21 Δεκ 2018

Πρόσληψη των Κίτρινων Γιλέκων στην Ελλάδα – Παρανοήσεις και παραποιήσεις

Σημείωμα ενός σκληρά εργαζόμενου:
Παρατηρώ εκτεταμένη αρθρογραφία από την Ελλάδα για τα «κίτρινα γιλέκα» και τις διάφορες ανταποκρίσεις που εστιάζουν στα μέτωπα των κίτρινων γιλέκων ανά την Γαλλία.
Γίνεται προσπάθεια να δοθεί άλλοτε μία βαρύγδουπη ανάλυση, που εδώ και 40 χρόνια επεξεργάζεται ποιο πρέπει να είναι το πρόσημο των «σύγχρονων» κινημάτων. Ποιους πρέπει να περιλαμβάνει; Ποιους θα πρέπει να αφορά ως «πρωτοπόρο ρεύμα» και μέχρι ποιο σημείο θα είναι ικανό να ανατρέψει το κραταιό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα;
Από την άλλη έχουμε μια παράθεση των γεγονοτών και της καταστάσης που βιώνουν τα βαλλόμενα κοινωνικά στρώματα στην Γαλλία, μέσα από ένα πρίσμα μιας ψυχολογικής κυρίως καταράκωσης εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Προσπαθώντας να απαξιώσουν ακόμα και την ελάχιστη αντικειμενική προσέγγιση πάνω και πέραν του βιοποριστικού ζητηματος, με βάση τις οικονομικές παραμέτρους. Αυτή η νουθεσία πάνω στην «ψυχολογικοποίηση» των αιτιών της έξαρσης της αγανάκτησης, μέσα στα κίτρινα γιλέκα αλλά και γενικώς στην γαλλική κοινωνία προωθεί την ατομική αντίληψη των κοινωνικών προβλημάτων, βάσει των φορτισμένων συναισθημάτων που έχει ο εκάστοτε διαμαρτυρόμενος.
Ο προσεταιρισμός όμως τέτοιων ανομοιογενών κινημάτων με βάση το συναίσθημα και την ψυχολογία, μπορεί να ευνοήσει δυνάμεις οι οποίες είναι αντιδραστικές/ακροδεξιές και ποντάρουν πάνω στο συναίσθημα και μαζί στην άγνοια της δομής του καπιταλιστικού συστήματος. Αγνοούν δηλαδή το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την παραγόμενη υπεραξία της εργατικής τάξης και οδηγεί την αντιπαράθεση μακριά από το κύριο πρόβλημα της τάξης που έχει τα μέσα και συμπιέζει τα υπόλοιπα κατώτερα στρώματα και που ωθεί τους λαούς να στηρίζουν τα «σκυλάκια» των αστών από την μία και από την άλλη τους ίδιους τους δήμιους τους.
Τέτοιες αναλύσεις δημοσιεύονται προάγοντας κατά κύριο λόγο διάφορες θεωρητικολογίες περί της ανάγκης ευρέσεως «νέου τρόπου ή μεθόδου οργάνωσης», χωρίς κανένα πραγματικό περιεχόμενο και χωρίς καμία ουσιώδη πρόταση για την ένταση της μαχητικότητας με ταξικό πρόσημο του εργατικού κινήματος. Στόχος να υποβαθμίσουν τον ρόλο της ίδιας της οργανωμένης ταξικής πάλης μέσα από τους συνδικαλιστικούς φορείς, ανεξαρτήτως αν οι αντικειμενικές συνθήκες στα συνδικάτα της Γαλλίας, αντανακλούν τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων που επικρατεί μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας.
Ο υπονομευτικός ρόλος της ρεφορμιστικής γραμμής των ηγεσιών των συνδικάτων και της αποδεδειγμένης ενσωμάτωσης τους στον κοινωνικό διάλογο, που άγεται και φέρεται από τα αφεντικά, περνάει στο απυρόβλητο και ξεπλένεται, όταν από την μία πλευρά αναιρούμε την βαρύνουσα σημασία του «Συνδικαλίζεσθαι» και το θεωρούμε πεπερασμένο και από την άλλη δείχνουμε υπερβάλλοντα ζήλο για να αποδείξουμε ότι η ενσωμάτωση των συνδικάτων αφορά την ολότητα αυτών, παραβλέοντας τις δράσεις των πιο μαχητικών που αποδεικνύουν το ταξικό τους πρόσημο.
Το κύριο ζητούμενο που θα έπρεπε να τονιστεί, να καταδικαστεί και να αντιπαλεύεται είναι απέναντι σ’αυτούς που δίνουν καθημερινά τα διαπιστευτήρια τους στα αφεντικά.
Δείχνουν τεράστιο μένος απέναντι σ’αυτούς που επιμένουν πως η ανάγκη ώθησης του εργατικού κινήματος στην Γαλλία, επιβάλει σταθερές θέσεις και με συγκεκριμένη στόχευση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εξαθλίωση που προάγει το ανθρωποφάγο αυτό σύστημα. Η ανάγκη απόδειξης του αφηγήματός τους, πατάει πάνω σε σαθρό έδαφος και με διαστρεβλωμένα τα αίτια της έξαρσης της αγανάκτησης όπως αυτό εγγράφεται και οικοδομείται πάνω σε μια επιχειρηματολογία που τα “βάζει” εναντίον των σύγχρονων νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποφάσεων και μεταρρυθμίσεων. Είναι όμως έτσι ακριβώς; Ή μήπως “στοχεύουμε” απλά στην νεοφιλελεύθερη πολιτική και αφήνουμε στην ακρή το βασικό στοιχείο της ανατροπής και του πισωγυρίσματος βασικών εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εντείνεται αντιδραστικά βάση του περιοδικού κύκλου της καπιταλιστικής κρίσης; Δεν αποτελεί αποδεδειγμένα, καθαρή επίθεση των καπιταλιστών απέναντι στα εργατικά και μικρομεσαία στρώματα  ή είναι θέμα διαχείρισης όπως τείνουν να το παρουσιάζουν βάση των δικών τους προσεγγίσεων; Πως ο νεοφιλελευθερισμός που εκφράζεται στον πολιτικό λόγο και στην πράξη από τον Μακρόν και συναντάται επίσης και στα υπόλοιπα επιτελεία των ευρωενωσιακών πολιτικών ηγεσιών, είναι στα αλήθεια η αιτία όλου του κακού;
Είναι μία de facto κατάσταση στην οποία πρέπει να βάζουμε μονίμως χαμηλά τον πήχη, προάγοντας διεκδικήσεις μέσα σε ένα πλαίσιο που μας περιορίζει μέχρι που μπορούμε να «απλώσουμε» το κίνημα, οριοθετώντας εμείς οι ίδιοι «το μήκος και το πλάτος» αυτού; Πρέπει να αναλωνόμαστε σε προσωρινά και επί μέρους άλλοτε οικονομίστικα, άλλοτε οικολογικά ή ακόμα και ανθρώπινα δικαιώματα που εξόφθαλμα θυμίζουν την προσέγγιση που κάνουν πολλές φορές ακόμα και τα αστικά επιτελεία για την επίτευξη στο μέγιστο της ενσωμάτωσης των αντιδράσεων; Που επιδιώκουν τέτοιες κοινωνικές διεργασίες να ξεπετάγονται μέσα από “αυτοκέφαλα” υποτίθεται κινήματα;
Έχουν τα απαραίτητα προτάγματα και την ανάλογη δομή με τα οποία μπορούν να απαντήσουν στο ύψος των αναγκών για κοινωνική αλλαγή ή μήπως το ζήτημα είναι πιο θεμελιακό που έχει να κάνει με τα ίδια τα «γονίδιά» του καπιταλιστικού συστήματος και της πολυπλοκότητας του μέσω των αντιφάσεων και των αντιθέσεών του, βγάζοντας από το μανίκι του όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες τις οποίες έχει στην διάθεση του και που πολλές φορές μας παρασύρει και από την πλευρά αυτών που φαντάζουν ως «κοινωνική εταίροι» στην πρόοδο αλλά αποδεικνύονται εντέλει ως μια ακόμα παραπλανητική, οπορτουνιστική, ξεπλυματική προσέγγιση του συστήματος.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ήταν η δήλωση του Μελανσόν το περασμένο Σαββατοκύριακο, λέγοντας «…εγώ δεν θέλω να προσεταιριστώ το κίνημα των κίτρινων γιλεκων αλλά αυτό να απορροφήσει τις δικές μας δυνάμεις…»
Αυτά γράφονται, όχι για να εκμηδενίσουμε την όποια ανάγκη έχει στο σήμερα ο κάθε Γάλλος εργαζόμενος και ο οποίος θα επωφεληθεί μια προσωρινή παραχώρηση του συστήματος, αλλά γίνεται η παρατήρηση αυτή, γιατί το σύστημα ήδη του έχει κλέψει ένα τεράστιο μέρος από την υπεραξία της εργασίας του, τον υπερφορολογεί ως αστικό κράτος για να πριμοδοτεί τα μονοπώλια, που θέλουν να έχουν εξασφαλισμένα κέρδη μέσα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του καπιταλιστικού συστήματος.
Πόσοι τόνοι μελανιού είχαν ξοδευτεί κάποτε για να εξηγηθεί ο υπονομευτικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας του Κάουτσκι και ο οπορτουνισμός του Τρότσκι; Στην συνέχεια με τις ρεφορμιστικές θέσεις του ευρωκομμουνισμού και την μετάλλαξη των κομμουνιστικών κομμάτων που τον ασπάστηκαν και μετατράπηκαν σε αστικά κόμματα. Ειδικά εφόσον μιλάμε για την Γαλλία, τον ρόλο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα και στην οπισθοχώρηση του και στις ιδεολογικές ζυμώσεις που έχουν προκαλέσει την πλήρη σύγχυση στα κοινωνικά στρώματα, που θα έπρεπε να ασχολείται με τα  άμεσα ζητήματα  αλλά και να δίνει την ταξική γραμμή για την ανατροπή τουσυστήματος.
Σήμερα τα αστικά επιτελεία βρίσκουν επίσης στήριγμα σε όλες αυτές τις φυγόκεντρες, διαλυτικές γκρούπες που ξεπετάγονται και θεωρούν ταξικές διεργασίες τις διάφορες συνελεύσεις που οργανώνουν για να βγάλουν στο τέλος ο καθένας την δική του «πολυφωνική» ανακοίνωση και συμπεριλαμβάνοντας διάφορα “τσιτάτα” από τον Μαρξ και τον Λένιν μέχρι τον Φουκώ και τον Αλτουσέρ, αλλά με έπαρση μέσα στους αντικομμουνιστικούς τους λίβελους και με περίοπτη θέση του πως θα ξεπεραστεί η υποτιθέμενη οστεοκαμψία του «δογματισμού».
Είναι εναντίον αυτών που επιμένουν στο ζήτημα της οργανωμένης ταξικής πάλης με το ανάλογο ιδεολογικό, πολιτικο, κοινωνικό, οικονομικό πρόσημο και τους αναφέρουν ως κάτι παρωχημένο. Το πρωτοπόρο εργατικό κίνημα έδειξε τις τεράστιες δυνατότητες του, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, όταν εργάστηκε δίπλα και μέσα από το πολιτικό συλλογικό υποκείμενο. Όταν απέκτησε το δικό του κόμμα και μας έδωσε πολλά διδάγματα για την δύναμη του, όταν αυτό οργανώνεται κατά βάση πάνω στις δυνάμεις του.
Μας κληροδοτήθηκε για να απαντήσουμε ανάλογα στις ανάγκες του σήμερα, με δράσεις και πολιτικό περιεχόμενο ανατρεπτικό προς το καπιταλιστικό σύστημα, ως την πλήρη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και όχι για να το κορνιζάρουμε και να το υμνούμε προσπαθώντας να ετεροπροσδιοριστούμε.

Φαιό Βέλγιο – Πορεία νεοφασιστών στις Βρυξέλλες

Περίπου 5.500 ακροδεξιοί συγκεντρώθηκαν την Κυριακή στις Βρυξέλλες για μια βίαιη διαδήλωση με τίτλο «Πορεία κατά του Μαρακές». Διοργανωτές ήταν διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις, κυρίως νεολαιίστικες. Στη διάρκεια της πορείας έγιναν 90 συλλήψεις με τις κατηγορίες της πρόκλησης φθορών στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και «ένοπλη εξέγερση».
Η διαδήλωση αυτή έρχεται στον απόηχο της παραίτησης του δεξιού φλαμανδικού κόμματος «Νέα Φλαμανδική Συμμαχία» από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ, λόγω υπογραφής του συμφώνου του ΟΗΕ περί μετανάστευσης. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Βέλγους φασίστες να βγουν στο δρόμο με ακραία ξενοφοβικά και αντιμεταναστευτικά συνθήματα.
Αρχικά η διαδήλωση είχε απαγορευτεί από το δήμαρχο και τον τοπικό πρωθυπουργού του κρατιδίου των Βρυξελλών, στη συνέχεια όμως η απαγόρευση κατέπεσε, με αποτέλεσμα δημόσιους πανηγυρισμούς των ακροδεξιών σε ΜΜΕ της χώρας.
Ενάντια στην πορεία των νεοφασιστών συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα 2000 άνθρωποι μπροστά από τα γραφεία της συνδικαλιστικής οργάνωσης CGSP. H Ναόμι Στόκερ, πρόεδρος της μαρξιστικής φοιτητικής οργάνωσης Comac του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών, δήλωσε στη διάρκεια της συγκέντρωσης: «Η Νέα Φλαμανδική Συμμαχία χρησιμοποιεί τη συμφωνία του ΟΗΕ για να μην απολογηθεί που αύξησε το όριο συνταξιοδότησης και άφησε να εκραγούν οι τιμές στα καύσιμα. Με την καμπάνια της προετοίμασε το έδαφος για φασιστικές ομάδες». Μια από αυτές τις ομάδες είναι και η Schild en Vrienden, των οποίων τα μέλη διεξάγουν «φυλετικό πόλεμο», κοροϊδεύουν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και αναφέρονται θετικά στο Χίτλερ, ενώ παρουσιάζουν ως σύγχρονο πρότυπό τους τον ακροδεξιό Βίκτορ Όρμπαν. Στο ενεργητικό της η οργάνωση έχει επίσης επιθέσεις σε εργάτες που αγωνίζονται για τη σύνταξή τους και το δικαίωμα στην απεργία.

“Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή” – Πώς φτάσαμε στο ελικόπτερο

Μαζί με το «εεε οοο πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ» το «Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, να δούμε στο ελικόπτερο, ποιος θα πρωτομπεί» ήταν αναντίρρητα το δημοφιλέστερο σύνθημα της εποχής των αγανακτισμένων του συντάγματος το 2011. Τα γεγονότα της Αργεντινής, στα οποία και βασίστηκε είχαν διαδραματιστεί βέβαια μια δεκαετία νωρίτερα και είχαν μάλλον ξεχαστεί στην Ελλάδα, μέχρι την αναβίωσή τους στο σύνθημα της πλατείας συντάγματος. Τι ήταν όμως στ’αλήθεια το argentinazo, που απασχόλησε έκτοτε και άλλες αναλύσεις, αρχής γενομένης από την Κάτω Πλατεία, με επιφανείς ομιλητές της να επικαλούνται το αργεντίνικο παράδειγμα ως πρότυπο δράσης.
Όλα είχαν ξεκινήσει το 1999, όταν εκλέχθηκε πρόεδρος της Αργεντινής, η οποία βρισκόταν σε βαθιά ύφεση, ο υποψήφιος της συμμαχίας «Εργασίας, Δικαιοσύνης και Εκπαίδευσης», Φερνάντο ντε λα Ρούα. Μια από τις βασικές αιτίες της ύφεσης ήταν η σύνδεση της αξίας του αργεντίνικου πέσο με το δολάριο, που είχε ψηφιστεί το 1991.
Ο ντε λα Ρούα είχε εκλεγεί με βασικό σύνθημα τη διατήρηση της ισοτιμίας 1:1 μεταξύ πέσο και δολαρίου («Με μένα, ένα πέσο ίσον ένα δολάριο). Η συμμαχική κυβέρνηση που προέκυψε ήταν εξαρχής εύθραυστη, ενώ στα τέλη του 2000 ξέσπασε σκάνδαλο, όταν αποκαλύφθηκε πως οι μυστικές υπηρεσίες της Αργεντινής, των οποίων ο επικεφαλής ήταν προσωπικός φίλος του προέδρου, είχαν μαζικά δωροδοκήσει γερουσιαστές για την έγκριση ενός αμφιλεγόμενου εργασιακού νόμου. Ακολούθησαν οι παραιτήσεις του αντιπροέδρου Κάρλος Άλβαρες και Οικονομικών Χοσέ Λουίς Ματσινέα. Ο αντικαταστάτης του δεν έμεινε για πολύ στο αξίωμα, καθώς αντικαταστάθηκε από τον Ντομίνγκο Καβάγιο, που είχε χρηματίσει και παλιότερα υπουργός στο ίδιο χαρτοφυλάκια, όντως μάλιστα ο βασικός εμπνευστής του σχεδίου ισοτιμίας πέσο – δολαρίου.
Ο Καμπάγιο όχι όμως μόνο δεν αντέστρεψε την απελπιστική κατάσταση της αργεντίνικης οικονομίας, αλλά συνέχισε να σωρεύει εξωτερικό χρέος. Η «ζεστή σκέπη» του ΔΝΤ, που βρισκόταν για χρόνια στη χώρα, είχε βυθίσει τη χώρα σε βαθιά ύφεση, κατακρημνίζοντας το ΑΕΠ και εκτοξεύοντας την ανεργία στο 25%.
Οι άνεργοι αποτελούσαν και τη βάση των «πικετέρος», οι οποίοι έκλειναν κεντρικές οδικές αρτηρίες της χώρας, απαιτώντας επιδόματα και άλλα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας. Το Νοέμβρη του 2001 η κρίση οξύνθηκε, όταν μεγαλοεπενδυτές προκάλεσαν την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αποσύροντας τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες της χώρας. Η χαριστική βολή δόθηκε με την άρνηση του ΔΝΤ να εκταμιεύσει τη δόση 1,3 δις δολαρίων, με πρόσχημα τη μη εκπλήρωση των “προαπαιτούμενων” από την κυβέρνηση, έννοια με την οποία θα ερχόμασταν και μεις αντιμέτωποι συνεχώς περίπου μια δεκαετία αργότερα.
Ο Καμπάγιο αντέδρασε επιβάλλοντας το διαβόητο «κοραλίτο» δηλαδή την επιβολή κάπιταλ κοντρόλ, με όριο ανάληψης τα 250 δολάρια ανά βδομάδα. Τεράστιες ουρές σχηματίστηκαν σε όλες τις τράπεζες, ενώ διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Η θέση του ντε λα Ρούα γινόταν όλο και πιο ασταθής, ενώ μια απόπειρα της καθολικής εκκλησίας να μεσολαβήσει μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έπεσε στο κενό. Μετά τις 16 Δεκεμβρίου το αίτημα για δωρεάν διανομή τροφίμων από σούπερ μάρκετ άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό, και μετά την άρνηση της κυβέρνησης να το συζητήσει, κατέληξε στη λεηλασία πολλών καταστημάτων τροφίμων στο Μπουένος Άιρες και την πόλη Ροσάριο. Την ίδια περίοδο, υπολογίζεται πως περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού συμμετείχε σε κάποιου είδους πείραμα αυτοδιαχείρισης και αλληλοβοήθειας, σε κάποιο από τα πολυάριθμα δίκτυα υποστήριξης που σχηματίστηκαν, μαζί με συνελεύσεις γειτονιών και καταλήψεις αναξιοποίητης γης και εργοστασίων. Αυτού του είδους τα εγχειρήματα γοήτευσαν κι ακόμα γοητεύουν τον αναρχικό και εξωκοινοβουλευτικό χώρο και στην Ελλάδα ως σήμερα, ανεξάρτητα όμως από τις ριζοσπαστικές τους διαθέσεις, η πορεία τους απέδειξε για άλλη μια φορά το αναπόφευκτο της βιώσιμης ύπαρξης “νησίδων” στον ωκεανό του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Στο χορό είχαν μπει και τα συνδικάτα, προκηρύσσοντας απεργίες στις οποίες συμμετείχαν ακόμα και κλάδοι που παραδοσιακά απείχαν από τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Στο μεταξύ άρχισαν αν πληθαίνουν τα περιστατικά επιδρομών σε καταστήματα και φορτηγά, ενώ ως τις 19 Δεκέμβρη είχαν χάσει τη ζωή τους 7 άνθρωποι, κυρίως από τις δυνάμεις καταστολής.
Την ίδια μέρα ο ντε λα Ρούα κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, την ώρα που στο Μπουένος Άιρες γινόταν διαδηλώσεις με κατσαρόλες, υποδεικνύοντας δυσαρέσκεια και της μεσαίας τάξης, η οποία ένιωσε να θίγεται ιδιαίτερα από τα κάπιταλ κοντρόλ. Νωρίτερα είχε φλερτάρει έντονα με την ιδέα στρατιωτικής παρέμβασης, η οποία όμως απαγορευόταν στο εσωτερικό της χώρας, βάσει συντάγματος, πέραν ελαχίστων περιπτώσεων.

Οι διαδηλώσεις δε σταμάτησαν, αντίθετα πλήθη διαδηλωτών συγκεντρώνονταν στην Πλάσα ντε Μάγιο, παρά την κατάσταση πολιορκίας, με κεντρικό σύνθημα «Να φύγουν όλοι».  Οι συγκρούσεις με την αστυνομία άφησαν πίσω τους πέντε νεκρούς, ενώ ο πρόεδρος προσπάθησε χωρίς επιτυχία να επιβάλει λογοκρισία στα ΜΜΕ της χώρας, κάτι που αρνήθηκε ο ίδιος ο υπουργός Τύπου της κυβέρνησής του.
Βλέποντας τον κλοιό να στενεύει, ο πρόεδρος αποφάσισε να παραιτηθεί, φοβούμενος όμως τις αντιδράσεις του συγκεντρωμένου πλήθος στην πλατεία, που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο προεδρικό μέγαρο, αποφάσισε να διαφύγει με στρατιωτικό ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, σε μια εικόνα που έκανε το γύρο του κόσμου.
Ο τελικός απολογισμός των θυμάτων στη διάρκεια της κρίσης του Δεκεμβρίου ήταν 36 νεκροί από την αστυνομία, ανάμεσά τους και 7 παιδιά, όπως και εκατοντάδες τραυματίες. Το «Μακελειό της Πλάσα ντε Μάγιο», με 5 νεκρούς και 227 τραυματίες διερευνήθηκε και δικαστικά, με 17 άτομα να βρίσκονται αντιμέτωπα με κατηγορίες ανθρωποκτονίας και απόπειρας ανθρωποκτονίας, ανάμεσά τους και ο πρώην υπουργός Δημόσιας τάξης Εντρίκε Μάτοφ και  ο τότε αρχηγός της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Ρούμπεν Σάντος. Πάντως ως και σήμερα, παρά την επιβολή ποινών φυλάκισης σε κάποιους αξιωματικούς, οι περισσότερες υποθέσεις ακόμα βρίσκονται σε εκκρεμότητα.
Έκτοτε η οικονομία της Αργεντινής γνωρίζει διάφορα σκαμπανεβάσματα, με τη φαινομενική ευημερία των αριθμών να διαδέχονται περίοδοι νέας βαθιάς κρίσης, είτε με σοσιαλδημοκρατική διαχείριση υπό το ζεύγος Κίρχνερ, είτε με νεοφιλελεύθερη του νυν προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι. Το 2014 υπήρξε και πάλι στάση πληρωμών της χώρας, ενώ πριν λίγους μήνες η χώρα κάλεσε ξανά το μισητό ΔΝΤ για δάνειο 57 δις δολαρίων, την ώρα που η οικονομία της συρρικνώνεται και πάλι, με ύφεση 3,5% για το τελευταίο τρίμηνο του έτους.

