Μήπως οι κομμουνιστές δε θέλουν λύση για το Μακεδονικό;

Κατιούσα

Μήπως τελικά οι κομμουνιστές δε θέλουν λύση για το όνομα της γειτονικής ΠΓΔΜ και το παραπέμπουν στις σοσιαλιστικές καλένδες;
Είναι σεβαστή ασφαλώς η θέση τους ενάντια στο ΝΑΤΟ, αλλά δε θέλουν να βρεθεί με λύση, με σύνθετη ονομασία και γεωγραφικό προσδιορισμό, ακριβώς όπως το ζητούσαν; Μήπως το κάνουν απλά από στείρα αντίδραση στην κυβέρνηση, που φέρνει αυτή τη λύση;

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη σταθερή θέση του ΚΚΕ ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει καμία συμφωνία για την ονομασία της ΠΓΔΜ που θα συνδέεται με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχει κανείς αρκετές παρόμοιες παρεμβάσεις, στοχευμένες και “εμβριθείς” ή “αθώα” ερωτήματα, που το πνεύμα τους συμπυκνώνεται χαρακτηριστικά σε ένα άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών (πού αλλού;), το οποίο δυσκολεύεται να κρατήσει τα δημοσιογραφικά προσχήματα, κι αναλώνεται σε σοφιστείες και ειρωνείες, πχ. για την “νέα” θέση του ΚΚΕ.
Ας δούμε όμως κάποια πράγματα. Το όνομα δεν είναι κάποιο φετίχ από μόνο του, γι’αυτό εξάλλου οι κομμουνιστές απείχαν απ’την πρώτη στιγμή απ’την εθνικιστική υστερία, που διακήρυσσε πως το “όνομά μας είναι η ψυχή μας”. Η λύση βέβαια περνάει μέσα απ’τη σύνθετη ονομασία, αλλά έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: 1) Ο όρος Μακεδονία θα αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό 2) Θα σταματήσουν οποιεσδήποτε αλυτρωτικές αντιλήψεις και 3) Οι δύο χώρες θα συμφωνήσουν ότι δεν υπάρχει θέμα αλλαγής συνόρων.. Ποια από αυτά διασφαλίζει άραγε η ένταξη της ΠΓΔΜ με οποιαδήποτε ονομασία στο ΝΑΤΟ;
Κάποιοι ανακαλύπτουν ειρωνικά το δικαίωμα στην…αυτοδιάθεση σε σχέση με την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.” Ας απεμπλακούμε εμείς, και μετά ας τους κάνουμε υποδείξεις τι να κάνουν αυτοί.” Άλλοι ουσιαστικά μας λένε – τραγουδούν – να βλέπουμε πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ή μάλλον του θαΝΑΤΟυ, όπως θα έλεγαν και οι Monty Python. “Διαφωνούμε με το ΝΑΤΟ – θεωρητικά πάντα – γιατί στην πράξη…χαλί να μας πατήσουν- αλλά γιατί να μη δεχτούμε τα παράπλευρα οφέλη που προκύπτουν; ” Μα τέλος πάντων, πιστεύουν πως οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί είναι κάποιο ευαγές ίδρυμα που κάνει αγαθοεργίες; Ότι είναι κάτι αδιάφορο και ουδέτερο, αναγκαίο κακό ή τέλος πάντων αναπόφευκτο, δοσμένο μια για πάντα; Πιστεύουν πως το σφαγείο των λαών μπορεί να είναι παράγων ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή; Ως εκεί φτάνει ο ρεαλισμός τους; Ας δεχτούμε το θάνατο, αλλά γιατί να μην έχουμε μια καλή κηδεία;
Είναι άραγε τόσο αφελείς; Η’ μήπως το ακριβώς αντίθετο και τα λένε όλ’αυτά εκ του πονηρού; Ρητορικό το ερώτημα και η απάντηση γνωστή.

ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ..ΕΚΤΕΛΕΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΩΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ EUROBANK

     

Πόσο θράσος υποκρισία και κυνισμό μπορεί να έχουν κάποιοι που υποτίθεται έχουν σηκώσει το λάβαρο της επαναστάσεως και του ανένδοτου αγώνα για τα δίκαια της πατρίδος και βγαίνουν στα ΜΜΕ με πύρινο λόγο και τα βάζουν με τους πάντες για το ξεπούλημα και την καταστροφή της χώρας και την ίδια ώρα να πληρώνονται και να συνεργάζονται με αυτούς που αρπάζουν τις περιουσίες του Ελληνικού λαού καθημερινώς.

Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για κάποιον δικηγόρο και διδάκτωρ νομικής από την ακριτική Αλεξανδρούπολη κύριο Ηλία Ηλιακόπουλο όπου καθημερινώς βγαίνει και μιλά κατά των τραπεζών και της αρπαγής της περιουσίας από αυτές. Πρόσφατο παράδειγμα είναι το παρακάτω κείμενο όπου έδωσε ραδιοφωνική συνέντευξη σε τοπικό σταθμό της περιοχής στις 29/10/2018...Δείτε και απολαύστε τι έλεγε πριν από πέντε μέρες :

εδώ το σχετικό λίνκ:  ΜΑΧΙΜUM FM 

KAI EΔΩ ΤΟ ΚΕΊΜΕΝΟ ΤΟΥ:

Μεγάλη μέρα σήμερα Συνέλληνες. Παρελάσεις και δοξολογίες για να μας θυμίζουν όλα αυτά και δικαίως το έπος του 40 Μόνο που η αλήθεια είναι πικρή. Δεν έχουμε σχέση εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες με τους ευκλεείς προπάτορες μας. Τους προγόνους μας που στους παλαίφατους εκείνους χρόνους κατέδειξαν τι θα πει ελληνική λεβεντιά και απαράμιλλη ανδρεία. Τώρα οι ολετήρες της κίβδηλης κατανάλωσης και της ψευτο καλοπέρασης μας έχουν μεταλλάξει σε ψοφοδεείς εαυτούληδες , που ονειρεύονται μόνο καλοκαιρινές διακοπές και ατέλειωτο φραπεδάκι…Γι αυτό και δεν βγήκα σήμερα στην παρέλαση ούτε στην απέραντη ψευτοπανήγυρη των άσκοπα φλυαρούντων νεοελλήνων . Κάθισα  και διάβασα χρονικά από εκείνη την αλησμόνητη εποχή , αναπόλησα στιγμές Ελληνισμού και σίγουρα βγήκα ψυχικά πλουσιότερος από το να περιδιαβαίνω τα πολιτικά πηγαδάκια που αρχίζουν να στήνονται εν όψει επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών. Γιατί άραγε η δύναμη σας εξικνείται  μέχρι την άσκοπη πολιτική παραφιλολογία, αν θα έλθουν στα πράγματα καλύτεροι  και αν θα φύγουν οι παλιότεροι; Αλλά   και πως θα εξυπηρετήσετε το Δάνειό σας ή θα γλυτώσετε το σπίτι σας; Σε λίγο  έτσι όπως πάμε ούτε σπίτι θα γλυτώνουμε, ούτε εμάς τους ίδιους! Γνωρίζετε σίγουρα , πως τα κόκκινα  Δάνεια επωλήθησαν σε ξένα funds.Γνωρίζετε ακόμη , ότι αυτή η χώρα ως ξέφραγο αμπέλι δέχεται καθημερινά εισβολή  οθνείων  , φερέοικων απροσδιόριστης  προέλευσης  με το φαινομενικό κάλυμμα  του δήθεν πρόσφυγα. Έτσι τους «εξωραϊζουν»  οι προκλητικοί κυβερνώντες αλλά  και οι λοιποί της δήθεν αντιπολίτευσης…Όλοι  αυτοί οι «εισβολείς», που δεν σας απασχολούν τώρα, με βεβαιότητα θα σας απασχολήσουν μετά… Όταν θα παίρνουν την δική σας στέγη λόγω ανεξόφλητων χρεών για να εγκατασταθούν οι «αναξιοπαθούντες» επήλυδες , μια που οι πλειστηριασμοί  καλά κρατούν σε πείσμα του δήθεν απαράμιλλου σλόγκαν «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη»  . Το κέλυφος μέσα στο οποίο σήμερα ζείτε Συνέλληνες, η χώρα μας , παρέχει αλήθεια  ασφάλεια; Αναρωτηθήκατε  γι αυτό; Ή σας αρκούσαν σήμερα   μόνο  οι παιάνες από τις μπάντες των παρελάσεων και τα ατελείωτα φληναφήματα ενός ψεύτικου  συστήματος  ΜΜΕ, πολιτειακών αρχόντων και λοιπών παραγόντων ; Με τους πολιτικάντες  να καμαρώνουν στις εξέδρες σαν τα γύφτικα σκεπάρνια … Και κάτι ακόμη  λίγο σκληρό, αλλά έτσι είναι πάντοτε η αλήθεια .. Συμμετείχατε σήμερα στις παρελάσεις αλλά “τσιμουδιά” για το γενναίο Ελληνόπουλο , που έφαγαν ύπουλα και πισώπλατα Αλβανόφωνοι, όταν τόλμησε να βροντοφωνάξει πως υπάρχει Ελληνικό στοιχείο στη Βόρειο Ήπειρο. Ακόμη όλοι οι προδότες είναι στις θέσεις τους και εσείς λαλιά δεν είχατε ούτε έχετε να απαιτήσετε να φύγουν. Πολύ δυσωδία για να την αντέξω Πνίγομαι επικίνδυνα από την σαπίλα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας . Περιμένω αντίλογο αλλά δεν βλέπω. Μόνο το κεφάλι κάτω…Κάτι σαν το  «πεπρωμένο  φυγείν αδύνατον»Πέστε μου , υπάρχει κανένας τρόπος να αποφύγουμε την απέραντη κατάντια και παρακμή μας;

Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ ΗΤΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΟΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΗΚΩΣΕ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΕΙΔΑΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ;; ΠΑΡΤΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ EUROBANK ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ Η ΕΝ ΛΟΓΩ ΤΡΑΠΕΖΑ ΝΑ ΤΗΣ ΑΡΠΑΞΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.

ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΣΟ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΥΝΙΣΜΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗ;;

ΤΗΝ ΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΣΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΕΙΧΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΗΣ EUROBANK ΟΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ

Δημοσιεύτηκε 1 hour ago από τον χρήστη panos leliatsos

ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ '73: -ΕΤΣΙ ΚΡΑΤΗΘΗΚΕ ΟΡΘΙΟ ΤΟ ΚΚΕ!!

 

Και ενώ βλέπεις ένα διαφημιστικό έντυπο για τις ηλεκτρικές συσκευές CALOR ..που να φανταστείς πως στις μέσα σελίδες αυτού του εντύπου είναι οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 9ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ όπως διακινήθηκαν σε παράνομη, καμουφλαρισμένη μπροσούρα (φυσικό μέγεθος 7x9,5 εκ.) ;
Επι χούντας στην Ελλάδα στα 1973 !
Ετσι κρατήθηκε όρθιο αυτό το Κόμμα και γιορτάζει φέτος τα 100 του χρόνια ! Ετσι κρατήθηκε όρθιο !Μ' αγώνες και μ' αγωνίες με κατατρεγμούς και φυλακές , μ' εξορίες και ξενιτιές με πόνο και με δάκρυα και με θάνατο !
Το ο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ πραγματοποιήθηκε στις 4 - 10 Δεκέμβρη 1973 στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, στην πολη Σορφχάιντε βόρεια του Βερολίνου !
Εκει σήμερα στον ίδιο χώρο θα γίνει η εκδήλωση που οργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ, για τον εορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματος και στην οποία θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει συνοπτικά ορισμένα στοιχεία σχετικά με το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, βασισμένα σε αποσπάσματα από το άρθρο «Η στρατηγική του ΚΚΕ στη Δικτατορία» που περιέχεται στην έκδοση «Δικτατορία 1967 - 1974», «Σύγχρονη Εποχή», 2017). 

Ολη η ειδηση εδω: https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=3%2F11%2F2018&id=17331&pageNo=19&fbclid=IwAR2vxXZ6-8pCcgBoh6zmRSYP4PLqOWx6EF_ckrVrlskyfMQIwAyvnrm_Iqw***

Από Konstantinos Mpourxas

***Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018

 Σελ. 

/40 

Ορισμένα στοιχεία για τo 9o Συνέδριο του ΚΚΕ

Οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ όπως διακινήθηκαν σε παράνομη, καμουφλαρισμένη μπροσούρα (φυσικό μέγεθος 7x9,5 εκ.)

Με αφορμή την εκδήλωση που οργανώνει το Σάββατο 3 Νοέμβρη και ώρα 5 μ.μ. η ΚΕ του ΚΚΕ, για τον εορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματος, στο κτίριο όπου διεξήχθη το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1973, στο Σορφχάιντε, βόρεια του Βερολίνου, και στην οποία θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει συνοπτικά ορισμένα στοιχεία σχετικά με το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, βασισμένα σε αποσπάσματα από το άρθρο «Η στρατηγική του ΚΚΕ στη Δικτατορία» που περιέχεται στην έκδοση «Δικτατορία 1967 - 1974», «Σύγχρονη Εποχή», 2017).

***

Το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ πραγματοποιήθηκε στις 4 - 10 Δεκέμβρη 1973 στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, στο Σορφχάιντε, μετά από συνεχείς αναβολές, που - όπως αναφερόταν - οφείλονταν στις συνθήκες της δικτατορίας, γεγονός το οποίο επέφερε οπωσδήποτε δυσκολίες στην πραγματοποίηση της προσυνεδριακής δουλειάς και ιδιαίτερα στην αποστολή αντιπροσώπων από την Ελλάδα για το Συνέδριο.

Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε ένα μήνα μετά τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, και φυσικά ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα ζητήματα της αντιδικτατορικής πάλης.

Στις εργασίες του πήραν μέρος εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τους πολιτικούς πρόσφυγες, από τους μετανάστες στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και από τις ανασυγκροτημένες παράνομες Οργανώσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα.

Το κτήριο διεξαγωγής του 9ου Συνεδρίου

Το 9ο Συνέδριο αποτελεί παράδειγμα συλλογικής δημοκρατικής λειτουργίας του Κόμματος και τήρησής της ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Πριν από το Συνέδριο είχε προηγηθεί εσωκομματική συζήτηση για τις Θέσεις της ΚΕ καθώς και προσυνεδριακός διάλογος, στον οποίο πήραν μέρος και παράνομοι κομμουνιστές από την Ελλάδα που μπόρεσαν να στείλουν τα άρθρα τους.

Το Συνέδριο ψήφισε νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό του ΚΚΕ.

Η νέα Κεντρική Επιτροπή που προέκυψε από το 9ο Συνέδριο εξέλεξε νέο Πολιτικό Γραφείο, και Γενικό Γραμματέα της τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Για το χαρακτήρα της δικτατορίας

Ο χαρακτήρας της δικτατορίας προσδιορίστηκε ως ανοιχτή τρομοκρατική νεοφασιστική δικτατορία εγχώριων και ξένων, κυρίως αμερικανικών, μονοπωλίων.1

Εκτιμήθηκε ως γέννημα της ανάπτυξης των αντιθέσεων του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, προϊόν της σύζευξης της άρχουσας τάξης με τον διεθνή ιμπεριαλισμό, σε πρώτη γραμμή τον αμερικανικό, και της υποταγής σε αυτόν. Οι καταβολές του πραξικοπήματος εκτιμήθηκε ότι ακουμπούσαν στη διαμόρφωση και στο ρόλο της μεγαλοαστικής τάξης και στην ξένη κηδεμονία της, που ανέκοψε τη λαϊκοδημοκρατική ανέλιξη του τόπου στον καιρό της Κατοχής και μετά, ενώ στην εξουσία επιβλήθηκαν οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις και οι συνεργάτες του κατακτητή που πλαισίωναν την ολιγαρχία του πλούτου. Αναφερόταν ότι στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς βαθιά αντιλαϊκό και εθνικής υποτέλειας, ένα καθεστώς εξυπηρέτησης της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

Από τις Εργασίες του 9ου Συνεδρίου. Στο βήμα ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ο Χαρίλαος Φλωράκης στη 17η Ολομέλεια της ΚΕ το Δεκέμβρη του 1972, εκλέχτηκε Α' Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Εκτιμούσε ότι η νεοφασιστική δικτατορία ήταν συνέπεια όλης της μεταπολεμικής εξέλιξης και της αδυναμίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας και των πατρόνων της να εξασφαλίσουν την «τάξη πραγμάτων» που ήθελαν μέσα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ως σκοπό του πραξικοπήματος αναδείκνυε την κατάπνιξη με την ωμή βία του ογκούμενου παλλαϊκού κινήματος, που δεν ήταν σε θέση ν' αναχαιτίσουν τα ντόπια και τα ξένα μονοπώλια με τα μέσα της αστυνομευόμενης δημοκρατίας, για την καλύτερη εξυπηρέτηση του ιμπεριαλισμού, που δεν ένιωθε ασφάλεια στην εξυπηρέτησή του με την υπάρχουσα προδικτατορική κατάσταση.

