ΣΥΝΕΧΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

 ΣΥΝΕΧΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο πως το νέο Ασφαλιστικό που προτείνει δεν θα οδηγήσει σε καμία μείωση των συντάξεων, αλλά κι αν περιορίζεται η δημοσιονομική δαπάνη  αυτό πως δεν γίνεται εις βάρος των πιο αδυνάμων. Και για να το πετύχει δεν χρησιμοποιεί άλλα μέσα –αυτή η αυτοδιαφημιζόμενη κυβέρνηση της αριστεράς- απ’  αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων: Βία και πειθώ.

 Ξύλο και χημικά στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό από τη μια, διαβεβαιώσεις από την άλλη ότι  θα προστατευτούν οι επικουρικές,  ότι είναι εγγυημένο το ύψος των παλιών συντάξεων, ότι κι αν  οι εισφορές για τους αγρότες  είναι ιδιαίτερα υψηλές  θα συζητηθεί η ελάφρυνσή τους  όταν βελτιωθεί η εισπραξιμότητα  και άλλα τόσα.  

 Κι όλ’ αυτά  εντάσσονται στο ίδιο σύστημα της γενικής χειραγώγησης μας. Το οποίο δεν αποσκοπεί μόνο να επιβάλει ψεύτικη συνείδηση στις παραστάσεις  μας  για τον εαυτό μας  και τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα και πριν απ’ όλα να μειώνει συνεχώς την ικανότητα διάκρισης της αλήθειας απ’ το ψέμα, της πραγματικότητας από την αναπαράστασή της  και να  εγκαθιστά τη μαζική αδιαφορία και μοιρολατρία  και  το απαθές ενδιαφέρον για τη γνώση της αλήθειας και της έλλειψής της, του καλού και του κακού. Και όλα αυτά  στο όνομα μιας αριστεράς που θέλει την μεταρρύθμιση του συστήματος, μόνο που η μεταρρύθμιση  από τη φύση της σκοπεύει στη συντήρηση του μεταρρυθμιζόμενου μηχανισμού δηλ. του ίδιου του καπιταλισμού.

 Κι αφού μετά τους πρώτους μήνες θεατρικής αντίστασης απέδειξε η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ το ανέφικτο της άμβλυνσης  των χειρότερων συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης κι αφού γελοιοποίησε και διαστρέβλωσε όσο μπορούσε τη σημασία της "αριστεράς"  είναι πια πειστική η προτροπή για ανοχή όλων αυτών των δεινών, γιατί η αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος αναγκαστικά συνεπάγεται σκληρότητες, παραλογισμούς και πράγματα που μπορούν να φαίνονται αδικίες. Το σημαντικότερο όμως είναι η ελπίδα και η εμπιστοσύνη όπως τόνισε ο υπουργός Εργασίας  Γ. Κατρούγκαλος αναφερόμενος βέβαια στο ασφαλιστικό.

               Την καθημερινότητά μας  την έχει διαβρώσει αυτό το σύστημα γενικής χειραγώγησης, υλικής και ιδεολογικής, που με την ένδεια μας εξουδετερώνει ενώ ανυψώνει σε κυρίαρχη κατηγορία τη γενική ισοπέδωση όλων σε εμπόρευμα. Την αξία όλων την  καθορίζει η τυφλή κίνηση της αγοράς κι όλα εμφανίζονται υποπροϊόντα μιας οικονομικής διαδικασίας. Κι όμως  αυτό που εμφανίζεται για λογικό είναι στην πραγματικότητα τόσο παράλογο!

Ενώ ζούμε σε μια εποχή υπαρκτής αφθονίας συνεχίζει το πρόσχημα  των ελλείψεων, που μπορούσε να ήταν μια πιστευτή δικαιολογία για την οικονομία του 19^ου αιώνα, να χρησιμοποιείται συνεχώς, παρόλο που  η αναπτυγμένη τεχνολογία δημιουργεί τα μέσα για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Μόνο που τώρα  μιλάμε για έλλειψη ρευστότητας, έλλειψη χρημάτων, και όχι στον ίδιο βαθμό για έλλειψη των ίδιων των προϊόντων. Είναι που κάτω από τους οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού το προϊόν της εργασίας υπάρχει για να πουληθεί και όχι για να χρησιμοποιηθεί. Είναι δηλ. ένα αντικείμενο για πούλημα που καθορίζει πια τη φύση και τους σκοπούς της ανθρώπινης δραστηριότητας, έτσι που τα υλικά που έπρεπε να εξυπηρετούν  τη ζωή φτάνουν τώρα να κυβερνούν το περιεχόμενο και το σκοπό της. Και το χειρότερο είναι πως κι οι νόμοι του καπιταλισμού, αφότου άρχισαν να λειτουργούν, μοιάζει να λειτουργούν τόσο ανεξάρτητα από την ανθρώπινη πρόθεση και τον έλεγχο, που τώρα αυτή η ανεξέλεγκτη οικονομία ελέγχει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, την κατανομή των οικονομικών πόρων και πάνω απ’ όλα τη διάθεση και την κατανάλωσή τους. Αγνοώντας με ποιον τρόπο οι λειτουργίες των νόμων του καπιταλισμού οδηγούν σε αδιέξοδα και αποδίδοντας τα σε προσωπικές ή κοινωνικές κακίες, είναι εύκολο αυτοί οι  νόμοι να παρουσιάζονται σαν αναλλοίωτοι νόμοι της φύσης, ενώ δεν είναι παρά μόνο του καπιταλιστικού συστήματος. Κι έτσι πιστεύουμε πως ο καπιταλισμός μπορεί να διατηρηθεί αρκεί να απαλειφθούν όλα τα κακά του,  γιατί δεν κατανοούμε ότι αυτά είναι σύμφυτα μ’  αυτόν.

 Όλοι μας δεν γινόμαστε μέσα σ’  αυτόν παρά αγοραστές ή πωλητές. Είναι το χρήμα, η ανταλλακτική αξία,  που γίνεται η υπέρτατη αξία και η δύναμη που διαμορφώνει τη ζωή μας. Μοναδικός μας σκοπός γίνεται ν’ αποκτήσουμε για λογαριασμό μας όλα όσα μπορούμε. Κυρίαρχη κινητήρια δύναμη είναι η απόκτηση χρήματος και θεωρούμε απολύτως φυσικό  ελάχιστοι άνθρωποι να οικειοποιούνται και να αποκτούν  έλεγχο πάνω στα μέσα παραγωγής αφήνοντας τη μεγάλη μάζα δίχως ακόμα και τα απαραίτητα για επιβίωση. Και το τερατώδες είναι ότι η πλειοψηφία, κι απ’ αυτούς ακόμα που είναι στα όρια της εξαθλίωσης, δεν μπορούν να διανοηθούν κάποιον άλλο τρόπο  για να επιτευχθεί η παραγωγή  κάποιου αγαθού, είτε φαγητό είτε ρούχα είτε σπίτια είτε οτιδήποτε είναι αυτό, αν δεν αποτελεί μια κερδοφόρα επιχείρηση  κάποιου που επενδύει σ’  αυτήν χρήματα. Πέφτοντας σ’  αυτήν την πλάνη κι οι εξαθλιωμένοι μιας πλούσιας οικονομίας λατρεύουμε τα ίδια φετιχ με τα αφεντικά μας, αποδεχόμαστε τον απάνθρωπο ανταγωνισμό που πιέζει φριχτά τους αδύνατους, υποτασσόμαστε στους νόμους του καπιταλισμού που αποκαλύπτονται καταστροφικοί.

