Eurovision, ή αλλιώς Euromaidan
Από τον τάφο του σηκώθηκε ο Γκέμπελς για να πανηγυρίσει και αυτός για τη νίκη της Ουκρανίας στη Eurovision.
Η Eurovision αποτελεί το ύψιστο πολιτισμικό δρώμενο της Ευρώπης, κάθε χρόνο, κυρίως γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο πολιτισμός της Ευρώπης. Είναι η αφορμή για να έρθουν κοντά λαοί, των οποίων οι κυβερνήσεις και τα συμφέροντα, έχουν τόσα πολλά να χωρίσουν. Βλέπουμε ας πούμε, να τραγουδούν πλάι πλάι, ο Γερμανός με το Γάλλο, ο Άγγλος με τον Κύπριο, ο Τούρκος με τον Έλληνα και ο Αυστραλός με τον Ιρλανδό, παρόλο που οι δύο τελευταίοι, το μόνο που έχουν να χωρίσουν, είναι η απόσταση μεταξύ τους. Και αυτό το καταφέρνουν οι υπεύθυνοι του διαγωνισμού, αφήνοντας την πολιτική, έξω από το θεσμό. Απαγορεύουν δηλαδή τα τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο, ή απλά τη συμμετοχή σε λαούς που έχουν λιγότερα χρήματα από τους αντιπάλους τους.
Όμως το πανηγυράκι της EBU, που φέρνει τους λαούς κοντά και τη μουσική μακρύτερα, μάλλον δε γίνεται για την ψυχή της μάνας τους, αφού αν είσαι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Μεγάλη Βρετανία ή η Ιταλία, μπορείς να πηγαίνεις κατευθείαν στον τελικό, αφού είσαι ένας από τους μεγαλύτερους χορηγούς της EBU. Ακόμα καλύτερα, αν είσαι η Ρουμανία και χρωστάς 16 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα στην EBU, δε συμμετέχεις καν στη Eurovision.
Αυτή τη χρονιά όμως, η διοργάνωση αποτέλεσε την επιτομή των ίσων αποστάσεων και της πολιτικής αχρωμίας, κάνοντας ακόμα και το Γκέμπελς να σηκωθεί από τον τάφο του, για να πανηγυρίσει για τη διοργάνωση και τη νίκη της λήθης πάνω στη μνήμη. Του φασισμού πάνω στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία. Της προπαγάνδας, πάνω στην αλήθεια.
Γιατί χρειάζεται πράγματι μαεστρική ικανότητα στην προπαγάνδα, για να καταφέρεις για παράδειγμα να ταυτίσεις τους Παλαιστινίους με το Ισλαμικό Κράτος. Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να εξισώσεις μία τρομοκρατική μηχανή θανάτου, με έναν λαό που ζεί μέσα σε μια φυλακή και δολοφονείται κάθε μέρα.
Μνείας χρήζει και η υπόθεση της Αρμενίας, η οποία απειλήθηκε με αποβολή με αφορμή ένα περιστατικό από τα αποδυτήρια, όπου η τραγουδίστρια κρατούσε τη σημαία του Ναγκόρνο Καραμπάχ, μιας διαφιλονικούμενης περιοχής ανάμεσα στην Αρμενία και τη Γεωργία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αρμενία πιέζεται για τη συμμετοχή της στη Eurovision, αφού και πέρισυ αναγκάστηκε να αλλάξει τον τίτλο του τραγουδιού της, από “Don’t Deny” σε “Face the Shadow”, μιας και ο τίτλος παρέπεμπε στη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Διόλου παράξενα όλα αυτά, αφού η Eurovision δε θέλει η πολιτική να μπαίνει στα λημέρια της, εκτός βέβαια αν πρόκειται για το Ισραήλ, στο οποίο με χαρά επέτρεψαν το πολιτικό τραγούδι με τίτλο “Push the button”, στο οποίο μάθαμε για τους τρελούς Ιρανούς που είναι έτοιμοι να ρίξουν πυρηνικά στον κόσμο…
Η ταφόπλακα στην πρόφαση του απολιτικισμού της διοργάνωσης μπήκε όμως φέτος, με τη συμμετοχή της Ουκρανίας. Το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, που ξεπήδησε μέσα από το “Euro-maidan”, βρήκε το δρόμο του προς την Euro-vision της EBU, η οποία αγκάλιασε με θέρμη ένα μοιρολόι για τους εκτοπισμούς όσων συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα του Χίτλερ, από τη Σοβιετική Ένωση.
