“‘Ηταν καλά στη Σοβιετική Ένωση” – “Σταλινικό” ποσοστό 95% υπέρ της ΕΣΣΔ σε γκάλοπ εκπομπής της ρωσικής τηλεόρασης

 

Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ωστόσο, ο ρωσικός λαός όχι μόνο δεν πανηγυρίζει, αλλά αντίθετα νοσταλγεί την εποχή του σοσιαλισμού και το εκφράζει με κάθε τρόπο. Μπορεί να μην αποτελεί επιστημονική δημοσκόπηση, καθώς αφορά sms που έστειλαν τηλεθεατές ενημερωτικής εκπομπής της ρωσικής τηλεόρασης, οπότε το δείγμα δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό, ωστόσο η τάση είναι σαφής και δεν επιδέχεται παρερμηνείας: Το 95% όσων συμμετείχαν στο ερώτημα αν “ήταν καλά στην ΕΣΣΔ” απάντησαν ναι, ενώ μόλις το 5% έστειλε την απάντηση όχι.

Ακόμα λοιπόν κι αν δεχτεί κανείς ότι σε ένα κανονικό δείγμα του πληθυσμού τα ποσοστά δε θα ήταν τόσο συντριπτικά υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης, σίγουρα τα αποτελέσματα ακόμα κι αυτής της πρόχειρης έρευνας δεν απέχουν τόσο πολύ από αυτά που δίνουν κατά καιρούς επίσημα ινστιτούτα, όπως το γνωστό Levada, σχετικά με την αποδοχή της ΕΣΣΔ και του Στάλιν, που εδώ και δεκαετίες κυμαίνονται σταθερά μεταξύ 50-70% θετικών απόψεων, με ανοδική μάλιστα τάση τα τελευταία χρόνια. Όπως λέει χαρακτηριστικά κι ένας σχολιαστής της είδησης στο τουίτερ: “Αυτό το 5% είναι που κάνει το κουμάντο στη χώρα και ήρθε η ώρα να ετοιμάσουν βαλίτσες και να μεταναστεύσουν σε ζεστές χώρες και το 95% να ξαναχτίσει τη νέα ΕΣΣΔ με ένα νέο τρόπο κοινωνικής δικαιοσύνης τόσο στη δουλειά, όσο και ενώπιον του νόμου”.

Στο Κόμμα για το 21ο Συνέδριο του

 

 

Έχω πει ότι από μικρός είχα προοδευτικές καταβολές, κυρίως απ' τον πατέρα μου που ήταν  αριστερός, όσο αριστερός μπορεί να είναι κάποιος που κατάγεται από βαθειά θρησκευάμενη οικογένεια, με πατέρα παπά και βασιλικό, αδερφό θεολόγο, άλλο αδερφό παπά, αδερφή χατζίνα και τα υπόλοιπα αδέρφια που ξημεροβραδιαζότανε στις εκκλησίες και ήταν οι καλύτεροι ψαλτάδες (αγόρια και κορίτσια). Ομως καθώς ήταν πανέξυπνος άνθρωπος και έζησε την κατοχή, την αντίσταση και τον δοσιλογισμό κατάλαβε τη σαπίλα της αστικής τάξης, σιχάθηκε την αδικία, εντυπωσιάστηκε από τα κατορθώματα της Σοβιετικής Ενωσης και την μαγκιά του Στάλιν και έγινε συνοδοιπόρος. Αυτός μας εμφύσησε μερικά από τα χαρίσματα των Κομμουνιστών, όχι κάνοντας μας κήρυγματα αλλά με την στάση ζωής και τις αντιδράσεις του απέναντι στις προσπάθειες του συστήματος να μας κάνει εθνικόφρονες και φασίστες.

Από μικρός άρχισα να αμφιβάλω για την θρησκεία αν και η μάνα μου ήταν θρησκόληπτη και προσπαθούσε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μας πείσει για την ύπαρξη του Θεού για θαύματα και οράματα και για όλα που χρησιμοποιούν οι φανατισμένοι για να προσεταιρίσουν στην πίστη τους τους διστακτικούς.

Δεν μπορούσα με κανένα τρόπο να καταλάβω γιατί να υπάρχει αιώνια κόλαση, όπου πήγαιναν οι αμαρτωλοί που δεν πρόλαβαν να μετανοιώσουν και να κοινωνήσουν  και πού βρίσκεται η συγνώμη και η συγχώρεση αυτού του πανάγαθου όντος που ισχυρίζονται πως είναι ο θεός. Μια φορά μάλιστα ρώτησα και έναν εξαιρετικό ιερέα τον μητροπολίτη Ειρηναίο και αυτός ειλικρινέστατα μου είπε ότι δεν ήξερε τι να μου απαντήσει.

