ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Κοντεύει ένας χρόνος που η  σκέψη και δράση μας καταπνίγονται στις πόλεις μας από ένα καθεστώς φόβου και ανασφάλειας που καλύπτεται με τον όρο πανδημία. Κυβερνήτες μας καθησύχαζαν για την παροδικότητα αυτής της κατάστασης, η οποία βρήκε  τα αστικά κράτη απροετοίμαστα, και υπόσχονταν αναβάθμιση συστημάτων υγείας, που ποτέ δεν έγινε. Το μόνο που έκαναν ήταν η αναβάθμιση του φόβου που   διαποτίζει κάθε εκδήλωση ζωής. Οι πόλεις γεμίζουν ή αδειάζουν από ανθρώπους σύμφωνα  με ωράριο που ορίζουν οι κυβερνώντες, οι άνθρωποι μήνες τώρα έγκλειστοι προαυλίζονται σε παραλίες και πάρκα έχοντας πάντα μαζί τους την άδεια εξόδου. Και όπου το βλέμμα να στραφεί σκοντάφτει πάνω σε αστυνομικούς που έχουν καταλάβει τις πόλεις. Βρίσκονται πια παντού, και με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης εγκαθίστανται και στα πανεπιστήμια, κι  εμείς συνηθίζουμε τον έλεγχο και τον περιορισμό.

               Και στο γυαλί της τηλεόρασης και στο έντυπο της εφημερίδας όλοι οι μικρόνοοι, μικρόψυχοι, και μικροπρεπείς, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, έπιασαν τον πάγκο εργασίας για να ανακατασκευάσουν την πραγματικότητα.  Και όσοι καμαρώνουν για τη διαλλακτικότητα της σκέψης τους αναπληρώνουν την έλλειψη θέσεων που απαρνήθηκαν, λόγω …ελευθερίας πνεύματος, με στομφώδη λόγια που όσο πιο πολύ αυθαίρετα είναι τόσο πιο εχθρικό είναι το μήνυμά τους, τόσο πιο ύπουλα εκμεταλλεύονται την ταυτότητά τους. «Σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ επικροτούν τον περιορισμό των διαδηλώσεων, πολιτευτές του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ με πιο …επεξεργασμένες προτάσεις για αστυνομία στο πανεπιστήμιο, «δημοσιογράφοι» χαρακτηρίζουν κορωνοδιαδήλωση τη διαμαρτυρία των χιλιάδων φοιτητών για το νομοσχέδιο της Κεραμέως.

        Ακαδημαϊκοί, κάθε είδους διανοούμενοι, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και καλλιτέχνες, ων ουκ έστι αριθμός, συντονίζονται να αποδείξουν είτε με περίτεχνους συλλογισμούς είτε με παραμορφώσεις της πραγματικότητας είτε με κυβερνητικά διατάγματα πως ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και διοίκησης είναι ο καλύτερος δυνατός, που δεν επιδέχεται αλλαγή παρά μόνο τροποποιήσεις. Κι όλοι ετούτοι μας διδάσκουν πώς να χειριζόμαστε τη σκέψη μας. Μας καθοδηγούν, όσο πιο λίγο να σκεφτόμαστε με το δικό μας μυαλό τόσο πιο πολύ ευτυχισμένοι και περήφανοι να νιώθουμε, να παραιτούμαστε από την προσωπική μας κρίση και ν’ αφηνόμαστε να σκεφτόμαστε με τη δική τους, που άλλο από τα συμφέροντά τους δεν καταξιώνει.

Και δεν υπάρχει κανείς από όλους αυτούς που να μην  διακηρύττει πως πιστεύει στο δημοκρατικό αξίωμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μόνο που σε κανένα τους δεν φαίνονται αδικία αυτά τα δικαιώματα να τ’ αποστερείται η μάζα και να είναι οι προνομιούχοι που τα απολαμβάνουν, αποδεικνύοντας πως τελικά οι φτωχοί, μεροκαματιάρηδες, πολύ περισσότεροι οι πρόσφυγες,  δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε τίποτε.