Θεωρούσε ότι ο σχεδιασμός και η οργάνωση της επιβολής του έγινε με την άμεση συμμετοχή και υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Για την αντιδικτατορική πάλη

Για την ενότητα της αντιδικτατορικής δράσης, από τα πάνω και από τα κάτω, αναφερόταν ότι τα κύρια συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών, κυρίως των αμερικανικών, εξυπηρετήθηκαν στα χρόνια της δικτατορίας όχι όπως πριν, όταν κυριαρχούσαν τα δύο μεγάλα «παραδοσιακά» κόμματα της «Δεξιάς» και του «Κέντρου». Οτι ούτε τα μονοπώλια και οι ξένοι ιμπεριαλιστές ξέκοψαν από τους κύριους πολιτικούς εκπροσώπους τους, ούτε τα βασικά αστικά κόμματα αποφάσισαν να παραιτηθούν από το ρόλο εξυπηρέτησης των μονοπωλίων και του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Εκτιμούσε ότι απλώς παραμερίστηκαν προσωρινά για λόγους ιστορικούς και γιατί δεν παρείχαν επαρκείς εγγυήσεις ότι ήταν σε θέση ν' αποτελέσουν τους φορείς ενός δικτατορικού καθεστώτος, που ήταν αναγκαίο στα μονοπώλια και στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Εκδοση με τα ντοκουμέντα του 9ου Συνεδρίου

Ταυτόχρονα, υποστήριζε ότι η αντίθεση των αστικών κομμάτων προς το νεοφασιστικό καθεστώς δεν έκφραζε αντίθεσή τους προς τα μονοπώλια και τον διεθνή ιμπεριαλισμό, αλλά διαφορά ως προς τη μορφή άσκησης της εξουσίας. Ακόμα, αντανακλούσε και αντιθέσεις των ξένων μονοπωλίων και του διεθνούς ιμπεριαλισμού.2

Εκτιμώντας την ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου από τον Δ. Ιωαννίδη στις 25 Νοέμβρη 1973, λίγες μέρες μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανέφερε ότι επρόκειτο για εσωχουντικό αμερικανοκίνητο πραξικόπημα χωρίς καμιά αλλαγή της ουσίας του νεοφασιστικού καθεστώτος, ενώ παρέμενε ο κίνδυνος συμβιβασμού της χούντας και των αστικών κομμάτων, διάσπασης του μετώπου των δυνάμεων που αντιτίθονταν στη δικτατορία. Ως γραμμή αντιπαράθεσης απέναντι στο νεοφασισμό και στον υπαρκτό κίνδυνο συμβιβασμού του με τις αστικές δυνάμεις, πρόβαλλε την ανάγκη διεκδίκησης άμεσων αιτημάτων του λαού. Τόνιζε, επίσης, την ανάγκη επαγρύπνησης είτε απέναντι στη γραμμή σκλήρυνσης είτε στη γραμμή της «δημοκρατικοποίησης». Η παραπάνω θέση συμπληρωνόταν με την εκτίμηση ότι δεν έπρεπε ν' αντιπαρατίθεται η ειρηνική στη μη ειρηνική μορφή πάλης, ότι η μορφή θα εξαρτιόταν από τις συγκεκριμένες συνθήκες.3

Καθόρισε ότι η πάλη κατά του νεοφασισμού έπρεπε να γίνεται στο όνομα της δημοκρατίας, που θα εξασφάλιζε τις ελευθερίες του λαού, θα καταργούσε το παρακράτος και όλα τα εξωπολιτικά κέντρα εξουσίας, θα έφραζε το δρόμο στην επαναφορά φασιστικών ή μισοφασιστικών καθεστώτων, υπέρ μιας δημοκρατίας απαλλαγμένης από την κηδεμονία των Αμερικανών και άλλων ιμπεριαλιστών. Ως απάντηση στη στάση των αστικών κομμάτων, το 9ο Συνέριο εκτιμούσε την εξασφάλιση της ελεύθερης έκφρασης του λαού από προσωρινή κυβέρνηση των κομμάτων και οργανώσεων που αντιτίθονταν στο νεοφασιστικό καθεστώς.

Για τη μετάβαση

Το πρόγραμμα που ψηφίστηκε από το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Η «Νέα Δημοκρατία», με τον προσδιορισμό «δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς»,4 εντάχτηκε στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ως ένα αρχικό σημείο του πρώτου σταδίου της «ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας», ενώ θεωρούνταν ότι πίσω από αυτό θα σήμαινε επιστροφή στο καθεστώς της αστικής δημοκρατίας προχουντικού τύπου. Το 9ο Συνέδριο υποστήριζε ότι, προκειμένου να συγκεντρωθούν περισσότερες δυνάμεις, δεν έπρεπε να προβληθεί ως άμεση επιδίωξη το πρόγραμμα της δημοκρατικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, καθώς στόχος ήταν να προσελκυστούν άλλες δυνάμεις της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης, που μπορούσαν να δεχτούν τη «Νέα Δημοκρατία»5, όχι, όμως, και βαθιούς μετασχηματισμούς.

Παράλληλα, υπογράμμιζε ότι το ΚΚΕ δεν έθετε πρόβλημα αλλαγής της κρατικής μορφής κυριαρχίας από την άρχουσα τάξη, αλλά πρόβλημα περάσματος στη λαοκρατική εξουσία. Ο τελικός σκοπός του Κόμματος ήταν η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, καθώς εκτιμούσε ότι ήταν «ώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό». Επειδή, όμως, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό απαιτούνταν και οι υποκειμενικές προϋποθέσεις - η συγκέντρωση και η ετοιμασία των αναγκαίων δυνάμεων - δεν μπορούσε να λυθεί ως πρόβλημα αν δεν παίρνονταν υπόψη τα υπάρχοντα εθνικά, δημοκρατικά προβλήματα, πολύ περισσότερο που αυτά συνδέονταν και με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.6

Ολα τα παραπάνω, όπως και ο προσδιορισμός του σοσιαλισμού ως «τελικού» σκοπού, υποδήλωνε με σαφήνεια ότι υπήρχαν άμεσοι, ενδιάμεσοι κοινωνικοπολιτικοί και οικονομικοί στόχοι, μεταβατικό πολιτικό καθεστώς στο έδαφος του καπιταλισμού, με το οποίο αποσπούνταν η καθημερινή πάλη από την πάλη για το σοσιαλισμό.

Για το «κομματικό πρόβλημα»

Αναγνωρίστηκε ότι το 8ο Συνέδριο συνήλθε χωρίς να υπάρχουν Κομματικές Οργανώσεις. Εκτιμούσε ότι από το 8ο Συνέδριο έως τη 12η Ολομέλεια στη δουλειά του Κόμματος κυριαρχούσε βασικά δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση. Ως έκφραση της παρέκκλισης αναφερόταν η θέση για το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, για την εθνική αστική τάξη, η επικύρωση της λικβινταριστικής Απόφασης του 1958 για τη διάλυση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων. Αποδόθηκαν ευθύνες στην τότε ΚΕ και ιδιαίτερα στο ΠΓ.

Τα ντοκουμέντα διαφοροποιούσαν την ιεράρχηση των αιτιών του «κομματικού προβλήματος» σε σχέση με προηγούμενες θέσεις. Στη σειρά των αιτιών προτάχτηκε η ανεπάρκεια της καθοδήγησης του Κόμματος, η λειψή αφομοίωση και η μη δημιουργική εφαρμογή της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, οι παραβιάσεις βασικών λενινιστικών αρχών· σε πρώτη γραμμή της συλλογικότητας της δουλειάς και της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος. Αναφέρονταν, στη συνέχεια, οι σοβαρές δυσκολίες που δημιουργήθηκαν για το ΚΚΕ και το κίνημα γενικότερα μετά από τις δύο αλλεπάλληλες ήττες (του 1944 και του 1949), οι δυσκολίες στην ανασυγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, η πολύπλευρη πίεση του εχθρού σε συνδυασμό με την απουσία από την Ελλάδα σημαντικού τμήματος στελεχών και μελών και της ίδιας της καθοδήγησής του.

Στις αιτίες, επίσης, συμπεριλαμβάνονταν οι δυσκολίες του συνδυασμού της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά, οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που αναπτύχθηκαν από την εκλογική άνοδο της ΕΔΑ, ιδιαίτερα το 1958.

Η ανάλυση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού

Οσον αφορά την ανάπτυξη του καπιταλισμού, διαπίστωνε: «Η Ελλάδα, χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με διαμορφωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και με χαρακτηριστικό γνώρισμα τη σημαντική εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και το διεθνή ιμπεριαλισμό, γίνεται χώρα βιομηχανική - αγροτική».7

Για το ζήτημα αν η Ελλάδα ήταν βιομηχανική - αγροτική ή βρισκόταν σε πορεία να γίνει βιομηχανική - αγροτική είχε γίνει μεγάλη συζήτηση κατά την επεξεργασία των Θέσεων στη 18η Ολομέλεια. Τελικά, το Κόμμα δεν έπαιρνε υπόψη στα κριτήρια ανάλυσης και εκτίμησης του καπιταλισμού στην Ελλάδα την ανισομετρία, την αλληλεξάρτηση που εμφανίζεται στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.

Ορισμένα πραγματικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας και της αστικής διαχείρισης (π.χ. η πορεία της εκβιομηχάνισης, οι περιορισμένες Αμεσες Ξένες Επενδύσεις, οι φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις των κυβερνήσεων που ευνοούσαν το ξένο κεφάλαιο κ.λπ.) ερμηνεύονταν με τρόπο απόλυτο και λαθεμένο μεθοδολογικά. Το αποτέλεσμα ήταν να μη συνδέεται η καπιταλιστική ανάπτυξη με την πορεία έκτασης των καπιταλιστικών σχέσεων, και έτσι να μην ερμηνεύονται αντικειμενικά η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, η θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, οι σχέσεις του με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη (βλέπε θέσεις για υποδούλωση από το ξένο κεφάλαιο, για εθελοδουλία της αστικής τάξης κ.λπ.).

Για τα στάδια

Το Πρόγραμμα που αποφάσισε το 9ο Συνέδριο, παρά τις βελτιώσεις που επέφερε σε σχέση με εκτιμήσεις - διαπιστώσεις και την κριτική προηγούμενων Αποφάσεων, στην ουσία άφησε άθικτη τη βασική γραμμή του 8ου Συνεδρίου, δηλαδή τη λογική των δύο σταδίων της επαναστατικής διαδικασίας, όπως και το ζήτημα της εκτίμησης της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και της ερμηνείας της θέσης του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Επίσης, συνέχισε να μην προσδιορίζει αντικειμενικά ταξικά μέρος των αστικών πολιτικών δυνάμεων και τη στάση απέναντί τους. Υιοθετούσε την ουτοπική εκτίμηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος ότι ο ιμπεριαλισμός, παρ' όλες τις προσπάθειές του, δεν μπόρεσε ν' αλλάξει τον γενικό συσχετισμό των δυνάμεων προς όφελός του, ότι την κύρια κατεύθυνση στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας την καθόριζαν το παγκόσμιο σύστημα του σοσιαλισμού, η διεθνής εργατική τάξη, όλες οι επαναστατικές δυνάμεις.8

Ενώ εκτιμούσε ότι στην Ελλάδα υπήρχαν οι υλικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, υποστήριζε ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης καθορίζεται από τη θέση της κάθε χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και από τον συσχετισμό δυνάμεων. Εκανε λόγο για δύο αντιθέσεις στην καπιταλιστική κοινωνία: Τη βασική, κεφαλαίου - εργασίας, και ως κυρίαρχη μία άλλη, την αντίθεση ανάμεσα στις μονοπωλιακές και τις μη μονοπωλιακές δυνάμεις, εντάσσοντας στις δεύτερες τμήματα της αστικής τάξης και όλα τα μεσαία στρώματα. Σε αυτήν την ταξική ανάλυση οικοδομούσε τη στρατηγική των δύο σταδίων και τον αντίστοιχο καθορισμό των κινητήριων επαναστατικών δυνάμεων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Η αμφισβήτηση του χαρακτηρισμού της δικτατορίας ως φασιστικής είχε τεθεί σε προηγούμενες Ολομέλειες της ΚΕ απ' ορισμένα μέλη, που θεωρούσαν ότι ο χαρακτηρισμός της ως φασιστικής δεν ανταποκρινόταν, παρέπεμπε στον προπολεμικό φασισμό που αναπτύχθηκε σε συνθήκες κρίσης και σε φάση προετοιμασίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ετσι, επιλέχτηκε ο όρος νεοφασισμός, που θεωρήθηκε ότι απέδιδε την πραγματικότητα στις τότε συνθήκες, σε περίοδο που, όπως εκτιμιόταν, ο συσχετισμός ήταν υπέρ των δυνάμεων του σοσιαλισμού.

2. Το 9ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, σελ. 124, έκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1974.

3. Ο.π., σελ. 131 - 132.

4. Ο.π., σελ. 174 - 182.

5. Ο.π., σελ. 118.

6. Ο.π., σελ. 115.

7. Ο.π., σελ. 169.

8. Ο.π., σελ. 161.

Εδώ είναι Βαλκάνια σου το ‘πα, δεν είναι παίξε, γέλασε και σώπα…

Κατιούσα

Την πρώτη ιδέα την είχε ρίξει δημόσια ο Καρατζαφέρης που είχε προτείνει συνδιοργάνωση Μουντιάλ με Κύπρο και Ισραήλ, για να σφραγιστούν οι καλές σχέσεις της κυβέρνησης με το κράτος – δολοφόνο. Και σήμερα, θα μπορούσε να μιμηθεί τον Κοτζιά για να πει και αυτός – είμαι σπόρος.
Ένας σπόρος που δίνει τώρα καρπούς, έστω και αν έβγαλε κλαδιά προς διαφορετική κατεύθυνση. Η είδηση που βγήκε απ’την τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας είναι πως ετοιμάζεται μια βαλκανική υποψηφιότητα για κάποια μεγάλη διοργάνωση αθλητική, με πιο πιθανό στόχο το Μουντιάλ του 2030.
Είναι λίγο παράξενο – και βασικά πρωτόγνωρο – να υπάρχουν τέσσερις συνδιοργανώτριες χώρες, αν και η πιθανή αύξηση των ομάδων της τελικής φάσε σε 48(!) δεν καθιστά απίθανο το σενάριο. Αλλά οι περισσότερες αντιδράσεις αφορούν πολύ διαφορετικά ζητήματα και τις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της κίνησης.
Κάποιοι αναπολούν πχ τα περασμένα «μεγαλεία» και διηγώντας τα να κλαις για τη λυπητερή που πληρώσαμε στο τέλος – των Ολυμπιακών του ’04, την αρπαχτή και τις ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού που υπήρχαν, επιθυμώντας μια αντίστοιχη συγκυρία για να δέσει σημειολογικά με το αφήγημα της μεταμνημονιακής ανάπτυξης – ευμάρειας.
Άλλοι αντιδρούν υστερικά, λες κι ο Τσίπρας είναι Ρήγας Φεραίος ή – ακόμα χειρότερα – η Κομιντέρν που λειαίνει το έδαφος για μια σοσιαλιστική Βαλκανική Ομοσπονδία. Αλλά αυτό που συμβαίνει στην πράξη, δεν έχει πολλή σχέση με όλα αυτά. Η ελληνική αστική τάξη δεν έπαψε ποτέ να δραστηριοποιείται στα Βαλκάνια και να ενδιαφέρεται για την επέκτασή της και η διοργάνωση αυτή μπορεί να είναι το αθλητικό επιστέγασμα των βλέψεών της και των ήδη υπαρκτών δεσμών με τις…σύμμαχες χώρες.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως τα Βαλκάνια παραμένοι η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, όπου όλα σχεδόν μυρίζουν μπαρούτι και δεν προσφέρονται για μπάλα, για «παίξε – γέλασε» (και σώπα)
Στην τελική κοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι από μια συμμαχία ξεκίνησαν κι αυτοί…

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΦΙΕΣΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι από την υπερψήφιση των νόμων που περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία, που περιορίζουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, το νόμο «Βρούτση-Αχτσιόγλου» που καταργεί τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, τους νόμους που μονιμοποιούν και τα τρία μνημόνια, που καταργούν την αργία της Κυριακής, που μονιμοποιούν την εργασιακή ζούγκλα και συνολικά σειρά νόμων που ενισχύουν το αντεργατικό οπλοστάσιο των κυβερνήσεων και των μεγαλοεργοδοτών και άλλη μία κυβερνητική φιέστα, σαν αυτές που έχει διοργανώσει σε ολόκληρη την χώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ετοιμάζουν για το Σάββατο 3 Νοέμβρη με την παρουσία του υπουργού παιδείας Γαβρόγλου. Άλλη μία φιέστα για να μας πείσουν ότι από την ανάπτυξη των μεγάλων αφεντικών όλο και κάτι θα έχουμε να κερδίσουμε οι εργαζόμενοι.

Την «ανάπτυξη» αυτήν την βιώσαμε στο πετσί μας για άλλη μία χρονιά και στο νησί μας, με την ένταση της εκμετάλλευσης κάθε εργαζόμενου, για να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Αποτελεί όμως περισσή πρόκληση, αυτή η νέα κυβερνητική φιέστα, να γίνεται στο Εργατικό Κέντρο της Κέρκυρας, το σπίτι των εργαζόμενων του νησιού μας. Όπως λέει ο σοφός λαός μας «φέρνουν τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα».

Πρωτεργάτης αυτής της διοργάνωσης είναι ο αυτόκλητος ψευδοπρόεδρος Γονέων Κασίμης και η εργοδοτική πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, που εντελώς αυθαίρετα έδωσε την άδειά της γι’ αυτήν την φιέστα, βάζοντας πλάτη για ακόμα μια φορά στην κυβερνητική πολιτική. Είναι οι ίδιοι που κλείνουν τις πόρτες του ΕΚΚ στους εργαζόμενους, στα παιδιά τους, στα ταξικά Σωματεία, στο Π.Α.ΜΕ.

Να σημειωθεί ότι ο υπουργός παιδείας έρχεται να διαφημίσει αυτήν την φορά το «νέο λύκειο» των πετσοκομμένων δαπανών για την παιδεία, ένα σχολείο για λίγους, που πετάει έξω τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών ενώ θα έπρεπε να απολογηθεί για τα κενά στα σχολεία, το κόψιμο των ολιγομελών τμημάτων, το πλημμυρισμένο πανεπιστήμιο, τις εστίες, τα δίδακτρα κ.λπ.

Είναι αυτονόητο ότι τέτοιου είδους προκλήσεις δε μπορούν να μείνουν αναπάντητες και είναι προφανές ότι δεν θα επιτρέψουμε στον υπουργό και στους βαστάζους του να βεβηλώσουν τον χώρο του ΕΚΚ.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. καλεί όλους τους εργαζόμενους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους δασκάλους, τους καθηγητές, όλο τον λαό του νησιού μας να εμποδίσουν την νέα αυτήν κυβερνητική φιέστα. Τους καλούμε να συσπειρωθούν στα ταξικά Σωματεία του νησιού μας και να περιφρουρήσουν τον χώρο του Εργατικού Κέντρου.

Κάνουμε δική μας υπόθεση την επιτυχία της απεργίας στις 14 Νοέμβρη.

Ο Λένιν για τον κοινοβουλευτισμό. Απόσπασμα από το «Κράτος και Επανάσταση»

Ν’ αποφασίζεις μια φορά σε κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα τσαλαπατά, θα καταπνίγει το λαό στη βουλή – να ποια είναι η αληθινή ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού όχι μόνο στις κοινοβουλευτικές – συνταγματικές μοναρχίες, αλλά και στα πιο δημοκρατικά πολιτεύματα.
Αν όμως θέσουμε το ζήτημα του κράτους, αν δούμε τον κοινοβουλευτισμό σαν ένα από τους θεσμούς του κράτους, από την άποψη των καθηκόντων του προλεταριάτου σ’ αυτό τον τομέα, πού βρίσκεται τότε η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό; Πώς μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς αυτόν;

Ξανά και ξανά πρέπει να πούμε: τα διδάγματα του Μαρξ, που βασίζονται στη μελέτη της Κομμούνας, ξεχάστηκαν τόσο, που για το σημερινό «σοσιαλδημοκράτη» (διάβαζε: το σημερινό προδότη του σοσιαλισμού) είναι κυριολεχτικά ακατανόητη άλλη κριτική του κοινοβουλευτισμού εκτός από την αναρχική ή την αντιδραστική.
Η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό δε βρίσκεται φυσικά στην κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αιρετότητας, αλλά στη μετατροπή, των αντιπροσωπευτικών θεσμών από λογοκοπία σε «εργαζόμενα» σώματα. «Η Κομμούνα δεν επρόκειτο να είναι κοινοβουλευτικό, αλλά εργαζόμενο σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα».
«Όχι κοινοβουλευτικό, αλλά εργαζόμενο σώμα», αυτά τα λόγια ταιριάζουν απόλυτα για τους σημερινούς κοινοβουλευτικούς άνδρες και τα κοινοβουλευτικά «χαϊδεμένα σκυλάκια» της σοσιαλδημοκρατίας. Κοιτάξτε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, από την Αμερική ως την Ελβετία, από τη Γαλλία ως την Αγγλία, Νορβηγία κλπ.: η καθαυτό «κρατική» δουλειά διεξάγεται πίσω από τα παρασκήνια και την κάνουν οι Διευθύνσεις, τα γραφεία, τα επιτελεία. Στα κοινοβούλια απλώς φλυαρούν με τον ειδικό σκοπό να ξεγελούν το «λαουτζίκο». Αυτό είναι τόσο σωστό, που ακόμα και στη ρωσική δημοκρατία, την αστική δημοκρατία, προτού καν προλάβει να δημιουργήσει πραγματικό κοινοβούλιο, εκδηλώθηκαν με το πρώτο όλες αυτές οι αμαρτίες του κοινοβουλευτισμού. Τέτοιοι ήρωες του σάπιου μικροαστισμού, σαν τους Σκόμπελεφ και τους Τσερετέλι, τους Τσερνόφ και τους Αυξέντιεφ, κατάφεραν να μαγαρίσουν και τα Σοβιέτ σύμφωνα με το πρότυπο του πρόστυχου αστικού κοινοβουλευτισμού και να τα μετατρέψουν σε κούφια λογοκοπία. Μέσα στα Σοβιέτ οι κύριοι «σοσιαλιστές» υπουργοί ξεγελούν τους ευκολόπιστους μουζίκους με παχιά λόγια και ψηφίσματα. Μέσα στην κυβέρνηση συνεχίζεται μια ατελείωτη καντρίλια με σκοπό, από τη μια μεριά, να θρονιάζουν εκ περιτροπής «γύρω στην πίτα» με τις προσοδοφόρες και τιμητικές θεσούλες όσο το δυνατό περισσότερους εσέρους και μενσεβίκους, κι από την άλλη, «να περισπούν την προσοχή» του λαού. Ενώ μέσα στα γραφεία και στα επιτελεία «διεξάγουν» την «κρατική» δουλειά!
Η εφημερίδα «Ντιέλο Ναρόντα», όργανο του κυβερνητικού κόμματος των «σοσιαλιστών- επαναστατών», ομολογούσε τελευταία σ’ ένα κύριο άρθρο της σύνταξης – με την απαράμιλλη ειλικρίνεια ανθρώπων της «καλής κοινωνίας», όπου «όλοι» ασχολούνται με την πολιτική πορνεία – πως ακόμα και στα υπουργεία, πού ανήκουν στους «σοσιαλιστές» (συγνώμη για την έκφραση!), ακόμα κι εκεί ολόκληρος ο δημοσιουπαλληλικός μηχανισμός μένει στην ουσία ο παλιός, λειτουργεί με τον παλιό τρόπο, σαμποτάρει εντελώς «ελεύθερα» τις επαναστατικές πρωτοβουλίες! Μα και αν δεν υπήρχε αυτή η ομολογία, μήπως δεν το αποδείχνει αυτό η πραγματική ιστορία της συμμετοχής των εσέρων και των μενσεβίκων στην κυβέρνηση; Το χαρακτηριστικό εδώ είναι μόνο τούτο, ότι κάνοντας στα υπουργεία συντροφιά με τους καντέτους, οι διάφοροι κύριοι Τσερνόφ, Ρουσάνοφ, Ζενζίνοφ και λοιποί συντάχτες της «Ντιέλο Ναρόντα» τόσο πολύ ξετσιπώθηκαν, που δε διστάζουν να διηγούνται δημόσια, σαν ένα τιποτένιο πράγμα, δίχως να κοκκινίζουν, πως στα υπουργεία «τους» όλα έμειναν όπως ήταν παλιά!! Επαναστατική -δημοκρατική φρασεολογία – για να αποβλακώνονται οι χωριάτες Ιβάνηδες, και υπαλληλική γραφειοκρατική κωλυσιεργία για να «ικανοποιούνται» οι κεφαλαιοκράτες – ορίστε ποιά είναι η ουσία του «έντιμου» συνασπισμού.
Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό της αστικής κοινωνίας η Κομμούνα τον αντικαθιστά με θεσμούς, όπου η ελευθερία της γνώμης και της συζήτησης δεν εκφυλίζεται σε απάτη, γιατί οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται οι ίδιοι, οι ίδιοι να εφαρμόζουν τους νόμους τους, οι ίδιοι να ελέγχουν τ’ αποτελέσματα της εφαρμογής τους, οι ίδιοι να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μένουν, μα δεν υπάρχει εδώ κοινοβουλευτισμός σαν ιδιαίτερο σύστημα, σαν χωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εργασία, σαν προνομιούχα θέση για τους βουλευτές. Χωρίς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς δεν μπορούμε να φανταστούμε τη δημοκρατία, ακόμα και την προλεταριακή δημοκρατία, χωρίς τον κοινοβουλευτισμό μπορούμε και οφείλουμε να την φανταστούμε, αν η κριτική της αστικής κοινωνίας δεν είναι για μας κούφια λόγια, αν η προσπάθεια ν’ ανατρέψουμε την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι σοβαρή και ειλικρινής μας προσπάθεια, κι όχι «εκλογική» φρασεολογία για το ψάρεμα των ψήφων των εργατών, όπως κάνουν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, οι Σάιvτεμαν και οι Λέγκιεν, οι Σαμπά και οι Βαντερβέλντε.
Είναι εξαιρετικά διδακτικό το γεγονός ότι ο Μαρξ, μιλώντας για τις λειτουργίες εκείνης της δημοσιουπαλληλίας, που είναι απαραίτητη και στην Κομμούνα και στην προλεταριακή δημοκρατία, παίρνει για σύγκριση τους υπαλλήλους «κάθε άλλου εργοδότη», δηλαδή μια συνηθισμένη κεφαλαιοκρατική επιχείρηση με «εργάτες, επιστάτες και λογιστές».
Στον Μαρξ δεν υπάρχει ούτε στάλα ουτοπισμός, με την έννοια της επινόησης και της φανταστικής αντίληψης της «καινούργιας» κοινωνίας. Όχι, ο Μαρξ μελετάει σαν μία φυσικοϊστορική διαδικασία τη γέννηση της καινούργιας κοινωνίας από την παλιά, τις μεταβατικές μορφές από τη δεύτερη στην πρώτη. Παίρνει την πραγματική πείρα του μαζικού προλεταριακού κινήματος και προσπαθεί να βγάλει απ’ αυτήν πρακτικά διδάγματα. «Διδάσκεται» από την Κομμούνα, όπως όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες στοχαστές δε φοβούνταν να διδάσκονται από την πείρα των μεγάλων κινημάτων της καταπιεζόμενης τάξης, χωρίς ποτέ να παίρνουν απέναντι της στάση σχολαστική «ηθικοδιδασκαλιστική» (σαν την πλεχανοφική: «δεν έπρεπε να πάρουμε τα όπλα» ή την τσερετελική: «μια τάξη πρέπει ν’ αυτοπεριορίζεται») .
Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εκμηδένιση της υπαλληλίας μονομιάς, παντού και ολοκληρωτικά. Αυτό θα ‘ταν ουτοπία. Η συντριβή όμως μονομιάς της παλιάς υπαλληλικής μηχανής και η άμεση έναρξη της οργάνωσης μιας καινούργιας, που να επιτρέπει τη βαθμιαία εκμηδένιση κάθε υπαλληλίας, αυτό δεν είναι ουτοπία, είναι η πείρα της Κομμούνας, είναι το άμεσο, το επόμενο καθήκον του επαναστατικού προλεταριάτου.
Ο καπιταλισμός απλοποιεί τις λειτουργίες της «κρατικής» διοίκησης, επιτρέπει ν’ απορρίψουμε το «ρόλο του προϊστάμενου» και να περιορίσουμε όλο το ζήτημα στην οργάνωση των προλετάριων (σαν κυρίαρχης τάξης), που εξονόματος όλης της κοινωνίας μισθώνει «εργάτες, επιστάτες , λογιστές».
Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Η ΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΤΟΥ 1871-Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞ)
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ (Απόσπασμα)
o-dromos.blogspot.com