Εκατοντάδες “Μένουμε Ευρώπη” της Ουκρανίας, ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη τους στο διαγωνισμό, ανάμεσά τους και γνήσιοι πατριώτες του Δεξιού Τομέα.
Ο Δεξιός Τομέας της Ουκρανίας, που «δεν είναι φασίστες, αλλά…», τον οποίο καμαρώνουμε στις παραπάνω φωτογραφίες και που συμμετέχει στο
Ο ίδιος ο Ποροσένκο, δηλώνει κατενθουσιασμένος για τη νίκη της χώρας του, με ένα τραγούδι-ύμνο προς τους Τατάρους της Ουκρανίας, οι οποίοι αφού συνεργάστηκαν με τους ναζί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δολοφονώντας περίπου έναν στους δέκα κατοίκους της Κριμαίας τον πρώτο χρόνο της κατοχής, δεν αφέθηκαν στο έλεος του ντόπιου πληθυσμού μετά τον ερχομό των σοβιετικών. Αντίθετα τους μετεγκατέστησαν στο Ουζμπεκιστάν και έτσι έχουμε σήμερα τη «χαρά» να ακούμε το παρακάτω τραγούδι, από μια απόγονο Τατάρων:
Το μοιρολόι της Jamala λοιπόν, έρχεται κάπως να ισοπεδώσει το φιάσκο της Eurovision, όσον αφορά τον απολίτικο χαρακτήρα της, βάζοντας το φασισμό για τα καλά μέσα στα σπίτια μας.Αφενός έχει να κάνει με ένα γεγονός που χαρακτηρίζεται ως “γενοκτονία” από το καθεστώς του Κιέβου, όταν ήδη έχει κοντέψει να αποκλείσει την Αρμενία για μια γενοκτονία αναγνωρισμένη από όλο τον κόσμο. Αφετέρου, προσπαθεί να αθωώσει ένα καθεστώς που έχει βάψει τα φασιστικά του χέρια, με αίμα αμάχων. Και πάνω από όλα αυτά, έρχεται να παραχαράξει την ιστορία όπως την ξέρουμε.
Όσο περιμένουμε λοιπόν τους 10-20 τελευταίους ψηφοφόρους της χρησύς αβγοίς, να βγουν στο δρόμο να γιορτάσουν τη νίκη τους στη Eurovision και αφού μπήκαμε σε αυτή την ατραπό, έχουμε και εμείς μερικές προτάσεις για την επόμενη Eurovision, η οποία θα λάβει χώρα το 2017 στο Κίεβο, με ανάλογο περίπου τρόπο που οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν στο Βερολίνο το 1936. Θα μπορούσαν οι χώρες που θα συμμετάσχουν να κάνουν όλες ένα αφιέρωμα για τις κακουχίες του ναζιστικού στρατού και των συνεργατών τους, καθώς και για τα κατά τόπους εγκλήματα που υπέστησαν από ιδεοληπτικούς φανατισμένους.
Θα μπορούσαμε ας πούμε, να τραγουδήσουμε για τους ταγματασφαλίτες της Ελλάδας και τον τραγικό θάνατο που γνώρισαν στον πάτο του Μελιγαλά. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μοιρολόι για την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας που υπέστη το γερμανικό κράτος με την ανατίναξη του Γοργοπόταμου. Ίσως ακόμα και μια κατάρα στο ρωσικό χειμώνα που δυσχέρανε το σωτήριο έργο της ναζιστικής κρεατομηχανής.
Από την άλλη θα μπορούσαμε να επικεντρώσουμε απλά σε πρόσωπα. Η Ιταλία θα μπορούσε να κατεβάσει ένα τραγούδι-αποχαιρετισμό στο Μουσολίνι, η Ισπανία θα μπορούσε να θυμηθεί την οικονομική ευμάρεια που απολάμβανε επί Φράνκο και η Γερμανία θα μπορούσε να χτυπήσει με ένα σμπάρο δύο τρυγώνια, αναφερόμενη στον τραμπουκισμό των Σοβιετικών προς το Χίτλερ και το πώς τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Οι ιδέες είναι πολλές και σίγουρα από ‘κει κάτω ο Γκέμπελς θα μας κοιτάει με δάκρυα χαράς στα μάτια.
Σπασμένο παράθυρο
Βλέπε ακόμη:
