Το χέρι και το πόδι του θεού

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Η ατμόσφαιρα στο Στάδιο Αζτέκα ήταν καυτή από κάθε άποψη.
Αφενός η ΦΙΦΑ όριζε τους αγώνες μες στο κατακαλόκαιρο, για να συμπίπτουν με τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης (prime-time) στην Ευρώπη, και στους παίκτες έβγαινε το λάδι. Πολλοί μπορεί να θυμούνται τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν κάθετα και τη χαρακτηριστική σκιά από το θυρεό των ήλιων Αζτέκων, στο κέντρο του γηπέδου.
Αφετέρου ο αγώνας γινόταν στον απόηχο του πολέμου στα Φώκλαντ, μεταξύ των δύο χωρών, που είχε λήξει με την ταπείνωση της Αργεντινής. Και σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας προημιτελικός Μουντιάλ, και τα νεύρα ήταν τεταμένα μετά από ένα στείρο πρώτο ημίχρονο, που έληξε χωρίς τέρματα.
Μέχρι που ένας κοντοπίθαρος μάγος πήρε την κατάσταση (κυριολεκτικά) στα χέρια του και στα πόδια του κι ανέβασε μονομιάς το θερμόμετρο από τους 0 στους 100 βαθμούς κι ανάποδα, κάνοντας τους Άγγλους να βράζουν από θυμό για το πρώτο αντικανονικό γκολ και να μένουν παγωμένοι με τη μαγική αύρα του δεύτερου, περίπου όπως ήταν δηλ και στο γήπεδο, όπου τους περνούσε σαν σταματημένους.
Πρώτα όμως έγινε αυτό.

Ο Σίλτον πήδηξε στον αέρα, αλλά δεν έπιασε ποτέ την μπάλα, γιατί τον πρόλαβε το χέρι του Ντιέγκο. Όλο το γήπεδο ήταν σίγουρο για αυτό που είχε συμβεί και είχε δει, εκτός από τον Τυνήσιο διαιτητή που κατακύρωσε ως κανονικό το γκολ, για το 1-0. Ο Μαραντόνα σάστισε προς στιγμήν, αλλά άρχισε αμέσως να πανηγυρίζει, για να ολοκληρώσει την. “τσογλανιά”. Αργότερα, στις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, αρνήθηκε να ομολογήσει το προφανές και έκανε λόγο για “το χέρι του θεού” που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα.
Μετά από λίγα λεπτά, ο θεός θα φορούσε την αλμπισελέστε φανέλα με το νούμερο 10 και θα χόρευε τους αντιπάλους του, για να πετύχει το γκολ του αιώνα, που κλείνει σήμερα τριάντα χρόνια ζωής (για να μας θυμίσει ίσως πόσο γρήγορα γερνάμε).

Πήρε την μπάλα στο κέντρο, χόρεψε γύρω από τον εαυτό του, διέσχισε το μισό γήπεδο, άλλαξε πέντε παρτενέρ που τους άφησε πίσω του, έβλεπε ελεύθερους τους συμπαίκτες του αλλά η φιγούρα απαιτούσε σόλο εκτέλεση, ξεπέρασε και τον τερματοφύλακα και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Δέκα δευτερόλεπτα πραγματικού χρόνου για το παιχνίδι, μια αθανασία για το σκόρερ, που εκτός από το χέρι είχε και το πόδι του θεού. Κι αυτό ήταν αριστερό…
Οι Άγγλοι είχαν μια σπουδαία φουρνιά και τον πρώτο σκόρερ εκεινης της διοργάνωσης, τον Γκάρι Λίνεκερ, αλλά δεν κατάφεραν κάτι παραπάνω από το να μειώσουν σε 2-1. Κι αναγκάστηκαν να περιμένουν 16 χρόνια για την εκδίκηση.
Η Αργεντινή θα συνέχιζε να χορεύει ως τον τελικό (3-2 τη Δυτική Γερμανία) και την κορυφή του κόσμου, που ανήκε δικαιωματικά στο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το βραχύσωμο θεό του ποδοσφαίρου. Ο οποίος είχε μπροστά του μια γεμάτη πενταετία και την καταξίωση με τη Νάπολι, του φτωχού ιταλικού νότου, προτού κηρυχθεί έκπτωτος και μεγαλώσει (ακόμα και μέσα από την παρακμή του) το μύθο του…

Η επίθεση στα εργασιακά άρχισε

 Η επίθεση στα εργασιακά άρχισε

Φαίνεται πως η επίσκεψη Γιούνκερ σηματοδοτεί αυτό που φοβόμασταν: η εκταμίευση της επόμενης δόσης και, φυσικά, η σχετική αξιολόγηση θα εξαρτηθούν από την πρόοδο που θα έχουμε κάνει στην μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Για να το πούμε με απλά λόγια, το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να κατεδαφίσουμε όποιο εργατικό δικαίωμα έχει μείνει ακόμη όρθιο.

Βέβαια, η αριστερή μας κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει αδιαμαρτύρητα σε μια τέτοια κατεδάφιση. Ήδη άρχισαν οι διακηρύξεις των κόκκινων γραμμών και από τα μεγαλόσχημα στελέχη και από τις δευτεράντζες. Μόνο που όλοι αυτοί που κόπτονται και που θα συνεχίσουν να κόπτονται τις επόμενες εβδομάδες υπέρ των εργαζομένων, δεν ακούγονται και πολύ πειστικοί. Για παράδειγμα, αυτοί είναι που στις αρχές της χρονιάς, συμφωνώντας με τις ευρωενωσιακές επιδιώξεις, ψήφισαν τον Ν. 4359/2016 (ΦΕΚ Α' 5/20-01-2016) "Κύρωση Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη", στο άρθρο 6 του οποίου διαβάζουμε: "με σκοπό την διασφάλιση της αποτελεσματικής άσκησης του δικαιώματος στις συλλογικές διαπραγματεύσεις τα μέρη αναγνωρίζουν το δικαίωμα εργαζομένων και εργοδοτών στην συλλογική δράση, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην απεργία με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που θα μπορούσαν να προκύψουν από συλλογικές συμβάσεις που είχαν υπογραφή στο παρελθόν". Και για όποιον δεν κατάλαβε, η αριστερή κυβέρνηση επαναφέρει το άρθρο 32 του αλήστου μνήμης νόμου Ν.330/1976, με το οποίο η κυβέρνηση Καραμανλή είχε θεσπίσει το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία (λοκ-άουτ) και την απεργοσπασία.

