτέλιση των σοσιαλιστικών οραμάτων ανοίγει διάπλατα τις πόρτες  για την εγκατάστασή του στον πολιτικοκοινωνικό χώρο με όποια ονόματα ή μεταμφιέσεις εμφανιστεί στο μέλλον.

Εξάλλου ο  έξυπνος τρόπος να κρύβει  ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος αλλά και τα ΜΜΕ  την υποστήριξή τους για τους φασίστες είναι να αντικαθίσταται ο χαρακτηρισμός φασίστας μ’ εκείνη του εθνικιστή και τα κόμματά τους να χαρακτηρίζονται ακραία δεξιά. Έτσι στη Γερμανία μπορεί ο ναζισμός να είναι εκτός νόμου αλλά οι ναζιστές, με όνομα Εναλλακτική για τη Γερμανία,  όλο και αποκτούν δύναμη, και εκλογική, στη Σουηδία ως Σουηδοί Δημοκράτες αυξάνουν την εκλογική τους δύναμη στο 17,6% κι ας περιφερόταν ανά την Ευρώπη το σουηδικό μοντέλο για προσέλκυση οπαδών του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.  Ο  μεταμφιεσμένος σε εθνικισμό  φασισμός  ισοδυναμεί με σοβινιστικό μίσος προς γειτονικούς λαούς ή και πιο μακρινούς  που τους καθιστούν υπεύθυνους για όποιες …εθνικές κακοτυχίες. Για τους Ουκρανούς είναι οι Ρώσοι, όχι βέβαια ο Τσάρος, για τους Κροάτες οι Σέρβοι, για την …άκρα δεξιά στη Γαλλία, την Αυστρία, την Ελβετία, σε μας  και αλλού, είναι  οι μετανάστες, που γίνονται ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος στην οχυρωμένη Ευρώπη.

                Εν ολίγοις, η ανοχή προς τους  φασίστες, η δέουσα προβολή τους, η ανακατασκευή της ιστορίας που αναζητά δικαιολογίες για  τις θηριωδίες τους με την εξίσωση των δυο άκρων για να συκοφαντηθεί  η  κομμουνιστική προοπτική,  η στοχοποίηση των προσφύγων-μεταναστών σαν απειλή συντελούν να παρουσιαστούν ως εναλλακτική λύση  για τους ψηφοφόρους που νιώθουν θύματα της εξάπλωσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού,  χωρίς όμως να  τίθεται υπό αμφισβήτηση η ισχύς των πραγματικά κυρίαρχων δυνάμεων στο σύγχρονο κόσμο, δηλαδή τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Βέβαια, στη Δύση, όσο η συμπαιγνία μεταξύ των κυρίαρχων αστικών πολιτικών δυνάμεων στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία τιθασεύει τις αντιδράσεις  καθιστά περιττό για το κυρίαρχο κεφάλαιο να καταφύγει στις υπηρεσίες των φασιστών με όποιο όνομα σε κάθε χώρα εμφανίζονται. Όσο όμως εξαπλώνεται και διατηρείται η συστημική κρίση του παγκοσμιοποιημένου μονοπωλιακού καπιταλισμού με όλα τα παρεπόμενά του η απειλή της προσφυγής  σε φασιστικές λύσεις θα γίνεται ένας πραγματικός κίνδυνος.

«Παροχολογία»

«Διαφήμιση» της κυβερνητικής πολιτικής αποτελούν ουσιαστικά οι χαρακτηρισμοί που αξιοποιούν αντικυβερνητικές αστικές εφημερίδες για τα δήθεν «μέτρα ελάφρυνσης του λαού από τις αδικίες των μνημονίων», που εξήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ. «Αμόκ παροχών από την κυβέρνηση», «προσλήψεις και επιδόματα», «ακατάσχετη παροχολογία», «μπαράζ διορισμών» είναι μερικοί από τους σχετικούς τίτλους. Ετσι, για όποιον δεν πείθεται από τα παραμύθια της κυβέρνησης, που παρουσιάζει τις εξαγγελίες της ως «σταδιακή ανάκτηση των απωλειών», αναλαμβάνει ο «αντιπολιτευόμενος» Τύπος. Κι αν η κυβέρνηση καλλιεργεί μια φορά κάλπικες προσδοκίες, οι «αντίπαλοί» της το κάνουν δέκα. Στόχος όλων μαζί είναι να μένουν οι απαιτήσεις του λαού στον πάτο, να συντηρείται το ψέμα ότι για την κρίση φταίνε οι κατακτήσεις των εργαζομένων, επομένως δεν δικαιολογείται καμιά «επιστροφή στις παθογένειες του παρελθόντος». Στόχος τους είναι να παραιτηθούν οι εργαζόμενοι από κάθε διεκδίκηση ανάκτησης όλων όσα έχασαν και να αρκεστούν σε ψευτοπαροχές, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι από πριν καταδικασμένες να επιστραφούν διπλές και τρίδιπλες σε κράτος και επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ χάνονται κυριολεκτικά στη λίστα με τις εξαγγελίες για το κεφάλαιο που έκανε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ. Την ίδια στιγμή, βέβαια, η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός φροντίζουν με κάθε ευκαιρία να δηλώνουν ότι παραμένουν προσηλωμένοι στις μνημονιακές «υποχρεώσεις» τους, ότι δεν θα επιτρέψουν κανέναν «εκτροχιασμό». Οπότε, και η βάρβαρη πολιτική θα συνεχίζεται απρόσκοπτα, και θα εξωραΐζεται από τις κορόνες της κάλπικης δικομματικής αντιπαράθεσης...

Με την τακτική του «Χότζα» για τους αυτοαπασχολούμενους...

Την τακτική του «Χότζα» θυμίζει το περιβόητο «πακέτο παροχών» που υποσχέθηκε σε αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες ο Αλ. Τσίπρας από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Αφού διατήρησε σε πλήρη ισχύ φόρους, ασφαλιστικές εισφορές και «χαράτσια» για τους μικρούς ΕΒΕ, έρχεται τώρα να καλλιεργήσει προσδοκίες ότι εν καιρώ θα αρχίσουν να μειώνονται σταδιακά τα βάρη που η κυβέρνηση έριξε στις πλάτες τους. Επιπλέον, αν εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά τα μέτρα που εξήγγειλε και τα οποία διαφημίζονται ως «μέτρα ανακούφισης», θα δούμε ότι αφορούν ελάχιστα έως καθόλου τη συντριπτική μάζα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ. Χαρακτηριστικότερο όλων είναι η μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις, από το 29% στο 25% σταδιακά μέχρι το 2022, αρχής γενομένης από το Γενάρη του 2019, μέτρο που στηρίζει τις μεγάλες επιχειρήσεις και προφανώς δεν αφορά τους αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι συνεχίζουν να φορολογούνται με 22%, όπως πριν. Αλλά και η κατάργηση του «τέλους επιτηδεύματος», που εξήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας, αφορά μόνο έναν περιορισμένο αριθμό συνεταιρισμένων αγροτών, αγροτικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων και ΚΟΙΝΣΕΠ, τη στιγμή που για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες συνεχίζεται κανονικά το «χαράτσι» των 650 ευρώ.

* * *

Μέτρο - κοροϊδία αποτελεί επίσης η σταδιακή μείωση του ΦΠΑ από το 24% στο 22%, αρχής γενομένης από το 2021, που βέβαια μπορεί να αποτελεί «ανάσα» για τους πολύ υψηλούς τζίρους, ωστόσο για τη συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και των λαϊκών στρωμάτων, με τα διαλυμένα εισοδήματα, ούτε «σταγόνα στον ωκεανό» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 2010 ο βασικός συντελεστής ΦΠΑ ήταν 9%, για να αυξηθεί σταδιακά από τα διαδοχικά μνημόνια στο 24%, ενώ και ο χαμηλός συντελεστής για αναψυκτικά, τρόφιμα και εστίαση ήταν στο 9% κι έφτασε στο 13% (24% στην εστίαση). Τώρα ο Αλ. Τσίπρας υπόσχεται ότι από το 2021 θα μειωθεί ο υψηλός, μετά από μια δεκαετία δηλαδή που ο ΦΠΑ ρήμαξε τον προϋπολογισμό αυτοαπασχολούμενων και λαϊκών νοικοκυριών, και που πάλι θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα.

* * *

Αλλά και η εξαγγελία περί μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών αφορά ένα μικρό τμήμα τους, όσους δηλώνουν ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα πάνω από 7.000 ευρώ, περίπου το 1/4 του συνόλου. Για το υπόλοιπο 70% παραμένει ως έχει η κατώτατη εισφορά κύριας σύνταξης στα 117 ευρώ το μήνα. Σε κάθε περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία του χώρου συνεχίζει να καταβάλλει ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός της σε ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες, με βάση τον ψηφισμένο νόμο Κατρούγκαλου, θα της αποφέρουν μια σύνταξη πείνας, της τάξης των 600 ευρώ περίπου και ακόμη πιο κάτω, έπειτα από 40 χρόνια. Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητας, που συνομολόγησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τους «θεσμούς», επιβλήθηκε πρόσθετο «χαράτσωμα» στους ελεύθερους επαγγελματίες από 1η Γενάρη του 2018, αφού άλλαξε η βάση υπολογισμού των εισφορών τους, με τις καταβλητέες ασφαλιστικές εισφορές να περιλαμβάνονται πλέον στο ετήσιο φορολογητέο εισόδημά τους. Μάλιστα, η κυβέρνηση είχε προϋπολογίσει να εισπράξει από αυτήν ακριβώς την αλλαγή 59 εκατ. ευρώ επιπλέον φόρο για φέτος από τη συγκεκριμένη κατηγορία φορολογούμενων, 138 εκατ. ευρώ το 2019, 140 εκατ. ευρώ το 2020 και από 143 εκατ. ευρώ το 2021 και το 2022.

* * *

Με λίγα λόγια, η «επόμενη μέρα» για τη μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ παραμένει εξίσου δύσκολη και γεμάτη ανασφάλεια. Η πτώση του τζίρου, τα χρέη προς την εφορία και τον ασφαλιστικό τους φορέα, οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και η απειλή πλειστηριασμού περιουσιακών στοιχείων, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της λεγόμενης «μεταμνημονιακής εποχής». Αλλά ακόμη και αυτοί που μπορεί να δουν κάποια αύξηση του τζίρου τους, μέσα σε συνθήκες εξαντλητικής εργασίας, θα συνεχίζουν να βιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους τη γενικότερη ανασφάλεια για το αύριο την οποία βιώνει το σύνολο των λαϊκών οικογενειών. Μόνη διέξοδος για όλο αυτόν τον κόσμο, που στενάζει κάτω από την «μπότα» του μεγάλου κεφαλαίου, είναι η συσπείρωση στις γραμμές του συνεπούς αγωνιστικού κινήματος των ΕΒΕ, το οποίο μεταξύ άλλων διεκδικεί κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ, διαγραφή τμήματος των χρεών προς τις τράπεζες, τόκων και προσαυξήσεων, απαγόρευση κατασχέσεων και πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας των αυτοαπασχολούμενων για χρέη αυτασφάλισης κ.ά. Διέξοδος υπάρχει και πρέπει οι ΕΒΕ με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να την αναζητήσουν στην Κοινωνική Συμμαχία με τους εργαζόμενους, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Αναβάθμιση των κινδύνων