Κι έτσι αποκτούν έπαρση πολλοί απ’  αυτούς που έχουν δουλειά  για τις ικανότητές τους οι οποίες τους την εξασφάλισαν. Κι έτσι γεμίζουν με βεβαιότητα πολλοί  απ’  αυτούς που η μείωση των εισοδημάτων τους  περιόρισε ή και εξαφάνισε τα μέσα για μίμηση μεγαλοαστικής ζωής, ότι τα  λαμόγια φταίνε για την οικονομική κατάρρευση. Κι έτσι ανανεώνεται η αυταπάτη πολλών απ’ αυτούς που η καθημερινότητά τους  διασώζεται, έστω με περικοπές, για την υπομονή κι εργατικότητα που τους την εξασφαλίζει.

¨Οσο όμως κι αν έχει συκοφαντηθεί υπάρχει η κομμουνιστική προοπτική μιας άλλης κοινωνίας, που η δική μας δράση, η διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό είναι μια τέτοια,  μπορεί να πραγματοποιήσει. Αρκεί να μη συνεχίσουμε η πλειοψηφία να υποτασσόμαστε  και να ανεχόμαστε όλα αυτά τα δεινά του καπιταλισμού, ελπίζοντας σε αυτόματη αποκατάσταση μιας ισορροπίας του προς όφελός μας,   που δεν υπάρχει.

Συν-ταξική πάλη

 Συν-ταξική πάλη

Πόσα ψέματα και παραπλανητικά στερεότυπα μπορεί να χωρέσει η κυρίαρχη προπαγάνδα σε ένα ζήτημα σαν το ασφαλιστικό, αξιοποιώντας εν μέρει την άγνοια του κόσμου, τη σύγχυση που προκαλεί ο ορυμαγδός των μικρών και ασύνδετων πληροφοριών που σκεπάζουν την ουσία, και τη δυσκολία κατανόησης κάποιων στριφνών τεχνικών ζητημάτων, που όλα μαζί ως σύνολο ευνοούν τη διασπορά απλοϊκών συνθημάτων και αφορισμών, ως συνταγή για πάσα νόσο;

Για να μη χαθεί ο λογαριασμός και ο μπούσουλας, ας καταγράψουμε τα πιο βασικά.

-Η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού.

Εδώ τα ψέματα είναι διπλής κατεύθυνσης. Τόσο όταν αποκρύπτουν τους λόγτους που δημιούργησαν τα χρέη των ταμείων (τζογάρισμα αποθεματικών στο χρηματιστήριο, το κούρεμά τους από το PSI που διαφημίστηκε ως επιτυχία, η μεγάλη εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, κτλ) και το σημερινό πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί, χωρίς να χτυπηθεί η ρίζα του. Όσο και όταν διαβεβαιώνουν πως με τα νέα μέτρα (που είναι σχεδόν πάντα τα τελευταία που θα παρθούν) σταματάει η αιμορραγία και διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του συστήματος για τα επόμενα πολλά χρόνια. Μέχρι να ωριμάσει και να έρθει η επόμενη αντιασφαλιστική ανατροπή.

Οι εκτιμήσεις αυτές βασίζονται κατά κανόνα σε αναλογιστικές μελέτες, που ξεκινάνε από αυθαίρετες παραδοχές, συνήθως για τον προσδοκώμενο ρυθμό ανάπτυξης -όπως πχ ο ασφαλιστικός νόμος του Ρέππα, όπου προβλεπόταν πως με τη χορήγηση του 1% του ΑΕΠ στο ασφαλιστικό σύστημα, θα είχε καταστεί βιώσιμο ως το 2030! Επικράτησε ένας γενικός εφησυχασμός (όχι σε όλους) ότι τουλάχιστον είχαν αποφευχθεί τα μέτρα που περιελάμβανε το νομοσχέδιο του Γιαννίτση και τα υπόλοιπα παραπέμφθηκαν στο μακρινό μέλλον, που φυσικά ούτε τόσο μακρινό ήταν, ούτε και τόσο ευοίωνο.

Το βασικό πρόβλημα αυτών των μελετών δεν είναι πως οι προβλέψεις για το μέλλον είναι εκ των πραγμάτων επισφαλείς, αλλά ότι γίνονται κατά παραγγελία, υπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες κι ένα έτοιμο από τα πριν συμπέρασμα, που πρέπει να αποκτήσει επιστημονικοφανή ερείσματα. Το ίδιο ακριβώς που γινόταν δηλ για τον αποχαρακτηρισμό μιας σειράς επαγγελμάτων από την κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών.

-Το χάσμα γενεών

Κι η τεχνητή, καλλιεργούμενη αντίθεση μεταξύ των τωρινών συνταξιούχων με τις παχυλές συντάξεις, που υποθηκεύουν τις νέες γενιές και το ύψος της σύνταξής τους. Σε κάποια εκπομπή μάλιστα, ένας εκπρόσωπος του Ποταμιού στοχοποίησε ως βασική υπεύθυνη τη βολεμένη γενιά του Πολυτεχνείου, γενικά και αόριστα, πιάνοντας με ένα σμπάρο κάμποσα τρυγόνια. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί τους αποκαλούν χιπστερο-ναζί και τους βάζουν στο ίδιο σακί με τους χρυσαυγίτες.

Πέραν αυτού πάντως, είναι αξιοσημείωτο πως ένα μεγάλο τμήμα της σημερινής νεολαίας έχει συμβιβαστεί με την ιδέα πως αποκλείεται να πάρει ποτέ σύνταξη και να πιάσει 15ετία εργάσιμου βίου με ένσημα. Οπότε καλοβλέπει σχεδόν την προοπτική μιας εγγυημένης εθνικής σύνταξης (από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα) και δε νιώθει να το αφορούν άμεσα οι νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές. Κάτι που είναι προφανώς λάθος, όχι μόνο γιατί τίποτα απολύτως δεν είναι εγγυημένο, ή γιατί πολλές οικογένειες σήμερα στηρίζονται ουσιαστικά από τους συνταξιούχους (αντί να συμβαίνει το αντίθετο), αλλά κι επειδή το ασφαλιστικό αφορά ακριβώς τον εργάσιμο βίο και τις συνθήκες του, και όχι στενά τις συντάξεις.

Περιττό να σημειωθεί πως αυτή η εδραιωμένη αντίληψη (που απορρέει από υπαρκτές τάσεις της πραγματικότητας και όχι ιδεοληπτικά) πριμοδοτεί την ιδιωτική ασφάλιση και τη μαύρη εργασία, στην οποία συναινεί πλέον κι ο ίδιος ο εργαζόμενος, εφόσον δε νιώθει πως έχει κάποιο κίνητρο, για να ασφαλιστεί.

Όσο για την περιβόητη μάχη των γενεών, είναι χαρακτηριστικό πως σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, η παιδική εργασία θεωρείται άτυπα ως ένα είδος ασφαλιστικού συστήματος, που διασφαλίζει αξιοπρεπή γηρατειά στους απόμαχους της εργασίας. Στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο αντιθέτως, οι ηλικιωμένοι συντηρούν όσο μπορούν τα άνεργα παιδιά τους ή θεωρούνται ικανοί για εργασία μέχρι τα 70 τους (στα πλαίσια της ασημένιας οικονομίας). Και σε κάθε νέα φοροεπιδρομή, θεωρούνται ως το ξίγκι που έχει απομείνει για να καεί.

-Στο όνομα της διόρθωσης των αδικιών και κάποιων σκανδαλωδών περιπτώσεων, ισοπεδώνονται όλες οι συντάξεις προς το κατώτατο όριο -λες και οι δικαιούχοι δεν δούλεψαν και δεν είχαν κρατήσεις στο μισθό τους για αυτές τις απολαβές. Άκουσα κάπου μάλιστα τον όρο "μπολσεβικοποίηση των συντάξεων"! Δεν ξέρω ποια έννοια μπορεί να αποκτά αυτός ο όρος στο μυαλό του συντάκτη που τη χρησιμοποίησε (υποθέτω αυτήν της ισοπέδωσης), αλλά αφενός είναι αστείο να χρησιμοποιείται στο συγκεκριμένο ζήτημα με αρνητικό φορτίο το ασφαλιστικό σύστημα που απολάμβαναν οι λαοί των σοσιαλιστικών χωρών, αφετέρου είχα καταλάβει πως θεωρούμαστε ως η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης (και του κόσμου μη σου πω, αν υποχωρήσει η Κούβα) ακριβώς επειδή είχαν μείνει όρθιες κάποια ψήγματα του ριζοσπαστικού, μεταπολιτευτικού κεκτημένου και του τότε συσχετισμού δυνάμεων (σε συνδυασμό με τη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού). Εν πάση περιπτώσει, να οργανωθούμε παιδιά, μη λέτε ο καθένας διαφορετικά πράγματα.

-Πρέπει να υπάρξει φοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων, για να έχουμε ανάπτυξη και να γεμίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία (με κάποιο μαγικό τρόπο, χωρίς εργοδοτικές εισφορές). Αυτό το επιχείρημα καταλήγει να είναι μεγαλύτερη ιδεοληψία κι από αυτή την περίφημη προστασία της ελληνίδας μάνας στο παιδί της, όταν πρόκειται να φάει τη μπουκιά από το πιάτο του άλλου: μα δώστου, αφού είναι πάνω στην ανάπτυξη, μη μας βγει και καχεκτικό. Τίποτα δεν ξεπερνά ωστόσο την έγνοια του ελληνικού κράτους να ταΐσει με ζεστό κρατικό χρήμα τις επιχειρήσεις και τα μονοπώλια, για να μην τους κόψει την ανάπτυξη και την απρόσκοπτη κερδοφορία.

Και βασικά είναι κάτι πρωτότυπο, που ακούγεται κάθε φορά ως η ενδεδειγμένη λύση για όλα τα πιθανά ζητήματα. Τι χρειάζεται πχ ο Ολυμπιακός για να κάνει μια μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία; Φοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων (του Μαρινάκη). Ποια είναι η λύση για τα λαϊκά νοικοκυριά που κρυώνουν, χωρίς θέρμανση στο σπίτι; Μα φυσικά η (περαιτέρω) φοροαπαλλαγή των επιχειρήσεων.

Επιτέλους κάτι τελείως διαφορετικό (όπως θα έλεγαν κι οι Μόντι Πάιθονς), που δεν το έχουμε δοκιμάσει.

-Τελευταίο αλλά όχι και λιγότερο σημαντικό, οι περιβόητοι τρεις πυλώνες της κοινωνικής ασφάλισης (κράτος-εργοδότες-εργαζόμενοι), από τη φαρέτρα των κλασικών σοσιαλδημοκρατικών αιχμών. Που εφόσον συνδέεται με την παραπάνω αιχμή για τις φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων, αφήνει ουσιαστικά μόνο τον τρίτο πυλώνα των εργαζόμενων και τα όσα πληρώνουν αυτοί στο κράτος.

Η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχιστεί επ' αόριστον, αλλά το παραπάνω σημείο θίγει δύο κομβικά ζητήματα που είναι προς κατάκτηση και αφομοίωση από το σύνολο της εργατικής τάξης.

Πρώτον ότι η κοινωνική ασφάλιση είναι αυτό ακριβώς που λέει ο όρος, κοινωνική, αποτελεί κατάκτηση των λαϊκών μαζών και εμπεριέχει το στοιχείο της κοινωνικής (ταξικής) αλληλεγγύης, για όλους όσους έχουν ανάγκη, στον ένα ή τον άλλο βαθμό' και της συλλογικότητας. Δεν είναι ατομική, προσωπική υπόθεση του καθενός, για να υπολογίζεται με ανταποδοτικά κριτήρια.

Δεύτερον, ότι η ασφάλιση είναι ακριβώς κατάκτηση και όχι ευγενής παραχώρηση των κρατούντων προς τους υπηκόους τους από κάτι που δεν τους ανήκει. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να απολαμβάνει στα γεράματα, όταν δεν μπορεί πλέον να εργαστεί, ένα κομμάτι του πλούτου που παράγει. Συνεπώς αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση της πλουτοκρατίας και του κράτους της να πληρώσουν για τη χρηματοδότησή του. Όπως κι αυτοί από τη δική τους πλευρά θεωρούν απαραίτητη τη μείωση της δικής τους εμπλοκής στο ασφαλιστικό, του συντάξιμου χρόνου και φυσικά του ύψους των συντάξεων, ειδικά σε περίοδο κρίσης, για να κερδίσουν από τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους.

Όταν η εργατική τάξη μάθει να σκέφτεται με τέτοιους ταξικούς όρους και να διεκδικεί στην πράξη αυτά που δικαιούται, θα έχει γίνει το πιο σημαντικό βήμα για να αποκρούσει στην πράξη την επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις της και να προχωρήσει κι ένα βήμα (ή περισσότερα) τον αγώνα της.

   Όνειρα κι αλήθειες

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Τις προάλλες, ο αρχηγός της επίσημης αγαπημένης στο Βελιγράδι, όταν αυτή σήκωσε το τιμημένο, γνωστοποίησε με μια συγκινησιακά φορτισμένη ανακοίνωση πως αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά που θα τον βρει στα γήπεδα ως παίκτη. Μια σεζόν που μπορεί να μην το βρίσκει στα χρώματα της αγαπημένης του Βασίλισσας για ένα ιδανικό φινάλε (εκεί όπου αγαπήθηκε από τον κόσμο της ΑΕΚ, αλλά προδόθηκε από τους διοικούντες), θα του χαρίσει όμως έναν τελευταίο τελικό Κυπέλλου Ελλάδας και μάλιστα με μια ομάδα της Α2, το Φάρο Κερατσινίου, που ήταν και το τελευταίο (απάνεμο) λιμάνι της πολυετούς καριέρας του.
Και τώρα που αυτή φτάνει στο τέλος της, οι φίλοι του μπάσκετ θα το θυμούνται για μια σειρά αγωνιστικούς λόγους: την έκτη αίσθηση που είχε αναπτύξει στο ριμπάουντ, το ανορθόδοξο αλλά άκρως αποτελεσματικό σουτάκι από το στήθος, την μπασκετική ευφυΐα που του επέτρεψε να παίξει τόσα χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο, μολονότι υστερούσε σε φυσικά προσόντα, τον τελευταίο τίτλο της ΑΕΚ, που περίμενε 32 χρόνια για να ξαναγίνει βασίλισσα, το μαγικό καλοκαίρι των εφήβων το 95′ που τους ανέβασε στην κορυφή του κόσμου, την τρελή διετία της εθνικής Ανδρών, από το 05′ ως το 06′ με αυτόν αρχηγό και προπαντός τον άθλο απέναντι στους Αμερικάνους στη Σαϊτάμα, που αποτελεί την τελευταία καταγραμμένη ήττα τους σε διεθνείς διοργανώσεις.
Θα το θυμούνται όμως και για όσα έκανε εκτός γηπέδων. Την τρελή προφητεία του για το χρυσό στο Βελιγράδι μετά από τρεις ήττες της Εθνικής σε ισάριθμα φιλικά, τη μεταγραφή του στον Άρη γιατί είχε αναπτύξει αίσθημα μέσω διαδικτυακής αλληλογραφίας με τους οπαδούς της ομάδας που το γούσταραν, το κέρασμα στους οπαδούς της Σιένα και σε ένα ολόκληρο γήπεδο για τα γενέθλιά του, το πάθος του που τον κράτησε στα παρκέ ως τα σαράντα του και βασικά την ειλικρίνειά του, όταν απαρνούνταν πχ το προσωνύμιο “Διόσκουροι” που του κόλλησαν μαζί με τον Χατζή, με τον οποίο είχε αδιάφορες σχέσεις. Ή όταν αποφάσισε να κυκλοφορήσει την αυτοβιογραφία του, ενόσω ακόμα έπαιζε, από την οποία είναι παρμένος και ο τίτλος της ανάρτησης. Εκεί όπου δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει ανοιχτά για όλα, χωρίς μαλλιά στη γλώσσα, και να καρφώσει από το συγκάτοικό του Σοφοκλή, που ροχάλιζε δυνατά καμιά φορά, και δεν μπορούσε να ελέγξει τη δύναμή του, μέχρι τους διοικούντες του δικεφάλου που κορόιδευαν ανοιχτά αυτόν και τους συμπαίκτες του και είχαν διαρρεύσει σενάρια πως είχε χρηματιστεί για να έχει μειωμένη απόδοση στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, που έφεραν τελικά τον τίτλο με την ανατροπή από 0-2.
Για αυτό κι οι απανταχού μπασκετόφιλοι εύχονται να κάνει πράξη την απειλή του από το αποχαιρετιστήριο μήνυμά του και να μείνει στο χώρο, έστω και από κάποιο άλλο πόστο, που θα τον κάνει να νιώθει πιο άβολα, χωρίς αθλητική περιβολή.
Υγ: από την αυτοβιογραφία του είναι παρμένος και ο επίλογος του κειμένου, όπου ο Κακιούζης αναφέρεται μεταξύ άλλων στην τότε γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
Αν μου έμεινε κάτι ακόμη από την εκδήλωση στο Μέγαρο, ήταν η προσωπικότητα δύο ανθρώπων: Της γενικής γραμματέως του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα και του βουλευτού του Συνασπισμού Φώτη Κουβέλη.
(…)
Εξίσου θετική εικόνα σχημάτισα και για τη γραμματέα του ΚΚΕ. Καταρχάς ήταν η μόνη πολιτική αρχηγός από τα μεγάλα κόμματα, πέραν του πρωθυπουργού φυσικά, που μας τίμησε. Η Παπαρήγα μπορεί να φαίνεται λαϊκή, να είναι γυναίκα και ως εκ τούτου να απέχει των αθλητικών γεγονότων, ωστόσο μας τίμησε και για αυτό την τιμώ και εγώ. Είναι σημαντικό οι πολιτικοί που κατέχουν τις τύχες του λαού μας στα χέρια τους να είναι άνθρωποι με επίπεδο, σοβατρότητα, υπευθυνότητα και σφαιρική αντίληψη. Και το γεγονός ότι πιάσαμε κουβέντα με την Παπαρήγα για μπάσκετ, σε μένα λέει κάτι.
Αν κάνει κάπου λάθος σε κάτι από τα παραπάνω ο Κακιούζης, δεν είναι στη συμπάθειά του για τον Κουβέλη. Αλλά στο στερεότυπο ότι η Αλέκα ως γυναίκα απέχει των αθλητικών γεγονότων. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία..

ΠΑΜΕ Μαξίμου

 ΠΑΜΕ Μαξίμου

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κι έγινε θέμα συζήτησης σε όλα τα πηγαδάκια και είδηση σε όλα τα πρωινά ενημερωτικά. Καμιά εκατοστή μέλη του ΠΑΜΕ κατάφεραν να παρακάμψουν τον αστυνομικό κλοιό του Μαξίμου και να συγκεντρωθούν μπροστά στο Μαξίμου για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο νόμο-λαιμητόμο  του ασφαλιστικού, που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση.

Οι (όχι και τόσο) παλιότεροι ανέσυραν από τη μνήμη τους την προηγούμενη φορά, όταν μικρές παρέες συνταξιούχων και σφοι, που παρίσταναν τα ζευγαράκια, βγήκαν τη συνεννοημένη ώρα από τον Εθνικό Κήπο και σχημάτισαν μια μικρή διαδήλωση μπροστά στο Μαξίμου. Έκτοτε οι κρατούντες έχουν κλειδωμένη τη συγκεκριμένη έξοδο, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Αυτή τη φορά, το τέχνασμα ήταν διαφορετικό και περιείχε ένα είδος κινηματικού τουρισμού, καθώς η διάβαση μπροστά από το πρωθυπουργικό μέγαρο επιτρέπεται μόνο σε τουριστικά λεωφορεία. Έτσι οι σφοι κατάφεραν να ξεγελάσουν τα λαγωνικά που φυλάνε τα αφεντικά τους, παριστάνοντας τους τουρίστες. Αλλά ο πρωθυπουργός δεν εκτίμησε την επίσκεψή τους, για να βγει να τους προϋπαντήσει και να βγάλουν μια ομαδική σέλφι, για ενθύμιο.

Σπαράζω μέσα μου, για την ενότητα της Αριστεράς και τον αδιόρθωτο σεχταρισμό του πρωθυπουργού, που απομονώθηκε από τις μάζες και δεν υπηρετεί αυτή την ιερή υπόθεση με τη στάση του. Εκτός κι αν ήθελε μια αριστερή, κυβερνητική συνεργασία, για να συνδιαμορφώσουμε μαζί του το τρίτο μνημόνιο και να αποφύγει ακριβώς τέτοιες κινηματικές... εξαλλοσύνες! Αλλά αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο για τον Αλέξη, που είναι τόσο καλό, συμπαθητικό παιδί και διαπραγματευόταν επί 17 ολόκληρες (να είναι οι) ώρες (του).

Οι υπόλοιποι συγκεντρωθήκαμε στο προκαθορισμένο ραντεβού στο Υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν κι οι πενταμηνίτες με τις σκηνές τους, που βρίσκονται σε κινητοποίηση αυτό το διάστημα. Απλήρωτη εργασία, πεντάμηνα παντού, αυτή είναι η σαπίλα του καπιταλισμού.
Αλλά μπάστα παιδιά, μη λέτε 'καπιταλισμός' γιατί τρομάζουν οι μάζες και φεύγουν. Να μιλάμε απλά και κωδικοποιημένα, όπως ο Γκράμσι στα τετράδια της φυλακής, για να ξεγελάσει τη λογοκρισία της, ή όπως η σημερινή κυβέρνηση, για να κοροϊδεύει το λαό.

Ο κόσμος πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις χιλιάδες, πάρα πολύς για το εργάσιμο της ώρας και της μέρας. Αν μάζευε η ΓΣΕΕ πχ τόσο στις απεργιακές της συγκεντρώσεις, θα έβγαζε πανηγυρική ανακοίνωση. Εξάλλου για αυτούς κι η απεργία εργάσιμη είναι. Ποιον πείθουν δηλ να απεργήσει, για να το φέρουν και στη συγκέντρωσή τους;

Τον τόνο τον έδιναν οι συνταξιούχοι κι οι μαζικές οργανώσεις τους, αλλά υπήρχε κόσμος κάθε ηλικίας, και το κεντρικό πανό στην κεφαλή το κρατούσαν νεολαίοι, για να σπάσει αυτή η παγιωμένη στρεβλή αντίληψη πως το ασφαλιστικό αφορά μόνο τους ηλικιωμένους -οι άλλοι έτσι κι αλλιώς, δε θα δούνε ποτέ σύνταξη.

Φτάνουμε στα λουλουδάδικα, όπου μας περιμένουν για την υποδοχή οι πρώτες κλούβες. Ο Πέρρος τους εξηγεί ότι δεν ήταν ανάγκη και καλεί τις αρχές να αποσύρουν τα ΜΑΤ, γιατί η πορεία θα κατευθυνθεί ούτως ή άλλως προς το Μαξίμου. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι αιφνιδιάστηκε ή ότι δεν είχε προειδοποιηθεί. Όπως ούτε και εμείς εξάλλου δε διατηρούσαμε το δικαίωμα στην έκπληξη για τη δική τους αντίδραση και τα δακρυγόνα σε άμαχους διαδηλωτές και συνταξιούχους.

Κάποτε βέβαια ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση, αγανακτούσε με τα δακρυγόνα που σημάδευαν τον 90χρονο (και βάλε) Γλέζο, μαζί με άλλους διαδηλωτές. Έκτοτε όμως έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά είναι αλλιώτικα χημικά που μοσχομυρίζουν, όπως πχ το αριστερό κόψιμο των συντάξεων που είναι καλύτερο από τα προηγούμενα 11 και το αριστερό μνημόνιο, που δεν είναι σαν τα άλλα μνημονιακά σκατά. Όσο για το Γλέζο, πλέον θεωρείται ένας αλλοπαρμένος γέρος, που τολμάει μες στην παραφροσύνη του να εναντιώνεται στις βουλές της κυβέρνησης και ενός τόσο σοφού ηγέτη.

Το σκηνικό ήταν σχεδόν κινηματογραφικό. Από τα μεγάφωνα έπαιζε Θεοδωράκης και μετά Ξυλούρης. Έχει η πλάση κοκκινίσει (είτε από ζωή είτε από θάνατο) άλλος ήλιος έχει βγει (ροζ, χωρίς τις ακτίνες του ΠαΣοΚ). Και στο φινάλε Κατσιμιχαίοι, ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά.
Κι ύστερα σιωπή, πριν την καταιγίδα: ντου-κρότοι-ελιγμός.
Ο αστυνομικός κλοιός της αριστερής κυβέρνησης σπάει από τα δεξιά στα Λουλουδάδικα κι οι Ματατζήδες τρέχουν να στήσουν νέο μπλόκο πιο κάτω, που θα μπορούσε να είναι και της Κοκκινιάς, έτσι κατακόκκινη και φιλεργατική, που είναι η κυβέρνησή μας.

Το βαθύ κυβερνητικό τουίτερ αγανακτεί με την κόκκινη προπαγάνδα για Ματ και χημικά. Προφανώς κάτι κεφάλια άνοιξαν μόνα τους και λούστηκαν με κέτσαπ, τα δακρυγόνα δεν άντεξαν στη συγκίνηση κι έσκασαν από μόνα τους κι αυτά, οι τόσοι Μπαλούρδοι ήταν κομπάρσοι της Ελληνοφρένειας και οι κλούβες ενώθηκαν αυθόρμητα σε αλυσίδες, μόλις μας είδαν, για να μας προϋπαντήσουν με αγωνιστικό φρόνημα.

Φτάσαμε στη στροφή του Μαξίμου (προς τα δεξιά), όπου υπήρχε διπλή, ενισχυμένη στρώση με κλούβες κι απορούσαμε τι ακριβώς έχει να φοβηθεί μια τόσο δημοφιλής και φιλολαϊκή κυβέρνηση, για να κρύβεται πίσω από τους Πραιτωριανούς της. Ενώ ακούγαμε πίσω τους τα συνθήματα των συντρόφων που βρίσκονταν ακριβώς μπροστά στο Μαξίμου. Τους περιμέναμε να κάνουν τον κύκλο από την πίσω πλευρά και ενωθήκαμε με αγκαλιές, συνθήματα και χειροκροτήματα, για να αποχωρήσουμε λίγο αργότερα, με τιμητική συνοδεία τα ΜΑΤ, από τα πλάγια.

Η τάξη έχει αποκατασταθεί στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας του νότου και η Σκωμπία επιστρέφει σιγά-σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς. Μέχρι την επόμενη απεργία...

Δεν τους προλαβαίνουν...

Δεν τους προλαβαίνουν...

Δεν τους... προλαβαίνουν εκεί στον ΣΕΒ και στις λοιπές ενώσεις των καπιταλιστών τους ΣΥΡΙΖΑίους υπουργούς και λοιπούς κυβερνητικούς. Τέτοιος είναι ο ζήλος της αντιλαϊκής κυβέρνησης να υλοποιήσει κυριολεκτικά κάθε επιθυμία του κεφαλαίου με στόχο την ανάκαμψη των κερδών τους, που πραγματικά σπάει κάθε ρεκόρ στην υλοποίηση των απαιτήσεών τους. Αλλά ταυτόχρονα, σε αντίθεση με προηγούμενες κυβερνήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ικανότητα να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» για το κεφάλαιο, εξαπατώντας πιο αποτελεσματικά το λαό και παρουσιάζοντας τους στόχους των καπιταλιστών σαν «εθνικούς» και κοινούς στόχους, τάχα «όλων». Γι' αυτό και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει πάρει όχι μόνο το «χρίσμα» των καπιταλιστών, αλλά και τα επανειλημμένα συχαρίκια τους.
Ενα επιμέρους αλλά ενδεικτικό παράδειγμα (αντίστοιχα βρίσκει κανείς παντού) είναι ο τομέας της Ερευνας, ως συντελεστής της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ενταγμένος στη στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση. Αν και ακόμα οι πιο σημαντικές αλλαγές είναι μπροστά - αφού πρώτα πρέπει να «βαφτιστούν» με την ψευδεπίγραφη «κοινωνική συναίνεση» μέσω του προσχηματικού «διαλόγου για την Παιδεία» - η κυβέρνηση δεν παραλείπει και εδώ να δίνει τα διαπιστευτήριά της στους καπιταλιστές, διαβεβαιώνοντας όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι οι αλλαγές που έρχονται θα είναι άψογα προσαρμοσμένες στις ανάγκες των καπιταλιστών.

***

Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία.
Στα τέλη Νοέμβρη, το Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο και άλλοι, στο πλαίσιο έρευνας για την επιχειρηματικότητα στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρουσιάζουν προτάσεις για «ενεργή στήριξη νέων επιχειρηματικών σχημάτων από τα πανεπιστήμια», «εφαρμοσμένη έρευνα στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου εμπορικής αξιοποίησής της», «επιχειρηματική αξιοποίηση της υπάρχουσας έρευνας που πραγματοποιείται στα ελληνικά πανεπιστήμια» κ.ά.
Σαν έτοιμος από καιρό, στα τέλη Δεκέμβρη, ο υπουργός Παιδείας δίνει στους πρυτάνεις πρόταση νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ και την Ερευνα, όπου περιγράφονται οι στόχοι και τα μέτρα για «διαμόρφωση συνθηκών και κινήτρων για την ανάπτυξη συνεργασίας μεταξύ των ερευνητικών οργανισμών, των τεχνολογικών φορέων, των επιχειρήσεων...». Ανάμεσα στα άλλα, το νομοσχέδιο προβλέπει στο άρθρο 17, με το οποίο συγκροτούνται τα Περιφερειακά Συμβούλια Ερευνας και Καινοτομίας (ΠΣΕΚ), ως περιεχόμενό τους την «οριζόντια δικτύωση των περιφερειακών συντελεστών που εμπλέκονται (...) όπως δημόσιοι ερευνητικοί οργανισμοί, τεχνολογικοί φορείς, επιχειρήσεις και λοιποί φορείς, καθώς και σε προτάσεις ένταξης και διασύνδεσης των συντελεστών και ερευνητικών οργανισμών στις περιφερειακές οικονομίες», στις ανάγκες δηλαδή των επιχειρηματιών κατά τόπους και κλάδους. Στο άρθρο 20 για την ίδρυση νέων ερευνητικών κέντρων, προβλέπεται «έκθεση συμβατότητας με το στρατηγικό σχεδιασμό και τον αναπτυξιακό προγραμματισμό», τη στρατηγική δηλαδή του κεφαλαίου, όπως παρουσιάστηκε και από τον ΣΕΒ στα μέσα Δεκέμβρη.
Στις 29 Δεκέμβρη, ο ΣΕΒ στέλνει πακέτο προτάσεων στην κυβέρνηση για την «ενθάρρυνση των παραγωγικών επενδύσεων», περιγράφοντας τις αναδιαρθρώσεις και αντιλαϊκές ανατροπές που έχουν ανάγκη οι βιομήχανοι. Ανάμεσα στα άλλα, ο ΣΕΒ προτείνει «...επενδύσεις στην έρευνα, στην τεχνολογική ανάπτυξη και στην καινοτομία, με μια ενεργητική φορολογική πολιτική ισχυρών κινήτρων, καθώς και ο οριζόντιος εξορθολογισμός της μεταφοράς ζημιών...».
Στις 4 Γενάρη, η κυβέρνηση, διά στόματος Τζάκρη, στην «πρώτη» του «Φόρουμ για τη βιομηχανία», λέει ότι θα φτιαχτεί «ομάδα διασύνδεσης καινοτομίας - βιομηχανίας», παραπέμποντας ευθέως στην ακόμα μεγαλύτερη διασύνδεση της έρευνας με τις ανάγκες των καπιταλιστών, όπως περιγράφονται και στην επιστολή του ΣΕΒ.

***

Βέβαια, η λίστα με τα παραδείγματα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αλλά και μόνο αυτά αρκούν για να δείξουν τη «σπουδή» με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εντάσσει κάθε απαίτηση του κεφαλαίου, ακόμα και στα πιο μικρά ζητήματα, στο «στρατηγικό της σχεδιασμό». Αποκαλύπτοντας και με αυτό τον τρόπο την ταξικότητα της πολιτικής της υπέρ του κεφαλαίου, αφού όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς και από τα παραπάνω, ο προσανατολισμός αυτός της Ερευνας καμία σχέση δεν έχει με το πώς θα καλυφτούν οι λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες, αλλά μία προς μία αφορούν το πώς θα δώσουν «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» στους εγχώριους επιχειρηματίες και ομίλους, για να επανακάμψουν από την κρίση και να εκπληρώσουν τους δικούς τους στόχους, που αντιστρατεύονται εξ ορισμού τα λαϊκά συμφέροντα.
Ο λαός και η νεολαία χρειάζεται να δείξουν τη δική τους «σπουδή»: Καμία ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική, αγώνας για να έρθουν οι λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο, λαϊκή συμμαχία ν' ανοίξει το δρόμο της ανατροπής!

Τα «κοράκια» καραδοκούν

Τα «κοράκια» καραδοκούν

Την ίδια μέρα που ο υπουργός Εργασίας παρουσίαζε στους αρχηγούς των κομμάτων το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, κατατιθόταν από την κυβέρνηση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με ευρωπαϊκές οδηγίες σχετικές με το πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
Μπορεί κανείς να πει ότι πρόκειται για σύμπτωση. Ωστόσο, ακόμα και στο επίπεδο των συμβολισμών, η κίνηση αυτή έχει τη σημασία της, αφού η μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση δίνει ένα ακόμα χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση, πάνω από την οποία πυκνώνουν τα «κοράκια» της ιδιωτικής ασφάλισης.
Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν μια σειρά φορείς της εργοδοσίας, παράγοντες της ασφαλιστικής αγοράς και «ειδήμονες» των ΜΜΕ, που εδώ και μέρες παπαγαλίζουν εν χορώ ότι οριστική λύση στο Ασφαλιστικό θα δοθεί με την επέκταση και την ωρίμανση του συστήματος των «τριών πυλώνων», ένας από τους οποίους είναι η ιδιωτική ασφάλιση.
Για παράδειγμα, μια πλευρά της κριτικής που γίνεται στην κυβέρνηση, για το νομοθέτημα που παρουσίασε, είναι η εξής: Ενώ οι ρυθμίσεις που προωθεί αδυνατίζουν κι άλλο τη συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας στο σύστημα της Ασφάλισης και στις συντάξεις, απουσιάζει κάθε αναφορά στον τρίτο πυλώνα της Ασφάλισης.
Ετσι, σύμφωνα με αυτήν την κριτική, ενώ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις περισσότεροι να στραφούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, τώρα που οι συντάξεις μετατρέπονται σε φιλοδωρήματα και πολλοί από τους σημερινούς νέους δεν θα πάρουν ούτε κι αυτά, η κυβέρνηση «άτολμα» αντιμετωπίζει το θέμα και δεν ενθαρρύνει με πιο «γενναιόδωρο» τρόπο τη διοχέτευση πελατείας στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Βέβαια, οι χτεσινές αναφορές του υπουργού Εργασίας ότι η κυβέρνηση εξετάζει την καλύτερη σύνδεση του Ασφαλιστικού με το Φορολογικό εκεί παραπέμπουν. Κι αυτό επειδή η επέκταση των φοροαπαλλαγών είναι από τα βασικά προαπαιτούμενα που θέτουν εργοδότες και ασφαλιστικές εταιρείες για να ενισχυθεί ο δεύτερος (επαγγελματικά ταμεία) και τρίτος πυλώνας της Ασφάλισης, όσο, με μεταρρυθμίσεις όπως αυτή της σημερινής συγκυβέρνησης, θα αδυνατίζει ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης και αυτή θα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση.
Μάλιστα, σε ραδιοφωνικό σταθμό, από εκπρόσωπο των ασφαλιστικών εταιρειών ακούστηκε χτες ότι η ιδιωτική ασφάλιση θα παίξει συμπληρωματικό ρόλο στο κρατικό σύστημα, το οποίο «θα καλύπτει τα απολύτως αναγκαία» και από εκεί και πέρα θα αναλαμβάνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες για όποιον έχει να πληρώσει.
Γι' αυτό το τελευταίο είπε μάλιστα ότι όσο νωρίτερα αρχίσει κανείς να πληρώνει χρήματα για ένα συνταξιοδοτικό συμβόλαιο τόσο το καλύτερο, ενώ για το κατά πόσο είναι ασφαλές και φερέγγυο το ιδιωτικό σύστημα, είπε ότι πλέον δεν υπάρχει κίνδυνος, επειδή υπάρχει αυστηρό ευρωπαϊκό πλαίσιο και ισχυρή εποπτεύουσα αρχή. Δηλαδή, βάλανε το λύκο (την ΕΕ και τις Αρχές της) να φυλάει τα πρόβατα (τις εισφορές των ασφαλισμένων...).
Ωστόσο, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Κι από όρεξη άλλο τίποτα τα «κοράκια» της ιδιωτικής Ασφάλισης, αφού, σύμφωνα με τα στοιχεία τους, η μέση δαπάνη για ιδιωτικά συμφωνητικά στην ΕΕ είναι 1.202 ευρώ και στην Ελλάδα μόλις 172! Επομένως, τα περιθώρια επέκτασης της δράσης τους και βέβαια της κερδοφορίας τους είναι τεράστια.
Γι' αυτό πιέζουν για μεταρρυθμίσεις που θα ανοίγουν περισσότερο την αγορά στα πολυεθνικά μεγαθήρια της Ασφάλισης. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να βάλουν φρένο στις ανατροπές που τώρα προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανατροπής της πολιτικής που τις επιβάλλει.

Ποιος ιδιωτικοποιεί καλύτερα;

Ποιος ιδιωτικοποιεί καλύτερα;

Μετά τον καυγά που στήσανε την προηγούμενη βδομάδα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για το ποιανού η κυβέρνηση είναι καλύτερη στην είσπραξη των χαρατσιών με τα οποία και οι δύο έχουν γονατίσει το λαό, τώρα περάσανε στον τσακωμό για το ποιος... ιδιωτικοποιεί καλύτερα υποδομές στρατηγικής σημασίας.