Γούντι Γκάθρι – Σπίτι από Γη


Tο μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ο Γούντι Γκάθρι κυκλοφόρησε από την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά.
Ο Τάικ και η Έλα ζουν στο Τέξας, σ’ ένα ξύλινο χαμόσπιτο, μια παράγκα· ονειρεύονται ένα κανονικό σπίτι, όπου θα μπορούν να προστατεύονται απ’ το κρύο, τη ζέστη και την ατέλειωτη σκόνη που φωλιάζει παντού. Χάρη σ’ ένα φυλλάδιο οδηγιών του υπουργείου Γεωργίας ο Τάικ καταφέρνει ν’ αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις για να φτιάξει το πολυπόθητο σπίτι με χώμα και νερό, ένα σπίτι από γη.
Και οι δυο τους έχουν ζυμωθεί με τη γη, καθώς ζουν απ’ αυτήν δουλεύοντας σκληρά. Αλλά πανίσχυρες δυνάμεις – ανάμεσά τους τα τραστ της βιομηχανικής γεωργίας και οι τράπεζες– κάνουν το όνειρό τους απρόσιτο.
Ο Γούντι Γκάθρι, ο θρύλος της κάντρι μουσικής στην Αμερική του μεσοπολέμου, άφησε μαζί με τα αμέτρητα τραγούδια του κι ένα μυθιστόρημα, ανέκδοτο μέχρι πρόσφατα, που το ανακάλυψε ο ιστορικός Ντάγκλας Μπρίνκλι και το εξέδωσαν από κοινού με τον Τζόνι Ντεπ, γράφοντας κι έναν εξαιρετικό πρόλογο. Μεταξύ αυτών που δεν άφησε ασυγκίνητους το Σπίτι από γη, ήταν και ο λαογράφος Άλαν Λόμαξ, που παρότρυνε τον Γκάθρι να το ολοκληρώσει και ο Μπομπ Ντίλαν, το πιο διάσημο «πνευματικό τέκνο» του, που συνέβαλε στην αποκατάσταση του έργου.
Γραμμένο το 1947, αποτελεί μια τοιχογραφία της Αμερικής της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης, κι ακόμη μια κραυγή για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Το «This Land is your Land», ο ύμνος του Γκάθρι, που έχει γραφτεί στις συνειδήσεις όλου του προοδευτικού κόσμου, βρήκε ιδανικό συμπλήρωμα στο Σπίτι από Γη και μας δείχνει ότι ο αγώνας για το χώμα που πατάμε, το νερό, τον αέρα είναι πανανθρώπινος και διαχρονικός.
Εν τέλει μια κιθάρα και ένα βιβλίο μπορούν να γίνουν μηχανές κατά του φασισμού.
Ο αμερικανός τραγουδοποιός και μουσικός Γούντι Γκάθρι (Woodrow Wilson «Woody» Guthrie (1929-1967) υπήρξε εμβληματική μορφή της αμερικανικής φολκ μουσικής, πνευματικός πατέρας πολλών καλλιτεχνών του είδους όπως ο Μπομπ Ντίλαν. Το τραγούδι του «This Land is Your Land» έγινε ύμνος κάθε προοδευτικού Αμερικανού, ενέπνευσε δε και εμπνέει λαϊκούς αγώνες και κινήματα.
Η μουσική του κληρονομιά περιλαμβάνει περισσότερα από τρεις χιλιάδες τραγούδια, καλύπτοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο με ιστορικά, πολιτικά, πολιτιστικά, τοπικά, πνευματικά, αφηγηματικά και παιδικά θέματα.
Ο Γούντι Γκάθρι υπήρξε επίσης συγγραφέας και εικαστικός. Τα γραπτά του, οι πίνακές του και οι ηχογραφήσεις του σώζονται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και τα Αρχεία Γούντι Γκάθρι. Ο Γκάθρι εμφανιζόταν συχνά έχοντας γραμμένη πάνω στην κιθάρα του τη φράση «This Machine Kills Fascists» (Αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες) και επηρέασε σπουδαίους μουσικούς, μεταξύ των οποίων είναι ο Pete Seeger, ο Bob Dylan, ο Phil Ochs, ο Bruce Springsteen, o Joe Strummer,ο John Mellencamp, η Ani DiFranco, και ο Johnny Cash.

Οι εταιρείες κλείνουν, οι «ευεργέτες» μένουν





    Το ρεύμα στην Χαλυβουργική κόπηκε λόγω χρεών προς της ΔΕΗ που ξεπερνούσαν τα 30 εκατ. ευρώ. Τα δημοσιεύματα για τον κύκλο μιας ιστορικής επιχείρησης που κλείνει ως θύμα της κρίσης αλλά και εσωτερικών διαμαχών στην εταιρεία δίνουν μια εικόνα τελείως διαφορετική από την πραγματικότητα.
    Πέρα από το γεγονός ότι περίπου 170 εργαζόμενοι, που έχουν μείνει στην επιχείρηση και τα τελευταία χρόνια δουλεύουν εκ περιτροπής για τη συντήρηση του εργοστασίου, βρίσκονται στον αέρα αυτό που χρειάζεται να τονιστεί είναι «τι εστί Χαλυβουργική». 

Αντί άλλων σχολίων αναδημοσιεύουμε δύο παλιότερα κείμενα από τον «Ριζοσπάστη» από τον μακρινό Σεπτέμβριο του 1997.
 
Οικογένεια Αγγελόπουλου 
 
Χτες πληροφορηθήκαμε από τον Π. Παναγιωτόπουλο, στον “Πλάνετ”, ότι η οικογένεια Αγγελόπουλου, ιδιοκτήτρια της “Χαλυβουργικής”, είναι μια οικογένεια που έχει προσφέρει πολλά στον τόπο! Οτι ο Παν. Αγγελόπουλος, πατέρας του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη, είναι ένας αυτοδημιούργητος Αρκάς, που δημιούργησε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση…
Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη!
Μια τεράστια ψευτιά την παρουσιάζουν ως πραγματικότητα. Οχι μόνο ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, ο οποίος έσπευσε με τέτοιον τρόπο να απαντήσει στο ερώτημα ακροάτριας, πού βρήκε τα λεφτά η οικογένεια Αγγελοπούλου. Είναι γενικό το κακό να παρουσιάζουν ως ευαγή ιδρύματα, τα κρεματόρια όπου Γης, και τους ιδιοκτήτες τους, αληθινούς γύπες, που τρέφονται από τις εργατικές σάρκες, ως μεγάλους ευεργέτες! Είναι γενικό το κακό, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.
 
Αυτές οι θεωρίες, του βιοπαλαιστή που πουλούσε κεράκια και με την αξία του ανέβηκε της κοινωνίας τις σκάλες, παμπάλαιες όσο και ο καπιταλισμός, βρίσκονται κάτω από την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης, της παράδοσης της εργατικής τάξης στα νύχια του κεφαλαίου.
Ας δούμε, λοιπόν, τι εστί “Χαλυβουργική”. Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Λοιπόν, στα 45 χρόνια που η “Χαλυβουργική” υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής:
45 εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!!
Δεκάδες εργάτες ακρωτηριάστηκαν. Αλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος τα δάχτυλα…
 
Εκατοντάδες εργάτες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση.
Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά.
 
Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε. Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της “Χαλυβουργικής”.
Σήμερα στη “Χαλυβουργική” εργάζεται το 10% των εργατών που είχε στην ακμή της. Από 3.000 και πάνω εργάτες, έχουν, για την ώρα, απομείνει 380. Ολοι οι υπόλοιποι διώχτηκαν, η επιχείρηση συρρικνώθηκε. Δε συρρικνώθηκαν όμως και τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων. Τα – άγνωστο πόσα – τρισεκατομμύρια κέρδη, στα 45 αυτά χρόνια, διοχετεύτηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν τη χλιδή στην οικογένεια.
 
Και όχι μόνο τη χλιδή, αλλά και τις… ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι κι αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς της πλουτοκρατίας. Να δίνει κάτι, για την υστεροφημία της. Και να κοιμίζει έτσι διάφορους φουκαράδες, που περιμένουν να πιάσουν κανένα κόκαλο από το τραπέζι της πλουτοκρατίας… Η άλλους, που περιμένουν με τέτοιες αγαθοεργίες να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα…
 
Αυτή είναι με λίγα λόγια η γνωστή ιστορία της “Χαλυβουργικής” και συνεπώς των ιδιοκτητών της. Αυτή είναι η ιστορία του κεφαλαίου: Στάζει αίμα απ’ όπου κι αν το πιάσεις. Οι θησαυροί της οικογένειας έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων.
 
Κατά τα άλλα, η οικογένεια δέχεται τα συγχαρητήρια του ΣΙΑκωβου, του Σημίτη, των ΜΜΕ και άλλων κλακαδόρων της πλουτοκρατίας, που κάνουν το παν για να υπηρετήσουν τους Μολώχ του κεφαλαίου.
 
Η θέση, όμως, των εργαζομένων βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Και στον ανειρήνευτο αγώνα κατά των μονοπωλίων.
 
 
 
 «Ευεργέτες» που πάτησαν επί πτωμάτων
 
Σαράντα πέντε εργάτες άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στη “Χαλυβουργική”. Εκατοντάδες οι σακατεμένοι, αμέτρητα τα εργατικά ατυχήματα. Εργάτες, που βρέθηκαν στη δούλεψη του Αγγελόπουλου από τα πρώτα βήματα της “Χαλυβουργικής”, μιλάνε με οργή για την προσπάθεια “αγιοποίησης” μιας ακόμα οικογένειας που φτιάχτηκε πατώντας αδίστακτα πάνω στο αίμα, τον πόνο και τον ιδρώτα εκατοντάδων εργατών
 
«Ανατριχιάζω, τρέμω σύγκορμος. Ποιοι ευεργέτες; Η οικογένεια Αγγελόπουλοι; Αυτοί που ανδρώθηκαν απ’ το αίμα των εργατών; Και ήταν πολύ, πάρα πολύ το αίμα που χύθηκε. Κανένας δε μιλά για τους νεκρούς εργάτες». Φωνές γεμάτες πόνο για τους εργάτες που χάθηκαν, για τους εργάτες που σακατεύτηκαν μέσα στη «Χαλυβουργική». Φωνές γεμάτες οργή για την αντιστροφή της πραγματικότητας, που επιχειρείται μέσα από τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ, από εφημερίδες και περιοδικά, από όλους όσοι βάλθηκαν να μας πείσουν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η οικογένεια Αγγελόπουλοι έχει προσφέρει πολλά στον τόπο.
Ο Αρίστος Γκιόκας και ο Νίκος Αγγελόπουλος,πρώην εργάτες στην επιχείρηση και παλαίμαχοι συνδικαλιστές, έχουν νιώσει στο πετσί τους τι εστί «Χαλυβουργική».
 