Ο επί Σαμαρά υπουργός εργασίας Γιάννης Βρούτσης είχε δηλώσει πως η εργατική νομοθεσία τής χώρας μας χρειάζεται εκσυγχρονισμό γιατί είναι γεμάτη με κατάλοιπα σοβιετικού τύπου. Με τους απανωτούς εργατοκτόνους νόμους της τελευταίας πενταετίας έχουν ήδη καταλυθεί δικαιώματα και κατακτήσεις για τα οποία οι εργαζόμενοι έδωσαν αγώνες και έχυσαν αίμα επί σειρά δεκαετιών. Εδώ θα επιχειρήσουμε να καταγράψουμε τι απομένει ακόμη όρθιο ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη επίθεση, η οποία είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα κορυφωθεί τον Σεπτέμβριο:

(α) Απεργία
Ευρωπαϊκή Ένωση και εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ κλπ) πιέζουν την κυβέρνηση να ορίσει πως για να είναι μια απεργία νόμιμη πρέπει να έχει ψηφιστεί από γενική συνέλευση νόμιμης επαγγελματικής οργάνωσης και να έχει συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των μελών της και όχι μόνο των παρισταμένων. Ουσιαστικά, αυτή η διάταξη καταργεί τις απεργίες. Για να γίνει απεργία π.χ. στα Lidl, πρέπει να γίνει γενική συνέλευση όπου να μαζευτούν εργαζόμενοι από όλη την χώρα ώστε η πρόταση για απεργία να συγκεντρώσει τις ψήφους πάνω από το 50% των εργαζομένων.

(β) Ανταπεργία
Ανταπεργία (λοκ-άουτ) λέγεται η απεργία τού εργοδότη. Πώς απεργεί ο εργοδότης; Κλείνει την επιχείρησή του για όσο διάστημα θέλει, αρνούμενος να αφήσει τους εργαζόμενούς του να δουλέψουν, άρα χωρίς να τους πληρώνει. Κι επειδή ο εργοδότης μπορεί να αντέξει μήνες χωρίς δουλειά αλλά οι εργαζόμενοι όχι, η απειλή ενός μακρόχρονου λοκ-άουτ αποτελεί το ισχυρότερο εργαλείο πίεσης στα χέρια της εργοδοσίας προκειμένου να περνάει τα μέτρα που επιθυμεί. Μέχρι τώρα, η μόνη περίοδος κατά την οποία η ανταπεργία ήταν νόμιμη, ήταν η εξαετία ισχύος τού καραμανλικού νόμου 330/1976 (καταργήθηκε με τον ν. 1264/1982).

(γ) Απολύσεις
Σήμερα, μόνο επιχειρήσεις με λιγώτερους από 20 εργαζομένους μπορούν να απολύουν όσους θέλουν. Επιχειρήσεις με 20-150 εργαζομένους απολύουν μέχρι 6 άτομα τον μήνα και επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζομένους απολύουν 5% (με όριο τους 30) τον μήνα. Ευρωπαϊκή Ένωση και εργοδοσία ζητούν την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, με ταυτόχρονη δραστική μείωση των αποζημιώσεων, οι οποίες θεωρούνται ως υπερβολικές. Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη εισαγγελική πρόταση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου σε προσφυγή τής Lafarge (ΑΓΕΤ Ηρακλής), σύμφωνα με την οποία, αν δεν αφήσουμε μια επιχείρηση να απολύσει όσους νομίζει, εμποδίζουμε την αναδιάρθρωσή της κι έτσι κινδυνεύουν να χάσουν την δουλειά τους κι εκείνοι που δεν επρόκειτο να απολυθούν.

(δ) Δώρα εορτών και επιδόματα αδειών
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι τα έχουν ήδη ξεχάσει αυτά εδώ και χρόνια. Τώρα, στα πλαίσια της... ίσης μεταχείρισης επιδιώκεται η κατάργησή τους και στον ιδιωτικό τομέα. Λέγεται ότι το μόνο που συζητάει η κυβέρνηση είναι η κατάργηση να ισχύσει για όσους μπαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας ενώ για τους παλιούς εργαζομένους θα γίνει επιμερισμός του 13ου και του 14ου μισθού στους υπόλοιπους 12. Πρόκειται για φόλα, δεδομένου ότι από την επόμενη μέρα θα αρχίσουν απολύσεις των παλιών εργαζομένων και αντικατάστασή τους με νέους.

(ε) Ευέλικτη εργασία
Πρόκειται για θεσμοθέτηση μορφών εργασίας που θυμίζουν σκλαβιά αλλά έχουν ήδη επεκταθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τέτοιες μορφές εργασίας είναι τα περίφημα mini jobs (δουλειά δύο-τριών ωρών, η οποία δεν γεννάει εισόδημα πάνω από δυο-τρία κατοστάρικα τον μήνα), τα συμβόλαια μηδενικών ωρών (η επιχείρηση μπορεί να σε απασχολήσει όσες ώρες θέλει, όποτε θέλει και αν θέλει, ακόμα και καθόλου επί έναν μήνα, πληρώνοντας μόνο τις πραγματικές ώρες απασχόλησης) κλπ. Τελευταία, οι "θεσμοί" έρριξαν την ιδέα τής μικροεργασίας: δουλειά για λίγες μέρες, με χαμηλότερο μεροκάματο από το νόμιμο και χωρίς ασφάλιση.

(στ) Διετίες - Τριετίες
Μπορεί οι διετίες και οι τριετίες να έχουν παγώσει νομοθετικά "μέχρι να επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη" αλλά δεν έχουν καταργηθεί. Επειδή, λοιπόν, θεσμοί και εργοδοσία εκτιμούν ότι η αμοιβή της εργασίας στην Ελλάδα είναι απράδεκτα υψηλή και μειώνει την ανταγωνιστικότητά μας, ζητούν την κατάργηση διετιών και τριετιών ώστε να μειωθούν οι μισθοί σε πιο ανταγωνιστικά επίπεδα.

(ζ) Κόστος εργασίας
Πάντα με γνώμονα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, σχεδιάζονται τέρατα και σημεία, όπως η μείωση της αμοιβής της υπερωριακής απασχόλησης, η κατάργηση της προσαύξησης της αμοιβής για δουλειά τις Κυριακές ή τις αργίες και η πλήρης ελευθερία των επιχειρήσεων να ορίζουν τον εργάσιμο χρόνο σε βάθος έτους και όχι ημέρας, εβδομάδας ή μήνα.
[Να εξηγήσουμε λίγο αυτό το τελευταίο, παίρνοντας ως παράδειγμα έναν εργαζόμενο που δουλεύει κανονικά 48 εβδομάδες τον χρόνο. Με νόμιμη 40ωρη εργασία, ο εργαζόμενος δουλεύει 1920 ώρες. Αυτό που επιδιώκεται με την συγκεκριμένη "μεταρρύθμιση" είναι να μπορεί η επιχείρηση να τον απασχολεί όσο και όποτε θέλει, ακόμη και εφτά δεκατετράωρα την εβδομάδα, αρκεί να μη περάσει τις 1920 ώρες ετησίως. Έτσι, η επιχείρηση εξασφαλίζει δωρεάν υπερωριακή απασχόληση κατά τις περιόδους που υπάρχει φόρτος εργασίας.]

(η) "Μη μισθολογικό" κόστος
Ήδη έχει αρχίσει η σπέκουλα ότι στην χώρα μας οι εργοδοτικές εισφορές είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη. Κι όσο περισσότερο προωθείται το σύστημα των "τριών πυλώνων" στην ασφάλιση, τόσο περισσότερο ανοίγει ο δρόμος για μείωσή τους, με ορίζοντα την τελική κατάργηση. Πάντα προς όφελος της ανταγωνιστικότητας...

2012: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος και ο υπουργός εργασίας Γιάννης Βρούτσης έχουν
κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι αφού συμφώνησαν να μη πειραχτούν οι... συνδικαλιστικές συντάξεις.

Όπως είπα στην αρχή, όλα αυτά δεν είναι παρά προσωπικές εκτιμήσεις. Το ότι εύχομαι να πέφτω έξω δεν αναιρεί την βεβαιότητά μου ότι τον Σεπτέμβριο θα γίνουμε μάρτυρες του πιο καραμπινάτου ξεβρακώματος της κυβέρνησης από κάθε αριστερό τσίτι που θα της έχει απομείνει. Ήδη ο υπουργός εργασίας συνέστησε "επιτροπή εμπειρογνωμόνων", η οποία άρχισε χτες διερευνητικές συναντήσεις με εργατικές και εργοδοτικές οργανώσεις. Πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς ώστε να μη καταλαβαίνει ότι η επίθεση άρχισε. Όσοι, λοιπόν, δεν θέλουμε να πιαστούμε εξαπίνης, έχουμε υποχρέωση να προετοιμαζόμαστε για σκληρή μάχη. 

Η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα κι η ετοιμότητα της ΕΣΣΔ

 Η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα κι η ετοιμότητα της ΕΣΣΔ

Σαν σήμερα, 75 χρόνια πριν, ξεκινούσε η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, δηλ η επίθεση των ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, που κατέληξε σε βάθος χρόνου στη συντριπτική τους ήττα και τη μεγάλη Αντιφασιστική νίκη των λαών. Κι αυτό παρά την αρχική τους προέλαση, κατά την οποία έφτασαν στα προάστια της Μόσχας, του Λένινγκραντ, αλλά και στις όχθες του Βόλγα, που διαρρέει το Στάλινγκραντ. Κι είναι αυτή ακριβώς η αρχική προέλαση που τροφοδότησε μια σειρά αστικούς μύθους για τον αιφνιδιασμό του Στάλιν, το κατά πόσο ήταν ετοιμοπόλεμος κι αξιόμαχος ο Κόκκινος Στρατός, κτλ, κατά το γνωστό σχήμα που λέει πως οι θρίαμβοι κι οι επιτυχίες είναι αποτέλεσμα της λαϊκής πρωτοβουλίας (που δρα προφανώς αυτόβουλα, χωρίς ηγέτες και καθοδήγηση), ενώ για κάθε πιθανή (έστω και προσωρινή) αποτυχία ή σκοτεινό σημείο ευθύνεται αυτή ακριβώς η ηγεσία.

Σε αυτό το πλαίσιο η κε του μπλοκ κρίνει σκόπιμο να αντιγράψει κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Βασίλη Σαμαρά (του πίσω μ-λ), Γιάλτα ή Πότσνταμ, και συγκεκριμένα από το κομμάτι με τίτλο "από το Μόναχο στο Πότσνταμ" και το δεύτερο μέρος που αναφέρεται στην "αντιμετώπιση της γερμανικής επίθεσης". Τα οποία πιστεύω ότι έχουν αρκετό ενδιαφέρον κι απαντάνε ουσιαστικά σε ορισμένα ζητήματα. Καλή ανάγνωση

Ένα άλλο κεφάλαιο σχετίζεται με την ειδικότερη προετοιμασία της Σ.Ε. απέναντι στον επερχόμενο πόλεμο (πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά). Ως προς το πρώτο, η απόδειξη βρίσκεται στον τρόπο που πολέμησε ο σοβιετικός λαός. Η μεγάλη "απορία" όλων των αστών συγγραφέων, είναι το πώς δεν κλονίστηκε το σοβιετικό καθεστώς παρ' όλες τις ήττες που στο πρώτο διάστημα υπέστη ο Κόκκινος Στρατός. Μια άλλη τους "απορία" είναι το άμεσο φούντωμα του ανταρτοπόλεμου στα μετόπισθεν του γερμανικού στρατού αμέσως μετά τη γνωστή έκκληση του Στάλιν. Ο Ρ. Καρτιέ αναφέρεται στις εκκλήσεις του Τσόρτσιλ στους Γάλλους να μη συνθηκολογήσουν αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένου και τους ανταρτοπόλεμου. Και σχολιάζει αυτήν την έκκληση υποστηρίζοντας "ότι ανταρτοπόλεμος" μπορεί να αναπτυχθεί μόνο ενάντια σε έναν κατακτητή όταν αυτός αρχίζει να εξασθενεί και όχι στη φάση που θριαμβεύει".

Από τη μεριά του έχει "δίκιο". Στην πλευρά της Γαλλίας είχαμε πχ τον Βεϊγκάν με τους "φόβους" του, που ούτε ήθελε ούτε βέβαια μπορούσε να εμπνεύσει μια τέτοια κατεύθυνση. Στη Σ.Ε. είχαμε άλλου είδους σχέση του λαού με την ηγεσία του. Ο Ζ. Ελλενστάιν αναφέρει ότι σε όλο το διάστημα που κατείχαν τα σοβιετικά εδάφη οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να αντλήσουν παρά το 1/7 αυτών που άντλησαν στο ίδιο διάστημα από τη μικρότερη σε έκταση κατεχόμενη Γαλλία. Το αποδίδει -και σωστά- στο ότι στη Σ.Ε. βρήκαν πολύ μικρότερη ανταπόκριση και διάθεση συνεργασίας από αυτήν που βρήκαν ανάμεσα στην αστική τάξη της Γαλλίας.

Στον οικονομικό τομέα, και ειδικότερα όσον αφορά την εκβιομηχάνιση υπήρξε μια ανάλογη κατάσταση. Είναι γνωστό ότι για έναν πόλεμο εκείνης της κλίμακας η ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι ένας όρος εκ των ων ουκ άνευ.

Η εκβιομηχάνιση της ΣΕ αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο με πολλές και πολύ σημαντικές πλευρές. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι η πλευρά που σχετίζεται με τον επερχόμενο πόλεμο. Και δεν υπάρχει ούτε ένας που να αμφισβητεί την τεράστια σημασία που έπαιξε το σοβιετικό βιομηχανικό δυναμικό στην εξέλιξη του πολέμου. Το μόνο που υπάρχει είναι μία ακόμη "απορία" τους. Πώς η ΣΕ σε διάστημα λίγων μόνο χρόνων κατόρθωσε από το μηδέν να κατακτήσει ένα βιομηχανικό επίπεδο τέτοιο που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής.

Αν το γεγονός ότι η ΣΕ από γενική άποψη περίμενε τον πόλεμο δεν αμφισβητείται στα σοβαρά από κανέναν, κάπως αλλιώς τοποθετείται το ζήτημα για διάστημα ανάμεσα στην υπογραφή του συμφώνου μη επίθεσης ΣΕ-Γερμανίας και τη γερμανική επίθεση.

Αλλά και εδώ ακόμα δεν έχουμε ολοκληρωμένες και "ευθείες" τοποθετήσεις και αυτό που συναντάμε περισσότερο είναι πλαγιοβολές σε αναφορά με τον υποτιθέμενο "εφησυχασμό" του Στάλιν, και τον συνακόλουθο "αιφνιδιασμό' του.

Αναφερθήκαμε προηγούμενα στη μεταφορά γερμανικών στρατευμάτων στην Ανατολή, ακόμα από την περίοδο της μάχης της Αγγλίας. Η μεταφορά αυτή συνεχίστηκε μέχρις ότου ο βασικός όγκος του γερμανικού στρατού μεταφέρθηκε ανατολικά. Όλα αυτά γίνονταν με κάθε μυστικότητα, αλλά είναι αδύνατο κινήσεις αυτής της κλίμακας να μη γίνονται αντιληπτές.

Και βέβαια δεν μπορούμε να κάτσουμε και να συζητάμε σοβαρά το αν η σοβιετική ηγεσία τις είδε ή δεν τις είδε και αν τις έλαβε ανάλογα υπόψη. Όταν ο Μολότοφ διαμαρτύρεται στο Χίτλερ για τις κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων ήδη γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Όταν προωθείται η αναδιάρθρωση της σοβιετικής ηγεσίας και ο Στάλιν αναλαβαίνει πρόεδρος του συμβουλίου των επιτρόπων του λαού (πρωθυπουργός) στις 6/5/1941 αυτό γίνεται ενόψει των εξελίξεων που επέρχονται. Όταν το 1940 αποφασίζεται η αύξηση των δαπανών για αμυντικές δαπάνες σε 43% του συνολικού προϋπολογισμού (Ζ. Ελλενστάιν) αυτό δείχνει κάποια πράγματα.

Μια ακόμη "απορία" των Δυτικών, είναι το θαύμα της μεταφοράς της βιομηχανίας πέρα από τα Ουράλια. Εμείς το μόνο που θα πούμε εδώ σε σχέση με αυτό, είναι πως δεν έγινε όπως κατά τη θεολογία πλάστηκε ο ουρανός και με ένα "γεννηθήτω" του Στάλιν. Τέτοια θαύματα στη συγκεκριμένη γήινη πραγματικότητα προϋποθέτουν μια πολύ σοβαρή προεργασία και προετοιμασία.

Υπάρχουν ωστόσο και πολύ πιο σαφείς ενέργειες που δείχνουν ποια επίγνωση των πραγμάτων είχε η σοβιετική ηγεσία. Στις 5/5/1941

"ο Στάλιν σε λόγο του προς τους νέους αξιωματικούς αναφέρει: Πρέπει να ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε αιφνιδιασμό" (Ζ. Ελλενστάιν). "Την παραμονή της εισβολής το σοβιετικό υπουργείο άμυνας εξέδιδε την ακόλουθη ανακοίνωση: Προς... κλπ 1) Στις 22 ή 23 Ιούνη είναι δυνατόν να διενεργηθεί αιφνιδιαστική επίθεση των Γερμανών στο μέτωπο των περιοχών Λένινγκραντ-Βαλτικής-Δυτικών περιοχών Κιέβου και Οδησσού. Η γερμανική επίθεση μπορεί να αρχίσει με προκλητικές ενέργειες (κατά το προηγούμενο της Πολωνίας σ.σ.). 2) Τα στρατεύματά μας οφείλουν να μην παρασυρθούν από καμιά προκλητική ενέργεια ικανή να δημιουργήσει σοβαρές περιπλοκές. Ταυτόχρονα τα στρατεύματα των περιοχών ... οφείλουν να είναι έτοιμα να αποκρούσουν ενδεχόμενες αιφνιδιαστικές επιθέσεις Γερμανών ή των συμμάχων τους..."

Ο Ζ. Ελλενστάιν που παραθέτει το απόσπασμα το τοποθετεί στα επιχειρήματα με τα οποία στηρίζει την άποψη για αιφνιδιασμό του Κόκκινου Στρατού. Βεβαίως πρόκειται για αυθαίρετη ερμηνεία. Εμείς το "διαβάζουμε" διαφορετικά το κείμενο. Να συνεχίσουμε όμως.

"Στις 22/6/41 ο σοβιετικός στρατός είναι κινητοποιημένος κατά 80%... Έχοντας αντιιληφθεί τις γερμανικές βλέψεις, οι Ρώσοι πραγματοποίησαν πυκνότερη συγκέντρωση στρατευμάτων στην Ουκρανία... (Ρ. Καρτιέ).

Ας αναφερθούμε όμως και στο Χρουτσόφ. Σε αυτόν που στη "μυστική" έκθεση στο 20ό Συνέδριο κατηγόρησε το Στάλιν πως "αιφνιδιάστηκε". Ο Μίλοβαν Τζίλας στο παθιασμένα αντισταλινικό βιβλίο του "Συνομιλίες με το Στάλιν", χωρίς να το θέλει ίσως, μας δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία. Αναφέρει πως σε συζήτησή του με το Χρουτσόφ αυτός του ανέφερε πως την παραμονή της γερμανικής επίθεσης του τηλεφώνησε από τη Μόσχα ο ίδιος ο Στάλιν και τον ειδοποίησε να είναι σε συναγερμό γιατί είχε την πληροφορία ότι οι Γερμανοί ήταν πιθανόν να αρχίσουν την επίθεση την επομένη, 22 Ιουνίου, Βέβαια ο Χρουτσόφ, πολιτικός υπεύθυνος τότε για την Ουκρανία, όταν μιλούσε με τον Τζίλας δε φανταζόταν ίσως ότι κάποτε θα του ήταν χρήσιμο να πει τα ακριβώς αντίθετα.

(...)

Ένα μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας για αιφνιδιασμό της σοβιετικής ηγεσίας στηρίζεται στις ήττες που υπέστη το πρώτο διάστημα ο κόκκινος στρατός και στην οπισθοχώρησή του. Η συλλογιστική πάνω στην οποία στηρίζονται τα ανάλογα συμπεράσματα, λέει πάνω-κάτω τα εξής: Ο κόκκινος στρατός στο πρώτο διάστημα υπόστηκε ήττες, άρα δεν ήταν προετοιμασμένος, άρα η σοβιετική ηγεσία αιφνιδιάστηκε,

Το ότι μια τέτοια λογική είναι αυθαίρετη αυτή καθαυτή είναι το ένα ζήτημα. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι αυτή ανατρέπεται από τη συγκεκριμένη εξέταση των πραγματικών δεδομένων. Γιατί ούτε η σοβιετική ηγεσία "αιφνιδιάστηκε" ούτε ο κόκκινος στρατός ήταν απροετοίμαστος. Όλοι αυτοί "ξεχνάν" κάποια πράγματα.

"Ξεχνάν" πχ ποιες εκτιμήσεις υπήρχαν -αν όχι από τους ίδιους- από την πλευρά που εκπροσωπούν σε εκείνη την περίοδο. "Ξεχνάν" ότι περίμεναν να συντριβεί ο κόκκινος στρατός από τις πρώτες μέρες των μαχών, και συνακόλουθα να διαλυθεί η Σ.Ε.

Στις 23/6/1941 (την επομένη της επίθεσης, σ.σ.) ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Κνοξ ανακοινώνει στο Ρούσβελτ πως σύμφωνα με τις πιο έγκυρες γνώμες που μπόρεσε να συγκεντρώσει, ο Χίτλερ θα χρειαστεί έξι εβδομάδες με δυο μήνες για να διαλύσει τη Ρωσία" (Ζ. Ελλενστάιν). "Όλοι οι εμπειρογνώμονες έδιναν στο γαλλικό στρατό ένα συντελεστή αξίας διπλάσιο ή τριπλάσιο από εκείνο του ρωσικού στρατού" (Ρ. Καρτιέ). "Το τέλος της ρωσικής αντιστάσεως οι Δυτικοί το προσδιορίζουν όπως περίπου οι Γερμανοί. Η βιαιότητα των μαχών πιο πολύ ανησυχεί τον Τσόρτσιλ παρά τον καθησυχάζει. Σκέπτεται πως με τις μάχες αυτές γίνονται πιο εμπειροπόλεμα εκατομμύρια μαχητών, που θα είναι τρομεροί αντίπαλοι όταν σημάνει η ώρα της επίθεσης εναντίον της Αγγλίας. Στην Αμερική εξακολουθούν να επιμένουν στην αρχική εκτίμηση της κατάστασης. Ο Χίτλερ χρειάζεται τρεις μήνες για να τελειώνει με τη Ρωσία (Ρ. Καρτιέ).

Ο κόκκινος στρατός όμως και σε πείσμα των εκτιμήσεων "όλων των εμπειρογνωμόνων" τελικά νίκησε. Και από αυτό το καταλυτικό γεγονός όλοι αυτοί ανασύρουν ταχυδακτυλουργικά ό,τι νομίζουν ότι τους βολεύει, για να ενισχύσουν την -ήδη δοσμένη- "εκτίμησή" τους.

Κριτικάρουν πλέον τον κόκκινο στρατό, γιατί δε νίκησε από την αρχή. Στην ουσία, γιατί δεν ήταν τότε (1941) ο καλύτερος του κόσμου, εκείνος ο στρατός που οι ίδιοι θεωρούσαν κατώτερο από το γαλλικό, έναν στρατό που διαλύθηκε σε τρεις μέρες από τη γερμανική επίθεση.

Γιατί -αυτό λεν τα δεδομένα- στα 1941 ο πιο πλήρης, ο πιο ολοκληρωμένος στρατός του κόσμου ήταν ο γερμανικός. Και μάλιστα -αν εξαιρέσουμε τον κόκκινο στρατό- με μεγάλη απόσταση από όλους τους άλλους στρατούς. Και αυτό το στρατιωτικό δεδομένο ήταν από τα βασικά στοιχεία που καθόριζαν τον οπορτουνισμό στη στάση των Δυτικών όχι μόνο στην αρχή, αλλά σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ο κόκκινος στρατός στην αρχή των εχθροπραξιών, όντως δεν ήταν και δε θα μπορούσε να είναι ο πληρέστερος του κόσμου. Έγινε στην πορεία. Και έγινε ο καλύτερος του κόσμου ακριβώς επειδή υπήρχαν οι προϋποθέσεις και η υποδομή (υλικές και ιδεολογικές), και επειδή πάρθηκαν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα και στη σωστή κατεύθυνση.

Ας δούμε όμως περισσότερο συγκεκριμένα κάποια πράγματα. Από άποψη κινητοποίησης και γενικής ετοιμότητας, ήδη αναφέραμε προηγούμενα, ότι ο κόκκινος στρατός ήταν κινητοποιημένος, συγκεντρωμένος στα σύνορα, και με πυκνότερη τη διάταξή του στην Ουκρανία, όπου ακριβώς βρισκόταν το "κέντρο βάρους" της γερμανικής επίθεσης, όπως φάνηκε στη συνέχεια. Οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται σε ετοιμότητα, και πέρα από όσα ήδη αναφέραμε, αυτό φαίνεται και από τον τρόπο της άμεσης αντίδρασής τους στη γερμανική επίθεση.

