9 Δεκ 2016

Σε όποιο γήπεδο κι αν ΠΑΜΕ

 Σε όποιο γήπεδο κι αν ΠΑΜΕ

Στη δουλειά και στον αγώνα, κόντρα πάμε στο χειμώνα...

Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία -που πόσο χειρότερα μπορεί να είναι δηλ από εμάς. Έχουμε ελληνική ιδιαιτερότητα, υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης -μέχρι να μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί πλειστηριασμοί- και σχετικά υψηλές θερμοκρασίες -που εμποδίζουν όμως τη Ρένα Δουρου-τι να ζωγραφίζει αγγελάκια στο χιόνι.

Άμα έχεις μάθει στο Βαρδάρη, η Αθήνα και το κρύο της σου φαίνονται σαν δροσερό χάδι στο μάγουλο. Προσωπικά όμως, το χειρότερο ξεπάγιασμα το έχω ζήσει σε κρύα σπίτια της πρωτεύουσας, με α(συγ)χρόνιστα σώματα -ενώ στο βορρά, δε σε παίρνει να το διαπραγματευτείς, χωρίς ζέστη, ούτε καν 17 ώρες, ακόμα κι αν δε δικαιούσαι το αστείο επίδομα θέρμανσης. Κι είναι να απορεί κανείς με τον κόσμο που δυσανασχετεί πχ με τον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο στις καταναλωτικές του "ανάγκες", αλλά τρώει αμάσητο -κι ας το δαγκώνει- τον περιορισμό σε μια βασική ανάγκη του (να μην ξεπαγιάζει) και την κεντρική θέρμανση "με το δελτίο", σε προκαθορισμένες ώρες. Κι αυτή αν έχει λεφτά για πετρέλαιο η πολυκατοικία.

Στις συγκεντρώσεις έχεις πάντως περισσότερα όπλα για να αντιμετωπίσεις τη βαρυχειμωνιά παντός είδους, ακόμα και το αγιάζι μιας πρωινής περιφρούρησης: συντρόφους παντός καιρού κι αδιάβροχους στη λάσπη, την αλυσίδα με τους συναδέλφους που έσπασαν τις αλυσίδες τους κι απέργησαν (πιο κοντά, πιο κοντά, μουσκεμένα χιλιόμετρα). Και προπαντός το κασκόλ του ΠΑΜΕ, στα χρώματα της Γιουγκοσλαβίας και του Πανιώνιου, που λάνσαρε το χρηματοπιστωτικό, αλλά δυστυχώς έπρεπε να τα επιστρέψουν στο τέλος, μαζί με τις σημαίες. Και δεν έχουμε να το βάλουμε σε φωτογραφία, χωρίς πρόσωπα -που δεν ξέρω αν θα ήθελαν τέτοιου είδους "δημοσιότητα".
Οπότε ας περιοριστούμε σε ένα άλλο, εξίσου εντυπωσιακό, στιγμιότυπο.

xandra photo από το twitter
Σε όποιο γήπεδο κι αν ΠΑΜΕ, δεν τα σπάμε -γιατί ξέρεις, η πραγματική εξέγερση... Αλλά με κάτι τέτοια, φτιάχνουμε ωραίο, γηπεδικό κλίμα. Κι όπως λέει ένας σφος, θα έπρεπε κάπως να μαζέψουμε όλα αυτά τα μεμοράλια -sic- ενθύμια κι αναμνηστικά, που βγάζουν κάθε χρόνο διάφορες κομματικές οργανώσεις, στο πλαίσιο της οικονομικής εξόρμησης. Ένα ετήσιο φεστιβάλ-επίδειξη φαντασίας και πρωτοτυπίας (ή της απουσίας της) που ξεκινά από τα κλασικά ημερολόγια και τις πανομοιότυπες ατζέντες, για να φτάσει στα τετράδια με το Λένιν και τον Κόκκινο Στρατό (που είναι κεντρικά) και την έκδοση-αφιέρωμα στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Με αποκορύφωμα το κλασικό πια λαχνό με το τάμπλετ και το γουρουνόπουλο, που απέκτησε μυθικές διαστάσεις. Όχι επειδή κάποιοι ανακαλύπτουν το ΚΚΕ, αλλά γιατί ανακαλύπτουν τον εαυτό τους κι έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια, που είναι πως κι οι ίδιοι κατά βάθος, το γουρουνόπουλο θα προτιμούσαν. Ε Αστερίξ;

Μου 'παν έλα να ΠΑΜΕ να δεις.