Μετά την ανάθεση στην Αθήνα της Ολυμπιάδας του 2004, συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τη συμβολή της στην ανάληψη της Ολυμπιάδας, για τις “ευεργεσίες” προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για τους αυτοδημιούργητους Αρκάδες, για… Αυτό ήταν η αφορμή για να ροβολήσουμε προς την Ελευσίνα. Συναντήσαμε τον Αρίστο και τον Νίκο σε μια μικρή αυλή γεμάτη λουλούδια, εκεί στην Ανω Ελευσίνα.
 
Τέσσερις νεκροί από μια οικογένεια!
 
Τέσσερις νεκρούς μέσα στη “Χαλυβουργική” μετρά η οικογένεια του Αρίστου!Ο φόρος πολύ βαρύς. “Είχαμε – θα πει – πολλά θύματα στο εργοστάσιο. Ο πρώτος νεκρός από εργατικό ατύχημα στη “Χαλυβουργική”, το 1954, ήταν ο αδελφός μου, ο Ιωάννης Γκιόκας. Ηταν γερανοδηγός. Οι καμπίνες τότε δεν ήταν σκεπασμένες, ένα παταράκι ήταν με δυο κάγκελα. Στο μεταξύ τα σίδερα που λιώναν στα ηλεκτροκάμινα τα μάζευαν από παλιατζήδες, σαβούρα δηλαδή και χωρίς να γίνεται έλεγχος. Μπορεί να ήταν και οβίδες παλιές. Ο μαγνήτης τα έπαιρνε και τα έριχνε στην ηλεκτροκάμινο και λιώνανε. Αν το σίδερο είχε πάρει υγρασία, είχε λίγο νερό, την ώρα που έλιωνε, γινόταν έκρηξη. Στο τελευταίο χυτήριο της μέρας, παίρνοντας το καλάθι και ρίχνοντάς το στην ηλεκτροκάμινο έγινε η φοβερή έκρηξη. Δημιουργήθηκε μια ομπρέλα από λιωμένο σίδερο και τον έλουσε. Κάηκε ο αδελφός μου. Αν υπήρχαν μέτρα ασφάλειας θα πάθαινε εγκαύματα, αλλά δε θα σκοτωνόταν. Εγιναν και άλλοι τραυματισμοί γύρω – γύρω”.
 
Η φωνή “σπάει” από τις τραγικές θύμησες και συνεχίζει μετά από λίγο: “Ηταν 23 χρονών παλικάρι. Μέρα Αγίας Βαρβάρας, Σάββατο στις 4 Δεκέμβρη του ’54. Προβληματίστηκε ο κόσμος. Ελεγαν πως αν συνεχιστεί έτσι, δε θα μείνει κανένας και πολλοί φύγανε απ’ το εργοστάσιο.
Εξι μήνες μετά σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία ο πρώτος μου ξάδελφος, ο Νίκος Γκιόκας.Χρόνια αργότερα σκοτώθηκαν από δηλητηριώδη αέρια, μαζί την ίδια μέρα τα αδέλφια Αθανάσιος και Χρήστος Γκιόκας.Ημασταν πιο μακρινοί συγγενείς. Είχαν έρθει τα παιδιά απ’ τα Βίλλια να δουλέψουν εδώ. Ηταν καλά μαστοράκια”.
 
Σαράντα πέντε εργάτες έχουν σκοτωθεί
 
Η λέξη αθλιότητα εμφανίζεται πολύ μικρή για να περιγράψει τις συνθήκες εργασίας. “Πηγαίναμε – σημειώνει ο Αρίστος – και κουρδίζαμε την κάρτα και δεν ξέραμε αν θα την ξεκουρδίσουμε οι ίδιοι, αν θα βγούμε ζωντανοί. Να φανταστείς στο ελασματουργείο, για να κάνεις την έλαση της μπετόβεργας, αυτοί που πιάναν με την τσιμπίδα το καυτό κόκκινο σίδερο, ονομάζονταν πασαδόροι. Εφευγε απ’ τη μια έλαση που έβγαινε τρία εκατοστά το σίδερο και για να γίνει εξάρι, πέρναγε από πολλές ελάσεις. Και οι πασαδόροι παίρναν απ’ τη μια έλαση και το βάζαν στην άλλη και γινόντουσαν εμπλοκές και το κόκκινο σίδερο γινόταν κουλούρα. Υπήρχαν και αυτοί με τα τσεκούρια και μεις τους ονομάζαμε δημίους και χτυπάγανε τη βέργα για να μη συνεχίσει και τυλίξει και κάψει τους εργαζόμενους”.
Ο Νίκος θα συμπληρώσει: “Εχουν σκοτωθεί στη “Χαλυβουργική” 45 εργάτες. Εχω καταφέρει να συγκεντρώσω στοιχεία για τον τρόπο που σκοτώθηκαν για 27 συναδέλφους”.Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας”, που επικαλείται δημοσιεύματα διεθνούς Τύπου, πέρσι το Μάρτη στο εργοστάσιο στην Αμερική,σημειώθηκε έκρηξη σε δεξαμενή παροχής ύδατος, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις εργάτες και να τραυματιστούν άλλοι εννιά.”Μια κατηγορία – θα πει ο Νίκος – ατυχημάτων, θανατηφόρων, οφείλεται στις εκρήξεις. Αν δεν έχουν παρθεί όλα τα μέτρα και η χύτευση δε γίνει με σχεδιασμό και πέσει υγρασία, εκρήγνυται το μέταλλο. Εχουν χαθεί πολλοί εργάτες έτσι. Μια άλλη κατηγορία πήγαν από δηλητηριώδη αέρια, που δημιουργούνταν κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος στην υψικάμινο”.
 
Ο Αρίστος παρεμβαίνει για να εξηγήσει: “Οταν ανέπνεες το δηλητήριο, ξεραίνονταν στην αρχή τα χείλη σου και μετά παρέλυες ολόκληρος και έμενες εκεί, δεν προλάβαινες να κάνεις τίποτα”.
 
Και ο Νίκος συνεχίζει: “Κάποιοι άλλοι συνάδελφοι σκοτώθηκαν, είτε γιατί καταπλακώθηκαν από βαριά μηχανήματα, πικέτες και τάκους από σίδερα, είτε γιατί τους έπιαναν τα έλαστρα, καθώς έκαναν δουλιά εν κινήσει για να μην σταματήσει η παραγωγή.
 
Αλλη μια αιτία για ατυχήματα ήταν η εντατικοποίηση. Εμπαινε ο κόσμος το πρωί και πολύ συχνά, σε πολλές περιπτώσεις, έφευγε την άλλη μέρα το βράδυ. Γιατί είχε γίνει ζημιά και έπρεπε να τη φτιάξουμε κ. ά. Το 12ωρο, που θέλουν να επαναφέρουν τώρα, ήταν το πιο λίγο διάστημα που έμεναν οι εργαζόμενοι μέσα. Διαμαρτυρόμασταν στην Επιθεώρηση Εργασίας στο υπουργείο γι’ αυτή την κατάσταση και λέγαμε γιατί απολύει, αφού προγραμματίζει 12ωρα και 16ωρα και ποτέ κανείς δεν άκουγε”.
 
Δεν υπάρχει εργάτης που να μην τραυματίστηκε
 
Εκατοντάδες είναι οι εργάτες που έχουν σακατευτεί μέσα στο εργοστάσιο. Δεν υπάρχει εργαζόμενος της “Χαλυβουργικής” που να μην έπαθε κάποιο ατύχημα, να χτύπησε ή να έσπασε πόδι, χέρι. Ελάχιστοι είναι οι χαλυβουργοί που βγήκαν στη σύνταξη και πρόλαβαν να φτάσουν στα 70. Πολλοί έχουν πεθάνει από καρκίνο και καρδιά.
 
“Η νομοθεσία που διέπει τα εργατικά ατυχήματα – συνεχίζει ο Νίκος – είναι βασιλικά διατάγματα και δεν προβλέπουν ποινικές ευθύνες για τους ιδιοκτήτες. Πολλά απ’ τα εργατικά δυστυχήματα δεν έφτασαν καν στα δικαστήρια. Πήγαιναν στην οικογένεια και έλεγαν: “Μην πας, γιατί θα τα χάσεις, πάρε αυτά και μη μιλάς”. Και όσα έφτασαν στα δικαστήρια, δε δικαιώθηκε ποτέ μα ποτέ κανένας εργάτης. Σε όλα έφταιγαν οι ίδιοι και η “Χαλυβουργική” ήταν αθώα”.
 
«Μόνο η πείρα μπορούσε να σε γλιτώσει»
 
Ο Αρίστος φοβάται ότι “τώρα που λέει πως θα βάλει ξανά μπροστά την ηλεκτροκάμινο, θα γίνουν πάλι ατυχήματα. Από το πώς άφησα το εργοστάσιο φεύγοντας και από μια εικόνα που έχω για το πώς θα ξεκινήσει, γι’ αυτό το λέω. Εφυγε η “πείρα”. Εμείς ξέραμε τι πρέπει να προσέξεις, τι είναι η φάκα. Οτι όταν ακούς το καμπανάκι, κινδυνεύεις από πάνω, γιατί μεταφέρεται το χυτήριο και σε μια ανωμαλία του γερανού, ο κάδος με τους 140 τόνους λιωμένο σίδερο μπορεί να σκάσει κάτω και να κάνει ομπρέλα να σε κάψει. Ποιος θα τα μάθει αυτά στους νεότερους; Απ’ ό,τι μαθαίνουμε, στόχος του Αγγελόπουλου είναι ξεκινώντας τα ηλεκτροκάμινα, να τα δουλέψουν εργολάβοι. Γνωρίζει ο Αγγελόπουλος ότι θα έχει ατυχήματα και θέλει να ρίξει τις ευθύνες αλλού. Αλλά εσύ πολιτεία τι κάνεις; Γι’ αυτό λέω να μη γίνει ατύχημα, γιατί εμείς θα πονέσουμε, θα είναι συνάδελφοί μας”.
 
Στην «μπούκα» ο συνδικαλισμός
 
Κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, για να μπουν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες μέσα στο εργοστάσιο, για να υπάρξουν εργατικά δικαιώματα. “Το πρώτο σωματείο – θα πει ο Νίκος – ήταν η Ενωση Χαλυβουργών, ιδρύθηκε το ’54 με αγώνες και περιλάμβανε τη “Χαλυβουργική”, την “Ελληνική Χαλυβουργία” του Σαλαπάτα, τη “Βιομηχανία Χαλύβων” του δήμου και το “Χαλυβουργείο” του Νικολακόπουλου, που έχει κλείσει τώρα, το έχει πάρει ο άλλος “ευεργέτης” ο Λάτσης. Αυτό το σωματείο το αξιοποίησε και η χούντα με ανθρώπους της εργοδοσίας, για να εμφανίζει ότι υπάρχει συνδικαλισμός. Πήγε σε ταξικά χέρια αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Αυτό το σωματείο ανέπτυξε σοβαρούς αγώνες, που άνοιξαν δρόμο αν θέλετε στο πανελλαδικό εργατικό κίνημα. Για 25% επίδομα ανθυγιεινό, για μεταφορά με πούλμαν, για βελτίωση στις συνθήκες δουλιάς…
Η “Χαλυβουργική” αρεσκόταν να λέει ότι δεν κυνηγάει τους αριστερούς. Ομως οι εργάτες, που ήταν αγωνιστές, διαμαρτύρονταν και διεκδικούσαν, ήταν πρώτοι πρώτοι που απολύονταν. Εκτός από λίγες περιπτώσεις που ήταν πρόεδροι ή γραμματείς και για να μη γίνεται ντόρος και ξεσηκώνονται οι εργαζόμενοι που γλίτωσαν. Τα ψηφοδέλτια τα δικά μας, τα ταξικά τα αποδεκάτιζε, έσπερνε την τρομοκρατία. Μέχρι το ’82 που ψηφίστηκε ο ν. 1264, υπήρχε αυτό και μετά φτιάχτηκε το εργοστασιακό.
 
Αγώνες ακόμα και για το νερό!
 
Τότε την περίοδο ’81-’83, που αναπτύχθηκε το κίνημα, αν δεν μπαίναμε μέσα με γιουρούσια, αν οι ταξικοί συνδικαλιστές δεν μπαίναν μπροστά, δε θα υπήρχαν συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα στη “Χαλυβουργική””. Και ο Αρίστος θα παρέμβει, λέγοντας: “Εγιναν σκληροί αγώνες για να κατακτήσουμε ακόμα και το νερό, γιατί μην ξεχνάμε ότι πλενόμασταν στην αρχή με αλμυρό νερό. Επεφτε πολύ ξύλο κάθε φορά. Ασε που είχε δημιουργήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό για να “σπάει” τους αγώνες. Ολα τα χρησιμοποιούσαν για να ξεζουμίζουν ανενόχλητα τους εργαζόμενους και εξαγορές συνδικαλιστών και τρομοκρατία και φακέλωμα όλων των εργαζομένων”.
 
Η οργή και η αγανάκτηση ξεχειλίζουν. “Το Οικουμενικό Πατριαρχείο – θα πει ο Νίκος – ανακήρυξε τον Π. Αγγελόπουλο “Αρχοντα Λογοθέτη” και μέγα ευεργέτη. Μα “ευεργέτες” αυτοί που τα χέρια τους είναι ματοβαμμένα; Αυτοί που κοιτάν μόνο τις κονόμες τις δικές τους και δεν τους ενδιαφέρει αν πεθαίνει ο εργάτης, αν έχει να ζήσει την οικογένειά του;”.
 

“Να φοβάσαι τους υπερεπαναστάτες και τους πουριτανούς” – Η Αλέκα Παπαρήγα μιλάει για το Χαρίλαο Φλωράκη

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Νίτσας Λουλέ – Θεοδωράκη για το Χαρίλαο Φλωράκη -που έχει ως τίτλο το ονοματεπώνυμο του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη- στο οποίο η Αλέκα Παπαρήγα, ως ΓΓ τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, εν έτει 1995, αναφέρεται στο Χαρίλαο, σε κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές του -όπως την αγάπη του για την τεχνολογία- και τη λάθος εκτίμησή του για κάποια πρόσωπα, που οφειλόταν ωστόσο στην αγάπη και την εμπιστοσύνη με την οποία περιέβαλλε τους νεότερους.
Δέκατο τρίτο συνέδριο και μετά από πολλές φανερές και κρυφές διαμάχες, ψηφίζεται για Γραμματέας του Κόμματος η Αλέκα Παπαρήγα, μέχρι τότε υπεύθυνη της ΚΟ Αθήνας, από τα νεότερα μέλη του Πολιτικού Γραφείου και η πρώτη γυναίκα που παίρνει αυτή τη θέση από ιδρύσεως ΚΚΕ.
Πολλοί δέχονται την απόφαση με επιφύλαξη. Άλλοι μιλούν για μοναδική λύση προς το παρόν. Λιγότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως θα τα καταφέρει. Ανάμεσά τους και ο Χαρίλαος, που είχε την πρωτοβουλία στην απόφαση «Θα τα καταφέρει», μου λέει την επομένη στο τηλέφωνο: «Θα τη βοηθήσουμε κι εμείς». Ο ίδιος το δείχνει ακόμα έμπρακτα με τις συνεχείς περιοδείες και ομιλίες του ανά την Ελλάδα. Τόσο πειθαρχημένα, που κάποια στιγμή του είπα αγανακτισμένη: «Τι κάνεις τώρα;» Το μικρό του μαγαζιού; Παίρνεις εντολές για το πού θα πας και πού θα μιλήσεις;» «Είμαι κομμουνιστής. Πειθαρχώ στις αποφάσεις του Πολιτικού Γραφείου», μου απάντησε.
Τι λέει όμως η Αλέκα για εκείνον, που τη ρωτά ακόμη και για μιαν απλή βόλτα στους δρόμους της Αθήνας; Τι λέει για τη συνεργασία τους, το χαρακτήρα και τα λάθη του.
«Είμαι από τα στελέχη που γνώρισαν το Χαρίλαο με τη μεταπολίτευση, όταν επέστρεψε απέξω, σαν Γραμματέας του Κόμματος. Ένιωθα γι’ αυτόν ένα δέος, μπορώ να πω, όπως και για τους άλλους παλιούς αγωνιστές. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στα γραφεία του κόμματος, που ήταν τότε στην οδό Καποδιστρίου. Αντίκρισα έναν άνθρωπο πολύ προσιτό και λαϊκό. Δύο στοιχεία, που πιστεύω ότι τον βοήθησαν στην ανοδική του πορεία, παρότι η ηλικία του ήταν ήδη προχωρημένη. Προσαρμόστηκε γρήγορα σε μια κοινωνία από την οποία έλειψε χρόνια μακριά της. Ακολουθούσε και ακολουθεί την εξέλιξή της σε όλους τους τομείς. Ποτέ δεν έδειξε ξένο σώμα σ’ αυτήν, κάτι που δεν συνέβαινε με άλλους συντρόφους του. Είναι τολμηρός. Παλεύει για κάτι που πιστεύει σωστό, χωρίς να φοβάται το ρίσκο του. Όπως έγινε με το Συνασπισμό, την κυβέρνηση Τζαννετάκη και όλα όσα ακολούθησαν”.
Τελικά, με όσα επακολούθησαν, ο Συνασπισμός έπρεπε να γίνει;
«Ναι. Μόνο που εμείς κάναμε ένα λάθος. Ζαλιστήκαμε από τις επιτυχίες μας σαν Κόμμα και δεν κοιτάξαμε το μέλλον. Σε αυτό όμως δε φταίει μόνο ο Χαρίλαος. Φταίμε όλοι μας. Μας ξέφυγε η πρόβλεψη για το τι θα επακολουθούσε στις σοσιαλιστικές χώρες, για την κατάρρευση του σοσιαλισμού,»
«Και με τα «παιδιά του»;
«Υπάρχει σίγουρα το αρνητικό μέρος. Όμως, δεν πρέπει να παραμερίσουμε ένα μεγάλο θετικό που είναι στα συν του Χαρίλαου σε αυτή την ιστορία. Το ότι θέλησε να αναδείξει νέα στελέχη. Το ότι πίστευε πως κάποια στιγμή η σκυτάλη έπρεπε να περάσει στους νέους. Κάτι που δεν το έχει κάνει  μέχρι τώρα κανείς αρχηγός κόμματος.»
«Εμείς, που είμαστε έξω από το ΚΚΕ, είχαμε ερωτηματικά για τα «παιδιά» του Χαρίλαου, από κάποιες συνεντεύξεις τους σε σταθμούς, εφημερίδες, ή και από λόγους που έβγαζαν δεξιά και αριστερά. Κανείς από σας δεν το είχε επισημάνει;»
«Το βλέπαμε και του το λέγαμε. Η απάντησή του ήταν: «Νεανικές αδυναμίες, ας τους δώσουμε μιαν ακόμη ευκαιρία,» Έπειτα, τα άτομα αυτά είχαν βρει ευαίσθητο σημείο του. Κάθε μέρα του έκαναν αυτοκριτική και ζητούσαν συγγνώμη, Και φυσικά ο Χαρίλαος την έδινε. Εκεί ήταν το λάθος του».
Σαν μέλος του ΠΓ και υπεύθυνη της ΚΟ Αθήνας, η Αλέκα Παπαρήγα είχε στενή συνεργασία μαζί του όταν ακόμη εκείνος ήταν Γραμματέας του Κόμματος. Πώς της φερόταν;
«Δεν αισθάνθηκα ποτέ αστυνόμευση. Μου είχε εμπιστοσύνη, όπως σε όλους άλλωστε, και μου άφηνε πρωτοβουλίες. Φυσικά δε χαριζόταν στις παρατηρήσεις του όταν πίστευε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι που με είχε εντυπωσιάσει από την εποχή εκείνη ήταν ότι κυριολεκτικά ρουφούσε όλα όσα του έλεγα πως έγραφαν τα ξένα περιοδικά και οι εφημερίδες, και όχι μόνο στον πολιτικό τομέα».
Καλοκαίρι ’90. Οι απανωτές εκλογές. Η εμφάνιση του Συνασπισμού. Οι κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Η νίκη της ΝΔ. Κόμματα, πρόσωπα και πράγματα γίνονται στόχος στα κείμενα των ελληνικών επιθεωρήσεων. Οι ηθοποιοί συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Ποιος θα κάνει καλύτερα τον Κύρκο, ποιος το Μητσοτάκη, ποιος το Φλωράκη. Οι πολιτικοί αρχηγοί καλούνται στις πρεμιέρες. Άλλοι δεν απαντούν στις προσκλήσεις, άλλοι δηλώνουν φόρτο εργασίας. Ο Χαρίλαος βρίσκει χρόνο και πηγαίνει όχι σαν αγγαρεία. Το προχωρημένο χιούμορ των συγγραφέων δεν τον σοκάρει. Και η Αλέκα Παπαρήγα σχολιάζει:
«Ένα ακόμη σημείο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους παλιούς του συντρόφους. Έχει χιούμορ, δεν σοκάρεται εύκολα. Ποτέ δεν καταδίκασε μια σχέση, ακόμη κι αν αυτή δεν ήταν μέσα στα πλαίσια της τρέχουσας “ηθικής”. Δεν κουτσομπόλευε την κοινωνική ζωή των άλλων και συχνά μου έλεγε: “Να φοβάσαι τους υπερεπαναστάτες και τους πουριτανούς”. Ο ίδιος για τον εαυτό του δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα. Το γάμο δεν τον έμπλεξε με την πολιτική, και τη Μάγδα, τη γυναίκα του, σπάνια την έπαιρνε σε δημόσιες εμφανίσεις. Κι αυτό γιατί το κουτσομπολιό οργιάζει και μέσα στο Κόμμα”.
Έξω από το μέγαρο Μαξίμου οι δημοσιογράφοι κάνουν κλοιό γύρω από το Χαρίλαο.
-Τι έγινε, κύριε πρόεδρε; Τι είπατε με τον πρωθυπουργό;
“Κοιτάχτε, συζητήσαμε για τα τρέχοντα θέματα και για τη σύνταξη των αντιστασιακών. Ε, ναι, μου υποσχέθηκε ότι θα το δει θετικά. Αυτά”.
-Και για το Κυπριακό, κύριε πρόεδρε;
“Εσύ τώρα θέλεις να βγάλεις είδηση, αλλά δεν έχει. Αντέστε στο καλό”.
Η αγραφιώτικη ντοπιολαλιά του γίνεται αφορμή για διασκεδαστικές συζητήσεις, ενώ ξενίζει τη νεότερη γενιά μέσα στο Κόμμα. “Από τη μια να γεφυρώνει χάσματα και από την άλλη να μη λέει να στρώσει την ομιλία του”
“Ηταν ένα πρόβλημα για πολλούς”, λέει η σημερινή Γραμματέας του ΚΚΕ. “Όμως με τον καιρό συμβιβαστήκαμε όλοι”.
Στα στούντιο της ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή, επικρατεί εκνευρισμός. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού θα εκφωνήσει τον πρώτο του λόγο. Τεχνικοί, δημοσιογράφοι, αλλά και οι συνοδοί του προσπαθούν να τον πείσουν να μακιγιαριστεί.
“Τρελαθήκατε, ωρέ, που θα βάλω τέτοια πράγματα στο πρόσωπό μου; Άμα θέλετε, όπως είμαι. Αν όχι, φεύγω”.
“Μα, θα γυαλίζετε”.
«Και σαν γυαλίζω; Για γαμπρός πάω;»
«Δε γίνεται»
«Ωρέ, θα αρχίσουμε κάποτε για να τελειώνουμε;»
Ίσως είναι ο μόνος πολιτικός ή τουλάχιστον αρχηγός κόμματος που δεν προσπάθησε ποτέ να μακιγιάρει το πρόσωπό του για να βγει πιο ωραίος, να αλλάξει την προφορά του για να ακούγεται πιο ευχάριστα.
Ωστόσο, έχει κι εκείνος το ευαίσθητο σημείο του σε ό,τι αφορά τις δημόσιες εμφανίσεις. Άγχος για τους κομματικούς κάθε φορά που πρέπει να μιλήσει από εξέδρα. Η Αλέκα θυμάται:
«Δυο ώρες κάναμε πρόβα στα μικρόφωνα. Βάζαμε το Δημήτρη Γόντικα, που έχει περίπου το ίδιο ύψος, να δούμε αν βλέπει καλά, αν φωτίζεται από τις κάμερες, κ.ά. Εκείνο το Σύνταγμα είχε αναστενάξει. Στο τέλος, κάναμε ένα αναλόγιο στα μέτρα του και το κουβαλούσαμε όπου είχαμε συγκέντρωση.
Το χόμπι του Χαρίλαου για ό,τι το μηχανικό δεν περιορίζεται μόνο στα χρόναι που ήταν φυλακή, ούτε στις εξορίες. «Θύμα» του φωτογραφικό αλλά και τηλεοπτικό υπήρξα κι εγώ και οι κόρες μου πολλές φορές.
«Τούτη τη μηχανή μανούλα μ’, μου την έφεραν απέξω. Έκανα οικονομίες και την πήρα μαζί με την κάμερα. Καθίστε εκεί. Όχι, όχι. Εσύ όρθια και τα κορίτσια καθιστά. Μετά θα δούμε στο βίντεο.» Σαν μικρό παιδί που του έφεραν παιχνίδι. Αναβοσβήνει το φλας και ανοικοκλείνει το κουμπί στην κάμερα.
«Τις φωτογραφίες θα σου τις δώσω την άλλη βδομάδα. Να δούμε τι κάναμε με την κάμερα.» Η κασέτα μπαίνει στο  βίντεο…αλλά άνθρακες ο θησαυρός. Χιόνια και άσπρες γραμμές πάνω στην οθόνη. Πατάει τα κουμπιά το ένα μετά το άλλο με πείσμα. «Δεν μπορεί, θα το βρούμε. Ξέρεις, χθες μου έδειξαν πώς χρησιμοποιείται», προσπαθεί να δικαιολογηθεί κι εμείς γελάμε με τα ετεροχρονισμένα χόμπι του.
«Ό,τι δεν έκανες στα δεκαπέντε σου θέλεις να τα κάνεις τώρα μου φαίνεται.»
«Χε, χε, καλά, θα ξαναρωτήσω και την άλλη φορά θα τα καταφέρουμε.»
Οι μηχανές, τα στυλό, τα ντοσιέ, ό,τι το περίεργο και το καινούριο του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Θέλει να το αποκτήσει αμέσως, άσχετα αν δεν ξέρει να το χρησιμοποιήσει.
«Κάπως έτσι έγινε πριν λίγο καιρό με ένα κομπιουτεράκι μνήμης που αγόρασα» λέει η Αλέκα Παπαρήγα. Είχαμε συνεδρίαση του ΠΓ. Μόλις το είδε δίπλα μου σκύβει και μου λέει: «Τι είναι αυτό πάλι που έχεις;»;
«Κομπιούτερ. Γράφεις τα ραντεβού σου και αυτό σε ειδοποιεί».
«Α, θα το πάρω κι εγώ».
Μετά από ένα μήνα έρχεται χαμογελαστός στο γραφείο μου.
«Το πήρα. Έγραψα τηλέφωνα, διευθύνσεις και τα ραντεβού της εβδομάδας».
«Ναι, αλλά πρέπει να το ρυθμίσεις να σε ειδοποιεί».
«Αυτό δεν το ξέρω».
Το κράτησε λίγες μέρες και μετά το παράτησε.
Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν εκείνη την Κυριακή μαζί με τις κόρες μου στο σπίτι της οδού Πυθίας δε βγήκαν ποτέ. Την επόμενη φορά που πήγα με τράβηξε μόνη κι εμφανίστηκαν…