Η ρωσική όμως αντίδραση εκδηλώνεται με ταχύτητα που καταπλήσσει στρατεύματα συνηθισμένα να κερδίζουν οριστικά την υπεροχή πάνω στον αντίπαλο. Από τις 22 Ιουνίου το βράδυ (ημέρα έναρξης της γερμανικής επίθεσης σ.σ.) τα σώματα στρατού του Ραϊχενάου και του Στιλπνάγκελ είναι κιόλας υποχρεωμένα να αντιμετωπίζουν σφοδρές αντεπιθέσεις" (Ρ. Καρτιέ).

Όσον αφορά το θάρρος και την αποφασιστικότητα των μαχητών του κόκκινου στρατού, αυτή δεν αμφισβητείται από κανέναν. Έχουν όμως κάτι να πουν και εδώ κάποιοι. Έχουν να χύσουν κάποια κροκοδείλια δάκρυα για τους στρατιώτες που "θυσίαζε" ο Στάλιν. Εμείς εδώ "δεν έχουμε" να αντιτάξουμε κανένα επιχείρημα. Απλώς ξέρουμε ότι όλοι αυτοί ήταν έτοιμοι για την αντίθετη περίπτωση.

"Η πρώτη έκπληξη προήλθε από το θάρρος των πολεμιστών, τη στιγμή που όλοι υπέθεταν ότι ο μπολσεβικισμός είχε εξαφανίσει τον πατριωτισμό και περίμεναν μια ηθική κατάρρευση" (Ρ. Καρτιέ).

Η έλλειψη λοιπόν μαχητικότητας θα αποδείκνυε την αντιλαϊκότητα κλπ του καθεστώτος. Η ύπαρξή της "αποδεικνύει" πάλι το ίδιο. Κι εμείς, πια, τι να πούμε.

Μια άλλη κατηγορία ενάντια στο Στάλιν, αφορούσε τον οπλισμό, την υλική υποδομή του κόκκινου στρατού. Μια κατηγορία που την επανέλαβε επίσημα ο Χρουτσόφ στο 20ό Συνέδριο:

Τη στιγμή της γερμανικής εισβολής δε διαθέταμε πια το παλιό υλικό που είχε χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή οπλισμού και δεν είχαμε ακόμη το καινούριο υλικό.

Βέβαια ο Χρουτσόφ ψεύδεται αδιάντροπα. Ας συγκρατήσουν ωστόσο οι αναγνώστες τα λεγόμενά του. Μέσα στο συνολικό ψεύδος υπάρχει κάτι σημαντικό όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Και σε αυτόν όπως σε όλους που επαναλαμβάνουν τις ίδιες κατηγορίες, υπάρχει και η αναίρεσή τους, είτε στο ίδιο σημείο, είτε πιο κάτω (όταν υποχρεώνονται να αναφερθούν συγκεκριμένα), είτε στις αντιφάσεις που παρουσιάζονται μεταξύ τους.

Από το 1939 προγραμματίζεται η κατασκευή νέου τύπου αεροπλάνων και η μαζική τους παραγωγή αρχίζει το πρώτο εξάμηνο του 41... νέοι τύποι τανκς... πυροβόλων... (κατιούσες) (Ζ. Ελενστάιν)

Αμέσως από τις 23/6 οι άνδρες του Φον Κλάιστ ανακαλύπτουν ένα άρμα άγνωστου τύπου, το Τ34, σχεδιασμένο θαυμάσια, εξοπλισμένο ισχυρά, άτρωτο από το γερμανικό αντιαρματικό των 37 χιλιοστών, εκτός από τις ερπύστριες και τη σχάρα του κινητήρα του". "Η δεύτερη έκπληξη προήλθε από την αφθονία του υλικού και συγκεκριμένα του αριθμού των ρωσικών αρμάτων". "Στις 4/8/41 γίνεται σύσκεψη του Χίτλερ με τους διοικητές της ομάδας στρατιών Μίττε. Οι στρατηγοί εκφράζουν παράπονα για τα νέα σοβιετικά άρματα, τις κατιούσες... Ο Χίτλερ λέει σε κάποια στιγμή στον Γκουντέριαν: "Αν είχα πιστέψει πως οι Ρώσοι είχαν τόσα άρματα όσα λέγατε στο βιβλίο σας "Achtung Panzer" νομίζω πως δε θα είχα αρχίσει αυτόν τον πόλεμο". Ο Γκουντέριαν είχε μιλήσει για 10.000 σοβιετικά άρματα. Οι υπολογισμοί του ήταν πιθανότατα κατώτεροι κατά 50% από την πραγματικότητα. (Ρ. Καρτιέ).

Δε νομίζουμε ότι ως προς αυτό καθαυτό το ζήτημα έχουμε να προσθέσουμε τίποτα.

Μιχρί Μπελί ο καπετάν Κεμάλ του ΔΣΕ

 Μιχρί Μπελί ο καπετάν Κεμάλ του ΔΣΕ

Ο Μιχρί Μπελί υπήρξε μαρξιστής θεωρητικός και διανοούμενος τουρκικής καταγωγής που πολέμησε στον Δημοκρατικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου εκπληρώνοντας το διεθνιστικό του καθήκον. 

Ο Μιχρί Μπελί γεννήθηκε το 1916 στη Σηλυβρία στην Κωνσταντινούπολη στους κόλπους μιας αρκετά ευκατάστατης οικογένειας. Μεγαλώνοντας θα σπουδάσει στο Robert College στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια θα συνεχίσει τις σπουδές του με υποτροφία στις ΗΠΑ όπου παρακολουθεί οικονομικά εγκύκλια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι. Εκεί ήρθε σε επαφή με τις μαρξιστικές ιδέες και συμμετείχε στο κίνημα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που άνθιζε τότε στις ΗΠΑ.

Επέστρεψε στην Τουρκία το 1940, εντάχθηκε στο παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος δύο χρόνια αργότερα. Τη διετία 1943-1944 εργάστηκε ως επίκουρος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης και υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Ένωσης Προοδευτικής Νεολαίας (İlerici Gençler Birliği). Το 1944 συνελήφθη και πέρασε δύο χρόνια στη φυλακή και στην εξορία λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και της δράσης του.