Οι καλλιτέχνες με τα κρουστά έδιναν χριστουγεννιάτικο κλίμα, σε ρόλο μικρού τυμπανιστή. Το ΣΕΤΗΠ είχε πολύ μαζικό μπλοκ κι επιτροπές από διάφορες επιχειρήσεις, αλλά ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί φορούσαν φωσφορίζοντα γιλέκα και πού ακριβώς τους χρησιμεύουν. Το εξίσου μαζικό μπλοκ του ΜΑΣ μας άφησε με την απορία, γιατί να μη γίνονται πιο συχνά μαζικά, φοιτητικά συλλαλητήρια -όπως αυτό του Νοέμβρη- με όλον αυτόν τον κόσμο. Το ΣΜΤ ήρθε με απόφαση συνέλευσης, αλλά χωρίς ενωτική υλοποίησή της από το εξωκοινοβούλιο (πολύ πρωί και πολύ ΠΑΜΕ για κάτι τέτοιο).
Με την ευκαιρία να διορθώσω και μια παλιότερη, εσφαλμένη εντύπωσή μου για το όνομα-τίτλο της "αδελφότητας των κομμωτών" -αλλά να ξέρετε ότι ο κομπλεξικός θα βρει ούτως ή άλλως πάτημα και στερεότυπα, για να τους "κοροϊδέψει.

Από τις ομιλίες και τους χαιρετισμούς στην αρχή, κράτησα το λόγο του εκπρόσωπου των εργαζομένων στην εταιρία "αφοί Βλάχου", που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εδώ και λίγες μέρες, σπάζοντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς: νέοι-παλιοί, μόνιμοι-συμβασιούχοι, κτλ. Κράτησα και το σαρδάμ-λογοπαίγνιο του ομιλητή με τους μόνιμους-νόμιμους εργαζόμενους, που είναι ο πιο ύπουλος διαχωρισμός (νόμιμοι-παράτυποι) και πολλοί συνηθίζουν να μισούν τη μαύρη επιδερμίδα κάποιων συναδέλφων τους αντί για τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, που τους "προσφέρει" το αφεντικό τους.

Τις άλλες ομιλίες δεν τις άκουσα καλά, γιατί δεν υπήρχαν μεγάφωνα πέρα από την Αιόλου. Αντιθέτως, η ΓΣΕΕ, που είχε συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως, έβαλε μεγάφωνα μέχρι το Μουσείο -για να καλύψει τη λαοθάλασσά της- που το πρωί έπαιζαν το Μεγάλο μας Τσίρκο -ασορτί με το δικό της θίασο.

Η δική μας πορεία ήταν μαζική, σίγουρα κάτι πενταψήφιο, αν και όσο στην απεργία του Φλεβάρη, που ήταν διαφορετικό το κλίμα. Η πορεία του Μουσείου δε μου φάνηκε ιδιαίτερα μαζική, εξαρτάται όμως με τι συγκρίνει κανείς, πχ την ανυπαρξία της ΓΣΕΕ ή με προηγούμενες συγκεντρώσεις τους που ήταν αποκαρδιωτικές.
Το βασικό όμως είναι πως εδώ και λίγο καιρό -αν καταλαβαίνω καλά- δεν υφίσταται (πια) ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, αλλά μια πρωτοβουλία για τον (επανα)συντονισμό τους, δείγμα πιθανότατα κάποιων αδιεξόδων και των εσωτερικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος.

Στον Πειραιά, όπου συνεχίζεται η απεργία της ΠΝΟ, έγινε ξεχωριστή συγκέντρωση. Κι είναι άκρως διδακτικό πώς η ΕΡΤ κι η κυβέρνηση χρησιμοποιούν πατροπαράδοτες συνταγές κοινωνικού αυτοματισμού του παλιού κακού ΠΑΣΟΚ. Ο καλός πρωθυπουργός απαλλάσσει κάποια νησιά από το αυξημένο ΦΠΑ, ενώ οι κακοί απεργοί τα αποκλείουν και παραλύουν την (ανθούσα) οικονομία τους. Το μόνο που μένει είναι να πλακώσουν τώρα τα ΜΑΤ μαζί με τους ΟΥΚάδες, για να ολοκληρώσουν οι Συριζαίοι τον εκσυγχρονιστικό ολοκληρωτισμό τους.

Οφείλουμε πάντως να τους αναγνωρίσουμε ότι έχουν ποικίλες πολιτικές αναφορές κι αντλούν από διάφορα ιστορικά παραδείγματα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Βλέπε πχ τα 500άρικα του Σαμαρά από το πλεόνασμα, που είχαν βιαστεί να τα χλευάσουν ως αντιπολίτευση. Βλέπε πχ την ιστορία της δολοφονίας της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, που παραλίγο να επαναληφθεί ως τραγωδία χτες, με το ζήλο της εργοδοσίας της Connect360 να σπάσει την περιφρούρηση και τον τραυματισμό απεργού. Βλέπε τους υπαλλήλους που δουλεύουν στα υπόγεια, την καταγγελία για την επίθεση (ξυλοδαρμός) εργοδότη σε εργαζόμενη στον επισιτισμό κι άλλα παραδείγματα που διαιωνίζουν τις πρακτικές του Μεσαίωνα, κι άλλων ευτυχισμένων εποχών, χωρίς συνδικαλιστές κι αγκυλώσεις, που ροκανίζουν τον κρατικό κορβανά.

Ευτυχώς όμως η ΔΦΑ μας δίνει αφορμές να πετάξουμε στον έβδομο ουρανό (όλοι αδέρφια). Γιατί ο Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα μοιράσει ψίχουλα από το πλεόνασμα, που δε φτάνουν ούτε το ΕΚΑΣ που κόπηκε την τελευταία διετία, κάτι σαν 13η σύνταξη (που είναι όμως εφάπαξ, ενώ το κόψιμο της 13ης και 14ης σύνταξης είναι μόνιμο και νόμιμο-νόμος του κράτους, με τα μνημόνια. Και δεν περίμενε να τα πει στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, αλλά έσπευσε να τα ανακοινώσει διαγγελματικά, ανήμερα της απεργίας...

Αντί επιλόγου, μια σημείωση-κάλεσμα για το ιστορικό συνέδριο "διαστάσεις του εμφυλίου" στην Πάντειο, που διεξάγεται ως τη Δευτέρα, με πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις (βάζω εδώ το σύνδεσμο για να δείτε αναλυτικά το Πρόγραμμα και να σημαδέψετε τις συζητήσεις που σας ενδιαφέρουν). Από το σημερινό πρόγραμμα, νομίζω πως αξίζει να σημαδέψετε την εισήγηση με θέμα "νέα κύματα και παλιά ιδεολογήματα στην ιστοριογραφία του Εμφυλίου".

Τι να πούμε παραπάνω;

 Τι να πούμε παραπάνω;

«Μέσα σε ενάμισι χρόνο καταφέραμε να γυρίσουμε σελίδα, μέσα από μεγάλη προσπάθεια που αποδίδει καρπούς», δήλωσε τις προάλλες ο Επίτροπος επί των Οικονομικών, στη συνέντευξη μετά το Γιούρογκρουπ. Ηταν μια από τις πολλές δηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης και αναγνώρισης του έργου της, αφού κατάφερε να προωθήσει μέτρα αναγκαία για το κεφάλαιο με ιδιαίτερη ικανότητα στη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων. Θυμίζουμε ότι παρόμοιες δηλώσεις έχουν κάνει ο Γ. Ντάισελμπλουμ, ο Ομπάμα, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και πολλοί άλλοι, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η κυβέρνηση είναι πραγματικό «λαχείο», τόσο για τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, όσο και για το ρόλο της στην επίτευξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. Σημειώνουμε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση επιδεικνύει περήφανα αυτή την αναγνώριση από συμμάχους και εταίρους, για να κουνήσει το δάχτυλο στη ΝΔ ότι παραμένει ο εκλεκτός του κεφαλαίου, παρά τη δημοσκοπική φθορά. Εγραφε, για παράδειγμα, η «Αυγή» της Κυριακής: «Στο επιτελείο του Κυρ. Μητσοτάκη δεν πέρασαν απαρατήρητα τα εξαιρετικά θερμά λόγια του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων Π. Μοσκοβισί για την κυβέρνηση και τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά, η απλόχερη στήριξη του προέδρου της Κομισιόν Ζ. Κλ. Γιούνκερ ως προς την υπεράσπιση του κοινοτικού κεκτημένου στα Εργασιακά, ούτε το σχόλιο του προέδρου του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ σχετικά με το πόσο έχει βελτιωθεί το επίπεδο συνεργασίας με την κυβέρνηση, σε σχέση με παλαιότερες κυβερνήσεις». Εμείς τι παραπάνω να πούμε;

Το στίγμα της απεργίας
 
Γιατί απήργησαν και διαδήλωσαν χτες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα; Αν πιστέψουμε την «Αυγή», η απεργία έγινε «ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας». Αν υιοθετήσουμε αυτά που γράφουν τα ΝΕΑ της Τετάρτης, οι απεργοί ετοιμάζονταν για τη «μεγάλη πορεία κατά της λιτότητας». Κι αν πάρουμε «τοις μετρητοίς» το κάλεσμα της ΓΣΕΕ στη χτεσινή απεργία, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν «αντιδρώντας στις πολιτικές της τιμωρητικής λιτότητας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης που συνεχίζονται». Βέβαια, ενάντια στις «πολιτικές της λιτότητας» λέει ότι ...αγωνίζεται και η κυβέρνηση. Επομένως, έχει κάθε λόγο να ισχυρίζεται ότι η χτεσινή απεργία είναι υποστηρικτική της «μάχης» που δίνει στην ΕΕ για να χαλαρώσει η δημοσιονομική αυστηρότητα, όπως έλεγε ο προηγούμενος υπουργός Εργασίας, όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνταν επί των ημερών του. Τι δεν λένε όλοι αυτοί; Οτι χιλιάδες εργαζόμενοι απήργησαν χτες και συμμετείχαν στις μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ με επιθετικά αιτήματα και στόχους πάλης, που στρέφονται ενάντια στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και την αντιλαϊκή τους πολιτική. Οτι στις διεκδικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις του ταξικού κινήματος, κεντρική θέση είχαν η ανάκτηση των απωλειών, η κατάργηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων, η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτές οι διαδηλώσεις και αυτά τα αιτήματα έδωσαν το στίγμα της χτεσινής απεργίας και όχι τα «ανεμοσκορπίσματα» της ΓΣΕΕ και των διάφορων παραφυάδων της που όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να πετύχει η απεργία και χτες συγκρότησαν από αναιμικές έως ...ανύπαρκτες διαδηλώσεις.

Τουλάχιστον έχουν επίγνωση
 
«Εχουμε αντοχές ακόμα για αγώνα. Κι η σημερινή μας παρουσία εδώ το δείχνει περίτρανα...». Η ατάκα αυτή ακούστηκε χτες στην κεντρική ομιλία της «απεργιακής» συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ στο Πεδίον του Αρεως. Στο άκουσμά της, ακόμα και οι μερικές δεκάδες των συγκεντρωμένων συνδικαλιστικών παραγόντων που, σαν να κάνουν αγγαρεία βρέθηκαν εκεί, ξέσπασαν σε γέλια. Τουλάχιστον έχουν επίγνωση της κατάντιας τους και δεν κοροϊδεύονται μεταξύ τους. Η θλιβερή αυτή εικόνα του εργοδοτικού συνδικαλισμού απέκτησε και «κερασάκι», όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κατήγγειλε σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι τον «λογόκρινε» το τουίτερ (!), κατεβάζοντας τις αναρτήσεις του... Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι για την εικόνα της συγκέντρωσής τους φταίει το ...διαδίκτυο που τους σαμποτάρει.

Αισχροί προπαγανδιστές
 
Ενα αισχρό ρεπορτάζ με τον τίτλο «Το είδαμε και αυτό, συνδικαλιστές και εφοπλιστές χέρι - χέρι» δημοσίευσε, χτες, στην ηλεκτρονική του σελίδα το «Κόκκινο», ραδιοσταθμός του ΣΥΡΙΖΑ. Το σχετικό «ρεπορτάζ» επικαλούνταν «πληροφορίες από το απεργιακό μέτωπο», σύμφωνα με τις οποίες «ακτοπλοϊκές εταιρείες για πρώτη φορά όχι μόνο δεν αντιδρούν στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται και να τις υποκινούν». Τις ίδιες αθλιότητες αναπαρήγαγε και η δημοσιογράφος της «Αυγής» Γιάμαλη, από τη «φιλόξενη» σε τέτοιες προβοκάτσιες συχνότητα της ΕΡΤ, για να πάρει άμεσα απάντηση από την παρέμβαση του προέδρου της ΠΕΜΕΝ, Σάββα Τσιμπόγλου. Την πηγή από την οποία εκπορεύεται αυτή η αθλιότητα επιβεβαίωσε λίγο μετά ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Π. Κουρουμπλής, ο οποίος επανέλαβε τα ίδια, διεκδικώντας προφανώς την πατρότητα αυτής της βρωμιάς. Οπως και να 'χει, κινήσεις σαν κι αυτή, το μόνο που αποδεικνύουν είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Και προσπαθεί να αξιοποιήσει τις κόντρες της με μερίδες του εφοπλιστικού κεφαλαίου, αλλά και τις αντιθέσεις μεταξύ των εφοπλιστών, για να συκοφαντήσει τον απεργιακό αγώνα και τα δίκαια αιτήματα των ναυτεργατών. Οι ναυτεργάτες χρειάζεται να σκεφτούν καλά, τόσο για το ρόλο της κυβέρνησης, όσο και για τα Μέσα που ελέγχει και τα οποία αναδεικνύονται οι πιο βάρβαροι προπαγανδιστές σε βάρος των εργατικών - λαϊκών αγώνων.

Ριζοσπάστης

Σκέτη πρόκληση...

Σκέτη πρόκληση...
Το χτεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα αποτελεί πραγματική πρόκληση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ψηφίζει έναν προϋπολογισμό λαιμητόμο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, των «ματωμένων πλεονασμάτων» και του «δημοσιονομικού κόφτη», την ίδια ώρα που στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ ουσιαστικά δόθηκε κατεύθυνση για αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας σε βάθος 50ετίας για τη «ρύθμιση» του χρέους, την ίδια ώρα που προετοιμάζει ένα νέο αντιλαϊκό πακέτο με αιχμή τα Εργασιακά για το κλείσιμο της «αξιολόγησης», ο Αλ. Τσίπρας βγήκε προκλητικά να εξαγγείλει ορισμένα ψίχουλα ντροπής και κοροϊδίας για τον ελληνικό λαό.
Δεν είναι μόνο ότι τα μέτρα αυτά είναι ψίχουλα. Για παράδειγμα, με τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο, η κυβέρνηση κόβει από τους συνταξιούχους 8,2 δισ. ευρώ μέχρι το 2019 και την ίδια ώρα εξαγγέλλει ότι θα διανείμει ...600 εκατ. ευρώ στους πλέον εξαθλιωμένους κι αυτά εφάπαξ! Μάλιστα, αυτόν τον καραμπινάτο εμπαιγμό η κυβέρνηση τολμάει να τον παρουσιάζει ως επαναφορά της 13ης σύνταξης!
Ούτε είναι μόνο η συνεχιζόμενη προσπάθεια οι εργατικές - λαϊκές απαιτήσεις και προσδοκίες να βρίσκονται στα τάρταρα, να καθορίζονται με κριτήριο τι μπορεί να «δώσει» το κεφάλαιο και όχι τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ακόμα πιο προκλητικό και επικίνδυνο είναι πως η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίζει αυτά τα μέτρα ως κέρδη από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, των αναδιαρθρώσεων, της έντασης της εκμετάλλευσης. Ως «κέρδη» που συνδέονται με την πρόσφατη αντιλαϊκή συμφωνία του Γιούρογκρουπ για το χρέος αλλά και με την προώθηση της ευρωενωσιακής πολιτικής εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων.
Πρόκειται, δηλαδή, για ξεδιάντροπη προσπάθεια ο λαός να χάψει το παραμύθι ότι ο δρόμος για την ανακούφισή του, για έξοδο από τη σημερινή κατάσταση περνάει μέσα από την επιτάχυνση της υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσα από την πολιτική που δίνει απλόχερα στο κεφάλαιο φοροαπαλλαγές, ελαφρύνσεις, επενδυτικούς νόμους, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, εξοικονόμηση κρατικού χρήματος κ.ά.
Οταν όλη η πραγματικότητα βοά για το αντίθετο, ότι αυτή η πολιτική προϋποθέτει το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, το χτύπημα του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας, μια διαδικασία που είναι βαρέλι δίχως πάτο. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ανοιχτή προσπάθεια εξαγοράς σιωπής. Την απάντηση που πρέπει να δοθεί σε μια τέτοια πρόκληση σηματοδότησαν οι χτεσινές μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις που οργάνωσαν τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παρά τα εμπόδια και το σαμποτάρισμα από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Την απάντηση δίνουν οι χιλιάδες που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στα σχέδια κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΕΕ, οι ναυτεργάτες στους καταπέλτες των πλοίων, οι απεργοί σε μια σειρά από επιχειρήσεις, οι οποίοι δεν αποδέχονται «τη μοίρα τους», αντιστέκονται, διεκδικούν και παλεύουν για να ανακτήσουν όσα έχασαν στην κρίση αλλά και να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Το κρίσιμο είναι το επόμενο διάστημα η απάντηση αυτή να δυναμώσει, να γίνει πλειοψηφική, τρίβοντας στα μούτρα κυβέρνησης και εργοδοσίας τέτοιες προκλήσεις σαν τη χτεσινοβραδινή.

TOP READ