Αυτός που με βοήθησε να ξεδιαλυνω τα πράγματα ήταν ο Καζαντζάκης. Πρώτα με το "ο Χριστός ξανασταυρώνεται" και μετά με το "ταξιδεύοντας στη Ρουσία" 

Νομίζω πως το "ο Χριστός ξανασταυρώνεται" είναι ένα επικό και βαθειά θρησκευτικό έργο. Βάζει με τρομερή δεξιοτεχνία τα πράγματα στη θέση τους και υποδεικνύει αδιάψευστα πως θα έπρεπε να είναι ο Χριστιανισμός αν ήθελε να έχει κάποια χρησιμότητα.

Το ταξιδεύοντας στη Ρουσία πληροφορεί τον κόσμο ποια είναι η προσπάθεια οικοδόμησης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, την θέληση για μια πιο δίκαιη κοινωνία, τις δυσκολίες και τον τιτάνιο αγώνα των πιονιερων της επανάστασης. Αλλά κυρίως είναι διάχυτη και αρκετά εκλαϊκευμένη σ' αυτό το βιβλίο η μαρξιστική κοσμοθεωρία. Το επόμενα βιβλία που με έμπασαν στην επαναστατική θεωρία, ήταν το "κομμουνιστικό μανιφέστο" των Μαρξ και Ενγκελς και "οι αρχές της φιλοσοφίας" του Πούλιτζερ. Τα δύο τελευταία τα μελέτησα στο Παρίσι όταν έψαχνα και τις τελευταίες ωθήσεις για να γίνω συνειδητός κομμουνιστής.

Ένα μεγάλο φρένο στην πορεία προς το φως ήταν η στρατιωτική μου θητεία. Εγινα έφεδρος ανθυπολοχαγός και υπηρέτησα στην Κρήτη στα ΤΕΑ. 

Από την αρχή μέχρι το τέλος της θητείας, το μοτίβο της εκπαίδευσης, της προπαγάνδας και των ασκήσεων ήταν αισχρά αντικομμουνιστικό και φασιστικό. Φανταστείτε ότι υπηρέτησα από τον Γενάρη του 65 μέχρι αρχές Απρίλη του 67, απολύθηκα δηλαδή λίγο πριν την επιβολή της δικτατορίας. Ομως και μέσα σε αυτό το άκρως αντιδραστικό περιβάλλον, δύο τρεις σκέψεις, πράξεις και αντιδράσεις μου έδειχναν ότι κάτι με έτρωγε, ότι κάτι μέσα μου με προετοίμαζε για άλλα πράγματα πιο προοδευτικά, πιο φωτεινά: 

Στην σχολή εφέδρων αξιωματικών, στα μαθήματα πολεμικής τέχνης, στα οποία σημειωτέον ήμουν αρκετά καλός και επιμελής γιατί μου άρεσαν πολύ, σκεφτόμουν ενστικτώδικα ότι πρέπει να τα μάθω καλά γιατί κάποτε θα μπορούσαν να μου χρησιμεύσουν σε άλλα πράγματα και συγκεκριμένα σε μια επανάσταση.

Δεν έδωσα ποτέ καμμία πληροφορία στην υπηρεσία για τις κινήσεις των Κομμουνιστών στα χωριά που ήταν στην δικαιοδοσία μου, αν και δεν έλειπαν οι ρουφιάνοι που κάρφωναν για περιοδείες, συγκεντρώσεις και άλλες δραστηριότητες του παράνομου τότε ΚΚΕ που δρούσε μέσα από την ΕΔΑ. Θυμάμαι στην Κάνδανο που ο αρχιρουφιάνος του χωριού ήρθε και μου κάρφωσε πως το στέλεχος της ΕΔΑ Ηλιάκης είχε κάνει περιοδεία και μίλησε στο καφενείο και μου είπε ότι ήμουν υποχρεωμένος να το αναφέρω στην μονάδα. Εγώ φυσικά τον έγραψα, όταν όμως κατέβηκε στα Χανιά πήγε στο τάγμα και ρώτησε τον διοικητή αν διαβίβασα τη ρουφιανιά. Όταν μετά μια δυο μέρες πήγα στο γραφείο του μου είπε μισοαστεία μισοπονηρά: ήρθε ο μπογδάνος και μου είπε για τον Ηλιάκη. Εσύ γιατί δεν μου το ανέφερες; Το ξέχασα κύριε ταγματάρχη. Εχεις θυμηθεί να μου μεταβιβάσεις καμμιά καταγγελία μέχρι τώρα; Πολύ ασθενή μνήμη έχεις Τζατζάνη. Για πες μου τώρα ποιο ήταν το γκομενάκι που κάνατε βόλτα στου Μπόλαρη (νιφοπάζαρο) το Σάββατο; και η κουβέντα έληξε εκεί. Αυτός ο ταγματάρχης ήταν ένας σχετικά καλός και προοδευτικός άνθρωπος ήταν αυτός που μου απαγόρευσε να ταξιδέψω με το πλοίο απο Ηράκλειο τη βραδιά που βούλιαξε και έτσι τη γλύτωσα και του χρωστάω τη ζωή μου. 

Για τον Ηλιάκη που σας έλεγα ήταν ένας τρομερός Κομμουνιστής που πέθανε πριν λίγα χρόνια. Τον γνώρισα το 2010 που πήγαμε με τους αντιστασιακούς εκδρομή προσκύνημα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κεντρική Ευρώπη. Γέρος, πάνω από τα 80, ήταν η ψυχή του πούλμαν όλο τραγούδι και καλαμπούρι, γίναμε φίλοι, του είπα την ιστορία με τη ρουφιανιά το πήρε ελαφριά και γελάσαμε πολύ.

Αλλα περιστατικά που ήταν σημάδια ότι κάτι με βασάνιζε και με έσπρωχνε προς το προοδευτικό κίνημα:

Στην σχολή αξιωματικών στο Ηράκλειο, είχαμε κάνει μια ομάδα που έκρυβε τα Νέα στις σκοπιές,  (ήταν τότε κεντρώα εφημερίδα αλλά απαγορευμένη στο στρατο), και έτσι την διαβάζαμε όταν φυλάμε σκοπιά και μαθαίναμε τι γινόταν στην πολιτική ζωή του τόπου και ιδιαίτερα τη δραστηριότητα του Ανδρέα που περνιότανε τότε για υπερεπαναστάτης.

Η όταν σαν αξιωματικός έκανα στους φαντάρους ΕΗΔ (εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση-αντικομμουνιστική προπαγάνδα στην ουσία), περνάγαμε την ώρα λέγοντας ανέκδοτα όταν δεν παρακολουθούσε το μάθημα ανώτερος αξιωματικός, ή όταν υπήρχε κάποιος τους έλεγα παραμύθια και υπερβολές ώστε να μην τις πιστεύει κανείς π.χ. ότι οι κομμουνιστές μαγείρευαν με κρεμμυδάκια και πατάτες και έτρωγαν τα παιδιά τους και άλλα τέτοια τερατώδη. Την μεγαλύτερη πλάκα μ' αυτές τις ιστορίες την έσπαγε ένας φαντάρος, Παναγιωτίδη τον λέγανε, χαρακτηρισμένος κομμουνιστής που ήταν από τους πιο ευσυνείδητους στρατιώτες και καλός μου φίλος. Οταν έλεγα τα παραμύθια γελούσε δυνατά και με ρώταγε: αλήθεια ρε δόκιμε στιφάδο τα έκαναν τα παιδιά τους, κανέλλα τους έβαζαν;

Και ο ταγματάρχης που παρακολουθούσε το μάθημα με έπαιρνε παράμερα και μου έλεγε: Ε όχι κι έτσι ρε Αλέκο, τα παραλές και δεν θα σε πιστεύουν. Όχι κύριε ταγματάρχη και λίγα τους λέω. Την άλλη φορά θα τους πω πως τα περνάγανε κι απ' το μίξερ.

Τη μέρα που έγινε η δικτατορία το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: ρε τι κωλόφαρδος που είμαι που απολύθηκα. Φαντάσου να ήμουν αξιωματικός και να με διέταζαν να πάω στα χωριά του Σελίνου να επιβάλλω την δικτατορία. Σίγουρα θα αρνιόμουν και θα με εκτελούσαν.

Από το 67 μέχρι αρχές του 71 που φύγαμε για τη Γαλλία μου καθόταν στο στομάχι το δικτατορικό καθεστώς. Ακουγα μπι μπι σι και Ντόιτσε Βέλε, φωνή της αλήθειας, διάβαζα κομμουνιστικές προκηρύξεις και παράνομα έντυπα και έβαζα στη διαπασών τραγούδια του Θεοδωράκη και άλλες προοδευτικές μουσικές. Πήγα και στην κηδεία του γέρο παπανδρέου που εξελίχτηκε σε αντιδικτατορική διαδήλωση.

Η πρώτη μου επαφή  με το ταξικό κίνημα στη Γαλλία, ήταν σε  ένα συλλαλητήριο ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ που έλαβα μέρος λίγο μετά την άφιξη μου στο Παρίση. Σε μια απ' τις μεγαλύτερες πλατείες της πόλης, μια θάλασσα από ενθουσιώδεις διαδηλωτές και στην μέση ένα κάρο και επάνω να βγάζουν πύρηνους λόγους ο Υβ Μοντάν, η Ανούκ Αιμέ, ο Σερζ Ρετζιανί η Σιμόν Σινιορέ κ.α. Κάθε τόσο από κάτω να κραυγάζουν συνθήματα, με κυριότερο το  "Νίξον δολοφόνε Πομπιντού συνένοχε" κι εγώ να παρακολουθώ εκστασιασμένος μετά τη μαυρίλα και τον  φασισμό  των συνταγματαρχών και της αμερικακρατιας στην Ελλάδα. Πάει τέλειωσε σκέφτόμουν, εδώ είναι η θέση μου στο κίνημα, τη διαμαρτυρία, τον ξεσηκωμό. Αξέχαστες στιγμές γεμάτες συγκίνηση, ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και μεγάλη διάθεση για αγώνες.

Αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού, μας έδωσαν σπίτι σε ένα προάστιο στο βόρειο Παρίσι, το Στάιν. Ήταν ένα συγκρότημα πολυκατοικιών με πλατείες, παιδικές χαρές, πάρκα και μαγαζιά γύρω γύρω.  

Κάθε Σάββατο που κατέβαινα για ψώνια έβλεπα στην είσοδο της πολυκατοικίας τους Γάλλους Κομμουνιστές που πουλούσαν την κυριακάτικη Ουμανιτέ, αντίστοιχη με τον τον Ρίζο της Κυριακής. Εγώ την αγόραζα και στεκόμουν για λίγο να κουβεντιάσω μαζί τους γιατί μου άρεσε η εγκαρδιότητα, η ευγένεια και συντροφικότητα τους. Πες πες με έπεισαν να γίνω μέλος του ΓΚΚ. Στις συνεδριάσεις της οργάνωσης με γοήτευε ο τρόπος που μιλούσαν η αρτιότητα του λόγου και των επιχειρημάτων και η σημασία και σοβαρότητα που αντιμετώπιζαν τις άπειρες ερωτήσεις μου και με τι κατανόηση προσπαθούσαν να μου εξηγούν τα πάντα, να λύνουν όλες τις απορίες μου.

Ένα βράδυ μου χτύπησαν την πόρτα και όταν τους άνοιξα μου είπαν αλαφιασμένοι πως έπρεπε να πάω μαζί τους γιατί υπήρχε πρόβλημα στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής. Μπήκαμε πεντ' έξη άτομα σε ένα αυτοκίνητο και στο δρόμο έμαθα ότι είχαν πληροφορίες πως οι φασίστες ετοιμαζόταν να χτυπήσουν εκείνο το βράδυ και ότι έπρεπε να υπερασπιστούμε το Κόμμα. Όταν φθάσαμε είδα πάνω από εκατό χιλιάδες ανθρώπους να περιφρουρούν την έδρα του Κόμματος τους, έχοντας στην πρώτη γραμμή άμυνας τους, γίγαντες σαν ντουλάπες μεταλλεργάτες, κάτι ανάλογο με τους δικούς μας οικοδόμους. Περιττό να πω πως ότι δεν τόλμησαν να πλησιάσουν ούτε από μακριά οι φασίστες, οι μπάτσοι, οι προβοκάτορες και τα άλλα μπουμπούκια, που όπως και στην Ελλάδα σήμερα, χρησιμοποιούσε κατά κόρον η αστική τάξη της Γαλλίας για να κάνει τη δουλειά της.

Σιγά σιγά έγινα ενεργός μαχητής του κόμματος, έγινα μέλος του συνδικάτου των κατοίκων της πανεπιστημιουπολης που πήγαμε αργότερα, της κομμουνιστικής νεολαίας, και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οταν άρχισε να γίνεται εμφανώς οπορτουνιστικό το ΓΚΚ, άρχισα με ομιλίες και εισηγήσεις στην οργάνωση και στα ανώτερα όργανα που ήμουν εκλεγμενος να αγωνίζομαι για τον σωστό προσανατολισμό του κόμματος μέχρι που έμεινα ένας από τους λίγους που εξακολουθούσε να μάχεται και να προσπαθεί να κρατήσει την σπίθα αναμένη, ως τον καιρό που έφυγα για Ελλάδα και έκοψα κάθε επαφή.

Εκεί στην Γαλλία γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους όπως τον Ζακ Ντυκλώ, ένα παλιό αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, άνθρωπο με αρχές και πίστη στον Μαρξισμό Λενινισμό, απίθανο ρήτορα και τρομερά πειστικό ομιλητή, τον Ζαν Καναπά υπέρμαχο του Ευρωκομμουνισμού, διευθυντή της Ουμανιτέ, που όταν πέθανε και πήγαν να πάρουν τα πράγματα του απ' το νοσοκομείο βρήκαν την εφημερίδα της προηγούμενης που είχε γράψει στο περιθώριο. "Ρε γαμώτο πεθαίνω και δεν προλαβαίνω να τελειώσω το άρθρο για την ανάγκη να φτιάξουμε ένα σοσιαλισμό στα χρώματα της Γαλλίας".

Γνώρισα επίσης μερικούς υπέροχους Γάλλους συντρόφους στην Πανεπιστημιούπολη του Αντονί:

Τον Ζαν Ζοέλ Λεμαρσάν, αυτόν που με σύστησε στην πρώτη μου δουλειά, διανοούμενο, ωραίο παιδί, θερμό κομμουνιστή με γυναίκα γιουγκοσλάβα πρώην νταλικέρισσα. Τώρα έχει φύγει απ' το Κόμμα, είναι οπαδός του Μελανσον και γράφει ποιήματα, τον έχω και φίλο στο φβ.

Τους Ντίπον που σπούδαζαν γιατροί και έμαθαν να κάνουν ενέσεις στο πωπό της Γεωργίας. Εκαναν με μαρκαδόρο ένα σταυρό και στο πάνω τεταρτημόριο έριχναν την ένεση. Μια φορά με άφησαν να κάνω κι εγώ μία χωρίς να το πάρει χαμπάρι η Γεωργία.

Τους Φουασίδες ένα ωραίο ζευγάρι, αυτός ένας στιβαρός ξανθός Γάλλος που μια φορά με έσωσε από ένα γκουανταλουπέζο γίγαντα που με έδερνε γιατί δεν του άρεσε η φάτσα μου επειδή  ήμουν κομμουνιστής. Μην ξαναπειράξεις τον Αλεκό, του είπε γιατί θα σου σπάσω τα μούτρα. Και από τότε δεν τόλμησε να μου ξανακολήσει. Ηρθανε και στην Ελλάδα στα βαφτίσια της Χρυσούλας.

Οι Τιερίδες, αυτός ένας καλόκαρδος μπουλούκος ανώτερο στέλεχος του υπουργείου οικονομικών που πάντα γελούσε και όταν του τα έχωνα για την οππουρτινιστική στροφή του κόμματος μου έλεγε πως είμαι χαζός και δεν καταλαβαίνω από πολιτική. Η γυναίκα του η Ζοζέτ, κορσικανή βιβλιοθηκάριος, ερχόταν σπίτι και ξετσικάλιζε γιατί τρελαινόταν για την Ελληνική κουζινα. Μας φιλοξένησαν και στο πατρικό τους στο Ντουαρνενέ κομόπωλη δίπλα στην Τουλόν όπου φχαριστηθήκαμε γαλλικά φαγητά, εγκαρδιότητα και συμπάθεια.

Τέλος θα πω για ένα ζευγάρι που έμενε από πάνω μας στο τελευταίο σπίτι που είχαμε για ένα χρόνο πριν φύγουμε Ελλάδα. Αυτός οδηγός φορτηγού και η γυναίκα του ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Φιλοκομματικός γίναμε κολλητοί όταν του χτύπησα την πόρτα για να του πουλήσω την Ουμανιτέ. Οταν έφυγε η Γεωργία με τα παιδιά και έμεινα εγώ για να μαζέψω τα πράγματα και να κάνω τις τελευταίες δουλειές με υιοθέτησαν κυριολεκτικά. Δεν με άφησαν ούτε ένα βράδυ μόνο μου, ερχόταν και με έπαιρναν με το ζόρι, με τραπέζωναν και με κρατούσαν μέχρι αργά παίζοντας βελάκια και επιτραπέζια για να μην στενοχωριέμαι.

Στο τέλος όπως είπα είχα μείνει ένας από τους λίγους πιστούς στις αρχές του Μαρξισμού Λενινισμού να προσπαθώ μαζί με ελάχιστους συντρόφους να βγάλω σε πέρας την κομματική δουλειά σε ολόκληρη την περιοχή που είχε την ευθύνη η οργάνωση μου.

Θυμάμαι με συγκίνηση ένα παλαίμαχο Κομμουνιστή που μου εκμυστηρεύτηκε ένα κυριακάτικο πρωινό την ώρα που αγόραζε την Ουμανιτέ."Δεν με νοιάζει τι λέει η ηγεσία του Κόμματος, όμως εγώ και άλλοι σύντροφοι φυλάμε στα σεντούκια τα όπλα που χρησιμοποιούσαμε στην αντίσταση για ώρα ανάγκης", εννοώντας ότι η μετάβαση στον σοσιαλισμό δεν γίνεται με τα κοινά προγράμματα με τους οππορτουνιστές, αλλά με ένοπλη επανάσταση.

Όμως κι εδώ έτσι κι εκεί ο σοσιαλδημοκράτης Μιτεράν κατάφερε να ξεδοντιάσει το ταξικό κίνημα να το φέρει στα μέτρα της αντίδρασης, έτσι που να μπορέσει να το τσακίσει η αστική τάξη της Γαλλίας.

Στο Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα εντάχθηκα 2 χρόνια μετά τον ερχομό μου στη Γαλλία.  Στην αρχή ήμουν μπερδεμένος γιατί ήξερα ότι υπήρχαν δύο κόμματα και εγώ έψαχνα να βρω και να συνδεθώ με το Κόμμα που ήταν με την Σοβιετική Ενωση. Όπου βρισκόμουν ζητούσα να έρθω σε επαφή με κάποιον εκπρόσωπο του Κόμματος αλλά αυτοί με απέφευγαν, μάλλον ήξεραν για την στρατιωτική μου θητεία και ότι υπηρέτησα έφεδρος αξιωματικός στα ΤΕΑ. 

Στην Πανεπιστημιούπολη είχα φίλους δύο Ελληνες Κομμουνιστές, ο ένας ήταν ο άντρας της συντρόφισσας Χαρούλας που είμαστε τώρα φίλοι στο φβ. Αυτοί οι δύο λοιπόν μετά από πολλά παρακάλια και αφού διαπίστωσαν ότι ήμουν πιστός και έτοιμος για να μπω στο Κόμμα με έφεραν σε επαφή με ένα στέλεχος του Παρισιού, τον Μπάρμπα Μήτσο. Ενα ηλικιωμένο λεβέντη θερμό κομμουνιστή που ήταν στο Παρίσι από την αρχή της δικτατορίας και δούλευε τσαγκάρης. Αυτός με διαπαιδαγώγησε στις αρχές λειτουργίας του Κόμματος και με προετοίμασε να γίνω μέλος του.

Και έφτασε η μεγάλη στιγμή που τόσο περίμενα, να ενταχθώ στο ΚΚΕ.

 Ήταν Κυριακή θυμάμαι και είχε οριστεί να γίνει η συνέλευση στις 3 το απόγευμα  στην Πανεπιστημιούπολη στο δωμάτιο ενός από τους από τους δύο συντρόφους που με είχαν φέρει σε επαφή με το Κόμμα. Το μεσημέρι καθίσαμε να φάμε με τον Κώστα  και άλλους φιλους και είχαμε μύδια σαγανάκι που πήγαιναν πολύ με ουζάκι. Ποτηράκι το ποτηράκι, να μην σας τα πολυλογώ, έγινα λιώμα, πως να πάω στην συνέλευση, την έχασα και είμουν απαρηγόρητος πιστεύοντας ότι ούτε στα μάτια τους πια δεν θα ήθελαν να με δουν. Όμως με συγχώρεσαν και με έκαναν μέλος του Κόμματος και έτσι άρχισε η Κομματική μου ζωή.

Εκεί στο Παρίσι έγινα στέλεχος και είχα μια πλούσια δραστηριότητα και πολλές εμπειρίες. Κάποτε θα τα γράψω με λεπτομέρειες, εδώ θα αναφέρω δύο τρία πράγματα μόνο για να μη σας τρώω τον χρόνο με ιστορίες που μπορεί να είναι για σας ανούσιες, εμένα όμως μου φαίνονται ουσιώδεις γιατι σημάδεψαν τη ζωή μου.

Το πρώτο που θέλω να πω είναι το μάθημα κομματικότητας που πήρα με αφορμή μια αντιπαράθεση που είχα το 1975 με την κομματική οργάνωση Παρισίων. Σε ένα ζήτημα που νόμιζα ότι είχα δίκιο το τράβηξα τόσο πολύ που έφτασα μέχρι να θέσω θέμα νομιμότητας της οργάνωσης πάντα βέβαια μέσα στα καταστατικά πλαίσια. Οι σύντροφοι αντέδρασαν (και πολύ καλά έκαναν) όπως επέβαλε το καθήκον διαφύλαξης της ενότητας του Κόμματος (ιδιαίτερα σε εκείνες τις δύσκολες εποχές), με τιμώρησαν πολύ αυστηρά δίνοντας ένα τεράστιο χτύπημα στον μικροαστικό εγωισμό μου και στην πεποίθηση ότι οι Κομμουνιστές είναι μια κοινωνία αγγέλων. Πληγωμένος εγώ, ετοιμάζουν να πάω να τους τα ψάλλω, να τα βροντήξω και να φύγω απ' το Κόμμα. Τη νύχτα, πριν απ' την συνέλευση που θα έκανα αυτή τη μαλακία, δεν κοιμήθηκα απ' το άγχος και την αγωνία. Το πρωί όταν σηκώθηκα να πάω στη δουλειά  είχα πάρει την απόφαση μου. Πήγα στην συνέλευση και τους είπα: "δεν νομίζω πως έχετε δίκιο σύντροφοι, όμως εγώ πιστεύω στην αξία της πλειοψηφίας έτσι όπως διαμορφώθηκε στην περίπτωση μου, στηρίζω την απόφαση σας και είμαι διατεθειμένος να εκτελέσω όποιο καθήκον μου αναθέσετε". Αυτό ήταν. Μεγαλύτερή περηφάνια και καμάρι για αυτή μου την πράξη δεν έχω νοιώσει ποτέ στη ζωή μου. Σώθηκα από τον κίνδυνο να είμαι σήμερα ένας μισοαστός γεμάτος πικρία και μίσος για τους κομμουνιστές που δεν εκτίμησαν τις ικανότητες μου και με πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα απ' τις γραμμές τους. Ξέρετε πόσους τέτοιους γνωριζω; ουουουυυ.....

Το δεύτερο ενδιαφέρον κομμάτι από την κομματική ζωή μου στη Γαλλία ήταν  οι δραστηριότητες και τα καθήκοντα που μου είχαν αναθέσει. Ημουν υπεύθυνος για την ιδεολογική δουλειά και για τις κόντρες στις διάφορες συνελεύσεις και μαζώξεις με τους πολιτικούς μας αντιπάλους που ήταν κυρίως οι αριστεριστές (τροτσκιστές αναρχικοί και μαοϊστές). Θυμάμαι τις ολονύχτιες συζητήσεις και τους ομηρικούς καυγάδες στους οποίους βγαίναμε σχεδόν πάντα κερδισμένοι γιατί είχαμε το δίκιο με το μέρος μας και άμα ήξερες να το υποστηρίζεις με ψυχραιμία και επιχειρήματα ήταν πιο εύκολο να το βρεις. Και είχαν πάρα πολύ μεγάλη σημασία αυτές οι αντιπαραθέσεις γιατί τις συνελεύσεις τις παρακολουθούσαν πάρα πολλά ελληνόπουλα που προσπαθούσαν να διαμορφώσουν άποψη εκείνη την τόσο πολιτικά ρευστή εποχή. Ετσι, επειδή το δουλεύαμε σχεδιασμένα και μεθοδικά είχαμε καταφέρει να δυναμώσουμε την ΚΝΕ που ήταν τότε σε νεαρή ηλικία και να γιγαντώσουμε την ΑΝΤΙΕΦΕΕ, προθάλαμο εισόδου στην Κομμουνιστική Νεολαία. Είχαμε σχεδόν σε κάθε Πανεπιστήμιο και μια οργάνωση που έκανε εξαιρετική δουλειά στους Ελληνες φοιτητές.

Το άλλο ενδιαφέρον σημείο απ' τη θητεία μου στη Γαλλία ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα. Ανθρωποι ενδιαφέροντες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εποχή της μεταπολίτευσης, άλλοι θετικό και άλλοι όχι. Γνώρισα λοιπόν τον Θεοδωράκη και τον Πάγκαλο σε μια σύσκεψη που έγινε στο Παρίσι για τον συντονισμό των δημοκρατικών δυνάμεων στον αντιδικτατορικό αγώνα. Πολιτικά ανόητοι, υπερφίαλοι και υπερόπτες και οι δύο, μας έβγαλαν από την πρώτη στιγμή απ' τα ρούχα μας με τις απαιτήσεις και την περιφρόνηση που μας αντιμετώπιζαν και με τις ηλίθιες και ανεδαφικές προτάσεις τους, οπότε δεν αντέξαμε,τους τα χώσαμε και σηκωθήκαμε και φυγαμε. 

Γνώρισα τον Ευτύχη Μπιτσάκη συγγραφέα και φιλόσοφο που ήταν σύντροφος, αλλά από τότε είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια για τον αντικομμουνιστικό δρόμο που ετοιμάζονταν να πάρει.

Τους συντρόφους Γόντικα, Χαλβατζή που σαν ηγετικά στελέχη της ΚΝΕ ήρθαν ένα Πάσχα στο Παρίσι και οργανώσαμε γιορτή στην μεγάλη αίθουσα της Πανεπιστημιούπολης όπου ήρθε η μισή προοδευτική νεολαία και κάναμε ένα απ' τα ωραιότερα γλέντια της ζωής μου. 

Γνώρισα τον Φαράκο που δεν μου ενέπνευσε καμμιά εμπιστοσύνη δεν ξέρω γιατί, δεν μου άρεσε η φάτσα του. Ένας απ' τους κολλητούς του κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του ήταν πρώην σύντροφος, πρώην δημοσιογράφος του σκάι και νυν βουλευτής της ΝΔ.

Γνώρισα τον Σημίτη και τον Παπαγιαννάκη, ομιλητές σε ένα συνέδριο με θέμα την κοινή αγορά στις Βρυξέλλες. Οι ανοησίες που είπαν, ιδίως ο Σημίτης δεν περιγράφονται. Αλλά, τα δύο άτομα που γνώρισα και δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ο μπάρμπα Μήτσος, ο πρώτος καθοδηγητής μου αυτός που με έμπασε στις υποχρεώσεις μου σαν κομμουνιστή και ο σύντροφος Τσίρος που ήταν υπεύθυνος σε όλη την Ευρώπη, που γύρναγε από πόλη σε πόλη, φτωχός, ταπεινός, με μια τσάντα που κουβάλαγε τα πράγματα του και έπρεπε να τον φιλοξενούμε γιατί τότε δεν υπήρχαν χρήματα για έξοδα ταξιδιού των στελεχών. Όταν άνοιγε όμως το στόμα του νόμιζες πως μίλαγε ο Λένιν.

Γνώρισα τους Αντωνιάδηδες, αντιπρόσωπος του Ριζοσπάστη ο άντρας, καθηγήτρια Πανεπιστημίου η Ελένη, βαθειά μορφωμένοι άνθρωποι και οι δύο και αφοσιωμένοι μέχρι το τέλος της ζωής τους στο Κόμμα.

Πάντως η θητεία μου στο Παρίσι δυναμωσε την πίστη μου στο Κόμμα και στο δίκιο του αγώνα της εργατικής τάξης, με γέμισε με γνώσεις και εμπειρίες που μου χρησίμευσαν όταν επέστρεψα στην Ελλάδα να αγωνιστώ για το καλό της εργατικής τάξης.

Τζατζάνης Αλέκος 

Σήμα νέων κινδύνων

Γεμάτο από επικίνδυνα σχέδια είναι το «ταμείο» του ΝΑΤΟ για τη χρονιά που πέρασε, όπως έδειξε και ο απολογισμός που έκανε προχτές ο γγ του ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

Η αύξηση - και μάλιστα εν μέσω πανδημίας - των στρατιωτικών δαπανών για 6η συνεχόμενη χρονιά, ξεπερνώντας πλέον το 1 τρισ. δολάρια ετησίως, οι πάνω από 80 ασκήσεις - «πρόβες πολέμου» σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υδρογείου, οι επισημάνσεις στους «συμμάχους» ότι «θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να απορροφήσουν "σοκ και δέος" τόσο στον στρατιωτικό, όσο και στον πολιτικό τους τομέα, οι οποίοι αλληλοεξαρτώνται όλο και περισσότερο», δείχνουν ότι τα ευρωατλαντικά σχέδια οδηγούν ολοταχώς σε νέους τεράστιους κινδύνους τους λαούς.

Προαναγγέλλουν ότι «θα χυθεί αίμα» για τις αγορές, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, τον έλεγχο κρίσιμων υποδομών και των σφαιρών επιρροής, την ώρα που μια νέα, βαθιά καπιταλιστική κρίση «τρέχει» σε όλο τον κόσμο και οι ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα επιταχύνονται, με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να σημειώνουν όλο και πιο συχνά ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη τις προκλήσεις» από την άνοδο της Κίνας, αλλά και τη στρατιωτική ενίσχυση της Ρωσίας.

Μέσα σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια είναι βουτηγμένη έως το λαιμό και η ελληνική κυβέρνηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά πολιτικά κόμματα να δίνουν με κάθε ευκαιρία «ψήφο εμπιστοσύνης» στην πολιτική της εμπλοκής. Ως προς αυτό, είναι «εμβληματικό» το γεγονός πως με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, η χώρα μας συγκαταλέγεται σταθερά στους «επιμελέστερους συμμάχους» σε ό,τι αφορά τον στόχο για 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες υπηρετούν τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και τις ανάγκες.

Τα 4 και πλέον δισ. ευρώ που πληρώνει ο ελληνικός λαός στο ιμπεριαλιστικό «ταμείο» κάθε χρόνο, είναι μια ακόμα σφραγίδα στο «διαβατήριο» με το οποίο η αστική τάξη επιχειρεί να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή.

Τα χρήματα αυτά, που λείπουν από την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία εργαζομένων και ανέργων, ειδικά στις συνθήκες της πανδημίας, μεταφράζονται σε αποστολές εκτός συνόρων και «νέες δυνατότητες» στην υπηρεσία των ευρωατλαντικών σχεδιασμών: Από την «επιτήρηση» του εναέριου χώρου στα Βαλκάνια έως τον έλεγχο των θαλάσσιων «διαύλων» στην Ανατ. Μεσόγειο και πέραν αυτής. Κι από την ενίσχυση των υποδομών που καθιστούν τη χώρα μας πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, έως τη «στρατιωτική διπλωματία» των «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία και των δυνάμεων στο Μάλι.

Ο λαός πληρώνει «τοις μετρητοίς» από την τσέπη του και ταυτόχρονα εκτίθεται σε αμέτρητους κινδύνους, από την προσπάθεια της αστικής τάξης να καταστεί πυλώνας του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, ανταγωνιστικά προς άλλους «συμμάχους» της, όπως η Τουρκία.

Προϋπόθεση βέβαια γι' αυτό είναι η διασφάλιση της «διατλαντικής συνοχής», στόχος που επαναλαμβάνεται μονότονα και στον οποίο η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα συμπράττουν και με το παραπάνω, συμμετέχοντας στα παζάρια για την αγκίστρωση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο, με ανταλλάγματα που περιλαμβάνουν και ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Υπάρχει ωστόσο και μια «καλή είδηση» στην ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ: Παρά την «ομοφωνία» της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, παρά το καθημερινό «ξέπλυμα» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και την προσπάθεια «λυτών και δεμένων» να στοιχίσουν τον λαό στα επικίνδυνα πολεμικά τους σχέδια, ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός διαπιστώνει πως τουλάχιστον ένας στους 5 στη χώρα μας θα ήθελε η Ελλάδα να φύγει από το ΝΑΤΟ.

Η ανησυχία αυτή για τον χαρακτήρα και τους στόχους της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας αποτελεί εύφορο έδαφος για να πάει η συζήτηση με όσους προβληματίζονται ένα βήμα πιο πέρα: Στην ανάγκη να δυναμώσει η οργανωμένη δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς, να ξηλωθούν οι ξένες βάσεις, να επιστρέψουν τα στρατεύματα από αποστολές εκτός συνόρων, να ανοίξει ο δρόμος για αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.