Το 1946 πέρασε στην Ελλάδα, μέσω Σόφιας και εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό παίρνοντας μέρος στον Ελληνικό Εμφύλιο και φτάνοντας μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Τραυματίστηκε δύο φορές και νοσηλεύτηκε στη Βουλγαρία και στη ΕΣΣΔ.

Το 1950 φυλακίστηκε για ένα μικρό διάστημα στην Τουρκία, γιατί είχε μπει στη χώρα χωρίς διαβατήριο και για παράνομη κατοχή ενός όπλου. Λίγο μετά την απελευθέρωσή του συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά, όπως και άλλα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας, και έμεινε στη φυλακή 7 χρόνια και εκτοπίστηκε δύο χρόνια και 4 μήνες. Τη δεκαετία του '60 φυλακίστηκε και πάλι για διάφορα άρθρα και ομιλίες του.

Συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε τα επαναστατικά περιοδικά Türk Solu και Aydınlık Sosyalist Dergi. Αφού διώχτηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας εντάχθηκε στο νεοϊδρυθέν Εργατικό Κόμμα (TİP). Τότε διατύπωσε την πολιτική του θέση που είναι γνωστή ως Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση (Milli Demokratik Devrim- National Democratic Revolution) από την οποία επηρεάστηκαν πολλές αριστερές επαναστατικές ομάδες εκείνης της περιόδου στην Τουρκία.

Μετά το πραξικόπημα του 1971 ο Μιχρί Μπελί για να αποφύγει τη σύλληψη διέφυγε αρχικά στην Μέση Ανατολή και στη συνέχεια στη Δυτική Ευρώπη. Στη χώρα του επέστρεψε μετά τις εκλογές του 1973 στις οποίες πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα. Το 1975, και αφού την προηγούμενη χρονιά είχε χορηγηθεί αμνηστία, ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα της Τουρκίας (Labour Party of Turkey) του οποίου όμως η λειτουργία απαγορεύτηκε λίγο αργότερα από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας επειδή ζητούσε ίσα δικαιώματα για τους Κούρδους.

Το 1979 ο Μπελί τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια μιας απόπειρας δολοφονίας εναντίον του. Μετά το πραξικόπημα του 1980 έφυγε και πάλι από τη χώρα και εγκαταστάθηκε στη Σουηδία, όπου υποστήριξε το Κουρδικό κίνημα μέχρι την επιστροφή του στην Τουρκία το 1992.

Πέθανε στις 16 Αυγούστου του 2011.

Δείτε εδώ την ταινία του Φώτου Λαμπρινού για τον Μιχρί Μπελί με τίτλο: Καπετάν Κεμάλ - ο σύντροφος.

Ο «φίλος μας Γιούνκερ»

Ο «φίλος μας Γιούνκερ»

Την ...αγιογραφία του «φίλου και φιλέλληνα Γιούνκερ» φιλοτεχνούν η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και σύσσωμος ο αστικός Τύπος.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επίσκεψη του προέδρου της Κομισιόν στην Ελλάδα παρουσιάζεται σαν «ψήφος εμπιστοσύνης» στην πολιτική των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση και οι οποίες «κλείδωσαν» το περασμένο καλοκαίρι την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Θυμίζουμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση, που σήμερα «λιβανίζει» τον Γιούνκερ, είχε θέσει στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη το ερώτημα αν εγκρίνεται ή απορρίπτεται το σχέδιο του προέδρου της Κομισιόν για το τρίτο μνημόνιο, ζητώντας από το λαό να το καταψηφίσει.
Αμέσως μετά, έφερε από την πίσω πόρτα τη δική της αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, φυσικά με τις «ευλογίες» της Κομισιόν.
Επομένως, τα μέτρα που τώρα παίρνονται σε βάρος του λαού έχουν τη σφραγίδα και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει για το γεγονός ότι η κυβέρνηση συνεχίζει με επάρκεια την πολιτική των προηγούμενων.
Αυτό καθόλου δεν αποθαρρύνει, βέβαια, την κυβέρνηση από το να παρουσιάζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σαν υπέρμαχο τάχα των εργασιακών δικαιωμάτων.
Οπως είπε χτες, στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ο πρωθυπουργός, «κοινή μας πεποίθηση είναι ότι η ανάκαμψη στην Ελλάδα δεν μπορεί να στηριχθεί στη συντριβή της εργασίας, αλλά σε ένα παραγωγικό μοντέλο σύγχρονο και ασφαλές, τόσο για τους ανθρώπους, όσο και για το περιβάλλον».
Στο ίδιο μήκος κύματος - αν και πιο διπλωματική - ήταν η απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος της Κομισιόν σε ερώτηση που του έγινε.
Οπως είπε, «οι διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση της νομοθεσίας, σε ό,τι αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την ελληνική πραγματικότητα. Και θα πρέπει η εργασιακή νομοθεσία να προχωρήσει προς την κατεύθυνση των καλών πρακτικών που υπάρχουν αλλού».
Οι «καλές πρακτικές» δεν είναι άλλες από αυτές που εφαρμόζονται σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Για παράδειγμα, με βάση αυτές τις «καλές πρακτικές» νομοθετεί τώρα η κυβέρνηση στη Γαλλία, προκαλώντας τις αντιδράσεις των εργαζομένων και του λαού.
Από αυτήν τη σκοπιά, ελάχιστη αξία έχει η υπόμνηση του Γιούνκερ ότι «δεν είμαι φίλος των ομαδικών απολύσεων και πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα διαμορφώσει μια πρόταση, με την οποία θα μπορέσω να είμαι σύμφωνος», επιβεβαιώνοντας έμμεσα ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι από τα πρωτεύοντα στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση».
Αλλωστε, ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει δώσει δείγματα γραφής για το πώς εννοεί την «κοινή αντίληψη» για τα Εργασιακά.
Μόλις πρόσφατα, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων», ο οποίος προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως μια πρωτοβουλία κατοχύρωσης ενός «μίνιμουμ» κοινού πλαισίου για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Βασικοί άξονες αυτού του πυλώνα είναι η σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, «μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της Ζώνης του Ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους», η στήριξη των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, που «επιτρέπουν στους εργοδότες να ανταποκρίνονται σε μεταβολές στη ζήτηση», όπως και η δημιουργία μηχανισμών «κοινωνικής πολιτικής», που θα διαχειρίζονται την ακραία φτώχεια και την ανεργία.
Επομένως, πράγματι υπάρχει συναντίληψη ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Κομισιόν για τις μεταρρυθμίσεις στα Εργασιακά, αφού και οι δυο υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα - αυτά του κεφαλαίου - και τον ίδιο στόχο - αυτόν της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μόνο που τα δικά τους οράματα είναι εφιάλτης για το λαό, που πρέπει με την πάλη του να τον εμποδίσει να πραγματοποιηθεί.