Ίντιρα Γκάντι – Η σιδηρά κυρία της Ινδίας και η σχέση της με την ΕΣΣΔ

.

Κατιούσα

Εκ πρώτης όψεως, η άνοδος της Ίντιρα Γκάντι στην εξουσία ήταν μια τυπική υπόθεση νεποτισμού, καθώς πατέρας ήταν ο Παντίτ Νεχρού, πρώτος πρωθυπουργός της ανεξάρτητης Ινδίας. Σύντομα όμως απέδειξε ότι διέθετεσημαντικές πολιτικές ικανότητες, που την κατέστησαν μία από τις μορφές που εδραίωσαν τη σταδιακή ανάδειξη της Ινδίας σε ισχυρή περιφερειακή καπιταλιστική δύναμη. Ακολούθησε την πολιτική του “τρίτου δρόμου” που είχε εγκαινιάσει ο πατέρας της, τηρώντας τον ηγετικό ρόλο της Ινδίας στο κίνημα των Αδεσμεύτων, ενώ αξιοποίησε για τους δικούς της σκοπούς το σοβιετικό χαρτί, παρά τις διακυμάνσεις των διμερών σχέσεων Ινδίας-ΕΣΣΔ στη διάρκεια των τριών θητειών της. Μοναχοκόρη του μετέπειτα πρωθυπουργού της χώρας, η Ίντιρα γεννήθηκε το 1917 κι έλαβε επιμελημένη μόρφωση στην Ινδία και την Μεγάλη Βρετανία, φοιτώντας στην Οξφόρδη.
Ίδρυσε κίνημα νεολαίας για την ανεξαρτησία της Ινδίας κενώ το 1942 κρατήθηκε προσωπικά από τους Βρετανούς για τη δράση της. Την ίδια χρονιά παντρεύεται τον Φερόζ Γκάντι, που δεν ήταν συγγενής του διάσημου συνονόματου ηγέτη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Η Γκάντι συνέχισε την πολιτική της σταδιοδρομία, όταν οι γιοι της έφτασαν στην εφηβεία και το 1959 ανέλαβε πρόεδρος του σημαντικότερου ινδικού κόμματος, του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου. Διετέλεσε υπουργός Τϋπου και Πληροφοριών και δέκα χρόνια μετά, το 1966 ανέλαβε πρωθυπουργός της χώρας. Το σημαντικότερο γεγονός στην πρώτη θητεία της ήταν η νίκη επί του Πακιστάν το 1971, σε έναν σκληρό πόλεμο που κατέληξε στη δημιουργία του κράτους του Μπαγκλαντές, θεμελιώνοντας την πρωτοκαθεδρία της Ινδίας στην περιοχή. Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει την εξαθλίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, η Γκάντι χάνει τις εκλογές το 1977, για να επιστρέψει θριαμβευτικά στις εκλογές του 1980, μετά από ριζική αναμόρφωση του κόμματός της. Φαινομενικά η Ινδή ηγέτης βρισκόταν στο απόγειο της εξουσίας της, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του κινήματος των Αδεσμεύτων το 1983 και προαλείφοντας τους γιους της για τη διαδοχή, ο ένας εκ των οποίων ωστόσο σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. Οι εθνοθρησκευτικές συγκρούσεις που μαίνονταν στη χώρα ωστόσο αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα της, με αποτέλεσμα να πέσει θύμα των ίδιων της των σωματοφυλάκων που την δολοφόνησαν στις 31 Οκτωβρίου 1984. Επρόκειτο για δύο οπαδούς της θρησκευτικής αυτονομιστικής σέχτας των Σιχ. Η Γκάντι είχε δώσει διαταγή για έφοδο στο κύριο Ιερό των Σιχ στην επαρχία του Παντζάμπ που ήταν το επίκεντρο αναταραχών, υποκινούμενων από τους Σιχ.
Η Γκάντι φρόντισε να συνεχίσει τις καλές σχέσεις της Ινδίας με την ΕΣΣΔ που είχαν εγκαινιάσει οι προκάτοχοί της, επισκεπτόμενη τη Μόσχα ήδη από το 1966, όπου μεταξύ άλλων έλαβε βοήθεια στη σοβαρή επισιτιστική κρίση της Ινδίας. Η συνθήκη φιλίας που υπογράφτηκε μεταξύ των δύο χωρών το 1971 συνέβαλε στην επικράτηση της Ινδίας επί του Πακιστάν, παρά τις ενστάσεις που είχε εκφράσει η σοβιετική πλευρά για την επέμβαση.
Στα μέσα της δεκαετίας το 70′, το 1976, η Γκάντι πραγματοποίησε νέα εξαήμερη επίσκεψη στη Μόσχα, έχοντας συναντηθεί σε κορυφαίο επίπεδο με τους Μπρέζνιεφ, Κοσίγκιν και Γκρομίκο, ενώ της επιφυλάχθηκε κι ενθουσιώδης υποδοχή από το σοβιετικό λαό. Η Γκάντι επισκέφτηκε μεταξύ άλλων μια βάση εκπαίδευσης κοσμοναυτών, όπως και ένα παλιό ρωσικό μοναστήρι. Στα τέλη της δεκαετίας, η ΕΣΣΔ είχε αναδειχθεί σε βασικό εμπορικό εταίρο της Ινδίας και κύριο προμηθευτή αμυντικών συστημάτων.
Οι πολιτικές οικονομικής “φιλελευθεροποίησης” που ακολούθησε στη συνέχεια η Γκάντι, όπως και η αντίθεσή της στον πόλεμο του Αφγανιστάν, ψύχραναν στη συνέχεια τις επαφές των δύο χωρών, χωρίς να επέλθει ανοιχτή ρήξη. Σημείο τριβής ήταν και η στάση του ΚΚ Ινδίας, που άλλοτε συμμαχούσε κι άλλοτε επέκρινε την πολιτική της ΓΚάντι, με την ίδια να θεωρεί υπεύθυνη για τη στάση του την ΕΣΣΔ, που με τη σειρά της επιδιδόταν σε μια πολιτική λεπτών ισορροπιών μεταξύ του κρατικού και του ιδεολογικού της συμμάχου.
Σε διαδικτυακή ψηφοφορία του BBC, η Ίντιρα Γκάντι αναδείχθηκε σε “Γυναίκα της χιλιετίας”.

“Δε θέλω να πεθάνω πριν δω τη Σοβιετική Ένωση” – O Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω και ο “Γεωργιανός τζέντελμαν” Στάλιν

Κατιούσα

Ο Ιρλανδός νομπελίστας δραματουργός Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω σφράγισε με την παρουσία του όχι μόνο των χώρο του θεάτρου, με έργα που παίζονται ως τις μέρες μας, όπως « Ο Πυγμαλίων» , «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Παντρολογήματα», «Η αγία Ιωάννα» και πολλά ακόμα, που ενίοτε αποτέλεσαν και βάση για πετυχημένες κινηματογραφικές διασκευές. Πολύ πλούσια ήταν και η πολιτική του δραστηριότητα, που παρουσίαζε πολλές διακυμάνσεις και αντιφάσεις, καθώς παρότι ανήκε στα προοδευτικά πνεύματα της εποχής, κατά καιρούς προχώρησε σε δηλώσεις σεβασμού του Μουσολίνι και του Χίτλερ, μετά την αυτοκτονία του οποίο απέστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα, ενώ διατύπωσε κι απόψεις περί ευγονικής, σε μια εποχή βέβαια που αυτές οι απόψεις αλλά και οι πρακτικές στείρωσης «ανεπιθυμήτων» ήταν εξαιρετικά διαδεδομένες στις ΗΠΑ και πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες, με γνωστότερο παράδειγμα, πλην της ναζιστικής Γερμανίας, τη σοσιαλδημοκρατική κατά το μεγαλύτερο διάστημα του ευγονικού προγράμματος (1906-1975) Σουηδία.
Εκείνο όμως που δεν μπόρεσαν ποτέ να του συγχωρήσουν οι αστοί βιογράφοι και σχολιαστές του ήταν η ειλικρινής αγάπη του για την Οχτωβριανή Επανάσταση, τη Σοβιετική Ένωση και τους ηγέτες της. Ξεκίνησε από «μετριοπαθείς» σοσιαλιστικές ιδέες, ιδρύοντας μαζί με τις αδελφές Ουέμπ και άλλους Βρετανούς διαννοούμενος τη Φαβιανή Εταιρεία το 1884, που εισηγούνταν τη σταδιακή εισαγωγή μεταρρυθμίσεων προς όφελος της εργατικής τάξης κι αποτέλεσε λίκνο του μετέπειτα Εργατικού Κόμματος.
Ο Σω στο πέρασμα των ετών άρχισε να βλέπει με συμπάθεια τις κομμουνιστικές ιδέες, αποστέλλοντας συγχαρητήρια επιστολή στην Πράβντα το 1914 με την ευκαιρία της επετείου ίδρυσης του κόμματος των μπολσεβίκων. Χαιρέτισε την Επανάσταση και συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία «Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία», αντιτιθέμενος στον ηγετικό ρόλο της Βρετανίας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση υπέρ των Λευκών στη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου. Υπήρξε επίσης θαυμαστής του Λένιν, αποκαλώντας τον «μόνο πραγματικά ενδιαφέροντα ηγέτη κράτους στην Ευρώπη».
Οι δεσμοί του με τη Ρωσία εκτός από πολιτικοί, ήταν και πνευματικοί, με τον ίδιο να διατηρεί αλληλογραφία με σπουδαίους συγγραφείς όπως ο Μαξίμ Γκόρκι, με τον οποίο τους έδενε αμοιβαία αλληλοεκτίμηση, αλλά και τον Λέοντα Τολστόι πριν το θάνατό του, που ωστόσο θεωρούσε τα έργα του Σω υπερβολικά σαρκαστικά και ευτράπελα.
Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, ο Σω είχε δηλώσει πως «Δε θέλω να πεθάνω πριν δω τη Σοβιετική Ένωση» και η στιγμή να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του ήρθε το 1931, όταν προσκλήθηκε από τις αρχές της χώρας με την ευκαιρία των 75^ων γενεθλίων του, συνοδευόμενος από τους συντηρητικούς λόρδο και λαίδη Άστορ. Τον υποδέχτηκε ένα τεράστιο πλήθος που ζητωκραύγαζε το όνομά του καθώς και τιμητικό άγημα του Κόκκινου Στρατού. Την πρώτη του μέρα στη Μόσχα επισκέφτηκε το μαυσωλείο του Λένιν, που τον εντυπωσίασε: «Ένας πραγματικά διαννοούμενος τύπος, αυτή είναι η πραγματική αριστοκρατία. Από εδώ και πέρα ο τάφος του Ναπολέοντα βρίσκεται στη δεύτερη θέση, κι όχι στην πρώτη». Ο Σω επισκέφτηκε κι άλλα αξιοθέατα στην πρωτεύουσα και τις επαρχίες της ΕΣΣΔ, ενώ προς τιμήν των γενεθλίων του έγινε μεγάλη δεξίωση. Αποκορύφωμα του εννιαήμερου ταξιδιού του ήταν η προσωπική του συνάντηση με τον Ιωσήφ Στάλιν, με τον οποίο συνομίλησε για λίγες ώρες, μένοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις.
«Περίμενα να δω ένα Ρώσο εργάτη και βρήκα ένα Γεωργιανό τζέντλμαν, που είχε τον τρόπο του να ανακουφίζει τους φόβους μας. Ήταν σε γοητευτική διάθεση, καθόλου μοχθηρός ή εύπιστος.»
Την παραμονή της αναχώρησής του εξέφρασε τη θλίψη του που άφηνε το κράτος των εργατών λέγοντας: «Αύριο αφήνω αυτή τη χώρα ελπίδα και επιστρέφω στις δυτικές μας χώρες – τις χώρες της απελπισίας». Επιστρέφοντας στη Βρετανία, έκανε μια στάση στο Βερολίνο, όπου σε συνέντευξή του χαρακτήρισε το Στάλιν «γίγαντα», που μπροστά του οι αστοί πολιτικοί ήταν «Πυγμαίοι», ενώ επιστρέφοντας στο Λονδίνο έβγαλε λόγο για το ταξίδι του, απαντώντας στις συκοφαντίες περί λιμού λέγοντας πως στη Ρωσία έφαγε το πλουσιότερο γεύμα της ζωής του.
Ο Σω συνέχισε τη δημόσια υπεράσπιση της ΕΣΣΔ, αποστέλλοντας μεταξύ άλλων το 1933 διαμαρτυρία που συνυπέγραφαν και άλλοι στον εκδότη της «Μάντσεστερ Γκάρντιαν» για ένα άρθρο του Μάλκολμ Μάγκριτζ για το λιμό της Ουκρανίας. Εκεί κατήγγειλλε τον έξαλλο αντισοβιετισμό της βρετανικής κυβέρνησης και του αστικού τύπου, σημειώνοντας πώς:

Εμείς οι υπογράφοντες είμαστε πρόσφατοι επισκέπτες στην ΕΣΣΔ. Κάποιοι από μας ταξιδέψαμε στο μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμένης της επικράτειας. Θέλουμε να καταγράψουμε ότι πουθενά δεν είδαμε αποδείξεις για τέτοιου είδους οικονομική σκλαβιά, ένδεια, ανεργία και κυνική απόγνωση σαν αυτές που γίνονται αποδεχτές ως αναπόφευκτες και αγνοούνται από τον τύπο επειδή «δεν έχουν ειδησεογραφική αξία» στις χώρες μας. Παντού είδαμε ελπιδοφόρους και ενθουσιώδεις εργάτες, με αυτοσεβασμό και ελεύθερους μέχρι τα όρια που τους επιβάλλει η φύση και η τρομαχτική κληρονομιά της τυρρανίας και της ανικανότητας των προηγούμενων ηγετών της, να φτιάχνουν δημόσια έργα, να αυξάνουν τις υπηρεσίες υγείας, να επεκτείνουν την εκπαίδευση, να πετυχαίνουν την οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας και την ασφάλεια του παιδιού […]θέτοντας ένα παράδειγμα εργατικότητας και διαγωγής που θα μας εμπλούτιζε κατά πολύ αν τα συστήματά μας παρείχαν στους εργάτες το παραμικρό κίνητρο να το ακολουθήσουν.

Λίγα μόλις χρόνια μετά υπερασπίστηκε τις δίκες της Μόσχας, θεωρώντες τις αποτέλεσμα πραγματικών συνωμοσιών κατά της σοβιετικής ηγεσίας. Απαντώντας γραπτά σε ερώτηση της δημοσιογράφου Ντόροθι Ρόγιαλ με αφορμή τις δίκες για το αν η επανάσταση προσελκύει «έκφυλους» τύπους, ο Σω απάντησε: «Αντιθέτως, προσελκύει ανώτερους τύπους σε όλο τον κόσμο σε εξαιρετικό βαθμό οπουδήποτε έχει γίνει κατανοητή». Και πρόσθετε «Η κορυφή της σκάλας όμως είναι ένα μέρος με πολλές δοκιμασίες για παλιούς επαναστάτες χωρίς διοικητική εμπειρία, χωρίς οικονομική εμπειρία, που έχουν εκπαιδευτεί ως πάμφτωχοι κυνηγημένοι φυγάδες με τον Καρλ Μαρξ στο μυαλό κι όχι ως ηγέτες κράτους. Συχνά θα πρέπει να τους σπρώξουμε από τη σκάλα με ένα σκοινί γύρω από το λαιμό τους». Σε αντίθεση με πολλούς δυτικούς διαννοούμενους, που κλονίστηκαν, έστω και προσωρινά από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, ο Σω σωστά το ερμήνευσε ως νίκη του Στάλιν, θεωρώντας πως έτσι έθετε υπό τον έλεγχό του το Χίτλερ.
Ακόμα και στη διάρκεια του πολέμου, λίγο πριν την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, ο Σω με άρθρο του στο περιοδικό “New Statesman” επέκρινε τη στάση της βρετανικής διπλωματίας, που προσπαθούσε να παρουσιάσει το Στάλιν ως σύμμαχο του Χίτλερ, λόγω του συμφώνου μη επίθεσης: «Ο Στάλιν κακότροπα και επικίνδυνα υποτιμάται από μας. Προς το παρόν είτε τον καυτηριάζουμε ως αιμοσταγές τέραςτου οποίου η μόνη ασχολία και χαρά είναι να τουφεκίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ή να θεωρούμε πως η διπλωματία του, όπως εκείνη του Φόρειν Όφις, ασχολείται μόνο με τις φιλοδοξίες, τις αντιπαλότητες και τους πόθους δυναστειών του 17^ου και 18^ου αιώνα […] Γνωρίζω καλά το ρίσκο του να επαινώ έναν ηγέτη κράτους πριν πεθάνει, αλλά ο βαθμός στον οποίο αυταπατώμαστε και φανατιζόμαστε επιτιθέμενοι ασυλλόγιστα στο Στάλιν…είναι πολύ επκίνδυνος για να περάσει  έτσι».

Η ΓΣΕΕ έγινε 100 χρονών και “ψυχορραγεί”‘ σε ξένα χέρια

Κατιούσα

Η κρίση σιγά – σιγά μπαίνει στα χρόνια της προεφηβείας της. Έχει κοστίσει κατ’ έτος στους εργαζόμενους, όσο περίπου και ένα παιδί που θα ήταν στην ίδια ηλικία. Αθροίστε την αύξηση στο κόστος ζωής και τη μείωση του εισοδήματος και θα καταλάβετε. Στο ίδιο αυτό διάστημα, η χώρα άλλαξε τέσσερις κυβερνήσεις, παραλίγο νόμισμα ενώ υπό συζήτηση τέθηκαν ακόμα και οι διεθνείς συμμαχίες. Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ, ήταν και το πιο αποτυχημένο όλων. Η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.
Η «βουτιά» του βιοτικού επιπέδου των εκπροσωπούμενων από τον κ. Παναγόπουλο την τελευταία δεκαετία μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη επί… κατοχής. Το ΠΑΣΟΚ, του οποίου κορυφαίο στέλεχος υπήρξε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κόντεψε να διαλυθεί. Έφτασε από το 44% στο 4,68%. Ο ίδιος ο Γιάννης Παναγόπουλος, απαντάται πλέον μόνο μέσα σε γραφεία καθώς σε οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση είναι persona non grata. Και πώς να μην είναι άλλωστε; Στις εκατοντάδες απεργίες που πραγματοποιήθηκαν σε εργασιακούς χώρους κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η ΓΣΕΕ ήταν πανηγυρικά απούσα. Και αυτή ήταν η καλή εκδοχή. Η συνήθης ήταν να καταδικάζει τους εργαζόμενους για τα «μαξιμαλιστικά» τους αιτήματα.
Απούσα και απέναντι στην 9μηνη απεργία της Χαλυβουργίας, που άνοιξε με τα ΜΑΤ κατ’ εντολή εργοδοσίας και Σαμαρά. Απούσα και απέναντι στους ναυτεργάτες όταν οι τελευταίοι επιστρατεύονταν. Παρούσα όμως στο δημοψήφισμα για να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «Ναι» στην πρόταση Γιούνκερ. Είναι σίγουρο ότι θα γραφτεί στην μελλοντική ιστορία, ότι η Γενική Συνομοσπονδία των Εργαζομένων της Ελλάδας, δεν έκανε ούτε μια απεργία, για το δικαίωμα… στην απεργία, το οποίο με νόμο περιόρισε η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας της κ. Αχτσιόγλου.
Κι όμως. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, παραμένει εκεί. «Βιδωμένος» στη θέση του. Ο Γιάννης Παναγόπουλος και η ΠΑΣΚΕ έχουν διατηρήσει τα ποσοστά τους, στον φορέα που εκπροσωπεί τον – με διαφορά – μεγαλύτερο χαμένο της κρίσης. Παίρνουν βέβαια τα μέτρα τους γι’ αυτό. Πολλά από τα συνέδρια των Εργατικών Κέντρων, έγινε με την αρωγή των δυνάμεων καταστολής που φύλαγαν τους εκπροσώπους, από εκείνους που… εκπροσωπούν. Όσο για τα συνέδρια της ίδιας της ΓΣΕΕ; Τον Μάρτιο του 2019, θα πραγματοποιηθεί το 37ο, πιθανότατα στην Καλαμάτα. Για να καταλάβει κανείς την «αγοραφοβία» προέδρου και πλειοψηφίας, αξίζει να ειπωθεί πως τα τελευταία τρια συνέδρια, μέσα δηλαδή στα χρόνια της κρίσης, έχουν γίνει κατά σειρά σε Χαλκιδική, Αλεξανδρούπολη και Ρόδο.
«Κι αφού τον ψηφίζουν;» θα αντιτείνει κάποιος και φαινομενικά δεν θα έχει άδικο. Μια πιο προσεκτική ματιά στις αρχαιρεσίες στα Εργατικά Κέντρα, στο πώς και ποιοι, από ποια σωματεία «φαντάσματα» νομιμοποιούνται και πως και ποιοι αποκλείονται, ίσως να έδινε μια απάντηση. Αν άλλωστε δεν ήταν έτσι, όλοι εκείνοι που ψηφίζουν την ΠΑΣΚΕ και τον επικεφαλής της, θα συμμετείχαν που και που σε καμιά κινητοποίηση της ΓΣΕΕ. Αυτές οι τελευταίες, δεν είναι απλά ότι δεν έχουν κόσμο. Είναι ότι θα μπορούσαν να πραγματοποιούνται και με ισχύοντα στρατιωτικό νόμο και απαγόρευση συνάθροισης άνω των τριών ατόμων.
Η ΓΣΕΕ έφτασε 100 χρονών. «Γιόρτασε» τα γενέθλιά της αυτά, μακριά από τους εργαζόμενους και παρουσία του πρώην και της νυν υπουργού Εργασίας. Και αυτό είναι από μόνο του, ντροπή. Μια οργάνωση εργαζομένων που έχει δώσει αίμα και θυσίες για τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, που επικεφαλής της «εκπαραθυρώνονταν» από τα γραφεία της Ασφάλειας, δεν έχει δουλειά στα χέρια των ανθρώπων που βρίσκεται σήμερα. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Όχι σήμερα, χθες.

Του Αντώνη Αναστασόπουλου από το Reader