Αφορμή αυτή τη φορά η προχτεσινή συζήτηση για την «Εγνατία Οδό» στην Επιτροπή ΔΕΚΟ της Βουλής: «Σκίζει τα ρούχα» του σε Ερώτηση που κατέθεσε χτες ο βουλευτής και πρώην υπουργός της ΝΔ, Χρ. Σταϊκούρας, γιατί μιλώντας στην Επιτροπή ο νυν υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Χρ. Σπίρτζης, ισχυρίστηκε ότι η «Εγνατία Οδός ΑΕ» δεν ιδιωτικοποιείται και δε συμπεριλαμβάνεται στις αποκρατικοποιήσεις του μνημονίου. Και θυμίζει ο Χρ. Σταϊκούρας αφενός ότι στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού του 2016 τονίζεται πως σε αυτόν δεν περιλαμβάνονται οικονομικά μεγέθη της «Εγνατίας Οδού» λόγω της επικείμενης αποκρατικοποίησής της και αφετέρου ότι στο 3ο μνημόνιο υπάρχει σαφής αναφορά στην ολοκλήρωση των «20 επιλεγέντων δράσεων του ΤΑΙΠΕΔ που βρίσκονται σε εκκρεμότητα», στις οποίες περιλαμβάνεται και η ιδιωτικοποίηση της «Εγνατίας Οδού».

Ποιο είναι το «αστείο» της υπόθεσης; Οτι στην ομιλία του στην Επιτροπή της Βουλής, ο Χρ. Σπίρτζης - πίσω από τις γνωστές αποπροσανατολιστικές αναφορές του τύπου «άλλα κάνει το υπουργείο Υποδομών και άλλα το ΤΑΙΠΕΔ» (του οποίου η διοίκηση βέβαια διορίστηκε από τη δική του κυβέρνηση!) - επιβεβαίωσε ουσιαστικά ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και θα προχωρήσει την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της «Εγνατίας Οδού» (μέσω του περάσματός της στο νέο «υπερ-ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων»), αλλά και θα επιβάλλει νέα διόδια σε βάρος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων που την χρησιμοποιούν!

«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο συμβάσεις», ανέφερε χαρακτηριστικά, «μία σύμβαση για τη συντήρηση της Εγνατίας και μία σύμβαση για τη λειτουργία της. Επομένως, το μόνο που μένει να ιδιωτικοποιηθεί είναι οι νέοι σταθμοί που είχαν προβλεφτεί να υπάρχουν. Δεν έχει μείνει να ιδιωτικοποιηθεί ή να δοθεί σε ιδιώτες κάτι άλλο»! Ο ίδιος, εξάλλου, πρόσθεσε ότι «ο δικός μας σχεδιασμός λέει και έχει εξαγγελθεί ότι θα πρέπει να υπάρχουν αναλογικά διόδια και στην Εγνατία»...

Τέτοιοι είναι οι τσακωμοί της κυβέρνησης και της ΝΔ. Καυγάδες για τα μάτια της εγχώριας αστικής τάξης, για το ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τις ίδιες αντιλαϊκές στρατηγικές επιλογές της, όπως είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών υποδομών και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τα συσσωρευμένα κεφάλαια...

Νεκροί άλλοι τέσσερις Παλαιστίνιοι

Νεκροί άλλοι τέσσερις Παλαιστίνιοι

ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ.--
«Επικίνδυνη κλιμάκωση» της πολιτικής κατάστασης στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης χαρακτήρισε χτες το παλαιστινιακό υπουργείο Εξωτερικών τις δολοφονίες τεσσάρων νεαρών Παλαιστινίων από ισραηλινά κατοχικά στρατεύματα με τη δικαιολογία ότι επιχείρησαν να μαχαιρώσουν Ισραηλινούς στρατιώτες.
Το παλαιστινιακό υπουργείο καταδίκασε το μπαράζ «σοβαρών εγκλημάτων και εκτελέσεων από την κυβέρνηση (σ.σ. του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν) Νετανιάχου κατά των Παλαιστινίων», χαρακτηρίζοντας καθαρή «σφαγή» το θάνατο των τεσσάρων νέων ηλικίας από 14 έως 19 ετών, όλοι τους κάτοικοι του χωριού Σαΐρ (έξω από τη Χεβρώνα).
Νωρίτερα, ισραηλινά ΜΜΕ είχαν ανακοινώσει πως τρεις από τους Παλαιστίνιους είχαν προσπαθήσει να χτυπήσουν με μαχαίρι Ισραηλινούς στρατιώτες στη διασταύρωση Γκους Ετζιόν και ο τέταρτος, ηλικίας μόλις 14 ετών (και όχι 16 ετών όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί), αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο.
Λίγη ώρα αργότερα, ο 16χρονος Παλαιστίνιος Χαλίλ Μοχάμεντ αλ Σαλαντέν, από το Σαΐρ, είχε ακριβώς την ίδια τύχη όταν κατηγορήθηκε πως επιχείρησε να επιτεθεί με μαχαίρι σε Ισραηλινούς στρατιώτες στο Μπέιτ Εϊντούν της Δυτικής Οχθης.
Το παλαιστινιακό υπουργείο Εξωτερικών αμφισβήτησε την εκδοχή των κατοχικών δυνάμεων περί απόπειρας επίθεσης με μαχαίρι σε βάρος Ισραηλινών στρατιωτών, απαιτώντας από τον ΟΗΕ και τη «διεθνή κοινότητα» να προστατεύσουν τον παλαιστινιακό λαό από τη βαρβαρότητα και τη βία των κατοχικών δυνάμεων, σημειώνοντας: «Αρκεί ένας Ισραηλινός να φωνάξει "τρομοκράτης' κοντά σε κάποιον Παλαιστίνιο για να πυροβοληθεί»...

Νεκρός ο δράστης επίθεσης στο Τελ Αβίβ

Μετά από πολυήμερη καταδίωξη, πράκτορες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας, Shin Bet, πυροβόλησαν χτες το απόγευμα θανάσιμα τον Ισραηλινό Αραβα Νασχάτ Μελχέμ που κατηγορείται πως την Πρωτοχρονιά εισέβαλε σε καφετέρια του Τελ Αβίβ, σκοτώνοντας δύο Εβραίους και έναν ταξιτζή.
Ο θάνατός του ανακοινώθηκε και από τον Ισραηλινό υπουργό Αμυνας, Μοσέ Γιααλόν, που σχολίασε πως «η επιτυχία των αντιτρομοκρατικών ισραηλινών αρχών απέδειξε για άλλη μία φορά πως το κράτος του Ισραήλ μπορεί να καταδιώξει μέχρις εσχάτων όποιον επιχειρήσει να το βλάψει εντός της χώρας, κατά μήκος των συνόρων ή έξω από αυτά...».