Σοβαρές ελλείψεις σε πρόληψη και αντιμετώπιση πυρκαγιών

Σοβαρές ελλείψεις σε πρόληψη και αντιμετώπιση πυρκαγιών

Για άλλη μια χρονιά, η αντιπυρική περίοδος θα περάσει με παρόντα τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα που αφορούν την προστασία των δασών από τις πυρκαγιές, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν Πυροσβεστικό Σώμα και Δασική Υπηρεσία. Ηδη, μέσα σε λίγες μέρες, τέσσερις πυρκαγιές έπληξαν την Αττική στην περιοχή των Μεγάρων και στο Βαρνάβα. Στη Ρόδο, οι φλόγες κατέστρεψαν 15.000 - 25.000 στρέμματα. Η κυβερνητική πολιτική, συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, υποβαθμίζει τη Δασική Υπηρεσία σε βάρος της ολοκληρωμένης προστασίας και διαχείρισης των δασικών οικοσυστημάτων. Για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της χρειάζεται πάνω από 400 δασολόγους και δασοπόνους. Οι αλλαγές στη νομοθεσία, με διαδικασίες εξπρές για την ...αξιοποίηση των δασικών οικοσυστημάτων και των υδάτινων πόρων από το κεφάλαιο συνεχίζουν να εφαρμόζονται. Εντάθηκε η εμπορευματοποίηση των δασών, αφού εκχωρήθηκαν αρμοδιότητες διαχείρισης σε μονοπωλιακούς ομίλους. Μεγάλωσαν οι ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα κονδύλια για καθαρισμούς και προληπτικές παρεμβάσεις είναι πενιχρά και δεν θα ξεπεράσουν τα 8 εκατ. ευρώ, ποσό που καλύπτει μόλις το 20% των αναγκών. Επιπλέον, δεν υπάρχουν σύγχρονες και επικαιροποιημένες μελέτες αντιπυρικής προστασίας για τα δάση, ενώ οι διαχειριστικές μελέτες, πλέον, καταρτίζονται μόνο για τη συντήρηση ελάχιστου τμήματος του δασικού οδικού δικτύου και για ελάχιστες αραιώσεις - κλαδεύσεις αριστερά και δεξιά των δασικών δρόμων. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανά πενταετία χρειάζεται μελέτη διαχείρισης του δάσους.

* * *

Στο Πυροσβεστικό Σώμα τίποτε δεν άλλαξε σε ό,τι αφορά τη μεγάλη έλλειψη σε μόνιμο προσωπικό. Δεν έχει διασφαλιστεί ούτε η μονιμοποίηση όλων των πυροσβεστών 5ετούς θητείας και των συμβασιούχων, για να καλύψουν ένα μέρος των ελλείψεων, αλλά και για να δουλεύουν με πλήρες ωράριο, ώστε να μπορέσουν να αξιοποιηθούν καλύτερα και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Ιδια είναι η κατάσταση και σε ότι αφορά τον εξοπλισμό, όπως περιγράφουν οι ίδιοι οι πυροσβέστες (σ.σ. βλέπε ρεπορτάζ σε διπλανή στήλη). Σημαντικά προβλήματα παρουσιάζει επίσης και ο ατομικός εξοπλισμός που χρησιμοποιείται κυρίως στα αστικά συμβάντα, όπως είναι οι ακατάλληλες - απαρχαιωμένες χαλύβδινες φιάλες, των αναπνευστικών συσκευών. Οσον αφορά τα εναέρια μέσα («Canader» και «Pezzetel») και εκεί η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Τα εφτά CL 215 είναι ηλικίας έως 40 χρόνων και δεν μπορούν να επιχειρήσουν, όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τους 38 βαθμούς, τα τέσσερα CL 415 πετούν εδώ και 15 χρόνια, ενώ συνεχίζονται να δαπανώνται σημαντικά ποσά από το κράτος, για ενοικιάσεις ελικοπτέρων, κάθε καλοκαίρι, εξαιτίας των μεγάλων ελλείψεων που παρουσιάζει ο εθνικός εναέριος στόλος.

* * *

Οι πυροσβέστες δεν γνωρίζουν ωράρια. Αναγκάζονται να δουλεύουν συνεχόμενα μέχρι 30 και 40 ώρες, για να καλύψουν έτσι τα μεγάλα κενά και τις ελλείψεις. Η υπηρεσία εντατικοποιείται, τα ρεπό κόβονται, το ωράριο γίνεται λάστιχο από τις συνεχόμενες κλήσεις σε επιφυλακή από την υπηρεσία, ακόμα και για πυρκαγιές που μπορούν να αντιμετωπιστούν με το ήδη υπάρχον προσωπικό στις βάρδιες ή ακόμα και για την περίπτωση που δεν υπάρχει καμία πυρκαγιά σε εξέλιξη (σ.σ. προληπτικές επιφυλακές). Χαρακτηριστικά, όταν ξεσπούν μεγάλες δασικές πυρκαγιές σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, καλούνται ενισχύσεις από διάφορες περιοχές και περιφέρειες της χώρας, ακόμα και από απομακρυσμένες περιοχές. Κάτι που συνέβη και στις πυρκαγιές της περασμένης βδομάδας στην περιοχή των Μεγάρων.
Με αυτήν την πολιτική δεν αποφεύγονται οι μεγάλες καταστροφές στα δάση, δεν αποτρέπονται οι εμπρησμοί από τα διάφορα δίκτυα των καταπατητών, που ευνοούνται από τη νομοθεσία που διατηρεί η σημερινή κυβέρνηση και ανοίγει δρόμους για εμπορευματική αξιοποίηση του δασικού πλούτου. Το ζήτημα της αντιμετώπισης των ελλείψεων, των καθυστερήσεων, της υποχρηματοδότησης, των υποδομών για αντιπυρική προστασία πρέπει να γίνει υπόθεση της πάλης του λαϊκού κινήματος, που θα πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ιδιαίτερα την περίοδο των επόμενων καλοκαιρινών μηνών.