Κοινή συνισταμένη όλων πώς θα απαλλαγεί η Πάτρα από τον Πελετίδη!

Οχτώ μήνες πριν από τις Δημοτικές εκλογές και οι διαβουλεύσεις  οι οποίες πραγματοποιούνται μεταξύ παρατάξεων και υποψηφίων που σχετίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι το πρωτόγνωρο.
Συσκέψεις, συναντήσεις, διαγγέλματα, ανακοινώσεις, ρεπορτάζ που ενημερώνουν για νέες υποψηφιότητες, συνδυασμούς παρατάξεων σε όλες τις πιθανές εκδοχές, υποψήφιοι που τη μια μέρα είναι σε ένα σχήμα και την επόμενη σε κάποιο άλλο και τέλος πολλοί υποψήφιοι Δήμαρχοι.
Κοινή συνισταμένη όλων είναι μία: πώς θα απαλλαγεί η Πόλη από τη Δημοτική αρχή της Λαϊκής Συσπείρωσης και από τον Δήμαρχο Κ. Πελετίδη!!!
Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που ακόμα ξαφνιάζονται με την ευκολία που οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ενώνονται ενάντια στον κοινό τους εχθρό.
Ας μην ψάχνουν να βρουν τι τους χωρίζει, αλλά να σκεφτούν τι τους ενώνει.
  • Τους ενώνουν οι πολιτικές τους. Γιατί, μπορεί στην κεντρική πολιτική να βρίσκουν κάποια θέματα για να συγκρουστούν, όμως ο πυρήνας των πολιτικών τους είναι ίδιος. Μαζί ψήφισαν το Γ΄ μνημόνιο, κοινή αντίληψη έχουν για την «ανάπτυξη» που θα φέρει κέρδη για τους λίγους, για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το ξεζούμισμα του λαού με τη φορολογία, την τυφλή υποταγή στην Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και άλλα πολλά.
  • Τους ενώνει ο φόβος της αμφισβήτησης των πολιτικών τους. Γιατί το έργο που έχει πράξει όλα αυτά τα χρόνια η Δημοτική αρχή, την οποία αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του πατραϊκού λαού, έγινε με όρους σύγκρουσης και απειθαρχίας στις εφαρμοζόμενες πολιτικές των κομμάτων τους.
Το να καταργούνται στην πράξη κάποιες από τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, και ταυτόχρονα οι λαϊκές οικογένειες να στηρίζονται, να ανακουφίζονται από τις συνέπειες των πολιτικών τους είναι πολύ κακό παράδειγμα. Μπορεί να βρει μιμητές  σε άλλους Δήμους, άλλα και γενικότερα, να δείξει τον δρόμο για την ανατροπή των πολιτικών τους που τις παρουσιάζουν ως μονόδρομο αναγκαιότητα κτλ.
  • Τους ενώνει η αγωνία ότι η Πάτρα, ο τρίτος μεγαλύτερος Δήμος της χώρας, δε θα συμμετάσχει στο «πάρτι της ανάπτυξης».
   Η Πάτρα, ένας τεράστιος Δήμος, δεν θα ξεπουλήσει τις εκτάσεις φιλέτα, αλλά θα τα      κάνει πάρκα, δεν θα ιδιωτικοποιήσει το νερό και τα απορρίμματα αλλά θα μειώνει τα ανταποδοτικά τέλη για τον λαό και θα τα αυξάνει για το μεγάλο κεφάλαιο, δεν θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα για να κονομάνε οι λίγοι και να πληρώνουν οι πολλοί!!
Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη η αγωνία τους, που αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα των τοπικών ΜΜΕ, καλούν μεγαλοεπιχειρηματίες να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι απέναντι στον Κ. Πελετίδη.
Δηλαδή θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θέλουν να δημιουργήσουν έναν τοπικό Τραμπ ή Μπερλουσκόνι για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού!!!
Αρά καθόλου τυχαίο δεν είναι που οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο δημοτικό συμβούλιο λειτούργησαν ως μια, με κοινή στάση και ανακοινώσεις σε πολλά κορυφαία ζητήματα που αφορούν την πόλη.
Κοινή συνισταμένη όλων πώς θα απαλλαγεί η Πάτρα από τον Πελετίδη!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΛΑΡΜΑΣ, Εκπαιδευτικός,
Μέλος της Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Πατρέων
Το βασικό επιχείρημά τους για την κοινή στάση τους άλλα και για τις πιθανές συνεργασίες των παρατάξεών τους είναι ότι για το καλό της Πόλης αφήνουν εκτός Δημοτικού συμβουλίου τις κομματικές τους ταυτότητες!!
Δηλαδή το πρωί είναι μέλη, στελέχη, υποστηριχτές των κομμάτων τους που εφάρμοσαν ή εφαρμόζουν τις γνωστές αντιλαϊκές πολιτικές και το απόγευμα, στο Δημοτικό συμβούλιο, είναι «ανεξάρτητοι» και δεν ξέρουν τίποτα γι‘ αυτές… Και όλα αυτά για το καλό της Πόλης, βέβαια!!!
Τους ενώνουν οι πολιτικές τους, μας ενώνουν οι ανάγκες μας.
Από την πρώτη στιγμή που η Λαϊκή Συσπείρωση ανέλαβε τη διοίκηση της Πόλης τόνισε ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ανακουφίσει τον λαό  που δοκιμάζεται σκληρά από τις σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
Και αυτό έκανε με έργα, αποφάσεις και πράξεις .
Ελεύθεροι χώροι, πάρκα ,γήπεδα , παιδικοί σταθμοί χωρίς τροφεία , παρεμβάσεις σε σχολεία ,παιδικές χαρές ,δημοτικά κτήρια, η τιμολογιακή πολιτική στα ανταποδοτικά τέλη ,στη ΔΕΥΑΠ , η αποφάσεις για τους πλειστηριασμούς, τα χρέη προς τον Δήμο ,για κανένα λαϊκό σπίτι με κομμένο νερό, είναι ελάχιστα από αυτά που θα μπορούσαν να αναφερθούν για την πολιτική του Δήμου.
Κάθε καλόπιστος δημότης αυτής της Πόλης που πιστεύει ότι στη δεύτερη δεκαετία του 21ο αιώνα είναι δικαίωμα του ίδιου και της οικογένειάς του να ζει και να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του, βρήκε στη Δημοτική αρχή της Πάτρας έναν αποφασισμένο σύμμαχο.
Ο λόγος λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Πόλης μας υποστηρίζει ή δείχνει συμπάθεια στη Δημοτική αρχή είναι γιατί είδε κάτι μικρό η μεγαλύτερο να αλλάζει προς το καλύτερο στην καθημερινότητά του στον αγώνα να καλύψει τις ανάγκες του.
Η ενότητα του λαού, το κοινό συμφέρον της πλειοψηφίας μπορεί να βάλει ένα στοπ στα σχέδια να γίνει ο Δήμος Πατρέων φορέας αντιλαϊκών πολιτικών.
Όσοι το προηγούμενο διάστημα στάθηκαν στο πλάι της Δημοτικής αρχής, όσοι την υποστηρίζουν, αλλά και όσοι, και είναι πάρα πολλοί, διαμόρφωσαν θετική γνώμη κατά τη διάρκεια της θητείας της να συμπορευτούμε μαζί της, και όχι μόνο μέχρι τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές για να ανατρέψουμε τις πολιτικές τους, για να ζούμε με αξιοπρέπεια, καλύπτοντας τις σύγχρονες ανάγκες μας!!!

Kαι το νερό που πίνουν μέρος του μισθού;

Ανακοίνωση – καταγγελία της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης για τις συνθήκες εργασίας των διανομέων και ειδικότερα για όσα συμβαίνουν, σύμφωνα με την Επιτροπή – στο πατσατζίδικο «Τσαρουχάς».
Ολόκληρη η ανακοίνωση της Επιτροπής Διανομέων έχει ως εξής;
«Συνεχίζει να προκαλεί ο «Τσαρούχας»! Τώρα ζητάει τα φιλοδωρήματα και το νερό(!) που πίνουν οι διανομείς να συνυπολογίζονται ως μέρος του μισθού των εργαζομένων!
Η εργοδοσία στο πατσατζίδικο «Τσαρούχας» έχει ξεπεράσει κυριολεκτικά κάθε όριο εργοδοτικής αυθαιρεσίας! Τον Αύγουστο απέλυσε παράνομα τους 3 διανομείς για να τους «ξεφορτωθεί», λόγω της συνδικαλιστικής δράσης που είχαν αναπτύξει, ως μέλη του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού (η μία εργαζόμενη ήταν και μέλος του ΔΣ) και της Επιτροπής Αγώνα Διανομέων.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο εργοδότης δεν δίστασε να καταθέσει αγωγή εναντίον 4 διανομέων ζητώντας τους συνολικά 200.000€, για να ποινικοποιήσει τους εργατικούς αγώνες, το Συνδικάτο και το συνδικαλισμό. Γιατί οι συνάδελφοι μας δεν έσκυψαν το κεφάλι στις παράνομες απαιτήσεις του εργοδότη, αλλά διεκδίκησαν με επώνυμες καταγγελίες στο ΙΚΑ, στην Επιθεώρηση και συνέχισαν τον αγώνα με κινητοποιήσεις, ενημερώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας, στα πλαίσια των συνδικαλιστικών νόμων και ελευθεριών που το σύνταγμα κατοχυρώνει.
Στις 12/12 και 14/12 εκδικάστηκαν η μήνυση της Επιθεώρησης Εργασίας προς το πατσατζίδικο «Τσαρούχας» για διαφορές δεδουλευμένων 2 εργαζομένων και η αγωγή του ενός συναδέλφου. Ο μάρτυρας του «Τσαρούχα» έπεφτε συνεχώς σε αντιφάσεις, ενώ παραδέχτηκε ότι ο συνάδελφος δούλευε τα Σαββατοκύριακα ανασφάλιστος!
Τα επιχειρήματα όμως του «Τσαρούχα» μεταξύ άλλων ήταν τα παρακάτω εξωφρενικά, εξοργιστικά και άκρως επικίνδυνα:
Α) Ισχυρίστηκε ότι τα φιλοδωρήματα (πουρμπουάρ) που λάμβαναν οι διανομείς από τους πελάτες πρέπει να συνυπολογίζονται ως κομμάτι του μισθού τους!
Β) Το ίδιο πρέπει να ισχύει ακόμα και για το νερό(!) που πίνουν από τη βρύση του καταστήματος!
Η επίθεση αυτή μόνο τυχαία δεν είναι! Εναρμονίζεται πλήρως με το νέο καθεστώς εκμετάλλευσης της Εργασίας που επιβάλλεται τα τελευταία χρόνια, όπου μας μετατρέπει κυριολεκτικά σε δουλοπάροικους του 19ου αιώνα!
Ο αγώνας αυτός πλέον δεν αφορά μόνο τους διανομείς αλλά όλους τους εργαζόμενους, γι αυτό μέσα από τις κινητοποιήσεις μας πρέπει να απαντήσουμε προς τον Τσαρούχα και τους εργοδότες μας ότι δε θα τους αφήσουμε να καταργήσουν τα δικαιώματα μας! Η μόνη λύση βρίσκεται στους μαχητικούς αγώνες, στην ενότητα και αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων. Καλούμε όλους να στηρίξουν αυτόν τον δίκαιο αγώνα.
Απαιτούμε:
 – Να παρθούν πίσω οι άκυρες & καταχρηστικές απολύσεις των συναδέλφων!
 – Να σταματήσουν οι μεθοδεύσεις της εργοδοσίας & να επαναλειτουργήσει το τμήμα delivery. 
– Να καταβληθούν άμεσα τα χρωστούμενα δεδουλευμένα. 
 – Να παρθεί πίσω η αγωγή με την οποία ζητάει 200.000€ από 4 διανομείς».

To “σφαγείο” της Βερντέν – Η μητέρα όλων των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Η μάχη του Βερντέν είναι μια μάχη που πραγματοποιήθηκε από της 21 Φεβρουαρίου – 19 Δεκεμβρίου 1916 στο Βερντέν στη Λορένη, κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Κύριες αντίπαλες δυνάμεις ήταν τα γαλλικά και τα γερμανικά στρατεύματα:
·Γαλλικά στρατεύματα 1.140.000 στρατιώτες, 1.727 πυροβόλα
·Γερμανικά στρατεύματα 1.250.000 στρατιώτες, 2.200 πυροβόλα
Είχε σχεδιαστεί από τον στρατηγό Erich von Falkenhayn, διοικητή του γερμανικού στρατού,  σύμφωνα με την εκδοχή που δίνει στα απομνημονεύματά του, ως μια μάχη φθοράς για να «αιμορραγήσει το γαλλικό στρατό» κάτω από έναν καταιγισμό από οβίδες. Σε μια έκθεση απωλειών και για τις δύο πλευρές, αποδεικνύεται στην πραγματικότητα σχεδόν το ίδιο δαπανηρή και για τις δυο πλευρές: Περισσότερα από 700.000 θύματα (νεκροί αγνοούμενοι ή τραυματίες), περίπου 380.000 Γάλλοι στρατιώτες και περίπου 340.000 Γερμανοί  κατά μέσο όρο 70.000 άτομα για κάθε ένα μήνα από τους δέκα που διήρκησε.
Ήταν η μεγαλύτερη μάχη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μια από τις πιο καταστροφικές κατά την διάρκεια του, η οποία έδωσε αφορμή για το μύθο του Βερντέν ως η «μητέρα των μαχών», και μία από τις πιο απάνθρωπες λόγω των μεγάλων απωλειών που σημειώθηκαν λόγω χρήσης του πυροβολικού. Το πυροβολικό και από τις δυο πλευρές ήταν υπεύθυνο για το 80% περίπου των ζημιών. Χαρακτηριστική απεικόνιση των στρατιωτών στην προσπάθεια να επιβιώσουν ή αλλιώς να πεθάνουν μέσα στις χειρότερες συνθήκες,  στα χαρακώματα που μετατράπηκαν σε κόλαση, καθιστώντας αυτή την μάχη επίσης σύμβολο της ματαιότητας της πολεμικής βιομηχανίας.
Ήταν πάντως τέτοια η επιθετική γραμμή των γερμανικών στρατευμάτων από την μία και από την άλλη οι αμυντικές γραμμές των Γάλλων, που αιματοκυλιόντουσαν εξαιτίας της τεράστιας δύναμης πυρός του γερμανικού πυροβολικού, ώστε όμοια μια τέτοια κατάσταση ιστορικά μπορούμε να την συγκρίνουμε μόνο με την μάχη του Στάλινγκραντ από άποψη ανατροπής των δεδομένων της μάχης, τα οποία έφεραν ως τελικό νικητή τα γαλλικά στρατεύματα υπό την διοίκηση του στρατηγού Nivelle.
Η μάχη ξεκίνησε την 21η Φλεβάρη του 1916. Μετά από δέκα μήνες καταστροφικής μάχης, ολοκληρώθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1916, με την επιστροφή των γερμανικών στρατευμάτων στις αρχικές θέσεις τους.
Ο γαλλικός στρατός ήταν σε δεινή θέση κατά την πρώτη φάση της μάχης, λόγω των τεράστιων αποθεμάτων οβίδων του γερμανικού πυροβολικού, που τις χρησιμοποιούσε αφειδώς.
Στο τέλος των πρώτων ημερών, κερδιζοντας αρκετό εδαφικό πλεονέκτημα οι Γερμανοί, η γαλλική πλευρά αντέδρασε και οργανώθηκε. Μια “ιερή περιοχή” είχε καθιερωθεί μεταξύ του Bar-le-Duc και του Verdun: επέτρεψε να έρχονται ενισχύσεις, να προμηθεύονται τα χαρακώματα με πυρομαχικά και να εφοδιάζουν τους στρατιωτες κατά τη διάρκεια της μάχης, μέρα και νύχτα.
Μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου, οι αριθμοί που κινητοποιήθηκαν στο Verdun είχαν υπερδιπλασιαστεί: από 230.000 σε 584.000 στρατιώτες. Σχεδόν τα 2/3 του γαλλικού στρατού συμμετείχαν στη μάχη.
Παρά το θάρρος της γαλλικής άμυνας, οι Γερμανοί κατάφεραν να πάρουν και άλλα συμβολικά σημεία όπως ο Bois de Cumières, η κορυφή του Mort-Homme και το Fort de Vaux.
Η ισορροπία δύναμης είχε οδηγήσει σε μια καθημερινή σφαγή. Χωριά είχαν καταστραφεί, δάση είχαν εξαφανιστεί, τα χωράφια έμοιαζαν με ένα σεληνιακό τοπίο. Τα χαρακώματα γέμισαν με πτώματα.
Την 1η Ιουλίου ξεκίνησε η επίθεση στο Somme με στόχο να ανακουφίσει το μέτωπο του Verdun. Τέλος, τα γερμανικά στρατεύματα ωθήθηκαν πίσω στις αρχικές θέσεις τους.
Και στις δύο πλευρές το κέρδος εδάφους ήταν μηδενικό. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα μεγάλο άχρηστο «σφαγείο». Οι απώλειες, σε τραυματίες, νεκρούς και αγνοούμενους, υπολογίζονται σε περίπου 380.000 στη γαλλική πλευρά και 340.000 περίπου στη γερμανική πλευρά. Πάνω από 22 εκατομμύρια οβίδες εκτοξεύτηκαν.
Αυτή η μάχη ήταν η μακρύτερη και πιο θανατηφόρα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, που έκλεισε στις 19 Δεκεμβρίου με την υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων μετά από τις τεράστιες απώλειες που υπέστησαν.

Ποιος κλείνει λοιπόν τα εργοστάσια;


Εξι χρόνια πριν, όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η μεγάλη απεργία των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία», η βρώμικη επίθεση που δέχονταν από την εργοδοσία, τους λιγοστούς απεργοσπάστες, την κυβέρνηση και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, είχε για αιχμή το «οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια». Ηταν η περίοδος που η προπαγάνδα των αφεντικών οργίαζε, έδειχνε τους εργάτες ως υπεύθυνους για το διαφαινόμενο κλείσιμο του εργοστασίου, με τα αστικά κανάλια και τις εφημερίδες να κουνούν το σκιάχτρο των «λουκέτων», απειλώντας τους εργαζόμενους να δεχτούν αδιαμαρτύρητα κάθε θυσία για να «σωθούν οι επιχειρήσεις», δηλαδή τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνταν και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, που στο κάλεσμα αλληλεγγύης των απεργών απαντούσε ότι «εμείς δεν θα καταντήσουμε "Χαλυβουργία", αντίθετα θα βάλουμε πλάτη για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια...». Αυτά έλεγε και η πλειοψηφία της διοίκησης στο σωματείο της «Χαλυβουργικής», τα ίδια έλεγε και η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία Μετάλλου, ρίχνοντας νερό στο μύλο της βρώμικης επίθεσης της εργοδοσίας. Σήμερα μένουν στο δρόμο και οι εργάτες της «Χαλυβουργικής», παρόλο που στο συγκεκριμένο εργοστάσιο εφαρμόστηκαν σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο όλες οι αξιώσεις της εργοδοσίας: Απολύσεις, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, μειώσεις μισθών κ.ά. Ολα εκείνα δηλαδή τα μέτρα που υποτίθεται ότι θα έσωζαν την επιχείρηση και στο όνομα αυτής της «σωτηρίας» οι εργάτες τα αποδέχονταν, με τις ευλογίες των συνδικαλιστών της πλειοψηφίας.
* * *
Γιατί κλείνει λοιπόν η «Χαλυβουργική»; Προφανώς όχι επειδή οι εργάτες αντιστάθηκαν, ούτε επειδή είχαν παράλογες απαιτήσεις ή επειδή η εργοδοσία δεν εφάρμοσε μέτρα «διάσωσης» σε βάρος τους. Το εργοστάσιο κλείνει μετά από πολλές δεκαετίες λειτουργίας, στη διάρκεια των οποίων σημείωσε μεγάλη κερδοφορία, ενώ τώρα, λόγω διάφορων αιτιών (όξυνση του ανταγωνισμού διεθνώς κ.λπ.) η συνέχιση της λειτουργίας της δεν είναι πλέον συμφέρουσα γιατί δεν αποφέρει το προσδοκώμενο κέρδος, είτε επειδή υπάρχει προσανατολισμός να αλλάξουν αντικείμενο παραγωγής, επενδύοντας σε κλάδους που αποφέρουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδος. Αυτός είναι ο σιδερένιος νόμος του καπιταλισμού και σε αυτό το έδαφος έχει διαμορφωθεί ένα πολυπλόκαμο νομικό πλαίσιο, που διευκολύνει αυτήν τη δραστηριότητα: Από τις πολύμορφες επιδοτήσεις για να «μετακομίζουν» επιχειρήσεις στα Βαλκάνια τα χρόνια πριν την κρίση, όταν επιδοτούνταν μέχρι και οι συσκευές φαξ των «εξωστρεφών» καπιταλιστών, μέχρι τις μνημονιακές διατάξεις που αφήνουν πλήρως εκτεθειμένους τους εργαζόμενους σε περίπτωση που ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης «χρεοκοπήσει» μια από τις επιχειρήσεις του.
* * *
Η «Χαλυβουργική» δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Παρόμοιες είναι κι άλλες περιπτώσεις εργοστασίων, που μάλιστα οι ορκισμένοι εχθροί της εργατικής πάλης τολμούν να παρουσιάζουν ως «θύματα των αγώνων». Ποιος δεν έχει ακούσει υπουργούς, μεγαλοδημοσιογράφους, ξεπουλημένους συνδικαλιστές και προφανώς τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας, τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, να λένε π.χ. για την «Pirelli», που δήθεν έκλεισε λόγω των «παράλογων απαιτήσεων» των συνδικαλιστών; `Η για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που «μαράζωσε», επειδή τάχα γίνονταν πολλές απεργίες και τα μεροκάματα ήταν ψηλά... Το παράδειγμα της «Χαλυβουργικής» προστίθεται στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», που έκλεισε, παρόλο που οι εργάτες αποδέχτηκαν τις εκατοντάδες απολύσεις, με τον ιδιοκτήτη της τελικά να μεταφέρει τον κύριο όγκο της παραγωγής του στα Βαλκάνια, πριν σβήσει κάθε δραστηριότητα στον κλάδο. Η «Ζήμενς Ελλάς», που παρήγαγε τηλεπικοινωνιακό υλικό, έβαλε λουκέτο το 2008 στη Θεσσαλονίκη, γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από τον κλάδο. Η «ΜΙSKO» έκλεισε το 1999 στην Πάτρα, όταν εξαγοράστηκε από την «Barilla» και οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν ότι τους συνέφερε να μεταφέρουν αλλού την παραγωγική δραστηριότητα.
* * *
Το καπιταλιστικό κέρδος είναι επομένως το αποκλειστικό κριτήριο με το οποίο ανοίγει ή κλείνει μια επιχείρηση. Και το αποτέλεσμα στην προκειμένη περίπτωση είναι να κλείνει μια στρατηγικής σημασίας βιομηχανία, που σε άλλες συνθήκες, στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευημερία του λαού. Από την πορεία της «Χαλυβουργικής», όπως και συνολικά του κλάδου του Μετάλλου, οι εργαζόμενοι μπορούν να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα. Οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν ότι η παραγωγή που στηρίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία είναι γεμάτη αδιέξοδα, που φορτώνονται στους ίδιους τους εργαζόμενους και σε όλο το λαό. Είναι εξελίξεις που βοηθούν να συνειδητοποιηθεί πιο πλατιά ότι το δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα δεν χαρίζεται από κανέναν εργοδότη, από καμιά αστική κυβέρνηση. Και ότι χρειάζεται αποφασιστικός αγώνας, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την πολιτική των κομμάτων της, για να περιφρουρήσουν ή να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι ακόμα και τα ελάχιστα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μέσα κι απ' αυτό το παράδειγμα αναδεικνύεται η ανάγκη μιας άλλης μορφής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, στο πλαίσιο του οποίου θα διασφαλίζονται πλήρως και θα διευρύνονται διαρκώς τα εργατικά δικαιώματα, θα ικανοποιούνται ολόπλευρα οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Ο κίνδυνος «φωνάζει»




Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε Νοτιοανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, οι αξιώσεις της Τουρκίας, οι αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, αποτελούν εξελίξεις που ξεχωρίζουν τις τελευταίες μέρες, άλλοτε με τις δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων περί «γαλάζιας πατρίδας» και άλλοτε με τις παραβιάσεις που κάνουν κατά κόρον η Αεροπορία και το Ναυτικό της γείτονος.
Στην ένταση που συντηρεί σταθερά η Τουρκία σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο αντανακλώνται οι πάγιες, απαράδεκτες διεκδικήσεις της αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την ελληνική, προκειμένου να διασφαλίσει και να επεκτείνει τα συμφέροντά της στην περιοχή. Αντανακλώνται όμως και τα παζάρια που διεξάγει με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, κυρίως σε ό,τι αφορά το σχεδιασμό τους για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή, όπου τα συμφέροντά τους αποκλίνουν.
Απέναντι σε αυτήν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έχει αναλάβει δραστήριο ρόλο στην προσπάθεια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών να διατηρήσουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο και να ανακόψουν την παραπέρα ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία, καλλιεργεί επικίνδυνο εφησυχασμό ότι ο λαός δεν κινδυνεύει, επειδή η Ελλάδα αποτελεί τον «προτιμώμενο εταίρο» των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ο εφησυχασμός που σπέρνει η κυβέρνηση, παρά τις κορόνες στελεχών της, είναι πολύ επικίνδυνος και καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα που διαμορφώνεται σε βάρος του λαού από τη βαθύτερη εμπλοκή της στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή.
Οι ίδιες οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν. Στον απόηχο του «Στρατηγικού Διαλόγου» Ελλάδας - ΗΠΑ, ο Γουές Μίτσελ, βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και εκ των εμπνευστών της ανάδειξης της Ελλάδας σε «γεωπολιτικό μεντεσέ» των ΗΠΑ στην περιοχή, έλεγε σε συνέντευξή του ότι η Τουρκία «μάς είναι πραγματικά απαραίτητη» και ότι «η Ελλάδα έχει έναν στρατηγικό ρόλο να διαδραματίσει.
Δεν θα το περιέγραφα ως κάτι που πρέπει να νοείται ως αντικατάσταση της Τουρκίας». Επιβεβαιώνει δηλαδή ότι η Τουρκία παραμένει κρίσιμο περιφερειακό μέγεθος για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και ότι η Ελλάδα αξιοποιείται ως «δίαυλος» και ως μέσο πίεσης, στην προσπάθεια να παραμείνει η Τουρκία στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Τα ίδια επαναλάμβανε επί της ουσίας και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ μετά την παρουσία του στον «Στρατηγικό Διάλογο», περιγράφοντας το πώς οι ΗΠΑ «επενδύουν πάνω μας» για να «εξισορροπήσουν» την ένταση των σχέσεων με την Τουρκία, που «έχει πολύ μεγάλη αξία γι' αυτούς» και «κανείς Αμερικανός Πρόεδρος δε θα 'θελε να τη χάσει».
Στην ίδια κατεύθυνση, και παρά τον προπαγανδιστικό «κουρνιαχτό» που σηκώθηκε τις προηγούμενες μέρες, με τις τάχα «αυστηρές συστάσεις» των ΗΠΑ στην Τουρκία για την κυπριακή ΑΟΖ, οι ΗΠΑ αξιοποιούν το «χαρτί» της μοιρασιάς του ενεργειακού πλούτου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο και παζαρεύουν τη συνεκμετάλλευσή του με την Τουρκία και το ψευδοκράτος, στο πλαίσιο και της διχοτομικής λύσης που προωθείται στο Κυπριακό με ΝΑΤΟική σφραγίδα.
Ολα τα παραπάνω «φωνάζουν» ότι η ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό βάζει το λαό στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και παζαριών, που σε κάθε περίπτωση θα τα πληρώσει ακριβά: Είτε η χώρα αξιοποιηθεί ως «αιχμή του δόρατος» στην αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Τουρκίας, είτε υπάρξει προσωρινός συμβιβασμός, ο οποίος με σιγουριά θα «ακουμπάει» και τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες προκλήσεις της Τουρκίας, με τις ΗΠΑ να «σφυρίζουν αδιάφορα».
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, το εργατικό - λαϊκό κίνημα χρειάζεται να ανεβάσει στροφές, να ακουστούν ακόμα πιο δυνατά τα συνθήματα «Εξω οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι βάσεις τους από την Ελλάδα», καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

TOP READ