               Η κυρίαρχη τάξη βρήκε ευκαιρία με την πανδημία για να σιγουρέψει τα οφέλη  και τις νοθείες της. Ακόμα, όταν δεν μπορεί  να αρκεστεί στους νόμους που πάνω τους, όπως διαλαλούσε, στηριζόταν η δημοκρατία της, δεν διστάζει να τους παραβιάζει ή να τους τροποποιεί, αναποδογυρίζοντας η ίδια τη δημοκρατία της. Η αστική δημοκρατία μοιάζει να ξεσκίζει μονάχη της το ψέμα ενός πολιτεύματος που καμάρωνε για την ελευθερία και την ισότητα, όσο οι καταχρήσεις του μπορούσαν να πραγματοποιούνται ελεύθερα από την άρχουσα τάξη προς όφελός της. Τώρα, καθώς φοβάται μετά την πανδημία την οργή ενός λαού χωρίς δουλειά και αξιοπρεπή διαβίωση, χρειάζεται τη δύναμη της εξουσίας της για να διαφυλάξει όσα σφετερίστηκε την εποχή του εγκλεισμού κι επιστρατεύει τα όργανα της τάξης να την προστατέψουν, μετατρέποντας τον φιλελευθερισμό της σε αυταρχικότητα. Και οι εργαζόμενοι, με κυρτωμένη τη ράχη κάτω από το βάρος της προνομιούχας τάξης,  δεν παίρνουν τίποτε, τους προσφέρονται αντί για  τα κέρδη της κυρίαρχης τάξη κηρύγματα συναίνεσης και ατομικισμού.  

            Και περιορίζονται οι καταγγελίες και κατάρες για  αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές σε χώρους καλλιτεχνικής δημιουργίας, που εκμηδενίζουν εργαζόμενους, χωρίς να συνδέονται γενικά με  τους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους, απομονώνοντας πρόσωπα και περιστατικά. Δίπλα δίπλα οι καταγγελίες για βιασμούς με τις καταγγελίες για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Η εξίσωση ισοπεδώνει και υποβαθμίζει, η περιπτωσιολογία καταλήγει σε κουτσομπολιό, ο πολλαπλασιασμός ετερόκλητων καταγγελιών εκμηδενίζει τις ευθύνες. Και τρώνε οι εργαζόμενοι τις σάρκες ο ένας του άλλου, ποιος θα αναδειχτεί πιο σκληρός που αντέχει, ποιος θα υποσκελίσει τους άλλους ταχύτερα, για να αναδειχτεί, να θριαμβεύσει. Ο πρώτος τα παίρνει όλα.

Δεκαετίες τώρα καλλιέργειας  του ατομικισμού σ’ ένα περιβάλλον άκρατου ανταγωνισμού αποδίδουν καρπούς για την κυρίαρχη τάξη. Αποδεχτήκαμε να ρίξουμε το βάρος στη αναζήτηση της αυτονομίας και της χρησιμότητας ακόμα κι αν αυτή κατέληγε σε βάρος της επιδίωξης της ισότητας και της συλλογικότητας. Ακόμα και τώρα, απομονωμένοι και ευάλωτοι,  αποδεχόμαστε ένα σύστημα στα πλαίσια του οποίου κάθε επιλογή θεωρείται απλό θέμα προσωπικής γνώμης και όπου δεν υπάρχει  πλέον καθολικά αποδεκτό μέτρο κρίσεων. Για να πορευόμαστε μόνοι κι έρημοι εύκολη λεία για την οργανωμένη και πάνοπλή κυρίαρχη τάξη.

Νομιμοποιείται η επιβεβαίωση της προσωπικής ταυτότητας σύμφωνα με τις αξίες μιας εξατομικευμένης κοινωνίας, όπου το σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου,  όπου το κάθε τι έχει δικαίωμα να εκφράζεται και να αναγνωρίζεται κοινωνικά, όπου τίποτε δεν πρέπει να επιβάλλεται  επιτακτικά και για πολύ, όπου όλες οι επιλογές, όλα τα επίπεδα μπορούν να συνυπάρχουν, χωρίς να αντιφάσκουν η να αλληλοεκτοπίζονται, εκτός απ’ αυτά που απειλούν την κυριαρχία της αστικής τάξης, αλλά  αυτό δεν ομολογείται. Αντίθετα ο αποκλεισμός γίνεται στο όνομα της ελευθερίας, ανεκτικότητας με την επίκληση πάντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και κάπως έτσι ζούμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και ισότητας. Πώς είναι το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Α. Φράντς;  «είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί»

Αυτή βέβαια η ανεκτικότητα,  η συνεχής προσφυγή στη φιλοσοφία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η υιοθέτηση της συγχώνευσης ετερόκλητων  στοιχείων στοχεύουν στην καταπολέμηση του επαναστατικού πνεύματος, στην απόρριψη του πνεύματος της ρήξης, στην αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος με όλα τα παρεπόμενα.

Αναρτήθηκε από Προλύτης 

Oı δαπίτες της διπλανής πόρτας... και τα κομματικά παπαγαλάκια της ΕΡΤ

 

 (VIDEO)

 Δύο στελέχη της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, έναν υπεύθυνο τμήματος της ΔΑΠ στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έναν γραμματέα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από τη Μυτιλήνη επέλεξε να φιλοξενήσει στο δελτίο της η κρατική τηλεόραση για να συζητήσει για το νομοσχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη που εγκαθιδρύει πανεπιστημιακή αστυνομία, με τους δύο να τάσσονται αναφανδόν υπέρ της σύστασής της και την ΕΡΤ να τους παρουσιάζει ως απλούς φοιτητές, και με την πραγματική τους ταυτότητα, ως μέλη της φοιτητικής παράταξης του κυβερνώντος κόμματος.

«Τα περιστατικά ανομίας δεν αποτελούν πράξεις οι οποίες γίνονται μία φορά, είναι ατυχές συμβάν, είναι ατομικές ευθύνες ενός παραβάτη… Αλλά νομίζω αποτελούν καθημερινότητα. Είδαμε ακόμη να υπάρχουν ακόμη και γιάφκες μέσα στα πανεπιστήμια» ανέφερε ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου που φιλοξένησε σε σχετικό ρεπορτάζ το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης την περασμένη Πέμπτη, υπό τον τίτλο «Καθημερινά τα περιστατικά ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια».

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, και αφού το σχετικό ρεπορτάζ παρουσίαζε τις προβλέψεις του νομοσχεδίου για την πρόσληψη 1.000 νέων ειδικών φρουρών για να στελεχώσουν την πανεπιστημιακή αστυνομία που εμπνεύστηκαν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, ακολούθησε η τοποθέτηση ενός ακόμα «απλού φοιτητή», και πάλι υπέρ του αυταρχικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης.

«Θα πρέπει να υπάρχει αστυνομία μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η οποία αυτή αστυνομία δεν θα λειτουργεί ως φόβος για τον απλό φοιτητή, για τον μέσο φοιτητή. Αλλά θα λειτουργεί ως αποτρεπτικός μηχανισμός, ώστε να μη γίνονται παράνομες ενέργειες μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα» ανέφερε ο έτερος φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του ΕΚΠΑ, με τον τίτλο κάτω από την εικόνα του να αναφέρει «Θα πρέπει να υπάρχει αστυνομία στα ελληνικά πανεπιστήμια ως αποτρεπτικός μηχανισμός».

Ωστόσο, με μία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο για τα ονόματα των δύο φοιτητών, εύκολα κάποιος διαπιστώνει πως εκτός από απλοί φοιτητές, είναι και οι δύο στελέχη της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας στα πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα, ο πρώτος, Γιάννης Παπαδημητρίου, όπως γράφει ο ίδιος στο προφίλ του στο twitter, είναι γραμματέας της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ Μυτιλήνης, ενώ ο δεύτερος, Κάρολος Σκιάνης, είναι υπεύθυνος Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και τον περασμένο Φεβρουάριο, ορίστηκε Πρόεδρος Νομαρχιακής Εφορευτικής Επιτροπής Ηλείας, στο πλαίσιο των εκλογικών διαδικασιών της οργάνωσης Νέων της Νέας Δημοκρατίας.

Έτσι, η κρατική τηλεόραση, σε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ στο οποίο παρουσιάζονταν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις που κατέβασαν περισσότερες από 5.000 φοιτητές και φοιτήτριες στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για το αυταρχικό και οπισθοδρομικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, συμπεριέλαβε την άποψη δύο «φοιτητών» υπέρ του νομοσχεδίου, χωρίς να αναφέρει πως ανήκουν στην φοιτητική παράταξη του κυβερνόντος κόμματος που προωθεί το νομοσχέδιο.

Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή δεν ήταν η μόνη λαθροχειρία στο ρεπορτάζ, καθώς έπειτα και από τον δεύτερο φοιτητή, έγινε αναφορά στη στάση των πρυτάνεων έναντι της πανεπιστημιακής αστυνομίας, υποστηρίζοντας πως «εμφανίζονται διχασμένοι», παρότι όπως έχουν διαμηνύσει από τον περασμένο Δεκέμβριο, παρότι εμφανίζονται θετικοί στην ίδρυση σώματος για τη φύλαξη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ζητούν να μην αναφέρεται στην ελληνική αστυνομία αλλά στις πανεπιστημιακές αρχές.

ΠΗΓΗ: thepressproject.gr

Gamestop: O tempora o mores*

 

Η ιστορία είναι μάλλον θλιβερή και σίγουρα δυστοπική. Είναι μια ιστορία απολύτως ταιριαστή στους καιρούς μας, στο μουντό τοπίο της αρρώστιας και της ψευτιάς. Η ιστορία μας έχει δύο συφιλιασμένα σκέλη: το ένα αφορά σε αυτό που έγινε με την μετοχή της Gamestop και το άλλο στη διαχείρισή του.

Δεν θα τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί η αρχή είναι μακριά, στις απαρχές των μετοχικών εταιρειών, στα τέλη του 17^ου αιώνα ακόμα. Πάντως πριν από το 1720 όταν έσκασε η φούσκα που έστησε ο Λο. Δεν θα πάρουμε τα πράγματα καν στην ώριμη φάση τους στα τέλη του 19^ου αιώνα και στο πέρασμα στον ιμπεριαλισμό, όταν οι εξελίξεις στην μετοχική εταιρία ήταν ραγδαίες και καθοριστικές γι’ αυτό το πέρασμα. Θα αρκεστούμε στο βασικό συμπέρασμα που είχε βγάλει ο Μαρξ ο οποίος δεν πρόλαβε να δει αυτές τις εξελίξεις, και το οποίο συμπέρασμα περιείχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν διαχρονικό τον σπουδαίο αυτό διανοητή, δηλαδή την απλότητα στην διατήρηση της ουσίας και την αντιφατικότητα ως μήτρα του νέου. Ποιο ήταν αυτό το συμπέρασμα; Ότι η μετοχή είναι ένας τίτλος ιδιοκτησίας που κινείται μέσα στο πλαίσιο των σχέσεων του κεφαλαίου σαν ιδιοκτησία, σε σαφή διάκριση με τις σχέσεις του κεφαλαίου σαν λειτουργία. Δηλαδή, άπαξ και γεννηθεί η μετοχή και αρχίζει να διαπραγματεύεται τότε το κεφάλαιο υπάρχει δύο φορές (ποιοτικά): μία σαν τίτλος και μία σαν λειτουργούν κεφάλαιο. Το πρώτο ο Μαρξ το βάφτισε πολύ εύστοχα πλασματικό. Οι νόμοι κίνησης του κεφαλαίου σαν ιδιοκτησία και σαν λειτουργία είναι διαφορετικοί κι άρα η μετοχή δεν δεσμεύεται από την πραγματική περιστροφή του κεφαλαίου του οποίου είναι τίτλος ιδιοκτησίας. Εξάλλου σε αυτήν την περιστροφή (που στην απλή μορφή ξεκινάει από μια παραγγελία και ολοκληρώνεται με την παράδοση του εμπορεύματος και την πληρωμή) δεν εμπεριέχονται ούτε προσδοκίες, ούτε προσφορά και ζήτηση.

Τι έγινε στην περίπτωση της Gamestop; Η μετοχή της εκτοξεύτηκε παρόλο που η επιχείρηση δεν πήγαινε καλά και οι μεγάλοι επενδυτικοί όμιλοι πόνταραν στο ότι θα πάει ακόμα χειρότερα. Δηλαδή, η μετοχή της Gamestop κινήθηκε ανεξάρτητα από το λειτουργούν κεφάλαιο του οποίου είναι τίτλος ιδιοκτησίας. Ωραία! Με αυτό το σκεπτικό, γιατί δεν ναυλώνουμε ένα καράβι από το Πόρτο και να το στείλουμε να πλεύσει δυτικά, μόνο και μόνο για να δούμε πού θα φτάσει; Γιατί; Επειδή ξέρουμε που θα φτάσει! Συνεπώς, το πρώτο συφιλιασμένο πόδι της ιστορίας μας κακοφόρμισε επειδή ήρθε να εμφανίσει σαν νέο κάτι τόσο παλιό.

Όμως το χειρότερο είναι το άλλο. Πάνω στο τόσο παλιό που ντύθηκε σαν νέο, πάει να χτιστεί μια νέα ιστορία σαν αναβίωση μιας παλιάς. Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή αυτή η τόσο παλιά ιστορία μοιάζει να έχει μια ιδιαιτερότητα. Ότι αυτοί που επωφελήθηκαν από την ανάποδη κίνηση της μετοχής ήταν μικροεπενδυτές και με την κίνησή τους αυτοί ζημίωσαν τους μεγαλοεπενδυτές. Γράφει η Πέννυ Κούτρα στο News 247:

Λίγο πολύ, οι μικρο-επενδυτές που επένδυσαν και έσπρωξαν τη μετοχή της GameStop να αυξηθεί κατά 900% και να αποκτήσει μια κεφαλαιοποίηση που την κατατάσσει σήμερα ανάμεσα στις εταιρείες του δείκτη Fortune500, αντιμετωπίζονται ως σύγχρονοι «Ρομπέν των Δασών».

Μάλιστα. Ας πάμε λοιπόν για λίγο στον Ρομπέν των Δασών. Φυσικά, δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα θρύλο κι όχι για πραγματική ιστορία. Θα σταθούμε όμως στο ότι το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του θρύλου δεν ήταν ότι ήταν μικρο-εισπράκτορας φόρων ο οποίος κέρδισε έξυπνα εις βάρος του πλούσιου μεγαλο-εισπράκτορα!

Το επιχείρημα δεν είναι του συγκεκριμένου μέσου, ούτε της συγκεκριμένης αρθρογράφου, εδώ απλά αναπαράγεται. Τι λέει λοιπόν το επιχείρημα μέσα από περικοκλάδες περί διάχυσης της πληροφορίας, ακτιβισμού και λοιπά; Εσύ που έχεις ρεύμα, υπολογιστή και ίντερνετ (σε σένα μιλάμε όλοι, άλλωστε, από αυτό το βήμα) και που σου περισσεύουν δύο δεκάρες, έστω και από ένα επίδομα που δεν έχεις προλάβει να ξοδέψεις ακόμα ή και από μέρος του εισοδήματός σου αν δεν είσαι στα κατώτατα στρώματα κι ακόμα αναπαράγεις την εργατική σου δύναμη χωρίς προσκόμματα· εσύ, λοιπόν, που η καραντίνα έχει πέσει σαν πλάκα πάνω στην ψυχή και το πορτοφόλι σου, μπορείς να ανοίξεις παρτίδες με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές και να τις κερδίσεις. Κι έτσι, τζογάροντας για τη σύνταξή σου, ή τζογάροντας τη σύνταξή σου, να γίνεις σαν τον Gill. Αλλά αυτό δεν είναι μια απλή πρόταση τζόγου, όχι! Αν το δεις και το παίξεις, και σου κάτσει, δεν σου αλλάζει μόνο τη ζωή, αλλά αλλάζει η ζωή για όλους. Δεν χρειάζεται να αγωνιάς ή να αγωνίζεσαι για μια καλύτερη ζωή. Γίνεται πιο εύκολα έτσι επανάσταση, οι μικροί γίνονται μεγάλοι κι η ελπίδα ξαναζωντανεύει, τουλάχιστον μέχρι να γυρίσει ο Λεοντόκαρδος.

Υπάρχουν βέβαια και μερικές δυσάρεστες λεπτομέρειες στο σαπισμένο αυτό πόδι της ιστορίας μας. Πρώτον, όπως θυμόμαστε όλοι, ο Ρομπέν έκλεβε από τον Πρίγκηπα Ιωάννη τα σακούλια του χρυσού με τους φόρους των φτωχών. Δεν έπαιζε τζόγο μαζί του. Μια φορά έπαιξε με τον Ιωάννη, αλλά όχι για λεφτά, για το φιλί της Μάριον. Επιπλέον, τα λεφτά που έκλεβε, τα μοίραζε πάλι στους φτωχούς και δεν κρατούσε τίποτα γι’ αυτόν. Αν κατάλαβα καλά, κανείς από τους μικρο-επενδυτές ούτε μοίρασε ούτε σκοπεύει να μοιράσει τα κερδισμένα.

Τι σόι ακτιβισμός είναι λοιπόν αυτός; Τι το νέο έχει αυτή η ιστορία; Πόσες ψυχές θα δηλητηριαστούν με το σαράκι της προσωπικής διαφυγής με περιτύλιγμα ανατροπής του κατεστημένου και ψευτοαριστεράς τύπου Μπάιντεν; Πόσο χρόνο πιστεύουν τα επιτελεία του καπιταλισμού ότι θα κερδίσουν στρέφοντας την προσοχή του χειμαζόμενου λαού σε ιστορίες για σύγχρονους αγρίους; Αφού έφτασε λοιπόν ο καπιταλισμός να ποδοπατήσει τον Ρομπέν του, να τον ευτελίσει και να τον διασύρει, σε τι θα στηριχτεί μετά; Ή μήπως δεν υπάρχει μετά κι αυτό είναι όλο το θέμα; Πόσο θα ήθελα να μην μου επέβαλλαν αυτά τα ερωτήματα έναν τόσο τετριμμένο τίτλο;

Μπορείς να ξοδέψεις κάθε ικμάδα της καταπονημένης σου υπόστασης στο να βρεις το σφάλμα στο σύστημα για να το εκμεταλλευτείς υπέρ σου. Μπορείς να ποντάρεις όλες σου τις προσπάθειες στο να γίνεις κάποιου είδους εκμεταλλευτής, έστω των εκμεταλλευτών, διπλό παράσιτο δηλαδή. Αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι σ’ αυτήν την αρένα σε έριξε η εκμετάλλευση εν γένει κι ότι η λύση σου δεν είναι να σταθείς ζωντανός πάνω από τον άλλο μονομάχο, όποιος κι αν είναι αυτός, αλλά να σύρεις μέσα στο λάκκο των λεόντων την ίδια την εκμετάλλευση και να την δεις να ξεψυχάει με τα ίδια σου τα χέρια.

Ωραία κουβέντα, για τέτοιους λασπερούς καιρούς

 

 

Μακρύ Υ.Γ.: Για την ιστορία, ο Μπέρτολ Μπρέχτ εντρύφησε στον Μαρξισμό, όταν διαισθάνθηκε την άδικη φύση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Θα έπρεπε κανείς να διαβάζει μπρεχτικά, δηλαδή διαλεχτικά, την ιστορία με το θεατρικό για το χρηματιστήριο που δεν γράφτηκε ποτέ και να καταλαβαίνει το τυχαίο και το αναγκαίο. Κι όσο για τη λειτουργία των χρηματιστηριακών αγορών… ο δηλών ανίδεος Μπρεχτ την καταλάβαινε πολύ καλά, και αναμφιβόλως πολύ καλύτερα από εσάς, κ. Κούτρα μου.

Α! να και μια ιστορία που ταιριάζει γάντι στην υπόθεσή μας:

Για την αλήθεια**

Στον κ.Κ., το Στοχαστή, πήγε ο μαθητής Τιφ και του είπε: Θέλω να μάθω την αλήθεια.

Ποιαν αλήθεια; Η αλήθεια είναι γνωστή. Θέλεις να μάθεις την αλήθεια για το εμπόριο των ψαριών; Ή μήπως θέλεις να μάθεις την αλήθεια για το φορολογικό σύστημα; Αν μαθαίνοντας την αλήθεια για το εμπόριο των ψαριών πάψεις να πληρώνεις ακριβά τα ψάρια τους, τότε δε θα σου πουν ποτέ την αλήθεια, είπε ο κ.Κ.

 

* φράση του Ρωμαίου χαρισματικού ρήτορα Κικέρωνα, από την ομιλία του εναντίον του Ρωμαίου κυβερνήτη της Σικελίας, Gaius Verres, και από την ομιλία του εναντίον του Κατιλίνα. Μεταφράζεται επί λέξει ως “Ω καιροί, ω ήθη“.

** Από τις Ιστορίες του κ. Κόϋνερ: η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής, σελ.87, μετάφραση Π. Μάρκαρης, εκδόσεις Θεμέλιο, ζ’ έκδοση.