Μπορεί η ΔΕΘ να ολοκληρώθηκε, όμως το «νέο κεφάλαιο» που σηματοδότησε την «αμυντική συνεργασία» Ελλάδας - ΗΠΑ είναι εδώ, όπως και οι σοβαροί κίνδυνοι που κουβαλάει για το λαό και τη χώρα αυτή η συνεργασία.
Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γ. Μίτσελ, που σύμφωνα με δημοσιεύματα πλέον αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στα «συνοριακά κράτη», που είναι αναγκαία στις ΗΠΑ για τη σταθερή παρουσία τους στην περιοχή. Παρόμοιας σημασίας χαρακτηρίζεται και η στρατιωτικοπολιτική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ, εξ ου και οι ΗΠΑ θεωρούν πολύ σημαντικά τα «τριμερή σχήματα», όπως αυτό με την Κύπρο. Η ωμότητα των κυβερνητικών αξιωματούχων των ΗΠΑ φαίνεται π.χ. στη συχνή αναφορά του Μίτσελ ότι η Ελλάδα έχει μια πολύ σοβαρή ευκαιρία «να παίξει μπάλα», να χωθεί δηλαδή μέχρι τα μπούνια σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι.
Το πώς «παίζει μπάλα» η Ελλάδα είναι λίγο - πολύ γνωστό και συμπυκνώνεται στη βαθιά εμπλοκή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Η αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, που δημιουργεί «ευκαιρίες» για την αστική τάξη, περιλαμβάνει: Το τράβηγμα μέχρι τα άκρα της λειτουργίας της βάσης της Σούδας, την οποία πλέον οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν «κορεσμένη», περνώντας σε φάση αναζήτησης νέων περιοχών εγκατάστασης δυνάμεών τους. Τη μεταφορά των αμερικανικών drones στη Λάρισα και την προσπάθεια ενεργοποίησης μίας ακόμα βάσης στο Τυμπάκι της Κρήτης. Την αναβάθμιση της βάσης της Ανδραβίδας, αλλά και τη δημιουργία υποδομής στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για βάση ελικοπτέρων των ΗΠΑ, κ.λπ.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και επιχειρηματικές κινήσεις, όπως η εξαγορά του Νεωρίου Σύρου από την αμερικανικών συμφερόντων ΟΝΕΧ, που όπως λένε παράγοντές της το καθιστά «μίνι Σούδα». Μάλιστα, στη ΔΕΘ ανακοινώθηκε και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας, με «εμπορικό και στρατιωτικό» προσανατολισμό, μια κίνηση που αποτελεί σφήνα στην κινεζική παρουσία στο λιμάνι του Πειραιά. Το «άπλωμα» των δυνάμεων του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού από την Αίγυπτο μέχρι τον Λίβανο, π.χ. με τη φρεγάτα «Ελλη» να παρακολουθεί τις ρωσικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αναδεικνύει ότι πλέον αναπτύσσεται δραστηριότητα με ευρύτερη σημασία για όλη την περιοχή, στην οποία η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει αυξημένο ρόλο, από τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, προσφέροντας κάθε δυνατή, διπλωματική και επιχειρησιακή υποστήριξη στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα οι ΗΠΑ ποντάρουν πολλά στο γεγονός ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ υπηρετούν την ίδια στρατηγική στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Αυτό αποτυπώθηκε άλλωστε και στην παρουσία Τσίπρα και Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, όπου και οι δυο ξεχώρισαν ως «ένα το κρατούμενο» το ρόλο της Ελλάδας ως «μεντεσέ» ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή.
Τα παραπάνω πρέπει να σημάνουν καμπανάκι για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Η «αναβάθμιση» της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ είναι πηγή κινδύνων για το λαό, αφού η χώρα, οι υποδομές της, οι Ενοπλες Δυνάμεις της, συμμετέχουν σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι και μπαίνουν στο στόχαστρο πολεμικών αναμετρήσεων. Κι αυτό σε μια περίοδο που είναι σε εξέλιξη ο νέος γύρος αντιπαράθεσης πάνω από τη Συρία, ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τη Ρωσία, με συγκέντρωση τεράστιας δύναμης πυρός στην Ανατολική Μεσόγειο, με την εμπλοκή Τουρκίας και Ιράν. Σε μια περίοδο, επίσης, που στα Δυτικά Βαλκάνια είναι σε πλήρη εξέλιξη παζάρια για αλλαγή συνόρων.
Γι' αυτό, πρέπει εδώ και τώρα να χρεοκοπήσει ο εφησυχασμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση, ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Να κλιμακωθεί η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.